نتایج جستجو

قرآن رده:نقش محمد رده:نقش معجزه رده:نقش ملائکه رده:نقش ملائکه وحى رده:نقش منى رده:نقش نطفه رده:نقش وحى رده:نقش کتب آسمانى رده:نقش کعبه رده:نواهى خدا رده:نیازهاى

داشته باشد مى‏دوشد بى‏آن كه آن را تمام كند. مشعر: بيابان معروفى است ما بين منى و عرفات آن را مشعر گفته‏اند كه محل معين و معلومى است براى قسمتى از اعمال حج

مُبْتَليكُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنّى وَ مَنْ لَمْ‏يَطْعَمْهُ فَاِنَّهُ مِنّى اِلَّا مَنِ‏اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ

بنو نا ب ولى اخذ ان ذلک ملل بعض نصارى هدى ما حزن نحن عن حتى مسيح تلک مجوس منى ا تبع ک حبب قدر ف بل انتم وثق ابراهيم عمل شرک علم کلل اسباط لن ام الا اتى

الْقَوْل تَبِعَنِي مُحَرّرا عَلَيْک لِتُصْنَع اشْتَعَل أَنْت وَهَن اغْتَرَف مِنّي فَأَرْسِلْه هُو جَهَنّم شَرِب حَق تَبِع عَصَانِي أَلْقَيْت مَعِي عَلَى قَال

نطفه‌ای از منی که در رحم ریخته می‌شود نبود»! (ا لم یک نطفة من منی یمنی). تفسیر آیات ۱ - نطفه (منى)، مبدأ و آغاز تکوین انسان (ألم یک نطفة من منىّ یمنى) ۲ -

ریزید آگاه هستید؟ آيا آن منى را كه برون مى‌ريزيد ديده‌ايد؟ آیا اندیشیده‌اید آنچه [از منی‌] را که [در رحمها] می‌ریزید آيا آب منى را كه مى‌ريزيد- نطفه‌اى

ریختن منى در رحم است. ۲ - نقش منحصر به فرد خداوند، در ایجاد و آفرینش انسان از منى در رحم (أفرءیتم ما تمنون ... أم نحن الخلقون) ۳ - آفرینش انسان از منى در

تنها با بخشى از آب منى است. (ثمّ جعل نسله من سللة من ماء مهین) «سلالة» در لغت به معناى «جدا شده و کنده شده» است و مراد از «ماء مهین» منى است و «من» در «من

نقش اصلى نطفه و منى مرد، در تعیین جنسیت* (ألم یک نطفة من منىّ یمنى ... فجعل منه الزوجین الذکر و الأُنثى) ضمیر در «منه الزوجین...» به «منى» بازمى گردد. بر

انسان ۱; منشأ کمال انسان ۳ جنین: مراحل شکل گیرى جنین ۲ خدا: نقش خدا ۳ منى: تبدیل منى به علقه ۲ نطفه: تبدیل نطفه به علقه ۱

آیات شامل این کلمه منى‌ (۲۱ بار) ثُم مَنِي کَان عَلَقَة مِن فَخَلَق نُطْفَة فَجَعَل يَک فَسَوّى مِنْه لَم سُدًى أَ يُتْرَک در حال بارگیری...

مُبْتَلِيكُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَ مَنْ لَمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ

کلمه منى‌ (۲۱ بار) (بر وزن فلس) به معنى تقدير و اندازه‏گيرى است «مَنى لَكَ الْمانِىُ» يعنى اندازه‏گير براى تو اندازه‏گيرى كرد. نطفه را از آن منى گويند

است يعنى: هر كه در دو روز بعد از نحر در خروج از «منى» تعجيل كند و بعد از ظهر روز دوازدهم ذوالحجة از «منى» خارج شود بر او گناهى نيست و هر كه تأخير كرده روز

ريخته‌ ‌شده‌ ‌که‌ علامت‌ مني‌ اينست‌ ‌که‌ جهندگي‌ دارد ‌در‌ جاي‌ ديگر مي‌فرمايد: درباره انسان‌ أَ لَم‌ يَك‌ُ نُطفَةً مِن‌ مَنِي‌ٍّ قيامت‌ آيه 37، و ديگر

مُبْتَليكُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنّى وَ مَنْ لَمْ‏يَطْعَمْهُ فَاِنَّهُ مِنّى اِلَّا مَنِ‏اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ

ترائب استخوانهاى عانه و خاصره باشد در تفسير پرتوى از قرآن مى‏گويد: مجراى منى از بيضه امتداد يافته و از راه مجراى معيّنى كه در امتداد كشاله ران است به طرف

لکن حقّ القول منّى لأملأنّ جهنّم من الجِنّة و الناس أجمعین) ۶ - سوگند خداوند به انباشتن جهنم از مجرمان جنّى و انسى (و لکن حقّ القول منّى لأملأنّ جهنّم

اهبطوا كيست ؟ «38» قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْها جَمِيعاً فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدايَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌

[نحل:4]. [فاطر:11]. حتى آيه [قيامة:37]. بنابرآنكه «منى» به معنى اندازه گرفته شده باشد چنانكه در «منى» گذشت. ولى مراداز «ماءِ دافِقٍ» و «اَفَرَأَيْتُمْ ماتُمْنوُنَ»

پر شد. «اَفاضَهُ صاحِبُهُ» صاحبش ظرف را پر كرد. «اَفاضُوا مِنْ مِنى اِلى مَكَةٍ» از منى به مكه برگشتند. [مائده:83]. مى‏بينى كه در اثر شناختن حق چشمشان

شایسته‌تر. آیا انسان گمان می‌کند که بی‌هدف و مهمل رها می‌شود؟! آیا او نطفه‌ای از منی‌ای که می‌جهد نبود؟! سپس به صورت خون بسته‌‌ای [:آویزک] در آمد. پس خدا او را

آب- آب منى: نطفه-، آدمى را آفريد پس او را نژاد- پيوستگى نسب- و پيوند- پيوستگى ازدواج- كرد و پروردگار تو [بر هر چيز] تواناست. خدا است که از آب (مَنی) انسانها

مراد از آن در آيه دوم بنابر علم امروز سلول مرد (اسپرماتوزئيد) است كه چكيده منى و به وجود آمده در آن و صاف شده از آن است. به نظرم مراد از سلاله اول هم همان

مراد از آن در آيه دوم بنابر علم امروز سلول مرد (اسپرماتوزئيد) است كه چكيده منى و به وجود آمده در آن و صاف شده از آن است. به نظرم مراد از سلاله اول هم همان

ألقیت علیک محبّة منى ) «ألقیت» عطف بر «أوحینا» در آیه قبل است. نکره آوردن «محبّة» - به قرینه مقام مدح - براى بیان ویژه بودن آن است و قید «منّى» بیانگر منشأ

كنيم. اهْبِطا- يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً‌ ... 13- كسى جز خداوند نمى‌تواند هادى و راهنماى انسان باشد. «يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً» «1». تفسير كبيرفخررازى

يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدىً «36» أَ لَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنى‌ «37» ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى «38» فَجَعَلَ مِنْهُ

ف‌ (۲۹۹۹ بار) فَجَعَل فَسَوّى عَلَقَة کَان مِنْه الزّوْجَيْن يُمْنَى ثُم مَنِي الذّکَر مِن وَ نُطْفَة الْأُنْثَى يَک در حال بارگیری...

مُوقِنُون هُدَاهَا إِنّا صَالِحا لٰکِن حَق نَعْمَل الْقَوْل فَارْجِعْنَا مِنّي لَأَمْلَأَن در حال بارگیری...

(۱۳۹۹ بار) هدى‌ (۳۱۶ بار) وَ نَفْس کُل لٰکِن حَق لَآتَيْنَا الْقَوْل شِئْنَا مِنّي لَو لَأَمْلَأَن مُوقِنُون جَهَنّم إِنّا مِن الْجِنّة در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه ب‌ (۲۶۴۹ بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) منى‌ (۲۱ بار) وَ لَيْس مَن قِيلا لا اللّه أَمَانِي مِن أَهْل أَصْدَق الْکِتَاب يَعْمَل حَقّا سُوءا يُجْز

آیات شامل این کلمه منى‌ (۲۱ بار) هم‌ (۳۸۹۶ بار) وَ يَعِدُهُم مَا مُبِينا خُسْرَانا الشّيْطَان خَسِر إِلاّ فَقَد غُرُورا أُولٰئِک اللّه مَأْوَاهُم دُون

آیات شامل این کلمه منى‌ (۲۱ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) وَ لا أَبَدا بِمَا صَادِقِين قَدّمَت کُنْتُم إِن أَيْدِيهِم الْمَوْت اللّه فَتَمَنّوُا عَلِيم النّاس بِالظّالِمِين

آیات شامل این کلمه منى‌ (۲۱ بار) وَ کُنْتُم الْمَوْت لَقَد مِن الصّابِرِين قَبْل يَعْلَم أَن تَلْقَوْه مِنْکُم فَقَد جَاهَدُوا رَأَيْتُمُوه أَنْتُم در

أَعْرَض يَضِل عَن فَلا ذِکْرِي هُدَاي فَإِن اتّبَع لَه فَمَن مَعِيشَة هُدًى مِنّي در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه ل‌ (۳۸۴۲ بار) منى‌ (۲۱ بار) نن‌ (۲۴۱ بار) هم‌ (۳۸۹۶ بار) وَ لَآمُرَنّهُم لَأُضِلّنّهُم مَفْرُوضا فَلَيُبَتّکُن نَصِيبا آذَان عِبَادِک

آیات شامل این کلمه منى‌ (۲۱ بار) أَ نَحْن مَا أَنْتُم تَخْلُقُونَه فَرَأَيْتُم تُصَدّقُون أَم لا الْخَالِقُون فَلَو خَلَقْنَاکُم در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه منى‌ (۲۱ بار) ال وَ حَتّى غَرّتْکُم جَاء أَمْر ارْتَبْتُم اللّه تَرَبّصْتُم غَرّکُم بِاللّه أَنْفُسَکُم فَتَنْتُم الْغَرُور لٰکِنّکُم

آیات شامل این کلمه حبب‌ (۹۵ بار) وَ مِنّي عَلَيْک أَلْقَيْت عَدُوّ لِتُصْنَع لَه عَلَى إِذ عَيْنِي تَمْشِي أُخْتُک لِي يَأْخُذْه در حال بارگیری...

(۶۵ بار) ى‌ (۱۰۴۴ بار) عَلَى إِذ تَمْشِي وَ أُخْتُک لِتُصْنَع فَتَقُول هَل مِنّي مَحَبّة أَدُلّکُم عَلَيْک أَلْقَيْت مَن لَه در حال بارگیری...

عَلَى تَمْشِي فَتَقُول هَل إِذ عَيْنِي أَدُلّکُم لِتُصْنَع وَ مَن يَکْفُلُه مِنّي فَرَجَعْنَاک مَحَبّة إِلَى أُمّک در حال بارگیری...

تَمْشِي أَدُلّکُم عَيْنِي إِذ مَن لِتُصْنَع يَکْفُلُه فَرَجَعْنَاک وَ إِلَى مِنّي أُمّک کَي در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه لقى‌ (۱۴۶ بار) وَ عَدُوّ عَلَيْک مَحَبّة لَه مِنّي لِي لِتُصْنَع عَلَى عَيْنِي إِذ يَأْخُذْه بِالسّاحِل الْيَم در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه هدى‌ (۳۱۶ بار) ى‌ (۱۰۴۴ بار) وَ فَلا فَمَن هُدًى مِنّي لا يَأْتِيَنّکُم اتّبَع تَبِع خَوْف فَإِمّا يَضِل عَلَيْهِم يَشْقَى مَن هُم عَدُوّ

آیات شامل این کلمه اتى‌ (۵۵۳ بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) نن‌ (۲۴۱ بار) فَمَن مِنّي فَإِمّا هُدًى جَمِيعا مِنْهَا هُدَاي وَ إِمّا رُسُل مِنْکُم فَلا عَدُوّ آدَم

جَهَنّم مِنْهُم أَجْمَعِين مِن الْجِنّة تَبِعَک رَبّک النّاس أَقُول الْحَق مِنّي کَلِمَة مِنْکُم الْقَوْل مِنْک قَال حَق فَالْحَق لَمَن تَمّت مَدْحُورا لٰکِن

بَيْنَه صُدُور اللّه فَذُوقُوا جَعَلُوا فِي يُوَسْوِس رَبّک کُلاّ عَمّا بِمَا مِنّي صَادِقِين إِلاّ الْخَنّاس کَلِمَة الّذِي نَقُص يَصِفُون الْقَوْل نَسِيتُم

لِسَانِي مَعِي إِلاّ قُرِئ سُلْطَانا فَأَرْسِلْه کُل أَ فَأَرْسِل لِسَانا مِنّي در حال بارگیری...

ريخته‌ ‌شده‌ ‌که‌ علامت‌ مني‌ اينست‌ ‌که‌ جهندگي‌ دارد ‌در‌ جاي‌ ديگر مي‌فرمايد: درباره انسان‌ أَ لَم‌ يَك‌ُ نُطفَةً مِن‌ مَنِي‌ٍّ قيامت‌ آيه 37، و ديگر

رَبّک الْإِنْسَان فَإِن نِعْمَة لَهُم أَنْعَمَهَا لَنَحْشُرَنّهُم أَن کُنّا مَنِي بِأَن يُتْرَک لَمّا فَضْلِه لِأَنْعُمِه حَنِيفا قَبْل بِمَا اجْتَبَاه عَلَى

معناى تلاوت و قرائت است; چنان که در اشعار عرب، گاه به این معنا آمده است. منى‌ (۲۱ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) الشّيْطَان اللّه فَيَنْسَخ فِي مَا أَلْقَى تَمَنّى

در حال بارگیری... اتى هاتوا قول هتى بره برهن کم اله ف ه ان وله هم کون من منى شهد امم الله دون تلک کلل مع نصارى صدق علم ذا او اخذ نزع انن ا هذا هود ام حقق

عَمَلَکُم تَاب مَنَاسِکَنَا عِنْد ثُم أَرِنَا لَکُم نُؤْمِن هُم يَتْلُو مِن مِنّي إِلَيْه خَيْر آدَم أَصْلَحُوا عِبَادِه فَتَلَقّى ذٰلِکُم عَن لَک إِلاّ در

آیات شامل این کلمه اما (۲۹ بار) ف‌ (۲۹۹۹ بار) وَ فِي يَأْتِيَنّکُم مِنّي جَمِيعا هُدًى مِنْهَا نُرِيَنّک فَمَن مُبِين يَتّقُون مَن الّذِي أَو مَنّا الْحَرْب

مُحْسِن يُظْلَمُون سُبُل أَ يُؤْمِنُون خَشِي إِنّمَا عَن الْآيَات يَضِل مِنّي لِلْحَق لَفَسَدَت أُوحِي يُؤْمِن کَان هُو أَنْجَيْنَا کَمَن بِه کَمَثَل حَنِيفا

بَعْضُکُم فَتَاب لِبَعْض رَبّه عَدُوّ اجْتَبَاه فَإِمّا ثُم يَأْتِيَنّکُم مِنّي هُدًى در حال بارگیری...

