نتایج جستجو

آیات شامل این کلمه «براء» (بر وزن سوار) مصدر و به معناى «تبرى» است; و در این گونه موارد معناى وصفى به طور مؤکد و مبالغه دارد (مانند زیدٌ عَدْلٌ) و چون

محدودیت علم انبیا ۱۴ اوّاه: مراد از اوّاه ۱۹ تبرى: اهمیّت تبرى ۱۰; تبرى از آزر ۹، ۱۶; تبرى از دشمنان خدا ۱۰; تبرى از مشرکان ۱۲ دشمنان: دشمنان خدا ۲، ۸، ۹،

پشیمانى: موانع پشیمانى ۶ تبرى: آثار تبرى از کفر ۲۴; آثار تبرى از گناه ۲۴; فطریت تبرى از عصیان ۲۰; فطریت تبرى از فسق ۲۰; فطریت تبرى از کفر ۲۰ تکامل: عوامل

آسمان ها ۱ انسان: گرایشهاى انسان ۸; ولىّ انسان ۷; یاور انسان ۷ تبرى: اهمیّت تبرى ۱۱; تبرى از دشمنان خدا ۱۱ حیات: منشأ حیات ۴، ۶ خدا: اختصاصات خدا ۱، ۷،

به توحید ۸ تبرى: تبرى از مشرکان ۱، ۶، ۸ ; وقت اعلام تبرى از مشرکان ۳ توبه: تشویق به توبه ۷ جنگ: جنگ با اسلام ۱۱ ; جنگ با خدا ۱۱ حج: اعلام تبرى در حج ۳ ;

به هارون(ع) ۳ تبرى: تبرى از فرعون ۱ توحید: اهمیت توحید ربوبى ۵ جادوگران فرعون: اقرار جادوگران فرعون ۳; ایمان جادوگران فرعون ۱، ۲، ۳; تبرّى جادوگران فرعون

انطاکیه ۹; شرک اهل انطاکیه ۵; عقیده اهل انطاکیه ۵، ۶، ۷، ۸، ۹ تبرى: تبرى از شرک ۲ حبیب نجار: تبرى حبیب نجار ۲; توحید عبادى حبیب نجار ۱، ۲; فضایل حبیب نجار ۱

شده، چنین چیزى را ابراز کرده باشند. انسان: عقیده انسان ۸; عمل انسان ۸ تبرى: تبرى از مشرکان خدا: تنزیه خدا ۳; گفتگوى خدا با ملائکه ۴ عبادت: عبادت غیرخدا

است که خداوند، در جهت منافع پیامبر(ص) نعمت شرح صدر را در اختیارش نهاد. تبرى: تبرى از غضب خدا ۴ خدا: تعالیم خدا ۲ ذکر: آثار ذکر ۴; ذکر شرح صدر محمد(ص) ۲;

علیم حکیم اسماء و صفات: حکیم ۷; علیم ۷ ایمان: اهمیت ایمان ۲; منشأ ایمان ۲ تبرى: تبرى از کفر ۴ تکامل: منشأ تکامل ۳ جامعه: منشأ تکامل جامعه ۳ خدا: آثار حکمت

الأقربین . و اخفض جناحک... فإن عصوک فقل إنّى برىءٌ ممّا تعملون) تبرى: اعلام تبرى از مشرکان ۱; تبرى از گناه ۳ خدا: اوامر خدا ۱; نقش خدا ۴ خویشاوندى: موانع خویشاوندى

بهشت ۱۸، ۱۹; نهرهاى بهشت ۱۹; وعده بهشت ۱۷ تبرى: آثار تبرى ۱۲، ۱۴، ۱۶; تبرى از دشمنان خدا ۶، ۱۲، ۱۴، ۱۶; تبرى از دشمنان محمد(ص) ۶، ۱۲، ۱۴، ۱۶ حزب الله :۲۶،

