نتایج جستجو

صريح است كه سخن گفتن خدا با پيامبران به يكى از سه راه است 1- وحى و آن الهام و انداختن به قلب است و شايد در خواب ديدن نيز جزء آن باشد 2- سخن گفتن از پس سرده

گويائى دارند [بقره:166]. [طه:125]. [ملك:7]. اين آيات نمونه از شنيدن و ديدن و سخن گفتن اهل عذاب است. نتيجه اينكه: كورى، لالى، كرى اهل عذاب معنوى است نه ظاهرى

اضافه مى کند: گاهى این ماده در مورد کسى اطلاق مى شود که به خاطر ضعف عقل از سخن گفتن عاجز و ناتوان است. در حال بارگیری... صمم لا هم عمى الله وله اله على ف ظلم

از شير، روزه از اكل و شرب، و در قرآن حكايت روزه زكريا از سخن گفتن هكذا روزه مريم از سخن گفتن شده است. بلكه روزه عبادتى است از غير ارباب اديان نيز نقل شده

از شير، روزه از اكل و شرب، و در قرآن حكايت روزه زكريا از سخن گفتن هكذا روزه مريم از سخن گفتن شده است. بلكه روزه عبادتى است از غير ارباب اديان نيز نقل شده

است، همان گونه که شما [وقت سخن گفتن یقین دارید] سخن می گویید. پس سوگند به پروردگار آسمانها و زمين كه اين سخن، آنچنان كه سخن مى‌گوييد، حتمى است. آری، سوگند

ناتوانىِ از سخن گفتن با مردم، به عبادت و ذکر خداوند، قدرت داشت. (ألاّ تکلّم الناس ثلث لیال سویًّا) واژه «الناس» نشان مى دهد که عجز زکریا، تنها از سخن گفتن با مردم

خداوند توان سخن گفتن ندارد. (لایتکلّمون إلاّ من أذن له الرحمن) ضمیر فاعلى «لایتکلمون» اگر مخصوص روح و ملائکه باشد، دیگران به طریق اولى از سخن گفتن عاجزاند

آیات شامل این کلمه خفت‌ (۳ بار) (مثل فلس) آهسته سخن گفتن خفوت به ضمّ اوّل به معنى ساكت و آرام شدن است در مصباح گفته «خفت الرجل بصوته» يعنى صدايش را بلند

خداوند از آن با «سخن گفتن» تعبير مى‏كند و آن سه قسم است :وحى، ايجادصدا، آمدن فرشته. [شورى:51]. يعنى براى هيچ بشرى نيست كه خدا با او سخن گويد مگر بطور وحى

خداوند، سبب سوز و سبب ساز است. دهانى را كه وسيله سخن گفتن است مى‌بندد و دست و پا را وسيله‌ى سخن گفتن قرار مى‌دهد. نَخْتِمُ عَلى‌ أَفْواهِهِمْ وَ تُكَلِّمُنا

آیات شامل این کلمه خرص‌ (۵ بار) سخن گفتن از روى حدس و تخمين. در مجمع دروغ گفتن معنى كرده است . دروغ گفتن و هر سخن كه از روى ظنّ باشد (قاموس) «خرص خرصاً:

«اجازه سخن گفتن به کافران داده نمی‌شود» (ثُمَّ لا یُؤْذَنُ لِلَّذِینَ کَفَرُوا). آیا ممکن است خداوند اجازه دفاع به مجرمی ندهد؟ آری! در آنجا نیاز به سخن گفتن

جواب داده نشوند یعنی قولشان در استرضا مقبول نشود [نحل:84]. به كافران اجازه سخن گفتن داده نشود و نه از آنها استرضاء خواسته شود كه از خدا رضايت جويند در مجمع

خِطاباً: مالك نباشند اهل آسمان و زمين از او سبحانه سخن گفتن را، يعنى قادر نباشند بر آنكه با او سخن گويند، يا زبان به شفاعت بگشايند، مگر به اذن او سبحانه

شد) در گهواره، (به اعجاز) و در ميانسالى (به وحى) با مردم سخن مى‌گويد و از شايستگان است. سخن گفتن در گهواره و پيش‌گويى از آينده، معجزه‌ى است از حضرت مسيح

با لفظ و زبان باشد يا طور ديگر مثلا در آيه [نمل:18]. حتماً قول مورچه مثل سخن گفتن انسان نيست ولى به آن قول اطلاق شده و در كلام اعضاء بدن كه روز قيامت با

بار) [احزاب:19]. در اقرب گفته: «سلقه بالكلام: آذاه» او را با سخن گفتن آزار كرد و آن تند گفتن است. در مجمع گويد: اصل آن به معنى ضرب است و به معنى صيحه زدن

گفتارشان زبان بازى و طعنه و تمسخر بدين است... نقل شده كه مسلمانان موقع سخن گفتن به آن حضرت مى‏گفتند يا رسول اللّه راعنا يعنى حال ما را مراعات كن و مهلت

با مردم سخن گويد و از شايستگان است اين آيه و آيه [مائده:110]. هر دو در باره عيسى «عليه السلام» است و دوبار بيشتر در قرآن مجيد نيامده است ،سخن گفتن آن حضرت

گويائى دارند [بقره:166]. [طه:125]. [ملك:7]. اين آيات نمونه از شنيدن و ديدن و سخن گفتن اهل عذاب است. نتيجه اينكه: كورى، لالى، كرى اهل عذاب معنوى است نه ظاهرى

آیات شامل این کلمه قول‌ (۱۷۲۲ بار) قَوْل و قيل به معنى مطلق سخن گفتن و سخن است در اقرب الموارد گفته: قول به معنى كلام يا هر لفظى است كه زبان آن را افشاء

به شما رسيده ولى به نظر مى‏آيد كه دومى به معنى حريصان باشد كه با خشونت سخن گفتن براى آن بود كه به آنها هم از غنيمت برسشد معنى آيه چنين مى‏شود: جز اندكى

گفتارم- سخن گفتن بى ميانجى- بر مردمان برگزيدم پس آنچه به تو دادم فرا گير و از سپاسداران باش. خدا گفت: ای موسی! من تو را با رسالتهای خویش و با سخن گفتنم (با

[تحريم:4]. ايضاً [بقره:97]. اما در خصوص سخن گفتن خدا با آن حضرت بايد دانست خدا با پيامبران سه نحو سخن مى‏گويد: وحى، سخن گفتن با ايجاد صدا، فرستادن ملك. اين آيه

مجازات) فرا رسد، هیچ کس جز به اجازه او سخن نمی‌گوید؛ گروهی بدبختند و گروهی خوشبخت! روزى فرا رسد كه هيچ كس جز به اذن او سخن نگويد، پس بعضى از مردم تيره‌بخت و

كه در بعضى از مواقف آن از شدّت وحشت و حيرت اهل جهنّم قدرت بر سخن گفتن ندارند و اذن سخن گفتن بآنها داده نميشود پس عذر خواهى نميكنند چون عذرى ندارند نه آنكه

موارد، به معناى فرمان عذاب است. قول‌ (۱۷۲۲ بار) قَوْل و قيل به معنى مطلق سخن گفتن و سخن است در اقرب الموارد گفته: قول به معنى كلام يا هر لفظى است كه زبان آن

آمیزش جنسى پایان مى گیرد. رفث‌ (۲ بار) (فرس) [بقره:187]. جوهرى آن را جماع و سخن گفتن با زن درباره جماع و همچنين قول ناپسند گفته. مراد از آن در آيه جماع است

[شورى:51] وحى خداى نسبت به پيامبران سه قسم است يكى وحى و القاب بقلب. ديگرى سخن گفتن از پس پرده كه خدا صدا خلق مى‏كند و پيغمبرش مى‏شنود مثل حضرت موسى. و سوّمى

پایه هاى رفتار ۱۵ سخن: آداب سخن ۴، ۸، ۱۱; اجتناب از خشونت در سخن ۵; اعتدال در سخن ۵; خشونت در سخن ۸; فریاد در سخن ۸; ناپسندى خشونت در سخن ۷ صدا: زشت ترین

