نتایج جستجو

استفاده مى‏شود در مجمع آن را باران و در مفردات و اقرب ابر مخصوص به بارش گفته است مناسب آيه فوق ابر است. * [نساء:79]. اين آيه ما قبل آن در «حسن» بررسى شده

«فالحاملات وقراً» سؤال نموده بود، فرمود: مراد ابر است.» ابر: ابر هاى باران زا ۳، ۴; اهمیت ابر هاى باران زا ۲; مطالعه ابر هاى باران زا ۲ باد: نقش باد ها ۳ سوگند:

قفل) ابر. راغب ابر روشن گفته و در قاموس ابر و يا ابر سفيد يا ابر آبدار آمده است و به يك قطعه از آن مُزْنَة گويند [واقعة:69]. آيا شما آبرا از ابر نازل كرده‏ايد

. فترى الودق یخرج من خلله) ابر: الکتریسیته ابر ها ۱۰; تراکم ابر ها ۳، ۵، ۸; تلقیح ابر ها ۲; حرکت ابر ها ۱، ۲، ۵; فواید ابر ها ۴، ۱۰ الکتریسیته: منابع الکتریسیته

فِيها عَذابٌ أَلِيمٌ «24» پس چون آن توده‌ى ابر را ديدند كه به سمت سرزمين آنان روى آورده است، گفتند: اين ابر باران زاست، (هود گفت: چنين نيست) بلكه آن عذابى

کرد، آن حضرت فرمود: مراد کشتى ها است». ابر: عوامل تشکیل ابر هاى باران زا ۲; مطالعه حرکت ابرهاى باردار ۳; منشأ حرکت ابر ها ۲; منشأ حرکت ابرهاى باردار ۳ باد:

می‌گیرد و ابر غلیظی از گرد و غبار کرات متلاشی شده، صفحه آسمان را می‌پوشاند که در لابلای این ابر شکافی وجود دارد. «بِالْغَمَامِ»: به وسیله ابر. همراه ابر. واژه

مى‌گذرد مانند رفتن ابر در سرعت؛ و آن حركت، مدرك نشود، زيرا كه اجرام بزرگ چون بر يك سمت حركت كنند، حركت آنها خوب ظاهر نشود، چنانچه در سير ابر مشاهده مى‌گردد

انسان ها را تقسیم مى کنند». آفرینش: عوامل نظم آفرینش ۲ ابر: اهمیت حرکت ابر ها ۳، ۴; مطالعه حرکت ابر ها ۳ باد: اهمیت وزش باد ها ۴; نقش باد ها ۳ باران: اهمیت

آیات شامل این کلمه «تَدَبُّر» در اصل، از مادّه «دَبر» (بر وزن ابر) به معناى پشت سر و عاقبت چیزى است، بنابراین «تدبّر» یعنى بررسى نتایج، عواقب و پشت و روى

«لاقح» به معناى بارور کننده است، و در اینجا اشاره به بادهایى است که قطعات ابر را به هم پیوند مى دهد، و آنها را آمادّه باران مى سازد. لقح‌ (۱ بار) [حجر:22]

آیات شامل این کلمه «أَحْبار» جمع «حبر» (بر وزن فکر و همچنین بر وزن ابر) به معناى اثر نیک است و سپس بر دانشمندانى که در جامعه اثر نیک دارند اطلاق شده است;

بارزى براى زنده شدن مردگان است و استبعاد معاد وجهى ندارد. آب: منابع آب ۵ ابر: نقش ابر هاى باران زا ۱، ۲، ۳، ۵ ایمان: ایمان به قدرت خدا ۶; ایمان به معاد ۶;

فأنبتنا به جنّ-ت و حبّ الحصید) آسمان: نقش آسمان ۱ آیات خدا: آیات آفاقى ۱ ابر: تشکیل ابر ۲ باران: بارش باران ۱، ۲; برکت باران ۷; فواید باران ۳، ۴; نقش باران

اوّل) گفته‏اند و به اشيائيكه در باطن حمل مى‏شوند مثل فرزند در شكم، آب در ابر، ميوه بر درخت، حمل (به فتح اوّل) گفته‏اند . طبرسى ذيل آيه 72 يوسف فرموده:

«البَرَدُ حَبُّ الغَمام» تگرگ را از آن جهت بَرَدْ گويند كه سرد و منجمد شده ابر است (مفردات). [نور:43]، در اين آيه «من جبال» بيان است از «السماء» و كلمه «من

استفاده مى‏شود در مجمع آن را باران و در مفردات و اقرب ابر مخصوص به بارش گفته است مناسب آيه فوق ابر است. * [نساء:79]. اين آيه ما قبل آن در «حسن» بررسى شده

«زُبُر» جمع «زبور» به معناى کتاب هایى است، و در اصل از مادّه «زبر» (بر وزن ابر) به معناى نوشتن است. در این که فرق میان «بیّنات»، «زبر» و «کتاب منیر» چیست؟

آيات چيست؟ به نظر مى‏آيد كه مراد از اين چهار اسم فاعل، بادها باشند و چون ابر عبارت است از هواى مرطوب، اگر بگوئيم ابرها. بادها هستند باز صحيح است . درباره

آن را از ابر باران‌زا فرو آورديد يا ما فرو فرستنده‌ايم؟ اگر بخواهيم آن را شوروتلخ مى‌گردانيم، پس چرا سپاسگزارى نمى‌كنيد؟ كته‌ها: «مزن» به ابر سفيد باران‌زا

function. سوگند به بادهایی که (ابرها را) به حرکت درمی‌آورند، سوگند به بادهايى كه ابر و خاك را مى‌پراكنند سوگند به بادهاى ذره‌افشان، قسم به نفس بادهای عالم که (به

و براى اين احتراميكه او از حضرت ابراهيم كرد خداوند ابر را در فرمان او قرار داد و اين مسخّر بودن ابر براى او در روايات ائمه اطهار هم ذكر شده است چنانچه

شامل این کلمه برق‌ (۱۰ بار) نور. (نيروى مخصوص) در لغت عرب نورى است كه از ابر مى‏جهد [رعد:12] و چون چشم مضطرب و خيره شود گويند: [قيامة:7]. [واقعة:18]، اكواب

و براى اين احتراميكه او از حضرت ابراهيم كرد خداوند ابر را در فرمان او قرار داد و اين مسخّر بودن ابر براى او در روايات ائمه اطهار هم ذكر شده است چنانچه

