نتایج جستجو

حسب حسن حشر حصى حضض حطم حفر حقب حقق حلق حلقم حمر حمم حنث حور حين حيى حکم خرج خسر خسف خشع خشى خضد خضر خطء خفض خفى خلد خلف خلق خلو خنس خوض خوف خير خيم دبر

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... خرج ل موه عصر ب ه من نزل حبب وهج نبت سرج جنن جعل

ما فى هن ک هما ب ل ليس ها ه اذا خفض هم وله غير سلم الى قول عمل امن اول صلح خرج او اله طير ظلم علم جنح دخل اتى الله ضمم کون طوف بيت ارض بين انتم طلق بغى رحم

ن انس نور اول قبل حکم صرط اخر جعل عذب ذکر ظلم اجل ذلک قلب کلل نن متع ولى خرج موسى اتى تبع اخذ رحم اهل عبد لو کيف لعل خير فرعون غفر وقى حشر عمل يدى لما

و به فكر پيكار با تو نيايند. هم کم قتل ف حيث ما من فى اين لا الا اخذ اله خرج عدو ب وله الله ل ان نن سبل على حبل اما سوى اولاء وقى کون لعن جعل قلل ذلل سنن

قوم زلزل ملک نفس عزز اجر نحن سبح رضو سوق رعد سرح خلق لما س جهد کتب انس شرر خرج ورى علم ليل فلح قلل سبل اخر وقت حقق على ا کما اما الو حمد نفش هى روح طمع

رئى رحم اتى ا بشر وقى هدى ظلم هن توراة ربب قوم ملک عذب کلل هو غلل قتل انس خرج کفر عمل نن يا لم کسب الا الذين او عفو لو جعل يوم صوب بيض اذ ذلک اول حقق ثم

بخصوصى. حليه نيز به معنى زيور است [فاطر:12] من فى ها ه هم سور لبس هو نهر خرج رئى طرو تحت بغى جنن ذهب فلک لحم عدن ل جرى کبر برق او ا دخل خضر متع نور عجل

جنن بين بدل نبو ملک طهر وحد يا وذر نکح متع عدو او يمن علم رضو بنو ذا عين خرج الذى خير انت هذا رحم دخل ربب اکل ثمن ابو صلح رود ظلل صحب بهج کرم فکه لم بثث

اذا شرک يا غنى اذ عمل قد ارض بعض بل کتب هو ابد زين اهل رود لقى يوم غير موسى خرج اول بلغ بصر خرص هما رجع بعث شىء فرى ا نظر فرعون نفق يقن بيد هذه ويل ذلکم اثم

نمم عن قول دنو خير لکن بعث قدم حيى بين ودد خلد شىء فى غلظ قد شهد ثلث تبع خرج حرب صوب وفق صوم قصد قلب

کلل اتى نطف لم عمل ايى نفس عذب عود کيف بعث ترب اخذ اوى شرک قدر دبر عن قد خرج الا غفر کبر بدء متع ائى حسن وقى سوء ا شىء علق جىء دعو حکم موسى کتب وجد اجل

مول الا ذلک سوى هجر قوم سنبل سکن عذب سبع ظلم شىء يا طوع ثم نفس الذى قرب لعل خرج ا اذا بين جعل سوء دعو وجد عمل موت ايى انس حبب رشد ارض رسل حيى لما نن کثر هن

تثبيت مى‏كرد [بقره:265] ظاهراً مراد آنست كه اموال خود را براى خوشنودى خدا خرج مى‏كنند و نفس خود را با ابتغاء مرضاة خدا ثابت مى‏كنند و با منّت و اذيت بعدى

مول س کتب سمو لم اخر متع وجد فرش خصص اذا فرض عفف اياى کثر کرس لدى رغم ملک خرج ضرر اخذ ايى عبد قرب کسب صحب ردد رزق ذلک يى حقق بئس سبل ا عدل جنن وفى ايد قتر

بى‌گمان، كسانى كه كفر ورزيدند، اموال خود را خرج مى‌كنند تا [مردم را] از راه خدا بازدارند. پس به زودى [همه‌] آن را خرج مى‌كنند، و آنگاه حسرتى بر آنان خواهد گشت؛

به معناى «روغن» گرفته شده، و در این گونه موارد، به معناى نرمش و انعطاف به خرج دادن است. و معمولاً این تعبیر، در مورد انعطاف هاى مذموم و منافقانه به کار

ان ه ربب ف رسل من لا الله اله وله نصح بلغ رود ما نا حبب لوط لکن نفع امن ا خرج توب ب اذ الى قول علم قوم هما ردد على دلل اذا انن عسى ها عجب حرج ک مع نفق کون

راه خدا خرج مى‏كنيد خدا به آن دانا است [اسراء:100]. بگو اگر مالك خزائن رحمت پروردگارم بوديد آن وقت از خرج كردن امساك مى‏كرديد از ترس آنكه خرج كنيد تمام

سوارتان كنم، و آنها برگشتند در حالى كه از غم اين كه چيزى ندارند [براى جهاد] خرج كنند چشمانشان اشك مى‌ريخت و [نيز] گناهى نيست بر كسانى كه چون پيش تو آمدند

عاد قرن بين فرعون ل نوح قوم ذلک اخو الم لوط هم کلل عذب کثر ضرب ايکه قبل ظلم خرج کذب نا ک عتد

مرتد و فرارى خود كه به كفار پناهنده شده‌اند] خرج كرده‌ايد، [از كافران‌] مطالبه كنيد، و آنها هم بايد آنچه را خرج كرده‌اند [از شما] مطالبه كنند. اين حكم خداست

پيش آورد. تا توانگر بر وفق توان خود خرج کند و کسی که روزی‌اش تنگ شده است، در همان حد که خداوند به او بخشیده است خرج کند، خداوند بر هیچ کس جز بر وفق آنچه

و شما از كفار] غنيمت يافتيد، پس به كسانى كه همسرانشان رفته‌اند معادل آنچه خرج كرده‌اند [از غنايم‌] بپردازيد. و از خدايى كه به او ايمان داريد بترسيد و در

باز داشتن از راه خداست على هذا ظاهراً مراد از طيّب مالى است كه در راه خدا خرج شده و از خبيث مالى كه براى باز داشتن از راه خدا مصرف شده باشد در اين صورت

ثم يا انس اذا شىء رئى کفر بعض عمل اوى قرى نجو ائى جزى نصر عبد لو هلک حسن خرج اتى کذب فرى عن رحم ن سوء ا کسب ولى قبل الذى هو کلل نظر ضلل هى انتم او نزل

توانایى، در هیچ کارى قبل از وقتش شتاب نمى کند، و در کیفر مجرمان عجله اى به خرج نمى دهد. روحى بزرگ دارد و بر احساسات خویش مسلط است. «راغب» در «مفردات» مى

انبياء را در آلودگى مانند اشخاص معمولى بدانيم . ف ک قول هم بصر ما ل ب ه قوم خرج رجع يا لقى موسى ضلل خطب الى لم بعد عجل ذلک من ها جسد ى غضب قذف اسف فتن قد

که به کفّار پناهنده شده‌اند) خرج کرده‌اید (از کافران) مطالبه کنید و آنها هم باید آنچه را (برای زنان هجرت کرده بر خود) خرج کرده‌اند (از شما) مطالبه کنند

حكيم است و ميان دلهايشان اُلفت انداخت، كه اگر آنچه در روى زمين است همه را خرج مى‌كردى نمى‌توانستى ميان دلهايشان اُلفت برقرار كنى، ولى خدا بود كه ميان آنان

قد علم ما امن هما انتم حقق وقى رئى هن حلى ذهب الله ذلک سوء اله ليل وله سور خرج خلق رجل لولو کون نهر نوم سبت ريش ورى جنن ف ى سندس فلک بطل الى صنع حرير ذوق

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ها خرج دحو من ذلک بعد موه ارض ضحو رعى

است بر ناتوانان و بر بيماران و بر كسانى كه چيزى نمى‌يابند [تا در راه جهاد ] خرج كنند -در صورتى كه براى خدا و پيامبرش خيرخواهى نمايند- هيچ گناهى نيست، [و نيز]

در کارى است که انسان انجام مى دهد; ولى غالباً این کلمه در مورد هزینه ها و خرج ها گفته مى شود. تعبیر به «اسراف» در سوره «طه» ممکن است اشاره به این باشد که

در قرآن: ۲(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ه ى ف فى شرک شطء ب خرج شدد غلظ ک امر اخو سوى زرع کى هارون انجيل على هم سوق مثل

در حال بارگیری... من خلق حمء سنن ه ل انس جنن بشر ف فخر ک کذب قول اذا ى کما خرج ربب علم قد سوى انن مرج حکم الى ملک الو نور قبل نفخ لئک ها سجد کون لم الک

قرآن: ۲(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... کم اخر ه عود ها فى قد من خرج رسل ل رئى ف على اوى ان امن قصف ائى ايى ام وکل روح غرق

لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ف جعل هم ه حوى بعد س قرء ک قوم رعى ل خرج حقق الذى هدى ظلم ب لا ثم نسى نا صيح نشء اخذ

است [طارق:6] معنى اين آيه به طور تفصيل در قرآن فقط يكبار آمده است. من خلق خرج موه بين صلب انن ترب ه ما انس نظر

شدد ها نبت شمس بشر الذى ه امن سبع هو اذن انن عصر فوق موه برج هن عيش ل سمو خرج ليل ثجج بنى ارض هم نهر طبق خلف الى دعو برک

ثقل حبب نحن ل ارض عدو حرم ب قلب يوم وجه ورى اثم دور مثل فى الله اله سطر قذف خرج ا صيص ظهر

نقل كرده تهلكه از نوادر مصدرها و بر غيرقياس است. [بقره:195]. در راه خدا مال خرج كنيد و خودتان را به هلاكت نياندازيد و نيكى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مى‏دارد

مى‏كنيم. اَبْرَصَ وصف برص است. اذن ب کمه برء ى موت الله وله اله حيى اذ طير خرج کون ف کم ها نبء

و يك بار بيش در قرآن نيامده است. ها من قثء ارض نبت ه فوم ما نا عدس ل بصل خرج ک

[حديد:20]. ه ثم رئى ف صفر نبت لون کفر خلف عجب حطم زرع جعل کون غيث ب غوث فى مثل خرج اخر انن ک

است چه دور است آنچه (قيامت) وعده مى‏شويد منظور از دورى استبعاد وقوع آن است. خرج هيهات کم ل انن ما ان عظم وعد هى ترب الا کون حيى موت نا اذا

تفعيل آن هر دو متعدى است (اقرب). هم قعد ف بعث وله قول اله مع الله کره لو لکن خرج عدد ه

بيشتر از دو بار در كلام اللّه نيامده است. ک الى ها من جنح اول بيض يدى غير سوء خرج سير عود س رهب خوف ذانک جيب لا فى ف بره

تكرار حروف آن دلالت بر تكرار فعل دارد. ها زلزل ارض قول امن الذين اذ شدد اذا خرج بلو کم هنالک نفق ثقل هنا ظنن انس هم ضرر وله سوع انن حتى فى بئس شىء قلب رسل

قمص کذب طوفان ان سبح ائى خلص عقب فسد لکن الله قول طوف جىء بل ايى الا سوغ خرج شدد اخذ طعم صدق بطن شرب سال هم اذ عرض ک حمد فصل انتم لو وقى نفس لن کبر قدس

لبن کذب سفح الله لکن سبح قول بين قمل خلص ائى قمص سوغ بل ايى جرد اله عبد وثق خرج ک فصل نفس سال شرب فسد عقب ان طوفان حمد وقى بطن اخذ صدق طوف شدد جىء الا طعم

الله کذب لبن ک قول خلص نيل لکن ائى فى سبح کون بل سوغ فرث ايى ضفدع نفس اله خرج بين سال قمل وله شرب فصل حمد وقى قمص جرد وثق طوفان ثمر ان قدس عقب کبر فسد دور

ما التى قصص اذا انف کون سير ان حول ولى على هدى جنن قول نصر قلل مضى هل امن خرج ها لو او اخذ بئس سوى انس فتح صدق خلف ثقف رئى بشر قوم حتى انن ارض لبث صلو لما

عبد الذين حيى انس موت ذلک نن بعض عزز ايى نور يدى رحم قدر ملک حسن عن خلف صدق خرج حمد کبر برک لم غير اول فطر اتى اذا ظلم اوى حقق لعل او ائى ليل ولى سبل دين

دشمنى با پيامبر می‌گوید: من دارائی فراوانی را (در راه خوشگذرانیها و لذائذ خرج نموده‌ام و) نابود و تباه کرده‌ام. گوید: «مالی انباشته را تباه کردم.» گوید

ها امن يوم جزى بل طوع ربب هلک نعم اوى ائى شرب حرم حمل عند جىء علو رسل حصد خرج کذب ايى فسد بدر موسى ريب قتر شىء نزل قصو نفق قتل علم نفس جدل جوب اذا ذنب رجل

قول ان خلق علم على هو الذى نا ک جعل ربب الا شىء ملک بين الى فسد الذين ا اذا خرج هما لم بعد يوم کلل موت حقق ى ايى ذلک حيى او اوى خلف ثم نظر کيف قوم حکم جمع

خلق غرق قصو قلل کلا سفل لکن حتى بغل بل سفن الا قمر نا نن دنو نخل صور دعو خرج زين کذب رجل ظهر يا مثل رحم ايى عن خوف ليل عزل طلع سمو طلق وعد الذى ثم وسم

جعل قوم عند حبب بنو انس بدو سرف بصر عن برج الا صدد خير حرم اهل قدر اخذ کثر خرج کوکب غير لکن امم شىء متع زين شرق ى يوم شرک ظهر صبح اتى عقب فرج غوى ملء سکن

ام اهل انث عدل بقر نسو معز حيى ربب طوف ربع ضئن ابل الى وحد عرف شهر صدق نن خرج غور حجر سبق نور غشو هو هدى أما حين وصى بين خلق صدر عطف جعل فرد ذنب فوق صبح

و سرعت مى‏كنيم. باعوان و ياران حفده گويند زيرا كه در پيروى و طاعت سرعت به خرج مى‏دهند. [نحل:72] حفده جمع حافذ به معنى خدمتكار است يعنى: خدا به شما از زنانتان

امر اله وله فخر خيل اتى ل ولى ها س عن لا نفس يسر کتم غنى حبب کون کلل فضل خرج کذب ضغن طوق انتم نن أما حسن حفو يوم حسب عظم قوم اولاء هو عرض اجر عقب سئل شرر

کلل نا رسل على وعى ظلم ارض بطل غفر رئى ذلک انس ام قنت نظر دين شىء ذو هدى خرج نشء وعد مرر ودد هزء جىء لم بين ها عن غيب شدد عرش سمو امن کتب طين حسن مجد ضلل

است پس نمى‏شود مال را اندوخت و بى مصرف گذاشت. 2- بايد مال را در سبيل اللَّه خرج كرد، سبيل اللَّه هر كارى است كه نفع عموم در آن باشد از قبيل جهاد، ترويج دين،

قدم کون ان ل دخل جمع عدو ثبت بعض يمن عن لقى لا جىء شجر هذه يوم قرب ذوق اخذ خرج ه کسب سوء علم عمل قد ولى الذين عفو

اذا ذکر سمو هما جعل نا ى ثم اتى سبح عزز حقق ايى حکم فطر اوى ا لم ائى امن قد خرج حيى الذين رئى رحم سوى او رزق امر هن ام قوم غيب انتم رسل بصر ذلک عن سبع کتب

ما لوم حسر لو لم سمو على کيف علم ا قتل کفف قوم عنق رئى ملک کثر جعل ذات سلک خرج شدد خلق ذکر الا نفق سبل ذرع عدو سحب قبض اذ لئک کون ن انا سوء کلب وقى قلد افک

فى معيشتها». هم من عيش قرى رئى ها دور انس تلک سکن لا صدد هلک علم عن کم ف خرج الله ک سبل الذين کثر لم کون اله وله

حرير کما نثر ربب الو ايى مرج مثل جزى هما قبل عين کان حسب على ف حور ثمم شهو خرج کذب کون حلى انن لا نعم هدى عمل قول سئل ملک حمد خلد ل الله کبر طيب غلم ولد

تثبيت مى‏كرد [بقره:265] ظاهراً مراد آنست كه اموال خود را براى خوشنودى خدا خرج مى‏كنند و نفس خود را با ابتغاء مرضاة خدا ثابت مى‏كنند و با منّت و اذيت بعدى

الله سرر عذب اذ فعل کم کود مرر ه ل نا على طوع موت نفق اجر ربع لو اتى قعد عقب خرج صلو دور صدق قوم

انن ها ف انا صرخ فى ک کلل امس قول ربب جزى نفس نصر نا الذى غرق الا شىء نقذ خرج ذلک موسى لوم من رکب ان عمل رحم اذا شرک صلح عذب غير غوى رقب ن خوف

گفته: طفل به معنى بچه است بر پسر و دختر و جمع اطلاق مى‏شود. ثم کم من بلغ ل خرج شدد او الذين حکم اذا رجل لم ظهر علم حلم اذن علق على وسم وله ارب اله ف سمو

