نتایج جستجو

طوع طوف طوى طير ظلل ظنن ظهر عاد عبد عبر عبس عبقر عجل عدد عذب عذر عرب عرض عرف عزى عسر عشر عصر عصف عصو عصى عطو عظم عقب عقر علق علم علو على عمد عمل عمى عن

کلمات مشتق شده در حال بارگیری... انس ما نفق من سئل لا خير هم انن سوم ب ف عرف الله عفف اله وله

هو ان الو ى الى على الا ندو هم ندى سوم دبب صرط من ه کما قوم کلا جرم ما کم عرف

فتح ضرر فتو مير لعل رئى بعد لما ربب ذا کيل امر سبع صدق بشر عمل شرى فعل هو عرف بقر ذکر ها قبل شطن حفظ على مسس عزز اذا اخو

جهنم جرى بنو لقى قوم دين لو ايى فتح عزز رجل مع ائى مريم اهل ذى صلح تحت بين عرف وفى ظلم طلق ابراهيم قبل بعد رزق ارض

کذب زوج اجل لو حقق هو قرر حتى رحم نن شىء نعم غرر غير امن ابو فلح قدر بعض عرف جعل نور اولاء بل رجع کن لقى وجد مول ا سئل لما اذ جىء ارض سمو فرض سبق هؤلاء

وله ذا بلغ جور حبب اذا او الله کتب هى نسو فعل أما هن الذى اله سغب انس رسل عرف اوى بلو ظلم دعع اسر کرم لعل طيب عن ى اما رزق صلح ذوى غلم يوم غنى اول مدن اللاتى

معنى آيه در «ختم» ديده شود. ف ب ه هن ل ان على لا من ما وله اله الله فى رحم عرف او ها سمو انن نا الا هم قد کم ک الى زول ا ارض اذا ى بل رزق سرح عرو قول ذلک

ثروتمندان ۱۴ خویشاوندان: حقوق خویشاوندان ۱۴ خیر: موارد خیر ۳ عرف: عرف و دین ۶; عرف و قوانین ۶; عرف و موضوع شناسى ۵; ملاکهاى عرفى ۶ فرزند: مسؤولیت فرزند ۱۴ مالکیت:

اصرار و پافشارى مى کند و طبق آنچه در روایات اهل بیت(علیهم السلام) آمده: ما عرف اللّه حق معرفته من لم یعرفه بالبداء «آن کس که خدا را با بداء نشناسد او را

تصرف در مال: شرایط تصرف در مال ۶ خدا: حسابرسى خدا ۱۶، ۱۷ ; هشدار خدا ۱۸ عرف: ارزش عرف ۱۳ عمل: حسابرسى عمل ۱۶ ; عمل صالح ۱۱ کار: ارزش کار ۱۳ کودک: تصرفات کودک

رازدارى: اهمیّت رازدارى ۳، ۵ سخن: ارزش سخن ۵ شخصیت: ارزش شخصیت ۶، ۷ عرف: اهمیّت عرف ۴ عفو: اهمیّت عفو ۳ ; فضیلت عفو ۱ فقیر: برخورد با فقیر ۱۳ ; معاشرت با

ربب الذين لا ثم توب جوب سوء ها على رئى عمل لکن فى بغى الى انتم برج حمى ا عرف ذلک نن اول عرض نا سلم امر ن بيت بعد ارض ظنن هدى کثر هن عذب جعل يا قد حکم انس

مشتق شده در حال بارگیری... ذکر حرم عند وله ه اله ک الله ف ما کم عرفات هدى ان عرف کون من

بارگیری... هم ب لما جهز ف ه نکر جعل عمل قول ل اتى کون سقى اخو ما فى ن رحل ى بئس عرف لا ثم کم اذن

مشتق شده در حال بارگیری... فى على هم ها ل نعم وکء نظر ثوب کفر لا هل ما فکه عرف ضحک من رئى ظلل حسن ضرب رفق وجه حرير برر امن کون قرب نضر انن الذين جنن شمس

هو انن ان الا هم الو سوم ى دبب على من ندو الى ندى ما کلا صرط جرم رئى قوم عرف کم

آمده است معنى آيه در «ختم» گذشت. ختم فى من سقى ه نعم مسک نضر وجه ذلک هم ف ل عرف

بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) رفاقت. ملازمت. صاحب يعنى رفيق ملازم. راغب گويد آن در عرف زياد باشد. [يوسف:39]، [جنّ:3]. مراد از صاحبه زن است [نجم:2] و منظور از صاحب

زنبور عسل آمده [نحل:69] مى‏دانيم كه اكثر استفاده زنبور عسل از گلهاست. در عرف عرب ثمره در غير ثمره درخت نيز بكار مى‏رود گويند: ثمره علم، عمل صالح و ثمره

انس الا بل فعل مول انتم فرج رجع عذب نکر جزى قلب عرض الم رود نهى قدم يقن او عرف ولد هما وحى کفر خوف سبل

الذين عين موت قد ام اهل انث عدل بقر نسو معز حيى ربب طوف ربع ضئن ابل الى وحد عرف شهر صدق نن خرج غور حجر سبق نور غشو هو هدى أما حين وصى بين خلق صدر عطف جعل

هن ل اذا ه من وله ها لا ب ى اله نسو الى على الله حتى علم طلق کذب هم ما کون عرف بلغ حکم شىء عزز کم انن مسس عدد غفر رحم قبل نبو امن ن سمع حقق اجل متع کن ايى

مناعت زينت فقر است. ل من غنى ب ان کون هم الله ف علم لا اله وله هن خير وسع عرف الذين زين جهل سوم وجد برج کبر حسب غير نکح فقر اکل ه فضل حتى بدر سئل ارض سمع

نَزَلْنا الذِكْرِ...» و امثال آن. نگارنده گويد: ظاهرا قرآن در اين باره معمول عرف را در نظر گرفته كه گاهى من و گاهى ما مى‏گويند ولى درعين حال آنچه راغب نقل

اقرب الموارد گويد: يقطين گياهى است كه ساق ندارد مثل بوته حنظل و خيار ولى در عرف در كدوى گرد مانند خربوزه به كار رود طبرسى فرمايد: آن كدو است و به قولى هر

جدث حلل حشر اثم هذا دعو کان عدو کثر ارض نهى صلح على حجج صبر نصب خرج عذب بلغ عرف شقق نجو وعد خشى ازف کتم اکل الذى الا نحن رغب اذ قبل صير کتب سوء بحر بل لن

اذ عبد سلط سحر عن حتى کلل اخذ يا قرء شطن نور کذب بغى فتح ذکر غفر نحن بنو عرف انا لقى بشر

اطلاق مى‏شود و به اسب سوار و خر سوار فارس گفته مى‏شود. راغب گويد: راكب در عرف مختص به شتر سوار است. ركب جمع راكب است در اقرب شتر سواران گفته [انفال:42]

زنبور عسل آمده [نحل:69] مى‏دانيم كه اكثر استفاده زنبور عسل از گلهاست. در عرف عرب ثمره در غير ثمره درخت نيز بكار مى‏رود گويند: ثمره علم، عمل صالح و ثمره

اشك جارى است زيرا گوئى چشم خودش اشك روان است . من ما فيض هم عين حزن ان لا عرف وجد حقق رئى ولى ه نفق قول انن رسل ربب الى على نا کم نزل امن حمل

طمن مسس يى موه داود حلم صير تبع عن کثر طمئن لکن بعد طغى غيب وقى جرم برک ذا عرف فتن يوم رزق بشر طغو جمع خلص کرس فضل بهج فى ايى خول بصر وهب لوط ذوق دنو

ل ف الف جزى جعل اذن اخو شتو وجد سقى لعل صيف عبد قريش ها من هو ثم جهز بضع عرف قول ربب کذب ايى ذلک ذا ب اذا فتى ک قلب کون عير الى فتو لما انن اهل ظلم

