نتایج جستجو

به معنى ذات است. طبرسى ذيل آيه [بقره:9]. فرموده: نفس سه معنى دارد يكى به معنى روح ديگرى به معنى تأكيد مثل «جائَنى زيدٌ نَفْسُهُ» سوم به معنى ذات و اصل همان

خنس خوض خوف خير خيم دبر دخل درى دعع دعو دلو دمدم دنو دهق دهم دهن دون دين ذات ذلک ذنب ذهب ذو ذوق ذى ذکر رئى ربب رجج رجع رجف رجو رحل رحم رحمان ردد ردف ردى

سخن از توحید ذات و صفات می‌گفت و در اینجا سخن از توحید عبادت، و توحید افعال است. توحید عبادت آن است که هیچ کس و هیچ چیز را شایسته پرستش جز ذات خدا ندانیم

بر خلاف آيات ديگر كه تسبيح ذات پروردگار است مثل [احزاب:42]، [انسان:26]. و آيات ديگر. گفته‏اند: مراد از اسم، مسمّى يعنى ذات حق تعالى است و گفته‏اند: مراد

«وَجْه» در لغت به معناى «صورت» است و گاهى به معناى «ذات» به کار برده مى شود. بنابراین «وجه اللّه» یعنى ذات خدا. یعنى از آنجا که صورت آئینه روح و دل آدمى است،

رفع بعد حرف وله کره اول ليس رئى نا کلل قسط جعل وزر ذکر الذى ارض اتى ا يوم ذات ظلم انس وضع غير لم لما وعد سمو صلو نمرق اخذ ظهر صدر خلل زربيه صفف حين خبث

Javascript to function. و تنها ذات ذوالجلال و گرامی پروردگارت باقی می‌ماند! |و تنها ذات با شكوه و ارجمند پروردگارت باقى مى‌ماند و ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت

نسبت دادن جهل و نادانى به ذات پاک خداوند است و ذات او را محل تغییر و حوادث دانستن. حاشا که شیعه امامیه چنین احتمالى را درباره ذات مقدس خدا بدهند. آنچه شیعه

گونه قدرت و شدت نیز، «شَوکة» اطلاق مى شود. بنابراین، «ذات الشوکة» به معناى سربازان مسلح، و «غیر ذات الشوکة» به معناى کاروان غیر مسلح است که اگر مردان مسلحى

كرده‏ايم. ل فى ه على اخذ من ب لا ها نا کلل ما امر وذر مجد شىء حفظ رحم لقى ذات جرى بشر دسر نسخ بقى غضب کم ربب قرء عين رئس قرآن موسى سقر قدر وعظ تسع حمل هدى

شمس ه الى فى ل لا ان وله الله کون ما وجد هم اذا ک قول ارض طلع سبح ليل سبب ذات بلغ زيت بتل غرب برک لون عين خلف ولى کم برر قوم حمء کما حتى الو کذب ورى ايى

احدیت خدا ۱۳; بساطت خدا ۱۱، ۱۲; تعالیم خدا ۱; حقیقت ذات خدا ۴; ذات خدا ۱۶; عجز از شناخت ذات خدا ۹; عظمت ذات خدا ۹ شرک: دلایل رد شرک ۱۱; رد شرک ۱۳ عبادت: عبادت

پس از اظهار تسلیم در برابر پروردگار و وصول بر مرحله عبودیت و استمداد از ذات پاک او نخستین تقاضای بنده این است که او را به راه راست، راه پاکی و نیکی، راه

ذوق بعد بشر قوم لن فرض جنب کلل حسن الم صدر طلق امن عرض فضل جزع ايى ظلم کفر ذات مثل هلع سرر نعم فوز خلق هو بين لغب تبع ا وقى ابو يئس ارض تلک نذر عدد حزن فرح

ظاهراً مراد از وجه در اين دو آيه ذات پروردگار است. طبرسى ذيل [بقره:112]. فرموده: عرب وجه الشى‏ء بكار برده و از آن ذات شى‏ء اراده مى‏كند و اين از آن باب

ثبات دارد و بدیهى است که حیات در خداوند حیات حقیقى است; چرا که حیاتش عین ذات او است، نه همچون موجودات زنده در عالم خلقت که حیات آنها عارضى است و لذا گاهى

«هنگامی که سخن به ذات خدا می‌رسد سکوت کنید». یعنی در باره ذات او سخن نگوئید که عقلها در آنجا حیران است و به جائی نمی‌رسد، و اندیشه در ذات نامحدود برای عقول

معناى کمى و ریزى و کوچکى نیست، بلکه اطلاق این صفت بر ذات اقدس او به سبب نفوذش در اشیا و ممکن نبودن درک ذات بارى است ... و اما «خبیر» به معناى آن است که هیچ

«گناه» نیز اطلاق شده است، و در آن اشاره لطیفى به این حقیقت است که هر انسانى در ذات خود پیوندى با حق، و پاکى و عدالت دارد، و آلودگى به گناه در واقع جدایى از این

اقدس او راه ندارد. الْقَيُّومُ‌: آن ذاتى كه قائم است به ذات خود، و قيام و پايدارى هر موجودى به ذات او است. اى ز وجود تو وجود همه‌ پرتوى از بود تو بود همه‌

وجودى مى‏باشند. رضا به فعل و صفت تعلق مى‏گيرد نه به ذات مثل [يونس:7]. [توبه:59]. و اگر متعلق به ذات باشد منظور از آن وصف و فعل است مثل [مائده:119]. يعنى

وجودى مى‏باشند. رضا به فعل و صفت تعلق مى‏گيرد نه به ذات مثل [يونس:7]. [توبه:59]. و اگر متعلق به ذات باشد منظور از آن وصف و فعل است مثل [مائده:119]. يعنى

دسترسى به راه نبوت و رسالت قبل از بعثت است. و یا به تعبیر دیگر، پیامبر در ذات خود چیزى نداشت، هر چه داشت از سوى خدا بود; بنابراین، در هر دو صورت مشکلى پیش

همراه است. و آن از صيغ مبالغه است مثل رحيم و عظيم. سميع از صفات ذات است و خداوند در ذات خود سميع است خواه مسموعى باشد يا نه، در اصول كافى باب صفات الذات

لَهُ‌: و نيست و نبوده و نخواهد بود براى ذات يگانه، كُفُواً أَحَدٌ: همتا و مماثل، يعنى او را مثلى و نظيرى و شبهى در ذات و صفات نيست. نكته- تكرار لفظ جلاله اشعار

معانى حسنه مانند: صمد، معبود و مشكور تمام اينها دالند بر ذات يكّه يكتاى خداوند جل جلاله. تنبيه: ذات احديت الهى را نود و نه اسم، يا چهار هزار اسم مى‌باشد بنابر

خداوند مطرح نشده است. صفات خداوند دو گونه‌اند، برخى صفات، عين ذات او هستند و قابل تجزيه از ذات الهى نمى‌باشند. مانند: علم، قدرت و حيات. امّا برخى صفات كه

نهفته شده، و به همین دلیل، براى ارتباط مرموز و سریع انبیاء با عالم غیب، و ذات پاک پروردگار، این کلمه استخدام شده است. در قرآن مجید، و لسان اخبار «وحى» به

انن قوم الذين قد قول مثل اول يوم وزر کون انس ثقل کلل لم ربب الله الى رئى ذات ايى خطء ثم اله ى ذرر الا يى شىء نفخ انث کره فلک نوح رزق او وله لما رضع ملک

حقيقت خداى را جل جلاله كه قادر باشد بر احياء و اماته، و شما خالقان را به غير ذات احديت او يارى و ياورى نيست، بلكه ولى و والى و متولى و والى شما و كار شما خدا

گیاهان و پیدایش چشمه ساران (و الأرض ذات الصدع) چنانچه «ذات الرجع» در آیه قبل به باران نظر داشته باشد; «ذات الصدع» در این آیه به نتایج باران در زمین اشاره

دارد. (فى السموت) ۹ - ذات خداوند، براى بشر، غیر قابل شناخت است. (و له المثل الأعلى) از این که در معرفى خداوند، به جاى پرداختن به ذات، مى گوید برتر از آن

بار) وَ السّمَاء تُوعَدُون إِن إِنّمَا فَإِذَا مَا الدّين رَبّک لَه النّجُوم ذَات طُمِسَت مِن عَذَاب نُذْرا أَو دَافِع يَوْم إِذَا إِنّکُم لَصَادِق الْمَسْجُور

«1» فَتَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌: پس برتر و بالاتر است ذات خداى تعالى از آنچه شريك نمايند با ذات او در الوهيت و خالقيت. تنبيه: از آيه شريفه دليل ديگرى در

آنكه: و ذليل و خوار باشند اصحاب رويها براى ذات زنده‌اى پاينده، يعنى تمامى مردمان خاضع باشند خداوند سبحان را مانند ذات اسيران در دولت پادشاه قهار و تسليمند فرمان

كه واجب الوجود لذاته باشد. و اين مطلب هم محقق است كه ممكن را قادر بر توصيف ذات واجب نيست، زيرا توصيف فرع بر احاطه، و احاطه ممكن بر واجب محال است، پس تعريف

آسایش زندگى (و ءاوینهما إلى ربوة ذات قرار و معین) ۸ - مطلوبیت زندگى در سرزمین هاى خوش آب و هوا (و ءاوینهما إلى ربوة ذات قرار و معین) ۹ - توجه ادیان الهى،

گفته است. قول الميزان از همه بهتر و درست‏تر است زيرا «ذوُالْعَصْفِ» مقابل «ذات الْاَكْمام» است كه درباره نخل آمده همان طور كه از اكمام غلاف خرما مراد است

فعل ربّک ... إرم ذات العماد) ۴ - قوم عاد، مردمى متمدن و آشنا با فن ساختمان سازى (إرم ذات العماد) ۵ - «ارم»، نام دیگر قوم عاد* (إرم ذات العماد) درباره مراد

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... عاد لم ب ذات التى ک عمد ربب فعل خلق مثل کيف رئى ها فى

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... جرى ب لوح ذات عين نا على جزى ه حمل ل قدر من قد کون امر

كنيد و صبح و شام او را به پاكى بستاييد. و دایم صبح و شام به تسبیح و تنزیه ذات پاکش بپردازید. و صبح و شام او را تسبیح گویید. و هر بامداد و شبانگاه تسبيحش

السّماء ذات الحبک) برداشت یاد شده بدان احتمال است که «حُبُک» به معناى راه ها باشد. ۳ - آسمان، داراى بنایى محکم، استوار و خلل ناپذیر (و السّماء ذات الحبک)

اقرار به كبريائيت و عظمت ذات احديت، وَ أُولُوا الْعِلْمِ‌: و شهادت دهند صاحبان علم به دانش و بينش خود به الهيت و وحدانيت ذات سبحانى. تفسير اثنا عشرى، ج‌2،

تحریف دست می‌یازند (و واژه‌هائی به کار می‌برند که از نظر لفظ یا معنی، منافی ذات یا صفات خدا است)، آنان کیفر کار خود را خواهند دید. و نیکوترین نام‌ها ویژه‌ی

ستمگران هيزم جهنّم اند. ل فى ان حمل لو جيد جهنم ه ها قوم مرء کون لهب حبل على من ذات طرق ف سقى نور مسد قسط صلى رشد أما هم حرى س

احتمال قوى آنست كه مطلق جن و انس مراد باشد. ها ل وضع فى وزن ارض فکه خسر نخل لا ذات کمم قسط ب

مجيد به كار رفته، به معنى فطن و زيرك نيز آيد مفرد آن يقظان نيز آمده است. هم ذات رقد رشد حسب ولى قلب ه ل يمن وجد لن شمل کلب

پر باران» (و السماء ذات الرجع). تفسیر آیات ۱ - آسمان، داراى باران هاى پیاپى و فائده هاى مداوم و جایگاه ظهور مکرر ستارگان (و السماء ذات الرجع) «رَجْع» به

قسمت موجب نقض و احتياج و حدوث، و ذات الوهيت شايسته اين صفات نباشد. وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ‌: و نباشد مر ذات الهى را شريكى در پادشاهى و سلطنت

اين دو تجاوز نكند. تنبيه: چون حق تعالى ذكر فرمود كه ذات سبحانى قيّوم است، يعنى ذات الهى قائم به ذات خود و قائم به تدبير مصالح خلق و مهمّات ايشان است و قوام

تعالى منظور نيست و آن فقط علم ذات بارى است، ولى التزاماً به جميع صفات خدا دلالت دارد و شايد از اين جهت گفته‏اند: اللّه نام ذات واجب الوجودى است كه جامع تمام

ب فى نور لو عمد مدد ه ذرع شئم ها انن بسط فئد صحب ل نا ولى کلب شمل التى من ذات فرر يمن

اختلاف ۴، ۶، ۱۰ ; عوامل حل اختلاف ۲۲ اسماء و صفات: خبیر ۱۶ ; علیم ۱۶ اصلاح: ذات البین ۳، ۴، ۶، ۷، ۸، ۹، ۱۰، ۱۱، ۱۲، ۱۴، ۱۹، ۲۰، ۲۱ ; تشویق به اصلاح ۱۴ ; زمینه

ذلک عن سبع کتب علو غفر حسن حمد قدر اخر کفر الک جبل بنى سئل لئک وحد صور زين ذات خلف ظلم ليل برک عرش کذب

قعد عبد ما لوم حسر لو لم سمو على کيف علم ا قتل کفف قوم عنق رئى ملک کثر جعل ذات سلک خرج شدد خلق ذکر الا نفق سبل ذرع عدو سحب قبض اذ لئک کون ن انا سوء کلب وقى

عِبادَتِهِ‌: سر كشى و تكبر ننمايند از پرستش و ستايش ذات احديت الهى. وَ يُسَبِّحُونَهُ‌: و تنزيه مى‌كنند ذات اقدس سبحانى را از آنچه لايق كبريائى او نيست. وَ

بگردان. ای پیغمبر هر چه از خدا به تو وحی شد از آن پیروی کن، که خدایی جز آن ذات یکتا نیست و از مشرکان روی بگردان. از آنچه از سوی پروردگارت به تو وحی شده پیروی

خواهيم آورد. لابد سگ نيز در آن مدت با آنها بوده است. هم قول علم ه ب مثل سدس ذات ما خمس من رجم ثمن سبع غيب على کلب ربع ان جرح شمل هن بسط ک حمل ثلث ذرع يمن

