نتایج جستجو

صلو صلى صور صيف ضحى ضحک ضرع ضلل ضيز طبق طرف طعم طغو طغى طلح طلع طلق طمث طمس طمع طهر طور طوع طوف طوى طير ظلل ظنن ظهر عاد عبد عبر عبس عبقر عجل عدد عذب عذر عرب

خرج ورى علم ليل فلح قلل سبل اخر وقت حقق على ا کما اما الو حمد نفش هى روح طمع

۹ ; حرمت رشوه خوارى ۹ ; سرزنش رشوه خوارى ۸ شایعه: سرزنش استماع شایعه ۸ طمع: آثار طمع ۷، ۱۰ عدالت: اهمیّت عدالت ۱۷، ۲۰ عدالتخواهان: فضایل عدالتخواهان ۱۸، ۱۹،

اصحاب الجنة ۲; تکبر اصحاب الجنة ۲; خست اصحاب الجنة ۳; سوگند اصحاب الجنة۱; طمع اصحاب الجنة ۱، ۲; مال دوستى اصحاب الجنة ۳; میوه چینى اصحاب الجنة۲ امتحان:

مى‌كنند پهلوهايشان از خوابگاهها جدا مى‌گردد [و] پروردگارشان را از روى بيم و طمع مى‌خوانند، و از آنچه روزيشان داده‌ايم انفاق مى‌كنند. (شبها) پهلو از بستر خواب

شایستگان درآورد. چرا به خدا و اين آيين حق كه بر ما نازل شده است ايمان نياوريم و طمع نورزيم در اينكه پروردگار ما ما را در شمار صالحان آورد؟ و چرا به خداوند و حق

مشتق شده در حال بارگیری... من هم استبرق ه ب فى سندس بصر خوف کم کود ف رئى طمع ثوب قمر خضر ها رعد جنن ايى وکء ذهب ک على لبس سمو جعل کفر ذلک سور الله جنى

قاموس هُلعَ (بروزن صرد) را حريص گفته است. على هذا هَلُوع يعنى كم صبر و پر طمع. در اينصورت دو آيه بعدى يعنى جزع به هنگام ضرر و بخل به هنگام نعمت معنى هَلُوع

نخواهد آمد. راغب گويد: [مائده:3]. امروز كفار از دين شما مأيوس شدند. يعنى طمع بريدند از اينكه شما از دينتان دست برداريد. [يوسف:87]. از رحمت خدا نااميد نباشيد

ه بصر نشر ل يمن جرد قنع فى رئس يوم قبل دعو شمل کان شخص قول الذين ا عزو لا طمع انن ردد ذا ما جدث اخر هذا من ف کرم طرف عسر

ضنك. [طه:124]. هر كه ازياد من اعراض كند حتماً زندگى او تنگ است. بايد دانست طمع و حرص آدمى را حدّ يقفى نيست هر چه بدست مى‏آورد باز در صدد ديگرى است و شخص

قناعت و توكّل و تحمّل را از دست ميدهد و دنيا هم بكام كسى نميگردد و حرص و آز و طمع و خودبينى و خود خواهى و كبر و غرور و حسد و ساير صفات ناپسنديده زندگى او را

ضنك. [طه:124]. هر كه ازياد من اعراض كند حتماً زندگى او تنگ است. بايد دانست طمع و حرص آدمى را حدّ يقفى نيست هر چه بدست مى‏آورد باز در صدد ديگرى است و شخص

متذكر باشند يعنى با آنها طورى سخت رفتار كن تا ديگران از ترس رانده شوند و طمع در پيمان شكنى نكنند. در نهج البلاغه خطبه 136 فرموده «وَاللّهِ لَيُشَرِّ دَنَّكُمْ

نخواهد آمد. راغب گويد: [مائده:3]. امروز كفار از دين شما مأيوس شدند. يعنى طمع بريدند از اينكه شما از دينتان دست برداريد. [يوسف:87]. از رحمت خدا نااميد نباشيد

مى‏گويد: خوف توّقع مكروهى است از روى علامت مظنون يا معلوم چنان كه رجاء و طمع توقّع محبوبى است از روى آن دو. [بقره:38]. تخويف به معنى ترساندن است [زمر:16]،

رين کسب عظم مهد نعم جمم زيد الا کم فقر يقن درى عهد فرر اول زبن رکب رحم وحد طمع وزر الى کفر طوع قتل نبذ کثر مرء اتى مع دخل قضى درک

از آنها، چنانند که) اگر غنایمی نزدیک (و در دسترس)، و سفری آسان باشد، (به طمع دنیا) از تو پیروی می‌کنند؛ ولی (اکنون که برای میدان تبوک،) راه بر آنها دور

مشى منافقان ۱، ۳، ۴ ; خیانت منافقان ۸ ; دوستى منافقان ۳ ; صفات منافقان ۲ ; طمع منافقان ۲ ; فرصت‌طلبى منافقان ۲ ; مکر منافقان ۵ ; منافقان در قیامت ۱۱ ; منافقان

هن کيد على ارض قلب اتى کثر موت قرى ليس فسق رود کفر اننى دبب طوع هو اذا عرب طمع بصر ذکر فرى سحب وقع کلل نصر ظهر حفظ اخر دور ضلل لقى حيق سخر کتب کلم نفر نکد

رفاه‌طلبى: زمینه رفاه‌طلبى ۳۸ شجاعت: اهمیت شجاعت ۳۲ ; زمینه شجاعت ۲۹، ۳۰ طمع: آثار طمع ۳۹ علما: آثار ترس علما ۳۸ ; تقواى علماى ربانى ۳۱ ; زهد علماى ربانى ۳۱ ;

إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ «24» إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ «25» با اين حال، طمع دارد كه بيفزايم. هرگز، زيرا او به آيات ما عناد مى‌ورزد. به زودى او را به گردنه‌اى

إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ «24» إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ «25» با اين حال، طمع دارد كه بيفزايم. هرگز، زيرا او به آيات ما عناد مى‌ورزد. به زودى او را به گردنه‌اى

إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ «24» إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ «25» با اين حال، طمع دارد كه بيفزايم. هرگز، زيرا او به آيات ما عناد مى‌ورزد. به زودى او را به گردنه‌اى

إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ «24» إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ «25» با اين حال، طمع دارد كه بيفزايم. هرگز، زيرا او به آيات ما عناد مى‌ورزد. به زودى او را به گردنه‌اى

نخواهد آمد. راغب گويد: [مائده:3]. امروز كفار از دين شما مأيوس شدند. يعنى طمع بريدند از اينكه شما از دينتان دست برداريد. [يوسف:87]. از رحمت خدا نااميد نباشيد

إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ «24» إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ «25» با اين حال، طمع دارد كه بيفزايم. هرگز، زيرا او به آيات ما عناد مى‌ورزد. به زودى او را به گردنه‌اى

إِلَّا سِحْرٌ يُؤْثَرُ «24» إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ «25» با اين حال، طمع دارد كه بيفزايم. هرگز، زيرا او به آيات ما عناد مى‌ورزد. به زودى او را به گردنه‌اى

آیات شامل این کلمه طيب‌ (۵۰ بار) دلچسبى. طمع پسندى «طالب الشى‏ء طيباً» يعنى دلچسب و طبع پسند شد راغب گويد: اصل طيّب آن است كه حواس از آن لذّت مى‏برند و

نگرانند؟ (گروه گروه)، از راست و چپ (از تو) فراری و متنفرند. آیا هر یک از آنان طمع می‌بندد که در بهشت پرنعمت در آورده شود؟ نه چنان است. ما آنان را بی‌گمان از

تکرار در قرآن: ۵۰(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... دلچسبى. طمع پسندى «طالب الشى‏ء طيباً» يعنى دلچسب و طبع پسند شد راغب گويد: اصل طيّب آن است

