نتایج جستجو

رده:زمینه طغیان رده:زمینه فراموشى آخرت رده:زمینه فهم قرآن رده:زمینه قبول موعظه رده:زمینه هدایت رده:زمینه پاداش اخروى رده:زمینه کیفر اخروى رده:زمینه گمراهى

قومى را كه خدا هلاكشان خواهد كرد و يا به عذاب سختى دچارشان خواهد نمود چرا موعظه مى‏كنيد؟ گفتند: اعتذارى است پيش خدا و شايد هم از اين عمل پرهيز كنند. بالاخره

پذیران ۱۱; احترام موعظه پذیران ۴; احتمال تاثیر موعظه ۵; اهمیت قبول موعظه ۱۳; تشخیص موعظه پذیران ۸; زمینه قبول موعظه ۲; زمینه موعظه پذیرى ۱۲; شرایط حضور در

هذا مراد از «لِيَثبِتُوكَ» محبوس كردن آن حضرت مى‏باشد. [نساء:66] هرگاه به موعظه عمل مى‏كردند براى آنها بهتر بوده و آنها را در ايمان بيشتر تثبيت مى‏كرد [بقره:265]

مجادله با مشرکان ۷ موعظه: استفاده از موعظه ۱۵; روش شناسى در موعظه ۱۲; شرایط موعظه ۱۲ مهتدین: علم به مهتدین ۱۸ نیازها: نیاز به موعظه ۹ هدایت: محرومان از

هدایتگرى قرآن ۳; غفلت زدایى قرآن ۲; هدایتگرى قرآن ۲ موعظه: اجتناب از ترشرویى با موعظه پذیران ۱; زمینه موعظه پذیرى ۲

و محمّد (ص) ۳، ۶ ; موعظه به منافقان ۹، ۱۳ ; نفاق منافقان ۵ ; نیّت منافقان ۶، ۷ ; هشدار به منافقان ۷ موضعگیریها:۱۳ موعظه: آداب موعظه ۱۴ کافى، ج ۸، ص ۱۸۴،

شریک گناه گناهکاران ۱۱ مصلحان: بیخاعتنایى به مصلحان ۵ موعظه: بیخاعتناى به موعظه ۲ ; موارد موعظه ۱۰ نهى از منکر: آثار نهى از منکر ۱۲ ; اهمیت نهى از منکر

حضور محمد(ص) ۴ مسلمانان: علایق مسلمانان صدر اسلام ۶ موعظه: بى نیازى از موعظه ۲; سرزنش معرضان از موعظه ۱ هدایت: روش هدایت ۳

و چون (پند و موعظه ناصحین در آنها اثری نکرد) جمعی از آن گروه گفتند: چرا قومی را که از جانب خدا به هلاک و یا به عذاب سخت محکومند باز موعظه می‌کنید؟ ناصحان

مسلمانان: تکلیف مسلمانان ۱; محدوده مسؤولیت مسلمانان ۱ موعظه: آثار اعراض از موعظه ۷; آثار قبول موعظه ۷ نیازها: نیاز به تکامل ۴ هدایت: آثار هدایت ۲

در جهت موعظه آدمیان است. (إن الله یأمر ... و ینهى ... یعظکم) ۱۶- رعایت عدالت، احسان، اداى حق خویشاوندان و دورى از فحشا، اعمال زشت و ستم، از موعظه هاى خداوند

مؤمنان موعظه و اندرز نازل شده است. و یکایک اخبار پیامبران را بر تو می‌خوانیم، همانچه به آن دل تو را استوار می‌داریم، و در این [سوره‌] حق و موعظه و تذکری

۱; شرایط حضور در مجلس محمد(ص) ۲; فرجام حاضران در مجلس محمد(ص) ۱ موعظه: بى نیازى از موعظه ۱

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

کافران: هدایت کافران ۵ مبلغان: مسؤولیت مبلغان ۶ معاشرت: آداب معاشرت ۳ موعظه: هدایت موعظه ناپذیران ۵

موسى(ع) ۱۳; خیر خواهى موسى(ع) ۱۴; قصه موسى(ع) ۲، ۹، ۱۵ موعظه: شرایط موعظه ۱۱; مهربانى در موعظه ۱۱ یهودیت: مجازات ارتداد در یهودیت ۱۳

بخود بطوريكه از آخرت باز ماندند و نيز مأمور شد پيغمبر اكرم كه پند دهد و موعظه فرمايد آنها را بقرآن مبادا گرفتار هلاك و رهين سوء اعمال خودشان شوند در روز

علما با جاهلان ۱; شخصیت علما ۱ عمل صالح: ارزش عمل صالح ۴ غافلان: ۵ قرآن: موعظه قرآن ۶ کافران: عبرت ناپذیرى کافران ۶; غفلت کافران ۵; کوردلى کافران ۵ گناهکاران:

خدا و روز قیامت، مقتضى پذیرش موعظه هاى الهى و عمل به آنها است. (ذلکم یوعظ به من کان یؤمن باللّه و الیوم الأخر) توصیف موعظه شدگان، به ایمان آورندگان به خدا

لک به علم) ۱۵- پرهیز از عمل جاهلانه ، پند و موعظه خداوند به حضرت نوح(ع) (إنى أعظک أن تکون من الجهلین) «موعظة» به معناى پنددادن و نصیحت کردن است. چنان چه

دستورات از امر باستقامت در دين و آنچه بعد از آن ذكر شده موعظه و پند است از براى كسانيكه قبول موعظه و پند مينمايند يا اين اقامه نماز و بردن حسنات آثار سيّئات

مفسرين درباره اختلاف مذكور در آيه گفته اند معناى ((حكمت ))، ((موعظه )) و ((مجادله )) مراد از موعظه حسنه و جدال احسن در آيه : ((ادع الىسبيل ربك بالحكمة و الموعظة

هدايت و موعظه است. هم قرآن، هدايت كننده متّقين است، «هُدىً لِلْمُتَّقِينَ» «1» هم انجيل مايه‌ى هدايت و موعظه اهل پرواست. «هُدىً وَ مَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ»

بودند (نیز پیامبران خود را) تکذیب کردند؛ آنها با دلایل روشن و کتابهای پند و موعظه و کتب آسمانی روشنگر (مشتمل بر معارف و احکام) به سراغ آنان آمدند (امّا کوردلان

هذا مراد از «لِيَثبِتُوكَ» محبوس كردن آن حضرت مى‏باشد. [نساء:66] هرگاه به موعظه عمل مى‏كردند براى آنها بهتر بوده و آنها را در ايمان بيشتر تثبيت مى‏كرد [بقره:265]

سرزنش مشرکان ۱۷; عقیده مشرکان ۱۶; مشرکان و شفاعت ۱۶; مشرکان و ولایت ۱۶; موعظه ناپذیرى مشرکان ۱۷ موجودات: خالق موجودات فضا ۱; مدت خلقت موجودات فضا ۲ نظام

مسلماً رسولانی هم که پیش از تو دلایل روشن، و نوشته ها [ی مشتمل بر پند و موعظه] و کتاب روشنگر آورده بودند، تکذیب شدند؟ اگر تو را تكذيب كردند، پيامبرانى

«بأس»، به معناى شديد و «عَتَوْا»، به معناى عصيان و سركشى است. طبق روايات، چون موعظه كنندگان بنى اسرائيل ديدند پندشان در قوم خود بى‌اثر است، از مردم جدا شدند

مفسرين درباره اختلاف مذكور در آيه گفته اند معناى ((حكمت ))، ((موعظه )) و ((مجادله )) مراد از موعظه حسنه و جدال احسن در آيه : ((ادع الىسبيل ربك بالحكمة و الموعظة

مفسرين درباره اختلاف مذكور در آيه گفته اند معناى ((حكمت ))، ((موعظه )) و ((مجادله )) مراد از موعظه حسنه و جدال احسن در آيه : ((ادع الىسبيل ربك بالحكمة و الموعظة

به جهت عناد كافران و انكار اهل طغيان، ترك تذكر و موعظه اهل ايمان مكن و دست از ايشان مدار، زيرا موعظه و نصيحت موجب زيادتى بصيرت ايشان مى‌شود و سبب اكتساب

بيشترشان ايمان‌آورنده نبودند. همانا در این هلاک فرعونیان آیت بزرگی (برای عبرت و موعظه مردم) بود لیکن اکثر خلق ایمان نیاوردند. بی تردید در این سرگذشت عبرتی بزرگ

[مريم:46]. مدتى دراز از من دورشو. [مدثر:5]. از تزلزل بدور باش [نساء:34]. زنان را موعظه كنيد و در خوابگاهها از آنها جدا شويد. * [مؤمنون:67]. هُجْر (بروزن قفل) به

يادآورى است با مباركى و ميمنت براى عموم مردمان به نحوى كه فوق آن در تذكر و موعظه و نصيحت و تنظيم جامعه بشريت متصور نيست، نازل فرموده آن را خداوند عالم بر

مفسرين درباره اختلاف مذكور در آيه گفته اند معناى ((حكمت ))، ((موعظه )) و ((مجادله )) مراد از موعظه حسنه و جدال احسن در آيه : ((ادع الىسبيل ربك بالحكمة و الموعظة

بقدر فهم و استعداد خود از اين خرمن خوشه و ازين خوان توشه برميدارد و هدايت و موعظه و پند است از براى خصوص پرهيزكاران زيرا كه غير آنها قابليت استضائه از نور

