روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۶۴۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي ابن بكير عن زراره عن ابي جعفر ع قال :

وَ إِنَ‏ سَمُرَةَ اِبْنَ جُنْدَبٍ‏ كَانَ لَهُ عَذْقٌ فِي حَائِطِ رَجُلٍ مِنَ‏ اَلْأَنْصَارِ وَ كَانَ مَنْزِلُ اَلْأَنْصَارِيِّ فِيهِ اَلطَّرِيقُ إِلَى اَلْحَائِطِ فَكَانَ يَأْتِيهِ فَيَدْخُلُ عَلَيْهِ وَ لاَ يَسْتَأْذِنُ فَقَالَ إِنَّكَ تَجِي‏ءُ وَ تَدْخُلُ وَ نَحْنُ فِي حَالٍ نَكْرَهُ أَنْ تَرَانَا عَلَيْهِ فَإِذَا جِئْتَ فَاسْتَأْذِنْ حَتَّى نَتَحَرَّزَ ثُمَّ نَأْذَنَ لَكَ وَ تَدْخُلَ قَالَ لاَ أَفْعَلُ هُوَ مَالِي أَدْخُلُ عَلَيْهِ وَ لاَ أَسْتَأْذِنُ فَأَتَى اَلْأَنْصَارِيُ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ فَشَكَا إِلَيْهِ وَ أَخْبَرَهُ فَبَعَثَ إِلَى‏ سَمُرَةَ فَجَاءَهُ فَقَالَ لَهُ اِسْتَأْذِنْ عَلَيْهِ فَأَبَى وَ قَالَ لَهُ مِثْلَ مَا قَالَ لِلْأَنْصَارِيِّ فَعَرَضَ عَلَيْهِ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ أَنْ يَشْتَرِيَ مِنْهُ بِالثَّمَنِ فَأَبَى عَلَيْهِ وَ جَعَلَ يَزِيدُهُ فَيَأْبَى أَنْ يَبِيعَ فَلَمَّا رَأَى ذَلِكَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ قَالَ لَهُ لَكَ عَذْقٌ فِي‏ اَلْجَنَّةِ فَأَبَى أَنْ يَقْبَلَ ذَلِكَ فَأَمَرَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ اَلْأَنْصَارِيَّ أَنْ يَقْلَعَ اَلنَّخْلَةَ فَيُلْقِيَهَا إِلَيْهِ وَ قَالَ لاَ ضَرَرَ وَ لاَ إِضْرَارَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۱۵

و زراره از امام باقر عليه السّلام نقل كرده كه فرمود: سمرة بن جندب درخت خرمائى در باغ مردى از انصار داشت و منزل آن شخص انصارى سر راه آن باغ بود، سمره مى‏آمد و بدون اجازه و اطلاع وارد شده به سوى درختش مى‏رفت، مرد انصارى بدو گفت: تو گاه و بيگاه بدون خبر وارد مى‏شوى و ما در حالى هستيم كه خويش نداريم تو ما را به آن حال بنگرى، هر وقت خواستى وارد شوى اجازه بخواه تا ما خود را بپوشانيم سپس وارد شو، گفت: من چنين كارى نخواهم كرد، اين درخت مال من است و من حقّ دارم به آن سركشى كنم و اجازه نخواهم كرد، اين درخت مال من استن و من حقّ دارم به آن سركشى كنم و اجازه نخواهم. مرد انصارى نزد رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله آمد و شكايت كرد، رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله سمره را خواست و وى حاضر شد، حضرت فرمود: هر گاه به سراغ درخت خود مى‏روى رخصت بخواه بعد وارد شو، سمره سر باز زد و همان سخن كه با انصارى گفته بود به رسول خدا (ص) گفت، رسول خدا (ص) به او پيشنهاد خريد به قيمتى كرد، او نپذيرفت. رسول خدا (ص) قيمت را بالا برد، باز نپذيرفت، پس چون حضرت‏ چنين ديد فرمود: من ضامن مى‏شوم كه در عوض آن خرمابنى در بهشت به تو دهند، اين بار نيز نپذيرفت، آنگاه رسول خدا (ص) انصارى را امر كرد كه آن درخت را از ريشه بيرون آورد و نزد سمره اندازد و فرمود:

«لا ضرر و لا إضرار»

يعنى در اسلام نه ضرر بردن است نه ضرر رساندن.