نتایج جستجو

آیات شامل این کلمه شعر (۳۸ بار) (به كسر - ش) دانستن. زيركى «شعر شعراً: علم به - شعر لكذا: فطن له» و در نزد اهل عربيّت كلامى اسن كه وزن و قافيه داشته باشد

[نمل:19]، در اثر دانستن كلام مورچه از شادى لبخند زد. معنى آيه در (ضحك) ديده شود. شعر قول ف لا هم ضحک ه من جند سليمان ها نن ربب کم ن وزع

الذين ا حمر فوق نبو رفع ه جهر الله لم مشى امن رئى رحم خشع عند جلب اله رسل ف شعر خيل ها على فى طوع عوج سمع انتم ايى وله قصد اذ فخر دعو الا وفر فزز اول جزى

چنانكه زياد نيز به ابى سفيان چسبانده شده بود. زنيم همان دعّى است طبرسى اين شعر را نقل مى‏كند. زنيم ليس بعرف من ابوه بغىّ الام ذو حسب لئيم‏ [قلم:12و13]. زنيم

و به پیامبر، شعر نیاموختیم و [شعرگویی] شایسته او نیست. کتاب [او] جز مایه یادآوری و قرآنی روشنگر [حقایق] نیست، به او شعر نياموخته‌ايم و شعر در خور او نيست

آیات شامل این کلمه شعر (۳۸ بار) نن‌ (۲۴۱ بار) (به كسر - ش) دانستن. زيركى «شعر شعراً: علم به - شعر لكذا: فطن له» و در نزد اهل عربيّت كلامى اسن كه وزن و

ـ مى باشد که انسان را به یاد خدا مى اندازد. شعر (۳۸ بار) (به كسر - ش) دانستن. زيركى «شعر شعراً: علم به - شعر لكذا: فطن له» و در نزد اهل عربيّت كلامى اسن

الْعُزَّى اَدينُ وَ لا ابْنَتَيْها وَ لا صَنَمَىْ بَنى عَمْرٍو اَزُورُ در اين شعر براى عزى و دو دختر ياد شده گفتيم كه: ظاهراً همان لات و مناة هستند متن آيه

آیات شامل این کلمه «یُضاعِفْهُ» از مادّه «ضِعف» (بر وزن شعر) چنان که قبلاً هم گفته ایم، تنها به معناى دو برابر نیست، بلکه چندین برابر را نیز شامل مى شود،

آیات شامل این کلمه «یُضاعِفُ» از مادّه «ضِعف» (بر وزن شعر) به معناى دو یا چند برابر است، و با توجّه به آنچه در بالا اشاره شد که دانه هایى پیدا مى شود که

«قفا» به معناى پشت است، و «قافیه» را از این رو قافیه مى گویند که قسمت هاى آخر شعر «مشابه یکدیگر و پشت سر هم» قرار مى گیرد، و در جمله فوق، منظور این است که:

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

کلا خبر نفق ايان عدو جند نور فتل بين کظم رسل موسى يبس ليل بحر صحب سبق مع شعر ب اخو لن سلط ظلم امن شمس وقع نهر وجد الله ندى جىء لعن برج طرق قدم امم وقى

چهارپايان وسائل خانه و متاع بدست مى‏اوريد تا وقتى. در «شعر» گذشت كه صوف در گوسفند، و بر در شتر، شعر در بز است اين لفظ به صورت جمع تنها يكبار در قرآن يافته

سحر و خواب هاى پریشان و شعر (بل قالوا أضغث أحلم بل افتریه بل هو شاعر ) مشرکان در مخالفت با پیامبر(ص) ابتدا سخن او را سحر، یا شعر و یا خواب هاى آشفته مى دانستند

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

آیات شامل این کلمه شعر (۳۸ بار) ال وَ يَتّبِعُهُم کَاذِبُون أَکْثَرُهُم أَ الْغَاوُون لَم السّمْع تَر أَثِيم أَنّهُم يُلْقُون فِي کُل در حال بارگیری..

آیات شامل این کلمه شعر (۳۸ بار) ال وَ مَا عَلّمْنَاه يَنْبَغِي يَعْقِلُون لَه فَلا إِن أَ هُو الْخَلْق فِي إِلاّ ذِکْر در حال بارگیری...

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

آیات شامل این کلمه شعر (۳۸ بار) مَا وَ هُو بَل بِقَوْل لا قَلِيلا نَتَرَبّص يَقُولُون فَلْيَأْتِنَا بِآيَة بِه أَم مَجْنُون افْتَرَاه کَمَا رَيْب تُؤْمِنُون

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

شما (مردم نادان) در اختلاف سخن باز ماندید (و حقیقت قرآن و رسول حق را نیافته شعر و سحر و ساحرش خواندید). که شما [در رابطه با قرآن و حقایقی که قرآن با دلیل

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

كلام الهى شعر است ولى نه باعتبار منظورم بودنش بلكه باعتبار باطل بودنش لذا اگر شعر حق باشد بسيار مستحسن است چنانچه فرموده‌اند كه همانا بعضى از شعر حكمت است

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

ميگويد و نسبت بخدا ميدهد شعر است و خدا آنها را ردّ فرموده ميفرمايد پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم شعر نگفته هرگز و ظاهرا مراد از شعر كلامى است كه مبنى بر

ايى اذا کذب موسى کم س ى امم کود کما نصب ن اتى عسر قطر لا بدو فئد صبح ک ها شعر مع ما لما ثبت جىء ثقل قدم طوع انن رغب جند وفى الو نور سلم هم جالوت جعل لو

و مال بدست مى‏آوريد تا مدتى. پشم از گوسفند، وبر از شتر، موى از بز است. ها شعر صوف اثث کم من متع الى الله قوم حين اله يوم ظعن

شىء التى نمل طلع کلا لو هيج غرم زرع غفر ها هم اولى من نحن خلد ام ايى لبب شعر يا

داشته شده‏اند. هم اذ رئى لو على ما ربب قول ف الى انن ظلم عند جحم ب صرط نور شعر سئل بعض بعث کم رجع ه لا هدى يا ل ا نحن يدى ليت ليس نفس وله نصر الا نا بين

هنا بغى الذى طالوت سکن مع صبر غلب هزم او مرء فضل انس حطم کبکب کلم عذب جعل شعر حتى بسم

ميخواند شعر است يا خطبه يا غيب گوئى او گفت صبر كنيد من بيايم كلام او را بشنوم و خدمت حضرت رسيد و عرضه داشت شعر خود را براى من بخوان او جواب فرمود آن شعر نيست

مى‏رود. طبرسى رحمه‏اللَّه در مجمع ذيل [قصص:76]. فرموده فرح به معنى تكبر است و شعر ذيل را شاهد مى‏آورد . وَلَسْتُ بِمِفْراحٍ اِذَ الدَّهْرُ سُرَّنى وَ لاجازِعٍ

