نتایج جستجو

همين معنى به نظر مى‏آيد ايضا [مائده:30]. 4- قلوب و باطن. در آياتى نظير [اعراف:205]. [احزاب:37]. [يوسف:77]. [طه:67]. [اسراء:25]. مراد از نفس و نفوس در اين

كار رفته است و در بعضى از آيات مى‏شود گفت مراد از آن راه معمولى است مثل [اعراف:86]. و مثل [ملك:22]. و نحو [صافات:23] صراط و با صاد و سين خوانده‏اند و. هر

كار رفته است و در بعضى از آيات مى‏شود گفت مراد از آن راه معمولى است مثل [اعراف:86]. و مثل [ملك:22]. و نحو [صافات:23] صراط و با صاد و سين خوانده‏اند و. هر

اول و گاهى مفتوح آيد) اسم است به معنى پيام (اقرب - قاموس) [اعراف:79]. جمع آن رسالات است [اعراف:62]. ارسال به معنى فرستادن است خواه فرستادن پيامبر باشد يا

معبوديّت و خالقيّت شريك قائل شده‏اند در اسماء نيز الحاد كرده‏اند چنانكه فرموده [اعراف:180]. الحاد و لحد به معنى ميل است يعنى خدا را با نامهاى نيكش بخوانيد و از

ضمّ اوّل و كسر دوّم و به كسر اوّل و دوّم) است چنانكه در اقرب گفته است. [اعراف:148] قوم موسى بعد از وى از زينت آلات خود گوساله‏اى ساختند. [كهف:31] در بهشت

كه صنم معرّب است. اصنام به صيغه جمع پنج بار در قرآن آمده است: انعام:74، اعراف:138، ابراهيم:35، شعراء:71، انبياء:57. ل عبد قول ف ى انن قوم ه على ان اله

[بقره:228]. [بقره:275]. [كهف:110]. جمع آن در قرآن امثال آمده [واقعة:23-22]. [اعراف:194]. (بروزن فرس) مانند، دليل، صفت، عبرت، علامت، حديث و مثل دائر (اقرب) قاموس

ازخود انسان در مجمع فرموده: وسوسه با صداى آهسته به سوى چيزى خواندن است [اعراف:20]. «وَسْوَسَ لَهُ» يعنى نصيحت و خيرخواهى بنظر او آوردولى «وَسْوَسَ‏اِلَيْهِ»

همچنين است آيه 52 از سوره يونس و به احتمال قوى آيه 17 سوره بلد و 16 سوره اعراف. ه من کم هم ل ف ثم الى ب وله ما فى اله انن الله على لا ها قول کون خلق الذين

مسمارها داشت حمل كرديم منظور كشتى نوح «عليه السلام» و الواح جمع لوح است. [اعراف:154-150-145]. مراد از الواح صفحه‏هاى تورات است معلوم نيست از چوب بوده يا

است. بخل را از آن امساك گويند كه منع كردن و نگاه داشتن مال از ديگران است. [اعراف:170]. آنانكه به كتاب خدا چنگ مى‏زنند و آن را حفظ كرده و به آن عمل مى‏كنند

گونه بودن آن تصريح كرده است [انعام:55]. كه سبيل فاعل تستبين است. ايضاً [اعراف:86]. كه ضميرش مؤنث است و ايضاً آيه‏99 آل عمران. گاهى از سبيل تعدّى و تجاوز

ترتیل: ترجمه: «تَلَقَّی»: دریافت داشت. بیاموخت. «کَلِمَاتٍ»: سخنانی که در (أعراف / ) آمده است. «تَابَ عَلَیْهِ»: توبه‌اش را پذیرفت و او را بخشید. «التَوَّابُ»:

«وَقْراً»: سنگینی (نگا: أنعام / ). «وَحْدَهُ»: تنها و یگانه. حال است (نگا: أعراف / ). «نُفُوراً»: مصدر است و به معنی: گریز. در این صورت مفعول مطلق یا مفعول‌له

وسعت زندگى و ثروتمند است از ثروت خويش انفاق كند. و خواه در فعل باشد مثل [اعراف:156]. كه رحمت خدا به هر چيز احاطه دارد. فعل «وَسِعَ يَسِعَ سِعَةً» لازم و

گفتند: ساكت باشيد و چون قرآن تمام شد براى انذار پيش قوم خويش برگشتند. * [اعراف:204]. آنگاه كه قرآن خوانده شود به آن گوش دهيد و ساكت باشيد تا مورد رحم خدا

به «شَرَقَ» و راجع به آيه [كهف:86]. رجوع شود به «طلع» و «حماء». در كريمه [اعراف:137]. مراد زمين شام و فلسطين است به قرينه «الّتى بارَكْنا» كه در چند آيه

للَّهِ؟وَلِكِتابِهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِاْئِمَّةِ الْمُسْلِمينَ وَ عامَّتِهِمْ» [اعراف:21]. به آنها قسم خورد كه من به شما خير خواهم و دوستيم به شما خالص و بى شائبه

«تعلیم» دانسته اند! ولى دقت در تعبیرات این آیه و آیات مشابه آن در سوره «اعراف» به خوبى نشان مى دهد که این گونه توجیهات زیبنده یک مفسر حقیقت طلب نیست. کم‌

نيكوكاران را وقعى ننهادند تا به عذاب خداوند گرفتار گشتند قرآن مجيد در سوره اعراف آيه 163 به بعد وضع آنها را چنين نقل مى‏كند: بپرس از يهود از شهريكه در كنار

و شما را نصيحت كردم ليكن ناصحان را دوست نداريد [اعراف:79]. نام حضرت صالح در قرآن به قرار ذيل است: اعراف آيات: 73،75،77. هود:61،62،66،89. نمل:45. ناقه صالح‏

پيش من سبك خواهدشد. در اينجا مراد از ميزان مقام ومنزلت است. در مجمع ذيل [اعراف:8]. فرموده: در روايت آمده:«اِنَّ الصَّلوةَ ميزانٌ فَمَنْ وَ فَى اسْتَوْفى»

درباره اهل رحمت آمده: [انبیاء:103]. غَواش: جمع غاشيه است (فراگيرنده‏ها). [اعراف:41]. براى آنها از جهنم بستر و از بالايشان فراگيرنده‏ها است يعنى آتش از بالا

هارون را در جاى خود گذاشت و دستور خويش را به وى اعلام كرد چنانكه در سوره اعراف آيه 142 آمده است. به نظر مى‏آيد چون سى روز گذشت و موسى نيامد سامرى از اين

نعمتى از جانب خدا او را درك نمى‏كرد، ملامت شده به بيابان انداخته مى‏شد. * [اعراف:38]. «اِدَّارَكُوا» در اصل تداركو است تاء در دال ادغام شده و براى حذر از

كه در آن دقت و محكمى و اهميت منظور است نه جودت و فرقش با فعل همين است. [اعراف:137]. آن چه فرعون و قومش مى‏ساختند و آن چه از بناها بالا مى‏بردند تباه ساختيم

قيامت معناى (( اعراف (( و مراد از آن در آيه شريفه رجال اعراف از طايفه جن يا ملك نيستند مراد از رجال اعراف ، مستضعفين نيستند اصحاب اعراف از جنس بشر هستند

اَرْسَلنامُوسى و اَخاهُ بِآياتِنا» كه در معناى اصلى است. و مثل [اعراف:65]، [اعراف:73]، [اعراف:85] و غير اينها كه سبب استعمال مشاركت در قبيله است پيداست كه

گوشت هر دو طرف آن متنان گويند (مجمع) از اين جهت به چيز محكم متين گفته‏اند [اعراف:183]. به آنها مهلت مى‏دهيم راستی كيد من محكم و قوى است كه هيچ كس آنرا دفع

آیات شامل این کلمه ستت‌ (۸ بار) شش. [اعراف:54]ستّين: شصت [مجادله:4]. نا گفته نماند در آيات 54 اعراف، 3 يونس، 7 هود، 59 فرقان، 4 سجده، 38 حديد، گفته شده

گفتند [اعراف:23]. و نيز آيه [اعراف:22]. روشن مى‏كند كه در اثر خوردن از آن وضعشان تغيير كرد و عورتين آنها در اثر ريختن لباسهايشان چنانكه فرموده [اعراف:26]

