روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۳۱۱
آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الْعِشْرَة
علي بن ابراهيم عن هارون بن مسلم عن مسعده بن صدقه عن ابي عبد الله عن ابايه ع :
| الکافی جلد ۲ ش ۲۳۱۰ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۲۳۱۲ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۵۸۷
از امام صادق (ع) از پدرانش كه: امير المؤمنين (ع) با يك ذمّى (كتابىّ پناهنده به اسلام) هم سفر شد و آن ذمّى به وى گفت: اى بنده خدا به كجا مىروى؟ در پاسخِ او گفت: به كوفه مىروم. و چون ذمّى به راه ديگرى عدول كرد، امير المؤمنين هم بدان راه ميل كرد و آن ذمّى به او گفت: مگر نپنداشتى كه به كوفه خواهى رفت؟ فرمود: چرا، آن ذمّى گفت: راه كوفه را رها كردى؟ فرمود: مىدانم، گفت: پس چرا با من بداين راه عدول كردى و آن را مىدانى؟ امير المؤمنين در پاسخش گفت: اين از كمال خوش رفاقتى است كه مردى رفيقِ راهِ خود را هنگام جدائى چند گامى بدرقه كند، پيغمبرِ ما (ص) به ماها چنين دستور داده است؛ ذمّى به او گفت: مطلب اين است؟ فرمود: آرى، آن ذمّى گفت: البته هر كه پيروى آن حضرت كرده به خاطر اعمال بزرگوارى او بوده است، من تو را گواه مىگيرم كه بر كيش توام و آن ذمّى با امير المؤمنين (ع) برگشت و چون او را شناخت اسلام آورد.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۹۵
و نيز آن حضرت عليه السلام از پدرانش عليهم السلام حديث كند كه أمير المؤمنين عليه السلام با يكنفر كافر ذمى (كه در پناه اسلام است) همراه شد، آن مرد ذمى بآن حضرت گفت: اى بنده خدا ميخواهى بكجا بروى؟ فرمود: ميخواهم بكوفه بروم، (پس سر دو راهى رسيدند و مرد ذمى بجاى ديگرى ميرفت) چون راه ذمى گشت، امير المؤمنين عليه السلام نيز همراه او بآن راه گشت، مرد ذمى گفت: مگر نميخواستى كه بكوفه بروى؟ فرمود: چرا، ذمى گفت: راه كوفه را رها كردى، فرمود: ميدانم، گفت: پس چرا با اينكه ميدانى براه من گشتى؟ امير المؤمنين عليه السلام فرمود: اين از بپايان رساندن خوش رفاقتى است كه مرد رفيق راهش را در هنگام جدائى چند گامى بدرقه كند، و اين گونه پيغمبر ما (ص) بما دستور داده است، ذمى گفت اين گونه دستور داده؟ فرمود: آرى، ذمى گفت: پس بطور مسلم هر كه پيرويش كرده بخاطر همين كردارهاى بزرگوارانه او بوده، و من تو را گواه ميگيرم كه پيرو دين تو و بر كيش شمايم و مرد ذمى با أمير المؤمنين عليه السلام برگشت و همين كه او را شناخت مسلمان شد.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۷۷۳
على بن ابراهيم، از هارون بن مسلم، از مسعدة بن صدقه، از امام جعفر صادق عليه السلام، از پدرانش عليهم السلام روايت كرده است كه: «اميرالمؤمنين عليه السلام با مردى از اهل ذمّه در راه رفيق شدند؛ پس آن ذمّى به حضرت عرض كرد كه: كجا را اراده دارى؟ اى بنده خدا! فرمود: كوفه را اراده دارم. و چون راه، ذمّى را ميل داد، اميرالمؤمنين عليه السلام با او ميل كرد (يعنى چون بر سر دو راه رسيدند كه يك راه به كوفه مىرفت و راه ديگر به جاى ديگر، و ذمّى در غير راه كوفه رفت، اميرالمؤمنين عليه السلام نيز در آن راه با او همراهى فرمود). ذمّى به آن حضرت عرض نمود كه: آيا چنان نپنداشتى و نگفتى كه اراده كوفه دارى؟ حضرت به او فرمود: بلى. ذمّى به آن حضرت عرض كرد كه: راه كوفه را وا گذاشتى. حضرت به او فرمود كه: دانستم. ذمّى به آن حضرت عرض كرد: پس چرا با من ميل كردى و در آن راه نرفتى و به همراه من آمدى، و حال آنكه اين را دانستهاى. اميرالمؤمنين عليه السلام به او فرمود كه: اين از تمام و كمال صحبت و رفاقت است كه مرد، رفيق خود را اندكى مشايعت كند، و قدرى راه به همراه او برود، چون خواهد كه از او جدا شود، و پيغمبر ما صلى الله عليه و آله، ما را همچنين امر فرموده. ذمّى به آن حضرت عرض كرد: همچنين؟ حضرت فرمود: آرى. ذمّى گفت: لا جَرم و حقّاً، كه كسانى كه او را پيروى كردهاند، پيروى نكردهاند او را، مگر به جهت كردارهاى نيكويش. پس من تو را گواه مىگيرم كه من بر دين و كيش توام. و ذمّى با اميرالمؤمنين عليه السلام برگشت، و چون آن حضرت را شناخت، مسلمان شد».