كه در بعضى از مواقف آن از شدّت وحشت و حيرت اهل جهنّم قدرت بر سخن گفتن ندارند و اذن سخن گفتن بآنها داده نميشود پس عذر خواهى نميكنند چون عذرى ندارند نه آنكه

کردن منعى نداشته است. ۲۱- سخن گفتن زن جوان با مرد اجنبى، جایز است. (فلن أکلم الیوم إنسیًّا) اگر اصل سخن گفتن زن با نامحرمان حرام بود، به ایجاد عذر شرعى

است در هر چيز نصب شده مثل نيزه و ديوار و بر وزن عنب انحراف است در دين و سخن گفتن و در زمين و از آن است آيه «لاتَرى فيها وَ عِوَجاً وَ لااَمْتاً». اين كلمه

بر او ستم رفته باشد. و خدا بس شنوایی بسیار داناست. دوست ندارد خدا بلند سخن گفتن را به گفتار زشت جز آن کس که ستم بر او شده است و خدا است شنونده دانا Allah

كه در بعضى از مواقف آن از شدّت وحشت و حيرت اهل جهنّم قدرت بر سخن گفتن ندارند و اذن سخن گفتن بآنها داده نميشود پس عذر خواهى نميكنند چون عذرى ندارند نه آنكه

الهامات درونى، تنها راه سخن گفتن مستقیم و بلاواسطه خدا با انسان است. (و ما کان لبشر أن یکلّمه اللّه إلاّ وحیًا) با توجه به انحصار سخن گفتن خدا با انسان در سه

اتهام هاى قوم خود، در حال روزه بود و سخن نمى گفت. (فأشارت إلیه) ۳- حضرت مریم(س) به قدرت نوزادش عیسى(ع) در سخن گفتن و رفع اتهامات یقین داشت. (فأشارت إلیه)

جواب داده نشوند یعنی قولشان در استرضا مقبول نشود [نحل:84]. به كافران اجازه سخن گفتن داده نشود و نه از آنها استرضاء خواسته شود كه از خدا رضايت جويند در مجمع

مدّت توّقف آنها را سیصد و نه سال قمرى که معمول بود، معیّن مى‏کند و این نوع سخن گفتن تفنّن در عبارت است و روایتى که از امام «علیه السلام» نقل شده اوّلاً سندی

مى‌خوانيم: كسى كه سخن فقيه عادل را رد كند، مثل كسى است كه سخن اهل‌بيت پيامبر عليهم السلام را رد كرده و كسى كه سخن آنان را رد كند، مثل كسى است كه سخن خدا را رد

كه در بعضى از مواقف آن از شدّت وحشت و حيرت اهل جهنّم قدرت بر سخن گفتن ندارند و اذن سخن گفتن بآنها داده نميشود پس عذر خواهى نميكنند چون عذرى ندارند نه آنكه

آشكار. سلیمان وارث (پدرش) داود شد و گفت: ای مردم! به ما (درک) سخن پرندگان (و نحوه‌ی سخن گفتن با آنها، به وسیله‌ی خداوند بزرگوار) آموخته شده است، و به ما

يافتى. یکی از آن دو (دختر) که با نهایت حیاء گام برمی‌داشت (و پیدا بود که از سخن گفتن با یک جوان بیگانه شرم دارد) به پیش او آمد و گفت: پدرم از تو دعوت می‌کند

گردانيده است. [نوزاد به سخن درآمده و] گفت من بنده خداوندم که به من کتاب آسمانی داده است و مرا پیامبر گردانیده است‌ [عيسى به سخن آمد و] گفت: من بنده خدايم،

و دوم اینکه، پیشنهاد آنان مبنى بر سخن گفتن خدا با آنها و یا آمدن معجزه، نشانه نادانى ایشان است. ۵ - انتظار سخن گفتن خدا با مردم، انتظارى برخاسته از جهل

هر دو به معنى سخن گفتن است و در اولى مفعول منظور است به خلاف دوم مثل [نساء:164]. خدا با موسى به طور مخصوصى سخن گفت. و مثل [نباء:38]. سخن نمى‏گويند مگر

كه در بعضى از مواقف آن از شدّت وحشت و حيرت اهل جهنّم قدرت بر سخن گفتن ندارند و اذن سخن گفتن بآنها داده نميشود پس عذر خواهى نميكنند چون عذرى ندارند نه آنكه

و آن به كنايه سخن گفتن است در مجمع فرموده: [بقره:235] مراد از آن خواستگارى از زن به اشاره است زنى كه در عدّه وفات است. گوئى با گوشه سخن خواستگارى مى‏كند

افتاد سخن مورچه بود كه به مورچگان گفت: به لانه‏هاى خود داخل شويد تا سليمان و سپاهيانش بدون توجه شما را پايمال نسازند. اين سخن مى‏رساند كه مورچگان سخن گفتن

كه در بعضى از مواقف آن از شدّت وحشت و حيرت اهل جهنّم قدرت بر سخن گفتن ندارند و اذن سخن گفتن بآنها داده نميشود پس عذر خواهى نميكنند چون عذرى ندارند نه آنكه

رفت و حیران ماند; به گونه اى که سخت نیازمند راهنمایى روشن و صریح بود. ۳ - سخن گفتن بىواسطه خدا با موسى در وادى طور (فلمّا جاءها نودى ... إنّه أنا اللّه العزیز

پراکنده می‌کنند (و اخبار را به گوش دشمنان می‌رسانند). اگر این گونه افراد، سخن گفتن در این‌باره را به پیغمبر و فرماندهان خود واگذارند (و خبرهائی را که می‌شنوند

كه در بعضى از مواقف آن از شدّت وحشت و حيرت اهل جهنّم قدرت بر سخن گفتن ندارند و اذن سخن گفتن بآنها داده نميشود پس عذر خواهى نميكنند چون عذرى ندارند نه آنكه

وجوم مختلف درباره لفظ ((كان (( در جمله : ((كيف نكلم من كان فى المهد صبيا(( سخن گفتن عيسى (عليه السلام ) در گهواره با مردم :((قال انى عبدالله ...(( تقرير حجتى

پدرش(ع) از رسول خدا(ص) روایت شده که درباره «عرباً» در کلام خدا فرمود: [یعنى ]سخن گفتن آنان عربى است». بهشتیان: تمایلات جنسى بهشتیان ۴ حورالعین: بکارت حورالعین

به ((مسيح )) يهود و كلمه ((مسيح )) معناى كلمه ((عيسى )) اقوالى كه درباره سخن گفتن عيسى (ع )با مردم در سن كهولت ، گفته شده است مراد از ((تورات )) ((انجيل

آيه ادب سخن گفتن با رسول خدا را بيان مى‌كند، در اينجا مناسب است به دستوراتى كه اسلام براى نوع سخن و گوينده و چگونگى بيان او دارد، اشاره كنيم: 1. سخن بايد

واقعیت هاى هستى (تنزیل الکتب من اللّه ... الحکیم) توصیف خداوند به حکمت - در پى سخن گفتن از نزول قرآن - مى تواند ناظر به مطلب یاد شده باشد. ۷ - خداوند، «عزیز» (پیروزمند

تكلم نميكنند از آنان و مردم مگر كسانيكه مأذون باشند از طرف خداوند در سخن گفتن و سخن صواب و خوب و بسزا گويند و در مجمع از امام صادق و در كافى از امام كاظم

تكلم نميكنند از آنان و مردم مگر كسانيكه مأذون باشند از طرف خداوند در سخن گفتن و سخن صواب و خوب و بسزا گويند و در مجمع از امام صادق و در كافى از امام كاظم

تكلم نميكنند از آنان و مردم مگر كسانيكه مأذون باشند از طرف خداوند در سخن گفتن و سخن صواب و خوب و بسزا گويند و در مجمع از امام صادق و در كافى از امام كاظم