۵; آثار عبادت طاغوت ۳، ۸ قرآن: انذارهاى قرآن ۱۰; بشارتهاى قرآن ۱۰ مؤمنان: تبرى مؤمنان ۱; توبه مؤمنان ۴; صفات مؤمنان ۱، ۴ محمد(ص): رسالت محمد(ص) ۹ لباب النقول

لذا علما فرموده‌اند: لازم است بر كسى كه اسلام آورد، اينكه شهادتين گويد و تبرى جويد از هر دين باطلى سواى اسلام. قُلْ أَيُّ شَيْ‌ءٍ أَكْبَرُ شَهادَةً قُلِ

روش برخورد با بیگانگان ۵ پیشینه: آثار حسن پیشینه ۷; آثار سوء پیشینه ۸ تبرّى: تبرّى از افساد ۱ جامعه: اقدامات امنیتى در جامعه ۵; مسؤولیت رهبران جامعه ۵ خود:

افشاگرى یوسف(ع) ۲، ۵; پارگى پیراهن یوسف(ع) ۱۰، ۱۱، ۱۲; پیراهن یوسف(ع) ۱۳; تبرّى یوسف(ع) ۲; دفاع یوسف(ع) ۱، ۶; دلایل دروغگویى یوسف(ع) ۱۱; روش برخورد یوسف(ع)

پاداش: شرایط پاداش اخروى ۱۲; عدالت در پاداش ۱۳; عوامل ازدیاد پاداش ۱۱ تبرى: آثار تبرى از شرک ۵ تقرب: آثار تقرب ۷; اهمیت تقرب ۴; زمینه تقرب ۵ توحید: آثار توحید

احکام: ۱، ۲ استقامت: زمینه استقامت ۴ الگوگیرى: الگوگیرى از محمد(ص) ۳ تبرى: اهمیت تبرى از ظالمان ۱۱ خدا: عبرت از مواعظ خدا ۱۳; مواعظ خدا ۹، ۱۱ دین: تبلیغ

اقرار برادران یوسف ۱; برادران یوسف و یوسف(ع) ۲، ۳، ۵; بینش برادران یوسف ۵، ۷; تبرى برادران یوسف ۸; تهمتهاى برادران یوسف ۲، ۳، ۷، ۸; رذالت برادران یوسف ۱۱، ۱۲;

اسلام ۱۳ ; تاریخ صدر اسلام ۱۵ اعداد: عدد چهار ۱، ۳، ۴، ۱۰ امام على(ع): اعلام تبرى امام على(ع) ۱۵ ایمان: به توحید ۱۰ تذکر: قدرت خدا ۷ توبه: زمینه توبه ۲ جنگ:

سبب عدم جواز استغفار براى مشركين لغو بودن استغفار براى آنان است علت وجوب تبرى از دشمنان خدا، و اشاره به عموميت اين حكم وجه اينكه توبه (بازگشت ) خدا به

از وصول اين خبر بمولى الموالى فرمود اما آنكس كه تبرى جست از من مرد فقيهى بود در دين خود و اما آنكس كه تبرى نجست شتافت بسوى بهشت و قريب باين مضمون را نيز

مدرك، صفحه 396، حديث اوّل. تفسير اثنا عشرى، ج‌3، ص: 175 تبرى نمايند از او جميع انبيا و ائمه. 4- تبرى فرمايد از او حضرت جبّار جل جلاله. 5- قول خداى عزّ و جلّ:

عنايت و به وحى الهى تكلّم نمود با مردمان؛ و ممكن است صدور معجزه تكلم، به جهت تبرى ساحت قدس مريم و اثبات طهارت و برائت او بوده باشد. تتمه: مجاهد از مفسرين عامه

خود در ستايش خدا، كافر شدند به خداى به حق. يا معبودان به آنها كافر شوند و تبرى نمايند از آنها و گويند ما از عبادت شما بيزاريم، و اين‌ «1» كفاية الموحدين،