الْمَوْتَى لَظَلّوا لَعْنَتِي بِحَمْد يَعْلَمُون مُصْفَرّا اللّعْنَة أَسْکَنْت مِنّي حَمَإ الدّين عِبَادُک فَرَأَوْه هٰذَا يَمْسَسْک خَلَقْتَه فَإِنّه حِين تَبِعَنِي

فَتَقُول فَجَاءَتْه قَالَت لِتُصْنَع خَيْر هَل مِن وَ أَدُلّکُم إِن أَبِي مِنّي إِلَي مَحَبّة يَدْعُوک أَنْزَلْت مَن يَکْفُلُه لِيَجْزِيَک عَلَيْک لِمَا

رهب ذا قد مع لو ذلک انس نزل بلى هذا فرعون جنح ايى هم حقق ذکر صرف شهد يا سلم منى ملء همم نصر امم نور دون عن دعو ما تلک نصارى کلل ى بين ضمم حسب

نزل قد حقق لو انس صرف مع فرعون سلم هم ملء ايى جنح ما نور عن همم شهد ى يا منى بين حسب تلک امم دعو سوء دون

کذب غير بصر حلق لوم بين اجج نور کود اول سور حلقم اخذ انتم ها نشء اذ التى منى لکن حرث لعل سبح حوت خلق مهن ذهب حين نحن ورى ايى علم لبث دون جعل لقم الله نظر

راستگوييد. هتى هات اتى بره قول برهن کم اله ف ان ه کون صدق وله من هم شهد ذا منى علم الله دون تلک امم انن مع کلل هذا بلى نصارى حقق او اخذ ذکر ا هود ام نزع

وَ هُدَاي دِينَکُم فَمَن لِمَن فَلا قُل إِلاّ هُدًى إِن تُؤْمِنُوا خَوْف مِنّي عَلَيْهِم يَأْتِيَنّکُم الْهُدَى يَرْجِعُون فَإِمّا هُدَى لَعَلّهُم جَمِيعا

إِلَيْهِم فَيَتّبِعُون لَعَلّهُم بَل يَدّبّرُوا يُبَدّل لَحْن هٰؤُلاَء يَقُول مِنّي يَسْتَمِعُون فَدَمّرْنَاهَا الْأَوّلِين رَبّنَا إِنّکُم عَلَيْهَا يَحِق مِنْهُم

اضْطُرّ فَإِنّمَا يَوْم بِمَا کَمَن هُو الّذِين فَصِيَام اعْتَدَى عَذَاب مِنّي الْقِيَامَة لَکُم الْحَج يَهْدِي هُدًى رَحْمَة اهْتَدَى قَبْل أَصْلَح فَهُو

و امنیة» کمتر به معناى تلاوت آمده است (توضیح بیشتر را در تفسیر بخوانید). منى‌ (۲۱ بار) وَ مِن مَا فَلِلّه إِذَا الْآخِرَة أَلْقَى الشّيْطَان لِلْإِنْسَان

به آن دونفر است ولى «بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدوُّ فَاِمَّا يَأْتِيَّنَكُمْ مِنى هُدىً...» باز راجع به عموم است. نمى‏شود از «اِهْبِطُوا - اِهْبِطا» استفاده

از اينكه به محل خويش برسند (محل ذبح آنها مكه بود چنانكه محل ذبح قربان حج منى است). اعتكاف‏ [بقره:187] عاكف و معتكف كسى است كه خود را به قصد عبادت در مسجد

أَطْعَمَهُم أَيّهَا فَلَه يَأْکُلُون إِذ مَعْرُوف قَالَت آيَاتِي مُنْذِرِين مِنّي بِنِعْمَة قَالُوا مُحْسِن الّذِي يَأْتِيَنّکُم الْبَيْت کَفَرُوا عَلاَنِيَة

بخوان به نام پروردگارت که آفرید. انسان را از علق [:میلیون‌ها آویزه‌ی منی] آفرید. بخوان و پروردگار تو کریم‌ترین است. کسی که با قلم آموزش داد. آنچه را که

وَضَعَتْهَا يَا اجْعَلْنَا إِيّاکُم شَيْء آيَاتِه يُرِيدُوا سَأَلْتَهُم قَالَت لَم مِنّي مَثَلا لَهُم کَيْدَهُن آيَاتِنَا مُوسَى غَيْر أَضْغَاث أَهْل مِنّا لِکَلِمَاتِه

عَلى صاحِبِهِ يَوْمَ الْقِيامَةَ اِلّا ما لابُدَّ مِنْهُ» . وَ عَلَى إِذ مِنّي عَيْنِي مَحَبّة تَمْشِي أُخْتُک عَلَيْک فَتَقُول أَلْقَيْت هَل لَه أَدُلّکُم

مَهِين مُؤْمِنا مُنْتَظِرُون مُنْتَقِمُون مُوسَى مُوقِنُون مِرْيَة مِقْدَارُه مِنّي نَاکِسُو نَذِير نَسُوق نَسِيتُم نَسِينَاکُم نَسْلَه نَعْمَل نَفَخ نَفْس نُزُلا

کُن فَلا أَو عَلَى أَ لَه يَعْفُون قَلِيلا إِلَيْه يَقُول مِنْهُم تَعْفُوا مِنّي تُرْجَعُون فَإِنّه لِلّه أَقْرَب يُجِير فَلَمّا شَيْئا قَدِير فَرَضْتُم لا

آفريد. انسان را از خون بسته آفریده است. انسان را از علق [:میلیون‌ها آویزه‌ی منی] آفرید. آفرید انسان را از خون بسته‌ Created man from a clot. ترتیل: ترجمه:

وزن آن كاسته مى‏شود و به تعبير سوم چنانكه وزنه يك من گندم يك قطعه سنگ يك منى است همانطور وزنه اعمال حق بودن آنهاست. نگارنده گويد، اين سخن فى نفسه صحيح

بنو کثر اجر بکر جنح رضو عون قرآن سور عبد ايى اول حرج قبل امن قرء شهر عقب منى طلق نسو دون يتم ردد نبو اتى اوى ذلک ائى حلل سنن سوء حکم شدد سکن رفث قلل ملک

قول الذين بعض دين شطن اخذ نفس کفر قلب على متع ربب ها لعب لهو حقق ان الى نا منى اذ ايى هما شهد اوى عند جىء حتى امر انس يا سبق هذا ذا الذى بلو ام اول اولاء

نسو وحد ک بين سعى بنو قدر فى ذلک ظلل قسم جنن غيض ضيز دون احد شعب شتت جلو منى بشر قبل وجه اذ ربب اما عقم شطن هى سود افک کتب اخر عظم

مى‏كند و اعتبار نيز بر آن مساعد است كه آن بزرگترين روزى بود كه هر دو فريق در منى جمع شدند (على هذا حجّ اكبر يك دفعه بيشتر نبوده است) از اهل سنّت نيز رواياتى

‌از‌ ‌آنها‌ خارج‌ ‌شده‌ ‌که‌ اخبث‌ فضولات‌ مني‌ ‌است‌ ‌در‌ رحم‌ ‌ما ‌در‌ ريخته‌ ‌شده‌ ‌که‌ مفاد: مِن‌ مَنِي‌ٍّ يُمني‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌از‌ امير المؤمنين‌ (ع‌)

«يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً» 3- براى راهنمايى بشر، آمدن انبيا قطعى است. «يَأْتِيَنَّكُمْ» 4- هدايت واقعى تنها از طرف خداست. «مِنِّي هُدىً» 5- امنيّت

به معنى وصف است نه عَلَم محلّ و اگر جاى ديگر هم محلّ ازدحام باشد مثل جمرات منى به آنها هم بّكه گفته مى‏شود. در الميزان فرموده: مراد از بّكه زمين كعبه است

(از فتنه) القا كرده از بين مى‏برد و آيات خويش را محكم مى‏كند معنى آيه در «منى» گذشت. در مجمع فرموده: نسخ در لغت آن است كه چيزى را ابطال كرده و چيز ديگرى

انعام‌ شتر و گاو و گوسفند و بز ‌است‌ ‌که‌ ‌در‌ مني‌ واجب‌ ‌است‌ نحر و ذبح‌ كردن‌ و يكي‌ ‌از‌ واجبات‌ مني‌ ‌است‌ و ‌در‌ ساير بلاد مستحب‌ّ مؤكّد ‌است‌. (فَكُلُوا

الْأَعْلَى عَلَقَة قَدّر رَبّک فَهَدَى الذّکَر کَان ثُم اسْم يُمْنَى أَ أَخْرَج مَنِي سَبّح الْأُنْثَى مِن نُطْفَة در حال بارگیری...

(از فتنه) القا كرده از بين مى‏برد و آيات خويش را محكم مى‏كند معنى آيه در «منى» گذشت. در مجمع فرموده: نسخ در لغت آن است كه چيزى را ابطال كرده و چيز ديگرى

و آمدن حاجّ در آن از عرفه به مزدلفه و گزاردن نماز صبح در آن و از آنجا به منى رفتن. نزد بعضى شب قدر است و اولى آنكه جميع شب‌ها باشد. «1» مدرك سابق. جلد

يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَ عَدُوٌّ لَهُ وَ أَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَ لِتُصْنَعَ عَلى‌ عَيْنِي (39) إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ

احرام. 2- وقوف به عرفات. 3- وقوف به معشر الحرام. 4- رفتن به منى و رمى جمرات. 5- قربانى در منى. 6- تراشيدن سر. 7- طواف زيارت. 8- دو ركعت نماز طواف. 9- سعى

extract of clay. ترتیل: ترجمه: «سُلالَةٍ»: چکیده. عصاره. مراد ماده‌ای است که منی از آن پدید می‌آید. «طِینٍ»: گِل. مراد خاک است (نگا: کهف / ). «مِن سُلالَةٍ

يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَ عَدُوٌّ لَهُ وَ أَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَ لِتُصْنَعَ عَلى‌ عَيْنِي (39) إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ

«سلاله» نامند، سپس وارد گردد بر آن اطوار خلقت و ادوار فطرت تا در مرتبه دوم، منى پيدا شود. وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ طِينٍ «12» ثُمَّ

داشته باشد مى‏دوشد بى‏آن كه آن را تمام كند. مشعر: بيابان معروفى است ما بين منى و عرفات آن را مشعر گفته‏اند كه محل معين و معلومى است براى قسمتى از اعمال حج

و بعضى فرمايش قمى را هم در باب خلق حيوانات از منى حمل بر اغلب نموده‌اند و گفته‌اند بعضى از حيوانات از منى خلق نميشوند ولى آب جزء مادّه آنها است چون يكى

پسر زن زناكار آمد عيسى «عليه السلام» چون آن سخن شنيد گفت: خدايا تو پروردگار منى و مرا آفريده‏اى و از جانب خودم به آنها مبعوث نشده‏ام اَللَّهُمَّ الْعَنْ مَنْ

نداد مگر امير المؤمنين. حضرت فرمود: بنشين يا على كه تو برادر منى و وصى و وزير و وارث و خليفه منى. پس قوم برخاستند و از روى استهزاء به ابو طالب گفتند: فرمانبردارى

لَكُم‌) سبأ ‌آيه‌ 46 و فرمود: (فاطمة بضعة مني‌ ‌من‌ اذاها فقد آذاني‌ و ‌من‌ آذاني‌ فقد آذي‌ اللّه‌) و فرمود: (حسين‌ مني‌ و انا ‌من‌ حسين‌) و ‌غير‌ اين‌ها ‌از‌

خداوند خلق فرموده انسان و حيوان را دو صنف ذكور و اناث نر و ماده از نطفه و منى مرد و زن وقتى كه از محلّ خود خارج و ريخته شود در رحم زن و قرار گيرد در آن

خداوند خلق فرموده انسان و حيوان را دو صنف ذكور و اناث نر و ماده از نطفه و منى مرد و زن وقتى كه از محلّ خود خارج و ريخته شود در رحم زن و قرار گيرد در آن

مُقَرّنِين مُقِيم مُقْنِعِي مُهْطِعِين مُوسَى مِثْلُنَا مِثْلُکُم مِلّتِنَا مِنّي نَأْتِيَکُم نَبَأ نَتَوَکّل نَتّبِع نَحْن نَعْبُد نَفْس نُجِب نُخْفِي نُعْلِن

داشته باشد مى‏دوشد بى‏آن كه آن را تمام كند. مشعر: بيابان معروفى است ما بين منى و عرفات آن را مشعر گفته‏اند كه محل معين و معلومى است براى قسمتى از اعمال حج

پيرمرد بود پس غضب نمود بر عيال خود روزى و گفت بآن زن تو بر من مانند پشت مادر منى پس پشيمان شد از اين و معمول در زمان جاهليّت آن بود كه اگر مردى چنين سخنى را

هم اوست که به درستی دو نوع آفرید: نر و ماده. از نطفه‌ای آن هنگام که (ضمن منی) می‌جهد. و هم پدید آوردن (عالم) دیگر به‌راستی تنها بر (عهده‌ی) اوست. و هم

سپس مثلا روز 8 ذوالحجة از مكّه احرام حجّ بسته به عرفات مى‏رود آنگاه بمشعر و منى تا آخر اعمال حجّ. علّت تسميه به حجّ تمتّع آن است كه شخص ميان دو عمل از احرام

(ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ الصَّلَاةِ فِي مَسْجِدِ مِنًى وَ مَنْ يَجِبُ عَلَيْهِ التَّقْصِيرُ وَ التَّمَامُ بِمِنًى‏ موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

عنوان : حدیث در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ مَنْ بَاتَ عَنْ مِنًى فِي لَيَالِيهَا موضوعات :

پيرمرد بود پس غضب نمود بر عيال خود روزى و گفت بآن زن تو بر من مانند پشت مادر منى پس پشيمان شد از اين و معمول در زمان جاهليّت آن بود كه اگر مردى چنين سخنى را

نطفه را خون بسته، يعنى تحويل داديم نطفه را از صفات منى به صفات علقه، و شكى نيست ميان قطعه خون بسته و آب منى مباينت شديده مى‌باشد. جلد 9 - صفحه 116 مرتبه چهارم:

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

وزن آن كاسته مى‏شود و به تعبير سوم چنانكه وزنه يك من گندم يك قطعه سنگ يك منى است همانطور وزنه اعمال حق بودن آنهاست. نگارنده گويد، اين سخن فى نفسه صحيح

وزن آن كاسته مى‏شود و به تعبير سوم چنانكه وزنه يك من گندم يك قطعه سنگ يك منى است همانطور وزنه اعمال حق بودن آنهاست. نگارنده گويد، اين سخن فى نفسه صحيح

وزن آن كاسته مى‏شود و به تعبير سوم چنانكه وزنه يك من گندم يك قطعه سنگ يك منى است همانطور وزنه اعمال حق بودن آنهاست. نگارنده گويد، اين سخن فى نفسه صحيح

عنوان : حدیث در کتاب من لا يحضره الفقيه جلد ۲ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ حُدُودِ مِنًى وَ عَرَفَاتٍ وَ جَمْع‏ موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

عنوان : حدیث در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

(ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ الصَّلَاةِ فِي مَسْجِدِ مِنًى وَ مَنْ يَجِبُ عَلَيْهِ التَّقْصِيرُ وَ التَّمَامُ بِمِنًى‏ موضوعات :

(ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ الصَّلَاةِ فِي مَسْجِدِ مِنًى وَ مَنْ يَجِبُ عَلَيْهِ التَّقْصِيرُ وَ التَّمَامُ بِمِنًى‏ موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

حضرت محمد (ص) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ مَنْ بَاتَ عَنْ مِنًى فِي لَيَالِيهَا موضوعات :

عنوان : حدیث در کتاب من لا يحضره الفقيه جلد ۲ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ حُدُودِ مِنًى وَ عَرَفَاتٍ وَ جَمْع‏ موضوعات :

محمد (ص) در کتاب من لا يحضره الفقيه جلد ۲ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ حُدُودِ مِنًى وَ عَرَفَاتٍ وَ جَمْع‏ موضوعات :

باقر (ع) در کتاب من لا يحضره الفقيه جلد ۲ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ حُدُودِ مِنًى وَ عَرَفَاتٍ وَ جَمْع‏ موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

اِمْرَأَةً تَخَافُ اَلْحَيْضَ يُعَجِّلُ طَوَافَ اَلْحَجِّ قَبْلَ أَنْ يَأْتِيَ مِنًى فَقَالَ نَعَمْ مَنْ كَانَ هَكَذَا يُعَجِّلُ‏

