سوره الأنبياء

سوره طه	سوره الأنبياء	سوره الحج
شماره کتابت : ٢١ جزء : نزول ترتيب نزول : ٧٣ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ١١٢ تعداد کلمات : ١٣٤٣ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آبَاءَنَا آبَاءَهُم آبَاؤُکُم آتَيْنَا آتَيْنَاه آخَرِين آذَنْتُکُم آلِهَة آلِهَتَکُم آمَنَت آيَاتِهَا آيَاتِي آيَة أَئِمّة أَبْصَار أَتَيْنَا أَجْمَعِين أَحَسّوا أَحْصَنَت أَحْلاَم أَدْخَلْنَاه أَدْخَلْنَاهُم أَدْرِي أَرَادُوا أَرَدْنَا أَرْحَم أَرْسَلْنَا أَرْسَلْنَاک أَسَرّوا أَصْلَحْنَا أَصْنَامَکُم أَضْغَاث أَطْرَافِهَا أَعْيُن أَمْرَهُم أَنَا أَنّا أَنّمَا أَنّه أَنّهُم أَنْت أَنْزَلْنَا أَنْزَلْنَاه أَنْشَأْنَا أَنْفُسُهُم أَنْفُسِهِم أَهْل أَهْلَه أَهْلَکْنَا أَهْلَکْنَاهَا أَوّل أَوْحَيْنَا أَيّوب أَيْدِيهِم أَکْثَرُهُم أُتْرِفْتُم أُرْسِل أُف أُمّة أُمّتُکُم أُنْذِرُکُم إِبْرَاهِيم إِدْرِيس إِسْحَاق إِسْمَاعِيل إِقَام إِلَي إِلَيْنَا إِلَيْهِم إِلَيْکُم إِلٰه إِلٰهُکُم إِنّه إِنّهُم إِنّي إِنّکُم إِيتَاء ابْنَهَا اتّخَذ اتّخَذُوا احْکُم ارْتَضَى ارْجِعُوا اسْتَمَعُوه اسْتُهْزِئ اشْتَهَت افْتَرَاه اقْتَرَب التّمَاثِيل الدّعَاء الذّکْر الرّاحِمِين الرّحْمٰن الرّيح الزّبُور الزّکَاة السّاعَة السّجِل السّحْر السّمَاء السّمَاوَات السّمِيع الشّاهِدِين الشّمْس الشّيَاطِين الصّابِرِين الصّالِحَات الصّالِحُون الصّالِحِين الصّلاَة الصّم الضّرّ الطّعَام الطّيْر الظّالِمُون الظّالِمِين الظّلُمَات اللاّعِبِين اللّه اللّيْل النّار النّاس النّجْوَى النّهَار النّون الّتِي الْأَخْسَرِين الْأَرْض الْأَوّلُون الْأَکْبَر الْإِنْسَان الْبَاطِل الْجَهْر الْجِبَال الْحَرْث الْحَق الْحُسْنَى الْخَالِدُون الْخَبَائِث الْخَيْر الْخَيْرَات الْخُلْد الْعَرْش الْعَظِيم الْعَلِيم الْعُمُر الْغَالِبُون الْغَم الْفَزَع الْفُرْقَان الْقَرْيَة الْقَمَر الْقَوْل الْقَوْم الْقِسْط الْقِيَامَة الْمَاء الْمَلاَئِکَة الْمَوَازِين الْمَوْت الْمُؤْمِنِين الْمُسْتَعَان الْمُسْرِفِين الْوَارِثِين الْوَعْد الْوَيْل الْکَرْب الْکِفْل انْصُرُوا بَأْسَنَا بَأْسِکُم بَارَکْنَا بَدَأْنَا بَرْدا بَشَر بَعِيد بَعْدَهَا بَغْتَة بَيْنَهُم بَيْنَهُمَا بُرْهَانَکُم بِآلِهَتِنَا بِآيَاتِنَا بِآيَة بِأَمْرِنَا بِأَمْرِه بِالشّرّ بِاللّيْل بِالّذِين بِالْحَق بِالْغَيْب بِالْقَوْل بِالْوَحْي بِذِکْر بِرُسُل بِنَا بِکُل تَأْتِيهِم تَاللّه تَتَلَقّاهُم تَجْرِي تَذَرْنِي تَرْکُضُوا تَسْتَعْجِلُون تَصِفُون تَعْبُدُون تَعْقِلُون تَعْلَمُون تَعْمَل تَقَطّعُوا تَمِيد تَمْنَعُهُم تَوَلّوْا تَکْتُمُون تُبْصِرُون تُرْجَعُون تُسْأَلُون تُظْلَم تُوعَدُون تُوَلّوا تِلْک جَسَدا جَعَلْنَا جَعَلْنَاهَا جَعَلْنَاهُم جَهَنّم جُذَاذا جِئْتَنَا حَاسِبِين حَافِظِين حَبّة حَدَب حَرَام حَرّقُوه حَسِيسَهَا حَصَب حَصِيدا حَي حُکْما حِسَابُهُم حِين خَاشِعِين خَالِدُون خَالِدِين خَامِدِين خَرْدَل خَشْيَتِه خَلَق خَلَقْنَا خَلْفَهُم خَلْق خَيْر خُلِق دَاوُد دَعْوَاهُم دُونِنَا دُونِه ذَا ذَائِقَة ذَهَب ذِکْر ذِکْرا ذِکْرَى ذِکْرُکُم ذٰلِکُم رَآک رَاجِعُون رَب رَبّنَا رَبّه رَبّهُم رَبّهِم رَبّي رَبّک رَتْقا رَحْمَة رَحْمَتِنَا رَدّهَا رَسُول رَغَبا رَهَبا رَوَاسِي رُءُوسِهِم رُشْدَه رُوحِنَا رِجَالا زَاهِق زَاَلَت زَفِير زَوْجَه زَکَرِيّا سَأُرِيکُم سَبَقَت سَخِرُوا سَخّرْنَا سَقْفا سَلاَما سَمِعْنَا سَوَاء سَوْء سُبُلا سُبْحَانَه سُبْحَانَک سُلَيْمَان شَاخِصَة شَاعِر شَاهِدِين شَاکِرُون شَيْء شَيْئا صَادِقِين صَالِحِين صَدَقْنَاهُم صَنْعَة ضَلاَل ضُرّ ضِيَاء طَال ظَالِمَة ظَالِمِين ظَلَمُوا ظُهُورِهِم عَابِدِين عَاصِفَة عَالِمِين عَاکِفُون عَجَل عَذَاب عَلَيْه عَلِمْت عَلّمْنَاه عَمَلا عَنْهَا عِبَاد عِبَادَتِه عِبَادِي عِلْما عِنْدَه عِنْدِنَا غَفْلَة غَنَم فَأَغْرَقْنَاهُم فَأَنْتُم فَأَنْجَيْنَاهُم فَأْتُوا فَاسِقِين فَاسْأَلُوا فَاسْأَلُوهُم فَاسْتَجَبْنَا فَاعِلِين فَاعْبُدُون فَتًى فَتَأْتُون فَتَبْهَتُهُم فَتَعْبُدُون فَجَعَلَهُم فَجَعَلْنَاهُم فَحَاق فَذٰلِک فَرَجَعُوا فَرْجَهَا فَرْدا فَسُبْحَان فَطَرَهُن فَظَن فَعَل فَعَلَه فَعَلْت فَفَتَقْنَاهُمَا فَفَهّمْنَاهَا فَقَالُوا فَقُل فَلَک فَلْيَأْتِنَا فَنَادَى فَنَجّيْنَاه فَنَفَخْنَا فَهَل فَهُم فَيَدْمَغُه فَکَشَفْنَا فُتِحَت فِتْنَة فِجَاجا فِعْل فِيهِمَا قَال قَالُوا قَبْلَهُم قَبْلَک قَبْلِي قَبْلِک قَرِيب قَرْيَة قَصَمْنَا قَوْم قَوْما قَوْمِه قُل قُلُوبُهُم قُلْنَا لاَتّخَذْنَاه لاَعِبِين لاَهِيَة لَأَکِيدَن لَبَلاَغا لَبُوس لَدُنّا لَعَلّه لَعَلّهُم لَعَلّکُم لَفَسَدَتَا لَمِن لَهْوا لَيَقُولُن لُوطا لِأَبِيه لِبَشَر لِتُحْصِنَکُم لِحُکْمِهِم لِسَعْيِه لِسُلَيْمَان لِقَوْم لِلنّاس لِلْعَابِدِين لِلْعَالَمِين لِلْمُتّقِين لِلْکُتُب لِيَوْم مَأْجُوج مَتَاع مَتَى مَتّعْنَا مَحْفُوظا مَسَاکِنِکُم مَسّتْهُم مَسّنِي مَعَهُم مَعِي مُؤْمِن مُبَارَک مُبِين مُبْعَدُون مُحْدَث مُدْبِرِين مُسْلِمُون مُشْفِقُون مُعْرِضُون مُغَاضِبا مُنْکِرُون مُوسَى مُکْرَمُون مِت مِثْقَال مِثْلَهُم مِثْلُکُم مِنّا نَأْتِي نَادَى نَار نَافِلَة نَبْلُوکُم نَتّخِذ نَجّيْنَاه نَجْزِي نَجْزِيه نَشَاء نَصَرْنَاه نَصْر نَضَع نَطْوِي نَفَشَت نَفْحَة نَفْس نَقْدِر نَقْذِف نَنْقُصُهَا نُعِيدُه نُنْجِي نُوحا نُوحِي نُکِسُوا هَاتُوا هَارُون هَل هُزُوا هٰؤُلاَء هٰذِه وَاحِد وَاحِدَة وَارِدُون وَجَدْنَا وَرَدُوهَا وَعْدا وَلَدا وَهَبْنَا وَيْلَنَا وُجُوهِهِم يَأْتِيهِم يَأْجُوج يَأْکُلُون يَتّخِذُونَک يَحْزُنُهُم يَحْيَى يَحْکُمَان يَخْشَوْن يَدْعُونَنَا يَذْکُر يَذْکُرُهُم يَر يَرَوْن يَرِثُهَا يَرْجِعُون يَرْکُضُون يَسْبَحُون يَسْبِقُونَه يَسْتَحْسِرُون يَسْتَطِيعُون يَسْتَهْزِءُون يَسْتَکْبِرُون يَسْمَع يَسْمَعُون يَشْفَعُون يَشْهَدُون يَصِفُون يَضُرّکُم يَعْقُوب يَعْلَم يَعْلَمُون يَعْمَل يَعْمَلُون يَغُوصُون يَفْتُرُون يَفْعَل يَقُل يَقُولُون يَلْعَبُون يَنْسِلُون يَنْطِقُون يَنْفَعُکُم يَهْتَدُون يَهْدُون يَوْم يَوْمُکُم يَکُفّون يَکْلَؤُکُم يُؤْمِنُون يُسَارِعُون يُسَبّحُون يُسَبّحْن يُسْأَل يُسْأَلُون يُصْحَبُون يُقَال يُنْذَرُون يُنْشِرُون يُنْصَرُون يُنْظَرُون يُوحَى کَاتِبُون کَافِرُون کَانَت کَانَتَا کَبِيرا کَبِيرُهُم کَتَبْنَا کَذّبُوا کَذٰلِک کَطَي کَفَرُوا کَفَى کَم کَمَا کَيْدا کُفْرَان کُلاّ کُنّا کُونِي کِتَابا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥ ٧٦ ٧٧ ٧٨ ٧٩ ٨٠ ٨١ ٨٢ ٨٣ ٨٤ ٨٥ ٨٦ ٨٧ ٨٨ ٨٩ ٩٠ ٩١ ٩٢ ٩٣ ٩٤ ٩٥ ٩٦ ٩٧ ٩٨ ٩٩ ١٠٠ ١٠١ ١٠٢ ١٠٣ ١٠٤ ١٠٥ ١٠٦ ١٠٧ ١٠٨ ١٠٩ ١١٠ ١١١ ١١٢