تَبَرَّأَ مِنه‌ُ (‌آيه‌ 114) و مسلما ‌اينکه‌ تبري‌ ‌در‌ زمان‌ جواني‌ ابراهيم‌ بوده‌ و اوائل‌ بعثت‌ ‌پس‌ مسلما ‌از‌ آزر تبري‌ كرده‌ و ديگر ‌در‌ حق‌ ‌او‌ استغفار

سبب عدم جواز استغفار براى مشركين لغو بودن استغفار براى آنان است علت وجوب تبرى از دشمنان خدا، و اشاره به عموميت اين حكم وجه اينكه توبه (بازگشت ) خدا به

آن، بنده كافر گردد. فرمود: اينكه بدعت گذارد چيزى را، پس دوستى نمايد بر آن و تبرى كند از كسى كه مخالفت آن نمايد. رفع شبهه: اگر كسى گويد: ابليس چگونه در آتش

فرا گرفته باشد نزد خداى تعالى پيمانى براى شفاعت، كه آن ايمان و عمل صالح و تبرى از غير خدا؛ چه اهليت شفاعت براى گناهكاران موقوف است بر آن يا مراد اذن الهى

نمى‌تواند براى نجات دوستانش از عذاب خدا راه نجاتى پيدا كند بلكه خودش هم از آنها تبرّى ميكند تا اينجا بيان حضرت ابراهيم عليه السّلام بود و انصافا قابل ملاحظه كسانى

غير آنها. 6- مسالمت در مقابل گفتار جهال و بطال. 7- تجنب از مجالست اشرار و تبرى از اخلاق ايشان. و البته چنانچه شخص عاقل لبيب تأمل نمايد در اين صفات، هر آينه

به كلمه توحيد گشودند و به اعتقاد تمام به وحدانيت الهى اعتراف و از كيش آباء تبرى جستند؛ آيه شريفه در باره آنها نازل شد: قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ

به كشتى سوار نمودند؛ تا چون بنشستند در آن كشتى و به ميان دريا رسيدند، خضر تبرى برداشته و پنهان از قوم، خَرَقَها: سوراخ كرد كشتى را به اين وجه كه لوحى از

فَهُوَ وَلِيُّهُمُ الْيَوْمَ‌: پس شيطان دوست و متولى كار ايشان است امروز، پس تبرى كنند بعضى از بعضى، و مسلم است روز قيامت شياطين توانائى ندارند نه در دفع عذاب

فقير وبيكارى نزد پيامبر آمد و تقاضاى كمك كرد. حضرت فرمود: آيا كسى در منزل تبرى دارد؟ يك نفر گفت: بله، او تبر را آورد و پيامبر چوبى كه در كنارش بود، دسته‌ى

عظيمه ظاهر شود به آنكه شمشير در ميان، و بعضى بعضى را بكشند و برخى از برخى تبرى كنند، در اين حال بر تو است كه متمسك شوى به اين اصلع طرف راست من، على بن ابى

چون بنده مؤمن گفت (هو) از تعطيل بيزار شد، چون گفت (اللّه) از گفتار فلاسفه تبرى نمود، به گفتن (احد) از طريقه بت‌پرستان و ثنويه تبرا نمود، به گفتن‌ (اللَّهُ

خاطر وعده‌اى بود كه به او داده بود، و چون فهميد كه حقّ‌پذير نيست، از او تبرّى جست و جدا شد. «فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ

امر فرمود كه آنها هم القاء عهد و رفع امان نمايند به تبع خدا و پيغمبر كه تبرّى فرمودند و در مجمع اين معنى را نسبت بروايت داده است و آيات آتيه هم شاهد مدعى

به رهبران فاسد، ملامت گناهكاران نسبت به شيطان، تنفّر معبودها از مشركان و تبّرىِ مجرمين از يكديگر كه درباره‌ى اين موارد، آيات فراوانى در قرآن به چشم مى‌خورد

