روایت:الکافی جلد ۲ ش ۹۲۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن علي بن الحكم عن مالك بن عطيه عن يونس بن عمار قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنَّ هَذَا اَلَّذِي ظَهَرَ بِوَجْهِي يَزْعُمُ اَلنَّاسُ أَنَّ اَللَّهَ لَمْ يَبْتَلِ بِهِ عَبْداً لَهُ فِيهِ حَاجَةٌ قَالَ فَقَالَ لِي لَقَدْ كَانَ‏ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ‏ مُكَنَّعَ اَلْأَصَابِعِ فَكَانَ يَقُولُ هَكَذَا وَ يَمُدُّ يَدَيْهِ وَ يَقُولُ يََا قَوْمِ اِتَّبِعُوا اَلْمُرْسَلِينَ‏ ثُمَّ قَالَ لِي إِذَا كَانَ اَلثُّلُثُ‏ اَلْأَخِيرُ مِنَ اَللَّيْلِ فِي أَوَّلِهِ فَتَوَضَّ وَ قُمْ إِلَى صَلاَتِكَ اَلَّتِي تُصَلِّيهَا فَإِذَا كُنْتَ فِي اَلسَّجْدَةِ اَلْأَخِيرَةِ مِنَ اَلرَّكْعَتَيْنِ اَلْأُولَيَيْنِ فَقُلْ وَ أَنْتَ سَاجِدٌ يَا عَلِيُّ يَا عَظِيمُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا سَامِعَ اَلدَّعَوَاتِ يَا مُعْطِيَ اَلْخَيْرَاتِ صَلِّ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعْطِنِي مِنْ خَيْرِ اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ اِصْرِفْ عَنِّي مِنْ شَرِّ اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ اِذْهَبْ عَنِّي بِهَذَا اَلْوَجَعِ وَ تُسَمِّيهِ فَإِنَّهُ قَدْ غَاظَنِي وَ أَحْزَنَنِي وَ أَلِحَّ فِي اَلدُّعَاءِ قَالَ فَمَا وَصَلْتُ إِلَى‏ اَلْكُوفَةِ حَتَّى أَذْهَبَ اَللَّهُ بِهِ عَنِّي كُلَّهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۹۷

از يونس بن عمّار، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: اين درى كه به چهره من عيان شده است پندارند خدا بنده‏اى را كه به او حاجتى و توجّهى دارد بدان گرفتار نكند (آثارى كه بر چهره او عيان شده پيسى بوده و محتمل است كه خوره بوده است- از مجلسى ره). گويد: در پاسخ من فرمود: هر آينه مؤمنِ آل فرعون انگشت بريده بوده (از انگشتان خود چلاق بوده خ ل) و شيوه‏اش بوده كه چنين مى‏گفته و دستهاى خود را دراز مى‏كرد و مى‏گفت: اى مردم! از رسولانِ خدا پيروى كنيد، سپس به من فرمود: چون يك سوّم آخر شب شود، در آغاز آن وضوء ساز و برخيز نمازى را كه مى‏خواندى بخوان (يعنى نماز شبِ معمولى خود را) چون در سجده دوّم ركعت اوّل باشى، در حال بگو: اى على اى عظيم اى رحمان و اى رحيم اى شنونده دعاها اى بخشنده خيرات، رحمت فرست بر محمد و آل محمد و به من خيرِ دنيا و آخرت را عطا كن آنچه را كه تو خود اهل آنى، و بديهاى دنيا و آخرت را از من بگردان كه تو خود اهل آنى و اين درد را از من ببر (نام آن درد را به زبان آور) زيرا مرا خشمگين نموده و غمنده ساخته است. و بسيار در دعا اصرار كن، گويد: من هنوز به كوفه نرسيده بودم كه خدا همه آن درد را از من به كلّى برد و بهبودى يافتم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۵۸

