نتایج جستجو

اولیاءالله: اهمیت تعظیم اولیاءالله ۱۱ تربیت: روش تربیت ۹ تعظیم: ملاک تعظیم ۷، ۱۰ ذکر: ذکر الگوها ۹; ذکر انبیا ۹; ذکر قصه ادریس (ع) ۱ راستگویى: ارزش راستگویى

شود، و اگر مى بینیم در سوره، «روم» این کلمه به صورت نکره آمده است، براى تعظیم و بزرگداشت آن است، یعنى در بهترین و برترین باغ هاى زیبا و سرورانگیز بهشت

ارزشها: ارزشهاى معنوى ۸; ملاک ارزشها ۸ انبیا: احترام انبیا ۲; تعظیم انبیا ۲ اولیاءالله: اهمیت تعظیم اولیاءالله ۴ تبلیغ: روش تبلیغ ۲ تکریم: ملاک تکریم ۸ ذکر:

به سوى خداى رحمان به مهمانى و ديدار فراهم آريم. روزی ما پرهیزگاران را (با تعظیم و تکریم هرچه بیشتر) به گونه‌ی گروههائی که به نزد شاهان روند و مهمانان ایشان

پرداخته کرده‌اید؟!). چون که به پدرش و قومش گفت: «این مجسمه‌هایی که شما با تعظیم دل داده و ملازم آنها شده‌اید چیستند؟» هنگامی که گفت به پدر خود و قوم خود

احکام ذبح ۶، ۷ شتر: آداب نحر شتر ۸، ۹; بسمله در نحر شتر ۶، ۷ شعائرالله :۱ تعظیم شعائرالله۳ شکر: اهمیت شکر ۱۷; اهمیت شکر نعمت ۱۵; شکر نعمت ۱۶ فقرا: اهمیت

پیغمبر! بیان دار) آن گاه را که به فرشتگان دستور دادیم: برای آدم سجده (ی تعظیم و تکریم) ببرید، پس (همگی اطاعت کردند و) سجده بردند مگر ابلیس که سر باز زد

ترس فرشتگان از خداوند، آمیخته با تعظیم، احترام و توجه ویژه به خداوند است. (و هم من خشیته مشفقون ) «خشیت» ترس توأم با تعظیم و احترام و «اشفاق» ترس آمیخته با

ندارند بسی شتابزده آن را می‌خواهند، و کسانی که ایمان آورده‌اند، از آن با تعظیم هراسناکند و می‌دانند که آن حقّ است. هان‌! همانا آنان که در (باره‌ی) قیامت

زیرا آوردن اشاره - به جاى ذکر نام - یا براى تحقیر است و یا تعظیم. سیاق آیه شریفه، حاکى از تعظیم است. ۳ - مکه در عصر بعثت، شهرى امن بوده و ساکنان آن، باید

نپرستیم، و چیزی را با او شریک قرار ندهیم، و برخی برخی را به جای خدا به ربوبیّت تعظیم نکنیم. پس اگر از حق روی گردانند بگویید: شما گواه باشید که ما تسلیم فرمان

استعمال فعل جمع به جای فعل مفرد، یعنی (إِرْجِعُونِی) به جای (إِرْجِعْنِی)، محض تعظیم مخاطب است. حسّان بن ثابت می‌گوید: اَلا فَارْحَمُونِی یا إِلهَ محمّد فَأِنْ

می‌داند، و جز برای کسی که (او) رضایت دهد شفاعت نمی‌کنند، حال آنکه از بیم او با تعظیم (وی) هراسانند. و هرکس از آنان بگوید: «بی‌گمان من خدایی غیر از او هستم‌» پس

مالك نگهبان آن بوده و بتخانه‏اى بر آن بنا كرده بودند، قريش و تمام عرب آن را تعظيم مى‏نمودند بدان مناسبت فرزندان خويش را «زيدلات» - و «تيم لات» نام مى‏گذاشتند

إذا الرسل أُقّتت . لأىّ یوم أُجّلت) «أىّ» اسم استفهام و یا موصوله و مفید تعظیم و تهویل است. «اُجّلت» به معناى «أخّرت» است. در این برداشت مرجع ضمیر فاعلى

(نگا: یونس / ، طه / ، شعراء / و ). ذکر صیغه جمع خطاب به فرعون در آیه برای تعظیم است. وَ نُمَکِّنَ‌ لَهُمْ‌ فِي‌ الْأَرْضِ‌ وَ... (۱) Tabber requires Javascript

تحیت بزرگ خداوند به الیاس پیامبر(ع) (سلم على إل یاسین) تنوین «سلام» براى تعظیم است و «إل یاسین» در زبان عرب، لغت و تعبیر دیگرى از «الیاس» مى باشد. ۲ - الیاس(ع)،

منظور انوار تجلی الهی، و زیبائیهای غیرقابل توصیف است. «مَا یَغْشی»: مراد تعظیم و تفخیم و تکثیر شی‌ء یا اشیائی است که سدره را در آن وقت در بر گرفته بود.

الاغ و وسق در باره شتر بكار مى‏رود. وقار: عظمت. اسم است از توقير به معنى تعظيم و آن در اصل به معنى ثبوت است (مجمع) [نوح:13-14]. «وَقاراً» مفعول «تَرْجُونَ»

(أصحب الیمین . فى جنّ-ت) «جنّات» جمع «جنّت» (بوستان) است و تنوین آن بر تعظیم دلالت دارد. ۲ - اصحاب الیمین در بهشت، به گفتوگو و پرسوجو از یک دیگر خواهند

است. ۳ - روز قیامت، روزى بس با عظمت و مهم (لکم میعاد یوم) تنوین «یوم» بر تعظیم دلالت دارد. ۴ - اجل تعیین شده مردم، نه لحظه اى قابل جلو انداختن است و نه

ندارند بسی شتابزده آن را می‌خواهند، و کسانی که ایمان آورده‌اند، از آن با تعظیم هراسناکند و می‌دانند که آن حقّ است. هان‌! همانا آنان که در (باره‌ی) قیامت

شرافت مند و وابسته به خداوند (ربّ هذا البیت) اسم اشاره (هذا)، به قرینه سیاق براى تعظیم است. خدا: آثار ربوبیت خدا ۳; آثار مالکیت خدا ۳; اتمام حجت خدا ۴; تدبیرهاى

استئناف بیانى است و یا حال براى «اللیل» مى باشد. گفتنى است تنکیر «آیة» بر تعظیم دلالت دارد. ۲ - با رفتن روشنایى روز، اهل زمین ناگهان در تاریکى فرو مى روند

اختیار خداوند و در گرو اراده او است. (لنریک) جمع بودن فعل «نریک» یا براى تعظیم است و یا به نقش واسطه هایى نظر دارد که فرمان خداوند را اجرا مى کنند. ۴ -

ارجمند و والا در پیشگاه خداوند (و قرءان مبین) تنوین تنکیر «قرآن» براى تفخیم و تعظیم است و بر نکته یاد شده دلالت مى کند. ۸- آیات قرآن کریم، آیاتى روشن و قابل

لِی»: به چه سبب و در برابر چه کاری مرا بخشیده است؟ مراد تحقیر عمل خود و تعظیم مغفرت خدا است. چه غفرانی نصیبم کرده است. مراد اظهار تعجّب از الطاف بی‌حدّ

