نتایج جستجو

حسب حسن حشر حصى حضض حطم حفر حقب حقق حلق حلقم حمر حمم حنث حور حين حيى حکم خرج خسر خسف خشع خشى خضد خضر خطء خفض خفى خلد خلف خلق خلو خنس خوض خوف خير خيم دبر

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... خرج ل موه عصر ب ه من نزل حبب وهج نبت سرج جنن جعل

ما فى هن ک هما ب ل ليس ها ه اذا خفض هم وله غير سلم الى قول عمل امن اول صلح خرج او اله طير ظلم علم جنح دخل اتى الله ضمم کون طوف بيت ارض بين انتم طلق بغى رحم

ن انس نور اول قبل حکم صرط اخر جعل عذب ذکر ظلم اجل ذلک قلب کلل نن متع ولى خرج موسى اتى تبع اخذ رحم اهل عبد لو کيف لعل خير فرعون غفر وقى حشر عمل يدى لما

و به فكر پيكار با تو نيايند. هم کم قتل ف حيث ما من فى اين لا الا اخذ اله خرج عدو ب وله الله ل ان نن سبل على حبل اما سوى اولاء وقى کون لعن جعل قلل ذلل سنن

قوم زلزل ملک نفس عزز اجر نحن سبح رضو سوق رعد سرح خلق لما س جهد کتب انس شرر خرج ورى علم ليل فلح قلل سبل اخر وقت حقق على ا کما اما الو حمد نفش هى روح طمع

رئى رحم اتى ا بشر وقى هدى ظلم هن توراة ربب قوم ملک عذب کلل هو غلل قتل انس خرج کفر عمل نن يا لم کسب الا الذين او عفو لو جعل يوم صوب بيض اذ ذلک اول حقق ثم

بخصوصى. حليه نيز به معنى زيور است [فاطر:12] من فى ها ه هم سور لبس هو نهر خرج رئى طرو تحت بغى جنن ذهب فلک لحم عدن ل جرى کبر برق او ا دخل خضر متع نور عجل

جنن بين بدل نبو ملک طهر وحد يا وذر نکح متع عدو او يمن علم رضو بنو ذا عين خرج الذى خير انت هذا رحم دخل ربب اکل ثمن ابو صلح رود ظلل صحب بهج کرم فکه لم بثث

اذا شرک يا غنى اذ عمل قد ارض بعض بل کتب هو ابد زين اهل رود لقى يوم غير موسى خرج اول بلغ بصر خرص هما رجع بعث شىء فرى ا نظر فرعون نفق يقن بيد هذه ويل ذلکم اثم

نمم عن قول دنو خير لکن بعث قدم حيى بين ودد خلد شىء فى غلظ قد شهد ثلث تبع خرج حرب صوب وفق صوم قصد قلب

کلل اتى نطف لم عمل ايى نفس عذب عود کيف بعث ترب اخذ اوى شرک قدر دبر عن قد خرج الا غفر کبر بدء متع ائى حسن وقى سوء ا شىء علق جىء دعو حکم موسى کتب وجد اجل

مول الا ذلک سوى هجر قوم سنبل سکن عذب سبع ظلم شىء يا طوع ثم نفس الذى قرب لعل خرج ا اذا بين جعل سوء دعو وجد عمل موت ايى انس حبب رشد ارض رسل حيى لما نن کثر هن

تثبيت مى‏كرد [بقره:265] ظاهراً مراد آنست كه اموال خود را براى خوشنودى خدا خرج مى‏كنند و نفس خود را با ابتغاء مرضاة خدا ثابت مى‏كنند و با منّت و اذيت بعدى

مول س کتب سمو لم اخر متع وجد فرش خصص اذا فرض عفف اياى کثر کرس لدى رغم ملک خرج ضرر اخذ ايى عبد قرب کسب صحب ردد رزق ذلک يى حقق بئس سبل ا عدل جنن وفى ايد قتر