مول انن سير وقع قول ک يوم عرج عن قدر قتل او رشد سمو الذين وعد ان ليس امن عرف شىء کم ربب سوى اکل جبل ذى کفر سلم سبل شهد تبع بشر نا نحن فى رئى هدى عذب ى

اگر بار سوم طلاق بدهد ديگر بر او حلال نيست . هن جمل ها ف سرح کن ب متع ان عرف او کون يا مسک حين کم ايى عدد لا رود نبو الله علو حمل ثقل حلل اله ل حسن روح

عکف اذن يا بغى فى نسى ابراهيم انتم حمد رئى وحى قنت طهر ها فضل عظم بين مريم عرف توب انن رحم فعل نهى حجج فوز جعل رسل هو عن حقق رجع خير ذا کفر الى على کتم فتن

ندو تحت مسس جعل وعد فوز ضيق کبر فيض نصارى عدو دمع رضو ذلک عظم جرم يهود قتل عرف شطن لقى اکل علو بثث فزع ربو قوم ن وهن نعم عن حضر وعظ عزز

فرج رمى الله کون رحم خدن وله اله ه غفر اجر حلل کتب نا نفخ او لم بئس ملک ورى عرف دنو قرى خشع غفل مول نکح رود عذب فحش منع نسو نصف قبل عمران لعن لبس ظنن قلل

(اطرافیان یوسف) گفتند: اگر شما دروغ بگوئید، سزای آن (کسی که دزدی کرده باشد در عرف شما) چیست؟ گفتند: «پس، اگر دروغگو بوده‌اید کیفرش چیست‌؟» گفتند پس چیست کیفر

زیبا و پسندیده مشورت کنید (و اجرتی متناسب با مقدار و زمان شیر دادن، بر حسب عرف و عادت، تعیین کرده، و به نوزادان و کودکان از هر نظر عنایت شود). اگر هم بر

ذلک مثل شهد حلل کتب صلو خلل جىء حرم بشر بکر قبل ذلکم بعض اذ يدى علم صمع وذر عرف هو ضرر سجد تحت تجر هدم على خير شجر غفر قول فوز عصى رجل لهو عظم نبو سبح شرک

الله اله وله وسع ک من ب ل ه ما امن علم ان هن نا فى سبق هو صير هم انا صلح قسط عرف ذکر اتى الى عمل حرض وزن اجر الذين اول لدى کسو خير ظلم ربب کيل اذا سبل ضرر

طوفانى است مثل [انبیاء:81]. مشروح سخن در «رسل» گذشت. ف روح نشر ب فرق هم ها من عرف رسل عصف جىء ه ک فى الى يوم ذو لا جرى ايى اکل امر ل کمم حبب قدر جعل سجيل ذات

فقط لفظ «منه» در آن نيامده است. تيمم چنانكه گفته شد به معنى قصد است و در عرف شرع نام قصد به خصوصى است و آن اينكه زمين پاك را قصد كنند و خاك را در پيشانى

فقط لفظ «منه» در آن نيامده است. تيمم چنانكه گفته شد به معنى قصد است و در عرف شرع نام قصد به خصوصى است و آن اينكه زمين پاك را قصد كنند و خاك را در پيشانى

غَنِمْتُمْ...» در بيان «اللغة» آن را غنيمت جنگى گفته در ذيل «المعنى» فرموده: در عرف لغت به هر فائده غنم وغنيمت گفته مى‏شود. در المنار ذيل آيه فوق گفته: غنم، مغنم

را. ايضاً [طه:54]. عن ل ه ان ما اله هم کم ف ب الله وله انن من نکر قول لم عرف لا امر الذين ربب کون ک ا ها صلو الى عبد فى قوم الا ى کما رئى اول عود خير نجو

حكمت معنى كرده است لازم بود ميان زبور مخصوص است به كتاب حكمتها و كتاب در عرف قرآن آن است كه حاوى احكام و شرايع باشد. در صافى نيز زبر را كتاب مواعظ و حكم

تحيّت و سلام. *** اِلْقاء: انداختن هر چيز است به محلى كه مى‏بينى آنگاه در عرف به هر انداختن اسم شده‏ است (راغب). [اعراف:107]. [يوسف:96]. كه در هر دو مطلق

واگذارى مطلق)... اجبار در اصل، آن است كه كسى را بر اجبار كسى مجبور كنند ولى در عرف به اجبار مجرد گفته مى‏شود گويند: فلانى را بر فلان كار اجبار كردم. جبّار در

نظر نگارنده جمع آن براى افاده كثرت است وگرنه احتياج به جمع بستن نداشت و در عرف به هريك از اصناف مخلوق عالم ميگويند مثل عالم انسان، عالم نبات، عالم حيوان

اقرب الموارد گويد: يقطين گياهى است كه ساق ندارد مثل بوته حنظل و خيار ولى در عرف در كدوى گرد مانند خربوزه به كار رود طبرسى فرمايد: آن كدو است و به قولى هر

ظلم سرر صلح قدر غيظ بصر کذب حبب کتب حقق اجر حول انس کظم لم نصف فضل وبل رئى عرف مسس عجل شکر خون ابو نفس وبق اخو مثل حذر اين عرض جدل قرء

نشر به معنى پراكنده شدن و پراكندن يعنى لازم و متعدى هر دو آمده است (اقرب) عرف به معنى پى در پى است بنظر مى‏آيد مراد از دو آيه اول بادهائى است كه از اقيانوس‏ها

راستشان داده مى‏شود اهل بهشت و مقابل آنها اهل عذابند آيا يمين و شمال به حساب عرف ما انسانهاست يا غرض چيز ديگرى در آن است؟ العلم عندالله. 3 * [صافات:28-29]

ميان مردم معمول است و آنچه در شرع حرام شده به علت خبث واقعى است گر چه در عرف از خبائث نيست مثلا زنا از نظر ظاهرى نبايد از خبائث باشد همچنين ذبيحه‏اى كه

راستشان داده مى‏شود اهل بهشت و مقابل آنها اهل عذابند آيا يمين و شمال به حساب عرف ما انسانهاست يا غرض چيز ديگرى در آن است؟ العلم عندالله. 3 * [صافات:28-29]

اذا فى لا يدى عزم نفث حتى الا هم لسن امر وفى فقه امن کفر اتى ولد بلغ جعل عرف بهم الذى کتب ترک وقب اخذ طعم يسر اجل لکن ها نعم انن نصب ايى عشر وقى او غسق

منع عهد ملک ندى عمل کثر ن خلف کلل ارض توب ابراهيم بشر رکع نبو سلم وسط ندو عرف کفر غيب بصر رحم طعم ضيع کسل خوف

ميان مردم معمول است و آنچه در شرع حرام شده به علت خبث واقعى است گر چه در عرف از خبائث نيست مثلا زنا از نظر ظاهرى نبايد از خبائث باشد همچنين ذبيحه‏اى كه

۱۹۹ - ۲۰۶، سوره اعراف معناى عفو در: (( خذالعفو و اءمر بالعرف (( معناى (( عرف (( و (( معروف (( و (( نزغ شيطان (( پناه بردن به خدا از شر شيطان امر به ذكر

۱۹۹ - ۲۰۶، سوره اعراف معناى عفو در: (( خذالعفو و اءمر بالعرف (( معناى (( عرف (( و (( معروف (( و (( نزغ شيطان (( پناه بردن به خدا از شر شيطان امر به ذكر

نعم لو وقى ربب الله فضل قسط زرع وفى سجد طين وجد ليس حجج جنن بعض اول وعد کيف عرف ذو نهى اثر ا حرم نفس کهل حبب هىء فرق فرى دخل قد مهد

و واجباتی) است که (باید همسران اداء بکنند) به گونه‌ی شایسته‌ای (که برابر عرف مردمان و موافق با شریعت اسلام باشد). و مردان را بر زنان برتری (رعایت و حفاظت

