نتایج جستجو

به معنى ذات است. طبرسى ذيل آيه [بقره:9]. فرموده: نفس سه معنى دارد يكى به معنى روح ديگرى به معنى تأكيد مثل «جائَنى زيدٌ نَفْسُهُ» سوم به معنى ذات و اصل همان

خنس خوض خوف خير خيم دبر دخل درى دعع دعو دلو دمدم دنو دهق دهم دهن دون دين ذات ذلک ذنب ذهب ذو ذوق ذى ذکر رئى ربب رجج رجع رجف رجو رحل رحم رحمان ردد ردف ردى

سخن از توحید ذات و صفات می‌گفت و در اینجا سخن از توحید عبادت، و توحید افعال است. توحید عبادت آن است که هیچ کس و هیچ چیز را شایسته پرستش جز ذات خدا ندانیم

بر خلاف آيات ديگر كه تسبيح ذات پروردگار است مثل [احزاب:42]، [انسان:26]. و آيات ديگر. گفته‏اند: مراد از اسم، مسمّى يعنى ذات حق تعالى است و گفته‏اند: مراد

«وَجْه» در لغت به معناى «صورت» است و گاهى به معناى «ذات» به کار برده مى شود. بنابراین «وجه اللّه» یعنى ذات خدا. یعنى از آنجا که صورت آئینه روح و دل آدمى است،

رفع بعد حرف وله کره اول ليس رئى نا کلل قسط جعل وزر ذکر الذى ارض اتى ا يوم ذات ظلم انس وضع غير لم لما وعد سمو صلو نمرق اخذ ظهر صدر خلل زربيه صفف حين خبث

Javascript to function. و تنها ذات ذوالجلال و گرامی پروردگارت باقی می‌ماند! |و تنها ذات با شكوه و ارجمند پروردگارت باقى مى‌ماند و ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت

نسبت دادن جهل و نادانى به ذات پاک خداوند است و ذات او را محل تغییر و حوادث دانستن. حاشا که شیعه امامیه چنین احتمالى را درباره ذات مقدس خدا بدهند. آنچه شیعه

گونه قدرت و شدت نیز، «شَوکة» اطلاق مى شود. بنابراین، «ذات الشوکة» به معناى سربازان مسلح، و «غیر ذات الشوکة» به معناى کاروان غیر مسلح است که اگر مردان مسلحى

كرده‏ايم. ل فى ه على اخذ من ب لا ها نا کلل ما امر وذر مجد شىء حفظ رحم لقى ذات جرى بشر دسر نسخ بقى غضب کم ربب قرء عين رئس قرآن موسى سقر قدر وعظ تسع حمل هدى

شمس ه الى فى ل لا ان وله الله کون ما وجد هم اذا ک قول ارض طلع سبح ليل سبب ذات بلغ زيت بتل غرب برک لون عين خلف ولى کم برر قوم حمء کما حتى الو کذب ورى ايى

احدیت خدا ۱۳; بساطت خدا ۱۱، ۱۲; تعالیم خدا ۱; حقیقت ذات خدا ۴; ذات خدا ۱۶; عجز از شناخت ذات خدا ۹; عظمت ذات خدا ۹ شرک: دلایل رد شرک ۱۱; رد شرک ۱۳ عبادت: عبادت

پس از اظهار تسلیم در برابر پروردگار و وصول بر مرحله عبودیت و استمداد از ذات پاک او نخستین تقاضای بنده این است که او را به راه راست، راه پاکی و نیکی، راه

ذوق بعد بشر قوم لن فرض جنب کلل حسن الم صدر طلق امن عرض فضل جزع ايى ظلم کفر ذات مثل هلع سرر نعم فوز خلق هو بين لغب تبع ا وقى ابو يئس ارض تلک نذر عدد حزن فرح

ظاهراً مراد از وجه در اين دو آيه ذات پروردگار است. طبرسى ذيل [بقره:112]. فرموده: عرب وجه الشى‏ء بكار برده و از آن ذات شى‏ء اراده مى‏كند و اين از آن باب

ثبات دارد و بدیهى است که حیات در خداوند حیات حقیقى است; چرا که حیاتش عین ذات او است، نه همچون موجودات زنده در عالم خلقت که حیات آنها عارضى است و لذا گاهى

«هنگامی که سخن به ذات خدا می‌رسد سکوت کنید». یعنی در باره ذات او سخن نگوئید که عقلها در آنجا حیران است و به جائی نمی‌رسد، و اندیشه در ذات نامحدود برای عقول

معناى کمى و ریزى و کوچکى نیست، بلکه اطلاق این صفت بر ذات اقدس او به سبب نفوذش در اشیا و ممکن نبودن درک ذات بارى است ... و اما «خبیر» به معناى آن است که هیچ

«گناه» نیز اطلاق شده است، و در آن اشاره لطیفى به این حقیقت است که هر انسانى در ذات خود پیوندى با حق، و پاکى و عدالت دارد، و آلودگى به گناه در واقع جدایى از این

اقدس او راه ندارد. الْقَيُّومُ‌: آن ذاتى كه قائم است به ذات خود، و قيام و پايدارى هر موجودى به ذات او است. اى ز وجود تو وجود همه‌ پرتوى از بود تو بود همه‌

وجودى مى‏باشند. رضا به فعل و صفت تعلق مى‏گيرد نه به ذات مثل [يونس:7]. [توبه:59]. و اگر متعلق به ذات باشد منظور از آن وصف و فعل است مثل [مائده:119]. يعنى

وجودى مى‏باشند. رضا به فعل و صفت تعلق مى‏گيرد نه به ذات مثل [يونس:7]. [توبه:59]. و اگر متعلق به ذات باشد منظور از آن وصف و فعل است مثل [مائده:119]. يعنى

دسترسى به راه نبوت و رسالت قبل از بعثت است. و یا به تعبیر دیگر، پیامبر در ذات خود چیزى نداشت، هر چه داشت از سوى خدا بود; بنابراین، در هر دو صورت مشکلى پیش

همراه است. و آن از صيغ مبالغه است مثل رحيم و عظيم. سميع از صفات ذات است و خداوند در ذات خود سميع است خواه مسموعى باشد يا نه، در اصول كافى باب صفات الذات

لَهُ‌: و نيست و نبوده و نخواهد بود براى ذات يگانه، كُفُواً أَحَدٌ: همتا و مماثل، يعنى او را مثلى و نظيرى و شبهى در ذات و صفات نيست. نكته- تكرار لفظ جلاله اشعار

معانى حسنه مانند: صمد، معبود و مشكور تمام اينها دالند بر ذات يكّه يكتاى خداوند جل جلاله. تنبيه: ذات احديت الهى را نود و نه اسم، يا چهار هزار اسم مى‌باشد بنابر