بى‌گمان، كسانى كه كفر ورزيدند، اموال خود را خرج مى‌كنند تا [مردم را] از راه خدا بازدارند. پس به زودى [همه‌] آن را خرج مى‌كنند، و آنگاه حسرتى بر آنان خواهد گشت؛

به معناى «روغن» گرفته شده، و در این گونه موارد، به معناى نرمش و انعطاف به خرج دادن است. و معمولاً این تعبیر، در مورد انعطاف هاى مذموم و منافقانه به کار

ان ه ربب ف رسل من لا الله اله وله نصح بلغ رود ما نا حبب لوط لکن نفع امن ا خرج توب ب اذ الى قول علم قوم هما ردد على دلل اذا انن عسى ها عجب حرج ک مع نفق کون

راه خدا خرج مى‏كنيد خدا به آن دانا است [اسراء:100]. بگو اگر مالك خزائن رحمت پروردگارم بوديد آن وقت از خرج كردن امساك مى‏كرديد از ترس آنكه خرج كنيد تمام

سوارتان كنم، و آنها برگشتند در حالى كه از غم اين كه چيزى ندارند [براى جهاد] خرج كنند چشمانشان اشك مى‌ريخت و [نيز] گناهى نيست بر كسانى كه چون پيش تو آمدند

عاد قرن بين فرعون ل نوح قوم ذلک اخو الم لوط هم کلل عذب کثر ضرب ايکه قبل ظلم خرج کذب نا ک عتد

مرتد و فرارى خود كه به كفار پناهنده شده‌اند] خرج كرده‌ايد، [از كافران‌] مطالبه كنيد، و آنها هم بايد آنچه را خرج كرده‌اند [از شما] مطالبه كنند. اين حكم خداست

پيش آورد. تا توانگر بر وفق توان خود خرج کند و کسی که روزی‌اش تنگ شده است، در همان حد که خداوند به او بخشیده است خرج کند، خداوند بر هیچ کس جز بر وفق آنچه

و شما از كفار] غنيمت يافتيد، پس به كسانى كه همسرانشان رفته‌اند معادل آنچه خرج كرده‌اند [از غنايم‌] بپردازيد. و از خدايى كه به او ايمان داريد بترسيد و در

باز داشتن از راه خداست على هذا ظاهراً مراد از طيّب مالى است كه در راه خدا خرج شده و از خبيث مالى كه براى باز داشتن از راه خدا مصرف شده باشد در اين صورت

ثم يا انس اذا شىء رئى کفر بعض عمل اوى قرى نجو ائى جزى نصر عبد لو هلک حسن خرج اتى کذب فرى عن رحم ن سوء ا کسب ولى قبل الذى هو کلل نظر ضلل هى انتم او نزل

توانایى، در هیچ کارى قبل از وقتش شتاب نمى کند، و در کیفر مجرمان عجله اى به خرج نمى دهد. روحى بزرگ دارد و بر احساسات خویش مسلط است. «راغب» در «مفردات» مى

انبياء را در آلودگى مانند اشخاص معمولى بدانيم . ف ک قول هم بصر ما ل ب ه قوم خرج رجع يا لقى موسى ضلل خطب الى لم بعد عجل ذلک من ها جسد ى غضب قذف اسف فتن قد

که به کفّار پناهنده شده‌اند) خرج کرده‌اید (از کافران) مطالبه کنید و آنها هم باید آنچه را (برای زنان هجرت کرده بر خود) خرج کرده‌اند (از شما) مطالبه کنند

حكيم است و ميان دلهايشان اُلفت انداخت، كه اگر آنچه در روى زمين است همه را خرج مى‌كردى نمى‌توانستى ميان دلهايشان اُلفت برقرار كنى، ولى خدا بود كه ميان آنان

قد علم ما امن هما انتم حقق وقى رئى هن حلى ذهب الله ذلک سوء اله ليل وله سور خرج خلق رجل لولو کون نهر نوم سبت ريش ورى جنن ف ى سندس فلک بطل الى صنع حرير ذوق