می‌شود: «به سوی جهاد در راه خدا حرکت کنید!» بر زمین سنگینی می‌کنید (و سستی به خرج می‌دهید)؟! آیا به زندگی دنیا به جای آخرت راضی شده‌اید؟! با اینکه متاع زندگی

ذلک مرض نکر جدث حلل حشر اثم هذا دعو کان عدو کثر ارض نهى صلح على حجج صبر نصب خرج عذب بلغ عرف شقق نجو وعد خشى ازف کتم اکل الذى الا نحن رغب اذ قبل صير کتب سوء

رسل فى ا ربب على قوم نجو جعل صبر اتى رحم يا شهد لن نن اول اخر قعد لم ن نزل خرج بنو علم ها مع اذا طوع قتل صدق دعو ذکر جىء بين طير کتب کفر هو او نظر جمع نفس

ف کم اخر سعى ا رود جنب کلل صفو لوم ذئم ذمم قذف تبع خطف ملء فى صلى عذب وصب خرج علو الا ربب لقى ک قول شکر ه الى اله ب کثر جعل سمع بنو ثم وله نن

كه در آن فقط در ثمره درخت به كار رفته است. من ه ل کلل هم ف رزق ها ب اذا فى خرج شبه ما الى ثمر انن اکل کم لعل ک نهر صوب ربب قول امن غير جعل عنب ذلک موه اتى

والسئول عن حاله». کم ها سئل ک ما ى انن عزل کان ف عن ب کون قول دعو بخل ان مول من خرج ه ضغن بغت الله دون علم الا ربب انتم اله عند اتى ل لا

شده مقصود گل معمولى است. من خلق ه ف ل ى ک قول ثم جعل هم کم اذا فى هىء على خرج انن ا طير انس سلل ربب نفخ اجل ها نور عند سوم لزب الذى بل عجب نسل قضى بشر هامان

از غذاهاى آن پاكيزه‌تر است و از آن، غذايى برايتان بياورد، و بايد زيركى به خرج دهد و هيچ كس را از [حال‌] شما آگاه نگرداند. و همچنین (که خوابشان کردیم) آنان

غفر کفر قدر بعث ک ارض ذکر مثل سمو جمع اوى ثم قول نسو يسر هذا رسل موت سئل خرج من بلغ حيى اذا

طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج آن را مى‏دانند. در الميزان گفته: مراد از اموال در حقيقت اموال سفهاء است به

طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج آن را مى‏دانند. در الميزان گفته: مراد از اموال در حقيقت اموال سفهاء است به

ارض قد صبر الذى عرب قصص قرب خلق رسل قبل تلک التى اول صلو قرء بکم جعل ليل خرج قرض عون مسک ذرء ابو قسو قصم حرق کبر علو تبع جهنم يونس مدن حبب

طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج آن را مى‏دانند. در الميزان گفته: مراد از اموال در حقيقت اموال سفهاء است به

ما اول بين خيم خير حور نضخ نور کان ياقوت غرب شرق بحر الذين هل لولو جزى نخل خرج رفرف خبل نسو حلم بطن قبل فضل خضر سمع يوم سمو بسط نصر بغى ودد ثقل رمن شئن کرم

ثمره و میوه‌هایش همه نابود گردید و او (از شدت حزن و اندوه) بر آنچه در باغ خرج کرده بود دست بر دست می‌زد که بنا و اشجارش همه ویران و خشک شده بود، و می‌گفت:

کلل ايد برق الى الذى وقى ه درى نفش لعل موه الله شىء الو جنى جنن انن خلق اله خرج دنو وله ب

در قرآن مجيد فقط يكبار آمده است . ها رفع سوى بنى سمو ف ام غطش خلق ليل شدد خرج انتم

خلو هدى قلب حسب خطء نسو صحب درى ظهر ذا بسل سرع شفق شرب اخر حمل ذکر شرک بحر خرج مول اهل فضل ذات شطن لهب

رفيق دانشمندم آقاى رضوى نويسنده كتاب تجسّم عمل است. من ل ف ک هم فى عين يدى خرج وجه غير ه قول سود سوء بين هى على خيط ها نظر جيب اذا ب ملء الذين الى خلف عذب

آمد(به احتضار). به نظر نگارنده، گستردن بهتر مى‏آيد رجوع شود به «سماء» ها خرج دحى ذلک بعد من ارض ضحو موه رعى ليل

حيى جدر بنو صنع ربع حرم کره مريم ظلم عوم رهب متع قوم خشى ذلکم فتو فتى طوع خرج اخر شهد رغب قتل فعل روح علم شرک

ثم ها على اتى قوم امن عمل الا عذب او حسب الذى ارض سئل رسل رئى جمع امر دخل خرج يوم غرر مع شطن نصر بعد هدى حقق شىء حيى ن سوء ايى وعد صلح يا قبل لما حسن خلف

صلح ذکر وقى الا بين عمل شرب فلک کبر ثمر ثم رسو شىء نوم دعو عن عظم نزل فضل خرج سوع موه شکر

نقل كرده تهلكه از نوادر مصدرها و بر غيرقياس است. [بقره:195]. در راه خدا مال خرج كنيد و خودتان را به هلاكت نياندازيد و نيكى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مى‏دارد

مسو لا روح وقى دخل بئس لم سرح رحم حمل جمل فتو الذين ظهر اکل ثوب قرر ثقل الا خرج او ى شىء اول عشو فتى حضر اتى نن اذ ولى بعد نا صدق سجن صبر نذر عتو صلو ثنى

نفق لمس اذ حزن غرق اوى الله رسل عقب ليس تبت ان نا جعل ظلم ثم تابوت ائى قوم خرج او ى ايى ردد وله نقم غوط يدى الى کسب اذا الا

از چند چيز سؤال مى‌شود: رهبرى امام معصوم عليهم السلام عمر و جوانى، درآمد و خرج و مصرف و رسيدگى به فقرا و بدعت‌ها. «2» 1- انكار معاد سبب حسرت كفّار خواهد

خير قدر عبد اتى کرم نا ثمر ارض علم قوم کون هذا جعل اول حيى صلو غفر ذا غير خرج عند الذى موت ثم نحن يا الا يوم حسب ا الى فضل کلل شکر اوى ملک قبل دخل رود ائى

اخو هما ارض کلل يدى شىء کم سمع ک ذى نا شهد بنو زنى تبع رجم وله شطن على عير خرج اذن فى قتل ابو شهب ايى هن اله سرر ولد الله بين يا ذا فسد فوق حفظ فقد کذب کسب

سبل فرت شىء عمه فرج اوى نعم ندد اذ وسم سمو الذى عمد خلل حرب قلل يوم شهب عند خرج مع هو فضل غير يقن رحم وزن عبد

ما على حقق هو کون بعض ب شجر جعل ميز انن مثل ف ارض جثث کلم کثر عجب لو ذکر خرج سوى مول فوق کم وقى التى لعل الا يمم بدل عن عمل وضع الذى قول علم حتى کتم حرم

نن حقق غلظ اوى شرک طوع حکم عزز ولد غفر حسن عظم فضل عمل يا سخر سمع الذى حتى خرج بغى فتن نا جهنم فوز بلو هدى مرج جىء ليس صير ثقل ضرر کلل ريب نذر وسل اتى جبى

ذلک انت نفق على نذر امن نصى بئس فتح نفس زکو ائى بين لعل شجر ثلث عمل اکل حفظ خرج سبق هى جنب هوى

از راه خدا باز می‌دارند، و کسانی که زر و سیم می‌اندوزند و آن را در راه خدا خرج نمی‌کنند، ایشان را از عذابی دردناک خبر ده‌ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، هر

آن که بزرگ شوند (و اموال را از دست ما بازپس بگیرند آن را هرگونه که بخواهیم خرج می‌کنیم! و از سرپرستان آنان) هرکس که ثروثمند است (از دریافت اجرت سرپرستی و

ثم اول وقى نفس خلق ملک حقق جىء ذا حسن امر کذب يا قبل رئى هذا نزل حکم سمع خرج اخذ صدق هن موسى جنن مثل نذر ضلل شرک کثر نور سجد ولد ن او

جمع ما هم قتل بين انن قول الذين فى قطع على اخر ترب ثم اکل لکن أما خمر دفق خرج شبه بنو طير موه رجع فسد ربب لا ارض جذع اخو وله حلل رئس نخل قدر الا خلق اله

موسى نا امر حمد دين ا وصد قوم ما صرح جعل حبب لم ولد نضد زور ليل زيل اصل سمو خرج رزق فجر لو التى وقد کم فئد هضم ام کان مول نحت زرع قنو عين لا عبد هى خون عن

جىء يمن فضل بغى بصر قد حتى کى وفى بضع رذل کلل غير ايى عود عقب وجد سفل حسن خرج عمر سوع حقق طرف ذلک اهل ظلم رزق الا اوى لقى خسر عظم عدد عبد حجب کذب صلح

اله الله ربب دين الا الذين قول ورى علم بطن نعم حقق ى عن اتى ارض هو او کلل خرج رسل شىء کون انس هن حيى اثم لم کفر بيت کتب هدى نسو احد وزر عدو لکن وحد ذکر

و سخن شایسته می‌گویند) و از آنچه بدیشان عطاء کرده‌ایم (در راه خیر و صلاح) خرج می‌کنند و می‌بخشند. ایشان - به (پاس) آنکه صبر کردند و بدی را با نیکی دفع می‌نمایند

احسن باشد چون ظاهرا ميخواستند مقرّرى ساليانه‌اى بدهند نه يكدفعه و فرق بين خرج و خراج بدفعى و تدريجى است و ذو القرنين بالهام الهى يا قرائن متوجّه شد و فهميد

لما جنن حسن شىء رئى ارض لقى عقب صحب ثمود نوح ذکر عزز الذى انس دين نظر ثم ن خرج هدى ولى عبد سحر هن مع سمو سمع امر حتى حسب وقى فرق

شىء ربب لما تحت نور اذا يا اذ بيت ظلم الا رضو س اول خلد ايى سجد هو وحد حتى خرج عذب غفر عدن الى غير ن قد لکن کلل لم او وقى انس مع عبد نهر جهنم حکم نعم امم

سفر حمم حفظ کلل ذکر هو بل عين رئى قرء نبو عبد فکه يوم بنو فعل مع ملک بعد خرج بلو خفض اذ سبق حضض اخر زرع قد تبع آدم انت کنز لئک برد نحن

ولى ظلم عوم الى التى نفس شرک وقى صيد قصص هود عبد حيث انس شطر کفر وجه موت خرج دين صدد طيب ذا هذا يوم کلل لم نحن سبل قلد سئل ثنى انتم طعم نعم ارض رئى اخر

رئى زجو کفر ى هو نصر سکن رقب يقطين عبد روح ذلک عوم قول جمل صبح احد زحزح غرم خرج وعد ردف غيب حکم ودد ايد يا فقر رکم

امن ان ک نا ربب خلد الا کلل ارض اذا الى اتى ى نهر علم قوم جنن جعل ذلک عن خرج قد سمو اولاء انس هؤلاء نفس يوم تحت شىء اول لم کفر نور اکل جرى ظلم رئى عذب

رجى منك لما ترجو، فانّ موسى خرج يقتبس لاهله نارا فكلّمه اللّه و رجع نبيّا و خرجت ملكة سبأ فاسلمت مع سليمان عليه السّلام و خرج سحرة فرعون يطلبون العزّ لفرعون

درباره مشركين مكه آمده كه مال خود را در راه عداوت و دشمنى با پيامبر اسلام خرج مي‌نمودند. Tabber requires Javascript to function. تفسیر آیات تفسیر آیات وَ

رحم حين درک سوف ثم اذ لکن غشى لقى غشو حتى صمم عظم قلل شکر حفظ انتم عذب مثل خرج عين حمم لطف

جىء اخو اتى ثمود نوح لا عاد سوء ربب لما ابراهيم ايکه وقى ا على نصح فرعون خرج ضيق ذکر الذين ک قرى غبر مدن کفر يونس او بشر حصب حبب ما نذر ارض حلم فضل نهى

رزق ب ه حلل على فى الذين اکل ک قول لا امن انن عمل شکر الى صعد حرم وقى ايى خرج صلح حيى ذلک اول ربب کلم علم جنن سلو اتى برء کون فضل يا منن عن سکن بين بلد

رَبِكَ وَ لا تَكُنْ كَصصاحِبِ الْحُوتِ» معلوم مى‏شود كه بهتر بود بيشتر صبر به خرج داده و از ميان قومش خارج نشود و از «فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ» فهميده

پيروى نمى‌كنيد. یا این که گنجی (از آسمان) به سوی او انداخته شود (تا از آن خرج و انفاق کند) و یا این که باغی داشته باشد که از (میوه‌های) آن بخورد (و امرار

از چند چيز سؤال مى‌شود: رهبرى امام معصوم عليهم السلام عمر و جوانى، درآمد و خرج و مصرف و رسيدگى به فقرا و بدعت‌ها. «2» 1- انكار معاد سبب حسرت كفّار خواهد

من هم ل فى کم ف ب ه ما اله وله ها الله لا انن حيى قول على نا هو ک الا ان خرج اخر ارض ثم متع يوم الذين ى ربب شىء امن الذى ذلک کون عذب الى سمو عن هى کلل

نسبت بخدا داده شده بخلاف خرج كه در مقابل دخل است و مبنى بر مضايقه و انقطاع ميباشد كه مناسب با عمل خلق است ولى بعضى در هر دو جا خرج و بعضى در هر دو خراج قرائت

لما ترجو فان موسى بن عمران خرج يقتبس لاهله نارا فكلّمه اللّه عزّ و جلّ فرجع نبّيا و خرجت ملكة سبا كافرة فاسلمت مع سليمان و خرج سحرة فرعون يطلبون العزّة لفرعون

احسن باشد چون ظاهرا ميخواستند مقرّرى ساليانه‌اى بدهند نه يكدفعه و فرق بين خرج و خراج بدفعى و تدريجى است و ذو القرنين بالهام الهى يا قرائن متوجّه شد و فهميد

تنگنایشان قرار دهید (و ایشان مجبور به ترک منزل شوند). اگر آنان باردار باشند، خرج و نفقه‌ی ایشان را بپردازید تا زمانی که وضع حمل می‌کنند. اگر آنان (حاضر شدند

نسبت بخدا داده شده بخلاف خرج كه در مقابل دخل است و مبنى بر مضايقه و انقطاع ميباشد كه مناسب با عمل خلق است ولى بعضى در هر دو جا خرج و بعضى در هر دو خراج قرائت

نسبت بخدا داده شده بخلاف خرج كه در مقابل دخل است و مبنى بر مضايقه و انقطاع ميباشد كه مناسب با عمل خلق است ولى بعضى در هر دو جا خرج و بعضى در هر دو خراج قرائت

كه در چه تمام كرده و از مالش‌ جلد 4 صفحه 428 كه از كجا جمع نموده و در چه خرج كرده و از دوستى ما اهلبيت و از طرق عامّه هم اين معنى و آنكه سؤال از ولايت

فاخر قيمتى داشت از جواهر. گفت اين را مى‌فروشم و قيمت او را در عداوت پيغمبر خرج مى‌كنم و مطابق آن زنجير و رسن آتشين به گردن او [اندازند] و او را عذاب نمايند

نیافتیم هر چند در «لسان العرب» آمده است: «إِنْسَلَخَ النَّهارُ مِنَ اللَّیْلِ خَرَجَ مِنْهُ خُرُوجاً»; ولى، ظاهر این است که این از همان معناى اول گرفته شده.