خداوند مطرح نشده است. صفات خداوند دو گونه‌اند، برخى صفات، عين ذات او هستند و قابل تجزيه از ذات الهى نمى‌باشند. مانند: علم، قدرت و حيات. امّا برخى صفات كه

نهفته شده، و به همین دلیل، براى ارتباط مرموز و سریع انبیاء با عالم غیب، و ذات پاک پروردگار، این کلمه استخدام شده است. در قرآن مجید، و لسان اخبار «وحى» به

انن قوم الذين قد قول مثل اول يوم وزر کون انس ثقل کلل لم ربب الله الى رئى ذات ايى خطء ثم اله ى ذرر الا يى شىء نفخ انث کره فلک نوح رزق او وله لما رضع ملک

حقيقت خداى را جل جلاله كه قادر باشد بر احياء و اماته، و شما خالقان را به غير ذات احديت او يارى و ياورى نيست، بلكه ولى و والى و متولى و والى شما و كار شما خدا

گیاهان و پیدایش چشمه ساران (و الأرض ذات الصدع) چنانچه «ذات الرجع» در آیه قبل به باران نظر داشته باشد; «ذات الصدع» در این آیه به نتایج باران در زمین اشاره

دارد. (فى السموت) ۹ - ذات خداوند، براى بشر، غیر قابل شناخت است. (و له المثل الأعلى) از این که در معرفى خداوند، به جاى پرداختن به ذات، مى گوید برتر از آن

بار) وَ السّمَاء تُوعَدُون إِن إِنّمَا فَإِذَا مَا الدّين رَبّک لَه النّجُوم ذَات طُمِسَت مِن عَذَاب نُذْرا أَو دَافِع يَوْم إِذَا إِنّکُم لَصَادِق الْمَسْجُور

«1» فَتَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌: پس برتر و بالاتر است ذات خداى تعالى از آنچه شريك نمايند با ذات او در الوهيت و خالقيت. تنبيه: از آيه شريفه دليل ديگرى در

آنكه: و ذليل و خوار باشند اصحاب رويها براى ذات زنده‌اى پاينده، يعنى تمامى مردمان خاضع باشند خداوند سبحان را مانند ذات اسيران در دولت پادشاه قهار و تسليمند فرمان

كه واجب الوجود لذاته باشد. و اين مطلب هم محقق است كه ممكن را قادر بر توصيف ذات واجب نيست، زيرا توصيف فرع بر احاطه، و احاطه ممكن بر واجب محال است، پس تعريف

آسایش زندگى (و ءاوینهما إلى ربوة ذات قرار و معین) ۸ - مطلوبیت زندگى در سرزمین هاى خوش آب و هوا (و ءاوینهما إلى ربوة ذات قرار و معین) ۹ - توجه ادیان الهى،

گفته است. قول الميزان از همه بهتر و درست‏تر است زيرا «ذوُالْعَصْفِ» مقابل «ذات الْاَكْمام» است كه درباره نخل آمده همان طور كه از اكمام غلاف خرما مراد است

فعل ربّک ... إرم ذات العماد) ۴ - قوم عاد، مردمى متمدن و آشنا با فن ساختمان سازى (إرم ذات العماد) ۵ - «ارم»، نام دیگر قوم عاد* (إرم ذات العماد) درباره مراد

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... عاد لم ب ذات التى ک عمد ربب فعل خلق مثل کيف رئى ها فى

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... جرى ب لوح ذات عين نا على جزى ه حمل ل قدر من قد کون امر

كنيد و صبح و شام او را به پاكى بستاييد. و دایم صبح و شام به تسبیح و تنزیه ذات پاکش بپردازید. و صبح و شام او را تسبیح گویید. و هر بامداد و شبانگاه تسبيحش

السّماء ذات الحبک) برداشت یاد شده بدان احتمال است که «حُبُک» به معناى راه ها باشد. ۳ - آسمان، داراى بنایى محکم، استوار و خلل ناپذیر (و السّماء ذات الحبک)

اقرار به كبريائيت و عظمت ذات احديت، وَ أُولُوا الْعِلْمِ‌: و شهادت دهند صاحبان علم به دانش و بينش خود به الهيت و وحدانيت ذات سبحانى. تفسير اثنا عشرى، ج‌2،

تحریف دست می‌یازند (و واژه‌هائی به کار می‌برند که از نظر لفظ یا معنی، منافی ذات یا صفات خدا است)، آنان کیفر کار خود را خواهند دید. و نیکوترین نام‌ها ویژه‌ی

ستمگران هيزم جهنّم اند. ل فى ان حمل لو جيد جهنم ه ها قوم مرء کون لهب حبل على من ذات طرق ف سقى نور مسد قسط صلى رشد أما هم حرى س

احتمال قوى آنست كه مطلق جن و انس مراد باشد. ها ل وضع فى وزن ارض فکه خسر نخل لا ذات کمم قسط ب

مجيد به كار رفته، به معنى فطن و زيرك نيز آيد مفرد آن يقظان نيز آمده است. هم ذات رقد رشد حسب ولى قلب ه ل يمن وجد لن شمل کلب

پر باران» (و السماء ذات الرجع). تفسیر آیات ۱ - آسمان، داراى باران هاى پیاپى و فائده هاى مداوم و جایگاه ظهور مکرر ستارگان (و السماء ذات الرجع) «رَجْع» به

قسمت موجب نقض و احتياج و حدوث، و ذات الوهيت شايسته اين صفات نباشد. وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ‌: و نباشد مر ذات الهى را شريكى در پادشاهى و سلطنت

اين دو تجاوز نكند. تنبيه: چون حق تعالى ذكر فرمود كه ذات سبحانى قيّوم است، يعنى ذات الهى قائم به ذات خود و قائم به تدبير مصالح خلق و مهمّات ايشان است و قوام

تعالى منظور نيست و آن فقط علم ذات بارى است، ولى التزاماً به جميع صفات خدا دلالت دارد و شايد از اين جهت گفته‏اند: اللّه نام ذات واجب الوجودى است كه جامع تمام

ب فى نور لو عمد مدد ه ذرع شئم ها انن بسط فئد صحب ل نا ولى کلب شمل التى من ذات فرر يمن

اختلاف ۴، ۶، ۱۰ ; عوامل حل اختلاف ۲۲ اسماء و صفات: خبیر ۱۶ ; علیم ۱۶ اصلاح: ذات البین ۳، ۴، ۶، ۷، ۸، ۹، ۱۰، ۱۱، ۱۲، ۱۴، ۱۹، ۲۰، ۲۱ ; تشویق به اصلاح ۱۴ ; زمینه

ذلک عن سبع کتب علو غفر حسن حمد قدر اخر کفر الک جبل بنى سئل لئک وحد صور زين ذات خلف ظلم ليل برک عرش کذب

قعد عبد ما لوم حسر لو لم سمو على کيف علم ا قتل کفف قوم عنق رئى ملک کثر جعل ذات سلک خرج شدد خلق ذکر الا نفق سبل ذرع عدو سحب قبض اذ لئک کون ن انا سوء کلب وقى