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ها خرج دحو من ذلک بعد موه ارض ضحو رعى

است بر ناتوانان و بر بيماران و بر كسانى كه چيزى نمى‌يابند [تا در راه جهاد ] خرج كنند -در صورتى كه براى خدا و پيامبرش خيرخواهى نمايند- هيچ گناهى نيست، [و نيز]

در کارى است که انسان انجام مى دهد; ولى غالباً این کلمه در مورد هزینه ها و خرج ها گفته مى شود. تعبیر به «اسراف» در سوره «طه» ممکن است اشاره به این باشد که

در قرآن: ۲(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ه ى ف فى شرک شطء ب خرج شدد غلظ ک امر اخو سوى زرع کى هارون انجيل على هم سوق مثل

در حال بارگیری... من خلق حمء سنن ه ل انس جنن بشر ف فخر ک کذب قول اذا ى کما خرج ربب علم قد سوى انن مرج حکم الى ملک الو نور قبل نفخ لئک ها سجد کون لم الک

قرآن: ۲(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... کم اخر ه عود ها فى قد من خرج رسل ل رئى ف على اوى ان امن قصف ائى ايى ام وکل روح غرق

لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ف جعل هم ه حوى بعد س قرء ک قوم رعى ل خرج حقق الذى هدى ظلم ب لا ثم نسى نا صيح نشء اخذ

است [طارق:6] معنى اين آيه به طور تفصيل در قرآن فقط يكبار آمده است. من خلق خرج موه بين صلب انن ترب ه ما انس نظر

شدد ها نبت شمس بشر الذى ه امن سبع هو اذن انن عصر فوق موه برج هن عيش ل سمو خرج ليل ثجج بنى ارض هم نهر طبق خلف الى دعو برک

ثقل حبب نحن ل ارض عدو حرم ب قلب يوم وجه ورى اثم دور مثل فى الله اله سطر قذف خرج ا صيص ظهر

نقل كرده تهلكه از نوادر مصدرها و بر غيرقياس است. [بقره:195]. در راه خدا مال خرج كنيد و خودتان را به هلاكت نياندازيد و نيكى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مى‏دارد

مى‏كنيم. اَبْرَصَ وصف برص است. اذن ب کمه برء ى موت الله وله اله حيى اذ طير خرج کون ف کم ها نبء

و يك بار بيش در قرآن نيامده است. ها من قثء ارض نبت ه فوم ما نا عدس ل بصل خرج ک

[حديد:20]. ه ثم رئى ف صفر نبت لون کفر خلف عجب حطم زرع جعل کون غيث ب غوث فى مثل خرج اخر انن ک

است چه دور است آنچه (قيامت) وعده مى‏شويد منظور از دورى استبعاد وقوع آن است. خرج هيهات کم ل انن ما ان عظم وعد هى ترب الا کون حيى موت نا اذا

تفعيل آن هر دو متعدى است (اقرب). هم قعد ف بعث وله قول اله مع الله کره لو لکن خرج عدد ه

بيشتر از دو بار در كلام اللّه نيامده است. ک الى ها من جنح اول بيض يدى غير سوء خرج سير عود س رهب خوف ذانک جيب لا فى ف بره

تكرار حروف آن دلالت بر تكرار فعل دارد. ها زلزل ارض قول امن الذين اذ شدد اذا خرج بلو کم هنالک نفق ثقل هنا ظنن انس هم ضرر وله سوع انن حتى فى بئس شىء قلب رسل

قمص کذب طوفان ان سبح ائى خلص عقب فسد لکن الله قول طوف جىء بل ايى الا سوغ خرج شدد اخذ طعم صدق بطن شرب سال هم اذ عرض ک حمد فصل انتم لو وقى نفس لن کبر قدس

لبن کذب سفح الله لکن سبح قول بين قمل خلص ائى قمص سوغ بل ايى جرد اله عبد وثق خرج ک فصل نفس سال شرب فسد عقب ان طوفان حمد وقى بطن اخذ صدق طوف شدد جىء الا طعم

