سوره التوبة

سوره الأنفال	سوره التوبة	سوره يونس
شماره کتابت : ٩ جزء : نزول ترتيب نزول : ١١٣ محل نزول : مدينه اطلاعات آماری تعداد آیات : ١٢٩ تعداد کلمات : ٢٨٧١ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آتَانَا آتَاهُم آتَوُا آخَرُون آمَن آمَنُوا آمِنُوا آيَاتِه أَبَدا أَبْلِغْه أَتَتْهُم أَتَوْک أَجِد أَجْدَر أَجْر أَحَد أَحَدا أَحَق أَحْمِلُکُم أَخَذْنَا أَخْبَارِکُم أَخْرَجَه أَخْلَفُوا أَذِنْت أَرَادُوا أَرْبَعَة أَشَدّ أَصْحَاب أَعَدّ أَعْمَالُهُم أَعْيُنُهُم أَغْنَاهُم أَغْنِيَاء أَقَامُوا أَلا أَلِيما أَمْر أَمْرَنَا أَمْوَال أَمْوَالا أَمْوَالُهُم أَنّه أَنّهُم أَنّکُم أَنْزَل أَنْفُسَهُم أَنْفُسُهُم أَنْفُسِهِم أَنْفُسِکُم أَنْفِقُوا أَوّل أَوْلاَدا أَوْلاَدُهُم أَوْلِيَاء أَيّدَه أَيْدِيَهُم أَيْمَانَهُم أَکْبَر أَکْثَر أَکْثَرُهُم أُذُن أُعْطُوا أُنْزِلَت أُولُوا إِبْرَاهِيم إِحْدَى إِسْلاَمِهِم إِلَيْهِم إِلَيْکُم إِلٰه إِنّه إِنّهَا إِنّهُم إِنّکُم إِيمَانِکُم ائْذَن ابْتَغَوُا ابْن اتّخَذُوا اثْنَيْن احْصُرُوهُم ارْتَابَت اسْتَأْذَنَک اسْتَجَارَک اسْتَطَعْنَا اسْتَغْفِر اسْتَقَامُوا اسْتَمْتَع اشْتَرَوْا اعْلَمُوا اغْلُظ اقْعُدُوا التّوّاب الدّمْع الدّنْيَا الدّوَائِر الدّين الرّحِيم الرّسُول الرّقَاب الزّکَاة السّبِيل السّفْلَى السّمَاوَات السّوْء الشّقّة الشّهَادَة الصّالِحِين الصّدَقَات الصّلاَة الضّعَفَاء الطّوْل الظّالِمِين اللّه النّاس النّبِي الْآخِر الْآخِرَة الْأَرْض الْأَشْهُر الْأَعْرَاب الْأَنْصَار الْأَنْهَار الْأُمُور الْحَرَام الْحَرّ الْحَق الْحَيَاة الْحُرُم الْحُسْنَيَيْن الْخَاسِرُون الْخَالِفِين الْخَوَالِف الْخَيْرَات الْخُرُوج الْخِزْي الْعَامِلِين الْعَظِيم الْعُلْيَا الْغَار الْغَارِمِين الْغَيْب الْغُيُوب الْفَاسِقُون الْفَاسِقِين الْفَوْز الْفِتْنَة الْقَاعِدِين الْقَوْم الْمَدِينَة الْمَرْضَى الْمَسَاکِين الْمَسِيح الْمَسْجِد الْمَصِير الْمَعْرُوف الْمُؤَلّفَة الْمُؤْتَفِکَات الْمُؤْمِنَات الْمُؤْمِنُون الْمُؤْمِنِين الْمُتّقِين الْمُحْسِنِين الْمُخَلّفُون الْمُشْرِکُون الْمُشْرِکِين الْمُطّوّعِين الْمُعَذّرُون الْمُفْلِحُون الْمُنَافِقَات الْمُنَافِقُون الْمُنَافِقِين الْمُنْکَر الْمُهَاجِرِين الْيَوْم الْکَاذِبِين الْکَافِرِين الْکُفّار الْکُفْر انْبِعَاثَهُم انْسَلَخ انْفِرُوا انْقَلَبْتُم اْتَهْزِءُوا بَخِلُوا بَشّر بَعُدَت بَعْض بَعْضُهُم بِآيَات بِأَفْوَاهِهِم بِأَمْوَالِهِم بِأَمْوَالِکُم بِأَن بِأَنّهُم بِأَيْدِينَا بِئْس بِالظّالِمِين بِاللّه بِالْبَيّنَات بِالْقُعُود بِالْمَعْرُوف بِالْمُتّقِين بِالْمُنْکَر بِالْکَافِرِين بِجُنُود بِخَلاَقِهِم بِخَلاَقِکُم بِرَسُولِه بِعَذَاب بِمَقْعَدِهِم بِنَا تَأْبَى تَاب تَابُوا تَبَيّن تَجْرِي تَحْتِهَا تَحْذَرُون تَحْزَن تَخْرُجُوا تَرَبّصُون تَرَوْهَا تَرْضَوْا تَزْهَق تَسُؤْهُم تَسْتَغْفِر تَسْتَهْزِءُون تَضُرّوه تَعْتَذِرُوا تَعْلَم تَعْلَمُون تَعْمَلُون تَفِيض تَفْتِنّي تَقُم تَنْصُرُوه تَنْفِرُوا تَوَلّوْا تُرَدّون تُصَل تُصِبْک تُعْجِبْک تُقَاتِلُوا تُقْبَل تُنَبّئُهُم تُنَزّل ثَانِي ثَمَنا ثَمُود ثِقَالا جَاء جَاهَدُوا جَاهِد جَاهِدُوا جَزَاء جَعَل جَنّات جَهَنّم جُهْدَهُم حَبِطَت حَرَج حَرّا حَرّم حَزَنا حَسَنَة حَسْبُنَا حَسْبُهُم حَيْث حَکِيم حُدُود خَاضُوا خَالِدا خَالِدِين خَبَالا خَرَجُوا خَيْر خَيْرا خُذُوهُم خُضْتُم خِفَافا خِلاَف خِلاَلَکُم دَائِرَة دِين ذَرْنَا ذِمّة ذٰلِکُم رَءُوف رَاغِبُون رَجَعَک رَجَعْتُم رَحُبَت رَحِيم رَحْمَة رَحْمَتِه رَسُول رَسُولَه رَسُولُه رَسُولِه رَضُوا رَضِيتُم رَيْبِهِم رُسُلُهُم رِجْس رِضْوَان زَادُوکُم سَأَلْتَهُم سَاء سَبِيل سَبِيلَهُم سَبِيلِه سَبْعِين سَخِر سَفَرا سَقَطُوا سَمِيع سَمّاعُون سَيَحْلِفُون سَيَرَى سَيَرْحَمُهُم سَيُؤْتِينَا سَيُصِيب سَکِينَتَه سُورَة سِرّهُم شَيْء شَيْئا صَدَقُوا صَلَوَات ضَاقَت طَائِفَة طَبَع طَوْعا طَيّبَة طُبِع ظَهَر عَاد عَالِم عَاهَد عَاهَدْتُم عَدُوّ عَدُوّا عَدْن عَذَاب عَذَابا عَرَضا عَزِيز عَظِيم عَفَا عَلاّم عَلَيْه عَلَيْهَا عَلِيم عَمَلَکُم عَنْک عَهْد عَهْدَهُم عُدّة عِدّة عِنْدِه غَفُور غَيْرَکُم فَأَتِمّوا فَأَجِرْه فَأَعْرِضُوا فَأَعْقَبَهُم فَأَن فَأَنْزَل فَاسِقُون فَاسِقِين فَاسْتَأْذَنُوک فَاسْتَقِيمُوا فَاسْتَمْتَعُوا فَاسْتَمْتَعْتُم فَاعْلَمُوا فَاقْتُلُوا فَاقْعُدُوا فَتَرَبّصُوا فَثَبّطَهُم فَخَلّوا فَرِح فَرِحُون فَرِيضَة فَرِيق فَزَادَتْهُم فَصَدّوا فَضْلِه فَقُل فَلْيَتَوَکّل فَلْيَضْحَکُوا فَنَسِيَهُم فَهُم فَيَسْخَرُون فَيُنَبّئُکُم فِيکُم قَاتِلُوا قَاصِدا قَالُوا قَبْرِه قَبْلِهِم قَبْلِکُم قَدِير قَرِيبا قَعَد قَلِيلا قَلّبُوا قَوْم قَوْما قُرُبَات قُرْبَة قُل قُلُوبُهُم قُلُوبِهِم قُلْت قُوّة قِيل لاَتّبَعُوک لَأَعَدّوا لَأَوْضَعُوا لَخَرَجْنَا لَعَلّهُم لَعَنَهُم لَمُحِيطَة لَمِنْکُم لَنَصّدّقَن لَنَکُونَن لَوَلّوْا لَيَقُولُن لَکَاذِبُون لِتَحْمِلَهُم لِتَرْضَوْا لِتُعْرِضُوا لِصَاحِبِه لِلّذِين لِلّه لِلْخُرُوج لِلْفُقَرَاء لِلْمُؤْمِنِين لِلْمُشْرِکِين لِيَظْلِمَهُم لِيُؤْذَن لِيُرْضُوکُم لِيُعَذّبَهُم لْيَبْکُوا لٰکِنّهُم مَأْمَنَه مَأْوَاهُم مَات مَاتُوا مَدْيَن مَرّة مَرّتَيْن مَرْصَد مَسَاجِد مَسَاکِن مَعَنَا مَعَه مَعَکُم مَعِي مَغَارَات مَغْرَما مَلْجَأ مَنَعَهُم مَوْلاَنَا مُؤْمِنِين مُتَرَبّصُون مُجْرِمِين مُخْرِج مُدّتِهِم مُدّخَلا مُصِيبَة مُعْجِزِي مُعْرِضُون مُقِيم مُلْک نَار نَبَأ نَبّأَنَا نَتَرَبّص نَجْوَاهُم نَحْن نَخُوض نَسُوا نَصَحُوا نَصَرَه نَصِير نَعْف نَفَقَاتُهُم نَقَمُوا نَلْعَب نَکَثُوا نَکُن نُؤْمِن نُعَذّب نُوح نِفَاقا هَل هَمّوا هُمَا وَجَدْتُمُوهُم وَعَد وَعَدُوه وَلِي يَأْتُون يَأْتِهِم يَأْمُرُون يَبْغُونَکُم يَتَبَيّن يَتَرَبّص يَتَرَدّدُون يَتَوَلّوْا يَتُوب يَتُوبُوا يَتّخِذ يَجِدُوا يَجِدُون يَجْمَحُون يَحْذَر يَحْلِفُون يَرْضَى يَرْقُبُوا يَزِيغ يَسْتَأْذِنُونَک يَسْتَأْذِنُک يَسْتَبْدِل يَسْخَطُون يَسْمَع يَشَاء يَظْلِمُون يَظْهَرُوا يَعْتَذِرُون يَعْلَم يَعْلَمُوا يَعْلَمُون يَعْمَلُون يَغْفِر يَفْرَقُون يَفْقَهُون يَقُول يَقُولُوا يَقُولُون يَقْبِضُون يَلْقَوْنَه يَلْمِزُون يَلْمِزُک يَنَالُوا يَنْقُصُوکُم يَنْهَوْن يَهْدِي يَوْم يَک يَکُون يَکُونُوا يَکْذِبُون يَکْسِبُون يُؤْتُون يُؤْذُون يُؤْمِن يُؤْمِنُون يُتَقَبّل يُجَاهِدُوا يُحَادِد يُحِب يُرِيد يُرْضُونَکُم يُرْضُوه يُصِيبَنَا يُصِيبَکُم يُطِيعُون يُظَاهِرُوا يُعَذّبَهُم يُعَذّبْهُم يُعَذّبْکُم يُعْطَوْا يُقِيمُون يُمِيت يُنْفِق يُنْفِقُون يُهْلِکُون کَارِهُون کَافِرُون کَافّة کَالّذِي کَالّذِين کَتَب کَثِيرا کَذَبُوا کَرِه کَرِهُوا کَرْها کَفَرُوا کَفَرْتُم کَلاَم کَلِمَة کَمَا کُتِب کُسَالَى کُفْرا کُنّا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥ ٧٦ ٧٧ ٧٨ ٧٩ ٨٠ ٨١ ٨٢ ٨٣ ٨٤ ٨٥ ٨٦ ٨٧ ٨٨ ٨٩ ٩٠ ٩١ ٩٢ ٩٣ ٩٤ ٩٥ ٩٦ ٩٧ ٩٨ ٩٩ ١٠٠ ١٠١ ١٠٢ ١٠٣ ١٠٤ ١٠٥ ١٠٦ ١٠٧ ١٠٨ ١٠٩ ١١٠ ١١١ ١١٢ ١١٣ ١١٤ ١١٥ ١١٦ ١١٧ ١١٨ ١١٩ ١٢٠ ١٢١ ١٢٢ ١٢٣ ١٢٤ ١٢٥ ١٢٦ ١٢٧ ١٢٨ ١٢٩

متن سوره

بَراءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسولِهِ إِلَى الَّذينَ عٰهَدتُم مِنَ المُشرِكينَ (١)

بیزاری‌ای است (از سوی) خدا و پیامبرش فرا سوی آن مشرکانی که با ایشان پیمان بسته‌اید.