دیگر «بنى عباس»، در حالى که دوران خلافت هر یک بر ده ها سال بالغ مى گردد. شعر ظریف و پر معنایى از «کلیم کاشانى» داریم که شاهد روشنى براى بحث ما است آنجا

گاهى از آن هم نرم تر است که آن را «کرک» مى نامیم که عرب آن را «وبر» مى گوید. شعر (۳۸ بار) ها (۱۳۹۹ بار) وَ أَثَاثا أَوْبَارِهَا مَتَاعا أَصْوَافِهَا إِلَى

ميخواند شعر است يا خطبه يا غيب گوئى او گفت صبر كنيد من بيايم كلام او را بشنوم و خدمت حضرت رسيد و عرضه داشت شعر خود را براى من بخوان او جواب فرمود آن شعر نيست

ميخواند شعر است يا خطبه يا غيب گوئى او گفت صبر كنيد من بيايم كلام او را بشنوم و خدمت حضرت رسيد و عرضه داشت شعر خود را براى من بخوان او جواب فرمود آن شعر نيست

ميخواند شعر است يا خطبه يا غيب گوئى او گفت صبر كنيد من بيايم كلام او را بشنوم و خدمت حضرت رسيد و عرضه داشت شعر خود را براى من بخوان او جواب فرمود آن شعر نيست

الْعُزَّى اَدينُ وَ لا ابْنَتَيْها وَ لا صَنَمَىْ بَنى عَمْرٍو اَزُورُ در اين شعر براى عزى و دو دختر ياد شده گفتيم كه: ظاهراً همان لات و مناة هستند متن آيه

كرده است يعنى: آيا نمى‏بينى در هر وادى اى بى خودانه راه مى‏روند رجوع شود به «شعر». * [واقعة:54-55]. هِيام به معنى عطَش نيز آمده است «هامَ هِياماً: عطش» به

امر مثل نور او هوى لن امم حمل قد برح الا وفى طغو نفس وزر تبع ارض طغى خشى شعر ولى موت جنح حتى بغت جرم ب ظهر سوع ذکر اذن وثق وحد عن طير حسن حشر

سَمَكَ السَّماءَ بَنى لَنا بَيْتاً دَعائِمُهُ اَعَزُّوا اَطْوَلُ». سمك. در اين شعر به معنى بالا بردن و مرتفع كردن است و سمك البيت يعنى سقف خانه. [نازعات:27-28]

و ما تعبير چنين خواب‏ها واقف نيستيم. همين طور است آيه [انبياء:5]. كه در «شعر» مشروحاً گذشت. بايد دانست معنى اولى كه اختلاط باشد در ضغث ملحوظ است لذا اقرب

گفته: قوم به معنى مردان است و شامل زنان نيست از لفظ خود مفرد ندارد زهير در شعر خود گويد: و ما ادرى و سوف اخال ادرى‏ أقوم آل حصن ام نساء نمى‏دانم به گمانم

ميخواند شعر است يا خطبه يا غيب گوئى او گفت صبر كنيد من بيايم كلام او را بشنوم و خدمت حضرت رسيد و عرضه داشت شعر خود را براى من بخوان او جواب فرمود آن شعر نيست

ميخواند شعر است يا خطبه يا غيب گوئى او گفت صبر كنيد من بيايم كلام او را بشنوم و خدمت حضرت رسيد و عرضه داشت شعر خود را براى من بخوان او جواب فرمود آن شعر نيست

سَمَكَ السَّماءَ بَنى لَنا بَيْتاً دَعائِمُهُ اَعَزُّوا اَطْوَلُ». سمك. در اين شعر به معنى بالا بردن و مرتفع كردن است و سمك البيت يعنى سقف خانه. [نازعات:27-28]

اشعار را رجز (بر وزن فرس) گفته‏اند و آن لز لرزيدن پاى شتر اخذ شده زيرا كه آن شعر متحرك و ساكن و باز متحرك و ساكن است مثل پاى شتر درد زده. على هذا به عذاب،

مى‏رود. طبرسى رحمه‏اللَّه در مجمع ذيل [قصص:76]. فرموده فرح به معنى تكبر است و شعر ذيل را شاهد مى‏آورد . وَلَسْتُ بِمِفْراحٍ اِذَ الدَّهْرُ سُرَّنى وَ لاجازِعٍ

كه تاريكى آن شديد شد از آن گذشتيم حال آنكه ماه در آسمان ظاهر نشده بود. اين شعر و اين قول در كشاف و تفسير بيضاوى تيز نقل شده ولى خود آن را سرماى شديد گفته‏اند

با اللَّه مساوى استعمال شده است و مانند صفات ديگر خاصّ نيست رد نمى‏كند دو شعر فوق در تفسير ابن كثير ذيل آيه بسمله نيز نقل شده است و نيز ابن كثير از ابن

گفته‏اند آن لغت رومى است منقول به عربى ما آن را در اشعار عرب نيافتيم جز در شعر حسان كه گفته: فَاِنَّ ثَوابَ اللَّهِ كُلَ مُوَّحِدٍ جِنانٌ مِنَ‏الْفِرْدَوْسِ

گفته‏اند آن لغت رومى است منقول به عربى ما آن را در اشعار عرب نيافتيم جز در شعر حسان كه گفته: فَاِنَّ ثَوابَ اللَّهِ كُلَ مُوَّحِدٍ جِنانٌ مِنَ‏الْفِرْدَوْسِ

الموارد تصريح مى‏كند متعدى و لازم هر دو آمده است (اصلاح كردن و اصلاح شدن) و در شعر عجّاج كه گويد: «قَدْ جَبَرَ الدّينَ الْاِلهُ فَجَبَر وَ عَوَّرَ الرَّحْمنُ

جفاى آنان- را به آنچه نيكوتر است پاسخ ده ما به آنچه وصف مى‌كنند- تو را به شعر و سحر يا مرا به گرفتن فرزند و شريك- داناتريم. (به کار دعوت خویش ادامه بده

الْقَوْمُ: سارُوا» طبرسى گويد: تنقيب باز كردن راهى است كه صلاحيت رفتن دارد و در شعر امرؤالقيس به معنى مسافرت است كه گويد: لَقَدْ نَقَّبْتُ فِى الْآفاقِ حَتَّى

السلام را از دست دادند: شتر درغهائى اند كه در سرزمين پر از قحطى نيز گفته‏اند و شعر از آن است . نا گفته نماند سنه در سالهاى غير سختى نيز به كار رفته مثل [بقره:96]،

است از آنكه كفّار تكذيب قرآن و آن را به‌ جلد 14 - صفحه 141 سحر و كهانت و شعر نسبت مى‌دادند) يعنى نه چنان است كه ايشان گويند، بلكه آن چيزى كه تكذيب او نمودند،

