نتایج جستجو

است، چنانكه امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: حُسن عمل، يعنى عملِ همراه علم، اخلاص و تقوى، نه عمل زياد. «5» 1- جهان، براى انسان آفريده شده است. خَلَقَ السَّماواتِ

برآمدند و بسيارى از ايشان را كشتند، اندكى له* باقى ماندند در كوهها مترهب و به اخلاص تمام به عبادت الهى اشتغال نمودند. مشقتهاى كلى و رياضتهاى عظيم از ترك مطعم

راه خدا نفقه نيكى، يا انفاق كنيد خوب را كه از وجه حلال و بر سبيل قربت و اخلاص باشد، اگر اوامر مذكوره را بجا آورديد لَأُكَفِّرَنَّ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ‌:

الله من شى ء...)) علم موهبتى به يعقوب (عليه السلام ) اكتسابى نبوده و نتيجه اخلاص در توحيد است توجيه ديگر مفسرين در معناى آيات مورد بحث گفتار يوسف جز افتراهاى

يك ديگر زيان نرسانيد و به همديگر حسد نبريد، مبادا بخل ورزيد، بنده‏هاى با اخلاص خدا باشيد. امام باقر صلوات اللَّه عليه ميفرمود: اصحاب خود را بزرگ داريد و

ابوطالب گفت: يا محمد اسِدَنْ ملصاقا فاطالاه، يعنى: گواهى مى‏دهم از روى اخلاص كه خدايى نيست، مگر خدايى كه جامع جميع صفات كمال است. پس رسول خدا صلى الله

2‌-‌ صدق‌ ‌در‌ كتابت‌ بجميع‌ اقسام‌ مذكوره‌. 3‌-‌ صدق‌ ‌در‌ نيّت‌ ‌که‌ اخلاص‌ ‌باشد‌ 4‌-‌ ‌در‌ عزم‌ و جزم‌ ‌بر‌ خيز. 5‌-‌ صدق‌ ‌در‌ عمل‌ ‌که‌ باطن‌ ‌آن‌

يعقوب علم اكتسابى و مدرسه اى نيست ، بلكه علم موهبتى است ، قبلا هم گذشت كه اخلاص ‍ در توحيد، آدمى را به چنين علومى مى رساند، جمله بعد هم كه مى فرمايد: «و

أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقى‌: خدا داناتر است به كسى كه پرهيزكار گردد و در عمل اخلاص داشته باشد. شأن نزول: وليد بن مغيره در عقب حضرت مى‌رفت و استماع كلام مى‌نمود،

كرد تا هنگام نماز جماعت حمله كند و با اين آيه طرح او لغو شد.) 12- حركت با اخلاص شما، سبب امدادهاى الهى در وقت خود است. (نزول اين آيه و فرمان نماز خوف، يك

مصدر باب افعال از نجات است - هم از نظر وزن و هم از نظر معنا شبيه به تخليص و اخلاص هستند كه از ثلاثى مجرد «خلاص » گرفته شده اند. و تنجيه به بدن فرعون ، دلالت

برنامه هفت ماده اى آيات فوق (تقوى ، احسان ، هجرت ، صبر، اخلاص ، تسليم ، و خوف ) از آنجا كه مساءله اخلاص مخصوصا در برابر انگيزه هاى مختلف شرك ويژگى خاصى دارد

مى‏جويند عبارتست از ايمان بخداوند و پيامبر او، و جهاد در راه خدا و اظهار كلمه اخلاص كه همانا كلمه «لا اله إلّا اللَّه» است با رعايت همه شروط آن، كه همانا قائل

السَّمِيعُ الْبَصِيرُ»». __________________________________________________ (۲). اخلاص، ۳ و ۴.

«اى ابومحمد! به درستى كه تو اگر اين را تجربه كنى، درست خواهى يافت». ( ۱). اخلاص، ۱.