هر چه دارند، از او دارند. و به همین دلیل نباید در برابر غیر او سر تسلیم و تعظیم فرود آورند و نیز به همین دلیل برای حل هرگونه مشکل باید از او مدد گیرند و

و پندآموزى، بهترین و جامع ترین کتاب است. (إنّه تذکرة) تنکیر «تذکرة» براى تعظیم است. بر این اساس مى توان گفت: عظیم بودن تذکار قرآن، بیانگر عظمت و برترى این

آنان. و نيز بايد دانست كه حفظ احترامات مقدسين و مقربين درگاه رب العالمين به تعظيم و تكريم و زيارت قبور آنان، عبادت ايشان نخواهد بود. تا شرك لازم آيد؛ بلكه

در افاده مطلب ابهامى ندارد. [حج:30] آن است مطلب و هر كه محترمهاى خدا را تعظيم كند و بزرگ دارد آن براى او نزد پروردگارش خير است. به قرينه آيات سابق روشن

در «خشية» از راغب نقل كرديم كه آن ترسى آميخته با تعظيم است. سپس گفتيم: اين سخن كلّيت ندارد و تعظيم از مضاف اليه خشيت استفاده مى‏شود. على هذا به نظر من

چنین فضیلتی از آن کسانی است که در پیشگاه خداوندی که پروردگار کعبه است سر تعظیم فرود آورده، او را عبادت کنند، و احترام این خانه را پاسداری کرده و پیامش را

آن که امکان تکریم به صورت دیگر وجود داشت - مى رساند که سجده، رمز و مظهر تعظیم و بزرگداشت است. ۱۴ - اهمیت آفرینش انسان در مجموعه نظام هستى (إذ قال ربّک

در چهره آنان نمایان است. (وجوه یومئذ خشعة) «خشوع»; یعنى، در برابر کسى سر تعظیم فرود آوردن و سر به زیر بودن و «خاشع» به معناى شکسته حال است (مقاییس اللغة)

عظمت چیزى دلالت دارد که به آن سوگند یاد شده است. نکره آمدن «والد» نیز براى تعظیم است. ۵ - وجود افرادى شایسته و ارجمند در سلاله ابراهیم (و ما ولد) ممکن است

گفته‏اند: مراد از اسم، مسمّى يعنى ذات حق تعالى است و گفته‏اند: مراد از ذكر اسم، تعظيم مسمّى است و نيز گفته‏اند مراد از اسم، ذكر است و گفته‏اند: تنزيه اسم تنزيه

كه در باره شيطان و بر سبيل استخفاف است و نحو [هود:48]. كه به جاى استخفاف تعظيم است. * [بقره:61]. هبوط در اين آيه به معنى حلول و دخول است چنانكه از مجمع

آیات شامل این کلمه عکف‌ (۹ بار) عكوف و عكف به معنى ملازمت با تعظيم است. در مفردات آمده: «العُكُوفُ اَلاِقْبالُ عَلَى الَشَّى‏ءِ وَ مُلازِمَتِهِ عَلَى سَبيلِ

مالك نگهبان آن بوده و بتخانه‏اى بر آن بنا كرده بودند، قريش و تمام عرب آن را تعظيم مى‏نمودند بدان مناسبت فرزندان خويش را «زيدلات» - و «تيم لات» نام مى‏گذاشتند

شد محسوس باشد يا معقول، عين باشد يا معنى. [حج:30]. هر كه محترمات خدا را تعظيم كند و بزرگ و محترم بدارد آن براى او پيش خدايش بهتر است. [طلاق:5]. «يُعظم»

عظمت و بلند مرتبه (لقد أنزلنا إلیکم کتبًا ) تنوین «کتاباً» دال بر تفخیم و تعظیم است. ۳- قرآن در عهد پیامبر(ص) (در نیمه نخست بعثت) به عنوان کتاب شناخته شده

نازل شده از جانب خداوند بر پیامبر(ص) (کتب أنزلنه إلیک) تنکیر «کتاب» مفید تعظیم است. ۲ - کتابت و تدوین قرآن، پس از نزول آن در حیات پیامبراسلام(ص) (کتب أنزلنه

بزرگ انس و الفت ایشان به کوچ تجارتی تابستانه و زمستانه پرامن و امان توأم با تعظیم و احترام مردمان در حق ایشان، می‌بایستی حق‌شناس باشند و خدا را پرستش کنند

خود خواهیها، هوی و هوسها، شهوتها، پول و مقام و جاه و جلال و زن و فرزند سر تعظیم فرود نیاورند، هیچ گونه نابسامانی در جوامع انسانی وجود نخواهد آمد. تفسیر آیات

خواستند (نه عملى کردن) شاهد این مدعا است. گفتنى است تنوین «کیداً» براى تفخیم و تعظیم باشد که در این صورت بیانگر بزرگى نیرنگ است. ۴- قوم بت پرست ابراهیم، از زیان کارترین

استخوانها را به گوشت پوشانيديم؛ بار ديگر او را آفرينشى ديگر داديم. در خور تعظيم است خداوند، آن بهترين آفرينندگان. آنگاه نطفه را به صورت خون بسته و سپس خون

آسمان و زمين به آنها گريه نكردند، بعضى گفته‏اند: چون كرد بزرگى بميرد عرب در تعظيم او گويد: آسمان و زمين بر او گريه كرد و باد گريست و آفتاب تاريك گرديد و در

كه فرمود: چون خدا بر پادشاه روم و فارس نامه نوشت شاه روم نامه آن حضرت را تعظيم كرد و بفرستاده‏اش احترام نمود ولى پادشاه فارس نامه آن حضرت را پاره كرد و

نمى‏آوريم تا از اين سنگ شترى حامله براى ما بيرون آورى، آن سنگى بود كه آن را تعظيم و پرستش مى‏كردند و هر سال نزد آن جمع شده و قربانى مى‏كردند... همانطور كه

سنّت ربّانی) کسانی هستند، که پیام‌های خدا را به خوبی ابلاغ می‌کنند و از سر تعظیم از او هراس دارند و از احدی جز خدا نمی‌هراسند. و خدا برای حسابرسی سریع و دقیق

أُولئک) «بلغ أربعین» اشاره به رسیدن به سن خردمندى است و «اُولئک» بیانگر نوعى تعظیم و ارجمندى است که با تعابیر «نتقبّل» و «نتجاوز» و «فى أصحاب الجنّة» تأکید

از خدا خواست مكه را بلد امن قراردهد. [ابراهيم:35]. و تنكير والد دلالت بر تعظيم دارد و آمدن «ماوَلَد» در جاى«مَنْ وَلَد» دال بر شگفتى امر اوست از جهت مدح

گوئى در مقابل نعمت. در مجمع فرموده: شكر اعتراف به نعمت است توأم با نوعى تعظيم. رمّانى گفته: شكر اظهار نعمت است راغب گويد: شكر يادآورى نعمت و اظهار آن است

تقديم لفظ جلاله براى مبالغه و تعظيم است چنانچه ميگويند خوشم آمد از فلانى و كرمش يعنى از كرم فلانى در مقام مبالغه و تعظيم و فرموده واى بحال هر بسيار دروغگو

ترجمه: «رَسُولٌ»: فرستاده‌ای. پیغمبری. مراد محمّد (است و تنکیر (رسول) برای تعظیم است. «وَرَآءَ»: فراسو. پشت سر. «ظُهُورِ»: جمع ظَهْر، پشتها. «کَأَنَّهُمْ