به عرب باديه‏نشين گويند اعرابى، اعراب جمع عرب نيست بلكه عرب اسم جنس است در شعر صحيح جمع اعراب اعاريب آمده. در مفردات گويد: اعراب در اصل جمع عرب است سپس به

السلام را از دست دادند: شتر درغهائى اند كه در سرزمين پر از قحطى نيز گفته‏اند و شعر از آن است . نا گفته نماند سنه در سالهاى غير سختى نيز به كار رفته مثل [بقره:96]،

«کَرِیمٌ»: گرانقدر. ارزشمند. یعنی قرآن کلام انسان نبوده و بلکه کلام یزدان است. نه شعر است و نه سحر است و نه غیبگوئی. وَ إِنَّهُ‌ فِي‌ أُمِ‌ الْکِتَابِ‌... (۰) (۰)

تمیم برخاست و چند بیت شعر خواند. پیامبر به حسان فرمود: جواب او را بدهد. حسّان که از فصحا و شعراى بزرگ عرب بود، برخاست چند بیت شعر بسیار فصیح و بلیغ در جواب

حضرت على عليه السلام فرمود: كلمات قرآن را به طور كامل آشكار كن و آن را مثل شعر نخوان و جداجدا و پراكنده نكن. با تلاوت آن دل‌هاى خود را به فزع واداريد و هدفتان

حضرت على عليه السلام فرمود: كلمات قرآن را به طور كامل آشكار كن و آن را مثل شعر نخوان و جداجدا و پراكنده نكن. با تلاوت آن دل‌هاى خود را به فزع واداريد و هدفتان

حضرت على عليه السلام فرمود: كلمات قرآن را به طور كامل آشكار كن و آن را مثل شعر نخوان و جداجدا و پراكنده نكن. با تلاوت آن دل‌هاى خود را به فزع واداريد و هدفتان

زنبور آيد. نوب نوعى از زنبور عسل است و عواسل عسل گيرنده‏هاست. راغب نيز اين شعر را نقل كرده و به جاى عواسل عوامل گفته. زمخشرى آن را در ذيل آيه [عنكبوت:5]

تمیم برخاست و چند بیت شعر خواند. پیامبر به حسان فرمود: جواب او را بدهد. حسّان که از فصحا و شعراى بزرگ عرب بود، برخاست چند بیت شعر بسیار فصیح و بلیغ در جواب

تمیم برخاست و چند بیت شعر خواند. پیامبر به حسان فرمود: جواب او را بدهد. حسّان که از فصحا و شعراى بزرگ عرب بود، برخاست چند بیت شعر بسیار فصیح و بلیغ در جواب

قلمداد کردن آیه‌های قرآنی ما. گاهی آن را سحر (نگا: سبأ / ) و زمانی آن را شعر (نگا: انبیاء / و چه بسا آن را افسانه‌های گذشتگان (نگا: انعام / ) می‌خوانند

زيبايي‌ و متساويه‌ ‌با‌ ازواج‌ ‌خود‌ تماما جرد مرد جواني‌ ‌که‌ هنوز انبات‌ شعر نكرده‌. (آیه 36)- سپس می‌افزاید: «و همگی را دوشیزه قرار دادیم» (فَجَعَلْناهُنَّ

نورالثقلين. «5». انعام، 25. جلد 9 - صفحه 306 گرچه قرآن، كتاب شعر نيست و آيات آن، حكم بيت‌هاى شعر را ندارد، امّا از نظم خاصى در كلمات و عبارات برخوردار و قرائت

نورالثقلين. «5». انعام، 25. جلد 9 - صفحه 306 گرچه قرآن، كتاب شعر نيست و آيات آن، حكم بيت‌هاى شعر را ندارد، امّا از نظم خاصى در كلمات و عبارات برخوردار و قرائت

زيبايي‌ و متساويه‌ ‌با‌ ازواج‌ ‌خود‌ تماما جرد مرد جواني‌ ‌که‌ هنوز انبات‌ شعر نكرده‌. (آیه 37)- و در اوصاف آنها باز می‌افزاید: «زنانی که تنها به همسرشان،

بِالْحَقِّ وَ صَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ» 12- كيفر كسانى كه از روى آگاهى، قرآن را شعر و پيامبر را مجنون مى‌خواندند، عذاب دردناك است. «الْعَذابِ الْأَلِيمِ» إِنَّكُمْ

سِراجاً وَهَّاجاً ... ماءً ثَجَّاجاً لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَ نَباتاً 2- قرآن، شعر نيست، امّا از آهنگ و موسيقى خاصّى برخوردار است. «وَهَّاجاً، ثَجَّاجاً، نَباتاً»

سِراجاً وَهَّاجاً ... ماءً ثَجَّاجاً لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَ نَباتاً 2- قرآن، شعر نيست، امّا از آهنگ و موسيقى خاصّى برخوردار است. «وَهَّاجاً، ثَجَّاجاً، نَباتاً»

امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير

امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير

تمیم برخاست و چند بیت شعر خواند. پیامبر به حسان فرمود: جواب او را بدهد. حسّان که از فصحا و شعراى بزرگ عرب بود، برخاست چند بیت شعر بسیار فصیح و بلیغ در جواب

سِراجاً وَهَّاجاً ... ماءً ثَجَّاجاً لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَ نَباتاً 2- قرآن، شعر نيست، امّا از آهنگ و موسيقى خاصّى برخوردار است. «وَهَّاجاً، ثَجَّاجاً، نَباتاً»

در كلام ميباشد يا لا اشاره بردّ اقوال كفار است راجع بقرآن كه ميگفتند سحر و شعر و افسانه است يا نفى غير آنچه بقسم اثبات شده براى مزيد تأكيد مانند آنكه گفته

امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير

امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير

‌خود‌ ‌را‌ معرفي‌ كردند فقط بخود تسليت‌ ميدهم‌. ‌به‌ ‌اينکه‌ دو فرد ‌از‌ شعر ‌که‌: كار پاكان‌ ‌را‌ قياس‌ ‌از‌ ‌خود‌ مگير ] (آیه 26)- پایان عمر یک قوم سر

در كلام ميباشد يا لا اشاره بردّ اقوال كفار است راجع بقرآن كه ميگفتند سحر و شعر و افسانه است يا نفى غير آنچه بقسم اثبات شده براى مزيد تأكيد مانند آنكه گفته

امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير

است كه آب و سبزه و روى نيكو، نشاط و شادابى مى‌آورد. «2» شاعر اين حديث را به شعر در آورده است: ثلاثةٌ يُذهبن عن قلب الحَزن‌ الماءُ و الخَضراءُ و الوجهُ الحَسن‌