عِبادَتِهِ‌: سر كشى و تكبر ننمايند از پرستش و ستايش ذات احديت الهى. وَ يُسَبِّحُونَهُ‌: و تنزيه مى‌كنند ذات اقدس سبحانى را از آنچه لايق كبريائى او نيست. وَ

بگردان. ای پیغمبر هر چه از خدا به تو وحی شد از آن پیروی کن، که خدایی جز آن ذات یکتا نیست و از مشرکان روی بگردان. از آنچه از سوی پروردگارت به تو وحی شده پیروی

خواهيم آورد. لابد سگ نيز در آن مدت با آنها بوده است. هم قول علم ه ب مثل سدس ذات ما خمس من رجم ثمن سبع غيب على کلب ربع ان جرح شمل هن بسط ک حمل ثلث ذرع يمن

ندى قوم ثبر وعد حمم نصب بصر اوب عن کسب عمل خشع لظى الذين دعو بور ذرع بشر ذات سقى کبر نزل بل حمى التى ظلم دور جىء ذمم وصى نا ضلل سوء ام قرر سلسل دين کلل

الذى حجر الله ى اول کم مثل اهل شهد شجر اذ ا انن دئب يى ليس طلع الذين وقى ذات حرب خدد کلل لا درر غير يا ربو زبد خلق کوکب فى برک قوم انتم لما شىء عدد فئد

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ «28» هركه روى زمين است، فنا پذيرد و (تنها) ذات پروردگارت كه داراى شكوه و اكرام است، باقى مى‌ماند. پس كدام يك از نعمت‌هاى

اشياء به تمام جهات، حق و سزاوار است ذات او را ملكيت، زيرا مالكى است غير مملك و هر مالكى غير او عاريه باشد، لكن ذات حق مالك بالذات است. «1». علل الشرايع،

تنزيه ذات خود نمود از اتخاذ ولد. وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ‌: و نبوده و نيست با ذات يگانه او هيچ خدائى كه در الوهيت شريك او باشد، زيرا اگر ذات او را

غیره» ... . امام باقر (ع) فرمود: مراد از «یخوضون فى آیاتنا»، سخن گفتن در مورد ذات خداوند و مجادله کردن درباره قرآن است. «پس از آنان رویگردان شو تا به سخن دیگرى

آیات شامل این کلمه جلل‌ (۲ بار) بزرگى قدر. [رحمن:27] ذات پروردگارت ماندنى است كه صاحب عظمت و اكرام است . راغب گويد: جلالة بزرگى قدر است و جلال بدون تاء

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

(نگا: التفسیر القرآنی للقرآن). «لِوَجْهِ اللهِ»: به خاطر ذات پاک یزدان. برای رضای خدا. مراد از وجه، ذات است (نگا: بقره / و رعد / ، روم / و ). لَيْسَ‌ الْبِرَّ

داناست و اوست كه در آسمان خداست و در زمين خداست، و هموست سنجيده‌كار دانا. و آن ذات یگانه است که در آسمان و زمین (و در همه عوالم نامتناهی) او خداست و هم او (به

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ «28» هركه روى زمين است، فنا پذيرد و (تنها) ذات پروردگارت كه داراى شكوه و اكرام است، باقى مى‌ماند. پس كدام يك از نعمت‌هاى

و آن سبب عجز خداست (معاذاللَّه). به نظر مى‏آيد اهون بودن خلقت دوم نسبت به ذات آن است كه پيداست شروع هر چيز از اعاده آن پر معونه‏تر است يعنى: اعمال قدرت

وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ «18» وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ‌: و ذات قهار اوست قهر كننده، و غلبه نماينده فوق بندگان خود، يعنى او سبحانه استعلا

است در «عهد» گفته‏ايم كه ظاهرا مراد از عهد فهم و عقل و درك بشر است كه در ذات او گذاشته شده و مراد از ميثاق محكم كردن آن است بوسيله انبياء و رسل عليهم السلام

و آن سبب عجز خداست (معاذاللَّه). به نظر مى‏آيد اهون بودن خلقت دوم نسبت به ذات آن است كه پيداست شروع هر چيز از اعاده آن پر معونه‏تر است يعنى: اعمال قدرت

باخذ انتقام او مى‌شود؛ پس بالنسبه به ذات احديت الهى غايات اين الفاظ مراد باشد، زيرا به معنى اول باعث تغير ذات و تغير ذات محال است، لذا مراد از محبت لازمه آن

مخلوقين در ذات و صفات و افعال. پادشاهى كه نافذ است امر و نهى او سزاوار است به اميدوارى به وعده او و ترس از وعيد او. تبصره: آيه شريفه بيان فرمايد كه ذات يكتاى

سَمِيًّا (65) بعد از آن بيان امتناع نسيان را نسبت به ذات خود فرمايد: رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌: ذات الهى پروردگار آسمانها و زمين. وَ ما بَيْنَهُما: و

طلع حتى عن شهد کثر کم لا لهو اول جىء کهف علم شمس نکر کتب توب وثن قد ثم رئى ذات لغو رفق ها غير يمن رجس ک اخر عفو شرک هى ه امر قوم کرم الى على ملل غرب غفر

اوى ايى روح ائى يوم احزاب يا جثم لم ارم طغى ايکه تلک لوم مدن بوء أما وقى ذات اول جحد عمى غلظ دور طغو ذو کبر جىء فسق قرع عزز عاد عمد التى ظلم عقب خلف وتد

به جانب چپ آن مى تابید. (و ترى الشمس إذا طلعت تزور عن کهفهم ذات الیمین و إذا غربت تقرضهم ذات الشمال) «تزاوُر» به معناى منحرف شدن و مایل گشتن است (لسان العرب)

او خود اختيار نمودى، لكن ذات سبحانى اجلّ و اعلى باشد از احتياج به ولد و مخلوق مماثل خالق نخواهد بود. سُبْحانَهُ‌: منزّه است ذات او از اتخاذ ولد، هُوَ اللَّهُ

زيرا نعمت آفرينش و پرورش و ساير نعم نامتناهى كه افاضه شده، از او است، زيرا ذات يگانه سبحانى، مبدع جميع اشياء و مربى همه ممكنات، و اصول جميع نعم و فروع آن،

خطء نسو صحب درى ظهر ذا بسل سرع شفق شرب اخر حمل ذکر شرک بحر خرج مول اهل فضل ذات شطن لهب

ارض امن صدق روح ا سئل رفع وحد ظنن رجج دفع ثم علم نا الله کفر الک هو سلم لم ذات عظم لما حقق اجر بين افک لئک دين صرف بطل کسب لا شطن ظلم حبک قوم وجد ذا عن الا

