سوره الحجر

سوره ابراهيم	سوره الحجر	سوره النحل
شماره کتابت : ١٥ جزء : نزول ترتيب نزول : ٥٤ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٩٩ تعداد کلمات : ٧٣٤ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آتَيْنَاهُم آتَيْنَاک آخَر آل آمِنِين آيَاتِنَا أَبَى أَبْصَارُنَا أَبْوَاب أَتَيْنَاک أَجَلَهَا أَجْمَعُون أَجْمَعِين أَحَد أَدْبَارَهُم أَرْسَلْنَا أَزْوَاجا أَصْحَاب أَعْرِض أَغْنَى أَغْوَيْتَنِي أَلْقَيْنَا أَمْطَرْنَا أَنَا أَنّک أَنْبَتْنَا أَنْزَلْنَا أَهْل أَهْلَکْنَا أَکُن أُرْسِلْنَا أُمّة إِبْرَاهِيم إِبْلِيس إِخْوَانا إِذا إِلٰها إِنّه إِنّهَا إِنّهُم إِنّهُمَا إِنّي إِنّکُم اتّبَعَک اتّبِع اتّقُوا اخْفِض ادْخُلُوهَا اسْتَرَق اعْبُد الدّين الذّکْر الر الرّحِيم الرّيَاح السّاجِدِين السّاعَة السّمَاء السّمَاوَات السّمُوم السّمْع الصّادِقِين الصّفْح الصّيْحَة الضّالّون اللّعْنَة اللّه اللّيْل النّذِير الْأَرْض الْأَلِيم الْأَمَل الْأَمْر الْأَوّلِين الْأَيْکَة الْإِنْسَان الْجَان الْجَمِيل الْجِبَال الْحِجْر الْخَلاّق الْعَالَمِين الْعَذَاب الْعَظِيم الْعَلِيم الْغَابِرِين الْغَاوِين الْغَفُور الْقَانِطِين الْقُرْآن الْمَثَانِي الْمَدِينَة الْمَعْلُوم الْمَلاَئِکَة الْمُبِين الْمُتّقِين الْمُجْرِمِين الْمُخْلَصِين الْمُرْسَلُون الْمُرْسَلِين الْمُسْتَأْخِرِين الْمُسْتَقْدِمِين الْمُسْتَهْزِءِين الْمُشْرِکِين الْمُقْتَسِمِين الْمُنْظَرِين الْوَارِثُون الْوَقْت الْيَقِين الْکِبَر الْکِتَاب امْرَأَتَه امْضُوا بَاب بَابا بَشَرا بَشّرْتُمُونِي بَشّرْنَاک بَنَاتِي بَيْنَهُمَا بُرُوجا بُيُوتا بِأَهْلِک بِالْحَق بِالْمَلاَئِکَة بِحَمْد بِخَازِنِين بِرَازِقِين بِسَلاَم بِغُلاَم بِقَدَر بِقِطْع بِمُخْرَجِين تَأْتِينَا تَحْزَن تَسْبِق تَفْضَحُون تَمُدّن تَوْجَل تَکُن تَکُون تُؤْمَر تُؤْمَرُون تُبَشّرُون تُخْزُون تِلْک جَاء جَعَلُوا جَعَلْنَا جَنَاحَک جَنّات جَهَنّم جُزْء جِئْنَاک حَفِظْنَاهَا حَمَإ حَيْث حَکِيم حِجَارَة خَالِق خَزَائِنُه