مردگى‌اش زنده كرد. همانا در آن نشانه‌اى است براى مردمى كه بشنوند. خدا است که از (ابر) آسمان آب را می‌باراند و زمین را پس از مرگ (و خشکی، با رویاندن گلها و گیاهها

آیات شامل این کلمه رعد (۲ بار) صداى ابر كه در اثر تخليه الكتريكى به وجود مى‏آيد و توأم با برق است ولى چون سرعت نور در هر ثانيه سيصد هزار كيلومتر و سرعت

السلام است كه توده ابرى ظاهر شد و عذاب به وسيله آن محوشان كرد ظاهر آن است كه ابر بر آنها سايه افكند و در زير آن قرار گرفتند پس عذاب شروع گرديد. جمع آن ظُلَل

كه همان سنگهاى باريده باشد. مُمْطِر: باران دهنده: [احقاف:24]. گفتند: اين ابر ظاهرى است است كه به ما باران دهنده است در اين آيه «امطر» در باران معمولى و

بعضى از شى‏ء را بالاى بعضى نهادن (مجمع - اقرب) و آن در قرآن در متراكم شدن ابر و غيره به كار رفته است [طور:44]. سحاب مركوم يعنى ابرهاى متراكم [نور:43]. ركام

كه همان سنگهاى باريده باشد. مُمْطِر: باران دهنده: [احقاف:24]. گفتند: اين ابر ظاهرى است است كه به ما باران دهنده است در اين آيه «امطر» در باران معمولى و

دنياست. [ذاريات:41]. عقيم ظاهراً به معنى فاعل است گفته‏اند «ريح عقيم» بادى كه ابر باران‏ده نياورده و ابرها و درختان را تلقيح نكند يعنى خيرى نزايد قرآن درباره

تعالى به حكمت بالغه، آب را در ابر و ابر را در هوا معلق و باد را بر او مسلط نمود تا آب را براند و به زمينهائى كه خواهد ابر را ساكن و ببارد تا سيراب شوند

نديدى كه خداوند كم‌كم و بتدريج پاره‌هاى ابر را از جوانب و اطراف ميراند پس احداث انضمام و تأليف ميكند ميان آن ابر متفرق پس قرار ميدهد آنرا متراكم هر قطعه

قسم به كتاب نوشته شده در پوستى گسترده. [مرسلات:3]. قسم به بادهاى گسترنده كه ابر را به طرز مخصوصى مى‏گسترند. نشر و انشار به معنى زنده كردن آمده «نَشَرَ اللَّهُ

قسم به كتاب نوشته شده در پوستى گسترده. [مرسلات:3]. قسم به بادهاى گسترنده كه ابر را به طرز مخصوصى مى‏گسترند. نشر و انشار به معنى زنده كردن آمده «نَشَرَ اللَّهُ

آن روز بر آنان سنگين است. ممكن است كلمه‌ى‌ «بِالْغَمامِ» به معناى همراه با ابر باشد، يعنى آسمان همراه با ابرها شكافته مى‌شود. از كلمه‌ى‌ «نُزِّلَ» استفاده

گرفته است. «قرن بسعتها عقابيل فاقتها» «2» توجّه به قدرت‌نمايى خداوند در باد و ابر و كشتى، پذيرفتن معاد را براى انسان آسان مى‌كند. در آغاز اين سوره با چهار سوگند

بهترند از حيث قرارگاه و خوبترند از جهت آرامگاه‌ و روزى كه شكافته شود آسمان به ابر و فرو فرستاده شوند ملائكه فرو فرستادنى‌ پادشاهى چنين روز حق است مر خداى بخشنده

vegetation for grazing. ترتیل: ترجمه: «مِنَ السَّمَآءِ»: از جانب آسمان. از ابر. «شَرابٌ»: نوشیدن. «شَجَرٌ»: درختان. گیاهان (نگا: روح‌المعانی). «فِیهِ»: در

گرفته است. «قرن بسعتها عقابيل فاقتها» «2» توجّه به قدرت‌نمايى خداوند در باد و ابر و كشتى، پذيرفتن معاد را براى انسان آسان مى‌كند. در آغاز اين سوره با چهار سوگند

موضعى مى‌برد و بر يكديگر مى‌چسباند كه همه افق را فرا گيرد و بعد از باران، باد ابر را از هم مى‌پاشد و درختها را آبستن مى‌كند و آبها را سرد مى‌گرداند و كشتيها

بعد از كنده شدن از زمين روان گردانيده شوند، يا در هوا پراكنده شوند مانند ابر. «1» منهج الصادقين، (چ سوم- تهران) ج 10 ص 159. جلد 14 - صفحه 67 بِسْمِ اللَّهِ

دنياست. [ذاريات:41]. عقيم ظاهراً به معنى فاعل است گفته‏اند «ريح عقيم» بادى كه ابر باران‏ده نياورده و ابرها و درختان را تلقيح نكند يعنى خيرى نزايد قرآن درباره

تعالى ابرى بر ايشان فرستاد، پس همگى از شدت گرما به آن ابر پناه بردند. چون در زير ابر جمع شدند، ابر بر آنها آتش باريد و زمين در زير ايشان بلرزيد تا ايشان

بهترند از حيث قرارگاه و خوبترند از جهت آرامگاه‌ و روزى كه شكافته شود آسمان به ابر و فرو فرستاده شوند ملائكه فرو فرستادنى‌ پادشاهى چنين روز حق است مر خداى بخشنده

شب و روز- و افزونى و كاستى آنها- و روزيى- يعنى بارانى- كه خداى از آسمان- ابر- فروآورده و زمين را به آن پس از مردگى‌اش زنده كرده و در وزيدن و گردانيدن بادها

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

ميفرمايد پس سوق ميدهيم ما ابر را بجانب اراضى بلدى كه بى‌آب مانده و محصولى ندارد پس زنده ميكنيم بتوسط باران رحمت خود بآن ابر زمين را بعد از مردنش همين‌طور

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

ميفرمايد پس سوق ميدهيم ما ابر را بجانب اراضى بلدى كه بى‌آب مانده و محصولى ندارد پس زنده ميكنيم بتوسط باران رحمت خود بآن ابر زمين را بعد از مردنش همين‌طور