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

فرياد و ناله‌ نكنيد امروز محققا ‌شما‌ ‌از‌ طرف‌ ‌ما ياري‌ كرده‌ نخواهيد شد [شعر] آنكه‌ البته‌ بجايي‌ نرسد فرياد ‌است‌. (لا تَجأَرُوا اليَوم‌َ) بعضي‌ گفتند:

مي‌آيد و ‌اگر‌ ‌به‌ كار زد و ‌به‌ مقام‌ فعليت‌ رسيد اشرف‌ ‌از‌ ملائكه‌ ميشود. (شعر) آدمي‌ زاده‌ طرفه‌ معجونيست‌ ] (آیه 79)- در این آیه به یکی از مهمترین آیات

است كه آب و سبزه و روى نيكو، نشاط و شادابى مى‌آورد. «2» شاعر اين حديث را به شعر در آورده است: ثلاثةٌ يُذهبن عن قلب الحَزن‌ الماءُ و الخَضراءُ و الوجهُ الحَسن‌

می‌گردید، و بهترین آنها به عنوان «شعر سال» انتخاب می‌شد، و البته موفقیت در این مسابقه بزرگ ادبی افتخار بزرگی برای سراینده آن شعر و قبیله‌اش بود. در چنین عصری

در جاهليّت اعتقاد داشتند كه شاعر به خاطر ارتباطى كه با جنّ دارد مى‌تواند شعر بگويد. در اين دو آيه تحقير وتمسخر وتهمت وترديد، با انواع تأكيدها براى پيامبر

گرفتن چشمان و دگرگون ساختن خلقت کافران توضيح اين كه فرمود: ما به پيامبر، شعر نياموختيم و شاعرى، شايسته او نيست مقصود از اين كه فرمود: «انسان، مالك چهارپايان

در كلام ميباشد يا لا اشاره بردّ اقوال كفار است راجع بقرآن كه ميگفتند سحر و شعر و افسانه است يا نفى غير آنچه بقسم اثبات شده براى مزيد تأكيد مانند آنكه گفته

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

موقع‌ فرياد و ناله ‌آنها‌ بلند مي‌شود. (حَتّي‌ إِذا أَخَذنا مُترَفِيهِم‌). [شعر] لطف‌ حق‌ ‌با‌ تو مداراها كند ] (آیه 64)- اما آنها در این غفلت و بی‌خبری همچنان

شارب 2- گذاشتن ريش 3- تراشيدن موى سر 4- مسواك 5- خلال. و پنج در بدن: 1- حلق شعر 2- ختان 3- چيدن ناخن 4- استنجا 5- غسل جنابت به آب مطلق. عياشى- از حضرت باقر

گرفتن چشمان و دگرگون ساختن خلقت کافران توضيح اين كه فرمود: ما به پيامبر، شعر نياموختيم و شاعرى، شايسته او نيست مقصود از اين كه فرمود: «انسان، مالك چهارپايان

امام را گاه رياست طلب گاه شوخ و گاه بى‌سياست دانند قرآن را گاه سحر و گاه شعر و گاه افسانه نامند منصرف ميشود از دين حق كسيكه منصرف از هر حق و حقيقت و خير

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

مى‌كردند. ايضا به سبب كثرت شنيدن باطل و لغو، استماع حق را اساطير و سحر و شعر مى‌پنداشتند، و اگر به گوش قلبى و وجهه حقى استماع مى‌نمودند، هرآينه آيات الهى

در كلام ميباشد يا لا اشاره بردّ اقوال كفار است راجع بقرآن كه ميگفتند سحر و شعر و افسانه است يا نفى غير آنچه بقسم اثبات شده براى مزيد تأكيد مانند آنكه گفته

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

بلوغ است، چه در اين وقت، صلاح نكاح دارد؛ و بلوغ مردان به احتلام، و يا انبات شعر خشن برعانه، و يا پانزده سالگى تمام؛ و در زنان، نه سال تمام، يا يكى از اين

معاني‌ بسياريست‌ ‌در‌ آيات‌ و اخبار و السنه‌ شعائر الهيه‌، مشعر الحرام‌، شعر مقابل‌ نثر، شعره‌ بمعني‌ مو، مشاعر انسان‌، حواس‌ ظاهره‌ شعور ‌به‌ معني‌ ادراك‌،

بچنين سنگى كه آنرا سعد صخره ميناميدندرم كرد و پرت شد و اعضائش متفرق گشت و دو شعر از او نقل نموده كه حاصلش آنستكه ما آمديم بوسيله سعد بسعادت برسيم بشقاوت رسيديم

گرفتن چشمان و دگرگون ساختن خلقت کافران توضيح اين كه فرمود: ما به پيامبر، شعر نياموختيم و شاعرى، شايسته او نيست مقصود از اين كه فرمود: «انسان، مالك چهارپايان

گناه در ماه رمضان اضافه زدند. او ناراحت شد و به معاويه پيوست و عليه حضرت شعر گفت! اطرافيانِ نجاشى كه قبيله‌اى مهم در كوفه بودند از على عليه السلام گلايه

اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ» 2- افشاى عيوب مردم، به هر نحو باشد حرام است. (با شعر، طنز، تصريح، تلويح، حكايت، شكايت و ...) «لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ

آله و سلّم را نديد، صحابى را گفت: اين صاحب تو ما را هجو كرده. صحابى گفت: او شعر نگويد، و شاعر نيست. گفت: راست مى‌گوئى و برگشت. آنگاه صحابه عرض كرد: يا رسول

جلد ۷، كِتَابُ النِّكَاح محمد بن يعقوب عن علي عن الخشاب عن يزيد بن اسحاق شعر عن الحسن بن عطيه عن ابي عبد الله ع قال :

جلد ۷، كِتَابُ التِّجَارَات محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن يزيد بن اسحاق شعر عن هارون بن حمزه قال :

جلد ۵، كِتَابُ الْمَعِيشَة محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن يزيد بن اسحاق شعر عن هارون بن حمزه قال :

الكافي، جلد ۶، كتاب الطلاق محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن يزيد بن اسحاق شعر عن هارون بن حمزه عن ابي عبد الله ع :

الصَّلَاة-۲۶ بَابُ صَلَاةِ الْعِيدَيْن عنه عن محمد بن الحسين عن يزيد بن اسحاق شعر عن هارون بن حمزه الغنوي عن ابي عبد الله ع قال :

الصِّيَام سعد بن عبد الله عن محمد بن الحسين بن ابي الخطاب عن يزيد بن اسحاق شعر عن هارون بن حمزه عن ابي عبد الله ع قال سمعته يقول :

جلد ۴، کتاب العتق محمد بن احمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن يزيد بن اسحاق شعر رفعه عن ابي عبد الله ع قال :