تنها با زبان نيست، فروتنى در عمل نيز لازم است. «جَناحَكَ» 17- ميزان تولّى و تبرىّ، اطاعت از رسول خداست. «اتَّبَعَكَ‌- عَصَوْكَ» 18- تنفّر قلبى از كفر كافى

خداپرستى، ابتدا همچون آنها نشان مى‌دهد كه ستاره‌پرست شده است و سپس از اين عقيده، تبرّى مى‌جويد. «1» «1». انعام، 76- 78. جلد 8 - صفحه 44 1- در تبليغ، بايد با هر

خداپرستى، ابتدا همچون آنها نشان مى‌دهد كه ستاره‌پرست شده است و سپس از اين عقيده، تبرّى مى‌جويد. «1» «1». انعام، 76- 78. جلد 8 - صفحه 44 1- در تبليغ، بايد با هر

خداپرستى، ابتدا همچون آنها نشان مى‌دهد كه ستاره‌پرست شده است و سپس از اين عقيده، تبرّى مى‌جويد. «1» «1». انعام، 76- 78. جلد 8 - صفحه 44 1- در تبليغ، بايد با هر

قيامت بتان را داراى حيات و ادراك ميفرمايد براى آنكه از اتباع خود در حضورشان تبرّى جويند و لعن نمايند و مودّة بنصب و تنوين و برفع و اضافه نيز قرائت شده است

آخر آيات پس پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بمنبر رفت و خواست از او تبرّى جويد پس نازل شد لا تحرّك به لسانك لتعجل به و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله

اختلاف‌ دارند ‌به‌ اندازه‌اي‌ ‌که‌ يكديگر ‌را‌ لعن‌ مي‌كنند و ‌از‌ يكديگر تبرّي‌ مي‌جويند چه‌ ‌در‌ امور ديني‌ و چه‌ ‌در‌ امور زندگاني‌ ‌از‌ مأكولات‌ و ملبوسات‌

در روايت قمّى ره از امام باقر عليه السّلام اين دو آيه با اوّلى و دوّمى و تبرّى يكى از آن دو از ديگرى و حكم خداوند باشتراك آن دو و اتباعشان در عذاب براى

داران اسرافگر، كرنش نكنيد. «لا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ» 9- تولّى‌ و تبرّى بايد با هم باشد. «أَطِيعُونِ‌- لا تُطِيعُوا» 10- اسراف، فساد است و اسرافكار،

تنفّرند. «وَ إِنَّهُمْ لَنا لَغائِظُونَ» 4- بغض و خشم نسبت به طاغوت‌ها و تبرّى از آنان، لازمه‌ى ايمان به خداست. «وَ إِنَّهُمْ لَنا لَغائِظُونَ» 5- كاخ‌ها

باشند و راضى و خوشنود بمسلك و مرام و معبود و امام خود گردند و از سايرين تبرّى جويند و بعضى فارقوا بجاى فرّقوا قرائت نموده‌اند يعنى ترك نمودند و اينكه منيبين

را فريب ميدهد و بحال خود واميگذارد و با آنكس يارى نميكند و در آخرت از او تبرّى مينمايد و قمى ره نقل نموده كه مراد آنستكه اولى ميگويد كاش من قبول ولايت امير

آخر آيات پس پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بمنبر رفت و خواست از او تبرّى جويد پس نازل شد لا تحرّك به لسانك لتعجل به و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله

قيامت بتان را داراى حيات و ادراك ميفرمايد براى آنكه از اتباع خود در حضورشان تبرّى جويند و لعن نمايند و مودّة بنصب و تنوين و برفع و اضافه نيز قرائت شده است

قيامت بتان را داراى حيات و ادراك ميفرمايد براى آنكه از اتباع خود در حضورشان تبرّى جويند و لعن نمايند و مودّة بنصب و تنوين و برفع و اضافه نيز قرائت شده است

