سوره الزمر

سوره ص	سوره الزمر	سوره غافر
شماره کتابت : ٣٩ جزء : نزول ترتيب نزول : ٥٩ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٧٥ تعداد کلمات : ١٢٩٣ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آمَنُوا آنَاء آيَاتِي أَبْوَاب أَبْوَابُهَا أَجَل أَجْر أَجْرَهُم أَحْسَن أَحْسَنَه أَحْسَنُوا أَخَاف أَرَاد أَرَادَنِي أَرْض أَزْوَاج أَسْرَفُوا أَسْلِمُوا أَسْوَأ أَشْرَقَت أَشْرَکْت أَصْحَاب أَظْلَم أَعْبُد أَعْلَم أَغْنَى أَلا أَلْوَانُه أَمّن أَنَابُوا أَنِيبُوا أَنْت أَنْدَادا أَنْزَل أَنْزَلْنَا أَنْفُسَهُم أَنْفُسِهِم أَهْلِيهِم أَوّل أَوْرَثَنَا أَوْلِيَاء أَکُون أَکْبَر أَکْثَرَهُم أَکْثَرُهُم أُخْرَى أُمِرْت أُمّهَاتِکُم أُنْزِل أُوتِيتُه أُوحِي أُولُوا إِلَيْکُم إِلٰه إِنّه إِنّهُم إِنّي إِنّکُم اتّبِعُوا اتّخَذُوا اتّقَوْا اتّقُوا اجْتَنَبُوا ادْخُلُوا اسْتَکْبَرْت اشْمَأَزّت اعْمَلُوا الدّنْيَا الدّين الذّنُوب الرّحِيم الرّزْق السّاخِرِين السّمَاء السّمَاوَات السّوء الشّاکِرِين الشّفَاعَة الشّمْس الشّهَادَة الشّهَدَاء الصّابِرُون الصّدُور الصّور الطّاغُوت اللّه اللّهُم اللّيْل النّار النّهَار الّتِي الْآخِرَة الْأَرْض الْأَلْبَاب الْأَنْعَام الْأَنْفُس الْأَنْهَار الْأُخْرَى الْإِنْسَان الْبُشْرَى الْجَاهِلُون الْجَنّة الْحَدِيث الْحَمْد الْحَيَاة الْحَکِيم الْخَاسِرُون الْخَاسِرِين الْخَالِص الْخُسْرَان الْخِزْي الْعَالَمِين الْعَامِلِين الْعَذَاب الْعَرْش الْعَزِيز الْغَفُور الْغَفّار الْغَيْب الْقَمَر الْقَهّار الْقَوْل الْقُرْآن الْقِيَامَة الْمَلاَئِکَة الْمَوْت الْمُبِين الْمُتَوَکّلُون الْمُتَکَبّرِين الْمُتّقُون الْمُتّقِين الْمُحْسِنِين الْمُسْلِمِين الْمُلْک الْمِيعَاد الْوَاحِد الْکَافِرِين الْکُفْر الْکِتَاب انْتِقَام اهْتَدَى بَدَا بَغْتَة بَلَى بَيْنَهُم بُطُون بِآيَات بِأَحْسَن بِالصّدْق بِالنّبِيّين بِالّذِين بِالْآخِرَة بِالْحَق بِحَمْد بِذَات بِرَحْمَة بِضُرّ بِعَزِيز بِغَيْر بِمَفَازَتِهِم بِمُعْجِزِين بِنُور بِوَجْهِه بِوَکِيل بِيَمِينِه بِکَاف بِکُفْرِک تَأْمُرُونّي تَجْرِي تَحْتِهَا تَحْتِهِم تَحْکُم تَخْتَصِمُون تَدْعُون تَر تَرَى تَزِر تَشْعُرُون تَشْکُرُوا تَعَالَى تَعْلَمُون تَعْمَلُون تَقُول تَقْشَعِرّ تَقْنَطُوا تَلِين تَمَتّع تَمُت تَنْزِيل تَکْسِبُون تَکْفُرُوا تُرْجَعُون تُصْرَفُون تُنْصَرُون تُنْقِذ ثَلاَث ثَمَانِيَة جَاء جَاءَتْک جَاءَه جَاءُوهَا جَزَاء جَعَل جَمِيعا جَنْب جَهَنّم جُلُود جُلُودُهُم جِيء حَافّين حَاق حَسَنَة حَسْبِي حَسْرَتَا حَق حَقّت حَوْل حَيْث حُطَاما حِسَاب حِين خَالِدِين خَالِق خَزَنَتُهَا خَسِرُوا خَلَق خَلَقَکُم خَلْق خَلْقا خَوّلَه خَوّلْنَاه دَعَا دَعَانَا دُونِه دِينِي ذُوقُوا ذُکِر ذِي ذِکْر ذٰلِکُم رَب رَبّه رَبّهَا رَبّهُم رَبّهِم رَبّي رَجُلا رَحْمَة رَحْمَتِه رُسُل زَرْعا زَوْجَهَا زُلْفَى زُمَرا سَأَلْتَهُم سَاجِدا سَبِيلِه سَخّر سَلاَم سَلَما سَيُصِيبُهُم سَيّئَات سُبْحَانَه سُوء سِيق شَاء شَرَح شَيْء شَيْئا شُرَکَاء شُفَعَاء شِئْتُم صَدَقَنَا صَدّق صَدْرَه ضَرَب ضَرَبْنَا ضَل ضَلاَل ضُرّ ضُرّه طِبْتُم ظَلَمُوا ظُلَل ظُلُمَات عَالِم عَامِل عَبْدَه عَذَاب عَرَبِيّا عَصَيْت عَظِيم عَلَيْه عَلَيْهَا عَلِيم عَمَلُک عَمِلَت عَمِلُوا عَنْکُم عِبَاد عِبَادَه عِبَادِي عِبَادِک عِلْم عِوَج غَنِي غُرَف فَأَتَاهُم فَأَذَاقَهُم فَأَصَابَهُم فَأَنّى فَأَنْت فَأَکُون فَإِنّمَا فَاتّقُون فَادْخُلُوهَا فَاطِر فَاعْبُد فَاعْبُدُوا فَبَشّر فَبِئْس فَتَرَاه فَرَأَيْتُم فَرّطْت فَسَلَکَه فَسَوْف فَصَعِق فَغَيْر فَلِنَفْسِه فَنِعْم فَهُو فَوَيْل فَوْقِهَا فَوْقِهِم فَيَتّبِعُون فَيُمْسِک فَيُنَبّئُکُم فَکَذّبْت فُتِحَت فِتْنَة قَائِما قَال قَالَهَا قَالُوا قَانِت قَبْضَتُه قَبْلِهِم قَبْلِک قَدَرُوا قَدْرِه قَضَى قَلِيلا قَوْم قُرْآنا قُضِي قُل قُلُوب قُلُوبُهُم قِيل قِيَام لاَصْطَفَى لاَفْتَدَوْا لَآيَات لَتَکُونَن لَذِکْرَى لَعَذَاب لَعَلّهُم لَمِن لَيَحْبَطَن لَيَقُولُن لَکُنْت لِأَجَل لِأَن لِأُولِي لِرَجُل لِعِبَادِه لِقَاء لِقَوْم لِلظّالِمِين لِلنّاس لِلّذِين لِلّه لِلْإِسْلاَم لِلْقَاسِيَة لِلْمُتَکَبّرِين لِلْکَافِرِين لِيُضِل لِيُقَرّبُونَا لِيُکَفّر مَاء مَبْنِيّة مَثَانِي مَثَل مَثَلا مَثْوًى مَثْوَى مَرْجِعُکُم مَس مَطْوِيّات مَعَه مَقَالِيد مَنَامِهَا مَوْتِهَا مَيّت مَيّتُون مَکَانَتِکُم مُبِين مُتَشَابِها مُتَشَاکِسُون مُخْتَلِفا مُخْلِصا مُسَمًّى مُسْوَدّة مُصْفَرّا مُضِل مُقِيم مُلْک مُمْسِکَات مُنِيبا مِثْلَه مِنّا نَتَبَوّأ نَزّل نَسِي نَشَاء نَعْبُدُهُم نَفْس نُفِخ نُور نِعْمَة هَاد هَدَانِي هَدَاهُم هَل هُدَى هُن هٰؤُلاَء هٰذِه وَاحِدَة وَازِرَة وَاسِعَة وَحْدَه وَعْد وَعْدَه وَلَدا وَکِيل وُجُوهُهُم وُضِع وُفّيَت وِزْر يَأْتِيه يَأْتِيَکُم يَأْتِکُم يَبْسُط يَتَذَکّر يَتَذَکّرُون يَتَفَکّرُون يَتَوَفّى يَتَوَکّل يَتّخِذ يَتّقُون يَتّقِي يَتْلُون يَجْرِي يَجْزِيَهُم يَجْعَلُه يَحِل يَحْتَسِبُون يَحْذَر يَحْزَنُون يَحْکُم يَخْتَلِفُون يَخْشَوْن يَخْلُق يَخْلُقُکُم يَدْعُو يَرْجُو يَرْضَه يَرْضَى يَسْتَبْشِرُون يَسْتَمِعُون يَسْتَهْزِءُون يَسْتَوِي يَسْتَوِيَان يَشَاء يَشَاءُون يَشْعُرُون يَضِل يَعْبُدُوهَا يَعْقِلُون يَعْلَمُوا يَعْلَمُون يَعْمَلُون يَغْفِر يَفْعَلُون يَقْدِر يَمَسّهُم يَمْلِکُون يَنَابِيع يَنْظُرُون يَهِيج يَهْد يَهْدِي يَوْم يَوْمِکُم يَکُونُوا يَکْسِبُون يُؤْمِنُون يُخَوّف يُخَوّفُونَک يُخْرِج يُخْزِيه يُخْلِف يُرْسِل يُسَبّحُون يُشْرِکُون يُضْلِل يُظْلَمُون يُنَجّي يُنْذِرُونَکُم يُوَفّى يُکَوّر کَاذِب کَاشِفَات کَذَب کَذَبُوا کَذّب کَرّة کَسَبُوا کَفَرُوا کَفّار کَلِمَة کُن کِتَابا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ تَنزيلُ الكِتٰبِ مِنَ اللَّهِ العَزيزِ الحَكيمِ (١)