فَسيحوا فِى الأَرضِ أَربَعَةَ أَشهُرٍ وَ اعلَموا أَنَّكُم غَيرُ مُعجِزِى اللَّهِ وَ أَنَّ اللَّهَ مُخزِى الكٰفِرينَ (٢)

پس (ای مشرکان!) چهار ماه (دیگر با امنیّت) در زمین (حرم) بگردید و بدانید که شما نمی‌توانید بی‌امان خدا را به ستوه آورید. و بی‌گمان خداست که رسوا کننده‌ی کافران است.

وَ أَذٰنٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسولِهِ إِلَى النّاسِ يَومَ الحَجِّ الأَكبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَريءٌ مِنَ المُشرِكينَ وَ رَسولُهُ فَإِن تُبتُم فَهُوَ خَيرٌ لَكُم وَ إِن تَوَلَّيتُم فَاعلَموا أَنَّكُم غَيرُ مُعجِزِى اللَّهِ وَ بَشِّرِ الَّذينَ كَفَروا بِعَذابٍ أَليمٍ (٣)

و (این) اعلامی است از جانب خدا و پیامبرش در روز حجّ اکبر [:حج مقابل عمره] فراسوی مردم که خدا به‌راستی از مشرکان بیزار است و (نیز) پیامبرش (هم از مشرکان بیزار است). پس اگر (از کفر) توبه کنید، (هم)آن برای شما خوب است، و اگر روی برگردانید بدانید که شما هرگز درمانده‌کنندگان خدا نیستید. و کسانی را که کفر ورزیدند از عذابی دردناک نوید ده.

إِلَّا الَّذينَ عٰهَدتُم مِنَ المُشرِكينَ ثُمَّ لَم يَنقُصوكُم شَيـًٔا وَ لَم يُظٰهِروا عَلَيكُم أَحَدًا فَأَتِمّوا إِلَيهِم عَهدَهُم إِلىٰ مُدَّتِهِم إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ المُتَّقينَ (٤)

مگر کسانی از مشرکان که با آنان پیمان بسته‌اید، سپس چیزی از (تعهّدات خود نسبت به) شما فروگذار نکردند، و کسی را بر ضدّ شما پشتیبانی ننمودند. پس پیمانشان را فرا سویشان تا مدّت (مقرر)‌شان به اتمام رسانید. بی‌گمان خدا پرهیزگاران را دوست دارد.

فَإِذَا انسَلَخَ الأَشهُرُ الحُرُمُ فَاقتُلُوا المُشرِكينَ حَيثُ وَجَدتُموهُم وَ خُذوهُم وَ احصُروهُم وَ اقعُدوا لَهُم كُلَّ مَرصَدٍ فَإِن تابوا وَ أَقامُوا الصَّلوٰةَ وَ إتَوُا الزَّكوٰةَ فَخَلّوا سَبيلَهُم إِنَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحيمٌ (٥)

پس چون ماه‌های حرام سپری شد، مشرکان را هر کجا یافتید بکشید و دستگیرشان کنید و به محاصره در آورید و در هر کمینگاهی به کمین آنان بنشینید. پس اگر توبه کردند و نماز بر پاداشتند و زکات دادند، رهاشان کنید. خدا بی‌گمان پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان است.

وَ إِن أَحَدٌ مِنَ المُشرِكينَ استَجارَكَ فَأَجِرهُ حَتّىٰ يَسمَعَ كَلٰمَ اللَّهِ ثُمَّ أَبلِغهُ مَأمَنَهُ ذٰلِكَ بِأَنَّهُم قَومٌ لا يَعلَمونَ (٦)

و اگر یکی از مشرکان از تو پناه خواست، پناهش ده، تا سخن خدا را بشنود، سپس او را به مکان امنش برسان. این تأمین برای آن است که آنان بی‌گمان گروهی نادانند.

كَيفَ يَكونُ لِلمُشرِكينَ عَهدٌ عِندَ اللَّهِ وَ عِندَ رَسولِهِ إِلَّا الَّذينَ عٰهَدتُم عِندَ المَسجِدِ الحَرامِ فَمَا استَقٰموا لَكُم فَاستَقيموا لَهُم إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ المُتَّقينَ (٧)

چگونه مشرکان را نزد خدا و نزد فرستاده‌اش پیمانی است‌؟ مگر کسانی که کنار مسجدالحرام با هم پیمان بسته‌اید. پس تا برایتان (بر این پیمان) پایداری بخواهند، بر پیمانشان پایداری بخواهید. خدا بی‌گمان پرهیزگاران را دوست می‌دارد.

كَيفَ وَ إِن يَظهَروا عَلَيكُم لا يَرقُبوا فيكُم إِلًّا وَ لا ذِمَّةً يُرضونَكُم بِأَفوٰهِهِم وَ تَأبىٰ قُلوبُهُم وَ أَكثَرُهُم فٰسِقونَ (٨)

چگونه (برای آنان پیمانی است) با آنکه اگر بر شما دست یابند، درباره‌ی شما هیچ گونه رابطه‌ای و هیچ گونه پیمانی را مراعات نمی‌کنند. شما را با دهانهاشان راضی می‌کنند حال آنکه دل‌هایشان امتناع می‌ورزد. و بیشترشان فاسقانند.

اشتَرَوا بِـٔايٰتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَليلًا فَصَدّوا عَن سَبيلِهِ إِنَّهُم ساءَ ما كانوا يَعمَلونَ (٩)

با آیات خدا بهای اندکی را خریدند، پس (خودشان و دیگران را) از راه خدا بازداشتند. به‌راستی آنان چه بد اعمالی انجام می‌داده‌اند.

لا يَرقُبونَ فى مُؤمِنٍ إِلًّا وَ لا ذِمَّةً وَ أُولٰئِكَ هُمُ المُعتَدونَ (١٠)

درباره‌ی هیچ مؤمنی هیچ‌گونه رابطه و پیمانی را مراعات نمی‌کنند. و ایشان، (هم)اینان تجاوزکارانند.

فَإِن تابوا وَ أَقامُوا الصَّلوٰةَ وَ إتَوُا الزَّكوٰةَ فَإِخوٰنُكُم فِى الدّينِ وَ نُفَصِّلُ الإيٰتِ لِقَومٍ يَعلَمونَ (١١)

پس اگر توبه کنند و نماز بر پادارند و زکات بدهند، (هم‌اینان) برادران دینی شمایند. و ما آیات (خود) را برای گروهی که می‌دانند جداسازی (و تبیین) می‌کنیم.

وَ إِن نَكَثوا أَيمٰنَهُم مِن بَعدِ عَهدِهِم وَ طَعَنوا فى دينِكُم فَقٰتِلوا أَئِمَّةَ الكُفرِ إِنَّهُم لا أَيمٰنَ لَهُم لَعَلَّهُم يَنتَهونَ (١٢)

و اگر سوگندهای خود را پس از پیمانشان شکستند و در دینتان طعنه زدند، (شما هم) با پیشوایان کفر بجنگید - ایشان بی‌گمان پایبند (به هیچ سوگندی) نیستند - شاید (از پیمان‌شکنی و یا کفرشان) باز ایستند.

أَلا تُقٰتِلونَ قَومًا نَكَثوا أَيمٰنَهُم وَ هَمّوا بِإِخراجِ الرَّسولِ وَ هُم بَدَءوكُم أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخشَونَهُم فَاللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخشَوهُ إِن كُنتُم مُؤمِنينَ (١٣)

چرا با گروهی که سوگندهای خود را شکستند و برای بیرون راندن رسول همت گماشتند - و (هم)آنان نخستین بار (جنگ را) با شما آغاز کردند - کشتار نمی‌کنید؟ آیا از آنان می‌ترسید؟ پس اگر مؤمن بوده‌اید، خدا سزاوارتر است که از او بهراسید.

قٰتِلوهُم يُعَذِّبهُمُ اللَّهُ بِأَيديكُم وَ يُخزِهِم وَ يَنصُركُم عَلَيهِم وَ يَشفِ صُدورَ قَومٍ مُؤمِنينَ (١٤)

با آنان کشتار کنید (تا) خدا آنان را به دست شما عذاب نماید و خوارشان کند و شما را بر ایشان پیروز گرداند و سینه‌های (جریحه‌دار) گروه مؤمنان را شفا بخشد،

وَ يُذهِب غَيظَ قُلوبِهِم وَ يَتوبُ اللَّهُ عَلىٰ مَن يَشاءُ وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ (١٥)

و خشمِ دل‌هایشان را بزداید. و خدا به هر که بخواهد برگشت می‌کند. و خدا بس دانایی حکیم است.

أَم حَسِبتُم أَن تُترَكوا وَ لَمّا يَعلَمِ اللَّهُ الَّذينَ جٰهَدوا مِنكُم وَ لَم يَتَّخِذوا مِن دونِ اللَّهِ وَ لا رَسولِهِ وَ لَا المُؤمِنينَ وَليجَةً وَ اللَّهُ خَبيرٌ بِما تَعمَلونَ (١٦)

یا پنداشتید که (از آزمون خدا) رها می‌شوید، حال آنکه خدا کسانی را از میان شما که جهاد کرده و غیر از خدا و فرستاده‌ی او و مؤمنان، محرم درونی اسرارشان نگرفته‌اند، هنوز نشانه‌ای نگذارده‌؟ و خدا به آنچه انجام می‌دهید آگاه است.

ما كانَ لِلمُشرِكينَ أَن يَعمُروا مَسٰجِدَ اللَّهِ شٰهِدينَ عَلىٰ أَنفُسِهِم بِالكُفرِ أُولٰئِكَ حَبِطَت أَعمٰلُهُم وَ فِى النّارِ هُم خٰلِدونَ (١٧)

هرگز بت‌پرستان را (چنان حقی) نبوده‌است که مساجد خدا را آباد کنند، در حالی که گواهانی بر کفر خودهاشان می‌باشند. آنانند که اعمالشان به هدر رفته و ایشان در آتش جاودانند.

إِنَّما يَعمُرُ مَسٰجِدَ اللَّهِ مَن إمَنَ بِاللَّهِ وَ اليَومِ الإخِرِ وَ أَقامَ الصَّلوٰةَ وَ إتَى الزَّكوٰةَ وَ لَم يَخشَ إِلَّا اللَّهَ فَعَسىٰ أُولٰئِكَ أَن يَكونوا مِنَ المُهتَدينَ (١٨)

مساجد خدا را تنها کسی آباد می‌کند که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده و نماز بر پا داشته و زکات داده و بجز خدا (از احدی) نهراسیده. پس امید است اینان از راه‌یافتگان باشند.

أَجَعَلتُم سِقايَةَ الحاجِّ وَ عِمارَةَ المَسجِدِ الحَرامِ كَمَن إمَنَ بِاللَّهِ وَ اليَومِ الإخِرِ وَ جٰهَدَ فى سَبيلِ اللَّهِ لا يَستَوۥنَ عِندَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا يَهدِى القَومَ الظّٰلِمينَ (١٩)

آیا سیراب ساختن حاجیان و آباد کردن مسجدالحرام را همانند کسی پنداشته‌اید که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده و در راه خدا جهاد کرده‌؟ (اینان) نزد خدا یکسان نیستند. و خدا بیدادگران را هدایت نمی‌کند.