ندى قوم ثبر وعد حمم نصب بصر اوب عن کسب عمل خشع لظى الذين دعو بور ذرع بشر ذات سقى کبر نزل بل حمى التى ظلم دور جىء ذمم وصى نا ضلل سوء ام قرر سلسل دين کلل

الذى حجر الله ى اول کم مثل اهل شهد شجر اذ ا انن دئب يى ليس طلع الذين وقى ذات حرب خدد کلل لا درر غير يا ربو زبد خلق کوکب فى برک قوم انتم لما شىء عدد فئد

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ «28» هركه روى زمين است، فنا پذيرد و (تنها) ذات پروردگارت كه داراى شكوه و اكرام است، باقى مى‌ماند. پس كدام يك از نعمت‌هاى

اشياء به تمام جهات، حق و سزاوار است ذات او را ملكيت، زيرا مالكى است غير مملك و هر مالكى غير او عاريه باشد، لكن ذات حق مالك بالذات است. «1». علل الشرايع،

تنزيه ذات خود نمود از اتخاذ ولد. وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ‌: و نبوده و نيست با ذات يگانه او هيچ خدائى كه در الوهيت شريك او باشد، زيرا اگر ذات او را

غیره» ... . امام باقر (ع) فرمود: مراد از «یخوضون فى آیاتنا»، سخن گفتن در مورد ذات خداوند و مجادله کردن درباره قرآن است. «پس از آنان رویگردان شو تا به سخن دیگرى

آیات شامل این کلمه جلل‌ (۲ بار) بزرگى قدر. [رحمن:27] ذات پروردگارت ماندنى است كه صاحب عظمت و اكرام است . راغب گويد: جلالة بزرگى قدر است و جلال بدون تاء

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

(نگا: التفسیر القرآنی للقرآن). «لِوَجْهِ اللهِ»: به خاطر ذات پاک یزدان. برای رضای خدا. مراد از وجه، ذات است (نگا: بقره / و رعد / ، روم / و ). لَيْسَ‌ الْبِرَّ

داناست و اوست كه در آسمان خداست و در زمين خداست، و هموست سنجيده‌كار دانا. و آن ذات یگانه است که در آسمان و زمین (و در همه عوالم نامتناهی) او خداست و هم او (به

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ «28» هركه روى زمين است، فنا پذيرد و (تنها) ذات پروردگارت كه داراى شكوه و اكرام است، باقى مى‌ماند. پس كدام يك از نعمت‌هاى

و آن سبب عجز خداست (معاذاللَّه). به نظر مى‏آيد اهون بودن خلقت دوم نسبت به ذات آن است كه پيداست شروع هر چيز از اعاده آن پر معونه‏تر است يعنى: اعمال قدرت

وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ «18» وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ‌: و ذات قهار اوست قهر كننده، و غلبه نماينده فوق بندگان خود، يعنى او سبحانه استعلا

است در «عهد» گفته‏ايم كه ظاهرا مراد از عهد فهم و عقل و درك بشر است كه در ذات او گذاشته شده و مراد از ميثاق محكم كردن آن است بوسيله انبياء و رسل عليهم السلام

و آن سبب عجز خداست (معاذاللَّه). به نظر مى‏آيد اهون بودن خلقت دوم نسبت به ذات آن است كه پيداست شروع هر چيز از اعاده آن پر معونه‏تر است يعنى: اعمال قدرت

باخذ انتقام او مى‌شود؛ پس بالنسبه به ذات احديت الهى غايات اين الفاظ مراد باشد، زيرا به معنى اول باعث تغير ذات و تغير ذات محال است، لذا مراد از محبت لازمه آن

مخلوقين در ذات و صفات و افعال. پادشاهى كه نافذ است امر و نهى او سزاوار است به اميدوارى به وعده او و ترس از وعيد او. تبصره: آيه شريفه بيان فرمايد كه ذات يكتاى

سَمِيًّا (65) بعد از آن بيان امتناع نسيان را نسبت به ذات خود فرمايد: رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌: ذات الهى پروردگار آسمانها و زمين. وَ ما بَيْنَهُما: و

طلع حتى عن شهد کثر کم لا لهو اول جىء کهف علم شمس نکر کتب توب وثن قد ثم رئى ذات لغو رفق ها غير يمن رجس ک اخر عفو شرک هى ه امر قوم کرم الى على ملل غرب غفر

اوى ايى روح ائى يوم احزاب يا جثم لم ارم طغى ايکه تلک لوم مدن بوء أما وقى ذات اول جحد عمى غلظ دور طغو ذو کبر جىء فسق قرع عزز عاد عمد التى ظلم عقب خلف وتد

به جانب چپ آن مى تابید. (و ترى الشمس إذا طلعت تزور عن کهفهم ذات الیمین و إذا غربت تقرضهم ذات الشمال) «تزاوُر» به معناى منحرف شدن و مایل گشتن است (لسان العرب)

او خود اختيار نمودى، لكن ذات سبحانى اجلّ و اعلى باشد از احتياج به ولد و مخلوق مماثل خالق نخواهد بود. سُبْحانَهُ‌: منزّه است ذات او از اتخاذ ولد، هُوَ اللَّهُ

زيرا نعمت آفرينش و پرورش و ساير نعم نامتناهى كه افاضه شده، از او است، زيرا ذات يگانه سبحانى، مبدع جميع اشياء و مربى همه ممكنات، و اصول جميع نعم و فروع آن،

خطء نسو صحب درى ظهر ذا بسل سرع شفق شرب اخر حمل ذکر شرک بحر خرج مول اهل فضل ذات شطن لهب

ارض امن صدق روح ا سئل رفع وحد ظنن رجج دفع ثم علم نا الله کفر الک هو سلم لم ذات عظم لما حقق اجر بين افک لئک دين صرف بطل کسب لا شطن ظلم حبک قوم وجد ذا عن الا

زیبا) خلقتش فرمود از نطفه ای [ناچیز و بی مقدار] آفریده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. از نطفه‌اى آفريد و به اندازه پديد آورد

می‌کشند، خدا آنچه را نهفته و آنچه را آشکار می‌دارند می‌داند. همانا او به ذات (و درون) سینه‌ها بسی داناست. همانا ایشان برمی تابند سینه‌های خود را تا پوشیده

و فرمانفرمائى‌ جلد 6 - صفحه 161 اختصاص دارد به ذات سبحانى جل جلاله. فَاعْبُدْهُ‌: پس پرستش و ستايش كن ذات احديت الهى را كه مالك الرقاب است. وَ تَوَكَّلْ

مخصوصى به انسان عارض مى‏شود و آن توأم با تأثر و تغيير حالت است. مى‏دانيم كه ذات بارى تعالى ثابت و نامتغير است در اين صورت مراد از غضب خدا كه در بسيارى از

خویش را به دشنام نیالائید و گذشت نمائید، کار خداپسندانه‌ای نموده‌اید و همچون ذات باری، عفو پیشه کرده‌اید) چرا که خداوند بسیار باگذشت و بس توانا است. اگر خیری

و ثابت در ذات و واجب در جميع جهات الوهيت. وَ أَنَّ ما يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْباطِلُ‌: و به سبب آنكه آنچه مى‌خوانند و مى‌پرستند غير از ذات يگانه او باطل

الايجاد، و مصور از حيثيت ترتيب و صور مخترعات. لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌: مر ذات سبحانى راست نامهاى نيكو كه در شرع و عقل مستحسن و پسنديده است، زيرا آنها دالند

کسب اصل حبب کون بعد حتى خفت انتم کتم اجر ام درى نظر عذب شکر غفر امن شىء صرر ذات بعث رفع حبط قرب ها لعل علو ليل صدر غفل ربب سرب ذلک بغى عمل رزق

بالذات، پس محتاج به غير نخواهد بود بلكه تمامى موجودات محتاجند در وجود و بقا به ذات احديت او. «1» علل الشرايع، باب 9، ص 13 حديث 10. جلد 12 - صفحه 287 در حديث

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

تعظيم و اجلال و ثنا بر ذات كبريائى خود مى‌فرمايد: تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ‌: تنزيه مى‌نمايند از نقايص امكان و حدوث ذات سبحانى را آسمانهاى هفتگانه

رفق ظنن نن کهف بسق دنو سلم شجر جبل امن رکب حيى ولى کلل تبع کون رئس عند حصد ذات رحم

کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ردّ به معنى بر گرداندن است. خواه برگرداندن ذات شيى‏ء باشد مثل [احزاب:25]. [قصص:13]. و خ.اه برگرداندن حالت باشد نحو [تين:5]

گفته: در سوره توحيد اوصافى براى خداوند متعال ذكر شده است كه همه آنها منحصر در ذات مقدّس اوست خدا احد است، صمد است... و زائيده نشده و همتائى براى او نيست با

بنات اللّه ناميدند. پس تنزيه فرمايد ذات اقدس خود را از كلّيه نقايص به يك كلمه جامعه: سُبْحانَهُ‌: پاك و منزه باشد ذات احديت الهى از آنچه شايسته و سزاوار

(65) چون حق تعالى بيان فرمود اختصاص ذات احديت خود را به قدرت تامّه فائقه عامّه، در عقب آن ذكر فرمايد آنچه لازم ذات او است از تفرّد به علم غيب به اينكه:

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

نُورِهِ - يَهْدِى اللهُ لِنُورِهِ» است نور اول كه به لفظ جلاله حمل شده راجع به ذات باريتعالى و نور دوم وسوم راجع به نور ايمان است. «اللهُ نُورُ السَّمواتِ وَ

مخصوصاً قبيله قريش پرستيده مى‏شد. بتكده عزّى در وادى نخله شاميّه بالاى سر «ذات عرق» ميان راه عراق و مكّه بود و احترام آن بت نزد قريش بدان پايه بود كه دره‏اى

معناى أحد بودن خداى تعالى معناى اين كه خدا «صمد» است اين ست كه هر چيزى در ذات و آثار و صفات محتاج اوست و او، منتهى المقاصد است بيان اين كه نزایيدن، زاده

رُوحِهِ‌: و دميد در آن مخلوق از روحى كه اختصاص و ملكيت ذات يگانه سبحانى است. نكته: اضافه روح به ذات احديت، اضافه تشريفى است به جهت تكريم و تشريف آدم عليه

وفا کنید هرگاه که بستید، و سوگندها را پس از تأکید (آنها با قَسمِ به نام و ذات خدا) نشکنید، در حالی که خدای را آگاه و گواه (بر معامله و وفای به عهد) خود

قرآن كريم يافته است مثل [نحل:68]. مراد از وحى تفهيم ذاتى است كه خداوند در ذات زنبور عسل گذاشته و طريق عسل سازى را به وى آموخته است ولفظ «أَوْحى» دلالت دارد

چنين مى‏شود: مى‏ماند پروردگارت كه داراى صفات جلال و جمال است خدائى كه مقام ذات بالاتر از همه و در مقام نعمت، معطى و مفيض همه نعمت‏هااست. در كشّاف از رسول

(43) وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكى‌: آنچه در آن صحف است و بدرستى كه ذات خداوندى بخنداند و بگرياند، يعنى منشأ خنده و گريه از او است، زيرا او خالق قوه

صاحب عرش عظيم، بزرگوار در ذات و صفات، يا مالك ملك و غالب بر جميع مكنونات. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ وَ السَّماءِ ذاتِ الْبُرُوجِ «1» وَ الْيَوْمِ

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

سبحانى تواند رسيد، و هيچ قلبى نيست كه براى ذات كبريائى حدى ثابت كند. پس خداى تعالى را وصف نمى‌كنيم مگر چنانكه خود ذات خود را وصف فرموده‌ (لَيْسَ كَمِثْلِهِ

الْمُلْكُ الْيَوْمَ» پس ذات احديت فرمايد: «لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ» كجايند جبارون؟ كجا هستند آنها كه ادعا نمودند با ذات من خداى ديگرى را؟ كجايند

إِلهَ إِلَّا هُوَ: خداى به حق اوست، نيست هيچ معبودى سزاوار پرستش و ستايش مگر ذات يگانه او، وَ عَلَى اللَّهِ‌: و بر خدا، نه بر غير او، فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ‌:

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

معلل به غرض باشد، يعنى به جهت حكمت و مصلحتى است كه راجع شود به بندگان؛ زيرا ذات سبحانى غنى بالذات باشد: تقرير دليل آنكه: يكى از افعال الهى، خلقت اين عالم

كليات و جزئيات بر او مخفى نيست. پس سزاوار است كه بندگان در جميع حالات از ذات سبحانى ترسان و هراسان باشند، و بر هيچ چيز كه مخالف رضاى او باشد جرئت ننمايند

احتياج ندارد به عذاب شما، براى تشفى غيظى يا جلب نفعى يا دفع ضررى. منزّه است ذات احديّت الهى از احتياج و عوارض، و عقاب فرمايد مصر بر كفر را، زيرا اصرارش مانند

موهم احتياج متخذ است به خليل، از اين جهت در بيان رفع اين ابهام و استغناى ذات اقدس خود مى‌فرمايد: وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌: و

سبحان با رحمت در خدا به معنى عطا و احسان است نه تأثر و انفعال قلب زيرا در ذات بارى انفعال نيست. طبرسى در موارد بسيارى از جمله در تفسير سوره حمد و ذيل آيه

يمن اخذ على شمل کتب هن او الذين جنن اتى نا بين اذا بعد سلم کفر اول جهد الا ذات وقى ذلک ها ا زوج شئم نکث ائى يوم اوى لکن لقى جنب ثلث عمل قوم عهد امن عقد ايى

وسیله علم (زاید بر ذات)، عالم و به وسیله قدرت (زاید بر ذات)، قادر و به وسیله حیات (زاید بر ذات)، زنده و به وسیله قدمت (زاید بر ذات)، قدیم و به وسیله شنوایى

ماست. پس به آنچه کرده‌اند به‌خوبی آگاهی مهمشان خواهیم داد. به‌راستی خدا به ذات (و درون) سینه‌ها بسی داناست. و آنکه کفر ورزد اندوهگین نسازدت کفرش بسوی ما

نخوانيد و مساجد ويژه خداست، پس هيچ كس را با خدا مخوانيد. و مساجد مخصوص (پرستش ذات یکتای) خداست پس نباید با خدا احدی غیر او را پرستش کنید. و مساجد ویژه خداست،