پهلوهایشان از خوابگاه‌ها(شان) جدا می‌گردد حال آنکه پروردگارشان را از روی بیم و طمع می‌خوانند و از آنچه روزیشان دادیم انفاق می‌کنند. پس هیچ کسی نمی‌داند، چه چیزی

كافر شدند نزد تو شتابندگانند از راست و چپ دسته‌هاى متعدّده حلقه زدگان‌ آيا طمع دارد هر مردى از آنها كه داخل شود در بهشت پر نعمت‌ نه چنين است همانا ما آفريديم

آمِنِينَ (146) بعد از اظهار عدم طمع اجر، كه موجب تهمت مى‌باشد، زبان به موعظه و نصيحت گشوده فرمود: أَ تُتْرَكُونَ‌: آيا طمع داريد كه واگذاشته خواهيد شد (استفهام

و مراد به ذلت، ذلت حرص و طمع باشد به مصداق فرمايش حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم كه فرمود: عزّ من قنع و ذلّ من طمع: عزيز شد هر كه قناعت يافت؛

بودم و نگفته بودم كه شيطان به آشكارا دشمن شماست؟ آنگاه آنان را فریبکارانه به طمع انداخت و چون از [میوه‌] آن درخت خوردند، عورتهایشان بر آنان آشکار شد و بر آنها

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

در خانه خود نشستيم به انتظار آنكه ساقط شود آن ستاره در خانه ما، و كسى كه طمع او در اين باب بيشتر بود، عباس بن عبد المطلب بود. پس چون فجر طالع شد فرود آمد

كافر شدند نزد تو شتابندگانند از راست و چپ دسته‌هاى متعدّده حلقه زدگان‌ آيا طمع دارد هر مردى از آنها كه داخل شود در بهشت پر نعمت‌ نه چنين است همانا ما آفريديم

كافر شدند نزد تو شتابندگانند از راست و چپ دسته‌هاى متعدّده حلقه زدگان‌ آيا طمع دارد هر مردى از آنها كه داخل شود در بهشت پر نعمت‌ نه چنين است همانا ما آفريديم

كافر شدند نزد تو شتابندگانند از راست و چپ دسته‌هاى متعدّده حلقه زدگان‌ آيا طمع دارد هر مردى از آنها كه داخل شود در بهشت پر نعمت‌ نه چنين است همانا ما آفريديم

كافر شدند نزد تو شتابندگانند از راست و چپ دسته‌هاى متعدّده حلقه زدگان‌ آيا طمع دارد هر مردى از آنها كه داخل شود در بهشت پر نعمت‌ نه چنين است همانا ما آفريديم

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

آیات شامل این کلمه طمع‌ (۱۲ بار) ف‌ (۲۹۹۹ بار) وَ أَ اللّه أَن تَعْمَلُون عَمّا يُؤْمِنُوا بِغَافِل لَکُم قَد مَا کَان فَرِيق مِنْهُم يَسْمَعُون در حال

آیات شامل این کلمه طمع‌ (۱۲ بار) أَن رَبّنَا إِنّا وَ مُنْقَلِبُون يَغْفِر الْحَق يُدْخِلَنَا إِلَى لَنَا مِن جَاءَنَا مَع ضَيْر الْقَوْم لا خَطَايَانَا

[شورى:14]. ايضاً [جاثية:17]. [بقره:213]. [آل عمران:19]. [يونس:90]. 3- حرص. طمع و حرص صفت مذمومى است كه شخص را دانسته و از روى علم به گناه وامى دارد مثل حرص

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

حاجتى داشته باشند براى خودشان و كسان ديگر برآورده شود و اين كاشف از نهايت طمع آنها و تشويش خاطر آن ملعون است و كلمه ارجه امر از ارجاء بمعنى تأخير است كه

منطقه حفاظتى واقع در ميان درّه‌هاى كوه احد را رها نكنند، ولى محافظان بخاطر طمع ورزى و جمع آورى غنائم جنگى بر خلاف دستور، منطقه را رها كردند و دشمن از همان

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

كردند). 10- هم سِحر گناه است و هم در استخدام فرعون‌ها درآمدن. «خَطايانا» 11- طمع در مادّيات، منفى ولى در معنويّات، مثبت است. «نَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لَنا»

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

به نعمتهاى مادى خداوند وجه اينكه ابراهيم عليه السّلام فرمود به مغفرت خدا طمع دارم ، و مراد از خطيئه اى كهبه خود نسبت دارد مقصود از ((حكم )) و الحاق به

شدن به عذاب اليم: يُرِيدُونَ أَنْ يَخْرُجُوا مِنَ النَّارِ: اراده كنند و طمع دارند يا قصد نمايند اين كه بيرون آيند از آتش جهنم و عذاب آن‌ وَ ما هُمْ بِخارِجِينَ

گفتند آيا ما بتو ايمان بياوريم با آنكه يك عدّه مردم پست و رذل و فرومايه براى طمع بجاه و مال از روى جهالت و نادانى پيروى از تو نمودند ما هم اگر ايمان بتو آوريم

اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است كه كسيكه اذيّت كند همسايه خود را براى طمع در مسكن او خداوند خانه او را نصيب آن همسايه‌اش فرمايد بمفاد اين آيه شريفه

شما برق را، خَوْفاً وَ طَمَعاً: در حالتى كه بترسند مسافران از رسيدن صاعقه و طمع كنند مقيمان به رسيدن باران. يا جهت ترسيدن مطلق آدميان به رسيدن صواعق به ايشان

حاجتى داشته باشند براى خودشان و كسان ديگر برآورده شود و اين كاشف از نهايت طمع آنها و تشويش خاطر آن ملعون است و كلمه ارجه امر از ارجاء بمعنى تأخير است كه

كردند: اى پيغمبر خدا ظاهر شو براى ما كه به تو ايمان آورده‌ايم. حضرت الياس به طمع ايمان آنها عرض كرد اگر اينها صادقند مرا رخصت فرما نزد آنها روم و اگر دروغ

گفتند آيا ما بتو ايمان بياوريم با آنكه يك عدّه مردم پست و رذل و فرومايه براى طمع بجاه و مال از روى جهالت و نادانى پيروى از تو نمودند ما هم اگر ايمان بتو آوريم

چموش، «جموح» مى‌گويند. منافقان، يا از ترس، اظهار ايمان مى‌كنند، يا از روى طمع به مال و مقام. اين آيه گروه اوّل را مى‌گويد. «1» 1- منافق، هراسان و در پى

تُنْصَرُونَ (65) ما در جواب گوئيم: لا تَجْأَرُوا الْيَوْمَ‌: فرياد مكنيد امروز و طمع فريادرسى منمائيد. إِنَّكُمْ مِنَّا لا تُنْصَرُونَ‌: بدرستى كه شما از طرف ما

وسوسه‌هاى آنان نيز گوناگون است. «هَمَزاتِ الشَّياطِينِ» 10- شيطان‌ها در انبيا نيز طمع دارند. «هَمَزاتِ الشَّياطِينِ» 11- بالاتر از وسوسه، حضور شيطان‌هاست. «أَنْ

به كفر و نفاق و شقاق باقى، و با وجود بر اين اميدوارى داشته باشد، هر آينه طمع خامى است؛ زيرا به سوء اختيار، خود را از مورد قابليت ترحم و تفضل نامتناهى حق

بيايند بلكه انسب آنستكه‌ جلد 4 صفحه 609 پيغمبر در حالى باشد كه كسى به اجبار و طمع مال و جاه گرد او نگردد تا ايمان ايشان بخلوص نزديك و از اغراض دنيوى دور باشد

وسوسه‌هاى آنان نيز گوناگون است. «هَمَزاتِ الشَّياطِينِ» 10- شيطان‌ها در انبيا نيز طمع دارند. «هَمَزاتِ الشَّياطِينِ» 11- بالاتر از وسوسه، حضور شيطان‌هاست. «أَنْ

گمراهى و سركشى مانند تزيّى به زىّ ايشان و تعظيم ذكر آنها. و اختلاط با ايشان و طمع در هداياى ايشان و مداهنه نمودن با آنها، چه جاى ميل بسيار و معاونت ايشان در