مى شود. ۶ - قیامت، داراى غم و اندوه کشنده و زجرآور، به گونه اى که کسى ناى سخن گفتن و فریاد زدن ندارد. (إذ القلوب لدى الحناجر کظمین) «کاظم» (مفرد «کاظمین»)

و گویا سخن گوید، بهترم؟ آيا من بهترم يا اين مرد خوار ذليل كه درست سخن‌گفتن نتواند؟ بلکه من بهترم از این کسی که بی‌مقدار است، و نزدیک نیست که سخن واضح بگوید

إِنَّ الْمُنافِقِينَ لَكاذِبُونَ» 9- بر خلاف اعتقاد، سخن گفتن دروغ است، گرچه آن سخن راست باشد. (خداوند، سخن منافقان را كه به پيامبر اسلام مى‌گفتند: تو پيامبر

بكمال لايق خود برسند و مستحقّ نعيم ابدى شوند و چون موعد مقرّر برسد ديگر جاى سخن گفتن در اطراف تقصير بندگان بعنوان اعتذار يا شفاعت يا توسل بوسائل نجات براى كسى

تكلم نميكنند از آنان و مردم مگر كسانيكه مأذون باشند از طرف خداوند در سخن گفتن و سخن صواب و خوب و بسزا گويند و در مجمع از امام صادق و در كافى از امام كاظم

[يكديگر را] تكذيب [كنند]. هرگز در آنجا سخن بیهوده و دروغ نشنوند. در آنجا نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه دروغ و تکذیبی. نه سخن بيهوده شنوند و نه دروغ. در آنجا

در حالی که آهسته با همدیگر سخن می‌گفتند پس به راه افتادند و با هم آهسته مى‌گفتند: آنان پچ پچ کنان به راه افتادند (تا فقراء سخن ایشان را نشنوند و متوجّه آنان

مباش. سخن حق همان است که از جانب خدا به تو رسید، مبادا هیچ گاه در آن شکّ کنی! حق از [ناحیه] پروردگار توست؛ بنابراین از تردیدکنندگان مباش. اين سخن حق از

بشود پس گفتن هم لازم ندارد همان اراده‌اش گفتن است كه تحقق در خارج از آن حاصل ميشود و فعل و قول و اراده و ايجاد و وجود همه از خداوند يك امر است از گفتن بشو

فرمود: مراد از «یخوضون فى آیاتنا»، سخن گفتن در مورد ذات خداوند و مجادله کردن درباره قرآن است. «پس از آنان رویگردان شو تا به سخن دیگرى بپردازند» ... . ۲۰- عن

به ((مسيح )) يهود و كلمه ((مسيح )) معناى كلمه ((عيسى )) اقوالى كه درباره سخن گفتن عيسى (ع )با مردم در سن كهولت ، گفته شده است مراد از ((تورات )) ((انجيل

است که بحق با شما سخن می‌گوید (و اعمال شما را بازگو می‌کند)؛ ما آنچه را انجام می‌دادید می‌نوشتیم! |اين نامه ماست كه بر ضد شما به حق سخن مى‌گويد. همانا ما

نازل شدن این آیه چنین بوده كه مردم در حین خواندن نماز، سخن مى گفتند. سپس این آیه نازل شد و سخن گفتن موقع خواندن نماز حرام گردید. ابن زهرى گوید: درباره مردى

از ورود به مجلس پیامبر(ص)، در کنار مسلمانى قرار گرفت که در حال ارشاد و سخن گفتن با دیگرى بود. (أمّا من استغنى . فأنت له تصدّى ... و أمّا من جاءک یسعى)

استدلال، مباهله واعلام همسويى با عقايد و كتب آسمانى ديگر، جاى صراحت و بى‌پرده سخن گفتن است. جلد 1 - صفحه 556 1- اسلام، ناسخ همه اديان پيشين است. «وَ مَنْ يَبْتَغِ

لا یؤمنون ... إنا عملون) ۵- سخن اصحاب پیامبر و طریقه آنان ، همان سخن و طریقه پیامبر(ص) بود. (و قل ... إنا عملون) سخن گفتن پیامبر(ص) از جانب مؤمنان (إنا)

الْهُدى‌» «1». نازعات، 24. جلد 5 - صفحه 350 13- سلام دادن در پايان سخن، از آداب سخن است. «والسلام‌على ...» إِنَّا قَدْ أُوحِيَ إِلَيْنا أَنَّ الْعَذابَ

وجوم مختلف درباره لفظ ((كان (( در جمله : ((كيف نكلم من كان فى المهد صبيا(( سخن گفتن عيسى (عليه السلام ) در گهواره با مردم :((قال انى عبدالله ...(( تقرير حجتى

تكلم نميكنند از آنان و مردم مگر كسانيكه مأذون باشند از طرف خداوند در سخن گفتن و سخن صواب و خوب و بسزا گويند و در مجمع از امام صادق و در كافى از امام كاظم

تفسیر آیات ۱- خطاب استهزاگرانه و بى ادبانه کافران مکه به پیامبر(ص) به هنگام سخن گفتن با آن حضرت (و قالوا یأیها الذى نزّل علیه الذّکر) از اینکه کفار، در مخاطب

آیات بین اوصاف دو فرد تقابل شیوایى به نام احتباک پدید آمده است. این گونه سخن گفتن، نوعى بلاغت است که با ذکر وصف ثروتمندى در یک طرف (استغنى) اشاره به نبود

و منافقان) را که از نجوا و راز گفتن با هم ممنوع شدند ندیدی که باز هم با یکدیگر بر بزهکاری و دشمنی و مخالفت رسول راز گفتن از سرگرفتند؟ و هر گاه حضور تو آیند

بكمال لايق خود برسند و مستحقّ نعيم ابدى شوند و چون موعد مقرّر برسد ديگر جاى سخن گفتن در اطراف تقصير بندگان بعنوان اعتذار يا شفاعت يا توسل بوسائل نجات براى كسى

بسیار پائینی بودند، چرا که یکی از روشنترین نشانه‌های تمدن انسانی، همان سخن گفتن اوست. ج3، ص66 تفسیر آیات ۱- رسیدن ذوالقرنین به تنگه اى میان دو کوه سدآسا،

ص501 تفسیر آیات ۱ - سوگند خداوند به ابراهیم و اسماعیل(ع) (و والد و ما ولد) سخن گفتن از مکه در آغاز سوره، قرینه است بر این که «والد و ما ولد»، پدر و فرزندى اند

پیام از جانب خداوند (إذ أوحینا إلى أُمّک) «وحى» در آیه ممکن است به معناى سخن گفتن خداوند با مادر موسى(ع) باشد و ممکن است از آن الهام اراده شده باشد; برخى

خویشاوندى ۱۶ ; آثار روابط عاطفى ۱۶ سخن: اجتناب از سخن ناحق ۲۰ ; بیخعدالتى در سخن ۱۵ ; حرمت سخن ناحق ۱۵ ; زمینه سخن ناحق ۱۴ عدالت: اهمیت عدالت ۱۳ عهد: با

وجوم مختلف درباره لفظ ((كان (( در جمله : ((كيف نكلم من كان فى المهد صبيا(( سخن گفتن عيسى (عليه السلام ) در گهواره با مردم :((قال انى عبدالله ...(( تقرير حجتى

وجوم مختلف درباره لفظ ((كان (( در جمله : ((كيف نكلم من كان فى المهد صبيا(( سخن گفتن عيسى (عليه السلام ) در گهواره با مردم :((قال انى عبدالله ...(( تقرير حجتى

فروختن او و تنها گذاردن بن يامين و سوء سلوك آنها با او بود بطوريكه جرئت سخن گفتن با آنها را بطور عادى نداشت و با آنها نمى‌نشست و غذا نميخورد و مقصود سرزنش

بپردازيد. آمَنَّا ... تَوَكَّلْنا ... فَسَتَعْلَمُونَ‌ ... 8- قاطع و استوار سخن گفتن رهبر جامعه اسلامى، سبب دلگرمى خودى‌ها و دلهره بيگانگان مى‌شود. قُلْ هُوَ