زمين غير از ذات يگانه الهى، و البته اگر عناد و لجاج نباشد هر عاقلى حكم نمايد كه نيست در عالم، ذاتى كه قوام وجوديه اشياء مربوط به او باشد غير ذات «اللّه»،

فرا داده‌اید و مجسّمه‌ی ما را به خاطر منافع خود پرستش نموده‌اید. معبود حق ذات پاک پروردگار است و بس). و (یاد کن) روزی را که همه‌ی آنان را گرد (هم) آوریم،

را كه اصول دين است مقدم داشته بر عبادت ذات خود كه فروع دين است. و ايضا «ف» در (فَاعْبُدْنِي) صريح است كه عبادت ذات بارى تعالى واجب است به وجه الهيت، يعنى

و کافران) می‌باشند (و در آیه‌های متعدّد ذکری از ایشان رفته است) درباره‌ی (ذات و صفات) خدا به جدال پرداخته‌اند و به کشمکش نشسته‌اند. کسانی که کافرند، (خداوند

و تدبير و دلالت ايشان بيشتر است بر وجوب عبادت و اطاعت حق و پرستش و ستايش ذات يگانه او. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي

الهی فرا گرفته است. و در برابر) نسبتهای ناروائی که (درباره‌ی اسلام و در مورد ذات پاک خدا) می‌زنید، تنها از او کمک و یاری خواسته می‌شود. گفت: «پروردگارم! به

كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ «1» تَبارَكَ‌: بزرگوار و متعالى است از صفات مخلوقين در ذات و صفات، يا «1» نور الثقلين، جلد 5، صفحه 378. جلد 13 - صفحه 238 ثابت است بر

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

وَ الشَّهادَةِ: دانا و آگاه باشد به كارهاى نهانى و آشكارا و معدوم و موجود. ذات احديت الهى بدين دو كلمه اشاره فرمود كه تمام اشياء در حيطه علم‌ «1» تفسير ابو

چنين مى‏شود: مى‏ماند پروردگارت كه داراى صفات جلال و جمال است خدائى كه مقام ذات بالاتر از همه و در مقام نعمت، معطى و مفيض همه نعمت‏هااست. در كشّاف از رسول

الْوَحْىُ عَنَّا» شوم بودن در اثر رحلت آن حضرت و برداشته شدن وحى است. نه اينكه ذات روز شوم باشد رجوع شود به وسائل ابواب آداب سفر... با تدبر در روايات قطع نظر

آیات شامل این کلمه ف‌ (۲۹۹۹ بار) وقى‌ (۲۵۸ بار) وَ السّمَاء ذَات الْيَمِين هُم الشّمَال مَا الْأَرْض لَکُم إِذَا اللّه فِي الرّجْع أَن نُقَلّبُهُم إِنّه

يكديگر جلد 10 - صفحه 378 آميخته كرد و آدم را از اين تركيب بيافريد تا تركيب ذات آدم دليل باشد بر فردانيت و وحدانيت قادر و خالق آدم و عالم. ذلِكَ عالِمُ الْغَيْبِ

فرشتگان به خاطر نفخه‌ى الهى، به آدم سجده كردند ولى برخى انسان‌ها حتّى به خاطر ذات حقّ براى خدا سجده نمى‌كنند. مِنْ رُوحِي‌ ... لَهُ ساجِدِينَ‌ 7- انسان داراى

عارض شود مانند تخمه و درد و كسالت، هيچ نوع كدرتى براى آنها حاصل نشود. تنبيه: ذات احديت خالق منان نمونه‌اى و اشاره‌اى در اين آيات از فضل نامتناهى خود نسبت به

از حيوان و نبات و جماد، داراى شعور و ادراك، و هر دسته به لغتى تسبيح كنند ذات سبحانى را، و ما نمى‌فهميم، چنانچه بسيارى از كلام مردم را كه لغات آنها را هيچ

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

)) در: (( وجه الله )) ، (( وجه ربك )) وامثال آن . مراد از (( وجه الله )) ذات خدا نيست ، بلكه هر چيزى كه به خدا انتساب دارد و نيز آنچه كه بنده از خداى خود

لَهُ عِوَجاً «1» الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي‌: حقيقت هر سپاس و ثناى جميل، مختص ذات خداوندى است كه: أَنْزَلَ عَلى‌ عَبْدِهِ الْكِتابَ‌: نازل فرمود بر بنده خود

كه راستگو و درست كردار مى‌باشد، يعنى در آن وقت هيچكس به نصرت قادر نبود مگر ذات سبحانى فقط. اين تقرير فرمايش پيش است. يا ولايت روز قيامت خاصه خدا باشد و يارى

منتفى و امر و نهى صحيح نباشد. 3- كفر و ظلم و كذب و فاحشه، قبيح، و صدور آن از ذات سبحانى محال است، زيرا تمام افعال او بر وجه حكمت و مصلحت، و از قبايح منزه و

هستى تحت يك‌تدبير، نظارت وحركت تكاملى قرار دارند. «رَبُّ الْعالَمِينَ» 4- ذات خداوند قابل شناسايى نيست، بايد او را از راه آفريده‌هايش شناخت و معرّفى كرد

گذشته و حال، و اینجا و آنجا و همه‌جا، و دنیا و آخرت و برزخ، همه متعلّق به ذات پاک پروردگار است. «نَسِیّاً»: رهاکننده. فراموشکار. صیغه مبالغه ناسی است. اللَّهُ‌

رَبَّكُمُ اللَّهُ‌: اى عقلاى عالم، بتحقيق پروردگار آفريننده، مالك مطاع شما، ذات احديت اللّه، مستجمع تمام صفات كماليه و منزه از كليّه نقائص است، الَّذِي خَلَقَ

فاقد نیروى دفاعى مقاوم (غیر ذات الشوکة) «شوکة» به معناى خار درخت و بوته است و در آیه کنایه از سلاحهاى جنگى است. بنابراین «غیر ذات الشوکة» یعنى گروهى نامسلح

انكارى) يعنى نيست در عالم وجود ذاتى كه بيافريند و از عدم بوجود آورد خلق را مگر ذات يگانه قادر متعال كه آثار قدرت او هويداست. ثُمَّ يُعِيدُهُ‌: پس اعاده دهد و

6- به معنى ذات. 7- به معنى رضا. و در آيه شريفه «وجه» را به معنى چهارم و ششم و هفتم حمل توان كرد، يعنى هر جا رو آوريد پس آنجا جهت الهى يا ذات سبحانى در آن

شگرف و عجیبی، همه تعلق به ذات پاک او دارد. بنابر این هر کس در این عالم مدح و ستایشی از چیزی کند این حمد و ستایش سر انجام به ذات پاک او بر می‌گردد، و به گفته

آرمیده) But as for you, O tranquil soul. ترتیل: ترجمه: «النَّفْسُ»: خود شخص. ذات انسان (نگا: نحل / اسراء / ، کهف / . «الْمُطْمَئِنَّةُ»: آسوده خاطر. آرمیده

به آنها می‌گوید: همانند پیامبر، باید بر ذات پاک خدا تکیه کنند، و لذا در پایان آیه می‌خوانیم: «و مؤمنان تنها بر ذات خداوند، باید توکل کنند» (وَ عَلَی اللَّهِ

شده است. عبادت خدا عبادت به خدا چنان كه گفتيم تذلّل در پيشگاه اوست با تقديس ذات وقدّسش و آن مخصوص خداست و غير او مبرّى از نقائص نيست «لا اِلهَ اَلَّا هُوَ

در توحيد از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده است و مردم بر حسب اقتضاء ذات و طينت اصليّه خودشان بر دو قسمند بعضى شقى و برخى سعيدند چنانچه از پيغمبر صلّى

غيرها و در روايات ائمه اطهار بانتهاء تكلّم و حسن سكوت وقتى منجرّ بگفتگو در ذات خدا شود تفسير شده و موجبات سرور و حزن بندگانرا خداوند فراهم ميفرمايد پس او

الْعَرْشِ‌: پروردگار عرش عظيم، عَمَّا يَصِفُونَ‌: از آنچه وصف مى‌كنند كافران ذات يگانه او را بآنكه صاحب ولد است. تنبيه: ذكر ربوبيت آسمان و زمين و عرش دلالت

فرشتگان به خاطر نفخه‌ى الهى، به آدم سجده كردند ولى برخى انسان‌ها حتّى به خاطر ذات حقّ براى خدا سجده نمى‌كنند. مِنْ رُوحِي‌ ... لَهُ ساجِدِينَ‌ 7- انسان داراى

ايشان دروغگويانند در آنكه تكذيب حق را نمايند، يا در اتخاذ ولد و شريك نسبت به ذات بارى تعالى جلّت عظمته. قُلْ لِمَنِ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيها إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

جفت‌هایی‌(نهاد). بدین وسیله شما را در آفرینش آشکار و نمودار می‌گرداند. هرگز چیزی (در ذات و صفات و افعالش) همانند او نیست و اوست بسیار شنوای بس بینا. گنجینه‌ها، سازمان‌ها

سبا- آيه 13. جلد 9 - صفحه 164 وَ هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ‌: و ذات خداوندى ذاتى است كه خلق فرمود و منتشر ساخت شما را در زمين به سبب تناسل. وَ

رهنمون می‌شود، عاملی است برای توسل و توجه به ساحت قدس الهی، و استمداد از ذات پاک پروردگار، و لذا در روایات متعددی می‌خوانیم: در روزهائی که نام نحس بر آن

حق و راست و درست كه در آن تخلف نيست. إِنَّهُ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ‌: بتحقيق ذات قادر متعال بيافريد در اول خلق را، و از كتم عدم، به عرصه شهود آورد. ثُمَّ يُعِيدُهُ‌:

آيه شريفه دلالت دارد بر اينكه ذات سبحانى عالم است بذاته، يعنى ذات او عين علم؛ و علم، عين ذات او باشد؛ چه اگر زائد بر ذات بودى، هر آينه فوق او عليمى بودى،

الْحَقُّ» 8- با سؤال، فطرت‌هاى خفته را بيدار كنيد. أَ وَ لَمْ يَكْفِ‌ ... 9- ذات مقدّس خدا شاهد و گواه بر خود اوست. «أَنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ»،

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

داشت حقير از ذكر آن صرف نظر نمودم و بنابر اين مفاد آيات آنست كه خداوند آن ذات قهّارى است كه بيرون كرد كفار اهل كتاب را از ديار خودشان و اين دفعه اول بيرون

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

به مثل آن، زيرا هيچ چيز از اسرار و ضمائر، بر ذات سبحانى مخفى نيست. وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ‌: و ذات الهى شنوا است به اقوال بندگان، و دانا است به اعمال

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

نزول: در دنباله موضوع مباهله كه در آيات قبل ذكر شده، پيامبر فرمود: سوگند به ذات پروردگار كه جان و تن من در دست قدرت اوست. عذاب خداوند براى اهل نجران نزديك

از اميرالمؤ منين (ع ) درباره توحيد خداى سبحان ، نفى وحدتعددى و نفى حد از ذات اقدس الهى و...) شرح كلماتى از خطبه اميرالمؤ منين در نهج البلاغه درباره توحيد

پسنديده نمود در باب احسان؛ و به جهت آنكه محاسن افعال و محامد خصال، بدون عبادت ذات احديت بر وجه وحدانيت و تنزيه او از شرك در معبوديت مثمر مثبوت نبود، لذا بر

حسنى است و آن صفت مشيهه است و دلالت بر دوام و ثبات دارد. حيات خداوند عين ذات اوست، حيات همه موجودات از خداست و از آنها قابل انفكاك است ولى حيات خدا از

رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ» «1» همه‌ى مردم، فانى مى‌شوند و تنها ذات خداوند صاحب جلال و منعم باقى است. ب: «وَ لِلَّهِ مِيراثُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

مى‌پرستم پروردگار خود را، وَ لا أُشْرِكُ بِهِ أَحَداً: و شريك قرار ندهم با ذات يگانه او هيچكس را. و اين امر عجيب و منكر نيست تا موجب اتفاق شما شود بر عذاب

قبيح و صدور قبيح از ذات حكيم على الاطلاق محال است، پس خلقت آسمان و زمين و آنچه ما بين آنهاست بازيچه و عبث و لغو نخواهد بود. 2- چون ذات سبحانى غنى [على‌]

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

كه بنحو اختصار ذكر شد اجمالا نقل شده و علاوه در مجمع فرموده كه اين غزوه را ذات السّلاسل خوانده‌اند براى آنكه بازوى اسيران بريسمان مانند زنجير بسته بهم شده

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

داشتم براى شما در دنيا از اينكه عقاب نمايم كسى را كه انكار نمايد وحدانيّت ذات مرا و تكذيب نمايد پيغمبر مرا و مخالفت نمايد امر مرا، تبديل داده نشود و خلاف

جهات نقص و حاجتى را كه در اجزاى عالم محدود نبودن خداوند و اينكه صفات او عين ذات او است ۳- انقسام هايى كه براى صفات خداى تعالى هست : از كيفيت و طرز سلوك فطرى

ستايش كنيد ذات احديت خداى را كه مستجمع تمام صفات كماليه و منزه از كليه نقايص باشد. ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ‌: نيست شما را معبودى بجز ذات بى‌زوال سبحانى،

نباشد در عالم وجود ذاتى كه راه نمايد شما را در تاريكيهاى بيابان و درياها مگر ذات خداوند متعال كه چون راهها بر شما مشتبه شود و طريق بيرون شدن آن ندانيد، شما

«فجر»، «ليال عشر» و «شفع» و «وتر»، كه به آن ها، سوگند ياد شده است مراد از «إرم ذات العماد» وجه توصيف فرعون به «ذى الأوتاد» حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

اسلام و تبيين هدايت و ضلالت و حلال و حرام است. تحقيق: اين مطلب مبرهن شده كه ذات احديت الهى، فياض على الاطلاق، و غرض از خلقت بشر، افاضه فيض بوده؛ بنابراين

سبب رفتار زشت و کردار پلشتی که پیش گرفته است با تو فرسنگها فاصله دارد، و ذات او عین) عمل ناشایست است. بنابراین آنچه را از آن آگاه نیستی (که درست است یا

