سوره الشعراء

سوره الفرقان	سوره الشعراء	سوره النمل
شماره کتابت : ٢٦ جزء : نزول ترتيب نزول : ٤٧ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٢٢٧ تعداد کلمات : ١٤٨٧ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آبَاءَنَا آبَاؤُکُم آبَائِکُم آخَر آذَن آمَنُوا آمَنّا آمَنْتُم آمِنِين آيَة أَتَى أَثِيم أَجْر أَجْرِي أَجْمَعُون أَجْمَعِين أَخَاف أَخَاه أَخُوهُم أَرْجُلَکُم أَرْجِه أَرْسِل أَرْضِکُم أَزْلَفْنَا أَزْوَاجِکُم أَسْأَلُکُم أَسْر أَشْيَاءَهُم أَصْحَاب أَصْنَاما أَضَلّنَا أَطِيعُون أَطْمَع أَعْلَم أَعْنَاقُهُم أَغْرَقْنَا أَغْنَى أَفّاک أَلْحِقْنِي أَلْقُوا أَمَدّکُم أَمِين أَمْر أَمْطَرْنَا أَنَا أَنّهُم أَنْبَاء أَنْبَتْنَا أَنْت أَنْجَيْنَا أَنْذِر أَهْلَه أَهْلَکْنَا أَهْلِي أَوّل أَوْحَيْنَا أَوْرَثْنَاهَا أَوْفُوا أَي أَيْدِيَکُم أَيْن أَکْثَرُهُم أُرْسِل أُزْلِفَت أُنَبّئُکُم إِبْرَاهِيم إِبْلِيس إِذا إِسْرَائِيل إِلَيْکُم إِلٰها إِنّه إِنّهُم إِنّي إِنّکُم ائْت ابْعَث اتّبَعَک اتّخَذْت اتّقُوا اتْل اجْعَل اجْعَلْنِي اخْفِض اضْرِب اغْفِر الدّين الذّکْرَان الرّحِيم الرّحْمٰن الرّوح السّاجِدِين السّحَرَة السّحْر السّمَاء السّمَاوَات السّمِيع السّمْع الشّعَرَاء الشّيَاطِين الصّادِقِين الصّالِحَات الضّالّين الظّالِمِين الظّلّة اللّه النّاس النّعِيم الّتِي الْآخَرِين الْآخِرِين الْأَرْذَلُون الْأَرْض الْأَعْجَمِين الْأَقْدَمُون الْأَقْرَبِين الْأَلِيم الْأَمِين الْأَوّلِين الْأَيْکَة الْبَاقِين الْبَحْر الْجَحِيم الْجَمْعَان الْجَنّة الْجِبَال الْجِبِلّة الْعَالَمِين الْعَذَاب الْعَزِيز الْعَظِيم الْعَلِيم الْغَابِرِين الْغَالِبُون الْغَالِبِين الْغَاوُون الْفُلْک الْقَالِين الْقَوْم الْمَدَائِن الْمَرْجُومِين الْمَسْجُونِين الْمَشْحُون الْمَشْرِق الْمَغْرِب الْمُؤْمِنِين الْمُبِين الْمُجْرِمُون الْمُجْرِمِين الْمُخْرَجِين الْمُخْسِرِين الْمُرْسَلِين الْمُسَحّرِين الْمُسْتَقِيم الْمُسْرِفِين الْمُعَذّبِين الْمُقَرّبِين الْمُنْذَرِين الْمُنْذِرِين الْوَاعِظِين الْکَاذِبِين الْکَافِرِين الْکَيْل الْکِتَاب انْتَصَرُوا بَاخِع بَرِيء بَشَر بَطَشْتُم بَعْض بَغْتَة بَنُون بَنِي بَنِين بَيْضَاء بَيْنَهُم بَيْنَهُمَا بَيْنِي بُرّزَت بُيُوتا بِآيَاتِنَا بِآيَة بِأَنْعَام بِالصّالِحِين بِالْقِسْطَاس بِرَب بِسُوء بِسِحْرِه بِشَيْء بِطَارِد بِعَصَاک بِعِبَادِي بِعِزّة بِقَلْب بِلِسَان بِمُعَذّبِين بِکُل تَأْتُون تَأْمُرُون تَاللّه تَبْخَسُوا تَبْنُون تَتّخِذُون تَتّقُون تَخْلُدُون تَدْع تَدْعُون تَذَرُون تَر تَرَاءَى تَسْتَمِعُون تَشْعُرُون تَعْبَثُون تَعْبُدُون تَعْثَوْا تَعْقِلُون تَعْلَمُون تَعْمَلُون تَقَلّبَک تَقُوم تَلْقَف تَمَسّوهَا تَمُنّهَا تَنَزّل تَنَزّلَت تَنْتَه تَنْحِتُون تَوَکّل تَکُن تَکُونُوا تُتْرَکُون تُخْزِنِي تُطِيعُوا تِلْک ثَم ثَمُود ثُعْبَان جَاء جَاءَهُم جَبّارِين جَعَلَنِي جَنَاحَک جَنّات جَنّة جُنُود جِئْتُک حَاذِرُون حَاشِرِين حَمِيم حَوْلَه حُکْما حِبَالَهُم حِسَابُهُم حِين خَاضِعِين خَطَايَانَا خَطِيئَتِي خَلَق خَلَقَنِي خَلَقَکُم خُلُق خِفْتُکُم خِلاَف دَمّرْنَا ذَا ذَنْب ذَکَرُوا ذِکْر ذِکْرَى رَب رَبّنَا رَبّي رَبّک رَسُول رَسُولَکُم رِيع زَوْج زُبُر زُرُوع زِنُوا سَاجِدِين سَحّار سَلَکْنَاه سَلِيم سَوَاء سَيَعْلَم سَيَهْدِين سِنِين شَافِعِين شُعَيْب شِرْب صَالِح صَدِيق صَدْرِي صِدْق ضَلاَل ضَيْر طسم طَلْعُهَا ظَالِمِين ظَلَمُوا ظُلِمُوا عَاد عَادُون عَاکِفِين عَبّدْت عَجُوزا عَدُوّ عَذَاب عَرَبِي عَشِيرَتَک عَصَاه عَصَوْک عَظِيم عَلَي عَلَيْه عَلِيم عَلّمَکُم عَمِلُوا عَنْه عُلَمَاء عُمُرِک عُيُون عِصِيّهُم عِلْمِي غَيْرِي فَأَتْبَعُوهُم فَأَخَاف فَأَخَذَهُم فَأَخْرَجْنَاهُم فَأَرْسَل فَأَرْسِل فَأَسْقِط فَأَصْبَحُوا فَأَلْقَوْا فَأَلْقَى فَأَنْجَيْنَاه فَأَهْلَکْنَاهُم فَأَوْحَيْنَا فَأُلْقِي فَأْت فَأْتِيَا فَإِنّهُم فَاتّقُوا فَاذْهَبَا فَارِهِين فَافْتَح فَانْفَلَق فَبِعَذَابِنَا فَتَکُون فَتْحا فَجُمِع فَرَأَيْت فَرَأَيْتُم فَسَاء فَسَيَأْتِيهِم فَظَلّت فَعَقَرُوهَا فَعَلْت فَعَلْتُهَا فَعْلَتَک فَفَرَرْت فَقَرَأَه فَقُل فَقُولا فَلَسَوْف فَلَو فَنَجّيْنَاه فَنَظَل فَنَکُون فَهُو فَوَهَب فَيَأْتِيَهُم فَيَأْخُذَکُم فَيَقُولُوا فَکَان فَکَذّبُوه فَکُبْکِبُوا فِرْعَوْن فِرْق فِينَا قَال قَالُوا قَرْيَة قَلِيلُون قَلْبِک قَوْم قَوْمِه قَوْمِي قُلُوب قِيل لَآيَة لَأَجْرا لَأَجْعَلَنّک لَأُصَلّبَنّکُم لَأُقَطّعَن لَبِثْت لَتَنْزِيل لَتَکُونَن لَجَمِيع لَسَاحِر لَشِرْذِمَة لَعَلّنَا لَعَلّک لَعَلّکُم لَغَائِظُون لَفِي لَمَجْنُون لَمَعْزُولُون لَمُدْرَکُون لَمِن لَنَحْن لَهُو لَکَبِيرُکُم لُوط لِأَبِي لِأَبِيه لِتَکُون لِسَان لِسَانِي لِعَمَلِکُم لِفِرْعَوْن لِلنّاس لِلنّاظِرِين لِلْغَاوِين لِلْمَلَإ لِلْمُتّقِين لِمِيقَات مَال مَتّعْنَاهُم مَرِضْت مَصَانِع مَطَر مَطَرا مَعَنَا مَعَه مَعَکُم مَعِي مَعْلُوم مَقَام مُؤْمِنِين مُبِين مُتّبَعُون مُجْتَمِعُون مُحْدَث مُسْتَمِعُون مُشْرِقِين مُعْرِضِين مُفْسِدِين مُلْقُون مُنْذِرُون مُنْظَرُون مُنْقَلَب مُنْقَلِبُون مُوسَى مُوقِنِين مِثْلُنَا نَادَى نَادِمِين نَاقَة نَبَأ نَتّبِع نَجّنِي نَحْن نَخْل نَذِير نَزَع نَزَل نَزّلْنَاه نَشَأ نَطْمَع نَظُنّک نَعَم نَعْبُد نَفْسَک نُؤْمِن نُرَبّک نُسَوّيکُم نُنَزّل نُوح نِعْمَة هَارُون هَاهُنَا هَب هَضِيم هَل هُود هٰؤُلاَء هٰذِه وَاد وَجَدْنَا وَرَثَة وَعَظْت وَلِيدا يَأْتُوک يَأْتِيهِم يَأْفِکُون يَتّبِعُهُم يَتّقُون يَخْتَصِمُون يَدَه يَرَاک يَرَوُا يَرَوْا يَسْتَطِيعُون يَسْتَعْجِلُون يَسْتَهْزِءُون يَسْقِين يَسْمَعُونَکُم يَشْعُرُون يَشْفِين يَضُرّون يَضِيق يَعْلَمَه يَعْمَلُون يَغْفِر يَفْعَلُون يَقُولُون يَقْتُلُون يَنْبَغِي يَنْتَصِرُون يَنْصُرُونَکُم يَنْطَلِق يَنْفَع يَنْفَعُونَکُم يَنْقَلِبُون يَهِيمُون يَهْدِين يَوْم يَکُن يَکُونُوا يُؤْمِنُون يُبْعَثُون يُحْيِين يُخْرِجَکُم يُرِيد يُصْلِحُون يُطْعِمُنِي يُفْسِدُون يُلْقُون يُمَتّعُون يُمِيتُنِي يُوعَدُون يُکَذّبُون کَاذِبُون کَالطّوْد کَثِيرا کَذّب کَذّبَت کَذّبُوا کَذّبُون کَذٰلِک کَرِيم کَرّة کَلاّ کَم کُنُوز کُنّا کِسَفا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥ ٧٦ ٧٧ ٧٨ ٧٩ ٨٠ ٨١ ٨٢ ٨٣ ٨٤ ٨٥ ٨٦ ٨٧ ٨٨ ٨٩ ٩٠ ٩١ ٩٢ ٩٣ ٩٤ ٩٥ ٩٦ ٩٧ ٩٨ ٩٩ ١٠٠ ١٠١ ١٠٢ ١٠٣ ١٠٤ ١٠٥ ١٠٦ ١٠٧ ١٠٨ ١٠٩ ١١٠ ١١١ ١١٢ ١١٣ ١١٤ ١١٥ ١١٦ ١١٧ ١١٨ ١١٩ ١٢٠ ١٢١ ١٢٢ ١٢٣ ١٢٤ ١٢٥ ١٢٦ ١٢٧ ١٢٨ ١٢٩ ١٣٠ ١٣١ ١٣٢ ١٣٣ ١٣٤ ١٣٥ ١٣٦ ١٣٧ ١٣٨ ١٣٩ ١٤٠ ١٤١ ١٤٢ ١٤٣ ١٤٤ ١٤٥ ١٤٦ ١٤٧ ١٤٨ ١٤٩ ١٥٠ ١٥١ ١٥٢ ١٥٣ ١٥٤ ١٥٥ ١٥٦ ١٥٧ ١٥٨ ١٥٩ ١٦٠ ١٦١ ١٦٢ ١٦٣ ١٦٤ ١٦٥ ١٦٦ ١٦٧ ١٦٨ ١٦٩ ١٧٠ ١٧١ ١٧٢ ١٧٣ ١٧٤ ١٧٥ ١٧٦ ١٧٧ ١٧٨ ١٧٩ ١٨٠ ١٨١ ١٨٢ ١٨٣ ١٨٤ ١٨٥ ١٨٦ ١٨٧ ١٨٨ ١٨٩ ١٩٠ ١٩١ ١٩٢ ١٩٣ ١٩٤ ١٩٥ ١٩٦ ١٩٧ ١٩٨ ١٩٩ ٢٠٠ ٢٠١ ٢٠٢ ٢٠٣ ٢٠٤ ٢٠٥ ٢٠٦ ٢٠٧ ٢٠٨ ٢٠٩ ٢١٠ ٢١١ ٢١٢ ٢١٣ ٢١٤ ٢١٥ ٢١٦ ٢١٧ ٢١٨ ٢١٩ ٢٢٠ ٢٢١ ٢٢٢ ٢٢٣ ٢٢٤ ٢٢٥ ٢٢٦ ٢٢٧