خَطْبُکُم خَلَت خَلَقْتَه خَلَقْنَا خَلَقْنَاه دَابِر دَخَلُوا ذَرْهُم رَب رَبّه رَبّک رَجِيم رَحْمَة رَسُول رَوَاسِي رُبَمَا رُوحِي زَيّنّاهَا سَاجِدِين سَافِلَهَا سَبْعا سَبْعَة سَلاَما سَوّيْتُه سَکْرَتِهِم سُرُر سُلْطَان سُنّة سُکّرَت سِجّيل شَيْء شَيْطَان شِهَاب شِيَع صَدْرُک صَلْصَال صُدُورِهِم صِرَاط ضَيْف ضَيْفِي عَالِيَهَا عَذَابِي عَلَي عَلَيْه عَلِمْنَا عَلِيم عَنْهَا عَيْنَيْک عُيُون عِبَادَک عِبَادِي عِضِين عِنْدَنَا غِل فَأَتْبَعَه فَأَخَذَتْهُم فَأَسْر فَأَسْقَيْنَاکُمُوه فَأَنْزَلْنَا فَأَنْظِرْنِي فَإِنّک فَاخْرُج فَاصْدَع فَاصْفَح فَاعِلِين فَانْتَقَمْنَا فَبِم فَتَحْنَا فَجَعَلْنَا فَسَبّح فَسَجَد فَسَوْف فَظَلّوا فَقَالُوا فَقَعُوا فَو فَکَانُوا قَال قَالُوا قَبْلِک قَدّرْنَا قَرْيَة قَضَيْنَا قَوْم قُرْآن قُل قُلُوب لَآتِيَة لَآيَات لَآيَة لَأُزَيّنَن لَأُغْوِيَنّهُم لَبِإِمَام لَبِسَبِيل لَحَافِظُون لَسْتُم لَصَادِقُون لَظَالِمِين لَعَمْرُک لَفِي لَقَالُوا لَمَجْنُون لَمَوْعِدُهُم لَمُنَجّوهُم لَمِن لَنَحْن لَنَسْأَلَنّهُم لَوَاقِح لُوط لِأَسْجُد لِبَشَر لِلنّاظِرِين لِلْمَلاَئِکَة لِلْمُؤْمِنِين لِلْمُتَوَسّمِين لِکُل مَاء مَتّعْنَا مَدَدْنَاهَا مَسّنِي مَسْحُورُون مَسْنُون مَعَايِش مَعْلُوم مَقْسُوم مَقْطُوع مَوْزُون مُبِين مُتَقَابِلِين مُجْرِمِين مُسْتَقِيم مُسْلِمِين مُشْرِقِين مُصْبِحِين مُعْرِضِين مُقِيم مُنْظَرِين مُنْکَرُون نَار نَبّئ نَبّئْهُم نَحْن نَزَعْنَا نَزّلْنَا نَسْلُکُه نَصَب نَعْلَم نَفَخْت نَنْهَک نُبَشّرُک نُحْيِي نُزّل نُمِيت نُنَزّل نُنَزّلُه هٰؤُلاَء وَجِلُون يَأْتِيهِم يَأْتِيَک يَأْکُلُوا يَتَمَتّعُوا يَجْعَلُون يَحْشُرُهُم يَسْتَأْخِرُون يَسْتَبْشِرُون يَسْتَهْزِءُون يَضِيق يَعْرُجُون يَعْلَمُون يَعْمَلُون يَعْمَهُون يَقُولُون يَقْنَط يَلْتَفِت يَمَسّهُم يَمْتَرُون يَنْحِتُون يَوَدّ يَوْم يَکُون يَکْسِبُون يُؤْمِنُون يُبْعَثُون يُلْهِهِم کَذّب کَذٰلِک کَفَرُوا کَفَيْنَاک کَمَا کُلّهُم کُن کِتَاب

