النجم ٣٥

از الکتاب
کپی متن آیه
أَ عِنْدَهُ‌ عِلْمُ‌ الْغَيْبِ‌ فَهُوَ يَرَى‌

ترجمه

آیا نزد او علم غیب است و می‌بیند (که دیگران می‌توانند گناهان او را بر دوش گیرند)؟!

|آيا علم غيب نزد اوست و او [حقايق را] مى‌بيند
آيا علم غيب پيش اوست و او مى‌بيند؟
آیا علم غیب نزد اوست و او (به احوال آن جهان) بیناست (که می‌داند رفیقش می‌تواند بار گناه او را به دوش گیرد).
آیا علم غیب نزد اوست و او می بیند [که بارگناهانش رادر قیامت دیگری برمی دارد؟]
آيا علم غيب دارد و مى‌بيند؟
آیا نزد او علم غیب است و او [حقایق را] می‌بیند؟
آيا نزد او علم غيب است كه خود مى‌بيند- كه تا كى خواهد زيست، كه انفاق نمى‌كند-؟!
آیا او علم غیب دارد، و می‌بیند (که پشت به اسلام کردن و حق را نپذیرفتن و بخل ورزیدن و بذل و بخشش ننمودن، پسندیده و بلامانع است؟).
آیا نزدش علم غیب است؛ پس (هم)او (آن را) می‌بیند؟
آیا نزد او است علم ناپیدا پس او می‌بیند

Does he possess knowledge of the unseen, and can therefore foresee?
ترتیل:
ترجمه:
النجم ٣٤ آیه ٣٥ النجم ٣٦
سوره : سوره النجم
نزول : ٣ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٦
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«یَری»: می‌بیند. یعنی حقیقت را می‌بیند و می‌داند.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر

تفسیر نور (محسن قرائتی)


أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرى‌ «35»

آيا علم غيب نزد اوست و او (حقايق را) مى‌بيند؟!

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)



أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرى‌ (35)

أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرى‌: آيا نزد او است علم پنهانى، پس او مى‌داند او كه صاحب او آنچه مى‌گويد از تحمل او زار، صادق است و آن و زر را از او برخواهد داشت. «همزه براى استفهام انكارى است»، يعنى علم به مغيبات ندارد تا صدق صاحب خود را در اين امر معلوم كند.


تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)


وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَساؤُا بِما عَمِلُوا وَ يَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى (31) الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ إِلاَّ اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ واسِعُ الْمَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ إِذْ أَنْتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهاتِكُمْ فَلا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقى‌ (32) أَ فَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى (33) وَ أَعْطى‌ قَلِيلاً وَ أَكْدى‌ (34) أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرى‌ (35)

أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِي صُحُفِ مُوسى‌ (36) وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفَّى (37) أَلاَّ تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌ (38) وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‌ (39) وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرى‌ (40)

ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْأَوْفى‌ (41)

ترجمه‌

و مر خدا را است آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است تا جزا دهد آنانرا كه بد كردند بآنچه عمل نمودند و پاداش دهد آنانرا كه نكوئى كردند به نيكى‌

آنانكه اجتناب ميكنند از گناهان بزرگ و كارهاى زشت آشكار مگر آنچه صادر گردد احيانا مقرون بتوبه همانا پروردگار تو داراى وسعت آمرزش است او داناتر است بشما هنگاميكه آفريد شما را از زمين و هنگاميكه شما كودكانى بوديد پنهان در شكمهاى مادرانتان پس منزّه و پاك مشماريد خود را او داناتر است بآنكه پرهيزكار شد

آيا ديدى آنرا كه پشت كرد

و داد اندكى را و ترك كرد عطا را

آيا نزد او علم غيب است پس او مى‌بيند

آيا خبر داده نشد بآنچه در كتابهاى موسى است‌

و ابراهيم آنكه تمام كرد كار خود را

كه برنميدارد بردارنده‌اى بار گناه ديگرى را

و آنكه نيست براى انسان مگر آنچه كوشش كرد

و بدرستيكه كوشش او بعد از اين ديده ميشود

پس پاداش داده ميشود بر آن پاداش تمامترى.