در روايت قمّى ره از امام باقر عليه السّلام اين دو آيه با اوّلى و دوّمى و تبرّى يكى از آن دو از ديگرى و حكم خداوند باشتراك آن دو و اتباعشان در عذاب براى

در روايت قمّى ره از امام باقر عليه السّلام اين دو آيه با اوّلى و دوّمى و تبرّى يكى از آن دو از ديگرى و حكم خداوند باشتراك آن دو و اتباعشان در عذاب براى

در روايت قمّى ره از امام باقر عليه السّلام اين دو آيه با اوّلى و دوّمى و تبرّى يكى از آن دو از ديگرى و حكم خداوند باشتراك آن دو و اتباعشان در عذاب براى

فَرِيقاً ... يَرُدُّوكُمْ» 3- چون اطاعت از كفّار منجر به كفر مى‌شود، پس تبرّى و برائت از آنان لازم است. «إِنْ تُطِيعُوا فَرِيقاً ... يَرُدُّوكُمْ» 4- نتيجه

3- به هوش باشيم كه ابليس در قيامت از خود سلب مسئوليّت مى‌كند و از منحرفان تبرّى مى‌جويد. «ما أَطْغَيْتُهُ» 4- ابليس كار خود را تنها در محدوده دعوت و وسوسه

و كلام مربوط بسابق است بخلاف قرائت تخفيف كه كلام مستقلى است از هدهد براى تبرّى از عمل اهل شرك يا امر خدا بخلق كه بمناسبت مقام ذكر شده و بيان مراد از عرش

و كلام مربوط بسابق است بخلاف قرائت تخفيف كه كلام مستقلى است از هدهد براى تبرّى از عمل اهل شرك يا امر خدا بخلق كه بمناسبت مقام ذكر شده و بيان مراد از عرش

باشند و راضى و خوشنود بمسلك و مرام و معبود و امام خود گردند و از سايرين تبرّى جويند و بعضى فارقوا بجاى فرّقوا قرائت نموده‌اند يعنى ترك نمودند و اينكه منيبين

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

را فريب ميدهد و بحال خود واميگذارد و با آنكس يارى نميكند و در آخرت از او تبرّى مينمايد و قمى ره نقل نموده كه مراد آنستكه اولى ميگويد كاش من قبول ولايت امير

را فريب ميدهد و بحال خود واميگذارد و با آنكس يارى نميكند و در آخرت از او تبرّى مينمايد و قمى ره نقل نموده كه مراد آنستكه اولى ميگويد كاش من قبول ولايت امير

آخر آيات پس پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بمنبر رفت و خواست از او تبرّى جويد پس نازل شد لا تحرّك به لسانك لتعجل به و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله

لكن‌ ‌در‌ اثناء طريق‌ ‌به‌ بهانه كسالت‌ و خستگي‌ برگشت‌ و رفت‌ ‌در‌ بتكده‌ و تبري‌ همراه‌ ‌خود‌ برد بنحوي‌ ‌که‌ احدي‌ ‌از‌ ‌آنها‌ مطلع‌ نشود و برخورد نكند

در روايت قمّى ره از امام باقر عليه السّلام اين دو آيه با اوّلى و دوّمى و تبرّى يكى از آن دو از ديگرى و حكم خداوند باشتراك آن دو و اتباعشان در عذاب براى

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

آن ملعون قرين و ناصر و صاحب اختيار آنها است در دنيا ولى در آخرت از آنها تبرّى ميكند و بعذاب اليم الهى گرفتار خواهند شد و خداوند قرآن را فرستاد بر پيغمبر

بايد دوست داشته باشى دوست بدار و آنكه را بايد دشمن بدارى دشمن بدار (تولى و تبرى را از دست مده) تا خداى عز و جل او را ظاهر كند. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد،

آنگاه تبرى در قيامت را ذكر نمايد. كوتاه سخن اينكه خداى سبحان ، نخست دعاى ابراهيم را حكايت نموده و آنگاه بيزارياش را از پدر ذكر مى كند و اين دعا و تبرى هر

