روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۶۷

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابن محبوب عن عبد العزيز العبدي عن عبد الله بن ابي يعفور قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنِّي أُخَالِطُ اَلنَّاسَ فَيَكْثُرُ عَجَبِي مِنْ أَقْوَامٍ لاَ يَتَوَلَّوْنَكُمْ وَ يَتَوَلَّوْنَ فُلاَناً وَ فُلاَناً لَهُمْ أَمَانَةٌ وَ صِدْقٌ وَ وَفَاءٌ وَ أَقْوَامٌ يَتَوَلَّوْنَكُمْ لَيْسَ لَهُمْ تِلْكَ اَلْأَمَانَةُ وَ لاَ اَلْوَفَاءُ وَ اَلصِّدْقُ قَالَ فَاسْتَوَى‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ جَالِساً فَأَقْبَلَ عَلَيَّ كَالْغَضْبَانِ ثُمَّ قَالَ لاَ دِينَ لِمَنْ دَانَ اَللَّهَ بِوَلاَيَةِ إِمَامٍ جَائِرٍ لَيْسَ مِنَ اَللَّهِ وَ لاَ عَتْبَ‏ عَلَى مَنْ دَانَ بِوَلاَيَةِ إِمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اَللَّهِ قُلْتُ لاَ دِينَ لِأُولَئِكَ وَ لاَ عَتْبَ عَلَى هَؤُلاَءِ قَالَ نَعَمْ لاَ دِينَ لِأُولَئِكَ وَ لاَ عَتْبَ عَلَى هَؤُلاَءِ ثُمَّ قَالَ أَ لاَ تَسْمَعُ لِقَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ اَللََّهُ وَلِيُّ اَلَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ اَلظُّلُمََاتِ إِلَى اَلنُّورِ يَعْنِي مِنْ ظُلُمَاتِ اَلذُّنُوبِ إِلَى نُورِ اَلتَّوْبَةِ وَ اَلْمَغْفِرَةِ لِوَلاَيَتِهِمْ كُلَّ إِمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اَللَّهِ وَ قَالَ‏ وَ اَلَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيََاؤُهُمُ اَلطََّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ اَلنُّورِ إِلَى اَلظُّلُمََاتِ‏ إِنَّمَا عَنَى بِهَذَا أَنَّهُمْ كَانُوا عَلَى نُورِ اَلْإِسْلاَمِ‏ فَلَمَّا أَنْ تَوَلَّوْا كُلَّ إِمَامٍ جَائِرٍ لَيْسَ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ خَرَجُوا بِوَلاَيَتِهِمْ إِيَّاهُ‏ مِنْ نُورِ اَلْإِسْلاَمِ‏ إِلَى ظُلُمَاتِ اَلْكُفْرِ فَأَوْجَبَ اَللَّهُ لَهُمُ‏ اَلنَّارَ مَعَ اَلْكُفَّارِ فَ أُولََئِكَ أَصْحََابُ‏ اَلنََّارِ هُمْ فِيهََا خََالِدُونَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۳۷

ابن ابى يعفور گويد: به امام صادق (ع) گفتم: من با مردم آميزش كنم و بسيار شگفتم از مردمانى كه پيرو و دوست شما نباشند و به دنبال فلان، و فلان افتند، با اين كه خود امانت دار و راستگو و با وفايند و در شگفتم از مردمى كه پيرو و دوست شمايند و آن درجه از امانت و راستى و وفادارى را ندارند، گويد: امام آماده نشست و به من رو كرد مانند مرد خشم آلود و سپس فرمود: كسى كه به وسيله پيروى امام جائر كه از طرف خدا نيست براى خدا ديندارى كند، اصلًا دين ندارد و كسى كه پيرو و دوست امام عادل از طرف خدا باشد گله‏اى از او نشايد. من گفتم: نه آنان دين دارند و نه اينان گله را شايند؟، فرمود: آرى نه آنان دين دارند و نه اينان گله را شايند. سپس فرمود: مگر گوش نمى‏دهى به قول خدا عز و جل (۲۵۷ سوره بقره): «خدا وليّ آن كسانى است كه گرويدند، از تيرگيها آنها را برآرد و در روشنى در آرد» يعنى از تيرگى گناهان به روشنى توبه و باز گشت و آمرزش، براى پيرويشان از هر امام عادل منصوب از طرف خدا، و فرمود: «و آن كسانى كه كافرند، دوستانشان شيطان سركش هستند و از روشنى برآرندشان و در تيرگيها در آرندشان» همانا مقصود اين است كه در پرتو نور اسلام بودند و چون به امامان جائر و ستمكار گرائيدند كه از طرف خدا عز و جل نبودند به وسيله پيروى آنان از نور مسلمانى بيرون شدند و به درون تيرگيهاى كفر و خدا آنها را مستحق دوزخ ساخت به همراه كفّار و «آنان ياران‏ دوزخند و هم در آن جاويد بمانند».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۰۵