فرو فرستادن (این کتاب) از جانب خدای عزیز حکیم است.

إِنّا أَنزَلنا إِلَيكَ الكِتٰبَ بِالحَقِّ فَاعبُدِ اللَّهَ مُخلِصًا لَهُ الدّينَ (٢)

ما (این) کتاب را به‌راستی با تمامی حق سوی تو فرود آوردیم. پس خدا را، در حالی که طاعت (خود) را برای او خالص‌کننده‌ای عبادت کن.

أَلا لِلَّهِ الدّينُ الخالِصُ وَ الَّذينَ اتَّخَذوا مِن دونِهِ أَولِياءَ ما نَعبُدُهُم إِلّا لِيُقَرِّبونا إِلَى اللَّهِ زُلفىٰ إِنَّ اللَّهَ يَحكُمُ بَينَهُم فى ما هُم فيهِ يَختَلِفونَ إِنَّ اللَّهَ لا يَهدى مَن هُوَ كٰذِبٌ كَفّارٌ (٣)

هان (که) دین خالص تنها از آنِ خداست، و کسانی که به جای او اولیائی برای خود برگرفته‌اند (به بهانه‌ی اینکه) ما آنها را جز برای اینکه ما را هر چه بیشتر به خدا نزدیک گردانند نمی‌پرستیم، البته خدا میان آنان درباره‌ی آنچه که بر سر آن اختلاف دارند داوری می‌کند. به‌راستی خدا کسی را که دروغ‌پردازِ بسی ناسپاس است هدایت نمی‌کند.

لَو أَرادَ اللَّهُ أَن يَتَّخِذَ وَلَدًا لَاصطَفىٰ مِمّا يَخلُقُ ما يَشاءُ سُبحٰنَهُ هُوَ اللَّهُ الوٰحِدُ القَهّارُ (٤)

اگر خدا می‌خواست برای خود فرزندی برگیرد. هر آینه از (میان) آنچه می‌آفریند آنچه را می‌خواست برمی‌گزید. منزه است او. اوست خدای یگانه‌ی بس چیره.