احكام بوده است. پس بايد گفت: اولا انجيل داراى مقدارى احكام و معارف دينى و موعظه بوده است. ثانيا انجيل وجود تورات و حقانيت آن را تصديق كرده است. «مُصَدِقاً

مفسرين درباره اختلاف مذكور در آيه گفته اند معناى ((حكمت ))، ((موعظه )) و ((مجادله )) مراد از موعظه حسنه و جدال احسن در آيه : ((ادع الىسبيل ربك بالحكمة و الموعظة

آن و امر فرموده است او را بمتذكّر نمودن بندگان خود و موعظه و ارشاد آنان اگر نافع باشد تذكّر و موعظه بحال آنها و قابل هدايت باشند و البتّه نافع است و بعد

نموده لذا نصيحت و موعظه براى شما اثر ندارد و بعضى گفته‌اند مؤمن آل فرعون كه ايمان خود را پنهان نموده بود بعد از آنكه گرم نصيحت و موعظه شد كلماتى از او صادر

است نه غير او، و آنچه فرمايد محض حكمت و عدل است. موعظه- يكى از بزرگان فرمايد: قبول شنوائى كن اى عاقل موعظه را، و اعراض نكن، و غلبه نما بر هوى، و مجاهده كن

غالب و چیره. (نگا: مائده / ). «فَذَکِّرْ بِالْقُرْآنِ»: با قرآن پند بده و موعظه کن. إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ‌ بِالْحَقِ‌... (۰) لَيْسَ‌ عَلَيْکَ‌ هُدَاهُمْ‌

مِنْ صَوْتِكَ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ «19» نهمين موعظه: وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ‌: ميانه باشد در رفتن خود، يعنى ميانه شتاب و كندى

در كدام يك از كتب معتبره ديده‌ام كه روزى پيغمبر اكرم در مسجد مدينه مشغول موعظه اصحاب بود ناگهان صداى مهيبى آمد كه همه شنيدند و ترسيدند حضرت فرمود نترسيد

نموده لذا نصيحت و موعظه براى شما اثر ندارد و بعضى گفته‌اند مؤمن آل فرعون كه ايمان خود را پنهان نموده بود بعد از آنكه گرم نصيحت و موعظه شد كلماتى از او صادر

را به او نسبت دهند و به فرزندى او مفتخرند و مستظهر؛ و در اين خبر تسليه و موعظه قوم توست. وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ (69) إِذْ قالَ لِأَبِيهِ

ها (۱۳۹۹ بار) وَ شَيْء بِقُوّة لِکُل أْمُر تَفْصِيلا قَوْمَک يَأْخُذُوا مَوْعِظَة بِأَحْسَنِهَا کُل سَأُرِيکُم دَار مِن الْفَاسِقِين الْأَلْوَاح در حال بارگیری

آیات شامل این کلمه حکم‌ (۲۱۰ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) وَ أَهْل لِلْمُتّقِين مَوْعِظَة الْإِنْجِيل بِمَا هُدًى أَنْزَل اللّه التّوْرَاة فِيه مِن مَن لَم در حال

وَاحِدَة جُمْلَة الْحَق أَنْبَاء يَأْتُونَک الْقُرْآن بِمَثَل مِن إِلاّ مَوْعِظَة عَلَيْک عَلَيْه نَقُص نُزّل ذِکْرَى کُلاّ در حال بارگیری...

الْمَلاَئِکَة لِلْمُتّقِين أُخْرَاکُم تُوعَدُون نَحْن عَلَيْهِم فِي مُؤْمِنِين مَوْعِظَة يَمْسَسْکُم يَدْعُوکُم أَصَابَکُم تَتَنَزّل أَوْلِيَاؤُکُم الرّسُول اسْتَقَامُوا

از خداى در ترك استماع نصيحت من، وَ أَطِيعُونِ‌: و فرمان بريد مرا در قبول موعظه و ارشاد و هدايت. كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ (160) إِذْ قالَ لَهُمْ

سَأَصْرِف إِمّا اصْبِر اللّه يَنْزَغَنّک إِلَيْک نَسْأَلُک فِيه عَلَى مَوْعِظَة رِزْقا مَا نَحْن در حال بارگیری...

وَ اللّه رَبّکُم بَيّنَة مَا غَيْرُه لَکُم إِلٰه إِذ جُنُود الْبَيّنَات مَوْعِظَة أَيّهَا النّاس عَلَيْکُم بَعْد فَأَرْسَلْنَا فَاعْلَمُوا أَن عَلَيْهِم

بِأَيّام الْحَکِيم مَلَکُوت عَجِلْت يَا أَ تَفْصِيلا آيَاتِي اللّه آزَر إِن مَوْعِظَة لِأَبِيه در حال بارگیری...

قتل حضرت صالح برآمدند. حضرت در مسجدى پنهان و روزها بيرون آمدى، و قوم را موعظه فرمودى. جماعتى در غار پنهان شدند كه صالح را بكشند به امر حق تعالى غار فرود

بى‌طمعى خود خبر داده به جهت ازاله تهمت و خلوص نصيحت. چه دعوت وقتى نتيجه دهد و موعظه آن زمان فايده بخشد كه به مطامع فاسده آلوده نباشد. لذا فرمود: إِنْ أَجْرِيَ

دستورات از امر باستقامت در دين و آنچه بعد از آن ذكر شده موعظه و پند است از براى كسانيكه قبول موعظه و پند مينمايند يا اين اقامه نماز و بردن حسنات آثار سيّئات

دستورات از امر باستقامت در دين و آنچه بعد از آن ذكر شده موعظه و پند است از براى كسانيكه قبول موعظه و پند مينمايند يا اين اقامه نماز و بردن حسنات آثار سيّئات

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ: نيست آنچه نازل فرموديم بر پيغمبر مگر ياد كردن موعظه و ارشاد، وَ قُرْآنٌ مُبِينٌ‌: و كتابى است روشن كه بر وجه سهولت آسانى معانى

مفسرين درباره اختلاف مذكور در آيه گفته اند معناى ((حكمت ))، ((موعظه )) و ((مجادله )) مراد از موعظه حسنه و جدال احسن در آيه : ((ادع الىسبيل ربك بالحكمة و الموعظة

عَلَيْک آمِنُوا آمَنُوا کُنْتُم يَعْلَمُون قُل قَال بِه إِلَيْک کِتَاب مَوْعِظَة نَزّلْنَا مُخْرَجُون اخْتَرْتُک رَبّي تَعْلَمُون نَبَذ لَتُؤْمِنُن فَجَعَلْنَاهَا

يُطْفِئُوا لِلْمُتّقِين الّذِين يَحْکُم لِيُطْفِئُوا مُصَدّقا يَشَاء کِتَاب مَوْعِظَة الظّالِمِين فَهُو تَر بِهَا رَبّه الْقَوْم مُبِين إِلاّ جَاءَکُم لِلْإِسْلاَم

لَکُم لِلْمُتّقِين أَيّا تَفْعَلُون يَفْعَلُون بَشّر ادْعُوا فَلا کَانُوا مَوْعِظَة آمَن الْعَاقِبَة سَنَقُول لِلّه هُم فِي الْأَنْعَام الْمُخْبِتِين الرّحْمٰن

لِلْعَالَمِين لِلْبَشَر حَق کَلاّ عَبْد هِي بَهِيج عِنْدِنَا فَاصْبِر لَرَحْمَة مَوْعِظَة أَخْلَصْنَاهُم إِنّهُم مِنّا هُدًى تَبْصِرَة إِسْمَاعِيل الّذِين إِذ اصْبِر

لَهُم لِلْمُتّقِين ابْتِغَاء تَدْعُوا مَوْقُوتا الْقَوْم الْأَعْلَوْن مَوْعِظَة إِلَى کِتَابا يَغْفِر تَحْزَنُوا فَلَن الْمُؤْمِنِين السّلْم هُدًى عَلَى

القول و نبايد بخواهى تو از من چيزى را كه نميدانى صلاح و ثواب بودن آنرا و من موعظه و منع ميكنم تو را از آنكه در زمره نادانان باشى و سؤالى نمائى كه مناسب با

نموده لذا نصيحت و موعظه براى شما اثر ندارد و بعضى گفته‌اند مؤمن آل فرعون كه ايمان خود را پنهان نموده بود بعد از آنكه گرم نصيحت و موعظه شد كلماتى از او صادر

و احتجاج او با قوم، هر آينه علامتى است كه عقلا بدان عبرت يابند؛ و حجت و موعظه مر كسى را كه از روى بصيرت تأمل نمايد و به نظر اعتبار در آن نگرد، زيرا قصه

لشگر سليمان را ديد متوجه آن وادى هستند، بر بلندى برآمد و از روى نصيحت و موعظه و شفقتى كه ملوك را بر رعايا بايد باشد به صداى بلند كه خدا در او ايجاد فرمود

أَلْقَى لَه کُل الْغَضَب نُسْخَتِهَا مُوسَى بِرَأْس رَبّکُم کَتَبْنَا مَوْعِظَة أَخِيه هُدًى الشّاکِرِين أَمْر عَن يَجُرّه عَجِلْتُم سَکَت لَمّا کُن أَ

در آنروز آسمان شكافته و منشق ميگردد و وعده خدا بانجاز ميرسد آنچه ذكر شد موعظه و نصيحت و موجب تذكّر بود براى شما فعلا اجبارى نيست هر كس خواسته باشد از اين

رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ «26» خلاصه چون حضرت نوح عليه السّلام هر چه موعظه و نصيحت و دعوت به توحيد فرمود نپذيرفتند بلكه در كفر و شقاوت و اذيت به آن

تصرف در آنها و نيافتن چاره‌اى براى مرگ و در اين قبيل وقايع تذكّر و تنبه و موعظه و ارشاد است براى صاحبان قلب سليم و عقل مستقيم كه در امور فكر ميكنند و با

در آنروز آسمان شكافته و منشق ميگردد و وعده خدا بانجاز ميرسد آنچه ذكر شد موعظه و نصيحت و موجب تذكّر بود براى شما فعلا اجبارى نيست هر كس خواسته باشد از اين

در آنروز آسمان شكافته و منشق ميگردد و وعده خدا بانجاز ميرسد آنچه ذكر شد موعظه و نصيحت و موجب تذكّر بود براى شما فعلا اجبارى نيست هر كس خواسته باشد از اين

كتابى براى شما فرستاديم كه در آن همه چيز شما موجود است از عزّت و شهرت و موعظه و نصيحت و علم و معرفت و سعادت دنيا و آخرت كه همه مستفاد از لفظ ذكر است آيا

و باغ را غصب نمود. حق تعالى بر آنها غضب فرمود، حضرت الياس هر چند آنها را موعظه نمود فايده نبخشيد. آن حضرت را اهانت و تهديد قتل نمودند، طغيان و فساد آنها

در آنروز آسمان شكافته و منشق ميگردد و وعده خدا بانجاز ميرسد آنچه ذكر شد موعظه و نصيحت و موجب تذكّر بود براى شما فعلا اجبارى نيست هر كس خواسته باشد از اين

سعى و كوشش بعمل آمده و بهيچ وجه ديگر مورد ملامت نيستى ولى از پند و اندرز و موعظه نسبت باهل ايمان مضايقه منما كه آن در هر حال نافع است و در چند روايت معتبر

پس دنيا بس است براى تو. و اگر عمل خواهى، پس عبادت كافى است براى تو. و اگر موعظه خواهى، پس موت كافى است براى تو. و اگر كفايت نكند تو را آنچه ذكر نمودم، پس

تفسير شده و بنابراين يا خداوند قسم ياد فرموده بصاد و قرآن مشتمل بر پند و موعظه كه موجب تذكّر است يا فقط قسم ياد نموده بقرآنيكه داراى نام نيك و شهرت بخوبى

السّاعَة کَسَبُوا لَئِن إِنّمَا فَأَخْرَجْنَا يُحْيِي کُنْتُم عَظِيم فَضْل مَوْعِظَة رَب الرّحْمٰن فَقَدّرَه أَهْل عَنْهُم عَذَاب مُوسَى کَفَرُوا آبَاؤُنَا

نموده لذا نصيحت و موعظه براى شما اثر ندارد و بعضى گفته‌اند مؤمن آل فرعون كه ايمان خود را پنهان نموده بود بعد از آنكه گرم نصيحت و موعظه شد كلماتى از او صادر

و پادشاه، آنها را امر به احتكار (حبس طعام) مى‌نمود. هرچند شعيب آنها را موعظه نمود فايده نبخشيد؛ تا آنكه سلطان، حضرت شعيب عليه السّلام و مؤمنين به او را

عِنْدَهُم حَقّا يَنْهَاهُم إِسْرَائِيل نُور إِلَيْهِم إِلَيْکُم أَ أَنّهُم مَوْعِظَة قُلُوب الّذِين مَکْتُوبا فَلا عَن أَنّي أَوْفَى عَلَيْه الطّين بِعِيسَى

باشد و هيچ محلى پاكيزه‌تر و خوشبوتر از آنجا نيابند تا نفس ميل به آن نمايد. موعظه: آيه شريفه ترغيب و تحريص باشد اسلاميان را به ايمان، و عاصيان را «1» عياشى

الاقتضاء نازل فرمود و متّصل نمود دعوت را به حجّت و امر و نهى را بوعد و وعيد و موعظه و نصيحت را بموجبات تنبّه و عبرت براى تذكّر و اعتبار آنان و با اينهمه مراعات

در آنروز آسمان شكافته و منشق ميگردد و وعده خدا بانجاز ميرسد آنچه ذكر شد موعظه و نصيحت و موجب تذكّر بود براى شما فعلا اجبارى نيست هر كس خواسته باشد از اين

ندارند. وَ قُلْ لِلَّذِينَ‌ ... اعْمَلُوا عَلى‌ مَكانَتِكُمْ‌ 3- كسى كه موعظه پذير نيست و تذكّر به حال او سودى ندارد، بايد تهديد شود. «وَ قُلْ لِلَّذِينَ

چنانچه تحقيق آن در سوره بقره گذشت و آنچه ذكر شد بيان كافى است براى مردم در موعظه و نصيحت و براى آنكه ترسانده شوند بآن و براى آنكه بدانند بتدبّر و تفكّر و

تصرف در آنها و نيافتن چاره‌اى براى مرگ و در اين قبيل وقايع تذكّر و تنبه و موعظه و ارشاد است براى صاحبان قلب سليم و عقل مستقيم كه در امور فكر ميكنند و با

هدايت مردم مأيوس شديد، بر مواضع خود استقامت كنيد. «إِنِّي عامِلٌ» 3- آنجا كه موعظه كارساز نيست، بايد تهديد را در پيش گرفت. «سَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ يَأْتِيهِ

كه خود را در اين توبيخ داخل نكنند. مروى است يكى از اكابر را گفتند: ما را موعظه فرما. جواب نداد ثانيا گفتند و التماس نمودند، گفت: أ تأمرونني ان اقول ما لا

(52) وَ ما هُوَ: و حال آنكه نيست قرآن، إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ‌: مگر موعظه و پندى مر عالميان را، يا نيست پيغمبر مگر شرف عالميان. در بعضى روايات آنكه:

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

كنند. بيان: حق سبحانه تشبيه ايشان فرموده در اعراض از قرآن و استماع ذكر و موعظه و فرار ايشان از آن، به الاغ وحشى كه بسيار رمنده باشد از آنچه موجب فزع ايشان

شده در هر حال حضرت هارون قبل از مراجعت موسى عليه السّلام از كوه طور قوم را موعظه و نصيحت فرموده بود باين تقريب كه اى قوم من اين امتحان و ابتلائى است از جانب

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

هاهُنا آمِنِينَ (146) بعد از اظهار عدم طمع اجر، كه موجب تهمت مى‌باشد، زبان به موعظه و نصيحت گشوده فرمود: أَ تُتْرَكُونَ‌: آيا طمع داريد كه واگذاشته خواهيد شد

نموده لذا نصيحت و موعظه براى شما اثر ندارد و بعضى گفته‌اند مؤمن آل فرعون كه ايمان خود را پنهان نموده بود بعد از آنكه گرم نصيحت و موعظه شد كلماتى از او صادر

گرديد. «بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ» 2- اگر چه خداوند در مواردى موعظه مى‌كند، هشدار مى‌دهد و يا حتّى فرزند بى‌دين را در مقابل چشمان پدر غرق مى‌سازد،

دستورات از امر باستقامت در دين و آنچه بعد از آن ذكر شده موعظه و پند است از براى كسانيكه قبول موعظه و پند مينمايند يا اين اقامه نماز و بردن حسنات آثار سيّئات

أَنْباءِ الرُّسُلِ ما نُثَبِّتُ بِهِ فُؤادَكَ وَ جاءَكَ فِي هذِهِ الْحَقُّ وَ مَوْعِظَةٌ وَ ذِكْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ (120) وَ قُلْ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ اعْمَلُوا

در آنروز آسمان شكافته و منشق ميگردد و وعده خدا بانجاز ميرسد آنچه ذكر شد موعظه و نصيحت و موجب تذكّر بود براى شما فعلا اجبارى نيست هر كس خواسته باشد از اين

چنانچه تحقيق آن در سوره بقره گذشت و آنچه ذكر شد بيان كافى است براى مردم در موعظه و نصيحت و براى آنكه ترسانده شوند بآن و براى آنكه بدانند بتدبّر و تفكّر و

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

شده در هر حال حضرت هارون قبل از مراجعت موسى عليه السّلام از كوه طور قوم را موعظه و نصيحت فرموده بود باين تقريب كه اى قوم من اين امتحان و ابتلائى است از جانب

برقرار است و اين تذكّرات از خداوند هر قدر تكرار شود براى بندگان مفيد است چون موعظه و ارشاد و تهديد و انذار بتأكيد و تكرار در نفوس جاى‌گير و برقرار ميشود و چنانچه

افكند. 2- دخان، بر سر منافقان متوقف. 3- زبانه خالص، بر سر كافران بايستد. «2» موعظه: هر كه خواهد از اين «ظل من يحموم» ايمن گردد، امروز به نور عقل متمسك شده،

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ (47) خلاصه به جهت هدايت و موعظه، انجيل را به عيسى عليه السّلام عطا فرموديم: وَ لْيَحْكُمْ أَهْلُ الْإِنْجِيلِ

دستورات از امر باستقامت در دين و آنچه بعد از آن ذكر شده موعظه و پند است از براى كسانيكه قبول موعظه و پند مينمايند يا اين اقامه نماز و بردن حسنات آثار سيّئات

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

كتابى براى شما فرستاديم كه در آن همه چيز شما موجود است از عزّت و شهرت و موعظه و نصيحت و علم و معرفت و سعادت دنيا و آخرت كه همه مستفاد از لفظ ذكر است آيا