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥ ٧٦ ٧٧ ٧٨ ٧٩ ٨٠ ٨١ ٨٢ ٨٣ ٨٤ ٨٥ ٨٦ ٨٧ ٨٨ ٨٩ ٩٠ ٩١ ٩٢ ٩٣ ٩٤ ٩٥ ٩٦ ٩٧ ٩٨ ٩٩

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ الر تِلكَ إيٰتُ الكِتٰبِ وَ قُرإنٍ مُبينٍ (١)

الر. آنهاست (تمامی‌) آیات کتاب (وحیانی) و قرآنی روشنگر.

رُبَما يَوَدُّ الَّذينَ كَفَروا لَو كانوا مُسلِمينَ (٢)

چه بسا کسانی که کافر شدند آرزو کنند کاش مسلمان بودند.

ذَرهُم يَأكُلوا وَ يَتَمَتَّعوا وَ يُلهِهِمُ الأَمَلُ فَسَوفَ يَعلَمونَ (٣)

واگذارشان (تا) بخورند و برخوردار شوند و آرزو(ی شیطانی) سرگرمشان کند. پس در آینده‌ای دور خواهند دانست.

وَ ما أَهلَكنا مِن قَريَةٍ إِلّا وَ لَها كِتابٌ مَعلومٌ (٤)

و هیچ گروهی را هلاک نکردیم مگر اینکه برایشان (سرنوشت و) نوشته‌ای معلوم است.

ما تَسبِقُ مِن أُمَّةٍ أَجَلَها وَ ما يَستَـٔخِرونَ (٥)

هیچ امتی ازسرنوشت خویش نه پیشی می‌گیرد ونه (از آن) تأخیر می‌جوید.

وَ قالوا يٰأَيُّهَا الَّذى نُزِّلَ عَلَيهِ الذِّكرُ إِنَّكَ لَمَجنونٌ (٦)

و گفتند: «ای کسی که قرآن بر او نازل شده است! همانا تو بی‌گمان دیوانه‌ای!»

لَو ما تَأتينا بِالمَلٰئِكَةِ إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (٧)

«اگر از راستان بوده‌ای چرا فرشته‌ها را پیش ما نمی‌آوری‌؟»

ما نُنَزِّلُ المَلٰئِكَةَ إِلّا بِالحَقِّ وَ ما كانوا إِذًا مُنظَرينَ (٨)

فرشتگان را جز به حق فرو نفرستیم، و در آن هنگام (و هنگامه) مهلت‌یافته نبوده‌اند.

إِنّا نَحنُ نَزَّلنَا الذِّكرَ وَ إِنّا لَهُ لَحٰفِظونَ (٩)

ما بی‌گمان، (همین) ما (این) یادواره [:قرآن] را به تدریج نازل کردیم و بی‌چون ما برای آن -به‌راستی- نگهبانانیم.

وَ لَقَد أَرسَلنا مِن قَبلِكَ فى شِيَعِ الأَوَّلينَ (١٠)

و به‌راستی و درستی، ما پیش از تو (نیز پیامبرانی) فرستادیم.

وَ ما يَأتيهِم مِن رَسولٍ إِلّا كانوا بِهِ يَستَهزِءونَ (١١)

و هیچ پیامبری ایشان را نیاید جز آنکه او را به مسخره می‌گرفته‌اند.

كَذٰلِكَ نَسلُكُهُ فى قُلوبِ المُجرِمينَ (١٢)

این گونه آن (استهزا) را در دل بزهکاران بسی نفوذ می‌دهیم (که خلاصی از آن ندارند).

لا يُؤمِنونَ بِهِ وَ قَد خَلَت سُنَّةُ الأَوَّلينَ (١٣)

بدان ایمان نمی‌آورند، و راه و رسم پیشینیان پیوسته چنان بوده است.

وَ لَو فَتَحنا عَلَيهِم بابًا مِنَ السَّماءِ فَظَلّوا فيهِ يَعرُجونَ (١٤)

و اگر دری از آسمان بر آنان برگشاییم پس همواره در آن بالا روند.

لَقالوا إِنَّما سُكِّرَت أَبصٰرُنا بَل نَحنُ قَومٌ مَسحورونَ (١٥)

بی‌گمان گویند: «در حقیقت، ما چشم‌بندی شده‌ایم، بلکه ما گروهی افسون‌شده‌ایم!»

وَ لَقَد جَعَلنا فِى السَّماءِ بُروجًا وَ زَيَّنّٰها لِلنّٰظِرينَ (١٦)

و به‌راستی بی‌گمان ما در آسمان کاخ‌هایی (وحیانی) قرار دادیم و آنها را برای تماشاگران (زمین و آسمان) آراستیم.

وَ حَفِظنٰها مِن كُلِّ شَيطٰنٍ رَجيمٍ (١٧)

و (هم) آن‌ها را از هر شیطان رانده‌شده‌ای نگه داشتیم.