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ اقتَرَبَ لِلنّاسِ حِسابُهُم وَ هُم فى غَفلَةٍ مُعرِضونَ (١)

برای مردمان، (زمانِ) حسابشان نزدیک شد، حال آنکه آنان در (ژرفای) غفلتی رویگردانند.

ما يَأتيهِم مِن ذِكرٍ مِن رَبِّهِم مُحدَثٍ إِلَّا استَمَعوهُ وَ هُم يَلعَبونَ (٢)

هیچ‌گونه یادواره‌ی تازه‌ای از پروردگارشان برایشان نمی‌آید، مگر اینکه آن را به‌خوبی شنیدند، در حالی‌که ایشان بازی می‌کنند.

لاهِيَةً قُلوبُهُم وَ أَسَرُّوا النَّجوَى الَّذينَ ظَلَموا هَل هٰذا إِلّا بَشَرٌ مِثلُكُم أَفَتَأتونَ السِّحرَ وَ أَنتُم تُبصِرونَ (٣)

حال آنکه دل‌هایشان (از یاد خدا) رویگردان است. و آنان که ستم کردند پنهانی به نجوا برخاستند: «آیا این (مرد) جز بشری مانند شماست‌؟ آیا پس سوی سحر می‌روید در حالی‌که شما می‌بینید؟»

قالَ رَبّى يَعلَمُ القَولَ فِى السَّماءِ وَ الأَرضِ وَ هُوَ السَّميعُ العَليمُ (٤)

(پیامبر) گفت: «پروردگارم (همه‌گونه) گفتار را در آسمان و زمین می‌داند و اوست بس شنوای بسیار دانا.»