قناعت و توكّل و تحمّل را از دست ميدهد و دنيا هم بكام كسى نميگردد و حرص و آز و طمع و خودبينى و خود خواهى و كبر و غرور و حسد و ساير صفات ناپسنديده زندگى او را

خروج بسوى ظلم فاحش است و ندانستند كه هر كس قابل مقام وحى و تنزيل نميشود و طمع نمودند در امرى كه بخاطر انبيا و اوليا خطور ننموده كه ديدار خدا باشد چون او

حكم مى‌كنند كه آن گمان خلاصى و نجات آنها است از عذاب ما. مراد آنست كه ايشان طمع آن نداشته باشند كه عذاب الهى را از خود دفع كنند و خداى را عاجز سازند از آنكه

بِشُرَكائِهِمْ كافِرِينَ «13» بعد از آن بيان فرمايد قطع اميد آنان نسبت به آنانكه طمع شفاعت به آنها داشتند: وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَكائِهِمْ‌: و نباشد مر

اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است كه كسيكه اذيّت كند همسايه خود را براى طمع در مسكن او خداوند خانه او را نصيب آن همسايه‌اش فرمايد بمفاد اين آيه شريفه

گفتند آيا ما بتو ايمان بياوريم با آنكه يك عدّه مردم پست و رذل و فرومايه براى طمع بجاه و مال از روى جهالت و نادانى پيروى از تو نمودند ما هم اگر ايمان بتو آوريم

گفتند آيا ما بتو ايمان بياوريم با آنكه يك عدّه مردم پست و رذل و فرومايه براى طمع بجاه و مال از روى جهالت و نادانى پيروى از تو نمودند ما هم اگر ايمان بتو آوريم

اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است كه كسيكه اذيّت كند همسايه خود را براى طمع در مسكن او خداوند خانه او را نصيب آن همسايه‌اش فرمايد بمفاد اين آيه شريفه

بگو من پيروى نمى‌كنم آرزو و هواهاى شما را. اين تأكيد كلام نهى است براى قطع طمع آنها و اشاره به موجب نهى و علت امتناع از متابعت آنها و بيان مبدء گمراهى ايشان

به مقام قرب رسد و مأمون شود از غوائل جن و انس. 4- آنكه قصد نمود كه بالكليه طمع خلق از نفس خود قطع نمايد و مى‌دانست كسى كه دعا كند با توجه حقيقى، هر آينه

بيايند بلكه انسب آنستكه‌ جلد 4 صفحه 609 پيغمبر در حالى باشد كه كسى به اجبار و طمع مال و جاه گرد او نگردد تا ايمان ايشان بخلوص نزديك و از اغراض دنيوى دور باشد

بيايند بلكه انسب آنستكه‌ جلد 4 صفحه 609 پيغمبر در حالى باشد كه كسى به اجبار و طمع مال و جاه گرد او نگردد تا ايمان ايشان بخلوص نزديك و از اغراض دنيوى دور باشد

ابى بود كه قبل از تشريف فرمائى پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بمدينه طمع بسلطنت در آن ديار داشت و بعد از ورود آنحضرت مأيوس شد و ظاهرا قبول اسلام نمود

«إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ» 13- جبهه رفتن به تنهايى نشانه‌ى ايمان كامل نيست، طمع نداشتن به غنائم، حفظ اخوّت و تسليم بودن در برابر رهبرى هم لازم است. (كلّ آيه)

قناعت و توكّل و تحمّل را از دست ميدهد و دنيا هم بكام كسى نميگردد و حرص و آز و طمع و خودبينى و خود خواهى و كبر و غرور و حسد و ساير صفات ناپسنديده زندگى او را

خروج بسوى ظلم فاحش است و ندانستند كه هر كس قابل مقام وحى و تنزيل نميشود و طمع نمودند در امرى كه بخاطر انبيا و اوليا خطور ننموده كه ديدار خدا باشد چون او

خروج بسوى ظلم فاحش است و ندانستند كه هر كس قابل مقام وحى و تنزيل نميشود و طمع نمودند در امرى كه بخاطر انبيا و اوليا خطور ننموده كه ديدار خدا باشد چون او

است ولى جارى است در حق تمام اهل ايمان چون عبادت ايشان ظاهرا از ترس عذاب و طمع در بهشت نبوده بلكه فقط براى اهليّت حقّ بعبادت و اطاعت بوده است و اتّصاف روز

حاليكه ستمكار بود بر خود بعجب و غرور و براى غفلت از آخرت و اقبال بدنيا و طمع بدوام نعم آن و درازى آمال و آرزو گفت گمان نميكنم اين باغ فانى و نابود شود

اجابت خواسته هاى کافران و یا سازش با آنان از سوى رهبران جامعه اسلامى، به جهت طمع شخصى نیست; بلکه براى در اختیار گرفتن ثروت و نیروى انسانى کافران و صرف آنها

بيشتر آنها گوش بحرف حق ميدهند و تعقل و تفكر مينمايند لذا اهتمام بشأن آنها و طمع بايمانشان دارى ولى آنها مانند چهارپايانند در نشنيدن حق و نداشتن عقل و فكر

اكثر براى اشاره بآن باشد كه ممكن است بعضى از آنها در بدو امر از باب خوف يا طمع اسلام قبول نمايند و بتدريج نور ايمان بقلب آنها بتابد و واقعا مسلمان و عادل

نزديك طلوع فجر شد هر يك از ما در خانه خود نشسته منتظر افتادن ستاره بوديم و طمع پدر من عبّاس از همه بيشتر بود پس چون فجر طالع شد ستاره‌اى از آسمان فرود آمد

نزديك طلوع فجر شد هر يك از ما در خانه خود نشسته منتظر افتادن ستاره بوديم و طمع پدر من عبّاس از همه بيشتر بود پس چون فجر طالع شد ستاره‌اى از آسمان فرود آمد

نزديك طلوع فجر شد هر يك از ما در خانه خود نشسته منتظر افتادن ستاره بوديم و طمع پدر من عبّاس از همه بيشتر بود پس چون فجر طالع شد ستاره‌اى از آسمان فرود آمد

قناعت و توكّل و تحمّل را از دست ميدهد و دنيا هم بكام كسى نميگردد و حرص و آز و طمع و خودبينى و خود خواهى و كبر و غرور و حسد و ساير صفات ناپسنديده زندگى او را

است ولى جارى است در حق تمام اهل ايمان چون عبادت ايشان ظاهرا از ترس عذاب و طمع در بهشت نبوده بلكه فقط براى اهليّت حقّ بعبادت و اطاعت بوده است و اتّصاف روز

قناعت و توكّل و تحمّل را از دست ميدهد و دنيا هم بكام كسى نميگردد و حرص و آز و طمع و خودبينى و خود خواهى و كبر و غرور و حسد و ساير صفات ناپسنديده زندگى او را

گفتند آيا ما بتو ايمان بياوريم با آنكه يك عدّه مردم پست و رذل و فرومايه براى طمع بجاه و مال از روى جهالت و نادانى پيروى از تو نمودند ما هم اگر ايمان بتو آوريم

قاتلان زياد بودند امّا نوعاً به خاطر حفظ حكومت يا گرفتن حكومت يا محو رقيب و يا طمع به رسيدن چيزى، دست به جنايات مى‌زدند امّا قاتل ناقه صالح و حضرت على عليه السلام

نتيجه به عبادت مى پردازند. ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۱ صفحه ۲۱۵ و بعضى ديگر حس طمع و اميدشان غلبه دارد، اينان هر چه بيشتر به وعده هاى الهى و ثوابها و درجاتى

(ع) روايت شده است كه بخيل كسى است كه مال خود را بكسى ندهد و شحيح كسى است كه طمع بمال مردم داشته باشد كه هر چه در دست مردم مى‌بيند بخواهد از راه حلال يا حرام