امروز مشاهده‌ ‌شده‌ ‌که‌ بسيار طيّاره‌ها فوق‌ ابر حركت‌ ميكند آفتاب‌ ‌است‌ و قطره‌اي‌ باران‌ ندارد و ابر زير ‌آن‌ ميبارد و اخبار ‌ يا ‌ سند ندارد ‌ يا

صَبًّا «25» أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ: به درستى كه ما ريزان نموديم آب را از ابر، صَبًّا: ريختنى كه باران باشد به طريق خاص. جلد 14 - صفحه 56 فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

خائن ناسپاسی انکار (و انگار) نمی‌کند. و هر گاه فراگیردشان موجی چون توده‌های ابر خوانند خدا را پاک‌دارنده برایش دین را و هنگامی که رهانیدشان بسوی خشکی از ایشان

معبودی است‌؟ منزّه است خدا از آنچه (با او) شریک می‌گیرند. و اگر پاره‌هایی از ابر سیاه را در حال سقوط از آسمان ببینند گویند: «ابری متراکم است.» پس بگذارشان

عاد را مورد حمله قرار داده و در تخسير خود گرفته است و طبق آيه 24 احقاف تكّه ابر همراه داشته است. البته آن باد سرد باد عاتى و خارج از جريان معمولى بود و خدا

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

منثور از ابن مسعود نقل كرده كه: او مردى از بنى اسرائيل بود به نام بلعم بن ابر و از همان كتاب از ابن عباس آمده بلعم بن عوراء و در لفظى بلعام بن عامر همان

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

اهل جهنم را در جهنم. 4- زمين را خندان سازد به نباتات و اشجار را به گلها و ابر را مى‌گرياند به باران. 5- خنده و گريه به وعد و وعيد است يا به طاعت و معصيت

سال در وقت خويش رجوع مى‌كند و عود مى‌نمايد و مكرّر مى‌شود؛ و يا به جهت آنكه ابر آب را برمى‌دارد از دريا و مرتفع مى‌شود و باز او را راجع مى‌سازد به زمين. بنابراين

بَلؤُا مُبِينٌ‌: آنچه در آن نعمتى آشكارا بود مانند شكافتن دريا و سايبانى ابر، و انزال من و سلوى، و رهائى از فرعون. نكته: تسميه نعمت به بلا، جهت آزمايش

هُوَانْحِطاطٌ مِنْ عُلُوّ» در باره باران آمده [واقعة:69]. آيا شما آن را از ابر فرود آورده‏ايد يا ما فرود آورندگانيم؟ ايضا [مائده:114]. خدايا به ما از آسمان

عاد را مورد حمله قرار داده و در تخسير خود گرفته است و طبق آيه 24 احقاف تكّه ابر همراه داشته است. البته آن باد سرد باد عاتى و خارج از جريان معمولى بود و خدا

بى‌بهرگانيم‌ بگوئيد بدانم آبى را كه مينوشيد آيا شما فرو ريخته‌ايد آنرا از ابر يا مائيم فرو ريزندگان‌ اگر بخواهيم ميگردانيم آنرا تلخ و شور پس چرا شكر نميكنيد

ما يارى نمودن اهل ايمان‌ خدا است آنكه ميفرستد بادها را پس بر مى‌انگيزانند ابر را پس ميگستراند آنرا در آسمان آنچنانكه ميخواهد و ميگرداند آنرا پاره‌ها پس

و براى اين احتراميكه او از حضرت ابراهيم كرد خداوند ابر را در فرمان او قرار داد و اين مسخّر بودن ابر براى او در روايات ائمه اطهار هم ذكر شده است چنانچه

عاد را مورد حمله قرار داده و در تخسير خود گرفته است و طبق آيه 24 احقاف تكّه ابر همراه داشته است. البته آن باد سرد باد عاتى و خارج از جريان معمولى بود و خدا

و براى اين احتراميكه او از حضرت ابراهيم كرد خداوند ابر را در فرمان او قرار داد و اين مسخّر بودن ابر براى او در روايات ائمه اطهار هم ذكر شده است چنانچه

گرديدند. پس حق تعالى ابرى بر ايشان فرستاد، همگى به سايبان ابر پناه بردند، و چون در زير ابر جمع شدند ابر بر ايشان آتش باريد و زمين بلرزيد تا همه سوختند و خاكستر

فرموده گمان ميكنى آنها را كه جامد است و حال آنكه مرور مينمايند مانند مرور ابر و وقتى كه ناقه‌هائى كه ده ماه از مدّت آبستنى آنها جلد 5 صفحه 350 گذشته باشد

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

نفع شما، ما فِي السَّماواتِ‌: آنچه در آسمانهاست از آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و باد و باران و غير آن، وَ ما فِي الْأَرْضِ‌: و آنچه در زمين است از كوهها

(نظام سببيّت و علّت و معلول) قرار داده است. (نور و حرارت خورشيد همراه با ابر و باران، عامل توليد دانه و گياه مى‌شود.) سِراجاً وَهَّاجاً ... ماءً ثَجَّاجاً

(نظام سببيّت و علّت و معلول) قرار داده است. (نور و حرارت خورشيد همراه با ابر و باران، عامل توليد دانه و گياه مى‌شود.) سِراجاً وَهَّاجاً ... ماءً ثَجَّاجاً

فرموده گمان ميكنى آنها را كه جامد است و حال آنكه مرور مينمايند مانند مرور ابر و وقتى كه ناقه‌هائى كه ده ماه از مدّت آبستنى آنها جلد 5 صفحه 350 گذشته باشد

مرده را زنده ميكند و در بادهاى مختلف كه از شمال و جنوب و يمين و يسار ميوزد و ابر را حركت ميدهد و باختلاف فصول و حاجت اشجار و فواكه گرم و سرد و معتدل ميگردد

مى‌توان معنا كرد: الف. مراد باران باشد كه از آسمان نازل مى‌شود و همچنين نور و ابر و باد و ... ب. مراد آن باشد كه تقدير امور زمينيان در آسمان‌هاست. ج. رزق ابدى

عناد و لجاجشان بقدرى است كه اگر به‌بينند پاره ابر تيره عذاب را كه از آسمان بر سرشان نازل است ميگويند ابر متراكم باران دار است چنانچه بنظر حقير رسيده يا