الَّذينَ إمَنوا وَ هاجَروا وَ جٰهَدوا فى سَبيلِ اللَّهِ بِأَموٰلِهِم وَ أَنفُسِهِم أَعظَمُ دَرَجَةً عِندَ اللَّهِ وَ أُولٰئِكَ هُمُ الفائِزونَ (٢٠)

کسانی که ایمان آورده و هجرت کرده و در راه خدا با مال و جانشان به جهاد پرداخته‌اند، درجه‌ی آنان نزد خدا بزرگ‌تر است و اینان، (هم)ایشان، به سلامت رستگارانند.

يُبَشِّرُهُم رَبُّهُم بِرَحمَةٍ مِنهُ وَ رِضوٰنٍ وَ جَنّٰتٍ لَهُم فيها نَعيمٌ مُقيمٌ (٢١)

پروردگارشان آنان را از (جانب ویژه‌ی) خود، به رحمت و خشنودی و باغ‌هایی (در بهشت) که در آنها نعمت‌هایی پایدار دارند، مژده می‌دهد.

خٰلِدينَ فيها أَبَدًا إِنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجرٌ عَظيمٌ (٢٢)

در آن باغ‌ها جاودانه‌اند. تنها خداست که همواره نزد او پاداشی بس بزرگ است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا لا تَتَّخِذوا إباءَكُم وَ إِخوٰنَكُم أَولِياءَ إِنِ استَحَبُّوا الكُفرَ عَلَى الإيمٰنِ وَ مَن يَتَوَلَّهُم مِنكُم فَأُولٰئِكَ هُمُ الظّٰلِمونَ (٢٣)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! اگر پدرانتان و برادران‌تان کفر را علیه ایمان به دوستی برگزیدند (آنان را) به سرپرستی و دوستی مگیرید، و هر کس از میان شما آنان را سرپرست (خود) گیرد، اینان، (هم)ایشان ستمکارانند.

قُل إِن كانَ إباؤُكُم وَ أَبناؤُكُم وَ إِخوٰنُكُم وَ أَزوٰجُكُم وَ عَشيرَتُكُم وَ أَموٰلٌ اقتَرَفتُموها وَ تِجٰرَةٌ تَخشَونَ كَسادَها وَ مَسٰكِنُ تَرضَونَها أَحَبَّ إِلَيكُم مِنَ اللَّهِ وَ رَسولِهِ وَ جِهادٍ فى سَبيلِهِ فَتَرَبَّصوا حَتّىٰ يَأتِىَ اللَّهُ بِأَمرِهِ وَ اللَّهُ لا يَهدِى القَومَ الفٰسِقينَ (٢٤)

بگو: «اگر پدران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالی که گرد آوردید و تجارتی را که از کسادش بیمناکید و جایگاه‌هایی را که (آنها را) خوش می‌دارید، نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راهش محبوب‌ترند، پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را فرود آورد.» و خدا گروه فاسقان را راهنمایی نمی‌کند.

لَقَد نَصَرَكُمُ اللَّهُ فى مَواطِنَ كَثيرَةٍ وَ يَومَ حُنَينٍ إِذ أَعجَبَتكُم كَثرَتُكُم فَلَم تُغنِ عَنكُم شَيـًٔا وَ ضاقَت عَلَيكُمُ الأَرضُ بِما رَحُبَت ثُمَّ وَلَّيتُم مُدبِرينَ (٢٥)

خدا همواره شما را در جایگاه‌های بسیاری، به‌راستی یاری کرده است؛ و (نیز) در روز حُنین، آن هنگام که شمارِ زیادتان شما را به شگفت آورده (و مغرور) و خوشحالتان کرده بود. پس (اینها) به هیچ وجه از شما دفع (خطر) نکرد و زمین با همه‌ی فراخیش بر شما تنگ گردیده بود. سپس شما پشت‌کنان(به دشمن) بودید، در حالی که فرار کردید.

ثُمَّ أَنزَلَ اللَّهُ سَكينَتَهُ عَلىٰ رَسولِهِ وَ عَلَى المُؤمِنينَ وَ أَنزَلَ جُنودًا لَم تَرَوها وَ عَذَّبَ الَّذينَ كَفَروا وَ ذٰلِكَ جَزاءُ الكٰفِرينَ (٢٦)

سپس خدا آرامش (ویژه‌ای از)خود بر فرستاده‌اش و بر مؤمنان فرستاد و سپاهیانی (هم) فروفرستاد (که) آنها را نمی‌دیدید و کسانی را که کفر ورزیدند عذاب کرد و این (همان) سزای کافران بود.

ثُمَّ يَتوبُ اللَّهُ مِن بَعدِ ذٰلِكَ عَلىٰ مَن يَشاءُ وَ اللَّهُ غَفورٌ رَحيمٌ (٢٧)

سپس خدا پس از این (واقعه) به هرکس بخواهد بازگشت می‌کند. و خدا بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا إِنَّمَا المُشرِكونَ نَجَسٌ فَلا يَقرَبُوا المَسجِدَ الحَرامَ بَعدَ عامِهِم هٰذا وَ إِن خِفتُم عَيلَةً فَسَوفَ يُغنيكُمُ اللَّهُ مِن فَضلِهِ إِن شاءَ إِنَّ اللَّهَ عَليمٌ حَكيمٌ (٢٨)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! بت‌پرستان تنها (از نظر عقیده و اعمالشان) ناپاکند، پس نباید از سال آینده به مسجدالحرام نزدیک شوند و اگر (در این قطع رابطه) از فقر بیمناکید، اگر خدا بخواهد در آینده‌ای شما را به فضل خویش بی‌نیاز می‌گرداند. خدا همواره بسی دانای حکیم است.

قٰتِلُوا الَّذينَ لا يُؤمِنونَ بِاللَّهِ وَ لا بِاليَومِ الإخِرِ وَ لا يُحَرِّمونَ ما حَرَّمَ اللَّهُ وَ رَسولُهُ وَ لا يَدينونَ دينَ الحَقِّ مِنَ الَّذينَ أوتُوا الكِتٰبَ حَتّىٰ يُعطُوا الجِزيَةَ عَن يَدٍ وَ هُم صٰغِرونَ (٢٩)

با کسانی از اهل کتاب که به خدا و روز بازپسین ایمان نمی‌آورند و آنچه را خدا و فرستاده‌اش حرام کرده حرام نمی‌دارند و به دین حق نمی‌گروند، کشتار کنید، تا به دست خود در حال کوچک‌منشی جزیه دهند.

وَ قالَتِ اليَهودُ عُزَيرٌ ابنُ اللَّهِ وَ قالَتِ النَّصٰرَى المَسيحُ ابنُ اللَّهِ ذٰلِكَ قَولُهُم بِأَفوٰهِهِم يُضٰهِـٔونَ قَولَ الَّذينَ كَفَروا مِن قَبلُ قٰتَلَهُمُ اللَّهُ أَنّىٰ يُؤفَكونَ (٣٠)

و یهودیان گفتند: «عزیر، پسر خداست‌.» و نصرانیان گفتند: «مسیح پسر خداست.» (در) این گفتارشان (که) به دهانهاشان (می‌آورند)، با گفتار کسانی که پیش از این کافر شده‌اند همانندی و هماهنگی دارند. خدا با آنان کشتارکرده. (و) کجا و چگونه (از حق) بازگردانده می‌شوند؟

اتَّخَذوا أَحبارَهُم وَ رُهبٰنَهُم أَربابًا مِن دونِ اللَّهِ وَ المَسيحَ ابنَ مَريَمَ وَ ما أُمِروا إِلّا لِيَعبُدوا إِلٰهًا وٰحِدًا لا إِلٰهَ إِلّا هُوَ سُبحٰنَهُ عَمّا يُشرِكونَ (٣١)

(آنان) دانشمندان یهودیشان و دانشمندان مسیحیشان و (نیز) مسیح پسر مریم را خدایانی غیر از خدا گرفتند، با آنکه امر نشده بودند جز (به اینکه) خدایی یگانه را بپرستند که هیچ معبودی جز او نیست (و) منزّه است از آنچه (با وی) شریک می‌گردانند.

يُريدونَ أَن يُطفِـٔوا نورَ اللَّهِ بِأَفوٰهِهِم وَ يَأبَى اللَّهُ إِلّا أَن يُتِمَّ نورَهُ وَ لَو كَرِهَ الكٰفِرونَ (٣٢)

می‌خواهند نور خدا را با دهان‌هاشان خاموش کنند، و خدا اِبا دارد بجز اینکه نورش را به اتمام رساند، هر چند کافران را بسی ناخوش آید.

هُوَ الَّذى أَرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدىٰ وَ دينِ الحَقِّ لِيُظهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ وَ لَو كَرِهَ المُشرِكونَ (٣٣)

اوست کسی که پیامبرش را با هدایت و طاعتِ پای برجا فرستاد، تا دینش را بر هر چه دین است پیروز گرداند، هر چند مشرکان را بسی ناخوش آید.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا إِنَّ كَثيرًا مِنَ الأَحبارِ وَ الرُّهبانِ لَيَأكُلونَ أَموٰلَ النّاسِ بِالبٰطِلِ وَ يَصُدّونَ عَن سَبيلِ اللَّهِ وَ الَّذينَ يَكنِزونَ الذَّهَبَ وَ الفِضَّةَ وَ لا يُنفِقونَها فى سَبيلِ اللَّهِ فَبَشِّرهُم بِعَذابٍ أَليمٍ (٣٤)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! بسیاری از دانشمندان یهودیان و راهبان نصرانیان همواره اموال مردمان را به ناروا می‌خورند و (خود و دیگران را) از راه خدا باز می‌دارند و کسانی که زر و سیم می‌اندوزند و آنها را در راه خدا انفاق نمی‌کنند، ایشان را به عذابی دردناک نوید ده.

يَومَ يُحمىٰ عَلَيها فى نارِ جَهَنَّمَ فَتُكوىٰ بِها جِباهُهُم وَ جُنوبُهُم وَ ظُهورُهُم هٰذا ما كَنَزتُم لِأَنفُسِكُم فَذوقوا ما كُنتُم تَكنِزونَ (٣٥)

روزی که آن اندوخته‌ها در آتش دوزخ بسی داغ شوند، پس پیشانی و پهلو و پشتِ آنان با آنها تافته گردد (به آنها گویند:) «این است آنچه برای خود اندوختید، پس آنچه را می‌اندوختید بچشید.»

إِنَّ عِدَّةَ الشُّهورِ عِندَ اللَّهِ اثنا عَشَرَ شَهرًا فى كِتٰبِ اللَّهِ يَومَ خَلَقَ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضَ مِنها أَربَعَةٌ حُرُمٌ ذٰلِكَ الدّينُ القَيِّمُ فَلا تَظلِموا فيهِنَّ أَنفُسَكُم وَ قٰتِلُوا المُشرِكينَ كافَّةً كَما يُقٰتِلونَكُم كافَّةً وَ اعلَموا أَنَّ اللَّهَ مَعَ المُتَّقينَ (٣٦)

همواره، شماره‌ی ماه‌ها نزد خدا- از روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید- در کتاب (علمِ) خدا دوازده ماه است‌؛ از این‌ها، چهار ماه، حرام [:محترم] است. این است (همان) دین قیام و پابرجای پربها. پس در این چهار ماه بر خود ستم مکنید و با مشرکان در حال بازدارندگی کامل (از گزندشان) کشتار کنید، چنان‌که آنان به حال بازدارندگی از گزندتان با شما کشتار می‌کنند. و بدانید (که) خدا همواره با پرهیزگاران است.