ابتدا؛ به جهت خوف الهى كه فرموده «ما انا بباسط» در جواب «لئن بسطت» به جهت تبرّى او بود از فعل شنيع اصلا و رأسا و تحذير او از آنكه متصف به آن شود و اطلاق

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

را فريب ميدهد و بحال خود واميگذارد و با آنكس يارى نميكند و در آخرت از او تبرّى مينمايد و قمى ره نقل نموده كه مراد آنستكه اولى ميگويد كاش من قبول ولايت امير

نمى‌تواند براى نجات دوستانش از عذاب خدا راه نجاتى پيدا كند بلكه خودش هم از آنها تبرّى ميكند تا اينجا بيان حضرت ابراهيم عليه السّلام بود و انصافا قابل ملاحظه كسانى

مرجع تمام خلق بخدا است و روز قيامت معبودهاى باطل خودشان از عبادت كنندگانشان تبرّى ميجويند و خداوند تجاوز كنندگان از حقوق و حدود بشريّت و بندگى را مخلّد در

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

عام است نسبت به تمام مسلمين در دوستى ننمودن با كفار، زيرا از لوازم ايمان تبرّى و تولّى باشد: 1- در كتاب كافى- از حضرت صادق عليه السّلام: من احبّ للّه و

آن ملعون قرين و ناصر و صاحب اختيار آنها است در دنيا ولى در آخرت از آنها تبرّى ميكند و بعذاب اليم الهى گرفتار خواهند شد و خداوند قرآن را فرستاد بر پيغمبر

نمى‌تواند براى نجات دوستانش از عذاب خدا راه نجاتى پيدا كند بلكه خودش هم از آنها تبرّى ميكند تا اينجا بيان حضرت ابراهيم عليه السّلام بود و انصافا قابل ملاحظه كسانى

باشند و راضى و خوشنود بمسلك و مرام و معبود و امام خود گردند و از سايرين تبرّى جويند و بعضى فارقوا بجاى فرّقوا قرائت نموده‌اند يعنى ترك نمودند و اينكه منيبين

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

آخر آيات پس پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بمنبر رفت و خواست از او تبرّى جويد پس نازل شد لا تحرّك به لسانك لتعجل به و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

‌او‌ و توكّل‌ و اعتماد و استعاذه‌ باو و توجه‌ باو و تولّي‌ اولياء ‌او‌ و تبرّي‌ ‌از‌ اعداء ‌او‌ و امثال‌ اينها ‌است‌ و البته‌ چنين‌ كسي‌ فقد هدي‌ ‌الي‌

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

كفّار، ايمن كند. إِذا قَرَأْتَ‌ جَعَلْنا ... حِجاباً 4- تلاوت قرآن، روح تبرّى از مشركان را در انسان تقويت مى‌كند. إِذا قَرَأْتَ‌ جَعَلْنا ... حِجاباً 5-

باشند و راضى و خوشنود بمسلك و مرام و معبود و امام خود گردند و از سايرين تبرّى جويند و بعضى فارقوا بجاى فرّقوا قرائت نموده‌اند يعنى ترك نمودند و اينكه منيبين

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

بسياري‌ ‌از‌ موارد نظير لعن‌ اعداء دين‌ و دشمنان‌ ائمه‌ طاهرين‌ ‌از‌ مصاديق‌ تبرّي‌ ‌است‌ چنانچه‌ صلوات‌ و سلام‌ ‌بر‌ ائمه‌ طاهرين‌ ‌از‌ مصاديق‌ تولي‌ ‌است‌

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

الا عن موعدة وعدها ايّاه گذشت كه اين در زمان حيات آزر بوده و بعدا از او تبرّى جست چون ايمان نياورد پس در واقع از خدا خواسته كه راه حق را بر او آشكار فرمايد