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ مَنْ بَاتَ عَنْ مِنًى فِي لَيَالِيهَا موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ مَنْ بَاتَ عَنْ مِنًى فِي لَيَالِيهَا موضوعات :

«ابى»، أَنَّا خَلَقْناهُ مِنْ نُطْفَةٍ: بدرستى كه ما آفريديم او را از آب منى به اين طريق كه او را علقه بعد مضغه بعد لحم بعد عظام و مرتبه مرتبه مستعد صورت

امير المؤمنين عليه السّلام مروى است فرمود: (ما للّه عزّ و جلّ اية هى اكبر منّى) «2»: نيست براى خداى عز و جل آيتى بزرگتر از من. تنبيه: شخص خبير بصير، آگاه

خدا زودشمار است. و خدا را در روزهایی برشمرده [:مُنی] یاد کنید؛ پس هر کس در دو روز شتاب کند، (و اعمال مُنی را در آن دو روز انجام دهد) هیچ گناهی بر او نیست،

لَبَّوْا أَحْرَمُوا فَلاَ يَزَالُ يُحِلُّ وَ يَعْقِدُ حَتَّى يَخْرُجَ إِلَى مِنًى فَلاَ حَجَّ وَ لاَ عُمْرَةَ

حدیث در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ الصَّلَاةِ فِي مَسْجِدِ مِنًى وَ مَنْ يَجِبُ عَلَيْهِ التَّقْصِيرُ وَ التَّمَامُ بِمِنًى‏ موضوعات :

(ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ الصَّلَاةِ فِي مَسْجِدِ مِنًى وَ مَنْ يَجِبُ عَلَيْهِ التَّقْصِيرُ وَ التَّمَامُ بِمِنًى‏ موضوعات :

لاَ أَقْبَلَ مِنْ بَنِي عَمِّي صِلَةً وَ لاَ أُخْرِجَ مَتَاعِي فِي سُوقِ مِنًى تِلْكَ اَلْأَيَّامَ قَالَ فَقَالَ إِنْ كُنْتَ جَعَلْتَ ذَلِكَ شُكْراً فَفِ

عنوان : حدیث در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

محمّد باقر (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

و بعضى فرمايش قمى را هم در باب خلق حيوانات از منى حمل بر اغلب نموده‌اند و گفته‌اند بعضى از حيوانات از منى خلق نميشوند ولى آب جزء مادّه آنها است چون يكى

آيه و ترجمه تفسير: نكته ها: ۱ - ايام معلومات چيست ؟ ۲ - ذكر خدا در سرزمين منى ۳ - فلسفه و اسرار عميق حج !. ۴ - تكليف گوشتهاى قربانى در عصر ما وَ أَذِّنْ

رَجَوْتُ أَنْ يُرَخِّصَ لِي فِيهِ فَخَرَجْتُ وَ أَنَا مُغْتَمٌّ فَأَتَيْتُ مِنًى فَتَنَحَّيْتُ عَنِ اَلنَّاسِ حَتَّى أَتَيْتُ اَلْمَاقُوفَةَ فَنَزَلْتُ فِي

(۲) محسّر- بر وزن مثلّث نام درّه‏اى واقع در ميان منى و مزدلفه و بمنى نزديكتر است، و خود حدّى از حدود منى است. (۳) مأزمين نام محلّى ميان عرفه و مشعر است.

حدیث امام جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ نُزُولِ مِنًى وَ حُدُودِهَا موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

حدیث در کتاب تهذيب الاحكام جلد ۵ كِتَابُ الْحَج‏ ۱۹ بَابُ الرُّجُوعِ إِلَى مِنًى وَ رَمْيِ الْجِمَار موضوعات :

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ مَنْ بَاتَ عَنْ مِنًى فِي لَيَالِيهَا موضوعات :

مي‌گويند چنانچه‌ حضرت‌ ‌رسول‌ ‌در‌ خبر متواتر ‌بين‌ فريقين‌ فرمود: «فاطمة بضعة مني‌ ‌من‌ آذاها فقد آذاني‌ ... الخبر» و بضع‌ سنين‌ قطعه‌اي‌ ‌از‌ زمان‌ ‌است‌ ‌که‌

سپس مثلا روز 8 ذوالحجة از مكّه احرام حجّ بسته به عرفات مى‏رود آنگاه بمشعر و منى تا آخر اعمال حجّ. علّت تسميه به حجّ تمتّع آن است كه شخص ميان دو عمل از احرام

مخلوق از سلاله طين بوده و بعضى گفته‌اند مراد از طين او است كه از گل خلق شده و منى سلاله و كشيده شده از او است كه مبدء خلق آدميزاد است و معلوم است كه منقول قمّى

و سلّم: علىّ منّى كهارون من موسى؛ و قوله صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: علىّ منّى و انا منه؛ قوله صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: علىّ منّى كنفسى طاعته طاعتى

حدیث در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ الصَّلَاةِ فِي مَسْجِدِ مِنًى وَ مَنْ يَجِبُ عَلَيْهِ التَّقْصِيرُ وَ التَّمَامُ بِمِنًى‏ موضوعات :

محمد (ص) در کتاب من لا يحضره الفقيه جلد ۲ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ حُدُودِ مِنًى وَ عَرَفَاتٍ وَ جَمْع‏ موضوعات :

محمّد باقر (ع) در کتاب الكافي جلد ۴ كِتَابُ الْحَج‏‏ بَابُ النَّفْرِ مِنْ مِنًى الْأَوَّلِ وَ الْآخِر موضوعات :

صور كه آنرا نفخه احياء خوانند و آن بعد از باريدن بارانى است كه داراى خاصيّت منى است چهل روز بر زمين پس ناگهان خلق از قبور برخواسته و ببارگاه الهى ميشتابند

شده آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در سال اخير حجّش اوقاتيكه در منى تشريف داشت فرمود اى مردم بعد از من بكفر بر نگرديد و گردن يكديگر را با شمشير

وزن آن كاسته مى‏شود و به تعبير سوم چنانكه وزنه يك من گندم يك قطعه سنگ يك منى است همانطور وزنه اعمال حق بودن آنهاست. نگارنده گويد، اين سخن فى نفسه صحيح

مخلوق از سلاله طين بوده و بعضى گفته‌اند مراد از طين او است كه از گل خلق شده و منى سلاله و كشيده شده از او است كه مبدء خلق آدميزاد است و معلوم است كه منقول قمّى

‌در‌ حديث‌ منزلة ‌که‌ ‌از‌ اخبار متواتره‌ ‌بين‌ الفريقين‌ ‌است‌ فرمود (علي‌ّ منّي‌ بمنزلة هارون‌ ‌من‌ موسي‌ الّا انّه‌ ‌لا‌ نبي‌ّ بعدي‌). وَ أَرسِل‌ فِي‌ المَدائِن‌ِ

آشاميدنيهاى ريخته شده از صلب مرد در رحم زن از جنس آب پست‌ جلد 4 صفحه 289 پليدى كه منى است خلق فرمود پس تسويه و تعديل فرمود اعضاء و جوارح و مزاج آنرا بر حسب حكمت

آشاميدنيهاى ريخته شده از صلب مرد در رحم زن از جنس آب پست‌ جلد 4 صفحه 289 پليدى كه منى است خلق فرمود پس تسويه و تعديل فرمود اعضاء و جوارح و مزاج آنرا بر حسب حكمت

شده آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در سال اخير حجّش اوقاتيكه در منى تشريف داشت فرمود اى مردم بعد از من بكفر بر نگرديد و گردن يكديگر را با شمشير

(۰) أَ يَحْسَبُ‌ الْإِنْسَانُ‌ أَنْ‌... (۰) أَ لَمْ‌ يَکُ‌ نُطْفَةً مِنْ‌ مَنِيٍ‌... (۰) ثُمَ‌ کَانَ‌ عَلَقَةً فَخَلَقَ‌... (۰) فَجَعَلَ‌ مِنْهُ‌ الزَّوْجَيْنِ‌

شده آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در سال اخير حجّش اوقاتيكه در منى تشريف داشت فرمود اى مردم بعد از من بكفر بر نگرديد و گردن يكديگر را با شمشير

شده آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در سال اخير حجّش اوقاتيكه در منى تشريف داشت فرمود اى مردم بعد از من بكفر بر نگرديد و گردن يكديگر را با شمشير

شده آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در سال اخير حجّش اوقاتيكه در منى تشريف داشت فرمود اى مردم بعد از من بكفر بر نگرديد و گردن يكديگر را با شمشير

است بعد از فرار و خطاب مستطاب رسيد كه اى موسى مترس از چيزى با آنكه در پناه منى اينجا جلد 4 صفحه 140 جاى ترس نيست اينجا مقام انس و وادى ايمن است پيغمبران

اهْبِطا مِنْها جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُدايَ فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى‌ (123) وَ مَنْ أَعْرَضَ

خداوند خلق فرموده انسان و حيوان را دو صنف ذكور و اناث نر و ماده از نطفه و منى مرد و زن وقتى كه از محلّ خود خارج و ريخته شود در رحم زن و قرار گيرد در آن

بود، خودش فرمود: برادرم افصح از من است، «وَ أَخِي هارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي» «1» ولى فرعون اين مسئله را بزرگ مى‌كند و مى‌گويد: «لا يَكادُ يُبِينُ» موسى

يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَ عَدُوٌّ لَهُ وَ أَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَ لِتُصْنَعَ عَلى‌ عَيْنِي (39) إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ

(نگا: یونس / و، نمل / و ). جابر بن عبدالله انصارى گوید: در حجة الوداع در منى نزدیکتر از دیگران نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله بودم که فرمود: مى بینم

ص 603 روايت 2. جلد 14 - صفحه 54 مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ‌: از مقدار اندك آب منى بيافريد او را، فَقَدَّرَهُ‌: پس تقدير و آماده ساخت آنچه موجب صلاح اوست، از

قرار نداده است خدا زنانى را كه بصيغه ظهار و گفتن تو بر من مانند پشت مادر منى از آنها جدائى مينمائيد مادران شما و نيز قرار نداده است پسر خوانده‌هاى شما

است‌؛ و میان آن دو، فاصله‌ی پرده‌ای ناپیدا قرار داد. و اوست کسی که از آب (منی) بشری آفرید. پس او را (دارای خویشاوندی) نسبی و دامادی نهاد. و پروردگارت بس

آيه و ترجمه تفسير: نكته ها: ۱ - ايام معلومات چيست ؟ ۲ - ذكر خدا در سرزمين منى ۳ - فلسفه و اسرار عميق حج !. ۴ - تكليف گوشتهاى قربانى در عصر ما وَ إِذْ بَوَّأْنا

قرار نداده است خدا زنانى را كه بصيغه ظهار و گفتن تو بر من مانند پشت مادر منى از آنها جدائى مينمائيد مادران شما و نيز قرار نداده است پسر خوانده‌هاى شما

صفا و مروه‌، بيتوته‌ دو شب‌ (11‌-‌ 12) ‌در‌ مني‌ و رمي‌ جمرات‌ ثلاث‌، طواف‌ نساء، نماز طواف‌، توقف‌ ‌در‌ مني‌ «روز دوازدهم‌ ‌تا‌ ظهر و رمي‌ جمرات‌ ثلاث‌

تكبير بر هدايت گفتن تكبيرات مأثوره در ايام تشريق است بعد از پانزده نماز در منى و ده نماز در غير آن كه سابقا ذكر شد و خداوند دفع ميكند شرّ كفار را از اهل

صور كه آنرا نفخه احياء خوانند و آن بعد از باريدن بارانى است كه داراى خاصيّت منى است چهل روز بر زمين پس ناگهان خلق از قبور برخواسته و ببارگاه الهى ميشتابند

بنى‏اسرائيل است، ولى زن فرعون شيفته تازه مولود شد «وَالْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنى» زن در اثر علاقه شديد از كشتن وى مانع شد و گفت «قُرَّةُ عَيْن لى وَلَكَ لاتَقْتُلوُهُ

آشاميدنيهاى ريخته شده از صلب مرد در رحم زن از جنس آب پست‌ جلد 4 صفحه 289 پليدى كه منى است خلق فرمود پس تسويه و تعديل فرمود اعضاء و جوارح و مزاج آنرا بر حسب حكمت

بنى‏اسرائيل است، ولى زن فرعون شيفته تازه مولود شد «وَالْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنى» زن در اثر علاقه شديد از كشتن وى مانع شد و گفت «قُرَّةُ عَيْن لى وَلَكَ لاتَقْتُلوُهُ

شد كه خداوند بين نفخه اول و دوم اسرافيل از بحر مسجور بارانى ميفرستد كه آن منى است پس ملاقات ميكند با اجسام پوسيده و مردم از زمين مانند گياه ميرويند و اين

شد كه خداوند بين نفخه اول و دوم اسرافيل از بحر مسجور بارانى ميفرستد كه آن منى است پس ملاقات ميكند با اجسام پوسيده و مردم از زمين مانند گياه ميرويند و اين

ببعضها در تحت عنوان تبيين سماوى از كيفيّت احياء موتى بعد از آمدن بارانيكه طبع منى دارد و جذب آن ذرّه باقيه از انسان ذرّات مناسبه خود را كه اين اطوار بر انسان

‌کل‌ سيئة امرت‌ باثباتها الكرام‌ الكاتبين‌ ‌الّذين‌ وكلتهم‌ بحفظ ‌ما ‌يکون‌ مني‌ و جعلتهم‌ شهودا ‌علي‌ ‌مع‌ جوارحي‌ و كنت‌ انت‌ الرقيب‌ ‌علي‌ ‌من‌ ورائهم‌

اهْبِطا مِنْها جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُدايَ فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى‌ (123) وَ مَنْ أَعْرَضَ

و عامه‌ درباره‌ حضرت‌ فاطمه‌ «ع‌» روايت‌ كرده‌اند ‌که‌ فرمود « فاطمة بضعة مني‌ ‌من‌ اذاها فقد اذاني‌ و ‌من‌ اذاني‌ فقد اذي‌ اللّه‌ » و مانند كلامي‌ ‌که‌

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

قرار نداده است خدا زنانى را كه بصيغه ظهار و گفتن تو بر من مانند پشت مادر منى از آنها جدائى مينمائيد مادران شما و نيز قرار نداده است پسر خوانده‌هاى شما

شده آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در سال اخير حجّش اوقاتيكه در منى تشريف داشت فرمود اى مردم بعد از من بكفر بر نگرديد و گردن يكديگر را با شمشير

شده آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم در سال اخير حجّش اوقاتيكه در منى تشريف داشت فرمود اى مردم بعد از من بكفر بر نگرديد و گردن يكديگر را با شمشير

الْأَكْبَرِ» فكنت انت المبلّغ عن اللّه تعالى و عن رسوله و انت وصيّي و انت منّى بمنزلة هارون من موسى الّا انّه لا نبىّ بعدى فانت رابع الخلفاء كما قال لك

اهْبِطا مِنْها جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُدايَ فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى‌ (123) وَ مَنْ أَعْرَضَ

مريم‌ ‌از‌ قول‌ ‌او‌ نقل‌ ميفرمايد قال‌َ رَب‌ِّ إِنِّي‌ وَهَن‌َ العَظم‌ُ مِنِّي‌ وَ اشتَعَل‌َ الرَّأس‌ُ شَيباً وَ لَم‌ أَكُن‌ بِدُعائِك‌َ رَب‌ِّ شَقِيًّا

‌شده‌ ‌که‌ ميفرمايد قُلنَا اهبِطُوا مِنها جَمِيعاً فَإِمّا يَأتِيَنَّكُم‌ مِنِّي‌ هُدي‌ً فَمَن‌ تَبِع‌َ هُداي‌َ فَلا خَوف‌ٌ عَلَيهِم‌ وَ لا هُم‌ يَحزَنُون‌َ

