روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۶۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن علي بن ابي حمزه عن ابي الحسن ع قال :

كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ فِي بَعْضِ مَغَازِيهِ‏ إِذَا شَكَوْا إِلَيْهِ اَلْبَرَاغِيثَ أَنَّهَا تُؤْذِيهِمْ فَقَالَ إِذَا أَخَذَ أَحَدُكُمْ مَضْجَعَهُ فَلْيَقُلْ‏ أَيُّهَا اَلْأَسْوَدُ اَلْوَثَّابُ اَلَّذِي لاَ يُبَالِي غَلَقاً وَ لاَ بَاباً عَزَمْتُ عَلَيْكَ‏ بِأُمِّ اَلْكِتَابِ‏ أَلاَّ تُؤْذِيَنِي وَ أَصْحَابِي إِلَى أَنْ يَذْهَبَ اَللَّيْلُ وَ يَجِي‏ءَ اَلصُّبْحُ بِمَا جَاءَ وَ اَلَّذِي نَعْرِفُهُ إِلَى أَنْ يَئُوبَ اَلصُّبْحُ مَتَى مَا آبَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۰۵

از على بن ابى حمزه از ابى الحسن (ع) فرمود: رسول خدا در يكى از جهادهاى خود بود، و اصحابش از آزار كيك به وى شكايت بردند، فرمود: چون هر كدام شما به بستر خود رود بگويد: اى سياه جهنده كه از بست و بند و در باكى ندارى من تو را قسم مى‏دهم به امّ الكتاب كه مرا و يارانم را آزار نرسانى تا شب برود و بامداد بيايد بدان چه آيد (و الذي نعرفه- آنچه ما مى‏دانيم اين است) تا برگردد بامداد هر زمانى برگردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۶۰

على بن أبى حمزة از حضرت ابى الحسن (موسى بن جعفر) عليه السّلام حديث كند كه فرمود: برسول خدا (ص) در برخى از غزوات و جنگها (اصحاب) از كيك شكايت كردند كه ايشان را آزار ميدهد حضرت فرمود: چون هر كدام از شما ببستر خواب رود بگويد: «ايها الاسود الوثاب الذى لا يبالى غلقا و لا بابا عزمت عليك بام الكتاب ألا ئوذينى و أصحابى الى أن يذهب الليل و يجي‏ء الصبح بما جاء» - (على بن حكم كه يكى از راويان حديث است گويد:) و آنچه ما ميدانيم اينست كه (بجاى جمله اخير يعنى (الى ان يذهب ...» اين جمله ميان ما معروف است:) «الى أن يئوب الصبح متى ما آب»

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۳۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از على بن ابى حمزه، از امام موسى كاظم عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله در بعضى از جنگ‏هاى خويش بود، در وقتى كه اصحاب به خدمتش از كيك‏ها شكايت كردند كه به ايشان اذيّت مى‏رسانند. فرمود كه: چون يكى از شما خوابگاه خود را فراگيرد و بخوابد، بگويد كه: أَيُّهَا الْأَسْوَدُ الْوَثَّابُ ... أَنْ يَؤُوبَ الصُّبْحُ مَتى‏ مَا آبَ «۱»؛ اى سياه بسيار برجهنده! كه باك ندارد از بسته شدن در، و نه درى، عزم كردم بر تو به ام الكتاب كه نرنجانى مرا و اصحاب مرا، تا آنكه برود شب و بيايد صبح با آنچه آمد». ( ۱). عبارت ميان دو خط تيره از راوى است. او به امام عرض كرده ذكر و عبارت معهود در اينجا به گونه ديگرى نقل‏شده است، اما مترجم آن را جزو متن ترجمه كرده كه ما آن را به پانوشت آورده‏ايم: و آنچه مى‏شناسيم آن را، تا آنكه باز گردد، و صبح در هر زمان كه باز گردد».