بَل قالوا أَضغٰثُ أَحلٰمٍ بَلِ افتَرىٰهُ بَل هُوَ شاعِرٌ فَليَأتِنا بِـٔايَةٍ كَما أُرسِلَ الأَوَّلونَ (٥)

بلکه گفتند: « (این‌ها) پاره‌هایی پراکنده از خیالاتی (شوریده) است، بلکه آن را بربافته، بلکه او شاعری است. پس همان‌گونه که پیشینیان [:پیامبران پیشین] (با نشانه‌ای ربّانی) فرستاده شدند، باید برای ما (همانند آنها) نشانه‌ای بیاورد.»

ما إمَنَت قَبلَهُم مِن قَريَةٍ أَهلَكنٰها أَفَهُم يُؤمِنونَ (٦)

پیش از آنان هیچ مجتمعی - که آن را نابود کردیم - (به آیات ما) ایمان نیاوردند. پس آیا اینان (به نشانه‌ای ربّانی) ایمان می‌آورند؟

وَ ما أَرسَلنا قَبلَكَ إِلّا رِجالًا نوحى إِلَيهِم فَسـَٔلوا أَهلَ الذِّكرِ إِن كُنتُم لا تَعلَمونَ (٧)

و پیش از تو جز مردانی را که به آنان وحی کنیم گسیل نداشتیم و اگر نمی‌دانسته‌اید (و نتوانید هم بدانید) پس از یادآوران (کتاب‌های آسمانی) بپرسید.

وَ ما جَعَلنٰهُم جَسَدًا لا يَأكُلونَ الطَّعامَ وَ ما كانوا خٰلِدينَ (٨)

و ایشان را جسدهایی که غذا نخورند قرار ندادیم و (در زندگی دنیا هم) جاودان نبوده‌اند.

ثُمَّ صَدَقنٰهُمُ الوَعدَ فَأَنجَينٰهُم وَ مَن نَشاءُ وَ أَهلَكنَا المُسرِفينَ (٩)

سپس وعده(‌ی خود) را به آنان راست آوردیم، پس آنها و هر که را خواستیم نجات دادیم و افراط‌کاران را به هلاکت رساندیم.

لَقَد أَنزَلنا إِلَيكُم كِتٰبًا فيهِ ذِكرُكُم أَفَلا تَعقِلونَ (١٠)

همانا به راستی کتابی سویتان نازل کردیم که یادِ شما در آن است. آیا پس (از این هم) نمی‌اندیشید؟

وَ كَم قَصَمنا مِن قَريَةٍ كانَت ظالِمَةً وَ أَنشَأنا بَعدَها قَومًا إخَرينَ (١١)

و چه بسیار مجتمعاتی را که ستمکار بودند در هم شکستیم و پس از آنها گروهی دیگر پدید آوردیم.

فَلَمّا أَحَسّوا بَأسَنا إِذا هُم مِنها يَركُضونَ (١٢)

پس چون برخورد شدیدمان را احساس کردند ناگهان از آن می‌گریزند.

لا تَركُضوا وَ ارجِعوا إِلىٰ ما أُترِفتُم فيهِ وَ مَسٰكِنِكُم لَعَلَّكُم تُسـَٔلونَ (١٣)

(هان! از آن برخورد) مگریزید و سوی آنچه در آن متنعم شدید و (سوی) مسکن‌هایتان بازگردید، شاید شما مورد پرسش قرار گیرید.

قالوا يٰوَيلَنا إِنّا كُنّا ظٰلِمينَ (١٤)

گفتند: «ای وای بر ما! ما بی‌گمان ستمگر بوده‌ایم.»

فَما زالَت تِلكَ دَعوىٰهُم حَتّىٰ جَعَلنٰهُم حَصيدًا خٰمِدينَ (١٥)

پس خواستشان پیوسته همان بود، تا آنان را دروشدگانی (بی‌جان و) خاموشان گردانیدیم.

وَ ما خَلَقنَا السَّماءَ وَ الأَرضَ وَ ما بَينَهُما لٰعِبينَ (١٦)

و ما آسمان و زمین و آنچه را میان آن دو است بازی‌کنان نیافریدیم.

لَو أَرَدنا أَن نَتَّخِذَ لَهوًا لَاتَّخَذنٰهُ مِن لَدُنّا إِن كُنّا فٰعِلينَ (١٧)

اگر بخواهیم بازیچه‌ای برگیریم، به‌راستی آن را از پیش خود اختیار می‌کنیم‌؛ اگر کننده‌(ی این کار) بوده‌ایم.

بَل نَقذِفُ بِالحَقِّ عَلَى البٰطِلِ فَيَدمَغُهُ فَإِذا هُوَ زاهِقٌ وَ لَكُمُ الوَيلُ مِمّا تَصِفونَ (١٨)

بلکه با (نیروی) حق بر باطل می‌افکنیم، پس بینی‌اش را به خاک می‌کشاند، پس ناگهان (هم) آن نابود است. و وای بر شما از آنچه توصیف می‌کنید.

وَ لَهُ مَن فِى السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ وَ مَن عِندَهُ لا يَستَكبِرونَ عَن عِبادَتِهِ وَ لا يَستَحسِرونَ (١٩)

و هر که در آسمان‌ها و زمین است تنها برای اوست و کسانی که نزد اویند [:به او نزدیکند] از پرستش وی تکبر نمی‌ورزند و (هرگز) از آن حسرت بار (خسته و رنجور) نمی‌گردند.

يُسَبِّحونَ الَّيلَ وَ النَّهارَ لا يَفتُرونَ (٢٠)

شباروز، بی‌آنکه سستی ورزند (تنها او را) تنزیه می‌کنند.

أَمِ اتَّخَذوا إلِهَةً مِنَ الأَرضِ هُم يُنشِرونَ (٢١)

یا برای خود خدایانی از زمین اختیار کرده‌اند (که) همانان (مردگان را) زنده می‌کنند؟

لَو كانَ فيهِما إلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتا فَسُبحٰنَ اللَّهِ رَبِّ العَرشِ عَمّا يَصِفونَ (٢٢)

اگر در آن دو [:زمین و آسمان] جز خدا، خدایانی (دیگر) بودند ، ناگزیر (این خدایان و زمین و آسمان) تباه می‌شدند. پس منزّه است خدا، پروردگار عرشِ (فرماندهی) از آنچه توصیف می‌کنند.

لا يُسـَٔلُ عَمّا يَفعَلُ وَ هُم يُسـَٔلونَ (٢٣)

(خدا) از آنچه می‌کند بازخواست نمی‌شود و (حال آنکه) آنان بازخواست می‌شوند.

أَمِ اتَّخَذوا مِن دونِهِ إلِهَةً قُل هاتوا بُرهٰنَكُم هٰذا ذِكرُ مَن مَعِىَ وَ ذِكرُ مَن قَبلى بَل أَكثَرُهُم لا يَعلَمونَ الحَقَّ فَهُم مُعرِضونَ (٢٤)

یا غیر از او خدایانی برای خود برگرفته‌اند؟ بگو: «برهانتان را بیاورید.» این است یادواره‌ی هر که با من است و یادواره‌ی هر که پیش از من بوده‌است. (نه!) بلکه بیشترشان حق را نمی‌دانند، پس از آن رویگردانند.

