نتایج جستجو

حال بارگیری... پيمانه كردن. راغب آنرا پيمانه كردن طعام گفته، در اقرب الموارد گويد: بيشتر در پيمانه طعام باشد. اگر گوييم «كِلْتُهُ الطَّعامَ» يعنى به او كيل

«مَیْر» به معناى جلب طعام و مواد غذایى است. مير (۱ بار) ميرة به معنى طعام است «مارِ عِيالَهُ: اَتاهُمْ بِميرِةٍ» يعنى براى آنها طعام آورد. [يوسف:65]. اين

نخورند قرار ندادیم! عمر جاویدان هم نداشتند! و آنان را جسدى قرار نداديم كه طعام نخورند، و عمر جاويدان هم نداشتند و ايشان را جسدى كه غذا نخورند قرار نداديم

حواریون ۱، ۲، ۳ ; طعام حواریون ۴ ; عقیده حواریون ۶، ۸ ; عهد حواریون ۱۱ ; مادیگرى حواریون ۶ دین: عوامل پاسدارى از دین ۷ طعام: درخواست طعام ۳ ; طعام آسمانى ۱ عقیده:

على طعام المسکین) تعبیر «حضّه على الامر»; یعنى، او را بر آن کار وادار ساخت (مصباح). مراد از «طعام المسکین»، «بذل طعام المسکین» است و ممکن است طعام[اسم

خوراك دهند. من از (خلق) آنها رزق و طعام (و هیچ گونه سودی) بر خود نخواستم. از آنان هیچ رزقی نمی خواهم، و نمی خواهم که مرا طعام دهند. از آنها رزقى نمى‌خواهم و

طَعامِهِ» فرمودند: انسان بنگرد كه علم خود را از چه كسى مى‌گيرد «1» و طعام را شامل طعام معنوى دانستند. 1- انسان، مأمور به تفكر در غذا، به عنوان يكى از نعمت‌هاى

مسکینی را طعام نمی‌دادیم. و به تهیدستان و نیازمندان طعام نمی دادیم و به درويشان طعام نمى‌داديم. و بینوایان را هم اطعام نمی‌کردیم‌ و بينوا را طعام نمى‌داديم

کيل‌ (۱۶ بار) پيمانه كردن. راغب آنرا پيمانه كردن طعام گفته، در اقرب الموارد گويد: بيشتر در پيمانه طعام باشد. اگر گوييم «كِلْتُهُ الطَّعامَ» يعنى به او كيل

خود جدا كند ايضاً اگر زن يك مسلمان كافر شود. درباره اين آيه در «طعام» ذيل عنوان «طعام اهل كتاب و زنان آنها» مشروحاً سخن گفته‏ايم. مِن اللّه وَ مَن مَا

خود جدا كند ايضاً اگر زن يك مسلمان كافر شود. درباره اين آيه در «طعام» ذيل عنوان «طعام اهل كتاب و زنان آنها» مشروحاً سخن گفته‏ايم. الّذِي مِن أَرَاد اللّه

جسمانى براى دوزخیان در قیامت * (إنّ شجرت الزقّوم . طعام الأثیم) برداشت بالا بدان احتمال است که تعبیر «طعام»، حاکى از نیاز دوزخیان به غذا باشد; نه خوراندن اجبارى

بار) كِساء و كِسْوَة به معنى لباس است [بقره:233]. بر عهده پدر شيرخوار است طعام و لباس زنان مرضعه. كَسا و اِكْساء هر دو به معنى پوشاندن لباس است [مؤمنون:14]

بار) كِساء و كِسْوَة به معنى لباس است [بقره:233]. بر عهده پدر شيرخوار است طعام و لباس زنان مرضعه. كَسا و اِكْساء هر دو به معنى پوشاندن لباس است [مؤمنون:14]

خود جدا كند ايضاً اگر زن يك مسلمان كافر شود. درباره اين آيه در «طعام» ذيل عنوان «طعام اهل كتاب و زنان آنها» مشروحاً سخن گفته‏ايم. من الله اله وله ب ه ف

بیجا ۳ شکر: اهمیت شکر نعمت ۱۰; توصیه به شکر نعمت ۱۳; موارد شکر نعمت ۱۱ طعام: تنوع طعام هاى لذیذ ۷ طیبات: استفاده از طیبات ۲، ۶; مراد از طیبات ۱۷، ۱۸ عمل صالح:

روزه گرفتن طاقت فرساست، طعام دادن به یک نیازمند [به جای هر روز] کفاره آن است. و هر که به خواست خودش افزون بر کفاره واجب، بر طعام نیازمند بیفزاید، برایش

فراهم کردن طعام (و نمیر أهلنا) «میرة» به معناى طعام است و «میر» (مصدر نمیر) به معناى تهیه کردن و فراهم آوردن طعام مى باشد. ۱۰- ضرورت تهیه طعام ، دغدغه خاطر

غذا به خاطر نقل و انتقالى است که در آن صورت مى گیرد. ميد (۵ بار) طعام و طبقيكه در آن طعام هست. [مائده:114]. ايضا[مائده:112]. اين كلمه بيشتر از دوبار در قرآن

چهارم - طعام گلوگير [مزّمل:12-13]. به احتمال قوى اين يكى از طعامهاى سه گانه فوق يا همه آنهااست. بايد دانست: مفهوم آيه ضريع و غسلين نفى طعام ديگر است لذا

كه سفه مثل مجنون محجور و ممنوع التصرف است. بايد بامالش او را اداره كرد و طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج

كه سفه مثل مجنون محجور و ممنوع التصرف است. بايد بامالش او را اداره كرد و طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج

كه سفه مثل مجنون محجور و ممنوع التصرف است. بايد بامالش او را اداره كرد و طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج

|اين است پذيرايى آنان در روز جزا اين است پذيرايى آنان در روز جزا. این است طعام و شراب کافران در روز جزا. این است پذیرایی از آنان در روز جزا. اين است غذايشان

طَعاماً: پس بايد آن فرستاده نگاه كند كدام از اهل شهر پاكتر است از جهت طعام، يعنى ببيند طعام كى حلالتر است. چون در آن شهر كسانى بودند كه ايمان خود را مخفى مى‌داشتند؛

پیش از جماع دو ماه پی در پی روزه بگیرد، و باز اگر نتواند باید شصت مسکین را طعام دهد. این (حکم کفّاره) برای آن است که شما به خدا و رسول او ایمان (کامل) آرید

كم هر چه باشد از تو مى‌طلبم. 2- به جهت گرسنگى كه به من فرود آورده‌اى محتاج طعام تو هستم. 3- براى آنچه فرستادى به من از نيكوئيها كه مدد كمال دين باشد، فقير

بيتش را جمع كرد تا از آن خوردند و سير شدند و طعام همچنان ماند و فاطمه «عليهاالسلام» به همسايگان نيز از آن طعام هديه كرد. اين روايت با اندكى تفاوت در تفسير

از حديث حضرت امام باقر و امام صادق عليهما السلام نقل كرده: قورباغه‏ها در طعام و شراب فرعونيان پديدار شدند، خانه هايشان و بناهايشان پر از قورباغه‏ها گرديد،

فرموده بعضى از محققين در معنى اين حديث شريف؛ و آن اين است كه طعام مشتمل است بر طعام جسم و طعام روح، همچنان كه انسان مشتمل است بر بدن و روح. پس چنانچه لازم