نشنيده‏ايم اين جز دروغ نيست. و نيز بطريقه بت پرستان اطلاق شده مثل [اعراف:89]. ايضا آيه [اعراف:88]. و نيز در سوره [ابراهيم:13]. [كهف:20]. ال إِن هٰذَا الْآخِرَة

است و علت عدم صرف اسم قبيله بودن آن است (مفردات) در مجمع البيان ذيل آيه 73 اعراف آن را نام يكى از نواده‏هاى نوح فرموده كه قبيله صالح بنام او نامگذارى شده

گوشت هر دو طرف آن متنان گويند (مجمع) از اين جهت به چيز محكم متين گفته‏اند [اعراف:183]. به آنها مهلت مى‏دهيم راستی كيد من محكم و قوى است كه هيچ كس آنرا دفع

را بررسى مى‏كنيم: 1- در بسيارى از آيات نسبت افعال به قريه داده شده مثل [اعراف:4]. [يونس:98]. [نحل:112]. در اينگونه آيات اگر قول راغب را پذيرفتيم هيچ و

گوشت هر دو طرف آن متنان گويند (مجمع) از اين جهت به چيز محكم متين گفته‏اند [اعراف:183]. به آنها مهلت مى‏دهيم راستی كيد من محكم و قوى است كه هيچ كس آنرا دفع

(مفردات،مجمع البيان) [قلم:50] پس پروردگارش او را برگزيد و از نيكوكاران گردانيد. [اعراف:203] و آنگاه كه آيه‏اى نياوردى گويند: چرا آنها را جمع نكردى. گويا منظور كفّار

حرف جواب و تصديق است [اعراف:44]. آيا آنچه خدا وعده داده بود حق يافتيد؟ گويند آرى. اين لفظ جمعا چهار بار در قرآن مجيد آمده است: اعراف:44 و 114 - شعراء:42

باقر(ع) فرمود: ... درباره اصحاب اعراف چه مى گویى؟... به خدا سوگند آنان نه مؤمن اند و نه کافر...». اصحاب اعراف: عقیده اصحاب اعراف ۱۱ انسان: اختیار انسان ۴، ۵;

[هود:53]. و نيز قيامت را انكار مى‏كردند [حاقة:4]. مرمان قوى هيكل و مرفّه بودند [اعراف:69]. و نيز هود «عليه‏السلام» به ايشان مى‏گفت [شعراء:132-134]. چون در ضلالت

[واقعة:60-61] ما مغلوب و عاجز نيستيم از اينكه ديگران را به جاى شما بگيريم. * [اعراف:80] اين آيه و آيه 28 عنكبون درباره قوم لوط است و روشن مى‏كند كه لواط اولين

دين فطرت زندگى مى‏كردند بركات آسمانها و زمين به سوى آنها سرازير مى‏شد. [اعراف:96]. و ممكن است آيه به خطابات جزئى منحل شود يعنى گرفتارى هر كس از ناحيه عملش

قبول كرد ظاهرا همان است كه در آيه [اعراف:23]. آمده. عياشى چهار حديث در اين باره نقل كرده در دو حديث كلمات نظير آيه اعراف است و چهارم از على «عليه السلام»

مراد شهر مکّه یا جز آن است. در هر صورت در اینجا مراد اهل آنجا است (نگا: أعراف / هود / محمّد / ). بدل از (مَثَلاً) یا مفعول‌به دوم (ضَرَبَ) است که متضمّن

«وعد» در شر و اشاره بوعده عذاب نسبت به قوم صالح «عليه‏السلام» است ايضا [اعراف:44]. فعل اول در وعده خير ودوم در وعده شر وعذاب است. ايضاآيه [ق:14]. و [ق:28]

تفحص كرديم و يافتيم كه با نگهبانها و شهابها پر شده است. املاء: پركردن. [اعراف:18]. اِمْتِلاء: پرشدن. [ق:30]. مِلْ‏ء (به كسر ميم) نام مقدارى است كه ظرفى

آیات شامل این کلمه رجز (۱۰ بار) (بكسر اوّل) اضطراب. [اعراف:134]. يعنى اگر اين اضطراب و بلا را از ما ببرى حتماً به تو ايمان مى‏آوريم. راغب گويد: اصل رجز

تفحص كرديم و يافتيم كه با نگهبانها و شهابها پر شده است. املاء: پركردن. [اعراف:18]. اِمْتِلاء: پرشدن. [ق:30]. مِلْ‏ء (به كسر ميم) نام مقدارى است كه ظرفى

شده‏اند كه ذيلاً به بعضى اشاره مى‏شود: 1- بهشت [آل عمران:107]. 2- قرآن [اعراف:52]. 3- تورات [هود:17]. 4- نبوّت [هود:63]. 5-پيغمبر [مریم:21]، [انبياء:107]

[هود:53]. و نيز قيامت را انكار مى‏كردند [حاقة:4]. مرمان قوى هيكل و مرفّه بودند [اعراف:69]. و نيز هود «عليه‏السلام» به ايشان مى‏گفت [شعراء:132-134]. چون در ضلالت

شود) و آن با نموّ و زيادت و سعادت قابل جمع و بلكه از اين معانى كنار نيست. [اعراف:54] يعنى ثابت در خير است، هميشه مفيد است خدائى كه پرورش دهنده مخلوقات است

احرام بستن چنانكه طبرسى فرموده است. عبارت راغب در بيان معنى اخير گنگ است. [اعراف:142]. ميقات درآيه به معنى وعده معين است چنانكه در صدر آيه فرموده «وَ وعَدْنامُوسى

لباس مرد قلمداده شده است، زن بى‏مرد و مرد بى‏زن به حكم انسان عريان است. * [اعراف:26]. لباس تقوى را احياء و عمل صالح گفته‏اند ولى بايد آن را اعمّ گرفت تقوى

حضرت در بنى‏اسرائيل بود. چنانكه فرموده: [اعراف:142]. 4 هارون با موسى برادر پدر و مادرى بودند و اينكه در [اعراف:150]. [طه:94]. هارون به موسى «يَابْنَ اُمَّ»

مقطع هاى کوتاه و نزدیک به هم مى باشد. به هر حال منظور از «رِجز» در سوره «اعراف»، ظاهراً همان مجازات هاى بیدارکننده پنجگانه اى است که در آیات به آن اشاره

نبوت، بنابراین در معناى رسالت، نبوت هم افتاده است; ولى چون آیه 157 سوره «اعراف» در مقام تشریح، توضیح و تفصیل پیامبر(صلى الله علیه وآله) است، آن دو را مستقلاً

مقطع هاى کوتاه و نزدیک به هم مى باشد. به هر حال منظور از «رِجز» در سوره «اعراف»، ظاهراً همان مجازات هاى بیدارکننده پنجگانه اى است که در آیات به آن اشاره

قيامت معناى (( اعراف (( و مراد از آن در آيه شريفه رجال اعراف از طايفه جن يا ملك نيستند مراد از رجال اعراف ، مستضعفين نيستند اصحاب اعراف از جنس بشر هستند

«وعد» در شر و اشاره بوعده عذاب نسبت به قوم صالح «عليه‏السلام» است ايضا [اعراف:44]. فعل اول در وعده خير ودوم در وعده شر وعذاب است. ايضاآيه [ق:14]. و [ق:28]

شريفه به معنى اسم فاعل است. * خفيه: به ضمّ اوّل مصدر است به معنى پنهانى. [اعراف:55] يعنى پروردگار خود را بخوانيد با تضرّع و پنهانى. در الميزان احتمال داده

آیات شامل این کلمه نوق‌ (۷ بار) شترماده. [اعراف:73]. اين ناقه خدا است براى شما نشانه قدرت خدا است او را بگذاريد در زمين خدا بچرد. اين لفظ هفت بار در كلام

نقل كرده است [اعراف:154]. چون خشم موسى فرونشست الواح را گرفت. [شورى:37]. چون به خشم آمدند مى‏بخشند. غضبان: خشمناك .صفت مشبهه است [اعراف:150]. چون موسى