إِنَّمَا النَّسيءُ زِيادَةٌ فِى الكُفرِ يُضَلُّ بِهِ الَّذينَ كَفَروا يُحِلّونَهُ عامًا وَ يُحَرِّمونَهُ عامًا لِيُواطِـٔوا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللَّهُ فَيُحِلّوا ما حَرَّمَ اللَّهُ زُيِّنَ لَهُم سوءُ أَعمٰلِهِم وَ اللَّهُ لا يَهدِى القَومَ الكٰفِرينَ (٣٧)

جز این نیست (که) تأخیر انداختن (ماه‌های حرام) فزونی در کفر است که کافران بدان سبب گمراه می‌شوند؛ آن را یک سال حلال می‌شمارند و یک سال (دیگر) آن را حرام می‌کنند تا با شماره‌ی ماه‌هایی که خدا حرام کرده است هماهنگ سازند. پس آنچه را خدا حرام کرده (بر خود) حلال گردانند (و) زشتی اعمالشان برایشان آراسته شده است. و خدا گروه کافران را هدایت نمی‌کند.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا ما لَكُم إِذا قيلَ لَكُمُ انفِروا فى سَبيلِ اللَّهِ اثّاقَلتُم إِلَى الأَرضِ أَرَضيتُم بِالحَيوٰةِ الدُّنيا مِنَ الإخِرَةِ فَما مَتٰعُ الحَيوٰةِ الدُّنيا فِى الإخِرَةِ إِلّا قَليلٌ (٣٨)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! شما را چه شده؟ هنگامی که به شما گفته شود: «با کوشش در راه خدا (به جنگ‌) رهسپار شوید» سخت زمین‌گیر می‌شوید. آیا به جای آخرت به زندگی دنیا خشنود شده‌اید؟ پس متاع زندگی دنیا، در (برابر) آخرت جز اندکی نیست.

إِلّا تَنفِروا يُعَذِّبكُم عَذابًا أَليمًا وَ يَستَبدِل قَومًا غَيرَكُم وَ لا تَضُرّوهُ شَيـًٔا وَ اللَّهُ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ (٣٩)

اگر (برای نبرد) کوچ نکنید خدا شما را به عذابی دردناک عذابتان می‌کند و گروهی دیگر به جای شما بر می‌گمارد. به خدا هرگز زیانی نتوانید رسانید. و خدا بر هر چیزی تواناست.

إِلّا تَنصُروهُ فَقَد نَصَرَهُ اللَّهُ إِذ أَخرَجَهُ الَّذينَ كَفَروا ثانِىَ اثنَينِ إِذ هُما فِى الغارِ إِذ يَقولُ لِصٰحِبِهِ لا تَحزَن إِنَّ اللَّهَ مَعَنا فَأَنزَلَ اللَّهُ سَكينَتَهُ عَلَيهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنودٍ لَم تَرَوها وَ جَعَلَ كَلِمَةَ الَّذينَ كَفَرُوا السُّفلىٰ وَ كَلِمَةُ اللَّهِ هِىَ العُليا وَ اللَّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ (٤٠)

اگر او [:پیامبر] را یاری نکنید همواره خدا(یش) به‌راستی یاریش کرده‌، چون او را کسانی که کفر ورزیدند (از مکه) برون راندند. وی نفر دوم از دو تن بود، آن‌گاه که این دو در غار (ثور) بودند. وقتی (حضرتش) به همراهش می‌گفت: «اندوه مدار که خدا به‌راستی با ماست.» پس خدا آرامش خود را بر او [:پیامبر و نه بر نفر دیگر] فرو فرستاد و او را با سپاهیانی که آنها را نمی‌دیدید تأیید کرد و کلمه‌ی کسانی را که کفر ورزیدند پست‌ترین (کلمه) گردانید. و کلمه‌ی خداست که (هم)او برترین (کلمه) است و خدا عزیزی حکیم است.

انفِروا خِفافًا وَ ثِقالًا وَ جٰهِدوا بِأَموٰلِكُم وَ أَنفُسِكُم فى سَبيلِ اللَّهِ ذٰلِكُم خَيرٌ لَكُم إِن كُنتُم تَعلَمونَ (٤١)

سبکباران و گرانباران (به سوی دشمنانتان) کوچ کنید و با مال و جانتان در راه خدا جهاد نمایید. اگر می‌دانسته‌اید، این برای شما خوب (و خوب‌تر) است.

لَو كانَ عَرَضًا قَريبًا وَ سَفَرًا قاصِدًا لَاتَّبَعوكَ وَ لٰكِن بَعُدَت عَلَيهِمُ الشُّقَّةُ وَ سَيَحلِفونَ بِاللَّهِ لَوِ استَطَعنا لَخَرَجنا مَعَكُم يُهلِكونَ أَنفُسَهُم وَ اللَّهُ يَعلَمُ إِنَّهُم لَكٰذِبونَ (٤٢)

اگر حال و مالی (در دسترسشان) و سفری راهور موافق میلشان بود، بی‌چون از پی تو می‌آمدند، ولی آن راه پر مشقّت بر آنان دور نمود و به زودی به خدا سوگند خواهند خورد: «اگر می‌توانستیم به‌راستی با شما بیرون می‌آمدیم.» اینان خودهاشان را به هلاکت می‌کشانند و خدا می‌داند که بی‌گمان آنان سخت دروغگویانند.

عَفَا اللَّهُ عَنكَ لِمَ أَذِنتَ لَهُم حَتّىٰ يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذينَ صَدَقوا وَ تَعلَمَ الكٰذِبينَ (٤٣)

خدا از تو درگذشت؛ چرا پیش از آنکه (حال) راستگویان بر تو روشن شود، و دروغگویان را بازشناسی، به آنان اجازه دادی (که به جنگ نروند)؟

لا يَستَـٔذِنُكَ الَّذينَ يُؤمِنونَ بِاللَّهِ وَ اليَومِ الإخِرِ أَن يُجٰهِدوا بِأَموٰلِهِم وَ أَنفُسِهِم وَ اللَّهُ عَليمٌ بِالمُتَّقينَ (٤٤)

کسانی که به خدا و روز پایانی ایمان می‌آورند، در جهاد با مال و جانشان از تو اجازه نمی‌خواهند. و خدا به (حال) تقواپیشگان داناست.

إِنَّما يَستَـٔذِنُكَ الَّذينَ لا يُؤمِنونَ بِاللَّهِ وَ اليَومِ الإخِرِ وَ ارتابَت قُلوبُهُم فَهُم فى رَيبِهِم يَتَرَدَّدونَ (٤٥)

تنها کسانی از تو اجازه می‌خواهند (به جهاد نروند) که به خدا و روز واپسین ایمان نمی‌آورند و دل‌هایشان بدون هیچ مستندی به شکّ افتاده‌؛ پس همانان در (ژرفای) شکّشان سرگردانند.

وَ لَو أَرادُوا الخُروجَ لَأَعَدّوا لَهُ عُدَّةً وَ لٰكِن كَرِهَ اللَّهُ انبِعاثَهُم فَثَبَّطَهُم وَ قيلَ اقعُدوا مَعَ القٰعِدينَ (٤٦)

و اگر (برای جهاد) اراده‌ی بیرون رفتن داشتند، بی‌گمان برای آن ساز و برگی تدارک می‌دیدند، ولی خدا (این) انگیزششان را بسی ناپسند داشت. پس ایشان را زمین‌گیر کرد و (به آنان) گفته شد: «با درماندگان و ناتوانان (همچنان) بمانید.»

لَو خَرَجوا فيكُم ما زادوكُم إِلّا خَبالًا وَ لَأَوضَعوا خِلٰلَكُم يَبغونَكُمُ الفِتنَةَ وَ فيكُم سَمّٰعونَ لَهُم وَ اللَّهُ عَليمٌ بِالظّٰلِمينَ (٤٧)

اگر با شما بیرون آمده بودند، جز فساد و دگرگونی و نابسامانی را برای شما نمی‌‌افزودند و به سرعت (افساد جنگی) خود را میان شما می‌انداختند، که شما را به فتنه(‌ی جنگی) می‌طلبیدند و حال آنکه در میانتان جاسوسانی بس شنوای فتنه دارند (که به نفع آنان اقدام می‌کنند). و خدا به (حال) ستمکاران داناست.

لَقَدِ ابتَغَوُا الفِتنَةَ مِن قَبلُ وَ قَلَّبوا لَكَ الأُمورَ حَتّىٰ جاءَ الحَقُّ وَ ظَهَرَ أَمرُ اللَّهِ وَ هُم كٰرِهونَ (٤٨)

همواره، پیش از این (نیز) همانا در صدد فتنه‌جویی برآمدند و کارها را برای تو دگرگون ساختند؛ تا (اینکه‌) حقّ (به تمام و کمال) آمد، و امر خدا آشکار شد، حال آنکه آنان بسی ناخشنودند.

وَ مِنهُم مَن يَقولُ ائذَن لى وَ لا تَفتِنّى أَلا فِى الفِتنَةِ سَقَطوا وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحيطَةٌ بِالكٰفِرينَ (٤٩)

و برخی از آنان کسی است که می‌گوید: «مرا (در ماندن) اجازه ده و به فتنه‌ام مینداز.» هان! که آنان خود در ژرفای فتنه سقوط کردند. و به‌راستی جهنّم بی‌گمان بر کافران احاطه دارد.

إِن تُصِبكَ حَسَنَةٌ تَسُؤهُم وَ إِن تُصِبكَ مُصيبَةٌ يَقولوا قَد أَخَذنا أَمرَنا مِن قَبلُ وَ يَتَوَلَّوا وَ هُم فَرِحونَ (٥٠)

اگر حالت نیکی‌ای تو را در رسد، آنان را بدحال می‌سازد و اگر پیشامد ناگواری تو را در رسد گویند: «ما پیش از این، تصمیم خود را به‌راستی گرفته‌ایم‌.» و شادمان روی بر می‌تابند.

قُل لَن يُصيبَنا إِلّا ما كَتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَولىٰنا وَ عَلَى اللَّهِ فَليَتَوَكَّلِ المُؤمِنونَ (٥١)

بگو: « جز آنچه خدا برایمان مقرر داشته هرگز (آسیبی) به ما نرسد. او سرپرست ماست و مؤمنان باید تنها بر خدا توکّل کنند.»

قُل هَل تَرَبَّصونَ بِنا إِلّا إِحدَى الحُسنَيَينِ وَ نَحنُ نَتَرَبَّصُ بِكُم أَن يُصيبَكُمُ اللَّهُ بِعَذابٍ مِن عِندِهِ أَو بِأَيدينا فَتَرَبَّصوا إِنّا مَعَكُم مُتَرَبِّصونَ (٥٢)

بگو: «آیا شما جز یکی از این دو نیک‌ترین (زندگی) را برای ما انتظار دارید؟ در حالی که ما انتظار می‌کشیم خدا از جانب خود یا به دست ما عذابی به شما برساند. پس انتظار بکشید، که ما هم بی‌چون با شما (از) منتظرانیم.»

قُل أَنفِقوا طَوعًا أَو كَرهًا لَن يُتَقَبَّلَ مِنكُم إِنَّكُم كُنتُم قَومًا فٰسِقينَ (٥٣)

بگو: «چه با طاعت (و) چه با کراهت انفاق کنید، هرگز از شما پذیرفته نخواهد شد. بی‌گمان شما گروهی فاسقان بوده‌اید.»

وَ ما مَنَعَهُم أَن تُقبَلَ مِنهُم نَفَقٰتُهُم إِلّا أَنَّهُم كَفَروا بِاللَّهِ وَ بِرَسولِهِ وَ لا يَأتونَ الصَّلوٰةَ إِلّا وَ هُم كُسالىٰ وَ لا يُنفِقونَ إِلّا وَ هُم كٰرِهونَ (٥٤)

و هیچ چیزی از پذیرفته شدن انفاق‌هایشان جلوگیری نکرد، جز آنکه همواره به خدا و به پیامبرش کفر ورزیدند و جز با (حالت) کسالت به نماز نمی‌آیند و ایشان جز در حالی بس ناخوشایند انفاق نمی‌کنند.

فَلا تُعجِبكَ أَموٰلُهُم وَ لا أَولٰدُهُم إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُم بِها فِى الحَيوٰةِ الدُّنيا وَ تَزهَقَ أَنفُسُهُم وَ هُم كٰفِرونَ (٥٥)

پس (نه) اموال و نه فرزندانشان تو را به شگفتی نیاورد. جز این نیست که خدا می‌خواهد در زندگی دنیا با آنها عذابشان کند و جانشان در حال کفر بر کنده شود.

وَ يَحلِفونَ بِاللَّهِ إِنَّهُم لَمِنكُم وَ ما هُم مِنكُم وَ لٰكِنَّهُم قَومٌ يَفرَقونَ (٥٦)

به خدا سوگند یاد می‌کنند (که) آنان بی‌گمان به‌راستی از شمایند، در حالی که آنان از شما نیستند، لیکن گروهی هستند که (مؤمنان را از یکدیگر) جدا می‌کنند.