إِلّا مَنِ استَرَقَ السَّمعَ فَأَتبَعَهُ شِهابٌ مُبينٌ (١٨)

مگر کسی که دزدانه گوش فرا دهد، پس نیزه‌ی آتشینِ آشکارگری او را دنبال کند.

وَ الأَرضَ مَدَدنٰها وَ أَلقَينا فيها رَوٰسِىَ وَ أَنبَتنا فيها مِن كُلِّ شَيءٍ مَوزونٍ (١٩)

و زمین را گستراندیم، و در آن کوه‌هایی پابرجا (و بلند بالا) فرو افکندیم و از هر چیز سنجیده شده‌ای، به اندازه در آن رویاندیم.

وَ جَعَلنا لَكُم فيها مَعٰيِشَ وَ مَن لَستُم لَهُ بِرٰزِقينَ (٢٠)

و برای شما و هر کس که شما روزی‌دهنده‌اش نیستید، در آن وسایل زندگی قرار دادیم.

وَ إِن مِن شَيءٍ إِلّا عِندَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ إِلّا بِقَدَرٍ مَعلومٍ (٢١)

و هیچ چیزی نیست مگر آنکه گنجینه‌های آن نزد ماست، و ما آن را جز به اندازه‌ای معلوم فرو نمی‌فرستیم.

وَ أَرسَلنَا الرِّيٰحَ لَوٰقِحَ فَأَنزَلنا مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَسقَينٰكُموهُ وَ ما أَنتُم لَهُ بِخٰزِنينَ (٢٢)

و بادها را باردارکننده فرستادیم. پس آبی از آسمان نازل کردیم، پس شما را بدان سیراب نمودیم، حال آنکه شما نگهدارنده‌ی آن نیستید.

وَ إِنّا لَنَحنُ نُحيۦ وَ نُميتُ وَ نَحنُ الوٰرِثونَ (٢٣)

و بی‌گمان، این ماییم که زنده می‌کنیم و (این ماییم که) می‌میرانیم، و (هم) ماییم که به‌راستی وارثانیم.

وَ لَقَد عَلِمنَا المُستَقدِمينَ مِنكُم وَ لَقَد عَلِمنَا المُستَـٔخِرينَ (٢٤)

و ما همانا بی‌چون خواستاران پیشبردتان را شناختیم. و همانا به‌راستی خواستاران تأخیرتان را (نیز) شناختیم.

وَ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَحشُرُهُم إِنَّهُ حَكيمٌ عَليمٌ (٢٥)

و بی‌گمان پروردگار تو است که آنان را محشور خواهد کرد. به‌راستی او حکیمی بس داناست.

وَ لَقَد خَلَقنَا الإِنسٰنَ مِن صَلصٰلٍ مِن حَمَإٍ مَسنونٍ (٢٦)

و به‌درستی انسان را از گلی خشک، از گلی سیاه و تغییریافته و دیرپا آفریدیم.

وَ الجانَّ خَلَقنٰهُ مِن قَبلُ مِن نارِ السَّمومِ (٢٧)

و پیش از آن، جنیان را از آتشی مسموم [:زهرآگین] آفریدیم.

وَ إِذ قالَ رَبُّكَ لِلمَلٰئِكَةِ إِنّى خٰلِقٌ بَشَرًا مِن صَلصٰلٍ مِن حَمَإٍ مَسنونٍ (٢٨)

و چون پروردگارت به فرشتگان گفت: «من همانا بشری را از گلی خشک (و) سیاه [:لجن] و تغییریافته و دیرپا آفریننده‌ام.»

فَإِذا سَوَّيتُهُ وَ نَفَختُ فيهِ مِن روحى فَقَعوا لَهُ سٰجِدينَ (٢٩)

«پس هنگامی که آن را درست کردم، و از روح ممتاز (آفریده‌ی) خود در آن دمیدم، برای او به سجده درافتید.»

فَسَجَدَ المَلٰئِكَةُ كُلُّهُم أَجمَعونَ (٣٠)

پس فرشتگان همگان به سجده فرو افتادند،

إِلّا إِبليسَ أَبىٰ أَن يَكونَ مَعَ السّٰجِدينَ (٣١)

جز ابلیس (که) خودداری کرد که با سجده‌کنندگان باشد.

