نتایج جستجو

۲; نهى از قتل ۲۲ قصاص: احکام قصاص ۸، ۱۰، ۱۱، ۱۸، ۲۰; تشریع احکام قصاص ۱۶; حرمت افراط درقصاص ۱۰; عدالت در قصاص ۱۳; موانع افراط در قصاص ۱۴ محرمات ۱، ۱۰:

اهمیت عدالت ۱، ۲ عفو: ارزش عفو ۹; سختى عفو ۸ قصاص: ارزش قصاص ۵; شرایط قصاص ۲; عدالت در قصاص ۲; مشروعیت قصاص ۴ کافران: زمینه تجاوزگرى کافران ۳ مؤمنان: مصالح

(همانند قصاص) و امورى از آن بهتر معرفى شده (همانند عفو و گذشت). یعنى به پیروانت بگو: تا مى توانند آنچه بهتر است را انتخاب کنند و فى المثل عفو را بر قصاص (جز

معناى «کیفر کار خلاف» آمده است، و روى همین جهت، «معاقبة» به معناى کیفر دادن و قصاص کردن به کار مى رود، و گاه این واژه (معاقبة) به معنا تناوب در امرى نیز استعمال

هرگونه اقدام انتقام جویانه، مطرود است. احکام: ۵ ظالمان: انتقام از ظالمان ۱ قصاص: قصاص قبل از جنایت ۵ متجاوزان: انتقام از متجاوزان ۱ محرمات: ۵ مظلومان: استمداد

معناى «کیفر کار خلاف» آمده است، و روى همین جهت، «معاقبة» به معناى کیفر دادن و قصاص کردن به کار مى رود، و گاه این واژه (معاقبة) به معنا تناوب در امرى نیز استعمال

قوانین یکسان در قصاص* (و کتبنا علیهم فیها ان النفس بالنفس ... مصدقاً لما بین یدیه من التوریة) توصیف تورات به نور و هدایت و سپس بیان احکام قصاص مى رساند که

عفو: آثار عفو ۷; ارزش عفو ۸; پاداش عفو ۶، ۸; فلسفه تشویق به عفو ۱۴ قصاص: مماثلت در قصاص ۵ کارگزاران: مسؤولیت کارگزاران ۱۱ کیفر: عدالت در کیفر ۵ کینه: ارزش

نمى‌شود پس آن ظلم بعضى بندگان است بر بعضى در حقوق يكديگر. قصاص در عقبى سخت است به مرتبه‌اى كه نيست آن قصاص جراحت كردن به كاردها و نه به زدن تازيانه‌ها، لكن عذاب

است خدا. پس به كجا مى‏رويد؟!. * [بقره:179] آيه عجيبى است در بيان موقعيّت قصاص. كوتاه‏ترين جمله در جاهليّت در اين باره آن بود كه مى‏گفتند: «القتل انفى للقتل»

نشوید، و هیچ انسانی را که خداوند خون او را حرام داشته است نکشید مگر به حق [به قصاص یا حد]، این چنین به شما سفارش کرده است، باشد که اندیشه کنید بگو: بياييد آنچه

4 صفحه 587 بهيچ وجه جاى اعتراض و راه اشكالى بر آنها نيست چون حق داشتند كه قصاص يا تقاص نمايند و ذكر شد كه در بعضى از موارد راجح است بلى اشكال و اعتراض بر

بِالْأُذُن بِالْعَيْن الْعَيْن السّن بِالنّفْس بِالسّن النّفْس الْجُرُوح أَن قِصَاص فِيهَا در حال بارگیری...

بِالْأُذُن بِالْأَنْف السّن الْأَنْف بِالسّن بِالْعَيْن الْجُرُوح الْعَيْن قِصَاص فَمَن بِالنّفْس تَصَدّق النّفْس در حال بارگیری...

از آن آزاد كردن بنده يا طعام ده نفر فقير است. [مائده:45]. يعنى: هر كه از قصاص عفو كند آن عفو و تصدق كفاره گناهان اوست از امام صادق «عليه السلام» منقول

هم كه با هم دشمنند مجتمع گردند و اضرار ندارند. نزد بعضى همه حيوانات براى قصاص محشور شوند. عدالت خدا به مرتبه‌اى است كه در آن روز حق بى‌شاخ را از شاخ‌دار

حالتى كه ترسان و هراسان منتظر و مترصد مى‌بود كه دمبدم كسى او را طلبد براى قصاص، يا منتظر بود كه از جانب فرعون چه خبر آيد در باب قتل آن قبطى. فَإِذَا الَّذِي

مَعْدُودَات الْأَرْض يَمْلِک الّذِي ابْتَغَى إِلاّ يَأْتِيَنّکُم أُهِل کَفَر قِصَاص يَکْفُر تَوَلّى يَمْشِي مَلَکَت فَإِمّا إِنّه