خَلَقَ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضَ بِالحَقِّ يُكَوِّرُ الَّيلَ عَلَى النَّهارِ وَ يُكَوِّرُ النَّهارَ عَلَى الَّيلِ وَ سَخَّرَ الشَّمسَ وَ القَمَرَ كُلٌّ يَجرى لِأَجَلٍ مُسَمًّى أَلا هُوَ العَزيزُ الغَفّٰرُ (٥)

آسمان‌ها و (زمین) را به (تمامی) حق آفرید. شب را بر روز در پیچد، و روز را بر شب در پیچد. و خورشید و ماه را تسخیر کرد، (چنان که) هر کدام تا زمانی معین روانند. هان (که) او همان عزیز بسی پوشنده است.

خَلَقَكُم مِن نَفسٍ وٰحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنها زَوجَها وَ أَنزَلَ لَكُم مِنَ الأَنعٰمِ ثَمٰنِيَةَ أَزوٰجٍ يَخلُقُكُم فى بُطونِ أُمَّهٰتِكُم خَلقًا مِن بَعدِ خَلقٍ فى ظُلُمٰتٍ ثَلٰثٍ ذٰلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُم لَهُ المُلكُ لا إِلٰهَ إِلّا هُوَ فَأَنّىٰ تُصرَفونَ (٦)

شما را از نفسی (:شخصی) واحد آفرید سپس جفتش را از او قرار داد، و برای شما از دام‌ها (ی نعمت‌وار) هشت جفت فرود آورد. شما را در شکم‌های مادرانتان آفرینشی پس از آفرینشی (دیگر) در تاریکی‌های سه‌گانه [:مشیمه و رحم و شکم] می‌آفریند. این است خدا، پروردگارتان (که) فرمانروایی (و حکومت مطلق) تنها از اوست. معبودی جز او نیست. پس چگونه و کجا از حق برگردانیده می‌شوید؟

إِن تَكفُروا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ عَنكُم وَ لا يَرضىٰ لِعِبادِهِ الكُفرَ وَ إِن تَشكُروا يَرضَهُ لَكُم وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزرَ أُخرىٰ ثُمَّ إِلىٰ رَبِّكُم مَرجِعُكُم فَيُنَبِّئُكُم بِما كُنتُم تَعمَلونَ إِنَّهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدورِ (٧)

اگر کفر یا کفران می‌ورزید، پس خدا بی‌گمان از شما بی‌نیاز است. و برای بندگانش کفر و کفران را خوش نمی‌دارد و اگر سپاس دارید آن را برایتان می‌پسندد. و هیچ (بار)بردارنده‌ای بار (گناه) دیگری را بر نمی‌دارد. آن‌گاه بازگشت شما سوی پروردگارتان است. پس شما را به آنچه می‌کردید خبری مهم می‌دهد. همانا او به (راز) ذات سینه‌ها بسی داناست.

وَ إِذا مَسَّ الإِنسٰنَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنيبًا إِلَيهِ ثُمَّ إِذا خَوَّلَهُ نِعمَةً مِنهُ نَسِىَ ما كانَ يَدعوا إِلَيهِ مِن قَبلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَندادًا لِيُضِلَّ عَن سَبيلِهِ قُل تَمَتَّع بِكُفرِكَ قَليلًا إِنَّكَ مِن أَصحٰبِ النّارِ (٨)

و چون به انسان آسیبی در رسد، پروردگارش را می‌خواند، درحالی که سوی او بازگشت‌کننده است. سپس چون او را از جانب خود نعمتی در اختیارش نهد آنچه را از خدا درخواست می‌کرده فراموش کند و برای خدا همتایانی قرار دهد تا (خود و دیگران را) از راه او سرگشته گرداند. بگو: «با کفرت اندکی برخوردار شو که همانا تو از همراهان آتشی‌.»

أَمَّن هُوَ قٰنِتٌ إناءَ الَّيلِ ساجِدًا وَ قائِمًا يَحذَرُ الإخِرَةَ وَ يَرجوا رَحمَةَ رَبِّهِ قُل هَل يَستَوِى الَّذينَ يَعلَمونَ وَ الَّذينَ لا يَعلَمونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا الأَلبٰبِ (٩)

(آیا چنین کسی بهتر است) یا آن کسی که او در طول شب در سجده و قیام برای خدا خاشع است در حالی که از آخرت می‌هراسد و رحمت پروردگارش را امید دارد؟ بگو: «آیا کسانی که می‌دانند و کسانی که نمی‌دانند یکسانند؟» تنها خردمندان ژرف‌نگرند که به خوبی یاد می‌کنند.

قُل يٰعِبادِ الَّذينَ إمَنُوا اتَّقوا رَبَّكُم لِلَّذينَ أَحسَنوا فى هٰذِهِ الدُّنيا حَسَنَةٌ وَ أَرضُ اللَّهِ وٰسِعَةٌ إِنَّما يُوَفَّى الصّٰبِرونَ أَجرَهُم بِغَيرِ حِسابٍ (١٠)

بگو: «ای بندگان من که ایمان آوردید! پروردگارتان را پروا بدارید. برای کسانی که در این دنیا خوبی کرده‌اند نیکی است، و زمین خدا (برای تقوی) فراخ است. فقط شکیبایان پاداش خود را بی‌حساب خواهند یافت.»

قُل إِنّى أُمِرتُ أَن أَعبُدَ اللَّهَ مُخلِصًا لَهُ الدّينَ (١١)

بگو: «من به‌راستی مأمور شدم که خدا را – در حالی که طاعتم را تنها برای او خالص گردانیده‌ام‌- بپرستم،»

وَ أُمِرتُ لِأَن أَكونَ أَوَّلَ المُسلِمينَ (١٢)

«و مأمور شدم به آنکه (برابرش) نخستین تسلیم‌کنندگان خود باشم.»

قُل إِنّى أَخافُ إِن عَصَيتُ رَبّى عَذابَ يَومٍ عَظيمٍ (١٣)

بگو: «من اگر به پروردگارم عصیان ورزم، از عذاب روزی بزرگ بس می‌ترسم.»

قُلِ اللَّهَ أَعبُدُ مُخلِصًا لَهُ دينى (١٤)

بگو: «تنها خدا را می‌پرستم. در حالی که دینم [:طاعتم] را برای او خالص و بی‌آلایش گرداننده‌ام.»