فرمودند ‌که‌ يك‌ جمله‌ ‌آن‌ اينست‌ (ثلاث‌ ‌لا‌ يغل‌ّ عليهن‌ قلب‌ امرء مسلم‌‌-‌ اخلاص‌ العمل‌ للّه‌ و النصيحة لائمة المسلمين‌ و اللزوم‌ لجماعتهم‌ الحديث‌). و غل‌

براى كلمه «حنيف » كرده اند، مانند حج خانه خدا، پيروى از حق ، پيروى ابراهيم اخلاص عمل همگى به همان معنى كلى و جامع بازگشت مى كند، و اينها هر يك مصداقى از آن

آورد شما را از تاريكى‏هاى كفر و نفاق و جهالت و معصيت، به سوى روشنى ايمان و اخلاص و معرفت و طاعت، به وسيله الطاف و هدايت. و نسبت به مؤمنان مهربان بوده و هست

جامه زيرين و نزديك و چسبيده به تن، نه لباس بالا پوش. (منظور درجه ايمان و اخلاص و تقرّب ايشان به اهل بيت (ع) است يعنى شما از خواص شيعيان ما هستيد). بعد افزود:

اللَّهُ بِما قالُوا: پس جزا مرحمت نمود خداوند سبحان به آنچه گفتند از روى اخلاص‌ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ: بوستانهائى كه جارى مى‌شود زير

از خود نقل مى‏كند، سه چيز است كه دل مرد مسلمان در آن دغلى روا ندارد: ۱- اخلاص در كردار براى خدا. ۲- خير انديشى براى ائمه مسلمين. ۳- ملازمت در جماعت مسلمانان،

الاالله عما حرم الله» هركس خالصانه شعار توحيد سر دهد، وارد بهشت مى‌شود و نشان اخلاص او آن است كه گفتن «لا اله الا الله» وى را از حرامهاى الهى دور سازد. «9» «1»

سميع عليم ). يعنى خدا صداى استغاثه پيامبر و مؤ منان را شنيد و از صدق نيت و اخلاص آنها آگاه و باخبر بود، و به همين دليل همگى را مشمول لطف قرار داد و بر تفسير

مخلوق‌ نسبت‌ بمخلوق‌ جلد 4 - صفحه 418 قبيح‌ ‌است‌ زيرا اولا منافي‌ ‌با‌ اخلاص‌ و قربت‌ ‌است‌ و ثانيا بنده‌ مستقل‌ ‌در‌ انعام‌ نيست‌ تفضّل‌ و توفيقي‌ ‌است‌

و زكات را براى فراوانى و افزونى روزى دستور داد، و روزه را براى آشكار شدن اخلاص شخص، و حجّ را براى ترفيع يا تشديد و محكم ساختن ديانت و آئين، و عدل را براى

هم الصادقون ). در اينجا سه وصف مهم براى مهاجران نخستين بيان كرده كه در «اخلاص » و «جهاد» و «صدق » خلاصه مى شود. نخست مساءله «ابتغاء فضل خدا و رضاى او»

كه روز قيامت مى شود، پيروان من به سه گروه تقسيم مى شوند، گروهى خدا را با اخلاص پرستش مى كردند و گروهى از روى ريا، و گروهى به خاطر اينكه به دنيا برسند، در

خدا داشتند، و رسول خدا كه آمد، همۀ آن ها را از خدايى انداخت و مردم را به اخلاص خواند، و اين در نظر آن ها، بسيار سنگين و عظيم بود. گفتند: «أجَعَلَ الآلِهَة

بروز مشكلات است اشاره شده است : حالت دعا و نياز و حالت تضرع و خضوع و حالت اخلاص و حالت التزام به شكرگزارى به هنگام نجات از مشكلات . اما متاسفانه براى بسيارى

برگشت معنا به نظير اين حرف می شود كه بگویيم: اگر در خدایى بودن سوره كوثر يا اخلاص مثلا شك داريد، همه دست به دست هم دهيد و يك سوره مانند بقره و يا يونس بياوريد

مى‏چرانيد و به من فرمود: اى سدير، اگر من به شماره اين بزغاله‏ها شيعه با اخلاص داشتم، براى من گوشه‏نشينى روا نبود، و پياده شديم و نماز خوانديم و چون از

ذكر حى على الصّلوة وعده مغفرت داد بكسيكه اجابت نمايد اين دعوت را از روى اخلاص و بعد از ذكر حى على الفلاح فرمود كه نماز صلاح و نجاح و فلاح است و بعد از

