نتایج جستجو

با گروه ستمگران قرار مده!» |بار خدايا! مرا [در اين عذاب‌ها] با قوم ستمكار قرار مده پروردگارا، پس مرا در ميان قوم ستمكار قرار مده.» پس مرا در میان قوم ستمکار

خدا قرار مده، که نکوهیده و بی‌یار و یاور خواهی نشست! |با خدا معبود ديگرى قرار مده كه نكوهيده و وانهاده فرو نشينى معبود ديگرى با خدا قرار مده تا نكوهيده

چيزها را حرام كرده است بياوريد، پس اگر آنها شهادت دادند تو با آنها شهادت مده و از هوا و هوس كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند و از اميال كسانى كه به آخرت

از حکمتهایی است که پروردگارت به تو وحی فرستاده؛ و هرگز معبودی با خدا قرار مده، که در جهنم افکنده می‌شوی، در حالی که سرزنش شده، و رانده (درگاه خدا) خواهی

گسترش دادن و بردن چيزى است. در اقرب آمده: «طَحَا الشَّىْ‏ءَ: بَسَطَهُ وَ مَدَّهُ» طبرسى فرموده طحو و دحو هر دو به يك معنى است. رجوع شود به «دحو». ها ما طحى

اکنون که چنین است و استهزاء و تمسخر، کار همیشگی کافرین است) به ایشان اهمّیّت مده (و به تبلیغ خود ادامه بده) و منتظر (یاری خدا و شکست مشرکان) باش، چرا که ایشان

است همانطور كه خدا را منزه ميدانى اسماء خدا را نيز منزّه بدان و به كسى نسبت مده و يا مانند اوصاف ديگران مدان. نا گفته نماند: نگارنده به اين مطلب از كلام بيضاوى

آن بر زبان تو، يا قرائت ما بر تو، تا حفظ كنى آن را، پس خوف آن بر خاطر راه مده. لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ «16» إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ

ابراهیم آماده ساختیم (تا خانه را بنا کند؛ و به او گفتیم:) چیزی را همتای من قرار مده! و خانه‌ام را برای طواف‌کنندگان و قیام‌کنندگان و رکوع‌کنندگان و سجودکنندگان

بگوييد: ما دو فرستاده‌ى پروردگار توييم، پس بنى اسرائيل را با ما بفرست و آزارشان مده، همانا ما براى تو از سوى پروردگارت معجزه‌اى آورده‌ايم، و درود بر آن كس كه

مى‏شود: از اضطراب و ترديد به دور باش يعنى در پيشرفت دين ترديد به خود را ه مده و يقين كن كه تو بر حقى و موفّق خواهى بود و اين سخن امر به استقامت و دلگرمى

ترديدكنندگان باشى. حق همان است که از طرف خدا به سوی تو آمد، پس هیچ شبهه به دل راه مده. [ای امت این] حق [که تغییرِ قبله است] از سوی پروردگار توست؛ بنابراین از تردید

داده شده (مى‌خواهى) به من نشان‌دهى. پس پروردگارا! مرا در ميان قوم ستمگر قرار مده. امام صادق عليه السلام درباره‌ى جمله‌ «عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ» فرمود:

يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ «24» تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ «25» ترجمه‌ حركت مده بخواندن زبانت را تا شتاب كنى بآن‌ همانا بر عهده ما است فراهم آوردن آن و خواندنش‌

وزن «قُفل» است [فرقان:48]، او كسى است كه بادها را پيش از رحمت خود (باران) مّده دهنده فرستاده. وَ مِن إِلاّ مَا إِنّي أَ خَالِق رَسُولا هٰذَا رَبّک قَالَت

يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ «24» تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ «25» ترجمه‌ حركت مده بخواندن زبانت را تا شتاب كنى بآن‌ همانا بر عهده ما است فراهم آوردن آن و خواندنش‌

يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ «24» تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ «25» ترجمه‌ حركت مده بخواندن زبانت را تا شتاب كنى بآن‌ همانا بر عهده ما است فراهم آوردن آن و خواندنش‌

فراموش یا خطا کردیم، ما را مؤاخذه مکن! پروردگارا! تکلیف سنگینی بر ما قرار مده، آن چنان که (به خاطر گناه و طغیان،) بر کسانی که پیش از ما بودند، قرار دادی