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ طسم (١)

طسم‌

تِلكَ إيٰتُ الكِتٰبِ المُبينِ (٢)

آن‌هاست آیات کتاب روشنگر.

لَعَلَّكَ بٰخِعٌ نَفسَكَ أَلّا يَكونوا مُؤمِنينَ (٣)

شاید تو از اینکه (کافران) ایمان‌آورندگان نیستند جان خود را از روی اندوه تباه‌سازنده‌ای.

إِن نَشَأ نُنَزِّل عَلَيهِم مِنَ السَّماءِ إيَةً فَظَلَّت أَعنٰقُهُم لَها خٰضِعينَ (٤)

اگر بخواهیم، آیتی از آسمان بر آنان فرود می‌آوریم، پس برای آن، گردن‌هایشان (و گردن کشانشان) خاضعانه دگرگون شوند.

وَ ما يَأتيهِم مِن ذِكرٍ مِنَ الرَّحمٰنِ مُحدَثٍ إِلّا كانوا عَنهُ مُعرِضينَ (٥)

و هیچ یادواره‌ی جدیدی از سوی رحمان برایشان نیاید جز اینکه بی‌گمان از آن رویگردان بوده‌اند.

فَقَد كَذَّبوا فَسَيَأتيهِم أَنبٰؤُا۟ ما كانوا بِهِ يَستَهزِءونَ (٦)

همواره بس به تکذیب پرداختند و به زودی خبرهای مهمی که بدان ریشخند می‌کرده‌اند، بدیشان خواهد رسید.