الله کذب لبن ک قول خلص نيل لکن ائى فى سبح کون بل سوغ فرث ايى ضفدع نفس اله خرج بين سال قمل وله شرب فصل حمد وقى قمص جرد وثق طوفان ثمر ان قدس عقب کبر فسد دور

ما التى قصص اذا انف کون سير ان حول ولى على هدى جنن قول نصر قلل مضى هل امن خرج ها لو او اخذ بئس سوى انس فتح صدق خلف ثقف رئى بشر قوم حتى انن ارض لبث صلو لما

عبد الذين حيى انس موت ذلک نن بعض عزز ايى نور يدى رحم قدر ملک حسن عن خلف صدق خرج حمد کبر برک لم غير اول فطر اتى اذا ظلم اوى حقق لعل او ائى ليل ولى سبل دين

دشمنى با پيامبر می‌گوید: من دارائی فراوانی را (در راه خوشگذرانیها و لذائذ خرج نموده‌ام و) نابود و تباه کرده‌ام. گوید: «مالی انباشته را تباه کردم.» گوید

ها امن يوم جزى بل طوع ربب هلک نعم اوى ائى شرب حرم حمل عند جىء علو رسل حصد خرج کذب ايى فسد بدر موسى ريب قتر شىء نزل قصو نفق قتل علم نفس جدل جوب اذا ذنب رجل

قول ان خلق علم على هو الذى نا ک جعل ربب الا شىء ملک بين الى فسد الذين ا اذا خرج هما لم بعد يوم کلل موت حقق ى ايى ذلک حيى او اوى خلف ثم نظر کيف قوم حکم جمع

خلق غرق قصو قلل کلا سفل لکن حتى بغل بل سفن الا قمر نا نن دنو نخل صور دعو خرج زين کذب رجل ظهر يا مثل رحم ايى عن خوف ليل عزل طلع سمو طلق وعد الذى ثم وسم

جعل قوم عند حبب بنو انس بدو سرف بصر عن برج الا صدد خير حرم اهل قدر اخذ کثر خرج کوکب غير لکن امم شىء متع زين شرق ى يوم شرک ظهر صبح اتى عقب فرج غوى ملء سکن

ام اهل انث عدل بقر نسو معز حيى ربب طوف ربع ضئن ابل الى وحد عرف شهر صدق نن خرج غور حجر سبق نور غشو هو هدى أما حين وصى بين خلق صدر عطف جعل فرد ذنب فوق صبح

و سرعت مى‏كنيم. باعوان و ياران حفده گويند زيرا كه در پيروى و طاعت سرعت به خرج مى‏دهند. [نحل:72] حفده جمع حافذ به معنى خدمتكار است يعنى: خدا به شما از زنانتان

امر اله وله فخر خيل اتى ل ولى ها س عن لا نفس يسر کتم غنى حبب کون کلل فضل خرج کذب ضغن طوق انتم نن أما حسن حفو يوم حسب عظم قوم اولاء هو عرض اجر عقب سئل شرر

کلل نا رسل على وعى ظلم ارض بطل غفر رئى ذلک انس ام قنت نظر دين شىء ذو هدى خرج نشء وعد مرر ودد هزء جىء لم بين ها عن غيب شدد عرش سمو امن کتب طين حسن مجد ضلل

است پس نمى‏شود مال را اندوخت و بى مصرف گذاشت. 2- بايد مال را در سبيل اللَّه خرج كرد، سبيل اللَّه هر كارى است كه نفع عموم در آن باشد از قبيل جهاد، ترويج دين،

قدم کون ان ل دخل جمع عدو ثبت بعض يمن عن لقى لا جىء شجر هذه يوم قرب ذوق اخذ خرج ه کسب سوء علم عمل قد ولى الذين عفو

اذا ذکر سمو هما جعل نا ى ثم اتى سبح عزز حقق ايى حکم فطر اوى ا لم ائى امن قد خرج حيى الذين رئى رحم سوى او رزق امر هن ام قوم غيب انتم رسل بصر ذلک عن سبع کتب