از اركان دين هر كه يكى از اينها را انكار كند كافر است. راغب گويد: كافر در عرف دين به كسى گفته مى‏شود كه وحدانيت يا نبوت يا شريعت يا هرسه را انكار كند. به

آیات شامل این کلمه عرف‌ (۶۹ بار) وَ آخَرُون بِذُنُوبِهِم خَلَطُوا عَظِيم عَمَلا عَذَاب إِلَى صَالِحا يُرَدّون آخَر ثُم سَيّئا مَرّتَيْن عَسَى اللّه در

آیات شامل این کلمه عرف‌ (۶۹ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) الّذِين کَمَا الْکِتَاب آتَيْنَاهُم يَعْرِفُون أَبْنَاءَهُم وَ تُشْرِکُون الظّالِمِين لَمِن مِمّا بَرِيء

آیات شامل این کلمه عرف‌ (۶۹ بار) وَ أَبْنَاءَهُم الّذِين کَمَا يَعْرِفُونَه الْکِتَاب آتَيْنَاهُم الْمُبِين الْبَلاَغ رِجَال کُلاّ نِعْمَة عَلَيْک اللّه

قَصَصِهِم فِيه عَلَيْه الْحَکِيم يَدَيْه أَرْکَسَهُم تُسَوّى رَيْب لَو عِنْد عَرّف بَعْضَه الرّسُول الْقِيَامَة تَفْصِيل لَقَد در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه عرف‌ (۶۹ بار) وَ قَوْلا فِي لَهُم لا قُولُوا أَن حَتّى إِلاّ أَوْلِيَائِکُم قَرْن لْيَخْش الدّنْيَا کَان ابْتَلُوا الْيَتَامَى النّکَاح

آیات شامل این کلمه عرف‌ (۶۹ بار) ف‌ (۲۹۹۹ بار) هم‌ (۳۸۹۶ بار) معرفت و عرفان به معنى درك و شناختن است. [يوسف:58]. بر يوسف داخل شدند يوسف آنها را شناخت در

است زيرا خلود در لغت هم بمعنى دوام و جاويدان و هميشگى ترجمه شده است و در عرف هم به همين معنى استعمال ميشود و اينكه بهشت را خلد ناميده‌اند براى آنستكه دائم

امر خلق حقق قرء کون ربب صدق الله قلب اسرائيل خرج حتى انس بعد مريم وقى طين عرف عند الذين شطء ابراهيم شىء نور وفى ى عيسى ا تبع نهى نعم لو اله قتل وعظ ازر

صَالِح صَالِحَيْن صَدّقَت صَغَت ضَرَب طَلّقَکُن ظَهِير عَابِدَات عَبْدَيْن عَرّف عَسَى عَلَيْه عَلَيْهَا عَمَلِه عَنْهُمَا عَنْکُم عِبَادِنَا عِمْرَان عِنْدَک

انتساب به حضرت ربوبيت، و لذا حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: «من عرف نفسه فقد عرف ربّه» «1» و يا به جهت اشعار به آنكه عجائب در ذات او بر وجهى است كه

در مخاطبه متوكل كه امر به نفى او نمود. و قرآن هم بر عرف متعارف عرب نازل شده، پس لازم است به لسان عرف معنى كردن. ثالثا: جايز نيست كه گفته شود مراد قوله‌

رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج بيانى در اين باره كه ازدواج موقت در عرف قرآن و صدر اسلام مشروعيت داشته و نكاح محسوب مى شود قرائن و شواهد ديگرى بر

رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج بيانى در اين باره كه ازدواج موقت در عرف قرآن و صدر اسلام مشروعيت داشته و نكاح محسوب مى شود قرائن و شواهد ديگرى بر

تعالى است و از اينجاست كه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمايد: «من عرف نفسه فقد عرف ربه» هر كه به حقيقت بشناسد نفس خود، پس بتحقيق شناخته پروردگار خود را

رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج بيانى در اين باره كه ازدواج موقت در عرف قرآن و صدر اسلام مشروعيت داشته و نكاح محسوب مى شود قرائن و شواهد ديگرى بر

رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج بيانى در اين باره كه ازدواج موقت در عرف قرآن و صدر اسلام مشروعيت داشته و نكاح محسوب مى شود قرائن و شواهد ديگرى بر

رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج بيانى در اين باره كه ازدواج موقت در عرف قرآن و صدر اسلام مشروعيت داشته و نكاح محسوب مى شود قرائن و شواهد ديگرى بر

املاء(( در: (( واملى لهم (( و فرق آن با استدراج . اشاره به معناى (( ملكوت (( در عرف قرآن مجيد ۱- معناى اسماء حسنى درك وجود خداى تعالى و فقر همه چيز به او، نخستين

رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج بيانى در اين باره كه ازدواج موقت در عرف قرآن و صدر اسلام مشروعيت داشته و نكاح محسوب مى شود قرائن و شواهد ديگرى بر

۱۹۹ - ۲۰۶، سوره اعراف معناى عفو در: (( خذالعفو و اءمر بالعرف (( معناى (( عرف (( و (( معروف (( و (( نزغ شيطان (( پناه بردن به خدا از شر شيطان امر به ذكر

براى همين (رحمت) مردم را آفريد. حضرت على عليه السلام فرمود: «رحم الله امرء عرف قدره» خداوند رحمت كند كسى را كه ارزش‌ «1». ضمير «هم» در كنار «انّهم»، اشاره

۱۹۹ - ۲۰۶، سوره اعراف معناى عفو در: (( خذالعفو و اءمر بالعرف (( معناى (( عرف (( و (( معروف (( و (( نزغ شيطان (( پناه بردن به خدا از شر شيطان امر به ذكر

املاء(( در: (( واملى لهم (( و فرق آن با استدراج . اشاره به معناى (( ملكوت (( در عرف قرآن مجيد ۱- معناى اسماء حسنى درك وجود خداى تعالى و فقر همه چيز به او، نخستين

املاء(( در: (( واملى لهم (( و فرق آن با استدراج . اشاره به معناى (( ملكوت (( در عرف قرآن مجيد ۱- معناى اسماء حسنى درك وجود خداى تعالى و فقر همه چيز به او، نخستين

که بخواهد دوران شیرخوارگی را به حد کمال برساند و خوراک و پوشاک آنان در حد عرف بر عهده پدر فرزند است، هیچ‌کس جز به اندازه توانش مکلف نمی‌شود، هیچ مادری نباید

رواياتى در معناى اعراض از لغو و حفظ فرج بيانى در اين باره كه ازدواج موقت در عرف قرآن و صدر اسلام مشروعيت داشته و نكاح محسوب مى شود قرائن و شواهد ديگرى بر

يجحدون )) . مراد از: (( كلمة الله )) ، (( قول الله )) و (( وعد الله )) در عرف قرآن مجيد. دعوت به حق و قبول آن بايد در مجراى اختيار جريان يابد گو اينكه خداوند

«يَأْتِيانِها» را هم مى‌توان به معناى انجام مقدّمات قريب‌الوقوع فحشا گرفت و اين در عرف رايج است كه‌ جلد 2 - صفحه 36 كارى را به كسى نسبت دهند كه در آستانه‌ى انجام

شده است كه گفته‌اند زائد از حد قبح است و بنظر حقير معصيتى است كه قبح آن در عرف عام ظاهر باشد و بد راهى است راه زنا و زناكارى كه انسانرا در دنيا و آخرت خوار

السّلام سؤال شد از توحيد، فقال: كلّ من قرء قل هو اللّه احد و آمن بها فقد عرف التّوحيد، قيل: كيف يقرؤها؟ قال: «1» به اين مضامين در بحار 92/ ص 350 روايت

۱۹۹ - ۲۰۶، سوره اعراف معناى عفو در: (( خذالعفو و اءمر بالعرف (( معناى (( عرف (( و (( معروف (( و (( نزغ شيطان (( پناه بردن به خدا از شر شيطان امر به ذكر