زیبا) خلقتش فرمود از نطفه ای [ناچیز و بی مقدار] آفریده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. از نطفه‌اى آفريد و به اندازه پديد آورد

می‌کشند، خدا آنچه را نهفته و آنچه را آشکار می‌دارند می‌داند. همانا او به ذات (و درون) سینه‌ها بسی داناست. همانا ایشان برمی تابند سینه‌های خود را تا پوشیده

و فرمانفرمائى‌ جلد 6 - صفحه 161 اختصاص دارد به ذات سبحانى جل جلاله. فَاعْبُدْهُ‌: پس پرستش و ستايش كن ذات احديت الهى را كه مالك الرقاب است. وَ تَوَكَّلْ

مخصوصى به انسان عارض مى‏شود و آن توأم با تأثر و تغيير حالت است. مى‏دانيم كه ذات بارى تعالى ثابت و نامتغير است در اين صورت مراد از غضب خدا كه در بسيارى از

خویش را به دشنام نیالائید و گذشت نمائید، کار خداپسندانه‌ای نموده‌اید و همچون ذات باری، عفو پیشه کرده‌اید) چرا که خداوند بسیار باگذشت و بس توانا است. اگر خیری

و ثابت در ذات و واجب در جميع جهات الوهيت. وَ أَنَّ ما يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْباطِلُ‌: و به سبب آنكه آنچه مى‌خوانند و مى‌پرستند غير از ذات يگانه او باطل

الايجاد، و مصور از حيثيت ترتيب و صور مخترعات. لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌: مر ذات سبحانى راست نامهاى نيكو كه در شرع و عقل مستحسن و پسنديده است، زيرا آنها دالند

کسب اصل حبب کون بعد حتى خفت انتم کتم اجر ام درى نظر عذب شکر غفر امن شىء صرر ذات بعث رفع حبط قرب ها لعل علو ليل صدر غفل ربب سرب ذلک بغى عمل رزق

بالذات، پس محتاج به غير نخواهد بود بلكه تمامى موجودات محتاجند در وجود و بقا به ذات احديت او. «1» علل الشرايع، باب 9، ص 13 حديث 10. جلد 12 - صفحه 287 در حديث

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

تعظيم و اجلال و ثنا بر ذات كبريائى خود مى‌فرمايد: تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ‌: تنزيه مى‌نمايند از نقايص امكان و حدوث ذات سبحانى را آسمانهاى هفتگانه

رفق ظنن نن کهف بسق دنو سلم شجر جبل امن رکب حيى ولى کلل تبع کون رئس عند حصد ذات رحم

کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ردّ به معنى بر گرداندن است. خواه برگرداندن ذات شيى‏ء باشد مثل [احزاب:25]. [قصص:13]. و خ.اه برگرداندن حالت باشد نحو [تين:5]

گفته: در سوره توحيد اوصافى براى خداوند متعال ذكر شده است كه همه آنها منحصر در ذات مقدّس اوست خدا احد است، صمد است... و زائيده نشده و همتائى براى او نيست با

بنات اللّه ناميدند. پس تنزيه فرمايد ذات اقدس خود را از كلّيه نقايص به يك كلمه جامعه: سُبْحانَهُ‌: پاك و منزه باشد ذات احديت الهى از آنچه شايسته و سزاوار

(65) چون حق تعالى بيان فرمود اختصاص ذات احديت خود را به قدرت تامّه فائقه عامّه، در عقب آن ذكر فرمايد آنچه لازم ذات او است از تفرّد به علم غيب به اينكه:

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

نُورِهِ - يَهْدِى اللهُ لِنُورِهِ» است نور اول كه به لفظ جلاله حمل شده راجع به ذات باريتعالى و نور دوم وسوم راجع به نور ايمان است. «اللهُ نُورُ السَّمواتِ وَ

مخصوصاً قبيله قريش پرستيده مى‏شد. بتكده عزّى در وادى نخله شاميّه بالاى سر «ذات عرق» ميان راه عراق و مكّه بود و احترام آن بت نزد قريش بدان پايه بود كه دره‏اى

معناى أحد بودن خداى تعالى معناى اين كه خدا «صمد» است اين ست كه هر چيزى در ذات و آثار و صفات محتاج اوست و او، منتهى المقاصد است بيان اين كه نزایيدن، زاده

رُوحِهِ‌: و دميد در آن مخلوق از روحى كه اختصاص و ملكيت ذات يگانه سبحانى است. نكته: اضافه روح به ذات احديت، اضافه تشريفى است به جهت تكريم و تشريف آدم عليه

وفا کنید هرگاه که بستید، و سوگندها را پس از تأکید (آنها با قَسمِ به نام و ذات خدا) نشکنید، در حالی که خدای را آگاه و گواه (بر معامله و وفای به عهد) خود

قرآن كريم يافته است مثل [نحل:68]. مراد از وحى تفهيم ذاتى است كه خداوند در ذات زنبور عسل گذاشته و طريق عسل سازى را به وى آموخته است ولفظ «أَوْحى» دلالت دارد

چنين مى‏شود: مى‏ماند پروردگارت كه داراى صفات جلال و جمال است خدائى كه مقام ذات بالاتر از همه و در مقام نعمت، معطى و مفيض همه نعمت‏هااست. در كشّاف از رسول

(43) وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكى‌: آنچه در آن صحف است و بدرستى كه ذات خداوندى بخنداند و بگرياند، يعنى منشأ خنده و گريه از او است، زيرا او خالق قوه

صاحب عرش عظيم، بزرگوار در ذات و صفات، يا مالك ملك و غالب بر جميع مكنونات. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ وَ السَّماءِ ذاتِ الْبُرُوجِ «1» وَ الْيَوْمِ

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

سبحانى تواند رسيد، و هيچ قلبى نيست كه براى ذات كبريائى حدى ثابت كند. پس خداى تعالى را وصف نمى‌كنيم مگر چنانكه خود ذات خود را وصف فرموده‌ (لَيْسَ كَمِثْلِهِ

الْمُلْكُ الْيَوْمَ» پس ذات احديت فرمايد: «لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ» كجايند جبارون؟ كجا هستند آنها كه ادعا نمودند با ذات من خداى ديگرى را؟ كجايند

إِلهَ إِلَّا هُوَ: خداى به حق اوست، نيست هيچ معبودى سزاوار پرستش و ستايش مگر ذات يگانه او، وَ عَلَى اللَّهِ‌: و بر خدا، نه بر غير او، فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ‌:

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

معلل به غرض باشد، يعنى به جهت حكمت و مصلحتى است كه راجع شود به بندگان؛ زيرا ذات سبحانى غنى بالذات باشد: تقرير دليل آنكه: يكى از افعال الهى، خلقت اين عالم

كليات و جزئيات بر او مخفى نيست. پس سزاوار است كه بندگان در جميع حالات از ذات سبحانى ترسان و هراسان باشند، و بر هيچ چيز كه مخالف رضاى او باشد جرئت ننمايند