کتاب الطلاق محمد بن يعقوب عن محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن يزيد بن اسحاق شعر عن هارون بن حمزه عن ابي عبد الله ع :

محمد بن الحسين بن ابي الخطاب و الحسن بن موسي الخشاب جميعا عن يزيد بن اسحاق شعر عن هارون بن حمزه الغنوي عن ابي عبد الله ع قال :

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن يزيد شعر عن هارون بن حمزه عن عبد الاعلي قال : عبد الأعلى گويد: به امام صادق (ع) گفتم:

بچنين سنگى كه آنرا سعد صخره ميناميدندرم كرد و پرت شد و اعضائش متفرق گشت و دو شعر از او نقل نموده كه حاصلش آنستكه ما آمديم بوسيله سعد بسعادت برسيم بشقاوت رسيديم

آزاد نمودم و مؤنه معيشت تو را بر خود لازم گردانيدم. «1» سوره حشر، آيه 6 «2» شعر از سعدى (اقتباس از فرمايش رسول اللّه «ص») تفسير اثنا عشرى، ج‌2، ص: 248 حضار

تعمير منزل باش چرا بمعبر ميپردازى آنهم راه رو مشترك كه اختيارش بدست تو نيست شعر دنيى آنقدر ندارد كه بر او رشك برند يا وجود و عدمش را غم بيهوده خورند نظر آنانكه

سنت من و احكام من. بيان: زوراء شهر رى باشد، چنانچه حضرت صادق عليه السّلام شعر عقبه را شاهد آورده. و نحر بالزوراء منهم لدى الضحى‌ ثمانون الفا مثل ما تنحر

بچنين سنگى كه آنرا سعد صخره ميناميدندرم كرد و پرت شد و اعضائش متفرق گشت و دو شعر از او نقل نموده كه حاصلش آنستكه ما آمديم بوسيله سعد بسعادت برسيم بشقاوت رسيديم

بچنين سنگى كه آنرا سعد صخره ميناميدندرم كرد و پرت شد و اعضائش متفرق گشت و دو شعر از او نقل نموده كه حاصلش آنستكه ما آمديم بوسيله سعد بسعادت برسيم بشقاوت رسيديم

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

بِعِيسَي‌ ابن‌ِ مَريَم‌َ چون‌ پدر نداشت‌ نسبت‌ ‌او‌ ‌را‌ بمادرش‌ داديم‌ و ‌در‌ شعر قافيه‌ ميگويند چون‌ تابع‌ نظم‌ ‌است‌ ‌براي‌ مصارع‌ قبل‌ و ابيات‌ سابقه‌ ‌يعني‌

بفرمايد: ما، به او شعر نياموختيم. و لازمۀ اين نفى، آن است كه آن جناب، هيچ سررشته اى از شعر نداشته باشد. نه اين كه شعر بلد باشد، ولى از گفتن شعر امتناع بورزد

صنعت مُشاکله به کار رفته است که اتّفاق در لفظ و اختلاف در معنی است. مثلاً در شعر زیر، «ظلم»، در مصرع اوّل، به معنی ستم، و در مصرع دوم، به معنی پاداش به کار

صفحه 330 تا 410 همان جلد، به دلايل مؤمن بودن حضرت ابوطالب مى‌پردازد و صدها شعر از خود آن حضرت، ده‌ها خاطره و چهل حديث از اهل‌بيت پيامبر ذكر مى‌كند كه حاكى

پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله: و من اطلع فى بيت جاره فنظر الى عورة رجل او شعر امرئة او شى‌ء من جسدها كان حقّا على اللّه ان يدخله النّار مع المنافقين الّذين

بچنين سنگى كه آنرا سعد صخره ميناميدندرم كرد و پرت شد و اعضائش متفرق گشت و دو شعر از او نقل نموده كه حاصلش آنستكه ما آمديم بوسيله سعد بسعادت برسيم بشقاوت رسيديم

كه: قريش مى گفتند: آنچه محمّد مى گويد، شعر است. خداى سبحان، در همين آيه، سخن ايشان را رد نموده و فرموده: ما به او شعر نياموخته ايم، و او، سزاوار شعرگويى نيست،

بحق نيستند ولى خدا بر آنها تسلّط دارد و در هر حال عقيده آنها در باب قرآن كه شعر يا سحر يا افسانه پيشينيان است هم باطل و فاسد است بلكه آن قرآن شريف كريم عظيم

انخناق در او پيدا نمى‌شود. گفتند: شاعرش گوئيم. گفت: شاعر نيست، زيرا جميع اقسام شعر را مى‌دانيم از رجز و هزج و قرنط و مبسوط و مقبوض. گفتند: پس چه گوئيم؟ گفت:

‌اگر‌ بمعني‌ عدم‌ استقرار ‌باشد‌ بمخففه‌. لكن‌ ‌اينکه‌ كلام‌ تمام‌ نيست‌ و شعر بلا ضرورة و موارد نقض‌ بسيار دارد مثل‌ عَلِم‌َ أَن‌ سَيَكُون‌ُ مِنكُم‌ مَرضي‌

راوى گفت كه: گمان مى‏كنم كه آن جناب، به جاى «سخن» لفظ «شعر» را فرمود (يعنى: غالبِ بر ايشان شعر گفتن بود)- پس آن جناب از نزد خدا آن قدر از مواعظ و احكام

نوازش ، و روح را آرامش مى بخشد، اما اين نه ارتباطى با شعر شاعران دارد و نه با سجع كاهنان . «شعر» معمولا زائيده تخيلات ، و بيانگر احساسات برافروخته ، و

تبيان و فرقان. جلد 5 - صفحه 133 هرگاه پيامبر بلند نماز مى‌خواند، كفّار با شعر خواندن بلند، مزاحم مى‌شدند و هرگاه آهسته مى‌خواند، اصحاب نمى‌شنيدند. نزول

يَبلُغ‌َ أَشُدَّه‌ُ بلوغ‌ طفل‌ بسه‌ چيز محقق‌ مي‌شود يكي‌ باحتلام‌ ديگر بانبات‌ شعر ‌بر‌ عانه‌ و ببلوغ‌ پانزده‌ سال‌ تمام‌ و ‌در‌ دختر بتماميت‌ نه‌ سال‌ ‌ يا

به آن شده باشد. حاشا از قرآن كه چنين كند، با اين كه صريحا فرموده: اين كلام شعر نيست. آرى، حقايقى كه عالى تر از اوهام، و ثابت و استوار در نظر عقل سليم است

عبدالرحمن بن عوف كوبيد و سر او را شكست سپس با همان حالت براى شهداء بدر با شعر، اسود بن يغفر نوحه‌سرائى نمود. خبر به رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم رسيد

كفر و دورى از عمل جاهليت است، و خيانت از چرك جهنم، و مستى قطعه‌اى از آتش، و شعر از شيطان است، و خمر جامع گناهان، و زنان ريسمان شيطان، و جوانى شعبه‌اى از جنون،

