روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۸۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن علي بن عطيه عن هشام بن احمر قال :

كُنْتُ أَسِيرُ مَعَ‏ أَبِي اَلْحَسَنِ ع‏ فِي بَعْضِ أَطْرَافِ‏ اَلْمَدِينَةِ إِذْ ثَنَى رِجْلَهُ عَنْ دَابَّتِهِ فَخَرَّ سَاجِداً فَأَطَالَ وَ أَطَالَ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ وَ رَكِبَ دَابَّتَهُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَدْ أَطَلْتَ اَلسُّجُودَ فَقَالَ إِنَّنِي ذَكَرْتُ نِعْمَةً أَنْعَمَ اَللَّهُ بِهَا عَلَيَّ فَأَحْبَبْتُ أَنْ أَشْكُرَ رَبِّي‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۹۹

از هشام بن أحمر، گويد: من به همراه أبى الحسن (ع) در حومه مدينه گردش مى‏كردم، به ناگاه پاى از مركب خود پائين نهاد و به سجده افتاد و به درازا كشيد و به درازا، سپس سر برداشت و سوار مركبش شد، من گفتم: قربانت، سجده را بسيار طول دادى؟ فرمود: من به ياد نعمتى افتادم كه خدا به من عطا كرده و خوش داشتم كه پروردگارم را شكر گزارم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۵۵

هشام بن احمر گويد، همراه حضرت ابى الحسن عليه السّلام اطراف مدينه سير ميكردم، ناگاه حضرت از بالاى مركب زانو خم كرد و بسجده افتاد و مدتى طول داد، سپس سر بلند كرد و سوار شد، من عرضكردم قربانت گردم، سجده طولانى كردى؟ فرمود: بياد نعمتى افتادم كه خدا بمن عطا فرموده، دوست داشتم پروردگارم را شكر گزارم.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۶۷

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از على بن عطيّه، از هشام بن احمر، روايت كرده است كه گفت: با امام موسى كاظم عليه السلام در بعضى از نواحى مدينه مى‏گشتم. ناگاه پاى خود را جمع كرد و از اسبش فرود آمد و بر رو درافتاد سجده‏كنان، و سجده را طول داد. بعد از آن، سر از سجده برداشت و بر اسب خويش سوار شد. عرض كردم كه: فداى تو گردم! سجده را طول دادى؟ فرمود: «نعمتى را كه خدا به آن بر من انعام فرموده بود به خاطر آوردم؛ پس دوست داشتم كه پروردگار خويش را شكر كنم».