در میان همه ملّتها. واژه (إحْدَی) به معنی (جَمیع) و (هر) است. جنبه عموم و تعظیم را دارد. مراد یگانه و پیشگام است. «نُفُوراً»: گریز. بیداری (نگا: اسراء /

الإيمان و الكفر‏‏ بَابُ الِاسْتِغْفَارِ مِنَ الذَّنْب‏ موضوعات : بزرگداشت، تعظیم

قرار دادن پیامبراکرم(ص) با صفت «النبىّ» به جاى نام آن حضرت، مى تواند براى تعظیم و بزرگداشت آن بزرگوار باشد. ۳ - دعوت از پیامبر(ص) براى رعایت تقوا و پرهیز

آن اختيار نمودند و چون در دنيا بآنها گفته شود نماز بخوانيد نميخوانند و از تعظيم در برابر خداوند عظيم تكبّر ميورزند و قمّى ره نقل نموده كه وقتى مأمور بتولّاى

ترجمه: «عَفَا اللهُ عَنکَ»: جمله دعائی است و مراد از این نوع جمله‌ها بیشتر تعظیم و توقیر است؛ نه توبیخ و تحقیر. در اینجا عتاب بر ترک اوّلی و أَکْمَل است؛

قداست ويژه‌اى دارد. وقتى خداوند قرآن را عظيم مى‌داند، «4» پس ما بايد آن را تعظيم كنيم، وقتى قرآن را كريم مى‌داند، «5» ما بايد آن را تكريم كنيم، و چون قرآن

آيه 101!. جواب‌: اولا سجده‌ تعظيم‌ ‌بود‌ نه‌ عبوديت‌، و ثانيا سجده‌ ملائكه‌ بامر الهي‌ ‌بود‌ لذا ابليس‌ كافر شد و سجده‌ تعظيم‌ ‌در‌ شرايع‌ سابقه‌ جايز ‌بود‌

سلامتى از هر آفتى و مخافتى، يعنى حق تعالى به جهت تعظيم و تكريم ايشان، بر ايشان سلام فرمايد چنانچه انواع تعظيم به ايشان منظور نمايد. 2- (اضافه مصدر به فاعل)

دادن است (قاموس المحیط). و بزرگى فضیلت، از نکره آمدن «تفضیلاً» - که دال بر تعظیم است- استفاده گردید. ۱۴- وجود مخلوقاتى هم طراز با انسان و یا برتر از او در

اعمال دل و جان انسان نفوذ می‌کند، افکار و عقول را در برابر خود وادار به تعظیم می‌نماید معجزه‌ای که تنها با مغزها و اندیشه‌ها و ارواح انسانها سر و کار دارد،

را مملو از اعجاب و تحسین می‌سازد، و افکار و عقول را در برابر خود وادار به تعظیم می‌نماید. درست همانطور که خداوند بزرگ از خاک، موجوداتی همچون انسان، با آن

بزرگ (و هو الذى خلق من الماء بشرًا) برداشت فوق، از تنوین «بشراً» - که براى تعظیم است - استفاده مى شود. ۴ - انسان ها، داراى دو نوع قرابت و خویشاوندى اند: نسبى

می‌پردازد، آن گونه معرفی که عشق او را در دلها زنده می‌کند، و انسان را به تعظیم در برابر عظمت و لطفش وا می‌دارد زیرا این یک امر فطری است که انسان نسبت به

نيست كه قرار داده شد و واجب گرديد تعظيم روز شنبه. عَلَى الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ‌: بر آنانكه اختلاف كردند در آن، و تعظيم شنبه آن بود كه تعطيل كار نموده

تقديم لفظ جلاله براى مبالغه و تعظيم است چنانچه ميگويند خوشم آمد از فلانى و كرمش يعنى از كرم فلانى در مقام مبالغه و تعظيم و فرموده واى بحال هر بسيار دروغگو

او خلقى را بدون نر و ماده اى قبلى مى آفريند، تا او را به يكتايى بپرستند و تعظيم كنند. و براى ايشان زمينى خلق مى كند تا بر پشت خود حملشان كند. و آسمانى خلق

شدن نباتات زمين. و اما جمادين: به علت جمود و يخ بستن آبها. اما رجب: براى تعظيم آنها اين ماه را (مشتق از رجب بمعنى عظم و عظّم)؛ يا به سبب آنكه در اين ماه

ترجمه: «سُبْحَانَ»: پاک و منزّه است از ناتوانیها و ناشایستها. تسبیح و تقدیس و تعظیم و تکریم باد. این واژه مفعول مطلق فعل محذوفی است و برای اظهار تعجّب و بیان

‌براي‌ يوسف‌ چه‌ معني‌ دارد! جواب‌: سجده‌ عبوديت‌ و پرستش‌ نبود بلكه‌ سجده تعظيم‌ ‌بود‌ و ‌از‌ ‌اينکه‌ جهت‌ شيطان‌ «أَبي‌ وَ استَكبَرَ» و بامر الهي‌ ‌بود‌

تو و ترك توقير و تعظيم تو، به منزله بهائمند كه از فهم و عقل عاريند، زيرا مقتضى عقل آنست كه مراعات حسن ادب كنند و رعايت اجلال و تعظيم نمايند خصوصا نسبت

آن اختيار نمودند و چون در دنيا بآنها گفته شود نماز بخوانيد نميخوانند و از تعظيم در برابر خداوند عظيم تكبّر ميورزند و قمّى ره نقل نموده كه وقتى مأمور بتولّاى

تقديم لفظ جلاله براى مبالغه و تعظيم است چنانچه ميگويند خوشم آمد از فلانى و كرمش يعنى از كرم فلانى در مقام مبالغه و تعظيم و فرموده واى بحال هر بسيار دروغگو

مانند تقسيم باران در ميان بلاد ايشان تا زحمات نبوت تو كم شود، لكن به جهت تعظيم شأن و علو مقام و تفضيل تو بر تمام انبياء، نبوت را به تو ختم و تو را بر كافّه

حيوانات چون آن، از جنس گوساله بود كه پرستش كرده بودند و اين از آن جهت بود كه تعظيم و محبّت گوساله از بين برود. طنطاوى در تفسير خود گفته چون پرستش گاو و عبادت

تغير و فتور و خلل و نقصان است. وَ هُمْ مُكْرَمُونَ‌: و ايشان بزرگواران و با تعظيم و تجليل باشند. أُولئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ (41) فَواكِهُ وَ هُمْ مُكْرَمُونَ

اخروى حج توضيح مفردات و جملات آيات مربوط به مناسك حج تحريك و تشويق مردم به تعظيم حرمات خدا اشاره به اينكه ((تقوى (( امرى معنوى و قلبى است و قائم به اعمال

مملوك او هستند؛ و لذا عطف فرموده بقوله: وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيراً: و تعظيم كن ذات حق را تعظيم كردنى، يعنى خداوند عزّ و جلّ را بزرگتر دان از وصف واصفان و معرفت

اخروى حج توضيح مفردات و جملات آيات مربوط به مناسك حج تحريك و تشويق مردم به تعظيم حرمات خدا اشاره به اينكه ((تقوى (( امرى معنوى و قلبى است و قائم به اعمال

فرائض بر آنها تعظيم سبت، و لذا حرام بود بر آنها صيد ماهى و اعمال دنيويه. إِذْ يَعْدُونَ فِي السَّبْتِ‌: زمانى را كه تجاوز كردند در تعظيم روز شنبه به ترك

