روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۴۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد عن محمد بن اسماعيل بن ابراهيم بن موسي بن جعفر بن محمد عن علي بن عبد الغفار قال :

دَخَلَ‏ اَلْعَبَّاسِيُّونَ‏ عَلَى‏ صَالِحِ بْنِ وَصِيفٍ‏ وَ دَخَلَ‏ صَالِحُ بْنُ عَلِيٍ‏ وَ غَيْرُهُ مِنَ اَلْمُنْحَرِفِينَ عَنْ هَذِهِ اَلنَّاحِيَةِ عَلَى‏ صَالِحِ بْنِ وَصِيفٍ‏ عِنْدَ مَا حَبَسَ‏ أَبَا مُحَمَّدٍ ع‏ فَقَالَ لَهُمْ‏ صَالِحٌ‏ وَ مَا أَصْنَعُ قَدْ وَكَّلْتُ بِهِ رَجُلَيْنِ مِنْ أَشَرِّ مَنْ قَدَرْتُ‏ عَلَيْهِ فَقَدْ صَارَا مِنَ اَلْعِبَادَةِ وَ اَلصَّلاَةِ وَ اَلصِّيَامِ إِلَى أَمْرٍ عَظِيمٍ فَقُلْتُ لَهُمَا مَا فِيهِ فَقَالاَ مَا تَقُولُ فِي رَجُلٍ يَصُومُ اَلنَّهَارَ وَ يَقُومُ اَللَّيْلَ كُلَّهُ لاَ يَتَكَلَّمُ وَ لاَ يَتَشَاغَلُ وَ إِذَا نَظَرْنَا إِلَيْهِ اِرْتَعَدَتْ فَرَائِصُنَا وَ يُدَاخِلُنَا مَا لاَ نَمْلِكُهُ مِنْ أَنْفُسِنَا فَلَمَّا سَمِعُوا ذَلِكَ اِنْصَرَفُوا خَائِبِينَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۵۱۱

از على بن عبد الغفار كه گفت: عباسيها و صالح بن على و ديگرانى كه روى از آستانه امام بر تافته بودند، نزد صالح بن وصيف رفتند وقتى كه ابا محمد (امام عسكرى" ع") را در زندان انداخته بود، صالح در برابر آنها گفت: من چه كنم، دو مرد از بدترين كسانى كه در اختيار داشتم به او گماشتم و هر دو بينهايت خدا پرست و نمازگزار و روزه دار شده‏اند، من از آنها بازجوئى كردم كه در او چه چيزى هست؟ هر دو گفتند: چه مى‏گوئى در باره مردى كه روز را روزه است و شب را همه در عبادت است، نه سخنى مى‏گويد و نه به چيزى توجه دارد و چون ما به او نگاه‏ كنيم، بدن ما به لرزه آيد و چنان ترسى در دل ما افتاد كه خود را از دست مى‏دهيم و چون واردين از صالح بن وصيف اين گزارش را شنيدند، نوميد برگشتند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۴۶

زمانى كه حضرت ابو محمد عليه السلام (نزد صالح بن وصيف تركى، پيشكار و اختيار دار مهتدى عباسى) در زندان بود، عباسيون و صالح بن على و ديگرانى كه از ناحيه اهل بيت منحرف بودند نزد صالح رفتند (تا باو سفارش كنند در باره حضرت سختگيرى كند) صالح گفت: من چه كنم، دو نفر از نانجيب‏ترين مردانى را كه ميتوانستم پيدا كنم، بر او گماشتم، آن دو نفر (در اثر مشاهده رفتار حضرت) از لحاظ عبادت و نماز و روزه خيلى كوشا شدند، من بآن دو نفر گفتم: در او چه خصلت است؟ گفتند: چه ميگوئى در باره مرديكه روز را روزه ميگيرد و تمام شب عبادت ميكند، نه سخن ميگويد و نه بچيزى سرگرم مى‏شود چون باو نگاه ميكنيم، رگهاى گردن ما ميلرزد و حالى بما دست ميدهد كه نميتوانيم خود را نگه داريم چون چنين شنيدند، نوميد برگشتند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۷۴۹

على بن محمد، از محمد بن اسماعيل بن ابراهيم بن موسى بن جعفر بن محمد، از على بن عبدالغفّار روايت كرده است كه گفت: جماعتى از بنى‏عبّاس و همچنين صالح بن على و غير او، از كسانى كه از خانه آباده امامت، ميل به باطل كرده بودند، بر صالح بن وصيف داخل شدند در هنگامى كه امام حسن عسكرى عليه السلام را به حكم خليفه حبس كرده بود، صالح به ايشان گفت: چه كنم دو مرد را بر او گماشتم كه از همه كسانى كه من بر ايشان قدرت به هم رسانيدم، بدتر بودند و نتوانستم كه از اين دو نفر بد نفس‏ترى را پيدا كنم و اكنون در امر عبادت و نماز و روزه به كار بزرگى رسيده‏اند و بسيار عبادت مى‏كنند؟ به ايشان گفتم كه: چه چيز در اوست كه شما چنين شده‏ايد؟ گفتند: چه گوييم در شأن كسى كه دو روز، روزه مى‏گيرد و در تمام شب، مى‏ايستد و عبادت مى‏كند و سخن نمى‏گويد و خود را به چيزى مشغول نمى‏كند و چون به سوى او نظر كنيم، رگ‏هاى گردن ما مى‏لرزد و مى‏طپد، و در ما حالتى به هم مى‏رسد كه ضبط خود نمى‏توانيم كرد و آن را چاره‏اى نمى‏توانيم نمود. چون‏ بنى‏عبّاس و صالح بن على و غير ايشان كه براى تحريص صالحِ طالح بر اذيّت و آزار امام عليه السلام رفته بودند، اين را شنيدند، نوميد برگشتند.