عذرهایی بیفکند! (ای پیامبر!) زبانت را به‌خاطر عجله برای خواندن آن [:قرآن] حرکت مده. همانا گردآوریش و خواندنش تنها بر عهده‌ی ماست! پس هنگامی که آن را خواندیم،

وزن «قُفل» است [فرقان:48]، او كسى است كه بادها را پيش از رحمت خود (باران) مّده دهنده فرستاده. وَ الّذِين اللّه الْمُؤْمِنِين آمَنُوا لَهُم أَن مِن لا إِذَا

يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ «24» تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ «25» ترجمه‌ حركت مده بخواندن زبانت را تا شتاب كنى بآن‌ همانا بر عهده ما است فراهم آوردن آن و خواندنش‌

می‌دهد). پس بدانان اعتنائی مکن (و از نقشه‌ی خائنانه‌ی ایشان باکی به خود راه مده) و به خدا توکّل کن (و کار و بار خویش را بدو تفویض نما) و کافی است که خدا وکیل

بگویند: اگر راست می‌گوئی، عذاب خدا را بر سر ما بیاور (و ما مردمان آلوده را امان مده!) «آیا شما با مردان در می‌آمیزید و راه (خدا) را قطع می‌کنید و در محفل (انس)

يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ «24» تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ «25» ترجمه‌ حركت مده بخواندن زبانت را تا شتاب كنى بآن‌ همانا بر عهده ما است فراهم آوردن آن و خواندنش‌

بن حارثه، به نصیحت) می‌گفتی برو زن خود را نگه دار و از خدا بترس (و طلاقش مده)، و آنچه در دل پنهان می‌داشتی (که زینب را بگیری و حرمت ازدواج با زن پسر خوانده

جِهاداً كَبِيراً (52) ‌پس‌ گوش‌ ‌به‌ حرف‌ كفار مده‌ و مداينه‌ ‌با‌ ‌آنها‌ نكن‌ و توقعات‌ ‌آنها‌ ‌را‌ انجام‌ مده‌ و ‌با‌ ‌آنها‌ جهاد كن‌ ‌به‌ ‌اينکه‌ قرآن‌

‌در‌ حيوان‌، و ‌در‌ حكم‌ مني‌ ‌است‌ بلل‌ مشتبه‌ قبل‌ ‌از‌ استبراء و طول‌ مدّة. يكي‌ ‌از‌ اصول‌ دين‌ تمام‌ مليين‌ عالم‌ مسئله معاد ‌است‌ ‌که‌ نشئه‌ اخري‌

پروردگار من اگر مينمائى مرا البته آنچه وعده داده ميشوند پروردگارا پس قرار مده مرا در گروه ستمكاران‌ و همانا ما بر آنكه بنمائيم تو را آنچه وعده ميدهيم آنها

متناهي‌ اينست‌ ‌که‌ حدّي‌ ‌از‌ ‌براي‌ ‌او‌ نيست‌ جلد 3 - صفحه 106 عدّة و مدّة و شدّة و ‌اگر‌ كوچكترين‌ شيئي‌ ‌از‌ علم‌ ‌او‌ بيرون‌ ‌باشد‌ محدود و متناهي‌

دادنی بزرگتر (از برتری دادنهای دنیوی) است. با خدا معبود دیگری (را شریک) قرار مده. پس (اگر چنان کنی) در حالی که نکوهیده و خوار شده‌ای، زمین‌گیر می‌شوی. و پروردگارت

يسلب و عامرها يخرب فما خير دار تنقض نقض البناء و عمر يفنى فيها فناء الزّاد و مدّة تنقطع انقطاع السّير «1» خير دنيا ناياب است، و شرّ آن مهيا و آماده جمع شدن

مگر اندكي‌ ‌اگر‌ محققا ‌شما‌ بوديد ‌که‌ مي‌دانستيد انسان‌ ‌پس‌ ‌از‌ گذشتن‌ مدة مديدي‌ ‌به‌ نظر ‌او‌ بسيار كم‌ مي‌آيد پير مرد هشتاد ساله‌ موقعي‌ ‌که‌ قضاياي‌

