روایت:الکافی جلد ۱ ش ۶۶۶

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن ابراهيم عن محمد بن عيسي عن الحسن بن محمد بن بشار قال حدثني شيخ من اهل قطيعه الربيع من العامه ببغداد ممن كان ينقل عنه قال :

قَالَ لِي قَدْ رَأَيْتُ بَعْضَ مَنْ يَقُولُونَ‏ بِفَضْلِهِ مِنْ أَهْلِ هَذَا اَلْبَيْتِ فَمَا رَأَيْتُ مِثْلَهُ قَطُّ فِي فَضْلِهِ وَ نُسُكِهِ فَقُلْتُ لَهُ مَنْ وَ كَيْفَ رَأَيْتَهُ قَالَ جُمِعْنَا أَيَّامَ‏ اَلسِّنْدِيِّ بْنِ شَاهَكَ‏ ثَمَانِينَ‏ رَجُلاً مِنَ اَلْوُجُوهِ اَلْمَنْسُوبِينَ إِلَى اَلْخَيْرِ فَأُدْخِلْنَا عَلَى‏ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ع‏ فَقَالَ لَنَا اَلسِّنْدِيُ‏ يَا هَؤُلاَءِ اُنْظُرُوا إِلَى هَذَا اَلرَّجُلِ هَلْ حَدَثَ بِهِ حَدَثٌ فَإِنَّ اَلنَّاسَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُ قَدْ فُعِلَ بِهِ وَ يُكْثِرُونَ‏ فِي ذَلِكَ وَ هَذَا مَنْزِلُهُ وَ فِرَاشُهُ مُوَسَّعٌ عَلَيْهِ غَيْرُ مُضَيَّقٍ وَ لَمْ يُرِدْ بِهِ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ سُوءاً وَ إِنَّمَا يَنْتَظِرُ بِهِ أَنْ يَقْدَمَ فَيُنَاظِرَ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ هَذَا هُوَ صَحِيحٌ مُوَسَّعٌ عَلَيْهِ فِي جَمِيعِ أُمُورِهِ فَسَلُوهُ قَالَ وَ نَحْنُ لَيْسَ لَنَا هَمٌّ إِلاَّ اَلنَّظَرُ إِلَى اَلرَّجُلِ وَ إِلَى فَضْلِهِ وَ سَمْتِهِ فَقَالَ‏ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ ع‏ أَمَّا مَا ذَكَرَ مِنَ اَلتَّوْسِعَةِ وَ مَا أَشْبَهَهَا فَهُوَ عَلَى مَا ذَكَرَ غَيْرَ أَنِّي أُخْبِرُكُمْ أَيُّهَا اَلنَّفَرُ أَنِّي قَدْ سُقِيتُ اَلسَّمَ‏ فِي سَبْعِ تَمَرَاتٍ‏ وَ أَنَا غَداً أَخْضَرُّ وَ بَعْدَ غَدٍ أَمُوتُ قَالَ فَنَظَرْتُ إِلَى‏ اَلسِّنْدِيِّ بْنِ شَاهَكَ‏ يَضْطَرِبُ وَ يَرْتَعِدُ مِثْلَ اَلسَّعَفَةِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۲۹۹

حسن بن محمد بن بشار گويد: يك شيخى از اهالى قطيعة الربيع (ناحيه آبادى در اطراف بغداد كه منصور عباسى به ربيع حاجت داده بود) از عامه بغداد كه مرجع نقل روايات و احاديث بود، به من گفت: من يكى از معروفترين به فضيلت از خاندان نبوت را را ديدم و هرگز در فضل و عبادت به مانند او نديدم، گفتم، چه كسى را ميگوئى؟ و چگونه او را ديدى؟ گفت زمان تصدى سندى بن شاهك ماها را كه هشتاد تن از موجهين خيرمند و موثق بغداد بوديم جمع كرد و به حضور موسى بن جعفر (ع) برد، سندى خودش به ما گفت اى آقايان همه خوب به اين مرد نگاه كنيد و ملاحظه‏ كنيد آيا ناگوارى و ناراحتى دارد؟ زيرا مردم معتقدند كه شكنجه مى‏شود و به او زهر خورانده‏اند و بسيار در اين باره سخن مى‏كنند. اين منزل و بستر او است كه در كمال آسايش است و بر او سختى و دشوارى نيست و امير المؤمنين (هارون) هيچ سوء قصدى در باره او ندارد و تنها در انتظار است كه از سفر برگردد و با او مناظره كند و اين خود صحيح و سالم است و در كمال آسايش در همه امور خود، از خود او پرسش كنيد، گويد، ما همه مقصدى نداشتيم جز ديدار آن مرد و درك فضل و سيماى گيرنده او، موسى بن جعفر فرمود: اما آنچه در باره وسعت امر زندگى و مانند آن مى‏گويد، چنان است كه مى‏گويد، جز اين كه من به شما جمعيت گزارش مى‏دهم كه با هفت دانه خرما مسموم شدم و فردا رنگم سبز مى‏شود و پس فردا خواهم مُرد، من نگاه كردم ديدم سندى بن شاهك پريشان شد و چون شاخه خرما به لرزه افتاد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۳۸۳