قالَ يٰإِبليسُ ما لَكَ أَلّا تَكونَ مَعَ السّٰجِدينَ (٣٢)

فرمود: «ابلیس! تو را چه شده که با سجده‌کنندگان نیستی‌؟»

قالَ لَم أَكُن لِأَسجُدَ لِبَشَرٍ خَلَقتَهُ مِن صَلصٰلٍ مِن حَمَإٍ مَسنونٍ (٣٣)

گفت: «من (آن کسی) نبوده‌ام که برای بشری که او را از گلی خشک (و) سیاه [:لجن] و تغییریافته و دیرپا آفریده‌ای، سجده کنم.»

قالَ فَاخرُج مِنها فَإِنَّكَ رَجيمٌ (٣٤)

فرمود: «پس از این (باغ) برون شو. بی‌چون سنگ‌باران (و) رانده‌شده‌ای.»

وَ إِنَّ عَلَيكَ اللَّعنَةَ إِلىٰ يَومِ الدّينِ (٣٥)

«و بی‌گمان تا روز(بُروز) طاعت، لعنت (خدا و خدائیان)بر تواست .»

قالَ رَبِّ فَأَنظِرنى إِلىٰ يَومِ يُبعَثونَ (٣٦)

گفت: «پروردگارم! پس مرا تا روزی که برانگیخته خواهند شد مهلت ده.»

قالَ فَإِنَّكَ مِنَ المُنظَرينَ (٣٧)

فرمود: «پس بی‌چون تو از مهلت‌یافتگانی،»

إِلىٰ يَومِ الوَقتِ المَعلومِ (٣٨)

«تا روز وقت معلوم .»

قالَ رَبِّ بِما أَغوَيتَنى لَأُزَيِّنَنَّ لَهُم فِى الأَرضِ وَ لَأُغوِيَنَّهُم أَجمَعينَ (٣٩)

گفت: «پروردگارم! به این که مرا گمراه ساختی، من (هم) بی‌چون و بی‌گمان در زمین (همه چیز را) برایشان می‌آرایم، و همانا همواره گمراه(شان) خواهم ساخت.»

إِلّا عِبادَكَ مِنهُمُ المُخلَصينَ (٤٠)

«مگر خالص‌شدگان (ربانی) از بندگانت را.»

قالَ هٰذا صِرٰطٌ عَلَىَّ مُستَقيمٌ (٤١)

فرمود: «این راهی است راست برعهده‌ی من.»

إِنَّ عِبادى لَيسَ لَكَ عَلَيهِم سُلطٰنٌ إِلّا مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الغاوينَ (٤٢)

«بی‌گمان، تو را بر بندگان من هیچ سلطه‌ای نیست، مگر کسانی از گمراهان که تو را پیروی کردند،»

وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوعِدُهُم أَجمَعينَ (٤٣)

«و همواره وعده‌گاه همگی آنان بی‌چون دوزخ است.»

لَها سَبعَةُ أَبوٰبٍ لِكُلِّ بابٍ مِنهُم جُزءٌ مَقسومٌ (٤٤)

«برای آن هفت در است و از هر دری بخشی معین از آنِ آنان است.»

إِنَّ المُتَّقينَ فى جَنّٰتٍ وَ عُيونٍ (٤٥)

همواره، پرهیزگاران در باغ‌هایی سر در هم و چشمه‌سارانی‌می‌باشند.

ادخُلوها بِسَلٰمٍ إمِنينَ (٤٦)

(به آنان گویند:) «با سلامت و ایمنی داخل آنها شوید.»

وَ نَزَعنا ما فى صُدورِهِم مِن غِلٍّ إِخوٰنًا عَلىٰ سُرُرٍ مُتَقٰبِلينَ (٤٧)

و آنچه کینه (و شائبه‌های نفسانی) در سینه‌هاشان است برکندیم، (و) برادرانه بر تخت‌هایی رویاروی یکدیگرند.

لا يَمَسُّهُم فيها نَصَبٌ وَ ما هُم مِنها بِمُخرَجينَ (٤٨)

نه رنجی در آنها به آنان در رسد و نه از آنجا بیرون شوندگانند.