الْبَيْت انْتَهَوْا تُحِلّوا مَرِيضا الْحُرُمَات الْکَعْبَة الْهُدَى يَعْلَم قِصَاص ذٰلِک فَإِن أَو لِلّه کَبِير آمَنُوا لِتَعْلَمُوا مِن أَن جَعَل اعْتَدَى

(پيامبركشى، قتل بستگان پيامبر و شبيخون زدن). «لَنُبَيِّتَنَّهُ وَ أَهْلَهُ» 9- قصاص، قانون عقلى و در تمام اديان آسمانى نيز بوده است. «لَنَقُولَنَّ لِوَلِيِّهِ»

4 صفحه 587 بهيچ وجه جاى اعتراض و راه اشكالى بر آنها نيست چون حق داشتند كه قصاص يا تقاص نمايند و ذكر شد كه در بعضى از موارد راجح است بلى اشكال و اعتراض بر

كه روز قيامت تمام حيوانات را حشر كنند به جهت قصاص كه گوسفند بى‌شاخ را شاخ دهند تا از گوسفند شاخ‌دار قصاص كند، اگر باو در دنيا شاخ خورده باشد. «1» و بعد

الْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ (180) بعد از حكم قصاص كه متعلّق به بدن است، حكم وصيت را كه تعلق دارد به مال بيان فرمايد: كُتِبَ

گرديد البتّه خدا يارى ميفرمايد او را و اگر خطائى از او سر زده باشد در مقام قصاص براى آنكه سهوا تجاوزى از حدّ نموده باشد يا آنكه عفو نكرده با آنكه عفو مستحبّ

شديدا برآشفت و گفت آيا كشتى نفس پاك و پاكيزه از گناهى را بدون مجوّز شرعى كه قصاص است و قتل نفس در مقابل قتل نفس واقع شود الحق كار ناشايسته و ناروا و منكرى

كرد و هرجا سكوت، موجب ذلّت مظلوم و تقويت ظلم است بايد فرياد زد. انتقام و قصاص، «حقّ» است و عفو و گذشت، «فضل». به فرموده‌ى حضرت على عليه السلام، بخشودن

ولى اين آيه درباره‌ى نصارى است كه تنها طبق انجيل حكم نمى‌كردند، (نه سكوت در قصاص و نه دين‌فروشى،) از اين رو فاسقند، چون از مرز حقّ بيرون رفته‌اند. جلد 2 -

جنگ را شروع نمايد مراعات احترام آن بر طرف ديگر لازم نيست «وَ الْحُرُماتُ قِصاصٌ» به طور عمومى ميرساند كه اگر كسى حرمت كسى را از بين ببرد و مراعات نكند،

- نياز فطرى و طبيعى انسان به سرگرمى سالم . ۳ - فرزند در سايه پدر. ۴ - نه قصاص و نه اتهام قبل از جنايت . ۵ - تلقين دشمن . نكته ها : قالَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي

- نياز فطرى و طبيعى انسان به سرگرمى سالم . ۳ - فرزند در سايه پدر. ۴ - نه قصاص و نه اتهام قبل از جنايت . ۵ - تلقين دشمن . نكته ها : قالُوا لَئِنْ أَكَلَهُ

حقوق نمايند به اهلش، و قرض دهند و سعى در حاجات مؤمنين كنند، دست ضعفا گيرند، قصاص نمايند ضررها را، و نجات دهند ايشان را از مهالك، متحمل زحمات ايشان شوند، و

گرديد البتّه خدا يارى ميفرمايد او را و اگر خطائى از او سر زده باشد در مقام قصاص براى آنكه سهوا تجاوزى از حدّ نموده باشد يا آنكه عفو نكرده با آنكه عفو مستحبّ

گرديد البتّه خدا يارى ميفرمايد او را و اگر خطائى از او سر زده باشد در مقام قصاص براى آنكه سهوا تجاوزى از حدّ نموده باشد يا آنكه عفو نكرده با آنكه عفو مستحبّ

از درون گرفتار عذاب وجدان است و هم از بيرون مورد انتقاد مردم و هم گرفتار قصاص و عدل مى‌شود و كامى نمى‌گيرد. «فَقَتَلَهُ فَأَصْبَحَ مِنَ الْخاسِرِينَ» 12-

گرديد البتّه خدا يارى ميفرمايد او را و اگر خطائى از او سر زده باشد در مقام قصاص براى آنكه سهوا تجاوزى از حدّ نموده باشد يا آنكه عفو نكرده با آنكه عفو مستحبّ

باشند به بهشت و جهنم در آيند تا آنكه انتقام آن ظلم را از او بكشم و از آن قصاص نمايم، بعد اين آيه تلاوت نمود: «الْيَوْمَ تُجْزى‌ كُلُّ نَفْسٍ». «2» قالُوا