أَوَلَم يَرَوا إِلَى الأَرضِ كَم أَنبَتنا فيها مِن كُلِّ زَوجٍ كَريمٍ (٧)

و آیا به زمین ننگریسته‌اند (که) چه اندازه در آن از هر گونه جفت‌های کرامت‌بار رویانیده‌ایم‌؟

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (٨)

همانا در این (هنرنمایی) همواره نشانه‌ای است. حال آنکه بیشترشان ایمان‌آورندگان نبوده‌اند.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (٩)

و در حقیقت، پروردگارت (هم)او به‌درستی کانون عزت (و) رحمت است.

وَ إِذ نادىٰ رَبُّكَ موسىٰ أَنِ ائتِ القَومَ الظّٰلِمينَ (١٠)

و چون پروردگارت موسی را ندا در داد که : «نزد آن گروه ستمکار برو؛»

قَومَ فِرعَونَ أَلا يَتَّقونَ (١١)

.«گروه فرعون. آیا پروا ندارند؟!»

قالَ رَبِّ إِنّى أَخافُ أَن يُكَذِّبونِ (١٢)

گفت: «پروردگارم! همواره من می‌ترسم که تکذیبم کنند.»

وَ يَضيقُ صَدرى وَ لا يَنطَلِقُ لِسانى فَأَرسِل إِلىٰ هٰرونَ (١٣)

«و سینه‌ام تنگ می‌گردد و زبانم نمی‌رهد، پس سوی هارون بفرست.»

وَ لَهُم عَلَىَّ ذَنبٌ فَأَخافُ أَن يَقتُلونِ (١٤)

«و (از طرفی دیگر) برای آنان بر گردن من (در کشتن شخصی فرعونی) پیامدی بد است، پس می‌ترسم مرا بکشند.»

قالَ كَلّا فَاذهَبا بِـٔايٰتِنا إِنّا مَعَكُم مُستَمِعونَ (١٥)

فرمود: «هرگز (چنین نیست)! پس به (همراه) نشانه‌های ما (سوی آنان) بروید. همانا ما با شما شنوندگانیم.»

فَأتِيا فِرعَونَ فَقولا إِنّا رَسولُ رَبِّ العٰلَمينَ (١٦)

«پس نزد فرعون بروید (و) بگویید: “ما دو نفر به‌راستی پیامبر پروردگار جهانیانیم.”»

أَن أَرسِل مَعَنا بَنى إِسرٰءيلَ (١٧)

(و بگویید) که: « فرزندان اسرائیل را با ما بفرست.»

قالَ أَلَم نُرَبِّكَ فينا وَ ليدًا وَ لَبِثتَ فينا مِن عُمُرِكَ سِنينَ (١٨)

(فرعون) گفت: « آیا تو را به حال کودکی در (دامن) خودمان نپروراندیم؛ حال آنکه سالیانی چند از عمرت را در میان ما سپری کردی‌.»

وَ فَعَلتَ فَعلَتَكَ الَّتى فَعَلتَ وَ أَنتَ مِنَ الكٰفِرينَ (١٩)

.«و (سرانجام) کاری را که می‌خواستی انجام دادی، حال آنکه (نسبت به من) از ناسپاسانی.»

قالَ فَعَلتُها إِذًا وَ أَنا۠ مِنَ الضّالّينَ (٢٠)

گفت: «آن را هنگامی مرتکب شدم در حالی‌که من (در راه) از گمشدگانم.»

فَفَرَرتُ مِنكُم لَمّا خِفتُكُم فَوَهَبَ لى رَبّى حُكمًا وَ جَعَلَنى مِنَ المُرسَلينَ (٢١)

«و در آن هنگامی که از شما ترسیدم، پس از شما گریختم، تا پروردگارم به من حکمت و حاکمیتی بخشید و مرا از فرستادگان (وحیانی) نهاد.»

وَ تِلكَ نِعمَةٌ تَمُنُّها عَلَىَّ أَن عَبَّدتَ بَنى إِسرٰءيلَ (٢٢)

«و (آیا) بر (اساس) اینکه فرزندان اسراییل را بنده و در بند (خود) ساخته‌ای، این خود نعمتی است که منّتش را بر من می‌نهی‌؟»

قالَ فِرعَونُ وَ ما رَبُّ العٰلَمينَ (٢٣)

فرعون گفت: « و پروردگار جهانیان چیست‌؟»

قالَ رَبُّ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ وَ ما بَينَهُما إِن كُنتُم موقِنينَ (٢٤)

گفت: «پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است، اگر از یقین‌آورندگان بوده‌اید.»

قالَ لِمَن حَولَهُ أَلا تَستَمِعونَ (٢٥)

(فرعون) به اطرافیانش گفت: «آیا درست نمی‌شنوید؟»

قالَ رَبُّكُم وَ رَبُّ إبائِكُمُ الأَوَّلينَ (٢٦)

(موسی) گفت: «پروردگار شما و پروردگار پدران نخستین شما.»

قالَ إِنَّ رَسولَكُمُ الَّذى أُرسِلَ إِلَيكُم لَمَجنونٌ (٢٧)

(فرعون) گفت: «به‌راستی این پیامبری که فراسوی شما فرستاده شده سخت دیوانه است!»

قالَ رَبُّ المَشرِقِ وَ المَغرِبِ وَ ما بَينَهُما إِن كُنتُم تَعقِلونَ (٢٨)

(موسی) گفت: «پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آن دو است؛ اگر خردورزی می‌کرده‌اید.»

قالَ لَئِنِ اتَّخَذتَ إِلٰهًا غَيرى لَأَجعَلَنَّكَ مِنَ المَسجونينَ (٢٩)

(فرعون) گفت: «اگر خدایی غیر از من برگزینی همانا تو را بی‌گمان از زندانیان قرار خواهم داد.»

قالَ أَوَلَو جِئتُكَ بِشَيءٍ مُبينٍ (٣٠)

(موسی) گفت: « و گرچه برایت چیزی روشنگر بیاورم‌؟»

قالَ فَأتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (٣١)

(فرعون) گفت: «اگر از راستان بوده‌ای آن را بیاور.»

فَأَلقىٰ عَصاهُ فَإِذا هِىَ ثُعبانٌ مُبينٌ (٣٢)

پس (موسی) عصای خود را بیفکند پس (فرعون دید که) ناگهان (هم) آن اژدری نمایان است.

وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذا هِىَ بَيضاءُ لِلنّٰظِرينَ (٣٣)

و دستش را (از گریبانش) بیرون کشید، پس ناگهان (هم) آن برای تماشاگران سپید است.

قالَ لِلمَلَإِ حَولَهُ إِنَّ هٰذا لَسٰحِرٌ عَليمٌ (٣٤)

(فرعون) به سران چشمگیر (از درباریانش که) پیرامونش بودند گفت: «همانا این همواره ساحری بسیار داناست.»

يُريدُ أَن يُخرِجَكُم مِن أَرضِكُم بِسِحرِهِ فَماذا تَأمُرونَ (٣٥)

«می‌خواهد با سحر خود، شما را از سرزمینتان بیرون کند. پس (اکنون) چه می‌فرمایید؟»

قالوا أَرجِه وَ أَخاهُ وَ ابعَث فِى المَدائِنِ حٰشِرينَ (٣٦)

گفتند: «او و برادرش را مهلتی ده و گردآورندگان [:بسیج کنندگان] را به شهرها بفرست،»

يَأتوكَ بِكُلِّ سَحّارٍ عَليمٍ (٣٧)

«پس هر ساحر بسیار دانایی را نزدت آورند.»

فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِميقٰتِ يَومٍ مَعلومٍ (٣٨)

پس ساحران برای وعده‌گاه روزی معلوم گردآوری شدند.

وَ قيلَ لِلنّاسِ هَل أَنتُم مُجتَمِعونَ (٣٩)

و به مردم گفته شد: «آیا شما هم جمع‌شوندگانید؟»

لَعَلَّنا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كانوا هُمُ الغٰلِبينَ (٤٠)

«شاید اگر ساحران همان پیروزمندان بوده‌اند ما (هم) از آنان پیروی کنیم‌!»

فَلَمّا جاءَ السَّحَرَةُ قالوا لِفِرعَونَ أَئِنَّ لَنا لَأَجرًا إِن كُنّا نَحنُ الغٰلِبينَ (٤١)

پس چون ساحران آمدند، به فرعون گفتند: «آیا اگر ما همان پیروزمندان بوده‌ایم، به‌راستی برایمان مزدی خواهد بود؟»

قالَ نَعَم وَ إِنَّكُم إِذًا لَمِنَ المُقَرَّبينَ (٤٢)

گفت: «آری و (افزون بر آن) بی‌گمان شما در این هنگام به‌راستی از نزدیک‌شدگان (به دربار) هستید.»

قالَ لَهُم موسىٰ أَلقوا ما أَنتُم مُلقونَ (٤٣)

موسی به آنان گفت: «آنچه را شما افکنندگانید بیفکنید.»

فَأَلقَوا حِبالَهُم وَ عِصِيَّهُم وَ قالوا بِعِزَّةِ فِرعَونَ إِنّا لَنَحنُ الغٰلِبونَ (٤٤)

پس ریسمان‌هاشان و عصاهاشان را افکندند و گفتند: «به عزّت فرعون بی‌گمان به‌راستی ما همان پیروزمندانیم.»

فَأَلقىٰ موسىٰ عَصاهُ فَإِذا هِىَ تَلقَفُ ما يَأفِكونَ (٤٥)

پس موسی عصایش را افکند که ناگهان همان (عصا) هر چه را به دروغ می‌ساختند با سرعتی حاذقانه می‌بلعد.

فَأُلقِىَ السَّحَرَةُ سٰجِدينَ (٤٦)

پس ساحران (ناگهان و ناخودآگاه) به حالت سجده فرو افکنده شدند.

قالوا إمَنّا بِرَبِّ العٰلَمينَ (٤٧)

گفتند: «به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم،»

رَبِّ موسىٰ وَ هٰرونَ (٤٨)

«پروردگار موسی و هارون.»

قالَ إمَنتُم لَهُ قَبلَ أَن إذَنَ لَكُم إِنَّهُ لَكَبيرُكُمُ الَّذى عَلَّمَكُمُ السِّحرَ فَلَسَوفَ تَعلَمونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيدِيَكُم وَ أَرجُلَكُم مِن خِلٰفٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّكُم أَجمَعينَ (٤٩)

(فرعون) گفت: «آیا پیش از آنکه به شما اجازه دهم برای او ایمان آوردید؟ همواره او بی‌گمان همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است. پس در آینده خواهید دانست (با شما چه خواهم کرد). حتماً دست‌ها و پاهایتان را از چپ و راست به سختی خواهم برید و همانا بی‌چون همه‌تان را به دار خواهم آویخت.»

قالوا لا ضَيرَ إِنّا إِلىٰ رَبِّنا مُنقَلِبونَ (٥٠)

گفتند: «هیچ زیانی (و باکی) نیست. ما همواره سوی پروردگارمان (روی‌آورندگان و) دگرگون‌شوندگانیم.»

إِنّا نَطمَعُ أَن يَغفِرَ لَنا رَبُّنا خَطٰيٰنا أَن كُنّا أَوَّلَ المُؤمِنينَ (٥١)

«‌ما بی‌گمان امیدواریم که پروردگارمان گناهانمان را بر ما بپوشاند، (چرا) که (در جمع فرعونیان) نخستین ایمان‌آورندگان بوده‌ایم.»

وَ أَوحَينا إِلىٰ موسىٰ أَن أَسرِ بِعِبادى إِنَّكُم مُتَّبَعونَ (٥٢)

و سوی موسی وحی کردیم که: «بندگان مرا شبانه حرکت ده، زیرا همواره شما تعقیب‌شد‌گانید.»

فَأَرسَلَ فِرعَونُ فِى المَدائِنِ حٰشِرينَ (٥٣)

پس فرعون مأمورانی برای جمع‌آوری (کسانی) به تمامی شهرها(ی مصر) فرستاد.

إِنَّ هٰؤُلاءِ لَشِرذِمَةٌ قَليلونَ (٥٤)

(فرعون و فرعونیان گفتند:) «این گروهی -بی‌گمان و بی‌امان- اندکند.»

وَ إِنَّهُم لَنا لَغائِظونَ (٥٥)

«و به‌راستی آنان ما را بسی خشم‌آورندگانند.»

وَ إِنّا لَجَميعٌ حٰذِرونَ (٥٦)

«و محققاً ما نیروی مهم به هم پیوسته و وابسته‌ایم، (که) به حال آماده‌باش (درآمده‌ایم).

فَأَخرَجنٰهُم مِن جَنّٰتٍ وَ عُيونٍ (٥٧)

پس آنان را از باغستان‌های سردرهم و چشمه‌سارانی بیرون راندیم؛

وَ كُنوزٍ وَ مَقامٍ كَريمٍ (٥٨)

و (نیز از) گنجینه‌ها و جایگاه‌هایی پر کرامت [:ناز و نعمت].

كَذٰلِكَ وَ أَورَثنٰها بَنى إِسرٰءيلَ (٥٩)

(اراده‌ی ما) چنین بود و آن (نعمت‌)ها را به فرزندان اسرائیل میراث دادیم.

فَأَتبَعوهُم مُشرِقينَ (٦٠)

پس (فرعونیان) در حال برآمدن آفتاب، آنان را تعقیب کردند.

فَلَمّا تَرٰءَا الجَمعانِ قالَ أَصحٰبُ موسىٰ إِنّا لَمُدرَكونَ (٦١)

پس چون دو گروه، همدیگر را دیدند، همراهان موسی گفتند: «بی‌گمان ما ناگزیر(و ناگریز) مورد دستیابی هستیم.»

قالَ كَلّا إِنَّ مَعِىَ رَبّى سَيَهدينِ (٦٢)

گفت: «هرگز چنان نیست؛ همواره پروردگارم با من است و به زودی مرا (معجزه آسا) راهنمایی خواهد کرد.»

فَأَوحَينا إِلىٰ موسىٰ أَنِ اضرِب بِعَصاكَ البَحرَ فَانفَلَقَ فَكانَ كُلُّ فِرقٍ كَالطَّودِ العَظيمِ (٦٣)

پس سوی موسی وحی کردیم که: «با عصای خود بر (این) دریا بزن‌.» پس دریا از هم شکافت. پس هر پاره‌ای همچون کوهی سترگ بود.

وَ أَزلَفنا ثَمَّ الإخَرينَ (٦٤)

و دیگران [:فرعونیان] را بدانجا (با صف‌آراییشان به غرق) نزدیک گردانیدیم.

وَ أَنجَينا موسىٰ وَ مَن مَعَهُ أَجمَعينَ (٦٥)

و موسی را با همه‌ی کسانی که همراهش بودند نجات دادیم.

ثُمَّ أَغرَقنَا الإخَرينَ (٦٦)

سپس دیگران را غرق کردیم.