غسلين از طعام منقطع است كلام مفهوم ندارد تا اشكال شود كه خدا در جاى ديگر فرموده ليس لهم طعام الّا من ضريع و نيز فرموده انّ شجرة الزّقوم طعام الاثيم و جواب

مصرف طعام، باید به منظور از بین بردن گرسنگى و به دست آوردن توان عبادت باشد. (فلیعبدوا ... الذى أطعمهم من جوع) «من جوع»، بیانگر آن است که هدف از طعام، زوال

فرياد آيند و طعام طلبند. بعد از چند مدت ايشان را ضريع دهند كه مدت مديدى در گلوى آنها بماند و فرو نرود. بياد آنها آيد كه در دنيا چون طعام در گلو مى‌گرفت

آمد. شب اول امر نمود نصف شب طعام پختند، طباخان گفتند: ملك را عادت نيست نيمه شب طعام خورد، فرمود: آنچه گويم اقدام كنيد. طعام مهيا ساختند، نيمه شب ملك بيدار

و پاداش و سپاسى از شما نمى‌خواهيم. (و گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می‌دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی‌طلبیم. [و می گویند:] ما شما را

از حديث حضرت امام باقر و امام صادق عليهما السلام نقل كرده: قورباغه‏ها در طعام و شراب فرعونيان پديدار شدند، خانه هايشان و بناهايشان پر از قورباغه‏ها گرديد،

معنى آن به هر دو وجه تغيّر است زيرا گذشت سالها شى‏ء را متغيّر مى‏كند. يعنى طعام و شراب خودت را ببين كه متغيّر نشده است . ک نظر الى لم حمر شرب جعل طعم ل اوى

از راغ معلوم مى‏شود كه ابراهيم عليه السلام نخواسته ميهمانان بدانند كه براى طعام آوردن مى‏رود. اين كلمه در كلام اللّه مجيد فقط سه دفعه است. لا إِلَى قَال

غسلين از طعام منقطع است كلام مفهوم ندارد تا اشكال شود كه خدا در جاى ديگر فرموده ليس لهم طعام الّا من ضريع و نيز فرموده انّ شجرة الزّقوم طعام الاثيم و جواب

طَعامِهِ» فرمودند: انسان بنگرد كه علم خود را از چه كسى مى‌گيرد «1» و طعام را شامل طعام معنوى دانستند. 1- انسان، مأمور به تفكر در غذا، به عنوان يكى از نعمت‌هاى

گرفتن بدهد. [بقره:184]. و بر آنان كه به مشقت زياد روزه مى‏گيرند عوضى است و آن طعام فقير است. [محمّد:4]. بندها را محكم كنيد (و اسير گيريد) و پس از آن منت نهيد

جاودانگى خدا ۵، ۱۳; حقیقت خدا ۷، ۱۳; خدا و پدر ۱۵، ۱۶; خدا و شریک ۱۵، ۱۶; خدا و طعام ۱۱; خدا و فرزند ۹، ۱۵، ۱۶; خدا و نقص ۶; سیادت خدا ۴، ۱۱، ۱۲; عظمت خدا۴; نقش

او را با خودتان در مراجعت براى خريد طعام بياوريد و مراد از تجهيز آنها آنستكه بعدّه آنها هر يك نفر يك بار شتر طعام براى ايشان حمل فرمود چون جهاز متاع مهيا

نفاسها: بايد زن زائيده شفا نطلبد مگر به مثل خرما، بدرستى كه خداى تعالى آن را طعام مريم گردانيده در وقت حمل عيسى عليه السلام‌ «2». تفسير برهان- به حديث مرفوع

وَ أَضْمِرُوا بُطُونَكُمْ» چشمانتان را بى خواب، شكمهايتان را لاغر كنيد (كم طعام بخوريد). [حج:27]. «يأتين» راجع به «كُلِّ ضامِرٍ» و صفت آن است و از امام صادق

هر كه از ياد من اعراض كند براى اوست زندگيى تنگ. معيشت گاهى اسم است و به طعام و شراب و غيره كه وسيله زندگى‏اند گفته مى‏شود. عبارت قاموس چنين است: «المعيشة

هر كه از ياد من اعراض كند براى اوست زندگيى تنگ. معيشت گاهى اسم است و به طعام و شراب و غيره كه وسيله زندگى‏اند گفته مى‏شود. عبارت قاموس چنين است: «المعيشة

موسى: لَنْ نَصْبِرَ عَلى‌ طَعامٍ واحِدٍ: هرگز صبر نتوانيم كرد بر يك طعام. چون منّ و سلوا را داخل درهم و مخلوط مى‌نمودند، لذا يك طعام گفتند. فَادْعُ لَنا رَبَّكَ‌:

مِنَّا الْكَيْلُ‌: گفتند اى پدر ما، منع كرده شد از ما پيمودن طعام، يعنى ملك مصر حكم نمود كه ديگر طعام، به ما ندهند اگر بنيامين را نبريم و شمعون را به گرو نزد

انذارهاى ملائکه ۵، ۶; نقش ملائکه ۷، ۹ نبوت: مکذبان نبوت بشر ۴ نیازها: نیاز به طعام ۲

طَعامِهِ» فرمودند: انسان بنگرد كه علم خود را از چه كسى مى‌گيرد «1» و طعام را شامل طعام معنوى دانستند. 1- انسان، مأمور به تفكر در غذا، به عنوان يكى از نعمت‌هاى

صَادِقِين صَبَبْنَا صَبّا صَبْرا صَدّق صَلّى صُحُف صُدُور ضَاحِکَة ضَل ضِيزَى طَعَام طَعَامِه طَغَى طَيْر طُمِسَت طُوًى ظَن ظِل عَابِدُون عَبَس عَبْدِه عَدّدَه

گواراتان باد، به [پاداش‌] آنچه در روزهاى گذشته انجام داديد. (و خطاب رسد که) از طعام و شرابهای لذیذ و گوارای بهشتی هر چه خواهید تناول کنید، شما را گوارا باد،

طَعامِهِ» فرمودند: انسان بنگرد كه علم خود را از چه كسى مى‌گيرد «1» و طعام را شامل طعام معنوى دانستند. 1- انسان، مأمور به تفكر در غذا، به عنوان يكى از نعمت‌هاى

گويد: انكار نوعى عدم قبول است. [هود:70]. يعنى چون ابراهيم ديد دست فرشته‏ها به طعام نمى‏رسد دانست كه فرشته‏اند وطعام نمى‏خورند، از آنها احساس ترس كرد. [يوسف:58]

گويد: انكار نوعى عدم قبول است. [هود:70]. يعنى چون ابراهيم ديد دست فرشته‏ها به طعام نمى‏رسد دانست كه فرشته‏اند وطعام نمى‏خورند، از آنها احساس ترس كرد. [يوسف:58]

فربه كند و نه گرسنگى زدايد [كه‌] نه فربه كند، و نه گرسنگى را باز دارد. که آن طعام (هر چه خورند) نه فربه‌شان کند و نه سیرشان گرداند. که نه فربه می کند و نه

امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه وقتى مشغول بصرف طعام ميشد ميفرمود قدحى بياورند و نزديك خوان طعام بگذارند پس هر خوراك خوبى كه ميآوردند مقدارى از آن را

تردید و ناباورى نسبت به قیامت (طعام الأثیم ... إنّ هذا ما کنتم به تمترون) ۴- باورها و عملکرد انسان، هماهنگ و همسو با یکدیگر (طعام الأثیم ... إنّ هذا ما کنتم