ومعاندين مراعات مى نمودند خود را از مردم شمردن و متناسب با ميزان عقل مردم سخن گفتن ، از آداب انبياء (ع ) است در باطل و در حقى كه آميخته با باطل است ادب نيست

وجوم مختلف درباره لفظ ((كان (( در جمله : ((كيف نكلم من كان فى المهد صبيا(( سخن گفتن عيسى (عليه السلام ) در گهواره با مردم :((قال انى عبدالله ...(( تقرير حجتى

باشد، يعنى آنها به جاى پرستش فرشتگان، از شيطان پيروى مى‌كردند. 1- ادبِ سخن گفتن با خداوند را از فرشتگان بياموزيم. «سُبْحانَكَ أَنْتَ وَلِيُّنا» 2- تولّى

وجوم مختلف درباره لفظ ((كان (( در جمله : ((كيف نكلم من كان فى المهد صبيا(( سخن گفتن عيسى (عليه السلام ) در گهواره با مردم :((قال انى عبدالله ...(( تقرير حجتى

أجرهم مرّتین بما صبروا ... و إذا سمعوا اللّغو أعرضوا عنه) ۵ - رعایت ادب در سخن گفتن و پرهیز از بیهوده گویى، امرى ستوده و مورد توصیه خداوند (و إذا سمعوا اللّغو

وجوم مختلف درباره لفظ ((كان (( در جمله : ((كيف نكلم من كان فى المهد صبيا(( سخن گفتن عيسى (عليه السلام ) در گهواره با مردم :((قال انى عبدالله ...(( تقرير حجتى

نيروى خيال كاله را كوه و كوه را كاه مى‏بينند. [انبياء:5. در مجمع فرموده: اين سخن شخص متحير است كه آنچه شنيده مبهوش كرده گاهى مى‏گويد سحر است و گاهى شعر و گاهى

6- در دوزخ مجرمان يكديگر را مى‌شناسند، دنيا را به ياد مى‌آورند و قدرت سخن گفتن دارند. «يَتَحاجُّونَ‌- فَيَقُولُ» 7- سرانجام تقليدها و تبعيت‌هاى نابجا

بپردازيد. آمَنَّا ... تَوَكَّلْنا ... فَسَتَعْلَمُونَ‌ ... 8- قاطع و استوار سخن گفتن رهبر جامعه اسلامى، سبب دلگرمى خودى‌ها و دلهره بيگانگان مى‌شود. قُلْ هُوَ

به ((مسيح )) يهود و كلمه ((مسيح )) معناى كلمه ((عيسى )) اقوالى كه درباره سخن گفتن عيسى (ع )با مردم در سن كهولت ، گفته شده است مراد از ((تورات )) ((انجيل

دلسوزى نوح (ع ) براى پسرش در قالب استفسار از خداى تعالى و ادبى كه آنحضرت در سخن گفتن درباره پسرش ، در برابر احكم الحاكمين به كار برده است مراد از اينكه پسر

آله و سلم از راهى مى گذشت. دید ابوجهل و ابوسفیان در مکانى با یکدیگر مشغول سخن گفتن مى باشند. ابوجهل وقتى پیامبر را دید از روى مسخره خندید و به ابوسفیان گفت:

ستم كردند با من سخن مگوى كه آنها غرق شدنى هستند «و زير نظر ما و [به‌] وحى ما كِشتى را بساز، و در باره كسانى كه ستم كرده‌اند با من سخن مگوى، چرا كه آنان

دلسوزى نوح (ع ) براى پسرش در قالب استفسار از خداى تعالى و ادبى كه آنحضرت در سخن گفتن درباره پسرش ، در برابر احكم الحاكمين به كار برده است مراد از اينكه پسر

باخبار ائمه اطهار و مراد از قيام ايستادن در مقابل سلطان جائر و بى‌پروا سخن گفتن نيست چون اين عمل مخالف با حكم عقل و دستور شرع است بلكه مراد قيام بوظيفه

ومعاندين مراعات مى نمودند خود را از مردم شمردن و متناسب با ميزان عقل مردم سخن گفتن ، از آداب انبياء (ع ) است در باطل و در حقى كه آميخته با باطل است ادب نيست

دلسوزى نوح (ع ) براى پسرش در قالب استفسار از خداى تعالى و ادبى كه آنحضرت در سخن گفتن درباره پسرش ، در برابر احكم الحاكمين به كار برده است مراد از اينكه پسر

بقره آمده است: وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ‌ ... نجوا و در گوشى سخن گفتن مى‌تواند احكام متفاوتى داشته باشد از جمله: آنجا كه فاش شدن اسرار، به ضرر

فروختن او و تنها گذاردن بن يامين و سوء سلوك آنها با او بود بطوريكه جرئت سخن گفتن با آنها را بطور عادى نداشت و با آنها نمى‌نشست و غذا نميخورد و مقصود سرزنش

فروختن او و تنها گذاردن بن يامين و سوء سلوك آنها با او بود بطوريكه جرئت سخن گفتن با آنها را بطور عادى نداشت و با آنها نمى‌نشست و غذا نميخورد و مقصود سرزنش

كلام خدا را از درخت شنيد، نه آنكه تصور شود نعوذ باللّه كلام الهى مانند سخن گفتن خلق باشد كه احتياج و تركيب لازم آيد، و ذات سبحانى منزه است از جسميت و عوارضات

اشخاص مورد نظر آيه در قسمتى از آن روزنطق نكنند و سخن نگويند، ولى در بعض قسمت هاى ديگر آن روز براى سخن گفتن به آنان اجازه داده شود. اين نيز صحيح نيست ، زيرا

خداست. «تَعالى‌ جَدُّ رَبِّنا مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً» 4- سخن ناحق گفتن نشانه سفاهت است. «يَقُولُ سَفِيهُنا عَلَى اللَّهِ شَطَطاً» 5- جنّ از

خوش ندارد با آنان سخن بگوید. ۹ - فرمان خداوند به پیامبر(ص) مبنى بر اعلام این که او تحت ربوبیت خدا قرار دارد. (قل بلى و ربّى) ۱۰ - سخن گفتن همراه با اداى سوگند،

به ((مسيح )) يهود و كلمه ((مسيح )) معناى كلمه ((عيسى )) اقوالى كه درباره سخن گفتن عيسى (ع )با مردم در سن كهولت ، گفته شده است مراد از ((تورات )) ((انجيل

۱۸; هدایتگرى خدا ۲ دوستى: ملاک دوستى ۱۱ دین: نقش دین ۱۱ سخن: سخن عادلانه ۳، ۵; ملاک حقانیت سخن ۴ عدالت: ارزش عدالت ۴ فرزند: احکام فرزند ۱، ۶; انتساب اشتباهى

تكلم نميكنند از آنان و مردم مگر كسانيكه مأذون باشند از طرف خداوند در سخن گفتن و سخن صواب و خوب و بسزا گويند و در مجمع از امام صادق و در كافى از امام كاظم

خداست. «تَعالى‌ جَدُّ رَبِّنا مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً» 4- سخن ناحق گفتن نشانه سفاهت است. «يَقُولُ سَفِيهُنا عَلَى اللَّهِ شَطَطاً» 5- جنّ از

انسان، خود گواه امکان معاد و احیاى مجدد وى (أمّن یبدؤا الخلق ثمّ یعیده) سخن گفتن خداوند درباره «بدء» و پدید آوردن خلق در کنار مسأله معاد، مى تواند از آن جهت

سقیها ... فعقروها) بیان هشدار به ثمودیان، در مورد آب شربِ ناقه و آن گاه سخن گفتن از تکذیب و عقر، نشانگر آن است که انگیزه قوم ثمود از پى کردن ناقه، چشم داشت

براى منافق سه علامت است: علامت اوّل آنكه اگر سخن گويد دروغ گويد. اين كلام دو قسمت را شامل باشد، يكى سخن گفتن با خلق و ديگر گفتار دينى مانند الاسلام دينى