داستان در نوشته‌های مورخین شرق و غرب گاهی با شاخ و برگهای اضافی آمده است در شعر فارسی نخستین قصه یوسف و زلیخا را به فردوسی نسبت می‌دهند و پس از او یوسف و

گوينده اى مى شنويم كه يا شعر است و يا نثر، بدون هيچ درنگ حكم مى كنيم كه اين شعر مثلا از اين شاعر است . و اگر شاعر مفروض همان شعر را تكرار كند، و يا گوينده

كه براى روزى حلال خود را بزحمت انداخته كار مى‏كند. و معلّم اگر براى تعليم شعر، نوشتن، و ياد دادن احكام و حقوق و امثال اينها اجرت بگيرد حتّى اگر شرط هم بكند

احتمال هم دارد كه كلمه «اسم » به عنوان تقحيم ذكر شده باشد، همچنانكه شاعر در شعر خود گفته: «ثم اسم السلام عليكما»، و تقدير كلام «باللّه مجراها و مرسيها» بوده

كه براى روزى حلال خود را بزحمت انداخته كار مى‏كند. و معلّم اگر براى تعليم شعر، نوشتن، و ياد دادن احكام و حقوق و امثال اينها اجرت بگيرد حتّى اگر شرط هم بكند

صفتی برای کلمه می‌سازند. مثلاً می‌گویند: لَیْلٌ أَلْیَلُ، یَوْمٌ أَیْوَمُ، شِعْرٌ شاعِرٌ، ظِلٌّ ظَلیلٌ. مَثَلُ‌ الْجَنَّةِ الَّتِي‌ وُعِدَ... (۵) وَ ظِلٍ‌

اللَّهِ ص الْمُوجَزَةِ الَّتِي لَمْ يُسْبَقْ إِلَيْهَا : هر آينه قسمتى از شعر حكمتست، و هر آينه بخشى از بيان سحر است.

«ثافل» را مى‏نگريد؟ يزيد بن معاويه چون از حج بسوى شام بازگشت، بالبديهه اين شعر را انشاء كرد و گفت: اذا تركنا ثافلا يمينا فلن نعود بعده سنينا للحج و العمرة

نكنند و جامه ندرند و موى نكنند و روى نخراشند و سر نتراشند. 4- سليطه نباشند و شعر نخوانند. 5- با نامحرم سخن نگويند و خلاف عفت از آنها سر نزند. 6- على بن ابراهيم

و عجيب را دارد و گفتار هيچ يك از فصحاء و بلغاى عرب مانند آن نيست ، و هيچ شعر و نثرى كه تاريخ از اساتيد ادبيات عرب ضبط نموده و هيچ خطبه و يا رساله و يا

بودم كه از شما بپرسم و اكنون يكى از آنها را هم بخاطر ندارم. (در اينجا اين شعر با تصحيف مناسب است) گفته بودم چو بيايم غم دل با تو بگويم چه بگويم كه غم از

بودم كه از شما بپرسم و اكنون يكى از آنها را هم بخاطر ندارم. (در اينجا اين شعر با تصحيف مناسب است) گفته بودم چو بيايم غم دل با تو بگويم چه بگويم كه غم از

ترجمه تفسير الميزان جلد ۱ صفحه : ۲۳۰ چه شاعر در اين شعر مردم خود را بصرف مظنه ترسانده ، با اينكه بايد مردم را بدشمن يقينى ترساند، نه به مشكوك ، و اين بدان

او شنيدم كه از شنيدنش مو بر تن انسان راست مى شود! ابو جهل گفت : شعر است ؟ گفت : ابدا، شعر نيست . گفت : خطبه هاى موزون است ؟ گفت : نه ، خطبه كلامى است به

عبد الله بن شبرمه يك كوفى است كه از طرف منصور عباسى قاضى روستاى كوفه بوده و شعر هم مى‏گفته) گفته: حديثى از جعفر بن محمد (ع) شنيدم كه هر وقت به يادم مى‏گذرد

کوچ. «أَصْواف»: جمع صُوف، پشم. «أَوْبَار»: جمع وَبَر، کرک. «أَشْعَار»: جمع شَعْر، مو. «أَثَاثاً»: ابزار و وسائل منزل. «مَتاعاً»: البسه و زینت‌آلات. «أَثَاثاً

هم جمع شده و گفتند: تحقيق كنيد ببينيد از همه شما داناتر به سحر و كهانت و شعر كيست، برود نزد اين مرد كه بين جمع ما تفرقه افكنده و نظام ما را در هم و بر

عَانَةُ اَلْمَيِّتِ إِذَا غُسِّلَ أَوْ يُقَلَّمَ لَهُ ظُفُرٌ أَوْ يُجَزَّ لَهُ شَعْرٌ

وَ أَنْ يُرْوَى بِاللَّيْلِ قَالَ قُلْتُ وَ إِنْ كَانَ شِعْرَ حَقٍّ قَالَ وَ إِنْ كَانَ شِعْرَ حَقٍ‏

تُشَارِطْ وَ قَبِلَتْ مَا تُعْطَى وَ لاَ تَصِلُ شَعْرَ اَلْمَرْأَةِ بِشَعْرِ اِمْرَأَةٍ غَيْرِهَا فَأَمَّا شَعْرُ اَلْمَعْزِ فَلاَ بَأْسَ بِأَنْ يُوصَلَ بِشَعْرِ

لاَ يُمَسُّ مِنَ اَلْمَيِّتِ شَعْرٌ وَ لاَ ظُفُرٌ وَ إِنْ سَقَطَ مِنْهُ شَيْ‏ءٌ فَاجْعَلْهُ فِي كَفَنِهِ

كُرِهَ أَنْ يُقَصَّ مِنَ اَلْمَيِّتِ ظُفُرٌ أَوْ يُقَصَّ لَهُ شَعْرٌ أَوْ تُحْلَقَ لَهُ عَانَةٌ أَوْ يُغَمَّضَ لَهُ مَفْصِلٌ‏

يَصْلُحُ اَلصُّوفُ وَ مَا كَانَ مِنْ شَعْرِ اِمْرَأَةٍ نَفْسِهَا وَ كَرِهَ لِلْمَرْأَةِ أَنْ تَجْعَلَ اَلْقَرَامِلَ مِنْ شَعْرِ غَيْرِهَا فَإِنْ وَصَلَتْ شَعْرَهَا

ميراث اين مرد از آن تو است حضرت صادق عليه السّلام از مجلس خارج شد و (اين شعر را) ميخواند (كه ترجمه‏اش اين است) اگر عقرب بسوى ما بازگردد ما هم بازگرديم*