عبد اللَّه بن ابى يعفور گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم: من كه با مردم آميزش دارم بسيار تعجب ميكنم از مردمى كه از شما پيروى نميكنند و بدنبال فلان و فلان ميروند ولى امين و راستگو و با وفايند، و مردمى هستند كه بدنبال شمايند، ولى امانت و وفاء و راستگوئى آنها را ندارند. امام صادق عليه السلام راست نشست و مانند خشمناكى بمن متوجه شد، سپس فرمود: هر كه خدا را با پيروى از امام ستمگرى كه از جانب خدا نيست ديندارى كند، دين ندارد و سرزنش نيست بر كسى كه با پيروى از امام عادل از جانب خدا ديندارى كند، عرضكردم: آنها دين ندارند و بر اينها سرزنشى نيست؟!! فرمود: آرى آنها دين ندارند و بر اينها سرزنشى نيست، سپس فرمود: مگر قول خداى عز و جل را نمى‏شنوى؟ «خدا كارساز كسانيست كه ايمان آورده‏اند و از ظلمات بنورشان ميبرد- ۲۵۷ سوره ۲-» يعنى از ظلمات گناهان بنور توبه و آمرزششان ميبرد، بواسطه پيرويشان از هر امام عادلى كه از جانب خداست. و باز فرموده است: «و كسانى كه كافر شده‏اند كار سازشان طغيانگران سركشند كه از نور بظلمتشان ميبرند» مقصود از اين آيه اينست كه آنها نور اسلام داشتند، ولى چون از هر امام ستمگرى كه از جانب خدا نبود پيروى كردند، بواسطه پيروى او از نور اسلام بظلمات كفر گرائيدند، سپس خدا براى ايشان همراه بودن با كفار را در دوزخ واجب ساخت «آنها دوزخيانند و در آن جاودان باشند».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۲۹۷

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن محبوب، از عبدالعزيز عبدى، از عبداللَّه بن ابى يعفور كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: من با مردم آميزش و معاشرت مى‏كنم، و تعجب من بسيار مى‏شود از گروهى چند كه شما را دوست نمى‏دارند، و فلانى و فلانى را دوست مى‏دارند، و ايشان را امانت و راستگويى و وفاست، و گروهى چند كه شما را دوست مى‏دارند، ايشان را اين امانت و وفا و راستگويى نيست. راوى مى‏گويد كه: حضرت صادق عليه السلام درست نشست و رو به من آورد مانند كسى كه خشمناك باشد، و فرمود كه: «هر كه خدا را عبادت كند با دوستى امام جورى كه از جانب خدا نيست، دين ندارد. و هر كه ديندارى كند با دوستى امام عادلى كه از جانب خدا باشد، عتابى بر او نيست». عرض كردم كه: گروهى كه دوستى امام جور دارند دين ندارند و جماعتى كه دوستى امام عادل دارند، عتاب ندارند؟ فرمود: «آرى، آن گروه دين ندارند، و اين گروه عتاب ندارند». بعد از آن فرمود كه: «آيا گوش نمى‏دهى به فرموده خداى عزّوجلّ: «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ»» و حضرت فرمود: «يعنى: خدا مؤمنان را بيرون مى‏برد از تاريكى‏هاى گناهان به سوى نور توبه و آمرزش، به جهت دوستى ايشان با هر امام عادلى كه از جانب خداى عزّوجلّ باشد. و فرموده است كه: «وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ»» و فرمود كه: «جز اين نيست كه به اين، قصد فرموده كه ايشان بر نور اسلام بودند، و چون دوستى كردند با هر امام جورى كه از جانب خدا نيست، به سبب دوستى ايشان، با او بيرون رفتند از نور اسلام به سوى تاريكى‏هاى كفر، و به اين علت، خدا آتش جهنم را از براى ايشان واجب گردانيد با كافران، « [ف] أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ» «۱»». (اين اقتباس است از آيه و آيه، نيست؛ زيرا كه آيه، فا ندارد). __________________________________________________ (۱). بقره، ۲۵۷.