نتایج جستجو

است كه اگر بشر سلطان و قدرت داشته باشد خروج از اقطار آسمانها و زمين براى وى ممكن خواهدبود. آيا ساختن «آپلو» براى رفتن به ماه رسيدن به «سلطان» است؟! آيا با

مبین) کلمه «سلطان» به معناى قهر و غلبه است. حجت و برهان را نیز بدان اعتبار که صاحب آن، بر قلوب مخاطبان هجوم مى برد و آنها را فتح مى کند، سلطان گفته مى شود

شخص اعمى القلب باشد گويند:«رجل عم». جمع اعمى عمى بر وزن قفل و عميان بر وزن سلطان آيد مثل [بقره:18]. و [فرقان:73]. [قصص:66-65]. كور شدن خبرها كنايه از آن است

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

در جمع آمده: علّى در اصل از علوّ است خداى سبحان به وسيله اقتدار و نفوذ سلطان برتر و بالاتر است. *** اعلى: بالاتر و برتر. در علوّ مكان و مقام هر دو آيد

داناى نهان و آشكار [و] ارجمند سنجيده‌كار است. او دانای عوالم غیب و شهود و سلطان مقتدر ملک وجود و آگاه از صلاح نظام آفرینش است. دانای نهان و آشکار و توانای

(الشیطن الرجیم . إنه لیس له سلطن على الذین ءامنوا و على ربّهم یتوکّلون) لفظ «سلطان» چون با «تنوین» آمده و بعد از حرف نفى قرار گرفته است، دلالت بر نفى مطلق مى کند

مى‌گفتند. حضرت الياس عليه السلام قوم را دعوت به حق پرستى نمود، تكذيب كردند. سلطان زن فاجره‌اى داشت. زمان غيبت خود او را بجاى خود مى‌گذاشت. آن ملعونه كاتب دانائى

فرستادیم» (وَ فِی مُوسی إِذْ أَرْسَلْناهُ إِلی فِرْعَوْنَ بِسُلْطانٍ مُبِینٍ). «سلطان» چیزی است که مایه تسلط گردد، و منظور در اینجا معجزه یا دلیل و منطق نیرومند

خسران «قَرُبَ مِنْهُ قُرْباناً: دِنا». و نيز اسم به كار مى‏رود مثل برهان و سلطان و آن هر كار خيرى است كه بنده به وسيله آن بر خدا تقرب جويد چنانكه در مجمع

مى‏داد. مثلا اگر شخصى داستان جنگ چالدران را كه ميان قواء شاه اسمعيل صفوى و سلطان سليم عثمانى اتفاق افتاد بخواند، دفعه اول كاملا شيرين و دلچسب خواهد بود، دفعه

مى‏داد. مثلا اگر شخصى داستان جنگ چالدران را كه ميان قواء شاه اسمعيل صفوى و سلطان سليم عثمانى اتفاق افتاد بخواند، دفعه اول كاملا شيرين و دلچسب خواهد بود، دفعه

مى‏داد. مثلا اگر شخصى داستان جنگ چالدران را كه ميان قواء شاه اسمعيل صفوى و سلطان سليم عثمانى اتفاق افتاد بخواند، دفعه اول كاملا شيرين و دلچسب خواهد بود، دفعه

(۱) الَّذِي‌ أَطْعَمَهُمْ‌ مِنْ‌ جُوعٍ‌ وَ... (۰) این سوره راجع به داستان سلطان حبشه نازل شده، هنگامى که با فیل هاى زیاد براى ویران کردن خانه کعبه به سوى

إلاّ قلیلاً ... إن عبادى لیس لک علیهم سلطن) عبارت «إن عبادى لیس لک علیهم سلطان» به منزله بیان براى «إلاّ قلیلاً» است; یعنى، اینکه شیطان گفت: جز اندکى همه

ترجمه Tabber requires Javascript to function. پس بلندمرتبه است خداوندی که سلطان حقّ است! پس نسبت به (تلاوت) قرآن عجله مکن، پیش از آنکه وحی آن بر تو تمام

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

بپرهيزيد ابواب سلطان و حواشى آن را، پس بدرستى كه نزديك‌ترين شما به سلطان و حواشى او، دورترين شماست از خدا و هر كه اختيار كند و برگزيند امر سلطان را بر امر الهى،

به آن یکی از آن دو نفر، که می‌دانست رهایی می‌یابد، گفت: «مرا نزد صاحبت [= سلطان مصر] یادآوری کن!» ولی شیطان یادآوری او را نزد صاحبش از خاطر وی برد؛ و بدنبال

هرچه را عمل مى‌كند، مى‌گويد. «2» قلب و زبان و عملش يكى مى‌شود. از مصاديق «سلطان نصير»، مى‌توان داشتن جانشينى لايق، يارى باوفا و وزيرى دلسوز و كاردان را برشمرد

(لأُعذّبنّه عذابًا شدیدًا ... أو لیأتینّى بسلطن مبین) «سلطان» به معناى حجت و برهان است و «سلطان مبین»; یعنى، دلیل روشن و قانع کننده. ۲ - شکنجه یا مرگ (بریدن

قوم‌ فرعون‌ گفتند: ] (آیه 46)- آری! موسی و برادرش هارون را با این آیات و سلطان مبین فرستادیم «به سوی فرعون و اطرافیان اشرافی و مغرور او» (إِلی فِرْعَوْنَ

یجدلون فى ءایت اللّه بغیر سلطن أتیهم کبر مقتًا عنداللّه و عند الذین ءامنوا) «سلطان» به معناى حجت و برهان و «مقت» به معناى بغض شدید است. ۲ - بغض و دشمنى (تبرّا)

نكنند و زنا ننمايند و قتل نفس ننمايند مگر بحقّ و سعايت نكنند از بى‌گناهى نزد سلطان كه كشته شود و سحر ننمايند و ربا نخورند و زن عفيفه را متّهم بزنا نكنند و در

ميدارد و روزى او را زياد ميكند و مال و اولاد و بدن او را از شرّ شيطان و سلطان مأمون ميگرداند و اگر در آنروز يا آن شب بميرد شهيد مرده و داخل بهشت ميشود

اللّه الّذِين مُسْرِف يُجَادِلُون فِي هُو مَن آيَات يُضِل بِغَيْر کَذٰلِک سُلْطَان رَسُولا أَتَاهُم بَعْدِه مِن در حال بارگیری...

لِمَدْيَن أَرْسَلْنَا بُعْدا مُوسَى أَلا فِيهَا بِآيَاتِنَا يَغْنَوْا لَم سُلْطَان کَأَن در حال بارگیری...

تمليخا را نزد سلطان برد. ملك پرسيد: اين جوان كيست؟ نانوا گفت: گنج پيدا نموده. سلطان استفسار كرد، تمليخا گفت: من اهل اين شهر هستم. با سلطان و عده بسيارى

یتساءلون) مقصود از «على بعض» - به قرینه سه آیه بعد (و ما کان لنا علیکم من سلطان و...) - پیشوایان فریب کاراند. بر این اساس، گفت و گوى مشرکان با پیشوایان شان

ميدارد و روزى او را زياد ميكند و مال و اولاد و بدن او را از شرّ شيطان و سلطان مأمون ميگرداند و اگر در آنروز يا آن شب بميرد شهيد مرده و داخل بهشت ميشود

بار) مَا إِن مِن وَ اللّه فِي تَعْلَمُون هَل يَنْفَد کُنْتُم الْأَرْض قُل سُلْطَان عِلْم فَتُخْرِجُوه بِهٰذَا بَأْسَنَا أَ عِنْد ذَاقُوا لَکُم لَنَا تَقُولُون

فِرْعَوْن إِلَى بِآيَاتِنَا کَانُوا قَوْما فَاسْتَکْبَرُوا مُوسَى مُبِين إِنّي سُلْطَان أَمْر مِن رَب فَلَمّا فَاتّبَعُوا إِنّهُم فَقَال فَظَلَمُوا هَارُون بِهَا

أَجْر رِجَالا کَانُوا آيَاتُه يُنْفِقُون عَلَيْهِم نِعْم لَو نُوحِي هُم سُلْطَان تُلِيَت خَيْر لَه لَيْس إِذَا در حال بارگیری...