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

فروع‌ دين‌ ‌است‌ صلاة زكاة خمس‌ امر بمعروف‌ نهي‌ ‌از‌ منكر حج‌ جهاد تولي‌ و تبري‌ ده‌ فرع‌ و شرط جهاد حضور نبي‌ و امام‌ و نواب‌ خاص‌ ‌آنها‌ ‌است‌ و ‌در‌ غيبت‌

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

نمى‌تواند براى نجات دوستانش از عذاب خدا راه نجاتى پيدا كند بلكه خودش هم از آنها تبرّى ميكند تا اينجا بيان حضرت ابراهيم عليه السّلام بود و انصافا قابل ملاحظه كسانى

نمى‌تواند براى نجات دوستانش از عذاب خدا راه نجاتى پيدا كند بلكه خودش هم از آنها تبرّى ميكند تا اينجا بيان حضرت ابراهيم عليه السّلام بود و انصافا قابل ملاحظه كسانى

نمى‌تواند براى نجات دوستانش از عذاب خدا راه نجاتى پيدا كند بلكه خودش هم از آنها تبرّى ميكند تا اينجا بيان حضرت ابراهيم عليه السّلام بود و انصافا قابل ملاحظه كسانى

ائمه معصومين را ننمودند اگر چه بعد از رحلت آنحضرت از دنيا باشد از عمل آنها تبرّى و بيزارى جويد و اتّكال و اعتماد نمايد بخداوندى كه قادر است مقهور كند دشمنان

باشند و راضى و خوشنود بمسلك و مرام و معبود و امام خود گردند و از سايرين تبرّى جويند و بعضى فارقوا بجاى فرّقوا قرائت نموده‌اند يعنى ترك نمودند و اينكه منيبين

گمان كند براى خداوند مسئله جديدى روشن شده كه قبلًا آن را نمى‌دانسته، از او تبرّى بجوييد. «1» 1- دست خدا براى تغيير در نظام تكوين يا تشريع باز است. «يَمْحُوا

‌آنها‌. أَن‌ سَخِطَ اللّه‌ُ عَلَيهِم‌ ‌خدا‌ ‌را‌ بغضب‌ ميآورند زيرا تولي‌ و تبري‌ دور كن‌ اعظم‌ ايمان‌ ‌است‌ ‌حتي‌ ‌در‌ خبر دارد ‌که‌ ‌از‌ حضرت‌ صادق‌ ‌عليه‌

رسيد، كه تحير باشد، و تحمل جسد يك سال و احتياج به تعليم زاغ و سياهى رنگ او و تبرّى ابوين از او. و پشيمانى او از قتل هابيل نبود، چه اين، عين توبه و مستلزم مغفرت

حكم نكند و در برابر فرمان خدا، دستور دهد و اطاعت شود. «1» 1- ايمان بدون تبرّى از طاغوت، ايمان نيست، خيال ايمان است. يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا ... يَتَحاكَمُوا

معنايش اين است كه : ما را نپرستيدند، چون كه ما از اعمال آنان تبرى داريم ، و كسى كه از عملى تبرى دارد، آن عمل را به وى نسب ت نمى دهند، آيات ديگرى هم كه مى

باشند و راضى و خوشنود بمسلك و مرام و معبود و امام خود گردند و از سايرين تبرّى جويند و بعضى فارقوا بجاى فرّقوا قرائت نموده‌اند يعنى ترك نمودند و اينكه منيبين

همين كه به انحراف و كفر رسيد بايد تغيير كند. «نَجِّنِي مِنْ فِرْعَوْنَ» 12- تبرّى از كفر، شرط ايمان است. «نَجِّنِي مِنْ فِرْعَوْنَ وَ عَمَلِهِ» 13- ابراز تنفّر

خودمان دست برداريم با آنكه مؤمنان‌ جلد 2 صفحه 226 حقيقى از دوستان يهود خودشان تبرّى نموده بودند مانند عبادة بن صامت كه اظهار اين معنى را در محضر مقدس نبوى نمود