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (٦٧)

بی‌شک در این (واقعه‌ی عبرت‌انگیز) همانا نشانه‌ی (ربانیِ) بزرگی است. حال آنکه بیشترشان (از) مؤمنان نبوده‌اند.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (٦٨)

و بی‌گمان پروردگار تو، همواره او همان کانون عزت (و) رحمت است.

وَ اتلُ عَلَيهِم نَبَأَ إِبرٰهيمَ (٦٩)

و بر آنان گزارش مهم ابراهیم را برخوان.

إِذ قالَ لِأَبيهِ وَ قَومِهِ ما تَعبُدونَ (٧٠)

چون به پدر (تربیتی)اش و قومش گفت: «چه (چیزی را) می‌پرستید؟»

قالوا نَعبُدُ أَصنامًا فَنَظَلُّ لَها عٰكِفينَ (٧١)

گفتند: «بتانی را می‌پرستیم. پس همواره بر درگاه آنان همچنان باشندگان و خاضعانیم.»

قالَ هَل يَسمَعونَكُم إِذ تَدعونَ (٧٢)

گفت: «آیا وقتی از آنها درخواستی می‌کنید، از شما می‌شنوند؟»

أَو يَنفَعونَكُم أَو يَضُرّونَ (٧٣)

«یا شما را سود یا زیانی می‌رسانند؟»

قالوا بَل وَجَدنا إباءَنا كَذٰلِكَ يَفعَلونَ (٧٤)

گفتند: «(نه!) بلکه پدران خود را یافتیم که چنان می‌کردند.»

قالَ أَفَرَءَيتُم ما كُنتُم تَعبُدونَ (٧٥)

گفت: «آیا پس آنچه را می‌پرستیده‌اید نگریستید؛»

أَنتُم وَ إباؤُكُمُ الأَقدَمونَ (٧٦)

«شما و پدران پیشترین شما؟»

فَإِنَّهُم عَدُوٌّ لى إِلّا رَبَّ العٰلَمينَ (٧٧)

«پس بی‌گمان همه‌ی آنان – جز پروردگار جهانیان – دشمن من‌اند.»

الَّذى خَلَقَنى فَهُوَ يَهدينِ (٧٨)

«آن کس که مرا آفرید، پس همو راهنمایی‌ام می‌کند؛»

وَ الَّذى هُوَ يُطعِمُنى وَ يَسقينِ (٧٩)

«و کسی (که) او به من خوردنی و آشامیدنی می‌دهد،»

وَ إِذا مَرِضتُ فَهُوَ يَشفينِ (٨٠)

«و چون بیمار شوم پس او درمانم می‌کند،»

وَ الَّذى يُميتُنى ثُمَّ يُحيينِ (٨١)

«و آن کس که مرا می‌میراند سپس زنده‌ام می‌گرداند،»

وَ الَّذى أَطمَعُ أَن يَغفِرَ لى خَطيـَٔتى يَومَ الدّينِ (٨٢)

«و کسی که امید دارم روز بُروز طاعت، خطایم را بر من بپوشاند.»

رَبِّ هَب لى حُكمًا وَ أَلحِقنى بِالصّٰلِحينَ (٨٣)

«پروردگارم! به من حاکمیت و حکمتی (وحیانی) عطا کن و مرا به (آن) صالحان [:پیامبران] ملحق گردان؛»

وَ اجعَل لى لِسانَ صِدقٍ فِى الإخِرينَ (٨٤)

«و برای من در (میان) آیندگان آخرین زبان [:آوازه‌ای] راست‌واره قرار ده؛»

وَ اجعَلنى مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعيمِ (٨٥)

«و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان؛»

وَ اغفِر لِأَبى إِنَّهُ كانَ مِنَ الضّالّينَ (٨٦)

«و پدرم را ببخشای که او بی‌گمان از گمراهان بوده است.»

وَ لا تُخزِنى يَومَ يُبعَثونَ (٨٧)

«و روزی که (مکلفان) برانگیخته می‌شوند خوارم مکن.»

يَومَ لا يَنفَعُ مالٌ وَ لا بَنونَ (٨٨)

روزی که هیچ مال و فرزندانی سودی نمی‌دهند؛

إِلّا مَن أَتَى اللَّهَ بِقَلبٍ سَليمٍ (٨٩)

مگر کسی که با دلی پاک سوی خدا آمد.

وَ أُزلِفَتِ الجَنَّةُ لِلمُتَّقينَ (٩٠)

و (آن روز) بهشت برای پرهیزگاران زینت‌یافته نزدیک شد.

وَ بُرِّزَتِ الجَحيمُ لِلغاوينَ (٩١)

و جهنّم برای فاسد نظران نادان بس نمودار گشت.

وَ قيلَ لَهُم أَينَ ما كُنتُم تَعبُدونَ (٩٢)

و به آنان گفته شد: «آنچه می‌پرستیده‌اید کجایند،»

مِن دونِ اللَّهِ هَل يَنصُرونَكُم أَو يَنتَصِرونَ (٩٣)

«جز خدا؟ آیا یاریتان می‌کنند یا (از شما) یاری می‌خواهند؟»

فَكُبكِبوا فيها هُم وَ الغاوۥنَ (٩٤)

پس آنان و (همه‌ی) گمراهان در آن آتش شعله‌ور به رو افکنده شدند.

وَ جُنودُ إِبليسَ أَجمَعونَ (٩٥)

و (نیز) همه‌ی سپاهیان ابلیس.

قالوا وَ هُم فيها يَختَصِمونَ (٩٦)

حال آنکه آنان در آتش شعله‌ور با یکدیگر نزاع می‌کنند، گفتند:

تَاللَّهِ إِن كُنّا لَفى ضَلٰلٍ مُبينٍ (٩٧)

«سوگند به خدا که ما همواره در ژرفای گمراهی آشکارگری بوده‌ایم.»

إِذ نُسَوّيكُم بِرَبِّ العٰلَمينَ (٩٨)

«چون شماها را با پروردگار جهانیان برابر می‌نمودیم.»

وَ ما أَضَلَّنا إِلَّا المُجرِمونَ (٩٩)

و جز مجرمان ما را گمراه نکردند.»

فَما لَنا مِن شٰفِعينَ (١٠٠)

«پس هیچ گونه شفاعتگرانی نداریم،»

وَ لا صَديقٍ حَميمٍ (١٠١)

«و نه دوستی خون‌گرم.»

فَلَو أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَكونَ مِنَ المُؤمِنينَ (١٠٢)

«پس کاش (بر فرض محال،) بازگشتی برای ما بود تا بی‌گمان از مؤمنان باشیم؟!‌»

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٠٣)

همانا در این (سرگذشت) همواره نشانه‌ای است و بیشترشان (از) مؤمنان نبوده‌اند (که یا کافر بودند، و یا قاصر که نه مؤمن و نه کافر بودند).

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٠٤)

و به‌راستی، پروردگار تو همواره همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.

كَذَّبَت قَومُ نوحٍ المُرسَلينَ (١٠٥)

گروه نوح پیامبران را تکذیب کردند.

إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم نوحٌ أَلا تَتَّقونَ (١٠٦)

چون برادرشان نوح به آنان گفت: «آیا پروا نمی‌دارید؟»

إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٠٧)

«من برای شما همواره فرستاده‌ای در خور اعتمادم.»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٠٨)

پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»

وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٠٩)

«و من از شما هیچ مزدی نمی‌خواهم، و اجر من جز بر (عهده‌ی) پروردگار جهانیان نیست.»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١١٠)

«پس، از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»

قالوا أَنُؤمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الأَرذَلونَ (١١١)

گفتند: «آیا برایت (به خدا) ایمان بیاوریم حال آنکه پست‌ترین فرومایگان از تو پیروی کرده‌اند؟»

قالَ وَ ما عِلمى بِما كانوا يَعمَلونَ (١١٢)

(نوح) گفت: «و من چه می‌دانم (که) به آنآنچه می‌کرده‌اند‌؟»

إِن حِسابُهُم إِلّا عَلىٰ رَبّى لَو تَشعُرونَ (١١٣)

«اگر باریک‌بینی کنید، حسابشان جز بر پروردگارم نیست.»

وَ ما أَنا۠ بِطارِدِ المُؤمِنينَ (١١٤)

«و من هرگز طرد‌کننده‌ی مؤمنان نیستم.»

إِن أَنا۠ إِلّا نَذيرٌ مُبينٌ (١١٥)

«من جز هشداردهنده‌ی آشکارگری (بیش) نیستم.»

قالوا لَئِن لَم تَنتَهِ يٰنوحُ لَتَكونَنَّ مِنَ المَرجومينَ (١١٦)

گفتند: «ای نوح! همانا اگر (به دعوتت‌) پایان ندهی بی‌گمان و بی‌چون از سنگسارشدگان خواهی بود.»

قالَ رَبِّ إِنَّ قَومى كَذَّبونِ (١١٧)

گفت: «پروردگارم! قوم من همواره مرا تکذیب کردند.»

فَافتَح بَينى وَ بَينَهُم فَتحًا وَ نَجِّنى وَ مَن مَعِىَ مِنَ المُؤمِنينَ (١١٨)

«پس میان من و آنان راهکاری [:چاره‌ای] بگشای و من و هر آن کس از مؤمنان را که با من‌اند نجات بخش.»

فَأَنجَينٰهُ وَ مَن مَعَهُ فِى الفُلكِ المَشحونِ (١١٩)

پس او و هر که را در آن کشتیِ آکنده با او بودند، رهانیدیم.

ثُمَّ أَغرَقنا بَعدُ الباقينَ (١٢٠)

سپس باقی‌ماندگان را غرق کردیم.

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٢١)

همانا در این (ماجرا) همواره نشانه‌ی بزرگی است، و بیشترشان ایمان‌آورندگان نبوده‌اند.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٢٢)

و بی‌گمان پروردگارت به‌راستی همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.

كَذَّبَت عادٌ المُرسَلينَ (١٢٣)

عادیان، پیامبران را تکذیب کردند.

إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم هودٌ أَلا تَتَّقونَ (١٢٤)

چون برادرشان هود برایشان گفت: «آیا پروا نمی‌دارید؟»

إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٢٥)

«من به‌راستی برایتان فرستاده‌ای در خور اعتمادم.»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٢٦)

«پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»

وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٢٧)

«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمی‌خواهم. اجر من جز بر (عهده‌ی) پروردگار جهانیان نیست.»

أَتَبنونَ بِكُلِّ ريعٍ إيَةً تَعبَثونَ (١٢٨)

«آیا بر هر تپّه‌ای زیبا و رعنا نشانه‌ا‌ی (برای قدرت و رفاهیت) می‌سازید که (بر این سازمان و در آن) دست به بیهوده‌کاری و بازی بزنید؟»

وَ تَتَّخِذونَ مَصانِعَ لَعَلَّكُم تَخلُدونَ (١٢٩)

«و سازمان‌هایی استوار بر می‌گیرید شاید (بیشتر) بمانید؟»

وَ إِذا بَطَشتُم بَطَشتُم جَبّارينَ (١٣٠)

«و هنگامی که حمله‌ور می‌شوید در حال زورگویی حمله‌ور می‌شوید؟»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٣١)

«پس، از خدا پروا بدارید و فرمانم ببرید.»

وَ اتَّقُوا الَّذى أَمَدَّكُم بِما تَعلَمونَ (١٣٢)

«و از کسی که شما را به آنچه می‌دانید مدد کرد پروا بدارید؛»

أَمَدَّكُم بِأَنعٰمٍ وَ بَنينَ (١٣٣)

«(کسی را که) با دام‌ها و پسران، شما را مدد و گشایش داد،»

وَ جَنّٰتٍ وَ عُيونٍ (١٣٤)

«و باغستان‌هایی سردرهم و چشمه‌سارانی (به شما داد).»

إِنّى أَخافُ عَلَيكُم عَذابَ يَومٍ عَظيمٍ (١٣٥)

«من همواره از عذاب روزی بزرگ بر شما می‌ترسم.»

قالوا سَواءٌ عَلَينا أَوَعَظتَ أَم لَم تَكُن مِنَ الوٰعِظينَ (١٣٦)

گفتند: «خواه اندرز(مان) دهی، خواه از اندرزدهندگان نباشی، برایمان یکسان است.»

إِن هٰذا إِلّا خُلُقُ الأَوَّلينَ (١٣٧)

«این جز شیوه و اخلاق پیشینیان نیست.»

وَ ما نَحنُ بِمُعَذَّبينَ (١٣٨)

«و ما عذاب‌شوندگان نیستیم.»

فَكَذَّبوهُ فَأَهلَكنٰهُم إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٣٩)

پس همواره تکذیبش کردند. پس هلاکشان کردیم. همانا در این (جریان) بی‌گمان نشانه‌ی بزرگی است و بیشترشان ایمان‌آورندگان نبوده‌اند.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٤٠)

و به‌راستی، پروردگارت همواره (همان) کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.

كَذَّبَت ثَمودُ المُرسَلينَ (١٤١)

ثمودیان، پیامبران را تکذیب کردند.

إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم صٰلِحٌ أَلا تَتَّقونَ (١٤٢)

چون برادرشان صالح به آنان گفت: «آیا پروا نمی‌دارید؟»

إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٤٣)

«من همواره برای شما فرستاده‌ای در خور اعتمادم.»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٤٤)

«پس از خدا پروا بدارید و فرمانم ببَرید.»

وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٤٥)

«و (من) بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمی‌خواهم. اجر من جز بر عهده‌ی پروردگار جهانیان نیست.»

أَتُترَكونَ فى ما هٰهُنا إمِنينَ (١٤٦)

«آیا شما در آنچه همین‌جاست به امن و امان رها می‌شوید؟»

فى جَنّٰتٍ وَ عُيونٍ (١٤٧)

«در باغ‌هایی سردرهم و چشمه‌سارهایی،»

وَ زُروعٍ وَ نَخلٍ طَلعُها هَضيمٌ (١٤٨)

«و کشتزارهایی و خرماهایی (که) دستاوردهایشان لطیف (و) زود هضم است‌؟»

وَ تَنحِتونَ مِنَ الجِبالِ بُيوتًا فٰرِهينَ (١٤٩)

«و در حال فرح و آسایش برای خود از کوه‌ها خانه‌هایی می‌تراشید.»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٥٠)

«پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»

وَ لا تُطيعوا أَمرَ المُسرِفينَ (١٥١)

«و کار و فرمان افراط‌گران را پیروی مکنید.»

الَّذينَ يُفسِدونَ فِى الأَرضِ وَ لا يُصلِحونَ (١٥٢)

«آنان که در زمین افساد می‌کنند و اصلاح نمی‌کنند.»

قالوا إِنَّما أَنتَ مِنَ المُسَحَّرينَ (١٥٣)

گفتند: «جز این نیست که تو سخت از افسون‌شدگانی!»