كُلِّ شَيْ‌ءٍ مُقْتَدِراً» خداوند بر همه چيز تواناست. گاهى مراد از شب در عرف عرب، شبانه روز است. «1» لذا در آيه‌ى 41 آل‌عمران مى‌خوانيم: «ثَلاثَةَ أَيَّامٍ»

نبودن آن فرموده و در هر يك از دو صورت فرضى قرار داده است و در اين مقامات عرف حكم ميكند كه سهم شوهر يا زن ثابت و سهم يك يا چند دختر مخصوص به نبودن شوهر

كرد ‌که‌ چيست‌ چون‌ صورت‌ ندارد ‌که‌ ‌در‌ ذهن‌ درآيد و لذا گفتند «‌من‌ عرف‌ نفسه‌ عرف‌ ربه‌» ‌با‌ يك‌ جمادي‌ ‌که‌ يك‌ مجسمه گلي‌ بيش‌ نيست‌ چنان‌ خلطه‌ و

شكر و سپاسدارى منعم واجب است و كفران و ناسپاسى و حق‌ناشناسى، مذموم و در نزد عرف و عقل و شرع قبيح مى‌باشد؛ و لذا توبيخ و سرزنش متوجه آن كسانى خواهد بود كه

۱۹۹ - ۲۰۶، سوره اعراف معناى عفو در: (( خذالعفو و اءمر بالعرف (( معناى (( عرف (( و (( معروف (( و (( نزغ شيطان (( پناه بردن به خدا از شر شيطان امر به ذكر

مالك آن نباشد، و عقل يا شرع يا عرف به او اجازه تصرف نداده باشد، و خدا چنين نيست و هر تصرفى را كه عقل و يا شرع و يا عرف به او نسبت دهد او مالك حقيقى آن

مراد اجازه گرفتن مؤدّبانه و دوستانه است. شیوه و وسیله اجازه خواستن هم برابر عرف محلّ متفاوت است. «لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ»: برخی گفته‌اند تعلیل محذوفی است

كفار، زيرا تركيب مشعر به اختصاص است، و مصاحبت دال بر ملازمت باشد، به حسب عرف؛ پس جهنميان ملازم با آتش خواهند بود و سستى و نجات از آن نسبت به كفار نخواهد

يجحدون )) . مراد از: (( كلمة الله )) ، (( قول الله )) و (( وعد الله )) در عرف قرآن مجيد. دعوت به حق و قبول آن بايد در مجراى اختيار جريان يابد گو اينكه خداوند

غلط جاهلی شکسته شود: یکم حرام بودن ازدواج با همسر مطلّقه پسرخوانده برابر عرف محیط، دوم کسر شأن بودن ازدواج با همسر مطلّقه یک غلام و برده آزاد شده. «وَطَراً»:

سبحانى. «علامه مجلسى» فرمايد: تقوى در لغت، به معنى نگهدارى و حفظ است؛ و در عرف، نگهدارى نفس است از آنچه ضرر رساند نفس را در آخرت و مقصور ساختن آن بر آنچه

مى باشند گفتارى درباره گناهان كبيره و صغيره و تكفير سيئات معناى «سيات » در عرف قرآن وعده تكفير و در گذشتن از سيئات ، مستلزم جراءت يافتن به ارتكاب صغاير نيست

شده است كه گفته‌اند زائد از حد قبح است و بنظر حقير معصيتى است كه قبح آن در عرف عام ظاهر باشد و بد راهى است راه زنا و زناكارى كه انسانرا در دنيا و آخرت خوار

املاء(( در: (( واملى لهم (( و فرق آن با استدراج . اشاره به معناى (( ملكوت (( در عرف قرآن مجيد ۱- معناى اسماء حسنى درك وجود خداى تعالى و فقر همه چيز به او، نخستين

متعوهن‌ و ‌ يا ‌ مصدر ‌است‌ ‌براي‌ تأكيد ‌آن‌ و تمتيع‌ بمعروف‌ ‌يعني‌ مطابق‌ عرف‌ و شئون‌ طرفين‌ ‌که‌ نه‌ اسراف‌ و زياده‌ روي‌ شود و نه‌ بخل‌ و حق‌ بري‌ گردد

فرمود (انظروا ‌الي‌ رجل‌ منكم‌ ‌قد‌ روي‌ حديثنا و نظر ‌في‌ حلالنا و حرامنا و عرف‌ احكامنا فاجعلوه‌ حكما فاني‌ ‌قد‌ جعلته‌ حاكما فمن‌ رد ‌عليه‌ فبحكمنا استخف‌ّ

شده است كه گفته‌اند زائد از حد قبح است و بنظر حقير معصيتى است كه قبح آن در عرف عام ظاهر باشد و بد راهى است راه زنا و زناكارى كه انسانرا در دنيا و آخرت خوار

‌است‌ ‌که‌ ‌براي‌ ‌او‌، ‌اينکه‌ شأن‌ و مرتبه‌ ‌را‌ قائل‌ باشند مثلا ‌در‌ نظر عرف‌ سلطان‌ ‌ يا ‌ دولت‌ داراي‌ ‌اينکه‌ شأن‌ ميباشد و ‌هر‌ چه‌ ‌را‌ اعتبار دهد

می‌تواند خدا باشد، یا این که عزیز مصر. استعمال (رَبّی) در معنی دوم، با توجّه به عرف ظاهر مردم است که می‌گویند: صَاحِبُ الدّارِ (نگا: یوسف / و ). «إِنَّهُ لا یُفْلِحُ

يُطِيقُونَهُ‌: و بر آنانكه طاقت دارند روزه را لكن عارض شده آنها را آنچه را در عرف مرض نگويند و عاجز از روزه هستند، فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ‌: فديه دادن است

گواهان طلاق ۸; عده طلاق ۱، ۲; گواهى در طلاق ۵، ۸، ۱۶ طهر: طهر غیرمواقع ۱۶ عرف: ملاک عرفى ۳ قیامت: زمینه نجات از سختیهاى قیامت ۱۷ گواهان: آثار ایمان گواهان

دردناك. لطيفه- استعمال بشارت در مقام انذار به جهت اهانت و توبيخ است، چنانچه در عرف نسبت به توعيد كسى گويند تحيت او زدن، و اكرام او فحش باشد، و در موقع تنبيه

(يعنى در صورت عدم تقصير و تعدّى). (هر مال كه براى نگهدارى نزد غير نهند در عرف وديعه گويند و نزد فقها وديعه، سپردن ماليست به غير براى نگهدارى به نيابت از

چيست‌ بچه‌ نحو بايد قطع‌ و فصل‌ نمود حضرت‌ فرمود «انظروا ‌الي‌ رجل‌ منكم‌ عرف‌ احكامنا و نظر ‌في‌ حلالنا و حرامنا فاجعلوه‌ حكما فاني‌ ‌قد‌ جعلته‌ حاكما

‌است‌ و ثانيا ‌خود‌ ‌اينکه‌ عبارت‌ كنايه‌ ‌از‌ خلود ‌است‌ زيرا قرآن‌ مطابق‌ عرف‌ لغت‌ عرب‌ نازل‌ ‌شده‌ و عرب‌ ‌از‌ دوام‌ و خلود باين‌ عبارت‌ تعبير ميكند و

و ‌غير‌ اينها بلي‌ شرع‌ مطهر بسا عرف‌ ‌را‌ تخطئه‌ ‌در‌ مصداق‌ ميكند مثلا شراب‌ و موسيقي‌ و ناقوس‌ و زنگ‌ ‌در‌ نظر عرف‌ تمايل‌ دارند و التذاذ ميبرند و شرع‌

ديده بينا و آفتاب‌ تا آدمى نگاه كند پيش پاى خويش‌ و آيات و اخبار و عقل و عرف اين مطلب را شاهد و برهان است، لكن هشيارى و فطانت و انصاف لازم است تا تصديق