وَ ما أَرسَلنا مِن قَبلِكَ مِن رَسولٍ إِلّا نوحى إِلَيهِ أَنَّهُ لا إِلٰهَ إِلّا أَنا۠ فَاعبُدونِ (٢٥)

و ما پیش از تو هیچ رسولی نفرستادیم، جز (آنکه) سویش وحی می‌کنیم: «به‌راستی هیچ معبودی جز من نیست، پس تنها مرا بپرستید.»

وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحمٰنُ وَلَدًا سُبحٰنَهُ بَل عِبادٌ مُكرَمونَ (٢٦)

و گفتند: « (خدای) رحمان فرزندی برگرفته.‌» او منزّه است، بلکه (آنان) بندگانی گرامی شده‌اند.

لا يَسبِقونَهُ بِالقَولِ وَ هُم بِأَمرِهِ يَعمَلونَ (٢٧)

در سخن بر او پیشی نمی‌گیرند، حال آنکه تنها به دستور او کار می‌کنند .

يَعلَمُ ما بَينَ أَيديهِم وَ ما خَلفَهُم وَ لا يَشفَعونَ إِلّا لِمَنِ ارتَضىٰ وَ هُم مِن خَشيَتِهِ مُشفِقونَ (٢٨)

آنچه پیش رویشان و آنچه پشت (سر)شان است می‌داند، و جز برای کسی که (او) رضایت دهد شفاعت نمی‌کنند، حال آنکه از بیم او با تعظیم (وی) هراسانند.

وَ مَن يَقُل مِنهُم إِنّى إِلٰهٌ مِن دونِهِ فَذٰلِكَ نَجزيهِ جَهَنَّمَ كَذٰلِكَ نَجزِى الظّٰلِمينَ (٢٩)

و هرکس از آنان بگوید: «بی‌گمان من خدایی غیر از او هستم‌» پس آن گمراه دور را در دوزخ، کیفر می‌کنیم. (آری،) سزای ستمکاران را این گونه می‌دهیم.

أَوَلَم يَرَ الَّذينَ كَفَروا أَنَّ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضَ كانَتا رَتقًا فَفَتَقنٰهُما وَ جَعَلنا مِنَ الماءِ كُلَّ شَيءٍ حَىٍّ أَفَلا يُؤمِنونَ (٣٠)

آیا و کسانی که کافر شدند ندانستند که آسمان‌ها و زمین هر دو به هم پیوسته بوده‌اند، پس ما آن دو را از هم جدا ساختیم، و هر چیز زنده‌ای را از آب نهادیم؟ آیا پس (از این هم) ایمان نمی‌آورند؟

وَ جَعَلنا فِى الأَرضِ رَوٰسِىَ أَن تَميدَ بِهِم وَ جَعَلنا فيها فِجاجًا سُبُلًا لَعَلَّهُم يَهتَدونَ (٣١)

و در زمین کوه‌هایی استوار نهادیم تا مبادا (زمین) آنان [:مردمان] را سرنگون سازد، و در آن راه‌های سراشیب فراخ پدید آوردیم، شاید راه یابند.

وَ جَعَلنَا السَّماءَ سَقفًا مَحفوظًا وَ هُم عَن إيٰتِها مُعرِضونَ (٣٢)

و آسمان را سقفی محفوظ (از سقوط و دستبرد شیطان‌ها) قرار دادیم، در حالی‌که آنان از نشانه‌های آن رویگردانند.

وَ هُوَ الَّذى خَلَقَ الَّيلَ وَ النَّهارَ وَ الشَّمسَ وَ القَمَرَ كُلٌّ فى فَلَكٍ يَسبَحونَ (٣٣)

و اوست آن کس که شب و روز و خورشید و ماه را پدید آورده است، هر یک در جاده‌ای (فضایی) شناورند.

وَ ما جَعَلنا لِبَشَرٍ مِن قَبلِكَ الخُلدَ أَفَإِي۟ن مِتَّ فَهُمُ الخٰلِدونَ (٣٤)

و پیش از تو برای هیچ بشری جاودانگی (در دنیا) قرار ندادیم. آیا اگر تو از دنیا بروی پس (از تو) آنان جاودانانند؟

كُلُّ نَفسٍ ذائِقَةُ المَوتِ وَ نَبلوكُم بِالشَّرِّ وَ الخَيرِ فِتنَةً وَ إِلَينا تُرجَعونَ (٣٥)

هر نفسی[:کسی] چشنده‌ی مرگ است. و شما را در حال آزمون با بد و نیک بسی گیرودار می‌کنیم، و تنها سوی ما بازگردانیده می‌شوید.

وَ إِذا رَإكَ الَّذينَ كَفَروا إِن يَتَّخِذونَكَ إِلّا هُزُوًا أَهٰذَا الَّذى يَذكُرُ إلِهَتَكُم وَ هُم بِذِكرِ الرَّحمٰنِ هُم كٰفِرونَ (٣٦)

و هنگامی‌که تو را - کسانی که کافر شدند - بنگرند، جز (به) مسخره‌ات نمی‌گیرند. (گویند:) «آیا این همان کس است که خدایانتان را (به بدی) یاد می‌کند؟» حال آنکه آنان خودشان، به خدای رحمان کافرند.

خُلِقَ الإِنسٰنُ مِن عَجَلٍ سَأُو۟ريكُم إيٰتى فَلا تَستَعجِلونِ (٣٧)

انسان از شتابی آفریده شده است. به زودی آیاتم را به شما نشان می‌دهم، پس بر من (در نشانگری این آیات و عذاب) شتاب نمی‌کنید.

وَ يَقولونَ مَتىٰ هٰذَا الوَعدُ إِن كُنتُم صٰدِقينَ (٣٨)

و می‌گویند: «اگر راست می‌گویید، این وعده‌(ی قیامت) کی خواهد بود؟»

لَو يَعلَمُ الَّذينَ كَفَروا حينَ لا يَكُفّونَ عَن وُجوهِهِمُ النّارَ وَ لا عَن ظُهورِهِم وَ لا هُم يُنصَرونَ (٣٩)

کاش آنان که کافر شده‌اند آن هنگام (و هنگامه) را می‌دانستند که اینان آتش را نه از چهره‌هاشان و نه از پشت‌هاشان باز نمی‌دارند و نه ایشانی یاری می‌شوند.

بَل تَأتيهِم بَغتَةً فَتَبهَتُهُم فَلا يَستَطيعونَ رَدَّها وَ لا هُم يُنظَرونَ (٤٠)

بلکه (آتش) ناگهان به آنان در می‌رسد؛ پس ایشان را بهت‌زده می‌کند؛ پس نه می‌توانند آن را از خود برگردانند و نه آنان مهلت داده می‌شوند.

وَ لَقَدِ استُهزِئَ بِرُسُلٍ مِن قَبلِكَ فَحاقَ بِالَّذينَ سَخِروا مِنهُم ما كانوا بِهِ يَستَهزِءونَ (٤١)

و بی‌گمان پیامبرانی پس از تو (نیز) همانا ریشخند شدند. پس کسانی که آنان را مسخره می‌کردند، آنچه که آن را به ریشخند می‌گرفتند. بحق گریبان‌شان را گرفت.