چنين مى‏شود: مى‏ماند پروردگارت كه داراى صفات جلال و جمال است خدائى كه مقام ذات بالاتر از همه و در مقام نعمت، معطى و مفيض همه نعمت‏هااست. در كشّاف از رسول

بارگیری... أَبِي أَغْنَى الْحَطَب امْرَأَتُه تَب تَبّت جِيدِهَا حَبْل حَمّالَة ذَات سَيَصْلَى عَنْه لَهَب مَالُه مَسَد نَارا يَدَا کَسَب

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

قيام توانيد نمود. تنبيه: ذكر اين فرمايش در عقب تعداد نعم و الزام حجت بر تفرد ذات كبريائى به استحقاق عبادت و طاعت، به جهت تنبيه است بر آنكه سواى آنچه شماره

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

در او از روح خود. جلد 11 - صفحه 212 نكته: اسناد تسويه و نفخ و اضافه روح به ذات خود، اضافه تشريفى و دال است بر تكريم و تشريف حضرت آدم عليه السلام. فَقَعُوا

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

براى آنها عذابى است دردناك. تفسير تسبيح و تنزيه تمام موجودات بحال و مقال از ذات ذو الجلال مكرّر ذكر و بيان شده و اختصاص سلطنت تامّه و ستايش كامل باو و عموم

رسانده باشد صبر كنندگانرا. تفسير خداوند دو علم دارد بتمام موجودات يكى در مرتبه ذات كه گاهى از آن بقضا تعبير ميكنند بلا تشبيه مانند عالمى كه علم دارد بتمام جزئيات

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

آيا نظر نمى‌كنى به دلالات مرئيه از صنايع و بدايع خلقت او، كه دالند بر آنكه ذات الهى عالم است به جميع معلومات. ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى‌ ثَلاثَةٍ: نباشد، يعنى

و خدا باطل را محو و حق را با کلمات خویش پا برجا می‌کند. اوست که به (راز) ذات سینه‌ها بسی داناست. یا گویند بست بر خدا دروغی پس اگر خواهد خدا مُهر نهد بر

نيكوترين تمام خالقان و اندازه گيرندگان است، و تقديركننده حقيقى مختص است به ذات الهى فقط، زيرا بندگان چون احاطه علميه به حقايق اشياء ندارند، تقدير و اندازه

فطرت. چرا که انسان ذاتاً یکتاپرست بوده و فطرت سالم، طاعت و عبادت را منحصر به ذات پاک پروردگار می‌داند. «لا تَعبُدُوا»: مراد از عبادت در اینجا، اطاعت است. چرا

ايشان. تبصره: آيه شريفه ارشاد است به آنكه بندگان بايد به تمام مراتب متوجه ذات يگانه سبحانى شوند، بدين تقرير كه: طورى حوادثات از خير و شر و رحمت و نقمت،

خالق و مدبر و مقدّرى در عالم وجود نيست مگر ذات واحد احد «اللّه». بنابراين تمام نعم حاصل از جانب الهى و ذات او راست قابليت شكر گزارى فقط. پس كسى كه شرك

در توحيد از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده است و مردم بر حسب اقتضاء ذات و طينت اصليّه خودشان بر دو قسمند بعضى شقى و برخى سعيدند چنانچه از پيغمبر صلّى

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

معناى أحد بودن خداى تعالى معناى اين كه خدا «صمد» است اين است كه هر چيزى در ذات و آثار و صفات محتاج اوست و او، منتهى المقاصد است بيان اين كه نزایيدن، زاده

«فجر»، «ليال عشر» و «شفع» و «وتر»، كه به آن ها، سوگند ياد شده است مراد از «إرم ذات العماد» وجه توصيف فرعون به «ذى الأوتاد» حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

«فجر»، «ليال عشر» و «شفع» و «وتر»، كه به آن ها، سوگند ياد شده است مراد از «إرم ذات العماد» وجه توصيف فرعون به «ذى الأوتاد» حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

ارواح بشريه و عقول مجرده و نفوس فلكيه نميرند، بلكه تماما مى‌ميرند و غير از ذات احديت الهى كسى باقى نمانده‌ (كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ وَ يَبْقى‌ وَجْهُ رَبِّكَ

قدرت انبياء و اولياء به اذن خدا، و عدماستقلال ممكنات از واجب الوجود، نه در ذات و نه در آثار) ديدگاه اشراف قوم نوح (ع ) درباره تقيسيم جامعه به دو طبقه بالا

((فجر))، ((ليال عشر)) و ((شفع و وتر)) كه بدآنهاسوگند ياد شده است مراد از ((ارم ذات العماد)) وجه توصيف فرعون به ((ذى الاوتاد)) حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

چه مى‌گوئى، دانا به آنچه در ضمير خود مى‌آورى، يا به هر چه قصد مى‌كنى؛ زيرا ذات سبحانى سميع است به همه مسموعات و عالم به كل معلومات. «1». تفسير برهان، ج 3،

غايتى داشته باشد و غايت آن پرستش و ستايش است، پس معرفت مقدمه پرستش و چون ذات احديت غنى بالذات و مستغنى از عبادت بندگان است، بنابراين نتيجه پرستش و ستايش

فرموديم و بنى اسرائيل را امر نموديم كه اتخاذ شريك ننمايند براى ذات پروردگار و به يگانگى ذات سبحانى را ستايش و در كليه امورات به او توكل كنند. وَ آتَيْنا

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

معلوم است، يعنى شما مى‌گوئيد حق سبحانه را شريك و اثبات شفاعت بتان مى‌كنيد؛ و ذات احديت الهى كه عالم است به جميع معلومات، اين را نمى‌داند؛ زيرا شريك او وجود

بِأَمْرِهِ وَ سَخَّرَ لَكُمُ الْأَنْهارَ (32) بعد از آن اثبات حقانيت ستايش و پرستش ذات احديت خود را به ذكر آيات بينات بيان مى‌فرمايد: اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ

گرداند براى شما، لَوْ لا دُعاؤُكُمْ‌: 1- اگر نبود خواندن و پرستيدن شما مر ذات يگانه او را، يعنى آنچه شما را نزد درگاه الهى جاه و شأن و مرتبه داده، دعاى

بگو اى پيغمبر به مقابل طالبان غير دين خدا، ايمان آورديم به خداى يگانه در ذات و صفات، وَ ما أُنْزِلَ عَلَيْنا: و آنچه نازل شده بر ما كه قرآن مجيد باشد،

رَجْعِهِ لَقادِرٌ- وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ» 5- ارزش هر موجودى وابسته به آثار وبركات آن است. «ذاتِ الرَّجْعِ‌- ذاتِ الصَّدْعِ» 6- قرآن، فرقان و جداكننده

باطنا ايمان نداشتيد و ما شما را مجبور نميتوانستيم بكنيم بلكه شما خودتان بد ذات و مايل بطغيان و سركشى بوديد لذا زير فرمان انبياء و اوليا نرفتيد و گوش بسخنان

رِزْقٌ مَعْلُومٌ). این جمله اشاره به مواهب معنوی و لذات روحانی و درک جلوه‌های ذات پاک حق، و سرمست شدن از باده طهور عشق اوست، همان لذتی که تا کسی نبیند نمی‌داند

ماست. پس به آنچه کرده‌اند به‌خوبی آگاهی مهمشان خواهیم داد. به‌راستی خدا به ذات (و درون) سینه‌ها بسی داناست. (ما) آنان را (در دنیا) اندکی برخوردار می‌سازیم،

آیات شامل این کلمه ودد (۲۹ بار) وَ لَکُم أَن غَيْر أَنّهَا ذَات الطّائِفَتَيْن الشّوْکَة اللّه إِحْدَى تَکُون يَعِدُکُم يُرِيد إِذ در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه حمل‌ (۶۴ بار) امْرَأَتُه الْحَطَب فِي جِيدِهَا لَهَب وَ ذَات حَبْل نَارا مِن مَسَد کَسَب سَيَصْلَى در حال بارگیری...

إِحْدَى أَنّهَا اللّه لَکُم يَعِدُکُم إِذ تَوَدّون أَن يَنْظُرُون هُم غَيْر ذَات الشّوْکَة تَکُون در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه بسط (۲۵ بار) وَ کَلْبُهُم ذَات ذِرَاعَيْه بِالْوَصِيد الشّمَال لَو اطّلَعْت عَلَيْهِم الْيَمِين لَوَلّيْت مِنْهُم فِرَارا نُقَلّبُهُم

شامل این کلمه ذرع‌ (۵ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) وَ بَاسِط بِالْوَصِيد کَلْبُهُم لَو ذَات اطّلَعْت الشّمَال عَلَيْهِم لَوَلّيْت مِنْهُم فِرَارا الْيَمِين لَمُلِئْت

آیات شامل این کلمه ب‌ (۲۶۴۹ بار) عاد (۲۴ بار) لَم إِرَم رَبّک ذَات فَعَل الّتِي الْعِمَاد کَيْف يُخْلَق تَر مِثْلُهَا حِجْر أَ لِذِي در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه خلق‌ (۲۶۱ بار) لَم مِثْلُهَا الْعِمَاد الّتِي فِي وَ ذَات الْبِلاَد إِرَم ثَمُود بِعَاد رَبّک الّذِين جَابُوا الصّخْر در حال بارگیری

الدّين أَمْرا إِنّمَا لَوَاقِع يُسْرا فَالْمُقَسّمَات السّمَاء فَالْجَارِيَات ذَات در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه رسل‌ (۵۱۳ بار) وَ اللّه ذَات بَيْنِکُم فَاتّقُوا الرّسُول أَطِيعُوا الْأَنْفَال لِلّه رَسُولَه إِن قُل کُنْتُم در حال بارگیری...

کلمه اوى‌ (۴۱۸ بار) نا (۱۱۸۲ بار) هما (۱۵۹ بار) وَ إِلَى آيَة رَبْوَة أُمّه ذَات قَرَار مَرْيَم يَا ابْن مَعِين أَيّهَا جَعَلْنَا در حال بارگیری...

الْحُبُک إِنّکُم الدّوَاب إِنّمَا غَرَابِيب شِفَاء بِيض يَخْرُج يَخْشَى لِلنّاس ذَات الْخَرّاصُون جُدَد إِن السّمَاء اللّه ذُلُلا الْجِبَال فِي رَبّک سُبُل عِبَادِه

تَرَى الصّلاَة هُم حَمْلَهَا بِسُکَارَى تَقُولُون تَقْرَبُوا حَمْل آمَنُوا ذَات لٰکِن کُل الّذِين جُنُبا عَذَاب اللّه إِلاّ أَيّهَا تَضَع شَدِيد يَا عَابِرِي

لِيُحِق الْکَافِرِين هُو الشّوْکَة عَلَى فَمَا الْمُجْرِمُون سَيُبْطِلُه ذَات يَخْتِم غَيْر در حال بارگیری...

رُقُود شَتّى ذٰلِک وَرَاء فَلَن بِأَنّهُم نُقَلّبُهُم مِن يُضْلِل قَوْم مَن ذَات أَو لا مُحَصّنَة الْيَمِين يَعْقِلُون قُرًى در حال بارگیری...

عَفَا الْبِلاَد جَزَاء الْعِمَاد ثَمُود الّتِي يَنْتَصِرُون أَصْلَح الّذِين ذَات إِرَم فَأَجْرُه هُم جَابُوا بِعَاد عَلَى الْبَغْي الصّخْر بِالْوَاد أَصَابَهُم

اجتناب نواهى. فَإِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ‌: پس بدرستى كه ذات احديت الهى ضايع نگرداند اجر نيكوكاران را بلكه وافيا عطا فرمايد ايشان را اكمل

عليه السلام بلكه پروردگار شما خداى آسمان و زمين است. الَّذِي فَطَرَهُنَ‌: آن ذات يگانه‌اى كه ايجاد فرمود آنها را به قدرت كامله و حكمت بالغه. وَ أَنَا عَلى‌

((فجر))، ((ليال عشر)) و ((شفع و وتر)) كه بدآنهاسوگند ياد شده است مراد از ((ارم ذات العماد)) وجه توصيف فرعون به ((ذى الاوتاد)) حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

براى آنها عذابى است دردناك. تفسير تسبيح و تنزيه تمام موجودات بحال و مقال از ذات ذو الجلال مكرّر ذكر و بيان شده و اختصاص سلطنت تامّه و ستايش كامل باو و عموم

زند و تمسك نمايد به دين خدا كه اسلام است و ملتجى شود در جميع امور خود به ذات يگانه او، فَقَدْ هُدِيَ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌: پس بتحقيق هدايت يافته به

نوع ديگر از شواهد قدرت خود را بيان مى‌فرمايد: وَ هُوَ الَّذِي يُحْيِي‌: و ذات خداوندى آن ذاتى است كه زنده مى‌فرمايد شما را در ارحام مادران شما به قدرت كامله

حكمت، خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌: ايجاد آسمانها و زمينهاست، چه آنها به ذات و صفات دلالت صريح دارند بر وجود صانع قادر حكيم. وَ ما بَثَّ فِيهِما مِنْ دابَّةٍ:

ستمگران هيزم جهنّم اند. ال فِي جِيدِهَا حَمّالَة حَبْل امْرَأَتُه لَهَب وَ مِن ذَات مَسَد نَارا سَيَصْلَى در حال بارگیری...

به معناى ستون و جمع آن «عُمُد» (بر وزن شتر) است. عمد (۷ بار) ال لَم الّتِي ذَات يُخْلَق إِرَم بِعَاد مِثْلُهَا رَبّک فِي فَعَل الْبِلاَد کَيْف وَ تَر در

فَلْيَتَوَکّل أَيْمَانِهِم غَيْر اسْتَأْجَرْت يُصِيبَکُم الْمَوْت حِجَج نُفُورا جَهْد ذَات فَإِن أَتْمَمْت بِاللّه بِعَذَاب الشّوْکَة در حال بارگیری...

آمده است. وَ تَحْسَبُهُم هُم مُرْشِدا وَلِيّا رُقُود لَه نُقَلّبُهُم تَجِد ذَات فَلَن الْيَمِين يُضْلِل در حال بارگیری...