خودسرانه انجام ندادم؛ این بود راز کارهایی که نتوانستی در برابر آنها شکیبایی به خرج دهی!» |و اما آن ديوار از آن دو پسر بچه يتيم در آن شهر بود، و زير آن گنجى براى

كه در چه تمام كرده و از مالش‌ جلد 4 صفحه 428 كه از كجا جمع نموده و در چه خرج كرده و از دوستى ما اهلبيت و از طرق عامّه هم اين معنى و آنكه سؤال از ولايت

إِنَّا لَمُغْرَمُونَ‌: بدرستى كه ما الزام شدگانيم به غرامت و خسارت از آنچه خرج كرديم. يا هلاك شدگانيم به سبب هلاك و فوت روزى، يعنى البته ضرر كشيديم بعد از

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) لَن فَاسْتَأْذَنُوک فَقُل مِنْهُم مَعِي تَخْرُجُوا طَائِفَة إِلَى اللّه أَبَدا رَجَعَک وَ يَکْسِبُون فَإِن

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) لَن مَعِي فَقُل أَبَدا لِلْخُرُوج وَ فَاسْتَأْذَنُوک مِنْهُم تُقَاتِلُوا طَائِفَة إِلَى عَدُوّا إِنّکُم اللّه رَضِيتُم

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) وَ ثَجّاجا مَاء بِه حَبّا الْمُعْصِرَات مِن أَنْزَلْنَا نَبَاتا جَنّات وَهّاجا أَلْفَافا در حال بارگیری

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) أَن مِن يُرِيدَان أَرْضِکُم لَسَاحِرَان بِسِحْرِهِمَا هٰذَان وَ إِن يَذْهَبَا بِطَرِيقَتِکُم النّجْوَى

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ف‌ (۲۹۹۹ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) إِن عِلْم لَنَا مِن تَتّبِعُون إِلاّ عِنْدَکُم هَل قُل الظّن بَأْسَنَا وَ ذَاقُوا أَنْتُم

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ال مِن قَال إِنّي لِعَمَلِکُم لَتَکُونَن لُوط رَب يَا الْقَالِين نَجّنِي تَنْتَه لَم لَئِن قَالُوا در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ رَبّک کَنْزَهُمَا أَشُدّهُمَا رَحْمَة يَبْلُغَا مِن أَن فَأَرَاد مَا صَالِحا فَعَلْتُه عَن أَبُوهُمَا أَمْرِي کَان

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ک‌ (۱۴۷۸ بار) وَ مِن کَمَا رَبّک کَرِيم رِزْق بَيْتِک مَغْفِرَة بِالْحَق إِن رَبّهِم فَرِيقا عِنْد الْمُؤْمِنِين در حال

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) مِنْهَا الْمَدِينَة أَهْلَهَا فِي فَسَوْف مَکَرْتُمُوه تَعْلَمُون لَمَکْر لَأُقَطّعَن أَيْدِيَکُم هٰذَا

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) إِذ الّذِين اللّه کَفَرُوا نَصَرَه ثَانِي فَقَد اثْنَيْن تَنْصُرُوه هُمَا قَدِير إِلاّ فِي شَيْء الْغَار

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ن‌ (۲۳۵ بار) ى‌ (۱۰۴۴ بار) وَ صِدْق مُخْرَج مُدْخَل أَدْخِلْنِي اجْعَل رَب لِي مِن قُل لَدُنْک مَحْمُودا سُلْطَانا نَصِيرا

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ صِدْق أَخْرِجْنِي اجْعَل مُدْخَل لِي أَدْخِلْنِي مِن لَدُنْک رَب سُلْطَانا قُل نَصِيرا در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) هَيْهَات وَ أَنّکُم عِظَاما لِمَا إِن تُوعَدُون تُرَابا هِي إِلاّ کُنْتُم مِتّم إِذَا در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ها (۱۳۹۹ بار) أَخِيه وِعَاء ثُم مِن قَبْل کَذٰلِک بِأَوْعِيَتِهِم کِدْنَا لِيُوسُف فَبَدَأ الظّالِمِين مَا نَجْزِي کَان

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) آبَاؤُنَا وَ أَ لَقَد إِنّا وُعِدْنَا هٰذَا نَحْن تُرَابا کُنّا مِن قَبْل إِذَا کَفَرُوا در حال بارگیری

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ يَرْزُقْه لَه مِن يَجْعَل مَن اللّه حَيْث لا يَتّق يَحْتَسِب الْآخِر الْيَوْم در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ف‌ (۲۹۹۹ بار) هم‌ (۳۸۹۶ بار) وَ حَاذِرُون مِن لَجَمِيع جَنّات إِنّا لَغَائِظُون عُيُون لَنَا إِنّهُم کُنُوز مَقَام در

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) أَن قَوْمَک مِن وَ بِآيَاتِنَا الظّلُمَات مُوسَى أَرْسَلْنَا إِلَى النّور لَقَد الْحَکِيم ذَکّرْهُم الْعَزِيز بِأَيّام

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ک‌ (۱۴۷۸ بار) وَ أَو اللّه يَمْکُرُون يَمْکُر يَقْتُلُوک لِيُثْبِتُوک کَفَرُوا الّذِين بِک خَيْر الْمَاکِرِين إِذ در

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ الْأَرْض إِذَا لَه أَنْتُم مَن فِي مِن السّمَاوَات دَعْوَة دَعَاکُم کُل ثُم بِأَمْرِه در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ الْمَيّت مِن الْحَي إِذ بِإِذْنِي اللّيْل فِي النّهَار تُخْرِج الْمَوْتَى الْأَبْرَص کَفَفْت تَرْزُق تُولِج الْأَکْمَه

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) وَ اسْتَطَعْنَا مَعَکُم يُهْلِکُون لَو بِاللّه أَنْفُسَهُم سَيَحْلِفُون اللّه الشّقّة يَعْلَم عَلَيْهِم

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) هم‌ (۳۸۹۶ بار) وَ مِن حَيْث قَالُوا قَرْيَتِکُم ثَقِفْتُمُوهُم أَن إِنّهُم إِلاّ أَخْرَجُوکُم أُنَاس قَوْمِه اقْتُلُوهُم

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ قَال مِنْهَا عَلَيْهِن قَالَت شَاکِرِين مَذْءُوما فَلَمّا أَکْثَرَهُم سِکّينا مَدْحُورا تَجِد رَأَيْنَه لا أَکْبَرْنَه

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) وَ مِن الظّلُمَات إِلَى النّور مَلاَئِکَتُه بَيّنَات الّذِي آيَات عَلَيْکُم هُو عَبْدِه

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) وَ مِن حَيْث دِيَارِکُم الْفِتْنَة الدّين أَخْرِجُوهُم فِي أَشَدّ ظَاهَرُوا قَاتَلُوکُم عَلَى الّذِين

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ خَيْر تَسْأَلُهُم لَک عَلَى فَخَرَاج أَن أَم رَبّک مُعْرِضُون نَجْعَل ذِکْرِهِم تَجْعَل فَهَل عَن الْأَرْض بَيْنَنَا

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) وَ ثُم مِنْهَا طِفْلا تَارَة أُخْرَى مُسَمًّى لِتَبْلُغُوا أَجَل نُعِيدُکُم لَقَد إِلَى أَشُدّکُم أَرَيْنَاه

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ الْأَرْض مِن لَهُم لَکُم مِنْهَا مِمّا عَلَيْهِم أَحْيَيْنَاهَا دَابّة حَبّا الْقَوْل وَقَع الْمَيْتَة فَمِنْه کَسَبْتُم

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ کَذٰلِک مِن يَا بَنِي مِنْهَا الّذِي فِيهَا مَيْتا خَلَق آيَاتِه آدَم بَلْدَة تَمُوتُون أَن مَوْتِهَا قَد الْأَزْوَاج

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ مِن دِيَارِهِم اللّه الّذِين لَئِن لا لَکَاذِبُون إِن لَقَدِير نَصْرِهِم هَاجَرُوا الْمُهَاجِرِين يَخْرُجُون إِنّهُم

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ف‌ (۲۹۹۹ بار) مِن عَلَى قَوْمِه قَال النّاصِحِين سَوِيّا الْمُجْرِمُون مِنْهَا ذُنُوبِهِم لَيَال عَن لَک ثَلاَث خَائِفا

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) مِنْهَا وَ أَن مِن فَإِن أَرَادُوا لَهُم حَتّى النّار أُعِيدُوا يَخْرُجُوا کُلّمَا فِيهَا نَدْخُلَهَا فَإِنّا مَا دَاخِلُون

كه در چه تمام كرده و از مالش‌ جلد 4 صفحه 428 كه از كجا جمع نموده و در چه خرج كرده و از دوستى ما اهلبيت و از طرق عامّه هم اين معنى و آنكه سؤال از ولايت

علم کم قرآن جعل الا قبل زرع امر خلق حقق قرء کون ربب صدق الله قلب اسرائيل خرج حتى انس بعد مريم وقى طين عرف عند الذين شطء ابراهيم شىء نور وفى ى عيسى ا تبع

آیات شامل این کلمه «نُخْرِجُ» از مادّه «خُرُوج» به معناى بیرون مى آوریم است. خرج‌ (۱۸۲ بار) وَ مِنْه کُل مِن فَأَخْرَجْنَا بِه کَذٰلِک خَضِرا لَه الْمَوْتَى

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) ف‌ (۲۹۹۹ بار) مِن بِه مَاء السّمَاء کُل نَبَات مِنْه وَ أَنْزَل شَيْء نُخْرِج فِيهَا خَضِرا لِلْمُسْرِفِين فَأَخْرَجْنَا

آیات شامل این کلمه خرج‌ (۱۸۲ بار) مِن وَ فِي بَيْضَاء يَدَک غَيْر جَيْبِک شَجَرَة سُوء مَا اضْمُم عِلْم إِلَى لا کَلِمَة حَتّى إِلَيْهِم جَنَاحِک أَصْل

[نازعات:2-1]. نشط به معنى كندن و خارج شدن و غيره آمده است «نَشَطَ مِنَ الْمَكانِ: خَرَجَ» در مجمع ونهايه نقل شده: «فى حَديثِ اُمِ سَلَمَة: فَجاء غَمّاز وَ كانَ اَخاها

است كه از آنحضرت سؤال نمودند كسيكه مالى دارد و قرضى هم دارد آيا بايد آنرا خرج عيالش نمايد تا خداوند براى او فرجى نمايد و دين خود را ادا سازد يا بعد از آن

عصو (۴۴ بار) عصى‌ (۴۴ بار) نافرمانى. خروج از طاعت. «عَصى عَصَيْانا:اِذا خَرَجَ عَنْ الطاعَةَ» اصل آن از تمانع به وسيله عصا است. [حجرات:7]. معصيت نيز به

عصو (۴۴ بار) عصى‌ (۴۴ بار) نافرمانى. خروج از طاعت. «عَصى عَصَيْانا:اِذا خَرَجَ عَنْ الطاعَةَ» اصل آن از تمانع به وسيله عصا است. [حجرات:7]. معصيت نيز به

به آن طرف است لذا در مصباح گفته: «نَفَذَ السَّهْمُ: خَرَقَ الرَّمْيَةَ وَ خَرِجَ مَنْها» يعنى تير هدف را سوراخ كرد و از آن طرف خارج گرديد. «نفوذامر» مطاع

راه برود بى آنكه مقصود خودش را بداند. عبارت مصباح چنين است: «هامَ يَهيمُ: خَرَجَ عَلى وَجْهِهِ لايَدْرى اَيْنَ يَتَوَجَّهُ» اقرب الموارد نيز چنين گفته به

[نازعات:2-1]. نشط به معنى كندن و خارج شدن و غيره آمده است «نَشَطَ مِنَ الْمَكانِ: خَرَجَ» در مجمع ونهايه نقل شده: «فى حَديثِ اُمِ سَلَمَة: فَجاء غَمّاز وَ كانَ اَخاها

اسلام را بر او عرضه داشت گفت پس اين همه مالى كه من در جلوگيرى از رواج اسلام خرج نمودم چه ميشود پس حضرت او را كشت آيا كينه مسلمانان و ساير عقائد و اخلاق فاسده

دوزخ را همانا عذابش باشد لازم‌ همانا آن بد جايگاه و مقامى است‌ و آنانكه چون خرج كنند زياده‌روى ننمايند و تنگ نگيرند و باشد ميان اين اعتدالى‌ و آنانكه نمى‌خوانند

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

طول عمر خود در برابر دشمنان و یا مشکلات طاقت فرسای زندگی صبر و مقاومت به خرج دادند و هرگز در برابر این حوادث زانو نزدند و هر یک الگویی بودند از استقامت

احاطه شد بآفت، ميوه‌اش پس گرديد چنانكه زير و رو ميكرد دو دستش را براى آنچه خرج كرده بود در آن و حال آنكه درختان افتاده بودند روى چوب بستهاى افتاده و ميگفت

به هنگام پیش آمدن شداید و گرفتاریهای فردی و اجتماعی، شکیبایی و ایستادگی به خرج می‌دهند. ج1، ص269 3- «آنها که راستگو و درست‌کردارند» و آنچه در باطن به آن

فرموده: قول در كلام عرب موضوع است براى حكايت چنانكه گوئى «قالَ زَيْدٌ - خَرَجَ عَمْرٌو» راغب گويد: قول و قيل يكى است قول بر وجوهى به كار رود اظهر آنها

و تلاشی دست می‌زنید، و نیروهای خداداد که سرمایه‌های وجودتان است در مسیری خرج می‌شود، ببینید سعی و تلاش شما در کدام مسیر، به کدام سمت، و دارای کدام نتیجه

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

این تو ای پیامبر! از اعراض و سر سختی مشرکان قومت نگران مباش، ایستادگی به خرج ده! که سر نوشت تو و یارانت سر نوشت نوح و یاران اوست، و سر انجام گمراهان همان

فرموده: قول در كلام عرب موضوع است براى حكايت چنانكه گوئى «قالَ زَيْدٌ - خَرَجَ عَمْرٌو» راغب گويد: قول و قيل يكى است قول بر وجوهى به كار رود اظهر آنها

اسلام را بر او عرضه داشت گفت پس اين همه مالى كه من در جلوگيرى از رواج اسلام خرج نمودم چه ميشود پس حضرت او را كشت آيا كينه مسلمانان و ساير عقائد و اخلاق فاسده

اسلام را بر او عرضه داشت گفت پس اين همه مالى كه من در جلوگيرى از رواج اسلام خرج نمودم چه ميشود پس حضرت او را كشت آيا كينه مسلمانان و ساير عقائد و اخلاق فاسده

عامل اصلی ورود در بهشت تنها اظهار ایمان به خدا است بی‌آن‌که تلاش و کوششی به خرج دهند، قرآن در برابر این تفکر نادرست می‌فرماید: «آیا گمان کردید داخل بهشت می‌شوید

آيه قبل آمده است، يعنى انفاق شما براى آسايش دنيا و آخرت باشد، نه همه مال را خرج كنيد كه باعث زحمت شما جلد 1 - صفحه 344 در دنيا شود، و نه بخل ورزيد كه مايه

دينار صدقه داد. برادرش هزار دينار اسباب خانه خريد، گفت: من هم هزار دينار خرج اسباب خانه آخرت نمايم، آن را صدقه داد. برادرش هزار دينار آب و ملك خريد، گفت:

می‌کند، ولی «محروم» شخص آبرومندی است که برای معیشت خود نهایت تلاش و کوشش را به خرج می‌دهد اما دستش به جائی نمی‌رسد و کسب و کار و زندگیش به هم پیچیده است و با

گروهی از بنی اسرائیل در برابر حقایقی که قرآن باز گو کرده بود باز مقاومت به خرج دادند و تسلیم نشدند، در این آیه می‌افزاید: «پروردگار تو میان آنها (در روز

احاطه شد بآفت، ميوه‌اش پس گرديد چنانكه زير و رو ميكرد دو دستش را براى آنچه خرج كرده بود در آن و حال آنكه درختان افتاده بودند روى چوب بستهاى افتاده و ميگفت

کافران بدان علت از فهم و درک امور اخروى ناتوان شدند که تمام توان علمى خود را خرج دنیایشان کردند. ۳ - منکران معاد، ناتوان از رد علمى و یقینى آن (بل ادّرک علمهم

عمل کرده و خسته شده‌اند» (عاملة ناصبة). تلاش و کوشش زیادی در زندگی دنیا به خرج می‌دهند، ولی هیچ فایده‌ای جز خستگی نصیبشان نمی‌شود، نه عمل مقبولی در درگاه

او بود. فَجَعَلْناهُمُ الْأَخْسَرِينَ‌: پس گردانيديم آنها را زيانكاران كه خرج و سعى آنها هدر رفت و مراد حاصل نشد. چون آتش گلستان شد، جبرئيل نازل و با حضرت

یفطر فیه الصائم بریدان ... و عنه(ع) انه قال من خرج مسافراً فى شهر رمضان قبل الزوال قضى ذلک الیوم و إن خرج بعد الزوال تم صومه و لاقضاء علیه ...;(۳) کمترین

بن التابوت كه نزد انصار مى آمدند و مى گفتند: مال خود را براى محمد و يارانش خرج نكنيد كه فقير خواهيد شد. چنان كه طبرى صاحب جامع البيان نيز از طريق ابن اسحق

و شاید به خاطر لجاجتی بود که شیطان در مورد اصرار در وسوسه افراد انسان به خرج داد و گناه بزرگ دیگری بر گناه خود افزود به او فرمود: «از این مقام با بدترین

نکرده است، نابیناتر و گمراه تر است». ۸- «عن أبى محمد(ع) ... یا إسحاق! انه من خرج من هذه الدنیا أعمى فهو فى الأخرة أعمى و أضلّ سبیلاً یا إسحاق لیس تعمى الأبصار

فثم وجه اللّه ...» و صلّى رسول اللّه ایماءًا على راحلته اینماتو جهت به حیث خرج الى خیبر و حین رجع من مکة و جعل الکعبة خلف ظهره; خداوند این آیه (فاینما تولوا

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

مجمع البيان‌ «4». سنن النبىّ، علامه طباطبايى، ص 56. جلد 10 - صفحه 172 11. كم خرج، كريم الطبع و خوش معاشرت بود. 12. بدون اينكه قهقهه كند، هميشه تبسّمى بر لب

مجمع البيان‌ «4». سنن النبىّ، علامه طباطبايى، ص 56. جلد 10 - صفحه 172 11. كم خرج، كريم الطبع و خوش معاشرت بود. 12. بدون اينكه قهقهه كند، هميشه تبسّمى بر لب

کوشش هر چه بیشتر، اضافه می‌کند: «و در ذکر و یاد من و اجرای فرمانهایم سستی به خرج ندهید» (وَ لا تَنِیا فِی ذِکْرِی). چرا که سستی و ترک قاطعیت تمام زحمات شما