خیر للصبرین . و اصبر) برداشت فوق، با توجه به این نکته است که در آیه قبل، قصاص و نیز صبر براى مؤمنان تجویز شده; ولى در این آیه براى شخص پیامبر(ص) تنها صبر

توحيد دعوت كند، وى گفت: خدايا من يك نفر از آنان را كشته‌ام، مى‌ترسم مرا به قصاص بكشند، برادرم را به همراه من بفرست؛ ولى على عليه السلام كه تعداد زيادى از

- نياز فطرى و طبيعى انسان به سرگرمى سالم . ۳ - فرزند در سايه پدر. ۴ - نه قصاص و نه اتهام قبل از جنايت . ۵ - تلقين دشمن . نكته ها : أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً

مقرّر است و كسيكه بغير حقّ و مظلوم كشته شود خداوند وارث و اختيار دار امر قصاص و خونخواه او را مسلّط فرموده بر قاتل بحكم شرعى كه ميتواند انتقام بكشد و عفو

حيات سياسى واجتماعى. «وَ لَكُمْ فِي الْقِصاصِ حَياةٌ» «5» اگر با اجراى حكم قصاص، عدالت برقرار كرديد، جامعه زنده است (وگرنه جامعه‌ى مرده‌اى داريد). 5. حيات

مفاد آن تسهيل امر روزه براى مؤ منين است مقايسه اى بين سياق آيات روزه با آيات قصاص و وصيت ويژگيهاى تعبير به ((يا ايها الذين آمنوا)) معناى لغوى ((صيام )) و ((صوم

الْقِصاصِ حَياةٌ» «3» حيات (سياسى و اجتماعى شما كه در سايه امنيّت بدست مى‌آيد) در قصاص و انتقام به حقّ است. 5. حيات قلبى و روحى. «لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا» (آيه

را مؤاخذه نكنند و پوست درخت حرم را به گردن خود مى‌آويزند، پس ايمن شوند از قصاص و هيچ كس متعرض كسى نشود، با وجود بر اين عرض تو را حلال دانند. حق تعالى ايشان

اعدام نميشود) باقى نمى ماند. وجه تسميه «قصاص » و بيان حكم عفو انتقال از قصاص به ديه و سخن كوتاه آنكه كلمه (قصاص ) مصدر از (قاص يقاص ) است و اين كلمه از

4 صفحه 587 بهيچ وجه جاى اعتراض و راه اشكالى بر آنها نيست چون حق داشتند كه قصاص يا تقاص نمايند و ذكر شد كه در بعضى از موارد راجح است بلى اشكال و اعتراض بر

فرداى آنروز در حاليكه حضرت خائف و مترصّد بود كه فرعونيان براى دستگيرى او و قصاص مقتولشان بيايند همان اسرائيلى ديروزى با قبطى ديگرى نزاع كرد و بحضرت استغاثه

شديدا برآشفت و گفت آيا كشتى نفس پاك و پاكيزه از گناهى را بدون مجوّز شرعى كه قصاص است و قتل نفس در مقابل قتل نفس واقع شود الحق كار ناشايسته و ناروا و منكرى

استماع اوامر قرآن نمايند و احسن امرين را اختيار كنند مانند اختيار عفو بر قصاص كه افضل از آنست‌ (وَ أَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‌) «1». 5- تبعيت حق

تحريم حلال، و نازل فرمود براى او در انجيل، مواعظ و امثال و حدود؛ و نبود در آن قصاص و نه احكام‌ «1» بحار الانوار جلد 27 از صفحه 29 ببعد تفسير اثنا عشرى، ج‌2،

باره حقوق مردم مسلمان همانا حقوقشان را در قصاص دست را به دست مى‏بريد اگر ضارب داراى دست بود، و پاى را بجاى دست قصاص مى‏كرد اگر دستى نداشت، پس گفتم: آيا ديه

أَنْفُسَكُمْ‌ به اين معنى است كه اگر كسى غير خود را بكشد، مقتول خواهد شد به جهت قصاص، پس او قاتل نفس خود باشد. يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ

فرمود: هر كه از قصاص هراسد، از ستم به مردم دست بدارد. حضرت صادق عليه السّلام فرمود: امير المؤمنين صلوات اللَّه عليه فرمود: هر كه از قصاص (و جزاى كردار)

نسبت به قتل عمد و خطا و جراحات و ديه و قصاص چيست؟ فرمود: در خطا مانند عمد نيست، در عمد قصاص است، و در جراحات نيز قصاص هست و در قتل خطا و جراحات آن حكم ديه

نيز نميكشند نفس محترمى را كه خداوند حرام فرموده قتل او را مگر بحق از قبيل قصاص و دفاع و در مقام اجراء حدود الهى و نيز زنا نميكنند خصوصا با محارم و از پيغمبر

4 صفحه 587 بهيچ وجه جاى اعتراض و راه اشكالى بر آنها نيست چون حق داشتند كه قصاص يا تقاص نمايند و ذكر شد كه در بعضى از موارد راجح است بلى اشكال و اعتراض بر