از شعبى نقل شده كه جهد (به فتح اوّل) در عمل و جهد (به ضمّ اوّل) در قوّت و طعام است و از قتيبى نقل است كه جهد (به فتح) مشقّت و به ضمّ طاعت است .بنابر اقوال

يك برده آزاد كند اگر نتواند دو ماه روزه گيرد و اگر قادر نباشد شصت فقطر را طعام كند آنگاه زن بر وى حلال مى‏شود. در شأن نزول آيات نوشته‏اند: اوس بن صامت زنش

طول آن مدت در آستانه غار بود. طبرسى از حسن مفسرنقل كرده‏كه سگ 309 سال بدون طعام و شراب بى آنكه بپاخيزد يا بخوابد در آستانه غار ماند. نگارنده گويد سه قسمت

بباران رزق اطلاق مى‏شود. خلاصه آن كه رزق عطائى است كه از آن منتفع مى‏شوند خواه طعام باشد يا علم و يا غير آن. در قرآن مجيد گذشته از معناى مشهور به نبوّت و علم

هفتاد هزار پر دارند و هر وقت مؤمن ميل طعام نمايد، يكى از آن مرغان بيايد و بر خوان او افتد و پرها بيفشاند و از هر پرى طعام بيرون آيد از برف سفيدتر و از مشك خوشبوتر

خبيث آن است كه ناپاك، پليد و تنفّر آور باشد اعمّ از انسان و كلام و قانون و طعام و غيره و ضدّ آن طيّب است كه به معنى پاك و دلچسب است . * [نور:26] مراد از

از شعبى نقل شده كه جهد (به فتح اوّل) در عمل و جهد (به ضمّ اوّل) در قوّت و طعام است و از قتيبى نقل است كه جهد (به فتح) مشقّت و به ضمّ طاعت است .بنابر اقوال

مفردات مى‏گويد: اصل خواء خالى شدن است گويند «خوى بطنه من الطعام» شكمش از طعام خالى شد. ولى ديگران سقوط و انهدام نيز گفته‏اند در قاموس گفته «خوت الدار:

امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه وقتى مشغول بصرف طعام ميشد ميفرمود قدحى بياورند و نزديك خوان طعام بگذارند پس هر خوراك خوبى كه ميآوردند مقدارى از آن را

امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه وقتى مشغول بصرف طعام ميشد ميفرمود قدحى بياورند و نزديك خوان طعام بگذارند پس هر خوراك خوبى كه ميآوردند مقدارى از آن را

الشَّمْسُ» آفتاب در وسط روز ايستاد... [بقره:183]. صوم اسلامى امساك مخصوصى است از طعام و چيزهاى ديگر كه در كتب فقه مذكور است از طلوع فجر شروع شده و با رسيدن شب

الشَّمْسُ» آفتاب در وسط روز ايستاد... [بقره:183]. صوم اسلامى امساك مخصوصى است از طعام و چيزهاى ديگر كه در كتب فقه مذكور است از طلوع فجر شروع شده و با رسيدن شب

يوسف براى احضار برادر مادرى خود كشيد، كه اگر بار ديگر محتاج به طعام شدند تا او را نياورند طعام نخواهند گرفت ، ايشان نيز پذيرفتند. «وَ جَاءَ إِخْوَةُ يُوسف

دارند، به بينوا و يتيم و اسير مى‌دهند. (و مى‌گويند:) ما براى رضاى خدا به شما طعام مى‌دهيم و از شما پاداش و تشكّرى نمى‌خواهيم. همانا ما از پروردگارمان، به خاطر

امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه وقتى مشغول بصرف طعام ميشد ميفرمود قدحى بياورند و نزديك خوان طعام بگذارند پس هر خوراك خوبى كه ميآوردند مقدارى از آن را

يك برده آزاد كند اگر نتواند دو ماه روزه گيرد و اگر قادر نباشد شصت فقطر را طعام كند آنگاه زن بر وى حلال مى‏شود. در شأن نزول آيات نوشته‏اند: اوس بن صامت زنش

[مائده:89]. آن كفاره سوگندهاى شماست چون قسم خورديد مراد از آن آزاد كردن بنده يا طعام ده نفر فقير است. [مائده:45]. يعنى: هر كه از قصاص عفو كند آن عفو و تصدق كفاره

يعنى بر آنانكه روزه را به زحمت و مشقّت كثيره مى‏گيرند روزه نيست بلكه فديه و طعام مسكين است. و اين حكم ساخوردگان و غيره است كه روزه بر آنهاسخت و طاقت فرسا

(مسئله‌ى طعام و آب جوش، نشانه‌ى جسمانى بودن‌ جلد 8 - صفحه 505 معاد است.) طَعامُ‌ ... فِي الْبُطُونِ‌ 2- گناه سبب عذاب و قهر الهى است. «طَعامُ الْأَثِيمِ»

از طعام و يك صاع شير براى آنها حاضر ساخت، و هر يك از آنها معروف بود كه يك شتر با قدحى بزرگ از شير تناول كردى. چون آن را ديدند، خنديدند گفتند: طعام تو كفايت

امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه وقتى مشغول بصرف طعام ميشد ميفرمود قدحى بياورند و نزديك خوان طعام بگذارند پس هر خوراك خوبى كه ميآوردند مقدارى از آن را

امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه وقتى مشغول بصرف طعام ميشد ميفرمود قدحى بياورند و نزديك خوان طعام بگذارند پس هر خوراك خوبى كه ميآوردند مقدارى از آن را

مى شود و آن در نوبت اول يكى از سه چيز است: يك بنده آزاد كردن. ده مسكين را طعام دادن و ده مسكين را لباس دادن و در نوبت دوم كه به هيچ يك از آنها قادر نشد

مى شود و آن در نوبت اول يكى از سه چيز است: يك بنده آزاد كردن. ده مسكين را طعام دادن و ده مسكين را لباس دادن و در نوبت دوم كه به هيچ يك از آنها قادر نشد

يعنى از فرعون و قوم او، چه ايشان را بر اين ولايت دسترس نيست. پس فرمود تا طعام حاضر كردند. موسى عليه السّلام از خوردن امتناع نموده فرمود: ما اهلى هستيم

از خوردنى در خانه چيزى هست كه پدرت سه روز است طعام نخورده. عرض كرد: من و ابن عم و حسنين نيز سه روز است طعام نيافته‌ايم. حضرت مراجعت كرد و فاطمه زهرا عليها

در كافى از امام باقر عليه السّلام طعام در آيه اوّل بعلمى كه انسان از كسى اخذ مينمايد تفسير شده و فيض ره فرموده چون طعام اعمّ است از غذاى جسمانى و روحانى

بود بايشان گفتند اى پدر ما چه ميخواهيم اين سرمايه ما است كه ردّ شده بما و طعام آوريم براى خانواده خود و نگهدارى كنيم برادرمان را و زياده آورديم بار شترى

تكيه‌گاه از بالش لطيف، يا مهيا گردانيد طعام پاكيزه، يا مجلس طعام مهيا ساخت. چه در خبر است كه ايشان تكيه نموده طعام مى‌خوردند و گويند «متّكا» طعامى باشد كه

در كافى از امام باقر عليه السّلام طعام در آيه اوّل بعلمى كه انسان از كسى اخذ مينمايد تفسير شده و فيض ره فرموده چون طعام اعمّ است از غذاى جسمانى و روحانى