حال شرك و دليل بر اين امر آنستكه احكام مذكوره ميان دو نهى از شرك بر سبيل موعظه و نصيحت و انذار و تحذير بدون غلظت و تشديد و وعده عقاب با نهى خفيف و تأديب

حضرت موسى تكلّم فرمود و الواح تورية را بر او نازل كرد و در آن نوشته شده بود موعظه از هر بابى و بيان مفصّل از هر چيزى چنانچه در قرآن ذكر فرموده آنحضرت مراجعت

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

حمله‌ى مجدّد به ما صرف نظر كنند. «فَشَرِّدْ بِهِمْ» 8- اسلام در كنار تبليغ و موعظه، دينِ اعمال قدرت و برخورد با پيمان‌شكنان و اخلال‌گران نيز هست. «فَشَرِّدْ

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

برقرار است و اين تذكّرات از خداوند هر قدر تكرار شود براى بندگان مفيد است چون موعظه و ارشاد و تهديد و انذار بتأكيد و تكرار در نفوس جاى‌گير و برقرار ميشود و چنانچه

تفسير شده و بنابراين يا خداوند قسم ياد فرموده بصاد و قرآن مشتمل بر پند و موعظه كه موجب تذكّر است يا فقط قسم ياد نموده بقرآنيكه داراى نام نيك و شهرت بخوبى

الا و هو قائم» «6» 4. خطيب، اسلحه دست گيرد ولى آن را به كار نبرد بلكه به موعظه و ارشاد بپردازد. (يعنى قدرت داريم ولى در عين حال، دلسوز و مهربانيم) چنانكه

كتابى براى شما فرستاديم كه در آن همه چيز شما موجود است از عزّت و شهرت و موعظه و نصيحت و علم و معرفت و سعادت دنيا و آخرت كه همه مستفاد از لفظ ذكر است آيا

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

كند از ياد كردن پروردگار خود، يعنى از عبادت آفريدگار خود اعراض كند يا از موعظه و وحى روى بگرداند و قبول نكند، يا كفران نعمت حق نمايد، يَسْلُكْهُ عَذاباً

و او گوش بحرف حساب نميدهد و فكر نميكند تا چيزى بفهمد وظيفه تو فقط دعوت و موعظه و نصيحت و نتيجه آن اتمام حجّت است و گفته‌اند استفهام اول براى تقرير و تعجب

كتابى براى شما فرستاديم كه در آن همه چيز شما موجود است از عزّت و شهرت و موعظه و نصيحت و علم و معرفت و سعادت دنيا و آخرت كه همه مستفاد از لفظ ذكر است آيا

ارشاد برگ و ساز شده و ابدا تغييرى پيدا نكرده كه اگر قصّه است در عين حال موعظه است و اگر حكمت است در حقيقت ارشاد است و اگر مصلحت عامه است نصيحت تامه است

چنانچه تحقيق آن در سوره بقره گذشت و آنچه ذكر شد بيان كافى است براى مردم در موعظه و نصيحت و براى آنكه ترسانده شوند بآن و براى آنكه بدانند بتدبّر و تفكّر و

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

«6». انفال، 28. «7». سبأ، 37. جلد 10 - صفحه 63 1- براى آن كه مؤمنان را موعظه كنيد و آنان بپذيرند، به آنان شخصيت دهيد. يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا .

(فذرهم یخوضوا و یلعبوا حتی یلاقوا یومهم الذی یوعدون). بیش از این استدلال و موعظه لازم نیست، آنها نه اهل منطقند و نه آمادگی برای بیدار شدن دارند، بگذار در

شده در هر حال حضرت هارون قبل از مراجعت موسى عليه السّلام از كوه طور قوم را موعظه و نصيحت فرموده بود باين تقريب كه اى قوم من اين امتحان و ابتلائى است از جانب

برقرار است و اين تذكّرات از خداوند هر قدر تكرار شود براى بندگان مفيد است چون موعظه و ارشاد و تهديد و انذار بتأكيد و تكرار در نفوس جاى‌گير و برقرار ميشود و چنانچه

برقرار است و اين تذكّرات از خداوند هر قدر تكرار شود براى بندگان مفيد است چون موعظه و ارشاد و تهديد و انذار بتأكيد و تكرار در نفوس جاى‌گير و برقرار ميشود و چنانچه

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

سعى و كوشش بعمل آمده و بهيچ وجه ديگر مورد ملامت نيستى ولى از پند و اندرز و موعظه نسبت باهل ايمان مضايقه منما كه آن در هر حال نافع است و در چند روايت معتبر

سعى و كوشش بعمل آمده و بهيچ وجه ديگر مورد ملامت نيستى ولى از پند و اندرز و موعظه نسبت باهل ايمان مضايقه منما كه آن در هر حال نافع است و در چند روايت معتبر

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

چنانچه تحقيق آن در سوره بقره گذشت و آنچه ذكر شد بيان كافى است براى مردم در موعظه و نصيحت و براى آنكه ترسانده شوند بآن و براى آنكه بدانند بتدبّر و تفكّر و

تصرف در آنها و نيافتن چاره‌اى براى مرگ و در اين قبيل وقايع تذكّر و تنبه و موعظه و ارشاد است براى صاحبان قلب سليم و عقل مستقيم كه در امور فكر ميكنند و با

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

مسجد و مجلس، يا زوجه يا خادم، يا غير آن كه نيكوئى نمايد به آنها به مهربانى، موعظه، نصيحت، امر به معروف، نهى از منكر. فى الكافى به حذف اساتيد عن شعيب العقر

پروردگار خودم را از اتباع توحيد و احتراز از شرك، وَ نَصَحْتُ لَكُمْ‌: و نصيحت و موعظه نمودم شما را به كمال شفقت و مرحمت به ترغيب به عبادت الهى و ترهيب سبحانى،

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

الاقتضاء نازل فرمود و متّصل نمود دعوت را به حجّت و امر و نهى را بوعد و وعيد و موعظه و نصيحت را بموجبات تنبّه و عبرت براى تذكّر و اعتبار آنان و با اينهمه مراعات

سعى و كوشش بعمل آمده و بهيچ وجه ديگر مورد ملامت نيستى ولى از پند و اندرز و موعظه نسبت باهل ايمان مضايقه منما كه آن در هر حال نافع است و در چند روايت معتبر

سعى و كوشش بعمل آمده و بهيچ وجه ديگر مورد ملامت نيستى ولى از پند و اندرز و موعظه نسبت باهل ايمان مضايقه منما كه آن در هر حال نافع است و در چند روايت معتبر

حال شرك و دليل بر اين امر آنستكه احكام مذكوره ميان دو نهى از شرك بر سبيل موعظه و نصيحت و انذار و تحذير بدون غلظت و تشديد و وعده عقاب با نهى خفيف و تأديب

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

است. ( «ما يُجادِلُ» فعل مضارع، نشانه دوام است). 4- انبيا نيز به تذكّر و موعظه نياز دارند. فَلا يَغْرُرْكَ‌ ... 5- مرعوب كفّار نشويد و در موضع انفعالى قرار

خاصه و عامه نقل نموده‌اند كه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام بر منبر كوفه موعظه مى‌فرمود. ناگاه غلغله و غوغائى از مردم برخاست. در آن اثنا اژدهائى به نهايت

دشمنان نيست، بلكه مراد با آنان نبودن و ميل به آنان نداشتن است، امّا گاهى موعظه، تذكّر و حتّى برخورد با آنان لازم است. «فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ»

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

برقرار است و اين تذكّرات از خداوند هر قدر تكرار شود براى بندگان مفيد است چون موعظه و ارشاد و تهديد و انذار بتأكيد و تكرار در نفوس جاى‌گير و برقرار ميشود و چنانچه

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

چنين كلامى از او صادر شود نيست آنچه ما باو تعليم نموديم مگر موجب تذكّر و موعظه و ارشاد و كتاب آسمانى كه نامش قرآن يعنى لايق خواندن و عمل نمودن و مجموعه

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

خصوصا پيغمبرى مانند حضرت شعيب كه روايت شده مأمور بجهاد نبوده روزها مردم را موعظه ميفرمود و شبها نماز ميگذارد لذا قوم بطور استهزاء در جواب مواعظ حسنه او گفتند

مَکْتُوبا إِسْرَائِيل کَمَثَل يَجِدُونَه إِلَى الْفَضْل النّعِيم بَعْض مَوْعِظَة فِيه بِالْمَعْرُوف کَيْف إِبْرَاهِيم بَعْد الْقُرْآن فَاتْلُوهَا وَعْدا

مشركين، كه هميشه جهال بر همين سيرت مذمومه بوده‌اند و در مقابل لطف و مرحمت و موعظه و هدايت، طريق اعراض و شناعت و زجر و ضلالت را مرعى داشته، ابدا التفات به ناهنجارى

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

الاقتضاء نازل فرمود و متّصل نمود دعوت را به حجّت و امر و نهى را بوعد و وعيد و موعظه و نصيحت را بموجبات تنبّه و عبرت براى تذكّر و اعتبار آنان و با اينهمه مراعات

بگيريد. «لَنْ نُؤْمِنَ ... فَأَخَذَتْكُمُ» 2- براى گروهى منطق و استدلال و موعظه كافى است، ولى براى گروهى قهر و غلبه لازم است. «فَأَخَذَتْكُمُ» 3- اگر خداوند