لَو يَجِدونَ مَلجَـًٔا أَو مَغٰرٰتٍ أَو مُدَّخَلًا لَوَلَّوا إِلَيهِ وَ هُم يَجمَحونَ (٥٧)

اگر پناهگاه یا غارها یا فرارگاهی می‌یافتند، بی‌گمان بس شتابزده سویش روان می‌شدند.

وَ مِنهُم مَن يَلمِزُكَ فِى الصَّدَقٰتِ فَإِن أُعطوا مِنها رَضوا وَ إِن لَم يُعطَوا مِنها إِذا هُم يَسخَطونَ (٥٨)

و برخی از آنان در (تقسیم) صدقات بر تو خرده می‌گیرند. پس اگر از آن (اموال) به ایشان داده شود، خشنود می‌گردند و اگر از آن به آنان داده نشود ناگهان به خشم می‌آیند.

وَ لَو أَنَّهُم رَضوا ما إتىٰهُمُ اللَّهُ وَ رَسولُهُ وَ قالوا حَسبُنَا اللَّهُ سَيُؤتينَا اللَّهُ مِن فَضلِهِ وَ رَسولُهُ إِنّا إِلَى اللَّهِ رٰغِبونَ (٥٩)

و اگر آنان بدانچه خدا و پیامبرش به ایشان داده خشنود می‌گشتند و می‌گفتند: «خدا ما را بس است، به زودی خدا از فضل خود به ما می‌دهد و (نیز) پیامبرش (به ما می‌بخشد) ، ما همانا تنها سوی خدا راغبانیم» (این خود برایشان شایسته بود).

إِنَّمَا الصَّدَقٰتُ لِلفُقَراءِ وَ المَسٰكينِ وَ العٰمِلينَ عَلَيها وَ المُؤَلَّفَةِ قُلوبُهُم وَ فِى الرِّقابِ وَ الغٰرِمينَ وَ فى سَبيلِ اللَّهِ وَ ابنِ السَّبيلِ فَريضَةً مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ (٦٠)

صدقات، تنها به کمرشکستگان (زمین‌گیر) و تهی‌دستان (خاک‌نشین) و متصدّیان (گردآوری و پخش) آن و کسانی که دلشان (برای رغبت بیشتر به ایمان) به دست آورده شده و در (راه آزادی) گرفتاران در بند و وامداران و در راه خدا اختصاص دارد. حال آنکه (این) فریضه‌ای است از جانب خدا و خدا بس دانای حکیم است.

وَ مِنهُمُ الَّذينَ يُؤذونَ النَّبِىَّ وَ يَقولونَ هُوَ أُذُنٌ قُل أُذُنُ خَيرٍ لَكُم يُؤمِنُ بِاللَّهِ وَ يُؤمِنُ لِلمُؤمِنينَ وَ رَحمَةٌ لِلَّذينَ إمَنوا مِنكُم وَ الَّذينَ يُؤذونَ رَسولَ اللَّهِ لَهُم عَذابٌ أَليمٌ (٦١)

و از ایشان کسانی هستند که پیامبر را آزار می‌دهند و می‌گویند: «او گوش است (و زود باور می‌کند). » بگو: « (او) به سود شما گوش است‌؛ به خدا ایمان می‌آورد و به سود مؤمنان امانشان می‌دهد و برای کسانی از شما که ایمان آورده‌اند رحمتی بزرگ است.» و کسانی که پیامبر خدا را آزار می‌رسانند، برایشان عذابی است پر درد.

يَحلِفونَ بِاللَّهِ لَكُم لِيُرضوكُم وَ اللَّهُ وَ رَسولُهُ أَحَقُّ أَن يُرضوهُ إِن كانوا مُؤمِنينَ (٦٢)

برای (اغفال) شما به خدا سوگند یاد می‌کنند تا شما را خشنود گردانند. حال آنکه اگر مؤمن بودند سزاوارتر است که خدا و فرستاده‌ی او را خشنود سازند.

أَلَم يَعلَموا أَنَّهُ مَن يُحادِدِ اللَّهَ وَ رَسولَهُ فَأَنَّ لَهُ نارَ جَهَنَّمَ خٰلِدًا فيها ذٰلِكَ الخِزىُ العَظيمُ (٦٣)

آیا ندانستند هر که میان خود و خدا و پیامبرش حدی [:فاصله‌ای] اندازد، بی‌گمان برای او آتش جهنّم است، حال آنکه در آن جاودانه خواهد بود. این همان خواری و بی‌مقداری بزرگ است.

يَحذَرُ المُنٰفِقونَ أَن تُنَزَّلَ عَلَيهِم سورَةٌ تُنَبِّئُهُم بِما فى قُلوبِهِم قُلِ استَهزِءوا إِنَّ اللَّهَ مُخرِجٌ ما تَحذَرونَ (٦٤)

منافقان بیم دارند از اینکه (مبادا) سوره‌ای بر آنان نازل شود که ایشان را از آنچه در دل‌هایشان هست خبری مهم دهد. بگو: «مسخره کنید. بی‌تردید خدا آنچه را که (از آن) می‌ترسید برون آورنده است.»

وَ لَئِن سَأَلتَهُم لَيَقولُنَّ إِنَّما كُنّا نَخوضُ وَ نَلعَبُ قُل أَبِاللَّهِ وَ إيٰتِهِ وَ رَسولِهِ كُنتُم تَستَهزِءونَ (٦٥)

و بی‌گمان اگر از ایشان بپرسی، بی‌‌اَمان همی خواهند گفت: «ما فقط (در کار نابسامانمان) فرورفته و بازی می‌کرده‌ایم.» بگو: «آیا خدا و آیات او و پیامبرش را مسخره می‌کرده‌اید؟»

لا تَعتَذِروا قَد كَفَرتُم بَعدَ إيمٰنِكُم إِن نَعفُ عَن طائِفَةٍ مِنكُم نُعَذِّب طائِفَةً بِأَنَّهُم كانوا مُجرِمينَ (٦٦)

عذر نیاورید. بی‌چون شما بعد از ایمانتان کافر شدید. اگر از گروهی از شما (به‌خاطر پوزششان) درگذریم، گروهی (دیگر) را به علت اینکه همواره تبهکار بوده‌اند عذاب خواهیم کرد.

المُنٰفِقونَ وَ المُنٰفِقٰتُ بَعضُهُم مِن بَعضٍ يَأمُرونَ بِالمُنكَرِ وَ يَنهَونَ عَنِ المَعروفِ وَ يَقبِضونَ أَيدِيَهُم نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُم إِنَّ المُنٰفِقينَ هُمُ الفٰسِقونَ (٦٧)

مردان و زنان منافق همانند یکدیگرند؛ (دیگران و خودشان را) به کار ناشناخته [:ناپسند] وا می‌دارند و از کار شناخته شده [:پسندیده] باز می‌دارند، و دست‌های خود را (از خوبی‌ها) فرو می‌بندند. خدا را فراموش کردند، پس او (هم) فراموششان کرد. منافقان، بی‌گمان (هم)اینان فاسقانند.

وَعَدَ اللَّهُ المُنٰفِقينَ وَ المُنٰفِقٰتِ وَ الكُفّارَ نارَ جَهَنَّمَ خٰلِدينَ فيها هِىَ حَسبُهُم وَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ لَهُم عَذابٌ مُقيمٌ (٦٨)

خدا به مردان و زنان منافق و کافران، آتش جهنّم را وعده داده است، (که) در آن جاودانه‌اند. همان (آتش) برایشان کافی است و خدا لعنتشان کرده، و برایشان عذابی پایدار کننده است.

كَالَّذينَ مِن قَبلِكُم كانوا أَشَدَّ مِنكُم قُوَّةً وَ أَكثَرَ أَموٰلًا وَ أَولٰدًا فَاستَمتَعوا بِخَلٰقِهِم فَاستَمتَعتُم بِخَلٰقِكُم كَمَا استَمتَعَ الَّذينَ مِن قَبلِكُم بِخَلٰقِهِم وَ خُضتُم كَالَّذى خاضوا أُولٰئِكَ حَبِطَت أَعمٰلُهُم فِى الدُّنيا وَ الإخِرَةِ وَ أُولٰئِكَ هُمُ الخٰسِرونَ (٦٩)

(حالِ شما منافقان) همچون (حال) کسانی است که پیش از شما بودند. آنان از شما نیرومندتر و دارای اموال و فرزندانی بیشتر بوده‌اند. پس بر حسب خوی (ناپسند) خودشان از نصیب خودشان برخوردار شدند. و شما (هم) به خوی (بد) خود بهره(ها) بردید، چنان که پیشینیانتان به خوی (بد)شان بهره‌(ها) بردند. و شما (در باطل) فرو رفتید، همان گونه که آنان (در باطل) فرو رفتند. آنان اعمالشان در دنیا و آخرت به هدر رفت و اینان، (هم)ایشان زیان‌کارانند.

أَلَم يَأتِهِم نَبَأُ الَّذينَ مِن قَبلِهِم قَومِ نوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمودَ وَ قَومِ إِبرٰهيمَ وَ أَصحٰبِ مَديَنَ وَ المُؤتَفِكٰتِ أَتَتهُم رُسُلُهُم بِالبَيِّنٰتِ فَما كانَ اللَّهُ لِيَظلِمَهُم وَ لٰكِن كانوا أَنفُسَهُم يَظلِمونَ (٧٠)

آیا گزارش مهم کسانی که پیش از آنان بودند - قوم نوح و عاد و ثمود و قوم ابراهیم و اصحاب مَدیَن و شهرهای زیر و رو شده - به ایشان نرسیده است‌؟ پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند. پس خدا هرگز بر آن نبوده تا به آنان ستم کند، ولی آنان بر خود ستم روا می‌داشته‌اند.

وَ المُؤمِنونَ وَ المُؤمِنٰتُ بَعضُهُم أَولِياءُ بَعضٍ يَأمُرونَ بِالمَعروفِ وَ يَنهَونَ عَنِ المُنكَرِ وَ يُقيمونَ الصَّلوٰةَ وَ يُؤتونَ الزَّكوٰةَ وَ يُطيعونَ اللَّهَ وَ رَسولَهُ أُولٰئِكَ سَيَرحَمُهُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزيزٌ حَكيمٌ (٧١)

و مردان و زنان باایمان، دوست‌دار، نگهدار و پشتوانه‌ی یکدیگرند. همدیگر را به کارهای شناخته شده [:پسندیده] وامی‌دارند و از کارهای ناشناخته [:ناپسند] باز می‌دارند و نماز را بر پا می‌دارند و زکات را می‌دهند و خدا و پیامبرش را فرمان می‌برند. اینانند که خدا به زودی مشمول رحمتشان قرار خواهد داد. به‌راستی خدا عزیزی حکیم است.

وَعَدَ اللَّهُ المُؤمِنينَ وَ المُؤمِنٰتِ جَنّٰتٍ تَجرى مِن تَحتِهَا الأَنهٰرُ خٰلِدينَ فيها وَ مَسٰكِنَ طَيِّبَةً فى جَنّٰتِ عَدنٍ وَ رِضوٰنٌ مِنَ اللَّهِ أَكبَرُ ذٰلِكَ هُوَ الفَوزُ العَظيمُ (٧٢)

خدا به مردان و زنان باایمان باغ‌هایی وعده داده است که از زیر (درختان)شان نهرها روان است (و اینان) در آنها جاودانه‌اند؛ و (نیز) سراهایی پاکیزه در باغ‌های جاودان (به آنان وعده داده است) و خشنودی‌ای از (سوی‌) خدا بزرگ‌تر (از این باغ‌ها و سراها) است. این است همان کامیابی و سعادت با سلامت و عظمت.

يٰأَيُّهَا النَّبِىُّ جٰهِدِ الكُفّارَ وَ المُنٰفِقينَ وَ اغلُظ عَلَيهِم وَ مَأوىٰهُم جَهَنَّمُ وَ بِئسَ المَصيرُ (٧٣)

هان ای پیامبر برجسته! با کافران و منافقان جهاد کن و بر آنان سخت بگیر. و پناهگاهشان دوزخ است و چه بد سرانجامی است.