«12» وَ لَوْ شِئْنا لَآتَيْنا كُلَّ نَفْسٍ هُداها وَ لكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ «13» فَذُوقُوا

تنهايى رفت و آياتِ برائت را در نهايت آرامش خواند، آن هم در جاى حسّاسى چون منى‌ و كنار جمره‌ى عقبه. نكاتى كه توسّط على عليه السلام به كفّار اعلام شد عبارت

‌باشد‌. چنانچه‌ ‌در‌ حديث‌ منزلت‌ ‌که‌ متواتر ‌بين‌ فريقين‌ ‌است‌ فرمود (‌علي‌ منّي‌ بمنزلة هارون‌ ‌من‌ موسي‌ الا انه‌ ‌لا‌ نبي‌ بعدي‌) و ‌در‌ قرآن‌ ميفرمايد:

اهْبِطا مِنْها جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُدايَ فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى‌ (123) وَ مَنْ أَعْرَضَ

يَأخُذه‌ُ عَدُوٌّ لِي‌ وَ عَدُوٌّ لَه‌ُ وَ أَلقَيت‌ُ عَلَيك‌َ مَحَبَّةً مِنِّي‌ وَ لِتُصنَع‌َ عَلي‌ عَينِي‌ (طه‌ ‌آيه‌ 38). لِيَكُون‌َ لَهُم‌ عَدُوًّا

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

بن حصين نقل نموده كه گويد: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود، (انّ عليّا منّى و انا منه و هو ولىّ كلّ مؤمن بعدى) و نيز از قول رسول خدا صلی الله علیه و

پيغمبر اكرم‌ ‌در‌ حديث‌ منزلت‌ ‌که‌ ‌از‌ اخبار متواتره‌ ‌است‌ فرمود (‌علي‌ مني‌ بمنزلة هارون‌ ‌من‌ موسي‌ الا انه‌ ‌لا‌ نبي‌ بعدي‌). ] (آیه 35)- این همه درس

«12» وَ لَوْ شِئْنا لَآتَيْنا كُلَّ نَفْسٍ هُداها وَ لكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ «13» فَذُوقُوا

الرضا عليه السّلام- قال عليه السّلام: انّ موسى سئل ربّه قال يا ربّ أ بعيد انت منّى فاناديك ام قريب فاناجيك؟ فاوحى اللّه اليه يا موسى انا جلد 4 صفحه 281 جليس

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم آيه‌ «فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَ مَنْ عَصانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ» «1». تلاوت نمود كه مخبر است از

إِذْ نادى‌ رَبَّهُ نِداءً خَفِيًّا «3» قالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً وَ لَمْ أَكُنْ بِدُعائِكَ رَبِّ شَقِيًّا

و لى جيران و عندهم جوار يتغنين و يضربن بالعود فربّما اطلت الجلوس استماعا منّى لهنّ قال لا تفعل فقال الرّجل و اللّه ما هو شى‌ء اتيه برجلى انّما هو سماع

«12» وَ لَوْ شِئْنا لَآتَيْنا كُلَّ نَفْسٍ هُداها وَ لكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ «13» فَذُوقُوا

‌را‌ اختيار كرد و رفت‌ نزد ‌او‌ و موقعي‌ ‌که‌ بيرون‌ آمد ديدم‌ ‌از‌ عورتش‌ مني‌ خارج‌ ميشد فورا معاويه‌ برخواست‌ دست‌ ‌در‌ گردن‌ زياد كرد و ‌گفت‌ ‌اينکه‌

protector or savior. ترتیل: ترجمه: «أَمَانِیِّ»: جمع أُمْنِیَّة، آرزوها. از ماده (منی). (نگا: بقره / . لاَ يُکَلِّفُ‌ اللَّهُ‌ نَفْساً إِلاَّ... (۲) وَ مَنْ‌ يَعْمَلْ‌

نمى‌يافت و به اين جهت آه سرد كشيد، فرمود: سلونى قبل ان تفقدونى فانّ بين الجوانح منّى علما جمّا. از من بپرسيد پيش از آنكه مرا نيابيد، چه ميان پهلوهاى من پر است

يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَ عَدُوٌّ لَهُ وَ أَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَ لِتُصْنَعَ عَلى‌ عَيْنِي (39) إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

إِذْ نادى‌ رَبَّهُ نِداءً خَفِيًّا «3» قالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً وَ لَمْ أَكُنْ بِدُعائِكَ رَبِّ شَقِيًّا

مُحْضَرا مُسْتَقِيم مُسْلِمُون مُصَدّق مُصَدّقا مُعْرِضُون مُوسَى مِثْل مِلّة مِنّي مِيثَاق نَاصِرِين نَبَاتا نَبِيّا نَحْن نَذَرْت نَزّل نَصِيبا نَفْس نَفْسَه

است بعد از فرار و خطاب مستطاب رسيد كه اى موسى مترس از چيزى با آنكه در پناه منى اينجا جلد 4 صفحه 140 جاى ترس نيست اينجا مقام انس و وادى ايمن است پيغمبران

است بعد از فرار و خطاب مستطاب رسيد كه اى موسى مترس از چيزى با آنكه در پناه منى اينجا جلد 4 صفحه 140 جاى ترس نيست اينجا مقام انس و وادى ايمن است پيغمبران

اگر هستيد در شكّ از برانگيختن خدا پس همانا ما آفريديم شما را از خاك پس از منى پس از خون بسته پس از قطعه گوشتى تمام آفريده شده و ناتمام آفريده شده تا بيان

را زنده كند و نباتات را بروياند ميتواند خاك مرده شما را هم ببارانيكه طبع منى دارد زنده نمايد و مردم را براى حساب به پيشگاه خود حاضر فرمايد و او بر هر امرى

را زنده كند و نباتات را بروياند ميتواند خاك مرده شما را هم ببارانيكه طبع منى دارد زنده نمايد و مردم را براى حساب به پيشگاه خود حاضر فرمايد و او بر هر امرى

آشاميدنيهاى ريخته شده از صلب مرد در رحم زن از جنس آب پست‌ جلد 4 صفحه 289 پليدى كه منى است خلق فرمود پس تسويه و تعديل فرمود اعضاء و جوارح و مزاج آنرا بر حسب حكمت

يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَ عَدُوٌّ لَهُ وَ أَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَ لِتُصْنَعَ عَلى‌ عَيْنِي (39) إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ

اهْبِطا مِنْها جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُدايَ فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى‌ (123) وَ مَنْ أَعْرَضَ

انداخت‌ و ‌در‌ قلب‌ ‌خود‌ فرعون‌ ‌که‌ ميفرمايد وَ أَلقَيت‌ُ عَلَيك‌َ مَحَبَّةً مِنِّي‌ (طه‌ ‌آيه‌ 39) ولي‌ ‌مع‌ ‌ذلک‌ اراده‌ قتل‌ ‌او‌ ‌را‌ كردند و ‌گفت‌ مگر

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

كه همان عرض را اعاده داد و حضرت فرمود بنشين تو برادر و وصى و وارث و جانشين منى بعد از من پس آن جماعت برخاستند و از روى استهزاء بحضرت ابو طالب گفتند از اين

قرار نداده است خدا زنانى را كه بصيغه ظهار و گفتن تو بر من مانند پشت مادر منى از آنها جدائى مينمائيد مادران شما و نيز قرار نداده است پسر خوانده‌هاى شما

عمران‌ ‌آيه‌ 67، چنانچه‌ ‌خود‌ ابراهيم‌ عرض‌ كرد فَمَن‌ تَبِعَنِي‌ فَإِنَّه‌ُ مِنِّي‌ وَ مَن‌ عَصانِي‌ فَإِنَّك‌َ غَفُورٌ رَحِيم‌ٌ ابراهيم‌ ‌آيه‌ 63، و ‌در‌

«12» وَ لَوْ شِئْنا لَآتَيْنا كُلَّ نَفْسٍ هُداها وَ لكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ «13» فَذُوقُوا

السعداء و يقول‌ ‌علي‌ المنبر: سلوني‌ قبل‌ ‌ان‌ تفقدوني‌ فان‌ ‌بين‌ الجوانح‌ مني‌ علما جما الا ‌لا‌ اجد ‌من‌ يحمله‌ الا و اني‌ الحجة البالغة و ‌لا‌ تتولوا

به «حجاج» گفت که «امیر مؤمنان علی علیه السّلام به من خبر داده که تو قاتل منی». اکنون سخن در این است که چگونه بین این آیات و روایات که بعضی علم غیب را از

سيّئة امرت‌ باثباتها الكرام‌ الكاتبين‌ ‌الّذين‌ وكّلتهم‌ بحفظ ‌ما ‌يکون‌ مني‌ و جعلتهم‌ شهودا علي‌ّ ‌مع‌ جوارحي‌ و كنت‌ انت‌ الرقيب‌ علي‌ّ ‌من‌ ورائهم‌

اى گوشت است كه قطع و بريده گردد، و نيز گفته است : عبارت معروف «فلان بضعه منى - فلانى بضعه اى از من است » معنايش اين است كه فلانى از شدت نزديكى به من به

مورد منى روايت شده كه: هر گاه شخص در خواب محتلم يا جنب شده نگاه كرد و پى‏جوئى نموده چيزى نيافت تكليفى بر او نيست. (جامه خود را ملاحظه كرده و منى را نديده

مسلمانان چه در منى و چه در غير منى الهام مى بخشد. تفسير نمونه جلد ۱۹ صفحه ۱۲۵ ضمنا از روايات اسلامى معلوم مى شود كه نامگذارى سرزمين منى به اين اسم به خاطر

السلام فرمايد: يا موسى لا تطوّل فى الدّنيا املك فيقسو قلبك و القاسى القلب منّى بعيد «1». (خطاب ارشادى است) يعنى: اى موسى دراز نشود در دنيا آرزوى تو، پس

ببعضها در تحت عنوان تبيين سماوى از كيفيّت احياء موتى بعد از آمدن بارانيكه طبع منى دارد و جذب آن ذرّه باقيه از انسان ذرّات مناسبه خود را كه اين اطوار بر انسان

قرار نداده است خدا زنانى را كه بصيغه ظهار و گفتن تو بر من مانند پشت مادر منى از آنها جدائى مينمائيد مادران شما و نيز قرار نداده است پسر خوانده‌هاى شما

ذو الحجه نزد حضرت ابراهيم آمد و مناسك حج را تعليم او نمود و عرفات و مشعر و منى را كه نام سه موضع است كه حجاج بايد در آن امكنه اعمال حج را بجا آورند معرفى

چربى مى‌خورم و با زنان خلوت كنم، اينست طريقه و سنت من: فمن رغب عن سنّتى فليس منّى. هر كه از سنت من اعراض كند از من نباشد. بعد همه مردمان را جمع و فرمود: چه

آنكه پروردگار عرش، معبود من است؟ و كيست مثل من، و حال آنكه تو خدا و پروردگار منى. «2» وَ لكِنَّ الْمُنافِقِينَ‌: و لكن منافقان، لا يَعْلَمُونَ‌: نمى‌دانند

بيرون شده و بايد در خاك پنهان شوند و روزى معيّن بعلم بارى بتوسط بارانيكه طبع منى در آن موجود است باز مانند نبات از جلد 5 صفحه 281 زمين بايد روئيده و بيرون

بيعت آنها با حضرت ختمى مرتبت در خانه عبد المطلب واقع گرديد و نداى شيطان در منى و اطلاع قريش از واقعه موجب تشويش خاطر آنها شد و در دار النّدوه يعنى مجلس‌

آب بردار، چون در منى و عرفات آب نبود، به همين جهت هشتم ذى الحجه روز ترويه ناميده شد، پس ابراهيم را از مكه به منى برد، و شب را در منى بسر بردند، و همان

كند، از ما نيست. در روايت ديگرى فرمودند: «مَن اكرمه الناس اتّقاء شرّه فليس منّى» آن كس كه مردم او را از روى ترس احترام بگذارند، از من نيست. «1». غالب اين

جبرئيل گفت: يا طاهر الطّاهرين يقرئك السّلام ربّ العالمين و يقول امّا استحييت منّى اذا استعنت بربّ الادمييّن فوعزّتى و جلالى لالبثنّك فى السّجن بضع سنين. «1»

پادشاهى و آموختى مرا تعبير خوابها اى پديد آورنده آسمانها و زمين تو اختيار دار منى در دنيا و آخرت بميران مرا مسلمان و ملحق فرما مرا بشايستگان‌ اين از خبرهاى

انقضاء خلقه‌» و صديقه طاهره‌ بامير المؤمنين‌ ‌گفت‌: «‌ يا ‌ ابا الحسن‌ ادن‌ مني‌ ‌حتي‌ اخبرك‌ ‌بما‌ ‌کان‌ و ‌ما ‌يکون‌ ‌الي‌ انقضاء خلقه‌» و سيد الشهداء باصحابش‌

نيستى يا بى‏شوهرى يا بعربى «أنت منّى خليّة» يا «بريئة» يا «بتّة» يعنى ميان من و تو وصلت قطع شد، يا بگويد: «أنت بائن منّي» يعنى تو از من جدا شدى، يا بر من

نيست ، بلكه مربوط به سوالى مقدر است. در جمله مورد بحث نفرمود: «ان تسخروا منى فانى اسخر منكم » - اگر شما مرا مسخره كنيد من (نيز) شما را مسخره مى كنم ))

بنزد مردى از قريش فرستاد و چون بنزدش آمد بدو گفت: آيا تو اقرار ميكنى كه بنده منى كه اگر بخواهم تو را بفروشم و گر نه بصورت بردگى خويش درآورم؟ آن مرد گفت: بخدا

بيرون مى‏شد مى‏گفت: بسم اللَّه الرحمن الرحيم، خرجت بحول اللَّه و قوته لا بحول منّى و لا قوّتى بل بحولك و قوتك يا رب متعرضاً لرزقك فأتني به في عافية حضرت رضا

فَإِنَ‏ اَلنَّبِيَّ ص‏ قَالَ عِنْدَ مَوْتِهِ لَيْسَ مِنِّي مَنِ اِسْتَخَفَّ بِصَلاَتِهِ لَيْسَ مِنِّي مَنْ شَرِبَ مُسْكِراً لاَ يَرِدُ عَلَيَ‏ اَلْحَوْضَ

يُنْجِيكَ مِنِّي يَا غَوْرَثُ فَقَالَ جُودُكَ وَ كَرَمُكَ‏ يَا مُحَمَّدُ فَتَرَكَهُ فَقَامَ وَ هُوَ يَقُولُ‏ وَ اَللَّهِ لَأَنْتَ خَيْرٌ مِنِّي وَ أَكْرَمُ‏

يَسْتَقْرِضُ مِنِّي اَلدَّرَاهِمَ فَأُوَطِّنُ نَفْسِي عَلَى أَنْ أُؤَخِّرَهُ بِهَا شَهْراً لِلَّذِي يَتَجَاوَزُ بِهِ عَنِّي فَإِنَّهُ يَأْخُذُ مِنِّي فِضَّةَ

فَقَالَتْ أُزَوِّجُكَ نَفْسِي عَلَى أَنْ تَلْتَمِسَ مِنِّي مَا شِئْتَ مِنْ نَظَرٍ أَوِ اِلْتِمَاسٍ وَ تَنَالَ مِنِّي مَا يَنَالُ اَلرَّجُلُ مِنْ أَهْلِهِ إِلاَّ

بِ مَا رَوَاهُ‏ مَا سَمِعْتَ مِنِّي يُشْبِهُ قَوْلَ‏ اَلنَّاسِ‏ فِيهِ اَلتَّقِيَّةُ وَ مَا سَمِعْتَ مِنِّي لاَ يُشْبِهُ قَوْلَ‏ اَلنَّاسِ‏ فَلاَ تَقِيَّةَ

اهْبِطا مِنْها جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُدايَ فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى‌ (123) وَ مَنْ أَعْرَضَ