قُل مَن يَكلَؤُكُم بِالَّيلِ وَ النَّهارِ مِنَ الرَّحمٰنِ بَل هُم عَن ذِكرِ رَبِّهِم مُعرِضونَ (٤٢)

بگو: «چه کسی شما را در شب و روز از (عذاب خدای) رحمان نگهبانی پایدار می‌کند؟» بلکه آنان از یاد پروردگارشان رویگردانانند.

أَم لَهُم إلِهَةٌ تَمنَعُهُم مِن دونِنا لا يَستَطيعونَ نَصرَ أَنفُسِهِم وَ لا هُم مِنّا يُصحَبونَ (٤٣)

یا برای آنان خدایانی (غیر از ما) هستند که ایشان را از گزندمان حمایت می‌کنند؟ (آنان) نه توان یاری خودشان را دارند و نه از جانب ما همراهی می‌شوند.

بَل مَتَّعنا هٰؤُلاءِ وَ إباءَهُم حَتّىٰ طالَ عَلَيهِمُ العُمُرُ أَفَلا يَرَونَ أَنّا نَأتِى الأَرضَ نَنقُصُها مِن أَطرافِها أَفَهُمُ الغٰلِبونَ (٤٤)

بلکه اینان و پدرانشان را (از نعمت‌هایی) برخوردار کردیم، تا عمرشان آنان به درازا کشید. پس آیا نمی‌بینند که ما زمین را می‌آیم [:درمی‌گیریم،] در حالی‌که آن را از اطرافش فرومی‌کاهیم؟ پس آیا آنان پیروزمندانند؟

قُل إِنَّما أُنذِرُكُم بِالوَحىِ وَ لا يَسمَعُ الصُّمُّ الدُّعاءَ إِذا ما يُنذَرونَ (٤٥)

بگو: «من شما را فقط به وسیله‌ی (این) وحی هشدار می‌دهم.‌» و کَران -هنگامی که هشدار داده شوند- نمی‌شنوند.

وَ لَئِن مَسَّتهُم نَفحَةٌ مِن عَذابِ رَبِّكَ لَيَقولُنَّ يٰوَيلَنا إِنّا كُنّا ظٰلِمينَ (٤٦)

و اگر وزشی از (باد) عذاب پروردگارت به آنان در رسد، آنان بی‌چون و بی‌گمان گویند: «ای وای بر ما! (که) همواره ستمکاران بوده‌ایم.‌»

وَ نَضَعُ المَوٰزينَ القِسطَ لِيَومِ القِيٰمَةِ فَلا تُظلَمُ نَفسٌ شَيـًٔا وَ إِن كانَ مِثقالَ حَبَّةٍ مِن خَردَلٍ أَتَينا بِها وَ كَفىٰ بِنا حٰسِبينَ (٤٧)

و ترازوهای قسط (فاضلانه) را، در روز رستاخیز می‌نهیم. پس هیچ کس (هرگز) چیزی ستم نبیند و اگر (هم کار و کرداری) هم‌وزن دانه‌ی خردلی باشد (هم)آن را می‌آوریم. و در حسابگری ما کفایت است.

وَ لَقَد إتَينا موسىٰ وَ هٰرونَ الفُرقانَ وَ ضِياءً وَ ذِكرًا لِلمُتَّقينَ (٤٨)

به‌راستی و درستی، ما به موسی و هارون فرقان [:جداسازی حق را از باطل] و روشنایی و یادواره‌ای برای پرهیزگاران دادیم.

الَّذينَ يَخشَونَ رَبَّهُم بِالغَيبِ وَ هُم مِنَ السّاعَةِ مُشفِقونَ (٤٩)

(همان) کسانی که از پروردگارشان در نهان می‌هراسند، حال آنکه از (آن) ساعت - از روی عظمتش - هراسناکند.

وَ هٰذا ذِكرٌ مُبارَكٌ أَنزَلنٰهُ أَفَأَنتُم لَهُ مُنكِرونَ (٥٠)

و این (کتاب) یادواره‌ای مبارک است (که) آن را نازل کردیم. آیا پس (همین) شما، همان را انکار می‌کنید؟

وَ لَقَد إتَينا إِبرٰهيمَ رُشدَهُ مِن قَبلُ وَ كُنّا بِهِ عٰلِمينَ (٥١)

و به‌راستی و درستی، از پیش به ابراهیم رشدش (و رشادتش) را دادیم، حال آنکه ما به (شایستگی) او بسی دانا بوده‌ایم.

إِذ قالَ لِأَبيهِ وَ قَومِهِ ما هٰذِهِ التَّماثيلُ الَّتى أَنتُم لَها عٰكِفونَ (٥٢)

چون که به پدرش و قومش گفت: «این مجسمه‌هایی که شما با تعظیم دل داده و ملازم آنها شده‌اید چیستند؟»

قالوا وَجَدنا إباءَنا لَها عٰبِدينَ (٥٣)

گفتند: «پدران خود را پرستندگان آنها یافتیم.»

قالَ لَقَد كُنتُم أَنتُم وَ إباؤُكُم فى ضَلٰلٍ مُبينٍ (٥٤)

گفت: «همواره شما و پدرانتان -بی‌گمان- در گمراهی آشکارگری بوده‌اید.»

قالوا أَجِئتَنا بِالحَقِّ أَم أَنتَ مِنَ اللّٰعِبينَ (٥٥)

گفتند: «آیا حق را برای ما آورده‌ای. یا تو از بازی‌کنندگانی‌؟»

قالَ بَل رَبُّكُم رَبُّ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ الَّذى فَطَرَهُنَّ وَ أَنا۠ عَلىٰ ذٰلِكُم مِنَ الشّٰهِدينَ (٥٦)

گفت: « (نه،) بلکه پروردگارتان، پروردگار آسمان‌ها و زمین است. (همان) کسی که آنها را با فطرت توحیدی پدید آورده و من بر این (حقیقت) از گواهانم.»

وَ تَاللَّهِ لَأَكيدَنَّ أَصنٰمَكُم بَعدَ أَن تُوَلّوا مُدبِرينَ (٥٧)

«و سوگند به خدا، پس از آنکه در حال پشت نمودن برفتید، همانا بی‌گمان در کار بتانتان کید و مکری (بحق) خواهم کرد.»

فَجَعَلَهُم جُذٰذًا إِلّا كَبيرًا لَهُم لَعَلَّهُم إِلَيهِ يَرجِعونَ (٥٨)

پس آنان را - جز بزرگشان را - شکسته و تکه تکه کرد، شاید ایشان سوی آن [:بزرگ] برگردند.

قالوا مَن فَعَلَ هٰذا بِـٔالِهَتِنا إِنَّهُ لَمِنَ الظّٰلِمينَ (٥٩)

گفتند: «کسی که با خدایان ما چنان کرده، او بی‌چون و بی‌گمان از ستمکاران است‌.»