يَحلِفونَ بِاللَّهِ ما قالوا وَ لَقَد قالوا كَلِمَةَ الكُفرِ وَ كَفَروا بَعدَ إِسلٰمِهِم وَ هَمّوا بِما لَم يَنالوا وَ ما نَقَموا إِلّا أَن أَغنىٰهُمُ اللَّهُ وَ رَسولُهُ مِن فَضلِهِ فَإِن يَتوبوا يَكُ خَيرًا لَهُم وَ إِن يَتَوَلَّوا يُعَذِّبهُمُ اللَّهُ عَذابًا أَليمًا فِى الدُّنيا وَ الإخِرَةِ وَ ما لَهُم فِى الأَرضِ مِن وَلِىٍّ وَ لا نَصيرٍ (٧٤)

به خدا سوگند می‌خورند که (سخن ناروا) نگفته‌اند، در حالی که همواره همانا سخن کفر گفته‌اند و پس از اسلام آوردنشان کفر ورزیده‌اند و به آنچه به آن دست نیافتند همّت گماشتند و به انکار (و انگارتان) به پیگیری انتقام‌آمیز(تان) بر نخاستند مگر (برای) آنکه خدا و پیامبرش از فضل خود آنان را بی‌نیاز گردانید. پس اگر توبه کنند برای آنان خوب است (و) اگر روی برتابند، خدا آنان را در دنیا و آخرت عذابی دردناک می‌کند و در روی زمین پشتوانه و یاوری برایشان نیست.

وَ مِنهُم مَن عٰهَدَ اللَّهَ لَئِن إتىٰنا مِن فَضلِهِ لَنَصَّدَّقَنَّ وَ لَنَكونَنَّ مِنَ الصّٰلِحينَ (٧٥)

و از آنان کسانی(اند که) با خدا عهد کردند: «اگر همواره از کرم خویش به ما عطا کند، به‌راستی همواره از تصدیق‌کنندگان باشیم و بی‌چون همچنان از شایستگان خواهیم بود.»

فَلَمّا إتىٰهُم مِن فَضلِهِ بَخِلوا بِهِ وَ تَوَلَّوا وَ هُم مُعرِضونَ (٧٦)

پس چون (خدا) از فضل خویش به آنان داد، بدان بخل ورزیدند و به حال اعراض روی برتافتند.

فَأَعقَبَهُم نِفاقًا فى قُلوبِهِم إِلىٰ يَومِ يَلقَونَهُ بِما أَخلَفُوا اللَّهَ ما وَعَدوهُ وَ بِما كانوا يَكذِبونَ (٧٧)

پس به سزای آنکه با خدا خُلف وعده کردند و از آن روی که دروغ می‌گفتند، در دل‌هایشان - تا روزی که او را دیدار کنند - نفاقی پایدار قرار داد.

أَلَم يَعلَموا أَنَّ اللَّهَ يَعلَمُ سِرَّهُم وَ نَجوىٰهُم وَ أَنَّ اللَّهَ عَلّٰمُ الغُيوبِ (٧٨)

آیا ندانسته‌اند که خدا بی‌گمان رازشان و نجوایشان را می‌داند و اینکه خدا همواره بس دانای رازهای نهان است‌؟

الَّذينَ يَلمِزونَ المُطَّوِّعينَ مِنَ المُؤمِنينَ فِى الصَّدَقٰتِ وَ الَّذينَ لا يَجِدونَ إِلّا جُهدَهُم فَيَسخَرونَ مِنهُم سَخِرَ اللَّهُ مِنهُم وَ لَهُم عَذابٌ أَليمٌ (٧٩)

کسانی که از مؤمنان -که از روی میل صدقات می‌دهند- در پنهانی عیب می‌گیرند. و (همچنین) از کسانی که (در انفاق) جز به اندازه‌ی توان رنج‌آمیزشان نمی‌یابند، (عیب‌جویی می‌کنند) پس آنان را به مسخره می‌گیرند، (بدانند که) خدا آنان را به مسخره گرفته و برایشان عذابی پردرد است.

استَغفِر لَهُم أَو لا تَستَغفِر لَهُم إِن تَستَغفِر لَهُم سَبعينَ مَرَّةً فَلَن يَغفِرَ اللَّهُ لَهُم ذٰلِكَ بِأَنَّهُم كَفَروا بِاللَّهِ وَ رَسولِهِ وَ اللَّهُ لا يَهدِى القَومَ الفٰسِقينَ (٨٠)

برایشان پوشش بخواهی یا برایشان پوشش نخواهی - (حتی‌) اگر هفتاد بار (هم) برایشان پوشش بخواهی‌- هرگز خدا (گناهان‌) آنان را نخواهد پوشید، (چرا) که آنان بی‌گمان به خدا و فرستاده‌اش کفر ورزیدند. و خدا گروه فاسقان را هدایت نمی‌کند.

فَرِحَ المُخَلَّفونَ بِمَقعَدِهِم خِلٰفَ رَسولِ اللَّهِ وَ كَرِهوا أَن يُجٰهِدوا بِأَموٰلِهِم وَ أَنفُسِهِم فى سَبيلِ اللَّهِ وَ قالوا لا تَنفِروا فِى الحَرِّ قُل نارُ جَهَنَّمَ أَشَدُّ حَرًّا لَو كانوا يَفقَهونَ (٨١)

تخلف یافتگان، با زمین‌گیر شدنشان بر خلاف رسول خدا شادمان شدند و از اینکه با مال‌ها و جان‌هاشان در راه خدا جهاد کنند بسی ناخوش گشتند و گفتند: «در (این) گرما (برای جنگ) کوچ نکنید!» بگو: «اگر دریافته بودند آتش جهنّم سوزان‌تر (از سوز جنگ) است.»

فَليَضحَكوا قَليلًا وَ ليَبكوا كَثيرًا جَزاءً بِما كانوا يَكسِبونَ (٨٢)

(از این) پس به سزای آنچه به دست می‌آورده‌اند باید کم بخندند و بسیار بگریند.

فَإِن رَجَعَكَ اللَّهُ إِلىٰ طائِفَةٍ مِنهُم فَاستَـٔذَنوكَ لِلخُروجِ فَقُل لَن تَخرُجوا مَعِىَ أَبَدًا وَ لَن تُقٰتِلوا مَعِىَ عَدُوًّا إِنَّكُم رَضيتُم بِالقُعودِ أَوَّلَ مَرَّةٍ فَاقعُدوا مَعَ الخٰلِفينَ (٨٣)

پس اگر خدا تو را سوی طایفه‌ای از آنان بازگردانید (و) در نتیجه برای بیرون آمدن (به جنگ دیگری) از تو اجازه خواستند، بگو: «شما هیچ‌گاه با من خارج نخواهید شد و هیچ‌گاه همراه من با هیچ دشمنی کشتار نخواهید کرد. شما نخستین بار بی‌گمان با معذوران و خانه‌نشینان به قعودتان خشنود شدید، پس (اکنون نیز) با (هم)آنان بنشینید.»

وَ لا تُصَلِّ عَلىٰ أَحَدٍ مِنهُم ماتَ أَبَدًا وَ لا تَقُم عَلىٰ قَبرِهِ إِنَّهُم كَفَروا بِاللَّهِ وَ رَسولِهِ وَ ماتوا وَ هُم فٰسِقونَ (٨٤)

و هیچ‌گاه بر هیچ مرده‌ای از آنان نماز مگزار و بر سر قبرش نایست. اینان بی‌چون به خدا و پیامبرش کافر شدند و در حال فسق مردند.

وَ لا تُعجِبكَ أَموٰلُهُم وَ أَولٰدُهُم إِنَّما يُريدُ اللَّهُ أَن يُعَذِّبَهُم بِها فِى الدُّنيا وَ تَزهَقَ أَنفُسُهُم وَ هُم كٰفِرونَ (٨٥)

و اموال و فرزندانشان، تو را به شگفتی نیندازد. خدا تنها همی خواهد ایشان را در دنیا بدان‌ها عذاب کند، و جان‌هاشان در حال کفرشان برکنده شود.

وَ إِذا أُنزِلَت سورَةٌ أَن إمِنوا بِاللَّهِ وَ جٰهِدوا مَعَ رَسولِهِ استَـٔذَنَكَ أُولُوا الطَّولِ مِنهُم وَ قالوا ذَرنا نَكُن مَعَ القٰعِدينَ (٨٦)

و هنگامی که سوره‌ای نازل شود که: «به خدا ایمان آورید و همراه پیامبرش جهاد کنید»، توانمندانشان از تو اجازه می‌خواهند و می‌گویند: «بگذار ما با (باز)نشستگان باشیم.»

رَضوا بِأَن يَكونوا مَعَ الخَوالِفِ وَ طُبِعَ عَلىٰ قُلوبِهِم فَهُم لا يَفقَهونَ (٨٧)

راضی شدند که با بازنشستگان [:معذوران] باشند. و حال آنکه بر دل‌هایشان مُهر نهاده شده است، پس دریافتی (درست از حقایق) ندارند.

لٰكِنِ الرَّسولُ وَ الَّذينَ إمَنوا مَعَهُ جٰهَدوا بِأَموٰلِهِم وَ أَنفُسِهِم وَ أُولٰئِكَ لَهُمُ الخَيرٰتُ وَ أُولٰئِكَ هُمُ المُفلِحونَ (٨٨)

ولی پیامبر و کسانی که با او ایمان آورده‌اند، با اموال و جان‌هاشان جهاد کردند. و اینانند که همه‌ی خوبی‌ها برایشان است و ایشان، (هم)اینان رستگار کنندگانند.

أَعَدَّ اللَّهُ لَهُم جَنّٰتٍ تَجرى مِن تَحتِهَا الأَنهٰرُ خٰلِدينَ فيها ذٰلِكَ الفَوزُ العَظيمُ (٨٩)

خدا برای آنان باغ‌هایی آماده ساخته، که از زیر (درختان)شان نهرها روان است، (و) در آنها جاودانه‌اند. این (همان) بهره‌ی (سالم و) بزرگ است.

وَ جاءَ المُعَذِّرونَ مِنَ الأَعرابِ لِيُؤذَنَ لَهُم وَ قَعَدَ الَّذينَ كَذَبُوا اللَّهَ وَ رَسولَهُ سَيُصيبُ الَّذينَ كَفَروا مِنهُم عَذابٌ أَليمٌ (٩٠)

و عذرخواهان بادیه‌نشین آمدند تا به آنان اجازه(ی ترک جهاد) داده شود و کسانی که به خدا و فرستاده‌اش دروغ گفتند نیز (در خانه‌هاشان) نشستند. به زودی به کسانی از آنان که کفر ورزیدند عذابی دردناک خواهد رسید.

لَيسَ عَلَى الضُّعَفاءِ وَ لا عَلَى المَرضىٰ وَ لا عَلَى الَّذينَ لا يَجِدونَ ما يُنفِقونَ حَرَجٌ إِذا نَصَحوا لِلَّهِ وَ رَسولِهِ ما عَلَى المُحسِنينَ مِن سَبيلٍ وَ اللَّهُ غَفورٌ رَحيمٌ (٩١)

بر ناتوانان و بیماران و بر کسانی که چیزی نمی‌یابند (تا در راه جهاد) خرج کنند - در صورتی که برای خدا و پیامبرش خیرخواهی کنند - حرجی نیست. هنگامی که برای خدا و فرستاده‌اش (کسانی را) نصیحت کنند، علیه احسان‌کنندگان هیچ راهی (بر مذمت یا عقوبتشان) نیست. و خدا بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان است.

وَ لا عَلَى الَّذينَ إِذا ما أَتَوكَ لِتَحمِلَهُم قُلتَ لا أَجِدُ ما أَحمِلُكُم عَلَيهِ تَوَلَّوا وَ أَعيُنُهُم تَفيضُ مِنَ الدَّمعِ حَزَنًا أَلّا يَجِدوا ما يُنفِقونَ (٩٢)

و همچنین بر کسانی که چون پیش تو آمدند تا راهی (جهادشان) کنی (زیانی) نیست. (چون) گفتی: «چیزی نمی‌یابم تا بر آن راهیتان کنم‌»، برگشتند؛ حال آنکه در اثر اندوه از چشمانشان اشک فرو می‌ریزد که (چرا) چیزی نمی‌یابند تا (در راه جهاد) خرج کنند.

إِنَّمَا السَّبيلُ عَلَى الَّذينَ يَستَـٔذِنونَكَ وَ هُم أَغنِياءُ رَضوا بِأَن يَكونوا مَعَ الخَوالِفِ وَ طَبَعَ اللَّهُ عَلىٰ قُلوبِهِم فَهُم لا يَعلَمونَ (٩٣)

همانا راه علیه کسانی است که در حال توانگریشان از تو اجازه‌ی (ترک جهاد) می‌خواهند (و به این) راضی شده‌اند که با خانه‌نشینان (همانند زنان و سالخوردگان و بیماران) باشند. و خدا بر دل‌هایشان مُهر نهاد؛ پس آنان نادانی می‌کنند.