كردند). 10- هم سِحر گناه است و هم در استخدام فرعون‌ها درآمدن. «خَطايانا» 11- طمع در مادّيات، منفى ولى در معنويّات، مثبت است. «نَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لَنا»

خروج بسوى ظلم فاحش است و ندانستند كه هر كس قابل مقام وحى و تنزيل نميشود و طمع نمودند در امرى كه بخاطر انبيا و اوليا خطور ننموده كه ديدار خدا باشد چون او

بيايند بلكه انسب آنستكه‌ جلد 4 صفحه 609 پيغمبر در حالى باشد كه كسى به اجبار و طمع مال و جاه گرد او نگردد تا ايمان ايشان بخلوص نزديك و از اغراض دنيوى دور باشد

ابى بود كه قبل از تشريف فرمائى پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بمدينه طمع بسلطنت در آن ديار داشت و بعد از ورود آنحضرت مأيوس شد و ظاهرا قبول اسلام نمود

اينكه اسراف ورزد، سَخىّ بود. 16. بسيار دل نازك و مهربان بود. 17. هرگز دست طمع بسوى چيزى دراز نكرد. 18. هنگام بيرون رفتن از خانه، خود را در آينه مى‌ديد،

اينكه اسراف ورزد، سَخىّ بود. 16. بسيار دل نازك و مهربان بود. 17. هرگز دست طمع بسوى چيزى دراز نكرد. 18. هنگام بيرون رفتن از خانه، خود را در آينه مى‌ديد،

(دیگر) نیستید. پس به عشوه و ناز سخن مگویید، تا آنکه در دلش بیماری (شهوت) است طمع ورزد؛ و (با نامحرمان) گفتاری شناخته شده (در جو ایمان) بگویید. و در خانه‌هایتان

قاتلان زياد بودند امّا نوعاً به خاطر حفظ حكومت يا گرفتن حكومت يا محو رقيب و يا طمع به رسيدن چيزى، دست به جنايات مى‌زدند امّا قاتل ناقه صالح و حضرت على عليه السلام

قاتلان زياد بودند امّا نوعاً به خاطر حفظ حكومت يا گرفتن حكومت يا محو رقيب و يا طمع به رسيدن چيزى، دست به جنايات مى‌زدند امّا قاتل ناقه صالح و حضرت على عليه السلام

بفهماند تا سخنان او در قلوب آنها جاى گير شود و آنرا جلد 4 صفحه 86 حمل بر طمع بمال خودشان ننمايند و اين سيره مرضيّه همه انبياء بوده و مبلّغين اسلام هم بايد

خويشان مداهنه در انذار نباشد، پس در بيگانگان به طريق اولى نخواهد بود؛ پس قطع طمع بيگانگان گردد بر مداهنه در دين و احكام الهى، و نيز حسن ترتيب مقتضى آنست كه

نتيجه ‌اينکه‌ نهي‌ چيست‌!. دو فائده‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ نهي‌ ‌است‌: يكي‌‌-‌ قطع‌ طمع‌ كفار و مشركين‌ چون‌ تقاضا كردند ‌از‌ پيغمبر ‌که‌ ‌شما‌ دست‌ ‌از‌ ‌اينکه‌

ابيه ع قال قال امير المومنين ع : امير المؤمنين (ع) فرمود: دلهاى نادان بوسيله طمع از جا كنده ميشوند و گرد آرزوها مى‏روند و به نيرنگ و خدعه آويزان مى‏شوند. امير

اكثر براى اشاره بآن باشد كه ممكن است بعضى از آنها در بدو امر از باب خوف يا طمع اسلام قبول نمايند و بتدريج نور ايمان بقلب آنها بتابد و واقعا مسلمان و عادل

بنده چنين شد عمل ننمايد براى هيچكس مگر خدا و اميد ندارد و نترسد سواى خدا و طمع ندارد به هيچكس سواى خدا، پس اين است معنى توكل. «1» «1» سفينة البحار، ج 2،

اينكه اسراف ورزد، سَخىّ بود. 16. بسيار دل نازك و مهربان بود. 17. هرگز دست طمع بسوى چيزى دراز نكرد. 18. هنگام بيرون رفتن از خانه، خود را در آينه مى‌ديد،

بيشتر آنها گوش بحرف حق ميدهند و تعقل و تفكر مينمايند لذا اهتمام بشأن آنها و طمع بايمانشان دارى ولى آنها مانند چهارپايانند در نشنيدن حق و نداشتن عقل و فكر

مسلمانان صدر اسلام بودند واى بحال آنها كه بعد از قوّت اسلام از ترس جان و مال يا طمع در جاه و جلال مسلمان شده بودند پس هيچ جاى تعجّب نيست كه در غدير خم حاضر باشند

است ولى جارى است در حق تمام اهل ايمان چون عبادت ايشان ظاهرا از ترس عذاب و طمع در بهشت نبوده بلكه فقط براى اهليّت حقّ بعبادت و اطاعت بوده است و اتّصاف روز

اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است كه كسيكه اذيّت كند همسايه خود را براى طمع در مسكن او خداوند خانه او را نصيب آن همسايه‌اش فرمايد بمفاد اين آيه شريفه

بيشتر آنها گوش بحرف حق ميدهند و تعقل و تفكر مينمايند لذا اهتمام بشأن آنها و طمع بايمانشان دارى ولى آنها مانند چهارپايانند در نشنيدن حق و نداشتن عقل و فكر

بيشتر آنها گوش بحرف حق ميدهند و تعقل و تفكر مينمايند لذا اهتمام بشأن آنها و طمع بايمانشان دارى ولى آنها مانند چهارپايانند در نشنيدن حق و نداشتن عقل و فكر

براى غير خدا كار نمى‌كند و اميد نداشته باشد از غير او و نمى‌ترسد از غير او و طمع از غير او نمى‌كند، اينست معنى توكل. «1» فَلا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ

اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است كه كسيكه اذيّت كند همسايه خود را براى طمع در مسكن او خداوند خانه او را نصيب آن همسايه‌اش فرمايد بمفاد اين آيه شريفه

نمودند، قالَ عَسى‌ رَبُّكُمْ أَنْ يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ‌: فرمود موسى به صراحت طمع دارم و اميدوارم از پروردگار شما اينكه هلاك فرمايد دشمن شما را كه فرعون و فرعونيانند،

اينكه اسراف ورزد، سَخىّ بود. 16. بسيار دل نازك و مهربان بود. 17. هرگز دست طمع بسوى چيزى دراز نكرد. 18. هنگام بيرون رفتن از خانه، خود را در آينه مى‌ديد،

مسلمانان صدر اسلام بودند واى بحال آنها كه بعد از قوّت اسلام از ترس جان و مال يا طمع در جاه و جلال مسلمان شده بودند پس هيچ جاى تعجّب نيست كه در غدير خم حاضر باشند

گوئيد به اميد آنكه ايمان آورد يا از رفق و لين با او معامله آن كس كنيد كه او طمع ايمان دارد به او، اگرچه دانيد ايمان نخواهد آورد. تفسير برهان- ابن بابويه رحمه

اهل بيت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله شمشيرها كشيدند و قطع نسل آن حضرت به طمع وصول به قتل قائم عليه السّلام، پس خداى تعالى امتناع فرمود امر كشف آن حضرت

بفهماند تا سخنان او در قلوب آنها جاى گير شود و آنرا جلد 4 صفحه 86 حمل بر طمع بمال خودشان ننمايند و اين سيره مرضيّه همه انبياء بوده و مبلّغين اسلام هم بايد

قناعت و توكّل و تحمّل را از دست ميدهد و دنيا هم بكام كسى نميگردد و حرص و آز و طمع و خودبينى و خود خواهى و كبر و غرور و حسد و ساير صفات ناپسنديده زندگى او را

آل فرعون كه موسى را گرفتند نمى‌دانستند كه بر خطا هستند در گرفتن او يا در طمع نفع يا در تبنّى‌ «1» او، يعنى شعور نداشتند كه هلاك آنها بر دست او خواهد بود