افزایش است و در اینجا به معناى سرزمین بلند مى باشد. ربو (۲۰ بار) وَ إِلَى ذَات قَرَار آوَيْنَاهُمَا آيَة مَعِين يَا أَيّهَا أُمّه الرّسُل کُلُوا مَرْيَم

تُکْرِمُون ثَمُود جَاء جَابُوا جَمّا جَنّتِي جِيء حُبّا حِجْر دَکّا دُکّت ذَات ذِي رَاضِيَة رَبّه رَبّي رَبّک رِزْقَه سَوْط صَفّا طَعَام طَغَوْا عَذَاب

كى ما را از خوابگاهمان برانگيخت. در اين آيه قبور را خوابگاه خوانده است. وَ ذَات هُم نُقَلّبُهُم أَيْقَاظا الْيَمِين تَحْسَبُهُم مُرْشِدا وَلِيّا لَه الشّمَال

گفته بود و ديگر معنا نداشت كه تكرار كند. و ثانيا بنابر اين تفسير، ذات و صفت خدا را بر ذات خدا عطف كرده است، و اين قبيح و غير فصيح است. و لذا مى بينيم وقتى

وجود ذات خداوند «1» تفسير برهان ج 2 ص 207. جلد 6 - صفحه 24 عز و جل. پس قرار داد عرش را بر آب تا ظاهر گرداند قدرت مطلقه را بر ملائكه تا بدانند كه ذات احديت

سَکْرَتِهِم فِيه إِنّه بَعْدِهِم السّاعَة مِنّا أَبَانَا هٰذَا الْأَوّلِين يَوْم ذَات يُنْقِذُون إِذ لَيْس أَفْتَرَى تَفْعَلُون مُمَزّق مُخْتَلِف يُؤْفَک فَاعِلِين

سخت، بعد از نزول باران، و رشد و نمو گیاهان دانسته اند. صدع‌ (۵ بار) ال وَ ذَات إِنّه لَقَوْل الْأَرْض فَصْل الرّجْع مَا هُو بِالْهَزْل السّمَاء در حال بارگیری

عوارضات آن مانند مكان و زمان منزه مى‌باشد، بنابراين دورى و نزديكى نسبت به ذات الهى شايسته نخواهد بود؛ پس آيه شريفه تمثيل است به‌ تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص:

باطنا ايمان نداشتيد و ما شما را مجبور نميتوانستيم بكنيم بلكه شما خودتان بد ذات و مايل بطغيان و سركشى بوديد لذا زير فرمان انبياء و اوليا نرفتيد و گوش بسخنان

تفضيل از متفرّعات تكريم و از نتائج آن مى‏باشد به عبارت ديگر: تكريم راجع به ذات انسان و اراده و تفكر او و تفضيل راجع به تصرفات او در عالم ماده و مهار كردن

از اميرالمؤ منين (ع ) درباره توحيد خداى سبحان ، نفى وحدتعددى و نفى حد از ذات اقدس الهى و...) شرح كلماتى از خطبه اميرالمؤ منين در نهج البلاغه درباره توحيد

مشغول بعبادت خدا بود در ضمن آنها مأمور بسجود جلد 4 صفحه 480 شد و بواسطه خبث ذات و صفت تكبّر از امر الهى تخلّف نمود و كفر باطنى او آشكار گشت و خداوند باو فرمود

داناست به فساد فسادكنندگان، پس مجازات خواهد داد ايشان را بر افساد آنها. تنبيه: ذات احديت الهى، به علم ازلى مى‌داند مصلح و مفسد را تماما؛ و آيه شريفه تهديد و

گذشته سخن از تعجیل کافران در عذاب الهی بود و این مسأله‌ای است که تنها به مشیت ذات پاک خداوند مربوط می‌شود و حتی پیغمبر صلّی اللّه علیه و آله را در آن اختیاری

آيات ۱ - ۱۹ سوره ذاريات غرض و مفاد آيات سوره ذاریات معناى آيه: «وَ السّمَاء ذَاتِ الحُبُك»، و مقصود از اين كه كفّار، در «قول مختلف» هستند وجوه مختلف در معناى

و ذائقه انسان، تنوع طلب و خداوند برآورنده این نیازها * (فیها فکهة و النخل ذات الأکمام . و الحبّ ذوالعصف و الریحان) از این که خداوند متعال، خوراکى هاى متنوع

سَيَصْلَى بِمَا رَهِين مَن سَيّئَة نَارا أَمْدَدْنَاهُم تَعْلَمُون بَلَى ذَات امْرِئ مِن بِفَاکِهَة لَهَب مَالُه کُل لا أَحَاطَت عَنْه امْرَأَتُه بِه شَيْء

علم‌ ‌او‌ عين‌ ذات‌ فاعل‌ ميباشد مانند استعمال‌ نفس‌ قواي‌ نفسانيه‌ ‌را‌ 6‌-‌ فاعل‌ بالعناية ‌که‌ علم‌ سابق‌ ‌بر‌ فعل‌ و زائد ‌بر‌ ذات‌ فاعل‌ ميباشد مانند

نداشته معاصى و قبايح را خواه در خارج شود يا نشود، زيرا اراده قبيح، قبيح، و ذات سبحانى از آن منزه و مبرى باشد. 5- رشد و صلاح و فلاح منحصر است به موصوفين به

او...) بهشت آدم از باغهاى دنيا بوده است رد اينكه ملائكه و شياطين به تغيير ذات خود قدرت داشته باشند و به صور مختلفه درآيند. دو دسته روايات مربوط به تصرفات

تقتير است؛ و ذات الهى، هرگز به چنين صورتى روزى عطا نفرمايد. 4- روزى بندگان به حساب و مقابله اعمال مرحمت نفرمايد، بلكه ارزاق تمام جنبنده را بر ذات خود لازم

موجبات هدايت آنها را فراهم كنيم ولى دنيا دار امتحان است و بايد خوبى و بدى ذات مردم آشكار گردد و قمّى ره فرموده مراد آنستكه اگر ميخواستيم همه را معصوم قرار

إِلهٌ مِنْ دُونِهِ‌: و هر كه بگويد بدرستى كه من خدايم و قابل پرستش غير از ذات حق تعالى. فَذلِكَ نَجْزِيهِ جَهَنَّمَ‌: پس آن گوينده را جزا دهيم جهنم مثل

جمعى از اهل [شهر] افسوس. اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً: فراگرفتيد غير از ذات خداوند به حق، خدايان ديگرى كه بر باطلند به سبب تهديد دقيانوس و ترس از كشتن

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

«فجر»، «ليال عشر» و «شفع» و «وتر»، كه به آن ها، سوگند ياد شده است مراد از «إرم ذات العماد» وجه توصيف فرعون به «ذى الأوتاد» حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

ياغيان، يا منزجر شود از موجبات آن به جهت علم او به آنكه صدور اين عذاب از ذات قاهر قادرى است كه فاعل مختار باشد، چه هر كه منكر آخرت باشد فناى عالم را محال؛

قائم است كه ذات خداوند سبحان از جسم و عوارضات جسميت منزه باشد، زيرا هر جسمى خالى نيست از حوادث، و هر چه مورد حوادث باشد هر آينه حادث، و ذات الهى قديم است

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

سَادِسُهُم بِالْغَيْب خَمْسَة کَلْبُهُم رَابِعُهُم ثَامِنُهُم سَبْعَة ثَلاَثَة ذَات قُل عَلَيْهِم سَيَقُولُون بَاسِط الشّمَال رَبّي ذِرَاعَيْه أَعْلَم مَسْجِدا

ذِرَاعَيْه اطّلَعْت بَاسِط کَلْبُهُم عَلَيْهِم لَوَلّيْت مِنْهُم الشّمَال ذَات فِرَارا لَمُلِئْت الْيَمِين در حال بارگیری...

خاطر امواجى که بر اثر وزش نسیم بر سطح آن آشکار مى گردد. رجع‌ (۱۰۴ بار) ال وَ ذَات الْأَرْض السّمَاء الصّدْع نَاصِر إِنّه لا لَقَوْل فَصْل قُوّة مِن در حال

بدرستى كه ذات يگانه تو، بر همه چيز از ايجاد و اعدام و اعاده و تسليط و منع و اعطاء توانا است. تفسير اثنا عشرى، ج‌2، ص: 58 تنبيه: بايد دانست كه ذات سبحانى،

ب ب) رجوع كنيد. فِي الْحَطَب حَبْل حَمّالَة مِن امْرَأَتُه مَسَد وَ لَهَب ذَات در حال بارگیری...

ايمان بر او فرض و لازم بود؟ و اگر ايمان مى‏آورد تكذيب وعده «سَيَصْلى ناراً ذاتَ لَهَبٍ» نمى‏شد؟ جواب: آرى ايمان براى او لازم بود و اين وعيد به شرط عدم ايمان

وجود تصور نكند كه اعانت بر طاعات را به جميع اسباب از او درخواست نمايد غير از ذات يگانه سبحانى، لذا به كلمه‌ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ‌ متكلم شود. و چون مبيّن شود

نكردم آنكه مرا پرستش كنيد زيرا كه، هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ‌: اين پرستش شما ذات يگانه مرا و ترك اطاعت شيطان، راه راست است كه سالك خود را به بهشت مى‌رساند

او...) بهشت آدم از باغهاى دنيا بوده است رد اينكه ملائكه و شياطين به تغيير ذات خود قدرت داشته باشند و به صور مختلفه درآيند. دو دسته روايات مربوط به تصرفات

است. (صببنا ... شققنا ... فأنبتنا ... و حدائق غلبًا) چنانچه «غلبا» توصیف ذات «حدائق» باشد - نه درختان آن - ضخامت بستان کنایه از انبوه و متراکم بودن درختان

باطنا ايمان نداشتيد و ما شما را مجبور نميتوانستيم بكنيم بلكه شما خودتان بد ذات و مايل بطغيان و سركشى بوديد لذا زير فرمان انبياء و اوليا نرفتيد و گوش بسخنان

باطنا ايمان نداشتيد و ما شما را مجبور نميتوانستيم بكنيم بلكه شما خودتان بد ذات و مايل بطغيان و سركشى بوديد لذا زير فرمان انبياء و اوليا نرفتيد و گوش بسخنان

پيغمبر اكرم را بستايش خداوند در صفات جلاليّه در اين سوره خود ستايش فرمود ذات اقدس خويش را بصفت كمالى كه فوق آن متصوّر نيست براى تعليم بندگان كيفيّت ستايش

پيغمبر اكرم را بستايش خداوند در صفات جلاليّه در اين سوره خود ستايش فرمود ذات اقدس خويش را بصفت كمالى كه فوق آن متصوّر نيست براى تعليم بندگان كيفيّت ستايش

از حدّ گذشته و حقير فائده مهمّى در ذكر آنها نمى‌بينم بلى مسلّم است كه مرئى ذات حق ببصر نبوده و در روايات استدلال شده بر اينمعنى بقول خداوند ما كذب الفؤاد

كسانى‌كه به وعده خود عمل نمى‌كنند يا عاجزند يا حيله‌گر و يا فراموشكار و ذات مقدّس الهى از تمام اين عيب‌ها به دور است. 1- سوگند به پديده‌هاى طبيعى همچون

قسم، معمولاً به شىء ارزشمند تعلق مى گیرد و از آن جا که همه اشیا در برابر ذات حق یکسان اند، این ارجمندى در مقایسه با نیازها و زندگى آدمى خواهد بود. گفتنى

برابر شدن ظهور سلطنت خداوند باشد در آنروز كه ديگر حكمفرمائى و لو بحسب ظاهر جز ذات اقدس احديّت نيست و ميفرمايد لمن الملك اليوم للّه الواحد القهّار يا اشاره ببودن

تفكر و صدور آن از قلب است، و يا به معنى تقليب حدقه چشم؛ و هيچيك جايز نيست بر ذات احديت الهى، پس اطلاق آن نسبت به مقام سبحانى بر وجه مجاز و اتساع باشد، چه نظر

و گويند: ستمكاران زود مى‏دانند به چه مكانى برخواهند گشت و آن آتش است. وَ ذَات الْيَمِين رُقُود هُم أَيْقَاظا الشّمَال تَحْسَبُهُم کَلْبُهُم مُرْشِدا بَاسِط

قُل عَن لِلّه الْأَنْفَال يَسْأَلُونَک الرّسُول فَاتّقُوا اللّه أَصْلِحُوا ذَات بَيْنِکُم در حال بارگیری...

در توحيد از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده است و مردم بر حسب اقتضاء ذات و طينت اصليّه خودشان بر دو قسمند بعضى شقى و برخى سعيدند چنانچه از پيغمبر صلّى

اقدس او گرد می‌آیند و مورد بازرسی و بازپرسی قرار می‌گیرند. می‌تواند کنایه از ذات پروردگار هم باشد (نگا: رحمن / ). قُلْ‌ يَا قَوْمِ‌ اعْمَلُوا عَلَى‌... (۱)

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

تقرير: اين مطلب مسلم است كه شما معدوم، و هيچيك از اقسام وجود را دارا نبوديد. ذات قادر متعال به حكمت بالغه اعطاء وجود، و كيفيت خاصه از اعضاء و تفسير اثنا عشرى،

هُوَ إِلهٌ واحِدٌ: و تا بدانند به تأمل و دلائل قدرت كه در آن مذكور است، آنكه ذات حق تعالى، خداى يگانه و يكتا است، شريك و نظير ندارد. وَ لِيَذَّكَّرَ أُولُوا

الهى را از ايشان. تنبيه- آيه شريفه آگاهى است به آنكه حافظ و دافعى غير از ذات احديت الهى نيست نه در دنيا و نه در آخرت، زيرا قضاء سبحانى محيط است به جميع

يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً «17» چون حقّ تعالى ذات اقدس خود را به «تواب» و «رحيم» وصف نمود، در عقب آن بيان شرايط آن را مى‌فرمايد:

((فجر))، ((ليال عشر)) و ((شفع و وتر)) كه بدآنهاسوگند ياد شده است مراد از ((ارم ذات العماد)) وجه توصيف فرعون به ((ذى الاوتاد)) حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

و امتناع ذات احديت را در ابطال و اراده اتمام امر آن حضرت، بعد از آن كيفيت اتمام ديانت حقه را بيان فرمايد: هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ‌: ذات احديت حق،

و برگردد از ذكر من، يعنى هر كه روى برگرداند از هدى كه سبب ياد من و عبادت ذات يگانه من باشد، يا هر كه روى برگرداند از ايمان و توحيد و قرآن كه ياد من است

