نتایج جستجو

اُخْرى» همچنين است اِنابه. زنبور عسل را نوب گويند كه به كندويش پى در پى باز مى گردد، حادثه رانائبه گويند كه از شأن آن پى درپى بودن است انابه به خدا، برگشتن

بود، نه فقط سرپیچى هایى که در طول این سه روز انجام دادند و به جاى توبه و انابه به درگاه خدا، در غفلت و غرور فرو رفتند. عتو (۱۰ بار) وَ عَن يَفْسُقُون فَلَمّا

کند خواه ناخواه به سوى ایمان و توحید بازمى گردد. «مُنِیْبِین» از مادّه «انابه»، در اصل به معناى بازگشت مکرر است، و در اینجا منظور، بازگشت به سوى خدا و

۸; فلسفه ارائه آیات خدا ۱۰; نقش آیات خدا ۳، ۴ اخلاص: آثار اخلاص ۸ انابه: آثار انابه ۹ انسان: اتمام حجت بر انسان ۴; منافع انسان ۶ باران: باران از آیات خدا

حنیفًا فطرت اللّه الّتى فطرالناس علیها ... و اتّقوه و أقیموا الصلوة) انابه: اهمیت انابه ۱ انسان: فطرت انسان ۳، ۷ بازگشت به خدا :۱ ترس: ترس از خدا ۲ تقوا:

به خدا و توبه و انابه به درگاه الهى شد. (و ألقینا على کرسیّه جسدًا ثمّ أناب) از ارتباط میان افکنده شدن جسد بر تخت سلیمان و توبه و انابه او پس از آن، مى توان

اُخْرى» همچنين است اِنابه. زنبور عسل را نوب گويند كه به كندويش پى در پى باز مى گردد، حادثه رانائبه گويند كه از شأن آن پى درپى بودن است انابه به خدا، برگشتن

مُنيب، «وَ جاءَ بِقَلْبٍ مُنِيبٍ» «6» كه بعد از لغزش، به درگاه خدا توبه و انابه مى‌كند. ج) قلب مريض، «فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ» «7» كه در آن نفاق و ناباورى

يَتَذَكَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ»* بنابراين، خردمندان واقعى همان انابه كنندگانند و انابه كنندگان واقعى همان خردمندانند. آرى، اشك بايد بر اساس معرفت باشد

پروردگارشان مشرک می‌شوند. |و چون مردم را زيانى رسد، پروردگار خود را با حال انابه مى‌خوانند، و آن‌گاه كه از جانب خود رحمتى به آنها چشاند، به ناگاه دسته‌اى

شاهدی برانگیزیم آن‌گاه به کافران اجازه سخن و اعتذار داده نشود و نه توبه و انابه و عذری از آنان پذیرند. و روزی را [یاد کن] که از هر امتی گواهی برمی انگیزیم،

أَوَّاهٌ مُنِيبٌ «75» بدرستى كه ابراهيم، بردبار و صاحب آه و ناله و اهل توبه و انابه بود. إِنَّ إِبْراهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ (75) «1» تفسير عياشى ج

بندگان من كه: و آنان که از پرستش طاغوت دوری جستند و به درگاه خدا با توبه و انابه باز گشتند آنها را بشارت و مژده رحمت است، (ای رسول) تو هم بندگان مرا (به لطف

معنى سرير است [ص:34]. سليمان را امتحان كرديم و بر سرير او جسدى انداختيم سپس انابه نمود رجوع شود به «سليمان». * [بقره:255]. كرسى و سرير خدا كه به سموات و ارض

«مُنِيبِينَ» از «انابه»، به معناى رجوع مكرّر و مداوم است. در آيه‌ى قبل، به شخص پيامبر فرمود: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ»، در اين آيه به همه‌ى مردم دستور انابه و بازگشت

بدن و غيره از جانب خدا براى بيدار كردن انسان و اظهار تذلّل به خدا و توبه و انابه است كه انسان به ضعف و عصيان خود پى ببرد و متوجه خدا شود بدين طريقگرفتارى‏ها

سر به بيابان گذاشت و خود را در دامنه كوه‌ها قرار داد و كار او جز گريه و انابه و توبه و پشيمانى در حالتى كه خود را مغلول در زنجير كرده بود چيز ديگرى نبود

(تا به شما بگویم که از گناهانتان) آمرزش از خدا طلبید و به درگاه او توبه و انابه کنید تا شما را تا اجل معین و هنگام مرگ لذت و بهره نیکو بخشید و در حق هر مستحق