از باطل در اختيار شما قرار داده است ، خداوندى كه همه را به اخلاص دعوت مى كند و در سايه اخلاص ‍ آرامش مى بخشد، چه نعمتى از اين بالاتر؟ و چه شكرى و حمدى از

آوردن و نزديكى جستن به خداوندى است كه نام و يادش بلند مرتبه است، و بيان اخلاص و پاكدلى و پاك نيّتى است در عمل براى خداوند متعال نه ديگرى جز او، وَ إِيَّاكَ

آفرينش كن ببين اين درختان پرثمر و زراعتهاى پربركت ، چگونه هر چه دارند در طبق اخلاص گذارده ، و بـه تـو تـقـديـم مـى دارنـد نـه از انـحـصـارطـلبـى آنـهـا خـبـرى

خدا مى خواهند، به آنان توسل جويد، يا از آنها شفاعتى بخواهد عين توحيد و عين اخلاص است ، و همان چيزى است كه قرآن با جمله الا ما شاء الله در آيه فوق به آن اشاره

خدا منحرف گشته كه گمان كرده چيزى بر خدا مخفى مى ماند، و هم از راه ايمان و اخلاص و تقوى كه طرح دوستى با دشمنان خدا ريخته ، و هم تيشه به ريشه زندگانى خود زده

آميخته با منت و آزار و رياكارى و خودنمائى و همچنين انفاقهائى كه از ريشه اخلاص و عواطف دينى و انسانى سرچشمه گرفته بيان مى كند. مى فرمايد: «اى كسانى كه ايمان

اللّه عليه و آله و سلّم ) در زندگى ما، اسوه باشد، در ايمان و توكلش ، در اخلاص و شجاعتش ، در نظم و نظافتش ، و در زهد و تقوايش ، به كلى برنامه هاى زندگى

مشكلات را براى انسان سهل و آسان مى كند، نه تنها مال كه جان خود را نيز در طبق اخلاص مى گذارد و به عشق شهادت در ميدان جهاد شركت مى كند، و از اين ايثارگرى خود

شريعت هاى گذشته باشد، كامل تر و برتر است از كسی كه به آن مرتبه از توحيد و اخلاص نرسيده، و حيات معرفت در روح و جانش جايگزين نگشته، و نور هدايت الهيه در قلبش

طيّبه ‌لا‌ اله‌ الا اللّه‌ ‌است‌. و گفتيم‌: ‌اينکه‌ كلمه طيّبه‌ ‌که‌ كلمه اخلاص‌ و كلمه توحيد ‌هم‌ مي‌گويند سه‌ دلالت‌ دارد مطابقي‌ التزامي‌ اقتضايي‌. مطابقي‌

پرستشى جز خداى يكتاى يگانه و بى‏نياز چنانچه خود را بدين نسب ستوده (در سوره اخلاص كه آن را نسب خدا خوانند) ايا مردم، هر مردى به ناچار بدان بر خورد مى‏كند كه

شماست؟ و اعمال ما از آنِ ما، و اعمال شما از آنِ شماست و ما تنها برای او اخلاص داریم.» یا می‌گویید: «همانا ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و فرزندان و

هم نشانه هاى حقانيت پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) را ببينند، و هم برنامه اخلاص و اتكاء به ذات پاك خدا را در تمام مسير راهشان ياد گيرند. در اينجا سؤ الى

آن را براى هر كس بخواهد (و شايستگى در آنها و انفاق آنها را از نظر نيت و اخلاص و كيفيت و كميت ببيند) دو يا چند برابر مى كند (و الله يضاعف لمن يشاء). و اين

آن، ايشان را خالص گردانيده؛ در حالتى كه تصديق شدگان بودند به سبب خلوص و اخلاص در باب انذارات خدا و ترسى كه به مردم مى‏دادند (از عقوبت‏هاى دنيوى و اخروى

امضا مى كنند، و بارها ديده ايم اين دولتهاى وابسته كه همه چيز خود را در طبق اخلاص ‍ گذارده و نثار آن حاميان شيطان صفت كرده اند در حوادث سخت كاملا تنها مانده