اللّه إِن الْأَرْذَلُون قَال لِمَن جَنَاحَک الّذِين الْغَاوِين فَإِن اخْفِض سُلْطَان نُؤْمِن عَصَوْک هُم عِلْمِي أَ الْأَقْرَبِين حَسْبُک جَهَنّم مِثْلَنَا

بِه الدّم فَقَالُوا أُرْسِلْتُم مَا لَقَد عَالِين فَلَمّا مُبِين بِمَا سُلْطَان لَمّا الضّفَادِع أَ نُؤْمِن وَقَع هَامَان فَإِنّا فَکُلاّ قَالُوا سَابِقِين

الْحُکْم يَنْقُضُون کَان مَعْرُوف نَجْوَاهُم کَذّب الْمِيثَاق إِيّاه أَقِيمُوا سُلْطَان وُجُوهَکُم ذٰلِک إِصْلاَح کَثِير الدّين تَوَلّى يَخْشَوْن عِنْد بَيْن تَقُولُون

اذْهَبَا الْمَلِک أَرْضِکُم اذْکُر أَنَا أَرْسَلْنَا مَا يُوسُف ثُم وَهَبْنَا سُلْطَان يُؤْمِنُون إِلاّ عَلَى أَخُوک لِيُوسُف الْقَوْم لا مُبِين فَلا دَخَلُوا

رَبّنَا ثُم قَوْمِه إِمّا إِلَيْکُم فَتَقْعُد اعْبُدُونِي إِلَى آيَاتُه سُلْطَان يَبْلُغَن آخَر أَعْهَد لَأَنْزَل لٰکِن الرّسُل مَلاَئِکَة النّذُر عِنْدَک

کَانُوا آيَة الدّنْيَا بَعْد تُکَذّبُون الّتِي هٰذَا يَکْفُر آبَاؤُکُم سُلْطَان عَلَيْهَا إِنّمَا قَالُوا إِلَى الْأَرْض وَکّلْنَا قَوْما عَلَى لَيْسُوا

لِرَجُل آمَنُوا فَأَنْت يُعِيدَکُم بِمَن مَع تَتّخِذُوا الْقُرْآن سُوءا سُلْطَان فِيه النّاس يَقُولُون تَجِد أَلاّ يَسْمَعُون إِلٰه نُوح الْفُلْک إِذَا

مُسْتَضْعَفُون نِعْمَة أُنْزِل الْعَلِيم لَحْم غَافِر إِلَى هُو قُلُوبِهِم سُلْطَان بَعْد خَاصّة النّار يَسُومُهُم قَائِمَة إِنّي بِکُل يَسْخَرُون فَکَفَرُوا

بَيّنَات يَعِظُکُم الزّانِي تَعْلَمُون أَرْسَلْنَا أَقُول تَعُدّوا الطّيّب سُلْطَان تَحْکُمُون زَوْجَيْن فَلَو هٰذَا فِي الْمَوْتَى جَمِيعا تَجِدُوا بَعْد

لِلّذِين لِلّه قَالُوا عَبْدِه لَئِن لَعَلّکُم وَلِيّي تُنْظِرُون يَتَوَلّى سُلْطَان لِيَکُون أُولٰئِک فَکَذّبْنَا مُتَشَابِها عَلِيم بَعْض مُصَدّقا أَن سُبُلا

هُزُوا عَلَيْه بِغَيْر مِنْه آيَة بِهَا لَعَلّکُم الرّيَاح إِلَيْکُم أُنْزِل سُلْطَان لَم أَو اللّيْل آيَاتِه مُبِين لِلنّاس لِلْعَالَمِين يَنْفَع کَفَرُوا مَوْتِهَا

السّمَاوَات عَظِيم لَه اتّقَوْا الْجَاهِلِين بِأَحْسَن حَظّ آيَاتِه إِذَا سُلْطَان أَجْرَهُم فِي عَن أَتَاهُم در حال بارگیری...

يُؤْمِنُون يَجْحَدُون فَهُم يَجْحَد فَلَمّا جَاءَهُم عَلَيْهِم کُل ذٰلِک سُلْطَان بِأَنّهُم يَا قَالُوا أَ إِنّهُم أَن مُبِين ثُم الْجَحِيم لَهُم الّذِي

بَعَثْنَاهُم أَي يَتّبِع فِي ثُم عَدَدا الْحِزْبَيْن يُؤْمِن عَلَيْهَا سُلْطَان بِالْآخِرَة مِن أَحْصَى سِنِين وَ الرّسُول کُنْت عَلَى الّتِي عَلَيْهِم

وَ مِن إِن مَا الّذِين فِي أَن لَيْس يَا لَک هُم عَلَيْهِم إِلاّ هٰذَا سُلْطَان لِقَوْم أَ إِذَا عَلَى لا يَقُولُون بِمُخْرَجِين نَبّئ غُرُورا فَلَمّا

مِنْهُم إِن مَا مُبِين فَأَوْقِد قَال نُرِي فَقَالُوا فَاجْعَل جَبّار سَاحِر سُلْطَان لَهُم غَيْرِي خَاطِئِين إِلٰه حَزَنا فَلَمّا قَالَت مُتَکَبّر أَبْلُغ بِالْبَيّنَات

بِحَمْدِه لِلرّجَال الْکَذِب الْيَوْم مُرْسَلا نُوح لِقَوْم هُو اقْرَأ سُلْطَان رَبّکُم عَنْه کُلّه أَن الْمُؤْمِنِين مَلَکا لَن عَلِيما الْمُجْرِمِين

ميدارد و روزى او را زياد ميكند و مال و اولاد و بدن او را از شرّ شيطان و سلطان مأمون ميگرداند و اگر در آنروز يا آن شب بميرد شهيد مرده و داخل بهشت ميشود

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

(حبس طعام) مى‌نمود. هرچند شعيب آنها را موعظه نمود فايده نبخشيد؛ تا آنكه سلطان، حضرت شعيب عليه السّلام و مؤمنين به او را تبعيد نمود. اول كسى كه كيل و وزن

جمله‌ نامه‌ ‌به‌ سلطان‌ عجم‌ فارس‌، ‌که‌ خسرو پرويز ‌بود‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ قيصر سلطان‌ روم‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ نصاراي‌ نجران‌ اما سلطان‌ عجم‌ فارس‌ بي‌

جمله‌ نامه‌ ‌به‌ سلطان‌ عجم‌ فارس‌، ‌که‌ خسرو پرويز ‌بود‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ قيصر سلطان‌ روم‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ نصاراي‌ نجران‌ اما سلطان‌ عجم‌ فارس‌ بي‌

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

أيّهَا الثّقَلَان» معناى اين كه به جن و انس فرمود: «نمى توانيد بگريزيد، جز به سلطان» مراد از مقام پروردگار در آيه: «وَ لِمَن خَافَ مَقَامَ رَبّهِ جَنّتَان» خوف

۱- هدف خضر(ع) از اقدام به معیوب ساختن کشتى، نجات دادن آن از غارت و مصادره سلطان غاصب بود. (أمّا السفینة ... فأردت أن أعیبها ... یأخذ کلّ سفینة غصبًا) ۲-

تَر فِي بِرَبّک لَم الْبَحْر بَيْنَه کَفَى وَ لِتَبْتَغُوا أَ الْمَصِير سُلْطَان مِن يَجْعَلُه فَضْلِه رُکَاما إِلَى عَلَيْهِم فَتَرَى إِنّه الْوَدْق کَان

جمله‌ نامه‌ ‌به‌ سلطان‌ عجم‌ فارس‌، ‌که‌ خسرو پرويز ‌بود‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ قيصر سلطان‌ روم‌ و ‌من‌ جمله‌ ‌به‌ نصاراي‌ نجران‌ اما سلطان‌ عجم‌ فارس‌ بي‌

داخل در قلب خواننده نميشود و متزلزل در دينش نميگردد و مبتلا بفقر و خوف از سلطان نخواهد شد و با ايمان از دنيا ميرود و ملائكه در قبر براى او عبادت ميكنند و

فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجِيمِ (98) إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (99) إِنَّما

لاترکنوا إلى الذین ظلموا ...» روایت شده است: رکون به ظالم این است که شخص نزد سلطان [ظالم]برود و دوست بدارد که او زنده بماند تا دست در کیسه اش کند و چیزى به

عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ إِلّا مَن‌ِ اتَّبَعَك‌َ مِن‌َ الغاوِين‌َ حجر آيه 42 و ميفرمايد إِنَّه‌ُ لَيس‌َ لَه‌ُ سُلطان‌ٌ عَلَي‌ الَّذِين‌َ آمَنُوا

است، چنانچه قيصر از القاب سلاطين روم و تبع از القاب سلاطين يمن، و نمرود لقب سلطان بابل بوده و به قول بيشتر مفسرين اسم فرعون زمان حضرت موسى، وليد بن مصعب بن

خداى سبحان، و در قرائت آن مؤدب باشد خواه ايستاده و خواه نشسته، مانند حضور سلطان عظيم الشأن و هيچ چيز شاغل او نشود از استماع آن، و به خلوت قرائت نمايد تا