تفسير

آنچه در آسمانها و زمين است از جواهر و اعراض و مادّى و مجرّد مخلوق و مملوك خدا است و او آنها را خلق فرموده تا جزا دهد بدكاران را بكار بدشان و نيكوكاران را بجزاى خوب و نيك و بنابراين لام در ليجزى براى بيان‌


جلد 5 صفحه 92

غرض است و محتمل است لام عاقبت باشد و مربوط بآيه سابقه كه بيان علم الهى در آن باهل ضلالت و هدايت شده بود كه نتيجه و عاقبت آن مجازات آن دو گروه است بحسب اعمالشان و بنابراين جمله و للّه ما في السّموات و ما في الارض معترضه است و كسانيكه اجتناب از معاصى كبيره نمودند كه قبح آنها آشكار است مانند دزدى و زنا و لواط و آنچه وعده عذاب بر آنها داده شده كه در سوره نساء ذيل آيه شريفه ان تجتنبوا كبائر ما تنهون عنه بيان شد مگر آنچه اتّفاقاً و احيانا بر خلاف مقتضاى طبع اصلى برحسب عارضى از عوارض براى ايشان روى دهد و پشيمان شوند مشمول رحمت و مغفرت واسعه الهيّه خواهند بود و بنابراين استثنا متّصل و وسعت رحمت الهى زيادتر است و اين معنى مستفاد از چند روايت معتبر در تفسير لمم و منطبق با حاقّ معناى لغوى آنست ولى فيض ره و جمعى از مفسّرين آنرا بمعاصى صغيره كه غير از كبائر و بدون اصرار است تفسير فرموده و استثنا را منقطع دانسته‌اند و بنابراين مفاد آيه شريفه راجع باين قسمت همان مفاد آيه سوره نساء است كه عفو از معاصى صغيره در صورت عدم اصرار و اجتناب از كبائر باشد ولى بنظر حقير چون انسان بهر مقام و مرتبه‌اى از تقوى رسيده باشد مأمون از لغزش و خطا نيست مگر معصوم باشد لذا ممكن است احيانا و بر حسب عوارضى معصيتى از او سر زند و ترك كند آنرا براى آنكه منافى با تصميم او است و چنين شخصى جنبه خير در وجود او غالب است و مقتضاى سبقت رحمت الهيّه بر غضب او آنستكه رحمت واسعه خود را از او دريغ ندارد و اين آيه مبشّر اينمعنى است علاوه بر آيه سابقه و اختصاص بمعصيت صغيره ندارد خصوصا در صورتى كه مقرون بتوبه گردد چنانچه ظاهر است خداوند بهتر مردم را ميشناسد كه تا چه اندازه ميتوانند خودشان را از معصيت نگهدارند و داناتر بوده به اقتضاء ذات بندگان وقتى كه خلق فرمود آنها را از خاك و وقتى كه مستور بودند در شكم مادران و ملائكه مينوشتند سرنوشت آنها را پس تزكيه نفس ننمائيد از خودتان نزد خدا و خلق كه خارج از ادب و قبيح است چه راست باشد چه دروغ خدا اهل تقوى را بهتر از هر كس ميشناسد نبايد گفت من رياكار نيستم و قلبم پاك است و براى رضاى‌