در كالبد درختان مى دمد، و آنها را بارور مى سازد. انفاق نيز اگر از سرچشمه اخلاص و ايمان بوجود آيد بسيار مفيد و سود بخش است ، هم مشكلات اجتماعى را حل مى كند،

بر اساس شهادت به يگانگى خدا و اقرار بدان چه آورند از نزد خدا و هر كه با اخلاص گرويد و بر آن مرد خدا او را به بهشت در آورد براى آن زيرا خدا به هيچ وجه به

عنكبوت است كه مى فرمايد و الذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا). ۹ مرا به «صدق و اخلاص » ياد كنيد شما را به «خلاص و مزيد اختصاص » تفسير نمونه ، جلد ۱، صفحه : ۵۱۵

أَفْقَهُ مِنْهُ ثَلاَثٌ‏ لاَ يُغِلُّ عَلَيْهِنَ‏ قَلْبُ اِمْرِئٍ‏ مُسْلِمٍ‏ إِخْلاَصُ اَلْعَمَلِ لِلَّهِ وَ اَلنَّصِيحَةُ لِأَئِمَّةِ اَلْمُسْلِمِينَ‏ وَ اَللُّزُومُ

الدين و امرت لان اكون اول المسلمين : « بگو من ماءمور شده ام كه خدا را با اخلاص عبادت كنم ، و نيز ماءمورم كه اولين تسليم شونده در برابر او باشم » . به هر

اگر به آنان فرمان دهى (از خانه و اموال خود) بيرون مى روند (و جان در طبق اخلاص گذارده تقديم مى كنند) بگو سوگند ياد نكنيد، شما طاعت خالصانه نشان دهيد كه

آنچه گذشت معلوم شد كه معناى درخواست (مرا مسلم بميران ) اين است كه خدايا اخلاص و اسلام مرا مادامى كه زنده ام برايم باقى بدار. و به عبارت ديگر اين است كه

نيكوكاران داده مى شود، ده برابر است و همينطور به نسبت اهميت عمل ، و درجه اخلاص آن و كوششها و تلاشهائى كه در راه آن انجام شده است ، بيشتر مى شود، تا به جائى

و اين نكته، همان است كه چند سطر قبل درباره آن مرد گفتيم، كه او خدا را با اخلاص بندگى مى كرد. نه به طمع بهشت و نه از ترس دوزخ، بلكه از اين جهت كه خدا، اهليت

كه در مقام فهميدن باشد شخصيّت معنويش افزوده مى‏شود. در نصيحت برادرت شرط اخلاص را بجاى آور، و تا زمانى كه تو را بمعصيت خداوند عزّ و جلّ واندارد، در همه

ميان اين افراد براى آنها كه نيكى كردند و تقوا پيش گرفتند (يعنى با نيت پاك و اخلاص كامل در ميدان شركت كردند) پاداش بزرگى خواهد بود.)) (الذين استجابوا لله و

كفار از اهل كتاب و مشركان را امر نمى كند، مگر به عبادت خداى تعالى، به قيد اخلاص در دين. پس بايد كه چيزى را شريك او نگيرند. كلمۀ «حنفاء»، حال است از ضمير

حيات ، و هدف اين آزمون بزرگ رسيدن به حسن عمل ، كه مفهومش «تكامل معرفت ، و اخلاص نيت ، و انجام هر كار خير» است . و اگر مى بينيم بعضى از مفسران «احسن عملا»

آنها!» (الا عبادك منهم المخلصين ) همانها كه در راه معرفت و بندگى تو از روى اخلاص و صدق و صفا گام برمى دارند، تو نيز آنها را پذيرا شده اى ، خالصشان كرده اى

ارتباط و پيوند او با خدا محكم باشد، با ايمان ، دانشمند و با استقامت و با اخلاص باشد. سپس رفتار و گفتار آنها را چنين شرح مى دهد: آنان به يارى پيامبران خود

كه در همه حال به ياد خدا باشيد. به هنگام عبادت ياد او كنيد و حضور قلب و اخلاص داشته باشيد. به هنگام حضور صحنه هاى گناه ياد او كنيد و چشم بپوشيد، و يا اگر