فَأَبى‌ أَكْثَرُ النَّاسِ إِلَّا كُفُوراً «50» و همانا ما آن (آيات قرآن يا ابر و باران) را در ميانشان گونه‌گون كرديم تا شايد به ياد خدا بيفتند امّا اكثر

for people who believe. ترتیل: ترجمه: «السَّمَآءِ»: آسمان. بالای سر. مراد ابر است (نگا: نور / ، واقعه / ). «فَأَخْرَجْنَا»: عطف متکلّم بر غائب برای التفات

اطراف‌ زمين‌ جاري‌ ميشود ‌که‌ بخارات‌ ‌از‌ درياها برداشته‌ ميشود و بصورت‌ ابر ‌در‌ ميآيد و بتوسط باد ‌در‌ نقاط زمين‌ باران‌ و برف‌ و تگرگ‌ ميشود و بهر نقطه‌

فرموده گمان ميكنى آنها را كه جامد است و حال آنكه مرور مينمايند مانند مرور ابر و وقتى كه ناقه‌هائى كه ده ماه از مدّت آبستنى آنها جلد 5 صفحه 350 گذشته باشد

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

9- وَ يُنَزِّلُ مِنَ السَّماءِ ماءً: و فرو مى‌فرستد از جانب آسمان يا از ابر آب باران را، فَيُحْيِي بِهِ الْأَرْضَ‌: پس زنده مى‌گرداند به آن زمين را تا

اطراف‌ زمين‌ جاري‌ ميشود ‌که‌ بخارات‌ ‌از‌ درياها برداشته‌ ميشود و بصورت‌ ابر ‌در‌ ميآيد و بتوسط باد ‌در‌ نقاط زمين‌ باران‌ و برف‌ و تگرگ‌ ميشود و بهر نقطه‌

مرده را زنده ميكند و در بادهاى مختلف كه از شمال و جنوب و يمين و يسار ميوزد و ابر را حركت ميدهد و باختلاف فصول و حاجت اشجار و فواكه گرم و سرد و معتدل ميگردد

غفلت دارند خصوصا در وقتى كه مردم نوعا خوابند و احتمال وجود موانعى در آفاق از ابر و غيره ميرود بكلّى بيوجه است و بنظر حقير اگر گفته شود انشقاق در قمر مرئى و

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

باد سرخى فرستاد، ترسيدند و درهم آويختند؛ پس زمين را مانند كبريت گردانيد و ابر سياه از بالاى سر آتش بر آنها باريد، همه هلاك شدند. اينست قصه اصحاب رس، پناه

آنها و عبرت قوم من باشد. خداوند متعال طوفان را ارسال، هفت شبانه روز ظلمت ابر متراكم، و باران آمد به حدى كه آب به خانه‌ها وارد، مردان و زنان بپا ايستاده،

گاهى از روى بى‌اعتنايى كه اين مورد توبيخ است. عالم بى‌عمل، به درخت بى ثمر، ابر بى باران، نهر بى آب، زنبور بدون عسل، سوزن بدون نخ و الاغى كه كتاب حمل مى‌كند،

مرده را زنده ميكند و در بادهاى مختلف كه از شمال و جنوب و يمين و يسار ميوزد و ابر را حركت ميدهد و باختلاف فصول و حاجت اشجار و فواكه گرم و سرد و معتدل ميگردد

دست او مانند پدرش گرفتار خواهيم بود. سليمان از آنها ترسيد فرزند خود را ميان ابر دستور شير دادن داد. اتفاقاً روزى جسد فرزند روى تختش افكنده شد يعنى حذر از

الرسل ص 49- 48. جلد 12 - صفحه 220 را سنگ كبريت سوزان، و فرا گرفت آنها را ابر سياه تاريك مانند قبه آتش، پس آب شد ابدان آنها مانند سرب در آتش‌ «1». قطب راوندى-

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

بهشتیان بهتر و استراحتگاهشان در نیمروز نیکوتر است. و روزی که آسمان با (آن) ابر پوشنده(ی عذاب) از هم می‌شکافد و فرشتگان، شگفت‌انگیز، پیاپی یکدیگر فرود آورده

مى‌كند. يُرِيكُمْ آياتِهِ‌ ... يُنَزِّلُ‌ 3- سرچشمه‌ى رزق، آسمان است. خورشيد و ابر و جوّ، تأمين كننده نور و گرما و باران و اكسيژنِ مورد نياز براى حيات هستند

اطراف‌ زمين‌ جاري‌ ميشود ‌که‌ بخارات‌ ‌از‌ درياها برداشته‌ ميشود و بصورت‌ ابر ‌در‌ ميآيد و بتوسط باد ‌در‌ نقاط زمين‌ باران‌ و برف‌ و تگرگ‌ ميشود و بهر نقطه‌

الأَرض‌ِ ‌در‌ زمين‌. وَ ما بَينَهُما آنچه‌ ‌بين‌ آسمانها و زمين‌ ‌است‌ ‌از‌ ابر و باد، و باران‌ و هوا و نباتات‌ و حيوانات‌ و جن‌ّ و انس‌ حتّي‌ مالك‌ نفس‌

مسموم ساختن افکار نسل جوان سوء استفاده فراوان می‌کنند، باید به هوش بود که ابر قدرتهای گرگ صفت در لباس ورزش و تفریح، نقشه‌های شوم خود را میان جوانان به نام

مسموم، قوم ثمود (قوم حضرت صالح)، با زلزله، قوم مدين (اصحاب حضرت شعيب)، با ابر آتشبار و قوم لوط، با زير ورو شدن آبادى‌هايشان هلاك شدند. «مؤتفكات» از «ائتكاف»

بار و مسافر و ماهيگيرى، فراوان است. سهم دريا در اكسيژن سازى، توليد بخار و ابر و باران، پرورش ماهى و تغذيه و شگفتى‌هاى جمادى و گياهى و حيوانى آن بسيار است

از پسر او محنت كشيم. پس آن حضرت ترسيد كه آسيبى به او رسانند، او را در ميان ابر گذاشت كه در آنجا شير خورد و تربيت يابد. پس ناگاه ديد آن پسر مرده به روى تختش

نشوند، بلكه حتى از او خارج نشوند، آن گونه كه ميوه از گل، درخت از هسته، آب از ابر و چشمه، آتش از چوب، كلام از دهان، نوشته از قلم، بو از گل، مزه از غذا، فكر