ذا غُصَّةٍ وَ عَذاباً أَلِيماً«6» (همانا نزد ‌ما قيدهاي‌ گران‌ و دوزخ‌ و طعام‌ گلوگير و عذاب‌ دردناك‌ ‌است‌) خُذُوه‌ُ فَغُلُّوه‌ُ ثُم‌َّ الجَحِيم‌َ صَلُّوه‌ُ«7»

خود مى برد و به آنان طعام و غذا می‌داد. اینان از خوردن این غذا امتناع می‌کردند و مى گفتند: ما صاحب طعام نیستیم و علاوه بر آن صاحب طعام مزبور ما را به خود

بود بايشان گفتند اى پدر ما چه ميخواهيم اين سرمايه ما است كه ردّ شده بما و طعام آوريم براى خانواده خود و نگهدارى كنيم برادرمان را و زياده آورديم بار شترى

صورت باء زائد نيست مراد از درخت طور سيناء درخت زيتون و مراد از صِبغ خورش طعام است چون روغن زيتون را هم در روغن مالى بدن مصرف مى‏كنند و هم در خورش و «شجرة»

تهى شد، چند قطار شتر، به مصر نزد دوستى كه معتمد عليه بود، فرستاد، تا قدرى طعام بفرستد. چون پيغام آن حضرت به او رسيد، گفت در شهر ما نيز اثر قحط ظاهر شده،

زقوم، چونان موادى آلوده و مذاب و جوشان در درون دوزخیان (إنّ شجرت الزقّوم . طعام الأثیم . کالمهل یغلى فى البطون) در معناى «مُهل»، برخى به آلودگى و عده اى

الزَّقُّوم‌ِ (43) طَعام‌ُ الأَثِيم‌ِ (44) كَالمُهل‌ِ يَغلِي‌ فِي‌ البُطُون‌ِ (45) كَغَلي‌ِ الحَمِيم‌ِ (46) بدرستي‌ ‌که‌ درخت‌ زقوم‌ طعام‌ گنه‌ كار ‌است‌

الزَّقُّوم‌ِ (43) طَعام‌ُ الأَثِيم‌ِ (44) كَالمُهل‌ِ يَغلِي‌ فِي‌ البُطُون‌ِ (45) كَغَلي‌ِ الحَمِيم‌ِ (46) بدرستي‌ ‌که‌ درخت‌ زقوم‌ طعام‌ گنه‌ كار ‌است‌

و فضولات‌ اهل‌ جهنم‌ ‌است‌. لَيس‌َ لَهُم‌ طَعام‌ٌ إِلّا مِن‌ ضَرِيع‌ٍ ‌آن‌ آب‌ اهل‌ جهنم‌ ‌بود‌ و ضريع‌ طعام‌ اهل‌ جهنم‌ ‌است‌، و ضريع‌ چيزي‌ ‌است‌ ‌که‌

به معناى شکسته حال است (مقاییس اللغة). مراد از «وجوه» - به قرینه «لیس لهم طعام» در آیات بعد - صاحبان وجوه است و اِسناد خشوع به چهره ها - که محل بروز آثار

و فضولات‌ اهل‌ جهنم‌ ‌است‌. لَيس‌َ لَهُم‌ طَعام‌ٌ إِلّا مِن‌ ضَرِيع‌ٍ ‌آن‌ آب‌ اهل‌ جهنم‌ ‌بود‌ و ضريع‌ طعام‌ اهل‌ جهنم‌ ‌است‌، و ضريع‌ چيزي‌ ‌است‌ ‌که‌

عبادت كنم. جبرئيل، نازل؛ گفت: اين حالت گرسنگى و دواى آن جز طعام نباشد. پرسيد: اى جبرئيل، طعام از كجا آرم. جبرئيل گندم را نزد آدم نهاد، خواست بخورد. جبرئيل

ميكنند به نذر خود و ميترسند از روزى كه ميباشد سختى آن فاش و منتشر و ميدهند طعام را با آنكه دوست دارند آنرا به فقير و يتيم و اسير با قصد آنكه جز اين نيست

و فضولات‌ اهل‌ جهنم‌ ‌است‌. لَيس‌َ لَهُم‌ طَعام‌ٌ إِلّا مِن‌ ضَرِيع‌ٍ ‌آن‌ آب‌ اهل‌ جهنم‌ ‌بود‌ و ضريع‌ طعام‌ اهل‌ جهنم‌ ‌است‌، و ضريع‌ چيزي‌ ‌است‌ ‌که‌

كه مسيحيان در مساءله ((نسخ )) القاء مى كردند و پاسخ به آنها در آيه :((كل طعام كان حلا...)) حاصل شبهه اى كه يهود به مؤ منين القاء مى كردند دو قول بى اعتبار

علوفه دوابّ و بمردم امر كرد كه پنج يك طعام خودشان را بانبار تحويل دهند و چون چنين فرمائى بقدر كفايت مصر و حوالى آن طعام ذخيره شود و اضافه آيد كه مردم از ساير

ثمرات را خوردند. عاقبت بنا كردند قبطيان را گزيدن و به طعام آنها داخل شدن، در خانه‌ها ستونها كشيده طعام بالاى آنها گذاردند. وقت حاجت كه برداشتند، همه پر از

گوسفند) روزی داده است. پس از آن تناول کرده و فقیران بیچاره را نیز (از قربانیها) طعام دهید. تا منافع خود را [از برکت این سفر معنوی] مشاهده کنند، و نام خدا را در

زمين تلخ شود. پس چگونه است حال كسى كه طعام او از زقوم باشد. اشاره است به آنكه هر كس به غير اسلام بميرد، زقوم طعام او باشد در جهنم. تبصره: آيه شريفه ترغيب

حِل الْمُحْصَنَات لَهُم لَکُم الْکِتَاب مِن أُوتُوا الْمُؤْمِنَات الّذِين طَعَام الطّيّبَات در حال بارگیری...

حَامِيَة نَارا تَصْلَى عَيْن نَاصِبَة لَيْس خَاشِعَة آنِيَة عَامِلَة لَهُم طَعَام إِلاّ در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه انى‌ (۸ بار) مِن لَيْس عَيْن لَهُم طَعَام حَامِيَة تُسْقَى إِلاّ نَارا لا ضَرِيع نَاصِبَة تَصْلَى در حال بارگیری...

شامل این کلمه صلو (۹۸ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) الّذِين هُم الْمِسْکِين فَوَيْل طَعَام عَن عَلَى صَلاَتِهِم يَحُض سَاهُون لا وَ در حال بارگیری...

خُذُوه الْحَمِيم فِي يَغْلِي فَاعْتِلُوه الْأَثِيم إِلَى کَالْمُهْل سَوَاء طَعَام ثُم الْجَحِيم در حال بارگیری...

علوفه دوابّ و بمردم امر كرد كه پنج يك طعام خودشان را بانبار تحويل دهند و چون چنين فرمائى بقدر كفايت مصر و حوالى آن طعام ذخيره شود و اضافه آيد كه مردم از ساير

علوفه دوابّ و بمردم امر كرد كه پنج يك طعام خودشان را بانبار تحويل دهند و چون چنين فرمائى بقدر كفايت مصر و حوالى آن طعام ذخيره شود و اضافه آيد كه مردم از ساير

آیات شامل این کلمه سکن‌ (۶۹ بار) وَ عَلَى طَعَام غَدَوْا فَمَن عَلَيْکُم الْيَوْم تَطَوّع فِدْيَة يُطِيقُونَه يَدْخُلَنّهَا أَن حَرْد خَيْرا فَلَمّا لا

الّذِين مَن الْيُسْر يُطِيقُونَه فَمَن مَعْدُودَات فِدْيَة فَلْيَصُمْه لا طَعَام أَيّاما الشّهْر در حال بارگیری...