باخبار ائمه اطهار و مراد از قيام ايستادن در مقابل سلطان جائر و بى‌پروا سخن گفتن نيست چون اين عمل مخالف با حكم عقل و دستور شرع است بلكه مراد قيام بوظيفه

گواه صدق گفتار آنها دیده شده معمولا جنبه جسمانی داشته زنده کردن مردگان، سخن گفتن کودک نوزاد در گاهواره، و ... همه جنبه جسمی دارند و چشم و گوش انسان را تسخیر

دلسوزى نوح (ع ) براى پسرش در قالب استفسار از خداى تعالى و ادبى كه آنحضرت در سخن گفتن درباره پسرش ، در برابر احكم الحاكمين به كار برده است مراد از اينكه پسر

السّلام نقل نموده كه سرعت مشى بهاء مؤمن را ميبرد و كوتاه كن صوت خود را در وقت سخن گفتن و آنرا بيرون آور بقدريكه شنيده شود و بگوش گران نيايد و قمّى ره فرموده يعنى

دلسوزى نوح (ع ) براى پسرش در قالب استفسار از خداى تعالى و ادبى كه آنحضرت در سخن گفتن درباره پسرش ، در برابر احكم الحاكمين به كار برده است مراد از اينكه پسر

دلسوزى نوح (ع ) براى پسرش در قالب استفسار از خداى تعالى و ادبى كه آنحضرت در سخن گفتن درباره پسرش ، در برابر احكم الحاكمين به كار برده است مراد از اينكه پسر

إن أتبع إلا ما یوحى إلىّ) ۱۷ - پرهیز از محور قرار دادن جلب رضایت مردم و سخن گفتن بر وفق و تمایلات و خواسته هاى نفسانى آنان، از وظایف مهم و اساسى رهبران

آيات قبل، سخن از نار بود، در اين آيه سخن از نور است. در آيات قبل سخن از پيشگيرى بود، «قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً» در اين آيه، سخن از درمان است

است. اللَّهُ شَهِيدٌ بَيْنِي وَ ... هذَا الْقُرْآنُ‌ 4- براى مردم غافل، سخن گفتن از زاويه‌ى انذار مؤثّرتر است. «لِأُنْذِرَكُمْ» 5- رسالت حضرت محمد صلى الله

عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود: هنگامى كه اقامه نماز گفته شد سخن گفتن بر امام و تمامى حاضران در مسجد حرام مى‏شود، مگر در مورد تعيين و پيش انداختن

شما خيرخواهى كردم، ولى شما دلسوزان و خيرخواهان را دوست نداريد. احتمال دارد، سخن حضرت صالح، قبل از نزول عذاب و به عنوان اتمام حجّت باشد، و «1». تفسيرنمونه

السلام فرمود: رسول خدا (ص) فرموده: هر كس در ميان سخن برادر مسلمانش [كه مشغول سخن گفتن است‏] بدود و سخن او را ببرد مانند اين است كه روى او را خراشيده است

فرموده . ترجمه تفسير الميزان جلد ۲ صفحه ۲۶۴ اين طريقه قرآن كريم است در سخن گفتن با مردم ، و خود او تصريح مى فرمايد كه مساءله عظيم تر از آن توهم ها و خيالاتى

نافرمانيها دوستى زنان و دوستى دنيا و دوستى رياست و دوستى استراحت و دوستى‏ سخن گفتن و دوستى سرورى و ثروت منشعب گشت، و اينها هفت خصلت است كه همگى در دوستى دنيا

است. (فلمّا قضى زید منها وطرًا) ۲۳ - شایسته است که به هنگام سخن گفتن از مسایل جنسى، به کنایه سخن گفته شود و ادب کلام، مراعات گردد. (فلمّا قضى زید منها وطرًا)

شرف و مردى نيست، امر من بدست خود من است و تو را تنها از روى شرم داشتن از سخن گفتن در اين مقام، اختيار دادم. حضرت فرمود: آن زن را از او مى‏گيرند و با تازيانه

مردى كه جاريه‏اى به ميراث گذارد و آن كنيز فرزندى صغير از مولايش داشت كه در سخن گفتن روان و بليغ بود و گفت: مادرم را آزاد كردم، و خويشان پدرش بمنازعه و مخالفت

سپس بمن فرمود: اى ابا محمد: همانا سخن هيچ يك از مردم بر امام پوشيده نيست و نه سخن پرندگان و نه سخن چار پايان و نه سخن هيچ جاندارى، پس هر كه اين صفاترا نداشته

زنده شدن مردم براى حساب، و اشاره به بعضى از علامت هايش سخن رفته؛ كه يكى زلزلۀ زمين، و يكى ديگر سخن گفتن آن، از حوادثى است كه در آن رُخ داده. و اين سوره، هم

رسم است بزرگان همواره خدمتكاران و اعوان خود را با خود قاطى كرده ، و در سخن گفتن كلمه (ما) را بكار مى برند. و در تفسير عياشى در ذيل جمله «ذلك بانهم يكفرون

كه سرفه‏اى داشته باشد، ناگزير ميبايد سرفه كند. آيا مرا اجازه سخن گفتن ميدهى؟ امام فرمود: سخن بگوى، گفت: تا كى شما اين خرمن را ميكوبيد، و به اين سنگ پناه

نهايت مهربانى باشد. و آواز خود را بلند مكن در بالاى آواز ايشان (يعنى در وقت سخن گفتن، آواز خود را بلندتر از آواز پدر و مادر مگردان). و دست خويش را بالاى دست‏هاى

توانایى بر دروغ گفتن ندارد، چون در تمام عمر عادت به راستگوئى کرده است. و نیز بعضى آن را به معناى کسى مى دانند که عملش تصدیق کننده سخن و اعتقاد او است،

توانایى بر دروغ گفتن ندارد، چون در تمام عمر عادت به راستگوئى کرده است. و نیز بعضى آن را به معناى کسى مى دانند که عملش تصدیق کننده سخن و اعتقاد او است،

مختلف روان است ، كه اگر نمى بود نه انسان قدرت ديدن داشت ، و نه توانائى بر سخن گفتن و جويدن و بلعيدن غذا، و به تعبير ديگر بدون اين دو موضوع ظاهرا كوچك زندگى

مرگ داراى يكنوع حيات برزخى است مى فهمد و درك مى كند و اگر اجازه سخن گفتن داشته باشد سخن هم مى گويد. ۲ - در حديث ديگرى از اصبغ بن نباته از على (عليه السلام

همانگونه كه براى سخن گفتن معمولا گذشتن يكى دو سال از تولد لازم است در حالى كه مى دانيم حضرت مسيح ( عليه السلام ) در همان روزهاى نخستين زبان به سخن گشود، آنهم

على كثير من عباده المؤ منين (نمل - ۱۵). در جائى ديگر مخصوصا روى آگاهى از سخن گفتن حيوانات تكيه شده و به عنوان يك فضيلت بزرگ مطرح گرديده است : «يا ايها الناس

بلكه دويست هزار، فرمود: دويست هزار؟ عرضكردم: آرى و بلكه نصف دنيا، حضرت از سخن گفتن با من سكوت كرد و سپس فرمود: برايت آسانست كه همراه ما تا ينبع بيائى؟ گفتم:

تتمّه حديث «پس سعد عرض كرد كه: يا رسول اللَّه! آيا مرا دستورى مى‏دهى در سخن گفتن؟ فرمود: آرى. عرض كرد كه: اگر اين امر، در باب اين مال‏ها كه در ميان قوم

واسطه ، با آنان سخن مى گفتند چون رسول خدا مخاطب آيات بود و منظور مشركين بودند، و هيچ سخنى متوجه خود آن جناب نبود، و ناگهان در اين آيه سخن را متوجه شخص آن

از ذو القرنين سخن مى گويد ممكن است براى رعايت ادب در سخن بوده باشد، ادبى كه آميخته با ترك عجله و شتابزدگى است ، ادبى كه مفهومش دريافت سخن از خدا و سپس بيان