ما أَنتَ إِلّا بَشَرٌ مِثلُنا فَأتِ بِـٔايَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (١٥٤)

«تو جز بشری مانند ما (بیش) نیستی. پس اگر از راستان بوده‌ای نشانه‌ای (ربانی برایمان) بیاور.»

قالَ هٰذِهِ ناقَةٌ لَها شِربٌ وَ لَكُم شِربُ يَومٍ مَعلومٍ (١٥٥)

گفت: «این ماده شتری است که برای او آشامیدنی‌ای و (نیز) روزی معیّن نوبت آب شماست.»

وَ لا تَمَسّوها بِسوءٍ فَيَأخُذَكُم عَذابُ يَومٍ عَظيمٍ (١٥٦)

«و به آن گزندی نرسانید تا (مبادا) عذابِ روزی بزرگ شما را در برگیرد.»

فَعَقَروها فَأَصبَحوا نٰدِمينَ (١٥٧)

پس آن شتر را پی کردند و (از) پشیمانان گشتند.

فَأَخَذَهُمُ العَذابُ إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٥٨)

پس آنان را عذاب در برگرفت. بی‌گمان و بی‌چون در این(جریان) نشانه‌ای است و (اما) بیشترشان (از) مؤمنان نبوده‌اند.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٥٩)

و به‌راستی پروردگار تو همواره (همان) کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.

كَذَّبَت قَومُ لوطٍ المُرسَلينَ (١٦٠)

گروه لوط فرستادگان(مان) را تکذیب کردند.

إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم لوطٌ أَلا تَتَّقونَ (١٦١)

چون برادرشان -لوط- بدیشان گفت: «آیا پروا نمی‌دارید؟»

إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٦٢)

«من همواره برای شما فرستاده‌ای در خور اعتمادم.»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٦٣)

«پس خدا را پروا بدارید و فرمانم ببرید.»

وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٦٤)

«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمی‌خواهم. اجر من جز بر عهده‌ی پروردگار جهانیان نیست.»

أَتَأتونَ الذُّكرانَ مِنَ العٰلَمينَ (١٦٥)

«آیا از (میان) مردمان جهان،(تنها) با مردان در می‌آمیزید؟»

وَ تَذَرونَ ما خَلَقَ لَكُم رَبُّكُم مِن أَزوٰجِكُم بَل أَنتُم قَومٌ عادونَ (١٦٦)

«و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان برایتان آفریده وا می‌گذارید؟ بلکه شما مردمی تجاوزکارید.»

قالوا لَئِن لَم تَنتَهِ يٰلوطُ لَتَكونَنَّ مِنَ المُخرَجينَ (١٦٧)

گفتند: «ای لوط! بی‌گمان اگر (به کارت) پایان ندهی، به‌راستی همواره از اخراج‌شوندگانی.»

قالَ إِنّى لِعَمَلِكُم مِنَ القالينَ (١٦٨)

گفت: «من همانا از خشمناکان سرسختِ کردار شمایم.»

رَبِّ نَجِّنى وَ أَهلى مِمّا يَعمَلونَ (١٦٩)

«پروردگارم! مرا و کسانم را از آنچه انجام می‌دهند رهایی بخش.»

فَنَجَّينٰهُ وَ أَهلَهُ أَجمَعينَ (١٧٠)

پس او و همگی کسانش را رهانیدیم.

إِلّا عَجوزًا فِى الغٰبِرينَ (١٧١)

جز پیرزنی که از باقی‌ماندگان در غبار (گمراهی) بود.

ثُمَّ دَمَّرنَا الإخَرينَ (١٧٢)

سپس دیگران را سخت هلاک (و) زیر و زبر کردیم.

وَ أَمطَرنا عَلَيهِم مَطَرًا فَساءَ مَطَرُ المُنذَرينَ (١٧٣)

و بر (سروسامان‌)شان بارانی (از سنگ گل) فرو ریختیم؛ پس چه بد بود سنگ‌بارانِ بیم‌داده‌شدگان.

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٧٤)

به‌راستی در این (عقوبت) همواره نشانه‌(ی بزرگی) است و (اما) بیشترشان ایمان آورنده نبوده‌اند.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٧٥)

و بی‌گمان، پروردگارت همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.

كَذَّبَ أَصحٰبُ لـَٔيكَةِ المُرسَلينَ (١٧٦)

اصحاب اَیْکه [:درختان انبوه] فرستادگان (ما) را تکذیب کردند.

إِذ قالَ لَهُم شُعَيبٌ أَلا تَتَّقونَ (١٧٧)

چون شعیب به آنان گفت: «آیا پروا نمی‌دارید؟»

إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٧٨)

«من همواره برای شما فرستاده‌ای در خور اعتمادم.»

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٧٩)

«از خدا پروا بدارید و فرمانم ببرید.»

وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٨٠)

«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمی‌خواهم. اجر من جز بر عهده‌ی پروردگار جهانیان نیست.»

أَوفُوا الكَيلَ وَ لا تَكونوا مِنَ المُخسِرينَ (١٨١)

«پیمانه را تمام دهید و از زیان‌رسانان مباشید.»

وَ زِنوا بِالقِسطاسِ المُستَقيمِ (١٨٢)

«و با ترازویِ استوار و راستا وزن کنید.»

وَ لا تَبخَسُوا النّاسَ أَشياءَهُم وَ لا تَعثَوا فِى الأَرضِ مُفسِدينَ (١٨٣)

و چیزهای مردمان [:جان و جانانشان] را زیان مرسانید، و افسادگرانه در زمین کوشش نکنید.»

وَ اتَّقُوا الَّذى خَلَقَكُم وَ الجِبِلَّةَ الأَوَّلينَ (١٨٤)

«و از آن کسی که شما و گروه‌های نخستین را همچون کوه (با فطرت‌های توحیدی) آفریده است پروا کنید.»

قالوا إِنَّما أَنتَ مِنَ المُسَحَّرينَ (١٨٥)

گفتند: «تو فقط از افسون‌شدگانی.»

وَ ما أَنتَ إِلّا بَشَرٌ مِثلُنا وَ إِن نَظُنُّكَ لَمِنَ الكٰذِبينَ (١٨٦)

« و تو جز بشری مانند ما (بیش) نیستی و تو را بی‌گمان از دروغگویان گمان داریم.»

فَأَسقِط عَلَينا كِسَفًا مِنَ السَّماءِ إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (١٨٧)

«پس اگر از راستان بوده‌ای، پاره‌ای از آسمان بر (سر و سامان‌)مان بیفکن.»

قالَ رَبّى أَعلَمُ بِما تَعمَلونَ (١٨٨)

(شعیب) گفت: «پروردگارم به آنچه می‌کنید داناتر است.»

فَكَذَّبوهُ فَأَخَذَهُم عَذابُ يَومِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كانَ عَذابَ يَومٍ عَظيمٍ (١٨٩)

پس او را تکذیب کردند. پس عذاب روزِ ظلمت‌زا آنان را فرو گرفت. به‌راستی آن عذابِ روزی بزرگ بود.

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٩٠)

همانا در این (جریان) بی‌گمان نشانه‌ا‌ی (بزرگ) است و (اما) بیشترشان ایمان‌آورندگان نبوده‌اند.

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٩١)

و به‌راستی، پروردگارت همواره همان عزیز رحیم است.

وَ إِنَّهُ لَتَنزيلُ رَبِّ العٰلَمينَ (١٩٢)

و بی‌گمان این (قرآن) همواره فرستاده‌ی تدریجی پروردگار جهانیان است.