بود كه گندم سرخ را قوت خود نمائيم بهتر است از براى ما از سجده براى خدا و تعظيم اولياء او و بعضى گفته‌اند بجاى حطه هطى سهمانا گفتند كه در لسان خودشان مفيد

آن اختيار نمودند و چون در دنيا بآنها گفته شود نماز بخوانيد نميخوانند و از تعظيم در برابر خداوند عظيم تكبّر ميورزند و قمّى ره نقل نموده كه وقتى مأمور بتولّاى

آن اختيار نمودند و چون در دنيا بآنها گفته شود نماز بخوانيد نميخوانند و از تعظيم در برابر خداوند عظيم تكبّر ميورزند و قمّى ره نقل نموده كه وقتى مأمور بتولّاى

مانند پوست آهو ولى در مطلق صفحه مكتوب استعمال ميشود و تنكير آن و كتاب براى تعظيم و اشاره بآنستكه آن دو از قبيل كتاب و ورق معمولى نيست و اللّه اعلم. بِسم‌ِ

در روز جزا همچنانكه ما حضر و پيشكش براى مهمان حاضر سازند در اول ورود براى تعظيم و بعد تشريفات طعام مفصل باشد. اينجا هم بر سبيل سرزنش فرمايد كه زقوم و حميم

عليه السّلام كه آن نفخ روح است در او پس بهتر و برتر و بالاتر آمد و مستحق تعظيم و ثنا شد آنخداوندى كه بهترين آفرينندگان است آفرين بر آن صانع قديرى كه از

اخروى حج توضيح مفردات و جملات آيات مربوط به مناسك حج تحريك و تشويق مردم به تعظيم حرمات خدا اشاره به اينكه ((تقوى (( امرى معنوى و قلبى است و قائم به اعمال

آنچه ذكر شد اقرب و اظهر است و فائده اين جمله‌ها و قسم تأكيد مطالب آتيه و تعظيم ملائكه و بيان ترتيب نزول خيرات و حكمت بعثت انبياء است و آنچه قسم براى آن

آنچه ذكر شد اقرب و اظهر است و فائده اين جمله‌ها و قسم تأكيد مطالب آتيه و تعظيم ملائكه و بيان ترتيب نزول خيرات و حكمت بعثت انبياء است و آنچه قسم براى آن

عليه السّلام كه آن نفخ روح است در او پس بهتر و برتر و بالاتر آمد و مستحق تعظيم و ثنا شد آنخداوندى كه بهترين آفرينندگان است آفرين بر آن صانع قديرى كه از

باطل نزد بعضى مراد زبور، و نزد اكثر مراد قرآن است؛ و تكرار آن به جهت مدح و تعظيم و فضل آن است بر ساير كتب- از جهت مشارك بودن با آنها در وحى و مميّز شدن از

آن اختيار نمودند و چون در دنيا بآنها گفته شود نماز بخوانيد نميخوانند و از تعظيم در برابر خداوند عظيم تكبّر ميورزند و قمّى ره نقل نموده كه وقتى مأمور بتولّاى

آنچه ذكر شد اقرب و اظهر است و فائده اين جمله‌ها و قسم تأكيد مطالب آتيه و تعظيم ملائكه و بيان ترتيب نزول خيرات و حكمت بعثت انبياء است و آنچه قسم براى آن

مانند پوست آهو ولى در مطلق صفحه مكتوب استعمال ميشود و تنكير آن و كتاب براى تعظيم و اشاره بآنستكه آن دو از قبيل كتاب و ورق معمولى نيست و اللّه اعلم. بِسم‌ِ

مانند پوست آهو ولى در مطلق صفحه مكتوب استعمال ميشود و تنكير آن و كتاب براى تعظيم و اشاره بآنستكه آن دو از قبيل كتاب و ورق معمولى نيست و اللّه اعلم. بِسم‌ِ

بخود نمودم و روح خود خواندم پس سجده كنيد براى عبادت من و شكر نعمت و تجليل و تعظيم او در برابرش چون او حامل انوار محمدى صلى اللّه عليه و آله است و اطاعت او

بعضى روايات بمانع الزّكوة تفسير شده و خطاب بصيغه جمع را در ارجعونى براى تعظيم و از دأب عرب دانسته‌اند و گفته‌اند مخاطب خداوند است و بعضى مخاطب را بعد از

عليه السّلام كه آن نفخ روح است در او پس بهتر و برتر و بالاتر آمد و مستحق تعظيم و ثنا شد آنخداوندى كه بهترين آفرينندگان است آفرين بر آن صانع قديرى كه از

اجتماعي‌ تمام‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ميآوردند و ‌هر‌ علامتي‌ بعلامت‌ ديگر سلام‌ ميداد و تعظيم‌ ميكرد و فقط اختلاف‌ ‌اگر‌ حادث‌ ميشد ‌در‌ تقدم‌ و تأخر ‌بود‌، و ممكن‌ ‌است‌

اخروى حج توضيح مفردات و جملات آيات مربوط به مناسك حج تحريك و تشويق مردم به تعظيم حرمات خدا اشاره به اينكه ((تقوى (( امرى معنوى و قلبى است و قائم به اعمال

آن اختيار نمودند و چون در دنيا بآنها گفته شود نماز بخوانيد نميخوانند و از تعظيم در برابر خداوند عظيم تكبّر ميورزند و قمّى ره نقل نموده كه وقتى مأمور بتولّاى

آنچه ذكر شد اقرب و اظهر است و فائده اين جمله‌ها و قسم تأكيد مطالب آتيه و تعظيم ملائكه و بيان ترتيب نزول خيرات و حكمت بعثت انبياء است و آنچه قسم براى آن

بخود نمودم و روح خود خواندم پس سجده كنيد براى عبادت من و شكر نعمت و تجليل و تعظيم او در برابرش چون او حامل انوار محمدى صلى اللّه عليه و آله است و اطاعت او

در زندگانى باشد پسنديده، يا عيشى كه صافى و خالص باشد از كدورات و مقترن به تعظيم و اجلال نزد ملك متعال. إِنَّا لَمَّا طَغَى الْماءُ حَمَلْناكُمْ فِي الْجارِيَةِ

عليه السّلام كه آن نفخ روح است در او پس بهتر و برتر و بالاتر آمد و مستحق تعظيم و ثنا شد آنخداوندى كه بهترين آفرينندگان است آفرين بر آن صانع قديرى كه از

«1» وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ‌: و تعظيم و تجليل ننمودند جهودان خداى تعالى را، چنانچه سزاوار تعظيم است و نشناختند او را، چنانچه حق شناختن او بود

خود و بر غير خود به شرك و كفر و گمراهى و سركشى مانند تزيّى به زىّ ايشان و تعظيم ذكر آنها. و اختلاط با ايشان و طمع در هداياى ايشان و مداهنه نمودن با آنها،

غائب نيستند چون باد گرم آن در قبر هم بر آنها ميوزد و براى تشديد اهوال و تعظيم احوال و تكثير احمال و اثقال آن روز خداوند مكرّر فرموده چه ميدانى چه روزى

روز بزرگ. نكته: عظم يوم به جهت عظم آنچه واقع شود در آن، و اين ابلغ است از تعظيم عذاب؛ چه هرگاه وقت موصوف به عظمت باشد به سبب وقوع عذاب در آن، پس آن عذاب