جشد برادرش را زير زمين پنهان كند. [اعراف:26]. لباس سوأةهاى مردم را كه ديده شدن آنها را خوش ندارند مى‏پوشاند. [اعراف:20]. مراد از سوأة عورت زن و مرد است

and became full of remorse. ترتیل: ترجمه: «عَقَرُوهَا»: شتر را کشتند (نگا: اعراف / ، هود / ). Tabber requires Javascript to function. آيات ۱۴۱ - ۱۵۹، سوره

[هود:53]. و نيز قيامت را انكار مى‏كردند [حاقة:4]. مرمان قوى هيكل و مرفّه بودند [اعراف:69]. و نيز هود «عليه‏السلام» به ايشان مى‏گفت [شعراء:132-134]. چون در ضلالت

معنى زيادت است راغب گفته: كثرت و قلت در كميت منفصله به كار روند مثل اعداد. [اعراف:86]. ياد كنيد آنگاه كه عده شما كم بود خدا زيادتان كرد. كثير: بسيار [حديد:26]

احرام بستن چنانكه طبرسى فرموده است. عبارت راغب در بيان معنى اخير گنگ است. [اعراف:142]. ميقات درآيه به معنى وعده معين است چنانكه در صدر آيه فرموده «وَ وعَدْنامُوسى

الشى‏ء صلاحاً: ضد فسد» در قرآن گاهى با فساد مقابل آمده و گاهى با سيئه مثل [اعراف:56-85]، [توبه:102]. [رعد:23]. «صلح» در آيه به معنى شايسته و خوب شدن است

۱۶(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... (بر وزن قفل) ناپاكى. پليدى. [اعراف:58] سرزمين پاك و رئيدنش به اذن پروردگارش مى‏رويد و سرزمينيكه پليد و ناپاك

است به محلى كه مى‏بينى آنگاه در عرف به هر انداختن اسم شده‏ است (راغب). [اعراف:107]. [يوسف:96]. كه در هر دو مطلق انداختن است و در [مائده:64]. اِلْقاء معنوى

شيطان به خدا گفت: «لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَكَ الْمُسْتَقِيمَ» اعراف، 16. «5». اعراف، 31. «6». اسراء، 29. «7». فرقان، 67. «8». اسراء، 110. جلد 1 - صفحه

آیات شامل این کلمه ذئم‌ (۱ بار) [اعراف:18] طبرسى فرمود: ذأم و ذيم به معنى عيب شديد است ولى راغب آنرامذمّت گفته است يعنى: فرمود از آن خارج شو در حالى كه

سخن است و چون سكوت توأم با نوعى سكون و آرامش است به طور استعاره گفته شده [اعراف:154] چون خشم موسى فرو نشست. راغب طبرسى نيز نظير آن را گفته است اين كلمه فقط

کلمه سهل‌ (۱ بار) ها (۱۳۹۹ بار) هموارى و آسانى مثل زمين هموار و كار آسان. [اعراف:74]. سهول جمع سهل است يعنى در دشتها و هموارهاى زمين كاخها مى‏سازيد و از كوهها

[كهف:41]. يا آبش در زمين فرو رود ديگر ابداً به طلب. اخذ آن راهى نيابى. درباره [اعراف:54]. به «حثث» و درباره [حج:73]. به «ذباب» رجوع شود. وَ حَثِيثا النّهَار اللّيْل

آیات شامل این کلمه حثث‌ (۱ بار) حثيث و حثوث به معنى سريع است (قاموس) [اعراف:54] شب را بر روز مى‏پوشاند و شب روز را به سرعت ميطلبند. اصل آن به معنى وادار

مى‏دانست. چنانكه درباره تشويق به چاره‏جويى درباره موسى به او مى‏گفتند: [اعراف:127]. به نظر مى‏آيد چنانكه گفتيم خود را يكى از خدايان و والاترين آنها مى‏دانست

الشى‏ء صلاحاً: ضد فسد» در قرآن گاهى با فساد مقابل آمده و گاهى با سيئه مثل [اعراف:56-85]، [توبه:102]. [رعد:23]. «صلح» در آيه به معنى شايسته و خوب شدن است

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... [اعراف:193]. صمت به فتح (ص) به معنى سكوت است يعنى: يكسان است بر شما چه آنها را بخوانيد و چه

آیات شامل این کلمه سرر (۴۴ بار) [آل عمران:134]، [اعراف:95]. سراء كه فقط در دو آيه فوق آمده به معنى مسرّت و وسعت زندگى است چنانكه ضرّاء دو قول است يكى توانگرى

آیات شامل این کلمه منع‌ (۱۷ بار) باز داشتن. ضد عطا كردن. [اعراف:12]. چه چيز بازداشت اينكه سجده نكنى آنگاه كه امرت كردم؟ مَنُوع: مبالغه است يعنى بسيار بازدارنده

رسيدن، دست يافتن وغيره است. آن درخدا چنانكه راغب گفته به معنى علم است مثل [اعراف:102]. در بسيارى از آنها وفايى به عهد نيافتيم و دانستيم كه وفايى به عهد خدا

آنها را نزد من برگردانيد پس شروع كرد بدست كشيدن بر ساقها و گردنهاى آنها. [اعراف:22]، طه:121. شروع كردند بر عورت خويش از برگ درختان باغ مى‏چسباندند. اين لفظ

[نوح:28]، تبار اسم مصدر و به معنى هلاكت است و ظالمان را جز نابودى مى‏افزاى. [اعراف:139]، حقّا آنچه اينان در آنند نابود شونده است. اگر ثلاثى و مزيد فيه اين كلمه

پيوسته‏اند. [زخرف:71]. در بهشت است آنچه دلها مى‏خواهد و چشمها لذت مى‏برد. [اعراف:81]. مراد از شهوت ميل جنسى است يعنى: شما به جاى زنان از روى رغبت و لذّت با

آیات شامل این کلمه ضيع‌ (۱۰ بار) ل‌ (۳۸۴۲ بار) تباه شدن. [اعراف:170]. ممكن است گاهى مراد از آن ترك باشد مثل: [مريم:59]. گفته‏اند يعنى نماز را ترك كردند

است (مجمع) سموم(به فتح س) باد گرمى است كه مانند سمّ نفوذ مى‏كند (راغب). [اعراف:40]. داخل بهشت نشوند تا ريسمان كشتى در سوراخ سوزن وارد شود معنى آيه در «جمل»

آیات شامل این کلمه ضيع‌ (۱۰ بار) تباه شدن. [اعراف:170]. ممكن است گاهى مراد از آن ترك باشد مثل: [مريم:59]. گفته‏اند يعنى نماز را ترك كردند در مجمع از امام

قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... شكافته شدن. شكافتن. [اعراف:160] از آن سنگ، دوازده چشمه بشكافت. راغب گويد: بجس اكثراً در چيزى كه از محلّى

کلمات مشتق شده در حال بارگیری... هموارى و آسانى مثل زمين هموار و كار آسان. [اعراف:74]. سهول جمع سهل است يعنى در دشتها و هموارهاى زمين كاخها مى‏سازيد و از كوهها

مجيد هردو معنى را مى‏توان يافت [نساء:12] يعنى ميت را برادر يا خواهرى باشد [اعراف:38] هر وقت امتى به جهنم داخل شود به امت هم مثل خود، لعنت كند [زخرف:‏48] هيچ

مى‏رسد زير موارد بكار رفتن آن توأم با ظلم است حتى در سوره يوسف. در آيه [اعراف:85] و نظائر آن «اَشْيائَهُمْ» بدل اشتمال است از «الناس». تدبّر در آيات نشان

مصباح و اقرب آمده: فرغ چون با «لام» و «الى» متعدى باشد به معنى قصد آيد. [اعراف:126]. پروردگارا بر ما صبر فرو ريز و ما را مسلمان بميران. افراغ ريختن شى‏ء

دلالت بر انتها و غايب مى‏كند مثل [يوسف:35] او را تا مدّتى زندانى كنند و نحو [اعراف:24] . گاهى ما بعد آن داخل در حكم ما قبل است مثل «اَكَلْتُ السَّمَكَةَ حَتّى