فَاعبُدوا ما شِئتُم مِن دونِهِ قُل إِنَّ الخٰسِرينَ الَّذينَ خَسِروا أَنفُسَهُم وَ أَهليهِم يَومَ القِيٰمَةِ أَلا ذٰلِكَ هُوَ الخُسرانُ المُبينُ (١٥)

«پس هر چه را از مادونش می‌خواهید، بپرستید.»! (ولی به آنان) بگو: «زیانکاران در حقیقت کسانی‌اند که به خود و کسانشان در روز قیامت زیان رسانده‌اند. هان! این همان خسران آشکارگر است.»

لَهُم مِن فَوقِهِم ظُلَلٌ مِنَ النّارِ وَ مِن تَحتِهِم ظُلَلٌ ذٰلِكَ يُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبادَهُ يٰعِبادِ فَاتَّقونِ (١٦)

برایشان از بالای سر(ها)شان چترهایی از آتش است، و از زیر (پاها)شان (نیز) چترهایی آتشین است. این (کیفری) است که خدا بندگانش را به آن بیم می‌دهد. ای بندگان من! پس مرا پرواکنید.

وَ الَّذينَ اجتَنَبُوا الطّٰغوتَ أَن يَعبُدوها وَ أَنابوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ البُشرىٰ فَبَشِّر عِبادِ (١٧)

و کسانی که خود را از طغیانگران بس دور داشته‌اند، (که) ایشان را بپرستند، و سوی خدا بازگشته‌اند، آنان را مژده باد. پس بندگانم را بشارت ده،

الَّذينَ يَستَمِعونَ القَولَ فَيَتَّبِعونَ أَحسَنَهُ أُولٰئِكَ الَّذينَ هَدىٰهُمُ اللَّهُ وَ أُولٰئِكَ هُم أُولُوا الأَلبٰبِ (١٨)

کسانی که به سخن گوش فرا می‌دهند، پس بهترینش را پیروی می‌کنند. اینانند که خدایشان راه نموده و ایشانند، (هم)اینان اندیشمندان خالص.

أَفَمَن حَقَّ عَلَيهِ كَلِمَةُ العَذابِ أَفَأَنتَ تُنقِذُ مَن فِى النّارِ (١٩)

آیا پس کسی که فرمان عذاب بر او به حق و ثابت آمده (کجا روی رهایی دارد)؟ آیا تو کسی را که در آتش است می‌رهانی‌؟

لٰكِنِ الَّذينَ اتَّقَوا رَبَّهُم لَهُم غُرَفٌ مِن فَوقِها غُرَفٌ مَبنِيَّةٌ تَجرى مِن تَحتِهَا الأَنهٰرُ وَعدَ اللَّهِ لا يُخلِفُ اللَّهُ الميعادَ (٢٠)

لیکن کسانی که از پروردگارشان پروا داشتند برایشان غرفه‌هایی است که از بالای آنها غرفه‌هایی (دیگر) بنا شده (و) نهرها از زیر آنها روان است. وعده‌ی خدا را (بپذیر که) خدا خلاف وعده نمی‌کند.

أَلَم تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسَلَكَهُ يَنٰبيعَ فِى الأَرضِ ثُمَّ يُخرِجُ بِهِ زَرعًا مُختَلِفًا أَلوٰنُهُ ثُمَّ يَهيجُ فَتَرىٰهُ مُصفَرًّا ثُمَّ يَجعَلُهُ حُطٰمًا إِنَّ فى ذٰلِكَ لَذِكرىٰ لِأُولِى الأَلبٰبِ (٢١)

آیا ندیدی که به‌راستی خدا از آسمان، آبی فرود آورد. پس آن را به چشمه‌هایی که در (طبقات زیرین) زمین است نفوذ داد؛ آن‌گاه با آن کشتزاری را که رنگ‌های آن گوناگون است بیرون می‌آورد. سپس (آن کشتزارها) به هیجان آمده. پس آن را بسی زرد می‌بینی، سپس خاشاکش می‌گرداند. بی‌گمان در این (دگرگونی‌ها) برای خردمندان یادواره‌ای است.

أَفَمَن شَرَحَ اللَّهُ صَدرَهُ لِلإِسلٰمِ فَهُوَ عَلىٰ نورٍ مِن رَبِّهِ فَوَيلٌ لِلقٰسِيَةِ قُلوبُهُم مِن ذِكرِ اللَّهِ أُولٰئِكَ فى ضَلٰلٍ مُبينٍ (٢٢)

پس آیا کسی که خدا سینه‌اش را برای (پذیرش) اسلام گشوده، پس او (هم) بر نوری از پروردگارش سلطه و سیطره دارد (همانند فرد تاریک‌دل است)؟ پس وای بر سخت‌دلان از یاد خدا. اینانند که در ژرفای گمراهیِ آشکارگرند.

اللَّهُ نَزَّلَ أَحسَنَ الحَديثِ كِتٰبًا مُتَشٰبِهًا مَثانِىَ تَقشَعِرُّ مِنهُ جُلودُ الَّذينَ يَخشَونَ رَبَّهُم ثُمَّ تَلينُ جُلودُهُم وَ قُلوبُهُم إِلىٰ ذِكرِ اللَّهِ ذٰلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهدى بِهِ مَن يَشاءُ وَ مَن يُضلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِن هادٍ (٢٣)

خدا زیباترین حدیث (وحیانی) را (به صورت) کتابی متشابه (که آیاتش همانند با یکدیگرند) نازل کرده. آنان که از پروردگارشان می‌هراسند، پوست‌های بدنشان از آن می‌لرزد و سخت می‌شود (و) سپس پوست‌هاشان و دل‌هاشان سوی یاد خدا نرم می‌گردد. این است هدایت خدا. هر که را بخواهد به آن (قرآن) راه نماید. و هر که را خدا گمراه گذارد او را راهبری نیست.

