روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۲۷۷
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
الحسين بن محمد عن المعلي بن محمد عن بعض اصحابه عن ابي بصير قال :
| الکافی جلد ۱ ش ۱۲۷۶ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۱۲۷۸ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۳۷۳
از ابى بصير كه گويد: مرا همسايهاى بود از كارمندان شاه و تنخواه بسيارى به دستش افتاد و رامشگرانى زنانه آماده ساخت و آنها را گرد هم فراهم مىكرد و جشن مىگرفت و مَى مينوشيد و مرا مىآزرد، من چند بار نزد خود او گله كردم و باز نايستاد و چون بر او بسيار باز گفتم: به من گفت: اى گوينده، من مردى گرفتار و بدبختم و تو مردى درستكار و بر كنار، اگر مرا نزد يار و رهبر خود ياد مىكردى، اميد داشتم كه خدا به كمك تو مرا دريابد در دلم افتاد كه براى او اين كار را بكنم و چون نزد امام صادق (ع) آمدم و حال او را ياد آور شدم. به من فرمود: چون برگشتى به كوفه به ديدن تو مىآيد و به او بگو جعفر بن محمد به تو مىگويد آنچه را اندر آن گرفتارى و انه و من براى تو ضامن بهشتم در نزد خدا، چون من به كوفه برگشتم با ديگران به ديدن من آمد، او را باز داشتم تا خانه تهى شد. سپس به او گفتم: اى دوست من، به راستى من تو را نزد امام صادق (ع) ياد آور شدم، به من فرمود: چون به كوفه برگشتى به ديدن تو مىآيد و به او بگو: جعفر بن محمد به تو مىگويد آنچه را در آن گرفتارى وانه و من نزد خدا براى تو ضامن بهشتم. گويد: پس از شنيدن اين پيغام گريست، سپس به من گفت: راستى امام صادق اين سخن را به تو گفت؟ من براى او سوگند ياد كردم كه او چنين فرمود، به من گفت: تو را بس است و رفت، چون چند روزى گذشت نزد من فرستاد و مرا خواست و چون رفتم ديدم پشت خانه خود (در خانه خود خ ل) برهنه است، به من گفت: اى ابا بصير نه به خدا چيزى ديگر در خانهام نمانده جز آن كه همه را بيرون انداختم و اكنون چنانچه بينى برهنهام. گويد: من نزد همكيشان خود رفتم و براى او جامهاى فراهم كرديم و چند روزى بيش نگذشت كه به دنبالم فرستاد و پيغام داد من بيمارم نزد من بيا، من نزد او رفت و آمد مىكردم و او را درمان مىنمودم تا مرگش رسيد و كنار او نشسته بودم كه جان مىداد، از هوش رفت و به هوش آمد و به من گفت: اى أبا بصير به خدا سرور تو براى من وفا كرد- رحمة الله عليه. چون به حج رفتم نزد امام صادق (ع) رفتم و از او اجازه خواستم و چون وارد شدم از درون خانه آغاز سخن كرد با من- يك پايم در صحن خانه و پاى ديگرم در آستانه بود كه- فرمود: اى ابا بصير ما براى رفيق تو وفا دارى كرديم.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۸۱
ابو بصير گويد: من همسايهاى داشتم كه پيرو سلطانى بود و (از راه رشوه و غصب و حرام) مالى بدست آورده بود، مجلسى براى زنان آوازه خوان آماده ميساخت و همگى نزدش انجمن ميكردند، خودش هم مى مينوشيد. من بارها بخودش شكايت بردم و گله كردم، ولى او دست برنداشت، چون پافشارى زياد كردم، بمن گفت: من مردى گرفتارم و تو مردى هستى بركنار و با عافيت، اگر حال مرا بصاحبت (امام صادق عليه السلام) عرضه كنى، اميدوارم خدا مرا هم بوسيله تو نجات بخشد، گفتار او در دلم تأثير كرد، چون خدمت امام صادق عليه السلام رسيدم، حال او را بيان كردم، حضرت بمن فرمود: چون بكوفه باز گردى، نزد تو آيد باو بگو جعفر بن محمد ميگويد: تو آنچه را بر سرش هستى واگذار، من بهشت را از خدا براى تو ضمانت ميكنم. چون بكوفه بازگشتم، او و ديگران نزد من آمدند، من او را نزد خود نگاهداشتم تا منزل خلوت شد آنگاه باو گفتم: اى مرد من حال ترا بحضرت ابى عبد اللَّه، جعفر بن محمد، امام صادق عليه السلام عرضكردم بمن فرمود: چون بكوفه بازگشتى نزد تو آيد، باو بگو جعفر بن محمد ميگويد: آنچه را بر سرش هستى واگذار، من بهشت را از خدا براى تو ضمانت ميكنم، او گريست و گفت: ترا بخدا امام صادق عليه السلام بتو چنين گفت؟ من سوگند ياد كردم كه او بمن چنين گفت، گفت ترا بس است (يعنى همين اندازه بر عهده تو بود و باقى بر عهده من) سپس برفت و بعد از چند روز نزد من فرستاد و مرا بخواست، چون برفتم ديدم پشت در خانه خود برهنه نشسته است، بمن گفت: ابا بصير! هر چه در منزل داشتم بيرون كردم (بصاحبانش رسانيدم و در راه خدا دادم حتى لباسهايم را) و اكنون چنانم كه ميبينى. ابو بصير گويد: من نزد دوستانم رفتم و پوشاكى برايش گرد آوردم، چند روز ديگر گذشت، دنبالم فرستاد كه من بيمارم، نزد من بيا، من نزدش رفتم و براى معالجه او در رفت و آمد بودم تا مرگش فرا رسيد، نزدش نشسته بودم كه جان مىداد، زمانى بيهوش شد و سپس بهوش آمد، و گفت: ابا بصير! صاحبت براى ما وفا كرد (امام صادق عليه السلام بضمانت خود وفا كرد) و سپس درگذشت- رحمت خدا بر او باد. چون حج گزاردم نزد امام صادق عليه السلام رسيدم و اجازه خواستم، چون خدمتش رفتم، هنوز يك پايم در صحن خانه و يك پايم در راه رو بود كه از داخل اتاق بىآنكه چيزى بگويم، فرمود. اى ابا بصير! ما براى رفيقت وفا كرديم.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۶۲۵
حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از بعضى از اصحاب خويش، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت: مرا همسايهاى بود كه پيروى پادشاه مىنمود و عامل ديوان بود، پس به مال بسيار رسيد و زنان و كنيزان خواننده را آماده نمود و همه را به نزد خود جمع مىكرد و شراب مىخورد و مرا آزار مىرسانيد. پس من چندين مرتبه شكايت او را به پيش خودش كردم و فايدهاى نداد و از آن كردار ناپسند باز نايستاد، چون بر او الحاح كردم و اصرار نمودم، به من گفت كه: اى مرد، من مردى هستم كه مبتلى شدهام به بعضى از امور و تو مردى هستى كه از اين بليّه خلاصى يافتهاى. پس اگر احوال مرا به صاحب خود (يعنى: جعفر بن محمد) عرضه دارى، اميد دارم كه خدا مرا به واسطه تو خلاصى دهد. پس اين حرف در دل من تأثيرى كرد و در دلم افتاد كه اين خدمت را از براى او بكنم. چون به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام رسيدم، حال او را براى آن حضرت ذكر كردم. حضرت فرمود: «چون به كوفه برگردى، البتّه به ديدن تو مىآيد، به او بگو كه: جعفر بن محمد مىگويد كه: وا گذار آنچه را كه تو بر آن هستى، و من از براى تو بر خدا بهشت را ضامن مىشوم». چون به كوفه برگشتم، از جمله كسانى كه به ديدن من آمدند او بود كه به نزد من آمد و من او را نگاه داشتم تا منزل من خلوت شد. بعد از آن به او گفتم كه: اى مرد، من احوال تو را از براى ابو عبداللَّه، حضرت جعفر بن محمد عليه السلام، ذكر كردم، به من فرمود كه: «چون به كوفه برگردى، البتّه به ديدن تو مىآيد، به او بگو كه: جعفر بن محمد مىگويد كه: واگذار آنچه را كه تو بر آن هستى و من از براى تو بر خدا بهشت را ضامن مىشوم». ابوبصير مىگويد كه: چون اين را شنيد، گريست. پس از روى تعجّب گفت: اللَّه، حضرت صادق اين سخن را به تو فرمود؟ ابو بصير مىگويد كه: من از براى او سوگند ياد نمودم كه آنچه گفتم به من فرمود. آن همسايه گفت كه: همين ثواب، تو را بس است و بيرون رفت. چون بعد از چند روزى شد، به نزد من فرستاد و مرا طلبيد، چون رفتم، ديدم كه برهنه در پشت خانه خود ايستاده به من گفت كه: اى ابو بصير، نه، به خدا سوگند كه در منزل من چيزى باقى نمانده، مگر آنكه آن را بيرون كردم و در راه خدا دادم و من چنانم كه تو مىبينى. ابو بصير مىگويد كه: پس من به سوى برادران خويش رفتم و از براى او جمع كردم آنچه او را به آن پوشانيدم. بعد از آن بيش از چند روز، كمى بر او نگذشت تا آنكه به سوى من فرستاد و پيغام داد كه من ناخوشم و به ديدن من بيا. من شروع كردم كه در نزد او تردّد مىنمودم و او را معاجله مىكردم تا آنكه آثار مرگ در او ظاهر شد و من در نزد او نشسته بودم و او در كار جان دادن بود كه او را بىهوشى دست داد، بعد از آن به هوش باز آمد و گفت كه: اى ابوبصير، صاحب و امام تو از براى ما به آنچه وعده كرده بود وفا فرمود. بعد از آن قبض روح او شد- خدا او را رحمت كند-.
و چون به حجّ مىرفتم، به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام آمدم و رخصت طلبيدم كه بر او داخل شوم، مرا رخصت دادند و چون بر آن حضرت داخل شدم، در اوّل مرتبه به من فرمود- و حال آنكه آن حضرت در اندران خانه تشريف داشت، و يك پاى من در صحن خانه و پاى ديگر در دهليز خانه آن حضرت بود- كه: «اى ابو بصير، از براى صاحب تو به آنچه ضامن شده بوديم، وفا نموديم».