كه، انبياء (عليهم السلام) چنين ادعايى نكرده اند كه: آوردن معجزه، كه آن را سلطان مبين ناميده اند، از ايشان محال است، بلكه خواسته اند بگويند در آوردن آن، استقلال

الظّالِمُون مِنْهُم إِلَى لا رَبّک وَعَدَنَا يَا الْأَرْض يَجِدُون يَعِد سُلْطَان عِدْهُم فَعَلُوه أَهْل يُمَنّيهِم يُوحِي أَن عَنْهَا الْجِن کَفَى بَل يَثْرِب

چنانچه‌ ميفرمايد ‌در‌ خطاب‌ ‌به‌ شيطان‌ إِن‌َّ عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ إِلّا مَن‌ِ اتَّبَعَك‌َ مِن‌َ الغاوِين‌َ‌-‌ حجر ‌آيه‌ 42‌-‌ و مي‌فرمايد

«زبانیة» از ریشه «زَبْن» به معناى «دفع»); به معناى «شدید» و «پلیس» (یاور سلطان) است (قاموس). اطلاق «زبانیة» بر مأموران الهى، به این جهت است که آنها اهل

جُنْدٌ لَكُمْ‌: او از روى حمايت، لشگر شما است، يعنى مددكار شما مانند لشگر سلطان، يَنْصُرُكُمْ مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ‌: يارى دهد شما را غير از خدا بخشنده از

هر كه قناعت يافت؛ و ذليل شد هر كه طمع پيدا نمود. تبصره: در تفسير بصائر- سلطان محمود غزنوى روزى عزيمت زيارت شيخ مقرى كه از زهاد عصر بود، رفته، استدعاى فاتحه

السلام جايز و مستحسن و وارد باشد. علامه حلى رضوان الله عليه روزى در مجلس سلطان محمد خدا بنده به مناظره مخالفان مشغول، بعد از اتمام مطلب خود به رسم شكر گزارى

باشد بلكه او عالم صغير است از جهتى و عالم كبير است از جهتى، و خداى تعالى سلطان قلب و مدير آن بلكه به منزله عرش الهى، چنانچه فرمايد: (قلب المؤمن عرش الرحمن‌

بارك‌ اللّه‌ لكم‌ ‌في‌ طعامكم‌ ثم‌ّ يقولون‌ للشيطان‌ اخرج‌ ‌ يا ‌ فاسق‌ ‌لا‌ سلطان‌ لك‌ ‌عليهم‌ الحديث‌» (‌هر‌ گاه‌ سفره‌ نهاده‌ شود چهار هزار فرشته‌ ‌آن‌ ‌را‌

متكبّران به جاى مراعات منطق و معجزه، به جايگاه اجتماعى افراد نظر دارند. سُلْطانٍ مُبِينٍ‌ ... قَوْمُهُما لَنا عابِدُونَ‌ 3- نژادپرستى عامل استكبار است.

متكبّران به جاى مراعات منطق و معجزه، به جايگاه اجتماعى افراد نظر دارند. سُلْطانٍ مُبِينٍ‌ ... قَوْمُهُما لَنا عابِدُونَ‌ 3- نژادپرستى عامل استكبار است.

اكرام او را بگيرد و نگهدارى كند بعلاوه ميدانست كه او دزدى نميكند و چنين سلطان عادلى كسى را بى‌جهت متّهم نمى‌سازد با وجود اين صبر ميكرد تا مصيبت بحد كمال

و اطعام فقرا و احسان و آنچه به حسب ظاهر نيكو باشد به حال قومى كه مخالفت سلطان نموده توجه نمايد قهر سلطانى نسبت به آنان كه تمام املاك و اثاثيه آنها را به

و اسراف نميباشد و فردا كمل مقتول مظلوم او است و مصداق اتمّ و اوضح ولىّ و سلطان و منصور بنصرت الهى امام زمان است و نيز نهى فرموده است خداوند از نزديك شدن

نكنند و زنا ننمايند و قتل نفس ننمايند مگر بحقّ و سعايت نكنند از بى‌گناهى نزد سلطان كه كشته شود و سحر ننمايند و ربا نخورند و زن عفيفه را متّهم بزنا نكنند و در

بر صدق آنحضرت آيه و دليل بودند و باعتبار دلالتشان بر كذب مخالفان او حجت و سلطان و عصا در ميان آنها ممتاز بود بحجّيت واضحه كه موجب سلطنت و غلبه بر خصم بود

بسنوات قحطى و كمى ارزاق گرفتار ميفرمايد و در روايت ديگر شدّت مؤنه و جور سلطان اضافه شده است و چون كم فروشى اختصاص بكيل و وزن ندارد اخيرا نهى صريح از مطلق

عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ إِلّا مَن‌ِ اتَّبَعَك‌َ مِن‌َ الغاوِين‌َ) حجر آيه 42 (إِنَّه‌ُ لَيس‌َ لَه‌ُ سُلطان‌ٌ عَلَي‌ الَّذِين‌َ آمَنُوا وَ

نتيجه اعراض يا عدم توجّه باخبار ائمه اطهار و مراد از قيام ايستادن در مقابل سلطان جائر و بى‌پروا سخن گفتن نيست چون اين عمل مخالف با حكم عقل و دستور شرع است

آیین مسیح بود رسانید، و ماجرا را برای او شرح داد. «قیصر» نامه‌ای به «نجاشی» سلطان «حبشه» نوشت تا انتقام نصارای نجران را از «ذو نواس» بگیرد، و نامه را با همان

نمايم. پس اگر باشد آن تمامى مطلوبات او در نزد من، فبها، و الا مأمون سازم از سلطان. پس اگر وافى باشد مطلوبات او را، فبها، و الا آسان گردانم بر او موت را تا

نكنند و زنا ننمايند و قتل نفس ننمايند مگر بحقّ و سعايت نكنند از بى‌گناهى نزد سلطان كه كشته شود و سحر ننمايند و ربا نخورند و زن عفيفه را متّهم بزنا نكنند و در

بر صدق آنحضرت آيه و دليل بودند و باعتبار دلالتشان بر كذب مخالفان او حجت و سلطان و عصا در ميان آنها ممتاز بود بحجّيت واضحه كه موجب سلطنت و غلبه بر خصم بود

قدر نباشد». ۶ - «عن أبى عبد اللّه(ع) قال: قوله عزّوجلّ «خیر من ألف شهر» هو سلطان بنى امیّة و لیلة من امام عدل خیر من ألف شهر ملک بنى امیّة; از امام صادق(ع)

داخل در قلب خواننده نميشود و متزلزل در دينش نميگردد و مبتلا بفقر و خوف از سلطان نخواهد شد و با ايمان از دنيا ميرود و ملائكه در قبر براى او عبادت ميكنند و

يَعِدُهُمُ الشَّيْطانُ إِلاَّ غُرُوراً (64) إِنَّ عِبادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ وَ كَفى‌ بِرَبِّكَ وَكِيلاً (65) ترجمه‌ و چون گفتيم بملائكه سجده كنيد مر

رَبّهِم رَبّک زَاغ سَامِدُون سَبِيلِه سَعَى سَعْيَه سَمّيْتُمُوهَا سَوْف سُلْطَان سِدْرَة شَدِيد شَفَاعَتُهُم شَيْئا صَاحِبُکُم صُحُف ضَل ضِيزَى طَغَى عَادا

بارك‌ اللّه‌ لكم‌ ‌في‌ طعامكم‌ ثم‌ّ يقولون‌ للشيطان‌ اخرج‌ ‌ يا ‌ فاسق‌ ‌لا‌ سلطان‌ لك‌ ‌عليهم‌ الحديث‌» (‌هر‌ گاه‌ سفره‌ نهاده‌ شود چهار هزار فرشته‌ ‌آن‌ ‌را‌

جناب بودم ، عرض كردم: ممكن است بفرماييد تفسير آيه «ان عبادى ليس لك عليهم سلطان» چيست؟ فرمود: خداى تعالى در اين جمله مى فرمايد: تو نمى توانى بندگان مرا به

و حكم به هلاك آنها شده. اين غايت تهديد و توعيد است نسبت به آنان، چنانچه سلطان به وزير خود گويد: ديگر صحبت فلانى را منما كه حكم اعدامش صادر گرديده. «3»

اكرام او را بگيرد و نگهدارى كند بعلاوه ميدانست كه او دزدى نميكند و چنين سلطان عادلى كسى را بى‌جهت متّهم نمى‌سازد با وجود اين صبر ميكرد تا مصيبت بحد كمال

نبوده و نيست. شرح باغ ارم- عاد را دو پسر بود. يكى شدّاد و ديگر شديد. هر دو سلطان بودند قهرمان و با اقتدار. چون شديد مرد، سلطنت به شدّاد قرار گرفت و همه ملوك