است. بخل را از آن امساك گويند كه منع كردن و نگاه داشتن مال از ديگران است. [اعراف:170]. آنانكه به كتاب خدا چنگ مى‏زنند و آن را حفظ كرده و به آن عمل مى‏كنند

[بقره:228]. [بقره:275]. [كهف:110]. جمع آن در قرآن امثال آمده [واقعة:23-22]. [اعراف:194]. وَ مَا اللّه قَوْم مِن قَالُوا لا قَال أُوتِي الّذِين يَا أَن يَوْم

آیات شامل این کلمه حوت‌ (۵ بار) ماهى. [صافات:142] جمع آن حيتان است [اعراف:163] آنگاه كه ماهى‏هايشات روز استراحت آشكارا مى‏آمد در قصّه حضرت موسى و عالم

آنها را نزد من برگردانيد پس شروع كرد بدست كشيدن بر ساقها و گردنهاى آنها. [اعراف:22]، طه:121. شروع كردند بر عورت خويش از برگ درختان باغ مى‏چسباندند. اين لفظ

خنديد تا دندانهايش آشكار شد فرمود: پسر حاتم آن سفيدى روز و سياهى شب است. * [اعراف:40] خياط به معنى سوزن است معنى آيه در «رجل» گذشت. ال مِن الْأَبْيَض لَکُم

گرنه پس ازعقر ناقه، صالح «عليه السلام»را مسخره كرده‏اند چنانكه فرموده: [اعراف:77]. ال مِن أَجْل فَأَصْبَح ذٰلِک أَخِي کَتَبْنَا سَوْأَة عَلَى فَأُوَارِي

آیات شامل این کلمه ضيع‌ (۱۰ بار) تباه شدن. [اعراف:170]. ممكن است گاهى مراد از آن ترك باشد مثل: [مريم:59]. گفته‏اند يعنى نماز را ترك كردند در مجمع از امام

باد مردم را از مقرشان مى‏كند گويى تنه يا ريشه‏هاى كنده شده خرما هستند. [اعراف:108]. دستش را بيرون آورد آنگاه دستش را براى ناظران روشن و سفيدبود. * [نازعات:1-2]

بر كسيكه به فكر شراكت با اوست و هلاك كننده كسى است كه با اومخالفت كرد. [اعراف:137] آنچه فرعون و ق.مش مى‏ساختند هلاك و نابود كرديم [شعراء:172]، [اسراء:16]

[كهف:41]. يا آبش در زمين فرو رود ديگر ابداً به طلب. اخذ آن راهى نيابى. درباره [اعراف:54]. به «حثث» و درباره [حج:73]. به «ذباب» رجوع شود. ه قدر ما طلب ضعف الله

آیات شامل این کلمه کلب‌ (۶ بار) هم‌ (۳۸۹۶ بار) سگ. [اعراف:176]. حكايت او مثل حكايت سگ است كه اگر به آن حمله كنى زبانش را بيرون مى‏كند و اگر با آن كار نداشته

كه حق است شيطان ميان آنها افساد مى‏كند، شيطان به انسان دشمن آشكارى است. [اعراف:200]. و اگر از شيطان وسوسه‏اى بر تو وارد شود بخدا پناه بر. وَ مِن إِمّا الشّيْطَان

قرار گيرد. 3- بيان. و بيشتر بعد از لفظ «ما» و «مَهْما» آيد نحو [فاطر:2]. [اعراف:132]. و در آيه [حج:30]. خالى از «ما مَهْما» است. باقى معانى در كتب لغت ديده

و آن تقريباً مرادف با ظلم است. قهر به معنى غلبه توأم است با توانائى مثل [اعراف:127]. يعنى: ما بالا دست آنهائيم ما به آنها چيره‏ايم ظاهراً «قاهِرُونَ» خبر

مى‏كشى كه در زمين فساد كنند و تو و خدايانت را ترك كنند!؟ فرعون درجواب گفت: [اعراف:127]. اگر كشتن بچه‏ها براى جلوگيرى از ولادت موسى بود ديگر تهديد فرعون جاى

مى‏كشى كه در زمين فساد كنند و تو و خدايانت را ترك كنند!؟ فرعون درجواب گفت: [اعراف:127]. اگر كشتن بچه‏ها براى جلوگيرى از ولادت موسى بود ديگر تهديد فرعون جاى

گرنه پس ازعقر ناقه، صالح «عليه السلام»را مسخره كرده‏اند چنانكه فرموده: [اعراف:77]. وَ مَا فِي عَلَى الّذِين فَأَخَذَهُم أَن فَأَخَذَتْهُم فَأَصْبَحُوا

نيز وسائل زندگى‏اند رجوع شود به «سخر» ذيل آيه فوق. جمع معشيت معايش است [اعراف:10]. در آيه [نباء:11]. معاش را مصدر گرفته و مضاف مقدّر كرده‏اند مثل «وقت

بار) مدين‌ (۱۰ بار) نام شهرى بود كه شعيب «عليه السلام» براهل آن مبعوث گرديد[اعراف:85]. اين لفظ ده بار در قران مجيد آمده است و در «اَيْكه» مطلبى گذشت كه تذكر

نمى‏خواهد و اگر بخواهد و در خواستن مبالغه كند بخل مى‏ورزيد و نمى‏دهيد. * [اعراف:187] از تو از قيامت مى‏پرسند گويا به آن دانائى، بگو علم آن پيش پروردگار من

رجل‌ (۷۳ بار) مرد.[هود:78]. آيا از شما مرد عاقلى نيست. جمع آن رجال است نحو [اعراف:46]. بر بلندى‏هاى آن حايل، مردانى است. گاهى از رجل و رجال مرد رشيد و كامل

دحر (۴ بار) طرد. راندن به قهر «دحره دحراً و دحوراً: طرده و ابعده و دفعه» [اعراف:18] گفت از آنجا بيرون شو در حاليكه مذموم و مطرود از رحمت هستى. [صافات:9]

گمراهی‏اش ادامه مى‏دهد گويا ما را براى گرفتارى خويش نخوانده است. ايضاً آيه [اعراف:189]. يعنى چون با او مقاربت كرد بار خفيفى برداشت و حمل را ادامه داد. * [فرقان:72]

نيز وسائل زندگى‏اند رجوع شود به «سخر» ذيل آيه فوق. جمع معشيت معايش است [اعراف:10]. در آيه [نباء:11]. معاش را مصدر گرفته و مضاف مقدّر كرده‏اند مثل «وقت

شود) و آن با نموّ و زيادت و سعادت قابل جمع و بلكه از اين معانى كنار نيست. [اعراف:54] يعنى ثابت در خير است، هميشه مفيد است خدائى كه پرورش دهنده مخلوقات است

و زنش نيز از جمله غير مؤمنين بود كه با خود نبرد و مورد عذاب واقع گرديد [اعراف:83]. مراد از «اهل» كه نجات يافتند ظاهراً دو نفر دخترش بودند كه با پدرشان

اين مهر زدن كفر و تجاوز و ستمكارى است. آيات زير مطلب فوق را روشن مى‏كنند: [اعراف:101]. [يونس:74]، [غافر:35]. [روم:58-59]. ملاحظه آيات شريفه نشان مى‏دهد كه

تکرار در قرآن: ۶(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... سگ. [اعراف:176]. حكايت او مثل حكايت سگ است كه اگر به آن حمله كنى زبانش را بيرون مى‏كند و اگر

گمراهی‏اش ادامه مى‏دهد گويا ما را براى گرفتارى خويش نخوانده است. ايضاً آيه [اعراف:189]. يعنى چون با او مقاربت كرد بار خفيفى برداشت و حمل را ادامه داد. * [فرقان:72]

است (مجمع) سموم(به فتح س) باد گرمى است كه مانند سمّ نفوذ مى‏كند (راغب). [اعراف:40]. داخل بهشت نشوند تا ريسمان كشتى در سوراخ سوزن وارد شود معنى آيه در «جمل»

مفردات ابرى كه سايه مى‏اندازد گفته و مى‏گويد: اغلب در شى‏ء مكروه به كار رود. [اعراف:171]. چون كوه را كنديم و بالاى سرشان برديم گوئى سايبان بود [شعراء:189]. آيه

آمده مثل [انعام:109]. [حاقة:39-38]. از مفاعله و تفاعل نيز آمده است مثل [اعراف:21]. يعنى سوگند اكيد ياد كرد كه من به شما از خير خواهانم. مفاعله در اينجا

7- خصلت‌ها و رفتارها، معيار دريافت خير يا شرّ است. «بِالطَّاغِيَةِ» «1». اعراف، 78. «2». قمر، 31. «3». فصلت، 13. تفسير نور(10جلدى)، ج‌10، ص: 196 بِسْمِ

بقيهه مطلب را در «كفر» و«سلم» مطالعه كنيد. و در «ايمان» نيز گذشته است . [اعراف:51] كلمه «ما» عطف است به جاى «كَما» و تقدير آن «كَما كانُوا بِاياتِنا...»