احتياج ندارد به عذاب شما، براى تشفى غيظى يا جلب نفعى يا دفع ضررى. منزّه است ذات احديّت الهى از احتياج و عوارض، و عقاب فرمايد مصر بر كفر را، زيرا اصرارش مانند

موهم احتياج متخذ است به خليل، از اين جهت در بيان رفع اين ابهام و استغناى ذات اقدس خود مى‌فرمايد: وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌: و

سبحان با رحمت در خدا به معنى عطا و احسان است نه تأثر و انفعال قلب زيرا در ذات بارى انفعال نيست. طبرسى در موارد بسيارى از جمله در تفسير سوره حمد و ذيل آيه

يمن اخذ على شمل کتب هن او الذين جنن اتى نا بين اذا بعد سلم کفر اول جهد الا ذات وقى ذلک ها ا زوج شئم نکث ائى يوم اوى لکن لقى جنب ثلث عمل قوم عهد امن عقد ايى

وسیله علم (زاید بر ذات)، عالم و به وسیله قدرت (زاید بر ذات)، قادر و به وسیله حیات (زاید بر ذات)، زنده و به وسیله قدمت (زاید بر ذات)، قدیم و به وسیله شنوایى

ماست. پس به آنچه کرده‌اند به‌خوبی آگاهی مهمشان خواهیم داد. به‌راستی خدا به ذات (و درون) سینه‌ها بسی داناست. و آنکه کفر ورزد اندوهگین نسازدت کفرش بسوی ما

نخوانيد و مساجد ويژه خداست، پس هيچ كس را با خدا مخوانيد. و مساجد مخصوص (پرستش ذات یکتای) خداست پس نباید با خدا احدی غیر او را پرستش کنید. و مساجد ویژه خداست،

زمين غير از ذات يگانه الهى، و البته اگر عناد و لجاج نباشد هر عاقلى حكم نمايد كه نيست در عالم، ذاتى كه قوام وجوديه اشياء مربوط به او باشد غير ذات «اللّه»،

فرا داده‌اید و مجسّمه‌ی ما را به خاطر منافع خود پرستش نموده‌اید. معبود حق ذات پاک پروردگار است و بس). و (یاد کن) روزی را که همه‌ی آنان را گرد (هم) آوریم،

را كه اصول دين است مقدم داشته بر عبادت ذات خود كه فروع دين است. و ايضا «ف» در (فَاعْبُدْنِي) صريح است كه عبادت ذات بارى تعالى واجب است به وجه الهيت، يعنى

و کافران) می‌باشند (و در آیه‌های متعدّد ذکری از ایشان رفته است) درباره‌ی (ذات و صفات) خدا به جدال پرداخته‌اند و به کشمکش نشسته‌اند. کسانی که کافرند، (خداوند

و تدبير و دلالت ايشان بيشتر است بر وجوب عبادت و اطاعت حق و پرستش و ستايش ذات يگانه او. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي

الهی فرا گرفته است. و در برابر) نسبتهای ناروائی که (درباره‌ی اسلام و در مورد ذات پاک خدا) می‌زنید، تنها از او کمک و یاری خواسته می‌شود. گفت: «پروردگارم! به

كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ «1» تَبارَكَ‌: بزرگوار و متعالى است از صفات مخلوقين در ذات و صفات، يا «1» نور الثقلين، جلد 5، صفحه 378. جلد 13 - صفحه 238 ثابت است بر

پروردگارتان انكار ميورزيد هر كه بر زمين قرار دارد نابود شونده است‌ و باقى ميماند ذات پروردگار تو صاحب بزرگى تامّ و تفضّل عام‌ پس بكدام يك از نعمتهاى پروردگارتان

وَ الشَّهادَةِ: دانا و آگاه باشد به كارهاى نهانى و آشكارا و معدوم و موجود. ذات احديت الهى بدين دو كلمه اشاره فرمود كه تمام اشياء در حيطه علم‌ «1» تفسير ابو

چنين مى‏شود: مى‏ماند پروردگارت كه داراى صفات جلال و جمال است خدائى كه مقام ذات بالاتر از همه و در مقام نعمت، معطى و مفيض همه نعمت‏هااست. در كشّاف از رسول

الْوَحْىُ عَنَّا» شوم بودن در اثر رحلت آن حضرت و برداشته شدن وحى است. نه اينكه ذات روز شوم باشد رجوع شود به وسائل ابواب آداب سفر... با تدبر در روايات قطع نظر

آیات شامل این کلمه ف‌ (۲۹۹۹ بار) وقى‌ (۲۵۸ بار) وَ السّمَاء ذَات الْيَمِين هُم الشّمَال مَا الْأَرْض لَکُم إِذَا اللّه فِي الرّجْع أَن نُقَلّبُهُم إِنّه

يكديگر جلد 10 - صفحه 378 آميخته كرد و آدم را از اين تركيب بيافريد تا تركيب ذات آدم دليل باشد بر فردانيت و وحدانيت قادر و خالق آدم و عالم. ذلِكَ عالِمُ الْغَيْبِ

فرشتگان به خاطر نفخه‌ى الهى، به آدم سجده كردند ولى برخى انسان‌ها حتّى به خاطر ذات حقّ براى خدا سجده نمى‌كنند. مِنْ رُوحِي‌ ... لَهُ ساجِدِينَ‌ 7- انسان داراى

عارض شود مانند تخمه و درد و كسالت، هيچ نوع كدرتى براى آنها حاصل نشود. تنبيه: ذات احديت خالق منان نمونه‌اى و اشاره‌اى در اين آيات از فضل نامتناهى خود نسبت به

از حيوان و نبات و جماد، داراى شعور و ادراك، و هر دسته به لغتى تسبيح كنند ذات سبحانى را، و ما نمى‌فهميم، چنانچه بسيارى از كلام مردم را كه لغات آنها را هيچ

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

)) در: (( وجه الله )) ، (( وجه ربك )) وامثال آن . مراد از (( وجه الله )) ذات خدا نيست ، بلكه هر چيزى كه به خدا انتساب دارد و نيز آنچه كه بنده از خداى خود

لَهُ عِوَجاً «1» الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي‌: حقيقت هر سپاس و ثناى جميل، مختص ذات خداوندى است كه: أَنْزَلَ عَلى‌ عَبْدِهِ الْكِتابَ‌: نازل فرمود بر بنده خود

كه راستگو و درست كردار مى‌باشد، يعنى در آن وقت هيچكس به نصرت قادر نبود مگر ذات سبحانى فقط. اين تقرير فرمايش پيش است. يا ولايت روز قيامت خاصه خدا باشد و يارى

منتفى و امر و نهى صحيح نباشد. 3- كفر و ظلم و كذب و فاحشه، قبيح، و صدور آن از ذات سبحانى محال است، زيرا تمام افعال او بر وجه حكمت و مصلحت، و از قبايح منزه و