نقص است. (خرّوا سجّدًا و سبّحوا بحمد ربّهم) ۱۳ - واجدان روحیه تواضع، با موعظه و یادآورى به خداوند و قیامت ایمان مى آورند. (نسیتم لقاء یومکم هذا ... إنّما

بدليلى كه بدو بيان ميتوان آنرا تقريب نمود يكى آنكه دليل مبنى بر قياس خطابى و موعظه حسنه باشد و بيان آن بنظر حقير بآن است كه گفته شود ما مى‌بينيم اوضاع عالم

و او گوش بحرف حساب نميدهد و فكر نميكند تا چيزى بفهمد وظيفه تو فقط دعوت و موعظه و نصيحت و نتيجه آن اتمام حجّت است و گفته‌اند استفهام اول براى تقرير و تعجب

كتابى براى شما فرستاديم كه در آن همه چيز شما موجود است از عزّت و شهرت و موعظه و نصيحت و علم و معرفت و سعادت دنيا و آخرت كه همه مستفاد از لفظ ذكر است آيا

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

ولى باز هم تصميم به حمايت از او گرفت) «أَرادَ أَنْ يَبْطِشَ» 2- در همه‌جا موعظه كارساز و كافى نيست، گاهى زور و قدرت لازم است. «أَرادَ أَنْ يَبْطِشَ» ( «وقار»

للّه و كسى كه چون گناهى از او سر زند بگويد استغفر اللّه و اتوب اليه. بيان و موعظه بدانكه تمام موجودات عوالم هستى ملك طلق حضرت احديت است نه مانند ملكيّت املاك

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

ذكر اين قصه و ساير قصص قرآنيه دلالت و نصيحت و هدايت و عبرت است براى اهل موعظه و پند و اهتداء و اعتبار ولى بيشتر مردم از قديم اهل اين معانى نبوده و نيستند

و او گوش بحرف حساب نميدهد و فكر نميكند تا چيزى بفهمد وظيفه تو فقط دعوت و موعظه و نصيحت و نتيجه آن اتمام حجّت است و گفته‌اند استفهام اول براى تقرير و تعجب

و او گوش بحرف حساب نميدهد و فكر نميكند تا چيزى بفهمد وظيفه تو فقط دعوت و موعظه و نصيحت و نتيجه آن اتمام حجّت است و گفته‌اند استفهام اول براى تقرير و تعجب

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

را دادم ترا و بوده باش از شكرگزاران‌ و نوشتيم براى او در لوحها از هر چيزى موعظه و بيانى براى هر چيزى پس بگير آنها را با قوّت و امر كن قومت را كه بگيرند بهترش

چنانچه تحقيق آن در سوره بقره گذشت و آنچه ذكر شد بيان كافى است براى مردم در موعظه و نصيحت و براى آنكه ترسانده شوند بآن و براى آنكه بدانند بتدبّر و تفكّر و

عَلَيْهِمْ وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ «9» و چون كفار با اين همه موعظه متنبه نشدند، لذا امر مى‌فرمايد به جهاد: يا أَيُّهَا النَّبِيُ‌: اى پيغمبر

مختارند «إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبِيلَ إِمَّا شاكِراً وَ إِمَّا كَفُوراً». موعظه: سعادت و شقاوت را علاماتى باشد. در حقايق سلمى بيان نموده كه علامت سعادت پنج

وعده‌ى پيروزى داده است. «لَنُسْكِنَنَّكُمُ» 3- انبيا تنها براى بيان احكام و موعظه نيامده‌اند، براى حكومت نيز آمده‌اند. «لَنُسْكِنَنَّكُمُ» 4- شرط پيروزى بر

نمايم چنانچه اين طريقه مرضيّه تمام انبياء عظام بوده كه براى رفع تهمت و تأثير موعظه و نصيحت اين اظهار را در بدو دعوت مينمودند و انتظار دارم كه شما تعقّل و تفكّر

الاقتضاء نازل فرمود و متّصل نمود دعوت را به حجّت و امر و نهى را بوعد و وعيد و موعظه و نصيحت را بموجبات تنبّه و عبرت براى تذكّر و اعتبار آنان و با اينهمه مراعات

اخبار و حجت را بر ايشان لازم ساختيم به فرستادن انبياء و دادن معجزات؛ و چون موعظه و ترسانيدن فايده‌اى نداد، بلكه بر كفر و انكار افزودند لا جرم مستحق عذاب شدند

حال شرك و دليل بر اين امر آنستكه احكام مذكوره ميان دو نهى از شرك بر سبيل موعظه و نصيحت و انذار و تحذير بدون غلظت و تشديد و وعده عقاب با نهى خفيف و تأديب

چنانچه تحقيق آن در سوره بقره گذشت و آنچه ذكر شد بيان كافى است براى مردم در موعظه و نصيحت و براى آنكه ترسانده شوند بآن و براى آنكه بدانند بتدبّر و تفكّر و

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

أو یخشى) «تذکر» مطاوعه «تذکیر» است و در «قاموس» آمده که «تذکیر»، به معناى موعظه کردن است. ۶ - غافل بودن از حقیقت و بیم نداشتن از فرجام کردار ناروا، طغیان گرى

اجرى از شما نمى‌خواهم چنانچه انبياء سلف اجر نخواستند چون تبليغ احكام تذكر و موعظه است براى اهل عالم و مذكّر و واعظ بايد قصدش تقرب بخدا باشد تا كلامش مؤثر شود

همانا بعضى از شعر حكمت است و مراد كلام منظوم است چنانچه بعضى از آن نصيحت و موعظه و پنداست و بعضى از آن مدح اولياء خدا و ذم اعداء او است و معلوم است كه اين

شيوه‌اى مناسب براى تبليغ و تربيت است. «هَلْ أَتاكَ» 3- بيان تاريخ، ارائه يك موعظه تجربى و وسيله‌اى براى عبرت است و دل و خاطر پيامبر را تسلى مى‌دهد. «حَدِيثُ

السَّبِيلِ» راه‌ميانه، يعنى راه مستقيم است. چنانكه لقمان، فرزندش را چنين موعظه مى‌كند؛ «وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ» «2» در راه رفتن معتدل و ميانه باش. 1- در

رها، و روز يكشنبه او را بيرون آورده بريان نمود. همسايه بوى آن شنيد. او را موعظه نمود كه چرا چنين كردى، از خدا نترسيدى كه تعجيل عذاب فرمايد. مرد خايف شد،

از «آیة» در این جا، ممکن است معناى لغوى آن (علامت و نشانه) و یا به معناى موعظه و عبرت باشد. ۵ - گرفتارى تکذیب کنندگان پیامبران الهى و آیات او به قهر و هلاکت

حال شرك و دليل بر اين امر آنستكه احكام مذكوره ميان دو نهى از شرك بر سبيل موعظه و نصيحت و انذار و تحذير بدون غلظت و تشديد و وعده عقاب با نهى خفيف و تأديب

و او گوش بحرف حساب نميدهد و فكر نميكند تا چيزى بفهمد وظيفه تو فقط دعوت و موعظه و نصيحت و نتيجه آن اتمام حجّت است و گفته‌اند استفهام اول براى تقرير و تعجب

برهان آمده است كه امام سجّاد عليه السلام در هر جمعه در مسجد النبى هنگام موعظه، اين آيه را براى مردم تلاوت مى‌فرمود. 1- اعمال انسان محو و نابود نمى‌شود

حضرت موسى تكلّم فرمود و الواح تورية را بر او نازل كرد و در آن نوشته شده بود موعظه از هر بابى و بيان مفصّل از هر چيزى چنانچه در قرآن ذكر فرموده آنحضرت مراجعت

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

شده در هر حال حضرت هارون قبل از مراجعت موسى عليه السّلام از كوه طور قوم را موعظه و نصيحت فرموده بود باين تقريب كه اى قوم من اين امتحان و ابتلائى است از جانب

كَلِمَةُ رَبِّكَ» 5- قهر حتمى الهى، بعد از لطف او و فرستادن انبيا و كتب و موعظه و هشدار و مهلت دادن مطرح است. رَحِمَ رَبُّكَ‌ ... لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ‌

در نصيحت كردن و گذراندن بر طريقه حضرت عزّت، و خواند مردمان را به حكمت و موعظه حسنه تا آنها را از غرقاب هلاكت كفر به ساحت نجات اسلام‌ «1» نهج البلاغه، خطبه

توريه‌ ‌را‌ ميفرمايد وَ كَتَبنا لَه‌ُ فِي‌ الأَلواح‌ِ مِن‌ كُل‌ِّ شَي‌ءٍ مَوعِظَةً وَ تَفصِيلًا لِكُل‌ِّ شَي‌ءٍ فَخُذها بِقُوَّةٍ وَ أمُر قَومَك‌َ يَأخُذُوا

بتحقيق بمراد رسيد و نيست زندگانى دنيا مگر مايه فريب.. تفسير ذكر موت بزرگترين موعظه است علاوه بر آنكه وعد است نسبت به مصدقين و وعيد است نسبت به مكذبين و بعد

رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا: نعمتى از جانب ما بر او. وَ ذِكْرى‌ لِلْعابِدِينَ‌: و موعظه براى عالميان در صبر به محنتها و ابتلاها و انقطاع به خدا و توكل بر ذات يگانه

