روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۷۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

الحسين بن محمد و محمد بن يحيي جميعا عن علي بن محمد بن سعد عن محمد بن مسلم عن احمد بن زكريا عن محمد بن خالد بن ميمون عن عبد الله بن سنان عن غياث بن ابراهيم عن ابي عبد الله ع قال :

مَا اِجْتَمَعَ ثَلاَثَةٌ مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ فَصَاعِداً إِلاَّ حَضَرَ مِنَ اَلْمَلاَئِكَةِ مِثْلُهُمْ فَإِنْ دَعَوْا بِخَيْرٍ أَمَّنُوا وَ إِنِ اِسْتَعَاذُوا مِنْ شَرٍّ دَعَوُا اَللَّهَ لِيَصْرِفَهُ عَنْهُمْ وَ إِنْ سَأَلُوا حَاجَةً تَشَفَّعُوا إِلَى اَللَّهِ وَ سَأَلُوهُ قَضَاءَهَا وَ مَا اِجْتَمَعَ ثَلاَثَةٌ مِنَ اَلْجَاحِدِينَ إِلاَّ حَضَرَهُمْ عَشَرَةُ أَضْعَافِهِمْ مِنَ اَلشَّيَاطِينِ فَإِنْ تَكَلَّمُوا تَكَلَّمَ اَلشَّيْطَانُ بِنَحْوِ كَلاَمِهِمْ وَ إِذَا ضَحِكُوا ضَحِكُوا مَعَهُمْ وَ إِذَا نَالُوا مِنْ أَوْلِيَاءِ اَللَّهِ نَالُوا مَعَهُمْ فَمَنِ اُبْتُلِيَ مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ بِهِمْ فَإِذَا خَاضُوا فِي ذَلِكَ‏ فَلْيَقُمْ وَ لاَ يَكُنْ شِرْكَ شَيْطَانٍ وَ لاَ جَلِيسَهُ فَإِنَّ غَضَبَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لاَ يَقُومُ لَهُ شَيْ‏ءٌ وَ لَعْنَتَهُ لاَ يَرُدُّهَا شَيْ‏ءٌ ثُمَّ قَالَ ص فَإِنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَلْيُنْكِرْ بِقَلْبِهِ وَ لْيَقُمْ وَ لَوْ حَلْبَ شَاةٍ أَوْ فُوَاقَ نَاقَةٍ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۵۵

از امام صادق (ع) كه فرمود: سه و بيشتر از مؤمنان گردهم نباشند جز آنكه به مانند آنها فرشته حاضر گردد، اگر دعاى خير كنند، آنها آمين گويند، و اگر از بدى پناه جويند، فرشته‏ها دعا كنند تا خدا بدى را از آنها بگرداند و اگر حاجتى خواهند، فرشته‏ها به درگاه خدا شفاعت كنند و از خدا بخواهند آن را بر آورد و فراهم نگردند، سه تن از منكران جز آنكه ده برابرشان شياطين با آنها حاضر شوند و اگر سخن گويند، آن شيطانها به مانند سخن آنها را گويند و اگر بخندند آن شيطانها با آنها بخندند و اگر عيب دوستان خدا كنند، آن شيطانها هم با آنها عيب كنند و اگر كسى از مؤمنان دچار مجلس آنها شد و در اين باره مشغول صحبت شدند بايد برخيزد و شريك و همنشين شيطان نشود، زيرا چيزى در برابر خشم خدا نايستد و چيزى لعنت خدا را بر نگرداند، سپس فرمود (ع) اگر نتواند برخاست، بايد از دل انكار كند و اگر چه به اندازه دوشيدن گوسفندى، يا راحت باش ميان دوشيدن شتر باشد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۶۹

امام صادق عليه السلام فرمود: هر گاه سه تن يا بيشتر از مؤمنين انجمن كنند، بهمان شماره از فرشتگان حاضر شوند، تا اگر آنها دعاى خيرى كنند فرشتگان آمين گويند و اگر از شرى پناهى جويند، فرشتگان دعا كنند تا خدا آن شر را از آنها بگرداند و اگر حاجتى سؤال كنند، نزد خدا شفاعت كنند و قضاى آن را از خدا بخواهند. و هر گاه سه تن از منكرين (ولايت آل محمد صلى اللَّه عليه و آله) يا بيشتر انجمن كنند ده برابر آنها از شياطين حاضر شوند تا اگر سخنى گويند شياطين هم مانند سخن آنها گويند و چون بخندند، شياطين هم بخندند، و هر گاه از اولياء خدا بدگوئى كنند، شياطين هم بدگوئى كنند. پس هر كس از مؤمنين كه گرفتار آنها شود، چون در اين مطالب وارد شدند بايد برخيزد و شريك و همنشين شيطان نشود، زيرا در برابر غضب خداى عز و جل چيزى ياراى مقاومت ندارد و لعنت خدا را چيزى باز نگرداند، سپس آن حضرت صلوات اللَّه عليه فرمود: و اگر نتواند بايد بدل انكار كند و برخيزد هر چند بقدر دوشيدن گوسفند و يا شترى باشد

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۷۳

حسين بن محمد، و محمد بن يحيى هر دو روايت كرده‏اند، از على بن سعيد، از محمد بن مسلم، از احمد بن‏زكريّا، از محمد بن خالد بن ميمون، از عبداللَّه بن سنان، از غياث بن ابراهيم، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «هرگز سه نفر از مؤمنان و بيشتر در جايى جمع نشده‏اند، مگر آنكه از فرشتگان، مانند ايشان در آنجا حاضر شده‏اند؛ پس اگر دعاى خيرى كنند و چيز خوبى را از خدا طلبند، فرشتگان آمين گويند، و اگر از بدى و ناخوشى به خدا پناه خواهند، ايشان خدا را مى‏خوانند و دعا مى‏كنند كه آن بلاى را از ايشان بگرداند، و اگر حاجتى را سؤال كنند، به سوى خدا شفاعت مى‏كنند و از آن جناب‏ مى‏خواهند كه آن حاجت را روا كند. و هرگز سه كس از منكران در جايى جمع نشده‏اند، مگر آنكه ده برابر ايشان از شياطين در آنجا حاضر مى‏شوند؛ پس اگر سخن گويند، شياطين به سخنى كه مانند سخن ايشان باشد تكلّم مى‏نمايند، و چون بخندند، با ايشان مى‏خندند، و چون در دوستان خدا افتند و در باب ايشان سخنان بد گويند، با ايشان موافقت كنند و در ايشان افتند؛ پس هر كه از مؤمنان به مصاحبت ايشان مبتلى شود، هرگاه در اين امر فرو روند، برخيزد، و شريك شيطان و همنشين او نباشد؛ زيرا كه چيزى تاب مقاومت با خشم خداى عز و جل [را] ندارد، و در برابر آن نمى‏تواند ايستاد، و هيچ چيز لعنت او را رد نمى‏توان نمود» پس آن حضرت- صلوات اللَّه عليه- فرمود كه: «اگر نتواند برخيزد، بايد در دل خويش انكار كند و برخيزد، و اگرچه به قدر دوشيدن گوسفند يا زمان ميان دو دوشيدن شتر باشد» (چه در وقت دوشيدن شتر اندك‏زمانى صبر مى‏كنند، و بچّه آن را سُر مى‏دهند كه شير خورد تا شتر به شير آيد).