نَزَلَ بِهِ الرّوحُ الأَمينُ (١٩٣)

روح‌الامین آن را فرود آورد،

عَلىٰ قَلبِكَ لِتَكونَ مِنَ المُنذِرينَ (١٩٤)

بر دلت تا از (جمله‌ی) بیم‌دهندگان باشی؛

بِلِسانٍ عَرَبِىٍّ مُبينٍ (١٩٥)

به زبانی آشکارای بیانگر.

وَ إِنَّهُ لَفى زُبُرِ الأَوَّلينَ (١٩٦)

و همانا (هم)آن همواره در کتاب‌های پشینیان است.

أَوَلَم يَكُن لَهُم إيَةً أَن يَعلَمَهُ عُلَمٰؤُا۟ بَنى إِسرٰءيلَ (١٩٧)

آیا و برای آنان، (این خود) نشانه‌ای بزرگ نبوده است که علمای بنی‌اسرائیل بدان آگاهند؟

وَ لَو نَزَّلنٰهُ عَلىٰ بَعضِ الأَعجَمينَ (١٩٨)

و اگر آن را بر برخی از عجم‌ها [:غیرعرب‌زبانان] نازل می‌کردیم،

فَقَرَأَهُ عَلَيهِم ما كانوا بِهِ مُؤمِنينَ (١٩٩)

پس پیامبر آن را بر ایشان می‌خواند، به آن ایمان نمی‌آورده‌اند.

كَذٰلِكَ سَلَكنٰهُ فى قُلوبِ المُجرِمينَ (٢٠٠)

این گونه در دل‌های مجرمان، آن (قرآن) را راهی نفوذی دادیم.

لا يُؤمِنونَ بِهِ حَتّىٰ يَرَوُا العَذابَ الأَليمَ (٢٠١)

تا عذاب پر دردشان را ننگرند، به آن نگروند.

فَيَأتِيَهُم بَغتَةً وَ هُم لا يَشعُرونَ (٢٠٢)

پس (آن عذاب) ناگهان -در حالی که باریک‌بینی نمی‌کنند- بدیشان در رسد.

فَيَقولوا هَل نَحنُ مُنظَرونَ (٢٠٣)

پس بگویند: «آیا ما مهلت داده شدگانیم؟»

أَفَبِعَذابِنا يَستَعجِلونَ (٢٠٤)

پس آیا عذاب ما را بس شتابان می‌خواهند؟

أَفَرَءَيتَ إِن مَتَّعنٰهُم سِنينَ (٢٠٥)

پس مگر دیدی اگر سال‌ها آنان را برخوردار کنیم؛

ثُمَّ جاءَهُم ما كانوا يوعَدونَ (٢٠٦)

(و) سپس آنچه (که) وعده داده شده‌اند به سراغشان آمد؛

ما أَغنىٰ عَنهُم ما كانوا يُمَتَّعونَ (٢٠٧)

آنچه از آن برخوردار می‌شده‌اند، بی‌نیازشان نکرد (و عذاب را از آنان دفع ننمود).

وَ ما أَهلَكنا مِن قَريَةٍ إِلّا لَها مُنذِرونَ (٢٠٨)

و (ما) هیچ مجتمعی را هلاک نکردیم مگر آنکه برایشان بیم‌دهندگانی باشند،

ذِكرىٰ وَ ما كُنّا ظٰلِمينَ (٢٠٩)

(تا آنان را) یادواره‌ای (باشد). و ما ستمکار نبوده‌ایم.

وَ ما تَنَزَّلَت بِهِ الشَّيٰطينُ (٢١٠)

و شیطان‌ها آن را فرود نیاورده‌اند.

وَ ما يَنبَغى لَهُم وَ ما يَستَطيعونَ (٢١١)

و هرگز برایشان سزاوار (هم) نیست و (هم) نمی‌توانسته‌اند (آن را فرود آورند).

إِنَّهُم عَنِ السَّمعِ لَمَعزولونَ (٢١٢)

آنان بی‌گمان از شنیدن (آن وحی ربانی) همواره وازده‌شدگانند.

فَلا تَدعُ مَعَ اللَّهِ إِلٰهًا إخَرَ فَتَكونَ مِنَ المُعَذَّبينَ (٢١٣)

پس با خدا، معبودی دیگر مخوان. (مباد که) از عذاب‌شدگان باشی.

وَ أَنذِر عَشيرَتَكَ الأَقرَبينَ (٢١٤)

و نزدیکترین نزدیکانت را (از هنگامه‌ی رستاخیز) بیم ده.

وَ اخفِض جَناحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ المُؤمِنينَ (٢١٥)

و برای آن مؤمنانی که تو را پیروی کرده‌اند، بال خود را فرو گستر.

فَإِن عَصَوكَ فَقُل إِنّى بَريءٌ مِمّا تَعمَلونَ (٢١٦)

پس اگر (کافران) تو را نافرمانی کردند، (بدیشان) بگو: «من همواره از آنچه می‌کنید بیزارم.»

وَ تَوَكَّل عَلَى العَزيزِ الرَّحيمِ (٢١٧)

و بر (آن خدایِ) عزیزِ رحمتگر بر ویژگان توکل کن.

الَّذى يَرىٰكَ حينَ تَقومُ (٢١٨)

آن کس که چون بر پا می‌خیزی تو را می‌بیند،

وَ تَقَلُّبَكَ فِى السّٰجِدينَ (٢١٩)

و جابه‌جا شدنت را در میان سجده‌کنندگان می‌نگرد.

إِنَّهُ هُوَ السَّميعُ العَليمُ (٢٢٠)

بی‌گمان او، (هم)او بسیار شنوای بس داناست.

هَل أُنَبِّئُكُم عَلىٰ مَن تَنَزَّلُ الشَّيٰطينُ (٢٢١)

آیا شما را خبر مهمی دهم (که) شیاطین بر چه کسانی دم به دم فرود می‌آیند؟

تَنَزَّلُ عَلىٰ كُلِّ أَفّاكٍ أَثيمٍ (٢٢٢)

بر هر دروغ‌زن گناهکاری پیاپی فرود می‌آیند،

يُلقونَ السَّمعَ وَ أَكثَرُهُم كٰذِبونَ (٢٢٣)

که (دزدانه) گوش‌هاشان را (برای شنیدن وحی) فرا می‌افکنند و بیشترشان دروغگویانند.

وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الغاوۥنَ (٢٢٤)

و شاعران را نادانان فاسد پیروی می‌کنند.

أَلَم تَرَ أَنَّهُم فى كُلِّ وادٍ يَهيمونَ (٢٢٥)

آیا ندیده‌ای که آنان در هر وادی‌ای در مدح و ذم (این و آن) بسی دلباخته‌اند؟

وَ أَنَّهُم يَقولونَ ما لا يَفعَلونَ (٢٢٦)

و همانان چیزهایی می‌گویند که بی‌امان انجام نمی‌دهند.

إِلَّا الَّذينَ إمَنوا وَ عَمِلُوا الصّٰلِحٰتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثيرًا وَ انتَصَروا مِن بَعدِ ما ظُلِموا وَ سَيَعلَمُ الَّذينَ ظَلَموا أَىَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبونَ (٢٢٧)

مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته‌ی (ایمان) کرده و خدا را بسیار به یاد آورده، و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفته‌اند یاری خواسته‌اند. و کسانی که ستم کرده‌اند به زودی خواهند دانست (به) چه دگرگونی‌ای (در زمان و مکانی) دگرگون می‌گردند.

محتوای سوره

• تفسیر آیات