بردن لفظ پيله در مورد ابريشم و كرك بز در فارسى نيز معمول است، چنان كه در عرف عاميانه نيز آن را مترادف با پشم بكار ميبرند و ميگويند: پشم و پيله يا پشم و

‌است‌ ‌که‌ ‌براي‌ ‌او‌، ‌اينکه‌ شأن‌ و مرتبه‌ ‌را‌ قائل‌ باشند مثلا ‌در‌ نظر عرف‌ سلطان‌ ‌ يا ‌ دولت‌ داراي‌ ‌اينکه‌ شأن‌ ميباشد و ‌هر‌ چه‌ ‌را‌ اعتبار دهد

يخافك‌»« و ‌از‌ حضرت‌ باقر ‌عليه‌ السّلام‌ روايت‌ ‌شده‌ ‌که‌ فرمود: « 8» ‌من‌ عرف‌ اللّه‌ خاف‌ اللّه‌»« و ‌غير‌ اينها ‌از‌ اخبار ديگر. دوم‌‌-‌ خوف‌ ‌از‌ معصيت‌

نمود)) (و اذا سر النبى الى بعض ازواجه حديثا فلما نبات به و اظهره الله عليه عرف بعضه و اعرض عن بعض ). اين چه رازى بود كه پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم

بدست آيد، چون آنها دلهايى پاك از لوث موانع و مزاحمات داشته اند. و ظاهرا در عرف قرآن مقصود از كلمه «مخلصين» - به فتح لام - هر جا كه آمده باشد هم ايشان باشند

به خوبى مى داند كه اين چند معنايى كه نقل كرديم معناهاى بعيدى است كه از فهم عرف به دور است، و كلام خداى تعالى برتر از اين است كه به چنين معانى حمل شود. «و

اصابت‌ بمعني‌ اصطكاك‌ و برخورد دو چيز ‌با‌ يكديگر ‌است‌ و مصيبت‌ ‌در‌ اصطلاح‌ عرف‌ بلائي‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌بر‌ انسان‌ وارد ميگردد ‌اگر‌ چه‌ بحسب‌ معني‌ اولي‌ مطلق‌

‌اينکه‌ بيان‌ ظاهر ميشود ‌که‌ ‌بر‌ ‌هر‌ معصيتي‌ طغيان‌ صادق‌ ‌است‌ ولي‌ بحسب‌ عرف‌ طاغي‌ ‌بر‌ كسي‌ ‌که‌ ‌در‌ معصيت‌ و كفر و نافرماني‌ مولي‌ غلوّ و زيادتي‌ نمايد

جميع طبقات، و زوج را در لغت اطلاق كنند بر مرد و زن اضافه بر يكديگر، و در عرف مخصوص است به رجل، و انثى از آن مميز شود به «تاء» مانند زوجه. تبصره: در منهج-

‌است‌ انظروا ‌الي‌ رجل‌ منكم‌ ‌قد‌ روي‌ حديثنا و نظر ‌في‌ حلالنا و حرامنا و عرف‌ احكامنا فاجعلوه‌ حكما فاني‌ ‌قد‌ جعلته‌ حاكما الحديث‌ فرائد ‌در‌ باب‌ تعارض‌،

نيست ، بلكه يا شرعى است ، و يا تعيين در عرف متدينين است ، و اين جور تعين ، ضررى بعموميت معنا، از نظر لغت و عرف عام و جهانى نمى زند، (دقت بفرمائيد). ترجمه

فَإِنَّهُ يُقْبَلُ مِنْهُمْ‏ إِذَا عُرِفَ مِنْهُمُ اَلتَّوْبَةُ وَ قَالَ لَوْ أَنَّ رَجُلاً وَرِثَ مِنْ أَبِيهِ مَالاً وَ قَدْ عَرَفَ أَنَّ فِي ذَلِكَ اَلْمَالِ

‌که‌ ‌در‌ كارهاي‌ ‌او‌ متحمل‌ ميشود ميتواند حق‌ العمل‌ ‌خود‌ ‌را‌ بمقدار عرف‌ ‌از‌ مال‌ يتيم‌ بردارد و ‌اگر‌ احتياج‌ ندارد صرف‌ نظر كند و تعفف‌ ورزد و

أَزْواجِهِ حَدِيثاً فَلَمَّا نَبَّأَتْ بِهِ وَ أَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَ أَعْرَضَ عَنْ بَعْضٍ فَلَمَّا نَبَّأَها بِهِ قالَتْ مَنْ أَنْبَأَكَ

أَزْواجِهِ حَدِيثاً فَلَمَّا نَبَّأَتْ بِهِ وَ أَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَ أَعْرَضَ عَنْ بَعْضٍ فَلَمَّا نَبَّأَها بِهِ قالَتْ مَنْ أَنْبَأَكَ

فِيهَا مَاءٌ حَتَّى إِذَا عَرَفَ مِقْدَارَهُ مَعَ وَضْعِهِ رِجْلَهُ فِيهِ ثُمَّ رَفَعَ اَلْقَيْدَ إِلَى رُكْبَتِهِ ثُمَّ عَرَفَ مِقْدَارَ صَبْغِهِ ثُمَّ

«اعراف » در لغت جمع عرف (بر وزن گفت ) به معنى محل مرتفع و بلند است ، و اينكه به يالهاى اسب و پرهاى بلند پشت گردن خروس ، «عرف الفرس » يا «عرف الديك » گفته مى

بآنها ‌است‌ (وَ يَنهي‌ عَن‌ِ الفَحشاءِ) فحشاء افعال‌ قبيحه‌ ‌که‌ ‌در‌ نظر عرف‌ و عقلاء زشت‌ ‌است‌ و ‌از‌ همين‌ باب‌ ‌است‌ فحش‌ ‌که‌ ‌با‌ سب‌ّ فرق‌ دارد

فَعَلِمَ بِذَلِكَ كَيْفَ وَ لِمَ‏ وَ حَيْثُ وَ عَرَفَ مَنْ نَصَحَهُ وَ مَنْ غَشَّهُ فَإِذَا عَرَفَ ذَلِكَ عَرَفَ مَجْرَاهُ وَ مَوْصُولَهُ وَ مَفْصُولَهُ وَ

انحراف از واقعيات ، بزرگ از نظر گناه و كيفر و بالاخره بزرگ از نظر عرف و عادت خودتان ، همان عرف و عادت زشتى كه دختران معصوم را تحقير مى كرد و احترام آنها را

اَلْفَرَجُ فَقَالَ يَا أَبَا بَصِيرٍ وَ أَنْتَ مِمَّنْ يُرِيدُ اَلدُّنْيَا مَنْ عَرَفَ هَذَا اَلْأَمْرَ فَقَدْ فُرِّجَ عَنْهُ‏ لاِنْتِظَارِهِ‏

‌من‌ بيده‌ الاعتبار فقط ذات‌ مقدّس‌ ربوبي‌ ‌است‌ و بس‌ ‌اگر‌ چه‌ ‌در‌ نظر عرف‌ سلطان‌ ‌ يا ‌ رئيس‌ قوم‌ ‌را‌ بيده‌ الاعتبار ميدانند حتّي‌ رئيس‌ دزدان‌ ‌که‌

‌که‌ رجوع‌ ‌يعني‌ تجديد الفت‌ و اتحاد و مودت‌ بسيار محبوب‌ و ممدوح‌ و مطابق‌ عرف‌ ‌است‌ ولي‌ تسريح‌ ‌يعني‌ جدايي‌ و فرقت‌ چون‌ اقتضاي‌ ضرورت‌ ‌است‌ بايد ‌با‌

جَلَّ مِنْهُ عَمَلاً إِلاَّ بِوَلاَيَتِنَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ أَلاَ وَ مَنْ عَرَفَ حَقَّنَا أَوْ رَجَا اَلثَّوَابَ بِنَا وَ رَضِيَ بِقُوتِهِ نِصْفَ مُدٍّ كُلَّ