أَفَمَن يَتَّقى بِوَجهِهِ سوءَ العَذابِ يَومَ القِيٰمَةِ وَ قيلَ لِلظّٰلِمينَ ذوقوا ما كُنتُم تَكسِبونَ (٢٤)

پس آیا آن کس که (به جای دست‌ها) با چهره‌ی خود گزند عذاب را (در) روز قیامت به سختی دفع می‌کند (مانند کسی است که از عذاب ایمن است)؟ و به ستمگران گفته شد: «آنچه را که دستاوردتان بوده است بچشید.»

كَذَّبَ الَّذينَ مِن قَبلِهِم فَأَتىٰهُمُ العَذابُ مِن حَيثُ لا يَشعُرونَ (٢٥)

کسانی (هم) که پیش از آنان بودند تکذیب کردند، و از آنجا که دقت و گمان نمی‌کردند، (نابهنگام) عذاب برایشان آمد.

فَأَذاقَهُمُ اللَّهُ الخِزىَ فِى الحَيوٰةِ الدُّنيا وَ لَعَذابُ الإخِرَةِ أَكبَرُ لَو كانوا يَعلَمونَ (٢٦)

پس خدا در زندگی دنیا خواری (و رسوایی) را به آنان چشانید. و اگر می‌دانسته‌اند به‌راستی عذاب آخرت بزرگ‌تر است.

وَ لَقَد ضَرَبنا لِلنّاسِ فى هٰذَا القُرإنِ مِن كُلِّ مَثَلٍ لَعَلَّهُم يَتَذَكَّرونَ (٢٧)

و بی‌گمان در این قرآن از هرگونه مثلی به‌راستی برای مردمان آوردیم شاید آنان پند گیرند.

قُرإنًا عَرَبِيًّا غَيرَ ذى عِوَجٍ لَعَلَّهُم يَتَّقونَ (٢٨)

قرآنی روشن(بیان) را بی‌هیچ کژی (فرو فرستادیم). شاید آنان پروا کنند.

ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَجُلًا فيهِ شُرَكاءُ مُتَشٰكِسونَ وَ رَجُلًا سَلَمًا لِرَجُلٍ هَل يَستَوِيانِ مَثَلًا الحَمدُ لِلَّهِ بَل أَكثَرُهُم لا يَعلَمونَ (٢٩)

خدا مَثَلی زده: مردی که چند (تن خواجه) با یکدیگر در (مالکیت) او ناسازگارند. و مردی که تنها فرمانبر یک مرد است؛ آیا این دو در مَثَل همانند یکدیگرند؟ سپاس خدای را. (نه،) بلکه بیشترشان نمی‌دانند.

إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُم مَيِّتونَ (٣٠)

همانا تو مرده‌ای و آنان همواره مرده‌اند.

ثُمَّ إِنَّكُم يَومَ القِيٰمَةِ عِندَ رَبِّكُم تَختَصِمونَ (٣١)

سپس شما روز قیامت پیش پروردگارتان مجادله خواهید کرد.

فَمَن أَظلَمُ مِمَّن كَذَبَ عَلَى اللَّهِ وَ كَذَّبَ بِالصِّدقِ إِذ جاءَهُ أَلَيسَ فى جَهَنَّمَ مَثوًى لِلكٰفِرينَ (٣٢)

پس کیست ستمگرتر از کسی که بر خدا دروغ بست، و حق را چون سویش آمد تکذیب کرد. آیا در جهنم جایگاه و پناهگاهی برای کافران نیست؟

وَ الَّذى جاءَ بِالصِّدقِ وَ صَدَّقَ بِهِ أُولٰئِكَ هُمُ المُتَّقونَ (٣٣)

و آن کس که با راستی آمد و بدان تصدیق نمود، همانانند که خود پرهیزگارانند.

لَهُم ما يَشاءونَ عِندَ رَبِّهِم ذٰلِكَ جَزاءُ المُحسِنينَ (٣٤)

تنها برایشان، هر چه بخواهند پیش پروردگارشان است. این پاداش نیکی‌کنندگان است.

لِيُكَفِّرَ اللَّهُ عَنهُم أَسوَأَ الَّذى عَمِلوا وَ يَجزِيَهُم أَجرَهُم بِأَحسَنِ الَّذى كانوا يَعمَلونَ (٣٥)

تا خدا بدترین عملی را که کرده‌اند، از ایشان بزداید، و آنان را به بهترین کاری که می‌کرده‌اند، پاداش دهد.

أَلَيسَ اللَّهُ بِكافٍ عَبدَهُ وَ يُخَوِّفونَكَ بِالَّذينَ مِن دونِهِ وَ مَن يُضلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِن هادٍ (٣٦)

آیا خدا برای بنده‌اش کافی نیست‌؟ حال آنکه (کافران) تو را از آنها که غیر اویند می‌ترسانند و هر که را خدا گمراه گرداند هرگز برایش هیچ راهبری نیست.

وَ مَن يَهدِ اللَّهُ فَما لَهُ مِن مُضِلٍّ أَلَيسَ اللَّهُ بِعَزيزٍ ذِى انتِقامٍ (٣٧)

و هر که را خدا هدایت کند هرگز برایش گمراه‌کننده‌ای نیست. مگر خدا عزیز دارای انتقام نیست؟

وَ لَئِن سَأَلتَهُم مَن خَلَقَ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضَ لَيَقولُنَّ اللَّهُ قُل أَفَرَءَيتُم ما تَدعونَ مِن دونِ اللَّهِ إِن أَرادَنِىَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَل هُنَّ كٰشِفٰتُ ضُرِّهِ أَو أَرادَنى بِرَحمَةٍ هَل هُنَّ مُمسِكٰتُ رَحمَتِهِ قُل حَسبِىَ اللَّهُ عَلَيهِ يَتَوَكَّلُ المُتَوَكِّلونَ (٣٨)

و اگر از آنها بپرسی: «چه کسی آسمان‌ها و زمین را آفریده‌؟» بی‌چون به‌راستی گویند: «خدا.» بگو: «آیا پس دیدید اگر خدا بخواهد زیانی به من رساند، آنچه را به جای خدا می‌خوانید، آیا آنان برطرف‌کنندگان زیان‌شان هستند؟ یا (اگر) رحمتی برایم بخواهد آیا آنان بازدارندگان رحمتش می‌باشند؟» بگو: «خدا مرا بس است. توکل‌کنندگان تنها بر او توکل می‌کنند.»