يَعتَذِرونَ إِلَيكُم إِذا رَجَعتُم إِلَيهِم قُل لا تَعتَذِروا لَن نُؤمِنَ لَكُم قَد نَبَّأَنَا اللَّهُ مِن أَخبارِكُم وَ سَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُم وَ رَسولُهُ ثُمَّ تُرَدّونَ إِلىٰ عٰلِمِ الغَيبِ وَ الشَّهٰدَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِما كُنتُم تَعمَلونَ (٩٤)

هنگامی‌که سوی آنان باز گردید، به سویتان عذر می‌آورند. بگو: «عذر نیاورید. هرگز برای شما ایمنی نداریم (و) خدا همواره ما را از خبرهای مهم شما آگاه گردانیده و به‌زودی خدا و رسولش عمل شما را خواهد دید. سپس سوی دانای نهان و آشکار بازگردانیده می‌شوید. پس به آنچه انجام می‌دادید به شما خبری مهم می‌دهد.»

سَيَحلِفونَ بِاللَّهِ لَكُم إِذَا انقَلَبتُم إِلَيهِم لِتُعرِضوا عَنهُم فَأَعرِضوا عَنهُم إِنَّهُم رِجسٌ وَ مَأوىٰهُم جَهَنَّمُ جَزاءً بِما كانوا يَكسِبونَ (٩٥)

هنگامی‌که سوی آنان بازگشتید، به‌زودی برایتان به خدا سوگند یاد می‌کنند تا از ایشان چشم‌پوشی کنید. پس از آنان روی برتابید (که‌) آنان بی‌گمان پلیدند و به (سزای) آنچه به دست می‌آورده‌اند پناهگاهشان دوزخ است.

يَحلِفونَ لَكُم لِتَرضَوا عَنهُم فَإِن تَرضَوا عَنهُم فَإِنَّ اللَّهَ لا يَرضىٰ عَنِ القَومِ الفٰسِقينَ (٩٦)

برایتان سوگند یاد می‌کنند تا از آنان خشنود گردید. پس اگر شما (هم) از ایشان خشنود شوید، خدا از گروه فاسقان هرگز خشنود نخواهد شد.

الأَعرابُ أَشَدُّ كُفرًا وَ نِفاقًا وَ أَجدَرُ أَلّا يَعلَموا حُدودَ ما أَنزَلَ اللَّهُ عَلىٰ رَسولِهِ وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ (٩٧)

بادیه‌نشینان در کفر و نفاق (از دیگران) سخت‌ترند و به اینکه حدود آنچه را خدا بر فرستاده‌اش نازل کرده، ندانند سزاوارترند. و خدا بس دانای حکیم است.

وَ مِنَ الأَعرابِ مَن يَتَّخِذُ ما يُنفِقُ مَغرَمًا وَ يَتَرَبَّصُ بِكُمُ الدَّوائِرَ عَلَيهِم دائِرَةُ السَّوءِ وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ (٩٨)

و برخی از بادیه‌نشینان کسانی‌اند که آنچه را (در راه خدا) انفاق می‌کنند خسارتی (برای خود) می‌گیرند و منتظرند که تمامی دگرگونی‌ها سراپایتان را فراگیرد؛ دگرگونی‌های بد بر خودشان است. و خدا بسیار شنوای بس داناست.

وَ مِنَ الأَعرابِ مَن يُؤمِنُ بِاللَّهِ وَ اليَومِ الإخِرِ وَ يَتَّخِذُ ما يُنفِقُ قُرُبٰتٍ عِندَ اللَّهِ وَ صَلَوٰتِ الرَّسولِ أَلا إِنَّها قُربَةٌ لَهُم سَيُدخِلُهُمُ اللَّهُ فى رَحمَتِهِ إِنَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحيمٌ (٩٩)

و برخی (دیگر) از بادیه‌نشینان کسانی‌اند که به خدا و روز بازپسین ایمان می‌آورند و آنچه را انفاق می‌کنند مایه‌ی تقرب‌هایی نزد خدا و رحمت‌های پیامبر می‌گیرند. هان! که انفاقشان برایشان مایه‌ی تقرب است (و) به‌زودی خدا ایشان را در رحمت خویش می‌آورد. خدا بی‌گمان بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان است.

وَ السّٰبِقونَ الأَوَّلونَ مِنَ المُهٰجِرينَ وَ الأَنصارِ وَ الَّذينَ اتَّبَعوهُم بِإِحسٰنٍ رَضِىَ اللَّهُ عَنهُم وَ رَضوا عَنهُ وَ أَعَدَّ لَهُم جَنّٰتٍ تَجرى تَحتَهَا الأَنهٰرُ خٰلِدينَ فيها أَبَدًا ذٰلِكَ الفَوزُ العَظيمُ (١٠٠)

و پیشگامان نخستین، از مهاجران و انصار [:یارانشان] و کسانی که با نیکوکاری از آنان پیروی کردند، خدا از ایشان خشنود است و آنان (نیز) از او خشنودند. و برایشان باغ‌هایی آماده کرده که از زیر (درختان)شان نهرها روان است (و) در آنها جاودانه‌اند: این است همان کامیابی راحتِ باعظمت.

وَ مِمَّن حَولَكُم مِنَ الأَعرابِ مُنٰفِقونَ وَ مِن أَهلِ المَدينَةِ مَرَدوا عَلَى النِّفاقِ لا تَعلَمُهُم نَحنُ نَعلَمُهُم سَنُعَذِّبُهُم مَرَّتَينِ ثُمَّ يُرَدّونَ إِلىٰ عَذابٍ عَظيمٍ (١٠١)

و برخی از بادیه‌نشینانی که پیرامون شمایند منافقند. و از ساکنان مدینه نیز گروهی بر (مبنای) نفاق (از تمامی ایمان) عریان شدند. تو آنها را نشانه نمی‌زنی بلکه ما آنها را نشانه می‌زنیم. ما به‌زودی دو بار عذابشان می‌کنیم‌؛ سپس به عذابی بزرگ بازگردانیده می‌شوند.

وَ إخَرونَ اعتَرَفوا بِذُنوبِهِم خَلَطوا عَمَلًا صٰلِحًا وَ إخَرَ سَيِّئًا عَسَى اللَّهُ أَن يَتوبَ عَلَيهِم إِنَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحيمٌ (١٠٢)

و دیگرانی هستند که به گناهان خود اعتراف کردند (که‌) کاری شایسته را با کار بد دیگری درآمیخته‌اند. امید است خدا بر آنان بازگشت کند (و) خدا بی‌گمان بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان است.

خُذ مِن أَموٰلِهِم صَدَقَةً تُطَهِّرُهُم وَ تُزَكّيهِم بِها وَ صَلِّ عَلَيهِم إِنَّ صَلوٰتَكَ سَكَنٌ لَهُم وَ اللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ (١٠٣)

از اموال آنان صدقه‌ای بگیر تا بدان پاک و پاکیزه‌شان سازی، و برایشان (از خدا) طلب رحمت کن (که‌) به‌راستی درخواست رحمت تو برای آنان رامش و آرامشی است. و خدا بسیار شنوای داناست.

أَلَم يَعلَموا أَنَّ اللَّهَ هُوَ يَقبَلُ التَّوبَةَ عَن عِبادِهِ وَ يَأخُذُ الصَّدَقٰتِ وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوّابُ الرَّحيمُ (١٠٤)

آیا ندانستند (که) خدا به‌درستی (هم)او از بندگانش توبه را می‌پذیرد و صدقات را (از ایشان) می‌گیرد و خداست که خود به‌راستی بسی توبه‌پذیرِ رحمتگر بر ویژگان است‌؟

وَ قُلِ اعمَلوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُم وَ رَسولُهُ وَ المُؤمِنونَ وَ سَتُرَدّونَ إِلىٰ عٰلِمِ الغَيبِ وَ الشَّهٰدَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِما كُنتُم تَعمَلونَ (١٠٥)

و (به این نابکاران) بگو: « (هر کاری می‌خواهید) انجام دهید، پس به‌زودی خدا کردارتان را (می‌نگارد و) می‌نگرد و پیامبرش و مؤمنان نیز (کردارتان را خواهند نگریست). و به‌زودی سوی (خدای) دانای نهان و آشکار باز گردانیده می‌شوید. پس شما را به آنچه انجام می‌داده‌اید آگاهی مهمی خواهد داد.»

وَ إخَرونَ مُرجَونَ لِأَمرِ اللَّهِ إِمّا يُعَذِّبُهُم وَ إِمّا يَتوبُ عَلَيهِم وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ (١٠٦)

و عدّه‌ای دیگر امیدیافتگان برای فرمان خدایند: یا آنان را عذاب می‌نماید و یا به آنان برگشت می‌کند. و خدا بس دانایی حکیم است.

وَ الَّذينَ اتَّخَذوا مَسجِدًا ضِرارًا وَ كُفرًا وَ تَفريقًا بَينَ المُؤمِنينَ وَ إِرصادًا لِمَن حارَبَ اللَّهَ وَ رَسولَهُ مِن قَبلُ وَ لَيَحلِفُنَّ إِن أَرَدنا إِلَّا الحُسنىٰ وَ اللَّهُ يَشهَدُ إِنَّهُم لَكٰذِبونَ (١٠٧)

و کسانی که مسجدی را بر گرفتند در حالی که (این مسجد ضرار) زیان‌بار و کفر(آمیز) و (برای‌) جدایی افکندن میان مؤمنان است و (نیز) کمین‌نهادنی است برای کسی که قبلاً با خدا و پیامبرش به جنگ برخاسته بود و بسی سخت سوگند یاد می‌کنند که ما بجز نیکوترین (زندگی اسلامی) قصدی نداشتیم، در حالی‌که خدا گواهی می‌دهد که آنان بی‌گمان دروغگویانند.

لا تَقُم فيهِ أَبَدًا لَمَسجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقوىٰ مِن أَوَّلِ يَومٍ أَحَقُّ أَن تَقومَ فيهِ فيهِ رِجالٌ يُحِبّونَ أَن يَتَطَهَّروا وَ اللَّهُ يُحِبُّ المُطَّهِّرينَ (١٠٨)

هرگز در آن‌جا (به نماز و طاعت) نایست. به‌راستی مسجدی که از روز نخستین بر پایه‌ی تقوا بنا شده، سزاوارتر است که در آن بایستی. در آن مردانی‌اند که دوست دارند بی‌شائبه و پاک شوند. و خدا کسانی را که خواهان پاکی‌اند دوست می‌دارد.

أَفَمَن أَسَّسَ بُنيٰنَهُ عَلىٰ تَقوىٰ مِنَ اللَّهِ وَ رِضوٰنٍ خَيرٌ أَم مَن أَسَّسَ بُنيٰنَهُ عَلىٰ شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانهارَ بِهِ فى نارِ جَهَنَّمَ وَ اللَّهُ لا يَهدِى القَومَ الظّٰلِمينَ (١٠٩)

آیا پس کسی که بنیان(مسجد)ش را بر تقوا و خشنودی خدا نهاد، بهتر است یا کسی که بنیانش را مشرف بر لب پرتگاهی نهاد‌؟ پس با آن در آتش دوزخ سقوط کرد. و خدا گروه بیدادگران را هدایت نمی‌کند.

لا يَزالُ بُنيٰنُهُمُ الَّذى بَنَوا ريبَةً فى قُلوبِهِم إِلّا أَن تَقَطَّعَ قُلوبُهُم وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ (١١٠)

پیوسته بنیانشان را که بنا کرده‌اند، در دل‌هایشان مایه‌ی شک مستندی (باطل) است، جز آنکه دل‌هایشان به سختی پاره‌پاره شود. و خدا دانای بس حکیم است.