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

‌در‌ حيوان‌، و ‌در‌ حكم‌ مني‌ ‌است‌ بلل‌ مشتبه‌ قبل‌ ‌از‌ استبراء و طول‌ مدّة. يكي‌ ‌از‌ اصول‌ دين‌ تمام‌ مليين‌ عالم‌ مسئله معاد ‌است‌ ‌که‌ نشئه‌ اخري‌

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

پروردگار من اگر مينمائى مرا البته آنچه وعده داده ميشوند پروردگارا پس قرار مده مرا در گروه ستمكاران‌ و همانا ما بر آنكه بنمائيم تو را آنچه وعده ميدهيم آنها

پروردگار من اگر مينمائى مرا البته آنچه وعده داده ميشوند پروردگارا پس قرار مده مرا در گروه ستمكاران‌ و همانا ما بر آنكه بنمائيم تو را آنچه وعده ميدهيم آنها

و معاندين‌ و مخالفين‌ و شاكين‌ و متحيّرين‌ و غالين‌ و ارباب‌ ضلالت‌ قرار مده‌ بجاه‌ محمّد و آله‌ و الحمد للّه‌ اوّلا و آخرا و ظاهرا و باطنا جلد 1 - صفحه

پس توكل كن بر خدا و از دشمنى و مخاصمه معاندان باك ندار و انديشه بخاطر راه مده و در دعوت خود راسخ باش. إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ‌: بدرستى كه تو بر

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

كمال استقامت در مقابل نصارى قيام نما و بهيچ وجه در خاطر خود شك و شبهه راه مده هر چه خاطر تو منزه از شبهات است لكن امتت هم بايد بتو اقتدا نموده آينه دل را

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

برهان: پس از ثبوت تعلق قدرت در بدو خلقت انسانى به كيفيت خاصه بدون ماده و مدّه، ثابت شود به اينكه اين، ممكن بذاته، مقدور قدرت قادر على الاطلاق است؛ پس اعاده

براى انكار) يعنى مشركان و منكران معترفند بر اينكه مبدع خلق اول بى‌ماده و مده، مائيم نه غير ما، پس چرا اعتراف ننمايند بر قدرت ما به اعاده خلق به جميع مواد

است که فرمود: «خطب على (ع) الناس ... فقال: ... من کانت له مدة فهو إلى مدته و من لم یکن له مدة فمدته أربعة أشهر و کان خطب یوم النحر ... ; على (ع) [هنگام

تأخیر جنگ برای فراهم کردن نیروی بیشتر باشد از این موضوع نگرانی به خود راه مده) زیرا خداوند کفایت کار تو را می‌کند و در همه حال پشتیبان توست» (وَ إِنْ یُرِیدُوا

clarify them for people who know. ترتیل: ترجمه: «أَعْرِضْ»: اعتناء مکن. اهمّیّت مده (نگا: المراغی). إِنَ‌ اللَّهَ‌ لاَ يَسْتَحْيِي‌ أَنْ‌... (۲) وَ نُنَزِّلُ‌

اين دستورات از چيزهائى است كه وحى فرمود بتو پروردگارت از روى حكمت و قرار مده با خدا خداى ديگرى را پس انداخته شوى در جهنّم ملامت كرده شده رانده شده‌ آيا

به من نشان می‌دهی.» پروردگارم! پس مرا در (این هنگامه، میان) ستمکاران قرار مده.» و ما به‌راستی تواناییم که آنچه را به آنان وعده داده‌ایم به‌درستی بر تو بنمایانیم

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

يُكَذِّبُوكَ‌: و اگر تكذيب مى‌كنند تو را اى پيغمبر مشركان قريش، غم و اندوه به خود راه مده كه تكذيب اهل شرك و كفر مخصوص به تو نيست. فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ‌: پس

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

پروردگار من اگر مينمائى مرا البته آنچه وعده داده ميشوند پروردگارا پس قرار مده مرا در گروه ستمكاران‌ و همانا ما بر آنكه بنمائيم تو را آنچه وعده ميدهيم آنها

پروردگار من اگر مينمائى مرا البته آنچه وعده داده ميشوند پروردگارا پس قرار مده مرا در گروه ستمكاران‌ و همانا ما بر آنكه بنمائيم تو را آنچه وعده ميدهيم آنها