اين راى صواب نيست چون بنى هاشم نمى‌توانند قاتل او را زنده به بينند ناچار قصاص ميكنند و ميان شما و آنها نزاع ميشود و از دو طرف خون‌ريزى خواهد شد ديگرى برخواست

صادق عليه السّلام اين قول خداى عز و جل را پرسيدم: (هر كه انسانى را بجز براى قصاص انسانى بكشد، گويا همه مردم را كشته، و هر كه او را زنده كند گويا همه مردم

ميشنود نمى‏فهمد، تا يك سال انتظار كشند، اگر در خلال اين مدّت درگذشت، ضارب را قصاص مى‏كنند، و اگر نمرد و عقلش بازنگشت ضاربش را به دادن ديه مأخوذ دارند براى

كشته‏اى كه ولىّ او دو تن بودند، يكى او را بخشيد و ديگرى‏ قصاص خواست، حكم فرمود كه او را قصاص كنند و نيم ديه او را بورثه‏اش بپردازد.

استخوان ساعد اگر به عمد شكسته شود، آيا براى آنها أرش و تاوان است يا قصاص؟ فرمود: قصاص، گويد: عرض كردم: اگر بستگان ضارب ديه را دو چندان دهند چه؟ فرمود: اگر

بيفتد و باز برويد فرمود: قصاص ندارد، و مى‏بايد أرش بدهد، و نيز در باره مردى كه دستش را بشكنند و التيام يابد فرمود: مجرم قصاص نميشود، ليكن تاوان آن را بايد

مادر او زنده‏اند و داراى يك پسر است، فرزند ميگويد: من ميخواهم قاتل پدرم را قصاص كنم، و از پدر و مادر يكى گويد: من بخشيدم، و ديگرى (مادر) گويد: من دبه ميستانم؟

حكم چيست؟ فرمود: بايد ديه كامل بپردازد، و نبايد او را قصاص كرد، (قتل، قتل خطائى يا شبهه است لذا قصاص ندارد).

از خود دفاع كرده و در نتيجه ديوانه كشته شده است، چيزى بر عهده او نيست، نه قصاص و نه ديه، و ديه ديوانه را از بيت المال به ورثه او ميدهند، و فرمود: در صورتى

معاويه عجلى گويد: از امام باقر عليه السّلام پرسيدند: مردى كسى را كشت بعمد، و قصاص نشد و بيّنه بر او تمام نبود، ديوانه گشت و عقل خود را از دست داد، آنگاه جماعتى

خورده مى‏سپارند، و قصاص ميان مكاتبى كه مبلغى را پرداخته و بنده نمى‏باشد، و اگر چيزى از مبلغ نپرداخته، پس ميتوان او را در برابر عبد قصاص كرد يا اينكه مولايش

براى جهات ديگر، يا از روى غضب يا امرى از امور دنيا باشد، توبه‏اش آنست كه قصاص شود، و اگر كسى اطلاع ندارد كه او قاتل است، خود نزد اولياء مقتول برود و نزد

مقرّر است و كسيكه بغير حقّ و مظلوم كشته شود خداوند وارث و اختيار دار امر قصاص و خونخواه او را مسلّط فرموده بر قاتل بحكم شرعى كه ميتواند انتقام بكشد و عفو

هرگز تو ‌را‌ حكم‌ نخواهند قرار داد و حال‌ آنكه‌ فِيها حُكم‌ُ اللّه‌ِ ‌از‌ قصاص‌ و رجم‌ هست‌ و فرق‌ ‌بين‌ قوي‌ و ضعيف‌ و شريف‌ و وضيع‌ نگذارده‌ ثُم‌َّ يَتَوَلَّون‌َ

صفحه ۶ قصاص در مورد كشتگان - در آيه دوم - و وصيت به والدين و اقرباء - در آيه سوم ، و بين مساءله صيام - در آيه مورد بحث فرق است ، و آن اين است كه قصاص در قتلى

‌اينکه‌ جمله‌ ممكن‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌در‌ ‌آيه‌ سابقه‌ راجعه‌ بقضيه‌ رجم‌ ‌ يا ‌ قصاص‌ ‌باشد‌ چنانچه‌ گذشت‌ و ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ بقرينه‌ جلد 6 - صفحه 371 جمله‌

مفاد آن تسهيل امر روزه براى مؤ منين است مقايسه اى بين سياق آيات روزه با آيات قصاص و وصيت ويژگيهاى تعبير به ((يا ايها الذين آمنوا)) معناى لغوى ((صيام )) و ((صوم

ديگرى براى او گرفت و آن ديگر كودك را برد و معلوم نشد با او چه كرد، و دايه را قصاص نكنند حكم چيست؟ فرمود: ديه تمام است.

انگشتان رسد و استخوان نمايان شود، فرمود: يك دهم ديه انگشت است اگر مجروح نخواهد قصاص كند.