اشاره به پلكها نشده است ، و اين ظاهرا به دو علت است يكى اينكه نقش لبها براى سخن گفتن و غذا خوردن و ساير جهات به مراتب بيش از پلكها در مورد چشم است ، و ديگر

بشارت دهنده و گوينده سخن در آيه نخست خداوند است ، ولى در اينكه گوينده سخن در آيه سوم مورد بحث (قال كذلك قال ربك ) كيست ؟ بعضى آن را سخن فرشتگان مى دانند كه

خوددارى از عمل است ، مثلا صوم از خوردن ، و صوم از نوشيدن ، و از جماع و از سخن گفتن و راه رفتن و امثال آن به معناى خوددارى از آنها است ، و چه بسا در معناى

مى‏شود. * [زخرف:80]. نجوى راز گفتن و سرّ حديث مكتوم در نفس است آيه صريح است در اينكه خدا هم حديث نفس و سخن باطنى و هم راز گفتن را مى‏شنود و سخنى چنانكه گفته

است ، چون بدون واسطه با وى سخن گفته ، و موسى بدون واسطه سخن او را شنيده وجه فساد اين تفسير اين است كه : در اين جريان نيز سخن گفتن خداى تعالى بدون واسطه نبوده

طيبى خوددارى مكنيد، كه خوددارى از آن هم سوء است ، هم فحشاء، و هم بدون علم سخن گفتن ، (يعنى وهم تشريع ) و شما حق نداريد تشريع كنيد، يعنى چيزى را كه جزء دين

مى‏شود. * [زخرف:80]. نجوى راز گفتن و سرّ حديث مكتوم در نفس است آيه صريح است در اينكه خدا هم حديث نفس و سخن باطنى و هم راز گفتن را مى‏شنود و سخنى چنانكه گفته

و ريب در عقايد مردم بازداريد، و با زنان و بردگان خوش رفتارى كنيد، و در سخن گفتن صادق باشيد، و امانت را بصاحبش بازگردانيد، و بپادارندگان حق باشيد، زندگانى

خلعت مى‏پوشاند و او را امر مى‏فرمايد كه سخن گويد و مرا نيز مى‏فرمايد كه سخن گويم. پس من سخن مى‏گويم به وضع سخن گفتن آن حضرت. و هر آينه خدا خصلت‏هاى چند را

است. در نتيجه معناى آن اين مى شود: تو به زودى آنان را از طرز سخن گفتن شان خواهى شناخت. چون سخن ايشان، كنايه دار و تعريض گونه است. و اگر «لحن القول» را ظرف

نكند، پشت او را مجلسى براى سخن گفتن قرار ندهد (بلكه هنگامى كه به ديگرى مى رسد و مى خواهد با او سخن بگويد پياده شود و پس از اتمام سخن سوار شود)، در هر منزلى

حقيقت اين مطلب ترديد دارى دليلهاى بسيارى بر حقيقت آن هست و فايده اينگونه سخن گفتن اينست كه اگر شنونده واقعا ترديد دارد، به آن ادله رجوع كند، و اگر يقين دارد

هيچ فكرى و معطلى انجام ميدهد مانند افعاليكه از ملكات آدمى سر مى زند، چون سخن گفتن ، كه آدمى در سريع ترين اوقات ، هر حرف از حروف بيست و نه گانه را كه لازم

هوسانگيز سخن نگوئيد كه بيماردلان در شما طمع كنند (فلا تخضعن بالقول فيطمع الذى فى قلبه مرض ). بلكه به هنگام سخن گفتن ، جدى و خشك و بطور معمولى سخن بگوئيد،

فرياد كشيد. «نَعَقَ الْمُؤَذِنُ» صدايش را به اذان گفتن بلند كرد. [بقره:171]. حكايت كافران (در اينكه سخن پيامبران را مى‏شنوند و اعتنا نمى‏كنند) چنان است كه

بخصوص روزه گرفته است. ۵- و روزه وصال حرام است. ۶- و روزه صمت يعنى امساك در سخن گفتن- حرام است. ۷- و روزه نذر معصيت حرام است. ۸- و روزه دهر- يعنى همگى ايّام

لب قرار نداديم، تا به وسيله آن ها تواناى بر سخن گفتن شود، آن هم با وسعت دامنه اى كه دارد و به وسيله سخن گفتن، هر يك بر باطن و ضمير ديگرى آگاه گردد، علم

آن مى‏ديديد، و شجاعت‏ها كه از آن مشاهده مى‏كرديد)، و خاموش باشد بعد از سخن گفتن (يا آن سخنانى كه از آن مى‏شنيديد و علوم الهى و معارف نامتناهى كه از آن

قرآن در اين سوره ناسزا گفته و اين از ساحت كتاب آسمانى به دور است و ناسزا گفتن دليل بى منطقى است و گرنه احتياجى به ناسزا گوئى نيست مخصوصاً كه زن ابولهب

بنابراين قرآن كنيه مشهور او را آورده و عنوان كرده است .به قول بعضى غرض از ابولهب گفتن تحكم و اثبات آتش است براى او، الميزان اين قول را پسنديده است. اسم ابولهب

ترجمه Tabber requires Javascript to function. اما ستمگران آنها، این سخن (و آن فرمانها) را، بغیر آنچه به آنها گفته شده بود، تغییر دادند؛ از این‌رو بخاطر

نافرمانى‌شان بلايى از آسمان نازل كرديم اما كسانى كه ستم كرده بودند، [آن سخن را] به سخن ديگرى -غير از آنچه به ايشان گفته شده بود- تبديل كردند. و ما [نيز] بر

نيروى خيال كاله را كوه و كوه را كاه مى‏بينند. [انبياء:5. در مجمع فرموده: اين سخن شخص متحير است كه آنچه شنيده مبهوش كرده گاهى مى‏گويد سحر است و گاهى شعر و گاهى

مجالس شده است از جمله آداب تحيت ، و ورود در مجلس ، آداب دعوت به طعام ، آداب سخن گفتن با پيامبر (صلى اللّه عليه و آله ) و آداب جا دادن به تازه واردان مخصوصا

معنى كه گوش دل را برشنيدن حق ندارند. بُكْمٌ‌: گنگ و لال هستند از گفتن حق، به اين معنى كه سخن حق را بر زبان جارى نكنند. عُمْيٌ‌: كور و نابينا هستند، كه حق و

درباره سخن گفتن بدون علم ، ذيل آيه ۲۸ همين سوره نيز بحث كرده ايم . در آيات قرآن و روايات اسلامى روى اين مساله زياد تاكيد شده و مسلمانان به شدت از گفتن چيزهائى

عليه السلام عرض كرد: اى پروردگار! مرا رخصت مى‏دهى در سخن گفتن، تا سخن بگويم. خداى عز و جل فرمود: سخن بگو كه روح تو از روح من است يعنى چيز لطيف شريفى است

ويژگيهاى آن را نخواهند داشت . شاهد اين سخن آيات بعد از اين آيه است كه در حقيقت اجابت اين درخواست سليمان را منعكس ساخته و سخن از تسخير باد و شياطين مى گويد، و

نيروى خيال كاله را كوه و كوه را كاه مى‏بينند. [انبياء:5. در مجمع فرموده: اين سخن شخص متحير است كه آنچه شنيده مبهوش كرده گاهى مى‏گويد سحر است و گاهى شعر و گاهى

اين ذرات از گل آدم بيرون آمدند) آنها داراى عقل و شعور كافى براى شنيدن سخن و پاسخ گفتن بودند، در اين هنگام از طرف خداوند به آنها خطاب شد «الست بربكم »: «آيا

قلب آن جناب نازل كرد»، بيان كرده اند، كه بيشتر آنها گزاف گويى ، و بى دليل سخن گفتن است ، اينها خواسته اند امور غيبى را با حوادث مادى مقايسه نموده ، احكام

بتكده و مورد تقديس بود) قطع كرد، بتكده را ويران ساخت و بت را به شكست. از اين سخن معلوم مى‏شود كه بت عزّى از سنگ يا فلز بوده است. اين مطالب در مغازى واقدى نيز