هستى تحت يك‌تدبير، نظارت وحركت تكاملى قرار دارند. «رَبُّ الْعالَمِينَ» 4- ذات خداوند قابل شناسايى نيست، بايد او را از راه آفريده‌هايش شناخت و معرّفى كرد

گذشته و حال، و اینجا و آنجا و همه‌جا، و دنیا و آخرت و برزخ، همه متعلّق به ذات پاک پروردگار است. «نَسِیّاً»: رهاکننده. فراموشکار. صیغه مبالغه ناسی است. اللَّهُ‌

رَبَّكُمُ اللَّهُ‌: اى عقلاى عالم، بتحقيق پروردگار آفريننده، مالك مطاع شما، ذات احديت اللّه، مستجمع تمام صفات كماليه و منزه از كليّه نقائص است، الَّذِي خَلَقَ

فاقد نیروى دفاعى مقاوم (غیر ذات الشوکة) «شوکة» به معناى خار درخت و بوته است و در آیه کنایه از سلاحهاى جنگى است. بنابراین «غیر ذات الشوکة» یعنى گروهى نامسلح

انكارى) يعنى نيست در عالم وجود ذاتى كه بيافريند و از عدم بوجود آورد خلق را مگر ذات يگانه قادر متعال كه آثار قدرت او هويداست. ثُمَّ يُعِيدُهُ‌: پس اعاده دهد و

6- به معنى ذات. 7- به معنى رضا. و در آيه شريفه «وجه» را به معنى چهارم و ششم و هفتم حمل توان كرد، يعنى هر جا رو آوريد پس آنجا جهت الهى يا ذات سبحانى در آن

شگرف و عجیبی، همه تعلق به ذات پاک او دارد. بنابر این هر کس در این عالم مدح و ستایشی از چیزی کند این حمد و ستایش سر انجام به ذات پاک او بر می‌گردد، و به گفته

آرمیده) But as for you, O tranquil soul. ترتیل: ترجمه: «النَّفْسُ»: خود شخص. ذات انسان (نگا: نحل / اسراء / ، کهف / . «الْمُطْمَئِنَّةُ»: آسوده خاطر. آرمیده

به آنها می‌گوید: همانند پیامبر، باید بر ذات پاک خدا تکیه کنند، و لذا در پایان آیه می‌خوانیم: «و مؤمنان تنها بر ذات خداوند، باید توکل کنند» (وَ عَلَی اللَّهِ

شده است. عبادت خدا عبادت به خدا چنان كه گفتيم تذلّل در پيشگاه اوست با تقديس ذات وقدّسش و آن مخصوص خداست و غير او مبرّى از نقائص نيست «لا اِلهَ اَلَّا هُوَ

در توحيد از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده است و مردم بر حسب اقتضاء ذات و طينت اصليّه خودشان بر دو قسمند بعضى شقى و برخى سعيدند چنانچه از پيغمبر صلّى

غيرها و در روايات ائمه اطهار بانتهاء تكلّم و حسن سكوت وقتى منجرّ بگفتگو در ذات خدا شود تفسير شده و موجبات سرور و حزن بندگانرا خداوند فراهم ميفرمايد پس او

الْعَرْشِ‌: پروردگار عرش عظيم، عَمَّا يَصِفُونَ‌: از آنچه وصف مى‌كنند كافران ذات يگانه او را بآنكه صاحب ولد است. تنبيه: ذكر ربوبيت آسمان و زمين و عرش دلالت

فرشتگان به خاطر نفخه‌ى الهى، به آدم سجده كردند ولى برخى انسان‌ها حتّى به خاطر ذات حقّ براى خدا سجده نمى‌كنند. مِنْ رُوحِي‌ ... لَهُ ساجِدِينَ‌ 7- انسان داراى

ايشان دروغگويانند در آنكه تكذيب حق را نمايند، يا در اتخاذ ولد و شريك نسبت به ذات بارى تعالى جلّت عظمته. قُلْ لِمَنِ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيها إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

جفت‌هایی‌(نهاد). بدین وسیله شما را در آفرینش آشکار و نمودار می‌گرداند. هرگز چیزی (در ذات و صفات و افعالش) همانند او نیست و اوست بسیار شنوای بس بینا. گنجینه‌ها، سازمان‌ها

سبا- آيه 13. جلد 9 - صفحه 164 وَ هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ‌: و ذات خداوندى ذاتى است كه خلق فرمود و منتشر ساخت شما را در زمين به سبب تناسل. وَ

رهنمون می‌شود، عاملی است برای توسل و توجه به ساحت قدس الهی، و استمداد از ذات پاک پروردگار، و لذا در روایات متعددی می‌خوانیم: در روزهائی که نام نحس بر آن

حق و راست و درست كه در آن تخلف نيست. إِنَّهُ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ‌: بتحقيق ذات قادر متعال بيافريد در اول خلق را، و از كتم عدم، به عرصه شهود آورد. ثُمَّ يُعِيدُهُ‌:

آيه شريفه دلالت دارد بر اينكه ذات سبحانى عالم است بذاته، يعنى ذات او عين علم؛ و علم، عين ذات او باشد؛ چه اگر زائد بر ذات بودى، هر آينه فوق او عليمى بودى،

الْحَقُّ» 8- با سؤال، فطرت‌هاى خفته را بيدار كنيد. أَ وَ لَمْ يَكْفِ‌ ... 9- ذات مقدّس خدا شاهد و گواه بر خود اوست. «أَنَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ»،

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

داشت حقير از ذكر آن صرف نظر نمودم و بنابر اين مفاد آيات آنست كه خداوند آن ذات قهّارى است كه بيرون كرد كفار اهل كتاب را از ديار خودشان و اين دفعه اول بيرون

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

به مثل آن، زيرا هيچ چيز از اسرار و ضمائر، بر ذات سبحانى مخفى نيست. وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ‌: و ذات الهى شنوا است به اقوال بندگان، و دانا است به اعمال

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

نزول: در دنباله موضوع مباهله كه در آيات قبل ذكر شده، پيامبر فرمود: سوگند به ذات پروردگار كه جان و تن من در دست قدرت اوست. عذاب خداوند براى اهل نجران نزديك

از اميرالمؤ منين (ع ) درباره توحيد خداى سبحان ، نفى وحدتعددى و نفى حد از ذات اقدس الهى و...) شرح كلماتى از خطبه اميرالمؤ منين در نهج البلاغه درباره توحيد

پسنديده نمود در باب احسان؛ و به جهت آنكه محاسن افعال و محامد خصال، بدون عبادت ذات احديت بر وجه وحدانيت و تنزيه او از شرك در معبوديت مثمر مثبوت نبود، لذا بر

حسنى است و آن صفت مشيهه است و دلالت بر دوام و ثبات دارد. حيات خداوند عين ذات اوست، حيات همه موجودات از خداست و از آنها قابل انفكاك است ولى حيات خدا از

رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ» «1» همه‌ى مردم، فانى مى‌شوند و تنها ذات خداوند صاحب جلال و منعم باقى است. ب: «وَ لِلَّهِ مِيراثُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»

عوض حقى بدهد و نميدهد مال خود را بغرضى مگر بغرض تحصيل و طلب قرب و خشنودى ذات اقدس پروردگار برتر و بالاتر خود و بنابر اين استثناء متصل و مفرّغ است و محتمل

مى‌پرستم پروردگار خود را، وَ لا أُشْرِكُ بِهِ أَحَداً: و شريك قرار ندهم با ذات يگانه او هيچكس را. و اين امر عجيب و منكر نيست تا موجب اتفاق شما شود بر عذاب

قبيح و صدور قبيح از ذات حكيم على الاطلاق محال است، پس خلقت آسمان و زمين و آنچه ما بين آنهاست بازيچه و عبث و لغو نخواهد بود. 2- چون ذات سبحانى غنى [على‌]

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

كه بنحو اختصار ذكر شد اجمالا نقل شده و علاوه در مجمع فرموده كه اين غزوه را ذات السّلاسل خوانده‌اند براى آنكه بازوى اسيران بريسمان مانند زنجير بسته بهم شده

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

داشتم براى شما در دنيا از اينكه عقاب نمايم كسى را كه انكار نمايد وحدانيّت ذات مرا و تكذيب نمايد پيغمبر مرا و مخالفت نمايد امر مرا، تبديل داده نشود و خلاف

جهات نقص و حاجتى را كه در اجزاى عالم محدود نبودن خداوند و اينكه صفات او عين ذات او است ۳- انقسام هايى كه براى صفات خداى تعالى هست : از كيفيت و طرز سلوك فطرى

ستايش كنيد ذات احديت خداى را كه مستجمع تمام صفات كماليه و منزه از كليه نقايص باشد. ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ‌: نيست شما را معبودى بجز ذات بى‌زوال سبحانى،

نباشد در عالم وجود ذاتى كه راه نمايد شما را در تاريكيهاى بيابان و درياها مگر ذات خداوند متعال كه چون راهها بر شما مشتبه شود و طريق بيرون شدن آن ندانيد، شما

«فجر»، «ليال عشر» و «شفع» و «وتر»، كه به آن ها، سوگند ياد شده است مراد از «إرم ذات العماد» وجه توصيف فرعون به «ذى الأوتاد» حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

اسلام و تبيين هدايت و ضلالت و حلال و حرام است. تحقيق: اين مطلب مبرهن شده كه ذات احديت الهى، فياض على الاطلاق، و غرض از خلقت بشر، افاضه فيض بوده؛ بنابراين

سبب رفتار زشت و کردار پلشتی که پیش گرفته است با تو فرسنگها فاصله دارد، و ذات او عین) عمل ناشایست است. بنابراین آنچه را از آن آگاه نیستی (که درست است یا

چنين مى‏شود: مى‏ماند پروردگارت كه داراى صفات جلال و جمال است خدائى كه مقام ذات بالاتر از همه و در مقام نعمت، معطى و مفيض همه نعمت‏هااست. در كشّاف از رسول

بارگیری... أَبِي أَغْنَى الْحَطَب امْرَأَتُه تَب تَبّت جِيدِهَا حَبْل حَمّالَة ذَات سَيَصْلَى عَنْه لَهَب مَالُه مَسَد نَارا يَدَا کَسَب

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

قيام توانيد نمود. تنبيه: ذكر اين فرمايش در عقب تعداد نعم و الزام حجت بر تفرد ذات كبريائى به استحقاق عبادت و طاعت، به جهت تنبيه است بر آنكه سواى آنچه شماره

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

در او از روح خود. جلد 11 - صفحه 212 نكته: اسناد تسويه و نفخ و اضافه روح به ذات خود، اضافه تشريفى و دال است بر تكريم و تشريف حضرت آدم عليه السلام. فَقَعُوا

to function. آيات ۶ - ۱، سوره انفال معناى (( انفال )) ، (( ذات )) و مراد از اصلاح طلبى ذات البين اختلاف مفسرين در قرائت (( يسئلونك عن الانفال )) معنى و

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

براى آنها عذابى است دردناك. تفسير تسبيح و تنزيه تمام موجودات بحال و مقال از ذات ذو الجلال مكرّر ذكر و بيان شده و اختصاص سلطنت تامّه و ستايش كامل باو و عموم

رسانده باشد صبر كنندگانرا. تفسير خداوند دو علم دارد بتمام موجودات يكى در مرتبه ذات كه گاهى از آن بقضا تعبير ميكنند بلا تشبيه مانند عالمى كه علم دارد بتمام جزئيات

Javascript to function. آيات ۱ - ۲۲ سوره بروج مضامين سوره مباركه بروج مراد از ذات البروج بودن آسمان اقوال گوناگون مفسّران درباره مراد از «شاهد و مشهود» اقوال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

آيا نظر نمى‌كنى به دلالات مرئيه از صنايع و بدايع خلقت او، كه دالند بر آنكه ذات الهى عالم است به جميع معلومات. ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى‌ ثَلاثَةٍ: نباشد، يعنى

و خدا باطل را محو و حق را با کلمات خویش پا برجا می‌کند. اوست که به (راز) ذات سینه‌ها بسی داناست. یا گویند بست بر خدا دروغی پس اگر خواهد خدا مُهر نهد بر

نيكوترين تمام خالقان و اندازه گيرندگان است، و تقديركننده حقيقى مختص است به ذات الهى فقط، زيرا بندگان چون احاطه علميه به حقايق اشياء ندارند، تقدير و اندازه

فطرت. چرا که انسان ذاتاً یکتاپرست بوده و فطرت سالم، طاعت و عبادت را منحصر به ذات پاک پروردگار می‌داند. «لا تَعبُدُوا»: مراد از عبادت در اینجا، اطاعت است. چرا

ايشان. تبصره: آيه شريفه ارشاد است به آنكه بندگان بايد به تمام مراتب متوجه ذات يگانه سبحانى شوند، بدين تقرير كه: طورى حوادثات از خير و شر و رحمت و نقمت،

خالق و مدبر و مقدّرى در عالم وجود نيست مگر ذات واحد احد «اللّه». بنابراين تمام نعم حاصل از جانب الهى و ذات او راست قابليت شكر گزارى فقط. پس كسى كه شرك

در توحيد از امير المؤمنين عليه السّلام نقل نموده است و مردم بر حسب اقتضاء ذات و طينت اصليّه خودشان بر دو قسمند بعضى شقى و برخى سعيدند چنانچه از پيغمبر صلّى