چنان در اختيار آنان نمى‏گذارند كه‏ هر بلائى خواستند بسر او بياورند، فقط براى قصاص و فورى گردنش را از بدن جدا كردن.

را ديه خواهند. و در روايتى آمده است كه هر گاه يكى از اولياء دم بخشيد، ديگر قصاص برداشته مى‏شود (و بايد آن ديگر بديه تن دردهد).

آنقدر او را كتك زده تا وى جان سپرده است فرمود: او را به اولياء مقتول دهند تا قصاص كنند، ولى بحال خود نگذارند تا هر كارى خواستند با وى براى تشفّى قلب انجام

اگر هر كدام را در يك وقت بطور متفرّق انجام داده، ابتدا همان طور به ترتيب قصاص مى‏شود، آنگاه او را مى‏كشند، و چنانچه يك ضرب در يك بار زده و چنين جناياتى

بود اقامه بيّنه كرد كه من گفتم: دور شو، دور شو! امير مؤمنان عليه السّلام قصاص را از او ردّ كرد و سپس فرمود: هر كس كه قبلا گفته باشد بپرهيزد و كنار رويد،

و دشمن را از خود دفع نموده و اين خود جبّار است. (يعنى قتلى كه ديه ندارد و قصاص در آن نيست).

كند و بسيارى هست كه آن را تجويز نمى كند. به خلاف انتقام اجتماعى، كه همان قصاص و انواع مؤاخذه ها است. چون تا آن جايى كه ما از سنن اجتماعى و قوانين موجود

مسلمين بيرون رود. اما قاتل كه تكليفش روشن است و در قصاص او حيات جامعه و تامين امنيت نفوس است ، و اگر حق قصاص به اولياى مقتول داده نشود قاتلان جسور و جرى مى

خدمات اجتماعى از قبيل بخشش و انفاق و احسان و جنگ و جهاد با دشمنان و قانون قصاص را در خود جاى داده است. در اين سوره آية الكرسى و آيه دين كه بزرگترين آيه

مؤنث به مؤنث. پس هر کس که از جانب برادر (دینی)اش [:ولیّ مقتول] چیزی (از حق قصاص یا خون‌بها) به او بخشیده شود (باید از گذشت ولیّ مقتول) به طور پسندیده پیروی

الْحُرُماتُ قِصاصٌ، فَمَنِ اعْتَدى‌ عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدى‌ عَلَيْكُمْ»، همه‌ى چيزهاى مورد احترام، قابل قصاص است. هر كس از

جدا (م‌) بتوبه‌ حد ساقط ميشود قبل‌ ‌از‌ وصول‌ بآن‌ لكن‌ حق‌ ‌النّاس‌ ‌از‌ قصاص‌ و ديه‌ بجاي‌ ‌خود‌ محفوظ ‌است‌. (م‌) ‌در‌ موضوع‌ دار بعضي‌ گفتند بايد حيّا

ملجم، امير المؤمنين (ع) را ضربت زد، آن حضرت به حسن فرمود: چون ابن ملجم را به قصاص من بكش و در كناسه كوفه گورش را بكن (عقيلى در باب طاق محمل سازى كوفه معرفى‏

غلام بازگرداند زيرا آن بر وى حلال نيست چون جان خود را با آن از آتش دوزخ و قصاص در قيامت خريدارى كرده است. گويد: عرض كردم: آيا بر آن بنده است كه اگر سال

مخالفت‌ نذر و عهد و يمين‌ كفاره‌ ‌در‌ قتل‌ نفس‌، جلد 17 - صفحه 79 تمكين‌ ‌از‌ قصاص‌ و ديه‌ و كفاره ‌در‌ ظلم‌ ترضيه‌ طرف‌، و ‌در‌ غصب‌ رد بصاحبش‌ ‌ يا ‌ رد مظالم‌

اللَّهُ‌: پس حكم كن ميان اهل كتاب به آنچه نازل فرموده بر تو از رجم و تسويه در قصاص. وَ لا تَتَّبِعْ أَهْواءَهُمْ عَمَّا جاءَكَ مِنَ الْحَقِ‌: و متابعت مكن آرزوهاى

برمى‏دارد و نيز بر مى‏دارد از ايشان غل‏ها و بندهايى كه بود بر ايشان، چون تعيين قصاص در قتل، بدون جواز عفو و ديه و غير آن از آنچه در زمان موسى عليه السلام بود

ايشانند. و مسلمانان برادرانند، كه خون‏هاى ايشان برابرى مى‏كند (و در باب قتل و قصاص همتاى يكديگرند و بر يكديگر زيادتى ندارند). و پست‏ترين ايشان به زنهار ايشان

