روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۲۸۳

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد و علي بن ابراهيم عن ابيه جميعا عن ابي قتاده القمي عن ابي خالد الزبالي قال :

لَمَّا أُقْدِمَ‏ بِأَبِي اَلْحَسَنِ مُوسَى ع‏ عَلَى‏ اَلْمَهْدِيِ‏ اَلْقُدْمَةَ اَلْأُولَى نَزَلَ‏ زُبَالَةَ فَكُنْتُ أُحَدِّثُهُ فَرَآنِي مَغْمُوماً فَقَالَ لِي يَا أَبَا خَالِدٍ مَا لِي أَرَاكَ مَغْمُوماً فَقُلْتُ وَ كَيْفَ لاَ أَغْتَمُّ وَ أَنْتَ تُحْمَلُ إِلَى هَذِهِ اَلطَّاغِيَةِ وَ لاَ أَدْرِي مَا يُحْدِثُ فِيكَ فَقَالَ لَيْسَ عَلَيَّ بَأْسٌ إِذَا كَانَ شَهْرُ كَذَا وَ كَذَا وَ يَوْمُ كَذَا فَوَافِنِي‏ فِي أَوَّلِ اَلْمِيلِ‏ فَمَا كَانَ لِي هَمٌّ إِلاَّ إِحْصَاءَ اَلشُّهُورِ وَ اَلْأَيَّامِ حَتَّى كَانَ ذَلِكَ اَلْيَوْمُ فَوَافَيْتُ اَلْمِيلَ فَمَا زِلْتُ عِنْدَهُ حَتَّى كَادَتِ اَلشَّمْسُ أَنْ تَغِيبَ وَ وَسْوَسَ اَلشَّيْطَانُ فِي صَدْرِي وَ تَخَوَّفْتُ أَنْ أَشُكَّ فِيمَا قَالَ فَبَيْنَا أَنَا كَذَلِكَ إِذَا نَظَرْتُ إِلَى سَوَادٍ قَدْ أَقْبَلَ مِنْ نَاحِيَةِ اَلْعِرَاقِ‏ فَاسْتَقْبَلْتُهُمْ فَإِذَا أَبُو اَلْحَسَنِ ع‏ أَمَامَ اَلْقِطَارِ عَلَى بَغْلَةٍ فَقَالَ إِيهٍ‏ يَا أَبَا خَالِدٍ قُلْتُ لَبَّيْكَ يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ‏ فَقَالَ لاَ تَشُكَّنَّ وَدَّ اَلشَّيْطَانُ أَنَّكَ شَكَكْتَ فَقُلْتُ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي خَلَّصَكَ مِنْهُمْ فَقَالَ إِنَّ لِي إِلَيْهِمْ عَوْدَةً لاَ أَتَخَلَّصُ مِنْهُمْ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۳۸۵

ابى خالد زبالى گويد: چون دربار نخست امام كاظم (ع) را نزد مهدى عباسى آوردند در زباله منزل كرد، و من با آن حضرت گفتگو مى‏كردم و غمنده بودم، به من فرمود: اى ابا خالد چرا غمنده‏ات بينم؟ گفتم: چگونه غمنده نباشم و شما را نزد اين سركش مى‏برند و نمى‏دانم چه بر سر شما مى‏آيد؟ فرمود: در اين باره بر من باكى نيست، در فلان ماه در فلان روز در اول ميل (كه علامت منزل بوده) مرا ديدار كن، من همّى نداشتم جز شماره ماهها و روزها تا آن روز رسيد و من نزد آن ميل رفتم و پاى آن به سر بردم تا نزديك غروب آفتاب و شيطان در سينه‏ام وسوسه كرد و ترسيدم كه به شك افتم در آنچه امام فرموده بود. در اين ميان ديدم يك سياهى از سوى عراق مى‏آيد و من پيشواز آنها رفتم و ديدم ابو الحسن جلو قافله سوار استرى است، فرمود: آهاى ابا خالد، گفتم: لبيك يا ابن رسول الله، فرمود: مبادا شك كنى، شيطان دوست دارد كه تو شك كنى، گفتم: حمد خدا را كه تو را از دست آنها رها كرد، فرمود: مرا به آنها بازگشتى است كه از آنها رها نشوم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۸۷