معين‌ كرده‌ ‌باشد‌، و حد بلوغ‌ ‌در‌ پسرها پانزده‌ سال‌ قمري‌ ‌ يا ‌ خروج‌ مني‌ ‌که‌ مراد ‌از‌ بلوغ‌ نكاح‌ ‌است‌ ‌ يا ‌ انبات‌ شعر، و ‌در‌ دخترها تماميت‌

‌آنها‌ ‌بعد‌ ‌از‌ عيد قربان‌ ‌در‌ ايّام‌ تشريق‌ ‌است‌ مانند بيتوته‌ ‌در‌ مني‌ و رمي‌ جمرات‌ ثلاث‌. و اطلاق‌ شهر ‌بر‌ بعضي‌ ‌از‌ شهر مانعي‌ ندارد چنانچه‌

متمكن كند براى آنها دينى را كه پسنديده است براى آنها و بدل كند ترس ايشانرا با منى كه عبادت كنند مرا و شريك قرار ندهند با من چيزى را يعنى عبادت كنند مرا بدون

گويد ميان آنها دوستى و رابطه معنوى به جا نماند و هر گاه به او بگويد: تو دشمن منى، يكى از آنها كافر شود و هر گاه او را متهم سازد، ايمان در دلش آب گردد چنانچه

نوعى حيات ، و بردگى نوعى قتل است تهديد سخت به خلود در آتش درباره كسىكه مؤ منى را عمدا بكشد (درباره شاءن نزول آيات مربوط به قتل عمد وقتل خطاى مؤ من ) رواياتى

لَيْسَ مِنِّي مَنِ اِسْتَخَفَّ بِصَلاَتِهِ لاَ يَرِدُ عَلَيَّ اَلْحَوْضَ لاَ وَ اَللَّهِ لَيْسَ مِنِّي مَنْ شَرِبَ مُسْكِراً لاَ يَرِدُ عَلَيَّ اَلْحَوْضَ

تَذَرَّعَ بِذَرِيعَةٍ أَقْرَبَ لَهُ إِلَى مَا يُرِيدُهُ مِنِّي مِنْ رَجُلٍ سَلَفَ إِلَيْهِ مِنِّي يَدٌ أَتْبَعْتُهَا أُخْتَهَا وَ أَحْسَنْتُ رَبَّهَا فَإِنِّي

فَقَالَتْ أُزَوِّجُكَ نَفْسِي عَلَى أَنْ تَلْتَمِسَ مِنِّي مَا شِئْتَ مِنْ نَظَرٍ وَ اِلْتِمَاسٍ وَ تَنَالَ مِنِّي مَا يَنَالُ اَلرَّجُلُ مِنْ أَهْلِهِ إِلاَّ

أُزَوِّجُكَ نَفْسِي عَلَى أَنْ تَلْتَمِسَ مِنِّي مَا شِئْتَ مِنْ نَظَرٍ أَوِ اِلْتِمَاسٍ‏ وَ تَنَالَ مِنِّي مَا يَنَالُ اَلرَّجُلُ مِنْ أَهْلِهِ إِلاَّ

عليه السّلام در باره مرد محرمى سؤال كرد، كه به ساق يا فرج زنى نظر كند تا منى از او بتراود، امام فرمود: اگر توانگر باشد شترى فربه بر ذمّه دارد، و اگر ميانه

ميكرده يا لمس مينموده، تا منى از او صادر شده، يا وذى و مذى از او تراويده است، فرمود: اگر او را از روى شهوت حمل يا لمس كند، چه منى از او صادر شود يا نشود،

قَالَ‏ مُوسَى ع‏ يَا رَبِ‏ مِنْ أَيْنَ اَلدَّاءُ قَالَ مِنِّي قَالَ فَالشِّفَاءُ قَالَ مِنِّي قَالَ فَمَا يَصْنَعُ عِبَادُكَ بِالْمُعَالِجِ قَالَ يَطِيبُ‏

راست اشعار كن، و آنگاه بگو: «بسم اللَّه، اللّهمّ منك و لك، اللّهمّ تقبّل منّى» پس چون بسطح بيابان برآمدى لبيك بگوى.

صِيَامِهِ وَ قِيَامِهِ وَ سَلِّمْهُ لِي‏ وَ سَلِّمْنِي فِيهِ وَ تَسَلَّمْهُ مِنِّي وَ أَعِنِّي عَلَيْهِ بِأَفْضَلِ عَوْنِكَ وَ وَفِّقْنِي فِيهِ لِطَاعَتِكَ

فَانْطَلَقَ لِيَسْتَقِيلَهُ فَأَبَى عَلَيْهِ اَلرَّجُلُ فَقَالَ خُذْ مِنِّي عَشْرَ شِيَاهٍ خُذْ مِنِّي عِشْرِينَ شَاةً فَأَعْيَاهُ فَأَخَذَ أَبِي اَلرِّكَازَ وَ أَخْرَجَ

سَفَرٍ فَقُلِ اَللَّهُمَّ إِنِّي خَرَجْتُ فِي وَجْهِي هَذَا بِلاَ ثِقَةٍ مِنِّي بِغَيْرِكَ وَ لاَ رَجَاءٍ آوِي إِلَيْهِ إِلاَّ إِلَيْكَ وَ لاَ قُوَّةٍ أَتَّكِلُ

يَمْنَعُكَ مِنَ اَلْخِضَابِ فَقَالَ لَهُ جَدِّي أَدْرَكْتُ مَنْ هُوَ خَيْرٌ مِنِّي وَ مِنْكَ لاَ يَخْتَضِبُ قَالَ فَغَضِبَ لِذَلِكَ حَتَّى عَرَفْنَا غَضَبَهُ

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ بَلِّغْ رُوحَ‏ مُحَمَّدٍ مِنِّي اَلسَّلاَمَ وَ أَرْوَاحَ‏ اَلْأَئِمَّةِ اَلصَّادِقِينَ سَلاَمِي وَ اُرْدُدْ

بگويد اف بر تو، دوستى معنوى ميان آنها بريده شود و وقتى به او بگويد: تو دشمن منى، يكى از آنها كافر باشد و اگر او را متّهم سازد و به او افتراء بندد، ايمان در

حتمته و امر انفذته، فأذقته حرّ الحديد في ختانه و حجامته لأمر أنت أعرف به منّي، اللّهمّ فطهّره من الذّنوب و زد في عمره، و ادفع الآفات عن بدنه، و الأوجاع

ربه ، فتاب عليه و هدى ،# قال : اهبطا منها جميعا بعضكم لبعض عدو فاما ياتينكم منى هدى ، فمن اتبع هداى ، فلا يضل و لا يشقى# و من اعرض عن ذكرى ، فان له معيشة

نكنم و سپس عذابم كنى چه مى‏شود؟ مگر اين نيست كه من بنده تو ام و تو پروردگار منى؟ فرمود: خدا به او وحى كرد كه سر بردار كه من تو را عذاب نكنم، من چون وعده‏اى

جَدِّي‏ أَدْرَكْتُ مَنْ هُوَ خَيْرٌ مِنِّي وَ مِنْكَ لاَ يَخْتَضِبُ فَقَالَ وَ مَنْ ذَاكَ اَلَّذِي هُوَ خَيْرٌ مِنِّي فَقَالَ أَدْرَكْتُ‏ عَلِيَّ بْنَ أَبِي

آنست كه موفق شوند بذكر خداوند و بردن نام او در روزهاى معلومى كه در مكّه و منى بسر ميبرند كه روز عيد قربان و سه روز بعد از آن است در وقت نحر و ذبح حيوانات

كعبه‌ ‌با‌ بيت‌ المعمور و بودن‌ مواقف‌ ‌در‌ اطراف‌ ‌آن‌ مثل‌ عرفات‌، مشعر، مني‌ و عدم‌ پرواز كبوتران‌ ‌بر‌ كعبه‌ و ‌غير‌ اينها ‌از‌ آثار كثيره‌ ‌که‌ ‌در‌

باشد و در انهدام به مراتب ديه مقرر فرموده: 1- ده مثقال طلا- كسى كارى كند كه منى شخصى در خارج بريزد. 2- بيست مثقال طلا- ديه نطفه مقرره در رحم بيفتد 3- چهل

بر جنگ تو اعانت نكنم. حضرت شمشير به او داد. گرفت و گفت: و اللّه تو بهتر از منى. پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: انا احقّ بذلك منك. حويرث به قوم

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَأْتِينِي يُرِيدُ مِنِّي طَعَاماً أَوْ بَيْعاً نَسِيّاً وَ لَيْسَ عِنْدِي أَ يَصْلُحُ أَنْ أَبِيعَهُ

و يارانش كشته شدند. گويد: مسافر براى من باز گفت كه من با امام رضا (ع) در منى بودم، يحيى بن خالد گذر كرد و براى خاطر گرد و غُبار سر خود را پوشانده بود،

يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج و روي : و روايت شده است كه: كسى كه در منى سر خود را بتراشد، بروز قيامت در برابر هر تار موئى نورى خواهد داشت. و كسى كه

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يَجِي‏ءُ اَلرَّجُلُ يَطْلُبُ مِنِّي اَلْمَتَاعَ بِعَشَرَةِ آلاَفٍ أَوْ أَقَلَّ أَوْ أَكْثَرَ وَ لَيْسَ عِنْدِي إِلاَّ

كَرِّرْهَا عَلَيَّ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّهُ كَانَتْ لِي جَارِيَةٌ فَلَمْ تُرْزَقْ مِنِّي وَلَداً فَبِعْتُهَا فَوَلَدَتْ مِنْ غَيْرِي وَ لِي وَلَدٌ مِنْ غَيْرِهَا

إِنِّي أَرَدْتُ أَنْ أَبِيعَ تِبْرَ ذَهَبٍ‏ بِالْمَدِينَةِ فَلَمْ يُشْتَرَ مِنِّي إِلاَّ بِالدَّنَانِيرِ فَيَصِحُّ لِي أَنْ أَجْعَلَ بَيْنَهُمَا نُحَاساً

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج : و كسى كه از ميان دو تنگه منى بى‏تكبّر بگذرد، خدا گناهانش را مى‏آمرزد.

حَقِّ فُلاَنٍ وَ فُلاَنٍ حَتَّى اِنْتَهَيْتُ إِلَيْهِ بِأَنَّهُ لاَ يَخْرُجُ مِنِّي مَا تُخْبِرُنِي بِهِ إِلَى أَحَدٍ مِنَ اَلنَّاسِ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ أَبِيهِ

أقلتنى عثرتى و سترت على ذنوبى فاقض لى اليوم حاجتى و لا تعذبنى بقبيح ما تعلم منى، بل عفوك و جودك يسعنى» فرمود: پس بسجده مى‏افتاد و ميگفت: «يا اهل التقوى و

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَأْتِينِي يَطْلُبُ مِنِّي بَيْعاً وَ لَيْسَ عِنْدِي مَا يُرِيدُ أَنْ أُبَايِعَهُ بِهِ إِلَى اَلسَّنَةِ

كرد بمن و فرمود اى فاطمه اين آيه در باره تو و اهلت و نسلت نازل نشده تو از منى و من از توام جز اين نيست كه نازل شده است در اهل جفاء و غلظت از قريش صاحبان

اَلْحَسَنِ مُوسَى ع‏ إِنِّي أَبُولُ ثُمَّ أَتَمَسَّحُ بِالْأَحْجَارِ فَيَجِي‏ءُ مِنِّي مِنَ اَلْبَلَلِ مَا يُفْسِدُ سَرَاوِيلِي قَالَ لَيْسَ بِهِ بَأْسٌ‏

فَإِذَا كَانَ سَوِيّاً قَالَ‏ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي لَمْ يَخْلُقْ مِنِّي شَيْئاً مُشَوَّهاً

لِوَجْهِ اَللَّهِ تَعَالَى وَ اِشْهَدَا أَنَّ مَا فِي بَطْنِ جَارِيَتِي هَذِهِ مِنِّي فَوَلَدَتْ غُلاَماً فَلَمَّا قَدِمُوا عَلَى اَلْوَرَثَةِ أَنْكَرُوا ذَلِكَ

بِالْعُودِ فَرُبَّمَا دَخَلْتُ اَلْمَخْرَجَ فَأُطِيلُ اَلْجُلُوسَ اِسْتِمَاعاً مِنِّي لَهُنَّ فَقَالَ لَهُ ع لاَ تَفْعَلْ فَقَالَ وَ اَللَّهِ مَا هُوَ شَيْ‏ءٌ

أُعَيِّنَهُ اَلْمَالَ أَوْ يَكُونُ لِي عَلَيْهِ مَالٌ قَبْلَ ذَلِكَ فَيَطْلُبُ مِنِّي مَالاً أَزِيدُهُ عَلَى مَالِيَ اَلَّذِي لِي عَلَيْهِ أَ يَسْتَقِيمُ أَنْ

كِتَابُ الْحَج و قال ع : و امام صادق عليه السّلام فرمود: آن بنده خدا كه در منى سر خود را تراشيده است، تا هر زمان كه موى سرش از محلّ تراشيده شده برويد، همچنان

اَلْأَسْفَلَيْنِ مِنَ اَلدُّبُرِ وَ اَلذَّكَرِ غَائِطٌ أَوْ بَوْلٌ أَوْ مَنِيٌّ أَوْ رِيحٌ وَ اَلنَّوْمُ حَتَّى يُذْهِبَ اَلْعَقْلَ‏ وَ كُلُّ اَلنَّوْمِ

مِنَ اَلْخَيْرِ إِلاَّ وَ قَدْ تَفَلَّتَ مِنِّي مِنْهُ طَائِفَةٌ حَتَّى‏ اَلْقُرْآنُ‏ لَقَدْ تَفَلَّتَ مِنِّي طَائِفَةٌ مِنْهُ قَالَ فَفَزِعَ عِنْدَ ذَلِكَ

رو به پسرش حسن كرد و فرمود: اى پسر من صاحب اختيار امامت و صاحب اختيار خون منى، اگر بگذارى حق دارى و اگر قصاص كنى يك ضربت به جاى يك ضربت بزن و گناهى مورز

و اما آياتيكه شفاعت را مقيد باذن و ارتضاء خدا مى كند، مانند جمله «الا باذنه »، و جمله «الا من بعد اذنه »، دلالتش بر اينكه چنين چيزى واقع ميشود، قابل انكار

الْحَج و قال الصادق ع : و امام صادق عليه السّلام فرمود: چون مؤمن سر خود را در منى بتراشد و سپس آن را دفن كند، در روز قيامت بحالتى بصحراى محشر آيد كه هر تار

وَيْلَكَ هُوَ مَمْلُوكٌ لِي وَ إِنَ‏ حَرِيزاً شَهَرَ اَلسَّيْفَ وَ لَيْسَ مِنِّي مَنْ شَهَرَ اَلسَّيْفَ‏

هَلْ يَسْلَمُ مِنْهُ أَحَدٌ فَقُلْتُ مَا أَظُنُّ أَحَداً أَكْثَرَ سَهْواً مِنِّي فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اَلْعَبْدَ يُرْفَعُ

اَلضَّرْعِ قَالَ لاَ إِلاَّ أَنْ يَحْلُبَ لَكَ سُكُرُّجَةً فَيَقُولَ اِشْتَرِ مِنِّي هَذَا اَللَّبَنَ اَلَّذِي فِي اَلسُّكُرُّجَةِ وَ مَا فِي ضُرُوعِهَا بِثَمَنٍ

بَأْسَ بِذَلِكَ إِنَ‏ أَبِي ع‏ كَانَ أَجْرَأَ عَلَى‏ أَهْلِ اَلْمَدِينَةِ مِنِّي وَ كَانَ يَقُولُ هَذَا فَيَقُولُونَ إِنَّمَا هَذَا اَلْفِرَارُ لَوْ جَاءَ