اين آيه در حق مانعين زكات نازل شد. بعد از آن فرمود: تصدق كنيد پيش از آنكه سلطان مرگ نازل شود. پس آن زمان، توبه قبول نباشد و هيچ عملى نفع ندهد. و نيز از او

مسیحی است و همسایه شماست، از او می‌خواهم شما را یاری دهد، مرد نجرانی نزد سلطان حبشه «نجاشی» آمد، و نجاشی از شنیدن این داستان سخت متأثر گشت، و از خاموشی

قالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ «29» وَ ما كانَ لَنا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بَلْ كُنْتُمْ قَوْماً طاغِينَ (30) جلد 4 صفحه 427 ترجمه‌ اينست روز جدا

اگر پروردگارت همتائی داشت فرستادگان او به سراغ تو می‌آمدند و آثار ملک و سلطان او را مشاهده می‌کردی، و به افعال و صفاتش آشنا می‌شدی ولی او معبود یکتاست

اكرام او را بگيرد و نگهدارى كند بعلاوه ميدانست كه او دزدى نميكند و چنين سلطان عادلى كسى را بى‌جهت متّهم نمى‌سازد با وجود اين صبر ميكرد تا مصيبت بحد كمال

عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ إِلّا مَن‌ِ اتَّبَعَك‌َ مِن‌َ الغاوِين‌َ حجر ‌آيه‌ 43 إِنَّه‌ُ لَيس‌َ لَه‌ُ سُلطان‌ٌ عَلَي‌ الَّذِين‌َ آمَنُوا وَ

فرمود ‌شما‌ ‌را‌ چه‌ ميشود گفتند موقعي‌ ‌که‌ ‌ما ‌را‌ بردند نزد سلطان‌ مصر بسيار سلطان‌ عادل‌ عالم‌ رءوف‌ مهرباني‌ ‌بود‌ كمال‌ شباهت‌ اخلاقي‌ و عملي‌ بشما

در امر دين سلطان از او پروا ميكرد و بسا در پيش روى سلطان سخن درشت و دشوارى بعنوان موعظه ميگفت و او را امر بمعروف و نهى از منكر مينمود سلطان هم بواسطه شايستگى

عيال او، امام در پاسخ نوشت كه: يعنى پس از مخارج خود و عيالش و بعد از خراج سلطان. ابراهيم بن محمد همدانى گويد: بحضرت ابو الحسن عليه السلام نوشتم: على بن مهزيار

سبى ايشان. و آن حجت، وضوح كفر و وقوع عذر و مكر ايشان باشد. و تسميه حجت به سلطان، جهت آنست كه به آن بر خصم غالب مى‌شوند. و گويند: مراد تسلّطى ظاهر است كه

نتيجه اعراض يا عدم توجّه باخبار ائمه اطهار و مراد از قيام ايستادن در مقابل سلطان جائر و بى‌پروا سخن گفتن نيست چون اين عمل مخالف با حكم عقل و دستور شرع است

بر صدق آنحضرت آيه و دليل بودند و باعتبار دلالتشان بر كذب مخالفان او حجت و سلطان و عصا در ميان آنها ممتاز بود بحجّيت واضحه كه موجب سلطنت و غلبه بر خصم بود

پادشاه آن مردى صالح بود كه مرد. اختلاف كلمه ميان آنها پيدا، دقيوس (دقيانوس) سلطان فارس با صد هزار مرد، مملكت اقسوس را متصرف شد. قصرى ساخت يك فرسخ در يك فرسخ؛

بسنوات قحطى و كمى ارزاق گرفتار ميفرمايد و در روايت ديگر شدّت مؤنه و جور سلطان اضافه شده است و چون كم فروشى اختصاص بكيل و وزن ندارد اخيرا نهى صريح از مطلق

بسنوات قحطى و كمى ارزاق گرفتار ميفرمايد و در روايت ديگر شدّت مؤنه و جور سلطان اضافه شده است و چون كم فروشى اختصاص بكيل و وزن ندارد اخيرا نهى صريح از مطلق

بسنوات قحطى و كمى ارزاق گرفتار ميفرمايد و در روايت ديگر شدّت مؤنه و جور سلطان اضافه شده است و چون كم فروشى اختصاص بكيل و وزن ندارد اخيرا نهى صريح از مطلق

نوشت: باك مدار، ملكت را بتو برميگردانند، نزد سلطان مرو، بلكه وكيلى را كه ملكت دست او است ببين و او را از سلطان اعظم، خداوند رب العالمين بترسان. سيف او را

قول است: 1- در باره يهود و نصارى. 2- در باره نصاراى نجران. 3- در باره هرقل سلطان روم نازل شد كه حضرت نامه‌اى براى او نوشت. مضمون نامه آنكه: اين نامه‌اى است

بسنوات قحطى و كمى ارزاق گرفتار ميفرمايد و در روايت ديگر شدّت مؤنه و جور سلطان اضافه شده است و چون كم فروشى اختصاص بكيل و وزن ندارد اخيرا نهى صريح از مطلق

يوسف براى پدر به توسط بشير فرستاده بود و تمام خانواده حركت و يوسف هم با سلطان مصر و چهارده هزار سوار و كليّه اهل مصر بيرون آمدند. يعقوب تكيه بر يهودا و

قالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ «29» وَ ما كانَ لَنا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بَلْ كُنْتُمْ قَوْماً طاغِينَ (30) جلد 4 صفحه 427 ترجمه‌ اينست روز جدا

قالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ «29» وَ ما كانَ لَنا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بَلْ كُنْتُمْ قَوْماً طاغِينَ (30) جلد 4 صفحه 427 ترجمه‌ اينست روز جدا

قبول ايمان فرمايد: إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلاَّ كِبْرٌ ما هُمْ بِبالِغِيهِ فَاسْتَعِذْ

والدين‌ نكند نوكر اطاعت‌ ارباب‌ نكند مرءوس‌ اطاعت‌ رئيس‌ نكند رعيت‌ اطاعت‌ سلطان‌ نكند غلام‌ اطاعت‌ مولي‌ نكند كارگر اطاعت‌ كارفرما نكند و ‌هر‌ كس‌ سر ‌خود‌

وَعدَ الحَق‌ِّ وَ وَعَدتُكُم‌ فَأَخلَفتُكُم‌ وَ ما كان‌َ لِي‌ عَلَيكُم‌ مِن‌ سُلطان‌ٍ إِلّا أَن‌ دَعَوتُكُم‌ فَاستَجَبتُم‌ لِي‌ فَلا تَلُومُونِي‌ وَ لُومُوا

ديگرى بنحوى جاى‌گزين است و گاهى كرسى را كنايه از سلطنت قرار ميدهند چون مقر سلطان است و گاهى گفته ميشود اين تعبيرات‌ جلد 1 صفحه 327 براى تصوير عظمت مقام الوهيت

الله ع انه قال : از امام صادق (ع)، فرمود: به راستى يكى از شماها بسيار از سلطان مى‏ترسد و اين جز براى ارتكاب گناهان نيست تا مى‏توانيد از گناهان پرهيز كنيد

اين هايند كه ابليس ‍بر آنان حكمفرمايى دارد. آيه: «ان عبادى ليس لك عليهم سلطان...»، متضمن سه جواب به ابليس است: پس اگر در آيه شريفه دقت به عمل آوريم خواهيم

همچنين‌ ارجاع‌ تو بشوري‌ ‌اگر‌ بگويند ‌ما غرض‌ سلطنت‌ داشتيم‌ و بايد مملكت‌ سلطان‌ داشته‌ ‌باشد‌ مي‌گوييم‌ پيغمبر كي‌ دعوت‌ سلطنت‌ كرد ‌پس‌ ‌شما‌ خليفه سلاطين‌

به زندگانى كه انقطاع ندارد، فرمود: هشتم نعمت چيست؟ عرض كرد: قرار داد مرا سلطان و مالك نه مملوك. فرمود: راست گفتى، نهم نعمت چيست؟ عرض كرد: مسخر من نموده

و اسراف نميباشد و فردا كمل مقتول مظلوم او است و مصداق اتمّ و اوضح ولىّ و سلطان و منصور بنصرت الهى امام زمان است و نيز نهى فرموده است خداوند از نزديك شدن

امام عليه السّلام نازل شده و راجع بپرداخت سهم امام عليه السّلام در زمان سلطان جائر است و آنكه خدا محتاج نيست كه از مردم قرض بخواهد هر حقّى كه خدا دارد