غفلت دارند خصوصا در وقتى كه مردم نوعا خوابند و احتمال وجود موانعى در آفاق از ابر و غيره ميرود بكلّى بيوجه است و بنظر حقير اگر گفته شود انشقاق در قمر مرئى و

غفلت دارند خصوصا در وقتى كه مردم نوعا خوابند و احتمال وجود موانعى در آفاق از ابر و غيره ميرود بكلّى بيوجه است و بنظر حقير اگر گفته شود انشقاق در قمر مرئى و

غفلت دارند خصوصا در وقتى كه مردم نوعا خوابند و احتمال وجود موانعى در آفاق از ابر و غيره ميرود بكلّى بيوجه است و بنظر حقير اگر گفته شود انشقاق در قمر مرئى و

كدام‌ جلد 17 - صفحه 372 مأمور بامري‌ هستند ‌براي‌ تنظيم‌ امور و اصلاح‌ ‌آن‌: ابر و باد و مه‌ و خورشيد و فلك‌ ‌در‌ كارند ] (آیه 1)- سوگند به این فرشتگان پر

‌از‌ ملائكه‌ و جن‌ و انس‌ و طير و بهائم‌ و حشرات‌ و نباتات‌ و هوا و باد و ابر و باران‌. الرَّحمن‌ِ خداوند تبارك‌ و ‌تعالي‌ ‌از‌ روي‌ رحمت‌ واسعه‌ ثابته‌

مسكونش‌ گويند خداوند بتوسط اشعه شمس‌ بخاراتي‌ ‌از‌ درياها ميگيرد و بصورت‌ ابر درمي‌آورد و بتوسط رياح‌ ابرها ‌را‌ سوق‌ ميدهد ‌به‌ اطراف‌ و نقاط زمين‌ و ‌از‌

صيحه‌ى آسمانى هلاك شدند. ب: اصحاب ايكه، كه به عذاب «يوم الظلّه»، سايبانى از ابر صاعقه‌خيز گرفتار شدند. «1» «1». تفسير اطيب‌البيان. جلد 7 - صفحه 143 1- انبيا

قسمت‌ ‌از‌ اجزاء بدن‌ ‌را‌ بجاي‌ ‌خود‌ نصب‌ ميفرمايد چشم‌ گوش‌ دهان‌ زبان‌ ابر و لب‌ ذقن‌ سر دست‌ پا انامل‌ ‌قد‌ استقامت‌ ‌حتي‌ رگهاي‌ بدن‌ تمام‌ بجا زيبا

فراوان و نبودن گرما و بخار و ... جهان را با چه مصيبتى روبه‌رو خواهد كرد؟ ابر و باد و مه و خورشيد و فلك دركارند تا تو نانى به كف آرى و به غفلت نخورى‌ همه

باشند. «2» جنّ و پرنده كه در اين آيه ذكر شده، از باب مثال است وگرنه باد و ابر و چيزهاى ديگر نيز تحت فرمان سليمان بود. قرآن كريم بارها از جنّ سخن به ميان

بودند و عطا فرمود بآنها از آيات قدرت و رحمت از قبيل شكافتن دريا و سايه افكندن ابر و نازل نمودن منّ و سلوى و ساير تفضّلات الهى بر آنها كه در سوره بقره گذشت آنچه

بسته شد، و در نتيجه از اين پس هرگاه ابرى را بر زمين بگسترانم قوس ‍ خود را در ابر مى بينم و به ياد ميثاقى كه بين خود و شما و هر صاحب نفس زنده و داراى جسد بسته

بيكديگر چسبيدند و زمين از زيرشان سنگ كبريت و يكپارچه آتش گشت و از بالاى سرشان ابر جلد 4 صفحه 76 سياهى بر آنها آتش باريد و بدنهاشان چون سرب در آتش گداخته و آب

كشتى را موجى از امواج بى‌كران دريا كه در احاطه و ارتفاع و بزرگى مانند خيمه و ابر و كوهى سايه افكن شده ناچار بخوانند خدا را براى نجات خودشان از غرق با اخلاص

كه بتوسط پشه بدرك واصل شدند و اهل مدين كه قوم شعيب (ع) بودند و بآتش در زير ابر معذّب و نابود گشتند و اهل بلاد موءتفكه كه قوم لوط بودند و مساكن آنها واژگون

کرده، می‌گوید: «و ما بادها را فرستادیم در حالی که بارور کننده‌اند» و قطعات ابر را به هم می‌پیوندند و بارور می‌سازند (وَ أَرْسَلْنَا الرِّیاحَ لَواقِحَ).

با باران ملازمند. أَرْسَلَ الرِّياحَ‌ ... أَنْزَلْنا ... 3- نزول باران از ابر با اراده‌ى خداوند است. «أَنْزَلْنا» 4- آب هم پاك است و هم پاك كننده، جسم آدمى

بود كه خضر گفت: «هذا فِراقُ بَيْنِي وَ بَيْنِكَ». «1» بگذار تا بگريم، چون ابر در بهاران‌ كز سنگ ناله خيزد، روز وداع ياران‌ 1- هر كس قدر وصال را نداند، گرفتار

پدرانشان و ياورانشان مجاهده فرمايد بصبر و سكون و تحمّل و مدارا و ترك ملاطفت و ابر از خشونت تا از اين پرروتر نشوند و منافات ندارد كه آنجا مراد همان باشد كه بيان

برق است (كه شما مى‏بينيد) و آن ابر بدين ترتيب بالا رود، سپس اين آيه را قرائت فرمود: «آن خدائى كه بادها را فرستد تا ابر را برانگيزد و ما آن را به بلدى مرده

بيكديگر چسبيدند و زمين از زيرشان سنگ كبريت و يكپارچه آتش گشت و از بالاى سرشان ابر جلد 4 صفحه 76 سياهى بر آنها آتش باريد و بدنهاشان چون سرب در آتش گداخته و آب

بيكديگر چسبيدند و زمين از زيرشان سنگ كبريت و يكپارچه آتش گشت و از بالاى سرشان ابر جلد 4 صفحه 76 سياهى بر آنها آتش باريد و بدنهاشان چون سرب در آتش گداخته و آب