گردید و نیز گویند که اهل مکه گفتند: این محمد براى اداى رسالت و نبوت خویش مزدى طمع دارد سپس این آیه نازل شد چنان که قتاده گوید و این بهتر است زیرا سوره شورى

ابى بود كه قبل از تشريف فرمائى پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بمدينه طمع بسلطنت در آن ديار داشت و بعد از ورود آنحضرت مأيوس شد و ظاهرا قبول اسلام نمود

دهانه‌ى كوه نيز برخلاف سفارش‌هاى پى‌درپى رسول الله صلى الله عليه و آله به طمع جمع آورى غنائم، منطقه‌ى تحت حفاظت خود را رها كردند. در اين هنگام خالدبن وليد

شده و كمانداران كه در شكاف كوه بودند، ديدند مسلمانان مشغول غارت شدند. به طمع از جاى خود حركت كردند، هر چند عبد اللّه بن جبير ممانعت كرد، متابعت نكردند

بيشتر آنها گوش بحرف حق ميدهند و تعقل و تفكر مينمايند لذا اهتمام بشأن آنها و طمع بايمانشان دارى ولى آنها مانند چهارپايانند در نشنيدن حق و نداشتن عقل و فكر

اكثر براى اشاره بآن باشد كه ممكن است بعضى از آنها در بدو امر از باب خوف يا طمع اسلام قبول نمايند و بتدريج نور ايمان بقلب آنها بتابد و واقعا مسلمان و عادل

نقل نموده و قمّى ره فرموده مراد آنستكه خود را خوار مكن در برابر مردم براى طمع بمال آنها و چون اصل صعر كجى گردن شتر است از مرضى با هر دو معنى مناسبت دارد

الانوار، جلد 14، صفحه 293. تفسير اثنا عشرى، ج‌3، ص: 258 بعد از آن رسول را به قطع طمع ايمان اهل شرك اعلام فرمايد: وَ إِنْ كانَ كَبُرَ عَلَيْكَ إِعْراضُهُمْ‌: و

از افعال ظاهره‌اى است كه شخص لا بد باشد از بجا آوردن آن، يا به جهت خوف يا طمع يا ريا، خصوصا متلبّسين به صلاح كه براى اغراض دنيويه مداومت نمايند بدون اخلاص؛

حرص‌ها و طمع‌ها سبب لغزش خردها مى‌شود، حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد: «اكثر مصارع العقول تحت بروق المطامع» «3» بيشتر لغزشگاه خرد، زرق و برق طمع‌ها مى‌باشد

فارسى ميگويند در بنو ميگويم ديوار تو گوش كن و حكمت آن در اينجا ظاهرا قطع طمع‌ جلد 4 صفحه 300 كفار از موافقت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله با آنها است و

كند؟ فرمود: ورع و پارسائى، و آنچه كه بنده را از ايمان بيرون برد چيست؟ فرمود: طمع است. سعدان گويد: بامام صادق عليه السّلام عرضكردم: چيست آن كه ايمان را در بنده

نشنيدى قول حاتم را: چه نوميدى گرفتى بى‏نيازى يافتى در خود اگر قدرش بدانى چون طمع فقرى است اندر جان‏ امام باقر عليه السّلام فرمود: نوميدى و چشم نداشتن بدست

بردن حياء است و نوميدى از آنچه در دست مردم است عزت مؤمن است از نظر دينش و طمع همان فقر حاضر است. امام صادق عليه السّلام ميفرمود: حاجت خواستن از مردم موجب

بفهماند تا سخنان او در قلوب آنها جاى گير شود و آنرا جلد 4 صفحه 86 حمل بر طمع بمال خودشان ننمايند و اين سيره مرضيّه همه انبياء بوده و مبلّغين اسلام هم بايد

بفهماند تا سخنان او در قلوب آنها جاى گير شود و آنرا جلد 4 صفحه 86 حمل بر طمع بمال خودشان ننمايند و اين سيره مرضيّه همه انبياء بوده و مبلّغين اسلام هم بايد

قاتلان زياد بودند امّا نوعاً به خاطر حفظ حكومت يا گرفتن حكومت يا محو رقيب و يا طمع به رسيدن چيزى، دست به جنايات مى‌زدند امّا قاتل ناقه صالح و حضرت على عليه السلام

مرتبه بجانب ما مى‌آمدند و ما را اكرام مى‌نمودند و ما در حرم خدا بوديم و كسى طمع در ما نمى‌نمود تا آنكه محمد بن عبد اللّه در بين ما نشو و نما كرد و ما او را

ايشان باشد. اين دو جهت و مخصوصا جهت اولى، عمده جهتى بود كه ايشان را به اين طمع وا مى داشت. بنابراين، معناى آيه چنين مى شود: همچنان كه بر اهل كتاب (يهود و

آسيه را منزلت و قرب ناقص نگردانيد با آنكه در تحت دشمنترين خدا بود. 3- قطع طمع كسى كه مرتكب معصيت شود، به اميد آنكه صلاح غير، «1» مدرك ياد شده، صفحات 346

آن متنبه نمى‌شدند. يا رجا به معنى امل باشد، يعنى قيامت مأمول آنها نبود تا طمع ثواب بر آن داشته و بدان سبب كارهاى نيكو نمايند و از افعال بد دورى جويند، چنانكه

زده است. نشر اخبار سرى معمولًا از روى سادگى، انتقام، ضربه زدن، آلت دست شدن، طمع مادّى، خودنمايى و جلد 2 - صفحه 118 اظهار اطلاعات صورت مى‌گيرد. اسلام به خاطر

قناعت و توكّل و تحمّل را از دست ميدهد و دنيا هم بكام كسى نميگردد و حرص و آز و طمع و خودبينى و خود خواهى و كبر و غرور و حسد و ساير صفات ناپسنديده زندگى او را

كه بايد طمع از هر چه در دست مردم است بريد. زهرى گويد: على بن الحسين عليهما السّلام فرمود: من تمامى خير و سعادت را ديدم گرد آمده در اينكه بايد طمع از هر چه

الحسين ص قال : از على بن الحسين (ع) فرمود: همه و همه خير را ديدم كه بريدن طمع است از آنچه در دست مردم است و هر كه در هيچ چيزى به مردم اميدوار نباشد و كار

(صلى الله عليه و آله و سلم) حديث كرد كه ايشان فرمود: هر كه همسايه خود را به طمع منزلش اذيت كند، خداوند خانه خود او را به ارث، به آن همسايه مى دهد، و اين كلام

نقل نموده و قمّى ره فرموده مراد آنستكه خود را خوار مكن در برابر مردم براى طمع بمال آنها و چون اصل صعر كجى گردن شتر است از مرضى با هر دو معنى مناسبت دارد

رسوله و يحبّه اللّه و رسوله كرّارا غير فرّار. اصحاب حضرت چون اين سخن شنيدند، طمع نمودند، و آن روز حضرت، علم را به هيچكس نداد مگر به على بن ابى طالب عليه السّلام

‌آيه‌ خطاب‌ ‌به‌ پيغمبر قطع‌ طمع‌ يهود ‌است‌ مانند ‌آيه‌: لَئِن‌ أَشرَكت‌َ لَيَحبَطَن‌َّ عَمَلُك‌َ«1» ‌که‌ ‌براي‌ قطع‌ طمع‌ مشركين‌ ميباشد. (آیه 145)- آنها

شما شيعه و يار و دوستدار داشت، تَيم و عَدِىّ (ابو بكر و عمر) در بردن حقِ او طمع نمى‏كردند، فرمود: اى سدير، اميد است كه چه اندازه باشند؟ گفتم: صد هزار، فرمود:

اوصيا و اوليا، غنى، پس بايد عفت ورزد و نگهدارد خود را از اكل مال يتيم، و دست طمع از آن باز دارد. وَ مَنْ كانَ فَقِيراً فَلْيَأْكُلْ بِالْمَعْرُوفِ‌: و هر كه