آفتاب طالع نشود مگر به دو طرف او دو ملك باشند، گويند: بار خدايا عطا فرما هر خرج كننده را عوض، و هر امساك كننده را تلف. و نيز «ابن بابويه» از حضرت رسول اكرم

مطرود من مواضع الخیر لایذکره مؤمن إلاّ لعنه و إن فى علم الله السابق انه إذا خرج القائم(ع) لایبقى مؤمن فى زمانه إلاّ رجمه بالحجارة کما کان قبل ذلک مرجوماً

اللّه علیه و آله و مؤمنان نخستین همچون کوه در مقابل انواع آزارها ایستادگی به خرج دادند و هرگز ننگ تسلیم و شکست را نپذیرفتند، و سر انجام در اهداف خود پیروز

اسلام را بر او عرضه داشت گفت پس اين همه مالى كه من در جلوگيرى از رواج اسلام خرج نمودم چه ميشود پس حضرت او را كشت آيا كينه مسلمانان و ساير عقائد و اخلاق فاسده

اسلام را بر او عرضه داشت گفت پس اين همه مالى كه من در جلوگيرى از رواج اسلام خرج نمودم چه ميشود پس حضرت او را كشت آيا كينه مسلمانان و ساير عقائد و اخلاق فاسده

و قرن بين اصبعيه المسبّحة و الوسطى: هر كه كفالت كند يتيمى را و كفالت كند خرج او را باشم من و او در بهشت مانند اين دو، و انگشت سبّابه و وسطى به هم نزديك

بى حجاب به كوچه و بازار مى‌فرستد. يكى بخل مى‌ورزد و ديگرى بى‌حساب سخاوت به خرج مى‌دهد. يكى از خلق جدا مى‌شود و ديگرى حقّ را فداى خلق مى‌كند. اينگونه رفتار

الفطره و سالناه ان يكتب في ذلك الي مولانا يعني علي بن محمد و كتب ان ذلك قد خرج لعلي بن مهزيار :

جعفر عليه السّلام ما من عبد مؤمن الّا و فى قلبه نكتة بيضاء، فاذا اذنب ذنبا خرج فى تلك النّكتة نكتة سوداء، فاذا تاب‌ جلد 4 صفحه 150 ذهب تلك السّوداء و ان

فقال: جنة من جنان الدنیا تطلع فیها الشمس و القمر و لو کانت من جنان الآخرة ما خرج منها أبدا. حسین بن میسر گوید از امام صادق (ع) درباره بهشت آدم سؤال کردم، فرمود:

بعضی از رژیمهای استبدادی جهان برای محو مذهب و آثار مذهبی از طرق مختلف به خرج داده‌اند نتوانسته‌اند مذهب را از اعماق این جوامع ریشه کن سازند. 3- کشفیات

پذیرا شوند و در برابر انواع ناملایمات برای رسیدن به سر منزل ایمان مقاومت به خرج دهند. تفسیر آیات ۱ - مواجه شدن ایمان آوردگان از اهل کتاب، با یاوه گویى مخالفان

اشاره شده که مشرکان در جاهلیت آنها را مخصوص بتان می‌دانستند و در راه آنها خرج می‌کردند. سپس اضافه می‌کند: «به خدا سوگند (در دادگاه عدل قیامت) از این دروغها

كسوه آنها قرار داد باين معنى كه مال را بكار زد و از او استفاده مباح نمود و خرج آنها كرد و در اين حكم تفاوت ندارد كه مال از آنها باشد و بعنوان ولايت در دست

for him who gives and is righteous. ترتیل: ترجمه: «أَعْطَی»: صرف کرد و داد. خرج و پخش کرد. «إتَّقَی»: از خدا ترسید. تقوا و پرهیزگاری پیشه کرد. وَ وَصَّى‌

مجمع البيان‌ «4». سنن النبىّ، علامه طباطبايى، ص 56. جلد 10 - صفحه 172 11. كم خرج، كريم الطبع و خوش معاشرت بود. 12. بدون اينكه قهقهه كند، هميشه تبسّمى بر لب

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

یهود در مدینه در برابر تبلیغات رسول اکرم صلّی اللّه علیه و اله ایستادگی به خرج می‌دادند، و از پذیرفتن دعوت او امتناع می‌ورزیدند، هر زمانی بهانه‌ای برای شانه

لا يؤدّى حقّ اللّه عزّ و جلّ فى ماله‌ «2». يعنى: نيست سخى، اسراف كننده كه خرج كند مال خود را در غير حق آن، و لكن سخى كسى است كه ادا كند آنچه واجب فرموده

از تهديدات فرعون ترسان نشده حاضر براى فداكارى ديانت شدند، قوت و شجاعت به خرج داده، به سر دار رفتند و از دين حق دست بر نداشتند. قالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ

شما درخواست نمی‌کند. اموالی که به صورت زکات و صدقه می‌دهید و یا در راه جهاد خرج می‌کنید و به نام حقوق شرعی دیگر مصرف می‌نمائید، برای دفاع از امنیت و استقلال

من، يعنى بنى اعمام كه شرار بنى اسرائيلند از آن كه تركه مرا در غير رضاى تو خرج كنند. به روايت صحيحه از حضرت باقر عليه السلام: مراد عمو و پسر عمو باشد «1»

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

مجمع البيان‌ «4». سنن النبىّ، علامه طباطبايى، ص 56. جلد 10 - صفحه 172 11. كم خرج، كريم الطبع و خوش معاشرت بود. 12. بدون اينكه قهقهه كند، هميشه تبسّمى بر لب

انّ اللّه اخذ میثاق الّذین اوتوا الکتاب فى محمّد (ص) «لتبیّننّه للناس» اذا خرج و لا یکتمونه ... . آیات احکام:۸ ارزشها: ضد ارزشها ۱۸ اسلام:۱۲ در کتب آسمانى

فقال: و اللّه ما نزل تأويلها بعد و لا ينزل تأويلها حتّى يخرج القائم فاذا خرج القائم لم يبق كافر باللّه و لا مشرك بالامام الّا كره خروجه حتّى لو كان كافر

را از اين آيه شريفه، فرمود: نازل شده در حق حضرت قائم عجل اللّه فرجه؛ اذا خرج باليهود و النّصارى و الصّابئين و الزّنادقة و اهل الرّدّة و الكفّار فى شرق

از آن نهى كرده است خرج نمايند، از ايشان قبول نميكند، و اگر آن را از راهى كه خدا نهى كرده است بدست آورند و در راهى كه امر فرموده خرج كنند، از ايشان قبول

سلمه» از قبیله اوس و «بنو حارثه» از قبیله خزرج بودند) تصمیم گرفتند که سستی به خرج دهند و از وسط راه به مدینه باز گردند» (إِذْ هَمَّتْ طائِفَتانِ مِنْکُمْ أَنْ

بِالْبَیِّناتِ). «اما آنها (در برابر تبلیغات مستمر، و دعوت پی‌گیر انبیاء مقاومت به خرج دادن و روی حرف خود ایستادند، و) حاضر نبودند آنچه را قبلا تکذیب کردند بپذیرند

اطلاق او غالبا در اخبار به آنچه متعلق به مال است. «انفاق» در اصل، به معنى خرج است. و در اصطلاح، اطلاق شود به انفاقات واجبه و مستحبه. از أبو ذر غفارى منقول

دارا شدى. پس از آن از عمر تو كه فانى كردى و مال تو از كجا كسب نمودى و در چه خرج كردى، پس بگير سلاح خود را و مهيا كن جواب را پيش از سؤال. يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ

مرد مؤمن، دوست‏تر است به درگاه خدا از بيست حج كه در هر حجّى، حاجى صد هزار خرج كند (يعنى صد هزار درهم يا اشرفى طلاى هجده نخودى كه در جز حوائج مؤمنان صرف

(عليه السلام ) خواسته است بگويد كه شما كفار نسبت به ما و كار ما سفاهت به خرج داده و عقل خود را به كار نميزنيد. و يا منظور از «تجهلون » اين است كه شما نمى

برابر این گونه حوادث سخت و دردناک دارند اشاره کرده و می‌گوید: «اگر استقامت به خرج دهید، شکیبا باشید، و تقوی و پرهیزکاری پیشه کنید، این از کارهایی است که (نتیجه

دريغ نكند و شر خود را از آنان بگرداند. خوشا بحال كسى كه در خرج ميانه‏روى كند و زياده (از خرج) را (بمستحقان) ببخشد و از سخنان‏ بيهوده و زيادى و كار زشت خوددارى

سوره هود نازل شده (پس جمله «كما امرت » معنايش اين است كه : در دين استقامت به خرج بده همچنانكه قبلا در سوره يونس هم به تو امر كرده بوديم ). و اما اينكه گفت

پى دارد. ۱۶- «عن الأصبغ بن نباتة قال: ... عمروبن حریث فى سبعة نفر ... إذ خرج علیهم ضبّ فصادوه فأخذه عمروبن حریث فنصب کفّه و قال: بایعوا هذا أمیرالمؤمنین

ابتدا «اصْبِرُوا» سپس‌ «صابِرُوا» كفر خود مقاومت مى‌كنند، كشته مى‌دهند و مال خرج مى‌كنند، شما نيز در راه خدا با جان و مال پايدارى كنيد. «صابِرُوا» 4- مسلمانان

دست مى آید که آنان، کار ضرورى و حیاتى با آن حضرت نداشتند; و گرنه براى آن خرج مى کردند و صدقه مى پرداختند. ۷ - اقامه نماز، تکلیفى الهى برعهده مسلمانان (فأقیموا

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

همه مسلمين به شخص پيامبر (ص ) در آيه شريفه بحث روايتى (در ذيل آيات انفاق ) خرج كردن براى زن و فرزند صدقه است و يكى از راههاى خداست هر عملى كه مورد رضايت

قرآنى در دست عامه مسلمانان بود و براى نگهدارى آنچه داشتند كمال جديت را به خرج مى‏دادند علاوه بر آن گروه زيادى از صحابه و تابعين قارى قرآن بودند كه كارى

تعالى: «و ءاتوا حقه یوم حصاده» ... یعنى القبضة بعد القبضة إذا حصدته و إذا خرج فالحفنة بعد الحفنة ... . از امام صادق(ع) روایت شده است: میوه را در شب نچین

مرحبا بوصيّة رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله ثمّ يقول: انّ طالب العلم اذا خرج من منزله لم يضع رجليه على رطب و لا يابس من الارض الّا سبّحت له الى الارضين

خود مفضّل فرمود: «اگر ميان دو نفر از طرفداران ما نزاعى درگرفت، از مال من خرج كن و ميان آنان آشتى بده». «6» در اسلام، تقويت و تحكيم پيوندها و از بين بردن

اشْكُرُوا «2» بخوريد و سپاس گزاريد. 1- در بزرگداشت شعائر الهى، سخاوتمندانه خرج كنيد. «وَ الْبُدْنَ» ( «بدن» به معناى شتر چاق است) 2- عرب جاهلى مى‌پنداشت

فانصدع الجبل صدعاً ... ثم اضطرب ذلک الجبل ... ثم لم یفجأهم إلا رأسها ... ثم خرج سائر ج---سدها ثم استوت قائمة ع-لى الأرض ... .(۱) از امام باقر (ع) روایت شده

به خداى تعالى و آيات او ايمان بياورند و در اين دعوت منتهاى جد و جهد را به خرج مى داده و شب و روز و آشكارا و پنهان وادارشان مى كرده به اينكه حق را بپذيرند،

كردم كه: فدايت شوم، ديه ولد الزّنا چند است؟ فرمود:هزينه‏اى كه كسى براى او خرج كرده است بوى داده مى‏شود. گفتم: او مرده است، و ثروتى دارد، پس چه كسى از او

تو باز كنم كه از اين دشوارى برهى؟ عرض كردم: بفرمائيد، فرمود: بگو اين مقدار خرج برداشته است و به اين قيمت به تو مى‏فروشم و قيمتى را خود تعيين كن و مگو كه

الیهود، فقالوا انک تابع لقبلتنا فاغتمّ لذلک غمّاً شدیداً و لما کان فى بعض اللیل خرج(ص) یقلب وجهه فى آفاق السماء ... فلما صلّى من الظهر رکعتین جاءه جبرئیل(ع) فقال

بدهد زيرا از سختى بدست آوردنش آگاه است، و اگر سخاوت ورزد جز در محلّ صحيحش خرج نمى‏كند، پرسيدند: چطور مى‏شود كه مؤمن گاهى به همبسترى با همسر خويش بيش از

و جل است [ (۲۶۸ سوره بقره): «آهنگ بد را نكنيد براى آنكه از آن در راه خدا خرج كنيد» سپس فرمود: جز اين از آن روشن‏تر است، آن گفته خدا عزّ و جلّ است‏] «و

شيعه‏ها در چيزى با هم ستيزه دارند، آنها را اصلاح بده و از مال من براى رفع نزاع، خرج كن، اين از مال امام صادق (ع) است. ابو حنيفه مقدم حاج گويد: من و دامادم در

آنکه ایشان در آن جاودانه‌اند. مَثَل آنچه آنان در این زندگی دنیا (بی‌مهابا) خرج می‌کنند، همانند بادی است که در آن سرمای سختی است (که) به کشتزار قومی که بر

عطا كردن جود و سخاوت بكار ميبرد، خداى تبارك و تعالى كمك و يارى را به اندازه خرج و انفاق نازل ميسازد، اموالتان را بوسيله زكات محفوظ داريد، اندازه نگاه داشتن،

آب كه سبب شناور شدن اجسام روى آن مى‌شود. علاوه بر اين، درياها راه طبيعى بى‌خرج و عمومى هستند كه همه‌ى بخش‌هاى زمين را به يكديگر ارتباط مى‌دهند و هنوز هم

پيامبر معصوم بود و هرگز مرتكب گناهى نشد، ولى بهتر اين بود كه باز هم تحمل به خرج مى داد و تا آخرين لحظات قبل از نزول عذاب در ميان قوم مى ماند شايد بيدار مى

ناچار است آن را براى خود همسر و فرزندان خرج كند، و نتيجه آن عملا چنين مى شود كه نيمى از درآمد مرد براى زن خرج مى شود، و نيمى از خودش ، در حالى كه سهم زن

ما باشد. بعد از آن ناچار شدم؛ ناچارى سختى و محتاج گرديدم به چيزى كه آن را خرج كنم و درهاى روزى بر روى من بسته شد، از آن دينارها كه دفن كرده بودم، جستجو

كه زن را عيال خود قرار دهد و بر او انفاق كند. و بر زن واجب نيست كه مرد را خرج دهد، و در وقت احتياج، نفقه‌اى كه به او داده، آن را رد نمايد؛ پس بدين جهت توفير

اول كه جام ملوكانه از خرجين برادرشان درآمد هر چه اصرار و التماس ‍ كردند به خرج نرفت ، و حتى عزيز حاضر نشد يكى از ايشان را بجاى او بازداشت نمايد. بهمين جهت

خرجت‌ ‌من‌ ساعتي‌ ‌الي‌ دار احمد ‌بن‌ اسحق‌ اسئله‌ ‌عن‌ ‌ذلک‌ فقيل‌ انه‌ خرج‌ ‌الي‌ سرّ ‌من‌ رأي‌ ‌في‌ ‌هذا‌ اليوم‌» (مخالفي‌ ‌با‌ ‌من‌ مناظره‌ نمود و

خون را بند كن، بند كردم و باز فرمود: در خانه باش و چون بامداد شد، به ناظر خرج خود، فرمود تا سه اشرفى به من داد، من آنها را گرفتم و نزد بختيشوع نصرانى رفتم

يُقَصِّرُ وَ لاَ يُفْطِرُ لِأَنَّهُ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ وَ لَيْسَ يُرِيدُ اَلسَّفَرَ ثَمَانِيَةَ فَرَاسِخَ إِنَّمَا خَرَجَ يُرِيدُ أَنْ يَلْحَقَ صَاحِبَهُ

جمله كان امر الله مفعولا اشاره به اين است كه در اينگونه مسائل بايد قاطعيت به خرج داد و كارى كه شدنى است بايد بشود، زيرا تسليم جنجالها شدن در مسائلى كه ارتباط

اَلْأُولَى بِتَقْصِيرِ رَكْعَتَيْنِ لِأَنَّهُ خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ قَبْلَ أَنْ تَحْضُرَ اَلْأُولَى وَ سُئِلَ فَإِنْ خَرَجَ بَعْدَ مَا حَضَرَتِ اَلْأُولَى قَالَ

گوش نامحرم نرسد. ديگر آنكه در موقع راه رفتن طورى راه نروند كه عشوه و ناز به خرج مردها بدهند، زيرا بسيارى از زنها اگر هيچگونه طلا آلات همراه نداشته باشند و

در فـكـر هـزيـنه هاى سنگينى بود كه در يك عمر از هر طرف فراهم نموده و در آن خرج كـرده بـود، در حـالى كه همه بر باد رفته و بر پايه ها فرو ريخته بود» (فاصبح

باشند، و در نتيجه هر دو با كمك يك ديگر حق را روشن سازند، و لجاجت و عناد به خرج ندهند، پس وقتى اين شرط با شرط اول جمع شد، حسن و نيكويى مجادله دو برابر مى