قالوا سَمِعنا فَتًى يَذكُرُهُم يُقالُ لَهُ إِبرٰهيمُ (٦٠)

گفتند: « جوانی را شنیدیم (که) آنها را (به بدی) یاد می‌کرد (و) به او ابراهیم گفته می‌شود.»

قالوا فَأتوا بِهِ عَلىٰ أَعيُنِ النّاسِ لَعَلَّهُم يَشهَدونَ (٦١)

گفتند: «پس او را برابر دیدگان مردمان بیاورید، شاید آنان (او را) بنگرند.»

قالوا ءَأَنتَ فَعَلتَ هٰذا بِـٔالِهَتِنا يٰإِبرٰهيمُ (٦٢)

گفتند: «ابراهیم! آیا تو با خدایان ما این(چنین) کردی‌؟»

قالَ بَل فَعَلَهُ كَبيرُهُم هٰذا فَسـَٔلوهُم إِن كانوا يَنطِقونَ (٦٣)

گفت: «بلکه بزرگشان چنان کرده است. پس از آنان بپرسید؛» اگر سخن می‌گفته‌اند.

فَرَجَعوا إِلىٰ أَنفُسِهِم فَقالوا إِنَّكُم أَنتُمُ الظّٰلِمونَ (٦٤)

پس به (فطرت و عقل) خود باز گشتند. آن‌گاه (به یکدیگر) گفتند: «در حقیقت، شما (همین) شما، ستمکارانید.»

ثُمَّ نُكِسوا عَلىٰ رُءوسِهِم لَقَد عَلِمتَ ما هٰؤُلاءِ يَنطِقونَ (٦٥)

سپس سرافکنده شدند (و گفتند:) «به‌راستی و درستی دانسته‌ای که این‌ها سخن نمی‌گویند.»

قالَ أَفَتَعبُدونَ مِن دونِ اللَّهِ ما لا يَنفَعُكُم شَيـًٔا وَ لا يَضُرُّكُم (٦٦)

گفت: «پس آیا مادون خدا چیزی را می‌پرستید، که نه سودی به شما می‌رساند و نه زیانی؟»

أُفٍّ لَكُم وَ لِما تَعبُدونَ مِن دونِ اللَّهِ أَفَلا تَعقِلونَ (٦٧)

«اُف برای شما و برای آنچه غیر از خدا می‌پرستید. آیا پس خرد‌ورزی نمی‌کنید؟»

قالوا حَرِّقوهُ وَ انصُروا إلِهَتَكُم إِن كُنتُم فٰعِلينَ (٦٨)

(به یکدیگر) گفتند: «اگر کننده‌ی کاری بوده‌اید، او را بسوزانید و خدایانتان را یاری دهید.»

قُلنا يٰنارُ كونى بَردًا وَ سَلٰمًا عَلىٰ إِبرٰهيمَ (٦٩)

گفتیم: «آتش! برای ابراهیم سردی و سلامتی‌ای باش.»

وَ أَرادوا بِهِ كَيدًا فَجَعَلنٰهُمُ الأَخسَرينَ (٧٠)

و خواستند به او نیرنگی (بزرگ) زنند، پس آنان را زیانکارترین (جهانیان) قرار دادیم.

وَ نَجَّينٰهُ وَ لوطًا إِلَى الأَرضِ الَّتى بٰرَكنا فيها لِلعٰلَمينَ (٧١)

و او و لوط را فراسوی آن سرزمینی که برای عالمیان (آن سامان) در آن برکت نهاده بودیم، رهانیدیم.

وَ وَهَبنا لَهُ إِسحٰقَ وَ يَعقوبَ نافِلَةً وَ كُلًّا جَعَلنا صٰلِحينَ (٧٢)

و اسحاق و یعقوب را- افزون- بدو بخشودیم، و همه‌ی اینان را از شایستگان نهادیم.

وَ جَعَلنٰهُم أَئِمَّةً يَهدونَ بِأَمرِنا وَ أَوحَينا إِلَيهِم فِعلَ الخَيرٰتِ وَ إِقامَ الصَّلوٰةِ وَ إيتاءَ الزَّكوٰةِ وَ كانوا لَنا عٰبِدينَ (٧٣)

و آنان را پیشوایانی نهادیم (که) به امرمان (مکلفان را) رهبری می‌کنند و کار خیرات را و بر پاداشتن نماز را و دادن زکات را فراسویشان وحی کردیم ، حال آنکه آنان پرستندگان ما بوده‌اند.

وَ لوطًا إتَينٰهُ حُكمًا وَ عِلمًا وَ نَجَّينٰهُ مِنَ القَريَةِ الَّتى كانَت تَعمَلُ الخَبٰئِثَ إِنَّهُم كانوا قَومَ سَوءٍ فٰسِقينَ (٧٤)

و لوط را حکمت و دانشی دادیم و او را از آن گروهی که کارهای (جنسی) بس پلید می‌کرده‌اند نجات دادیم. آنان بی‌گمان گروهی بد و فاسق بوده‌اند.

وَ أَدخَلنٰهُ فى رَحمَتِنا إِنَّهُ مِنَ الصّٰلِحينَ (٧٥)

و او را در رحمت خویش داخل کردیم. به‌راستی او از شایستگان است.

وَ نوحًا إِذ نادىٰ مِن قَبلُ فَاستَجَبنا لَهُ فَنَجَّينٰهُ وَ أَهلَهُ مِنَ الكَربِ العَظيمِ (٧٦)

و نوح را (نیز در رحمتمان داخل کردیم) چون از پیش (ما را) ندا کرد و ما او را اجابت کردیم و وی را با خانواده‌اش از (آن) بلای بزرگ رهانیدیم.

وَ نَصَرنٰهُ مِنَ القَومِ الَّذينَ كَذَّبوا بِـٔايٰتِنا إِنَّهُم كانوا قَومَ سَوءٍ فَأَغرَقنٰهُم أَجمَعينَ (٧٧)

و او را از (شر) مردمی که با نشانه‌های ما (همان‌ها و ما را) به دروغ گرفته بودند، پیروزی بخشیدیم؛ آنان بی‌چون مردم بدی بودند؛ پس همه‌ی ایشان را غرق کردیم.

وَ داوۥدَ وَ سُلَيمٰنَ إِذ يَحكُمانِ فِى الحَرثِ إِذ نَفَشَت فيهِ غَنَمُ القَومِ وَ كُنّا لِحُكمِهِم شٰهِدينَ (٧٨)

و داوود و سلیمان را (نیز) چون درباره‌ی آن کشتزار - که گوسفندان قوم، شب‌هنگام در آن همچنان پراکنده شدند - داوری می‌کردند؛ و ما شاهد داوری آنان بوده‌ایم.