نَبِّئ عِبادى أَنّى أَنَا الغَفورُ الرَّحيمُ (٤٩)

بندگانم را خبری مهم ده که همانا من خود بس پوشنده‌ای رحمتگر بر ویژگانم.

وَ أَنَّ عَذابى هُوَ العَذابُ الأَليمُ (٥٠)

و اینکه بی‌گمان عذاب من، آن عذاب دردناک است.

وَ نَبِّئهُم عَن ضَيفِ إِبرٰهيمَ (٥١)

و از میهمانان ابراهیم به آنان خبری مهم بده.

إِذ دَخَلوا عَلَيهِ فَقالوا سَلٰمًا قالَ إِنّا مِنكُم وَجِلونَ (٥٢)

چون بر او وارد شدند پس (بدو) سلام گفتند. (ابراهیم) گفت: «ما از شما بیمناکیم.»

قالوا لا تَوجَل إِنّا نُبَشِّرُكَ بِغُلٰمٍ عَليمٍ (٥٣)

گفتند: «مترس، که ما تو را به پسری بس دانا مژده می‌دهیم.»

قالَ أَبَشَّرتُمونى عَلىٰ أَن مَسَّنِىَ الكِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرونَ (٥٤)

گفت: «آیا بر حال سالخورد‌گی‌ا‌م بشارت دادید؟ پس به چه مرا بشارت می‌دهید؟»

قالوا بَشَّرنٰكَ بِالحَقِّ فَلا تَكُن مِنَ القٰنِطينَ (٥٥)

گفتند: «ما تو را به حق بشارت دادیم. پس از نومیدان مباش.»

قالَ وَ مَن يَقنَطُ مِن رَحمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضّالّونَ (٥٦)

گفت: «و چه کسانی - جز گمراهان‌- از رحمت پروردگارشان نومید می‌شوند؟»

قالَ فَما خَطبُكُم أَيُّهَا المُرسَلونَ (٥٧)

گفت: «ای فرستادگان، پس جریان مهم‌تان چیست‌؟»

قالوا إِنّا أُرسِلنا إِلىٰ قَومٍ مُجرِمينَ (٥٨)

گفتند: «ما بی‌گمان سوی گروهی مجرمان فرستاده شده‌ایم.»

إِلّا إلَ لوطٍ إِنّا لَمُنَجّوهُم أَجمَعينَ (٥٩)

«مگر خانواده‌ی لوط (که) ما به‌راستی همگی آنان را بی‌چون نجات‌دهنده‌ایم.»

إِلَّا امرَأَتَهُ قَدَّرنا إِنَّها لَمِنَ الغٰبِرينَ (٦٠)

«جز زنش را که مقدر کردیم او همانا از بازماندگان (در عذاب) است.»

فَلَمّا جاءَ إلَ لوطٍ المُرسَلونَ (٦١)

پس هنگامی که (آن) فرستادگان نزد خاندان لوط آمدند،

قالَ إِنَّكُم قَومٌ مُنكَرونَ (٦٢)

(لوط) گفت: «همانا شما گروهی ناشناخته‌اید.»

قالوا بَل جِئنٰكَ بِما كانوا فيهِ يَمتَرونَ (٦٣)

گفتند: « (نه،) بلکه برای تو چیزی آورده‌ایم که در آن تردید می‌کرده‌اند.»

وَ أَتَينٰكَ بِالحَقِّ وَ إِنّا لَصٰدِقونَ (٦٤)

«ما (در حقیقت) با حق نزدت آمده‌ایم و ما بی‌گمان راستانیم.»

فَأَسرِ بِأَهلِكَ بِقِطعٍ مِنَ الَّيلِ وَ اتَّبِع أَدبٰرَهُم وَ لا يَلتَفِت مِنكُم أَحَدٌ وَ امضوا حَيثُ تُؤمَرونَ (٦٥)

«پس پاسی از شب خانواده‌ات را حرکت ده و (خودت) درپی‌شان برو و هیچ یک از شما نباید به عقب توجه کند، و هر جا به شما دستور داده می‌شود به سرعت روان شوید.»