وَ جَلَّ يَقُولُ‏ يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُنََاسٍ بِإِمََامِهِمْ‏ فَمَنْ عَرَفَ إِمَامَهُ كَانَ كَمَنْ كَانَ فِي فُسْطَاطِ اَلْمُنْتَظَرِ ع‏

مراجعه نمودم چيزى نيافتم، آنچه بنظر قاصر ميرسد آنستكه مقصود از آيه در شرع و عرف همان كلمات است كه در قرآنها مجتمعا نوشته شده و با كلمات ديگر فاصله دارد، و

إِمَامَكَ لَمْ يَضُرَّكَ تَقَدَّمَ هَذَا اَلْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّرَ وَ مَنْ عَرَفَ إِمَامَهُ ثُمَّ مَاتَ قَبْلَ أَنْ يَقُومَ صَاحِبُ هَذَا اَلْأَمْرِ كَانَ

وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ مِنَ اَلْمُقَامِ مَا يَأْتِي بِحُدُودِ أَرْضِهِ وَ عَرَّفَ حُدُودَ اَلْقَرْيَةِ اَلْأَرْبَعَةَ فَقَالَ لِلشُّهُودِ اِشْهَدُوا أَنِّي

إِنَّمَا يَعْرِفُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ يَعْبُدُهُ مَنْ عَرَفَ اَللَّهَ وَ عَرَفَ إِمَامَهُ‏ مِنَّا أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ وَ مَنْ لاَ يَعْرِفِ اَللَّهَ

عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنَّا نَشْتَرِي اَلْغَنَمَ‏ بِمِنًى‏ وَ لَسْنَا نَدْرِي عُرِّفَ بِهَا أَمْ لاَ فَقَالَ إِنَّهُمْ لاَ يَكْذِبُونَ لاَ عَلَيْكَ ضَحِّ بِهَا

اقتضا مى كند كه اين بيانات لفظى را بر معنایى تفسير كنيم، كه عرف و لغت آن را تعيين كرده باشند. و عرف و لغت، هرچه درباره كلمات «عرش» و «كرسى» و غيره گفته اند،

اَلْجَنَاحَيْنِ‏ وَ هُوَ يَعْرِفُ صَاحِبَهُ أَ يَحِلُّ لَهُ إِمْسَاكُهُ فَقَالَ إِذَا عَرَفَ صَاحِبَهُ رَدَّهُ عَلَيْهِ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ يَعْرِفُهُ وَ مَلَكَ جَنَاحَيْهِ

إِنْ لَمْ تَجِدْ لَهُ وَارِثاً وَ عَرَفَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْكَ اَلْجَهْدَ فَتَصَدَّقْ بِهَا

عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنَّا نَشْتَرِي اَلْغَنَمَ‏ بِمِنًى‏ وَ لَسْنَا نَدْرِي عُرِّفَ بِهَا أَمْ لاَ فَقَالَ إِنَّهُمْ لاَ يَكْذِبُونَ لاَ عَلَيْكَ ضَحِّ بِهَا

ثُمَّ عَجَزَ عَنْ أَنْ يَمْشِيَ فَلْيَرْكَبْ وَ لْيَسُقْ بَدَنَةً إِذَا عَرَفَ اَللَّهُ مِنْهُ اَلْجَهْدَ

لاَ يُضَحَّى إِلاَّ بِمَا قَدْ عُرِّفَ بِهِ

قُلْتُ‏ لِلرِّضَا ع‏ إِنَ‏ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ قَدْ عَرَفَ قَاتِلَهُ وَ اَللَّيْلَةَ اَلَّتِي يُقْتَلُ فِيهَا وَ اَلْمَوْضِعَ اَلَّذِي يُقْتَلُ

كستى، زنّار و آن ريسمانى است كه گشتى‏گيران خراسان در كمر بندند، آن را در عرف ايشان زنّار گويند. و نيز آن‏كه ترسايان مى‏دارند كه به تازيش كستيج مى‏گويند

لاَ يُضَحَّى إِلاَّ بِمَا قَدْ عُرِّفَ بِهِ

اَلْكَعْبَةِ عَارِفاً فَعَرَفَ مِنْ حَقِّنَا وَ حُرْمَتِنَا مِثْلَ اَلَّذِي عَرَفَ مِنْ حَقِّهَا وَ حُرْمَتِهَا غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ كُلَّهَا وَ

بِهَا إِلَيْهِ فِي‏ يَوْمِ جُمُعَةٍ حِينَ اِرْتَفَعَ اَلنَّهَارُ فَكَأَنَّهُ عَرَفَ مَا أُرِيدُ فَخَرَجَ فِيهَا إِلَى اَلْجُمُعَةِ

تُرِيدُونَ اَللَّحْمَ‏ فَدُونَكُمْ وَ قَالَ لاَ يُضَحَّى إِلاَّ بِمَا قَدْ عُرِّفَ بِهِ‏

ذَلِكَ مِنْهُ وَ لَمْ يُؤْخَذْ حَتَّى تَابَ وَ صَلَحَ فَقَالَ إِذَا صَلَحَ وَ عُرِفَ مِنْهُ أَمْرٌ جَمِيلٌ لَمْ يُقَمْ عَلَيْهِ اَلْحَدُّ قَالَ‏ مُحَمَّدُ بْنُ

تُرِيدُونَ اَللَّحْمَ فَدُونَكُمْ وَ قَالَ لاَ يُضَحَّى إِلاَّ بِمَا قَدْ عُرِّفَ بِهِ‏

يُثَابُ بِهِ زَائِرُ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ بِشَطِّ اَلْفُرَاتِ‏ إِذَا عَرَفَ حَقَّهُ وَ حُرْمَتَهُ وَ وَلاَيَتَهُ‏ أَنْ يُغْفَرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ

فَيُعْجِبُنِي اَلنَّظَرُ إِلَيْهَا فَقَالَ لِي يَا عَلِيُ‏ لاَ بَأْسَ إِذَا عَرَفَ اَللَّهُ مِنْ نِيَّتِكَ اَلصِّدْقَ وَ إِيَّاكَ وَ اَلزِّنَا فَإِنَّهُ يَمْحَقُ

ع‏ عَمَّنِ اِشْتَرَى شَاةً لَمْ يُعَرَّفْ بِهَا قَالَ لاَ بَأْسَ بِهَا عُرِّفَ بِهَا أَمْ لَمْ يُعَرَّفْ‏

يَسْتَقْرِضُ اَلدَّرَاهِمَ اَلْبِيضَ عَدَداً ثُمَّ يُعْطِي سُوداً وَ قَدْ عَرَفَ أَنَّهَا أَثْقَلُ مِمَّا أَخَذَ وَ تَطِيبُ نَفْسُهُ أَنْ يَجْعَلَ لَهُ فَضْلَهَا

يَوْمٍ يَلْتَقِطُ اَلنَّمْلَ فَلَمَّا رَأَى‏ عَبْدُ اَلْمُطَّلِبِ‏ هَذَا عَرَفَ مَوْضِعَ‏ زَمْزَمَ‏ فَقَالَ‏ لِقُرَيْشٍ‏ إِنِّي أُمِرْتُ فِي أَرْبَعِ لَيَالٍ

ثُمَّ عَجَزَ عَنْ أَنْ يَمْشِيَ فَلْيَرْكَبْ وَ لْيَسُقْ بَدَنَةً إِذَا عَرَفَ اَللَّهُ مِنْهُ اَلْجَهْدَ

أَحَدٍ مِنْ هَؤُلاَءِ اَلْفُسَّاقِ اِجْعَلُوا بَيْنَكُمْ رَجُلاً مِمَّنْ قَدْ عَرَفَ حَلاَلَنَا وَ حَرَامَنَا فَإِنِّي قَدْ جَعَلْتُهُ قَاضِياً وَ إِيَّاكُمْ