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

معناى أحد بودن خداى تعالى معناى اين كه خدا «صمد» است اين است كه هر چيزى در ذات و آثار و صفات محتاج اوست و او، منتهى المقاصد است بيان اين كه نزایيدن، زاده

«فجر»، «ليال عشر» و «شفع» و «وتر»، كه به آن ها، سوگند ياد شده است مراد از «إرم ذات العماد» وجه توصيف فرعون به «ذى الأوتاد» حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

«فجر»، «ليال عشر» و «شفع» و «وتر»، كه به آن ها، سوگند ياد شده است مراد از «إرم ذات العماد» وجه توصيف فرعون به «ذى الأوتاد» حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

ارواح بشريه و عقول مجرده و نفوس فلكيه نميرند، بلكه تماما مى‌ميرند و غير از ذات احديت الهى كسى باقى نمانده‌ (كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ وَ يَبْقى‌ وَجْهُ رَبِّكَ

قدرت انبياء و اولياء به اذن خدا، و عدماستقلال ممكنات از واجب الوجود، نه در ذات و نه در آثار) ديدگاه اشراف قوم نوح (ع ) درباره تقيسيم جامعه به دو طبقه بالا

((فجر))، ((ليال عشر)) و ((شفع و وتر)) كه بدآنهاسوگند ياد شده است مراد از ((ارم ذات العماد)) وجه توصيف فرعون به ((ذى الاوتاد)) حكايت زبان حال نوع آدمى كه آزمايش

چه مى‌گوئى، دانا به آنچه در ضمير خود مى‌آورى، يا به هر چه قصد مى‌كنى؛ زيرا ذات سبحانى سميع است به همه مسموعات و عالم به كل معلومات. «1». تفسير برهان، ج 3،

غايتى داشته باشد و غايت آن پرستش و ستايش است، پس معرفت مقدمه پرستش و چون ذات احديت غنى بالذات و مستغنى از عبادت بندگان است، بنابراين نتيجه پرستش و ستايش

فرموديم و بنى اسرائيل را امر نموديم كه اتخاذ شريك ننمايند براى ذات پروردگار و به يگانگى ذات سبحانى را ستايش و در كليه امورات به او توكل كنند. وَ آتَيْنا

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

يعنى بخوان اسم پروردگارت را و مقصود خواندن خدا است به اسماء جمال و جلال آن ذات مقدّسى كه خلق فرمود موجودات را بمقتضاى حكمت و بيرون آورد از كتم عدم بكمال

معلوم است، يعنى شما مى‌گوئيد حق سبحانه را شريك و اثبات شفاعت بتان مى‌كنيد؛ و ذات احديت الهى كه عالم است به جميع معلومات، اين را نمى‌داند؛ زيرا شريك او وجود

بِأَمْرِهِ وَ سَخَّرَ لَكُمُ الْأَنْهارَ (32) بعد از آن اثبات حقانيت ستايش و پرستش ذات احديت خود را به ذكر آيات بينات بيان مى‌فرمايد: اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ

گرداند براى شما، لَوْ لا دُعاؤُكُمْ‌: 1- اگر نبود خواندن و پرستيدن شما مر ذات يگانه او را، يعنى آنچه شما را نزد درگاه الهى جاه و شأن و مرتبه داده، دعاى

بگو اى پيغمبر به مقابل طالبان غير دين خدا، ايمان آورديم به خداى يگانه در ذات و صفات، وَ ما أُنْزِلَ عَلَيْنا: و آنچه نازل شده بر ما كه قرآن مجيد باشد،

رَجْعِهِ لَقادِرٌ- وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ» 5- ارزش هر موجودى وابسته به آثار وبركات آن است. «ذاتِ الرَّجْعِ‌- ذاتِ الصَّدْعِ» 6- قرآن، فرقان و جداكننده

باطنا ايمان نداشتيد و ما شما را مجبور نميتوانستيم بكنيم بلكه شما خودتان بد ذات و مايل بطغيان و سركشى بوديد لذا زير فرمان انبياء و اوليا نرفتيد و گوش بسخنان

رِزْقٌ مَعْلُومٌ). این جمله اشاره به مواهب معنوی و لذات روحانی و درک جلوه‌های ذات پاک حق، و سرمست شدن از باده طهور عشق اوست، همان لذتی که تا کسی نبیند نمی‌داند

ماست. پس به آنچه کرده‌اند به‌خوبی آگاهی مهمشان خواهیم داد. به‌راستی خدا به ذات (و درون) سینه‌ها بسی داناست. (ما) آنان را (در دنیا) اندکی برخوردار می‌سازیم،

آیات شامل این کلمه ودد (۲۹ بار) وَ لَکُم أَن غَيْر أَنّهَا ذَات الطّائِفَتَيْن الشّوْکَة اللّه إِحْدَى تَکُون يَعِدُکُم يُرِيد إِذ در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه حمل‌ (۶۴ بار) امْرَأَتُه الْحَطَب فِي جِيدِهَا لَهَب وَ ذَات حَبْل نَارا مِن مَسَد کَسَب سَيَصْلَى در حال بارگیری...

إِحْدَى أَنّهَا اللّه لَکُم يَعِدُکُم إِذ تَوَدّون أَن يَنْظُرُون هُم غَيْر ذَات الشّوْکَة تَکُون در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه بسط (۲۵ بار) وَ کَلْبُهُم ذَات ذِرَاعَيْه بِالْوَصِيد الشّمَال لَو اطّلَعْت عَلَيْهِم الْيَمِين لَوَلّيْت مِنْهُم فِرَارا نُقَلّبُهُم

شامل این کلمه ذرع‌ (۵ بار) ه‌ (۳۵۷۶ بار) وَ بَاسِط بِالْوَصِيد کَلْبُهُم لَو ذَات اطّلَعْت الشّمَال عَلَيْهِم لَوَلّيْت مِنْهُم فِرَارا الْيَمِين لَمُلِئْت

آیات شامل این کلمه ب‌ (۲۶۴۹ بار) عاد (۲۴ بار) لَم إِرَم رَبّک ذَات فَعَل الّتِي الْعِمَاد کَيْف يُخْلَق تَر مِثْلُهَا حِجْر أَ لِذِي در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه خلق‌ (۲۶۱ بار) لَم مِثْلُهَا الْعِمَاد الّتِي فِي وَ ذَات الْبِلاَد إِرَم ثَمُود بِعَاد رَبّک الّذِين جَابُوا الصّخْر در حال بارگیری

الدّين أَمْرا إِنّمَا لَوَاقِع يُسْرا فَالْمُقَسّمَات السّمَاء فَالْجَارِيَات ذَات در حال بارگیری...

آیات شامل این کلمه رسل‌ (۵۱۳ بار) وَ اللّه ذَات بَيْنِکُم فَاتّقُوا الرّسُول أَطِيعُوا الْأَنْفَال لِلّه رَسُولَه إِن قُل کُنْتُم در حال بارگیری...