بيكديگر چسبيدند و زمين از زيرشان سنگ كبريت و يكپارچه آتش گشت و از بالاى سرشان ابر جلد 4 صفحه 76 سياهى بر آنها آتش باريد و بدنهاشان چون سرب در آتش گداخته و آب

هيبت بيفتاد و بمرد، و من خود را نگاه داشته اما در خود هيچ قوت نمى‌يافتم. چون ابر فرو نشست، كفار قريش مقتول و از آن سواران كسى پيدا نبود. إِذْ تَسْتَغِيثُونَ

اراده ندارند و همه بر نفع بنى آدم گردش ميكنند مثل آنكه تمام مسخّر آنها باشند. ابر و باد و مه و خورشيد و فلك در كارند تا تو نانى بكف آرى و بغفلت نخورى‌ همه از

مخلوقات خود نفع رساند ابر را فرمان ميدهد و ابر آب را از زير عرش برميدارد، و هر گاه نخواهد كه منتفع شوند از باران و چيزى نرويد ابر را فرمان ميدهد تا آب را

بيكديگر چسبيدند و زمين از زيرشان سنگ كبريت و يكپارچه آتش گشت و از بالاى سرشان ابر جلد 4 صفحه 76 سياهى بر آنها آتش باريد و بدنهاشان چون سرب در آتش گداخته و آب

بيكديگر چسبيدند و زمين از زيرشان سنگ كبريت و يكپارچه آتش گشت و از بالاى سرشان ابر جلد 4 صفحه 76 سياهى بر آنها آتش باريد و بدنهاشان چون سرب در آتش گداخته و آب

ميبيني‌ آمد قدري‌ ‌هم‌ هوا روشن‌ ‌شده‌ ‌بود‌ ديد ابابيل‌ بسيار ‌که‌ مثل‌ ابر تمام‌ هوا ‌را‌ سياه‌ كرده‌ و ‌در‌ منقار ‌آنها‌ يك‌ سنگ‌ ريزه‌ ‌است‌ و ‌در‌

بهره بردارى شما تمام موجودات ارضيّه و سماويّه را از آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و باد و زمين و حيوانات و نباتات آنرا و وافر و تمام نمود بر شما نعمتهاى محسوسه

اراده ندارند و همه بر نفع بنى آدم گردش ميكنند مثل آنكه تمام مسخّر آنها باشند. ابر و باد و مه و خورشيد و فلك در كارند تا تو نانى بكف آرى و بغفلت نخورى‌ همه از

شكافتن از چپ و راست است. نقش دريا در زندگى انسان بسيار است. آبِ آن مايه بخار و ابر و باران است. عمقِ آن تأمين كننده‌ى غذاى انسان با لذيذترين ماهى‌ها و سطح آن،

در نظام آفرينش، عمل انسان‌هاست، پس بايد كارى كنيم كه رضاى خدا در آن باشد. ابر و باد و مه و خورشيد و فلك در كارند تا تو نانى به كف آرى و به غفلت نخورى‌ همه

‌بر‌ ‌آنها‌ نازل‌ شود هفتاد نفر ‌آنها‌ ‌که‌ هلاك‌ شدند زنده‌ شوند ‌ يا ‌ ابر سايه‌ ‌بر‌ ‌آنها‌ بيندازد و امثال‌ اينها چون‌ ميفرمايد: ‌قال‌‌به‌إِلي‌ فِرعَون‌َ

سر ايشان سايه افكند- يعنى بلافاصله ابر ايشان را سايه كرد-. پس ايشان زمانى دور و دراز، از آن روز، در زير سايه آن ابر رفتند. بعد از آن، راه‏ بعد از آن، راه

پدرانشان و ياورانشان مجاهده فرمايد بصبر و سكون و تحمّل و مدارا و ترك ملاطفت و ابر از خشونت تا از اين پرروتر نشوند و منافات ندارد كه آنجا مراد همان باشد كه بيان

پدرانشان و ياورانشان مجاهده فرمايد بصبر و سكون و تحمّل و مدارا و ترك ملاطفت و ابر از خشونت تا از اين پرروتر نشوند و منافات ندارد كه آنجا مراد همان باشد كه بيان

بيكديگر چسبيدند و زمين از زيرشان سنگ كبريت و يكپارچه آتش گشت و از بالاى سرشان ابر جلد 4 صفحه 76 سياهى بر آنها آتش باريد و بدنهاشان چون سرب در آتش گداخته و آب

(ع) فرمود: رسول خدا (ص) فرموده است: بپرهيزيد از نفرين ستم شده، زيرا تا فراز ابر بر آيد و خداى عز و جل در آن بنگرد و فرمايد: آن را بر آوريد تا براى او اجابت

عظيم ابر است كه در عظمت و بزرگى بسان كوه است . ۳ - نويسنده تفسير «فى ظلال » در اينجا بيان ديگرى دارد كه مناسبتر به نظر مى رسد و آن اينكه توده هاى ابر در

رياكنندگان. نه كارى كه يابند مزدى بر آن، نه حالى كه ببينند نفعى بر آن. ز ابر ريا برقى افروخته‌ همه كسب اعمالشان سوخته‌ كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ

كشتى را موجى از امواج بى‌كران دريا كه در احاطه و ارتفاع و بزرگى مانند خيمه و ابر و كوهى سايه افكن شده ناچار بخوانند خدا را براى نجات خودشان از غرق با اخلاص

كه بتوسط پشه بدرك واصل شدند و اهل مدين كه قوم شعيب (ع) بودند و بآتش در زير ابر معذّب و نابود گشتند و اهل بلاد موءتفكه كه قوم لوط بودند و مساكن آنها واژگون

پدرانشان و ياورانشان مجاهده فرمايد بصبر و سكون و تحمّل و مدارا و ترك ملاطفت و ابر از خشونت تا از اين پرروتر نشوند و منافات ندارد كه آنجا مراد همان باشد كه بيان

دانسته‏اند همه به يقين، فرزند ما به دروغ منسوب نيست در بر ما، بيهوده را نسزد ابر از رخش طلبد باران كه هست سپيد باشد پناه يتيم، عصمت به بيوه دهد اسحاق بن جعفر

ابرى چشم آسيب ديده را با چشم سالم قياس نكنند. (زيرا چشم سالم در روزى كه هوا ابر است درست ديد ندارد).