قُل يٰقَومِ اعمَلوا عَلىٰ مَكانَتِكُم إِنّى عٰمِلٌ فَسَوفَ تَعلَمونَ (٣٩)

بگو: «ای قوم من! شما بر (حسب) امکانتان (به کژی) عمل کنید، من (نیز) به راستی عمل‌کننده‌ام. پس در آینده‌ای دور خواهید دانست (که)»

مَن يَأتيهِ عَذابٌ يُخزيهِ وَ يَحِلُّ عَلَيهِ عَذابٌ مُقيمٌ (٤٠)

«چه کسی را عذابی که رسوایش می‌کند خواهد آمد و عذابی پایدار بر او حلول می‌کند.»

إِنّا أَنزَلنا عَلَيكَ الكِتٰبَ لِلنّاسِ بِالحَقِّ فَمَنِ اهتَدىٰ فَلِنَفسِهِ وَ مَن ضَلَّ فَإِنَّما يَضِلُّ عَلَيها وَ ما أَنتَ عَلَيهِم بِوَكيلٍ (٤١)

ما همانا (این) کتاب را برای (هدایت) مردم به تمامی حق بر تو فرو فرستادیم. پس هرکس هدایت شود، به سود خود اوست، و هر کس گمراه شود به زیان خودش گمراه می‌شود. و تو بر آنها وکیل نیستی.

اللَّهُ يَتَوَفَّى الأَنفُسَ حينَ مَوتِها وَ الَّتى لَم تَمُت فى مَنامِها فَيُمسِكُ الَّتى قَضىٰ عَلَيهَا المَوتَ وَ يُرسِلُ الأُخرىٰ إِلىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيٰتٍ لِقَومٍ يَتَفَكَّرونَ (٤٢)

خدا جان‌های انسانی مردمان را هنگام مرگشان (به تمامی) همی می‌ستاند، و جان‌هایی را که در خوابشان نمرده‌اند (قبض می‌کند). پس جان‌های آنان را که مرگ را برشان حتمی کرده (برون بدن) نگاه می‌دارد، و آن دیگران را تا هنگامی معین (به زندگی دنیا) باز پس می‌فرستد. قطعاً در این (امر) برای مردمی که می‌اندیشند نشانه‌هایی (از قدرت و رحمت خدا) است.

أَمِ اتَّخَذوا مِن دونِ اللَّهِ شُفَعاءَ قُل أَوَلَو كانوا لا يَملِكونَ شَيـًٔا وَ لا يَعقِلونَ (٤٣)

غیر از خدا شفاعتگرانی (برای خودشان) گرفته‌اند؟ بگو: «آیا هر چند اختیار چیزی را ندارند. و خردورزی (هم) نمی‌کنند؟»

قُل لِلَّهِ الشَّفٰعَةُ جَميعًا لَهُ مُلكُ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ ثُمَّ إِلَيهِ تُرجَعونَ (٤٤)

بگو: «شفاعت یکسره از آنِ خداست. فرمانروایی آسمان‌ها و زمین تنها برای اوست. سپس تنها سوی او بازگردانیده می‌شوید.»

وَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَحدَهُ اشمَأَزَّت قُلوبُ الَّذينَ لا يُؤمِنونَ بِالإخِرَةِ وَ إِذا ذُكِرَ الَّذينَ مِن دونِهِ إِذا هُم يَستَبشِرونَ (٤٥)

هنگامی که خدا به تنهایی یاد شود دل‌های کسانی که به آخرت ایمان ندارند، منزجر می‌گردد، و چون کسانی که غیر از اویند یاد شوند، ناگهان ایشان از یکدیگر نوید می‌خواهند.

قُلِ اللَّهُمَّ فاطِرَ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ عٰلِمَ الغَيبِ وَ الشَّهٰدَةِ أَنتَ تَحكُمُ بَينَ عِبادِكَ فى ما كانوا فيهِ يَختَلِفونَ (٤٦)

بگو: «بارالها! ای پدید آورنده‌ی آسمان‌ها و زمین! دانای نهان و آشکار! تو (خود) در میان بندگانت بر سر آنچه اختلاف می‌کرده‌اند، داوری می‌کنی.»

وَ لَو أَنَّ لِلَّذينَ ظَلَموا ما فِى الأَرضِ جَميعًا وَ مِثلَهُ مَعَهُ لَافتَدَوا بِهِ مِن سوءِ العَذابِ يَومَ القِيٰمَةِ وَ بَدا لَهُم مِنَ اللَّهِ ما لَم يَكونوا يَحتَسِبونَ (٤٧)

و اگر آنچه در زمین است، (یکسره) برای کسانی که ظلم کرده‌اند و نظیرش (نیز) با آن باشد، قطعاً (همه‌ی) آن را برای رهایی خودشان از سختی عذاب روز قیامت فدیه خواهند داد، و آنچه حسابش را (هرگز) نمی‌کرده‌اند (و گمان هم نداشتند) از (جانب) خدا برایشان آشکار می‌گردد.

وَ بَدا لَهُم سَيِّـٔاتُ ما كَسَبوا وَ حاقَ بِهِم ما كانوا بِهِ يَستَهزِءونَ (٤٨)

و پیامدهای بد آنچه که مرتکب شدند، برایشان آشکار شد، و آنچه را که بدان ریشخند زده‌اند آنان را فرو گرفت.

فَإِذا مَسَّ الإِنسٰنَ ضُرٌّ دَعانا ثُمَّ إِذا خَوَّلنٰهُ نِعمَةً مِنّا قالَ إِنَّما أوتيتُهُ عَلىٰ عِلمٍ بَل هِىَ فِتنَةٌ وَ لٰكِنَّ أَكثَرَهُم لا يَعلَمونَ (٤٩)

پس چون انسان را آسیبی در رسد ما را فرا می‌خواند. سپس چون نعمتی از جانب خود به او عطا کنیم گوید: «تنها آن را به دانش و بینش خویش یافته‌ام.» (نه چنان است) بلکه آن آزمایشی آتشین است ولی بیشترشان نمی‌دانند.

قَد قالَهَا الَّذينَ مِن قَبلِهِم فَما أَغنىٰ عَنهُم ما كانوا يَكسِبونَ (٥٠)

بی‌گمان کسانی که پیش از آنان بودند (نیز) این (سخن) را گفتند، پس آنچه به دست می‌آورده‌اند بی‌نیازشان نکرد.