مطلب، امرى است كه مشركان از قبول آن خوددارى مى كرده اند و عزّت و شقاق به خرج مى داده اند، و ملت هاى بيشمارى به خاطر امتناع از پذيرفتن آن، هلاك گشته اند

كاسبى كردى، همان درهم را خرج كن. و اما اگر بگويى «إذا اكتسبت درهما، فأنفق درهما»، معنايش اين است كه اگر درهمى را كسب كردى، درهمى را خرج كن. و در اين جمله، منظور

قَالَ أَيُّهُمَا اَلْأَكْبَرُ فَقَالَ اَلَّذِي خَرَجَ أَوَّلاً فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ اَلَّذِي خَرَجَ آخِراً هُوَ أَكْبَرُ أَ مَا تَعْلَمُ أَنَّهَا

يهوديت‌ و مجوسيت‌ داشته‌اند «و صبا يصبو» (بدون‌ همزه‌ و ‌با‌ همزه‌) بمعني‌ «خرج‌ ‌من‌ دين‌ ‌الي‌ دين‌» ميباشد، و ‌در‌ تفسير قمي‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌گفت‌: «‌قال‌

‌عليه‌ السّلام‌ «‌من‌ زنا خرج‌ ‌من‌ ايمان‌ و ‌من‌ شرب‌ الخمر خرج‌ ‌من‌ الايمان‌ و ‌من‌ افطر يوما ‌من‌ شهر رمضان‌ متعمّدا خرج‌ ‌من‌ الايمان‌» (كسي‌ ‌که‌

اهل تقوى كم هزينه ترين اهل دنيايند و نسبت به تو از همه بيشتر كمك كارند (كم خرج و پركارند ) يادشان آورى و به تو كمك دهند و اگر از يادشان ببرى يادت كنند، پر

فَلَمَّا دَخَلَ‏ مَكَّةَ دَخَلَ مِنْ أَعْلاَهَا مِنَ‏ اَلْعَقَبَةِ وَ خَرَجَ حِينَ خَرَجَ مِنْ‏ ذِي طُوًى‏ فَلَمَّا اِنْتَهَى إِلَى‏ بَابِ اَلْمَسْجِدِ اِسْتَقْبَلَ‏

چنين است كه به خدا ايمان نياورند هر چند اى رسول گرامى من ، حرص و پافشارى به خرج دهى ، و دوست بدارى كه ايمان بياورند، (دليل بر اين معنايى كه براى آيه كرديم

اللّه عليه و آله و سلّم ) در برابر يكى از اين پيشنهادها انعطاف و نرمشى به خرج مى داد پايه هاى انقلاب اسلامى فرو مى ريخت و تلاشها هرگز به نتيجه نمى رسيد

و شايد به خاطر لجاجتى بود كه شيطان در مورد اصرار در وسوسه افراد انسان به خرج داد، يعنى در آغاز تنها گناه او سركشى از اطاعت فرمان خدا بود و به همين جهت

اَلْعَمُودَيْنِ‏ فَلَمْ يَقْدِرْ عَلَيْهِ فَصَلَّى دُونَهُ ثُمَّ خَرَجَ فَمَضَى حَتَّى خَرَجَ مِنَ‏ اَلْمَسْجِدِ

اَلْعَصْرَ لِأَنَّ وَقْتَ اَلظُّهْرِ دَخَلَ عَلَيْهَا وَ هِيَ فِي اَلدَّمِ وَ خَرَجَ عَنْهَا اَلْوَقْتُ وَ هِيَ فِي اَلدَّمِ فَلَمْ يَجِبْ عَلَيْهَا أَنْ تُصَلِّيَ

اَلْعَصْرَ لِأَنَّ وَقْتَ اَلظُّهْرِ دَخَلَ عَلَيْهَا وَ هِيَ فِي اَلدَّمِ وَ خَرَجَ عَنْهَا اَلْوَقْتُ وَ هِيَ فِي اَلدَّمِ فَلَمْ يَجِبْ عَلَيْهَا أَنْ تُصَلِّيَ

يُقَصِّرُ أَوْ يُتِمُّ فَقَالَ إِنْ خَرَجَ لِقُوتِهِ وَ قُوتِ عِيَالِهِ فَلْيُفْطِرْ وَ لْيُقَصِّرْ وَ إِنْ خَرَجَ لِطَلَبِ اَلْفُضُولِ فَلاَ وَ لاَ كَرَامَةَ

يَعْلَمَ أَنَّهُ لاَ يَفُوتُهُ اَلْحَجُّ فَإِذَا عَلِمَ وَ خَرَجَ وَ عَادَ فِي اَلشَّهْرِ اَلَّذِي خَرَجَ فِيهِ دَخَلَ‏ مَكَّةَ مُحِلاًّ وَ إِنْ دَخَلَهَا فِي

أَهْلَ اَلطَّائِفِ‏ قَالَ أَيُّمَا عَبْدٍ خَرَجَ إِلَيْنَا قَبْلَ مَوْلاَهُ فَهُوَ حُرٌّ وَ أَيُّمَا عَبْدٍ خَرَجَ إِلَيْنَا بَعْدَ مَوْلاَهُ فَهُوَ عَبْدٌ

يَوْمَيْنِ يُقَصِّرُ أَوْ يُتِمُّ فَقَالَ إِنْ خَرَجَ لِقُوتِهِ وَ قُوتِ عِيَالِهِ فَلْيُفْطِرْ وَ يُقَصِّرُ وَ إِنْ خَرَجَ لِطَلَبِ اَلْفُضُولِ‏ فَلاَ وَ لاَ كَرَامَةَ

اَلْعَصْرَ لِأَنَّ وَقْتَ اَلظُّهْرِ دَخَلَ عَلَيْهَا وَ هِيَ فِي اَلدَّمِ وَ خَرَجَ عَنْهَا اَلْوَقْتُ وَ هِيَ فِي اَلدَّمِ فَلَمْ يَجِبْ عَلَيْهَا أَنْ تُصَلِّيَ

وَ هُوَ صَائِمٌ قَالَ إِنْ خَرَجَ قَبْلَ أَنْ يَنْتَصِفَ اَلنَّهَارُ فَلْيُفْطِرْ وَ لْيَقْضِ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ وَ إِنْ خَرَجَ بَعْدَ اَلزَّوَالِ فَلْيُتِمَّ

مَا رَوَاهُ‏ سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ مِنْ‏ مِنًى‏ يُرِيدُ اَلْبَيْتَ‏ قَبْلَ نِصْفِ اَللَّيْلِ فَأَصْبَحَ‏ بِمَكَّةَ فَقَالَ

فَيَرْمِيهَا يَفْصِلُ بَيْنَ كُلِّ رَمْيَتَيْنِ بِسَاعَةٍ قُلْتُ فَاتَهُ ذَلِكَ وَ خَرَجَ قَالَ لَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ قَالَ قُلْتُ فَرَجُلٌ نَسِيَ اَلسَّعْيَ بَيْنَ‏

وَ هُوَ صَائِمٌ قَالَ إِنْ خَرَجَ قَبْلَ أَنْ يَنْتَصِفَ اَلنَّهَارُ فَلْيُفْطِرْ وَ لْيَقْضِ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ وَ إِنْ خَرَجَ بَعْدَ اَلزَّوَالِ فَلْيُتِمَّ

يَخْرُجَ فَإِذَا هُوَ خَرَجَ زَكَّاهُ لِعَامِهِ ذَلِكَ وَ إِنْ هُوَ كَانَ يَأْخُذُ مِنْهُ قَلِيلاً قَلِيلاً فَلْيُزَكِّ مَا خَرَجَ مِنْهُ أَوَّلاً فَأَوَّلاً

لِلنِّسَاءِ قَالَ يُوَرَّثُ مِنْ حَيْثُ يَبُولُ فَإِنْ خَرَجَ مِنْهُمَا جَمِيعاً فَمِنْ حَيْثُ سَبَقَ فَإِنْ خَرَجَ سَوَاءً فَمِنْ حَيْثُ يَنْبَعِثُ فَإِنْ كَانَا

يعنى آيا بعد از آنكه به شما دستور داديم كه بعد از ايمان آوردن هم استقامت به خرج دهيد و هم تسليم شويد آيا از آرزوى كاذب خود دست برداشته ايد يا نه ، بلكه گمان

أَتَيْتُ بَابَ‏ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ ع‏ فَوَافَقْتُهُ حِينَ خَرَجَ مِنَ اَلْبَابِ فَقَالَ‏ بِسْمِ اَللَّهِ‏ آمَنْتُ بِاللَّهِ وَ تَوَكَّلْتُ عَلَى

فَإِنَّهُ يُضْرَبُ‏ عَلَى لِسَانِهِ بِإِبْرَةٍ فَإِنْ خَرَجَ اَلدَّمُ أَحْمَرَ فَقَدْ كَذَبَ وَ إِنْ خَرَجَ اَلدَّمُ أَسْوَدَ فَقَدْ صَدَقَ‏

أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ فِي‏ أَشْهُرِ اَلْحَجِ‏ مُعْتَمِراً ثُمَّ رَجَعَ إِلَى بِلاَدِهِ قَالَ لاَ بَأْسَ وَ إِنْ حَجَّ فِي عَامِهِ ذَلِكَ وَ

اِحْتَجُّوا فَكُلُّهُمْ يَدَّعِيهِ فَأَسْهَمْتُ بَيْنَهُمْ وَ جَعَلْتُهُ لِلَّذِي خَرَجَ سَهْمُهُ وَ ضَمَّنْتُهُ نَصِيبَهُمْ فَقَالَ‏ اَلنَّبِيُّ ص‏ إِنَّهُ لَيْسَ

مَنْ خَرَجَ وَحْدَهُ فِي سَفَرٍ فَلْيَقُلْ‏ مَا شَاءَ اَللَّهُ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ اَللَّهُمَّ آنِسْ وَحْشَتِي وَ أَعِنِّي عَلَى

وَ أَخْرِجْ وَاحِدَةً فَإِنْ خَرَجَ ثَلاَثٌ مُتَوَالِيَاتٌ اِفْعَلْ فَافْعَلِ اَلْأَمْرَ اَلَّذِي تُرِيدُهُ وَ إِنْ خَرَجَ ثَلاَثٌ مُتَوَالِيَاتٌ لاَ تَفْعَلْ

وَ هُوَ اَلْمَوْضِعُ اَلَّذِي خَرَجَ مِنْهُ‏ إِبْرَاهِيمُ ع‏ إِلَى‏ اَلْعَمَالِقَةِ وَ هُوَ اَلْمَوْضِعُ اَلَّذِي خَرَجَ مِنْهُ‏ دَاوُدُ إِلَى‏ جَالُوتَ

وَ أَخْرَجَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً فَمِنْهُمْ مَنْ خَرَجَ فِي طَلَبِ اَلْمَعِيشَةِ وَ مِنْهُمْ مَنْ خَرَجَ كَرَاهِيَةَ اَلْقِتَالِ وَ فِي أَيْدِيهِمْ أَشْيَاءُ

اَلْإِسْلاَمُ‏ فَيَقُولاَنِ لَهُ مَا تَقُولُ فِي هَذَا اَلرَّجُلِ اَلَّذِي خَرَجَ بَيْنَ ظَهْرَانَيْكُمْ فَيَقُولُ أَ عَنْ‏ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏

أَنَّهُ كَانَ إِذَا خَرَجَ مِنَ اَلْبَيْتِ قَالَ‏ بِسْمِ اَللَّهِ خَرَجْتُ وَ عَلَى اَللَّهِ تَوَكَّلْتُ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ

إِنَّهُ وَ اَللَّهِ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ‏ بِإِصْرَارٍ وَ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلاَّ بِإِقْرَارٍ

كَانَ‏ أَبِي ع‏ إِذَا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ قَالَ بِسْمِ اَللََّهِ اَلرَّحْمََنِ اَلرَّحِيمِ‏ خَرَجْتُ بِحَوْلِ اَللَّهِ وَ قُوَّتِهِ لاَ بِحَوْلٍ مِنِّي

فَاغْتَسَلَ ثُمَّ خَرَجَ حَتَّى أَتَى‏ اَلْمَسْجِدَ اَلَّذِي عِنْدَ اَلشَّجَرَةِ فَصَلَّى فِيهِ اَلظُّهْرَ وَ عَزَمَ بِالْحَجِّ مُفْرِداً وَ خَرَجَ حَتَّى اِنْتَهَى

فَأَمَّا مَا رَوَاهُ‏ كَتَبَ إِلَيْهِ رَجُلٌ هَلْ يَجِبُ اَلْوُضُوءُ مِمَّا خَرَجَ مِنَ اَلذَّكَرِ بَعْدَ اَلاِسْتِبْرَاءِ فَكَتَبَ نَعَمْ‏

اَلطِّيبِ سَوَاءٌ قُلْتُ لاَ قَالَ إِنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا هَمَّ بِالْحَسَنَةِ خَرَجَ نَفَسُهُ طَيِّبَ اَلرِّيحِ فَقَالَ صَاحِبُ اَلْيَمِينِ لِصَاحِبِ اَلشِّمَالِ

حِينَ خَرَجْتَ فَهَلْ قُلْتَ شَيْئاً قَالَ نَعَمْ إِنَّ اَلْإِنْسَانَ إِذَا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ قَالَ حِينَ يُرِيدُ أَنْ يَخْرُجَ‏ اَللَّهُ أَكْبَرُ اَللَّهُ

كَانَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِذَا خَرَجَ يَقُولُ اَللَّهُمَّ بِكَ خَرَجْتُ وَ لَكَ أَسْلَمْتُ وَ بِكَ آمَنْتُ وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ اَللَّهُمَّ بَارِكْ

فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ فَظَنَّ أَنَّ اَلنِّدَاءَ لِلسَّحُورِ فَجَامَعَ وَ خَرَجَ فَإِذَا اَلصُّبْحُ قَدْ أَسْفَرَ فَكَتَبَ ع بِخَطِّهِ يَقْضِي ذَلِكَ اَلْيَوْمَ

فَأَمَّا مَا رَوَاهُ‏ كَتَبَ إِلَيْهِ رَجُلٌ هَلْ يَجِبُ اَلْوُضُوءُ مِمَّا خَرَجَ مِنَ اَلذَّكَرِ بَعْدَ اَلاِسْتِبْرَاءِ فَكَتَبَ نَعَمْ‏

مدينه در برابر تبليغات رسول اكرم (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) ايستادگى به خرج مى دادند، و از پذيرفتن دعوت او امتناع مى ورزيدند هر زمانى بهانه اى براى شانه

سرسبز و باغهائى پر نعمت به آنها داده بود، در كشاورزى ابتكار و قدرت فراوان به خرج مى دادند، عمرهائى طولانى ، اندامهائى قوى و نيرومند داشتند، در ساختن بناهاى

شما را برده‏اند و شما را ناچار كرده‏اند به كشت و كار و تلاش براى گذران و خرج دنيا و طلب معاش زندگى و صبر بر دين دارى خودتان و عبادت مخصوص به خودتان و اطاعت

نمونه جلد ۲۴ صفحه ۳۸۵ گرفته شده ، و در اينگونه موارد به معنى نرمش و انعطاف به خرج دادن است . و معمولا اين تعبير در مورد انعطافهاى مذموم و منافقانه به كار مى

مِنَ‏ اَلْجِعْرَانَةِ وَ اَلْحُدَيْبِيَةِ أَوْ مَا أَشْبَهَهُمَا وَ مَنْ خَرَجَ مِنْ‏ مَكَّةَ يُرِيدُ اَلْعُمْرَةَ ثُمَّ دَخَلَ مُعْتَمِراً لَمْ يَقْطَعِ

خَرَجَ‏ اَلدَّمُ مِنَ اَلْجَانِبِ اَلْأَيْسَرِ فَهُوَ مِنَ اَلْحَيْضِ وَ إِنْ خَرَجَ مِنَ اَلْجَانِبِ اَلْأَيْمَنِ فَهُوَ مِنَ اَلْقَرْحَةِ

اَلْمَوْتى‏ََ وَ يُمِيتُ اَلْأَحْيَاءَ وَ هُوَ عَلى‏ََ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ خَرَجَ مِنَ اَلذُّنُوبِ كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ بِطَيْرٍ مِنْ‏ مَكَّةَ حَتَّى وَرَدَ بِهِ‏ اَلْكُوفَةَ كَيْفَ يَصْنَعُ قَالَ يَرُدُّهُ إِلَى‏ مَكَّةَ فَإِنْ مَاتَ تَصَدَّقَ

اَلْيَهُودَ كَانَتْ تَقُولُ إِذَا أَتَى اَلرَّجُلُ اَلْمَرْأَةَ فِي خَلْفِهَا خَرَجَ اَلْوَلَدُ أَحْوَلَ فَأَنْزَلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ نِسََاؤُكُمْ حَرْثٌ

وَ اَلْحَاجُّ إِذَا وَقَفَ‏ بِالْمَشْعَرِ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ‏

فَاسْتَحْلَفَهُمْ وَ قَدْ عَلِمْتُ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ أَنَّ أَبِي خَرَجَ وَ مَعَهُ مَالٌ كَثِيرٌ فَقَالَ لَهُمْ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ اِرْجِعُوا