(و ان من شيعته لابراهيم ). او در همان خط توحيد و عدل در همان مسير تقوا و اخلاص كه سنت نوح بود گام بر مى داشت ، كه انبياء همه مبلغان يك مكتب و استادان يك

وجود خويش و حتى فرزند عزيزش ‍ را يكجا در طبق تفسير نمونه جلد ۱۹ صفحه ۱۲۹ اخلاص گذارد و فداى راه معبود خويش كرد به خاطر ايمان عميق و قويش بود. آرى همه اينها

۵ - در احاديثى كه از طرق اهل بيت رسيده است نيز مدارك فراوانى بر ايمان و اخلاص ابوطالب ديده مى شود كه نقل آنها در اينجا بطول مى انجامد اين احاديث آميخته

نعمتها از او گرفته شود او هرگز بنده شكرگزارى نخواهد بود! خداوند براى اينكه اخلاص ايوب را بر همگان روشن سازد، و او را الگوئى براى جهانيان قرار دهد كه به هنگام

مناسب باب دعا است ، و اين آيات اركان اصلى دعا و آداب دعا كننده را كه عمده اش اخلاص در دعا، و مطابقت قلب و زبان ، و بريدگى از اسباب ظاهرى ، و توسل به خداى تعالى

آيت و حجتى مفيد به حالشان واقع نگشته و قانعشان نمى كند. پس شما خدا را با اخلاص بپرستيد، و كفار را به حال خودشان واگذاريد، چون از اين دين كراهت دارند. «رَفِيعُ

اين ذوق قابل انكار نيست ، و لكن چنين هم نيست كه هر عملى را كه بمنظور اظهار اخلاص درباره خدا مى آوريم ، آوردن آن عمل درباره غير خدا ممنوع باشد، ترجمه تفسير

داشته باشد، و تفكرى كه از چنين انگيزه اى سرچشمه ميگيرد ارزنده است ، اصولا اخلاص در كارها و حتى در انديشيدن خميرمايه نجات و سعادت و بركت است . جالب اينكه

كه خدا بر آنان انعام كرده است ، در نتيجه صفات زير براى موسى جمع شده است : اخلاص ، تقريب ، وجاهت ، احسان ، صلاحيت ، تفضيل ، اجتباء، هدايت و انعام ، كه در

حالى كه به آنها دستورى داده نشده بود جز اينكه خدا را پرستش ‍ كنند با كمال اخلاص ، و از شرك به توحيد باز گردند، نماز را برپا دارند، و زكات را ادا كنند، و

روز قيامت را به نمازگزار تلقين مى كند، و به او مى گويد كه خداى خود را با اخلاص در عبادت مخاطب قرار داده و از او استعانت بنما، و درخواست كن كه تو را به سوى

دليل روشنى است بر اينكه شرط اساسى براى پيشرفت در مسائل تبليغاتى قاطعيت و اخلاص و عدم وحشت از هيچكس جز از خدا است . آنها كه در برابر فرمانهاى الهى خواسته

است ، ادب در سير، ادب در طلب ، ادب در حضور، ادب در همه مراسم حب و عشق و اخلاص ، كه آدمى هر قدر بيشتر در آن تدبر و دقت كند، اين آداب را روشن تر و درخشنده

انابۀ به سوى خدا - به گفته راغب - به معناى بازگشت به سوى اوست به توبه و اخلاص عمل، و اين كلمه، از مادۀ «نوب» است، كه به معناى برگشتن پى درپى است. و معناى

ملاحظه مصالح جمعى و عمومى بوده باشد. خداوند اين دعائى را كه از روى حسن نيت و اخلاص صادر شده بود اجابت كرد، و به آنها فرمود: من چنين مائدهاى را بر شما نازل مى

بندگان مى كند از مواد غذائى و مسكن و پوشاك ، و يا علم و عقل و فهم و ايمان و اخلاص به همه اينها رزق گفته مى شود، و آنها كه مفهوم اين كلمه را محدود به جنبه هاى

اسارتها، و دعوت به سوى توحيد با تمام ابعادش قيام كردند، شعار همه آنها ايمان و اخلاص ‍ و تلاش و كوشش و استقامت در راه خدا بود، واكنش اقوام مختلف در برابر همه