و خالص كرده نفس خود را براى خدا، و من جميع الوجوه توجه به او نموده، و غير ذات اقدس الهى را ستايش و عبادت نكرده. يا ابتذال نمود روى خود را در سجود براى او

مجادله می‌کنند (و به مخالفت و انکار بر می‌خیزند) بدانند هیچ پناهگاهی (جز ذات پاک خداوند) ندارند» (وَ یَعْلَمَ الَّذِینَ یُجادِلُونَ فِی آیاتِنا ما لَهُمْ

و تسبيح حضرت زهرا و مقدار نامحدود از ذكر تفسير شده و مراد از تسبيح تنزيه ذات احديّت است از آنچه لايق او نيست لذا بعضى آنرا جلد 4 صفحه 329 بنماز صبح و شام

غيرها و در روايات ائمه اطهار بانتهاء تكلّم و حسن سكوت وقتى منجرّ بگفتگو در ذات خدا شود تفسير شده و موجبات سرور و حزن بندگانرا خداوند فراهم ميفرمايد پس او

اهانت و تهديد قتل نمودند، طغيان و فساد آنها زيادتر شد. حق تعالى سوگند به ذات مقدس خود ياد كرد كه اگر توبه نكنند پادشاه و زن زانيه او را هلاك كند. حضرت

مراد بعث است خداوند آنرا لقاء ناميده و شايد در مقابل كسانيكه احتمال ملاقات ذات احديّت را داده‌اند فرموده باشد و اللّه اعلم‌ جلد 4 صفحه 290 ذلِك‌َ عالِم‌ُ

از حدّ گذشته و حقير فائده مهمّى در ذكر آنها نمى‌بينم بلى مسلّم است كه مرئى ذات حق ببصر نبوده و در روايات استدلال شده بر اينمعنى بقول خداوند ما كذب الفؤاد

از حدّ گذشته و حقير فائده مهمّى در ذكر آنها نمى‌بينم بلى مسلّم است كه مرئى ذات حق ببصر نبوده و در روايات استدلال شده بر اينمعنى بقول خداوند ما كذب الفؤاد

از حدّ گذشته و حقير فائده مهمّى در ذكر آنها نمى‌بينم بلى مسلّم است كه مرئى ذات حق ببصر نبوده و در روايات استدلال شده بر اينمعنى بقول خداوند ما كذب الفؤاد

أَخِيهِ‌ «1». نساء، 42. «2». آل عمران، 30. جلد 10 - صفحه 215 5- غريزه حبّ ذات، بالاترين غرايز است. لَوْ يَفْتَدِي‌ ... مَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً ثُمَّ

أَخِيهِ‌ «1». نساء، 42. «2». آل عمران، 30. جلد 10 - صفحه 215 5- غريزه حبّ ذات، بالاترين غرايز است. لَوْ يَفْتَدِي‌ ... مَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً ثُمَّ

برابر شدن ظهور سلطنت خداوند باشد در آنروز كه ديگر حكمفرمائى و لو بحسب ظاهر جز ذات اقدس احديّت نيست و ميفرمايد لمن الملك اليوم للّه الواحد القهّار يا اشاره ببودن

برابر شدن ظهور سلطنت خداوند باشد در آنروز كه ديگر حكمفرمائى و لو بحسب ظاهر جز ذات اقدس احديّت نيست و ميفرمايد لمن الملك اليوم للّه الواحد القهّار يا اشاره ببودن

عمل، مانند أجرتى كه واجب است در مقابل عملى كه نفع آن عايد مستأجر شود، و لكن ذات احديت به فضل و كرم، بر خود واجب فرموده، و نفع تماما راجع به بنده باشد. إِنَّ

مصروف است بر ضلالت شما. وَ كَفى‌ بِاللَّهِ وَلِيًّا: و كافى و شايسته است ذات اقدس الهى در حالتى كه دوست و صاحب اختيار و مولى و متولى كليه امورات شما مى‌باشد

«مردودون فى الحافرة» گویند (مفردات راغب). در این معنا، «حافرة» به معناى «ذات حفر» یا «محفورة» و منطبق بر اثر پاى رونده است. ۲ - منکران معاد، زنده شدن اهل

جسمیّت، و تقیّد به مکان، و حلول و ظهور در چیزی است. و یا این که آفریدگار در ذات و صفات و افعال، جدای از آفریدگان است. Tabber requires Javascript to function

حق تعالى منزه باشد از فعل قبيح و مبرا از نقص و عيب، بنابراين اسناد طبع به ذات سبحانى بر سبيل مجاز است نه بر سبيل مبالغه و تأكيد، بنابراين معنى آيه به يكى

إِلَّا لِلَّهِ يَقُصُّ الْحَقَ‌: نيست حكم در تعجيل و تأخير عذاب مگر خاصه ذات الهى، پيروى و متابعت مى‌كند حق را و از آن تجاوز نكند. ابو عمرو و ابن عامر

يا وجه جمعى ميان آنها وجود دارد؟ پاسخ: علم غيب دو گونه است، بخشى از آن به ذات احديّت اختصاص دارد و كسى را بر آن راهى نيست، از جمله زمان وقوع قيامت، چنانكه

بحسب الاحوال. وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ‌: و مى‌ترساند شما را خدا از ذات مقدس خود به عقاب و عذاب، به سبب كفر و مخالفت. نكته: وجه تكرار آيه به جهت آنست

پس اى بندگان ايمان آوريد به ذات يگانه او و منحرف مشويد كه در دنيا و عقبى، ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ‌: نيست مر شما را غير از ذات يگانه او، مِنْ وَلِيٍّ وَ لا

آن به سوى خداوند باشد. این تعبیر کنایه از قرب به خداوند است; نه وصول به آن ذات اقدس; زیرا در آن صورت به حرف «إلى» نیازى نبود. ۴ - توجّه به حقانیت قیامت،

جُنُودَه حَدِيث حَق حِجَارَة حِين خَطْبُکُم خَلَقْت خَلَقْنَا خِيفَة دَخَلُوا ذَات ذَرْوا ذَنُوب ذَنُوبا ذَکّر ذُو ذُوقُوا رَب رَبّهُم رَبّهِم رَبّک رَسُول

‌که‌ مي‌گويي‌ وجوب‌ وجود. و اما صفاتي‌ اينكه‌ صفت‌ زائد ‌بر‌ ذات‌ ندارد ‌که‌ عارض‌ ‌بر‌ ذات‌ شود مثل‌ جلد 16 - صفحه 519 صفات‌ ممكنات‌ ‌اگر‌ صفتي‌ عارض‌

كسانى‌كه به وعده خود عمل نمى‌كنند يا عاجزند يا حيله‌گر و يا فراموشكار و ذات مقدّس الهى از تمام اين عيب‌ها به دور است. 1- سوگند به پديده‌هاى طبيعى همچون

و تسبيح حضرت زهرا و مقدار نامحدود از ذكر تفسير شده و مراد از تسبيح تنزيه ذات احديّت است از آنچه لايق او نيست لذا بعضى آنرا جلد 4 صفحه 329 بنماز صبح و شام

تا چه اندازه ميتوانند خودشان را از معصيت نگهدارند و داناتر بوده به اقتضاء ذات بندگان وقتى كه خلق فرمود آنها را از خاك و وقتى كه مستور بودند در شكم مادران

تا چه اندازه ميتوانند خودشان را از معصيت نگهدارند و داناتر بوده به اقتضاء ذات بندگان وقتى كه خلق فرمود آنها را از خاك و وقتى كه مستور بودند در شكم مادران

گروه متمرّدان را. تفسير تسبيح و تنزيه و تقديس تمام موجودات آسمانى و زمينى ذات اقدس احديّت را از تمام عيوب و نقائص بلسان حال و مقال هميشه بوده و هست و خواهد

الْمَوْتَ وَ ما نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (60) بعد از آن بيان فرمايد همچنانكه ذات سبحانى قدرت دارد بر ايجاد خلق، هر آينه تواناست بر ميراندن آنان و مى‌فرمايد:

الْکافِرِینَ لا مَوْلی لَهُمْ). ج4، ص450 روشن است کسانی که تحت ولایت و عنایت مخصوص ذات پاک خداوند باشند هم در مشکلات یاری می‌شوند، و هم ثبات قدم دارند، و سر انجام

فرموده كه اراده سبحانى از كفار اراده تذكر و تنبه و رجوع به درگاه او است. 2- ذات احديت به لسان رسل، عموم مكلفين را دعوت به ايمان نموده، اگر اراده كفر نمايد

الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (89) أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ جَنَّاتٍ‌: مهيا و آماده ساخته ذات احديت منعم حقيقى به قدرت كامله خود براى اشخاص متصفه به اوصاف سه گانه ايمان

سبحانى، يعنى درجات آنها نزديك عرش باشد. تنبيه: شبهه‌اى نيست كه جامع سوابق ذات عالى سمات، حضرت امير المؤمنين عليه السّلام است. اما سبق او به اسلام و ايمان‌

مراد بعث است خداوند آنرا لقاء ناميده و شايد در مقابل كسانيكه احتمال ملاقات ذات احديّت را داده‌اند فرموده باشد و اللّه اعلم‌ جلد 4 صفحه 290 الَّذِي‌ أَحسَن‌َ

ايمان و طاعت، و عقاب بر كفر و معصيت. وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ: و ذات احديت خداوند متعال بر هر چيزى قادر است؛ و از جمله آن كه قدرت دارد بر اعاده

قدرت انبياء و اولياء به اذن خدا، و عدماستقلال ممكنات از واجب الوجود، نه در ذات و نه در آثار) ديدگاه اشراف قوم نوح (ع ) درباره تقيسيم جامعه به دو طبقه بالا

داله بر قدرت تامّه حضرت پروردگار جلّ شأنه. تنبيه: يكى از آيات و شواهد قدرت ذات احديت سبحانى، خلقت اصناف نباتات و رياحين است كه هر يك را عليم حكيم براى امرى

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

مرا نسبت ندهيد به خدا، زيرا من بنده او هستم چنانچه شما بنده او هستيد. پس ذات يگانه او را عبادت كنيد كه اينست صراط مستقيم. علامه مجلسى رضوان الله عليه به

صاحبان اين عقيده باطل روز قيامت در آتش جهنّم حاضر كرده خواهند شد منزّه است ذات اقدس خداوند از آنچه توصيف ميكنند اهل مكّه او را بآن مگر بندگانيكه خداوند توفيق

می‌دهد»؟ (قل ان ادری ا قریب ما توعدون ام یجعل له ربی امدا). این علم مخصوص ذات پاک خداست، و او خواسته از بندگانش مکتوم بماند تا موضوع امتحان و آزمون خلق

وسوسه و فريب دادن و گمراه نمودن از راه حق، و البته پناه بدرگاه قادر متعال و ذات بى‌زوال، موجب ايمنى و رستگارى خواهد بود. جلد 9 - صفحه 175 قُلْ رَبِّ إِمَّا

سَبّح لِمَن فَإِذَا کَان يَفْعَلُون لِحُکْم بِحَمْد أَن أَلْوَاح کَانُوا ذَات اصْبِر جَاء کُفِر إِلَيْه عَلَى يَعْلَمُون حِين أَمْرُنَا لَقَد تُخَاطِبْنِي

أَيّهَا بِمَاء يَأْتِيکُم لِلشّارِبِين کَأْس عَنْهَا بِکَأْس قَرَار الرّسُل ذَات فِيهَا فَمَن کُلُوا عَلَيْهِم غَوْل غَوْرا أَبَارِيق رَبْوَة يُطَاف مُتَقَابِلِين

۳۶، سوره اعراف جميع موجودات و آثار و اعمال طبيعى و اختيارى آنها منتهى به ذات پروردگارند. مراد از (( لباس تقوى (( و بهتر بودن لباس تقوى از لباس ظاهر. بيان

هيچ وسيله و حيله نباشد، إِذا دَعاهُ‌: وقتى كه بخواند او را به حقيقت، مگر ذات يگانه حق تعالى؛ و رأس مضطرين كسى است كه در گناه متوغل شده باشد كه او را هيچ

سپاسدارى رعايت نموده و عارف شوند به آنكه در مبدء و منتها، حمد سزاوار و مستحق ذات خالق يكتا باشد نه غير او. جلد 11 - صفحه 276 جلد 11 - صفحه 277 سوره چهلم (مؤمن)

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

اسلام : مرحله عبوديت و بندگى معناى عمل صالح و آثار آن معناى صلاح نفس و صلاح ذات و مراد از ((صالحين )) در قرآن اثرى كه مخصوص صالحان است صلاح ذاتى داراى مراتبى

شريك قرار مدهيد به ذات اقدس الهى چيزى را نه در ذات و نه در صفات و نه در افعال و نه در عبادات، زيرا شريك فرع بر عجز و احتياج، و ذات قادر متعال از آنها منزه

الْحُبُک وَحْدَه إِنّکُم کَفَرُوا لَدَيْه الّذِي عَنْه يَلْفِظ لَک رَقِيب قَوْما ذَات لَقَد لَذَائِقُون فَأَوْلَى لَأَسْتَغْفِرَن قَعِيد فَأَغْوَيْنَاکُم قَد عَزَم

شَي‌ءٍ عالِمِين‌َ): علم‌ الهي‌ عين‌ ذات‌ ‌است‌ چنانچه‌ صفات‌ ذاتيّه‌ جلد 13 - صفحه 223 عين‌ ذات‌ ‌است‌ و منتزع‌ ‌از‌ ذات‌ صفات‌ زائده‌ نيست‌، چنانچه‌ بعضي‌

و تسبيح حضرت زهرا و مقدار نامحدود از ذكر تفسير شده و مراد از تسبيح تنزيه ذات احديّت است از آنچه لايق او نيست لذا بعضى آنرا جلد 4 صفحه 329 بنماز صبح و شام

و تسبيح حضرت زهرا و مقدار نامحدود از ذكر تفسير شده و مراد از تسبيح تنزيه ذات احديّت است از آنچه لايق او نيست لذا بعضى آنرا جلد 4 صفحه 329 بنماز صبح و شام

2- جهل به احاطه علميه سبحانى به احتياج بندگان به سوى او 3- جهل به تنزيه ذات احديت الهى از صفات نقايص، مانند بخل و احتياج، و اعتقاد به هر يك از اين سه،

تا چه اندازه ميتوانند خودشان را از معصيت نگهدارند و داناتر بوده به اقتضاء ذات بندگان وقتى كه خلق فرمود آنها را از خاك و وقتى كه مستور بودند در شكم مادران