فَنَحَرَهُ فَمَرَّ بِهِ رَجُلٌ فَعَرَفَهُ فَقَالَ هَذِهِ بَدَنَتِي ضَلَّتْ مِنِّي بِالْأَمْسِ وَ شَهِدَ لَهُ رَجُلاَنِ بِذَلِكَ فَقَالَ لَهُ لَحْمُهَا وَ

فَرَدَّتْهَا عَلَيْهِ وَ وَهَبَتْهَا لَهُ وَ قَالَتْ أَنَا فِيكَ أَرْغَبُ مِنِّي فِي هَذِهِ اَلْأَلْفِ هِيَ لَكَ فَقَبِلَهَا مِنْهَا ثُمَّ طَلَّقَهَا قَبْلَ

هَذَا أَعْظَمُ حُرْمَةً فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِهَذَا مِنِّي فَأَعَادَ عَلَيَّ فَقُلْتُ لَهُ دَاخِلُ‏ اَلْبَيْتِ‏ فَقَالَ اَلرُّكْنُ

لَهُ فَيَقُولُ وَ اَللَّهِ مَا عِنْدِي إِلاَّ نِصْفُ اَلَّذِي لَكَ فَخُذْ مِنِّي إِنْ شِئْتَ بِنِصْفِ اَلَّذِي لَكَ حِنْطَةً وَ اَلنِّصْفَ وَرِقاً فَقَالَ

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يَجِيئُنِي اَلرَّجُلُ يَطْلُبُ مِنِّي اَلْمَتَاعَ بِعَشَرَةِ آلاَفِ دِرْهَمٍ أَوْ أَقَلَّ أَوْ أَكْثَرَ وَ لَيْسَ عِنْدِي

خَلْوَتِهِمَا مَا لاَ أُحِبُّ أَنْ أَفْجَأَهُمَا عَلَيْهِ وَ لاَ يُحِبَّانِ ذَلِكَ مِنِّي اَلسَّلاَمُ أَصْوَبُ وَ أَحْسَنُ‏

ع‏ لَأَنَا عَلَيْكَ مِنْ يَأْسِكَ مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ أَشَدُّ خَوْفاً مِنِّي عَلَيْكَ مِمَّا أَتَيْتَ ثُمَّ قَالَ لَهُ ع أَعْطِهِمُ اَلدِّيَةَ قَالَ

حاجتى از كار و حوائج دنيا را بر حجّ مقدّم نمى‏دارد، مگر اينكه سرتراشيدگان منى را همى نگرد كه پيش از انجام كار و برآورده شدن حاجت او از حجّ بازگشته‏اند (مراد

قُلْتُ أَصَابَ ثَوْبِي دَمُ رُعَافٍ أَوْ غَيْرُهُ أَوْ شَيْ‏ءٌ مِنْ مَنِيٍّ فَعَلَّمْتُ أَثَرَهُ إِلَى أَنْ أُصِيبَ لَهُ مِنَ اَلْمَاءِ فَأَصَبْتُ وَ حَضَرَتِ

لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ كَانَ لِي أَخٌ هَلَكَ فَأَوْصَى إِلَى أَخٍ أَكْبَرَ مِنِّي وَ أَدْخَلَنِي مَعَهُ فِي اَلْوَصِيَّةِ وَ تَرَكَ اِبْناً لَهُ صَغِيراً

اَللَّهُمَّ عَبْدُكَ اِبْنُ عَبْدِكَ وَ اِبْنُ أَمَتِكَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي اِفْتَقَرَ إِلَى رَحْمَتِكَ وَ اِسْتَغْنَيْتَ عَنْهُ اَللَّهُمَّ فَتَجَاوَزْ

غَيْرِهِ مِمَّا يُزْرَعُ ثُمَّ يَأْتِيهِ رَجُلٌ آخَرُ فَيَقُولُ لَهُ خُذْ مِنِّي نِصْفَ بَذْرِكَ وَ نِصْفَ نَفَقَتِكَ فِي هَذِهِ اَلْأَرْضِ لِأُشَارِكَكَ

اَللَّهُ أَكْبَرُ اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْكَ وَ لَكَ اَللَّهُمَّ تَقَبَّلْهُ مِنِّي ثُمَّ يَطْعُنُ فِي لَبَّتِهَا ثُمَّ يُخْرِجُ اَلسِّكِّينَ بِيَدِهِ فَإِذَا

فرمود: دست خود را كه از بول نجس شده يك بار، و از غائط دو بار، و از جنابت و منى سه بار بشوى.

الاَصنَامَ(۳۵) رَب إِنهُنَّ أَضلَلْنَ كَثِيراً مِّنَ النَّاسِ فَمَن تَبِعَنى فَإِنَّهُ مِنى وَ مَنْ عَصانى فَإِنَّك غَفُورٌ رَّحِيمٌ(۳۶) رَّبَّنَا إِنى أَسكَنت مِن ذُرِّيَّتى

اَلْخَيْرَ مِنَ اَلشَّرِّ وَ يَمِينِي مِنْ شِمَالِي طَرَدَتْنِي وَ اِنْتَفَتْ مِنِّي وَ زَعَمَتْ أَنَّهَا لاَ تَعْرِفُنِي فَقَالَ‏ عُمَرُ أَيْنَ تَكُونُ اَلْوَالِدَةُ

اذا زكّى احد منهم خاف ممّا يقال له فيقول انا اعلم بنفسى من غيرى و ربّى اعلم منّى بنفسى اللّهمّ لا تؤاخذنى بما يقولون و اجعلنى افضل ممّا يظنّون و اغفر لي ما

عَمَلٌ أَوَّلُ مِنْ عَمَلِي وَ لاَ يُكْتَبَ فِي اَلصَّحِيفَةِ أَحَدٌ أَوَّلُ مِنِّي

عليه و آله عبّاس (عموى خود) را اجازه داد كه براى سقايت (آب‏رسانى) حاجّ شبهاى منى در مكّه بيتوته كند.

فَيَقُولُ لَيْسَ عِنْدِي طَعَامٌ وَ لَكِنِ اُنْظُرْ مَا قِيمَتُهُ فَخُذْ مِنِّي ثَمَنَهُ قَالَ لاَ بَأْسَ بِذَلِكَ‏

بِدَرَاهِمِي فَقَالَ لَيْسَ عِنْدِي دَرَاهِمُ وَ لَكِنْ عِنْدِي طَعَامٌ فَاشْتَرِهِ مِنِّي فَقَالَ لاَ تَشْتَرِهِ مِنْهُ فَإِنَّهُ لاَ خَيْرَ فِيهِ‏

قَالَ أَفْهَمُ أَصْلَحَكَ اَللَّهُ أَنَّهُ طَعَامِيَ اَلَّذِي اِشْتَرَاهُ مِنِّي قَالَ لاَ تَأْخُذْ مِنْهُ حَتَّى يَبِيعَهُ وَ يُعْطِيَكَ قَالَ أَرْغَمَ

آيا رسول خدا (صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم) در روز ترويه نماز ظهر را در منى بجا آورد؟ فرمود: آرى‏ و نماز صبح روز عرفه را.

حُرَّانِ لِوَجْهِ اَللَّهِ وَ اِشْهَدَا أَنَّ مَا فِي بَطْنِ جَارِيَتِي هَذِهِ مِنِّي فَوَلَدَتْ غُلاَماً فَلَمَّا قَدِمُوا عَلَى اَلْوَرَثَةِ أَنْكَرُوا ذَلِكَ

يُصِيبُهُ فِي اَلتَّقَرُّبِ إِلَيَّ بِمَا لَمْ أَفْتَرِضْ عَلَيْهِ رَاجِياً مِنِّي لِثَلاَثِ خِصَالٍ ذَنْباً أَغْفِرُهُ لَهُ أَوْ تَوْبَةً أُجَدِّدُهَا لَهُ

قُلْتُ لَهُ إِنَّ لِي جَارِيَةً لَيْسَ لَهَا مِنِّي مَكَانٌ وَ لاَ نَاحِيَةٌ وَ هِيَ تَحْتَمِلُ اَلثَّمَنَ إِلاَّ أَنِّي كُنْتُ حَلَفْتُ فِيهَا بِيَمِينٍ

لِأَنَّ مَا فِي اَلْأَرْضِ‏ ثَوْبٌ إِلاَّ أَبِيعُهُ مُرَابَحَةً يُشْتَرَى مِنِّي وَ لَوْ وُضِعْتُ مِنْ رَأْسِ اَلْمَالِ حَتَّى أَقُولَ بِكَذَا وَ كَذَا قَالَ

نَعْرِضَهُ عَلَى اَلْبَيِّنَةِ فَإِنَّ صَاحِبِي قَدْ أَنْكَرَ اَلْبَيْعَ مِنِّي وَ مِنْ صَاحِبِي وَ صَاحِبِي غَائِبٌ فَلَعَلَّهُ قَدْ جَلَسَ فِي بَيْتِهِ

ص‏ يَدَهُ إِلَى اَلسَّمَاءِ فَقَالَ‏ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي جَعَلَ مِنِّي مَنْ يَقْضِي بِقَضَاءِ اَلنَّبِيِّينَ

ذَلِكَ مِثْلُ اَلصَّلاَةِ ثَلاَثٌ وَ ثِنْتَانِ وَ أَرْبَعٌ قَالَ فَقَبِلَ مِنِّي ثُمَّ لَقِيتُ بَعْدَ ذَلِكَ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَسَأَلْتُهُ عَنْ

ع‏ لَأَنَا عَلَيْكَ مِنْ يَأْسِكَ مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ أَشَدُّ خَوْفاً مِنِّي عَلَيْكَ مِمَّا أَتَيْتَ ثُمَّ قَالَ لَهُ أَعْطِهِمُ اَلدِّيَةَ قَالَ قَدْ

اَلرَّجُلُ عِدْنِي فَقَالَ كَيْفَ أَعِدُكَ وَ أَنَا لِمَا لاَ أَرْجُو أَرْجَى مِنِّي لِمَا أَرْجُو

اَلظُّهْرِ فِي اَلْقَيْظِ فَلَمْ أُخْبِرْهُ فَحَرِجْتُ عَنْ ذَلِكَ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي اَلسَّلاَمَ وَ قُلْ لَهُ إِذَا كَانَ ظِلُّكَ مِثْلَكَ فَصَلِّ اَلظُّهْرَ

اَلدَّنَانِيرِ كَذَا وَ كَذَا دِينَاراً ثَمَنُ دَرَاهِمِكَ فَيَقْبِضُ اَلْكِيسَ مِنِّي ثُمَّ يَرُدُّهُ عَلَيَّ وَ يَقُولُ أَثْبِتْهَا لِي عِنْدَكَ‏ فَقَالَ إِنْ

فَقَالَ لَهُ أَسْأَلُكَ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَقَالَ لاَ إِخَالُكَ‏ تَقْبَلُ مِنِّي وَ لَسْتَ مِنْ غَنَمِي وَ لَكِنْ هَلُمَّهَا فَقَالَ رَجُلٌ قَالَ عِنْدَ

اَلظُّهْرِ فِي اَلْقَيْظِ فَلَمْ أُخْبِرْهُ فَحَرِجْتُ مِنْ ذَلِكَ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي اَلسَّلاَمَ وَ قُلْ لَهُ إِذَا كَانَ ظِلُّكَ مِثْلَكَ فَصَلِّ اَلظُّهْرَ

اِبْنُ أَمَتِكَ لاَ أَعْلَمُ مِنْهُ إِلاَّ خَيْراً وَ أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي اَللَّهُمَّ إِنْ كَانَ مُحْسِناً فَزِدْ فِي إِحْسَانِهِ وَ تَقَبَّلْ مِنْهُ

بِالْفَلاَةِ وَ لَيْسَ عَلَيْهِ إِلاَّ ثَوْبٌ وَاحِدٌ وَ أَصَابَ ثَوْبَهُ مَنِيٌّ قَالَ يَتَيَمَّمُ وَ يَطْرَحُ ثَوْبَهُ وَ يَجْلِسُ مُجْتَمِعاً فَيُصَلِّي

اَلرَّجُلُ عِدْنِي فَقَالَ كَيْفَ أَعِدُكَ وَ أَنَا لِمَا لاَ أَرْجُو أَرْجَى مِنِّي لِمَا أَرْجُو

فِيهِنَ‏ غَدَوْتُ بِحَوْلِ اَللَّهِ وَ قُوَّتِهِ غَدَوْتُ بِغَيْرِ حَوْلٍ مِنِّي وَ لاَ قُوَّةٍ وَ لَكِنْ بِحَوْلِكَ يَا رَبِّ وَ قُوَّتِكَ أَسْأَلُكَ بَرَكَةَ

اَلتَّشَهُّدِ قُلْتَ‏ بِحَوْلِ اَللَّهِ وَ قُوَّتِهِ غَدَوْتُ بِغَيْرِ حَوْلٍ مِنِّي وَ لاَ قُوَّةٍ وَ لَكِنْ بِحَوْلِكَ يَا رَبِّ وَ قُوَّتِكَ وَ أَبْرَأُ إِلَيْكَ

بِسْمِ اَللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ اَللَّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنِّي ثُمَّ أَمِرَّ اَلسِّكِّينَ وَ لاَ تَنْخَعْهَا حَتَّى تَمُوتَ

فَقَالَ وَ اَلَّذِي بَعَثَكَ بِالْحَقِّ مَا بَيْنَ لاَبَتَيْهَا أَحْوَجُ مِنِّي وَ مِنْ عِيَالِي فَقَالَ اِذْهَبْ فَكُلْ وَ أَطْعِمْ عِيَالَكَ‏

اسلام همچنين يك عده چيرهائى را نجس شمرده ، مانند خون ، و بول ، و غائط، و منى ، از انسان (و بعضى حيوانات )، و پاره اى حيوانات زنده چون خوك ، و حكم كرده

مراد از آن، شتران حاجيان است، كه صاحبان خود را در روز عيد قربان، از مشعر به منى مى برند. ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۵۸۹ بعضى ديگر گفته اند: مراد شتران

عَمَلِكَ فَمُرَّ بِي قَالَ فَأَتَيْتُهُ فَقَالَ لِي إِنَّ اَلَّذِي سَمِعْتَهُ مِنِّي خُدْعَةٌ وَ إِيَّاكَ أَنْ تَضْرِبَ‏ مُسْلِماً أَوْ يَهُودِيّاً أَوْ نَصْرَانِيّاً

إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَقَالَ لَهُ صَاحِبُهُ لاَ نَجِدُ لَكَ وَصِيفاً خُذْ مِنِّي قِيمَةَ وَصِيفِكَ اَلْيَوْمَ وَرِقاً قَالَ فَقَالَ لاَ يَأْخُذُ إِلاَّ وَصِيفَهُ

فَلَمَّا بَلَغَ اَلْأَجَلُ تَقَاضَاهُ فَقَالَ لَيْسَ عِنْدِي دَرَاهِمُ خُذْ مِنِّي طَعَاماً قَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ إِنَّمَا لَهُ دَرَاهِمُهُ يَأْخُذُ بِهَا

إِنِّي كُنْتُ عَلَيْكَ لَحَرِيصاً شَحِيحاً فَمَا ذَا عِنْدَكَ‏ فَيَقُولُ خُذْ مِنِّي كَفَنَكَ فَيَلْتَفِتُ إِلَى وُلْدِهِ فَيَقُولُ وَ اَللَّهِ إِنِّي كُنْتُ

لَكَ أَمْراً وَ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُقِيمُ لَكَ حَدّاً فَخُذْ مِنِّي وَ طَلِّقْنِي فَإِذَا قَالَتْ ذَلِكَ فَقَدْ حَلَّ لَهُ أَنْ يَخْلَعَهَا