باشيم تا خداوند از حساب خلايق فارغ شود، (ولى) اى بنده خدا از نزد من برخيز كه سلطان (يعنى عثمان خليفه سوم) از هم‏نشينى با من غدقن كرده. برخى از اصحاب ما از امام

بسوي‌ كهف‌ ‌الي‌ الكهف‌ و ‌در‌ ‌آن‌ سكونت‌ كردند و جهت‌ رفتن‌ ‌آنها‌ اينكه‌ سلطان‌ ‌آنها‌ دقيانوس‌ ‌بود‌ بعضي‌ گفتند مجوسي‌ ‌بود‌ و بعضي‌ گفتند بت‌ پرست‌ ‌بود‌

مُسْرِفٌ مُرْتابٌ (34) الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ وَ عِنْدَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذلِكَ

لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (154) أَ فَلا تَذَكَّرُونَ (155) أَمْ لَكُمْ سُلْطانٌ مُبِينٌ (156) فَأْتُوا بِكِتابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (157) وَ جَعَلُوا

اكرام او را بگيرد و نگهدارى كند بعلاوه ميدانست كه او دزدى نميكند و چنين سلطان عادلى كسى را بى‌جهت متّهم نمى‌سازد با وجود اين صبر ميكرد تا مصيبت بحد كمال

جمعيت، و قلوبشان خالى است از هدايت، در اين هنگام، زمان چهار چيز است: جور سلطان، و قحطى در زمان، و ظلم واليان، و حاكمان. صدق رسول اللّه صلّى اللّه عليه و

و اسراف نميباشد و فردا كمل مقتول مظلوم او است و مصداق اتمّ و اوضح ولىّ و سلطان و منصور بنصرت الهى امام زمان است و نيز نهى فرموده است خداوند از نزديك شدن

امام عليه السّلام نازل شده و راجع بپرداخت سهم امام عليه السّلام در زمان سلطان جائر است و آنكه خدا محتاج نيست كه از مردم قرض بخواهد هر حقّى كه خدا دارد

بگيرند بلي‌ ‌در‌ ميان‌ ‌آنها‌ اكابر و اصاغر و رئيس‌ و مرءوس‌ و قوي‌ و ضعيف‌ و سلطان‌ و رعيت‌ هست‌ و قضيه‌ عفريت‌ جني‌ و حضرت‌ سليمان‌ و قضيه‌ عمله‌ جن‌ ‌بر‌

قالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ «29» وَ ما كانَ لَنا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ بَلْ كُنْتُمْ قَوْماً طاغِينَ (30) جلد 4 صفحه 427 ترجمه‌ اينست روز جدا

سَبِيل سَبِيلِه سَخّر سَرَابِيلُهُم سَرِيع سَلاَم سَوَاء سَکَنْتُم سُبُلَنَا سُلْطَان سُوء سِرّا شَدِيد شَيْء شَک شَکَرْتُم شَکُور صَبَرْنَا صَبّار صَدِيد صِرَاط

فَاستَعِذ بِاللّه‌ِ مِن‌َ الشَّيطان‌ِ الرَّجِيم‌ِ إِنَّه‌ُ لَيس‌َ لَه‌ُ سُلطان‌ٌ عَلَي‌ الَّذِين‌َ آمَنُوا وَ عَلي‌ رَبِّهِم‌ يَتَوَكَّلُون‌َ نحل‌ ‌آيه‌

الشَّيطان‌ُ لَمّا قُضِي‌َ الأَمرُ (‌الي‌ ‌قوله‌) وَ ما كان‌َ لِي‌ عَلَيكُم‌ مِن‌ سُلطان‌ٍ إِلّا أَن‌ دَعَوتُكُم‌ فَاستَجَبتُم‌ لِي‌ فَلا تَلُومُونِي‌ وَ لُومُوا

يَعِدُهُمُ الشَّيْطانُ إِلاَّ غُرُوراً (64) إِنَّ عِبادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ وَ كَفى‌ بِرَبِّكَ وَكِيلاً (65) ترجمه‌ و چون گفتيم بملائكه سجده كنيد مر

خود بدون طلب زياده، زيرا نقص يك مكيال و ميزان، موجب قحطى و سختى مؤنه و جور سلطان شود. چنانچه در كافى- حضرت نبوى صلى اللّه عليه و آله در ذيل حديثى فرمايد و

هوى تأمل نكنند. إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلاَّ كِبْرٌ ما هُمْ بِبالِغِيهِ فَاسْتَعِذْ

مرتبه نخواهند بود. إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلاَّ كِبْرٌ ما هُمْ بِبالِغِيهِ فَاسْتَعِذْ

يَعِدُهُم‌ُ الشَّيطان‌ُ إِلّا غُرُوراً إِن‌َّ عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ وَ كَفي‌ بِرَبِّك‌َ وَكِيلًا‌-‌ اسراء آيه 64 ‌الي‌ 67‌-‌ لذا مي‌فرمايد:

حق ندارم چيزى را حلال كنم و يا حرام كنم، ولى از قول او مى‏گويم، زيرا پيش سلطان و حكومت چنين مسلّم شده كه امام حسن عسكرى وفات كرد و پسرى نداشت و ميراثش را

كرده است كه از آن امام عليه السّلام در باره مخلوع سؤال كردم كه پدرش نزد سلطان، از او و از ميراثش‏ و جنايتش بيزارى ميجويد بنا بر اين ميراث مخلوع متعلّق

پادشاه بر آن محل به معناى استقرار ملك او بر آن محل است ، (وقتى مى گويند فلان سلطان بر تخت سلطنت دست يافت و بر آن مستقر گرديد، معنايش اين نيست كه پس از سالها

سبحانى جل جلاله. ثُمَّ أَرْسَلْنا مُوسى‌ وَ أَخاهُ هارُونَ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ (45) إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلائِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَ كانُوا قَوْماً

سَابِقُون سَامِرا سَبَق سَبْع سَمِعْنَا سَيَقُولُون سَيْنَاء سُبْحَان سُلاَلَة سُلْطَان سِخْرِيّا سِنِين شَاء شَجَرَة شَدِيد شَيْء شِقْوَتُنَا صَالِحا صَبَرُوا

مُسْرِفٌ مُرْتابٌ (34) الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ وَ عِنْدَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذلِكَ

وَعدَ الحَق‌ِّ وَ وَعَدتُكُم‌ فَأَخلَفتُكُم‌ وَ ما كان‌َ لِي‌ عَلَيكُم‌ مِن‌ سُلطان‌ٍ إِلّا أَن‌ دَعَوتُكُم‌ فَاستَجَبتُم‌ لِي‌ فَلا تَلُومُونِي‌ وَ لُومُوا

‌ان‌ مات‌ ‌کان‌ ‌في‌ جوار النبي‌ (ص‌)». و ‌در‌ مرسلات‌ ‌براي‌ حفظ ‌از‌ شر سلطان‌ و كساني‌ ‌که‌ خائف‌ هستند ‌از‌ ‌آنها‌ مفيد ‌است‌. يُسَبِّح‌ُ لِلّه‌ِ ما

در مخالفت كلمه. ثُمَّ أَرْسَلْنا مُوسى‌ وَ أَخاهُ هارُونَ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ (45) إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلائِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَ كانُوا قَوْماً

‌که‌ رب‌ العالميني‌ ‌باشد‌ تو ‌هم‌ كرد ‌که‌ آنهم‌ يك‌ نفر مثل‌ خودش‌ يك‌ سلطان‌ مقتدري‌ ‌باشد‌ ‌در‌ آسمان‌ها ‌ يا ‌ ‌در‌ اطراف‌ زمين‌ و ثالثا معناي‌ رب‌

خوار گردند يا برسد آنها را عذاب اليم قتل يا آتش جهنم و در جوامع فتنه بتسلط سلطان جائر و عذاب اليم بعقوبت اخروى از امام صادق عليه السّلام تفسير شده و آگاه

اعراف‌ ‌آيه‌ 200 جلد 1 - صفحه 282 إِن‌َّ عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ إِلّا مَن‌ِ اتَّبَعَك‌َ مِن‌َ الغاوِين‌َ«1» و ‌از‌ قول‌ شيطان‌ ميفرمايد

وزن مدّ دويست و نود و دو درهم و نصف درهم است، پس چون بعد از پرداختن خراج سلطان، و تكاليف قريه، اين مقدار به دست آيد، اگر كشتزارش با آب باران آبيارى شده،

بنى آدم وارد شد. اين اخراج ثانى تأكيد اول باشد، چنانچه اين گونه خطاب از سلطان‌ جلد 4 صفحه 27 در مقام قهر به مجرم صادر شود كه بالمره از قرب سلطانى محروم

بسنوات قحطى و كمى ارزاق گرفتار ميفرمايد و در روايت ديگر شدّت مؤنه و جور سلطان اضافه شده است و چون كم فروشى اختصاص بكيل و وزن ندارد اخيرا نهى صريح از مطلق

نمود، و در سوره حجر آن دو قضاء را نام برده فرمود: «ان عبادى ليس لك عليهم سلطان الا من اتبعك من الغاوين و ان جهنم لموعدهم اجمعين ... ان المتقين فى جنات و

آيه 30 ‌الي‌ 33. و وزير ‌از‌ ماده‌ وزر ‌به‌ معناي‌ حمل‌ اثقال‌ ‌است‌. وزير سلطان‌ كسي‌ ‌که‌ بار سنگين‌ مملكت‌ ‌که‌ ‌در‌ عهده ملك‌ ‌است‌ ‌بر‌ ‌خود‌ بار مي‌كند

تَفْعَلُونَ» «2» 4. سخن بى منطق. «يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ» «3» «1». نساء، 22. «2». صف، 3.