ما لوم حسر لو لم سمو على کيف علم ا قتل کفف قوم عنق رئى ملک کثر جعل ذات سلک خرج شدد خلق ذکر الا نفق سبل ذرع عدو سحب قبض اذ لئک کون ن انا سوء کلب وقى قلد افک

فى معيشتها». هم من عيش قرى رئى ها دور انس تلک سکن لا صدد هلک علم عن کم ف خرج الله ک سبل الذين کثر لم کون اله وله

حرير کما نثر ربب الو ايى مرج مثل جزى هما قبل عين کان حسب على ف حور ثمم شهو خرج کذب کون حلى انن لا نعم هدى عمل قول سئل ملک حمد خلد ل الله کبر طيب غلم ولد

تثبيت مى‏كرد [بقره:265] ظاهراً مراد آنست كه اموال خود را براى خوشنودى خدا خرج مى‏كنند و نفس خود را با ابتغاء مرضاة خدا ثابت مى‏كنند و با منّت و اذيت بعدى

الله سرر عذب اذ فعل کم کود مرر ه ل نا على طوع موت نفق اجر ربع لو اتى قعد عقب خرج صلو دور صدق قوم

انن ها ف انا صرخ فى ک کلل امس قول ربب جزى نفس نصر نا الذى غرق الا شىء نقذ خرج ذلک موسى لوم من رکب ان عمل رحم اذا شرک صلح عذب غير غوى رقب ن خوف

گفته: طفل به معنى بچه است بر پسر و دختر و جمع اطلاق مى‏شود. ثم کم من بلغ ل خرج شدد او الذين حکم اذا رجل لم ظهر علم حلم اذن علق على وسم وله ارب اله ف سمو

می‌شود: «به سوی جهاد در راه خدا حرکت کنید!» بر زمین سنگینی می‌کنید (و سستی به خرج می‌دهید)؟! آیا به زندگی دنیا به جای آخرت راضی شده‌اید؟! با اینکه متاع زندگی

ذلک مرض نکر جدث حلل حشر اثم هذا دعو کان عدو کثر ارض نهى صلح على حجج صبر نصب خرج عذب بلغ عرف شقق نجو وعد خشى ازف کتم اکل الذى الا نحن رغب اذ قبل صير کتب سوء

رسل فى ا ربب على قوم نجو جعل صبر اتى رحم يا شهد لن نن اول اخر قعد لم ن نزل خرج بنو علم ها مع اذا طوع قتل صدق دعو ذکر جىء بين طير کتب کفر هو او نظر جمع نفس

ف کم اخر سعى ا رود جنب کلل صفو لوم ذئم ذمم قذف تبع خطف ملء فى صلى عذب وصب خرج علو الا ربب لقى ک قول شکر ه الى اله ب کثر جعل سمع بنو ثم وله نن

كه در آن فقط در ثمره درخت به كار رفته است. من ه ل کلل هم ف رزق ها ب اذا فى خرج شبه ما الى ثمر انن اکل کم لعل ک نهر صوب ربب قول امن غير جعل عنب ذلک موه اتى

والسئول عن حاله». کم ها سئل ک ما ى انن عزل کان ف عن ب کون قول دعو بخل ان مول من خرج ه ضغن بغت الله دون علم الا ربب انتم اله عند اتى ل لا

شده مقصود گل معمولى است. من خلق ه ف ل ى ک قول ثم جعل هم کم اذا فى هىء على خرج انن ا طير انس سلل ربب نفخ اجل ها نور عند سوم لزب الذى بل عجب نسل قضى بشر هامان

از غذاهاى آن پاكيزه‌تر است و از آن، غذايى برايتان بياورد، و بايد زيركى به خرج دهد و هيچ كس را از [حال‌] شما آگاه نگرداند. و همچنین (که خوابشان کردیم) آنان