فَلاتِلِلجُوهُ» حكمت 287. اولى دخول معمولى و دومى بطور جاباز كردن است. [اعراف:40]. داخل بهشت نمى‏شوند تا ريسمان ضخيم وارد سوراخ سوزن شود [سباء:2]. مى‏داند

ه) رجوع و توبه. «هادَالرَّجُلُ هَوْداً» يعنى توبه كردو به سوى حق برگشت. [اعراف:156]. يعنى: ما بسوى تو بازگشتيم. و نيز هود داخل شدن به دين يهوديت است گويند:

الْمَداِئنَ»كجايند آنها كه شهرها بناكردند. مدينه در قرآن گاهى در مطلق شهر بكار رفته مثل [اعراف:123]. [يوسف:30]. و گاهى مراد از آن مدينةالرسول است كه ابتدا بنام يثرب خوانده

نمى‏خواهد و اگر بخواهد و در خواستن مبالغه كند بخل مى‏ورزيد و نمى‏دهيد. * [اعراف:187] از تو از قيامت مى‏پرسند گويا به آن دانائى، بگو علم آن پيش پروردگار من

تکرار در قرآن: ۱۰(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... تباه شدن. [اعراف:170]. ممكن است گاهى مراد از آن ترك باشد مثل: [مريم:59]. گفته‏اند يعنى نماز

مى‏رسد زير موارد بكار رفتن آن توأم با ظلم است حتى در سوره يوسف. در آيه [اعراف:85] و نظائر آن «اَشْيائَهُمْ» بدل اشتمال است از «الناس». تدبّر در آيات نشان

مى‏بينى كه منافقان از تو اعراض مى‏كنند اعراضى محكم. در آيات [مائده:2]، [اعراف:86]، [مائده:91]. صدّ حتماً به معنى منع و برگرداندن است كه متعدى به مفعول

«ارجيت الامر: اخّرته» كار را به تأخير انداختم (صحاح) طبرسى ذيل آيه 111 اعراف گويد: ارجاء به معنى تأخير است. * [احزاب:51]. يعنى از زنان آن كه را مى‏خواهى

عهد يك طرفى و فقط از جانب بنده است. اينك به بعضى از آيات اشاره مى‏شود: 1- [اعراف:134]. به نظر مى‏آيد مراد از«بِما عَهِدَ عِنْدَكَ» آن است كه خدا به موسى وعده

بر كسيكه به فكر شراكت با اوست و هلاك كننده كسى است كه با اومخالفت كرد. [اعراف:137] آنچه فرعون و ق.مش مى‏ساختند هلاك و نابود كرديم [شعراء:172]، [اسراء:16]

ازخود انسان در مجمع فرموده: وسوسه با صداى آهسته به سوى چيزى خواندن است [اعراف:20]. «وَسْوَسَ لَهُ» يعنى نصيحت و خيرخواهى بنظر او آوردولى «وَسْوَسَ‏اِلَيْهِ»

گويند:اعمى و عم چنانكه راغب گفته، جمع«عم» عمون است مثل [نمل:66]. طبرسى ذيل آيه [اعراف:64]. فرموده:آنگاه كه شخص اعمى القلب باشد گويند:«رجل عم». جمع اعمى عمى بر

وسعت زندگى و ثروتمند است از ثروت خويش انفاق كند. و خواه در فعل باشد مثل [اعراف:156]. كه رحمت خدا به هر چيز احاطه دارد. فعل «وَسِعَ يَسِعَ سِعَةً» لازم و

خوارى است. طرد. راندن به قهر «دحره دحراً و دحوراً: طرده و ابعده و دفعه» [اعراف:18] گفت از آنجا بيرون شو در حاليكه مذموم و مطرود از رحمت هستى. [صافات:9]

است و مثل [بقره:38]. كه اختيارى است. و نيزآن گاهى بر سبيل استخفاف است مثل [اعراف:13]. كه در باره شيطان و بر سبيل استخفاف است و نحو [هود:48]. كه به جاى استخفاف

گونه بودن آن تصريح كرده است [انعام:55]. كه سبيل فاعل تستبين است. ايضاً [اعراف:86]. كه ضميرش مؤنث است و ايضاً آيه‏99 آل عمران. گاهى از سبيل تعدّى و تجاوز

شرك است به واسطه سكونت انبیاء درآنجا. الميزان اين مطلب را از [اسراء:1]. و [اعراف:137]. كه هر دو درباره فلسطين است استفاده مى كند كه مبارك بودن در اثر بودن

ابرها و درختان را تلقيح نكند يعنى خيرى نزايد قرآن درباره بادها فرموده: [اعراف:57].[حجر:22].[فاطر:9]. و اگر بادى باشد كه هيچ يك از فايده‏ها را نداشته باشد

گونه بودن آن تصريح كرده است [انعام:55]. كه سبيل فاعل تستبين است. ايضاً [اعراف:86]. كه ضميرش مؤنث است و ايضاً آيه‏99 آل عمران. گاهى از سبيل تعدّى و تجاوز

فَلاتِلِلجُوهُ» حكمت 287. اولى دخول معمولى و دومى بطور جاباز كردن است. [اعراف:40]. داخل بهشت نمى‏شوند تا ريسمان ضخيم وارد سوراخ سوزن شود [سباء:2]. مى‏داند

شرك است به واسطه سكونت انبیاء درآنجا. الميزان اين مطلب را از [اسراء:1]. و [اعراف:137]. كه هر دو درباره فلسطين است استفاده مى كند كه مبارك بودن در اثر بودن

گمراهی‏اش ادامه مى‏دهد گويا ما را براى گرفتارى خويش نخوانده است. ايضاً آيه [اعراف:189]. يعنى چون با او مقاربت كرد بار خفيفى برداشت و حمل را ادامه داد. * [فرقان:72]

صمّ، بكم، عمى، لا يرجعون» بكار رفته است. نظر، غير از بصيرت است. در سوره اعراف مى‌خوانيم: «تَراهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَ هُمْ لا يُبْصِرُونَ» «2» مى‌بينى

گويند: «لا تَتِّبِع هَواكَ لِتَرضى رَبَّكَ». * [اعراف:181]. اين آيه نظير آيه 159. همين سوره است كه گويد: [اعراف:159]. «با» در هر دو آيه در «بِالَحَقِ» و «بِهِ»

منّ و سلوى كه غذاى ساده‏اى بود و به شهوترانى سوق نمى‏كرد. ممكن است آيه [اعراف:169] نيز به همين معنى باشد يعنى مى‏گيرند متاع اين زندگى را كه نسبت به زندگى

*** در بسيارى از آيات بعد از حرف هل لفظ «اِلّا» آمده است مثل [رحمن:60]. اعراف:53]. [انعام:158]. در اين آيات ظاهرا مراد از «هل» نفى است گويى در مقام «ماء»

به قولى شعرى و به قولى شهابها است ولى ظهور آيه با هيچ يك سازگار نيست. * [اعراف:54]. آفتاب و ماه و ستارگان همه به امر خدا رام و مسخرّند لفظ نجوم 9 بار در

انواع قورباغه است (اقرب). جمع آن در قرآن مجيد ضفادع و تنها يكبار آمده است. [اعراف:133]. آمدن قورباغه‏ها و تنك كردن زندگى فرعونيان يكى از معجزات نه گانه حضرت

