روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۱۳۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْحُدُود

: 

وَ جَاءَ رَجُلٌ‏ إِلَى‏ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فَأَقَرَّ بِالسَّرِقَةِ فَقَالَ لَهُ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ أَ تَقْرَأُ شَيْئاً مِنْ‏ كِتَابِ اَللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ نَعَمْ‏ سُورَةَ اَلْبَقَرَةِ فَقَالَ قَدْ وَهَبْتُ يَدَكَ‏ لِسُورَةِ اَلْبَقَرَةِ فَقَالَ‏ اَلْأَشْعَثُ‏ أَ تُعَطِّلُ حَدّاً مِنْ حُدُودِ اَللَّهِ تَعَالَى فَقَالَ وَ مَا يُدْرِيكَ مَا هَذَا إِذَا قَامَتِ اَلْبَيِّنَةُ فَلَيْسَ لِلْإِمَامِ أَنْ يَعْفُوَ وَ إِذَا أَقَرَّ اَلرَّجُلُ عَلَى نَفْسِهِ فَذَاكَ إِلَى اَلْإِمَامِ إِنْ شَاءَ عَفَا وَ إِنْ شَاءَ قَطَعَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۰۱

و مردى بنزد امير المؤمنين عليه السّلام آمد و اقرار كرد كه دزدى كرده است، حضرت از وى پرسيد آيا چيزى از قرآن ميتوانى بخوانى گفت: آرى سوره بقره را از حفظ ميخوانم، فرمود: تو را بآن سوره بخشيدم، اشعث بن قيس پرسيد: آيا حدّى از حدود الهى را معطّل ميگذارى؟ فرمود: تو چه ميدانى كه اين چه باشد، هر گاه‏ بيّنه قائم شود كه او دزدى كرده يعنى بشهادت شاهدان جرم ثابت شود امام حق بخشش ندارد ولى اگر خود اقرار كند، اين وابسته بنظر امام است اگر بخواهد مى‏بخشد و اگر نخواهد قطع ميكند.