بِعِلْمِكَ أَسْأَلُكَ أَنْ تُوَفِّقَنِي لِمَا يُرْضِيكَ عَنِّي وَ أَنْ تَسَلَّمَ مِنِّي مَنَاسِكِيَ اَلَّتِي أَرَيْتَهَا خَلِيلَكَ إِبْرَاهِيمَ ص‏ وَ دَلَلْتَ عَلَيْهَا

كرده است، كه پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله چون از عرفات بازگشت، و به سوى منى روان شد، به مسجد [خيف‏] درآمد، پس مردم پيرامون او گرد آمدند، به حالى كه در

صادق عليه السّلام پرسيد: هر گاه شخص در جامه‏اى كه بتن دارد جنابت پيدا كند و منى بآن جامه برسد، و لباس ديگرى با خود نداشته باشد، و نيز نتواند آن لباس را بشويد

نشود. مگر خون حيض، كه شستن لباس از آلودگى آن واجب است، و هم چنين از بول و منى خواه كم باشد خواه زياد و نمازى كه با آلودگى لباس به آنها خوانده شده بايد اعاده

اَلْوَاجِبُ عَلَى اَلسُّلْطَانِ إِذَا رُفِعَ إِلَيْهِ أَنْ يَقْتُلَ مَنْ نَالَ مِنِّي فَقَالَ‏ زِيَادُ بْنُ عُبَيْدِ اَللَّهِ‏ أَخْرِجُوا اَلرَّجُلَ فَاقْتُلُوهُ

أَيْنَ اَلرِّجَالُ فَقَالَ يَا عَلِيُ‏ عَمِلَ بِالْيَدِ مَنْ هُوَ خَيْرٌ مِنِّي وَ مِنْ‏ أَبِي‏ فِي أَرْضِهِ فَقُلْتُ لَهُ مَنْ هُوَ فَقَالَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ

عَمَلِكَ فَمُرَّ بِي قَالَ فَأَتَيْتُهُ فَقَالَ لِي إِنَّ اَلَّذِي سَمِعْتَ مِنِّي خُدْعَةٌ إِيَّاكَ أَنْ تَضْرِبَ‏ مُسْلِماً أَوْ يَهُودِيّاً أَوْ نَصْرَانِيّاً

قُلْتُ لِأَنَّ مَا فِي اَلْأَرْضِ ثَوْباً أَبِيعُهُ مُرَابَحَةً فَيُشْتَرَى مِنِّي وَ لَوْ وُضِعْتُ مِنْ رَأْسِ اَلْمَالِ حَتَّى أَقُولَ تُقَوَّمُ بِكَذَا

أَحْرَارٌ لِوَجْهِ اَللَّهِ فَاشْهَدَا أَنَّ مَا فِي بَطْنِ جَارِيَتِي هَذِهِ مِنِّي فَوَلَدَتْ غُلاَماً فَلَمَّا قَدِمُوا عَلَى اَلْوَرَثَةِ أَنْكَرُوا ذَلِكَ

لَهُ هَذِهِ أَلْفُ دِرْهَمٍ عَلَى حُكْمِي عَلَيْكَ فَأَبَى أَنْ يَقْبَلَهَا مِنِّي وَ قَدْ كُنْتُ مَسِسْتُهَا قَبْلَ أَنْ أَبْعَثَ إِلَيْهِ بِالثَّمَنِ فَقَالَ

بِجَمِيعِ‏ جَوَارِحِي اَلَّتِي أَنْعَمْتَ بِهَا عَلَيَّ وَ لَيْسَ هَذَا جَزَاءَكَ مِنِّي ثُمَّ قَالَ أَحْصَيْتُ لَهُ أَلْفَ مَرَّةٍ وَ هُوَ يَقُولُ‏ اَلْعَفْوَ اَلْعَفْوَ

فَقَالَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ مَنْ تَرَكَهُنَّ مَخَافَةَ تَبِعَاتِهِنَّ فَلَيْسَ مِنِّي وَ إِنَّمَا تَتْرُكُهَا لِأَنَّهَا لاَ تُرِيدُكَ وَ قَالَ رُبَّمَا قَتَلْتُهُنَّ

كه محمّد بن خالد برقى از حمزة بن عبد اللَّه جعفرى روايت كرده گويد: وقتى از منى بازگشتم قصد داشتم كه در مكّه بمانم بنا بر اين نماز را تمام گزاردم، آنگاه خبرى

‌در‌ جواز تصرف‌ يكي‌ بلوغ‌ ‌که‌ ‌در‌ مرد بتماميت‌ سال‌ 15 قمري‌ و بخروج‌ مني‌ و روئيدن‌ موي‌ خشن‌ ‌به‌ عانه‌ و ‌در‌ زن‌ بتماميت‌ نه‌ سال‌ و بروية خون‌

يك راه و راهب از راه ديگر رفت، و ابر همراه جوان شد. راهب گفت: تو بهتر از منى. دعا بخاطر تو مستجاب شد نه بخاطر من، گزارش خود را بمن بگو، جوان داستان آن

يَفْرَحُ عَبْدِيَ اَلْمُؤْمِنُ إِنْ وَسَّعْتُ‏ عَلَيْهِ وَ ذَلِكَ أَبْعَدُ لَهُ مِنِّي

كُنْتُ أَطُوفُ وَ سُفْيَانُ اَلثَّوْرِيُ‏ قَرِيبٌ مِنِّي فَقَالَ يَا أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ‏ كَيْفَ كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ يَصْنَعُ‏ بِالْحَجَرِ إِذَا

وَ أَمَّا مَا رَوَاهُ‏ قُلْتُ لَهُ إِنَّ لِي جَارِيَةً لَيْسَ لَهَا مِنِّي مَكَانٌ وَ هِيَ تَحْتَمِلُ اَلثَّمَنَ إِلاَّ أَنِّي كُنْتُ حَلَفْتُ فِيهَا بِيَمِينٍ

لَكَثِيرٌ قَالَ فَصَرَفَ بِبَصَرِهِ فَأَدَارَهُ فِيهِمْ ثُمَّ قَالَ اُدْنُ مِنِّي يَا أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ‏ غُثَاءٌ يَأْتِي بِهِ اَلْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ

بِيَ اَلْعَطَشُ حَتَّى غَارَتْ عَيْنَايَ وَ ذَهَبَ لِسَانِي فَلَمَّا بَلَغَ مِنِّي اَلْعَطَشُ أَتَيْتُهُ فَسَقَانِي وَ وَقَعَ عَلَيَّ فَقَالَ‏ عَلِيٌّ ع‏ هَذِهِ

رَفَعَتْهُ إِلَى اَلسُّلْطَانِ وَ قَالَتْ هَذَا زَوْجِي وَ قَدْ ظَاهَرَ مِنِّي وَ قَدْ أَمْسَكَنِي لاَ يَمَسُّنِي مَخَافَةَ أَنْ يَجِبَ عَلَيْهِ مَا يَجِبُ

فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ ضَيَّعْتُهَا فَقَالَ إِذَنْ لاَ تَأْخُذَ مَالَكَ مِنِّي لَيْسَ مِثْلِي مَنْ يُسْتَخَفُّ بِذِمَّتِهِ قَالَ فَأَخْرَجَ اَلرَّجُلُ

قُلِ‏ اَللَّهُمَّ اِغْفِرْ لِيَ اَلْكَثِيرَ مِنْ مَعَاصِيكَ وَ اِقْبَلْ مِنِّي اَلْيَسِيرَ مِنْ طَاعَتِكَ فَقَالَهُ ثُمَّ أُغْمِيَ عَلَيْهِ فَقَالَ يَا

قَسَمْتُ بَيْنَ عِبَادِي وَ مَنْ يَكُ كَذَلِكَ فَلَسْتُ مِنْهُ وَ لَيْسَ مِنِّي

أَكْثَرَ فَيَقُولُ حَلِّلْنِي مِنْ ضَرْبِي إِيَّاكَ أَوْ مِنْ كُلِّ مَا كَانَ مِنِّي إِلَيْكَ أَوْ مِمَّا أَخَفْتُكَ وَ أَرْهَبْتُكَ فَيُحَلِّلُهُ وَ يَجْعَلُهُ

لَهُ مَا اِفْتَرَضْتَ عَلَيْهِ مِنْ حَقِّكَ فَأَنْتَ أَحَقُّ بِالْجُودِ مِنِّي وَ اَلْكَرَمِ

نشنيده اى كه از ابراهيم (عليه السلام) حكايت مى كند كه فرمود: «فمن تبعنى فانّه منّى». و در همان كتاب، از محمد حلبى، از امام صادق (عليه السلام) آمده كه فرمود:

آنكه مى‏خرامد مانند متكبّران، و بسيار فخر و ناز دارد. و جز اين نيست كه از آب منى خلق شده، بعد از آن، مردار مى‏گردد، و حال آنكه در ميان اينها، نمى‏داند كه با

فرمود: همانا رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله در حجّة الوداع پس از انجام مناسك منى (در روز عيد) بپا ايستاد و رو بمردم كرده فرمود: اى مردم بشنويد چه مى‏گويم و

در رگها و موى و پوستش جريان يافت، پس هنگامى كه مرد با همسرش نزديكى كند آب منى از هر رگ و موئى كه در بدن اوست خارج ميگردد، پس خداوند عزّ و جلّ بر ذرّيّه

عَلَيَّ دَيْناً كَثِيراً وَ قَدْ دَخَلَنِي مَا كَانَ‏ اَلْقُرْآنُ‏ يَتَفَلَّتُ مِنِّي فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ اَلْقُرْآنَ‏ اَلْقُرْآنَ‏ إِنَّ اَلْآيَةَ

أَرْكَبُ حِمَارِي وَ أَمُرُّ فِي سِكَكِ‏ اَلْمَدِينَةِ وَ مَا بِهَا أَعَزُّ مِنِّي وَ مَا كَانَ بِهَا أَحَدٌ مِنْهُمْ يَسْأَلُنِي حَاجَةً يُمْكِنُنِي قَضَاؤُهَا

در آن چند قول است : يكى اينكه درباره على (عليه السلام) نازل شده ، هيچ مؤ منى نيست مگر آنكه در قلبش محبت على (عليه السلام) هست . اين از ابن عباس ‍ رسيده

فرمود كه: «تعجّب مى‏كنم از متكبّرى كه فخر مى‏كند و مى‏نازد، آنكه ديروز آب منى بود، بعد از اين، در فردا، مردار و جثّه‏اى است مرده».

أَ لاَ أُخْبِرُكُمْ بِأَبْعَدِكُمْ مِنِّي شَبَهاً قَالُوا بَلَى يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ قَالَ اَلْفَاحِشُ‏ اَلْمُتَفَحِّشُ اَلْبَذِي‏ءُ اَلْبَخِيلُ اَلْمُخْتَالُ‏

و بصري و شعري و بشري و لحمي و دمي و مخّي و عصبي و عظامى، و ما أقلّت الأرض منّي للَّه ربّ العالمين» (يعنى: خداوندا خالصا براى تو ركوع مى‏كنم و در پيشگاه

خَلَقْتُكَ‏ وَ لَمْ تَكُ شَيْئاً وَ نَفَخْتُ فِيكَ مِنْ رُوحِي‏ كَرَامَةً مِنِّي أَكْرَمْتُكَ بِهَا حِينَ أَوْجَبْتُ‏ لَكَ اَلطَّاعَةَ عَلَى خَلْقِي جَمِيعاً

مَئُونَةَ عِبَادِكَ وَ عِيَالِي فَإِنَّكَ وَلِيُّ ذَلِكَ مِنْ خَلْقِكَ وَ مِنِّي ثُمَّ اِئْتِ‏ زَمْزَمَ‏ فَاشْرَبْ مِنْ مَائِهَا ثُمَّ اُخْرُجْ وَ قُلْ آئِبُونَ

وَ أَشْكُو إِلَيْكُمْ أَخِلاَّءَ اَلْهَوَى مَنَّوْنِي ثُمَّ تَبَرَّءُوا مِنِّي وَ خَذَلُونِي وَ أَشْكُو إِلَيْكُمْ أَوْلاَداً حَمَيْتُ عَنْهُمْ‏ وَ آثَرْتُهُمْ

هستند و از مايند، و از همين رو ابراهيم فرمود:... فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي ... «۲». و اما اينكه از نسناس پرسيدى، ايشان اكثريت مردمند. ____________

بِهَذَا اَلْغُلاَمِ قَالَ فَقَالَ لِي اِسْتَوْصِ بِهِ خَيْراً وَ أَقْرِئْهُ مِنِّي اَلسَّلاَمَ وَ قُلْ لَهُ يَقُولُ لَكَ‏ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ اُنْظُرْ

أَظْهِرْ عِنْدَهُمْ مُوَالاَتَكَ إِيَّاهُمْ وَ لَعْنَتِي وَ اَلتَّبَرِّيَ مِنِّي فَإِذَا كَانَ وَقْتُ اَلْحَجِّ فَأْتِنِي حَتَّى أَدْفَعَ إِلَيْكَ مَا تَحُجُّ

رَبِّيَ اَلَّذِي لَيْسَ لِي رَبٌّ غَيْرُهُ لاَ يَكُونُ هَذَا اَلْوَدَاعُ‏ مِنِّي وَدَاعَ فَنَاءٍ وَ لاَ آخِرَ اَلْعَهْدِ مِنَ اَللِّقَاءِ حَتَّى تُرِيَنِيهِ

أَمَتَّنِي عَلَيْهِ وَ اِبْعَثْنِي إِذَا بَعَثْتَنِي عَلَى ذَلِكَ وَ إِنْ كَانَ مِنِّي تَقْصِيرٌ فِيمَا مَضَى فَإِنِّي أَتُوبُ إِلَيْكَ مِنْهُ وَ أَرْغَبُ إِلَيْكَ

اجنبنى و بنىّ أن نعبد الأصنام ربّ إنّهن أضللن كثيرا من النّاس فمن تبعنى فإنّه منّى و من عصانى فإنّك غفور رحيم». پس كسى كه منظور از «ما ولد» را اولاد ابراهيم

فَذَلَّتِ اَلرِّيحُ ثُمَّ إِنَّ اَلْإِنْسَانَ طَغَى‏ وَ قَالَ مَنْ أَشَدُّ مِنِّي قُوَّةً فَخَلَقَ اَللَّهُ لَهُ اَلْمَوْتَ فَقَهَرَهُ فَذَلَّ اَلْإِنْسَانُ

حسين (ع) را انتخاب كردم». محمد بن على در پاسخ او گفت: تو امامى و تو وسيله منى در حضور محمد (ص) به خدا دوست داشتم پيش از آن كه اين سخن را از شما شنيده باشم

اِبْنِكَ‏ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍ‏ فَاقْرَأْهُ مِنْ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ مِنِّي اَلسَّلاَمَ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى اِبْنِهِ‏ اَلْحَسَنِ‏ فَقَالَ يَا بُنَيَّ

از حوضهائى كه نزديك وادى محسّر است در مگذر، زيرا كه آنجا فاصله ميان جمع و منى است. و نماز مغرب و عشاء را با يك اذان و دو اقامه بجاى آور، و پس از آن‏ نافله‏هاى

بطاعت خودت و پيروى از آنچه رضاى تو را سبب شود، بار خدايا تو منتهاى مقصود منى و غير از رضاى تو مقصودى ندارم و به غير تو اميدوار نيستم، و از غير تو چيزى

أَحَبُّ إِلَيَّ وَ قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ لِجَمِيلٍ‏ مَا سَمِعْتَ مِنِّي فَارْوِهِ عَنْ‏ أَبِي‏

عَلَى وَالِدَيَّ وَ وُلْدِي وَ قَرَابَتِي وَ أَهْلِ حُزَانَتِي وَ مَنْ كَانَ مِنِّي بِسَبِيلٍ مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْمُؤْمِنَاتِ فِي اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ

اَللَّهِ ع‏ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي كُنْتُ قَرَأْتُ‏ اَلْقُرْآنَ‏ فَفَلَتَ مِنِّي فَادْعُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُعَلِّمَنِيهِ قَالَ فَكَأَنَّهُ فَزِعَ