فَأَصابَهُم سَيِّـٔاتُ ما كَسَبوا وَ الَّذينَ ظَلَموا مِن هٰؤُلاءِ سَيُصيبُهُم سَيِّـٔاتُ ما كَسَبوا وَ ما هُم بِمُعجِزينَ (٥١)

پس بدی‌های آنچه مرتکب شده‌اند بدیشان در رسید. و کسانی از این گروه که ستم کردند به زودی بدی‌های آنچه مرتکب شده‌اند، بدیشان خواهد رسید، و آنان درمانده‌کننده(ی ما) نیستند.

أَوَلَم يَعلَموا أَنَّ اللَّهَ يَبسُطُ الرِّزقَ لِمَن يَشاءُ وَ يَقدِرُ إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيٰتٍ لِقَومٍ يُؤمِنونَ (٥٢)

آیا و ندانستند که خدا بی‌چون روزی را برای هرکس که بخواهد، گشاده یا تنگ می‌گرداند؟ قطعاً در این (اندازه‌گیری) برای مردمی که ایمان می‌آورند نشانه‌هایی (ربانی) است.

قُل يٰعِبادِىَ الَّذينَ أَسرَفوا عَلىٰ أَنفُسِهِم لا تَقنَطوا مِن رَحمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغفِرُ الذُّنوبَ جَميعًا إِنَّهُ هُوَ الغَفورُ الرَّحيمُ (٥٣)

بگو: «ای بندگان من که بر زیان خودهاشان زیاده‌روی کرده‌‌اند! از رحمت خدا نومید مشوید. بی‌گمان خدا همه‌ی گناهان کوچک را می‌پوشاند. به‌راستی او، (هم)او پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان است.»

وَ أَنيبوا إِلىٰ رَبِّكُم وَ أَسلِموا لَهُ مِن قَبلِ أَن يَأتِيَكُمُ العَذابُ ثُمَّ لا تُنصَرونَ (٥٤)

«و پیش از آنکه شما را عذاب در رسد و سپس یاری نشوید، سوی پروردگارتان نوبه نوبه (خود و دیگران را از گناه) باز گردانید، و برایش تسلیم شوید.»

وَ اتَّبِعوا أَحسَنَ ما أُنزِلَ إِلَيكُم مِن رَبِّكُم مِن قَبلِ أَن يَأتِيَكُمُ العَذابُ بَغتَةً وَ أَنتُم لا تَشعُرونَ (٥٥)

«و پیش از آنکه (ناگهان) و در حالی که حدس نمی‌زنید شما را عذاب در رسد، نیکوترین (کتابی) را که از جانب پروردگارتان سویتان فرود آمده است پیروی کنید.»

أَن تَقولَ نَفسٌ يٰحَسرَتىٰ عَلىٰ ما فَرَّطتُ فى جَنبِ اللَّهِ وَ إِن كُنتُ لَمِنَ السّٰخِرينَ (٥٦)

تا آنکه (مبادا) کسی بگوید: «دریغا بر آنچه در حضور خدا کوتاهی ورزیدم، و من بی‌گمان همواره از مسخره‌کنندگان بوده‌ام.»

أَو تَقولَ لَو أَنَّ اللَّهَ هَدىٰنى لَكُنتُ مِنَ المُتَّقينَ (٥٧)

یا بگوید: «اگر خدا به‌راستی هدایتم می‌کرد، به‌درستی از پرهیزگاران بودم.»

أَو تَقولَ حينَ تَرَى العَذابَ لَو أَنَّ لى كَرَّةً فَأَكونَ مِنَ المُحسِنينَ (٥٨)

یا چون عذاب را ببیند، گوید: «کاش مرا برگشتی بود تا از نیکوکاران باشم.»

بَلىٰ قَد جاءَتكَ إيٰتى فَكَذَّبتَ بِها وَ استَكبَرتَ وَ كُنتَ مِنَ الكٰفِرينَ (٥٩)

آری، نشانه‌های من همواره برایت آمد. پس با آنها (حق را) تکذیب کردی و تکبر ورزیدی و از کافران بوده‌ای.

وَ يَومَ القِيٰمَةِ تَرَى الَّذينَ كَذَبوا عَلَى اللَّهِ وُجوهُهُم مُسوَدَّةٌ أَلَيسَ فى جَهَنَّمَ مَثوًى لِلمُتَكَبِّرينَ (٦٠)

و روز قیامت کسانی راکه بر خدا دروغ بستند روسیاه می‌بینی. آیا برای سرکشان پناهگاه و پایگاهی در جهنم نیست‌؟

وَ يُنَجِّى اللَّهُ الَّذينَ اتَّقَوا بِمَفازَتِهِم لا يَمَسُّهُمُ السّوءُ وَ لا هُم يَحزَنونَ (٦١)

و خدا کسانی را که تقوا پیشه کرده‌اند، نجات می‌دهد. بدی به آنان نمی‌رسد و غمگین (هم) نخواهند گردید.

اللَّهُ خٰلِقُ كُلِّ شَيءٍ وَ هُوَ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ وَكيلٌ (٦٢)

خدا آفریدگار هرچیزی است ، و او بر هر چیزی پاسدار (و) کاردار است.

لَهُ مَقاليدُ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ وَ الَّذينَ كَفَروا بِـٔايٰتِ اللَّهِ أُولٰئِكَ هُمُ الخٰسِرونَ (٦٣)

درب‌های بسته و پیوسته‌‌ی آسمان‌ها و زمین تنها از اوست. و کسانی که به نشانه‌های خدا کفر ورزیدند ایشان خودشان زیانکارانند.

قُل أَفَغَيرَ اللَّهِ تَأمُرونّى أَعبُدُ أَيُّهَا الجٰهِلونَ (٦٤)

بگو: «هان ای نادانان! آیا پس مرا وادار می‌کنید که جز خدا را بپرستم‌؟»

وَ لَقَد أوحِىَ إِلَيكَ وَ إِلَى الَّذينَ مِن قَبلِكَ لَئِن أَشرَكتَ لَيَحبَطَنَّ عَمَلُكَ وَ لَتَكونَنَّ مِنَ الخٰسِرينَ (٦٥)

و به‌راستی و درستی به تو و به کسانی که پیش از تو بودند وحی شده است: «اگر شرک بورزی همانا کردارت به‌راستی تباه است و بی‌امان و بی‌چون از زیانکاران خواهی بود.»