قصيف‌ هائل‌ ‌لا‌ يظعن‌ مقيمها و ‌لا‌ يفادي‌ اسيرها و ‌لا‌ تفصم‌ كبولها ‌لا‌ مدة للدار فتفني‌ و ‌لا‌ اجل‌ للقوم‌ فيقضي‌»« (و امّا گناهكاران‌، ‌پس‌ ‌خدا‌ آنان‌

هر آينه آخرت بزرگتر است از جهت مراتب و بزرگتر است از جهت فضيلت دادن قرار مده با خدا خداى ديگرى پس بنشينى نكوهش شده بخود واگذار گرديده. تفسير - وقتى خدا

بر سر كوه آمد خواستند بر لشگر اسلام فرود آيند، حضرت دعا نمود: خدايا تمكين مده ايشان را بر ما، خدايا هيچ قوتى ما را نيست، مگر به اعانت و توفيق تو، خدايا

دو سؤالي‌ ‌که‌ ‌شده‌ صرف‌ نظر نما و ترك‌ مصاحبت‌ نكن‌ و مورد مؤاخذه‌ قرار مده‌ ‌پس‌ ‌از‌ ‌اينکه‌ ‌اگر‌ سؤالي‌ كردم‌ فَلا تُصاحِبنِي‌ ‌يعني‌ توقع‌ مصاحبت‌

کنایه از ملتزم شدن مى باشد. بنابراین «خذ العفو» یعنى عفو و گذشت را از چنگ مده و بدان ملتزم باش. ۲- دعوت مردم به کارهاى پسندیده، از وظایف پیامبر(ص) (و أمر

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

سبحانه مستغنى از اسباب است و به محض اراده مى‌تواند شى‌ء موجود گرداند بى‌ماده و مده. نزد بعضى اين سخن بر طريق استخبار است از كيفيت ايلاد، يعنى بار خدايا ما را

متذكّر نميشود و بنابر اين استثناء متّصل است و در هر حال تو گرد ملال بخاطر راه مده رجوع و بازگشت همه بعد از مرگ و در روز قيامت بحكم ما است پس بحساب آنها ميرسيم

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

و معاندين‌ و مخالفين‌ و شاكين‌ و متحيّرين‌ و غالين‌ و ارباب‌ ضلالت‌ قرار مده‌ بجاه‌ محمّد و آله‌ و الحمد للّه‌ اوّلا و آخرا و ظاهرا و باطنا جلد 1 - صفحه

ابتلي‌ ‌به‌ ‌لم‌ ينتن‌ ‌له‌ رائحة و ‌لا‌ قبحت‌ ‌له‌ صورة، و ‌لا‌ خرجت‌ ‌منه‌ مدّة ‌من‌ دم‌ و ‌لا‌ قيح‌، و ‌لا‌ استقذره‌ احد راه‌ و ‌لا‌ استوحش‌ ‌منه‌ احد شاهده‌،

اين دستورات از چيزهائى است كه وحى فرمود بتو پروردگارت از روى حكمت و قرار مده با خدا خداى ديگرى را پس انداخته شوى در جهنّم ملامت كرده شده رانده شده‌ آيا

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌ و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى

هر آينه آخرت بزرگتر است از جهت مراتب و بزرگتر است از جهت فضيلت دادن قرار مده با خدا خداى ديگرى پس بنشينى نكوهش شده بخود واگذار گرديده. تفسير - وقتى خدا

سوی دوزخیان گردانیده شود گویند: «پروردگارمان! ما را با گروه ستمکاران قرار مده.» و اهل اعراف مردانی را که از سیمایشان می‌شناسند ندا در دادند (و) گفتند: «گردآوری

دستى باشد، زيرا ما رسولان خدائيم. و يا به جهت هلاك آنان اندوه به خود راه مده، چه دانسته‌اى كه ايشان به نهايت كفر و فسق و طغيان رسيده‌اند. يا آنكه مترس

است که: «مدّ» (مصدر یمدّ) به معناى مهلت دادن باشد. در لسان العرب آمده است: «مده فى غیه یعنى، امهله (او را مهلت داد).» ۸ - مهلت دادن به منافقان در طغیانگرى

