روایت:الکافی جلد ۲ ش ۴۵۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن علي بن الحكم عن عمر بن ابان عن ابي حمزه عن ابي جعفر ع قال قال علي بن الحسين ص :

إِنَّ اَلدُّنْيَا قَدِ اِرْتَحَلَتْ‏ مُدْبِرَةً وَ إِنَّ اَلْآخِرَةَ قَدِ اِرْتَحَلَتْ مُقْبِلَةً وَ لِكُلِّ وَاحِدَةٍ مِنْهُمَا بَنُونَ‏ فَكُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ اَلْآخِرَةِ وَ لاَ تَكُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ اَلدُّنْيَا أَلاَ وَ كُونُوا مِنَ اَلزَّاهِدِينَ فِي اَلدُّنْيَا اَلرَّاغِبِينَ فِي اَلْآخِرَةِ أَلاَ إِنَّ اَلزَّاهِدِينَ فِي اَلدُّنْيَا اِتَّخَذُوا اَلْأَرْضَ بِسَاطاً وَ اَلتُّرَابَ فِرَاشاً وَ اَلْمَاءَ طِيباً وَ قُرِّضُوا مِنَ اَلدُّنْيَا تَقْرِيضاً أَلاَ وَ مَنِ اِشْتَاقَ إِلَى‏ اَلْجَنَّةِ سَلاَ عَنِ اَلشَّهَوَاتِ‏ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ‏ اَلنَّارِ رَجَعَ عَنِ اَلْمُحَرَّمَاتِ‏ وَ مَنْ زَهِدَ فِي اَلدُّنْيَا هَانَتْ عَلَيْهِ اَلْمَصَائِبُ‏ أَلاَ إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً كَمَنْ رَأَى‏ أَهْلَ‏ اَلْجَنَّةِ فِي‏ اَلْجَنَّةِ مُخَلَّدِينَ وَ كَمَنْ رَأَى أَهْلَ‏ اَلنَّارِ فِي‏ اَلنَّارِ مُعَذَّبِينَ‏ شُرُورُهُمْ مَأْمُونَةٌ وَ قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ أَنْفُسُهُمْ عَفِيفَةٌ وَ حَوَائِجُهُمْ خَفِيفَةٌ صَبَرُوا أَيَّاماً قَلِيلَةً فَصَارُوا بِعُقْبَى رَاحَةٍ طَوِيلَةٍ أَمَّا اَللَّيْلَ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ‏ تَجْرِي دُمُوعُهُمْ عَلَى خُدُودِهِمْ وَ هُمْ يَجْأَرُونَ‏ إِلَى رَبِّهِمْ يَسْعَوْنَ فِي فَكَاكِ رِقَابِهِمْ‏ وَ أَمَّا اَلنَّهَارَ فَحُلَمَاءُ عُلَمَاءُ بَرَرَةٌ أَتْقِيَاءُ كَأَنَّهُمْ اَلْقِدَاحُ‏ قَدْ بَرَاهُمُ اَلْخَوْفُ مِنَ اَلْعِبَادَةِ يَنْظُرُ إِلَيْهِمُ اَلنَّاظِرُ فَيَقُولُ مَرْضَى‏ وَ مَا بِالْقَوْمِ مِنْ مَرَضٍ أَمْ خُولِطُوا فَقَدْ خَالَطَ اَلْقَوْمَ أَمْرٌ عَظِيمٌ‏ مِنْ ذِكْرِ اَلنَّارِ وَ مَا فِيهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۹۵

على بن الحسين (ع) فرمود: به راستى دنيا پشت كرده و مى‏رود و آخرت روى كرده و مى‏آيد و براى هر كدام فرزندانى است، شما از فرزندان آخرت باشيد و نباشيد از فرزندان دنيا، هلا از زاهدان در دنيا باشيد و از راغبين در آخرت، هلا زاهدان در دنيا، زمين را بستر كنند و خاك را زير سر نهند و آب بوى خوش و عطر آنها است و به خوبى دل از دنيا بريده‏اند. هر كه شوق بهشت دارد از شهوات دل بر دارد و هر كه از دوزخ هراسد، گرد محرمات نپلاسد و هر كه از دنيا روگردان است هر مصيبتى بر او آسان است. هلا به راستى براى خدا بنده‏هائى است كه چونان كسى كه اهل بهشت را در بهشت ديده جاويدانند و چونان كسى كه اهل دوزخ را در دوزخ ديده در عذابند، از بدى آنان آسوده باشند و دلشان غمنده است، روحى پارسا دارند و نيازى سبك و رسا، روزى اندك شكيبائى كردند و به سرانجامى كه آسايش طولانى دارد گرائيدند، اما در شب گام خود را در صف كنند و اشك بر گونه‏ ريزند و به پروردگارشان پناه برند و در آزاد شدن خود بكوشند و اما روز بردباران، دانشمندان، نيكان و متّقيان باشند گويا چوبه تيرى هستند كه ترس از خدا آنها را سر تا پا تراشيده و لاغر و نزار كرده از پرستش و عبادت، بيننده بدانها نگرد و گويد: بيمارانند و آن مردم را بيمارى نيست يا گويند: ديوانه‏اند؟ محققاً هراس بزرگى از ياد دوزخ و آنچه در آن است در نهاد آنها آميخته شد