طرز تكلم از قدرت بشر خارج است زبانا هم ميگفتند كلام عجيبى است پيدا است كه موعظه و كلام الهى است جماعت انصار كه قسمت عمده اصحاب پيغمبر (ص) بودند و آنحضرت

خصوصا پيغمبرى مانند حضرت شعيب كه روايت شده مأمور بجهاد نبوده روزها مردم را موعظه ميفرمود و شبها نماز ميگذارد لذا قوم بطور استهزاء در جواب مواعظ حسنه او گفتند

خصوصا پيغمبرى مانند حضرت شعيب كه روايت شده مأمور بجهاد نبوده روزها مردم را موعظه ميفرمود و شبها نماز ميگذارد لذا قوم بطور استهزاء در جواب مواعظ حسنه او گفتند

«إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قالَ لِبَنِيهِ ما تَعْبُدُونَ» 4- موعظه در آستانه‌ى مرگ، آثار عميقى دارد. «إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قالَ»

را موعظه مى كرده اند، پس ‍ تقدير آيه چنين است : (( اذ قالت امه منهم لامه اخرى كانت تعظهم - آن زمان كه امتى از ايشان به امت ديگرى كه ايشان را موعظه مى كرد

155 و نيز ميفرمايد: (وَ كَتَبنا لَه‌ُ فِي‌ الأَلواح‌ِ مِن‌ كُل‌ِّ شَي‌ءٍ مَوعِظَةً وَ تَفصِيلًا لِكُل‌ِّ شَي‌ءٍ) اعراف‌ آيه 142. و اما ‌بر‌ انبياء قبل‌ ‌از‌

بدليلى كه بدو بيان ميتوان آنرا تقريب نمود يكى آنكه دليل مبنى بر قياس خطابى و موعظه حسنه باشد و بيان آن بنظر حقير بآن است كه گفته شود ما مى‌بينيم اوضاع عالم

اين قافله ربوده و آن مزايا از اين قرار است: جلد 1 صفحه 560 «1» اهتمام بجهت موعظه قرآن كه مقصود از انزال كتاب است و تاكنون مغفول عنه بوده «2» اشتمال بر تحقيقات

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

255 دنيا را بر نعيم باقى عقبى اختيار كند، و همت خود را مصروف دنيا دارد. موعظه: به نظر عبرت نگاه كن بسيار كسان چون ما و تو، طرح سرا و منزل ريختند، و آب

خصوصا پيغمبرى مانند حضرت شعيب كه روايت شده مأمور بجهاد نبوده روزها مردم را موعظه ميفرمود و شبها نماز ميگذارد لذا قوم بطور استهزاء در جواب مواعظ حسنه او گفتند

كشته‌شدگان بدر، در مدينه نازل شده است. در اين سوره مطالبى درباره‌ى رسالت انبيا و موعظه‌ها وبشارت‌ها ودعاهاى حضرت ابراهيم عليه السلام مطرح شده است. به فرموده‌ى روايات

مَعَکُم مَعْدُود مَعْدُودَة مَلَئِه مَلَک مَنْضُود مَوْعِدَهُم مَوْعِدُه مَوْعِظَة مَکَانَتِکُم مَکْذُوب مُؤْمِنِين مُبِين مُجِيب مُجْرِمِين مُحِيط مُخْتَلِفِين

شاءَ ذَكَرَه‌ُ «12» هرگز چنين‌ نكن‌ محققا ‌اينکه‌ آيات‌ قرآني‌ تذكره‌ و موعظه‌ و پند و اندرز ‌است‌ ‌پس‌ كسي‌ ‌که‌ بخواهد متذكر ميشود و پند ميگيرد و متعظ

زنگ‌ آينه‌ قلب‌ معاصيست‌ ‌که‌ قلب‌ ‌را‌ سياه‌ ميكند قساوت‌ پيدا ميكند نه‌ موعظه‌ ‌در‌ ‌او‌ اثر ميبخشد نه‌ نصيحت‌ نه‌ توجه‌ پيدا ميكند نه‌ رغبت‌ بلكه‌ مزيد

صدق‌ دعواي‌ ‌آنها‌ ‌باشد‌ و بيان‌ وظايف‌ دين‌ و بشارت‌ و انذار و نصيحت‌ و موعظه‌ و اما اسلام‌ آوردن‌ و نياوردن‌ قوم‌ مربوط بآنها نيست‌ ‌خود‌ اينها مسئولند

به خاطر موعظه اى در ميان آنان بپاشد. كه موسى با آن وعظشان كرده و تا حدى اثر خود را در ايشان گذاشته است ، و بايد هم همينطور باشد براى اينكه موعظه موسى كلمه

چون از تقدير الهى بى‌خبرند دائم در اضطراب به سر مى‌برند و پذيراى هرگونه موعظه و راهنمايى مى‌باشند. 8- پدر و مادر در سرنوشت فرزند، احساس مسئوليّت مى‌كنند

بدليلى كه بدو بيان ميتوان آنرا تقريب نمود يكى آنكه دليل مبنى بر قياس خطابى و موعظه حسنه باشد و بيان آن بنظر حقير بآن است كه گفته شود ما مى‌بينيم اوضاع عالم

شده در هر حال حضرت هارون قبل از مراجعت موسى عليه السّلام از كوه طور قوم را موعظه و نصيحت فرموده بود باين تقريب كه اى قوم من اين امتحان و ابتلائى است از جانب

چيزى از ميان سنگ و احضار آن از راه دور توجيه شود و نيز لايق‌تر است بمقام موعظه كه در آيات سابقه تصريح ببودن حضرت لقمان در آن مقام شده است و منافات ندارد

بن مالك روايت نموده روزى حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به اصحاب موعظه مى‌فرمود، در اثناى آن، خطها بر زمين كشيدند، بعد يك خط بر سر آنها كشيد. فرمود:

گويند قرآن سحر باشد، إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ: بدرستى كه قرآن پندى است شريف و موعظه‌اى عظيم. كَلاَّ وَ الْقَمَرِ (32) وَ اللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ (33) وَ الصُّبْحِ

اندازه‌ بزرگان‌ محترم‌ و گويندگان‌ زبردست‌ ‌با‌ چه‌ بيانات‌ شيوا مردم‌ ‌را‌ موعظه‌ ميكنند غايت‌ تأثيرش‌ ‌در‌ نيكان‌ ‌ما ‌اينکه‌ ‌است‌ ‌که‌ چه‌ خوب‌ صحبت‌ كرد

خيال مى‌كند هدايت يافته است. «يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ» 3. ديگر موعظه‌پذير نيست. «وَ إِذا ذُكِّرُوا لا يَذْكُرُونَ» «10» 4. توبه نمى‌كند چون خود

فرمود: تا زمانى كه مؤمن در راه كمك برادرش باشد، خدا در راه كمك باوست. از موعظه سود بريد و در كار خير رغبت كنيد. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از حسن بن

آهنين بدن آنها را شانه كردند بر اينكه كافر شوند، كشته شدند و كافر نشدند. در موعظه لقمانيه- قال لقمان يا بنىّ انّ اللّه يجرّب العبد الصّالح بالمحن و البلايا

اند اصرار و پافشارى مشركين در پيروى هوى و مقاومت بدوندليل در برابر حق و موعظه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آنان را به قيام الله وصف حال مشركين در

گفتگو به متهم ساختن موسى (عليه السلام ) به توطئه و ساحرى منجر مى شود... موعظه موسى (عليه السلام ) به فرعون و فرعونيان در نهى از بت پرستى بازتاب اندرز موسى

نقصان ثواب حسنه، يا زيادتى عذاب سيّئه او، بلكه بر وفق عدل جزا داده شوند. موعظه: يكى از احوال قيامت، دادن اعمال بندگان است به دست آنان؛ مؤمنين را به دست

فرعون‌ و نمرود و شداد و هزارها بلكه‌ ملياردها اشباه‌ اينها ‌هر‌ چه‌ باو موعظه‌ كنند تأثيري‌ نمي‌بخشد و ‌خود‌ ‌را‌ فعّال‌ ‌ما يشاء ميپندارد. ] (آیه 7)-

‌که‌ قساوت‌ قلب‌ و سياهي‌ دل‌ دارند ‌هر‌ چه‌ ‌آنها‌ جلد 16 - صفحه 348 ‌را‌ موعظه‌ و پند دهند و اقامه حجّت‌ و دليل‌ و معجزه‌ ‌بر‌ ‌آنها‌ نمايند بآنها اثر نميكند

عبادت و تقوى حساب مى‏برد و بسا در برابر سلطان سخن‏هاى درشت مى‏گفت و او را موعظه مى كرد و امر به معروف و نهى از منكر مى‏نمود و سلطان به مصلحت خود از او در

شعيب‌ موسي‌ ‌که‌ ‌هر‌ معجزه‌ مشاهده‌ كنند حمل‌ ‌بر‌ سحر كنند و ‌هر‌ چه‌ موعظه‌ و نصيحت‌ بآنها شود عقب‌ سر مياندازند بلكه‌ ‌در‌ مقام‌ اذيت‌ و ظلم‌ بانبياء

‌هر‌ قدر متمكن‌ باشند كوتاهي‌ ‌در‌ امر بمعروف‌ و نهي‌ ‌از‌ منكر و ارشاد و موعظه‌ نكنند. ] (آیه 9)- سپس به تلاش و کوشش آنها برای به سازش کشیدن پیامبر صلّی