در حذر، اگر امر كردند شما را به معروف، پس مخالفت كنيد ايشان را، براى اينكه طمع نكنند از شما منكرات را. بعد از نزول اين آيه، مهاجرين هجرت كردند. وقتى به مدينه

گردید و نیز گویند که اهل مکه گفتند: این محمد براى اداى رسالت و نبوت خویش مزدى طمع دارد سپس این آیه نازل شد چنان که قتاده گوید و این بهتر است زیرا سوره شورى

نداشت‌ ‌اگر‌ ايمان‌ ميآوردند ‌با‌ كمال‌ عزت‌ ‌با‌ ‌آنها‌ رفتار ميكرد نه‌ طمع‌ بمال‌ ‌آنها‌ داشت‌ و نه‌ بملك‌ و زمين‌ ‌آنها‌ فقط نجات‌ بني‌ اسرائيل‌ ‌را‌

‌خود‌ ‌را‌ نمي‌بينند و قلبهاي‌ ‌آنها‌ ‌از‌ شدّت‌ فزع‌ و خوف‌ خالي‌ ميشود ‌از‌ طمع‌ و سرور مثل‌ هواي‌ ‌بين‌ آسمان‌ و زمين‌ ‌يعني‌ بكلي‌ نااميد ميشوند. جلد 11

فارسى ميگويند در بنو ميگويم ديوار تو گوش كن و حكمت آن در اينجا ظاهرا قطع طمع‌ جلد 4 صفحه 300 كفار از موافقت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله با آنها است و

اهلا للعبادة فعبدتك‌ و ‌اينکه‌ معني‌ نيست‌ ‌که‌ خوف‌ ‌از‌ نار ندارم‌ ‌ يا ‌ طمع‌ ببهشت‌ بلكه‌ عبادت‌ ‌براي‌ ‌آن‌ نميكنم‌ ‌که‌ ‌اگر‌ بهشت‌ و نار ‌هم‌ نبود

باندازه‌اي‌ ‌است‌ ‌که‌ انبياء و ملائكه‌ ‌هم‌ گمان‌ نميبرند ‌حتي‌ شيطان‌ ‌هم‌ طمع‌ ميكند اللهم‌ عاملنا بفضلك‌ و ‌لا‌ تعاملنا بعدلك‌ تفسیر آیات ۱- ایمان و عمل

همچه‌ احتمالي‌ ‌در‌ حق‌ انبياء داده‌ نميشود و جواب‌ دادند ‌که‌ ‌براي‌ قطع‌ طمع‌ مشركين‌ بوده‌ و لكن‌ بنكته‌ شريفه‌ ‌آيه‌ برخورد نكردند اشركوا و اشركت‌ فعل‌

فارسى ميگويند در بنو ميگويم ديوار تو گوش كن و حكمت آن در اينجا ظاهرا قطع طمع‌ جلد 4 صفحه 300 كفار از موافقت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله با آنها است و

اسلام‌ مشرف‌ شدند سه‌ دسته‌ بودند. يك‌ دسته‌ ‌از‌ ترس‌ جان‌ و يك‌ دسته‌ ‌به‌ طمع‌ مال‌ و يك‌ دسته‌ بواسطه‌ اخلاق‌ پيغمبر صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و ‌سلّم‌ و ‌اينکه‌

يتيم چون كافل و ناصرى ندارد، مال او در معرض آن است كه اهل ظلم و فسق در آن طمع كنند. وَ أَوْفُوا الْكَيْلَ وَ الْمِيزانَ بِالْقِسْطِ: 7- و وفا كنيد به تمامه

رؤساى يهود و نصارى را به تكبر و تجبر و ترفع‌ ج5، ص 74 و ربوبيت، بعد بيان طمع و حرص آنها را به گرفتن اموال مردم فرمايد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا: اى

متابعت‌ هواي‌ نفس‌ و حب‌ّ دنيا و حرص‌ و حسد و حقد و عداوت‌ و عجب‌ و كبر و طمع‌ و بخل‌ و عصبيّت‌ و سوء ظن‌ بخالق‌ و خلق‌ و ‌غير‌ اينها ‌از‌ اخلاق‌ رذيله‌

خواست او بستگى دارد، و چون او چنين چيزى را نخواسته تو اى پيامبر نبايد چنين طمع و توقعى داشته باشى ، و نيز نبايد در اين باب خود را خسته كنى براى اينكه تو

‌خود‌ ‌را‌ نمي‌بينند و قلبهاي‌ ‌آنها‌ ‌از‌ شدّت‌ فزع‌ و خوف‌ خالي‌ ميشود ‌از‌ طمع‌ و سرور مثل‌ هواي‌ ‌بين‌ آسمان‌ و زمين‌ ‌يعني‌ بكلي‌ نااميد ميشوند. جلد 11

‌از‌ پيغمبر داشتند ‌که‌ ‌در‌ مقاصد ‌آنها‌ موافقت‌ كند خداوند ‌براي‌ رفع‌ طمع‌ ‌آنها‌ ميفرمايد وَ لا تُطِع‌ِ الكافِرِين‌َ وَ المُنافِقِين‌َ. وَ دَع‌ أَذاهُم‌

آنها معنا ندارد. دوم اينكه :از اين جهت كه مردم هر اله را كه مى پرستند، يا به طمع خير او است و يا از ترس شر او در صورتى كه اصنام جماداتى هستند كه قدرت بر رساندن

متاع دنيا است كه اسامه با آن سوابقش در اسلام و ادراك صحبت پيغمبر (ص) براى طمع به مال كسيكه اظهار اسلام نموده با آنكه مكلف بحمل بر صحت بود حمل بر فساد نمود

فرمود: بزودى زمانى بر امت‏ من بيايد كه نهاد آنها بد، و ظاهرشان خوب باشد بخاطر طمع در دنيا و از اين كار پاداش نيكى كه در نزد خدا پروردگارشان هست نخواهند، دين

بن على اين دعا را آموخت: «بار خدايا! گمان مرا بالا بر و دشمن و حسود را به طمع دست اندازى مينداز، و مرا حفظ كن ايستاده باشم يا نشسته يا بيدار باشم يا خواب،

ج‌3، ص: 196 نمى‌كنيم به اين سوگند بهاى آنها را كه مال دنيا است، يعنى براى طمع مال ميّت قسم به دروغ نمى‌خوريم‌ وَ لَوْ كانَ ذا قُرْبى‌: و اگرچه سوگند خورنده

ابيه عمن ذكره : على بن الحسين (ع) فرمود: من همه خير را در اين ديدم كه بايد طمع از هر چه در دست مردم است بريد. از حضرت باقر عليه السّلام روايت كنند كه فرمود:

اينها و امري‌ واجب‌تر ‌از‌ دعوت‌ بتوحيد نيست‌ ميفرمايد گمان‌ نكنيد ‌که‌ ‌من‌ طمع‌ بمال‌ ‌شما‌ داشته‌ باشم‌ ‌ يا ‌ خيال‌ رياستي‌ و سلطنتي‌ ‌بر‌ ‌شما‌ كرده‌

اموال مردم يا اموال دولتى رسيد، ولى با كرامت وزهد از كنارش گذشتند و حرص و طمع آنان را آلوده نكرد، حزب اللّهى هستند و كسانى كه دست درازى كرده و به اصطلاح

(بدان) امید دارند- آواز می‌دهند که: «سلام بر شما!» داخل آن نشده‌اند، حال آنکه طمع (داخل شدن) دارند. و هنگامی که چشمانشان سوی دوزخیان گردانیده شود گویند: «پروردگارمان

فیمیلون علیکم میلة واحدة) ۱۷- غفلت مسلمانان از سلاح و ساز و برگ خویش، زمینه ساز طمع دشمنان براى شبیخون (ودالذین کفروا لو تغفلون عن اسلحتکم و امتعتکم فیمیلون علیکم

جان خود را نثار قدمش كنند، و او را به هر زينتى كه در وسع و طاقتشان باشد به طمع اندازند، و خود را بر سر راهش قرار داده متاع خود را بر او عرضه دارند و با تمام