فِي رَجُلٍ وُجِدَ مَقْتُولاً لاَ يُدْرَى مَنْ قَتَلَهُ قَالَ إِنْ كَانَ عُرِفَ وَ كَانَ لَهُ أَوْلِيَاءُ يَطْلُبُونَ دِيَتَهُ أُعْطُوا دِيَتَهُ مِنْ بَيْتِ

عَمَّنِ اِشْتَرَى شَاةً وَ لَمْ يُعَرِّفْ بِهَا قَالَ لاَ بَأْسَ بِهَا عَرَّفَ بِهَا أَمْ لَمْ يُعَرِّفْ بِهَا

وَ طُلَقَاءُ مِنَ‏ اَلنَّارِ مَا دَعَا بِهِ أَحَدٌ مِنَ اَلنَّاسِ وَ قَدْ عَرَفَ حَقَّهُ وَ حُرْمَتَهُ إِلاَّ كَانَ حَقّاً عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ

يَسْتَقْرِضُ اَلدَّرَاهِمَ اَلْبِيضَ عَدَداً وَ يَقْضِي سُوداً وَزْناً وَ قَدْ عَرَفَ أَنَّهَا أَثْقَلُ مِمَّا أَخَذَ وَ تَطِيبُ بِهَا نَفْسُهُ أَنْ يَجْعَلَ

مَنْ عَرَفَ مِنْ عَبْدٍ مِنْ عَبِيدِ اَللَّهِ كَذِباً إِذَا حَدَّثَ وَ خُلْفاً إِذَا وَعَدَ وَ خِيَانَةً إِذَا اُؤْتُمِنَ ثُمَّ اِئْتَمَنَهُ عَلَى أَمَانَةٍ

جَاءَتْ بِابْنِهَا أَوْ اِبْنَتِهَا وَ لَمْ تَزَلْ مُقِرَّةً بِهِ وَ إِذَا عَرَفَ أَخَاهُ وَ كَانَ ذَلِكَ فِي صِحَّةٍ مِنْهُمَا وَ لَمْ يَزَالاَ مُقِرَّيْنِ

بِابْنِهَا أَوِ اِبْنَتِهَا مَعَهَا وَ لَمْ تَزَلْ بِهِ مُقِرَّةً وَ إِذَا عَرَفَ أَخَاهُ وَ كَانَ ذَلِكَ فِي صِحَّةٍ مِنْ عَقْلِهِمَا وَ لاَ يَزَالاَنِ مُقِرَّيْنِ

اَلْبَيَاضُ فَأَخَذَهُ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فَأَلْقَاهُ فِي فِيهِ فَلَمَّا عَرَفَ طَعْمَهُ أَلْقَاهُ مِنْ فِيهِ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى اَلْمَرْأَةِ حَتَّى أَقَرَّتْ

أَيْسَرَ بَعْدَ ذَلِكَ كَانَ عَلَيْهِ اَلْحَجُّ وَ كَذَلِكَ‏ اَلنَّاصِبُ‏ إِذَا عَرَفَ فَعَلَيْهِ اَلْحَجُّ وَ إِنْ كَانَ قَدْ حَجَ‏

مَعَهَا ذَهَبٌ وَ لاَ فِضَّةٌ وَ لَكِنْ بَعَثَهَا بِالْكَلاَمِ وَ إِنَّمَا عَرَّفَ اَللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ نَفْسَهُ إِلَى خَلْقِهِ بِالْكَلاَمِ وَ اَلدَّلاَلاَتِ

ارتكاب كارهايى كه به نظر عرف متشرع گناه كبيره است باز مى دارد، و اما ملكه عدالت در اصطلاح اخلاق ملكه راسخ به حسب واقع است نه به نظر عرف ، و اين معنايى كه ما

سُبْحَانَ اَللَّهِ إِذَا جَاءَتْ بِابْنِهَا لَمْ تَزَلْ مُقِرَّةً بِهِ وَ إِذَا عَرَفَ أَخَاهُ وَ كَانَ ذَلِكَ فِي صِحَّةٍ مِنْهُمَا لَمْ يَزَالاَ مُقِرَّيْنِ

بِالْقَوْلِ اَلثََّابِتِ‏ هَدَاكَ اَللَّهُ‏ إِلى‏ََ صِرََاطٍ مُسْتَقِيمٍ‏ عَرَّفَ اَللَّهُ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ أَوْلِيَائِكَ فِي مُسْتَقَرٍّ مِنْ رَحْمَتِهِ

اَللَّهَ وَ مَنْ عَادَاهُمْ فَقَدْ عَادَى اَللَّهَ وَ مَنْ عَرَفَهُمْ فَقَدْ عَرَفَ اَللَّهَ وَ مَنْ جَهِلَهُمْ فَقَدْ جَهِلَ اَللَّهَ وَ مَنِ اِعْتَصَمَ بِهِمْ

فَقِيلَ‏ لِرَسُولِ اَللَّهِ ص‏ لَوْ قَوَّمْتَ عَلَيْهِمْ فَغَضِبَ حَتَّى عُرِفَ اَلْغَضَبُ فِي وَجْهِهِ فَقَالَ أَنَا أُقَوِّمُ عَلَيْهِمْ إِنَّمَا اَلسِّعْرُ

سَلْمَانُ اَلْفَارِسِيُ‏ رَحْمَةُ اَللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ عَلَيْهِمْ ثُمَّ عَرَفَ أُنَاسٌ بَعْدَ يَسِيرٍ وَ قَالَ هَؤُلاَءِ اَلَّذِينَ‏ دَارَتْ عَلَيْهِمُ

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۱ كِتَابُ الْحُجَّة‏ بَابُ أَنَّهُ مَنْ عَرَفَ إِمَامَهُ لَمْ يَضُرَّهُ تَقَدَّمَ هَذَا الْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّر موضوعات :

مِمَّنْ قَدْ رَوَى حَدِيثَنَا وَ نَظَرَ فِي حَلاَلِنَا وَ حَرَامِنَا وَ عَرَفَ أَحْكَامَنَا فَلْيَرْضَوْا بِهِ حَكَماً فَإِنِّي قَدْ جَعَلْتُهُ عَلَيْكُمْ

مَنْ عَرَفَ أَنَّا لاَ نَقُولُ إِلاَّ حَقّاً فَلْيَكْتَفِ بِمَا يَعْلَمُ مِنَّا فَإِنْ سَمِعَ مِنَّا خِلاَفَ مَا يَعْلَمُ فَلْيَعْلَمْ أَنَّ ذَلِكَ دِفَاعٌ

اَلنَّارِ وَ اَلطِّينِ وَ لَوْ قَاسَ نُورِيَّةَ آدَمَ‏ بِنُورِيَّةِ اَلنَّارِ عَرَفَ فَضْلَ مَا بَيْنَ اَلنُّورَيْنِ وَ صَفَاءَ أَحَدِهِمَا عَلَى اَلْآخَرِ

جعفر صادق (ع) در کتاب الكافي جلد ۱ كِتَابُ الْحُجَّة‏ بَابُ أَنَّهُ مَنْ عَرَفَ إِمَامَهُ لَمْ يَضُرَّهُ تَقَدَّمَ هَذَا الْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّر موضوعات :

محمّد باقر (ع) در کتاب الكافي جلد ۱ كِتَابُ الْحُجَّة‏ بَابُ أَنَّهُ مَنْ عَرَفَ إِمَامَهُ لَمْ يَضُرَّهُ تَقَدَّمَ هَذَا الْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّر موضوعات :

محمّد باقر (ع) در کتاب الكافي جلد ۱ كِتَابُ الْحُجَّة‏ بَابُ أَنَّهُ مَنْ عَرَفَ إِمَامَهُ لَمْ يَضُرَّهُ تَقَدَّمَ هَذَا الْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّر موضوعات :

اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ فَمِنْكُمْ كََافِرٌ وَ مِنْكُمْ مُؤْمِنٌ‏ فَقَالَ عَرَفَ اَللَّهُ إِيمَانَهُمْ بِوَلاَيَتِنَا وَ كُفْرَهُمْ بِهَا يَوْمَ أَخَذَ عَلَيْهِمُ

آورد، و تفاوت بين اين دو تعبير، بر كسى پوشيده نيست. چون تعبير اهل كتاب در عرف قرآن، تنها شامل يهود و نصارى و صابئان و مجوسيان، و يا تنها يهود و نصارا مى

اِحْتَجَبَ بِغَيْرِ حِجَابٍ مَحْجُوبٍ وَ اِسْتَتَرَ بِغَيْرِ سِتْرٍ مَسْتُورٍ عُرِفَ بِغَيْرِ رُؤْيَةٍ وَ وُصِفَ بِغَيْرِ صُورَةٍ وَ نُعِتَ بِغَيْرِ جِسْمٍ‏

اَللَّهِ ع‏ عَنْ قَوْلِهِ‏ فَمِنْكُمْ كََافِرٌ وَ مِنْكُمْ مُؤْمِنٌ‏ فَقَالَ عَرَفَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِيمَانَهُمْ بِمُوَالاَتِنَا وَ كُفْرَهُمْ بِهَا

اَلرَّحْمَنِ‏ هَذَا حِسَابٌ إِذَا حَسَبَهُ اَلرَّجُلُ وَ وَقَعَ عَلَيْهِ عَرَفَ اَلْقَصَبَةَ اَلَّتِي فِي وَسَطِ اَلْأَجَمَةِ وَ عَدَدَ مَا عَنْ يَمِينِهَا

عَلَيَّ أَبْوَابُ اَلرِّزْقِ فَنَبَّشْتُ عَنْهَا فَإِذَا اِبْنٌ لِي قَدْ عَرَفَ مَوْضِعَهَا فَأَخَذَهَا وَ هَرَبَ فَمَا قَدَرْتُ مِنْهَا عَلَى شَيْ‏ءٍ

قَالَ لَهُ رَجُلٌ جُعِلْتُ فِدَاكَ رَجُلٌ عَرَفَ هَذَا اَلْأَمْرَ لَزِمَ بَيْتَهُ وَ لَمْ يَتَعَرَّفْ إِلَى أَحَدٍ مِنْ إِخْوَانِهِ قَالَ فَقَالَ كَيْفَ

مورد شك واقع شده به ساير ادله مراجعه كند. و اين جور سخن گفتن روشى است كه در عرف تخاطب و تفاهم ، شايع است ، و عقلا به انگيزه قريحه اى كه دارند اين روش را در

بياورد، و متبادر از كلمه «مغفرت»، ترك عقاب بر آن مخالفت است)، معنايى است كه نظر عرف مردمان متشرع به آن دو لفظ داده، و گرنه معناى لغوى «ذنب»، همان بود كه گفتيم

عقاب دنيوى و تأخير آن به آخرت، آمرزش نيست، اگر هم باشد معنايى است دور از فهم عرف. ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۱۱۰ و اما پنجم - كه از همه وجوه ديگر بعيدتر

اين معنا، صحيح نيست. براى اين كه با معناى كلمۀ «مثل»، تا آن جا كه از لغت و عرف شناخته شده، مغايرت دارد. بعضى ديگر گفته اند: «مراد از مثل كفار، خود كفار است

تـوبـه اى اسـت كـه بـه زودى انـجام پذيرد و كلمه «قريب » از نظر لغت و فهم عرف ، نيز با اين معنى مناسبتر است . درسـت اسـت كـه تـوبـه بـعـد از زمـان طـولانـى

((خشيت و خوف هر چند در لغت به يك معنى (يا نزديك به يك معنى ) مى باشند، ولى در عرف صاحبدلان در ميان اين دو فرقى است ، و آن اينكه : «خوف » تفسير نمونه جلد ۱۷

بِنَفْسِهِ مَنِ اِسْتَغْنَى بِرَأْيِهِ‏ وَ مَنِ اِسْتَقْبَلَ وُجُوهَ اَلْآرَاءِ عَرَفَ مَوَاقِعَ اَلْخَطَإِ مَنْ تَوَرَّطَ فِي اَلْأُمُورِ غَيْرَ نَاظِرٍ فِي اَلْعَوَاقِبِ

اَلْوَالِدَيْنِ‏ فَقَالَ وَ صََاحِبْهُمََا فِي اَلدُّنْيََا مَعْرُوفاً يَقُولُ عَرِّفِ اَلنَّاسَ فَضْلَهُمَا وَ اُدْعُ إِلَى سَبِيلِهِمَا وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ وَ

۱ - «معروف » و «منكر» چيست ؟ «معروف » در لغت به معنى شناخته شده (از ماده عرف ) و «منكر» به معنى ن «ناشناس » (از ماده انكار) است . و به اين ترتيب كارهاى

صراط: اين كلمه در لغت به معناى طريق و سبيل نزديك بخ هم اند. و اما از نظر عرف و اصطلاح قرآن كريم، بايد بدانيم كه: خدای تعالى، صراط را وصف استقامت توصيف

چندين طرف براى روز به حساب آورد همچنانكه صحيح است دو طرف روز حسابش كرد چون در عرف هم مى بينيم همانطور كه قبل از آفتاب را اول روز مى نامند اوائل روز هم مى نامند

كرديم ، و حال آنكه نه اهل لغت چنين معنائى از چنين عبارتى مى فهمد، و نه اهل عرف و آشناى به سياق كلام . و اگر جايز باشد كسى بگويد نزول قرآن در شب قدر به خاطر

زدن بسيار سختى است كه احتياج دارد زننده به جايى اعتماد كند؛ و اين كلمه در عرف قرآن، از اسماى قيامت است. بعضى گفته اند: بدين مناسبت، قيامت را «قارعه» ناميده

حَقِّ كُلِّ ذِي حَقٍّ لاَ لِعِلَّةِ سُكْنَى اَلْبَدْوِ وَ لِذَلِكَ لَوْ عَرَفَ اَلرَّجُلُ اَلدِّينَ كَامِلاً لَمْ يَجُزْ لَهُ مُسَاكَنَةُ أَهْلِ اَلْجَهْلِ

مِمَّنْ قَدْ رَوَى حَدِيثَنَا وَ نَظَرَ فِي حَلاَلِنَا وَ حَرَامِنَا وَ عَرَفَ أَحْكَامَنَا فَلْيَرْضَوْا بِهِ حَكَماً فَإِنِّي قَدْ جَعَلْتُهُ عَلَيْكُمْ

جميعا يا معشر الجن قد استكثرتم من الانس (( اين آن چيزى است كه از معناى نفس در عرف لغت به دست آمده . معنى و موارد استعمال كلمه ((موت -مرگ (( و اما كلمه ((موت

آنكه از داعيان به سوى خداى سبحان باشى ، مردم را از عذاب او بيم دهى ، آرى در عرف و اصطلاح قرآن ، مقصود از منذر مطلق دعوت كنندگان به سوى خداست ، نه خصوص پيامبر

تاويله الا اللّه » در جلد سوم اين كتاب آورديم ، و گفتيم : منظور از تاءويل در عرف قرآن آن حقيقتى است كه امرى از امور و معنائى از معانى از قبيل احكام ، يا معارف

((جهت (( به يك معنا است ، مانند كلمه ((وعد(( و ((عده ((، و وجه هر چيزى در عرف عام به معناى آن ناحيه اى از آن است كه با آن با غير روبرو مى شود و ارتباطى

اَلْكِتََابَ وَ اَلْمِيزََانَ‏ اَلْكِتَابُ اَلاِسْمُ اَلْأَكْبَرُ وَ إِنَّمَا عُرِفَ مِمَّا يُدْعَى اَلْكِتَابَ‏ اَلتَّوْرَاةُ وَ اَلْإِنْجِيلُ‏ وَ اَلْفُرْقَانُ‏