باشند و راضى و خوشنود بمسلك و مرام و معبود و امام خود گردند و از سايرين تبرّى جويند و بعضى فارقوا بجاى فرّقوا قرائت نموده‌اند يعنى ترك نمودند و اينكه منيبين

گفتند: اى خالد! بترس كه خشم اين بت شديد است ! (و تو را بيچاره مى كند) خالد با تبرى كه در دست داشت محكم بر بينى آن بت كوبيد و آن را در هم شكست و گفت : كفرا لك

يعنى بيزارم ، و نيز در حكايت گفتار ابراهيم مى فرمايد: ((كفرنابكم (( يعنى تبرى مى جوييم از شما و در الدر المنثور است كه ابن مردويه ، از جابر روايت كرده

وحدت صفوف مسلمین و خانه کعبه و فریضه حج و امر بمعروف و نهی از منکر و تولی و تبری و مسأله امانت، و انفاق در راه خدا، ترک دروغ و مقاومت و پایمردی در مقابل دشمن

ديگرى است ، ليكن غرض از آن در اين مقام ثنا نيست چون مقام مقام ثنا نيست ، بلكه تبرى از نسبتى است كه به وى داده شده ، پس اينكه گفت «تعلم ما فى نفسى » توضيح مى

نشوند، وليكن در عين حال (و خدا داناتر است ) دعاى خود را مختص به مؤ منين كرد تا تبرى خود را از كفار همه جا رعايت كرده باشد، و ليكن جوابى داده شد كه شامل مؤ من

همچنين جمله «و اذ تخلق من الطين كهيئه الطير فتنفخ فيه فيكون طيرا باذنى و تبرى الاكمه و الابرص باذنى » از حيث اينكه لفظ «اذ» را تكرار ننموده ، ظهور دارد

آن را دفع نموده و در آيات بسيارى يا به تصريح و يا به اشاره و كنايه از آن تبرى مى جويد. كوتاه سخن اينكه ، كتاب الهى مصالح بشر را متضمن است ، و اجراء دستوراتش

همانند كسى است كه با جمعى سوار كشتى شود، و به هنگامى كه در وسط دريا قرار گيرد تبرى برداشته و به سوراخ كردن موضعى كه در آن نشسته است بپردازد، و هر گاه به او

صفوف مسلمين و خانه كعبه و فريضه حج و امر به معروف و نهى از منكر و تولى و تبرى (دوستى با دوستان حق و دشمنى با دشمنان حق ) و مساله امانت ، و انفاق در راه

سلّم‌ و ائمه‌ اطهار ‌در‌ ضمن‌ خطب‌ و ادعيه‌ و زيارات‌ وارد ‌شده‌ و ‌از‌ آثار تبري‌ ‌است‌ اما حق‌ حريم‌: عبارت‌ ‌از‌ اينست‌ ‌که‌ نظر بد ‌ يا ‌ دست‌ خيانت‌ بناموس‌

از مغضوبان و گمراهان تاريخ نيز برائت و دورى مى‌جويد و اين مصداق تولّى و تبرّى است. ضالّين در قرآن‌ «ضلالت» كه حدود دويست مرتبه اين واژه با مشتقاتش در قرآن

او را دوست دارد، و بيزارى و دشمنى با هر كه خدا و رسول او را دشمن دارد، و تبرّى نمودن از ايشان، در حالتى كه قرار داشته باشى بر صبرى كه از تو ناشى شود، بر

كَهَيْئَةِ الطيرِ بِإِذْنى فَتَنفُخُ فِيهَا فَتَكُونُ طيرَا بِإِذْنى وَ تُبرِىُ الاَكمَهَ وَ الاَبْرَص بِإِذْنى وَ إِذْ تخْرِجُ الْمَوْتى بِإِذْنى وَ إِذْ