صفحه ۱۴۴ از طرق مختلف با اين گمراهان بى ايمان سخن بگويد و راه عذر را از هر سو بر آنها ببندد. در آيه گذشته سخن از دعوت به تفكر، و نفى هر گونه عدم تعادل روحى

قرآن: ۲۸۲(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... (بر وزن وزر، و كتف) دروغ گفتن. صحاح و قاموس و اقرب و غيره هر دو وزن را مصدر گفته‏اند ولى استعمال قرآن نشان

خدا ۴; اهمیت رضایت خدا ۴; سرزنشهاى خدا ۱; عوامل غضب خدا ۵ سخن: اجتناب از سخن بى عمل ۲; سرزنش سخن بى عمل ۱ عمل: مبغوضیت مدعیان بى عمل ۳ لطف خدا: محرومان از

«مين» به معنى كذب. راغب در علت آن گفته: چون دروغ در اغلب تصوّر چيز بى‏حقيقت و گفتن آن با زبان است و صحيح است كه از كذب با تمنّى تعبير آورده شود. و از بعضى نقل

گيرد، كه احساس يكنوع وحشت در درون قلب خويش مى نمايد، تا آنجا كه به هنگام سخن گفتن لكنت زبان پيدا مى كند تفسير نمونه جلد ۷ صفحه ۸۷ و حتى گاهى حرف خود را فراموش

مى توانى سخن خود را به گوش كران برسانى يا كوران و كسانى را كه در ضلال مبين هستند هدايت كنى . تفسير: همنشين شياطين ! از آنجا كه در آيات پيشين سخن از دنياپرستانى

(صلى اللّه عليه و آله و سلم ) مشغول سخن گفتن بود و بيان آيات و احكام الهى مى كرد گاهى از او مى خواستند كمى با تانى سخن بگويد تا بتوانند مطالب را خوب درك

«فى صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ. مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ» نكره آمدن «صُحُف» نيز اين سخن را ت.ييد مى‏كند. با دست چه كسانى قرآن در اين سينه نوشته شده و مى‏شود؟ با دست

مَعْرُوفٌ‌: سخن نيكو مر فقير را، يعنى رد جميل، وَ مَغْفِرَةٌ: و درگذشت از درشتى با سائل يا وعده نيكو دادن كه مقترن باشد به وفا و عفو از اصرار سائل يا گفتن به اينكه

لباس و در طرز ازدواج و در طريقه خانه سازى و دكوربندى خانه و حتى در نحوه سخن گفتن و راه رفتن مى رسند و از خود هيچ استقلال و اراده اى ندارند، هر چه مى كنند

الله اليه و آله و سلم ) روايت كرده كه فرمود: وقتى خداى تعالى موسى را براى سخن گفتن با وى به كوه طور نزديك كرد، و به اين مقام قرب رسانيد، موسى پرسيد: پروردگارا

جلد ۲۴ صفحه ۲۹۱ يا اينكه ((توبه نصوح » آن است كه در آن سه شرط باشد: كم سخن گفتن كم خوردن ، و كم خوابيدن . يا اينكه «توبه نصوح » آن است كه تواءم با چشمى

اعراض از دروغ ۱ زور : مراد از زور ۱۲ سخن: آداب سخن ۱۱; اعراض از سخن لغو ۵، ۶، ۱۰; روش برخورد با سخن لغو ۵، ۶; عفت در سخن ۱۱ صفات: صفات پسندیده ۶ عمل: اعراض

سر و صدايى سخن مى‌گويند به گمان اين‌كه كسى آنها را نمى‌بيند و سخنشان را نمى‌شنود. قرآن، درباره علم خداوند به اسرار و نجواى مردم، چندين بار سخن به ميان آورده

ماضى باب ((ايحاء(( است كه به معناى گفتگوى پنهانى است ، و در قرآن كريم در سخن گفتن خداى تعالى با بعضى از مخلوقاتش استعمال مى شود كه : يا به طور الهام و افكندن

آيات گذشته سخن از منكران لجوجى در ميان بود كه بر كفر پافشارى داشتند، و خداوند آنها را به عذابها و كيفرهاى مختلف تهديد مى كند، در آيات مورد بحث سخن از مؤ منانى

تشریع حق ۱۸ خدا: افعال خدا ۱، ۴; حقانیت کلام خدا ۱۵; هدایتگرى خدا ۱۹ سخن: ملاک حقانیت سخن ۱۷ صراط مستقیم: هدایت به صراط مستقیم ۱۹ ظهار: آثار ظهار ۶، ۹، ۱۳;

واى بر من كه هلاك شدم. زودا که زاری سر دهد پس زودا كه به هلاكت و نابودى- و گفتن واى بر من- فرياد برآرد مرگ را فریاد خواهد داشت و هلاک خود را خواهد طلبید

عموميّت آيه و شمول آن محتاج به بيان نيست. 4- [نساء:124-123]. در اينجا روى سخن با مسلمين است و فرموده:نه با آرزوهاى شما كارى ساخته است نه با آرزوهاى اهل

صفحه ۱۵۴ كه به خدا سوگند تو امانت را ادا مى كنى ، صله رحم بجا مى آورى ، در سخن گفتن راستگو هستى . خديجه مى گويد: بعد از اين ماجرا ما به سراغ ورقة بن نوفل رفتيم

تنازعتم فى شىء(( كلمه ((نجوى (( به معناى سخن سرى است ، و اصل آن مصدر به معناى مناجات يعنى بيخ گوشى با يكديگر سخن گفتن است . كلمه ((مثلى (( مونث امثل است ،

است. «إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ» جلد 7 - صفحه 556 1- در قرآن، سخن از نفى ارزش شعر نيست، بلكه سخن از نفى شعر از پيامبر است. «وَ ما عَلَّمْناهُ الشِّعْرَ» 2-

بشود پس گفتن هم لازم ندارد همان اراده‌اش گفتن است كه تحقق در خارج از آن حاصل ميشود و فعل و قول و اراده و ايجاد و وجود همه از خداوند يك امر است از گفتن بشو

ما ياءتيهم من ذكر من ربهم محدث ...(( تجزيه و تحليل حقيقت و واقعيت ((كلام -سخن (( و بيان اينكه قديم بودن كلام متصورنيست آيا كلام از جهت كلام بودن ، فعل متكم

مى شود) به خطاب (شما چنين و چنان مى كنيد) براى تأكيد به مطلب، و رو در رو سخن گفتن است. «وَ الآخِرَةُ خَيرٌ وَ أَبْقَى»: كلمۀ «أبقى = باقى تر»، معمولا در

معمولا در اجتماع نفوذ و تسلط بيشترى دارد، و هر چند بعضى مى خواهند به هنگام سخن گفتن اين حقيقت روشن را انكار كنند اما وضع زندگى اجتماعى بشر كه با چشم مى بينيم

و يكى از مهم ترين موارد اختلاف اين است كه : تورات مى گويد: نداى موسى و سخن گفتن خدا از درخت با وى در سرزمين مدين ، قبل از حركت دادن خانواده اش به طرف مصر

مى فرمايد:((و رضى له قولا(( اشاره به اين معنادارد، و مى فهماند كه آن روز سخن گفتن منوط به اجازه است ، همچنانكه مى فرمايد: ((يوم يات لا تكلم نفس الا باذنه

و نه ناشى از خلقت. پناه بردن به خدا از خطرات، تنها با گفتن «اعوذ» حاصل نمى‌شود، بلكه علاوه بر گفتن، عمل نيز لازم است. چنانكه اهل بيت پيامبر عليهم السلام

دارد اين كار را كرده اگر بتها سخن ميگويند پس بپرسيد از آنها يعنى اگر بتها سخن نميگويند بت بزرگ اينكار را نكرده پس آنها سخن نگفتند و حضرت ابراهيم هم خلاف

قضاوت خدا ۱۹; قضاوت اخروى خدا ۱۶، ۱۷، ۱۹; قضاوت خدا ۲۰ دین: نقش دین ۱۱ سخن: سخن جاهلانه ۱۲ عقیده: مرجع عقیده دینى ۷ علما: عوامل سرزنش علماى دین ۱۸; کیفر