روشن شد كه: اظهار عبوديت در جمله «إيّاك نعبد» الخ، از نظر معنا و از حيث اخلاص، جمله ای است كه هيچ نقصى ندارد. تنها چيزی كه به نظر مى رسد، نقص است. اين

نميخواهد نه‌ ليس‌ ناقصة و ‌اينکه‌ كلمه‌ شريفه‌ ‌را‌ كلمه‌ توحيد و كلمه‌ اخلاص‌ و كلمه‌ طيّبه‌ مينامند و ‌از‌ ‌براي‌ ‌آن‌ سه‌ نوع‌ دلالت‌ ‌است‌ مطابقي‌،

نظر عقيده و ايمان . تفسير نمونه جلد ۶ صفحه ۶۳ و اما از نظر عمل ، دعوت به اخلاص و خلوص نيت و همه چيز را براى خدا بجا آوردن است ، براى او زنده بودن و در راه

معناى اول ، از نظر سياق مناسب تر آن است كه بگوييم ((اصطناع (( متضمن معناى اخلاص ‍ است ، و به هر حال معناى آن اين است كه من تو را خالص براى خودم قرار دادم

اينان، وقتى دين توحيد به ايشان عرضه مى شود كه بدان ايمان بياورند، و يا كلمۀ اخلاص به ايشان عرضه مى شود كه آن را بگويند، از گفتن آن استكبار مى ورزند، و بر استكبار

«زكات »، معانى مختلفى كرده اند، بعضى آن را به عمل صالح ، بعضى به اطاعت و اخلاص ، بعضى ، نيكى به پدر و مادر، بعضى ، حسن شهرت ، و بعضى به پاكى پيروان ، تفسير

حقيقت، و از صراط مستقيم، مختلف است. مانند: طريقه اسلام و ايمان و عبادت و اخلاص وإخبات. همچنان كه در مقابل اين نامبرده ها، كفر، و شرك، و جحود، و طغيان، و

مشغول‌ بآنست‌ ‌پس‌ بگويد بسم‌ اللّه‌ الرحمن‌ الرحيم‌ و حال‌ آنكه‌ نسبت‌ بخدا اخلاص‌ داشته‌ ‌باشد‌ و بدل‌ متوجه‌ باو شود، ‌از‌ يكي‌ ‌از‌ دو چيز منفك‌ نشود، ‌

تفسير نمونه جلد ۲۷ صفحه ۲۸ بحول و قوه الهى ، و با استمداد از روح ايمان و اخلاص بگذرد. بعضى «عقبه » را در اينجا به معنى هواى نفس تفسير كرده اند كه جهاد با

وقتى شكر نعمت هاى خدا مى شود كه مشتمل بر حقيقت معناى روزه باشد، يعنى از روى اخلاص انجام شود، و روزه دار از آلودگيهاى طبيعت پاك باشد، و از بزرگترين مشتهياءت

ذكرى از ناحيه خدا كه بر او نازل شده، مردم را انذار مى كند و به سوى توحيد و اخلاص در بندگى خداى تعالى، دعوت مى كند. و لذا مطلب را از اين جا شروع مى كند كه:

اطمينان قلب ، و اطمينان قلب عبارت است از آرامش آن و بيرون شدن خاطرات منافى با اخلاص از آن . سوم : اينكه بدانند كه عيسى (عليه السلام ) در آنچه كه آنان را از ناحيه

انسان در مواقع نوميدى از اسباب متوجه پروردگار خود شده ، ناچار او را از روى اخلاص به فريادرسى خود مى خواند. علاوه بر اينكه اقرار به معبود يگانه و در مواقع

بهيچ وجه رد نمى گردد، پس اينكه بعضى در معنايش گفته اند: مرا از آن ، كلمه اخلاص و شهادت به «لا اله الا اللّه » است . صحيح نيست ، چون هيچ دليل و شاهدى در

شود، و هم شامل زينتهاى معنوى ، يعنى صفات انسانى و ملكات اخلاقى و پاكى نيت و اخلاص . و اگر مى بينيم در بعضى از روايات اسلامى تنها اشاره به لباس خوب يا شانه