از «مُعَذِّرُون» اعّم اراده شده است. مَعْذِرَةْ: مصدر است به معنى اعتذار [اعراف:164]. معاذير: جمع معذرة است به معنى عذرها، حجت‏ها. [قيامة:14-15]. به نظرم

فوق چندين دفعه در آيات قرآن مجيد تكرار شده است: بقره:286-233، انعام:152، اعراف:42، مؤمنون:62، طلاق:7. و اين يك قاعده كلى اسلامى است و چون كار به حرج رسيد

و دقت در آيات قرآن مجيد اين مطلب را روشن مى‏كند در آيه ديگر مى‏خوانيم: [اعراف:146]. به اطمينان مى‏توان گفت كه رشد به معنى نجات و غى به معنى هلاكت است يعنى:

مسمارها داشت حمل كرديم منظور كشتى نوح «عليه السلام» و الواح جمع لوح است. [اعراف:154-150-145]. مراد از الواح صفحه‏هاى تورات است معلوم نيست از چوب بوده يا

اين مهر زدن كفر و تجاوز و ستمكارى است. آيات زير مطلب فوق را روشن مى‏كنند: [اعراف:101]. [يونس:74]، [غافر:35]. [روم:58-59]. ملاحظه آيات شريفه نشان مى‏دهد كه

داخل شدن به عمل است بروجه سرازير شدن. على هذا معنى جريان در آن ملحوظ است. [اعراف:50]. افاضه در آيه به معنى ريختن و جارى كردن است پس افاضه لازم و متعدى هر

روشن مى‏كند كه مراد دست چپ يا سمت راست است. اما شومى در شمالى‏ها است . * [اعراف:17]. آيه درباره‏اغواء شيطان است. به نظر مى‏آيد مراد از «بَيْنَ اَيْديهِمْ»

چشمه است با مراجعه به قرآن خواهيم ديد كه جمع عين به معنى چشم اعين است مثل [اعراف:179]. و جمع عين به معنى چشمه اعيون. مثل [حجر:45]. به نظر راغب معناى اصلى

چون خارج از مقصد صحيح خدايى است و رود به باطل و بازى قلمداد شده‏است. * [اعراف:51]. لعب شمردن دين سبك شمردن و جدى نگرفتن آن است مثل [مائده:58]. *** * [انعام:32]

مى‏داند بدترين تكبر آن است كه در برابر امر خدا تكبر و از قبول آن امتناع كند [اعراف:13]. استكبار آن است كه اظهار بزرگى و تكبر كند با آنكه اهلش نيست [بقره:34]

گناهان است و يا پرهيز از عذاب خداست به وسيله فعل واجبات و ترك محرّمات. [اعراف:35]. آنكه از بديها بپرهيزد و خود را اصلاح كند ترسى بر آنها نيست و محزون نمى‏شوند

آن را مطلق شتر و نيز طناب كشتى گفته و نر بودنش را از فراء نقل كرده است [اعراف:40] سمّ كشنده را سمّ گويند كه در بدن نفوذ مى‏كند. خياط به معنى سوزن است.

كه در آن دقت و محكمى و اهميت منظور است نه جودت و فرقش با فعل همين است. [اعراف:137]. آن چه فرعون و قومش مى‏ساختند و آن چه از بناها بالا مى‏بردند تباه ساختيم

[مائده:114]. خدايا به ما از آسمان مائده‏اى فرود آور. * [حديد:25]. [زمر:6]. [اعراف:26]. [طلاق:10]. مى‏دانيم كه آهن درسنگهاست، انعام ثمانيه در زمين‏اند، لباس

كه آفرينش و پرورش هر دو از خدا و در دست خداست و به تعبير ديگر چنين است [اعراف:54] بدان آفريدن و تدبير و دستور فقط براى اوست، بلند مرتبه است خدا، كه پرورش

عهد يك طرفى و فقط از جانب بنده است. اينك به بعضى از آيات اشاره مى‏شود: 1- [اعراف:134]. به نظر مى‏آيد مراد از«بِما عَهِدَ عِنْدَكَ» آن است كه خدا به موسى وعده

ايه و ايات ديگر نشان مى‏دهد كه اين تسخير براى بندگان و براى منافع آنهاست. [اعراف:54]. سخرّى. به ضمّ سين و كسر آن به معنى مسخره شده يا تسخير شده است طبرسى

طاعت و بندگى خدا نيرومند و با بصيرت بودند اينك به چند آيه توجه كنيم: * [اعراف:57]. از لفظ «بَيْنَ يَدَيْهِ» و نظير آن در پيش بودن. حاضر بودن و نزديك بودن

طاعت و بندگى خدا نيرومند و با بصيرت بودند اينك به چند آيه توجه كنيم: * [اعراف:57]. از لفظ «بَيْنَ يَدَيْهِ» و نظير آن در پيش بودن. حاضر بودن و نزديك بودن

اين مهر زدن كفر و تجاوز و ستمكارى است. آيات زير مطلب فوق را روشن مى‏كنند: [اعراف:101]. [يونس:74]، [غافر:35]. [روم:58-59]. ملاحظه آيات شريفه نشان مى‏دهد كه

للَّهِ؟وَلِكِتابِهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِاْئِمَّةِ الْمُسْلِمينَ وَ عامَّتِهِمْ» [اعراف:21]. به آنها قسم خورد كه من به شما خير خواهم و دوستيم به شما خالص و بى شائبه

اين مهر زدن كفر و تجاوز و ستمكارى است. آيات زير مطلب فوق را روشن مى‏كنند: [اعراف:101]. [يونس:74]، [غافر:35]. [روم:58-59]. ملاحظه آيات شريفه نشان مى‏دهد كه

است كه از قبايل مختلف باشد و اگر به يك پدر و مادر منتهى شود قبيله گويند: [اعراف:27]. قبيل در آيه ظاهرا جمع قبيله است يعنى واقع اين است كه شيطان و اتباعش

انواع قورباغه است (اقرب). جمع آن در قرآن مجيد ضفادع و تنها يكبار آمده است. [اعراف:133]. آمدن قورباغه‏ها و تنك كردن زندگى فرعونيان يكى از معجزات نه گانه حضرت

*** در بسيارى از آيات بعد از حرف هل لفظ «اِلّا» آمده است مثل [رحمن:60]. اعراف:53]. [انعام:158]. در اين آيات ظاهرا مراد از «هل» نفى است گويى در مقام «ماء»

يكبار در قرآن آمده است [يونس:24]. زمين زيور خود را اخذ كرد و آراسته شد. * [اعراف:31]. غرض از آيه لباس تازه پوشيدن است در نمازهاى جمعه و اعياد چنانكه از امام

شورى مى‏گويد: ذّر، ذرو نظير هم‏اند در اينجا دو آيه را بررسى مى‏كنيم: 1- [اعراف:179]. لام در «لِجَهَنَّمَ»براى اختصاص است و ظهور آيه در آن است كه عدّه‏اى

زيرا كه عدالت است [جاثية:21]. 3- گاهى مكر منسوب بخدا مكر ابتدايى است مثل [اعراف:99]. معلوم است كه مراد از مكر عذاب خداست در مقابل نافرمانى مردم النهايه نافرمانى

«عليه‏السلام» نقل كرده فاحشه آن است كه اهل شوهرش را اذيت كند و دشنام دهد. [اعراف:33]. فواحش جمع فاحشه است و آن چهار بار در قرآن مجيد آمده است. فحشاء چنانكه

طَيِّهَ» يعنى چون به سوى مادّه خويش رود دم خويش را پس از بستن باز مى‏كند. [اعراف:182] استدراج آن است كه شخص بتدريج و درجه درجه گرفته شود شخص بد كار در كفر

مژدگانى كه اين غلاميست. ولى در آيات ديگر سخن مجمع البيان درست در مى‏آيد. * [اعراف:22] در اقرب الموارد مى‏گويد «دَلّى فُلاناً مِنْ سَطْحٍ بِحَبْلٍ: اى ارسله»

فوق چندين دفعه در آيات قرآن مجيد تكرار شده است: بقره:286-233، انعام:152، اعراف:42، مؤمنون:62، طلاق:7. و اين يك قاعده كلى اسلامى است و چون كار به حرج رسيد