اين دستورات از چيزهائى است كه وحى فرمود بتو پروردگارت از روى حكمت و قرار مده با خدا خداى ديگرى را پس انداخته شوى در جهنّم ملامت كرده شده رانده شده‌ آيا

فَإِذا خِفْتِ عَلَیْهِ فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ). «و ترس و اندوهی به خود راه مده» (وَ لا تَخافِی وَ لا تَحْزَنِی). «چرا که ما قطعا او را به تو باز می‌گردانیم،

می‌تواند شرطیّه باشد. یعنی: إِن لَّمْ تَمَسُّوهُنَّ. یا زمانیّه باشد. یعنی: مُدَّةَ لَمْ تَمَسُّوهُنَّ. «فَرِیضَةً»: صداق. مهریّه. «مَتِّعُوهُنَّ»: بدانان متاع

دل و زبانش مهر زنند و اعضا و جوارحش بر او گواهى خواهند داد. اى فرزند دشنام مده به مردم كه چنان است كه به پدر و مادر خود داده باشى. اى فرزند هر روز كه مى‌آيد،

خانه‌ئى بنا كند و گفتيم كه در عمارت بيت و عبادت در آن چيزيرا شريك من قرار مده و پاكيزه و منزّه نماخانه مرا از كلّيه نجاسات و كثافات چنانچه در كافى و تهذيب

خانه‌ئى بنا كند و گفتيم كه در عمارت بيت و عبادت در آن چيزيرا شريك من قرار مده و پاكيزه و منزّه نماخانه مرا از كلّيه نجاسات و كثافات چنانچه در كافى و تهذيب

خانه‌ئى بنا كند و گفتيم كه در عمارت بيت و عبادت در آن چيزيرا شريك من قرار مده و پاكيزه و منزّه نماخانه مرا از كلّيه نجاسات و كثافات چنانچه در كافى و تهذيب

‌است‌ ‌که‌ وجود حق‌ ذاتي‌ و واجب‌ و ازلي‌ و ابدي‌ و ‌غير‌ متناهي‌ ‌است‌ شدة و مدّة و عدة ‌غير‌ ‌از‌ وجودات‌ ممكنه‌ حادثه‌ ظلّيه‌ تبعيه‌ ‌است‌ و جمله‌ ‌من‌ اللّه‌

را بوسيله دو طبق بر او يارى داده‏ام پس آن دو را بر هم نه و كار حرامى انجام مده (مجلسى (ره) گويد: شايد مقصود از دو طبق در جمله اخير رانها باشد، و مرحوم فيض

گله‏داران رمه‏هاى خود را ميچرانند خدايا آن را رحمت قرارش ده و عذاب قرارش مده. ابو العباس رزيق از امام صادق عليه السّلام روايت مى‏كند كه فرمود: گروهى نزد

فرمود خدا بداود وحى فرمود كه: ميان من و خودت عالم فريفته دنيا را واسطه قرار مده كه ترا از راه دوستيم بگرداند زيرا كه ايشان راهزنان بندگان جوياى منند، همانا

الْأَرْضَ‌: آن ذاتى كه انشاء و ايجاد فرمود آسمانها و زمين را بغير ماده و مده بدون سبق چيزى بر آن، بلكه از محض عدم و نيستى، تكوين فرمود آنها را، فِي سِتَّةِ

وَكَيْتُ لَهُمْ وِكَاءً وَ أَنَّ لِي مَا بَيْنَ لاَبَتَيْهَا لاَ وَ لاَ مَدَّةً بِقَلَمٍ إِنَّ أَعْوَانَ اَلظَّلَمَةِ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ فِي سُرَادِقٍ

شدى، از او بخواه، و اگر از تو خواهد، به او بده. و او را در خير و خوبى انتظار مده، و مدّت او را دراز مكن، و بايد كه او نيز آن را از براى تو طول ندهد، و مدّت

جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ أَعْمَالِهِمْ فَقَالَ لِي يَا أَبَا مُحَمَّدٍ لاَ وَ لاَ مَدَّةً بِقَلَمٍ إِنَّ أَحَدَكُمْ لاَ يُصِيبُ مِنْ دُنْيَاهُمْ شَيْئاً إِلاَّ أَصَابُوا