گروه متمرّدان را. تفسير تسبيح و تنزيه و تقديس تمام موجودات آسمانى و زمينى ذات اقدس احديّت را از تمام عيوب و نقائص بلسان حال و مقال هميشه بوده و هست و خواهد

غيرها و در روايات ائمه اطهار بانتهاء تكلّم و حسن سكوت وقتى منجرّ بگفتگو در ذات خدا شود تفسير شده و موجبات سرور و حزن بندگانرا خداوند فراهم ميفرمايد پس او

بمعناى اسب خوب تندرو است و بعضى آنرا جمع جوديا جيّد دانسته‌اند و شيطان هر بد ذات خبيث سركش را گويند و بر جن و انس و ستور اطلاق ميشود مانند ديو در فارسى كه

باطنا ايمان نداشتيد و ما شما را مجبور نميتوانستيم بكنيم بلكه شما خودتان بد ذات و مايل بطغيان و سركشى بوديد لذا زير فرمان انبياء و اوليا نرفتيد و گوش بسخنان

اسلام : مرحله عبوديت و بندگى معناى عمل صالح و آثار آن معناى صلاح نفس و صلاح ذات و مراد از ((صالحين )) در قرآن اثرى كه مخصوص صالحان است صلاح ذاتى داراى مراتبى

بمعناى اسب خوب تندرو است و بعضى آنرا جمع جوديا جيّد دانسته‌اند و شيطان هر بد ذات خبيث سركش را گويند و بر جن و انس و ستور اطلاق ميشود مانند ديو در فارسى كه

تبصره: آيه شريفه را دلالاتى است: 1- مبالغه است در نفى ظلم و اشاره به اينكه ذات احديت الهى كه اعدل العادلين است، اگر ذره‌اى هم ظلم نمايد ظلام خواهد بود، زيرا

نبوت و امامت كه منصب عظمى و غايت قصوى باشد، مقام تخصص و تعيّن دارد از جانب ذات احديت، و هيچكس را در آن دخالتى نخواهد بود و آيات شريفه‌ (أَنَا اخْتَرْتُكَ)

جَدُّ رَبِّنا: عظمت و جلال پروردگار ما، از مجانست مخلوقات و مشابهت ممكنات در ذات و صفات، و بزرگ است سلطنت و غناى او، مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً: فرانگرفت

او تا تو را از مكر و وسوسه او نگهدارد، إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌: بدرستى كه ذات احديت الهى شنوا است استعاذه تو را، دانا است به آنچه صلاح امر تو باشد و بدين

خبير بصير دارد منزّه است خداوند از آنچه نسبت باو ميدهند از اولاد و انباز و ذات مقدّس او عالم است و ميداند هر پنهان و آشكارى را و آنچه مخفى و هويدا است و

كه بنحو اختصار ذكر شد اجمالا نقل شده و علاوه در مجمع فرموده كه اين غزوه را ذات السّلاسل خوانده‌اند براى آنكه بازوى اسيران بريسمان مانند زنجير بسته بهم شده

آينه موجب كفر و مخلّد در عذاب جهنم خواهند بود. و كفر هم اقسام دارد: 1- انكار ذات الهى. 2- اعتقاد به شرك و انكار وحدانيت سبحانى. 3- انكار يا تكذيب پيغمبر. 4-

آيات قرآنى را براى قومى كه متذكر شوند و پند پذيرند و مى‌دانند قادر مطلق، ذات احديت الهى است نه غير او، و آنچه فرمايد محض حكمت و عدل است. موعظه- يكى از

برابر شدن ظهور سلطنت خداوند باشد در آنروز كه ديگر حكمفرمائى و لو بحسب ظاهر جز ذات اقدس احديّت نيست و ميفرمايد لمن الملك اليوم للّه الواحد القهّار يا اشاره ببودن

در عالم كون و فساد، بالضروره دال است بر آنكه موجودات، مقهور اراده و سلطه ذات يگانه هستند كه قدرت او بر تمامى ممكنات احاطه دارد. بنابراين انقلاب عصا به

جهات نقص و حاجتى را كه در اجزاى عالم محدود نبودن خداوند و اينكه صفات او عين ذات او است ۳- انقسام هايى كه براى صفات خداى تعالى هست : از كيفيت و طرز سلوك فطرى

من اين مطلب را در كتاب سيرى در اسلام مفصّل و روشنتر آورده ‏ام. لَم بِعَاد ذَات رَبّک فَعَل الّتِي الْعِمَاد کَيْف يُخْلَق تَر مِثْلُهَا فِي أَ الْبِلاَد

ذٰلِک قُتِل مَا أَصْحَاب شَاهِد نُؤَخّرُه الْأُخْدُود النّار الْمَوْعُود ذَات إِلاّ الْوَقُود لِأَجَل النّاس الْيَوْم لَه مَعْدُود الْبُرُوج مَجْمُوع الْآخِرَة

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

سياهى و سفيدى و يا جسم مضى‌ء مانند نور. در هر دو صورت جسم، و ثابت شده كه ذات الهى جسم نيست. قسم دوم- به ادراك عقل آن هم مخلوق خواهد بود، زيرا حضرت على

بِعادٍ إِرَم‌َ ذات‌ِ العِمادِ الَّتِي‌ لَم‌ يُخلَق‌ مِثلُها فِي‌ البِلادِ (سوره‌ فجر ‌آيه‌ 6 و 7 و 8) و عمارات‌ بسيار مرتفع‌ ‌که‌ معني‌ ذات‌ العماد ‌است‌

نزول ملائكه و ورود اشعه كيهانى و انوار و غيره نيز مراد باشد . ال وَ إِنّکُم ذَات لَفِي السّمَاء قَوْل يُؤْفَک لَوَاقِع مُخْتَلِف عَنْه الدّين مَن إِن در حال

‌است‌ و اسامي‌ مقدسه‌ ذات‌ سه‌ اسم‌ ‌است‌ اللّه‌ اسم‌ ذات‌ مقدس‌ ‌که‌ جامع‌ جميع‌ كمالات‌ و منزه‌ ‌از‌ جميع‌ عيوب‌ و نواقص‌ و حق‌ ذات‌ واجب‌ الوجود و ‌هو‌

تا چه اندازه ميتوانند خودشان را از معصيت نگهدارند و داناتر بوده به اقتضاء ذات بندگان وقتى كه خلق فرمود آنها را از خاك و وقتى كه مستور بودند در شكم مادران

اوّل گلستان فرموده: هر نفسى كه فرو ميرود ممدّ حيات است و چون بر ميآيد مفرّح ذات پس در هر نفسى دو نعمت موجود و بر هر نعمتى شكرى واجب. از دست و زبان كه بر آيد

برگزيده شده‌اند از ميان خلق براى تبليغ پيام الهى و دعوت مردم به پرستش و ستايش ذات سبحانى جل جلاله. ثُمَّ أَرْسَلْنا مُوسى‌ وَ أَخاهُ هارُونَ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ

مى‌شود، در شأن ربوبيّتِ خداوند است. «آتاهُمْ رَبُّهُمْ» 6- عطاهاى بهشتى را، ذات مقدّس خداوند به متّقين مى‌دهد. «آتاهُمْ رَبُّهُمْ» (نظير آيه 21 سوره انسان

بودى، و بعث ديگرى بر او تقديم مفضول بر فاضل، و ترجيح مرجوح بر راجح قبيح، و از ذات احديت سبحانى محال است، پس صدق ادعاى پيغمبر، لازم، و افتراى آنها ثابت آيد.

ضرر به تو رسد فَلا كاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ: پس نيست هيچ بازدارنده آن را مگر ذات ذو الجلال او، يعنى هيچكس قادر نباشد بر كشف و منع و دفع آن ضر مگر خداوند متعال

به آنكه مكر ايشان را سبب هلاك خودشان ساختيم. تبصره: اين مطلب ثابت شده كه ذات الهى از كليّه قبايح منزّه و مبرّى باشد، و تمام افعال سبحانى بر وجه حكمت صدور

مشغول بعبادت خدا بود در ضمن آنها مأمور بسجود جلد 4 صفحه 480 شد و بواسطه خبث ذات و صفت تكبّر از امر الهى تخلّف نمود و كفر باطنى او آشكار گشت و خداوند باو فرمود

كسانى‌كه به وعده خود عمل نمى‌كنند يا عاجزند يا حيله‌گر و يا فراموشكار و ذات مقدّس الهى از تمام اين عيب‌ها به دور است. 1- سوگند به پديده‌هاى طبيعى همچون

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

انواع نعم خود را بيان فرمايد: وَ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَ لَكُمُ السَّمْعَ‌: و ذات يگانه خدا ذاتى است كه به قدرت كامله ايجاد فرمود براى شما قوه شنوائى گوش را،

نپروراند، و آتش را قدرتى نيست كه نسوزاند مگر به اراده مؤثر قاهرى، و آن جز ذات خداوند متعال نيست كه به اراده‌ «يا نارُ كُونِي بَرْداً» آتش متأثر مى‌شود،

برابر شدن ظهور سلطنت خداوند باشد در آنروز كه ديگر حكمفرمائى و لو بحسب ظاهر جز ذات اقدس احديّت نيست و ميفرمايد لمن الملك اليوم للّه الواحد القهّار يا اشاره ببودن

جهات نقص و حاجتى را كه در اجزاى عالم محدود نبودن خداوند و اينكه صفات او عين ذات او است ۳- انقسام هايى كه براى صفات خداى تعالى هست : از كيفيت و طرز سلوك فطرى

السّلام به اراده الهى دانند. دوم- «غيب الغيوب» و آن علم غيبى است كه اختصاص به ذات سبحانى دارد و از آن جمله است آنچه در آيه شريفه ذكر شده، چنانچه در تفسير برهان

آيات ۱ - ۱۹ سوره ذاريات غرض و مفاد آيات سوره ذاریات معناى آيه: «وَ السّمَاء ذَاتِ الحُبُك»، و مقصود از اين كه كفّار، در «قول مختلف» هستند وجوه مختلف در معناى

آيات ۱ - ۱۹ سوره ذاريات غرض و مفاد آيات سوره ذاریات معناى آيه: «وَ السّمَاء ذَاتِ الحُبُك»، و مقصود از اين كه كفّار، در «قول مختلف» هستند وجوه مختلف در معناى

‌آن‌ حرام‌ و موجب‌ كفاره‌ مي‌شود. و ‌اينکه‌ قسم‌ ‌به‌ ذات‌ اقدس‌ ربوبي‌ ‌است‌ چون‌ اللّه‌ اسم‌ ذات‌ ‌است‌ ‌که‌ مستجمع‌ جميع‌ كمالات‌ و منزه‌ ‌از‌ جميع‌

تكلم نمايم، و تو اعراض كنى از من به قلب خود، يعنى اعتنا به كلام من نكنى، آيا ذات احديت مرا از بعض دوستان خود كمتر و پستتر قرار دهى؟! وَ إِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ

صورت اعراض و تخلّف ضرر بر خودشان وارد شده نه بر خدا و پيغمبر زيرا معلوم است ذات اقدس الهى منزّه است‌ جلد 5 صفحه 217 از عروض عوارض و وظيفه پيغمبر هم جز ابلاغ

اوّل گلستان فرموده: هر نفسى كه فرو ميرود ممدّ حيات است و چون بر ميآيد مفرّح ذات پس در هر نفسى دو نعمت موجود و بر هر نعمتى شكرى واجب. از دست و زبان كه بر آيد

داله بر امر توحيد مرا امر و نهى و زجر كرده‌اند كه تابع شما شوم در عبادت غير ذات يگانه اللّه‌ قُلْ لا أَتَّبِعُ أَهْواءَكُمْ‌: بگو من پيروى نمى‌كنم آرزو و

و تحقق او است در خارج بدون تأخير و فصلى. و آيه شريفه اشعار دارد به اينكه ذات احديت سبحانى به صفات ذاتيه كماليه كافى باشد در احداث حوادث و ايجاد مخلوقات

تأكيد نسبت جنون مى‌دادند، خداوند با تأكيد بيشترى نزول قرآن و حفظ آن را به ذات مقدّس خود نسبت مى‌دهد. در اين آيه‌ى كوتاه، شش نوع تأكيد بكار رفته است؛ سه

به اذا و ثانيه به ان شده است و چون تمام اختيارات و تصرفات در مملكت وجود با ذات اقدس واجب الوجود است كه مالك حقيقى و صاحب اختيار واقعى است نعمت و بلا را بموقع

صورت اعراض و تخلّف ضرر بر خودشان وارد شده نه بر خدا و پيغمبر زيرا معلوم است ذات اقدس الهى منزّه است‌ جلد 5 صفحه 217 از عروض عوارض و وظيفه پيغمبر هم جز ابلاغ

مى‌شود، در شأن ربوبيّتِ خداوند است. «آتاهُمْ رَبُّهُمْ» 6- عطاهاى بهشتى را، ذات مقدّس خداوند به متّقين مى‌دهد. «آتاهُمْ رَبُّهُمْ» (نظير آيه 21 سوره انسان

مى فرماید: همه اینها در نزد پروردگارت ناپسند است. ذکر صفت «ربّ» به جاى اسم ذات و یا هر صفت دیگرى مى تواند گویاى این حقیقت باشد که آن در راستاى پرورش انسانهاست،

)) در: (( وجه الله )) ، (( وجه ربك )) وامثال آن . مراد از (( وجه الله )) ذات خدا نيست ، بلكه هر چيزى كه به خدا انتساب دارد و نيز آنچه كه بنده از خداى خود

فيل را مطالعه و تأمل در آن نمايد، هر آينه خارق عادت و آثار عظمت و قهاريت ذات قهار را دريابد. 4- دلالت واضحه و معجزه باهره است بر ظهور حضرت خاتم صلّى اللّه

از شئون ربوبيّت الهى است. «إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي» 5- حكم‌هاى الهى، مخصوص ذات مقدّس اوست، زيرا جهل و ترس و غرائز و حوادث در او اثر ندارد و صد در صد عادلانه

كه: ساريكم اياتى: زود است نشان دهيم شما را آيات خود را كه دال است بر يگانگى ذات من و راستى و جلد 8 - صفحه 390 درستى رسول من در وعده نزول عذاب. فَلا تَسْتَعْجِلُونِ‌:

اللَّهَ‌: نازل فرمود اين قرآن مجيد را براى اينكه پرستش و ستايش نكنيد مگر ذات احديت خداى متعال را؛ بعد از دعوت به توحيد، ارشاد نمايد به تصديق رسالت خود:

چنين است كه رستگارى و نجات نيابند ناگرويدگان به حق و آنانكه در ستايش و پرستش ذات خداوندى، غير را شريك قرار دادند و انكار كردند نعمتهاى الهى را و منكر شدند

فرمايد: الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ‌: پادشاهى و فرمانفرمائى در آن روز خاصه ذات خداى تعالى است، يعنى پادشاهى در روزى كه شك كفار و منافقين زايل گردد، يعنى

برابر شدن ظهور سلطنت خداوند باشد در آنروز كه ديگر حكمفرمائى و لو بحسب ظاهر جز ذات اقدس احديّت نيست و ميفرمايد لمن الملك اليوم للّه الواحد القهّار يا اشاره ببودن

از اميرالمؤ منين (ع ) درباره توحيد خداى سبحان ، نفى وحدتعددى و نفى حد از ذات اقدس الهى و...) شرح كلماتى از خطبه اميرالمؤ منين در نهج البلاغه درباره توحيد

اكتفا فرموده و آنها را بخشم و عذاب شديد خود تهديد كرده است و فرموده خداوند آن ذات مقدسى است كه قرآن و احكام خود را براستى و درستى و بر طبق حكمت و مصلحت فرستاده

كنى من رسول پروردگار عالميانم، يعنى حقيقت و ماهيت او چه چيز است و چون حقيقت ذات سبحانى را هيچكس عالم نيست تا بتوان وصف نمايد، از اين جهت موسى تعريف و توصيف

آنچه در آسمانها و زمينهاست از موجودات، كُلٌّ لَهُ قانِتُونَ‌: تمامى آنها مر ذات يگانه الهى را فرمان بردارند در موت و حيات و بعث و نشور و غير آن از افعال و

سزاوار آنست كه طاعت او خالص باشد از شائبه ريا و لوث شرك، زيرا ذات الهى يگانه است در ذات و صفات. وَ الَّذِينَ اتَّخَذُوا: و آنانكه فرا گرفتند، مِنْ دُونِهِ

خواهيد داشت. «شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَ مُلْكٍ لا يَبْلى‌» «4» د: دروغ گفت و به ذات حقّ تهمت زد. «ما نَهاكُما رَبُّكُما عَنْ هذِهِ الشَّجَرَةِ إِلَّا أَنْ تَكُونا

نيز در تذكر نعمت مى‌فرمايد: وَ هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً: و ذات پاك سبحانه آن كه نازل فرمود از ابر يا از جانب آسمان، باران را براى انتفاع

جمادات قداست دارند. در اسلام ريشه‌ى قداست و كرامت هر چيزى، وابستگى آن به ذات مقدّس خداوند است و هر چه اين وابستگى بيشتر باشد، قداست هم بيشتر است و ما بايد

چيز از ايجاد و اعاده و ساير امور ممكنه تواناست به جهت قدرت صفت ذاتى الهى، و ذات او نسبت به همه ممكنات احاطه دارد از حيث ايجاد و اعدام و اعاده. وَ إِبْراهِيمَ

زندگى و عوالم هستى او است. (ربّه) ۹ - ربوبیت خداوند بر انسان ها، مقتضى شناخت ذات و حالات آنان است. (إنّ ربّه کان به بصیرًا) ۱۰ - معادِ انسان ها، جلوه ربوبیت

باشيد، فَإِنَّ حَسْبَكَ اللَّهُ‌: پس بتحقيق كافى است تو را خداى تعالى، زيرا ذات احديث كفايت فرمايد اولياى خود را، هُوَ الَّذِي أَيَّدَكَ‌: آن ذاتى كه تأييد

گيرد و هيچ ممكنى از تحت قدرت او خارج نيست و عجز و فتور و خستگى و ماندگى در ذات اقدس او بهيچ وجه راه نداشته و نخواهد داشت تعالى شأنه عمّا يقول الظّالمون و

گيرد و هيچ ممكنى از تحت قدرت او خارج نيست و عجز و فتور و خستگى و ماندگى در ذات اقدس او بهيچ وجه راه نداشته و نخواهد داشت تعالى شأنه عمّا يقول الظّالمون و

داشت حقير از ذكر آن صرف نظر نمودم و بنابر اين مفاد آيات آنست كه خداوند آن ذات قهّارى است كه بيرون كرد كفار اهل كتاب را از ديار خودشان و اين دفعه اول بيرون

داشت حقير از ذكر آن صرف نظر نمودم و بنابر اين مفاد آيات آنست كه خداوند آن ذات قهّارى است كه بيرون كرد كفار اهل كتاب را از ديار خودشان و اين دفعه اول بيرون

اسباب آسايش شما را از تمام حيثيات فراهم نموده. تذكره: يكى از شواهد الطاف ذات احديت، جريان كشتى است در دريا به سبب خلق بادها و به قرار دادن آن را بر وجهى

سازد بر خدا دروغى را، يعنى نسبت دهد به ساحت قدس كبريائى شرك را، و حال آنكه ذات الهى شريك و نظير و مثل و مانند ندارد أَوْ كَذَّبَ بِالْحَقِ‌: با تكذيب كند

ترتیل: ترجمه: «مَعَکُمَا»: مراد از معیّت و همراهی خدا، حفاظت و رعایت و نصرت ذات باری است. وَ إِذَا سَأَلَکَ‌ عِبَادِي‌ عَنِّي‌... (۰) قَالَ‌ کَلاَّ فَاذْهَبَا

مريم را به «حنه» كه عجوزه و عاقره بود. إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ: بدرستى كه ذات تو از راه لطف و كرم، اجابت كننده دعاست. نكته: ذكر «سميع» در موضع «مجيب» به

او...) بهشت آدم از باغهاى دنيا بوده است رد اينكه ملائكه و شياطين به تغيير ذات خود قدرت داشته باشند و به صور مختلفه درآيند. دو دسته روايات مربوط به تصرفات

نياورند. 4- فرستاده نشوند در دنيا مگر به رسالت. تحقيق: در علم كلام ثابت شده كه ذات احديت الهى حكيم على الاطلاق، و تمام افعال سبحانى بر وفق حكمت و مصلحت باشد،

بمعناى اسب خوب تندرو است و بعضى آنرا جمع جوديا جيّد دانسته‌اند و شيطان هر بد ذات خبيث سركش را گويند و بر جن و انس و ستور اطلاق ميشود مانند ديو در فارسى كه

بمعناى اسب خوب تندرو است و بعضى آنرا جمع جوديا جيّد دانسته‌اند و شيطان هر بد ذات خبيث سركش را گويند و بر جن و انس و ستور اطلاق ميشود مانند ديو در فارسى كه

بمعناى اسب خوب تندرو است و بعضى آنرا جمع جوديا جيّد دانسته‌اند و شيطان هر بد ذات خبيث سركش را گويند و بر جن و انس و ستور اطلاق ميشود مانند ديو در فارسى كه

داشتند نیز از صحنه حکومت کنار می‌روند، و حاکمیت از هر نظر و در تمام جهات مخصوص ذات پاک او می‌شود. و به همین دلیل «آن روز روز سختی برای کافران خواهد بود» (وَ

مراد بعث است خداوند آنرا لقاء ناميده و شايد در مقابل كسانيكه احتمال ملاقات ذات احديّت را داده‌اند فرموده باشد و اللّه اعلم‌ جلد 4 صفحه 290 وَ قالُوا أَ إِذا

موجبات هدايت آنها را فراهم كنيم ولى دنيا دار امتحان است و بايد خوبى و بدى ذات مردم آشكار گردد و قمّى ره فرموده مراد آنستكه اگر ميخواستيم همه را معصوم قرار

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

آورديم به او زيرا به وحدانيت او علم داريم، وَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْنا: و بر ذات احديّت او توكل كرده‌ايم و اعتماد نموده، تمام كار خود را به او واگذاريم و كفايت

باران يا به ابطال اسبابى كه حصول و وصول روزى را وسائط و وسايلند، يعنى اگر ذات منّان، وظيفه روزى را از شما بازگيرد، كيست آنكه شما را روزى توان داد. و كفار

ايشان را فرمايد: صفت اول: يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ‌: ايمان حقيقى آرند به يگانگى ذات و صفات سبحانى، و ثبات و استقامت نمايند بر آن. صفت دوم: وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ:

مى‌شود، در شأن ربوبيّتِ خداوند است. «آتاهُمْ رَبُّهُمْ» 6- عطاهاى بهشتى را، ذات مقدّس خداوند به متّقين مى‌دهد. «آتاهُمْ رَبُّهُمْ» (نظير آيه 21 سوره انسان

پروردگارتان است. پس شما را به آنچه می‌کردید خبری مهم می‌دهد. همانا او به (راز) ذات سینه‌ها بسی داناست. و چون به انسان آسیبی در رسد، پروردگارش را می‌خواند، درحالی

)) در: (( وجه الله )) ، (( وجه ربك )) وامثال آن . مراد از (( وجه الله )) ذات خدا نيست ، بلكه هر چيزى كه به خدا انتساب دارد و نيز آنچه كه بنده از خداى خود

محتوای عمیقی است. تعبیر به «من شر ما خلق» مفهومش این نیست که آفرینش الهی در ذات خود شری دارد، چرا که آفرینش همان ایجاد است، و ایجاد و وجود خیر محض است، قرآن

أَكْثَرُهُمْ بِهِمْ مُؤْمِنُونَ (41) قالُوا سُبْحانَكَ‌: گويند ملائكه: منزه است ذات يگانه تو از آنكه غير تو را پرستند، أَنْتَ وَلِيُّنا مِنْ دُونِهِمْ‌: توئى

ظَلَمُوا: و گوئيم در آن روز مر آنان را كه ستم نمودند به ستايش و پرستش غير ذات حق، ذُوقُوا عَذابَ النَّارِ: بچشيد عذاب آتش را، الَّتِي كُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ‌:

امت، او سبحانه، امر به حرام ننمايد، به جهت آنكه مستلزم تصرف در حرام است، و ذات اقدس الهى منزه از اين است. 2- حق‌ «1» منافقون آيه 10. تفسير اثنا عشرى، ج‌3،

جزاى خير و بدى را پاداش بدى. إِنَّهُ بِما يَعْمَلُونَ خَبِيرٌ: بدرستى كه ذات احديت به آنچه مى‌كنند دانا و آگاه است به درونه كارها و چيزى از او فوت نشود

ميان ايشان و محقين. تنبيه: آيه شريفه آگاهى است به دو امر: 1- آنكه حكم، خاصه ذات سبحانى است، پس نافذ نيست حكم غير؛ و مى‌رساند هر ذى حقى را به حقش، مؤمن و مطيع

مشغول بعبادت خدا بود در ضمن آنها مأمور بسجود جلد 4 صفحه 480 شد و بواسطه خبث ذات و صفت تكبّر از امر الهى تخلّف نمود و كفر باطنى او آشكار گشت و خداوند باو فرمود

قبل - «بهشت» است. «وجه» به معناى صورت است و مراد از آن در آیه شریفه، وجود و ذات آدمى است. «محسن» به کسى گفته مى شود که کار نیک انجام دهد. ۳ - پاداش دهى خداوند

او فرمايد: لا إِلهَ إِلَّا هُوَ: نيست خدائى مستحق ستايش و قابل پرستش مگر ذات او كه موصوف است بدين صفات، و إِلَيْهِ الْمَصِيرُ: و بسوى او است بازگشت همه،

دست مبارك آن حضرت صادر فرمود؛ و اين مطلب محقق آمده به وجوهى: 1- صادق متصدق ذات احديت، به نص وحى منزل، اخبار فرموده كه: «و انشق القمر»؛ پس واجب است اعتقاد

است. على عليه السّلام عرض كرد: من على بن ابى طالبم، پس حضرت زره خود را كه ذات الفصول نام داشت بر امير المؤمنين عليه السّلام پوشانيد و عمامه خود را بر سر

حَتَّى يَسْتَأْذِنُوهُ» و معنى آنكه خارج نكرد منافقين را از صفت متقين مگر كه ذات احديت مى‌دانست به علم ازلى كه منافقين از متقين نيستند. لكن علم الهى موجب،

پيغمبر اكرم را بستايش خداوند در صفات جلاليّه در اين سوره خود ستايش فرمود ذات اقدس خويش را بصفت كمالى كه فوق آن متصوّر نيست براى تعليم بندگان كيفيّت ستايش

ندارد و مقام مقتضى براى بسط مقال نيست در هر حال چون معلوم شد كه مبدء علم بشر ذات احديّت است و مخزن آن وحى الهى و قرآن كريم است براى انذار و تخويف و بيان آن

تفسير اثنا عشرى، ج‌3، ص: 338 وَ هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ النُّجُومَ‌: و او ذات مقدسى كه به قدرت كامله و حكمت بالغه خلق فرمود براى شما ستاره‌ها و كواكب را

كه بنحو اختصار ذكر شد اجمالا نقل شده و علاوه در مجمع فرموده كه اين غزوه را ذات السّلاسل خوانده‌اند براى آنكه بازوى اسيران بريسمان مانند زنجير بسته بهم شده

كه بنحو اختصار ذكر شد اجمالا نقل شده و علاوه در مجمع فرموده كه اين غزوه را ذات السّلاسل خوانده‌اند براى آنكه بازوى اسيران بريسمان مانند زنجير بسته بهم شده

إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ‌: و بدرستى كه خداى تعالى هر آينه ذات اوست بهترين روزى دهندگان، زيرا بى‌حساب و بى‌حصر و عدد روزى مرحمت فرمايد. از

الْغَيْبِ نُوحِيها إِلَيْكَ» «1» ولى نوعى ديگر نظير علم به زمان وقوع قيامت، مخصوص ذات مقدّس اوست. كلمه‌ى‌ «مَنْ» براى موجودات باشعور است، بنابراين چه بسا در آسمان‌ها

متعال به كيفيت خاصه سر از خاك بيرون آرد، هر آينه عقل او را دلالت كند به آن ذات قادرى كه آثار قدرتش هويداست قادر خواهد بود بر اخراج مردگان از قبرها و زنده