بعضى روايات بمانع الزّكوة تفسير شده و خطاب بصيغه جمع را در ارجعونى براى تعظيم و از دأب عرب دانسته‌اند و گفته‌اند مخاطب خداوند است و بعضى مخاطب را بعد از

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

معلوم خواهد شد و خبردار ميشوند كه حق با كه بوده و چه كتابى قابل تصديق و تعظيم است و چه كس لايق استهزاء و تخفيف و بر بيشتر از آنها امر در دنيا مكشوف گرديد

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

ثروتی بیندوزم و یا شما را از پرستش بتها منع کنم اما خود در برابر آنها سر تعظیم فرود آورم، نه هرگز چنین نیست. سر انجام به آنها می‌گوید: «من یک هدف بیشتر

آن اختيار نمودند و چون در دنيا بآنها گفته شود نماز بخوانيد نميخوانند و از تعظيم در برابر خداوند عظيم تكبّر ميورزند و قمّى ره نقل نموده كه وقتى مأمور بتولّاى

أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً (45) بعد از آن بر سبيل توقير و تعظيم، خطاب به رسول فرمايد و به غرض امتنان بر بندگان به ارسال آن حضرت بر ايشان،

و روز جزا و فرق ميان خشيت و اشفاق در آيات سابقه گذشت كه اوّل ترس ناشى از تعظيم است لذا نسبت بعلماء داده ميشود و دوم ترس ناشى از اعتنا است كه موجب هراس و

است يعنى اگر خدا ولدى داشت من اوّل عبادت كنندگان آن ولد بودم براى عبادت و تعظيم والدش ولى من نيستم و عبادت نميكنم جز خدا را پس معلوم ميشود كه او ولد ندارد

است يعنى اگر خدا ولدى داشت من اوّل عبادت كنندگان آن ولد بودم براى عبادت و تعظيم والدش ولى من نيستم و عبادت نميكنم جز خدا را پس معلوم ميشود كه او ولد ندارد

سرش افتاد فرمود سبقت گرفتند بر تو ملائكه و جواب شرط محذوف است براى توسعه و تعظيم يعنى اگر ميديدى اين حال را ديده بودى امر شگفت آوريرا كه موجب بسى مسرّت بود

جمال و جلال شناخته بودند بتها را شريك او قرار نميدادند و انتظار تقديس و تعظيم آنها را از تو نداشتند و چه قدر عجله دارند مانند آنكه انسان از عجله خلق شده

بخود نمودم و روح خود خواندم پس سجده كنيد براى عبادت من و شكر نعمت و تجليل و تعظيم او در برابرش چون او حامل انوار محمدى صلى اللّه عليه و آله است و اطاعت او

بخود نمودم و روح خود خواندم پس سجده كنيد براى عبادت من و شكر نعمت و تجليل و تعظيم او در برابرش چون او حامل انوار محمدى صلى اللّه عليه و آله است و اطاعت او

بعضى روايات بمانع الزّكوة تفسير شده و خطاب بصيغه جمع را در ارجعونى براى تعظيم و از دأب عرب دانسته‌اند و گفته‌اند مخاطب خداوند است و بعضى مخاطب را بعد از

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

بهشت در آوردنى كه پسندند آن را، زيرا ملائكه را به استقبال ايشان فرستد و به تعظيم هر چه تمامتر به بهشت در آورد. ممكن است كه مدخل اسم مكان باشد، يعنى در آورد

معلوم خواهد شد و خبردار ميشوند كه حق با كه بوده و چه كتابى قابل تصديق و تعظيم است و چه كس لايق استهزاء و تخفيف و بر بيشتر از آنها امر در دنيا مكشوف گرديد

معلوم خواهد شد و خبردار ميشوند كه حق با كه بوده و چه كتابى قابل تصديق و تعظيم است و چه كس لايق استهزاء و تخفيف و بر بيشتر از آنها امر در دنيا مكشوف گرديد

بعضى روايات بمانع الزّكوة تفسير شده و خطاب بصيغه جمع را در ارجعونى براى تعظيم و از دأب عرب دانسته‌اند و گفته‌اند مخاطب خداوند است و بعضى مخاطب را بعد از

بعضى روايات بمانع الزّكوة تفسير شده و خطاب بصيغه جمع را در ارجعونى براى تعظيم و از دأب عرب دانسته‌اند و گفته‌اند مخاطب خداوند است و بعضى مخاطب را بعد از

آينه از ستمكاران باشى. تنبيه: آيه شريفه از چند جهت تأكيد تهديد فرموده: 1- تعظيم حقى كه معلوم است. 2- تحريض بر اقتفاى آن حضرت. 3- تحذير از پيروى هوى. 4- قبح

پيش از نجواى خود، صَدَقَةً: صدقه دادن به مستحقان. بيان: در اين امر صدقه، تعظيم حضرت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و بهره فقرا و نهى از افراط نمودن

همیشگی با آن مبدء بزرگ ج1، ص40 آفرینش نگه می‌دارد، آنها تنها در برابر خدا سر تعظیم خم می‌کنند، چنین انسانی احساس می‌کند از تمام مخلوقات دیگر فراتر رفته، و ارزش

ياد كن وقتى را كه گفتيم بملائكه سجده كنيد براى خداوند در برابر آدم براى تعظيم او چون حامل انوار طيّبه محمد و آل اطهار او بود و آنها اطاعت نمودند مگر ابليس

غائب نيستند چون باد گرم آن در قبر هم بر آنها ميوزد و براى تشديد اهوال و تعظيم احوال و تكثير احمال و اثقال آن روز خداوند مكرّر فرموده چه ميدانى چه روزى

غائب نيستند چون باد گرم آن در قبر هم بر آنها ميوزد و براى تشديد اهوال و تعظيم احوال و تكثير احمال و اثقال آن روز خداوند مكرّر فرموده چه ميدانى چه روزى

غائب نيستند چون باد گرم آن در قبر هم بر آنها ميوزد و براى تشديد اهوال و تعظيم احوال و تكثير احمال و اثقال آن روز خداوند مكرّر فرموده چه ميدانى چه روزى

غائب نيستند چون باد گرم آن در قبر هم بر آنها ميوزد و براى تشديد اهوال و تعظيم احوال و تكثير احمال و اثقال آن روز خداوند مكرّر فرموده چه ميدانى چه روزى

است يعنى اگر خدا ولدى داشت من اوّل عبادت كنندگان آن ولد بودم براى عبادت و تعظيم والدش ولى من نيستم و عبادت نميكنم جز خدا را پس معلوم ميشود كه او ولد ندارد

ولى سجود عبادتى است كه مخصوص بحق است و براى غير خدا جائز نيست چون بالاترين تعظيم بايد مخصوص ببالاترين معظّم باشد و در ذيل اين آيه سجده واجب است و آداب آن

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

حكيم است كه جز بر وفق حكمت و مصلحت حكم نكند پس حمد و ثناى او واجب و تكبير و تعظيم او لازم و اطاعت و عبادت او فرض و حتم است و در ثواب الاعمال و مجمع از امام

معلوم خواهد شد و خبردار ميشوند كه حق با كه بوده و چه كتابى قابل تصديق و تعظيم است و چه كس لايق استهزاء و تخفيف و بر بيشتر از آنها امر در دنيا مكشوف گرديد

رضاى منعم به قدر امكان و استطاعت، و آن به محبت او باشد در باطن، و ثناى او و تعظيم او بر وجهى كه لايق باشد در قول و سعى در قيام به آنچه بايد نمود از مكافات