غفر کفر قدر بعث ک ارض ذکر مثل سمو جمع اوى ثم قول نسو يسر هذا رسل موت سئل خرج من بلغ حيى اذا

طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج آن را مى‏دانند. در الميزان گفته: مراد از اموال در حقيقت اموال سفهاء است به

طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج آن را مى‏دانند. در الميزان گفته: مراد از اموال در حقيقت اموال سفهاء است به

ارض قد صبر الذى عرب قصص قرب خلق رسل قبل تلک التى اول صلو قرء بکم جعل ليل خرج قرض عون مسک ذرء ابو قسو قصم حرق کبر علو تبع جهنم يونس مدن حبب

طعام و پوشاك داد، در اينصورت مال، مال عقلا است ،مال كسانى است كه طريق كسب و خرج آن را مى‏دانند. در الميزان گفته: مراد از اموال در حقيقت اموال سفهاء است به

ما اول بين خيم خير حور نضخ نور کان ياقوت غرب شرق بحر الذين هل لولو جزى نخل خرج رفرف خبل نسو حلم بطن قبل فضل خضر سمع يوم سمو بسط نصر بغى ودد ثقل رمن شئن کرم

ثمره و میوه‌هایش همه نابود گردید و او (از شدت حزن و اندوه) بر آنچه در باغ خرج کرده بود دست بر دست می‌زد که بنا و اشجارش همه ویران و خشک شده بود، و می‌گفت:

کلل ايد برق الى الذى وقى ه درى نفش لعل موه الله شىء الو جنى جنن انن خلق اله خرج دنو وله ب

در قرآن مجيد فقط يكبار آمده است . ها رفع سوى بنى سمو ف ام غطش خلق ليل شدد خرج انتم

خلو هدى قلب حسب خطء نسو صحب درى ظهر ذا بسل سرع شفق شرب اخر حمل ذکر شرک بحر خرج مول اهل فضل ذات شطن لهب

رفيق دانشمندم آقاى رضوى نويسنده كتاب تجسّم عمل است. من ل ف ک هم فى عين يدى خرج وجه غير ه قول سود سوء بين هى على خيط ها نظر جيب اذا ب ملء الذين الى خلف عذب

آمد(به احتضار). به نظر نگارنده، گستردن بهتر مى‏آيد رجوع شود به «سماء» ها خرج دحى ذلک بعد من ارض ضحو موه رعى ليل

حيى جدر بنو صنع ربع حرم کره مريم ظلم عوم رهب متع قوم خشى ذلکم فتو فتى طوع خرج اخر شهد رغب قتل فعل روح علم شرک

ثم ها على اتى قوم امن عمل الا عذب او حسب الذى ارض سئل رسل رئى جمع امر دخل خرج يوم غرر مع شطن نصر بعد هدى حقق شىء حيى ن سوء ايى وعد صلح يا قبل لما حسن خلف

صلح ذکر وقى الا بين عمل شرب فلک کبر ثمر ثم رسو شىء نوم دعو عن عظم نزل فضل خرج سوع موه شکر

نقل كرده تهلكه از نوادر مصدرها و بر غيرقياس است. [بقره:195]. در راه خدا مال خرج كنيد و خودتان را به هلاكت نياندازيد و نيكى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مى‏دارد

مسو لا روح وقى دخل بئس لم سرح رحم حمل جمل فتو الذين ظهر اکل ثوب قرر ثقل الا خرج او ى شىء اول عشو فتى حضر اتى نن اذ ولى بعد نا صدق سجن صبر نذر عتو صلو ثنى

نفق لمس اذ حزن غرق اوى الله رسل عقب ليس تبت ان نا جعل ظلم ثم تابوت ائى قوم خرج او ى ايى ردد وله نقم غوط يدى الى کسب اذا الا

از چند چيز سؤال مى‌شود: رهبرى امام معصوم عليهم السلام عمر و جوانى، درآمد و خرج و مصرف و رسيدگى به فقرا و بدعت‌ها. «2» 1- انكار معاد سبب حسرت كفّار خواهد