كه: سخت مى‏آميزد و درنگ مى‏كند تا آنكه آن، از ايشان، هر دو بيايد» (يعنى آب منى).و گفته است كه: در حديث ديگر است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه:

له انت ارحم بهم منى ؟! فيؤ مر به الى النار، و يؤ تى بمن زاد سوطا، فيقال له لم فعلت ذلك ؟ فيقول لينتهوا عن معاصيك ! فيقول : انت احكم به منى ؟! فيؤ مر به الى

هم شاهدى بر اين معنا هست ، و آن اين است كه مى گويد: و ((اخى هرون هو افصح منى لسانا فارسله معى ردءا يصدقنى ((، چون مى دانيم مقصودش از اينكه گفت : ((مرا

ثابت باش تا بر جا بمانى، براى عظمت آفرينشى كه از تو كردم، تو برگزيده خلق منى و راز دار و گنجينه دانش من هستى، تو امين بر وحى و خليفه من هستى در زمين من،

زَكرِيَّا(۲) إِذْ نَادَى رَبَّهُ نِدَاءً خَفِيًّا(۳) قَالَ رَب إِنى وَهَنَ الْعَظمُ مِنى وَ اشتَعَلَ الرَّأْس شيْباً وَ لَمْ أَكن بِدُعَائك رَب شقِيًّا(۴) وَ إِنى

مِنْهُمْ نَفْساً فَأَخَاف أَن يَقْتُلُونِ(۳۳) وَ أَخِى هَرُونُ هُوَ أَفْصحُ مِنى لِساناً فَأَرْسِلْهُ مَعِىَ رِدْءاً يُصدِّقُنى إِنى أَخَاف أَن يُكَذِّبُونِ(۳۴)

گل . ۷۷ - فرمود: از آسمانها (و از صفوف ملائكه ) خارج شو كه تو رانده درگاه منى ! ۷۸ - و مسلما لعنت من بر تو تا روز قيامت خواهد بود. ۷۹ - عرض كرد: پروردگار

بر شمردن نعمت و قدرت خداوند به پيشگاه او چنين عرض مى كند: و ابتدعت خلقى من منى يمنى ، ثم اسكنتنى فى ظلمات ثلاث : بين لحم و جلد و دم ، لم تشهر بخلقى ، و لم

الخناس فيؤ يد الله المؤ من بالملك ، فهو قوله سبحانه : و ايدهم بروح منه : هر مؤ منى ، قلبش دو گوش دارد، گوشى كه فرشته در آن مى دمد، و گوشى كه وسواس خناس در آن

إِنِّي كُنْتُ عَلَيْكَ حَرِيصاً شَحِيحاً فَمَا لِي عِنْدَكَ فَيَقُولُ خُذْ مِنِّي كَفَنَكَ قَالَ فَيَلْتَفِتُ إِلَى وَلَدِهِ فَيَقُولُ وَ اَللَّهِ إِنِّي

مرتكب گناهان كبيره مرتضى (مورد پسند خدا) نيستند؟ امام كاظم (ع ) فرمود: هيچ مؤ منى گناه نمى كند مگر آنكه گناه ناراحتش ميسازد و در نتيجه از گناه خود نادم ميشود،

بِالساحِلِ يَأْخُذْهُ عَدُوُّ لى وَ عَدُوُّ لَّهُ وَ أَلْقَيْت عَلَيْك محَبَّةً مِّنى وَ لِتُصنَعَ عَلى عَيْنى (۳۹) إِذْ تَمْشى أُخْتُك فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكمْ

كه مال مؤ منى را به گناه بخورد، دوست من نيست ». ۳ - پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) مى فرمايد: الا و من اكرمه الناس اتقاء شره فليس منى : تفسير نمونه

إِنِّي اِشْتَرَيْتُ دَاراً فِي بَنِي فُلاَنٍ وَ إِنَّ أَقْرَبَ جِيرَانِي مِنِّي جِوَاراً مَنْ لاَ أَرْجُو خَيْرَهُ وَ لاَ آمَنُ شَرَّهُ قَالَ فَأَمَرَ رَسُولُ

اراه و هو يشمّ الرّيح فقال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله اشهد انّك بضعة منّى. روزى حضرت پيغمبر در حجره حضرت فاطمه سلام اللّه عليها بودند، مردى كور وارد

‌عليه‌ السّلام‌ روايت‌ ‌شده‌ ‌که‌ فرمود 4» «‌قال‌ اللّه‌ ‌تعالي‌ ليأذن‌ بحرب‌ منّي‌ ‌من‌ آذي‌ عبدي‌ المؤمن‌»« (خداي‌ ‌تعالي‌ فرمود (بايد اعلام‌ بجنگ‌ ‌با‌ ‌من‌

در صحيح «بخارى » جزء پنجم چنين آمده است كه : رسول خدا فرمود: (فاطمة بضعة منى فمن اغضبها اغضبنى ) «فاطمه پاره تن من است هر كس او را به خشم در آورد مرا به

اَلْمُرْتَابُونَ فِي‏ جَعْفَرٍ اَلرَّادُّ عَلَيْهِ كَالرَّادِّ عَلَيَّ حَقَّ اَلْقَوْلُ مِنِّي لَأُكْرِمَنَّ مَثْوَى‏ جَعْفَرٍ وَ لَأَسُرَّنَّهُ‏ فِي أَشْيَاعِهِ وَ أَنْصَارِهِ

عَزَّ وَ جَلَّ لَقَدْ هَمَمْتُ بِضَرْبِ جَارِيَتِي فُلاَنَةَ فَهَرَبَتْ مِنِّي فَمَا عَلِمْتُ فِي أَيِّ بُيُوتِ اَلدَّارِ هِيَ قَالَ‏ سَدِيرٌ فَلَمَّا

أُمَّتِي مِنْ بَعْدِي فَأَرْسَلَتْ إِلَيْهِ لاَ حَاجَةَ لِي فِي مَوْلُودٍ مِنِّي تَقْتُلُهُ أُمَّتُكَ مِنْ بَعْدِكَ فَأَرْسَلَ إِلَيْهَا أَنَّ اَللَّهَ قَدْ

اِبْنِكَ‏ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍ‏ فَأَقْرِئْهُ مِنْ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ مِنِّي اَلسَّلاَمَ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى اِبْنِهِ‏ اَلْحَسَنِ ع‏ فَقَالَ يَا بُنَيَّ

اَلدُّنْيَا وَ مَا فِيهَا فَقَالَ لَهُ‏ عَلِيٌّ ع‏ ثَكِلَتْكَ أُمُّكَ قِفْ مِنِّي قَرِيباً أُرِيكَ‏ عَلاَمَاتِ اَلْهُدَى مِنْ عَلاَمَاتِ اَلضَّلاَلَةِ فَوَقَفَ

اَلْأُمَّةِ اِثْنَيْ عَشَرَ إِمَاماً هُدًى مِنْ ذُرِّيَّةِ نَبِيِّهَا وَ هُمْ مِنِّي وَ أَمَّا مَنْزِلُ‏ نَبِيِّنَا فِي‏ اَلْجَنَّةِ فَفِي أَفْضَلِهَا وَ أَشْرَفِهَا

اتَّقُوا يَوْماً تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلَى اللَّهِ‌ (الخ) «1» كه در حجة الوداع در «منى» نازل شده است. عدد آيات آن: دويست و هشتاد و شش آيه باشد به عدد كوفى كه مروى

ميدانستند، براى اينكه صداع مى آورد، و خون را ميسوزاند، و يا منى را ميسوزاند با اينكه قوام عالم بوجود منى است ، باقلاء را هم حرام ميدانستند، براى اينكه بذهن غلظت

اَللَّهُمَّ اُذْكُرْنِي بِرَحْمَتِكَ وَ لاَ تَذْكُرْنِي بِخَطِيئَتِي وَ تَقَبَّلْ مِنِّي وَ زِدْنِي مِنْ فَضْلِكَ إِنِّي إِلَيْكَ رَاغِبٌ اَللَّهُمَّ اِجْعَلْ ثَوَابَ

الله خالصا: بعزتى و جلالى ما اردت بعبادتى ؟ فيقول بعزتك و جلالك لانت اعلم منى كنت اعبدك لوجهك و لدارك قال : صدق عبدى انطلقوا به الى الجنة : ((پيامبر (صلى

وَ إِنَّمَا كُنْتُ جَاراً جَاوَرَكُمْ بَدَنِي أَيَّاماً وَ سَتُعْقَبُونَ‏ مِنِّي جُثَّةً خَلاَءً سَاكِنَةً بَعْدَ حَرَكَةٍ وَ كَاظِمَةً بَعْدَ نُطْقٍ لِيَعِظَكُمْ

لوازم رسالت است ، همچنانكه از خود موسى نقل فرموده كه گفت و ((اخى هرون هو افصح منى لسانا فارسله معى ردءا يصدقنى (( علاوه بر روايات صحيحى كه از طرق شيعه و سنى

عَنْ آجِلِ ثَوَابِ آخِرَتِي وَ اِشْغَلْ قَلْبِي بِحِفْظِ مَا لاَ تَقْبَلُ مِنِّي جَهْلَهُ وَ ذَلِّلْ‏ لِكُلِّ خَيْرٍ لِسَانِي وَ طَهِّرْ قَلْبِي مِنَ اَلرِّيَاءِ

شوند و در آن جا، همگى به عبادت خدا مى پردازند، تا صبح شود. آنگاه از آن جا به منى كوچ مى كنند. ولى اين وجه صحيح نيست و مخصوصا، بنابر اين كه مراد از شبهاى ده

كه پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) به على (عليه السلام ) فرمود: انت منى بمنزلة هارون من موسى ، زيرا عنوان «صالحين » در آيات قرآن براى انبياء آمده

روشن تر، آيه «قال رب انى قتلت منهم نفسا فاخاف ان يقتلون و اخى هرون هو افصح منى لسانا فارسله معى ردءا يصدقنى انى اخاف ان يكذبون» مى باشد كه به صراحت مى فهماند:

اشكرك به الا و انت انعمت به على ؟ قال يا موسى ! الان شكرتنى حين علمت ان ذلك منى !: ((خداوند متعال به موسى وحى كرد اى موسى ! حق شكر مرا بجاى آور، عرض كرد:

يكى از منت هايى دانسته كه به موسى كرده است ، فرموده : ((و القيت عليك محبه منى و لتصنع على عينى (( «عسى ان ينفعنا او نتخذه ولدا» - اين جمله را وقتى گفت كه

((الذين حق عليهم القول (( هستند، و عذابشان حتمى است ، به شهادت آيه ((حق القول منى لاملئن جهنم من الجنه و الناس ‍ اجمعين (( كه همه كفار را مصداق ((الذين حق عليهم

حوادث رويا به من آموختى ، توئى خالق آسمانها و زمين ! تو در دنيا و آخرت مولاى منى ، مرا مسلمان بميران ، و قرين شايسته گانم بفرما(۱۰۱) اين از خبرهاى غيب است

(عليه السّلام ) را درباره فرزندش آورده مى فرمايد: ((بعد از آنكه با او به منى رسيد گفت : اى پسرك من ، در خواب مى بينم كه دارم تو را ذبح مى كنم ، ببين تا

قبلا كه زنده بود از چه خلق شده بود؟، و مگر غير اين بود كه مواد زمينى بصورت منى و نطفه درآمده سپس علقه شده سپس مضغه گشته و سپس بصورت بدن انسانى تمام عيار

را مى پسنديد كه خدا مى پسنديد و همان را مى خواست كه خدا مى خواست ، و هر مؤ منى مى تواند چنين باشد. سپس به يكى ديگر از مواهب خدا به ابراهيم سخن مى گويد: مى

معنا را ثابت مى كند، به اين معنا كه اگر ما در ملل و اديان متداول مانند بره منى و بودايى و ستاره پرستى و مانيگرى و مجوسيگرى و يهوديگرى و مسيحيت و اسلام دقتى

اگر چنين است پس چرا حضرت ابراهيم (عليه السلام ) عرض كرد: «فمن تبعنى فانه منى و من عصانى فانك غفور رحيم » جا داشت آن جناب هم مانند مسيح عرض كند: تو عزيز

همچون چشم در حدقه و روح در بدن بودم ». و نيز پيوسته اظهار مى داشت : ما نالت منى قريش شيئا اكرهه حتى مات ابوطالب . «قريش هيچگاه نتوانست مكروهى بر من وارد كند

اهْبِطا مِنْهَا جَمِيعَا بَعْضكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوُّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكم مِّنى هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَاى فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشقَى (۱۲۳) وَ مَنْ أَعْرَض

انداخته اند، و ظاهرا منظور از جملۀ «بَينَ الصُّلبِ وَ التَّرَائِب» اين است كه: منى از نقطۀ محصورى از بدن خارج مى شود كه آن نقطه، بين استخوان هاى پشت و استخوان

غـصـبـا... ايـن مـثـل را درست درك كن ، اما به خدا سوگند تو محبوب ترين مردم نزد منى ، و محبوب ترين يـاران پـدرم اعـم از زنـدگـان و مـردگـان تـوئى ، تـو بـرتـريـن

السلام ) اين بود: يا موسى لا تطول فى الدنيا املك ، فيقسو قلبك ، و القاسى القلب منى بعيد: ((اى موسى آرزوهايت را در دنيا دراز مكن كه قلبت سخت و انعطاف ناپذير مى

الجنة : من چيزى را معادل ديدار مؤ من نمى بينم ، جز اطعام كردن او ، و هر كس مؤ منى را اطعام كند بر خدا است كه او را از طعام جنت اطعام نمايد. ۴ - در حديث ديگرى

كند، زيرا در اين حديث مى خوانيم : پيامبر به على (عليه السلام ) فرمود: انت منى بمنزلة هارون من موسى الا انه لا نبى بعدى : «تو نسبت به من ، به منزله هارون

نام او «اسعد ابو كرب » بود. جمعى از مفسران معتقدند كه او شخصا مرد حقجو و مؤ منى بود و تعبير به «قوم تبع » در دو آيه از قرآن را دليل بر اين معنى گرفته اند،

اينها از من و احسان من است ، و در آن غير من كسى شركت ندارد، پس تو خالص ‍ براى منى ، آن وقت مضمون آيه مورد بحث با آيه ((و اذكر فى الكتاب موسى انه كان مخلصا((

(صلى اللّه عليه و آله و سلم ) را بهتر از فرزندم مى شناسم ))! (انا اعلم به منى يا بنى ) تفسير نمونه ، جلد ۱، صفحه : ۵۰۰ اين آيه پرده از حقيقت جالبى بر مى

حاصل نمى شود، بنابراين اگر انسان صد بار هم به همسرش بگويد: تو همچون مادر منى ! حكم مادر پيدا نمى كند و اين يك سخن خرافى و گزافه گوئى است . و به دنبال آن

الملك ! فيؤ يد الله المؤ من بالملك ، فذلك قوله و ايدهم بروح منه : «هر مؤ منى قلبش دو گوش دارد، گوشى كه در آن ((وسواس ‍ خناس » مى دمد، و گوشى كه فرشته در

به روزگار سياه افتاديد! از اين آيه استفاده مى شود كه در ميان آنها فرد مؤ منى بود كه آنها را از بخل و حرص نهى مى كرد، و چون در اقليت بود كسى گوش به حرفش

بدان جهت است كه من به خوبی ها، سزاوارتر از توام، و تو به بدى ها، سزاوارتر از منى. باز اين بدان جهت است كه من از آنچه مى كنم، بازخواست نمى شوم، و انسان ها بازخواست

الرَّحِيمُ(۳۷) قُلْنَا اهْبِطوا مِنهَا جَمِيعاً فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُم مِّنى هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَاى فَلا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَ لا هُمْ يحْزَنُونَ(۳۸)