روم‌ فرحناك‌ ميشوند. فذلكه‌: يكي‌ ‌از‌ علماء ‌در‌ زمان‌ شريف‌ حسين‌ ‌که‌ سلطان‌ حجاز ‌بود‌ ‌براي‌ تشرف‌ ‌به‌ حج‌ دو نيابت‌ برداشت‌ ‌که‌ يكي‌ ‌را‌ ‌در‌ ‌اينکه‌

سابقه‌ نداشته‌ ميشوند ‌اگر‌ كم‌ فروشي‌ دچار بقحطي‌ و سختي‌ مئونه‌ و جور سلطان‌ ميشوند ‌اگر‌ منع‌ زكاة شد جلوگيري‌ ‌از‌ باران‌ ميشود فقط ‌براي‌ بهائم‌ قدري‌

جلد 11 - صفحه 327 إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ إِنْ فِي صُدُورِهِمْ إِلاَّ كِبْرٌ ما هُمْ بِبالِغِيهِ فَاسْتَعِذْ

فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجِيمِ (98) إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (99) إِنَّما

ديگر بيان فرموده). ثُمَّ أَرْسَلْنا مُوسى‌ وَ أَخاهُ هارُونَ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ (45) إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلائِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَ كانُوا قَوْماً

‌تا‌ زمان‌ مسيح‌ و اللّه‌ العالم‌ وَ لَتَعلُن‌َّ عُلُوًّا كَبِيراً ‌هر‌ سلطان‌ كافر مشركي‌ ‌از‌ ‌آنها‌ چه‌ اندازه‌ اخراج‌ بلد كردند چه‌ اندازه‌ اسير كردند

خبر بگوش عبيد اللَّه بن سليمان وزير رسيد، وزير همت گماشت كه وكلا را بگيرد، سلطان گفت: جستجو كنيد و نه بينيد خود اين مرد كجاست، زيرا اين كار سختى است. عبيد

باشد در تلافى از براى طلبى كه در نزد من دارد، فبها، و اگر نه، ترس او را از سلطان او ايمن گردانم. پس اگر آن ايمنى تمام باشد از براى طلبى كه در نزد من دارد،

ششم (ع) پرسيدم: دو مرد از هم مذهبان ما در باره دين يا ارث اختلاف كنند، نزد سلطان وقت يا قاضيان معروف به محاكمه روند، آيا حلال است اين كار؟ فرمود: هر كه به

‌با‌ معاويه‌ صلح‌ كرد و حضرت‌ حسين‌ ‌با‌ يزيد نكرد چرا حضرت‌ رضا ‌در‌ دربار سلطان‌ جائر قبول‌ ولايت‌ عهد كردي‌! چرا حضرت‌ صادق‌ و ساير ائمه‌ تقيه‌ مي‌كردند

مُسْرِفٌ مُرْتابٌ (34) الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ وَ عِنْدَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذلِكَ

‌حتي‌ بمحل‌ يعقوب‌ ‌که‌ فاصله‌ ‌بين‌ ‌آن‌ و مصر 18 روز بوده‌ و خبر رسيد ‌که‌ سلطان‌ مصر دارد گندم‌ ميفروشد بقيمت‌ نازلي‌ و ‌از‌ اطراف‌ ميروند و ميخرند اولاد

شكرگزارى تو را. «1» ثُمَّ أَرْسَلْنا مُوسى‌ وَ أَخاهُ هارُونَ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ (45) إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلائِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَ كانُوا قَوْماً

از مفسران نيز گفته اند كه مراد از «سلطان » در اينجا سلطه و حكومت نيست ، چرا كه تمام كسانى كه وارد دوزخ مى شوند سلطان كشور و امير بلادى نبودند، بلكه مراد

هرزگى و زشتى برون و درون، و از هر غفلت و از چه شيطان رجيم از من خواهد و يا سلطان عنيد طلبد از آنچه در فراخور علم تو است و تو توانائى كه از منش بازگردانى.

زُخْرُف زِدْنَاهُم سَبِيلا سَعَى سَعِيرا سَعْيَهَا سَعْيُهُم سُبْحَان سُجّدا سُلْطَان سُلْطَانا سُنّة شَارِکْهُم شَاکِلَتِه شَدِيدا شَرِيک شَهِيدا شَيْء شَيْئا

‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ كاغذ دعوت‌ بدين‌ اسلام‌ ‌بر‌ خسرو پادشاه‌ ايران‌ و قيصر سلطان‌ روم‌ و نصاراي‌ نجران‌ فرستاد ديگر چه‌ نحو وَ أَيَّدَكُم‌ بِنَصرِه‌ِ ‌باشد‌

بر آنها نداشت و كسى را به پيروى خود مجبور نمى كند (و ما كان له عليهم من سلطان ). اين ما هستيم كه اجازه ورود به او مى دهيم و پروانه عبورش را از مرزهاى كشور

من است و كسى در باره آن با من نزاعى ندارد، من گفتم: اين نشانه‏ها از ترس سلطان مستور و نهان است. فرمود: نهان نيست جز اينكه دليل روشنى دارد پدرم در زمان

كرد. (يعنى او را تا مدتى غايب كند كه چون او را ببينند نشناسند). همانا يوسف سلطان (مشهور و مقتدر) مصر بود و فاصله ميان او و پدرش ۱۸ روز راه بود، اگر ميخواست

بنويسد و ‌در‌ كتيبه دشمنان‌ بگذارد تمام‌ هلاك‌ مي‌شوند، و ‌اگر‌ ‌در‌ موضع‌ سلطان‌ جائر گذارد ملكش‌ زائل‌ مي‌شود. ] (آیه 112)- این آیه که آخرین آیه سوره انبیاء

فرمود: (قراءتها تهرب‌ الجان‌ ‌من‌ الموضع‌ و ‌من‌ قرأها و ‌هو‌ قاصد ‌الي‌ سلطان‌ جائر امن‌ ‌منه‌، و ‌من‌ قرأها و ‌هو‌ مغلول‌ سهل‌ اللّه‌ ‌عليه‌ خروجها و

زَفِير زِينَتَهَا سَافِلَهَا سَعِيد سَلاَم سَلاَما سَنُمَتّعُهُم سَوْف سُلْطَان سُوَر سِتّة سِجّيل سِحْر سِيء شَاء شَاهِد شَدِيد شَقُوا شَقِي شَيْء شَيْئا

‌آنها‌ ‌است‌ ‌که‌ خطاب‌ بشيطان‌ شد إِن‌َّ عِبادِي‌ لَيس‌َ لَك‌َ عَلَيهِم‌ سُلطان‌ٌ إِلّا مَن‌ِ اتَّبَعَك‌َ مِن‌َ الغاوِين‌َ حجر آيه 42 و قرناء سوء هم‌قطاران‌

احتياج‌ بآن‌ نداريم‌ و ‌در‌ اخبار بسياري‌ دارد ‌که‌ ترافع‌ نزد حكام‌ جور و نزد سلطان‌ و نزد حاكم‌ جلد 5 - صفحه 118 فاسق‌ مشمول‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ‌است‌. و تحقيق‌

مُسْرِفٌ مُرْتابٌ (34) الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ وَ عِنْدَ الَّذِينَ آمَنُوا كَذلِكَ

ملاقات‌ كنم‌ حضرت‌ اجازه‌ داد رفت‌، حضرت‌ ماريه قبطيه‌ ‌را‌ خواست‌ ‌که‌ سلطان‌ روم‌ برسم‌ هديه‌ ‌براي‌ حضرت‌ فرستاده‌ ‌بود‌ و نزد ‌او‌ رفت‌ چون‌ حفصه‌