اَلْإِمَامِ فِي صَلاَتِهِ وَ قَدْ سَبَقَهُ بِرَكْعَةٍ فَلَمَّا فَرَغَ اَلْإِمَامُ خَرَجَ مَعَ اَلنَّاسِ ثُمَّ ذَكَرَ أَنَّهُ فَاتَتْهُ رَكْعَةٌ قَالَ يُعِيدُهَا

اِثْنَا عَشَرَ مِيلاً فَإِذَا اِنْحَرَفَ اَلْإِنْسَانُ ذَاتَ اَلْيَمِينِ خَرَجَ عَنْ حَدِّ اَلْقِبْلَةِ لِقِلَّةِ أَنْصَابِ‏ اَلْحَرَمِ‏ وَ إِذَا اِنْحَرَفَ

يُرِيدُ اَلسَّفَرَ فِي‏ رَمَضَانَ‏ قَالَ إِذَا أَصْبَحَ فِي بَلَدِهِ ثُمَّ خَرَجَ فَإِنْ شَاءَ صَامَ وَ إِنْ شَاءَ أَفْطَرَ

اَلْفَجْرُ وَ لَمْ يَشْخَصْ فَعَلَيْهِ صِيَامُ ذَلِكَ اَلْيَوْمِ وَ إِنْ خَرَجَ مِنْ أَهْلِهِ قَبْلَ طُلُوعِ اَلْفَجْرِ فَلْيُفْطِرْ وَ لاَ صِيَامَ عَلَيْهِ

تُصَلِّهَا أَوْ فِي وَقْتِ فَوْتِهَا صَلَّيْتَهَا فَإِنْ شَكَكْتَ بَعْدَ مَا خَرَجَ وَقْتُ اَلْفَوْتِ فَقَدْ دَخَلَ حَائِلٌ فَلاَ إِعَادَةَ عَلَيْكَ مِنْ شَكٍّ

اَلْحَارِثِ بْنِ مُصَاصٍ اَلْجُرْهُمِيُ‏ فَهَزَمَتْ‏ خُزَاعَةُ جُرْهُمَ‏ وَ خَرَجَ مَنْ بَقِيَ مِنْ‏ جُرْهُمَ‏ إِلَى أَرْضٍ مِنْ‏ أَرْضِ جُهَيْنَةَ فَجَاءَهُمْ

اَلطَّرِيقِ قَالَ إِنْ بَاتَ‏ بِمَكَّةَ فَعَلَيْهِ دَمٌ وَ إِنْ كَانَ قَدْ خَرَجَ مِنْهَا فَلَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ لَوْ أَصْبَحَ دُونَ‏ مِنًى‏

اَلْحَاجُّ إِذَا رَمَى اَلْجِمَارَ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ

أَنَّ مَنْ طَافَ‏ بِالْبَيْتِ‏ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ‏

أَنْ يَمْشِيَ إِلَى‏ مَكَّةَ حَافِياً فَقَالَ إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ خَرَجَ حَاجّاً فَنَظَرَ إِلَى اِمْرَأَةٍ تَمْشِي بَيْنَ اَلْإِبِلِ فَقَالَ مَنْ

رَمْيَتَيْنِ بِسَاعَةٍ قُلْتُ فَإِنَّهُ نَسِيَ أَوْ جَهِلَ حَتَّى فَاتَهُ وَ خَرَجَ قَالَ لَيْسَ عَلَيْهِ أَنْ يُعِيدَ

أَنَا أَعْرِفُهُ قَدْ كَانَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ إِذَا سَافَرَ وَ خَرَجَ فِي سَفَرٍ قَصَّرَ فِي فَرْسَخٍ ثُمَّ أَعَادَ عَلَيْهِ مِنْ قَابِلٍ اَلْمَسْأَلَةَ

أَطْعِمُوا حَبَالاَكُمُ اَللُّبَانَ فَإِنْ يَكُنْ فِي بَطْنِهَا غُلاَمٌ خَرَجَ ذَكِيَّ اَلْقَلْبِ عَالِماً شُجَاعاً وَ إِنْ تَكُنْ جَارِيَةٌ حَسُنَ خُلُقُهَا

اَلْإِمَامِ فِي صَلاَتِهِ وَ قَدْ سَبَقَهُ بِرَكْعَةٍ فَلَمَّا فَرَغَ اَلْإِمَامُ خَرَجَ مَعَ اَلنَّاسِ ثُمَّ ذَكَرَ بَعْدَ ذَلِكَ أَنَّهُ فَاتَتْهُ رَكْعَةٌ قَالَ

إِذَا خَرَجَ بِالْمُحْرِمِ اَلْخُرَاجُ أَوِ اَلدُّمَّلُ فَلْيَبُطَّهُ وَ لْيُدَاوِهِ بِسَمْنٍ أَوْ زَيْتٍ

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ رَجُلٌ خَرَجَ مِنْ سَفِينَةٍ عُرْيَاناً أَوْ سُلِبَ ثِيَابُهُ وَ لَمْ يَجِدْ شَيْئاً يُصَلِّي فِيهِ قَالَ يُصَلِّي إِيمَاءً

يَسْتَمْتِعُ مِنْ قَابِلٍ فَقَالَ لاَ وَ لَكِنْ يَدْخُلُ فِي مِثْلِ مَا خَرَجَ مِنْهُ‏

رَجُلٌ وَكَّلَ رَجُلاً بِطَلاَقِ اِمْرَأَتِهِ إِذَا حَاضَتْ وَ طَهُرَتْ وَ خَرَجَ اَلرَّجُلُ فَبَدَا لَهُ فَأَشْهَدَ أَنَّهُ قَدْ أَبْطَلَ مَا كَانَ أَمَرَهُ

فَدَخَلَنِي مِنْ ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ فَقَالَ كَانَ‏ أَبُو اَلْحَسَنِ ص‏ إِذَا خَرَجَ مِنْ‏ مَكَّةَ فَأُتِيَ بِثِيَابِهِ حَلَقَ رَأْسَهُ قَالَ وَ قَالَ فِي‏ قَوْلِ

إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ خَرَجَ بِالنِّسَاءِ فِي اَلْحَرْبِ يُدَاوِينَ اَلْجَرْحَى وَ لَمْ يَقْسِمْ لَهُنَّ مِنَ اَلْفَيْ‏ءِ شَيْئاً وَ لَكِنْ نَفَّلَهُنَ‏

كَانَ لِهَذَا ذِكْرٌ فَلَمَّا مَضَيْتُ وَ كُنْتُ فِي بَعْضِ اَلطَّرِيقِ خَرَجَ بِي عِرْقُ اَلْمَدِينِيِ‏ فَلَقِيتُ مِنْهُ شِدَّةً فَلَمَّا كَانَ مِنْ قَابِلٍ

قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ عَلَيَّ صِيَامُ شَهْرٍ إِنْ خَرَجَ عَمِّي مِنَ اَلْحَبْسِ فَخَرَجَ فَأُصْبِحُ وَ أَنَا أُرِيدُ اَلصِّيَامَ فَيَجِيئُنِي بَعْضُ

اَلْحِيرَةِ أَوِ اَلْمَوَاضِعِ اَلَّتِي يُرْجَى فِيهَا اَلْفَضْلُ فَرُبَّمَا خَرَجَ اَلرَّجُلُ يَتَوَضَّأُ فَيَجِي‏ءُ آخَرُ فَيَصِيرُ مَكَانَهُ قَالَ مَنْ سَبَقَ

شَاةً فَسَمَّى‏ فَسَبَقَتْ مُدْيَتُهُ فَأَبَانَ اَلرَّأْسَ فَقَالَ إِنْ خَرَجَ اَلدَّمُ‏ فَكُلْ‏

أَضَافَ إِلَيْهَا سِتّاً ثُمَّ صَلَّى رَكْعَتَيْنِ خَلْفَ‏ اَلْمَقَامِ‏ ثُمَّ خَرَجَ إِلَى‏ اَلصَّفَا وَ اَلْمَرْوَةِ فَلَمَّا فَرَغَ مِنَ اَلسَّعْيِ بَيْنَهُمَا

اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ صَلَّى رَكْعَةً مِنَ اَلْغَدَاةِ ثُمَّ اِنْصَرَفَ وَ خَرَجَ فِي حَوَائِجِهِ ثُمَّ ذَكَرَ أَنَّهُ صَلَّى رَكْعَةً قَالَ فَلْيُتِمَّ مَا

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ إِلَى‏ مَكَّةَ وَ لَهُ فِي مَنْزِلِهِ حَمَامٌ طَيَّارَةٌ فَأَلِفَهَا طَيْرٌ مِنَ اَلصَّيْدِ وَ كَانَ

أَمْيَالٍ وَ هُوَ فَرْسَخَانِ وَ اَلتَّقْصِيرُ فِي أَرْبَعَةِ فَرَاسِخَ فَإِذَا خَرَجَ اَلرَّجُلُ مِنْ مَنْزِلِهِ يُرِيدُ اِثْنَيْ عَشَرَ مِيلاً وَ كَانَ ذَلِكَ

اَلرَّجُلِ يَخْرُجُ فِي سَفَرٍ يُرِيدُهُ فَدَخَلَ عَلَيْهِ اَلْوَقْتُ وَ قَدْ خَرَجَ مِنَ اَلْقَرْيَةِ عَلَى فَرْسَخَيْنِ فَصَلَّوْا وَ اِنْصَرَفُوا فَانْصَرَفَ

مَنْ خَرَجَ مِنَ‏ اَلْحَرَمَيْنِ‏ بَعْدَ اِرْتِفَاعِ اَلنَّهَارِ قَبْلَ أَنْ يُصَلِّيَ اَلظُّهْرَ وَ اَلْعَصْرَ نُودِيَ مِنْ خَلْفِهِ لاَ صَحِبَكَ اَللَّهُ

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ رَجُلٌ خَرَجَ مِنْ سَفِينَةٍ عُرْيَاناً أَوْ سُلِبَ ثِيَابُهُ وَ لَمْ يَجِدْ شَيْئاً يُصَلِّي فِيهِ فَقَالَ يُصَلِّي إِيمَاءً

عَنْ مَوْلُودٍ وُلِدَ لَيْلَةَ اَلْفِطْرِ عَلَيْهِ فِطْرَةٌ قَالَ لاَ قَدْ خَرَجَ اَلشَّهْرُ قَالَ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ‏ يَهُودِيٍ‏ أَسْلَمَ‏ لَيْلَةَ اَلْفِطْرِ

اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ صَلَّى رَكْعَةً مِنَ اَلْغَدَاةِ ثُمَّ اِنْصَرَفَ وَ خَرَجَ فِي حَوَائِجِهِ ثُمَّ ذَكَرَ أَنَّهُ صَلَّى رَكْعَةً قَالَ فَلْيُتِمَّ مَا

دَخَلَ‏ مَكَّةَ مُعْتَمِراً مُفْرِداً لِلْعُمْرَةِ فَقَضَى‏ عُمْرَتَهُ ثُمَّ خَرَجَ كَانَ ذَلِكَ لَهُ وَ إِنْ أَقَامَ إِلَى أَنْ يُدْرِكَهُ اَلْحَجُّ كَانَتْ

ذَكَرِهِ إِلَى رَأْسِ ذَكَرِهِ ثَلاَثَ عَصَرَاتٍ وَ يَنْتُرُ طَرَفَهُ فَإِنْ خَرَجَ بَعْدَ ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ فَلَيْسَ مِنَ اَلْبَوْلِ وَ لَكِنَّهُ مِنَ اَلْحَبَائِلِ‏

رَجُلٌ وُلِدَ عَلَى‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ ثُمَ‏ كَفَرَ وَ أَشْرَكَ‏ وَ خَرَجَ عَنِ‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ هَلْ يُسْتَتَابُ أَوْ يُقْتَلُ وَ لاَ يُسْتَتَابُ فَكَتَبَ

عَلَى اَلشَّوْطِ وَ اَلشَّوْطَيْنِ وَ إِنْ كَانَ طَوَافَ فَرِيضَةٍ ثُمَّ خَرَجَ فِي حَاجَةٍ مَعَ رَجُلٍ لَمْ يَبْنِ وَ لاَ فِي حَاجَةِ نَفْسِهِ‏

سَمَّى فَسَبَقَهُ اَلسِّكِّينُ بِحِدَّتِهَا فَأَبَانَ اَلرَّأْسَ فَقَالَ إِنْ خَرَجَ اَلدَّمُ فَكُلْ‏

سَفَرِهِ وَ قَدْ دَخَلَ وَقْتُ اَلصَّلاَةِ قَالَ يُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ فَإِذَا خَرَجَ إِلَى سَفَرٍ وَ قَدْ دَخَلَ وَقْتُ اَلصَّلاَةِ فَلْيُصَلِّ أَرْبَعاً

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ فِي سَفَرٍ ثُمَّ تَبْدُو لَهُ اَلْإِقَامَةُ وَ هُوَ فِي صَلاَتِهِ قَالَ يُتِمُّ إِذَا بَدَتْ لَهُ اَلْإِقَامَةُ

مِنْ شَرَفِ اَلرَّجُلِ‏ أَنْ يُطَيِّبَ زَادَهُ إِذَا خَرَجَ فِي سَفَرٍ

خَرَجْتُ مَعَ‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِلَى‏ يَنْبُعَ‏ فَلَمَّا خَرَجَ رَأَيْتُ عَلَيْهِ خُفّاً أَحْمَرَ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا هَذَا اَلْخُفُّ

مَنْ خَرَجَ مِنَ‏ اَلْحَرَمَيْنِ‏ بَعْدَ اِرْتِفَاعِ اَلنَّهَارِ قَبْلَ أَنْ يُصَلِّيَ اَلظُّهْرَ وَ اَلْعَصْرَ نُودِيَ مِنْ خَلْفِهِ لاَ صَحِبَكَ اَللَّهُ

مِنَ اَلسُّنَّةِ إِذَا خَرَجَ اَلْقَوْمُ فِي سَفَرٍ أَنْ يُخْرِجُوا نَفَقَتَهُمْ فَإِنَّ ذَلِكَ أَطْيَبُ لِأَنْفُسِهِمْ وَ أَحْسَنُ لِأَخْلاَقِهِمْ‏

أَعْطَى رَجُلاً مَا يُحِجُّهُ فَحَدَثَ بِالرَّجُلِ حَدَثٌ فَقَالَ إِنْ كَانَ خَرَجَ فَأَصَابَهُ فِي بَعْضِ اَلطَّرِيقِ فَقَدْ أَجْزَأَتْ عَنِ اَلْأَوَّلِ وَ

يَسَارِهِ مُسْتَقْبِلَ‏ اَلْكَعْبَةِ لَيْسَ بَيْنَهَا وَ بَيْنَهُ أَحَدٌ ثُمَّ خَرَجَ إِلَى مَنْزِلِهِ‏

لَعَلَّهُ إِذَا رَأَى اَلنَّاسَ أَنْ يَتَكَلَّمَ فَلَمَّا قَضَى ع‏ طَوَافَهُ خَرَجَ حَتَّى دَنَا مِنْهُ فَلَمَّا رَآهُ‏ مُحَمَّدُ بْنُ شِهَابٍ‏ عَرَفَهُ فَقَالَ

مَشْياً إِلَى‏ بَيْتِ اَللَّهِ اَلْحَرَامِ‏ وَ كُلُّ مَمْلُوكٍ لَهُ حُرٌّ إِنْ خَرَجَ مَعَ عَمَّتِهِ إِلَى‏ مَكَّةَ وَ لاَ يُكَارِي لَهَا وَ لاَ صَحِبَهَا فَقَالَ

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ قَضَى حَجَّهُ ثُمَّ أَقْبَلَ حَتَّى إِذَا خَرَجَ مِنَ‏ اَلْحَرَمِ‏ فَاسْتَقْبَلَهُ صَيْدٌ قَرِيباً مِنَ‏ اَلْحَرَمِ‏ وَ اَلصَّيْدُ

مُخْتَلِفَةٌ قَالَ جَائِزٌ لَهُ وَ لَهُنَّ قُلْتُ أَ رَأَيْتَ إِنْ هُوَ خَرَجَ إِلَى بَعْضِ اَلْبُلْدَانِ فَطَلَّقَ وَاحِدَةً مِنَ اَلْأَرْبَعِ وَ أَشْهَدَ

فِي رَجُلٍ خَرَجَ حَاجّاً حَجَّةَ اَلْإِسْلاَمِ فَمَاتَ فِي اَلطَّرِيقِ فَقَالَ إِنْ مَاتَ فِي‏ اَلْحَرَمِ‏ فَقَدْ أَجْزَأَتْ عَنْهُ حَجَّةُ اَلْإِسْلاَمِ

اَلسَّهْمَانِ فِي سِهَامٍ مُبْهَمَةٍ ثُمَّ يُجَالُ اَلسَّهْمُ عَلَى مَا خَرَجَ وُرِّثَ عَلَيْهِ‏