چنانچه‌ ميفرمايد: وَ كَتَبنا لَه‌ُ فِي‌ الأَلواح‌ِ مِن‌ كُل‌ِّ شَي‌ءٍ مَوعِظَةً وَ تَفصِيلًا لِكُل‌ِّ شَي‌ءٍ اعراف‌ ‌آيه‌ 142 لذا ميفرمايد: وَ آتَينا مُوسَي‌

مجازات‌هاى چهارگانه براى مجرم عادلانه و كافى است. «1» براى اصلاح جامعه، هم موعظه و ارشاد لازم است، هم شمشير و برخورد قاطع و انقلابى. (آيه قبل، پيام و هشدار

حتى نسبت به خويشان و دوستان. اما گوشت خوك مشوّه الخلقه او را قرار داده، موعظه و عبرت براى خلق دليل است بر اينكه آنچه مسخ شده از مخلوقات، تغذيه آن اقذر

اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِباً ... غَرَّتْهُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا 3- تذكّر و موعظه، مى‌تواند سبب نجات از قهر و عذاب الهى گردد. «وَ ذَكِّرْ بِهِ» 4- در تذكّر

بكليّه اوامر و عهود الهى در باب قضا و غيره عمل و وفا نمود و اين احكام وصيت و موعظه الهيّه است كه بايد بندگان بآن عمل نمايند و متعظ شوند و در مجمع از ابن عباس

آنان آمده . يَأَيهَا النَّاس قَدْ جَاءَتْكُم مَّوْعِظةٌ مِّن رَّبِّكُمْ ... توضيح معناى مفردات آيه شريفه : «موعظه »، «شفاء لما فى الصدور»، «هدى» و «رحمت »

مرتكبين به جايى نرسيده كه ديگر موعظه در ايشان اثر نكند و تكليف نهى از منكر ساقط شود به شهادت اينكه وقتى خودشان از تاءثير موعظه و اندرزشان ماءيوس شدند بلا درنگ

خدا صلّى اللَّه عليه و آله نازل گرديد، آن حضرت به او فرمود: اى جبرئيل مرا موعظه كن، جبرئيل گفت: اى محمّد تو هر گونه كه مى‏خواهى زندگى كن (ولى بدان كه ناگزير)

كارهاى ديگر باز مى‌دارد. ج: كفر آنان به تو آسيبى نمى‌رساند. د: تو در تبليغ و موعظه‌ى آنان كوتاهى نكردى تا نگران باشى. ه: چون كفّار به سوى ما باز مى‌گردند و

أَنْباءِ الرُّسُلِ ما نُثَبِّتُ بِهِ فُؤادَكَ وَ جاءَكَ فِي هذِهِ الْحَقُّ وَ مَوْعِظَةٌ وَ ذِكْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ (120) وَ قُلْ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ اعْمَلُوا

«بیان آیات» در اين آيات، كفار را موعظه مى فرمايد كه به آثار امت هاى گذشته و داستان هاى ايشان مراجعه كنند و در آن ها نظر نموده و عبرت بگيرند، و بدانند كه

فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ» 7- در اسلام اصل بر جنگ نيست، بلكه بر فكر، برهان، حكمت، موعظه و زندگى مسالمت آميز است؛ مگر براى رفع مزاحمان اجتماعى و سركوبى مستكبران يا

خصوصا پيغمبرى مانند حضرت شعيب كه روايت شده مأمور بجهاد نبوده روزها مردم را موعظه ميفرمود و شبها نماز ميگذارد لذا قوم بطور استهزاء در جواب مواعظ حسنه او گفتند

تمام و عادلانه و ترك فساد در زمين دعوت نموده ، بشارتها داد و اندرز كرد و در موعظه آنان سعى بليغ نمود تا جايى كه رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) فرمود:

‌با‌ ديگران‌ نميتوانست‌ تكلّم‌ كند سه‌ روز ‌با‌ اينكه‌ همه‌ روزه‌ ميآمد موعظه‌ و نصيحت‌ و بيان‌ احكام‌ ميكرد و ‌اينکه‌ نشانه موقع‌ ولادت‌ يحيي‌ قرار داده‌

‌براي‌ ‌من‌ ‌که‌ كوتاهي‌ ‌در‌ تبليغ‌ رسالت‌ ‌او‌ نكرده‌ام‌ ‌با‌ دليل‌ و موعظه‌ و اقامه‌ حجت‌ ‌بر‌ ‌شما‌ ثابت‌ كردم‌ مسئله‌ توحيد و رسالت‌ ‌خود‌ و بيان‌

محمّد» در قرآن نيامده است.) 2- حتّى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نيز، به موعظه‌ى الهى نيازمند است. «يا أَيُّهَا النَّبِيُّ اتَّقِ اللَّهَ» 3- دستور به پيامبر،

خالى از مبالغه نيست ، چون مقتضاى ترديد - چه موعظه كنى و يا از واعظان نباشى - اين بود كه گفته شود: «چه موعظه كنى و چه نكنى » ولى آن طور فرمود تا مبالغه را

عبادت‌ ‌که‌ ميفرمايد وَ كَتَبنا لَه‌ُ فِي‌ الأَلواح‌ِ مِن‌ كُل‌ِّ شَي‌ءٍ مَوعِظَةً وَ تَفصِيلًا لِكُل‌ِّ شَي‌ءٍ فَخُذها بِقُوَّةٍ وَ أمُر قَومَك‌َ يَأخُذُوا

مَعَه مَعَهُم مَعَکُم مَعْدُودَات مَعْرُوف مَغْفِرَة مَلِکا مَوْتِهَا مَوْعِظَة مُؤْمِنِين مُبِين مُسْتَقِيم مُسْلِمُون مُلاَقُو مُلْک مُوتُوا مُوسَى مِائَة

براى مرافعه در حالى كه عازم بود بر طلاق زينب، حضرت به جهت اشفاق از امساك موعظه، و سرزنش منافقان هرگاه تزويج نمايد او را، فرمود: (امسك عليك زوجك) براى تبرئه

«تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ» يعنى هلاكت ممتد و نابودى مطلق براى ابولهب باد. موعظه‌هاى مؤمن آل فرعون مفيد واقع شد. فرعونى كه شعار «أَقْتُلْ مُوسى‌» سر مى‌داد

‌که‌ خصم‌ ‌هر‌ چه‌ دليل‌ و برهان‌ ‌بر‌ ‌او‌ بيان‌ كني‌ و هدايت‌ و ارشاد و موعظه‌ نمايي‌ دست‌ ‌از‌ عناد و لجاج‌ برنميدارد طرف‌ ميگويد ‌پس‌ شاهد باش‌ ‌که‌

إِلى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرُ بِالْعِبَادِ»: صدر آيه شريفه، ايشان را موعظه و تهديد مى كند و به عنوان نتيجه گيرى از جملۀ «وَ أنّ مَرَدّنَا إلَى اللّه

پيغمبر خبر داده بود، لَعِبْرَةً لِأُولِي الْأَبْصارِ: هر آينه عبرت و پند و موعظه‌اى است براى صاحبان بصيرت و بينائى. و محقق شده در جنگ بدر، صاحب علم، حضرت

جاى داده است. اين داستان نشان مى‌دهد كه گاه انسان به حدّى سقوط مى‌كند كه موعظه‌ى انبيا عليهم السلام هم در او كارساز نمى‌شود، بلكه به پيروان آنها نسبتِ اراذل

‌عبد‌ ‌است‌ نه‌ فعل‌ شيطان‌ و همچنين‌ ذكر ‌را‌ بمعني‌ تذكر دادن‌ نبي‌ و موعظه‌ و نصيحت‌ و ارشاد گرفته‌ اينهم‌ بسيار دور ‌است‌ زيرا ‌بعد‌ الوعظ معني‌ ندارد

پروردگار! قرآن را نور ما، قانون ما، اميد ما، منطق ما، مايه‌ى تعقّل و تفكّر ما، موعظه‌ى ما، شفاى ما، آرامش ما و نجات ما قرار بده. آمين ربّ العالمين‌ «والحمد للّه

ترجمه تفسير الميزان جلد ۶ صفحه : ۲۹۰ خداى تعالى پس از بيان اين حكم مردم را موعظه و انذار نموده و فرموده : «و اتقوا الله و اسمعوا و الله لايهدى القوم الفاسقين

الملائكة (فصلت - ۳۰). ولى به هر حال هرگز نبايد مغرور شد، و خود را بى نياز از موعظه و پند و تذكر و امدادهاى الهى دانست ، بايد هميشه به او پناه برد هميشه بيدار

‌خدا‌ جلوگيري‌ قلب‌ و اعضاء و جوارح‌ ‌است‌ ‌از‌ توجه‌ بخدا، اما قلب‌ ديگر موعظه‌ باو اثر نميكند، حقايق‌ ‌را‌ درك‌ نميكند، مرگ‌ و عقبات‌ ‌بعد‌ ‌از‌ مرگ‌،

همين‌ قبيل‌ ‌است‌ مشعر الحرام‌ و تمام‌ مقامات‌ حج‌ و اماكن‌ مشرفه‌ و مجالس‌ موعظه‌ و بيان‌ احكام‌ و فضائل‌ خاندان‌ پيغمبر و مساجد و اعياد و سوگواريها همه‌

أَنْباءِ الرُّسُلِ ما نُثَبِّتُ بِهِ فُؤادَكَ وَ جاءَكَ فِي هذِهِ الْحَقُّ وَ مَوْعِظَةٌ وَ ذِكْرى‌ لِلْمُؤْمِنِينَ (120) وَ قُلْ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ اعْمَلُوا