ابن بشار گويد: شيخى سنى از اهل قطيعة الربيع بغداد كه از او روايت نقل ميشد، بمن گفت: من يكى از اين خاندان (امامان شيعه) را كه فضيلتش زبانزد مردم بود، ديدم كه در فضيلت و عبادت مانند او هرگز نديده بودم گفتم: او كه بود و حالش را چگونه ديدى؟ گفت: در ايام زندانبانى سندى بن شاهك، ما را كه هشتاد تن از آبرومندان و نيكوكاران نزد مردم بوديم، جمع كرد، و بحضور موسى بن جعفر عليهما السلام برد (زمانى كه مسمومش كرده و هنوز اثر زهر در بدن مباركش هويدا نگشته بود) سندى بما گفت: باين مرد نگاه كنيد و ببينيد: آيا نسبت باو پيش آمدى رخ داده است؟ زيرا مردم گمان ميكنند كه چنين شده و اين سخن را بسيار ميگويند، اينست منزل و استراحتگاه او كه در كمال وسعت و بدون سختى و فشار است، امير المؤمنين‏

(هارون) نسبت باو سوء قصدى ندارد و فقط باين انتظار است كه امير المؤمنين از سفر برگردد و با او مناظره و مباحثه كند، او را مى‏بينيد كه صحيح و سالم و از همه چيز در وسعت است، شما از خود او بپرسيد.

شيخ سنى گويد: (منظره امام بقدرى ما را جذب كرده بود كه بسخن سندى توجهى نداشتيم) و هدفى جز ديدار او و نظر بفضل و هيئت جذاب او نداشتيم، لذا موسى بن جعفر عليهما السلام خودش فرمود: اما راجع بتوسعه زندگى و مانند آن آنچه ميگويد، چنانست كه ميگويد، ولى من بشما جمعيت خبر ميدهم كه در هفت دانه خرما بمن زهر داده‏اند و فردا رنگ من سبز مى‏شود و پس فردا مى‏ميرم. شيخ سنى گويد: من بسندى بن شاهك نگاه كردم، ديدم او مضطرب شد و مثل شاخه خرما ميلرزيد:

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۸۱۹

على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از حسن بن محمد بن بشّار روايت كرده است كه گفت: شيخى از سنّيان، كه از اهل قطيعة الرّبيع بود «۱» در بغداد، مرا خبر داد و از كسانى بود كه از ايشان نقل مى‏شد (يعنى: از معتبرين و عدول بود كه مردم بر او اعتماد داشتند و از او روايت مى‏كردند) و محمد مى‏گويد كه: آن شيخ، به من گفت كه: ديدم بعضى از آنان را كه شيعيان به فضل ايشان قائل‏اند از اهل بيت پيغمبر، پس هرگز مثل او را در فضل و عبادتى كه داشته نديدم. به آن شيخ گفتم كه: كه را ديدى؟ و او را چگونه ديدى؟ گفت كه: ايّام سندى بن شاهك ما را جمع نمود (يا در ايّام او ما را جمع كردند) و ما هشتاد مرد بوديم از مشاهير و اعيان كه به سوى خير و خوبى منسوب بوديم (كه همه كس ما را به خوبى ياد مى‏كردند)، بعد از آن ما را بر موسى بن جعفر عليه السلام داخل كردند، پس سندى به ما گفت كه: اى جماعت معتبرين، به سوى اين مرد نظر كنيد و ببينيد كه آيا آسيبى به او رسيده؟ زيرا كه مردم گمان مى‏كنند كه نسبت به او بدى و ناخوشى شده كه موجب هلاك و تلف اوست، و در اين باب بسيار سخن مى‏گويند، و اين منزل و فرش اوست كه مى‏بينيد، و بر او توسعه داده‏ايم و تنگ‏گيرى نمى‏كنيم، و امير المؤمنين (يعنى: هارون الرّشيد) نسبت به او بدى و ناخوشى را اراده ندارد، و او را براى همين نگاه داشته كه بيايد و با امير المؤمنين گفت‏وگو كند و صحبت بدارد، و اينك همان است كه مى‏بينيد، صحيح و سالم نشسته و هيچ ناخوشى ندارد، و در تمام امور خويش، توسعه دارد (كه در هيچ باب، بر او تنگ‏گيرى نشده)، پس از او بپرسيد. آن شيخ گفت كه: در تمام مجلس قصد و همّت ما مصروف بود در نظر كردن به سوى آن مرد و به سوى فضل و آثار خير و خوبى و نجابت كه در او ظاهر بود و ما را قصدى و همّتى غير از اين نبود. پس موسى بن جعفر عليه السلام فرمود كه: «امّا آنچه ذكر كرد از توسعه و آنچه مانند آن باشد، بر آن وضعى است كه ذكر كرد، مگر اين‏كه من شما را خبر مى‏دهم. اى گروه، كه مرا زهر خورانيده‏اند در هفت دانه خرما، و من فردا (محتضر مى‏شوم يا) رنگم سبز مى‏شود، و پس فردا مى‏ميرم». __________________________________________________ (۱). محلّى است در بغداد. (مترجم) آن شيخ گفت: پس نظر كردم به سوى سندى بن شاهك، ديدم كه مضطرب است و مانند شاخه درخت خرما مى‏لرزد.