«فَاسْتَعِذْ بِاللهِ ...»: به خدا پناه ببر و خویشتن را در پناه او بدار. مراد گفتن: (أَعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ) به هنگام خواندن قرآن در نماز

برزخ] جز ده روز درنگ نکرده اید. آهسته با هم سخن مى‌گويند كه ده روز بيش نيارميده‌ايد. آهسته در میان خود سخن گویند که جز ده روز [در دنیا] به سر نبرده‌اید

مردم جستجو نمى كرد. هرگز سخن نمى گفت مگر در مورد امورى كه ثواب الهى را اميد داشت ، تفسير نمونه جلد ۲۴ صفحه ۳۷۹ در موقع سخن گفتن به قدرى نافذ الكلمه بود

اصطلاحى آن باشد که نوعى تحیّت گفتن است و احتمال دارد که معناى لغوى آن باشد. برداشت یاد شده بر اساس احتمال دوم است. ۳ - تحیّت گفتن با «سلام»، بهترین و شایسته ترین

آيات قرآنى متضمن آن است يك حقيقت است . اگر قرآن كريم سخن از معارف الهى دارد و اگر درباره فضايل اخلاقى سخن مى گويد و اگر احكامى درباره كليات عبادات و معاملات

إلیه رجعون) را بر زبان جارى کرد، حضرت فرمود: با گفتن «إنا للّه» اقرار به مالکیت خدا بر خود مى کنیم و با گفتن «إنا إلیه راجعون» بر هلاکت و مرگ خود اقرار داریم»

چيزى كه هست، سخن گفتن خدا با هر چيزى به حسب حال آن چيز و مناسب با آن است. و بنابراين، جمله مورد بحث، كه يكى از مواردى را كه خدا با موجودات سخن گفته، حكايت

خدا: نعمتهاى خدا ۷; نواهى خدا ۱۰ رفتار: پایه هاى رفتار ۲ سخن: ممنوعیّت سخن بدون علم ۱۲; نهى از سخن بدون علم ۱۰ شناخت: ابزار شناخت ۴، ۶، ۷ عقیده: شرایط عقیده

و كوتاه سخن اينكه : جمله ((انى انا ربك فاخلع نعليك ...(( موسى را متوجه مى كند به اينكه موقفى كه دارد موقف حضور و مقام مشافهه (رو در رو سخن گفتن ) است و

بشود پس گفتن هم لازم ندارد همان اراده‌اش گفتن است كه تحقق در خارج از آن حاصل ميشود و فعل و قول و اراده و ايجاد و وجود همه از خداوند يك امر است از گفتن بشو

«لم یبد» قرار گرفته، مى توان گفت: مراد از «قول» ابراز کردن آن و آشکارا گفتن آن سخن است، نه آن که در دل خویش و زیر لب گفته باشد. ۱۵- «عن الرضا(ع) فى قول الله:

دارد. يعنى مى تواند خوب حرف بزند، اما حرف خوبى ندارد كه بزند. در نتيجه، از سخن گفتن عاجز می ماند. نمى تواند سخنى بگويد، كه حافظ جهات معنا، و حاكى از جمال صورت

و کمکهای او سخن می‌گوید: «تنها تو را می‌پرستم و تنها از تو یاری می‌جویم» (إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ). در واقع آیات گذشته سخن از توحید ذات

تمسك ننمودم ، و اگر به جاى تعبير از لفظ موسى ، به غايب تعبير كرد، از باب سخن گفتن رعيت در برابر سلطان است كه با اينكه در برابر او قرار دارد مى گويد: ((فرمايش

(عليه السلام ) مى خوانيم : «اسماع الاصم من غير تصخر صدقة هـنـيئة »: «بلند سخن گفتن آنچنان كه شخص ناشنوا بشنود مشروط بر اينكه تواءم با اظهار ناراحتى نباشد

ما ياءتيهم من ذكر من ربهم محدث ...(( تجزيه و تحليل حقيقت و واقعيت ((كلام -سخن (( و بيان اينكه قديم بودن كلام متصورنيست آيا كلام از جهت كلام بودن ، فعل متكم

حجابى كه تمام اين فاصله را در برگيرد بايد بسيار ضخيم باشد، و طبيعى است سخن گفتن از پشت چنين حجاب كمترين اثرى نخواهد داشت . جمله « فاعمل اننا عاملون » ممكن

بآنچه ميكنيد آگاه است‌ اى كسانى كه ايمان آورديد وقتى سخن سرّى گوئيد با پيغمبر پس مقدّم داريد پيش از سخن سرّيتان صدقه‌اى را اين بهتر است براى شما و پاكيزه‌تر

اللّه فقتله على(ع); امام باقر(ع) درباره سخن خداوند«یقول أهلکت مالاً لبداً» روایت شده که فرمود: گوینده این سخن عمرو بن عبدود بود، آن زمان که حضرت على بن ابى طالب(ع)

((تخافت (( به اين معنا است كه عده اى با يكديگر آهسته صحبت كنند، و اين آهسته سخن گفتن در اهل محشر به خاطر هول مطلع و فزعى است كه به ايشان دست مى دهد، و جمله

و آن مور متوجه شد و اين سخن را گفت و حضرت شنيد و او را احضار كرد و فرمود مگر نميدانى من پيغمبرم و بموجودى ظلم نميكنم كه اين سخن را گفتى عرض كرد ميدانم ولى

با او راز ميگويم ، آنچنان كه ديگر مجالى براى سخن گفتن با مخلوقين و نشست و برخاست با آنان برايش نماند، سخن خود و ملائكه ام را بگوشش ‍ مى شنوانم ، و با آن

را فهميده باشند كه اگر گوساله مزبور خداى ايشان و خداى موسى بود، قدرت بر سخن گفتن مى داشت و مردم را هدايت مى كرد، و چون اين سؤ ال بود كه چطور بنى اسرائيل

به خاطر پيمان شكنى، و كفر آنان به آيات خدا و كشتن پيامبران به ناحقّ، و گفتن اين سخن كه بر دلهاى ما پرده افتاده است (آنان را عقوبت كرديم) بلكه خداوند بر دل‌هاى

چهار هزار اسم مى‌باشد بنابر اختلاف روايات. و اين اسماء توقيفى است، يعنى در گفتن و اطلاق آن بر خداى تعالى، بايد دستور از پيغمبر يا امام رسيده باشد، نه آنكه

فرموده اگر با صداى بلند سخن بگويى خدا مى داند، و اگرآهسته بگويى ، و يا اصلا مخفى داشته باشى خدا مى داند، پس بلند و علنى سخن گفتن را قسم اول ، و آن دو صورت

چهار مرتبه لبيك گفتن باين نحو لبيك اللهم لبيك لبيك لا شريك لك لبيك پس بايد از رفث كه جماع است و فسوق كه دشنام و دروغ است و جدال كه گفتن نه بخدا و بلى بخدا

عزيز گفت: كودك چهارماهه چه داند و چگونه سخن گويد؟ يوسف عليه السّلام فرمود: خداى من قادر است بر آنكه او را به سخن آورد. در لطايف نقل نموده كه‌ «2» عزيز از

كرد ۱ - قرآن گفتگوى دوزخيان با بهشتيان را با جمله «نادى » كه معمولا براى سخن گفتن از دور است آورده و اين نشان مى دهد كه در ميان اين دو گروه فاصله بسيار زيادى

نيز علاء بن كامل روايت نموده شنيدم حضرت صادق عليه السّلام در اين آيه فرمود: گفتن نزد شب است: لا اله الّا اللّه وحده لا شريك له. له الملك و له الحمد يحيى و

و هم در ساير كـلمـات زبـان عـرب و غـيـر عرب ، اشخاص بزرگ گاهى به هنگام سخن گفتن از خويشتن ضـمـيـر «جـمـع » بـه كار مى برند، و اين به خاطر آن است كه آنها