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ جَعَلَ لِرَجُلٍ سُكْنَى دَارٍ لَهُ مُدَّةَ حَيَاتِهِ يَعْنِي صَاحِبَ اَلدَّارِ فَمَاتَ اَلَّذِي جَعَلَ اَلسُّكْنَى وَ بَقِيَ اَلَّذِي

و فعل پس از خود را به تأویل مصدر مى برد. بنابراین «إن اُرید ...»; یعنى: «مدة استطاعتى الإصلاح ما اُرید إلاّ الإصلاح»; من در مدت و زمانى که توان اصلاح امور

درمى‏يابى اوّل نماز خود قرار ده، و اوّل نماز خود را آخر نمازى كه دريافته‏اى قرار مده (يعنى مثلا اگر در ركعت سوم به امام ملحق شدى و نماز چهار ركعتى بود دو ركعت

است ، بياوريد اگر آنها (به دروغ ) گواهى دهند تو با آنها (همصدا نشو و) گواهى مده ، و از هوى و هوس كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند و كسانى كه به آخرت ايمان

كنم ناراحت مشو، و آنچه را به تو مى گويم فاش مكن ، ترس و اندوه به خود راه مده. آنگاه او را با خود بيرون آورده و به برادران برگردانيد، سپس به مامورين خود

يگانه (الله ) هيچ معبودى قرار مده )) (لا تجعل مع الله الها آخر). نمى گويد معبود ديگرى را با خدا پرستش مكن ، بلكه مى گويد «قرار مده » تا معنى وسيعترى داشته باشد،

خود را از غلاف بيرون كش (و آهسته و پنهانى به او گفت: امرى كه مى‏كنم انجام مده) آنگاه فرمان داد: بزن گردن غلام را، غلام پس از شنيدن اين كلام فورى سر خود

فرمود: راستى از نادانى است خنده بى‏مورد، گويد: بارها مى‏فرمود: خنده دندان نما مده، تو كه كارهاى رسوا كردى، از بلاى شبگرد آسوده مباد آنكه بدكردار است. و نيز

اين گور را باغى از باغهاى بهشت گردان و آن را گودالى از گودالهاى دوزخ قرار مده.

آن ها مده. يعنى امورى كه از شؤون ربوبيت است و مختص به خداى تعالى است، از قبيل خلقت، ايجاد، رزق، احياء، اماته و امثال آن را، به غير خدا نسبت مده. و يا معنايش

است كه گويد: دو مرد نزد بانوئى وديعه‏اى نهادند و گفتند به هيچ يك از ما تنها مده مگر آنكه هر دو با هم باشيم، پس رفتند و غايب شدند و پس از چندى يكى از آن دو

به من نوشته بود كه: «هر وقت تو را حاجتى باشد، شرم مكن و حشمت مرا مانع قرار مده و آن حاجت را طلب كن كه تو خواهى ديد آنچه را كه دوست مى‏دارى و آنچه مى‏خواهى

تَجْعَلْنِي مِنَ الْغَافِلِينَ؛ «خداوندا! ايمن مگردان مرا از مكر خود، و فراموشى مده مرا از ياد خود، و مگردان مرا از جمله بى‏خبران»، مگر آنكه خداى- تعالى- فرشته‏اى

خاندان او است. گويد: آن نامه را گرفت و دريد و سپس به من گفت: از آن به احدى خبر مده. سفيان ثورى بمردى قرشى از اهل مكه گفت: ما را نزد جعفر بن محمد (امام صادق عليه

گواه بر صدق دعوت تو وجود دارد، هرگز در آنچه بر تو نازل شده ترديد به خود راه مده » (فلا تك فى مرية منه ). «چرا كه اين سخن حقى است از سوى پروردگار تو» (انه

باشى دوست بدار و آنكه را بايد دشمن بدارى دشمن بدار (تولى و تبرى را از دست مده) تا خداى عز و جل او را ظاهر كند. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن فضّال،

اَلْإِسْلاَمِ‏ وَ إِنْ عُذِّبَ كَانَ عَذَابُهُ كَعَذَابِ اَلْمُشْرِكِينَ أَمْ لَهُ مُدَّةٌ وَ اِنْقِطَاعٌ فَقَالَ مَنِ اِرْتَكَبَ كَبِيرَةً مِنَ اَلْكَبَائِرِ فَزَعَمَ