مناسب تر در آیه فوق همان لباس هاى زینتى و جالب است. ريش‌ (۱ بار) زينت. [اعراف:26] به نظر ميس آيد كه مراد ازطريش زينت است خواه طبيعى باشد مثل مو و غيره

ممجموعاًپنج بار در وصف حق تعالى آمده است. اكنون لازم است به چند آيه نظر كنيم: 1-[اعراف:95]. دقت در آيه نشان مى‏دهد كه «عَفَواً»به معنى كثرت در اموال است يعنى :گرفتارى‏ها

حق است. ملک‌ (۲۰۶ بار) اين لفظ چهاربار در قرآن مجيد آمده است [انعام:75]. [اعراف:185]. در اين دو آيه ظاهراً مراد حكومت و تدبيرى و نظمى است كه در آسمانها و

لعنت كرده و مردم از خدا به آنها لعنت مى‏خواهند. 7- ستمكاران: [هود:18]. [اعراف:44]. ظاهراً منظور ستمكاران كفار است رجوع شود به صدر هر دو آيه ايضاً آيه [غافر:52]

است. بخل را از آن امساك گويند كه منع كردن و نگاه داشتن مال از ديگران است. [اعراف:170]. آنانكه به كتاب خدا چنگ مى‏زنند و آن را حفظ كرده و به آن عمل مى‏كنند

نيز به كار رود مثل «وَلَتَعْلُنَّ عُلُوّاً كَبيراً» كه گذشت. *** تعالى: [اعراف:190]. تعالى فعل است از تفاعل يعنى برتر و بالاتر است خدا از آنچه شرك مى‏ورزند

رسيده است بنابراين، فقير صفت بائس است، زيرا ممكن است، بائس غير فقير باشد [اعراف:165] يعنى عذاب شديد. وَ شَدِيد اللّه أُولِي أُولُوا مِن أَو بَعْضَکُم بَعْض

مقتضى معناى وحدت است در صورتى اضافه مى‏شود كه مكرر باشد مثل [مائده:25]، [اعراف:89]. «بَينَ يَديْهِ بَيْنَ اَيْدينا» معناى تحت اللفظ اين تركيب، ميان دو دستش:

نمى‏گويى «قَرَئْتُ الْقَوْمَ»... [نحل:98]. چون قرآن خواندى به خدا پناه بر [اعراف:204]. چون قرآن خوانده شود گوش كنيد و ساكت باشيد تا مورد رحمت قرار گيريد.

درباره آيات ما انحراف مى‏كنند و از استقامت عدول مى‏نمايند بر ما مخفى نيستند [اعراف:180]. انحراف در اسماء خدا آنست كه صفات خدا را از قبيل رازق، خالق، معبود و

متقين‌ ‌هم‌ ‌به‌ مقدار معاصي‌ ‌خود‌ تفاوت‌ دارند و يك‌ قسمت‌ ‌هم‌ اصحاب‌ اعراف‌ هستند ‌که‌ نه‌ ‌در‌ قسمت‌ اصحاب‌ يمين‌ هستند و نه‌ ‌در‌ قسمت‌ اصحاب‌ شمال‌

روشن بود بر رسالت آندو مانند عصا و يد بيضاء و ساير خوارق عادات كه در سوره اعراف و غيرها ذكر شد مبعوث فرمود بر فرعون و اعيان قومش پس تكبّر و سركشى كردند از

جثوم به معنى سقوط بر روى و يا نشستن بزانوست (مجمع البيان ذيل آيه 67 هود) [اعراف:78] اين كلمه پنج بار در قرآن مجيد آمده و همه درباره مكذّبين است كه به عذاب

هر دو مصدراند يعنى: در آن سوار شويد به نام خداست حركت و ايستادن آن. * [اعراف:187]. [نازعات:42-43]. مرسى به معنى ثبوت و اثبات هر دو آمده. بعضى‏ها در آيه

و دقت در آيات قرآن مجيد اين مطلب را روشن مى‏كند در آيه ديگر مى‏خوانيم: [اعراف:146]. به اطمينان مى‏توان گفت كه رشد به معنى نجات و غى به معنى هلاكت است يعنى:

مراد از «ماقَدَّمَ» اعمال اول عمر و از «مااَخَّرَ» اعمال آخر عمر باشد. *** [اعراف:34]. ظاهراً استفعال در اين آيه و نظائر آن براى طلب نيست لذا مجمع آن را «لايَتَقَّدِمُونَ»

و شصت فقره است. در بسيارى از آيات آمده [فاتحه:2]. [بقره:131] [مائده:28] [اعراف:54]. بنابر آنكه در المعجم المفهرس شمرده جمله ربّ العالمين مجموعاً چهل و دوباره

شده رجوع شود به «جانّ». 3- بلعيدن وسائل سحر جادوگران [شعراء:45]. ايضاً [اعراف:117]. لَقِفَ به معنى قاپيدن و بلعيدن است يعنى عصايت را بيانداز آنگاه آنچه

ابرها و درختان را تلقيح نكند يعنى خيرى نزايد قرآن درباره بادها فرموده: [اعراف:57].[حجر:22].[فاطر:9]. و اگر بادى باشد كه هيچ يك از فايده‏ها را نداشته باشد

طوفان حضرت نوح عليه السلام است درباره اين طوفان در «نوح» صحبت خواهد شد. * [اعراف:133] مراد از طوفانى كه فرعونيان را گرفت چيست؟ آن را سيل، مرگ عمومى، طاعون،

اشتباه مى‏كند نه اينكه فلان درخت مثلاً به آن صورت در آمده است. قرآن فرمايد [اعراف:116]. آيه صريح است در اينكه در چشم‏ها تصرّف كرده‏اند نه اينكه در واقعاً ريسمانها

مى‌كنيم؟ الشَّيْطانَ‌ ... يَدْعُوا حِزْبَهُ‌ «1». اعراف، 27. «2». اعراف، 27. «3». ص، 82. «4». اعراف، 17. «5». بقره، 268. «6». تفسير نورالثقلين. تفسير نور(10جلدى)،

پيش من سبك خواهدشد. در اينجا مراد از ميزان مقام ومنزلت است. در مجمع ذيل [اعراف:8]. فرموده: در روايت آمده:«اِنَّ الصَّلوةَ ميزانٌ فَمَنْ وَ فَى اسْتَوْفى»

پيش من سبك خواهدشد. در اينجا مراد از ميزان مقام ومنزلت است. در مجمع ذيل [اعراف:8]. فرموده: در روايت آمده:«اِنَّ الصَّلوةَ ميزانٌ فَمَنْ وَ فَى اسْتَوْفى»

حجت جز به شريعت قرآن نمى‏تواند عمل كند براى نمونه به آيات 157 و 158 سوره اعراف رجوع شود. تجسم عمل‏ آيات بسيارى هست كه حكايت از تجسّم عمل مى‏كند و اين كه

پيش من سبك خواهدشد. در اينجا مراد از ميزان مقام ومنزلت است. در مجمع ذيل [اعراف:8]. فرموده: در روايت آمده:«اِنَّ الصَّلوةَ ميزانٌ فَمَنْ وَ فَى اسْتَوْفى»

كدام كسان است. آياتى داريم از اين قبيل: [نساء:88]، [روم:29]، [جاثية:23]، [اعراف:155]، [رعد:33]. از ايت قبيل آيات در قرآن بسيار است. ولى در عين حال اين اضلال

نموده‌ایم. Tabber requires Javascript to function. آيات ۱۹۹ - ۲۰۶، سوره اعراف معناى عفو در: (( خذالعفو و اءمر بالعرف (( معناى (( عرف (( و (( معروف (( و

سخن در اقرب و ساير كتابها نيز كتابها نيز گفته شده است. على هذا معنى آيه [اعراف:130]. آن است كه: آل عمران را با سالهاى سخت كه پر از قحطى و فشار بود و با

اينكه قسط به كسر اول به معنى عدل و به فتح آن به معنى ظلم و انحراف است. [اعراف:29]. [يونس:54]. ايضاً قسط نصيبى است كه از روى عدالت باشد، جمع آن اقساط است