‌در‌ شرك‌ و كفر فرو ميرفتند ‌که‌ اسمي‌ ‌از‌ تورات‌ و موسي‌ نبوده‌ و گاهي‌ سلطان‌ مؤمنين‌ پيدا ميشده‌ و بفكر دين‌ ميافتادند. ثُم‌َّ عَمُوا وَ صَمُّوا باز

طيّار ‌که‌ هجرت‌ كنند بحبشه‌ نظر ‌به‌ اينكه‌ پادشاه‌ حبشه‌ نجاشي‌ ‌بود‌ سلطان‌ رءوف‌ و مهربان‌ ‌بود‌ و كسي‌ ‌را‌ نميرسيد ‌که‌ ‌در‌ مملكتش‌ بكسي‌ ظلم‌ كند

شايسته‏ها را به اذن خود رهبرى كردى و مؤمنان را به يارى خود كمك دادى و همه را به سلطان خود مقهور نمودى، نيست شايسته پرستشى جز تو، يگانه‏اى شريك ندارى و جز تو را

ابليس نقل كرده ، كه در آن روز يعنى روز قيامت مى گويد: ((و ما كان لى عليكم من سلطان الا ان دعوتكم فاستجبتم لى ، فلا تلومونى و لوموا انفسكم (( و نيز سوال و جواب

خداست ، و معنا ندارد كه مالك ، نيازمند آن چيز باشد. ان عندكم من سلطان )) - كلمه «سلطان » در اينجا به معناى برهان است ، مى فرمايد شما در اين ادعايتان كه

السّلام‌ ‌از‌ قصص‌ الانبياء قطب‌ راوندي‌ و روايت‌ كامل‌ الزياره‌ اينكه‌ سلطان‌ جائر ‌پس‌ ‌از‌ كشتن‌ حضرت‌ يحيي‌ ‌در‌ طلب‌ زكريّا برآمد حضرت‌ زكريّا فرار

داريد سپس‌ جلد 11 - صفحه 149 ‌در‌ خارج‌ منزل‌ ‌در‌ ديواري‌ دفن‌ كنيد ‌رسول‌ سلطان‌ ‌شما‌ ‌را‌ دعوت‌ ميكند بخدمت‌ ‌او‌ و حوائج‌ ‌شما‌ ‌را‌ باذن‌ الهي‌ انجام‌

مظاهر عظمت خدا مى دانند ولى در عين حال معبود بودن يك سلطان را مانع از اين نمى دانند كه خود آن سلطان نيز معبودى ديگر داشته باشد يعنى از يك سو عابد رب خود

بلكه پيروان ايشان نيز غالب خواهند بود از اين بيان روشن مى شود كه : كلمه ((سلطان (( به معناى قهر و غلبه است ولى بعضى از مفسرين گفته اند: به معناى حجت و برهان

او را پرستش ميكنند. و در آيه ۴۷ سوره حجر مى خوانيم ان عبادى ليس لك عليهم سلطان الا من اتبعك من الغاوين : تو بر بندگان من تسلط نخواهى داشت ، مگر بر گمراهانى

براى كسانى از اين امت كه حق ما را بشناسند مگر براى سه دسته: (۱) قدرتمند (و سلطان) ستمگر (۲) شخص هواپرست (۳) آنكه آشكارا بزهكارى و گناه كند. سپس اين آيه را

بعضى از مفسران آن را به معنى قتل و بعضى به معنى گمراهى و بعضى به معنى تسلط سلطان ظالم ، و سر انجام بعضى به معنى بلاى نفاق كه در قلب انسان آشكار مى شود دانسته

آيَاتِ اللّهِ بِغَيرِ سُلطَانٍ أتَاهُم كَبُرَ مَقتاً». بار چهارم فرمود: «إنّ الّذِينَ يُجَادِلُونَ فِى آيَاتِ اللّهِ بِغَيرِ سُلطَانٍ أتَاهُم إن فِى صُدُورِهِم

بارك‌ اللّه‌ لكم‌ ‌في‌ طعامكم‌ ثم‌ّ يقولون‌ للشيطان‌ اخرج‌ ‌ يا ‌ فاسق‌ ‌لا‌ سلطان‌ لك‌ ‌عليهم‌ الحديث‌» (‌هر‌ گاه‌ سفره‌ نهاده‌ شود چهار هزار فرشته‌ ‌آن‌ ‌را‌

سَاعَاتٌ مِنَ اَلنَّهَارِ يُصَلِّي فِيهَا فَإِذَا شَغَلَهُ ضَيْعَةٌ أَوْ سُلْطَانٌ قَضَاهَا إِنَّمَا اَلنَّافِلَةُ مِثْلُ اَلْهَدِيَّةِ مَتَى مَا أُتِيَ بِهَا

گفتند ‌ما ‌را‌ طاقت‌ جنگ‌ ‌با‌ جالوت‌ و لشگر انبوه‌ ‌او‌ نيست‌ و جالوت‌ سلطان‌ جابري‌ ‌از‌ عمالقه‌ ‌بود‌ ‌که‌ مردان‌ بني‌ اسرائيل‌ ‌را‌ كشته‌ و زنهاي‌

يُهْدِي اَلْهَدِيَّةَ إِلَى ذِي قَرَابَتِهِ يُرِيدُ اَلثَّوَابَ وَ هُوَ سُلْطَانٌ فَقَالَ مَا كَانَ لِلَّهِ‏ وَ لِصِلَةِ اَلرَّحِمِ فَهُوَ جَائِزٌ وَ لَهُ

خويش متحصن شدند، وى آنها را محاصره كرد و سپس به آنها امان داد، آنها به نزد سلطان آمدند تبع گفت من اين سرزمين را پسنديده ام و در اين سرزمين خواهم ماند، در

امام صادق عليه السلام زد، حضرت فرمود: نامت چيست؟ گفت نامم: عبد الملك، (بنده سلطان): فرمود: كنيه‏ات چيست؟ گفت: كنيه‏ام ابو عبد اللَّه (پدر بنده خدا) حضرت فرمود:

او بگرفت. بعضى گفته اند: مراد از «آيات»، براهين و دلالات است، و مراد از «سلطان»، معجزات موسى، چون عصا، يد بيضاء، و غير آن دو. بعضى ديگر هم، حرف هايى ديگر

خود را مطيع بيعت شونده مى سازد. راغب، در مفردات مى گويد: «وقتى مى گويند با سلطان بيعت كرد، كه بيعتش متضمن بذل طاعت باشد. البته طاعت به قدر مقدور». و اين كلمه،

قَالَ لِي‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ أَ مَا تَغْشَى سُلْطَانَ هَؤُلاَءِ قَالَ قُلْتُ لاَ قَالَ فَلِمَ قُلْتُ فِرَاراً بِدِينِي قَالَ قَدْ عَزَمْتَ عَلَى

سَأَلْتُ‏ أَبَا اَلْحَسَنِ اَلْأَوَّلَ ع‏ عَنْ رَجُلٍ عَرَضَ‏ لَهُ سُلْطَانٌ فَأَخَذَهُ‏ يَوْمَ عَرَفَةَ قَبْلَ أَنْ يُعَرِّفَ فَبَعَثَ بِهِ إِلَى‏ مَكَّةَ

همين تابعان برايشان فراهم مى شود. پس اين خود تابعان و ملت ها هستند، كه يك سلطان را بر خود مسلّط مى سازند. سپس اضافه مى كنند كه: «بَل كُنتُم قَوماً طَاغِين:

سَفَاهَة سَمِيع سَمّيْتُمُوهَا سَوَاء سَوْآتُهُمَا سَوْآتِهِمَا سَوْآتِکُم سُلْطَان سُلْطَانا سُوء سِتّة شَيْء شَيْئا شُرَکَاءَکُم شُعَيْب شُعَيْبا شُفَعَاء

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ عَرَضَ لَهُ سُلْطَانٌ فَأَخَذَهُ ظَالِماً لَهُ‏ يَوْمَ عَرَفَةَ قَبْلَ أَنْ يُعَرِّفَ فَبَعَثَ بِهِ إِلَى‏ مَكَّةَ فَحَبَسَهُ فَلَمَّا

عَلَيْهِ مِنْ قَلِيلٍ أَوْ كَثِيرٍ وَ لاَ يَكُونُ ذَلِكَ إِلاَّ عِنْدَ سُلْطَانٍ فَإِذَا فَعَلَتْ ذَلِكَ فَهِيَ أَمْلَكُ بِنَفْسِهَا مِنْ غَيْرِ أَنْ يُسَمِّيَ

اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ لَكِنْ إِنْ أَخَذَهُ سُلْطَانٌ جَائِرٌ عَاقَبَهُ‏

