روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۳۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي الحسن بن محبوب عن ابي ولاد قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ قُتِلَ وَ لَهُ أَوْلاَدٌ صِغَارٌ وَ كِبَارٌ أَ رَأَيْتَ إِنْ عَفَا أَوْلاَدُهُ اَلْكِبَارُ فَقَالَ لاَ يُقْتَلُ وَ يَجُوزُ عَفْوُ اَلْكِبَارِ فِي حِصَصِهِمْ فَإِذَا كَبِرَ اَلصِّغَارُ كَانَ لَهُمْ أَنْ يَطْلُبُوا حَقَّهُمْ مِنَ اَلدِّيَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۲۷

و ابو ولّاد نيز گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم مردى كشته شده و فرزندانى دارد هم صغيرند و هم كبير، بفرمائيد اگر اولاد كبير او سهمشان را بخشيدند حكم چيست؟ فرمود: او را نمى‏كشند، و بخشش فرزندان كبير سهم خود را صحيح است، و نسبت به صغير بايد انتظار كشند تا كبير شود، و ميتوانند حقّ خود را ديه خواهند. و در روايتى آمده است كه هر گاه يكى از اولياء دم بخشيد، ديگر قصاص برداشته مى‏شود (و بايد آن ديگر بديه تن دردهد).