جلد 5 صفحه 93

خدا كار ميكنم و اهل معصيت نيستم و امثال اينها كه تعريف و توصيف خود نمودن است مگر در مقام ضرورت و لزوم چنانچه حضرت يوسف فرمود بپادشاه مصر مرا خزانه‌دار خود كن چون من دانا و نگهدارم و مانند فضائل خاندان نبوّت كه از خودشان رسيده است در مقابل اهل انكار در علل از امام باقر عليه السّلام در تفسير اين قسمت از اين آيه نقل نموده كه خداوند ميفرمايد افتخار نبايد بنمايد احدى از شما بكثرت نماز و روزه و زكوة و عباداتش چون خداوند داناتر است بحال كسيكه پرهيزكار باشد و در روايات ديگرى اينمعنى و استثناء صورت اضطرار ذكر شده است و در مجمع نقل نموده كه از أ فرأيت الّذى تولّى تا هفت آيه در شأن عثمان بن عفّان نازل شده كه اهل صدقه دادن و انفاق نمودن بود پس برادر رضاعى او عبد اللّه بن سعد بن ابى سرح باو گفت اين چه كار است كه ميكنى نزديك است كه باقى نماند براى تو چيزى عثمان گفت من گناه‌كارم ميخواهم كارى كنم كه خدا از من راضى شود و عفو نمايد مرا عبد اللّه گفت شتر خود را با لوازمش بمن بده من تمام گناهان تو را بعهده ميگيرم پس عثمان باو داد و شاهد گرفت و ديگر انفاق ننمود پس اين آيات نازل شد و مراد پشت نمودن او است وقتى كه ترك كرد مركز را در احد و اعطاء كم پس قطع انفاق تا قول خداوند و انّ سعيه سوف يرى پس عود نمود عثمان بحال اول خود و خلاصه مفاد آيات اظهار تعجّب است از حال بعضى از اشخاص كه اعراض از ذكر خدا و متابعت حق داشتند و عطاء كمى بأغراضى نمودند و قطع كردند آنرا بگمان آنكه ديگر راحت شدند چون گناهانشان را آنكسى كه باو عطا نمودند عهده‌دار خواهد بود باين بيان كه آيا چنين شخصى علم غيب دارد و ميداند كه ديگرى ميتواند گناهان او را تحمّل نمايد آيا از دانشمندان اين خبر باو نرسيده كه در الواح تورية و صحف ابراهيم كه تمام كرد وظيفه عبوديّت و خلّت را بانجام اوامر و نواهى حق و ذبح فرزند خود چنانچه قمّى ره نقل فرموده يا مداومت نمود بذكر حق در هر صبح و شام كه ميگفت سه مرتبه اصبحت و ربّى محمود أصبحت لا اشرك باللّه شيئا و لا ادعو مع اللّه الها و لا اتّخذ من دونه وليّا چنانچه از صادقين عليهما السلام در دو روايت نقل شده يا با تمام رسانيد كلمات را و


جلد 5 صفحه 94

بمقام امامت رسيد كه فوق تمام مقامات است و در سوره بقره ذيل آيه شريفه و اذ ابتلى ابراهيم ربّه بكلمات فأتمّهنّ بيان شد چنانچه بنظر حقير رسيده و با اخبار سابقه منافات ندارد در هر حال در آن دو كتاب آسمانى ذكر شده كه كسيرا بگناه ديگرى مؤاخذه نمى‌نمايند و كسى جز بسعى و عمل خود بمقامى نميرسد و آنچه بر خلاف اين بنظر رسد از قبيل خيرات براى ميّت يا نيابت در حج و غيره تحقيقا مربوط بخود شخص است كه تخم محبّت را در دل منفق و نائب كاشته و نتيجه سعى خود را در دنيا و آخرت خواهد ديد و تبعات و صور برزخيّه آنرا مشاهده خواهد نمود و پس از آن بجزاى اكمل و اتمّ الهى در آخرت خواهد رسيد.

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)


أَ فَرَأَيت‌َ الَّذِي‌ تَوَلّي‌ (33) وَ أَعطي‌ قَلِيلاً وَ أَكدي‌ (34) أَ عِندَه‌ُ عِلم‌ُ الغَيب‌ِ فَهُوَ يَري‌ (35) أَم‌ لَم‌ يُنَبَّأ بِما فِي‌ صُحُف‌ِ مُوسي‌ (36) وَ إِبراهِيم‌َ الَّذِي‌ وَفّي‌ (37)

آيا رؤيت‌ مي‌كني‌ ‌آن‌ كسي‌ ‌که‌ اعراض‌ ‌از‌ حق‌ّ مي‌كند و عطاي‌ ‌او‌ بسيار كم‌ ‌است‌ و بخل‌ و امساك‌ مي‌كند ‌از‌ بذل‌ مال‌ آيا نزد ‌او‌ علم‌ غيب‌ ‌است‌ ‌پس‌ ‌او‌ مي‌بيند.

أَ فَرَأَيت‌َ الَّذِي‌ تَوَلّي‌ اعراض‌ ‌از‌ حق‌ ‌که‌ ‌به‌ اوامر مي‌فرمايي‌ ‌که‌ زكاة مالش‌ ‌را‌ رد كند و حقوق‌ واجبه ‌خود‌ ‌را‌ اداء نمايد.