يونس بن عمار (كه گويا لكه‏هاى پيسى بچهره‏اش پيدا شده بود) گويد: بامام صادق عليه السّلام عرضكردم: در باره آنچه در چهره من پيدا شده، مردم گمان ميكنند كه خدا بنده‏اى را كه باو توجهى دارد بآن مبتلا نكند. حضرت فرمود: بتحقيق كه مؤمن آل فرعون انگشتانش چلاق بود، و با دو دستش اشاره ميكرد و ميگفت: «اى مردم از رسولان خدا پيروى كنيد! سپس امام بمن فرمود: چون ثلث آخر شب فرا رسيد، در آغاز آن وضو بگير و بنمازى كه ميخوانى (نماز شب) برخيز، و چون در سجده دوم دو ركعت اول باشى، در حال سجده بگو. «اى على، اى عظيم، اى رحمان، اى رحيم، اى شنونده دعاها، اى بخشنده خيرات، بر محمد و آل محمد رحمت فرست و از خير دنيا و آخرت آنچه سزاوار بخشش تو است بما عطا كن! و از شر دنيا و آخرت آنچه سزاوار بخشش تو است از من بگردان، و اين درد را از من دور كن- و نام درد را ذكر كن- كه او مرا بخشم آورده و غمگين ساخته» و در دعا اصرار و پافشارى كن، يونس گويد: بكوفه نرسيدم بودم كه خدا همه آنها را از من دور كرد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۲۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از على بن حكم، از مالك بن عطيّه، از يونس بن عمّار روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عرض كردم كه: اين ناخوشى كه در روى من پيدا شده است- يعنى لكّه پيسى-، مردم چنان مى‏پندارند كه خدا بنده‏اى را كه از برايش در او حاجتى باشد، به آن مبتلى نگردانيده است. راوى مى‏گويدكه: حضرت فرمود كه: «مؤمن آل فرعون انگشتانش خشكيده و درهم كشيده بود، «۱» پس همچنين مى‏گفت و دست‏هاى خويش را مى‏كشيد و مى‏گفت: «يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ» «۲»؛ يعنى: اى گروه من! پيروى كنيد فرستادگان حضرت عيسى عليه السلام را». «۳» يونس مى‏گويد كه: بعد از آن، حضرت عليه السلام به من فرمود كه: «چون ثلث آخر از شب شود، در اوّل آن وضو بساز و بايست به سوى نمازى كه آن را به جا مى‏آورى (يعنى نماز شب) و چون در سجده آخر از دو ركعت اوّل باشى، بگو در حالتى كه در سجده هستى كه: يا عَلِىُّ يا عَظيمُ يا رَحْمنُ يا رَحيمُ يا سامِعَ الدَّعَواتِ يا مُعْطِىَ الْخَيْراتِ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَالِ مُحَمَّدٍ وَأَعْطِنى‏ مِنْ خَيْرِ الدُّنْيا وَالْاخِرَةِ ما أَنْتَ أَهْلُه وَأذْهِبْ عَنّى‏ هَذَا الْوَجَعَ، و آن درد را نام مى‏برى: فَانَّهُ قَدْ غاظَنى‏ وَأَحْزَنَنى‏. و در دعا الحاح و اصرار كن». راوى مى‏گويد كه: به كوفه نرسيده بودم كه خدا همه آن ناخوشى را از من برد و شفا يافتم. و ترجمه دعا اين است كه: «اى بلندمرتبه! و اى بزرگوار! اى بسيار بخشاينده! و اى مهربان! اى شنونده دعاها و اجابت‏كننده آنها! اى عطاكننده خوبى‏ها! رحمت فرست بر محمد و آل محمد، و عطا كن مرا از خوبى دنيا و آخرت، آن‏چه را كه تو سزاوار عطاى آنى، و بگردان از من از بدى دنيا و آخرت، آن‏چه را كه تو سزاوار گردانيدن آنى، و ببر از من اين درد را؛ زيرا كه آن مرا به خشم آورده و مرا اندوهناك گردانيده است». «۴» باب در بيان فضل و افزونى نفرات مسلمانان‏ __________________________________________________

(۱). و ظاهر، صاحب ياسين است، چنان كه در حديث سابق گذشت، و آن‏چه بعد از اين مذكور مى‏شود، از قول‏صاحب ياسين است نه مؤمن آل فرعون. (مترجم)
(۲). يس، ۲۰.
(۳). يعنى حضرت شمعون و دو كس ديگر از حواريّان، كه ايشان را صادقان و مصدقان مى‏گفتند، و يا پولس و يوحنّا، و غير از اين در نام ايشان گفته‏اند. (مترجم)
(۴). و در بعضى از نسخ كافى، به جاى هذا الوجع، بهذا الوجع مكتوب است، و در معنى تفاوتى به هم نمى‏رسد، وليكن در خواندن فرق مى‏كند؛ زيرا كه بنابر اوّل، بايد وَ اذْهِبْ- به فتح همزه و سكون ذال و كسر هاء و فتح عين وجع- خوانده شود، و بنابر نسخه بدل، به فتح واو و سقوط همزه و سكون ذال و فتح هاء و كسر عين وجع است. (مترجم)