جنبه‌ حق‌ ‌النّاس‌ نيست‌ و لذا ‌اگر‌ مالك‌ عفو كند ساقط نميشود چنانچه‌ ‌در‌ قصاص‌ ساقط ميشود بلكه‌ جنبه‌ حق‌ اللهي‌ ‌است‌ بلي‌ ‌اگر‌ توبه‌ كند قبل‌ الثبوت‌

موازين صادر نماى، بعد امام عليه السّلام به شريح تذكر داد كه مبادا حكمى در قصاص يا حدّى از حدود مردم و يا حقّى از حقوق الهى به اجرا گذارى جز اينكه قبلا با

حق‌ زكاة جلد 8 - صفحه 105 و واجب‌ النفقة حق‌ نفقه‌ و امثال‌ ‌آنها‌ مثل‌ حق‌ قصاص‌ و حق‌ ديه‌ و حق‌ كفارات‌ ‌ يا ‌ امانت‌ عرضي‌ مثل‌ اينكه‌ عيال‌ و بستگان‌

مادر را براى جلوگيرى از خشم، و صله رحم را براى نموّ و بيشتر گشتن جماعت، و قصاص را براى جلوگيرى از خون‏ريزى، و وفاى بنذر و عهد را بمنظور مورد غفران و آمرزش

شود، مگر آن كه از خودش بايد قصاص كرد، و هيچ پدرى به جاى فرزندش قصاص نمى شود، و هيچ فرزندى به جاى پدرش، كه جنايت كرده، قصاص نمى شود. و در تفسير قمى، در

زن به شكايت نزد رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) آمده قصاص خواست ، رسول خدا حكم به قصاص ميان آن دو كرد، خداى تعالى اين آيه را فرستاد: ((و لا تعجل بالقرآن

مفاد آن تسهيل امر روزه براى مؤ منين است مقايسه اى بين سياق آيات روزه با آيات قصاص و وصيت ويژگيهاى تعبير به ((يا ايها الذين آمنوا)) معناى لغوى ((صيام )) و ((صوم

پسر من صاحب اختيار امامت و صاحب اختيار خون منى، اگر بگذارى حق دارى و اگر قصاص كنى يك ضربت به جاى يك ضربت بزن و گناهى مورز. جابر گويد: امام باقر عليه السلام

بَيْنَ اَلرِّجَالِ وَ اَلنِّسَاءِ قِصَاصٌ إِلاَّ فِي اَلنَّفْسِ وَ لَيْسَ بَيْنَ اَلْأَحْرَارِ وَ اَلْمَمَالِيكِ قِصَاصٌ إِلاَّ فِي اَلنَّفْسِ عَمْداً وَ

اَلْعَبِيدِ وَ اَلْأَحْرَارِ قِصَاصٌ فِيمَا دُونَ اَلنَّفْسِ وَ لَيْسَ بَيْنَ‏ اَلْيَهُودِيِ‏ وَ اَلنَّصْرَانِيِ‏ وَ اَلْمَجُوسِيِ‏ قِصَاصٌ فِيمَا دُونَ اَلنَّفْسِ

رَوَاهُ‏ قُلْتُ لَهُ لَوْ أَنَّ رَجُلاً قُطِعَتْ يَدُهُ اَلْيُسْرَى فِي قِصَاصٍ فَسَرَقَ مَا يُصْنَعُ بِهِ قَالَ‏ فَقَالَ لاَ يُقْطَعُ وَ لاَ يُتْرَكُ بِغَيْرِ

گزارد) و هر كه بدعت‏گذارى را پناه دهد، و هر كه جز قاتل خود ديگرى را (بعنوان قصاص) بكشد، يا بزند ضارب خود را، و هر كه پدر و مادرش را لعنت كند. مردى عرضكرد:

اين است كه فرمود: اگر دروغ و خيانت در اصل حتمى باشد، بايد قصاص خيانتكار، ظلم و خيانتكار در قصاص مظلوم باشد. و واصل بن عطاء نوشت : بهترين سخنى كه در مسئله

كشد، و از مصر به سوى مدين فرار مى كند، چون ترس اين را داشته كه فرعونيان به قصاص آن مرد قبطى به قتلش برسانند سپس مدتى مقرر كه همان ده سال باشد، در مدين پيش

إِذَا مَسَّ شَيْ‏ءٌ مِنْ جَبْهَتِهِ اَلْأَرْضَ فِيمَا بَيْنَ حَاجِبَيْهِ وَ قُصَاصِ شَعْرِهِ فَقَدْ أَجْزَأَهُ عَنْهُ‏

القرناء: خداوند تمام اين جنبندگان را روز قيامت برمى انگيزاند و قصاص بعضى را از بعضى مى گيرد، حتى قصاص حيوانى كه شاخ نداشته و ديگرى بى جهت باو شاخ زده است از او

خدا را مگر به حق و حساب و هر كه به ستم كشته شود محققاً به ولى او تسلط (بر قصاص) داديم او اسراف نكند در كشتن به راستى كه او يارى شده است (۳۴) به مال يتيم