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

«دوست بدنيا و آخرت نتوان داد* صحبت يوسف به از دراهم معدود» و در اين حكم تعظيم پيغمبر و انفاق بر فقراء و جلوگيرى از صحبتهاى بيجا و امتياز بين منفق و منافق

مر آدم را. ظاهر آيه آنست كه ملائكه مأمور شدند به سجده، و اين سجده بر وجه تعظيم و تكريم آدم عليه السلام بود. فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ‌: پس سجده كردند

جل که فرموده «و لتکبروا اللّه على ما هداکم» روایت شده که مراد از «تکبیر»، تعظیم و بزرگداشت خداست و مراد از «هدایت» ولایت است (یعنى خدا را به عظمت یاد کنید

نزديك كنند فرمود آيا آنها شنوا و مطيع و عبادت كننده پروردگارند تا شما براى تعظيم آنها مقرّب درگاه خدا شويد گفتند خير فرمود شما كسانى هستيد كه آن بتها را بدست

نزديك كنند فرمود آيا آنها شنوا و مطيع و عبادت كننده پروردگارند تا شما براى تعظيم آنها مقرّب درگاه خدا شويد گفتند خير فرمود شما كسانى هستيد كه آن بتها را بدست

غائب نيستند چون باد گرم آن در قبر هم بر آنها ميوزد و براى تشديد اهوال و تعظيم احوال و تكثير احمال و اثقال آن روز خداوند مكرّر فرموده چه ميدانى چه روزى

او بر وجه حكمت و مصلحت است. اين كلام در اينجا به جهت استفتاح سوره است به تعظيم او سبحانه از روى تسبيح و تقديس و تكريم مانند استفتاح به بسم اللّه. بِسْمِ

ولى سجود عبادتى است كه مخصوص بحق است و براى غير خدا جائز نيست چون بالاترين تعظيم بايد مخصوص ببالاترين معظّم باشد و در ذيل اين آيه سجده واجب است و آداب آن

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

است يعنى اگر خدا ولدى داشت من اوّل عبادت كنندگان آن ولد بودم براى عبادت و تعظيم والدش ولى من نيستم و عبادت نميكنم جز خدا را پس معلوم ميشود كه او ولد ندارد

سرش افتاد فرمود سبقت گرفتند بر تو ملائكه و جواب شرط محذوف است براى توسعه و تعظيم يعنى اگر ميديدى اين حال را ديده بودى امر شگفت آوريرا كه موجب بسى مسرّت بود

نور(10جلدى)، ج‌10، ص: 473 هَلْ فِي ذلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ «5» آنگاه به جهت تعظيم قسم‌هاى مذكوره فرمايد: هَلْ فِي ذلِكَ‌: آيا هست در آنچه سوگند ياد كرديم به

جمال و جلال شناخته بودند بتها را شريك او قرار نميدادند و انتظار تقديس و تعظيم آنها را از تو نداشتند و چه قدر عجله دارند مانند آنكه انسان از عجله خلق شده

بخود نمودم و روح خود خواندم پس سجده كنيد براى عبادت من و شكر نعمت و تجليل و تعظيم او در برابرش چون او حامل انوار محمدى صلى اللّه عليه و آله است و اطاعت او

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

تنبيه: در آيه شريفه اشاراتى است: 1- مصدر شدن كلام به ذكر حق تعالى، به جهت تعظيم شأن مقربين باشد. 2- افراد جبرئيل و ميكائيل به ذكر، به سبب مزيت فضل ايشان

حكيم است كه جز بر وفق حكمت و مصلحت حكم نكند پس حمد و ثناى او واجب و تكبير و تعظيم او لازم و اطاعت و عبادت او فرض و حتم است و در ثواب الاعمال و مجمع از امام

بعضى روايات بمانع الزّكوة تفسير شده و خطاب بصيغه جمع را در ارجعونى براى تعظيم و از دأب عرب دانسته‌اند و گفته‌اند مخاطب خداوند است و بعضى مخاطب را بعد از

به جهت آنست كه داعى شود به شكرگزارى و سپاسدارى منعم حقيقى و اقرب باشد به تعظيم او. وَ يَسْتَجِيبُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ يَزِيدُهُمْ

لا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً: و بپرستيد و عبادت كنيد خدا را به وحدانيت، و تعظيم نمائيد او را در معبوديت، و شريك قرار مدهيد به او در عبادت چيزى را؛ زيرا ذات

اعزاز به سبب ايمان و طاعت، و اذلال به جهت كفر و معاصى است. 2- اعزاز مؤمن، به تعظيم ثنا و مدح در دنيا، و به ثواب عظيم در آخرت؛ و اذلال كافر، در دنيا به كشتن

ياد كن وقتى را كه گفتيم بملائكه سجده كنيد براى خداوند در برابر آدم براى تعظيم او چون حامل انوار طيّبه محمد و آل اطهار او بود و آنها اطاعت نمودند مگر ابليس

است يعنى اگر خدا ولدى داشت من اوّل عبادت كنندگان آن ولد بودم براى عبادت و تعظيم والدش ولى من نيستم و عبادت نميكنم جز خدا را پس معلوم ميشود كه او ولد ندارد

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

«1» با اينكه مراد از «عَبْداً» شخص پيامبر است ولى نكره آوردن آن، به خاطر تعظيم و بزرگداشت است. «عَبْداً إِذا صَلَّى» پيام‌ها 1- انسان ناسپاس است. ما او

شود به ملائكه غلاظ و شداد كه اخذ نمائيد اهل عصيان و طغيان را. پس به جهت تعظيم پروردگار هفتاد «1» تفسير كشاف، ج 3، ص 215. (چ مصر) جلد 10 - صفحه 358 هزار

است يعنى اگر خدا ولدى داشت من اوّل عبادت كنندگان آن ولد بودم براى عبادت و تعظيم والدش ولى من نيستم و عبادت نميكنم جز خدا را پس معلوم ميشود كه او ولد ندارد

حضرت خضر مانعى ندارد با آنكه اسناد ضمير متكلّم مع الغير بواحد حقيقى براى تعظيم هم جائز است و تعدّد فاعل لازم نيست تا اسناد خشيت و ترس كه مناسب با مقام ربوبى

است اگرچه گفته‌اند اسم در اينجا بر حاكى از شخص اطلاق شده و تقديم لقب براى تعظيم است مانند آن كه ما مى‌گوئيم يا مصطفى محمد يا مرتضى على ولى لطف كلام در نظريه

السّلام بود، ناقَةَ اللَّهِ‌: دست بداريد ناقة اللّه را. نكته- اضافه براى تعظيم و اشعار به غرائب آن است، چه اخراج آن از سنگ به كيفيّت خاصه كه سرخ مو و شير

ياد كن وقتى را كه گفتيم بملائكه سجده كنيد براى خداوند در برابر آدم براى تعظيم او چون حامل انوار طيّبه محمد و آل اطهار او بود و آنها اطاعت نمودند مگر ابليس

مستباح العرض و غير محترم بودى. و از حضرت صادق عليه السّلام مروى است كه قريش تعظيم اين بلد مى‌كردند و استحلال عرض پيغمبر مى‌نمودند. حق تعالى اين آيه نازل فرمود:

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

شريفترين مكانها و هيچكس قصد آن نكند مگر آنكه هلاك شود. بايد بروى آنجا و تعظيم آن بجاى آرى و قربانى كنى. پس تبع به كعبه مشرف و خانه را جامه پوشانيد و ششهزار

اشاره‌ بمقام‌ معبوديّت‌ حقّه‌ ذات‌ اقدس‌ باري‌ ‌است‌ ‌که‌ تمام‌ ممكنات‌ سر تعظيم‌ و 1‌-‌ زيرا علت‌ تأثرش‌ ‌در‌ معلول‌ ذاتيست‌ و اختياري‌ نيست‌ و خداوند فاعل‌

وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ‌: و تصديق كنيد به پيغمبران من و تقويت كنيد ايشان را و تعظيم اوامر ايشان را بجاى آريد. وَ أَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً: و قرض

شده بودند. علاوه بر اينكه ايشان پدر خود را دوست مى داشته او را احترام و تعظيم مى كرده اند، و اگر نسبت به يوسف دست به چنين اقدامى زدند باز براى اين بوده

را طواف كنند. اميد است مردم از كعبه منصرف شوند و بدينجا آيند. نجاشى او را تعظيم بسيار كرد. مدتى بر آمد. يكى از بنى كنانه خدمت آن را مى‌نمود. شبى آن را ملوث

بندگان گرامى او براى عظمتش از ترس او بيم دارند با دلبستگى چون خشيت ترس با تعظيم و اشفاق ترس با اعتناء است و هر بنده‌اى از آن بندگان خدا كه مدّعى الوهيّت

خواهشى از خداوند كه مناسب با مقام نبى اولو العزم نبود و آن اين بود كه با تعظيم و تضرّع خواند پروردگار خود را و عرض كرد اى مالك و خالق و رازق من وعده فرمودى

جمال و جلال شناخته بودند بتها را شريك او قرار نميدادند و انتظار تقديس و تعظيم آنها را از تو نداشتند و چه قدر عجله دارند مانند آنكه انسان از عجله خلق شده

اسلام و كتابتى براى پادشاه فارس با رسولى براى دعوت او به اسلام. پادشاه روم تعظيم نمود كتابت و رسول پيغمبر را، و لكن پادشاه فارس تحقير نمود كتابت و رسول حضرت

فرمانبردارى، موجب رضاى امر كننده است، يعنى پيش آمدن من از قوم نه به جهت تعظيم بر ايشان بود، بلكه‌ «1» تفسير برهان، ج 3، ص 40 بنقل از عياشى و حاكم ابو القاسم

«دوست بدنيا و آخرت نتوان داد* صحبت يوسف به از دراهم معدود» و در اين حكم تعظيم پيغمبر و انفاق بر فقراء و جلوگيرى از صحبتهاى بيجا و امتياز بين منفق و منافق

أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌: مالهاى خود را در راه خدا مانند جهاد و تعظيم شعائر دين و اعلاى كلمه حقه و نشر احكام خدا و غيره از خيرات و مبرات؛ چنانچه

شبيه بخودش بوده چنانچه اخيرا مشاهده مى‌شد كه در برابر تمثال سلام مى‌دادند و تعظيم مى‌نمودند و چنانچه نسبت ببعضى فرق از صوفيه مى‌دهند كه ملتزمند در نماز تمثال

مقامات‌ دينيّه‌ و اخلاق‌ حميده‌: صبر، شكر، توكّل‌، حب‌ّ، رجاء، خوف‌، زهد، تعظيم‌، رضا، تسليم‌، و ‌غير‌ اينها. وَ القانِتِين‌َ اصل‌ قنوت‌ بمعني‌ دعا و عبادت‌

آن استدعاى سوارى نمودند، ملاحان اول راضى نشدند، در آخر خضر را شناخته، به تعظيم تمام ايشان را به كشتى سوار نمودند؛ تا چون بنشستند در آن كشتى و به ميان دريا

ميكنى ما را و افزايد آنها را دورى. جلد 4 صفحه 83 تفسير خداوند متعال براى تعظيم شأن و تجليل امر و تقويت خاطر شريف پيغمبر اكرم در امر دعوت فرموده اگر ميخواستيم

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

ولى سجود عبادتى است كه مخصوص بحق است و براى غير خدا جائز نيست چون بالاترين تعظيم بايد مخصوص ببالاترين معظّم باشد و در ذيل اين آيه سجده واجب است و آداب آن

‌اينکه‌ جهت‌ قال‌َ رَب‌ِّ و عدم‌ ذكر ‌ يا ‌ ‌که‌ نگفت‌ ‌ يا ‌ رب‌ چون‌ نداء تعظيم‌ ‌است‌ بخلاف‌ (‌ يا ‌ نوح‌) ‌که‌ نداء تنبيه‌ ‌است‌ إِنِّي‌ أَعُوذُ بِك‌َ

نميگيرد يا ميگيرد و كى ميگيرد و كجا عطا ميكند لذا امام عليه السّلام فرموده تعظيم نشده است خدا بچيزى مانند بداء چون مناط خوف و رجاء و رغبت و رهبت و دعا و اجابت

آيه شريفه اشعار است به آنكه انتقام از كفار براى اهل ايمان [است‌]، و اظهار تعظيم و تكريم خداوند سبحان مر ايشان را؛ چه حكم فرموده كه آنها مستحق و مستوجب آنند

شناخته ميشود نه بذات و تنزيه اسم باعتبار مسمّى است و بعضى گفته‌اند براى تعظيم تعبير باسم شده و محتمل است مراد آن باشد كه اسماء غير لايق بمقام ربوبى را

صحت نبوت با عجز تمام عالم از اتيان آيه به مثل آن. 3- جامعيت شريعت آن حضرت، تعظيم الهى و ثناء سبحانى و انقياد به طاعت اوامر و نواهى ربانى و صرف نفس از حب دنيا

ياد كن وقتى را كه گفتيم بملائكه سجده كنيد براى خداوند در برابر آدم براى تعظيم او چون حامل انوار طيّبه محمد و آل اطهار او بود و آنها اطاعت نمودند مگر ابليس

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

حضرت خضر مانعى ندارد با آنكه اسناد ضمير متكلّم مع الغير بواحد حقيقى براى تعظيم هم جائز است و تعدّد فاعل لازم نيست تا اسناد خشيت و ترس كه مناسب با مقام ربوبى

رسول خدا كه حضرت محمد صلى اللّه عليه و آله است به جهت مراعات ادب و توقير و تعظيم آن حضرت، أُولئِكَ الَّذِينَ‌: آن گروه متأدب آنانند كه، امْتَحَنَ اللَّهُ

كرام را خدّامم قرار دادى خداوند على اعلى فرمود همانا ملائكه را امر نمودم كه تعظيم نمايند تو را بسجود براى آنكه تو بودى ظرف اين انوار مقدسه و اگر ميخواستى از

خارج‌ ‌است‌ بِأَعيُنِنا وَ وَحيِنا و تعبير بجميع‌ ‌در‌ اعين‌ نه‌ ‌براي‌ تعظيم‌ ‌است‌ چنانچه‌ توهّم‌ كردند بلكه‌ ‌براي‌ اينست‌ ‌که‌ امور منتسبه‌ بخداوند

نزديك كنند فرمود آيا آنها شنوا و مطيع و عبادت كننده پروردگارند تا شما براى تعظيم آنها مقرّب درگاه خدا شويد گفتند خير فرمود شما كسانى هستيد كه آن بتها را بدست