يُوَرِّثُهُ أَ مِيرَاثِ اَلذَّكَرِ أَوْ مِيرَاثِ اَلْأُنْثَى فَأَيُّ ذَلِكَ خَرَجَ عَلَيْهِ وَرَّثَهُ ثُمَ‏قَالَ وَ أَيُّ قَضِيَّةٍ أَعْدَلُ مِنْ قَضِيَّةٍ

اَلْأَرْبَعَ كَيْفَ يَصْنَعُ قَالَ إِذَا دَخَلَ فَلْيَدْخُلْ مُلَبِّياً وَ إِذَا خَرَجَ فَلْيَخْرُجْ مُحِلاًّ قَالَ وَ لِكُلِّ شَهْرٍ عُمْرَةٌ فَقُلْتُ يَكُونُ

إِلَيْهِ سِتَّةً ثُمَّ صَلَّى اَلرَّكْعَتَيْنِ خَلْفَ‏ اَلْمَقَامِ‏ ثُمَّ خَرَجَ إِلَى‏ اَلصَّفَا وَ اَلْمَرْوَةِ فَلَمَّا فَرَغَ مِنَ اَلسَّعْيِ بَيْنَهُمَا

فَغُسِّلَ وَ لَبِسَ جُبَّةَ خَزٍّ وَ مِطْرَفَ خَزٍّ وَ عِمَامَةَ خَزٍّ وَ خَرَجَ فَصَلَّى عَلَيْهِ‏

كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ يَسْتَحِبُّ إِذَا دَخَلَ وَ إِذَا خَرَجَ فِي اَلشِّتَاءِ أَنْ يَكُونَ ذَلِكَ فِي‏ لَيْلَةِ اَلْجُمُعَةِ وَ قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ

عِلَّتُهُ أَمَرَ مَنْ يَطُوفُ عَنْهُ أُسْبُوعاً وَ يُصَلِّي عَنْهُ وَ قَدْ خَرَجَ مِنْ إِحْرَامِهِ وَ فِي رَمْيِ اَلْجِمَارِ مِثْلُ ذَلِكَ وَ فِي رِوَايَةِ

بِمَكَّةَ حَتَّى يَخْرُجَ مِنْهَا حَاجّاً فَقَدْ وَجَبَ اَلْهَدْيُ فَإِنْ خَرَجَ مِنْ‏ مَكَّةَ حَتَّى يُحْرِمَ مِنْ غَيْرِهَا فَلَيْسَ عَلَيْهِ هَدْيٌ‏

اَلْقَرْعِ فَلَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ لَمْ يَنْقُضْ وُضُوءَهُ وَ إِنْ خَرَجَ مُتَلَطِّخاً بِالْعَذِرَةِ فَعَلَيْهِ أَنْ يُعِيدَ اَلْوُضُوءَ وَ إِنْ كَانَ

فِيهِ فَإِنْ فَعَلَ فَإِنَّ عَلَيْهِ طَسْقَهُ وَ نَفَقَتَهُ وَ لَهُ مَا خَرَجَ مِنْهُ

أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ رَجُلٍ تَسَحَّرَ ثُمَّ خَرَجَ مِنْ بَيْتِهِ وَ قَدْ طَلَعَ اَلْفَجْرُ وَ تَبَيَّنَ فَقَالَ يُتِمُّ صَوْمَهُ ذَلِكَ ثُمَّ لْيَقْضِهِ

رَجُلٌ وَكَّلَ رَجُلاً بِطَلاَقِ اِمْرَأَتِهِ إِذَا حَاضَتْ وَ طَهُرَتْ وَ خَرَجَ اَلرَّجُلُ فَبَدَا لَهُ وَ أَشْهَدَ أَنَّهُ قَدْ أَبْطَلَ مَا كَانَ أَمَرَهُ

اَلْحَدَّ إِنْ شَاءَ اَللَّهُ ثُمَّ نَزَلَ فَلَمَّا أَصْبَحَ خَرَجَ بِالْمَرْأَةِ وَ خَرَجَ اَلنَّاسُ مُتَنَكِّرِينَ مُتَلَثِّمِينَ بِعَمَائِمِهِمْ وَ اَلْحِجَارَةُ

اَلْأَرْبَعَةَ كَيْفَ يَصْنَعُ قَالَ إِذَا دَخَلَ فَلْيَدْخُلْ مُلَبِّياً وَ إِذَا خَرَجَ فَلْيَخْرُجْ مُحِلاًّ قَالَ وَ لِكُلِّ شَهْرٍ عُمْرَةٌ فَقُلْتُ يَكُونُ

أُمَيَّةَ كَانَ مُضْطَجِعاً فِي‏ اَلْمَسْجِدِ اَلْحَرَامِ‏ فَوَضَعَ رِدَاءَهُ وَ خَرَجَ يُهَرِيقُ اَلْمَاءَ فَلَمَّا رَجَعَ وَجَدَ رِدَاءَهُ قَدْ سُرِقَ حِينَ رَجَعَ

إِنَ‏ اَلنَّبِيَّ ص‏ تَخَتَّمَ فِي يَسَارِهِ بِخَاتَمٍ مِنْ ذَهَبٍ ثُمَّ خَرَجَ عَلَى اَلنَّاسِ وَ طَفِقَ اَلنَّاسُ يَنْظُرُونَ إِلَيْهِ فَوَضَعَ يَدَهُ

عَنْهُ أُسْبُوعاً وَ يُصَلِّي هُوَ رَكْعَتَيْنِ وَ يَسْعَى عَنْهُ وَ قَدْ خَرَجَ مِنْ إِحْرَامِهِ وَ كَذَلِكَ يَفْعَلُ فِي اَلسَّعْيِ وَ فِي رَمْيِ اَلْجِمَارِ

يَوْماً ثُمَّ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ رَءُوفَ بِهِ وَ رَحِمَهُ وَ خَرَجَ فَإِذَا أَرَادَ اَللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ بِأَرْضٍ زَلْزَلَةً بَعَثَ ذَلِكَ

صَلَّى رَكْعَتَيْنِ فِي‏ مَسْجِدِ اَلشَّجَرَةِ وَ عَقَدَ اَلْإِحْرَامَ ثُمَّ خَرَجَ فَأُتِيَ بِخَبِيصٍ فِيهِ زَعْفَرَانٌ فَأَكَلَ مِنْهُ‏

لَيْلِهِ وَ حَفِظَ فَرْجَهُ وَ لِسَانَهُ وَ غَضَّ بَصَرَهُ وَ كَفَّ أَذَاهُ خَرَجَ مِنَ اَلذُّنُوبِ كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ قَالَ‏ جَابِرٌ قُلْتُ لَهُ

مَشْياً إِلَى‏ بَيْتِ اَللَّهِ اَلْحَرَامِ‏ وَ كُلُّ مَمْلُوكٍ لَهُ حَرٌّ إِنْ خَرَجَ مَعَ عَمَّتِهِ إِلَى‏ مَكَّةَ وَ لاَ يُكَارِي لَهَا وَ لاَ صَحِبَهَا فَقَالَ

فِي رَجُلٍ خَرَجَ حَاجّاً حَجَّةَ اَلْإِسْلاَمِ فَمَاتَ فِي اَلطَّرِيقِ فَقَالَ إِنْ مَاتَ فِي‏ اَلْحَرَمِ‏ فَقَدْ أَجْزَأَتْ عَنْهُ حَجَّةُ اَلْإِسْلاَمِ

خَرَجَ عَلَيْنَا أَبُو اَلْحَسَنِ يَعْنِي اَلرِّضَا ع بِمَرْوَ فِي‏ يَوْمِ خَمْسَةٍ وَ عِشْرِينَ مِنْ ذِي اَلْقَعْدَةِ فَقَالَ صُومُوا فَإِنِّي أَصْبَحْتُ

اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ أَنْ تَسْتَذْفِرَ بِالزَّعْفَرَانِ ثُمَّ يَغْسِلَ ذَكَرَهُ فَإِنْ خَرَجَ اَلْمَاءُ أَصْفَرَ صَدَّقَهُ وَ إِلاَّ أَمَرَهُ بِطَلاَقِهَا

إِنْ خَرَجَ بِالرَّجُلِ مِنْكُمُ اَلْخُرَاجُ أَوِ اَلدُّمَّلُ فَلْيَرْبِطْهُ وَ لْيَتَدَاوَ بِزَيْتٍ أَوْ سَمْنٍ

اَلْإِمَامِ فِي صَلاَتِهِ وَ قَدْ سَبَقَهُ بِرَكْعَةٍ فَلَمَّا فَرَغَ اَلْإِمَامُ خَرَجَ مَعَ اَلنَّاسِ ثُمَّ ذَكَرَ أَنَّهُ فَاتَتْهُ رَكْعَةٌ قَالَ يُعِيدُ رَكْعَةً

مَشْياً إِلَى‏ بَيْتِ اَللَّهِ اَلْحَرَامِ‏ وَ كُلُّ مَمْلُوكٍ لَهُ حُرٌّ إِنْ خَرَجَ مَعَ عَمَّتِهِ إِلَى‏ مَكَّةَ وَ لاَ يُكَارِي لَهَا وَ لاَ صَحِبَهَا فَقَالَ

عَنْهُ اَلْفَقْرُ وَ قَالَ‏ رَأَيْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ اَلثَّانِيَ ع‏ قَدْ خَرَجَ مِنَ اَلْحَمَّامِ وَ هُوَ مِنْ قَرْنِهِ إِلَى قَدَمَيْهِ مِثْلُ اَلْوَرْدِ

لَيْسَ يَنْقُضُ اَلْوُضُوءَ إِلاَّ مَا خَرَجَ مِنْ طَرَفَيْكَ اَلْأَسْفَلَيْنِ اَللَّذَيْنِ أَنْعَمَ اَللَّهُ بِهِمَا عَلَيْكَ

اَلنَّاسَ أَنْ يَتَكَلَّمَ فَلَمَّا قَضَى‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ‏ طَوَافَهُ خَرَجَ حَتَّى دَنَا مِنْهُ فَلَمَّا رَآهُ‏ مُحَمَّدُ بْنُ شِهَابٍ‏ عَرَفَهُ فَقَالَ

قَالَ فَمَا لَبِثُوا أَنْ سَمِعُوا اَلصِّيَاحَ عَلَيْهِ فَإِذَا هُوَ قَدْ خَرَجَ عَلَيْهِمْ مُنْبَسِطَ اَلْوَجْهِ فِي غَيْرِ اَلْحَالِ اَلَّتِي كَانَ عَلَيْهَا

كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ إِذَا أَصْبَحَ خَرَجَ غَادِياً فِي طَلَبِ اَلرِّزْقِ فَقِيلَ لَهُ يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ‏ أَيْنَ تَذْهَبُ فَقَالَ

اَلسَّرِيرِ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ خَمْساً وَ عِشْرِينَ كَبِيرَةً وَ إِذَا رَبَّعَ خَرَجَ مِنَ اَلذُّنُوبِ

إِلَى مَنْزِلِهِ فَوَجَدُوا بِهِ رَمَقاً فَعَالَجُوهُ حَتَّى بَرَأَ فَلَمَّا خَرَجَ أَخَذَهُ أَخُو اَلْمَقْتُولِ فَقَالَ أَنْتَ قَاتِلُ أَخِي وَ لِي أَنْ أَقْتُلَكَ

يُرْجَمَ فَحَفَرُوا لَهُ حَفِيرَةً فَلَمَّا أَنْ وَجَدَ مَسَّ اَلْحِجَارَةِ خَرَجَ يَشْتَدُّ فَلَقِيَهُ‏ اَلزُّبَيْرُ فَرَمَاهُ بِسَاقِ بَعِيرٍ فَعَقَلَهُ

قَابِلٍ وَ يُمْسِكُ أَيْضاً وَ قَالَ إِنَ‏ اَلْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ ع‏ خَرَجَ مُعْتَمِراً فَمَرِضَ فِي اَلطَّرِيقِ فَبَلَغَ‏ عَلِيّاً ع‏ وَ هُوَ بِالْمَدِينَةِ

قُلْنَا هَلْ يَتَمَتَّعُ فِي قَابِلٍ قَالَ لاَ وَ لَكِنْ يَدْخُلُ بِمِثْلِ مَا خَرَجَ مِنْهُ‏

سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ حَاجّاً وَ مَعَهُ جَمَلٌ لَهُ وَ نَفَقَةٌ وَ زَادٌ فَمَاتَ فِي اَلطَّرِيقِ قَالَ إِنْ كَانَ صَرُورَةً ثُمَّ

يُوَرِّثُهُ مِيرَاثِ اَلذَّكَرِ أَمْ مِيرَاثِ اَلْأُنْثَى فَأَيُّ ذَلِكَ خَرَجَ وُرِّثَ عَلَيْهِ ثُمَ‏قَالَ وَ أَيُّ قَضِيَّةٍ أَعْدَلُ مِنْ قَضِيَّةٍ يُجَالُ

خَرَجَ عَنْ‏ أَبِي اَلْحَسَنِ ع‏ أَنَّ صَاحِبَ اَلصَّيْدِ يُقَصِّرُ مَا دَامَ عَلَى اَلْجَادَّةِ فَإِذَا عَدَلَ‏ عَنِ اَلْجَادَّةِ أَتَمَّ فَإِذَا رَجَعَ

رَجُلٌ وَكَّلَ رَجُلاً بِطَلاَقِ اِمْرَأَتِهِ إِذَا حَاضَتْ وَ طَهُرَتْ وَ خَرَجَ اَلرَّجُلُ‏ فَبَدَا لَهُ فَأَشْهَدَ أَنَّهُ قَدْ أَبْطَلَ مَا كَانَ أَمَرَهُ

هُوَ مُرْتَهَنٌ بِالْحَجِّ قُلْتُ فَإِنْ دَخَلَ فِي اَلشَّهْرِ اَلَّذِي خَرَجَ فِيهِ قَالَ كَانَ‏ أَبِي‏ مُجَاوِراً هَاهُنَا فَخَرَجَ مُتَلَقِّياً بَعْضَ

لاَ تُؤَاكِلُوهُ وَ لاَ تُشَارِبُوهُ فَيُفْعَلُ ذَلِكَ بِهِ سَنَةً فَإِنْ خَرَجَ مِنْ ذَلِكَ اَلْمِصْرِ إِلَى غَيْرِهِ كُتِبَ إِلَيْهِمْ بِمِثْلِ ذَلِكَ

وَ سَعَى وَ لَبِسَ ثِيَابَهُ وَ أَحَلَّ وَ نَسِيَ أَنْ يُقَصِّرَ حَتَّى خَرَجَ إِلَى‏ عَرَفَاتٍ‏ قَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ يَبْنِي عَلَى اَلْعُمْرَةِ وَ طَوَافِهَا

اَلْأَوَّلُ ع‏ فَوَضَعَ مِرْفَقَهُ فِي صَدْرِي فَجَعَلَ يَدْفَعُنِي حَتَّى خَرَجَ مِنَ اَلْمَسْجِدِ فَقَالَ يَا أَبَا بَكْرٍ إِنَّ اَلْجَنَائِزَ لاَ يُصَلَّى

إِنَ‏ عُثْمَانَ‏ خَرَجَ حَاجّاً فَلَمَّا صَارَ إِلَى‏ اَلْأَبْوَاءِ أَمَرَ مُنَادِياً فَنَادَى فِي اَلنَّاسِ اِجْعَلُوهَا حَجَّةً وَ لاَ تَمَتَّعُوا فَنَادَى

اَلرَّابِعِ بِالْخِيَارِ إِنْ شَاءَ اِزْدَادَ أَيَّاماً أُخَرَ وَ إِنْ شَاءَ خَرَجَ مِنَ اَلْمَسْجِدِ فَإِنْ أَقَامَ يَوْمَيْنِ بَعْدَ اَلثَّلاَثَةِ فَلاَ يَخْرُجْ

اَلْكَبِدُ وَ لَمْ يَنْقُصْ مِنْهُ شَيْ‏ءٌ وَ لَمْ يَبْيَضَّ اَلطِّحَالُ وَ خَرَجَ مَا فِيهِ كُلُّهُ وَ صَارَ دَماً كُلُّهُ وَ بَقِيَ جِلْدٌ وَ عُرُوقٌ فَقَالَ

إِذَا أَرَادَتِ اَلْحَائِضُ أَنْ تَغْتَسِلَ فَلْتَسْتَدْخِلْ قُطْنَةً فَإِنْ خَرَجَ فِيهَا شَيْ‏ءٌ مِنَ اَلدَّمِ فَلاَ تَغْتَسِلْ وَ إِنْ لَمْ تَرَ شَيْئاً

قَامَ وِرْداً مِنْ لَيْلِهِ وَ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ كَفَّ لِسَانَهُ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَخُرُوجِهِ مِنَ اَلشَّهْرِ فَقَالَ‏ جَابِرٌ يَا رَسُولَ

اَلرَّابِعِ بِالْخِيَارِ إِنْ شَاءَ زَادَ ثَلاَثَةً أُخْرَى وَ إِنْ شَاءَ خَرَجَ مِنَ اَلْمَسْجِدِ فَإِنْ أَقَامَ يَوْمَيْنِ بَعْدَ اَلثَّلاَثَةِ فَلاَ يَخْرُجْ

