روایت:الکافی جلد ۸ ش ۷۲

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسن بن علي بن فضال عن علي بن عقبه عن عمر بن ابان عن عبد الحميد الوابشي عن ابي جعفر ع قال :

قُلْتُ لَهُ إِنَّ لَنَا جَاراً يَنْتَهِكُ‏ اَلْمَحَارِمَ‏ كُلَّهَا حَتَّى إِنَّهُ لَيَتْرُكُ اَلصَّلاَةَ فَضْلاً عَنْ غَيْرِهَا فَقَالَ سُبْحَانَ اَللَّهِ‏ وَ أَعْظَمَ ذَلِكَ أَ لاَ أُخْبِرُكُمْ‏ بِمَنْ هُوَ شَرٌّ مِنْهُ قُلْتُ بَلَى قَالَ‏ اَلنَّاصِبُ‏ لَنَا شَرٌّ مِنْهُ أَمَا إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ عَبْدٍ يُذْكَرُ عِنْدَهُ‏ أَهْلُ اَلْبَيْتِ‏ فَيَرِقُّ لِذِكْرِنَا إِلاَّ مَسَحَتِ اَلْمَلاَئِكَةُ ظَهْرَهُ وَ غُفِرَ لَهُ ذُنُوبُهُ كُلُّهَا إِلاَّ أَنْ يَجِي‏ءَ بِذَنْبٍ يُخْرِجُهُ مِنَ اَلْإِيمَانِ وَ إِنَّ اَلشَّفَاعَةَ لَمَقْبُولَةٌ وَ مَا تُقُبِّلَ فِي‏ نَاصِبٍ‏ وَ إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ لَيَشْفَعُ‏ لِجَارِهِ وَ مَا لَهُ حَسَنَةٌ فَيَقُولُ يَا رَبِّ جَارِي كَانَ يَكُفُّ عَنِّي اَلْأَذَى فَيُشَفَّعُ فِيهِ‏ فَيَقُولُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنَا رَبُّكَ وَ أَنَا أَحَقُّ مَنْ كَافَى عَنْكَ فَيُدْخِلُهُ‏ اَلْجَنَّةَ وَ مَا لَهُ مِنْ حَسَنَةٍ وَ إِنَّ أَدْنَى اَلْمُؤْمِنِينَ شَفَاعَةً لَيَشْفَعُ لِثَلاَثِينَ إِنْسَاناً فَعِنْدَ ذَلِكَ يَقُولُ أَهْلُ‏ اَلنَّارِ فَمََا لَنََا مِنْ شََافِعِينَ‏ `وَ لاََ صَدِيقٍ حَمِيمٍ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۴۷

عبد الحميد وابشى گويد: بامام باقر عليه السّلام عرضكردم: ما همسايه‏اى داريم كه تمامى محرمات خدا را مرتكب مى‏شود حتى اينكه نماز را ترك ميكند تا چه رسد بچيزهاى ديگر؟ فرمود: سبحان اللَّه براستى كه اين كار بزرگى است، آيا بشما خبر ندهم بكسى كه او بدتر از اين شخص است؟ عرضكردم: چرا، فرمود: دشمن ما خانواده بدتر از اين شخص است، آگاه باش كه براستى بنده‏اى نيست كه نام ما خاندان در نزد او برده شود و از ذكر نام ما رقّت پيدا كند جز آنكه فرشتگان او را نوازش كنند و همه گناهانش آمرزيده شود مگر آنكه گناهى داشته باشد كه او را از ايمان بيرون برد، و همانا شفاعت پذيرفته گردد اما در حق ناصبى پذيرفته نشود، و همانا مؤمن در باره همسايه‏اش كه هيچ حسنه‏اى ندارد شفاعت كند و گويد: پروردگارا اين همسايه من جلوى آزار رسيدن مرا ميگرفت، شفاعتش در باره آن همسايه پذيرفته گردد، و خداى تبارك و تعالى فرمايد: منم پروردگار تو و سزاوارتر كسى هستم كه از طرف تو پاداش دهم پس آن شخص را با اينكه كار خوبى ندارد ببهشت برد، و كمترين عده‏اى را كه يك مؤمن شفاعت كند سى نفر انسان (گنه‏كار است)، و در اين هنگام است كه دوزخيان گويند: «اكنون نه شفاعت‏كننده‏اى داريم و نه دوستى صميمى و دلسوز» (سوره شعراء آيه ۱۰۰- ۱۰۱).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۱۳۸

عبد الحميد وابشى به نقل از امام باقر عليه السّلام مى‏گويد: به ايشان عرض كردم: همسايه‏اى داريم كه مرتكب همه محرّمات مى‏شود تا جايى كه ديگر نماز هم نمى‏خواند چه رسد به جز آن، امام عليه السّلام فرمود: سبحان اللَّه چه خطاى بزرگى است، آيا تو را از كار بدتر از آن آگاه نكنم؟ عرض كردم: آرى. فرمود: بدخواه ما از او هم بدتر است، هيچ بنده‏اى نيست كه ما اهل بيت نزد او ياد آورده شويم و او از شنيدن نام ما حالت رقّت يابد، مگر آنكه فرشته‏ها او را بنوازند و همه گناهانش آمرزيده شود مگر گناهى كند كه او را ازايمان بدر آورد، و همانا شفاعت پذيرفته مى‏شود ولى در باره بد خواه ما كه ناصبى است پذيرفته نيايد، و همانا مؤمن براى همسايه تهيدست خود از هر كردار خوب شفاعت كند و بگويد: پروردگارا! اين همسايه آزار را از من باز مى‏دارد، پس شفاعت وى در باره او پذيرفته مى‏آيد. پس خداوند تبارك و تعالى مى‏فرمايد: منم پروردگار تو و سزاوارترم كه از سوى تو بدو پاداش برم، و او را با وجود اينكه هيچ عمل خوبى ندارد به بهشت برد، و همانا كمترين تعداد شفاعت‏شده‏هاى يك مؤمن سى انسان گناهكار است و از همين روست كه دوزخيان مى‏گويند: فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ* وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ «۱». __________________________________________________

(۱) «در نتيجه شفاعتگرانى نداريم، و نه دوستى نزديك» (سوره شعراء/ آيه ۱۰۰ و ۱۰۱).