نحوست در دنيا مربوط به وقوع آن كواكب است در طالع، مردم مبالغه نمودند در تعظيم آنها و ستايش، و چون ديدند اكثر اوقات كواكب غائب از نظرند، لذا اتخاذ اصنام

نميگيرد يا ميگيرد و كى ميگيرد و كجا عطا ميكند لذا امام عليه السّلام فرموده تعظيم نشده است خدا بچيزى مانند بداء چون مناط خوف و رجاء و رغبت و رهبت و دعا و اجابت

سرش افتاد فرمود سبقت گرفتند بر تو ملائكه و جواب شرط محذوف است براى توسعه و تعظيم يعنى اگر ميديدى اين حال را ديده بودى امر شگفت آوريرا كه موجب بسى مسرّت بود

ميكنى ما را و افزايد آنها را دورى. جلد 4 صفحه 83 تفسير خداوند متعال براى تعظيم شأن و تجليل امر و تقويت خاطر شريف پيغمبر اكرم در امر دعوت فرموده اگر ميخواستيم

و ديگر آنكه هر سه لفظ، به صورت تعظيم و تشريف از جانب خدا نازل شد براى تعليم به خلق، تا اين انوار مقدسه را به غير تعظيم و تكريم نام نبرند و ياد نكنند. مطلب

يعنى از بزرگى قدر و شرف مرتبه و شهرت مستغنى است از تصريح، همچنانكه به جهت تعظيم آن اسناد انزال آن را به ذات خود اختصاص و در وقت متبرك آن را نازل فرمود و

ولى سجود عبادتى است كه مخصوص بحق است و براى غير خدا جائز نيست چون بالاترين تعظيم بايد مخصوص ببالاترين معظّم باشد و در ذيل اين آيه سجده واجب است و آداب آن

بندگان گرامى او براى عظمتش از ترس او بيم دارند با دلبستگى چون خشيت ترس با تعظيم و اشفاق ترس با اعتناء است و هر بنده‌اى از آن بندگان خدا كه مدّعى الوهيّت

حق، به جهت آنست كه خلق حضرت عيسى، از نفخ جبرئيل بود. خرق عادت يا به جهت تعظيم و تكريم روح است ... وَ صَدَّقَتْ بِكَلِماتِ رَبِّها: و تصديق نمود به سخنان

يعنى خواهش ما ريختن گناهان ما است و سجده براى خداوند در مقابل تمثال يك نوع تعظيم از تمثال است چنانچه در سجود ملائكه از براى آدم بيان شد و اللّه اعلم. وَ إِذ

و حضرت ابراهيم بنا مى‌نمود. نزد بعضى مراد رفع مكانت و اظهار شرف آنست به تعظيم آن و دعوت مردمان به حج. بناى كعبه: چون حضرت ابراهيم و اسمعيل عليه السلام

يقين است كه لازم كمال تسليم باشد به حقّيت و صدقيت تا محقق شود كمال انقياد و تعظيم، (اين تعريف به لازم مساوى تسليم است). و يقين تصديق است، يعنى اعتقاد ثابت

فرما بندگان مرا كه ايمان آورنده‌اند. نكته: تخصيص مؤمنين به اضافه به جهت تعظيم ايشان، و تنبيه بر آنكه ايشانند اقامه كنندگان حقوق عبوديت، يُقِيمُوا الصَّلاةَ:

ياد كن وقتى را كه گفتيم بملائكه سجده كنيد براى خداوند در برابر آدم براى تعظيم او چون حامل انوار طيّبه محمد و آل اطهار او بود و آنها اطاعت نمودند مگر ابليس

ندارد و مفسّرين خاصه نوعا از عامّه اخذ مينمايند و تنكير ظاهرا براى ابهام و تعظيم است و جواب اين قسمها ظاهرا آنست كه خداوند فرموده مشمول لعنت و هلاكت شدند

حضرت خضر مانعى ندارد با آنكه اسناد ضمير متكلّم مع الغير بواحد حقيقى براى تعظيم هم جائز است و تعدّد فاعل لازم نيست تا اسناد خشيت و ترس كه مناسب با مقام ربوبى

«دوست بدنيا و آخرت نتوان داد* صحبت يوسف به از دراهم معدود» و در اين حكم تعظيم پيغمبر و انفاق بر فقراء و جلوگيرى از صحبتهاى بيجا و امتياز بين منفق و منافق

عليه و آله باشد، لكن مراد جميع مكلفانند. و در وجه خطاب به رسول، تفخيم و تعظيم شأن اوست، زيرا آن سرور بهتر و پيشواى امت باشد، يعنى بايد همه امت بر دين اسلام

خواهشى از خداوند كه مناسب با مقام نبى اولو العزم نبود و آن اين بود كه با تعظيم و تضرّع خواند پروردگار خود را و عرض كرد اى مالك و خالق و رازق من وعده فرمودى

خدا نميشوند و بنابراين من بيانيّه است و ظاهرا مراد از تكبير خداوند نهايت تعظيم عملى و تكبير لسانى است چنانچه در تهذيب از امام صادق عليه السّلام نقل نموده

بِالْعِبادِ «15» چون حق تعالى تصغير دنيا و ترهيب اهل آن نمود، در عقب آن تعظيم آخرت و ترغيب اهل آن را فرمايد: قُلْ أَ أُنَبِّئُكُمْ بِخَيْرٍ مِنْ ذلِكُمْ‌:

بتحقيق نيكو گردانيده است خدا در بهشت براى مؤمن صالح. در اين كلام تعجيب و تعظيم آن چيزى است كه مؤمنين در آخرت مرزوق مى‌شوند از مثوبات جليله و درجات عاليه

مى‌دارد عدل كنندگان در حكم را، يعنى لازمه دوستى كه احسان و انعام و احفاظ و تعظيم شأن ايشان است، در باره آنان منظور «1» خصال، باب السنة، ص 329، حديث 25. «2»

سجده براى غير خدا در شرايع سابقه جايز بوده و بعضى گفته‌اند مراد از سجده تعظيم است و بعضى گفته‌اند امر بسجده براى حكم و مصالحى در اين مورد خاص بيعقوب شد

اللَّهُ مُهْلِكُهُمْ‌: خداى تعالى هلاك كننده ايشان است به مخالفت بر ترك تعظيم سبت، أَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذاباً شَدِيداً: يا عذاب كننده ايشان است به عذاب

اگر نام حضرتش ‍ را نبرد و نفرمود: «و قال اللّه يا ارض ابلعى ...» به منظور تعظيم بوده ، و دو صيغه امرى كه در اين جمله است يعنى امر «ابلعى » و امر «اقلعى »

را به جهت تعظيم آن حضرت بر زمين گذاشت (و بنابر بعضى از نسخ، تيزى و تندى خود را بر زمين گذاشت)، و ملايم گرديد، و چنان شد كه به جهت اجلال و تعظيم، چشم خود

و به همان مقدار از تعظيم ياد كنيم ؟ و اگر اين تعظيم شرك بود، كلام خداوند به احتراز از چنين تعظيم و اجتناب از چنين شرك سزاوارتر بود، و نيز خداوند متعال امور

نزديك كنند فرمود آيا آنها شنوا و مطيع و عبادت كننده پروردگارند تا شما براى تعظيم آنها مقرّب درگاه خدا شويد گفتند خير فرمود شما كسانى هستيد كه آن بتها را بدست