قلم‌ ‌آيه‌ 4، ‌که‌ گفتند سه‌ چيز باعث‌ ترويج‌ دين‌ شد: مال‌ خديجه‌ ‌براي‌ طمع‌ بمال‌، و شمشير ‌علي‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ‌براي‌ ترس‌، و اخلاق‌ پيغمبر صلّي‌ اللّه‌

داريد؟ و چرا بايد از اين راه در پى اختلاس مال مردم باشيد و به مال اندك مردم طمع ببنديد و در صدد به دست آوردن آن از راه نامشروع و به ظلم و طغيان برآييد؟ بنابراين

خانه اطاقى گرفته بود كه در آن به سر برد، با او خدمتكار سفيد پوستى بود، وكيل طمع در آن خادم كرد و او نپذيرفت جز با صرف نوشابه خرما و براى او فراهم كرد و نزد

‌از‌ ‌آن‌ ‌را‌ كتمان‌ نكنيد ‌پس‌ ‌آنها‌ كتاب‌ ‌را‌ عقب‌ سر انداختند و ‌براي‌ طمع‌ مال‌ و جاه‌ دنيوي‌ دست‌ ‌از‌ دين‌ و كتاب‌ كشيدند ‌که‌ ‌اينکه‌ منافع‌ جزئيه‌

همچه‌ احتمالي‌ ‌در‌ حق‌ انبياء داده‌ نميشود و جواب‌ دادند ‌که‌ ‌براي‌ قطع‌ طمع‌ مشركين‌ بوده‌ و لكن‌ بنكته‌ شريفه‌ ‌آيه‌ برخورد نكردند اشركوا و اشركت‌ فعل‌

آيه شريفه‌ خطاب‌ ‌به‌ پيغمبر ‌است‌ و ‌اينکه‌ خطاب‌ دو نكته‌ دارد: يكي‌ رفع‌ طمع‌ مشركين‌ ‌که‌ ميگفتند ‌اگر‌ بآلهه‌ ‌ما تو ‌هم‌ موافقت‌ كردي‌ ‌ما تو ‌را‌ عزت‌

غفلت گذراند. پس چنان عمل كن كه گويا ثواب عمل خود را مى‌بينى تا موجب مزيد طمع تو گردد در ثواب آخرت، بدرستى كه آنچه از دنيا مى‌آيد مانند آنها است كه گذشته،

قبل‌ ‌اينکه‌ نوع‌ مردمان‌ مزوّر و حيله‌گر بوده‌ ‌است‌. و ‌ يا ‌ ‌از‌ جهت‌ طمع‌ مال‌ و منصب‌ و مقام‌ و رياست‌ ‌در‌ ميان‌ مسلمانان‌ ‌است‌ چنانچه‌ ايمان‌ اوّلي‌

‌است‌ پيغمبر العياذ شريك‌ بياورد و ‌اينکه‌ خطاب‌ ‌ يا ‌ ‌از‌ ‌براي‌ رفع‌ طمع‌ مشركين‌ ‌بود‌ ‌که‌ تقاضا كردند ‌که‌ متعرض‌ اصنام‌ ‌آنها‌ نباشد و بآنها ايمان‌

ايمان روشن كرده، به خدا ايمان آورده و با ايمان خالص، او را مى پرستيده. نه به طمع بهشت و نه از ترس آتش، بلكه از اين جهت كه او اهليت پرستش دارد، و به همين جهت،

‌خدا‌ و خلق‌ و بهشت‌ دور ‌است‌، و شحيح‌ ‌آن‌ ‌است‌ ‌که‌ علاوه‌ ‌از‌ بخل‌ طمع‌ بمال‌ مردم‌ داشته‌ ‌باشد‌ و بخواهد ‌که‌ ديگران‌ فقير باشند و ‌هر‌ چه‌ دارند

فارسى ميگويند در بنو ميگويم ديوار تو گوش كن و حكمت آن در اينجا ظاهرا قطع طمع‌ جلد 4 صفحه 300 كفار از موافقت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله با آنها است و

نتوانند ‌آنها‌ ‌را‌ اخذ كنند و ذخيره‌ نمايند و كسي‌ توهم‌ نكند ‌که‌ حضرت‌ موسي‌ طمع‌ بآن‌ داشته‌. (آیه 97)- روشن است که پاسخ و عذر سامری در برابر سؤال موسی (ع)

همچه‌ احتمالي‌ ‌در‌ حق‌ انبياء داده‌ نميشود و جواب‌ دادند ‌که‌ ‌براي‌ قطع‌ طمع‌ مشركين‌ بوده‌ و لكن‌ بنكته‌ شريفه‌ ‌آيه‌ برخورد نكردند اشركوا و اشركت‌ فعل‌

يَري‌ علق‌ ‌آيه‌ 14. قسم‌ دوم‌ افعالي‌ ‌است‌ ‌که‌ استقرار و ثباتي‌ ندارد مثل‌ طمع‌، خوف‌، رجاء بان‌ مخففه‌ تعبير ميشود مثل‌ الَّذِي‌ أَطمَع‌ُ أَن‌ يَغفِرَ لِي‌

كه در ذيل آيه «هو الذى يريكم البرق خوفا و طمعا» فرموده: خوف براى مسافر و طمع براى حاضر و مقيم است. (مسافر خواهان نبود آن، و حاضر خواهان آن است). و در تفسير

مفعول له براى «يريكم » هستند، يعنى برق را به شما نشان داد تا هم بترسيد و هم طمع كنيد، و ممكن است كه مصدر به معناى فاعل ، و حال از ضمير «كم » بوده باشند، و

حالى كه درست ترين عمل آن عملى است كه صرفا براى رضاى خدا انجام شود، نه به طمع بهشت و ترس از جهنم ، و با پنهان داشتن روز قيامت اين تميز به خوبى صورت مى گيرد،

كناره‏گيرى تازه خود را. با اين كه در حقيقت مقصد شما از مفارقت با مردم جز طمع و آرزوى دنيا نبوده است، شما فقط به من اعتراض كرديد كه اميد ما را بريدى، حمد

انسان را از تجاوز به حقوق دیگران و استثمار و استعمار و احتکار و حرص و بخل و طمع باز می‌دارد. در ششمین توصیف می‌فرماید: «کیست که در نزد او جز به فرمانش شفاعت

بسيار ‌است‌ ‌از‌ دين‌ خارج‌ ميشود ‌ يا ‌ قبول‌ ايمان‌ ‌از‌ روي‌ خوف‌ ‌ يا ‌ طمع‌ ايمان‌ نيست‌ ‌ يا ‌ رياء ‌در‌ عمل‌ و عبادت‌ ‌که‌ ‌در‌ كليه عبادات‌ علاوه‌

فارسى ميگويند در بنو ميگويم ديوار تو گوش كن و حكمت آن در اينجا ظاهرا قطع طمع‌ جلد 4 صفحه 300 كفار از موافقت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله با آنها است و

(۲۳) و يكى از آيات او اين است كه برق را به شما نشان مى دهد كه شما به خوف و طمع درآييد و از بالا آبى نازل مى كند پس با آن آب زمين را بعد از مردنش زنده مى

گشته‏اند، و جانهاشان بخوارى مرگ كشيده شده است، چنان كه هيچ زنده‏اى در بقاء طمع نبندد، و جانى نيست مگر آنكه فرمان مرگ را گردن نهاده باشد. پس مبادا كه آرزو

خَلَصوا نجِيًّا ... در مجمع البيان گفته : «ياس » به معناى قطع شدن طمع آدمى است از امرى كه بدان طمع داشته و بصورت : «يئس - يياس » استعمال مى شود، البته «آيس -

پيشه كنيد، بنابر اين به گونه اى هوس انگيز سخن نگوئيد كه بيماردلان در شما طمع كنند و سخن شايسته بگوئيد ۳۳ - و در خانه هاى خود بمانيد و همچون جاهليت نخستين