فَفَهَّمنٰها سُلَيمٰنَ وَ كُلًّا إتَينا حُكمًا وَ عِلمًا وَ سَخَّرنا مَعَ داوۥدَ الجِبالَ يُسَبِّحنَ وَ الطَّيرَ وَ كُنّا فٰعِلينَ (٧٩)

پس آن (داوری) را به سلیمان فهماندیم و به هر یک (از آن دو) حکم [:سلطه] و دانشی دادیم، و کوه‌ها را با داوود تسبیح‌گویان مسخر کردیم و (نیز) پرندگان را. و ما کننده‌ی (این کارها) بوده‌ایم.

وَ عَلَّمنٰهُ صَنعَةَ لَبوسٍ لَكُم لِتُحصِنَكُم مِن بَأسِكُم فَهَل أَنتُم شٰكِرونَ (٨٠)

و برای شما به او [:داوود] فن زره(سازی) را آموختیم، تا شما را از درگیری‌ها و خطراتتان نگهبانی کند. پس آیا شما سپاسگزارید؟

وَ لِسُلَيمٰنَ الرّيحَ عاصِفَةً تَجرى بِأَمرِهِ إِلَى الأَرضِ الَّتى بٰرَكنا فيها وَ كُنّا بِكُلِّ شَيءٍ عٰلِمينَ (٨١)

و برای سلیمان، بادِ وزان را - در حالی‌که به فرمان او سوی سرزمینی که در آن برکت نهاده بودیم جریان می‌یافت - مسخر کردیم. و ما به هر چیزی دانا بوده‌ایم.

وَ مِنَ الشَّيٰطينِ مَن يَغوصونَ لَهُ وَ يَعمَلونَ عَمَلًا دونَ ذٰلِكَ وَ كُنّا لَهُم حٰفِظينَ (٨٢)

و برخی از شیاطین کسانی (بودند که) برایش غواصی می‌کردند و عملی (هم) جز این انجام می‌دادند، و برایشان نگهبان بوده‌ایم.

وَ أَيّوبَ إِذ نادىٰ رَبَّهُ أَنّى مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَ أَنتَ أَرحَمُ الرّٰحِمينَ (٨٣)

و ایوب را (نیز) چون پروردگارش را ندا در داد که: «همواره به من زیان رسیده و تویی رحم‌کننده‌ترین رحم‌کنندگان.»

فَاستَجَبنا لَهُ فَكَشَفنا ما بِهِ مِن ضُرٍّ وَ إتَينٰهُ أَهلَهُ وَ مِثلَهُم مَعَهُم رَحمَةً مِن عِندِنا وَ ذِكرىٰ لِلعٰبِدينَ (٨٤)

پس (دعای) او را اجابت نمودیم؛ پس زیان‌هایش را برطرف کردیم. و کسان او و همانندشان را با ایشان به او دادیم، حال آنکه رحمتی از جانب ما و یادواره‌ای برای عبادت‌کنندگان بود.

وَ إِسمٰعيلَ وَ إِدريسَ وَ ذَا الكِفلِ كُلٌّ مِنَ الصّٰبِرينَ (٨٥)

و (نیز) اسماعیل و ادریس و ذوالکفل را (که) همه از شکیبایانند.

وَ أَدخَلنٰهُم فى رَحمَتِنا إِنَّهُم مِنَ الصّٰلِحينَ (٨٦)

و آنان را در رحمت خود داخل نمودیم (و) به‌راستی ایشان از شایستگان (رسالتی)اند.

وَ ذَا النّونِ إِذ ذَهَبَ مُغٰضِبًا فَظَنَّ أَن لَن نَقدِرَ عَلَيهِ فَنادىٰ فِى الظُّلُمٰتِ أَن لا إِلٰهَ إِلّا أَنتَ سُبحٰنَكَ إِنّى كُنتُ مِنَ الظّٰلِمينَ (٨٧)

و «ذاالنون » [:یونس] را چون خشمگین (از نزد قومش) برفت، پس گمان (شایسته‌ای) برد که ما بر او هرگز تنگ نمی‌گیریم. پس در (دل) تاریکی‌ها (ی دریا و شکم ماهی) ندا در داد: «معبودی جز تو نیست، تو منزّهی، من بی‌گمان از ستمکاران (به خود) بوده‌ام.»

فَاستَجَبنا لَهُ وَ نَجَّينٰهُ مِنَ الغَمِّ وَ كَذٰلِكَ نُۨجِى المُؤمِنينَ (٨٨)

پس درخواستش را برایش بر آورده کردیم، و او را از آن اندوه رهانیدیم. و مؤمنان را این‌گونه نجات می‌دهیم.

وَ زَكَرِيّا إِذ نادىٰ رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرنى فَردًا وَ أَنتَ خَيرُ الوٰرِثينَ (٨٩)

و زکریا را چون پروردگار خود را خواند: «پروردگارم! مرا تنها وا‌مگذار، حال آنکه تو بهترین وارثانی.»

فَاستَجَبنا لَهُ وَ وَهَبنا لَهُ يَحيىٰ وَ أَصلَحنا لَهُ زَوجَهُ إِنَّهُم كانوا يُسٰرِعونَ فِى الخَيرٰتِ وَ يَدعونَنا رَغَبًا وَ رَهَبًا وَ كانوا لَنا خٰشِعينَ (٩٠)

پس (دعای) او را برایش اجابت نمودیم و یحیی را بدو بخشیدیم و همسرش را برایش شایسته (و آماده‌ی حمل) کردیم. آنان به‌راستی در نیکی‌ها همگام با یکدیگر شتاب می‌نموده‌اند و ما را از روی رغبت و بیم می‌خوانده‌اند، و تنها برای ما فروتن بوده‌اند.

وَ الَّتى أَحصَنَت فَرجَها فَنَفَخنا فيها مِن روحِنا وَ جَعَلنٰها وَ ابنَها إيَةً لِلعٰلَمينَ (٩١)

و آن زنی[:مریم] را که عورتش را نگهداشت، پس در او از روح (برجسته‌ای از آفریدگان) خود دمیدیم و او و پسرش را برای جهانیان آیتی قرار دادیم.

إِنَّ هٰذِهِ أُمَّتُكُم أُمَّةً وٰحِدَةً وَ أَنا۠ رَبُّكُم فَاعبُدونِ (٩٢)

(ای پیامبران!) اینان بی‌گمان امت شمایند؛ امتی یگانه. و منم پروردگارتان، (پروردگاری یگانه). پس تنها مرا بپرستید.

وَ تَقَطَّعوا أَمرَهُم بَينَهُم كُلٌّ إِلَينا رٰجِعونَ (٩٣)

و (اما) کارشان را میان خودشان پاره پاره کردند. همگان تنها سوی ما برگشت‌کنندگانند.

فَمَن يَعمَل مِنَ الصّٰلِحٰتِ وَ هُوَ مُؤمِنٌ فَلا كُفرانَ لِسَعيِهِ وَ إِنّا لَهُ كٰتِبونَ (٩٤)

پس هر کس در حال ایمان کارهایی شایسته انجام دهد، برای تلاش او هرگز ناسپاسی‌ای نیست، و همواره ماییم که (اعمالش را) برایش ثبت‌کنندگانیم.