وَ قَضَينا إِلَيهِ ذٰلِكَ الأَمرَ أَنَّ دابِرَ هٰؤُلاءِ مَقطوعٌ مُصبِحينَ (٦٦)

و برایش آن جریان را آگاهی حتمی دادیم که ریشه‌ی آن گروه (و آنچه را تدبیر کرده‌اند) بی‌گمان صبحگاهان بریده شده است.

وَ جاءَ أَهلُ المَدينَةِ يَستَبشِرونَ (٦٧)

و مردم شهردرحال نوید خواستن، (شادی‌کنان) روی آوردند.

قالَ إِنَّ هٰؤُلاءِ ضَيفى فَلا تَفضَحونِ (٦٨)

(لوط) گفت: «اینان مهمانان منند. پس مرا رسوا مکنید.»

وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ لا تُخزونِ (٦٩)

«و از خدا پروا بدارید و مرا خوار نسازید.»

قالوا أَوَلَم نَنهَكَ عَنِ العٰلَمينَ (٧٠)

گفتند: «آیا و تو را از (دخالت در کار این) مردمان منع نکردیم‌؟»

قالَ هٰؤُلاءِ بَناتى إِن كُنتُم فٰعِلينَ (٧١)

گفت: «اگر انجام‌دهنده‌ی کاری بوده‌اید اینان دختران منند (،با آنان ازدواج کنید).»

لَعَمرُكَ إِنَّهُم لَفى سَكرَتِهِم يَعمَهونَ (٧٢)

به‌راستی به جانت سوگند که بی‌گمان آنان در ژرفای مستی خود، سرگردان و حیرت‌زدگانند.

فَأَخَذَتهُمُ الصَّيحَةُ مُشرِقينَ (٧٣)

پس صبحگاهان، فریاد (مرگبار) آنان را فرا گرفت.

فَجَعَلنا عٰلِيَها سافِلَها وَ أَمطَرنا عَلَيهِم حِجارَةً مِن سِجّيلٍ (٧٤)

پس بلندای آن (شهر) را پست (و آن را زیروزبر) کردیم و بر آنان سنگی از سنگ گل باراندیم.

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيٰتٍ لِلمُتَوَسِّمينَ (٧٥)

بی‌گمان در این (کیفر) برای پذیرندگان (حق) نشانه‌هایی است.

وَ إِنَّها لَبِسَبيلٍ مُقيمٍ (٧٦)

و به‌راستی (آثار) آن (شهر هنوز) بر سر راهی به‌درستی پای‌برجاست.

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً لِلمُؤمِنينَ (٧٧)

بی‌گمان در این (جریان) همانا برای مؤمنان نشانه‌ای است.

وَ إِن كانَ أَصحٰبُ الأَيكَةِ لَظٰلِمينَ (٧٨)

و بی‌چون اهل «ایکه‌» بی‌گمان از ظالمان بوده‌اند.

فَانتَقَمنا مِنهُم وَ إِنَّهُما لَبِإِمامٍ مُبينٍ (٧٩)

پس، از آنان انتقام گرفتیم، و آن دو همانا بر (فراز) امام و پیشوایی (نمایان) آشکارگرند.

وَ لَقَد كَذَّبَ أَصحٰبُ الحِجرِ المُرسَلينَ (٨٠)

و همانا به تحقیق اهل «حجر» پیامبران را تکذیب کردند.

وَ إتَينٰهُم إيٰتِنا فَكانوا عَنها مُعرِضينَ (٨١)

و تمام آیات [جسمانی و ...] خود را به آنان دادیم. پس از آنها رویگردان بوده‌اند.

وَ كانوا يَنحِتونَ مِنَ الجِبالِ بُيوتًا إمِنينَ (٨٢)

و (برای خود) از [جای جای] کوه‌ها خانه‌هایی در حال آرامش می‌تراشیده‌اند.

فَأَخَذَتهُمُ الصَّيحَةُ مُصبِحينَ (٨٣)

پس صبحگاهانشان، فریاد (مرگبار) آنان را فرا گرفت.