قال : زريق از امام صادق عليه السّلام روايت كند كه فرمود: هيچ گاه برقى (از ابر) نجهد چه در تاريكى شب و چه در روشنائى روز جز آنكه باران همراه دارد. امام صادق

ناپديد شده است، و آسمان در آن حال ابرى بود، و از اين رو افطاركرد، پس از آن ابر برطرف شد، و ناگهان ديد كه خورشيد غروب نكرده است، فرمود: روزه او كامل است و

شما را بعد از مرگتان برانگیختیم‌؛ شاید شکرگزاری کنید. و بر (سر و سامان)تان ابر را سایه‌گستر کردیم، و بر شما «آرامش» و «ترنجبین» را فرو فرستادیم (و گفتیم:)

ايمان از اسلام برتر است و يقين از ايمان برتر است و چيزى كميابتر از يقين نيست. ابر گويد: امام صادق عليه السلام بمن فرمود: اى جعفى: همانا ايمان برتر از اسلام

را دیدند، و چشمشان به صورت دلربای یوسف افتاد، صورتی همچون خورشید که از پشت ابر ناگهان ظاهر شود و چشمها را خیره کند، در آن مجلس طلوع کرد چنان واله و حیران

پدرانشان و ياورانشان مجاهده فرمايد بصبر و سكون و تحمّل و مدارا و ترك ملاطفت و ابر از خشونت تا از اين پرروتر نشوند و منافات ندارد كه آنجا مراد همان باشد كه بيان

» پس، از آن دوازده چشمه جستن گرفت (و) هر گروهی آبشخور خود را همی شناخت. و ابر را بر فرازشان سایبان کردیم و گزانگبین و آرامش را برایشان فروفرستادیم (و گفتیم:)

بدانيد كه من هم يكى از اجزاء جهان بى‏ثبات و زود گذرى بوده‏ام كه سايه و باد و ابر آن را توضيح دادم، بدانيد كه دنيا لغزشگاهست و آخرت پا برجا). همانا من براى

ليقبض روحه جزع عند ذلك، فيقول له ملك الموت: لا تجزع فو الّذي بعث محمّدا لأنا أبرّ بك و اشفق عليك من والد رحيم لو حضرك، افتح عينيك فانظر، و يمثّل له رسول اللّه‌

حضرت موسى عليه السلام عطا فرموده، كه از جمله آن شكافتن دريا و سايه انداختن ابر و عصا و جريان آب از سنگ و نزول منّ و سلوا بود. يا مراد از آيات، كتب منزله

آنان وعده داده بود كه اگر از خداى تعالى طلب مغفرت كرده و به سوى او برگردند، ابر آسمان را مامور مى كند تا بر آنان ببارد و نيرويى بر نيروى آنان مى افزايد، و

آل عمران روز قيامت سايه گستر شوند بر تلاوت كننده يكى از آندو مانند دو قطعه ابر يا دو سايبان خداوند توفيق عنايت فرمايد انشاء اللّه تعالى و الحمد للّه على

و نزل الملائكة تنزيلا). غمام از غم به معنى پوشاندن چيزى است و از آنجا كه ابر آفتاب تفسير نمونه جلد ۱۵ صفحه ۶۴ را مى پوشاند به آن غمام گفته مى شود همچنين

اقيانوس پهناور كه موج آن را پوشانده ، و بر فراز موج موج ديگرى است و بر فراز آن ابر تاريكى قرار گرفته است » (او كظلمات فى بحر لجى يغشاه موج من فوقه موج من فوقه

اللّه عليه و آله و سلّم فقال: يا رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلّم من ابرّ؟ قال صلّى اللّه عليه و آله و سلّم امّك. قال: ثمّ من؟ قال امّك قال: ثمّ من؟

تاريكى شب پيش بيايد، طاقتفرساتر خواهد بود، زيرا در تاريكى شب و در ظلمتى كه ابر و باد ايجاد مى كند، اضطراب آدمى و حيرت و بيچارگى او بيشتر مى شود، و كمتر مى

و بوجودش اعتراف كردم علاوه بر اينكه مى‏بينيم گردش فلك بقدرت اوست و پيدايش ابر و گردش بادها و جريان خورشيد و ماه و ستارگان و نشانه‏هاى شگفت و آشكار ديگر

بسجده مى‏افتاد و ميگفت: «يا اهل التقوى و يا اهل المغفرة يا بر يا رحيم أنت أبر بي من أبى و امى و من جميع الخلائق أقبلنى بقضاء حاجتى مجابا دعائى، مرحوما صوتى،

پرورش انواع گياهان مى گردد. هميشه قسمتى از اين بادها كه در پيشاپيش توده هاى ابر در حركتند و آميخته با رطوبت ملايمى هستند، نسيم دل انگيزى ايجاد مى كنند كه

اَلْمُخْتَلِعَةِ قَالَ لاَ يَحِلُّ لِزَوْجِهَا أَنْ يَخْلَعَهَا حَتَّى تَقُولَ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُقِيمُ حُدُودَ اَللَّهِ فِيكَ وَ لاَ أَغْتَسِلُ لَكَ

لاَ يَحِلُّ خُلْعُهَا حَتَّى تَقُولَ لِزَوْجِهَا وَ اَللَّهِ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُطِيعُ لَكَ أَمْراً وَ لاَ أَغْتَسِلُ‏ لَكَ مِنْ جَنَابَةٍ

يَحِلُّ لَهُ أَنْ يَأْخُذَ مِنْهَا شَيْئاً حَتَّى تَقُولَ وَ اَللَّهِ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُطِيعُ لَكَ أَمْراً وَ لَأُوذِنَنَّ فِي بَيْتِكَ بِغَيْرِ

تَطْلُبُ ذَلِكَ مِنْهُ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُضِرَّ بِهَا وَ حَتَّى تَقُولَ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أَغْتَسِلُ لَكَ مِنْ جَنَابَةٍ وَ لَأُدْخِلَنَّ بَيْتَكَ

اَلْمُخْتَلِعَةِ قَالَ لاَ يَحِلُّ لِزَوْجِهَا أَنْ يَخْلَعَهَا حَتَّى تَقُولَ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُقِيمُ حُدُودَ اَللَّهِ فِيكَ وَ لاَ أَغْتَسِلُ لَكَ