كَسَرَ يَدَ رَجُلٍ ثُمَّ بَرَأَتْ يَدُ اَلرَّجُلِ قَالَ لَيْسَ فِي هَذَا قِصَاصٌ وَ لَكِنْ يُعْطَى اَلْأَرْشَ‏

ايشانند، و مؤمنان برادرانند كه خون‏هاى ايشان برابرى مى‏كند (و درباب قتل و قصاص همتاى يكديگر و بر يكديگر زيادتى ندارند)، و ايشان، به منزله يك دست‏اند بر

أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلْمَرْأَةِ بَيْنَهَا وَ بَيْنَ اَلرَّجُلِ قِصَاصٌ قَالَ نَعَمْ فِي اَلْجِرَاحَاتِ حَتَّى تَبْلُغَ اَلثُّلُثَ سَوَاءً فَإِذَا

يَلْزَمُ مَوْلَى اَلْعَبْدِ قِصَاصُ جِرَاحَةِ عَبْدِهِ مِنْ قِيمَةِ دِيَتِهِ عَلَى حِسَابِ ذَلِكَ يَصِيرُ أَرْشَ اَلْجِرَاحَةِ وَ إِذَا جَرَحَ اَلْحُرُّ

مي‌كنند ‌هم‌ پدر ‌هم‌ مادر ‌هم‌ دكتر تمام‌ مسئول‌ هستند احكامش‌ مختلف‌ ‌است‌ قصاص‌ ديه كفاره عمد و خطاء مقتول‌ مؤمن‌ ‌باشد‌ ‌ يا ‌ كافر محقون‌ الدّم‌ ‌باشد‌

لَيْسَ فِي اَلْهَائِشَاتِ‏ عَقْلٌ وَ لاَ قِصَاصٌ وَ اَلْهَائِشَاتُ اَلْفَزْعَةُ تَقَعُ فِي اَللَّيْلِ فَيُشَجُّ اَلرَّجُلُ فِيهَا أَوْ يَقَعُ قَتِيلٌ لاَ

اِسْتَحْلِفْهُ فَقَالَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ لاَ يَمِينَ فِي حَدٍّ وَ لاَ قِصَاصَ فِي عَظْمٍ‏

اَلْجَبْهَةُ كُلُّهَا مِنْ قُصَاصِ شَعْرِ اَلرَّأْسِ إِلَى اَلْحَاجِبَيْنِ مَوْضِعُ اَلسُّجُودِ فَأَيُّمَا سَقَطَ مِنْ ذَلِكَ إِلَى اَلْأَرْضِ أَجْزَأَكَ

كَسَرَ يَدَ رَجُلٍ ثُمَّ بَرَأَتْ يَدُ اَلرَّجُلِ قَالَ لَيْسَ فِي هَذَا قِصَاصٌ وَ لَكِنْ يُعْطَى اَلْأَرْشَ‏

مَا دَارَتْ عَلَيْهِ اَلسَّبَّابَةُ وَ اَلْوُسْطَى وَ اَلْإِبْهَامُ مِنْ قُصَاصِ اَلرَّأْسِ إِلَى اَلذَّقَنِ وَ مَا جَرَتْ عَلَيْهِ اَلْإِصْبَعَانِ مِنَ

فَإِنَّ ذَلِكَ فِي بَدَنِهَا قَالَ وَ يُقَاصُّ مِنْهَا لِلْمَمَالِيكِ وَ لاَ قِصَاصَ بَيْنَ اَلْحُرِّ وَ اَلْعَبْدِ

آخِراً لِأَنَّهُ إِنَّمَا قَطَعَ يَدَ اَلرَّجُلِ اَلْأَخِيرِ وَ يَمِينُهُ قِصَاصٌ لِلرَّجُلِ اَلْأَوَّلِ قَالَ فَقُلْتُ إِنَ‏ عَلِيّاً ع‏ إِنَّمَا كَانَ يَقْطَعُ

يَضْرِبُهَا اَلرَّجُلُ فَتَسْقُطُ ثُمَّ تَنْبُتُ قَالَ لَيْسَ عَلَيْهِ قِصَاصٌ وَ عَلَيْهِ اَلْأَرْشُ‏ قَالَ‏ عَلِيٌ‏ وَ سُئِلَ‏ جَمِيلٌ‏ كَمِ اَلْأَرْشُ

عنوان : حدیث امام موسى كاظم (ع) در کتاب الكافي جلد ۳ كِتَابُ الزَّكَاة‏ بَابُ قِصَاصِ الزَّكَاةِ بِالدَّيْنِ‏ موضوعات :

وَ اَلسِّمْحَاقِ أَرْبَعَةٌ مِنَ اَلْإِبِلِ وَ اَلدَّامِيَةِ صُلْحٌ أَوْ قِصَاصٌ إِذَا كَانَ عَمْداً كَانَ دِيَةً أَوْ قِصَاصاً وَ إِذَا كَانَ خَطَأً كَانَ