بَلِ اللَّهَ فَاعبُد وَ كُن مِنَ الشّٰكِرينَ (٦٦)

«بلکه تنها خدا را بپرست و از سپاسگزاران باش.»

وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدرِهِ وَ الأَرضُ جَميعًا قَبضَتُهُ يَومَ القِيٰمَةِ وَ السَّمٰوٰتُ مَطوِيّٰتٌ بِيَمينِهِ سُبحٰنَهُ وَ تَعٰلىٰ عَمّا يُشرِكونَ (٦٧)

و خدا را ‎آنچنان که شایسته‌ی قدر و منزلتش می‌باشد قدر ندانستند. حال آنکه روز قیامت زمین یکسره در قبضه‌ی (علم و قدرت و حکمت) اوست، و آسمان‌ها در هم پیچیده به دست توانای اوست. او منزه و برتر است از آنچه (با وی) شریک می‌گردانند.

وَ نُفِخَ فِى الصّورِ فَصَعِقَ مَن فِى السَّمٰوٰتِ وَ مَن فِى الأَرضِ إِلّا مَن شاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فيهِ أُخرىٰ فَإِذا هُم قِيامٌ يَنظُرونَ (٦٨)

و در صور [:بوق جانکاه] دمیده شد. پس هر که در آسمان‌ها و هر که در زمین است بیهوش در افتاد مگر کسی که خدا خواسته. سپس بار دیگر در آن (بوق جان‌خواه) دمیده شد. پس به‌ناگاه آنان (بر پای) ایستاد‌گان می‌نگرند.

وَ أَشرَقَتِ الأَرضُ بِنورِ رَبِّها وَ وُضِعَ الكِتٰبُ وَ جِا۟يءَ بِالنَّبِيّۦنَ وَ الشُّهَداءِ وَ قُضِىَ بَينَهُم بِالحَقِّ وَ هُم لا يُظلَمونَ (٦٩)

و زمین به نور پروردگارش روشن شد و کتاب (وحی و اعمال در میان) نهاده گشت و پیامبران و شاهدان آورده شدند و میانشان بحق داوری گشت، در حالی که ایشان مورد ستم قرار نگیرند.

وَ وُفِّيَت كُلُّ نَفسٍ ما عَمِلَت وَ هُوَ أَعلَمُ بِما يَفعَلونَ (٧٠)

و به هر کسی آنچه انجام داده است بی‌کم و کاست (و برتر از آن) داده شد. و او به آنچه می‌کنند داناتر است.

وَ سيقَ الَّذينَ كَفَروا إِلىٰ جَهَنَّمَ زُمَرًا حَتّىٰ إِذا جاءوها فُتِحَت أَبوٰبُها وَ قالَ لَهُم خَزَنَتُها أَلَم يَأتِكُم رُسُلٌ مِنكُم يَتلونَ عَلَيكُم إيٰتِ رَبِّكُم وَ يُنذِرونَكُم لِقاءَ يَومِكُم هٰذا قالوا بَلىٰ وَ لٰكِن حَقَّت كَلِمَةُ العَذابِ عَلَى الكٰفِرينَ (٧١)

و کسانی که کافر شدند گروه گروه سوی جهنم رانده شدند، تا هنگامی که بدان درآمدند، درهای آن (به رویشان) گشوده شد، و نگهبانانش به آنان گفتند: «مگر فرستادگانی از خودتان برایتان نیامدند حال آنکه آیات پروردگارتان را بر شما می‌خوانند و به دیدار چنین روزی شما را هشدار می‌دهند؟» گفتند: «چرا.» ولی فرمان عذاب بر کافران بحق فرود آمد.

قيلَ ادخُلوا أَبوٰبَ جَهَنَّمَ خٰلِدينَ فيها فَبِئسَ مَثوَى المُتَكَبِّرينَ (٧٢)

و گفته شد: «از درهای دوزخ درآیید، حال آنکه جاودانه در آن بمانید. پس چه بد (جایی) است پایگاه دائمی سرکشان!»

وَ سيقَ الَّذينَ اتَّقَوا رَبَّهُم إِلَى الجَنَّةِ زُمَرًا حَتّىٰ إِذا جاءوها وَ فُتِحَت أَبوٰبُها وَ قالَ لَهُم خَزَنَتُها سَلٰمٌ عَلَيكُم طِبتُم فَادخُلوها خٰلِدينَ (٧٣)

و کسانی که از پرودگارشان پروا داشته‌اند، گروه گروه سوی بهشت سوق داده شدند، تا هنگامی که بدان رسند و درهای آن (به رویشان) گشوده گردد، و نگهبانان آن به ایشان گویند: «سلام بر شما، خوش آمدید، پس در آن جاودانه درآیید.»

وَ قالُوا الحَمدُ لِلَّهِ الَّذى صَدَقَنا وَعدَهُ وَ أَورَثَنَا الأَرضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الجَنَّةِ حَيثُ نَشاءُ فَنِعمَ أَجرُ العٰمِلينَ (٧٤)

و گویند: «سپاس خدایی را که وعده‌اش را برایمان راست گردانید. و سرزمین (بهشت) را به ما به میراث داد. از هر جای آن که بخواهیم جای می‌گزینیم.» پس چه نیک است پاداش عمل‌کنندگان.

وَ تَرَى المَلٰئِكَةَ حافّينَ مِن حَولِ العَرشِ يُسَبِّحونَ بِحَمدِ رَبِّهِم وَ قُضِىَ بَينَهُم بِالحَقِّ وَ قيلَ الحَمدُ لِلَّهِ رَبِّ العٰلَمينَ (٧٥)

و فرشتگان را می‌بینی که پیرامون عرش در گردشند، و با سپاس پروردگارشان او را تنزیه می‌کنند، و در میانشان [:مؤمنان] حکم به تمامی حق شده و گفته شود: «تمام سپاس برای خدا پروردگار جهانیان است.»

محتوای سوره

• تفسیر آیات