او پاسخ داد: راستى خدا اگر خواهد تو را ثابت قدم سازد، شيطان را به خود راه مده، مردمى هم به پيغمبر (ص) شكايت بردند كه خاطره‏هائى در دل آنها افتد كه اگر باد

بمن برى برخيز و نزد او برو و تا توانى خود را از لغزش نگهدار و مهار از دست مده كه ترا در بند كند و آنچه بسود يا زيان تو باشد كه بر او عرضه كنى علامت گذار

كثير و بارك لهم فيّ». «خدايا اين ديدار را آخرين ديدار من از اين موقف قرار مده، و هميشه تا هر زمان كه مرا باقى بدارى آن را روزيم ساز، و امروز مرا رستگار

أعوذ بك [ربّي‏] من مقطّعات النّيران» يعنى: بار خدايا نامه عمل مرا بدست چپم مده و آن را زنجير بر گردنم مساز و بتو پناه مى‏آورم [اى پروردگار من‏] از آن پيراهنها

بترسيد، و مرا خوار مسازيد (۶۹) گفتند مگر به تو نگفتيم كسى را به خانه ات راه مده (۷۰) لوط (از ناچارى دختران خود را عرضه كرد تا شايد از تجاوز ميهمانانش ‍ صرفنظر

كه از ما بسوى ايمان سبقت گرفتند، و خدايا در دل ما كينه اى از مؤ منين قرار مده ، پروردگارا تو خود رئوف و رحيمى ) نيز باين اشاره دارد. چون اگر مصداق جمله

سرانجام همه به سوى تو است . ۵ - پروردگارا! ما را مايه گمراهى كافران قرار مده ، و ما را ببخش اى پروردگار ما كه تو عزيز و حكيمى . ۶ - براى شما در برنامه

حكمتهائى است كه پروردگارت به تو وحى فرستاده ، و هرگز معبودى با الله قرار مده كه در جهنم مى افتى در حالى كه مورد سرزنش خواهى بود و رانده تفسير نمونه جلد

كه: «وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ» «۶» فرمود كه: «ميل مده چشم‏هاى خويش را از نظر كردن‏ __________________________________________________

بر ما پيشى گرفتند بيامرز، و در دلهايمان حسد و كينه اى نسبت به مؤ منان قرار مده ، پروردگارا! تو مهربان و رحيمى . تفسير : سه گروه مهاجران و انصار و تابعان

تكذيبها و آزارها و حملات دشمنان لجوج و سرسخت روح صبر و استقامت را از دست مده ، و بدان طبق همين سنت امدادهاى الهى و الطاف بيكران پروردگار به سراغ تو خواهد

فرمود: برو، خبر اين گروه را براى من بياور، ولى هيچ كار ديگرى در آنجا انجام مده تا بازگردى . من آمدم در حالى كه طوفان سختى مى وزيد و اين لشكر الهى آنها را

حَسَنٍ‏ وَ حُسَيْنٍ‏ فَجَعَلْتُ‏ حَسَناً مَعْدِنَ عِلْمِي بَعْدَ اِنْقِضَاءِ مُدَّةِ أَبِيهِ وَ جَعَلْتُ‏ حُسَيْناً خَازِنَ وَحْيِي‏ وَ أَكْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ

نستايم و بمخلوقت مانند نسازم، تو هر خيرى را سزاوارى، مرا از مردم ستمگر قرار مده سپس بما توجه نمود و فرمود: هر چه بخاطرتان گذشت خدا را غير آن دانيد، بعد فرمود:

چشمشان به دوزخيان مى افتد مى گويند: پروردگارا ما را با جمعيت ستمگران قرار مده ! ۴۸ - و اصحاب اعراف مردانى (از دوزخيان را) كه از سيمايشان آنها را مى شناسند

فراموش يا خطا كرديم ، ما را مؤ اخذه مكن ! پروردگارا! تكليف سنگينى بر ما قرار مده ، آن چنان كه (به خاطر گناه و طغيان ،) بر كسانى كه پيش از ما بودند، قرار دادى 

