روایت:الکافی جلد ۱ ش ۸۸۰

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن محمد بن خالد عمن حدثه عن المفضل بن عمر و محمد بن يحيي عن عبد الله بن محمد بن عيسي عن ابيه عن بعض اصحابه عن المفضل بن عمر عن ابي عبد الله ع قال :

أَقْرَبُ مَا يَكُونُ اَلْعِبَادُ مِنَ اَللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ أَرْضَى مَا يَكُونُ‏ عَنْهُمْ إِذَا اِفْتَقَدُوا حُجَّةَ اَللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ لَمْ يَظْهَرْ لَهُمْ وَ لَمْ يَعْلَمُوا مَكَانَهُ وَ هُمْ‏ فِي ذَلِكَ‏ يَعْلَمُونَ أَنَّهُ لَمْ تَبْطُلْ حُجَّةُ اَللَّهِ‏ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ لاَ مِيثَاقُهُ فَعِنْدَهَا فَتَوَقَّعُوا اَلْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً فَإِنَّ أَشَدَّ مَا يَكُونُ‏ غَضَبُ اَللَّهِ‏ عَلَى أَعْدَائِهِ إِذَا اِفْتَقَدُوا حُجَّتَهُ وَ لَمْ يَظْهَرْ لَهُمْ وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّ أَوْلِيَاءَهُ‏ لاَ يَرْتَابُونَ وَ لَوْ عَلِمَ أَنَّهُمْ يَرْتَابُونَ مَا غَيَّبَ حُجَّتَهُ عَنْهُمْ طَرْفَةَ عَيْنٍ وَ لاَ يَكُونُ ذَلِكَ إِلاَّ عَلَى رَأْسِ شِرَارِ اَلنَّاسِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۵۵۱

مفضل بن عمر از امام صادق (ع) فرمود: بنده‏گان به خدا جل ذكره نزديكترند و خدا از آنها راضى‏تر است در وقتى كه حجت خدا از ميان آنها مفقود شود و او را نتوانند ديد و جاى او را هم ندانند و باز در عين حال معتقد باشند كه حجت خدا جل ذكره از ميان نرفته و ميثاق و پيمانش باطل نگشته، در اين حال در هر بامداد و پسين در انتظار فرج باشيد، زيرا سخت ترين موقع خشم خدا بر دشمنان خود موقعى است كه حجت خدا را از دست بدهند و او را نيابند و براى آنها ظاهر نگردد، خدا مى‏داند كه دوستانش شك نمى‏كنند و اگر مى‏دانست شك مى‏كنند يك چشم به هم زدن حجت خود را از آنها نهان نمى‏داشت و اين غيبت امام نمى‏شود مگر بر سر بدترين مردم (يعنى علتش بدترين مردمند).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۲۷

امام صادق عليه السلام فرمود: زمانى كه بندگان بخداى- جل ذكره- نزديكترند و خدا از ايشان بيشتر راضى است، زمانيست كه حجت خداى- عز و جل و عز- از ميان آنها مفقود شود و آشكار نگردد و جاى او را هم ندانند و از طرفى هم بدانند كه حجت و ميثاق خداى- جل ذكره- باطل نگشته و از ميان نرفته است (فضيلت اين زمان براى بندگان از اين جهت است كه شخص امام و معجزات او را بچشم نمى‏بينند و تنها از روى تفكر و تامل در آثار و براهين بوجود او معتقد ميشوند و شبهات و وساوس شياطين جن و انس هم در آن زمان بسيار است) در آن حال در هر صبح و شام بانتظار فرج باشيد (و با اين عمل غم و اندوه را از خود بزدائيد و چون وقت ظهور معلوم نيست، هميشه احتمال آن ميرود، و اميد و نشاط شما را زنده نگه مى‏دارد، از رحمت خدا مأيوس نباشيد) زيرا سخت‏ترين موقع خشم خدا بر دشمنانش زمانيست كه، حجت او از ميان بندگانش مفقود باشد و آشكار نشود، و خدا مى‏داند كه اوليائش (در زمان غيبت امام هم) شك نمى‏كنند و اگر ميدانست شك مى‏كنند، چشم بهم زدنى حجت خود را از ايشان نهان نمى‏داشت، و ظهور امام جز بر سر بدترين مردم‏ نباشد (يعنى براى از بين بردن آنها و جايگزينى عدل و داد است. يا آنكه غضب خدا در زمان غيبت مخصوص مردم بد است ولى نسبت بمؤمنين رحمت و ثوابست).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۱۵۹

على بن ابراهيم، از پدرش، از محمد بن خالد، از آن‏كه او را حديث كرد، از مفضّل؛ باب نادرى در بيان حال غيبت قائم‏ و محمد بن يحيى، از عبداللَّه بن محمد بن عيسى، از پدرش، از بعضى از اصحابش، از مفضّل بن عُمر، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده‏اند كه فرمود: «وقتى كه بندگان به خدا نزديكترند و آن جناب از ايشان خشنودتر است، وقتى است كه حجت خداى عزّوجلّ را نيابند (و از براى ايشان ظاهر نباشد) و مكان او را ندانند، و با اين حال مى‏دانند كه حجّت خداى جلّ ذكره و پيمان او باطل نشده. پس در نزد آن منتظر فَرَج باشيد در صبح و شام؛ زيرا كه سخت‏ترين اوقاتى كه خشم خدا بر دشمنان خويش تحقّق دارد، آن وقتى است كه حجّت او را نيابند، و از براى ايشان ظاهر نشود. و به تحقيق كه خدا مى‏دانست كه دوستان او با اين حال، شكّ به هم نمى‏رسانند، و اگر مى‏دانست كه ايشان شك به هم مى‏رسانند، در يك چشم بر هم زدن، حجّت خود را از ايشان غائب نمى‏گردانيد، و اين ظهور (يا غيبت) نمى‏باشد مگر بر سر بدترين مردمان».