فَما أَغنىٰ عَنهُم ما كانوا يَكسِبونَ (٨٤)

پس آنچه به دست می‌آورده‌اند از گزندشان بی‌نیازشان نکرد.

وَ ما خَلَقنَا السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضَ وَ ما بَينَهُما إِلّا بِالحَقِّ وَ إِنَّ السّاعَةَ لَإتِيَةٌ فَاصفَحِ الصَّفحَ الجَميلَ (٨٥)

و ما آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حقیقت نیافریده‌ایم. و بی‌چون ساعت: (قیامت) بی‌گمان آمدنی است. پس (از آنان) روی گردان، رویگرداندنی زیبا.

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الخَلّٰقُ العَليمُ (٨٦)

بی‌گمان پروردگارت، (هم)او بس آفریننده‌ی بسیار داناست.

وَ لَقَد إتَينٰكَ سَبعًا مِنَ المَثانى وَ القُرإنَ العَظيمَ (٨٧)

و به‌راستی و درستی، تو را به تأکید، هفت (آیه) از مثانی [:سوره‌ی فاتحه] و (نیز) قرآن بزرگ را دادیم.

لا تَمُدَّنَّ عَينَيكَ إِلىٰ ما مَتَّعنا بِهِ أَزوٰجًا مِنهُم وَ لا تَحزَن عَلَيهِم وَ اخفِض جَناحَكَ لِلمُؤمِنينَ (٨٨)

فراسوی آنچه (از) همسرانی از آنان [:کافران] را بدان برخوردار ساخته‌ایم هرگز چشمانت را مدوز و برایشان اندوه مخور. و بال خویش را برای مؤمنان فروگستر.

وَ قُل إِنّى أَنَا النَّذيرُ المُبينُ (٨٩)

و بگو: «بی‌گمان من، (همین) من ترساننده‌ی روشنگرم.»

كَما أَنزَلنا عَلَى المُقتَسِمينَ (٩٠)

چنان که (عذاب را) بر تقسیم‌کنندگان ناهنجار (قرآن) نازل کردیم؛

الَّذينَ جَعَلُوا القُرإنَ عِضينَ (٩١)

کسانی که قرآن را پاره پاره کردند.

فَوَرَبِّكَ لَنَسـَٔلَنَّهُم أَجمَعينَ (٩٢)

پس سوگند به پروردگارت از همه‌ی آنان بی‌گمان بازخواست می‌کنیم؛

عَمّا كانوا يَعمَلونَ (٩٣)

از آنچه انجام می‌داده‌اند.

فَاصدَع بِما تُؤمَرُ وَ أَعرِض عَنِ المُشرِكينَ (٩٤)

پس به آنچه (بدان) مأمور می‌شوی روی آور و از مشرکان روی بگردان.

إِنّا كَفَينٰكَ المُستَهزِءينَ (٩٥)

بی‌چون ما (شرّ) مسخره‌کنندگان را از تو کفایت کردیم [:باز داشتیم].

الَّذينَ يَجعَلونَ مَعَ اللَّهِ إِلٰهًا إخَرَ فَسَوفَ يَعلَمونَ (٩٦)

کسانی که با خدا معبودی دیگر می‌نهند. پس در آینده‌ای دور (حقیقت را ناخواسته و نادانسته) خواهند دانست.

وَ لَقَد نَعلَمُ أَنَّكَ يَضيقُ صَدرُكَ بِما يَقولونَ (٩٧)

و به‌راستی همواره می‌دانیم که سینه‌ی تو از آنچه می‌گویند بسی تنگ می‌شود.

فَسَبِّح بِحَمدِ رَبِّكَ وَ كُن مِنَ السّٰجِدينَ (٩٨)

پس با ستایش پروردگارت (او را) تقدیس کن، و از سجده‌کنندگان باش.

وَ اعبُد رَبَّكَ حَتّىٰ يَأتِيَكَ اليَقينُ (٩٩)

و پروردگارت را پرستش کن تا تو را یقین (پیاپی و بی‌پایان) فرا رسد.

محتوای سوره

• تفسیر آیات