را دگرگون مى كنيم، آيا هنوز هم تعقل نمى كنند(۶۸). و ما پيغمبر را شعر نياموخته ايم و شعر گفتن شأن او و سزاوار او نيست. آنچه بدو آموختيم، جز پند و قرآنى هويدا

مهارت نقاش ‍ مى دهد و او را مدح و ثنا مى گويد؟ آيا مى توان انكار كرد كه ديوان شعر شعراى بزرگ و نامدار از قريحه عالى آنها حكايت مى كند؟ و دائما آنها را مى ستايد؟

و از چيزى فراوان خواسته كه كمش به از افزون آن است (مانند مال و جاه و علوم شعر و ادب و اوضاع دنيا كه كمش لازم است و بهتر از فزون آن است كه اسباب گرفتارى

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ عَقَصَ شَعْرَ رَأْسِهِ وَ هُوَ مُتَمَتِّعٌ ثُمَّ قَدِمَ‏ مَكَّةَ فَقَضَى نُسُكَهُ وَ حَلَّ عِقَاصَ رَأْسِهِ

روگردانى از قرآنى كه بر او نازل شده ، به خاطر اينكه مشركين مى گويند اين قرآن شعر است يا كهانت است ، يا اساطير و خرافات قديمى است كه برايش نوشته اند، بار دوم

لاَ يَأْخُذِ اَلْمُحْرِمُ مِنْ شَعْرِ اَلْحَلاَلِ

يَدْعُوَ لَهُ فَأَمَرَ بِحَلْقِ رَأْسِهِ وَ أَمَرَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ بِحَلْقِ شَعْرِ اَلْبَطْنِ‏

است كه مى گفتند: «لِشَاعِرٍ مَجنُون»، آن جناب شاعر است و مجنون، و كتاب او، شعر است و از سخنان در حال جنون. خداوند، اين گفتار مشركان را رد كرده و مى فرمايد:

سَأَلْتُهُ عَنِ اَلْحَبْلِ يَكُونُ مِنْ شَعْرِ اَلْخِنْزِيرِ يُسْتَقَى بِهِ اَلْمَاءُ مِنَ اَلْبِئْرِ أَ يُتَوَضَّأُ مِنْ ذَلِكَ اَلْمَاءِ قَالَ لاَ بَأْسَ‏

اَلْحَمَّامَ فَيَصُبُّ عَلَيْهِ صَاحِبُ اَلْحَمَّامِ مَاءً حَارّاً فَيَتَمَعَّطُ شَعْرُ رَأْسِهِ فَلاَ يَنْبُتُ فَقَالَ عَلَيْهِ اَلدِّيَةُ كَامِلَةً

لاَ يَزَالُ اَلْعَبْدُ فِي حَدِّ اَلطَّائِفِ‏ بِالْكَعْبَةِ مَا دَامَ شَعْرُ اَلْحَلْقِ عَلَيْهِ

ع‏ مَا اَلْعِلَّةُ فِي حَلْقِ رَأْسِ اَلْمَوْلُودِ قَالَ تَطْهِيرُهُ مِنْ شَعْرِ اَلرَّحِمِ‏

مَا مِنْ أَهْلِ بَيْتِ شَعْرٍ وَ لاَ وَبَرٍ إِلاَّ وَ مَلَكُ اَلْمَوْتِ‏ يَتَصَفَّحُهُمْ فِي كُلِّ يَوْمٍ خَمْسَ مَرَّاتٍ

فِي اَلْمُحْرِمِ إِذَا مَسَّ لِحْيَتَهُ فَوَقَعَ مِنْهَا شَعْرٌ قَالَ يُطْعِمُ كَفّاً مِنْ طَعَامٍ أَوْ كَفَّيْنِ‏

لَهُ وَ أَمَرَ بِحَلْقِ رَأْسِهِ وَ أَمَرَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ بِحَلْقِ شَعْرِ اَلْبَطْنِ‏

إِذَا أَحْرَمْتَ فَعَقَصْتَ شَعْرَ رَأْسِكَ أَوْ لَبَّدْتَهُ فَقَدْ وَجَبَ عَلَيْكَ اَلْحَلْقُ وَ لَيْسَ لَكَ اَلتَّقْصِيرُ وَ إِنْ أَنْتَ لَمْ تَفْعَلْ

وَ قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ أَ يَنْظُرُ اَلْمَمْلُوكُ إِلَى شَعْرِ مَوْلاَتِهِ قَالَ نَعَمْ وَ إِلَى سَاقِهَا

اَلْجَبْهَةُ كُلُّهَا مِنْ قُصَاصِ شَعْرِ اَلرَّأْسِ إِلَى اَلْحَاجِبَيْنِ مَوْضِعُ اَلسُّجُودِ فَأَيُّمَا سَقَطَ مِنْ ذَلِكَ إِلَى اَلْأَرْضِ أَجْزَأَكَ

اَلْحَمَّامَ فَيَصُبُّ عَلَيْهِ صَاحِبُ اَلْحَمَّامِ مَاءً حَارّاً فَيَمْتَعِطُ شَعْرُ رَأْسِهِ فَلاَ يَنْبُتُ فَقَالَ عَلَيْهِ اَلدِّيَةُ كَامِلَةً

يك تشبيه كاملا واقعى است نه خيالى . جمله «يضاعف » از ماده «ضعف » (بر وزن شعر) به معنى دو برابر يا چند تفسير نمونه جلد ۲ صفحه ۳۱۵ برابر است ، و با توجه

ع‏ رَجُلٌ دَخَلَ اَلْحَمَّامَ فَصُبَّ عَلَيْهِ مَاءٌ حَارٌّ فَامْتَعَطَ شَعْرُ رَأْسِهِ وَ لِحْيَتِهِ فَلاَ يَنْبُتُ أَبَداً قَالَ عَلَيْهِ اَلدِّيَةُ

يَغْفِرُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا مِنْ خَلْقِهِ لِأَكْثَرَ مِنْ عَدَدِ شَعْرِ مِعْزَى‏ كَلْبٍ‏ وَ يُنْزِلُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَلاَئِكَتَهُ إِلَى

اَلْأَوَاخِرُ اِعْتَكَفَ فِي اَلْمَسْجِدِ وَ ضُرِبَتْ لَهُ قُبَّةٌ مِنْ شَعْرٍ وَ شَمَّرَ اَلْمِئْزَرَ وَ طَوَى فِرَاشَهُ فَقَالَ بَعْضُهُمْ وَ اِعْتَزَلَ

سَأَلْتُهُ عَنْ مُتَمَتِّعٍ قَرَضَ أَظْفَارَهُ وَ أَخَذَ مِنْ شَعْرِ رَأْسِهِ بِمِشْقَصٍ‏ قَالَ لاَ بَأْسَ لَيْسَ كُلُّ أَحَدٍ يَجِدُ جَلَماً