ناگهان دوازده چشمه از آن بيرون ريخت آنچنان كه هر گروه چشمه خود را مى شناختند و ابر را بر سر آنها سايبان ساختيم و بر آنها من و سلوى فرستاديم (و به از آنان گفتيم

رَوَاهُ‏ لاَ يَكُونُ اَلْخُلْعُ حَتَّى تَقُولَ لاَ أُطِيعُ لَكَ أَمْراً وَ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُقِيمُ لَكَ حَدّاً فَخُذْ مِنِّي وَ طَلِّقْنِي فَإِذَا

لاَ يَحِلُّ خُلْعُهَا حَتَّى تَقُولَ لِزَوْجِهَا وَ اَللَّهِ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُطِيعُ لَكَ أَمْراً وَ لاَ أَغْتَسِلُ لَكَ مِنْ جَنَابَةٍ

يَحِلُّ لَهُ أَنْ يَأْخُذَ مِنْهَا شَيْئاً حَتَّى تَقُولَ وَ اَللَّهِ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أُطِيعُ لَكَ أَمْراً وَ لَأُوذِنَنَّ فِي بَيْتِكَ بِغَيْرِ

تَطْلُبُ ذَلِكَ مِنْهُ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُضِرَّ بِهَا وَ حَتَّى تَقُولَ لاَ أُبِرُّ لَكَ قَسَماً وَ لاَ أَغْتَسِلُ لَكَ مِنْ جَنَابَةٍ وَ لَأُدْخِلَنَّ بَيْتَكَ

جلد: ۲۰، صفحه : ۲۴۰ آيات بيان كرديم (اين جرقه بزرگ از مبادله الكتريسته ميان ابر و زمين حاصل مى شود). بنابراين اگر « صاعقه » به معنى اول باشد هيچ منافاتى با

، گويا كربت و اندوه روى قلب را مى پوشاند. و اگر ابر آسمان را هم «غمام » مى گويند به همين جهت است كه ابر روى آسمان را مى پوشاند. و كلمه «قضاء» كه جمله «ثم

مى كرديد (۵۵) آنگاه شما را از پس مرگتان زنده كرديم شايد سپاس بداريد (۵۶) و ابر را سايبان شما كرديم و ترنجبين و مرغ بريان براى شما فرستاديم و گفتيم از چيزهاى

پروردگارم به اعمالى كه مى كنيد داناتر است (۱۸۸) پس دروغگويش شمردند و به عذاب روز ابر (آتشبار) دچار شدند كه عذاب روزى بزرگ بود (۱۸۹) كه در اين عبرتى است ولى بيشترشان

آيه : «و اذ قلتم يا موسى لن نومن لك » الخ ، متعرض آنست ، و يكى سايه افكندن ابر بر بنى اسرائيل ، و نازل كردن من و سلوى در آيه : «و ظللنا عليكم الغمام » الخ

چهره ظاهر مى شود نيز اطلاق شده ، و اگر به «علماء» «احبار» (جمع حبر بر وزن ابر) گفته مى شود به خاطر آثارى است كه از آنها در ميان مجتمعات بشرى باقى ميماند،

معدودة » آنها هستند، به خدا سوگند در يكساعت همگى جمع مى شوند همچون پاره هاى ابر پائيزى كه بر اثر تند باد، جمع و متراكم مى گردد))!. از امام على بن موسى الرضا

صف كشندگان (از ملائكه)، كه صف آرايى كرده اند (۱). قسم به (ملائكه) راننده ابر و باران (۲). و قسم به ملائكه اى كه قرآن را بر پيامبر تلاوت مى كنند (۳). كه

«پروردگارا! بحق اين كودك باران پر بركتى بر ما نازل فرما» چيزى نگذشت كه توده اى ابر از كنار افق پديدار گشت و آسمان مكه را فرا گرفت ، سيلاب آنچنان جارى شد كه بيم

ياران موسى ۱۲ - شكافته شدن دوازده چشمه از سنگ با ضربت موسى ۱۳ - سايه افكندن ابر بر سر بنى اسرائيل ۱۴ - فرو فرستادن من و سلوى ۱۵ - كندن كوه از ريشه و آن را

چشمه مى نوشيدند، و از آن من و سلوى مى خوردند، و براى رهايى از گرماى آفتاب ، ابر بر سر آنان سايه مى افكند ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۶۱ آنگاه در همان

بنابراين اشعه آفتاب كه به درياها مى تابد و بخار آب كه از دريا بر مى خيزد و قطعات ابر كه به هم مى پيوندند دانه هاى باران كه از آسمان فرو مى ريزد، درختانى كه بر

است، و معناى كلمۀ (برق) معروف است، و كلمۀ (رعد) به معناى صدایى است كه از ابر - وقتى برق مى زند - بر مى خيزد، و كلمۀ صاعقه عبارت است از تكّه اى برق آسمان

(( نتق (( به معناى از بيخ و بن كندن چيزى است ، و كلمه (( ظله (( به معناى ابر و يا سقف و هر چيزى است كه سايه بيفكند؛ معناى مابقى كلمات آيه روشن است . اين

سنگ زن و از آن دوازده چشمه بشكافت و هر گروهى آبخورگاه خويش را بدانست ، و ابر را سايه بان ايشان كرديم و ترنجبين و مرغ بريان به ايشان نازل كرديم ، از چيزهاى

الغمامتين : «كسى كه سوره بقره و آل عمران را بخواند، در روز قيامت همچون دو ابر بر سر او سايه مى افكنند». به گفته بعضى از مفسران مشهور، به نظر مى رسد كه اين

الاجابة ‌کما‌ ان‌ّ السحاب‌ كهف‌ المطر» (دعا كهف‌ و پناه‌ اجابت‌ ‌است‌ چنانچه‌ ابر پناه‌ باران‌ ‌است‌) و نيز ‌از‌ ‌آن‌ حضرت‌ روايت‌ ميكند«5» فرمود «‌ما ابرز

شود، و بارهايى كه در باطن حمل مى شود مانند جنين در باطن مادر و آب در شكم ابر، و ميوه كه در درون درخت است ، «حمل » - به فتح حاء - ناميده مى شود. و در مجمع

بيابان نماز ميخواند، در حاليكه قبله را تشخيص نداده ، بعد از نماز آفتاب از زير ابر درآمده و برايش معلوم شده كه نمازش رو بقبله نبوده ، آيا باين نمازش اعتناء بكند