و معاندين‌ و مخالفين‌ و شاكين‌ و متحيّرين‌ و غالين‌ و ارباب‌ ضلالت‌ قرار مده‌ بجاه‌ محمّد و آله‌ و الحمد للّه‌ اوّلا و آخرا و ظاهرا و باطنا جلد 1 - صفحه

برسم و فرداى قيامت به وسيله آن به بهشت كه خانه زندگى است بروم، به من يك روزى مده كه سركشم كند و به فقرى گرفتارم مكن كه در تنگناى بدبختى افتم، به من بهره و

اينها برخى حكمت است كه پروردگارت بتو وحى كرد، و همراه خدا معبود ديگرى قرار مده كه سرزنش شده و رانده گشته، در دوزخ افتى- ۲۹- سوره ۱۷». و در سوره وَ اللَّيْلِ

پروردگارمان است توكل مى كنيم ، پروردگارا ما را وسيله داغ دل گرفتن مردم ستمگر قرار مده (۸۵) ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۱۵۸ و به رحمتت ما را از شر مردم كافر

آمده است : لا تحرك به لسانك لتعجل به : «زبان خود را براى عجله به قرآن حركت مده ». از مجموع اين آيات مى توان نتيجه گرفت كه قرآن داراى دو نوع نزول بوده است :

جان من با اين وضع بالاخره كشته خواهم شد پاسخ مى دهد عزيزم بردبارى را از دست مده هر زنده بسوى مرگ رهسپار است من ترا فداى فرزند عبدالله نمودم جالب توجه اينكه

ستم كند بايد پيش از آنكه به ظالم بگوييم ستم مكن به مظلوم بگوييم تن به ستم مده . در آيه بعد مى فرمايد: اگر (بدهكار) داراى سختى و گرفتارى باشد او را تا هنگام

بعد روى اين مساله تاكيد كرده مى گويد: «دست خود را بر گردن خويش بسته قرار مده » و لا تجعل يدك مغلولة الى عنقك ). اين تعبير كنايه لطيفى است از اينكه دست

پيش روى دشمنان مرا شرمنده و سرافكنده مكن ، و مرا جزو اين مردم ستمگر قرار مده ، موسى گفت : پروردگارا مرا و برادرم را بيامرز، و ما را در رحمت خود داخل كن

خويشتن را مى بخشيم، (يعنى از ما ياد بگير)، و ما را در بوته تجربه و امتحان قرار مده، بلكه در عوض از شرّ شرير نجات ده». خوب در اين معانى كه الفاظ اين جملات آن

اسرائيل را كه فدا دادى ، بيامرز، و خون بنا حقى را در وسط حزبت اسرائيل قرار مده ، كه اگر اينكار را بكنند، خون بر ايشان آمرزيده ميشود، اين بود آن عبارتى كه

السلام فرمود: واى بر تو اى على ، از خدا بترس ، و نسبت كارهاى زشت بانبياء مده ، و كتاب خدايرا براى خودت تاءويل مكن ، چون خداى عز و جل مى فرمايد: «و ما يعلم

مقدرات ما را بر وفق آن تعيين فرما. بارالها! ما را از محرومان اين ماه قرار مده كه محروميتى از آن بالاتر نيست . آمين يا رب العالمين تفسير نمونه جلد ۲۷ صفحه

نگفت : يا بنى لا تشرك بالله ان الشرك لظلم عظيم : «اى فرزندم شريك براى خدا قرار مده كه شرك ظلم عظيمى است » (لقمان ۱۳). به عنوان نمونه «هشام بن سالم » از امام

كتابى را كه او به تو وحى مى كند، و از اين فرمان، اضطراب و خوفى به خود راه مده، و چه جاى ترسيدن است؟ در حالى كه پروردگار اكرم تو، آن كسى است كه قرائت را

كرده و از يوسف پرسيده باشد تو كيستى ؟) - «فلا تبتئس » پس اندوه به خود راه مده «بما كانوا يعملون » از آن كارها كه برادران مى كردند، و آن آزارها و ستم هايى

مكر و حيله او، و مكر شيطان، و چون با او نشستى، همه چشم خويش را به او دست مده (كه بسيار به سوى او نظر كنى) و به او انس مگير. بعد از آن، به او بگو: به درستى