اَلْحَاجَةِ مِنَ‏ اَلْحَرَمِ‏ قَالَ إِنْ رَجَعَ فِي اَلشَّهْرِ اَلَّذِي خَرَجَ فِيهِ دَخَلَ بِغَيْرِ إِحْرَامٍ وَ إِنْ دَخَلَ فِي غَيْرِهِ دَخَلَ بِإِحْرَامٍ‏

اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلْقَسَامَةِ هَلْ جَرَتْ فِيهَا سُنَّةٌ قَالَ فَقَالَ نَعَمْ خَرَجَ رَجُلاَنِ مِنَ‏ اَلْأَنْصَارِ يُصِيبَانِ مِنَ اَلثِّمَارِ فَتَفَرَّقَا فَوُجِدَ

هُوَ مُرْتَهَنٌ بِالْحَجِّ قُلْتُ فَإِنَّهُ دَخَلَ فِي اَلشَّهْرِ اَلَّذِي خَرَجَ فِيهِ قَالَ كَانَ‏ أَبِي‏ مُجَاوِراً هَاهُنَا فَخَرَجَ يَتَلَقَّى بَعْضَ

مُتَمَتِّعٍ صَامَ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ فِي اَلْحَجِّ ثُمَّ أَصَابَ هَدْياً يَوْمَ خَرَجَ مِنْ‏ مِنًى‏ قَالَ أَجْزَأَهُ صِيَامُهُ‏

خَرَجَ بِي دُمَّلٌ فَكُنْتُ أَسْجُدُ عَلَى جَانِبٍ فَرَأَى‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ أَثَرَهُ فَقَالَ مَا هَذَا فَقُلْتُ لاَ أَسْتَطِيعُ أَنْ أَسْجُدَ

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ رَجُلٌ طَافَ‏ بِالْكَعْبَةِ ثُمَّ خَرَجَ فَطَافَ بَيْنَ‏ اَلصَّفَا وَ اَلْمَرْوَةِ فَبَيْنَا هُوَ يَطُوفُ إِذْ ذَكَرَ

فَقَالَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ أَمَّا اَلْأَوَّلُ فَكَانَ‏ ذِمِّيّاً خَرَجَ عَنْ ذِمَّتِهِ لَمْ يَكُنْ لَهُ حُكْمٌ إِلاَّ اَلسَّيْفُ وَ أَمَّا اَلثَّانِي

أَفْطَرَ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ رَجُلاً مُشَيِّعاً لِسُلْطَانٍ جَائِرٍ أَوْ خَرَجَ إِلَى صَيْدٍ أَوْ إِلَى قَرْيَةٍ لَهُ تَكُونُ مَسِيرَةَ يَوْمٍ يَبِيتُ إِلَى

قَامَ وِرْداً مِنْ لَيْلِهِ وَ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ كَفَّ لِسَانَهُ خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَخُرُوجِهِ مِنَ اَلشَّهْرِ فَقَالَ‏ جَابِرٌ يَا رَسُولَ

ادامه نمى يابد. آن كس كه تحمل مشكلات كند، و در برابر طوفانها ايستادگى به خرج دهد روزى ميوه شيرين آن را ميچشد، روزى كه فرياد دشمنان خاموش ، كارشكنيها بى

آنها كه روح قوّت از او كاسته شود و نتواند با دشمنِ خود جهاد كند و نتواند خرج معاش به دست آورد و برخى از آنها باشند كه روح شهوتِ آنها كاسته شود و اگر زيباترين

كه نه مال احترامى داشت و نه جان ارزشى ، تا اين حد در احقاق حقوق كوششى به خرج مى دهد.

و گواه بگير)) ؟. روشن است در تمام اين موارد انسان تلاش و تدبير لازم را به خرج نداده و گرفتار پيامدهاى آن شده ، و در برابر اين تقصير و كوتاهى و ترك تلاش

ترساندند، اما او همچون كوه در مقابل خشم اين قوم مغرور و زورمند ايستادگى به خرج داد، و سرانجام توانست گروهى در حدود چهار هزار نفر را پاكسازى كرده و به آئين

مى‏دارند از راه خدا و آن كسانى كه گنج مى‏كنند طلا و نقره را و در راه خدا آن را خرج نمى‏كنند به آنها مژده عذابى دردناك بده (۳۶) روزى باشد كه آنها را در آتشِ دوزخ

در روايات آمده است . در روايتى از امام صادق (عليهالسلام ) ميخوانيم : انه خرج يقرأ الزبور و كان اذا قرأ الزبور لا يبقى جبل و لا حجر و لا طائر الا اجابه 

اَلرَّجُلِ يَخْرُجُ فِي سَفَرٍ يُرِيدُهُ فَدَخَلَ عَلَيْهِ اَلْوَقْتُ وَ قَدْ خَرَجَ مِنَ اَلْقَرْيَةِ عَلَى فَرْسَخَيْنِ فَصَلَّوْا وَ اِنْصَرَفَ بَعْضُهُمْ

أَيْ إِنَّهُ إِذَا تَمَّ لِلْغُلاَمِ سَنَتَانِ أَوِ اَلْجَارِيَةِ فَقَدْ خَرَجَ عَنْ حَدِّ اَللَّبَنِ وَ لاَ يُفْسِدُ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ مَنْ يَشْرَبُ مِنْ

بِيَدَيْهِ ثُمَّ بِفَرْجِهِ وَ اِمْسَحْ بَطْنَهُ مَسْحاً رَفِيقاً فَإِنْ خَرَجَ شَيْ‏ءٌ فَأَنْقِهِ ثُمَّ اِغْسِلْ رَأْسَهُ ثُمَّ أَضْجِعْهُ عَلَى جَنْبِهِ

اَلرَّجُلِ يُرِيدُ اَلسَّفَرَ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ قَالَ يُفْطِرُ وَ إِنْ خَرَجَ قَبْلَ أَنْ تَغِيبَ اَلشَّمْسُ بِقَلِيلٍ‏

لاَ تَرْجُو أَرْجَى مِنْكَ لِمَا تَرْجُو فَإِنَ‏ مُوسَى بْنَ عِمْرَانَ ع‏ خَرَجَ يَقْتَبِسُ لِأَهْلِهِ نَاراً فَكَلَّمَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ رَجَعَ

إِنَّمَا اَلصَّلاَةُ يَوْمَ اَلْعِيدَيْنِ‏ عَلَى مَنْ خَرَجَ إِلَى اَلْجَبَّانَةِ وَ مَنْ لَمْ يَخْرُجْ فَلَيْسَ عَلَيْهِ صَلاَةٌ

فَقَالَ وَ اَللَّهِ إِنَّهُ لِمَا بِهِ ثُمَّ دَخَلَ فَمَكَثَ سَاعَةً ثُمَّ خَرَجَ إِلَيْنَا وَ قَدْ أَسْفَرَ وَجْهُهُ وَ ذَهَبَ اَلتَّغَيُّرُ وَ اَلْحُزْنُ

فِي اَلصَّلاَةِ وَ قَدْ سَبَقَهُ بِرَكْعَةٍ فَلَمَّا فَرَغَ اَلْإِمَامُ خَرَجَ مَعَ اَلنَّاسِ ثُمَّ ذَكَرَ أَنَّهُ فَاتَتْهُ رَكْعَةٌ قَالَ يُعِيدُ رَكْعَةً

خَرَجَ نَهْيٌ عَنْ زِيَارَةِ مَقَابِرِ قُرَيْشٍ‏ وَ اَلْحَيْرِ فَلَمَّا كَانَ بَعْدَ أَشْهُرٍ دَعَا اَلْوَزِيرُ اَلْبَاقَطَائِيَ‏ فَقَالَ لَهُ اِلْقَ‏

اَلْكُرْسُفَ بِيَدِهَا اَلْيُمْنَى فَإِنْ كَانَ مِثْلُ رَأْسِ اَلذُّبَابِ خَرَجَ عَلَى اَلْكُرْسُفِ‏

صَلَّى فِي مَنْزِلِهِ ثُمَّ أَتَى مَسْجِداً مِنْ مَسَاجِدِهِمْ فَصَلَّى فِيهِ خَرَجَ بِحَسَنَاتِهِمْ‏

وَ كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ يَسْتَحِبُّ إِذَا دَخَلَ وَ إِذَا خَرَجَ فِي اَلشِّتَاءِ أَنْ يَكُونَ فِي‏ لَيْلَةِ اَلْجُمُعَةِ وَ قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ

أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ رَجُلٍ تَزَوَّجَ اِمْرَأَةً هِيَ‏ بِالْعِرَاقِ‏ ثُمَّ خَرَجَ إِلَى‏ اَلشَّامِ‏ فَتَزَوَّجَ اِمْرَأَةً أُخْرَى فَإِذَا هِيَ أُخْتُ اِمْرَأَتِهِ

أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ رَجُلٍ تَزَوَّجَ‏ بِالْعِرَاقِ‏ اِمْرَأَةً ثُمَّ خَرَجَ إِلَى‏ اَلشَّامِ‏ فَتَزَوَّجَ اِمْرَأَةً أُخْرَى فَإِذَا هِيَ أُخْتُ اِمْرَأَةٍ

اَلْقَرْعِ فَلَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ لَمْ يَنْقُضْ وُضُوءَهُ وَ إِنْ خَرَجَ مُتَلَطِّخاً بِالْعَذِرَةِ فَعَلَيْهِ أَنْ يُعِيدَ اَلْوُضُوءَ وَ إِنْ كَانَ

اَلْكُرْسُفَ بِيَدِهِ اَلْيُمْنَى فَإِنْ كَانَ ثَمَّ مِثْلُ رَأْسِ اَلذُّبَابِ خَرَجَ عَلَى اَلْكُرْسُفِ‏

رَجُلٍ نَسِيَ طَوَافَ اَلنِّسَاءِ قَالَ إِذَا زَادَ عَلَى اَلنِّصْفِ وَ خَرَجَ نَاسِياً أَمَرَ مَنْ يَطُوفُ عَنْهُ وَ لَهُ أَنْ يَقْرَبَ اَلنِّسَاءَ إِذَا

مَنَازِلِهِمُ اَلْأَوَّلَ وَ اَلثَّانِيَ حَتَّى يَخْرُجَ اَلْإِمَامُ فَإِذَا خَرَجَ اَلْإِمَامُ طَوَوْا صُحُفَهُمْ وَ لاَ يَهْبِطُونَ فِي شَيْ‏ءٍ مِنَ اَلْأَيَّامِ

حَاجَةٌ إِلَى‏ عُسْفَانَ‏ أَوْ إِلَى‏ اَلطَّائِفِ‏ أَوْ إِلَى‏ ذَاتِ عِرْقٍ‏ خَرَجَ مُحْرِماً وَ دَخَلَ مُلَبِّياً بِالْحَجِّ فَلاَ يَزَالُ عَلَى إِحْرَامِهِ

بِالْحُدُودِ اَلتَّامَّةِ وَ تُقَامَ عَلَيْهِ وَ يُؤْخَذَ بِهَا فَقَالَ إِذَا خَرَجَ عَنْهُ اَلْيُتْمُ وَ أَدْرَكَ قُلْتُ فَلِذَلِكَ حَدٌّ يُعْرَفُ بِهِ فَقَالَ

جَابِرُ اِلْحَقْنِي فَتَبِعْتُهُ فَلَمَّا اِنْتَهَى إِلَى بَابِ اَلدَّارِ خَرَجَ عَلَيْنَا اِبْنٌ لَهُ صَغِيرٌ فَقَالَ لَهُ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ مَا اِسْمُكَ

إِلَى‏ مِصْرَ فَإِنَّ عِيَالِي قَدْ كَثُرُوا قَالَ فَتَجَهَّزَ بِمَتَاعٍ وَ خَرَجَ مَعَ اَلتُّجَّارِ إِلَى‏ مِصْرَ فَلَمَّا دَنَوْا مِنْ‏ مِصْرَ اِسْتَقْبَلَتْهُمْ

اَلْإِنْسَانِ وَ هُوَ عَلَى بَعْضِ هَذِهِ اَلْحَالاَتِ فَإِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ خَرَجَ فِي سَرِيَّةٍ فَأَتَى وَادِيَ مَجَنَّةَ فَنَادَى أَصْحَابَهُ أَلاَ لِيَأْخُذْ

إِلَى‏ مِصْرَ فَإِنَّ عِيَالِي قَدْ كَثُرُوا قَالَ فَجَهَّزَهُ بِمَتَاعٍ وَ خَرَجَ مَعَ اَلتُّجَّارِ فَلَمَّا دَنَوْا مِنْ‏ مِصْرَ اِسْتَقْبَلَهُمْ قَافِلَةٌ

اَلْقَبْرِ فَوَهَبَهَا اَللَّهُ لَهُ قَالَ وَ إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ خَرَجَ فِي جِنَازَةِ سَعْدٍ وَ قَدْ شَيَّعَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ فَرَفَعَ‏

اَلْآخِرَةِ وَ إِذَا كَانَ‏ كَافِراً قَالاَ لَهُ مَنْ هَذَا اَلرَّجُلُ اَلَّذِي خَرَجَ بَيْنَ ظَهْرَانَيْكُمْ فَيَقُولُ لاَ أَدْرِي فَيُخَلِّيَانِ بَيْنَهُ وَ

اَلثَّلاَثَةَ هَلْ يُقَصِّرُ مِنْ صَلاَتِهِ أَمْ‏ لاَ يُقَصِّرُ قَالَ إِنَّمَا خَرَجَ فِي لَهْوٍ لاَ يُقَصِّرُ قُلْتُ اَلرَّجُلُ يُشَيِّعُ أَخَاهُ اَلْيَوْمَ

فِي رَجُلٍ قَذَفَ اِمْرَأَتَهُ ثُمَّ خَرَجَ فَجَاءَ وَ قَدْ تُوُفِّيَتِ اَلْمَرْأَةُ قَالَ يُخَيَّرُ وَاحِدَةً مِنِ اِثْنَتَيْنِ فَيُقَالُ لَهُ إِنْ شِئْتَ

إِبْرَاهِيمَ ع‏ كَانَ أَبَا أَضْيَافٍ فَكَانَ إِذَا لَمْ يَكُونُوا عِنْدَهُ خَرَجَ يَطْلُبُهُمْ وَ أَغْلَقَ بَابَهُ وَ أَخَذَ اَلْمَفَاتِيحَ يَطْلُبُ اَلْأَضْيَافَ

مُسْلِمٍ‏ وَ هُوَ قَادِرٌ عَلَى أَنْ يُعْطِيَهُ إِيَّاهُ مَخَافَةَ إِنْ خَرَجَ ذَلِكَ اَلْحَقُّ مِنْ يَدِهِ أَنْ يَفْتَقِرَ كَانَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ

مَعَنَا إِلَى‏ اَلْكُوفَةِ فَمَا تَرَكَ شَيْئاً عَلَى وَجْهِ اَلْأَرْضِ إِلاَّ خَرَجَ مِنْهُ حَتَّى ثِيَابَهُ اَلَّتِي عَلَى بَدَنِهِ قَالَ فَقَسَمْنَا لَهُ قِسْمَةً

أَنْ يَغْسِلَ إِحْلِيلَهُ وَحْدَهُ وَ لاَ يَغْسِلُ مَقْعَدَتَهُ وَ إِنْ خَرَجَ مِنْ مَقْعَدَتِهِ شَيْ‏ءٌ وَ لَمْ يَبُلْ فَإِنَّمَا عَلَيْهِ أَنْ يَغْسِلَ

تَبْعَثُ إِلَيَّ بِثَمَنِهِ قَالَ فَقَالَ نَعَمْ فَخَرَجَتِ اَلرِّفْقَةُ وَ خَرَجَ اَلرَّجُلُ مَعَهُمْ وَ خَلَّفَ اَلْمَتَاعَ عِنْدَهُ فَبَاعَهُ صَاحِبُنَا

أَيُّ غَنَمٍ نَفَشَتْ فِي زَرْعٍ فَلَيْسَ لِصَاحِبِ اَلزَّرْعِ إِلاَّ مَا خَرَجَ مِنْ بُطُونِهَا وَ كَذَلِكَ جَرَتِ اَلسُّنَّةُ بَعْدَ سُلَيْمَانَ ع‏ وَ

إِنَ‏ سُلَيْمَانَ بْنَ دَاوُدَ ع‏ خَرَجَ ذَاتَ يَوْمٍ مَعَ أَصْحَابِهِ لِيَسْتَسْقِيَ فَوَجَدَ نَمْلَةً قَدْ رَفَعَتْ قَائِمَةً مِنْ قَوَائِمِهَا إِلَى

سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ حَاجّاً وَ مَعَهُ جَمَلٌ لَهُ وَ نَفَقَةٌ وَ زَادٌ فَمَاتَ فِي اَلطَّرِيقِ قَالَ إِنْ كَانَ صَرُورَةً ثُمَّ

أَنْ يَغْسِلَ إِحْلِيلَهُ وَحْدَهُ وَ لاَ يَغْسِلُ مَقْعَدَتَهُ وَ إِنْ خَرَجَ مِنْ مَقْعَدَتِهِ شَيْ‏ءٌ وَ لَمْ يَبُلْ فَإِنَّمَا عَلَيْهِ أَنْ يَغْسِلَ