طَعَامُکُم الْبَلَد الْکِتَاب الْمُحْصَنَات حِل أُوتُوا الّذِين مِن هُن أَنْت طَعَام وَالِد الْکُفّار الْمُؤْمِنَات هُم إِلَى مَا أُقْسِم تَرْجِعُوهُن يَحِلّون

لِرَبّک نَجْزِي الْکَافِرِين مِنْهُم غَيْر يَحُض الظّالِمِين يَقُل يَسِير طَعَام مَن لَم در حال بارگیری...

نَبّئْنَا أَحَدَنَا يَأْتِيکُمَا فَخُذ اللّه کَفَرُوا هُم مِنْه کَبِيرا طَعَام أَن الطّيْر أَرَاذِلُنَا الْمَلَأ نَأْخُذ بَادِي شَيْخا تَأْکُل تُرْزَقَانِه

وَيْل فَيَعْتَذِرُون يَنْطِقُون کَفَرُوا إِن فَلا يَوْمَئِذ شَهِيدا النّبِي طَعَام غَيْر بُيُوت قِيل أَحَدا أُمّة نَاظِرِين کُل تَدْخُلُوا هُم فِيهَا يُسْتَعْتَبُون

بِمَا شَيْء رِزْق نَقُول مَن کُل جَاهَدُوا تُسَلّمُوا خَلَوْا أَبْوَاب مَا طَعَام عَلَى مِنْکُم مُتَفَرّقَة قَبْلِکُم أَهْلِهَا در حال بارگیری...

يُطِيقُونَه هُن قُلُوبِهِم فِدْيَة مُحْکَمَات النّاس أَفْتُونِي يَأْکُلُهُن لا طَعَام زَيْغ لَعَلّهُم آيَات قَال رُؤْيَاي يَعْلَمُون مِنْه مِسْکِين فَيَتّبِعُون

حِجْر دَکّا دُکّت ذَات ذِي رَاضِيَة رَبّه رَبّي رَبّک رِزْقَه سَوْط صَفّا طَعَام طَغَوْا عَذَاب عَذَابَه عَشْر عَلَيْه عِبَادِي فَأَکْثَرُوا فَأَکْرَمَه

عَلَيْکُم عَزِيز الْبَحْر عَلّمْتُم لْيُؤْمِنُوا وَرَاء الصّيَام الرّفَث طَعَام ذٰلِکُم إِن کِتَاب طَعَامُه الّذِين مِن إِلَى لِي مِنْه أَيْمَانُکُم أَن

مى‏بينم كه هفت گاو لاغر آنها را مى‏خورند . لا مِن ضَرِيع وَ إِلاّ يُغْنِي طَعَام جُوع وُجُوه لَهُم يَوْمَئِذ لَيْس نَاعِمَة در حال بارگیری...

نَاصِبَة لَيْس آنِيَة أَدْرَاک خَاشِعَة عَامِلَة لَهُم يَوْمَئِذ وَ هَاوِيَة طَعَام وُجُوه در حال بارگیری...

الْقَيْنِ» كينه‏اى در سينه‏اش مثل ديك آهنگر جوشيد. کَالْمُهْل فِي الْأَثِيم طَعَام کَغَلْي الْبُطُون الزّقّوم خُذُوه الْحَمِيم شَجَرَة إِن فَاعْتِلُوه إِلَى

إِنّا لِلظّالِمِين إِنّهَا هُو مِنْهَا شَجَرَة إِن الرّحِيم مُبَارَکَة أَم طَعَام عَلَيْه عَلَى أَقْلاَم تَأْکُلُون الْخُلْد نُزُلا يَقْطِين زَيْتُونَة أَنْبَتْنَا

تَعْثَوْا لَک اتّقُوا إِنّه مِيثَاقَه بِهٰذَا لَمّا نَظُن مِمّا حَق رَسُولا طَعَام رُسُل نُکَلّف قُرْبَى کَذّبُوک شَک فَتَاب فَقَد نَرَى أَنْفُسِکُم وَاحِد

حَقّا يُدَافِع الْمَدِينَة لَهُو طَلّقْتُمُوهُن خَطَايَاکُم رَبّهِم أَسْوَأ طَعَام رَسُولِه بِالْمَعْرُوف کَرّة قِيل إِلْيَاسِين خَيْر تَعْمَلُون لَهُم الْعَالَمِين

روز جزا را پس او آنچنان كسى است كه ميراند يتيم را بقهر و ترغيب نميكند بر طعام دادن بفقير پس واى بحال نماز گزارانى كه‌ آنان از نمازشان بى‌خبرانند آنانكه

روز جزا را پس او آنچنان كسى است كه ميراند يتيم را بقهر و ترغيب نميكند بر طعام دادن بفقير پس واى بحال نماز گزارانى كه‌ آنان از نمازشان بى‌خبرانند آنانكه

روز جزا را پس او آنچنان كسى است كه ميراند يتيم را بقهر و ترغيب نميكند بر طعام دادن بفقير پس واى بحال نماز گزارانى كه‌ آنان از نمازشان بى‌خبرانند آنانكه

بودند. خادم آن حضرت با كاسه طعام گرم به مجلس آمد، از غايت دهشت پايش به حاشيه بساط برآمد، كاسه بر سر آن حضرت افتاده، شكست، و طعام به سر و صورت حضرت ريخت. حضرت

فرعونيان نجات يافتى و بمحلّ امن و امان رسيدى و ظاهرا اين بعد از آن بود كه حضرت طعام تناول فرموده بود چون گفته‌اند حضرت شعيب از دعاء حضرت موسى در آخر آيات سابقه

2‌-‌ دفع‌ مضارّ طعام‌، چنانچه‌ ‌در‌ لآلي‌«4» ‌از‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ روايت‌ كرده‌ ‌که‌ فرمود «ضمنت‌ لمن‌ سمّي‌ ‌علي‌ طعام‌ ‌ان‌ ‌لا‌ يشتكي‌

باللَّه). ال وَ لا مَال إِلاّ بِالّتِي تَقْرَبُوا عَلَى هِي فَلا الّذِي طَعَام أَحْسَن الْمِسْکِين حَتّى فَأَمّا فَأَغْنَى يَدُعّ تُکْرِمُون تَحَاضّون

روز جزا را پس او آنچنان كسى است كه ميراند يتيم را بقهر و ترغيب نميكند بر طعام دادن بفقير پس واى بحال نماز گزارانى كه‌ آنان از نمازشان بى‌خبرانند آنانكه

لِيُنْذَرُوا مَن مَعْدُودَات بِه يَحْکُم يَغْشَاه الْقُلُوب عَلَيْه لِلّه قَبْلِهِم طَعَام لِيَبْلُوَکُم بِمَا وَجَد مَوْج دَرَجَات فَمَن النّار لَدَى صَابِرُوا فَلِلّه

انداختن كسى. الّذِي وَ الْيَتِيم لا بِالدّين فَذٰلِک يُکَذّب يَحُض عَلَى طَعَام رَأَيْت الْمِسْکِين أَ در حال بارگیری...