ابو خالد زبالى گويد: چون موسى بن جعفر عليه السلام را در نخستين بار نزد مهدى عباسى ميبردند در زباله منزل كرد، من با او سخن مى‏گفتم. حضرت مرا اندوهگين ديد. فرمود: اى ابا خالد چرا ترا اندوهگين مى‏بينم؟ گفتم: چگونه اندوهگين نباشم، در صورتى كه شما را بسوى اين طغيانگر ميبرند و نميدانم چه بسرت مى‏آيد. فرمود: مرا باكى نيست، چون فلان ماه و فلان روز رسد، در سر يك ميلى خود را بمن برسان، پس از آن، من كارى جز شمردن ماهها و روزها نداشتم تا آن روز (كه امام فرموده بود) فرا رسيد. خود را بسر يك ميلى رسانيدم و آنجا بودم تا نزديك بود خورشيد غروب كند، شيطان در دلم وسوسه كرد و ترسيدم در آنچه امام فرموده شك كنم. كه ناگاه يك سياهى را ديدم از طرف عراق پيش مى‏آيد، من به پيشوازشان رفتم. ديدم حضرت ابو الحسن (موسى بن جعفر) عليه السلام در جلو قافله بر استرى سوار است. بمن فرمود: آهاى ابا خالد [باز هم بگو اى ابا خالد!] عرضكردم: لبيك يا ابن رسول اللَّه فرمود: شك نكن، زيرا شيطان دوست دارد كه تو شك كنى، من عرضكردم: خدا را شكر كه شما را از چنگ آنها خلاص كرد، فرمود: مرا بار ديگر بسوى آنها بازگشتى است كه از چنگشان خلاص نشوم (و در زندان سندى بن شاهك‏ جان سپارم).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۶۳۷

چند نفر از اصحاب ما، از احمد بن محمد و على بن ابراهيم، از پدرش همه روايت كرده‏اند، از ابوقتاده قُمّى، از ابو خالد زُبالى كه گفت: چون ابوالحسن حضرت امام موسى عليه السلام را به نزد مهدى عبّاسى مى‏بردند، در مرتبه اول در منزل زُباله فرود آمد، و من با آن حضرت سخن مى‏گفتم، مرا اندوهناك ديد، فرمود كه: «اى ابوخالد، مرا چه مى‏شود كه تو را غمناك مى‏بينم؟» عرض كردم كه: چگونه غمناك نباشم با آن‏كه تو را مى‏برند به نزد اين طاغى (كه در طغيان از اندازه بيرون رفته) و نمى‏دانم كه در حقّ تو چه خواهد كرد؟ حضرت فرمود كه: «بر من باكى نيست و از او ضررى به من نمى‏رسد. چون فلان ماه و فلان روز بيايد، در ميل اوّل بيا به نزد من». ابوخالد مى‏گويد كه: مرا همّت و مقصودى نبود، مگر شمردن ماه‏ها و روزها تا آن‏كه آن روز كه وعده فرموده بود آمد، پس من در نزد آن ميل آمدم و متصّل در نزد آن بودم تا آن‏كه نزديك شد كه آفتاب غروب كند، و شيطان در سينه من وسوسه كرد و ترسيدم كه در آنچه حضرت فرموده شك كنم. ابوخالد مى‏گويد كه: در بين آن‏كه من همچنين پريشان بودم، ناگاه نظرم افتاد به سياهى كه از جانب عراق مى‏آمد، پس ايشان را استقبال كردم و رو به ايشان رفتم، ديدم كه امام موسى كاظم عليه السلام در جلو قافله بر استرى سوار است، فرمود كه: «ديگر بگو اى ابو خالد». عرض كرد: لبيّك، يا ابن رسول اللَّه به خدمت تو ايستاده‏ام. فرمود: «شك نكنى و شيطان دوست داشت كه تو شكّ آورى». پس عرض كردم كه: حمد از براى خدايى كه تو را از دست ايشان رهانيد. فرمود كه: «مرا به سوى ايشان يك برگشتن ديگر است كه از دست ايشان خلاصى نخواهم يافت».