الْجَنَائِز‏ بَابُ كَرَاهِيَةِ أَنْ يُقَصَّ مِنَ الْمَيِّتِ ظُفُرٌ أَوْ شَعْر موضوعات :

مَنْ تَمَثَّلَ بِبَيْتِ شِعْرٍ مِنَ اَلْخَنَا لَمْ يُقْبَلْ مِنْهُ صَلاَةٌ فِي ذَلِكَ اَلْيَوْمِ وَ مَنْ تَمَثَّلَ بِاللَّيْلِ لَمْ تُقْبَلْ مِنْهُ صَلاَةٌ

دِرْهَمٍ وَ كَذَلِكَ مَا كَانَ لَهَا مِنْ مَتَاعِ اَلْبَيْتِ مِنْ صُوفٍ وَ شَعْرٍ وَ شَبَهٍ وَ صُفْرٍ وَ نُحَاسٍ وَ كُلِّ مَا لَهَا أَقَرَّتْ بِهِ لِلْمُوصَى

أَثِمَ‏ مَا دَارَتْ‏ عَلَيْهِ اَلْوُسْطَى وَ اَلْإِبْهَامُ مِنْ قُصَاصِ شَعْرِ اَلرَّأْسِ إِلَى اَلذَّقَنِ‏ وَ مَا جَرَتْ عَلَيْهِ اَلْإِصْبَعَانِ مُسْتَدِيراً

معاند آن را تكذيب نموده ، گاهى آن را القاآت شيطانى ، بار ديگر آن را نوعى شعر خوانده اند. «لَعَلَّك بَخِعٌ نَّفْسك أَلا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ»: كلمه «باخع

كه آدمى بدون پروا اقدام به عملى كند و درباره عواقب آن نينديشد همچنان كه در شعر شاعر آمده : الا لا يجهلن احد علينا * فنجهل فوق جهل الجاهلينا و همچنين اينكه

وَ مَا طَافَ حَوْلَ‏ اَلْبَيْتِ‏ بَعْدَ رُؤْيَاهُ فِي اَلْبِئْرِ بِبَيْتِ شِعْرٍ حَتَّى مَاتَ وَ لَكِنْ قَدِ اِرْتَجَزَ عَلَى بَنِيهِ يَوْمَ أَرَادَ نَحْرَ

رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» پرسيد: اين كه شتر خود را با خواندن شعر مى راند، كيست؟ عرضه داشتند: عامر است. فرمود: خدا رحمتش كند! عُمَر، كه آن روز

اينطور تعبير ميكنى كه من چون گفته ام اينكار را مى كنم ، بايد بكنم ، نظير شعر عنتره كه مى گويد: و قولى كلما جشاءت و جاشت مكانك تحمدى او تستريحى يعنى سخن

جاى اسم اشاره، به كار مى رود، همچنان كه «رؤبه»، يكى از شعراى معروف عرب، در شعر خود، اين كار را كرده. يعنى ضمير را به جاى اسم اشاره به كار برده و گفته: فِيهَا

به عظمت آفرينش و قدرت آفريدگار آشنائى تازه اى پيدا مى كند و بى اختيار اين شعر معروف را زمزمه خواهد كرد: زيبنده ستايش ، آن آفريدگارى است كارد چنين دل آويز

سفينةالبحار، ج 2، ص 605. «3». تفسير نمونه. جلد 1 - صفحه 57 «شعور» از ريشه‌ى «شَعر» به معناى مو مى‌باشد. كسى كه داراى فهم دقيق و موشكافانه باشد، اهل درك و شعور

گفته اند: ((كلمه ((ظاهر(( در آيه به معناى زايل است ، و استشهاد كرده اند به شعر شاعر كه گفته: ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۶ صفحه ۲۳۷ و عيرها الواشون اءنى احبها

اميرالمؤ منين على (عليه السلام ) مى خوانيم كه مى فرمود: لا ينظر العبد الى شعر مولاته : «غلام نبايد به موى زنى كه مولاى او است نگاه تفسير نمونه جلد ۱۴ صفحه

) را مشاهده كرد كه نزديك به فروريختن است يكى از كسانى كه در خدمتش بود اين شعر را به عنوان عبرت قرائت كرد: جرت الرياح على رسوم ديارهم فكانهم كانوا على ميعاد

مشركان مردم را از او دور مى كردند، و مى گفتند: سوت و صفير بكشيد، و صدا را به شعر بلند كنيد تا سخنان او را نشنوند!. قرآن مجيد در آيات فوق به اين معنى اشاره

است درست مثل اينكه كسى به ديگرى مى گويد: اگر تو هم مثل من در فن نويسندگى و شعر مهارت دارى كتاب و ديوانى همچون كتاب و ديوان من بنويس بعد تنزل مى كند و مى

عرب يكى از اين قطعه سنگها را ديد در حالى كه روباهى بر آن بول مى كرد، او اين شعر را سرود: أ رب يبول الثعلبان برأ سه لقد ذل ما بالت عليه الثعالب !: «آيا معبود

ادا كن ، نه همچون خرماى خشكيده (يا ذرات شن ) آن را پراكنده كن ، و نه همچون شعر آن را با سرعت پشت سر هم بخوان ، به هنگام برخورد با عجائب قرآن توقف كنيد و

كه هر موجود بديع و هر اثر شگفت انگيزى ، حتى يك تابلو نفيس نقاشى يا يك قطعه شعر زيبا و نغز، حمد و تسبيح ابداع كننده خود مى گويد، يعنى از يكسو صفات بر جسته

بنى عباس ، در حالى كه دوران خلافت هر يك به ده ها يا صدها سال بالغ ميگردد. شعر ظريف و پر معنائى از كليم كاشانى داريم كه شاهد روشنى براى بحث ما است آنجا كه

اين شد كه روايت از باب مسمى شدن به مثل نام معروف : ((تابط شرا(( و از قبيل شعر: انا ابن جلا و طلاع الثنايا اذا اضع العمامه تعرفونى ترجمه تفسير الميزان جلد

است . ولى بعضى از مفسران ، اثم را در اينجا تنها به معنى شراب گرفته اند، و شعر معروف ، شربت الاثم حتى ضل عقلى كذاك الاثم يصنع بالعقول آنقدر اثم (شراب ) نوشيدم

قائل بود، و نه سخنى از علم به ميان آورده بود. حتى احدى از معاصرينش، يك بيت شعر و يا نثر هم از او نشنيد، و در مدت چهل سال كه دو ثلث عمر او می شود (و معمولا

نشمرده اند. تفسير نمونه جلد ۱۷ صفحه ۴۲۱ جالب اينكه «شافعى » همين فتوا را در شعر معروفش صريحا آورده است ، در آنجا كه مى گويد: يا اهل بيت رسول الله حبكم فرض