أَوْجَبْتَ عَلَيْهِ اَلْقَضِيَّةَ وَ إِيَّاكَ أَنْ تُنَفِّذَ قَضِيَّةً فِي قِصَاصٍ أَوْ حَدٍّ مِنْ حُدُودِ اَللَّهِ أَوْ حَقٍّ مِنْ حُقُوقِ‏ اَلْمُسْلِمِينَ‏

مِنْهُ أَثِمَ‏ مَا دَارَتْ‏ عَلَيْهِ اَلْوُسْطَى وَ اَلْإِبْهَامُ مِنْ قُصَاصِ شَعْرِ اَلرَّأْسِ إِلَى اَلذَّقَنِ‏ وَ مَا جَرَتْ عَلَيْهِ اَلْإِصْبَعَانِ

معنى كيفر كار خلاف آمده است ، و روى همين جهت «معاقبة » به معنى كيفر دادن و قصاص كردن به كار مى رود، و گاه اين واژه (معاقبة ) به معنى «تناوب » در امرى نيز

آيه ۳۲ سوره ۱۹). (۵) قتل نفسى كه خدا آن را محترم دانسته مگر بحق (در مورد قصاص) زيرا خداى عز و جل ميفرمايد «كيفر او دوزخست و در آن جاودان باشد ... تا آخر

بخواهم او را به قتل برسانم كسى از من بدون شاهد نمى پذيرد و به عنوان قاتل قصاص مى شوم ، و اگر بيايم و آنچه را ديدم به عنوان شكايت بگويم هشتاد تازيانه بر

را بدست آورد، تا خونى هدر نرفته باشد، نظير آيه : «و لكم فى القصاص حيوه »، قصاص مايه زندگى شما است ، نه اينكه راستى راستى موسى عليه السلام با دم آنگاو بمرده

به اماكن مشرفه سبب استخلاص و برائت ذمه قاتل نمى شد، بلكه در هر صورت وى را قصاص مى نمودند». اين است معنى كشتن انسانها از نظر تورات تا چه رسد به كشتن پيامبران

» مانند فوكزه موسى فقضى عليه : «موسى ضربه اى بر او زد و او جان داد» (سوره قصاص آيه ۱۵). حتى بعضى از مفسران معانى «قضاء» را بالغ بر سيزده معنى در قرآن مجيد

كشته شد اشاره نموده ، و اظهار مى دارد مى ترسم مرا به جرم قتل نفس و به عنوان قصاص بكشند «وَ أَخِى هَارُونُ هُوَ أَفْصحُ مِنى لِساناً فَأَرْسِلْهُ مَعِىَ رِدْءاً

شود، به آن قصه مى گويند، و همچنين مجازاتى كه پشت سر جنايت انجام مى گردد، قصاص گفته مى شود و نيز به قيچى مقص (بر وزن پسر) مى گويند، چون موها را پشت سر هم

صورت زنا انجام گيرد، فاقد آن موافقت است. و همچنين، قتل نفس حرام و قتل نفس در قصاص، و نيز زدن يتيم از درِ ستمگرى، و زدن او از راه تأديب. پس در تمامى گناهان

تعلق‌ ميگيرد و ردّ ‌اينکه‌ قسم‌ حقوق‌ تمكين‌ ذي‌ الحق‌ ‌است‌ ‌که‌ خواست‌ قصاص‌ كند ‌ يا ‌ ديه‌ بگيرد ‌ يا ‌ عفو كند و ‌در‌ قتل‌ خطا بايد بنده‌اي‌ آزاد

تـعبير «بغير نفس » را دليل بر اين گرفته اند كه او بالغ بوده ، زيرا تـنها قصاص در حق بالغ جايز است ، ولى رويهم رفته نمى توان به طور قطع در اين زمينه با

كرده نمى كشند، مگر در يك حال و آن حالى است كه كشتن وى حق باشد، مثلا به عنوان قصاص و حد بوده باشد. و اينكه فرمود: «و لا يزنون » معنايش اين است كه : عباد رحمان

محسوب مى شود، قدرت بسيار وسيعى دارد، به اين معنى كه اگر نياز به شدت عمل و حتى قصاص و اجراى حدود باشد اين جمعيت اختيار دارند كه زير نظر حاكم شرع و متصديان حكومت

باشد، و از اينجا روشن مى شود كه هرگاه گناهى از آنان سر زند كه مستوجب حد و قصاص و تعزير باشد اجراى اين امور در حق آنها اشكالى ندارد، و همچنين امر به معروف

كارهاى خضر از نـظـر احـكـام الهـى و مـنـطـقـى بـحـث خـواهـيـم كـرد، و ايـراد قـصـاص قبل از جنايت را پاسخ خواهيم گفت . تـعبير به «خشينا» (ما ترسيديم كه در آينده