دنيا و كمترين منازل اهل بهشت منزلى است كه اگر جنّ و انس در آن وارد شوند و از طعام و شراب آن بخورند و بياشامند چيزى كم نميشود و كمترين اشخاصيكه وارد بهشت ميشوند

دنيا و كمترين منازل اهل بهشت منزلى است كه اگر جنّ و انس در آن وارد شوند و از طعام و شراب آن بخورند و بياشامند چيزى كم نميشود و كمترين اشخاصيكه وارد بهشت ميشوند

خَيْرا وَ خَيْر أَن مَن فَمَن الّذِين فَإِن مِسْکِين فَهُو بِهِمَا اللّه طَعَام يَطّوّف شَاکِر لَه فِدْيَة يُطِيقُونَه إِن عَلِيم عَلَيْه جُنَاح يَکْتُمُون

اینجا منظور کفار لجوج و تجاوز کار و پر گناه است. اثم‌ (۴۸ بار) ال کَالْمُهْل طَعَام الزّقّوم يَغْلِي شَجَرَة فِي الرّحِيم إِن الْبُطُون کَغَلْي الْعَزِيز الْحَمِيم

روز جزا را پس او آنچنان كسى است كه ميراند يتيم را بقهر و ترغيب نميكند بر طعام دادن بفقير پس واى بحال نماز گزارانى كه‌ آنان از نمازشان بى‌خبرانند آنانكه

مِن لا إِن مَا لَهُم عَذَاب بِمَا شَرَاب هٰذَا ثُم الّذِين إِلاّ أَلِيم طَعَام لَنَا الشّمَال کَانُوا فَلَو بَيْن وَلِي ظِل أَصْحَاب فَبِأَي آن فَلْيَذُوقُوه

فرعونيان نجات يافتى و بمحلّ امن و امان رسيدى و ظاهرا اين بعد از آن بود كه حضرت طعام تناول فرموده بود چون گفته‌اند حضرت شعيب از دعاء حضرت موسى در آخر آيات سابقه

كه مسيحيان در مساءله ((نسخ )) القاء مى كردند و پاسخ به آنها در آيه :((كل طعام كان حلا...)) حاصل شبهه اى كه يهود به مؤ منين القاء مى كردند دو قول بى اعتبار

و الآن توانایى ندارند. طوق‌ (۴ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) الّذِين فِدْيَة عَلَى طَعَام وَ مِسْکِين أُخَر فَمَن أَيّام تَطَوّع مِن خَيْرا فَعِدّة فَهُو سَفَر خَيْر

الْکَرِيم کَالْمُهْل يُسْجَرُون الْأَثِيم فَمَالِئُون زَقّوم الدّين قِيل طَعَام نَار الْجُلُود الْأَغْلاَل أَيْن ثِيَاب إِذ قُطّعَت در حال بارگیری...

بودند از غايط پاكيزه نمى كردند و غسل جنابت نمى‌نمودند و بخل مى‌ورزيدند به طعام خود، و لوط در ميان آنها سى سال ماند، و در ميان ايشان غريب بود، زيرا قوم و

مجاهده كنند دشمنان را و معالجه نمايند معايش خود را و به روح شهوت دربرند لذت طعام و نكاح كنند حلال از زنان را، و به روح بدن راه بروند و بالا روند. و اما اصحاب

بمسافرت زمستان و تابستان‌ پس بايد عبادت كنند پروردگار اين خانه را آن خداوندى كه طعام داد و سير كرد آنها را از گرسنگى و ايمن نمود آنانرا از ترس. تفسير خداوند منّان

ميگفت: [آل عمران:51]. [مائده:72]. پيغمبرى بود از پيامبران و مانند مردمان طعام مى‏خورد [مائده:75]. ولى پس از وى نصارى درباره او غلوّ كردند عدّه‏اى گفتند:

2‌-‌ دفع‌ مضارّ طعام‌، چنانچه‌ ‌در‌ لآلي‌«4» ‌از‌ امير المؤمنين‌ ‌عليه‌ السّلام‌ روايت‌ كرده‌ ‌که‌ فرمود «ضمنت‌ لمن‌ سمّي‌ ‌علي‌ طعام‌ ‌ان‌ ‌لا‌ يشتكي‌

به رسول خدا صلى اللَه عليه و آله گفتند: به ما خبر بده كه بنى‌اسرائيل كدام طعام را بر خود حرام نمودند فرمود شير و گوشت شتر، گفتند راست گفتى و نيز اضافه نمود

الْعَالَمِين ذٰلِکُم تَشْکُرُون کُلُوا يُحِل الرّزْق اعْمَلُوا إِن اخْتَلَفُوا طَعَام لِلْخَبِيثَات لِعِبَادِه فَبِالْبَاطِل يُحَرّم الرّسُل عَلَيْهِم صَالِحا

مى‌رود، زيرا از آداب مهماندار آنست كه اخفاى امر خود نمايد و بدون اطلاع مهمان طعام حاضر سازد به جهت ترس امتناع يا معذرت ايشان. فَجاءَ بِعِجْلٍ سَمِينٍ‌: پس

شكم‌هاى خود را قبور حيوانات كنيم، و خوردن گياه، آتش جوع را نيز فرو نشاند. و از طعام هر چه از دهان گذشت، ديگر احساس طعم آن نمى‌شود، و خوب و بد و تلخ و شيرين همه

مى‌روم. گفتند: به انصاف آمده اى، پس بنا به وعده، روزى بتها را به صحرا بردند، طعام و شراب خوردند، حضرت صالح را گفتند: هر چه خواهى بخواه. حضرت يكى‌ جلد 9 - صفحه

بمسافرت زمستان و تابستان‌ پس بايد عبادت كنند پروردگار اين خانه را آن خداوندى كه طعام داد و سير كرد آنها را از گرسنگى و ايمن نمود آنانرا از ترس. تفسير خداوند منّان

فرمودى او را بياوريم حضرت آنها را تحسين و اكرام فرمود و مقرر داشت براى آنها طعام حاضر نمودند و فرمود برادران ابوينى با يكديگر كنار سفره بنشينند و غذا بخورند

اسْتَزَلّهُم يُحِب يُرِيد إِنّمَا مَسَاکِين لَک الظّالِمِين الْجَمْعَان طَعَام الّذِين مِنْه عَلِم در حال بارگیری...

موسى عليه السّلام بيامد، و دلوى كه ده نفر مى‌كشيدند با آنكه هشت شبانه روز طعام نخورده و پايش مجروح گشته بود به تنهائى كشيده گوسفندان ايشان را آب داد. وَ

باقى بماند، و تو نيز براى خودت از هر طعام خوردنى فراهم بياور و در كشتى نزد خود جمع كن تا هم طعام تو باشد و هم طعام آن جانداران ، نوح بر حسب دستورى كه خداى

بهتر و بيشتر و جمع طعام و آذوقه و نگهدارى آن در سيلوهاى مجهز با كمال تدبير سعى مى كند، تا آنكه سالهاى قحطى فرا مى رسد، و يوسف طعام پس انداز شده را در بين

نمود كه منتظر بلا باش و معتقد شد كه اين همان است و فرمود خدا گوشت يوسف را طعام گرگ نميكند پيش از آنكه مشاهده كنم من تعبير خواب راست او را يكى پرسيد از آن

رستگار است و تو را خبر دهم از عاقبت بخل؛ بدرستى كه قوم لوط بخيل بودند بر طعام خود، پس بخل، آنها را به دزدى مبتلا نمود كه دوا نداشت. شهر لوط در سر راه قافله

بنماز جماعت و انتظار نماز بعد از نماز است و امّا درجات افشاء سلام و اطعام طعام و نماز شب است با آنكه مردم در خواب باشند و ظاهرا چون معناى حسنات واضح بوده