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۹۸

على بن الحسين صلوات اللَّه عليهما فرمود دنيا پشت كرده كوچ ميكند و آخرت روى آورده مى‏آيد و براى هر يك از اين دو فرزندانى است، شما از فرزندان آخرت باشيد و از فرزندان دنيا نباشيد و از زاهدين در دنيا و راغبين در آخرت باشيد. همانا زاهدين در دنيا زمين را بستر خود گرفتند و خاك را فرش و آب را بوى خوش خود و خويشتن را از دنيا قيچى كردند. همانا هر كه مشتاق بهشت شود، از شهوتها فراموش كند و هر كه از دوزخ بترسد از محرمات رو گرداند و هر كه در دنيا زهد ورزد، مصيبتها بر او آسان شود. همانا خدا را بندگانى است كه گويا اهل بهشت را جاودان در بهشت ديده و اهل دوزخ را در دوزخ گرفتار عذاب ديده‏اند، مردم از شر آنها در امانند، دلشان غمگين است، عفت نفس دارند، حاجاتشان سبك است، چند روزى صبر كردند و باستراحت طولانى قيامت رسيدند. اما شب گامهايشان براى عبادت صف كشيده، اشكشان بر چهره جاريست و بپروردگار خويش پناه برند و براى آزادى خود (از آتش دوزخ) كوشش كنند. و اما روز خويشتن دارانى باشند، دانشمند، نيكوكار و پرهيزگار، در لاغرى مانند چوبه تيرى كه ترس از عبادت آنها را تراشيده، هر كه بآنها نگرد، گويد بيمارند- در صورتى كه بيمارى ندارند- يا گويند ديوانه‏اند، در صورتى كه بامر بزرگى كه ياد آتش دوزخ و وضع آنست گرفتارند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۴۱

از او، از على بن حكم، از عمر بن ابان، از ابوحمزه، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود: «حضرت على بن الحسين- صلوات اللَّه عليهما- فرمود كه: دنيا، بار بسته، پشت به شما نموده، و آخرت، بار بسته، رو به شما مى‏آيد. و هر يك از دنيا و آخرت را پسرانى چند هستند؛ يعنى كسانى كه به هر يك از اينها منسوبند؛ پس از جمله پسران آخرت و اهل آن باشيد، و از پسران دنيا و اهل آن مباشيد. و از جمله زاهدان در دنيا باشيد كه در آخرت رغبت دارند. و به درستى كه زاهدان در دنيا، زمين را فرش و خاك را فراش- يعنى رختخواب- خويش گردانيدند، و آب را داروى خوشبو فرا گرفتند، و به مقر امن جدايى از دنيا به غايت بريده شدند. و بدانيد كه هر كه به سوى بهشت مشتاق باشد، از خواهش‏هاى‏نفس بگذرد و عشقش به آنها تمام شود. و هر كه از آتش جهنّم بترسد، از محرّمات الهى باز گردد و رو به آن نرود. و هر كه در دنيا رغبت نداشته باشد، مصيبت‏هاى دنيا بر او سهل و آسان باشد. به درستى كه خدا را بندگانى چند هستند كه در يقين به امور آخرت، چون كسى هستند كه اهل بهشت را در بهشت مخلّد و جاويد ديده باشد، و مانند كسى هستند كه اهل دوزخ را در دوزخ معذّب ديده باشد. بدى‏هاى ايشان مأمون است كه مردم از آنها ايمن و در امانند، و دل‏هاى ايشان اندوهناك و نفس‏هاى ايشان با عفّت، و حاجت‏هاى ايشان در غايت آسانى و خفّت. چند روز كمى صبر كردند، پس به عاقبتِ نيكو كه خوشى و آسايش طولانى است منتقل شدند. امّا در شب مى‏ايستند و پاى‏هاى خود را به صف مى‏كشند- يعنى جفت مى‏كنند-، و قطرات آبِ ديده‏هاى ايشان بر رخسارهاى ايشان روان مى‏گردد، و ايشان به سوى پروردگار خويش تضرّع و زارى مى‏نمايند و فرياد و استغاثه مى‏كنند، و در آزادى تن و رهايى كردن خويش از آتش و قيد عذاب سعى و كوشش به جا مى‏آورند. و امّا در روز بردبارانى چندند، دانايان و نيكان وپرهيزگاران كه در باريكى و لاغرى شباهت به تيرها دارند، و خوف از عبادت، ايشان را تراشيده، و ناخن ترس، صفحه بدن ايشان را خراشيده است. آنكه به سوى ايشان نظر مى‏كند مى‏گويد كه: ايشان بيمارند، و حال آنكه با ايشان هيچ دردى نيست و بيمارى ندارند، يا مى‏گويد كه: ديوانه شده‏اند، و اين گروه را امر عظيمى آميخته، از ياد آتش جهنّم و آن‏چه در آن است».