آن هايى كه كفر مى ورزند و همچنان بر تكذيب خود پافشارى مى كنند، آن ها از موعظه و استدلال منتفع نمى گردند. از اين جا روشن مى شود كه: مراد از ظرف قرار دادن

را نفريبد و از اطاعت خدا بازندارد. بيگمان بهترين سخن ذكر خدا، و رساترين موعظه پرهيزكاران كتاب خداوند عزيز و حكيم است. و سپس آن حضرت گفت: اعوذ باللَّه من

نمايند. نه‌ خوفي‌ ‌که‌ ‌از‌ روي‌ جدال‌ و هوي‌ و هوس‌ پيدا ‌شده‌ و باندك‌ موعظه‌ و نصيحت‌ برطرف‌ ميگردد ‌پس‌ ‌هر‌ گاه‌ چنين‌ خوفي‌ حاصل‌ شود باكي‌ ‌بر‌ زوج‌

۱۴۵ فرموده : ((و كتبنا له فى الالواح من كل شى ء موعظه و تفصيلا لكل شى ء : برايش در الواح از هر چيزى موعظه اى ، و نيز براى هر چيزى تفصيلى نوشتيم چيزى كه هست

باو فرمود: اى عمو از خدا پروا كن و چيزى را كه حق ندارى ادعا مكن. من ترا موعظه ميكنم كه مبادا از جاهلان باشى، اى عمو! همانا پدرم صلوات اللَّه عليه پيش از

شما است ) (و مثلا من الذين خلوا من قبلكم ). و نيز «موعظه و پند و اندرزى براى پرهيزكاران » (و موعظة للمتقين )

است. آنگاه فرمود: (روزى) همچنان كه موسى بن عمران عليه السّلام يارانش را موعظه ميفرمود مردى (كه شديدا تحت تأثير سخنان موسى واقع شده بود) از جا برخاست و

فرو بسته باشد، بايد همان آرامش پيكرم و ديده فرو بستنم و سكون اعضايم شما را موعظه ميكند، زيرا همان‏ها براى شما از سخنور شيوا پند دهنده‏تر است، باميد ديدار

شريفه اين است كه : بندگان رحمان چون متذكر آيات پروردگارشان مى شوند و حكمت و موعظه اى از قرآن او و يا وحى او مى شنوند، كوركورانه آن را نمى پذيرند و بدون اينكه

هٰذا بَيانٌ لِلنّاسِ وَ هُدًى وَ مَوعِظَةٌ لِلمُتَّقينَ (١٣٨)

وَ كَتَبنا لَهُ فِى الأَلواحِ مِن كُلِّ شَيءٍ مَوعِظَةً وَ تَفصيلًا لِكُلِّ شَيءٍ فَخُذها بِقُوَّةٍ وَ أمُر قَومَكَ يَأخُذوا بِأَحسَنِها

جلد ۱۴ صفحه ۳۶۰ و در روضه كافى گفتارى از على بن الحسين (عليهما السلام ) در موعظه و زهد در دنيا نقل كرده كه در آن فرموده خداى تعالى رفتارى را كه در حق ستمكاران

يَهدِي‌ لِلَّتِي‌ هِي‌َ أَقوَم‌ُ«1» و هذا بَيان‌ٌ لِلنّاس‌ِ وَ هُدي‌ً وَ مَوعِظَةٌ لِلمُتَّقِين‌َ«2» و تِلك‌َ آيات‌ُ الكِتاب‌ِ الحَكِيم‌ِ هُدي‌ً وَ رَحمَةً

لَهُ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ‏ عَلِّمْنِي مَوْعِظَةً فَقَالَ لَهُ ع إِنْ كَانَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى قَدْ تَكَفَّلَ

پيرو حق مى گردند. اما امروز گوششان بدهكار پيروى حق نيست و با هيچ محبت و موعظه و يا عبرتى خاضع نمى شوند. اما تذكرى كه بعد از وقوع قيامت برايشان دست مى دهد،

بتو نزديكتر است. فقيرى كه بسيار بپيوندد از ثروتمندى كه فاصله گيرد بهتر است.موعظه پناهگاهى براى كسى است كه آن را درنپوشد. كسى كه با احسانش منّت نهد، آن احسان

كوتاه حقيقت را به خوبى درك مى كنند، يك تذكر آنها را بيدار مى سازد، و يك موعظه و اندرز در روح آنها طوفانى بپا مى كند. تفسير نمونه جلد ۱۹ صفحه ۴۲۷ در حالى

كانَ عَقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ(۱۳۷) هَذَا بَيَانٌ لِّلنَّاسِ وَ هُدًى وَ مَوْعِظةٌ لِّلْمُتَّقِينَ(۱۳۸) ترجمه : ۱۳۷ - پيش از شما، سنتهايى وجود داشت (و هر

الرِّبَوا وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبَوا فَمَن جَاءَهُ مَوْعِظةٌ مِّن رَّبِّهِ فَانتَهَى فَلَهُ مَا سلَف وَ أَمْرُهُ إِلى اللَّهِ وَ مَنْ

عملشان حبط گردد. البته در اين آيات ايشان را با ترغيب و ترهيب و تطميع و تخويف، موعظه هم مى كند، و با اين بيانات سوره خاتمه مى يابد. «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا

وارد شده كه مردى از صحرانشين ها از رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) وصيت و موعظه اى خواست ، حضرت او را تنها به اين وصيت كرد كه دروغ نگويد. آن مرد خودش اظهار

هدايتش چون هدايت انبياء و رسولان و مؤ منين صرف راهنمائى از طريق نصيحت و موعظه حسنه و بالاخره صرف آدرس دادن نيست ، بلكه هدايت امام دست خلق گرفتن و براه

بنابراين اينكه فرمود: ((فتنازعوا امرهم بينهم (( اشاره به اختلافى است كه در اثر موعظه موسى (عليه السلام ) و ادله اى كه بدان اشاره كرده بود، در بينشان به راه افتاد

افراد از طريق تعليم و تربيت ، و قوانين مفيد و حكومت عادلانه و پند و اندرز و موعظه است . اين نوع هدايت بوسيله پيامبران و امامان و افراد صالح و مربيان دلسوز

تخيّل‌ نموده‌ نفي‌ عيب‌ نمايد و ‌اگر‌ قابل‌ محمل‌ صحيح‌ نيست‌ گوينده‌ ‌را‌ موعظه‌ كند ‌که‌ گناه‌ غيبت‌ تو بيش‌ ‌از‌ معصيت‌ اوست‌ و عيبش‌ اشدّ ‌از‌ عيب‌ اوست‌

درجه و دركه او، و متعلقات عمل او از قبيل وعده و وعيد و انذار و تبشير از راه موعظه و مجادله حسنه و حكمت رابطه برقرار دانسته و درباره آن رابطه ها سخن مى گويد،

پيامبران تعليم كرده به مردم تعليم كنند، و از طريق استدلال و انذار و بشارت و موعظه و اندرز در دلها نفوذ دهند. ۲ - «خشيت » به معنى ترس تواءم با تعظيم و احترام

خوانى و سرائيدن اشعار بوده ، لذا رسول الله (صلى الله عليه و آله ) به كتاب و موعظه و حكمتى مبعوث شد كه گفتار آنان را باطل نموده و حجتش را بر آنان اثبات كرد

به آن علم ندارى از من تقاضامكن » (فلا تسئلن ما ليس لك به علم ). «من به تو موعظه مى كنم تا از جاهلان نباشى » (انى اعظك ان تكون تفسير نمونه جلد ۹ صفحه ۱۱۶

طريق از طرق استدلال اكتفاء نشده، بلكه به همه انحاء استدلال، از قبيل حكمت، و موعظه حسنه، و جدال احسن تمسّك شده است. پس هم وظائف يك مسلمان امروز سنگين تر از

بالدنيا تجوز القيمة و بالقيمة تزلف‌ الجنّة و الجنة حسرة اهل‌ النار و النار موعظة المتّقين‌ و التقوي‌ سنخ‌ الايمان‌»} (امّا ‌بعد‌، بدرستي‌ ‌که‌ خداي‌ تبارك‌

تعبير ديگر قرآن مجموعه اى است از اوامر و نواهى ، احكام و قوانين تاريخ و موعظه ، و مجموعه اى از استراتژى و تاكتيكهاى مختلف در برخورد با حوادثى كه در مسير

آخرت ، تجارتخانه مردان خدا مسجد دوستان حق ، محل هبوط وحى پروردگار، سراى موعظه و پند، شمرده شود (مسجد احباء الله و مصلى ملائكة الله و مهبط وحى الله و متجر

شرح مى دهد. ترجمه تفسير الميزان جلد ۶ صفحه : ۳۸۲ آرى آن حضرت هميشه نصيحت و موعظه خود را در بين آنان نشر مى داد و حق و حقيقت را به گوششان مى خواند و ايشان

و عنايت بيشتر به آن است . در اين آيه دو نكته به چشم ميخورد، اول اينكه در موعظه به رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) و به امتش تشديد شده ، و دوم اينكه

خَاسِئِينَ(۶۵) فجَعَلْنَاهَا نَكَلاً لِّمَا بَينَ يَدَيهَا وَ مَا خَلْفَهَا وَ مَوْعِظةً لِّلْمُتَّقِينَ(۶۶) وَ إِذْ قَالَ مُوسى لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