قَالُوا أَ إِلَى إِلاّ آمَنُوا ذٰلِکُم تَعْمَلُون تُجْزَى أَيّهَا إِنّي لِلّه طَعَام کَفَرُوا تَکْفُرُون لَه أَيْدِيهِم الْوَاحِد الْقَهّار سَرِيع نَفْس الْمَلاَئِکَة

حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله و سلم نقل شده «اِذا دُعِىَ اَحَدُكُمْ اِلى طِعامٍ فَلْيُجِبْ وَ اِنْ كانَ صائِماً فَلْيُصَلِّ» يعنى: چون يكى از شما به طعامى

و بر سنگ گذاشت و تاريكى چاه مبدل به روشنى و شورى آبش به شيرينى و آن بجاى طعام و شربت او بود. ملكى آمد براى انس او و آن قيدها را باز نمود، پيراهن حرير بهشتى

فرعونيان نجات يافتى و بمحلّ امن و امان رسيدى و ظاهرا اين بعد از آن بود كه حضرت طعام تناول فرموده بود چون گفته‌اند حضرت شعيب از دعاء حضرت موسى در آخر آيات سابقه

بجاى او بازداشت نمايد. بهمين جهت وقتى به دربار يوسف رسيدند و با او در خصوص طعام و آزادى برادر گفتگو كردند خود را در موقف تذلل و خضوع قرار داده و در رقت كلام

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

مردم گرديد و از شهر خارج شد و عيالش براى معاش او گيسوى خود را بريد و داد و طعام گرفت و صبر ايوب بپايان رسيد و از دست شيطان بخدا پناه برد و فقط عرضه داشت

بمسافرت زمستان و تابستان‌ پس بايد عبادت كنند پروردگار اين خانه را آن خداوندى كه طعام داد و سير كرد آنها را از گرسنگى و ايمن نمود آنانرا از ترس. تفسير خداوند منّان

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

كردم طعامى كه هرگز از آن بهتر و پاكيزه‌تر نخورده بودم. پس فرمود: چگونه ديدى طعام ما را؟ گفتم: فداى تو شوم، هيچ وقت غذائى به اين خوبى نخورده بودم، و لكن به

از تمام اصحاب دعوت فرمود و همه را با آن بزغاله و نان جو اطعام نمود و از آن طعام براى جابر بقدرى باقى ماند كه تا چند روز با آن اعاشه نمود لذا خداوند متعال

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

آنكه مرا عبادت كنند. و من از آنان هيچ رزقى نمى‌خواهم و نمى‌خواهم كه به من طعام دهند. وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ (56) «1»

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

نزول: اين آيه هنگامى نازل شد كه قوم موسى به او گفته بودند: («لن نصبر على طعام واحد؛ ما به يك نوع خوراك صبر نخواهيم كرد». آيه ۶۱ سوره بقره) سپس موسى به

نبوت، تكذيب قيامت و اعتقاد نداشتن به بعث و نشور و ثواب و عقاب، نه به جهت آنكه طعام مى‌خورى و در بازار راه مى‌روى. 2- زمخشرى در كشاف گفته: «بَلْ كَذَّبُوا» عطف

مادران و پدران، تجديد كننده عهد به فقرا و همسايگان و يتيمان، اطعام نمايند طعام را، نشر دهند سلام را بين مردمان و نماز گزارند در حالى كه مردم خوابند و غافلند

حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله و سلم نقل شده «اِذا دُعِىَ اَحَدُكُمْ اِلى طِعامٍ فَلْيُجِبْ وَ اِنْ كانَ صائِماً فَلْيُصَلِّ» يعنى: چون يكى از شما به طعامى

(خوردن) طعامی به شما اجازه داده شود- بی‌آنکه در انتظار آماده‌شدن آن (اجازه یا طعام) باشید؛ ولی هنگامی که دعوت شدید داخل شوید، تا چون غذا خوردید پراکنده گردید

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

كم نمايند مكيال و ميزان را، فرا گيرد خداى تعالى به عقوبت آن قحطى و نقصان طعام را. وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ

و همراهند. (حضرت على و حضرت زهراء عليهما السلام كه به يتيم و اسير و مسكين طعام دادند.) «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ» «4» زن و شوهرى كه در كار بد همراهند. أَبِي

و همراهند. (حضرت على و حضرت زهراء عليهما السلام كه به يتيم و اسير و مسكين طعام دادند.) «وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ» «4» زن و شوهرى كه در كار بد همراهند. أَبِي

بتحقيق رسيدى از جانب من بعذرى‌ پس رفتند تا وقتى كه رسيدند باهل آبادى‌ء خواستند طعام از اهل آن پس ابا نمودند كه مهمانى كنند آن دو را پس يافتند در آن ديوارى را

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

در آن عهد ذکرى است و اشاره به ترسى دارد که به خاطر تناول نکردن فرشتگان از طعام ابراهیم(ع)، بر وى عارض شد. ۲- فرشتگان مهمان بر ابراهیم(ع)، او را به دارا

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

فرمودى او را بياوريم حضرت آنها را تحسين و اكرام فرمود و مقرر داشت براى آنها طعام حاضر نمودند و فرمود برادران ابوينى با يكديگر كنار سفره بنشينند و غذا بخورند

هدر است؛ زيرا اين صاع كهانت ملك اكبر است و هركس آن را به من دهد يك بار شتر طعام ضامن او هستم. گفت: معاذ اللّه ما دزدى نكنيم و روا نداريم، اينك بارهاى ما

تَصْلى‌ ناراً حامِيَةً «4» تُسْقى‌ مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ «5» لَيْسَ لَهُمْ طَعامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِيعٍ «6» لا يُسْمِنُ وَ لا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ «7» «1» آيا

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

فَاثْبُتُوا. 5- تحرّف بر قتال براى استعداد است به اينكه اصلاح سلاح خود كند يا طلب طعام و آب نمايد يا مقابل آفتاب باشد كه متأذى شود از آن و غيره. و شرط است در فئه

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

فرمودى او را بياوريم حضرت آنها را تحسين و اكرام فرمود و مقرر داشت براى آنها طعام حاضر نمودند و فرمود برادران ابوينى با يكديگر كنار سفره بنشينند و غذا بخورند

شرع ببرد در صورتى كه دزد پدر يابنده يا مولاى صاحب مال نباشد و در سال قحط طعام ندزديده باشد و مال شرعا ماليت داشته باشد و صاحبش كافر حربى نباشد و اين دفعه

صفحه 112 أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ ثمّ هدى و بعد اشاره فرمود بنعمت طعام و شراب و شفاء امراض كه غالبا بواسطه تقصير انسان در حفظ الصحّه و اطاعت اوامر

دنيا و كمترين منازل اهل بهشت منزلى است كه اگر جنّ و انس در آن وارد شوند و از طعام و شراب آن بخورند و بياشامند چيزى كم نميشود و كمترين اشخاصيكه وارد بهشت ميشوند

بتحقيق رسيدى از جانب من بعذرى‌ پس رفتند تا وقتى كه رسيدند باهل آبادى‌ء خواستند طعام از اهل آن پس ابا نمودند كه مهمانى كنند آن دو را پس يافتند در آن ديوارى را

نمى‏بينم كه با زيارت مؤمن برابرى كند، مگر طعام دادن او. و بر خدا لازم است كه از طعام بهشت طعام دهد، هر كه مؤمنى را طعام داده است».