را مى‏خواند پيروى مى‏كنند و در آن پيروى انحرافى نيست و سرپيچى نتوانند. [اعراف:45]. در بعضى آيات به صورت خطاب «تَبْقُونَها عِوَجاً» آمده و هر دو از خطاب

دين فطرت زندگى مى‏كردند بركات آسمانها و زمين به سوى آنها سرازير مى‏شد. [اعراف:96]. و ممكن است آيه به خطابات جزئى منحل شود يعنى گرفتارى هر كس از ناحيه عملش

ازخود انسان در مجمع فرموده: وسوسه با صداى آهسته به سوى چيزى خواندن است [اعراف:20]. «وَسْوَسَ لَهُ» يعنى نصيحت و خيرخواهى بنظر او آوردولى «وَسْوَسَ‏اِلَيْهِ»

شد. معنى آيه چنين مى‏شود: قسم به آفتاب و قسم به گسترش شعاع آن. در آيات [اعراف:98]، [طه:59]، [ضحى:1-2]. وقت را ضحى گفته به مناسبت گسترش نور خورشيد. يعنى

[واقعة:60-61] ما مغلوب و عاجز نيستيم از اينكه ديگران را به جاى شما بگيريم. * [اعراف:80] اين آيه و آيه 28 عنكبون درباره قوم لوط است و روشن مى‏كند كه لواط اولين

اعّم باشد. عاقبة:پايان. و آن در عاقبت خوب و بد هر دو به كار مى‏رود مثل [اعراف:128]. [طه:132]. و مثل [آل عمران:137]. راغب گفته:عاقبة مجرداز اضافه مخصوص

«عليه‏السلام» نقل كرده فاحشه آن است كه اهل شوهرش را اذيت كند و دشنام دهد. [اعراف:33]. فواحش جمع فاحشه است و آن چهار بار در قرآن مجيد آمده است. فحشاء چنانكه

ممجموعاًپنج بار در وصف حق تعالى آمده است. اكنون لازم است به چند آيه نظر كنيم: 1-[اعراف:95]. دقت در آيه نشان مى‏دهد كه «عَفَواً»به معنى كثرت در اموال است يعنى :گرفتارى‏ها

هارون را در جاى خود گذاشت و دستور خويش را به وى اعلام كرد چنانكه در سوره اعراف آيه 142 آمده است. به نظر مى‏آيد چون سى روز گذشت و موسى نيامد سامرى از اين

چون خارج از مقصد صحيح خدايى است و رود به باطل و بازى قلمداد شده‏است. * [اعراف:51]. لعب شمردن دين سبك شمردن و جدى نگرفتن آن است مثل [مائده:58]. *** * [انعام:32]

شِرٍّ» از اينجا معنى طائر در آيات زير نيز روشن مى‏شودك‏ * [يس:19]. [نمل:47]. [اعراف:131]. ممكن است طائر در آيه اول فال بد باشد كه در جواب «تَطَّيَرْنابِكُمْ»

‌را‌ اله‌ ميدانستند ‌تا‌ ‌اينکه‌ جمله‌ مطابق‌ ‌با‌ سوره‌ اعراف‌ ‌است‌ و لكن‌ ‌در‌ سوره‌ اعراف‌ ميفرمايد أَ فَلا تَتَّقُون‌َ و ‌در‌ اينجا إِن‌ أَنتُم‌ إِلّا

ايمانهم» «13» «1». اعراف، 134- 135. «2». كافى، ج 2، ص 399. «3». مؤمنون، 1 و 8. «4». آل‌عمران، 76. «5». رعد، 19. «6». انسان، 5 و 7. «7». اعراف، 102. «8». توبه،

seizing. ترتیل: ترجمه: «وَبِیلاً»: سخت و شدید. سنگین. «فَأَخَذْنَاهُ»: (نگا: اعراف / عنکبوت / ). فَأَخَذَهُ‌ اللَّهُ‌ نَکَالَ‌... (۲) إِلَى‌ فِرْعَوْنَ‌ وَ

تسبيح مى‌كنيم. ماجراى خلقت انسان وسجده فرشتگان بر او، در سوره‌هاى بقره، اعراف، حجر، اسراء و كهف آمده وتكرار اين داستان بيانگر تعصّب و نژادپرستى ابليس و

ایشان را از راه به در می‌کنند. «یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ»: (نگا: اعراف / ، کهف / - . وَ لَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ‌ کَثِيراً... (۰) وَ قَيَّضْنَا

كدام كسان است. آياتى داريم از اين قبيل: [نساء:88]، [روم:29]، [جاثية:23]، [اعراف:155]، [رعد:33]. از ايت قبيل آيات در قرآن بسيار است. ولى در عين حال اين اضلال

كه مطلق آنچه دلچسب است و ديگران را در آن حقى نيست، خوردن آن جايز است. * [اعراف:157]. از اين دو آيه اين قاعده كلى مستفاد است طيّبات عموماً حلال و خبائث عموماً

است كه از قبايل مختلف باشد و اگر به يك پدر و مادر منتهى شود قبيله گويند: [اعراف:27]. قبيل در آيه ظاهرا جمع قبيله است يعنى واقع اين است كه شيطان و اتباعش

است كه يك چيز مثل دين يا زبان و يا مكان آنها را جمع كند. مثلاً در آيه‏ى [اعراف:38]، منظور اشتراك در كفر و شرك است، در آيه [نحل:120]، ابراهيم به تنهائى يك

گناهان است و يا پرهيز از عذاب خداست به وسيله فعل واجبات و ترك محرّمات. [اعراف:35]. آنكه از بديها بپرهيزد و خود را اصلاح كند ترسى بر آنها نيست و محزون نمى‏شوند

دور زدن در اطراف آن دو نيست بلكه گردش ميان آنها است. طائف: طواف كننده. [اعراف:201] طائف شيطان وسوسه او است. راغب گويد: به خيال و جنّ و حادثه به طور استعاره

ممجموعاًپنج بار در وصف حق تعالى آمده است. اكنون لازم است به چند آيه نظر كنيم: 1-[اعراف:95]. دقت در آيه نشان مى‏دهد كه «عَفَواً»به معنى كثرت در اموال است يعنى :گرفتارى‏ها

سخن در اقرب و ساير كتابها نيز كتابها نيز گفته شده است. على هذا معنى آيه [اعراف:130]. آن است كه: آل عمران را با سالهاى سخت كه پر از قحطى و فشار بود و با

سينما است و صرف نوشتن اينكه فلانى دوركعت نماز خواند، نسخه بردارى نيست . * [اعراف:154]. نسخه به تصريح اقرب الموارد هم به كتاب منقول و هم منقول منه اطلاق مى‏شود

مائده، 100. «5». آل‌عمران، 104. «6». آل‌عمران، 104. «7». اعراف، 157. «8». حشر، 9. «9». اعراف، 8. «10». شمس، 9. «11». مائده، 35. جلد 1 - صفحه 52 1- هدايتِ

رحمت. و هر دو از مصاديق معناى اولى است. اما اولى ممكن است معنوى باشد مثل [اعراف:39]. شما را بر ما برترى و فضيلتى نبود. [سباء:10]. و ممكن است مادّى مثل [نحل:71]

لفظ فقط يكبار در قرآن آمده است. مَنّ بنى اسرائيل [بقره:57]. منّ و سلوى در [اعراف:160]. [طه:80]. نيز آمده است. راجع به سلوى در «سَلْو» سخن گفته‏ايم كه پرنده

كلمه «اِصْطَفى» در قرآن دلالت به برگزيدگى دارد مثل [بقره:247]، [بقره:130]، [اعراف:144]. در آيه «وَاَوْرَثْنا بَنى ارسْرائيلَ الْكِتابَ»لفظ اصطفاء نيامده است

الْيَدِ فى الصَّلوةِ». نا گفته نماند مفهوم دو آيه فوق و همچنين آياتى نظير [اعراف:94].آن است كه گرفتارى‏هاى بدن و غيره از جانب خدا براى بيدار كردن انسان و

جستجو كرد. دو تا از اين آيات، عصا و يد بيضاء است كه قبلاً بودند و در سوره [اعراف:130-133] آمده. در این آیات نیز هفت معجزه ذکر شده است خشکسالى، کمبود حاصل،