لَكُمْ سُلْطانٌ مُّبِينٌ * فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ»: كلمه «أم» در اين آيه نيز، منقطعه و به معناى بلكه است، و مراد از سلطان - به طورى

قَالَ لاِمْرَأَتِهِ أَنْتِ عَلَيَّ حَرَامٌ فَقَالَ لَوْ كَانَ لِي عَلَيْهِ سُلْطَانٌ لَأَوْجَعْتُ رَأْسَهُ‏ وَ قُلْتُ لَهُ اَللَّهُ تَعَالَى أَحَلَّهَا لَكَ

اگر پروردگارت همتائى داشت فرستادگان او به سراغ تو مى آمدند و آثار ملك و سلطان او را مشاهده مى كردى ، و به افعال و صفاتش آشنا مى شدى ولى او معبود يكتا است

دوست بويژه در سفر، و تخلّف از قسم از صاحب مروّت، و خيانت و پيمان‏شكنى از سلطان! كفران نعمت حماقت است، و همنشينى احمق شوم است. نسبت بكسى كه حق تو را بشناسد

در ضمن اوصافى كه براى عباد خود ذكر كرده ، فرموده : «ان عبادى ليس لك عليهم سلطان »، (تو اى ابليس بر بندگان من تسلط نمى يابى ) و از سوى ديگر مقربين را توصيف

تأييد مى كند. در سابق هم، مكرر گفتيم كه آيه، معناى انحصار ملك و امر و حكم و سلطان و امثال آن در روز قيامت براى خداى تعالى، اين نيست كه اين عناوين در دنيا منحصر

بجهت اينكه اوامر و فرائض مرا نگاه داشته بود! او را در تمامى روزهاى عمرش سلطان خواهم نمود...). از مجموع اين داستان دروغين تورات چنين بر مى آيد: ۱ - سليمان

بردگى و بيگارى وامى داشتند. آرى از دست دادن حريت و آزادى و گرفتارى در چنگال سلطان بيرحمى كه نه بر صغير رحم مى كرد و نه بر كبير، و حتى نواميس قوم و ملتى را

زمامدار به آئين زمامدار ديگر و از دوستى يكى به ديگرى و اطاعت سلطانى به اطاعت سلطان ديگر، و از پيمان يكى به ديگرى منتقل مى گردند، و سرانجام از راهى كه متوجه

پايان كار و به هنگام جدائى براى او تشريح كرد و گفت منظورش نجات كشتى از چنگال سلطان غاصب و ستمگرى بوده است اضافه كرد: «ذلك تاويل ما لم تسطع عليه صبرا». «اين

ولى بدان كه «سلطه اى بر بندگان من نخواهى داشت » (ان عبادى ليس لك عليهم سلطان ). «همين قدر كافى است كه پروردگارت ولى و حافظ اين بندگان است » (و كفى بربك

كه در اول سوره بقره است، معنايش «أنا اللّه المَلِك» است. يعنى «منم اللّه سلطان». و اما «الم» كه در اول سوره آل عمران است، معنايش «أنَا اللّهُ المجيد» است

همچنانكه خدايتعالى فرموده : «هذا صراط على مستقيم ، ان عبادى ليس لك عليهم سلطان ، الا من اتبعك من الغاوين ، و ان جهنم لموعدهم اجمعين »، (اين صراط من است

قَوِىُّ شدِيدُ الْعِقَابِ(۲۲) وَ لَقَدْ أَرْسلْنَا مُوسى بِئَايَاتِنَا وَ سُلْطانٍ مُّبِينٍ(۲۳) إِلى فِرْعَوْنَ وَ هَامَانَ وَ قَارُونَ فَقَالُوا ساحِرٌ كذَّابٌ(۲۴)

از آن در كتب پيشين باشد، آيا شما دليل روشنى در اين زمينه داريد؟! (ام لكم سلطان مبين ). اگر داريد كتاب خود را بياوريد اگر راست مى گوئيد! (فاتوا بكتابكم ان

السلام ) اطمينان داشت كه با در دست داشتن آن معجزات باهرات و دلائل قوى و سلطان مبين ، و وعده هاى الهى ، به پيشرفت خود در ميان قشرهاى مختلف مردم ادامه خواهد

متّقين، جزو كارهاى خود خداست، (همچنان كه كارهاى شخصى يك وزير فداكار، كار شخص سلطان است). و در ثانى، خدایی كه سلسله اسباب را به راه انداخته، العياذ باللّه دستبند

جاى تعبير از لفظ موسى ، به غايب تعبير كرد، از باب سخن گفتن رعيت در برابر سلطان است كه با اينكه در برابر او قرار دارد مى گويد: ((فرمايش امير در اين باره

گفت : «ان الله وعدكم وعد الحق ، و وعدتكم ، فاخلفتكم ، و ما كان لى عليكم من سلطان ، الا ان دعوتكم فاست جبتم لى ، فلا تلومونى ، ولوموا انفسكم ». از اينجا مى

شايد بترسند و تذكرى برايشان حاصل شود (۱۱۳) پس بلند مرتبه است خداوندى كه سلطان حق است ، و تو قرآن را پيش ‍ از آنكه وحى آن به تو اعلام شود به شتاب مخوان

كرده. و نيز در آيه: «قال هذا صراط عَلَىَّ مستقيم، إنّ عبادى ليس لك عليهم سلطان، إلّا من اتّبعك من الغاوين: (فرمود: اين صراط مستقيم من است، و من خود را بدان

دارد بر تدبير ربوبى كه روز را مى برد و شب را مى آورد، و قدرت و سلطنت را از سلطان روز، يعنى خورشيد سلب مى كند. بعضى ديگر گفته اند: مراد نماز عصر است ، كه نماز

وَ الإبْكارِ(۵۵) إِنَّ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فى آيَاتِ اللَّهِ بِغَيرِ سُلْطانٍ أَتَاهُمْ إِن فى صدُورِهِمْ إِلّا كبرٌ مَّا هُم بِبَالِغِيهِ فَاستَعِذْ

كه علم خداى تعالى به آنچه از حوادث كه در ملك او جريان مى يابد، و در مسند سلطان و قلمرو ملك او پيش مى آيد مستلزم اذن و رضاى او به آن است ، و از نظرى ديگر

پروردگارا! مرا (در هر كار) صادقانه وارد كن ، و صادقانه خارج نما، و از سوى خود سلطان و ياورى براى من قرار ده . ۸۱ - و بگو حق فرا رسيد و باطل مضمحل و نابود شد

گاهى با خارج منطبق مى شود و گاهى نمى شود. و حال آنكه حقيقت ملك و سلطنت يك سلطان و سعه قدرت و نفوذ اراده او اين است ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۱۱۱ كه

كه مشركان هيچگونه دليل و گواه منطقى و خردپسندى در كار خود ندارند، و كلمه سلطان به معنى هر گونه دليل و گواهى است كه باعث تسلط و پيروزى انسان بر مخالف مى

زَيْدُ بْنُ صُوحَانَ اَلْعَبْدِيُ‏ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ أَيُّ سُلْطَانٍ أَغْلَبُ وَ أَقْوَى قَالَ اَلْهَوَى قَالَ فَأَيُّ ذُلٍّ أَذَلُّ قَالَ اَلْحِرْصُ

قَالُوا بَل لَّمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ(۲۹) وَ مَا كانَ لَنَا عَلَيْكُم مِّن سُلْطانِ بَلْ كُنتُمْ قَوْماً طاغِينَ(۳۰) فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا

از اين خطاب كه به ابليس كرده و فرموده: «إنّ عِبَادِى لَيسَ لَكَ عَلَيهِم سُلطَانٌ إلّا مَنِ اتّبَعَكَ مِنَ الغَاوِين وَ إنّ جَهَنّمَ لَمَوعِدُهُم أجمَعِين»،

شديد، همان روزى بود كه به ابليس فرمود: «إنّ عِبَادِى لَيسَ لَكَ عَلَيهِم سُلطَانً إلّا مَنِ اتّبَعَكَ مِنَ الغَاوِينَ وَ إنّ جَهَنّمَ لَمَوعِدُهُم أجمَعِين»

البِلاد». جاى ديگر مى فرمايد: «الّذِينَ يُجَادِلُونَ فِى آيَاتِ اللّه بِغَيرِ سُلطَانٍ أتَاهُم كَبُرَ مَقتاً». باز هم مى فرمايد: «ألَم تَرَ إلَى الّذِينَ يُجَادِلُونَ

باعث شده آنها را معتبر بشمارد، مانند اينكه فلان انسان نيرومند، و آن يكى سلطان ، و آن ديگرى رئيس ، و آن چهارمى محترم ، و آن پنجمى ثروتمند، و آن ششمى عزيز،