مردم گرديد و از شهر خارج شد و عيالش براى معاش او گيسوى خود را بريد و داد و طعام گرفت و صبر ايوب بپايان رسيد و از دست شيطان بخدا پناه برد و فقط عرضه داشت

مسلمانان با يهودان دوستى مى‌كردند و اخبار مسلمانان به آنها مى‌گفتند و از ايشان طعام و ميوه مى‌گرفتند؛ حق تعالى از آن نهى فرمود و آيه نازل شد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

نه چنين‌ جلد 5 صفحه 384 است بلكه گرامى نميداريد يتيم را و ترغيب نميكنيد بر طعام دادن بفقير و ميخوريد ميراث را خوردنى بتمامى‌ و دوست ميداريد مال را دوست داشتن

پهلوهاى او بهم آيد و بر او مسلط شود مارها. سوم- مراد ضيق در آخرت است كه در جهنم طعام ايشان زقوم و ضريع، و آب آنها غسلين، و نميرند در آن. 4- مراد آنكه زندگانى

روزه دو ماه پى در پى پيش از آنكه بهم رسند آن دو پس كسيكه نتواند پس بر او است طعام دادن شصت مسكين اين براى آنست كه ايمان بياوريد بخدا و پيغمبرش و اينها حكمهاى

دريغ كنند كه از آن طبقهاى طعام بهشتى بخورند و يك جارچى از زير عرش فرياد كند: به راستى خدا عز و جل محققاً دوزخ را بر هر كه طعام بهشتى خورده است حرام كرده

بودند و فعلا آمده‌اند مدين‌ و قافله‌ ‌که‌ ‌با‌ ‌ما بودند ‌که‌ ‌براي‌ خريد طعام‌ و تجارت‌ آمدند مصر و فعلا مراجعت‌ كردند ‌از‌ همسايگان‌ و ساير اهل‌ قافله‌

ناميده شد؟ فرمود: زيرا او مؤمنين را طعام علمى ميدهد. مگر نشنيده‏ئى كه خدا در كتابش ميفرمايد: «و ما خانواده خود را طعام ميدهيم- ۶۴ سوره ۱۲-». و در روايت ديگر

عليه السّلام در باره طعام سحرى براى كسى كه بخواهد روزه بگيرد، سؤال كرد، آن حضرت عليه السّلام فرمود: امّا در ماه رمضان، پس استفاده از طعام سحرى بهتر است، اگر

شود، گويا كه همه مردمان را زنده گردانيده؛ پس اگر او را طعام ندهيد، او را ميرانيده‏ايد، و اگر او را طعام دهيد، او را زنده گردانيده‏ايد».

كه مسيحيان در مساءله ((نسخ )) القاء مى كردند و پاسخ به آنها در آيه :((كل طعام كان حلا...)) حاصل شبهه اى كه يهود به مؤ منين القاء مى كردند دو قول بى اعتبار

مى‌شد، و به جهت آنكه شيطان قصه ماهى را از ياد من برد اين همه رنج كشيديم و فكر طعام ديگر ننموديم. بعضى مفسرين گفته‌اند «وَ ما أَنْسانِيهُ إِلَّا الشَّيْطانُ»

از من نباشد. بعد همه مردمان را جمع و فرمود: چه مى‌شود گروهى را كه زنان و طعام و طيب و ساير لذات مباحه را بر خود حرام كرده‌اند. بدانيد كه من شما را امر

از تمام اصحاب دعوت فرمود و همه را با آن بزغاله و نان جو اطعام نمود و از آن طعام براى جابر بقدرى باقى ماند كه تا چند روز با آن اعاشه نمود لذا خداوند متعال

مضطرب شدم. راوى گويد: ابو لبابه بيامد و خود را به ستون مسجد بست، قسم خورد كه طعام و آب نخورم تا بميرم، يا خداى تعالى توبه مرا قبول فرمايد. هفت شبانه روز بدين

براى غير، و براى خود تمام مى‌گرفتند. و پادشاه، آنها را امر به احتكار (حبس طعام) مى‌نمود. هرچند شعيب آنها را موعظه نمود فايده نبخشيد؛ تا آنكه سلطان، حضرت

نفس خود شود، وقتى مايل به چيزى گردد، و زمانى كه بترسد، و هنگامى كه اشتها به طعام دارد، و وقتى كه غضب نمايد، و زمانى كه راضى شود؛ در اين احوال، عنان نفس را

جهل و عتبه و شيبه و ابى بن خلف و غيره مقرر نمودند كه هر كدام روزى لشكر را طعام دهد. پس هر يك دو يا سه شتر مى‌كشتند و آنها را به حرب تحريص مى‌كردند. حق تعالى

إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (42) إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ (43) طَعامُ الْأَثِيمِ (44) كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ (45) كَغَلْيِ الْحَمِيمِ

مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ» «۲»؛ يعنى: «يا عقبه! طعام دادن است در روزِ صاحب گرسنگى- يعنى در وقتى كه طعام به دشوارى دچار شود-، بى‏پدرى را كه خداوندِ خويشى

شصت مسكين. پس اگر قيمت شتر بيش از طعام شصت مسكين باشد چيزى بر طعام شصت مسكين افزوده نميشود، و اگر قيمت شتر كمتر از طعام شصت مسكين باشد چيزى بجز قيمت شتر

را اطعام كن، عرضكردم: ثروتمند باشد يا فقير؟ فرمود: ثروتمند هم گاهى اشتهاى طعام دارد. على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از هشام بن حكيم، از سدير

إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (42) إِنَّ شَجَرَةَ الزَّقُّومِ (43) طَعامُ الْأَثِيمِ (44) كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ (45) كَغَلْيِ الْحَمِيمِ

کدام گناه، بزرگتر است؟ فرمود: کشتن فرزند خود از ترس این که مبادا در خوردن طعام با تو شریک گردد، باز گفتم: بعد از آن کدامیک از گناهان بزرگتر از همه است؟

مى‌باشند؟ شاه گفت: بلى. دختر گفت: اى بى‌امانت چرا مرا خبر نكردى؟ به خدا قسم طعام خويش نخورم و جامعه نرم نپوشم تا بدانم كه اهل بهشتم يا جهنم. عبرت: منصور عمار

ابن ابى‌حاتم از ابن عباس نقل نمايد كه اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله از طعام ارزان خريدارى مي‌كردند و تصدق مي‌دادند سپس اين آيه نازل گرديد. تفسیر عیاشى،

با آنكه قمّى ره سكرا را بسركه تفسير فرموده و در مجمع نقل نموده كه در مطلق طعام استعمال ميشود و اينكه از امام صادق عليه السّلام نقل شده كه اين آيه قبل از

وصيّت به امور خيريّه. 3. مباح: مثل وصيّت فرزندان به نوع شغل، حرفه، لباس، طعام. 4. مكروه: مثل وصيّت به مقبره سازى. 5. حرام: مثل وصيّت به ايجاد مراكز فساد،

بتحقيق رسيدى از جانب من بعذرى‌ پس رفتند تا وقتى كه رسيدند باهل آبادى‌ء خواستند طعام از اهل آن پس ابا نمودند كه مهمانى كنند آن دو را پس يافتند در آن ديوارى را

ديگر بيش از اين چه مى خواهيم ما وقتى به مصر مى رفتيم منظورمان خريدن طعام بود، نه تنها طعام را به سنگ تمام به ما دادند بلكه كالاى ما را هم به ما برگردانيدند،