إِنَّ اللَّهَ اشتَرىٰ مِنَ المُؤمِنينَ أَنفُسَهُم وَ أَموٰلَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ يُقٰتِلونَ فى سَبيلِ اللَّهِ فَيَقتُلونَ وَ يُقتَلونَ وَعدًا عَلَيهِ حَقًّا فِى التَّورىٰةِ وَ الإِنجيلِ وَ القُرإنِ وَ مَن أَوفىٰ بِعَهدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاستَبشِروا بِبَيعِكُمُ الَّذى بايَعتُم بِهِ وَ ذٰلِكَ هُوَ الفَوزُ العَظيمُ (١١١)

بی‌گمان ،خدا از مؤمنان، جان‌ها و اموالشان را به (بهای) اینکه بهشت به‌راستی برایشان است خریده؛ حال آنکه در راه خدا کشتار می‌کنند، پس می‌کشند و کشته می‌شوند؛ وعده‌ی حقّی است در تورات و انجیل و قرآن که بر عهده‌ی اوست. و چه کسی از خدا به عهد خویش وفادارتر است‌؟ پس به این معامله‌ای که با او کرده‌اید نوید همی بخواهید و این همان کامیابی بزرگ سالم (و سودمند) است.

التّٰئِبونَ العٰبِدونَ الحٰمِدونَ السّٰئِحونَ الرّٰكِعونَ السّٰجِدونَ الإمِرونَ بِالمَعروفِ وَ النّاهونَ عَنِ المُنكَرِ وَ الحٰفِظونَ لِحُدودِ اللَّهِ وَ بَشِّرِ المُؤمِنينَ (١١٢)

(آن مؤمنان، همان) توبه‌کنندگان، پرستندگان(خدا)، سپاسگزاران، سیر کنندگان (در راه خدا)، رکوع‌کنندگان، سجده‌کنندگان (برای خدا)، وادارندگان به کارهای پسندیده، بازدارندگان از کارهای ناپسند، و پاسداران مقرّرات خدایند. و مؤمنان را بشارت ده.

ما كانَ لِلنَّبِىِّ وَ الَّذينَ إمَنوا أَن يَستَغفِروا لِلمُشرِكينَ وَ لَو كانوا أُولى قُربىٰ مِن بَعدِ ما تَبَيَّنَ لَهُم أَنَّهُم أَصحٰبُ الجَحيمِ (١١٣)

برای پیامبر برجسته و کسانی که ایمان آورده‌اند هرگز سزاوار نبوده است که برای مشرکان - پس از آنکه برایشان آشکار گردید که آنان بی‌گمان اهل دوزخند - پوشش بخواهند؛ هر چند نزدیکترین خویشاوندانشان باشند.

وَ ما كانَ استِغفارُ إِبرٰهيمَ لِأَبيهِ إِلّا عَن مَوعِدَةٍ وَعَدَها إِيّاهُ فَلَمّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنهُ إِنَّ إِبرٰهيمَ لَأَوّٰهٌ حَليمٌ (١١٤)

و پوشش خواستن ابراهیم برای پدرش جز برای وعده‌ای که به او داده بود، نبود. پس هنگامی که برایش به خوبی روشن شد که وی دشمن خداست، از او بیزاری جست. به‌راستی، ابراهیم بسی دلسوز و بردبار است.

وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَومًا بَعدَ إِذ هَدىٰهُم حَتّىٰ يُبَيِّنَ لَهُم ما يَتَّقونَ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيءٍ عَليمٌ (١١٥)

و خدا بر آن نبوده است که گروهی را پس از آنکه به راهشان آورد بی‌راهشان کند، تا آنکه چیزی را که باید از آن پروا کنند برایشان بیان کرده باشد (و به آن کفر ورزند). همواره، خدا به هر چیزی بسی داناست.

إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلكُ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ يُحيۦ وَ يُميتُ وَ ما لَكُم مِن دونِ اللَّهِ مِن وَلِىٍّ وَ لا نَصيرٍ (١١٦)

بی‌گمان، فرمانروایی آسمان‌ها و زمین تنها از آنِ خداست. زنده می‌کند و می‌میراند و برای شما جز خدا هیچ سرور و نه یاوری نیست.

لَقَد تابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِىِّ وَ المُهٰجِرينَ وَ الأَنصارِ الَّذينَ اتَّبَعوهُ فى ساعَةِ العُسرَةِ مِن بَعدِ ما كادَ يَزيغُ قُلوبُ فَريقٍ مِنهُم ثُمَّ تابَ عَلَيهِم إِنَّهُ بِهِم رَءوفٌ رَحيمٌ (١١٧)

به‌راستی، خدا بر پیامبر و مهاجران و انصار -که در آن ساعت دشوار از او پیروی کردند- به‌درستی برگشت نمود؛ پس از آنکه چیزی نمانده بود دل‌های دسته‌‌ای از آنان منحرف شود. سپس بر ایشان برگشت نمود. همواره او نسبت به آنان بسی مهربانِ رحمتگر بر ویژگان است.

وَ عَلَى الثَّلٰثَةِ الَّذينَ خُلِّفوا حَتّىٰ إِذا ضاقَت عَلَيهِمُ الأَرضُ بِما رَحُبَت وَ ضاقَت عَلَيهِم أَنفُسُهُم وَ ظَنّوا أَن لا مَلجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلّا إِلَيهِ ثُمَّ تابَ عَلَيهِم لِيَتوبوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوّابُ الرَّحيمُ (١١٨)

و (نیز) بر آن سه تن که (با اغوای شیطانی) تخلف یافتند تا آن هنگام (و هنگامه‌ای) که زمین با (همه‌ی) فراخیش بر آنان تنگ گردید و خودشان از خودشان به تنگ آمدند و گمان داشتند که پناهی از خدا جز به سوی (خود) او نیست. (خدا) بر آنان برگشت تا به او برگردند. بی‌گمان خدا، (هم)او بسی برگشت‌کننده‌ی (بر گنه‌کاران و) رحمتگر بر ویژگان است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ كونوا مَعَ الصّٰدِقينَ (١١٩)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! از خدا پروا کنید و با راستان باشید.

ما كانَ لِأَهلِ المَدينَةِ وَ مَن حَولَهُم مِنَ الأَعرابِ أَن يَتَخَلَّفوا عَن رَسولِ اللَّهِ وَ لا يَرغَبوا بِأَنفُسِهِم عَن نَفسِهِ ذٰلِكَ بِأَنَّهُم لا يُصيبُهُم ظَمَأٌ وَ لا نَصَبٌ وَ لا مَخمَصَةٌ فى سَبيلِ اللَّهِ وَ لا يَطَـٔونَ مَوطِئًا يَغيظُ الكُفّارَ وَ لا يَنالونَ مِن عَدُوٍّ نَيلًا إِلّا كُتِبَ لَهُم بِهِ عَمَلٌ صٰلِحٌ إِنَّ اللَّهَ لا يُضيعُ أَجرَ المُحسِنينَ (١٢٠)

مردم مدینه و بادیه‌نشینان اطرافشان را چنان نبوده است که از (فرمان) پیامبر خدا سر باز زنند و نه اینکه خودهاشان از حضرتش رویگردانی کنند. این بدین جهت است که همواره هیچ تشنگی شدیدی و نه زحمتی و نه گرسنگی و تنگی‌ای در راه خدا به آنان نمی‌رسد و در هیچ جایگاهی که کافران را به خشم آورد گام نمی‌نهند، جز اینکه (همین‌ها) برایشان کاری شایسته نوشته شده. بی‌گمان خدا اجر نیکوکاران را ضایع نمی‌کند.

وَ لا يُنفِقونَ نَفَقَةً صَغيرَةً وَ لا كَبيرَةً وَ لا يَقطَعونَ وادِيًا إِلّا كُتِبَ لَهُم لِيَجزِيَهُمُ اللَّهُ أَحسَنَ ما كانوا يَعمَلونَ (١٢١)

و هیچ (حال و مال) کوچک و بزرگی را انفاق نمی‌کنند و هیچ گودالی را به سختی نمی‌پیمایند، مگر اینکه به سود آنان نوشته شده، تا خدا به آنان بهترین اعمالی را که می‌کرده‌اند پاداش دهد.

وَ ما كانَ المُؤمِنونَ لِيَنفِروا كافَّةً فَلَولا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرقَةٍ مِنهُم طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهوا فِى الدّينِ وَ لِيُنذِروا قَومَهُم إِذا رَجَعوا إِلَيهِم لَعَلَّهُم يَحذَرونَ (١٢٢)

هرگز چنان نبوده است که همگی مؤمنان به (اندازه‌ی) کفایت جنگی (از دشمنان) کوچ کنند. پس چرا از هر فرقه‌ای از آنان، دسته‌ای کوچ نمی‌کنند، (که دسته‌ای بمانند) تا (اینان) در دین آگاهی پیدا کنند و قوم (مجاهد) خود را -وقتی سوی آنان بازگشتند هشدار دهند - شاید که آنان (از کیفر ربانی) بهراسند؟

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا قٰتِلُوا الَّذينَ يَلونَكُم مِنَ الكُفّارِ وَ ليَجِدوا فيكُم غِلظَةً وَ اعلَموا أَنَّ اللَّهَ مَعَ المُتَّقينَ (١٢٣)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! با کسانی از کافران - که مجاوران شمایند - کشتار کنید. و (آنان) باید در شما خشونت و صلابت بیابند. و بدانید که خدا بی‌گمان با تقواپیشگان است.

وَ إِذا ما أُنزِلَت سورَةٌ فَمِنهُم مَن يَقولُ أَيُّكُم زادَتهُ هٰذِهِ إيمٰنًا فَأَمَّا الَّذينَ إمَنوا فَزادَتهُم إيمٰنًا وَ هُم يَستَبشِرونَ (١٢٤)

و هنگامی‌که سوره‌ای نازل شود، از میان آنان کسی است که می‌گوید: «این (سوره) ایمان کدام یک از شما را افزوده‌؟» پس امّا کسانی که ایمان آوردند بر ایمانشان افزود، حال آنکه (هم)آنان نوید می‌خواهند.

وَ أَمَّا الَّذينَ فى قُلوبِهِم مَرَضٌ فَزادَتهُم رِجسًا إِلىٰ رِجسِهِم وَ ماتوا وَ هُم كٰفِرونَ (١٢٥)

و اما کسانی که در دل‌هاشان بیماری‌ای است، پلیدی بر پلیدیشان افزود و در حال کفر درگذشتند.

أَوَلا يَرَونَ أَنَّهُم يُفتَنونَ فى كُلِّ عامٍ مَرَّةً أَو مَرَّتَينِ ثُمَّ لا يَتوبونَ وَ لا هُم يَذَّكَّرونَ (١٢٦)

آیا و نمی‌بینند که آنان در هر سال، یک یا دو بار به سختی آزمودنی آتشین می‌شوند؛ سپس نه توبه می‌کنند و نه آنها متذکر می‌شوند.

وَ إِذا ما أُنزِلَت سورَةٌ نَظَرَ بَعضُهُم إِلىٰ بَعضٍ هَل يَرىٰكُم مِن أَحَدٍ ثُمَّ انصَرَفوا صَرَفَ اللَّهُ قُلوبَهُم بِأَنَّهُم قَومٌ لا يَفقَهونَ (١٢٧)

و هنگامی که سوره‌ای نازل شود، برخی از آنان به برخی دگر می‌نگرند (و می‌گویند:) «آیا هرگز کسی شما را می‌بیند؟» سپس (از حضور پیامبر) باز می‌گردند. خدا دل‌هایشان را (از حقّ) برگردانده، زیرا آنان گروهی هستند که هرگز نمی‌فهمند [:نادانی می‌نمایند].

لَقَد جاءَكُم رَسولٌ مِن أَنفُسِكُم عَزيزٌ عَلَيهِ ما عَنِتُّم حَريصٌ عَلَيكُم بِالمُؤمِنينَ رَءوفٌ رَحيمٌ (١٢٨)

بی‌گمان، برایتان پیامبری از (میان) خودتان به‌راستی آمد (که) رنج‌هایتان بر او بسی ناگوار و گران است. بر (هدایت) شما حریص، و نسبت به مؤمنان، دلسوز و رحمتگر بر ویژگان است.

فَإِن تَوَلَّوا فَقُل حَسبِىَ اللَّهُ لا إِلٰهَ إِلّا هُوَ عَلَيهِ تَوَكَّلتُ وَ هُوَ رَبُّ العَرشِ العَظيمِ (١٢٩)

پس اگر روی برتافتند، بگو: «خدا مرا بس است. هیچ معبودی جز او نیست. تنها بر او توکّل کردم و تنها او پروردگار عرش باعظمت است.»

محتوای سوره

• تفسیر آیات