ندارد، بلكه از اين راه بوده كه بطور اتفاق بعضى از آثار غريبه نفس را ديده و به طمع افتاده اند كه از اين قدرت شگرف كه در نفس است سر در آورده و بتوانند با كارهاى

از آنها از بیم خدا فرو می‌ریزند. و خدا از آنچه می‌کنید غافل نیست. پس آیا طمع دارید که (اینان) برایتان [:به سودتان] ایمان بیاورند؟ حال آنکه گروهی از آنان

اينكه در ما طمع كند نداشته است ، با اينكه در آن موقع ما مشرك و بتپرست بوديم ، و هم اكنون كه تو در ميان ما هستى ، چگونه مى توانند در ما طمع كنند، نه ، حتما

مِن‌َ الغافِلِين‌َ اعراف‌ ‌آيه‌ 25، و ‌غير‌ اينها و ‌اينکه‌ آيات‌ ‌براي‌ قطع‌ طمع‌ مشركين‌ و كفار نازل‌ ‌شده‌ ‌که‌ توقع‌ داشتند پيغمبر ‌با‌ ‌آنها‌ موافقت‌ كند

بدون‌ معجزه‌ نبوده‌. وَ رَزَقَنِي‌ مِنه‌ُ رِزقاً حَسَناً اشاره‌ ‌به‌ اينكه‌ طمع‌ بمال‌ ‌شما‌ ندارم‌ ‌آن‌ قدر خداوند بمن‌ عطا فرموده‌ ‌که‌ احتياج‌ بمال‌ ‌شما‌

اسلام‌. بعضي‌ گفتند: قسم‌ ياد كنند ‌که‌ ‌ما ‌از‌ راه‌ بغض‌ ‌از‌ ازدواج‌ ‌ يا ‌ طمع‌ دنيا و مال‌ نيامديم‌، بعضي‌ گفتند: امتحان‌ ‌آنها‌ مفاد آيه ‌بعد‌ ‌است‌. اقول‌:

بعد از ذكر اين امور مى گويد: يوسف جوانى زيبا و نيكو منظر بود، همسر سيدش چشم طمع به او دوخت ، و در آخر گفت : بايد با من بخوابى . يوسف امتناع ورزيد و بدو گفت :

همسران پيامبر هنگامى كه سخن مى گوئيد با نرمش سخن مگوئيد مبادا بيماردلان در شما طمع كنند». گروه سوم كسانى بودند كه پخش شايعات در مدينه مخصوصا به هنگامى كه پيامبر

ده، و به آن راضى شو، و اگر خوش داشته باشى كه خير دنيا و آخرت را گرد آورى طمع خود را از آنچه در دست مردمست قطع كن. سلام، و رحمت و بركات خدا بر تو باد اين

قوانين عدالتگستر را نمى پسندد، دنبال قانون و حكومت و قضاوتى مى رود كه حرص و طمع و شهوت او را بيشتر اشباع كند، و چه تعبير جالبى در مورد اين گروه در آيات فوق

دار مى آويزم (۴۹) گفتند: مهم نيست ، چون به سوى پروردگارمان مى رويم (۵۰) ما طمع داريم كه پروردگارمان گناهانمان را بيامرزد به همين جهت اولين كسى هستيم كه ايمان

شفايم مى دهد(۸۰) و كسى كه مرا مى ميراند و دوباره زنده ام مى كند(۸۱) و كسى كه طمع دارم روز رستاخيز گناهم را بيامرزد(۸۲) پروردگارا مرا فرزانگى بخش و قرين شايستگانم

كه در اعصار هست مختلف بوده باشند، و همگى يك هدف را دنبال مى كنند و همگى از طمع مال دنياى مردم منزهند. و نظير اين سخن را در تفسير آيه اى كه در خاتمه همه داستانهاى

او در خواب هم همين سنخ امور را مى بيند، همچنين خشم و عداوت و عجب و تكبر و طمع و نظائر اينها هر كدام آدمى را به تخيل صورتهاى متسلسلى مناسب و ملائم خود وامى

فِيهَا خَالِدُونَ(۸۲) ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۳۲۱ «ترجمه آيات »: آيا طمع داريد كه اينان بشما ايمان آورند با اينكه طائفه اى از ايشان كلام خدا را مى

نمى خواهند (۳۶). ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۸ صفحه : ۳۷۱ چون اگر به اموال شما طمع كند و از شما بخواهد كه در اختيار او قرار دهيد و خود تهیدست شويد، بخل مى ورزيد

خدايى كه جان من در دست اوست هر آينه خداوند در قيامت آمرزشى كند كه ابليس هم به طمع بيفتد. مؤ لف : و از طرق شيعه از ائمه اهل بيت (عليهم السلام ) نيز نظير اين

، بيان مى كند، و آداب ديگرى را هم روايات به آن ملحق كرده ، از قبيل خوف و طمع ، و رغبت و رهبت ، و خشوع و تضرع ، و اصرار، و ذكر، و عمل صالح ، و ايمان ، و

عَلى رَب الْعَالَمِينَ»: اين جمله در سياق اين است كه بفهماند من به مزد دنيوى طمع ندارم ، ولى به اين عبارت فرموده كه «از شما مزدى در خواست نمى كنم » و با اين

افتراء ميبندند رستگار نخواهند شد (۶۹) (همه اين عقائد خرافى و گفتار باطل براى طمع ) متاع دنيا است و آنگاه بازگشتشان به سوى ما است ، همينكه نزد ما منتقل شدند

نيندازند، و دوا را به صورت دردى جديد در نياورند، و بوسيله پيروى هوا و به طمع زخرف دنيا نعمت خداى سبحان را با كفر و عذاب معاوضه ننمايند كه اگر چنين كنند

خدا را پيروى كنيد(۲۰). پيروى كنيد كسانى را كه هم، راه يافتگانند و هم، به طمع مزد، شما را به پيروى خود نمى خوانند(۲۱). و چرا من آفرينندۀ خود را نپرستم،

باشد، مانند كسى كه مشغول عبادت خداست، اما منظورش از عبادت غير خدا است و يا طمع در بهشت و ترس از آتش است. چه تمام اين ها، «شرك در عبادت» است كه از آن نهى

به ثوابش دارند، عبادت مى كنند كه عبادت آنان، عبادت حريصان است، و منشأ آن طمع است. و جمعى ديگر، او را از ترس آتش عبادت مى كنند كه عبادت آنان، عبادت بردگان،

را تصرف كرد، و از دو اسير هم فديه گرفت ، مسلمانان گفتند: يا رسول الله آيا طمع دارى كه ما هم جنگ كنيم ؟ در پاسخ آنان اين آيه نازل شد «ان الذين آمنوا و الذين

در اينجا ابراهيم بر او سلام كرده و وعده طلب مغفرتش را مى دهد، باشد كه به طمع اين معنا ايمان آورده و سعادت يابد: « قال سلام عليك ساستغفر لك ربى انه كان

خاطر يكى از سه جهت است ، يا از باب اميد به خيرى است كه نزد معبود است ، كه به طمع آن او را عبادت مى كند، و يا از باب ترس از شرورى است كه در اعراض از او و بى

انسان را از تجاوز به حقوق ديگران و استثمار و استعمار و احتكار و حرص و بخل و طمع باز مى دارد. تفسير نمونه جلد ۲ صفحه ۲۶۷ در ششمين توصيف مى فرمايد: كيست كه

و بندگان را براى پاداش روز جزا حاضر مى سازد، براى اينكه او جز اطاعت محض و طمع در غفران گناه چيزى نيست . ادب ديگرى كه مراعات نموده اين است كه مرض را به خود

ارشاد و هدايت‌ بودن‌ و خالي‌ ‌از‌ اغراض‌ فاسده‌ مانند حب‌ّ جاه‌ و رياست‌ و طمع‌ و شهرت‌ و امثال‌ اينها بودن‌، و بمقدار فهم‌ متعلم‌ بيان‌ نمودن‌ و باهلش‌