وَ أَعطي‌ قَلِيلًا يك‌ چيز مختصري‌ ميدهد ‌از‌ روي‌ كراهت‌.

وَ أَكدي‌ اكدي‌ قطع‌ عطيّه‌ و امساك‌ ‌از‌ ‌آن‌ و امتناع‌ ‌از‌ بذل‌ ‌است‌.

أَ عِندَه‌ُ عِلم‌ُ الغَيب‌ِ خبر ‌از‌ قيامت‌ دارد ‌که‌ عذاب‌ ‌بر‌ ‌او‌ متوجّه‌ نمي‌شود و ديگران‌ تحمّل‌ مي‌كنند.

فَهُوَ يَري‌ مي‌بيند و مشاهده‌ مي‌كند. ظاهرا مراد يهود هستند ‌که‌ فوق‌ العاده‌ علاقه‌ ‌به‌ جمع‌ مال‌ دارند و ‌در‌ صرف‌ مال‌ و بذل‌ ‌به‌ فقراء امتناع‌ كلي‌ مي‌كنند نه‌ ‌خود‌ مي‌خورد نه‌ ‌به‌ ديگران‌ مي‌دهد.

برگزیده تفسیر نمونه


]

(آیه 35)- «آیا نزد او علم غیب است و می‌بیند» که دیگران می‌توانند گناهان او را بر دوش گیرند؟! (أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَیْبِ فَهُوَ یَری).

چه کسی از قیامت آمده و برای آنها خبر آورده است که افراد می‌توانند رشوه گیرند و گناه دیگران را بر گردن نهند؟!

نکات آیه

۱ - ترک انفاق از سوى انسان، نتیجه هراس از فرجام و آینده خویش (و أعطى قلیلاً و أکدى . أعنده علم الغیب فهو یرى) استفهام توبیخى در «أعنده...» مى تواند اشاره به زمینه ذهنى ترک انفاق باشد; یعنى، انسان ها چون از آینده خویش نگران اند، از انفاق خوددارى مى کنند.

۲ - علم غیب و آگاهى به فرجام امور، غیرقابل دسترسى براى انسان (أعنده علم الغیب)

۳ - ترک انفاق به بهانه پاکى و بى گناهى، فاقد هر گونه پشتوانه واقعى * (فلاتزکّوا أنفسکم ... و أعطى قلیلاً و أکدى . أعنده علم الغیب فهو یرى) جمله «أفرأیت...» پس از تخطئه خودستایى، مى تواند ناظر بدان باشد که ترک کنندگان انفاق، چون خویشتن را پاک مى شمردند، از انفاق سرباز مى زدند و خداوند در آیه «أعنده...» باور آنان را تخطئه مى کند.

۴ - اعتقاد به فلاح و سعادت خویش به اتکال انجام بخش اندک از اعمال نیک، باورى واهى * (و أعطى قلیلاً و أکدى . أعنده علم الغیب فهو یرى) از ارتباط «أعنده...» با آیات پیشین مى توان چنین بیان نمود که: دنیامداران با اعطاى مالى اندک، خویش را فلاح یافته مى انگاشتند و خداوند با نفى علم غیب از آنان، این اندیشه را تخطئه مى کند.

۵ - شهودى بودن علم غیب (أعنده علم الغیب فهو یرى) تفریع «فهو یرى» بر «أعنده علم الغیب»، نشانگر آن است که هر وقت علم به غیبى براى انسان حاصل شود، معلوم غیبى براى وى، شکل مشهود را پیدا مى کند.

موضوعات مرتبط

  • انسان: عجز انسان ۲
  • انفاق: اهمیت انفاق ۳; زمینه ترک انفاق ۱; سرزنش ترک انفاق ۳; عوامل ترک انفاق ۳
  • ترس: آثار ترس از فرجام ۱
  • سعادت: عوامل سعادت ۴
  • عقیده: عقیده باطل ۴
  • علم: علم حضورى ۵
  • علم غیب: استحاله علم غیب ۲; ویژگیهاى علم غیب ۵
  • عمل صالح: آثار عمل صالح ۴

منابع