وَ حَرٰمٌ عَلىٰ قَريَةٍ أَهلَكنٰها أَنَّهُم لا يَرجِعونَ (٩٥)

و بر گروهی که هلاکشان کردیم، بی‌چون عدم بازگشتشان (در رجعت به دنیا) حرام است (که ناگزیر و ناگریز رجعت خواهند کرد).

حَتّىٰ إِذا فُتِحَت يَأجوجُ وَ مَأجوجُ وَ هُم مِن كُلِّ حَدَبٍ يَنسِلونَ (٩٦)

تا هنگامی‌که یأجوج و مأجوج گشایش یابند در حالی‌که آنان از هر بلندایی فرو می‌گسلند.

وَ اقتَرَبَ الوَعدُ الحَقُّ فَإِذا هِىَ شٰخِصَةٌ أَبصٰرُ الَّذينَ كَفَروا يٰوَيلَنا قَد كُنّا فى غَفلَةٍ مِن هٰذا بَل كُنّا ظٰلِمينَ (٩٧)

و وعده‌ی حق نزدیک شد. پس ناگهان دیدگان کسانی که کفر ورزیده‌اند در آن (هنگامه) خیره است (و می‌گویند:) «ای وای بر ما! از این (روز) بی‌گمان در (ژرفای) غفلت بوده‌ایم، بلکه ما ستمگران بوده‌ایم.»

إِنَّكُم وَ ما تَعبُدونَ مِن دونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنتُم لَها وٰرِدونَ (٩٨)

همواره شما و آنچه غیر از خدا می‌پرستید، گیرانه‌ی دوزخید. شما برای آن (در همان،) داخل شدگانید.

لَو كانَ هٰؤُلاءِ إلِهَةً ما وَرَدوها وَ كُلٌّ فيها خٰلِدونَ (٩٩)

اگر اینان خدایانی (حقیقی) بودند، در آن (برای عذابشان) وارد نمی‌شدند، حال آنکه جملگی در آن ماندگارند.

لَهُم فيها زَفيرٌ وَ هُم فيها لا يَسمَعونَ (١٠٠)

برایشان در آنجا ناله‌ای پرهیجان است، و (هم)آنان در آنجا (ندای یکدیگر را) نمی‌شنوند.

إِنَّ الَّذينَ سَبَقَت لَهُم مِنَّا الحُسنىٰ أُولٰئِكَ عَنها مُبعَدونَ (١٠١)

بی‌گمان کسانی که در گذشته از جانبمان به آنان نیکوترین (وعده) گذشت، ایشان از آن (آتش) دورشدگانند.

لا يَسمَعونَ حَسيسَها وَ هُم فى مَا اشتَهَت أَنفُسُهُم خٰلِدونَ (١٠٢)

صدای (آتش‌باران) محسوس آن را نمی‌شنوند، و (هم)آنان در میان آنچه دل‌هایشان خواسته، جاودانند.

لا يَحزُنُهُمُ الفَزَعُ الأَكبَرُ وَ تَتَلَقّىٰهُمُ المَلٰئِكَةُ هٰذا يَومُكُمُ الَّذى كُنتُم توعَدونَ (١٠٣)

بزرگ‌ترین دلهره و وحشت، آنان را غمگین نمی‌کند، و فرشتگان آنان را با کوششی تمام پیاپی در برمی‌گیرند (و به آنان می‌گویند:) «این همان روز شماست که (بدان) وعده داده می‌شده‌اید.»

يَومَ نَطوِى السَّماءَ كَطَىِّ السِّجِلِّ لِلكُتُبِ كَما بَدَأنا أَوَّلَ خَلقٍ نُعيدُهُ وَعدًا عَلَينا إِنّا كُنّا فٰعِلينَ (١٠٤)

روزی که آسمان را - همچون در پیچیدن صفحه‌ی سخت نامه‌ها- طوماروار درهم می‌پیچیم. همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم، دوباره آن را باز می‌گردانیم. حال آنکه (این) وعده‌ای است بر عهده‌ی ما که بی‌گمان انجام‌دهنده‌(ی آن) بوده‌ایم.

وَ لَقَد كَتَبنا فِى الزَّبورِ مِن بَعدِ الذِّكرِ أَنَّ الأَرضَ يَرِثُها عِبادِىَ الصّٰلِحونَ (١٠٥)

و به‌راستی و درستی در زبور - پس از یادواره(ی تورات و انجیل و ...) - نوشتیم: «زمین را بی‌چون بندگان شایسته‌ام به ارث خواهند برد.»

إِنَّ فى هٰذا لَبَلٰغًا لِقَومٍ عٰبِدينَ (١٠٦)

بی‌گمان در این جریان برای مردمان عبادت‌پیشه نویدی حتمی و رساست.

وَ ما أَرسَلنٰكَ إِلّا رَحمَةً لِلعٰلَمينَ (١٠٧)

و ما تو را جز رحمتی برای تمام جهانیان (در مثلث زمان) نفرستادیم.

قُل إِنَّما يوحىٰ إِلَىَّ أَنَّما إِلٰهُكُم إِلٰهٌ وٰحِدٌ فَهَل أَنتُم مُسلِمونَ (١٠٨)

(به اینان) بگو: «تنها به من (درباره‌ی خدا) وحی می‌شود، که خدای شما خدایی است یگانه. پس آیا شما (در برابرش) تسلیم‌شونده‌اید؟»

فَإِن تَوَلَّوا فَقُل إذَنتُكُم عَلىٰ سَواءٍ وَ إِن أَدرى أَقَريبٌ أَم بَعيدٌ ما توعَدونَ (١٠٩)

پس اگر روی برتافتند بگو: «به همه‌ی شما - به گونه‌ای یکسان- (رستاخیز جهان را) اعلام کردم و نمی‌دانم آنچه وعده داده شده‌اید آیا نزدیک است یا دور.»

إِنَّهُ يَعلَمُ الجَهرَ مِنَ القَولِ وَ يَعلَمُ ما تَكتُمونَ (١١٠)

«همواره او سخن آشکار را می‌داند و آنچه را (هم) پوشیده می‌دارید می‌داند.»

وَ إِن أَدرى لَعَلَّهُ فِتنَةٌ لَكُم وَ مَتٰعٌ إِلىٰ حينٍ (١١١)

«و نمی‌دانم؛ شاید آن برای شما آزمایشی آتشین، و تا چند گاهی (‌وسیله‌ی) برخورداری باشد.»

قٰلَ رَبِّ احكُم بِالحَقِّ وَ رَبُّنَا الرَّحمٰنُ المُستَعانُ عَلىٰ ما تَصِفونَ (١١٢)

گفت: «پروردگارم! به حق داوری فرمای. و پروردگارمان (همان) رحمتگر بر آفریدگان است، (که) بر آنچه (خلاف حقیقت) توصیف می‌کنید، مورد درخواستِ یاری (یاوران حق) است.»

محتوای سوره

• تفسیر آیات