معنى سرير است [ص:34]. سليمان را امتحان كرديم و بر سرير او جسدى انداختيم سپس انابه نمود رجوع شود به «سليمان». * [بقره:255]. كرسى و سرير خدا كه به سموات و ارض

امر شماست و از خدا در هر کار توفیق می‌طلبم و بر او توکل کرده و به درگاه او انابه و بازگشت دارم. گفت: ای قوم من! مرا خبر دهید اگر من بر دلیل روشنی از سوی پروردگارم

آنستكه وعده داده ميشويد شما اهل تقوى كه همگى اهل رجوع و بازگشت و توبه و انابه بدرگاه خدا و نگهدار خود از معاصى و حافظ حدود الهى هستيد داخل شويد بسلامتى

و سوگند را مشكن. ما ايّوب را صابر يافتيم، چه بنده‌ى خوبى كه بسيار توبه و انابه دارد. «ضغاث» به دسته‌اى از شاخه‌ها و چوب‌هاى نازك گويند. «حنث» به معناى شكستن

«اجتناب» يعنى چيزى را در يك جانب و خود را در جانب ديگر قرار دادن. مراد از انابه به سوى خدا و اجتناب از طاغوت، همان است كه در آية الكرسى مى‌خوانيم: «فَمَنْ

مذمّت و ملامت خدا و خلق بود ولى تدارك فرمود آنرا حضرت احديّت بتوفيق توبه و انابه و ذكر و بيرون آورد او را از شكم ماهى اوّلا و برگزيد او را برسالت ثانيا يعنى

حق‌ جلد 9 - صفحه 463 سرپيچى كنند و اگر هم به غفلت مخالفتى نموده، توبه و انابه نمايند كه عاقبت طرفيت با خدا و رسول وخيم خواهد بود؛ هر كه با حق درافتاد،

مهلتى براى آنها نيست بايد دائما بسوزند و بسازند و ندامت و پشيمانى و توبه و انابه براى آنها ثمرى ندارد. جلد 3 صفحه 308 فَإِن‌ تَوَلَّوا فَإِنَّما عَلَيك‌َ

آنستكه وعده داده ميشويد شما اهل تقوى كه همگى اهل رجوع و بازگشت و توبه و انابه بدرگاه خدا و نگهدار خود از معاصى و حافظ حدود الهى هستيد داخل شويد بسلامتى

مذمّت و ملامت خدا و خلق بود ولى تدارك فرمود آنرا حضرت احديّت بتوفيق توبه و انابه و ذكر و بيرون آورد او را از شكم ماهى اوّلا و برگزيد او را برسالت ثانيا يعنى

اسراء / ، ص / ). کسی که از غفلتها و لغزشها بسی دوری می‌گزیند، و با توبه و انابه فراوان پیوسته به درگاه یزدان برمی‌گردد. وَ وَرِثَ‌ سُلَيْمَانُ‌ دَاوُدَ وَ

پس گناهان ما را ببخشاى و ما را از عذاب آتش حفظ فرما. 1- متّقين، همواره در انابه و دعا هستند. «يَقُولُونَ» 2- ايمان، زمينه‌ى عفو الهى است. «آمَنَّا فَاغْفِرْ

جسدى به تخت سليمان انداخته شده و سليمان از آن احساس امتحان كرده و به خدا انابه نموده است. در الميزان فرموده: به قولى مراد از جسد خود سليمان بود خدا او را

مهلتى براى آنها نيست بايد دائما بسوزند و بسازند و ندامت و پشيمانى و توبه و انابه براى آنها ثمرى ندارد. جلد 3 صفحه 308 وَ إِذا رَأَي‌ الَّذِين‌َ ظَلَمُوا العَذاب‌َ

مذمّت و ملامت خدا و خلق بود ولى تدارك فرمود آنرا حضرت احديّت بتوفيق توبه و انابه و ذكر و بيرون آورد او را از شكم ماهى اوّلا و برگزيد او را برسالت ثانيا يعنى

بیدارگر و هشدار دهنده است; برخلاف نزول تمامى عذاب که در آن مجالى براى توبه و انابه باقى نمى ماند. ۴ - ربوبیت خداوند، مقتضى شمول و فراگیر بودن فضل و رحمتش برتمامى

مى‌فرمايد: وَ لَقَدْ كانُوا: و هر آينه بودند بنو حارثه و بنو سالمه كه از روى انابه، عاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ‌: عهد نمودند خدا را پيش از اين روز كه در جنگ

مهلتى براى آنها نيست بايد دائما بسوزند و بسازند و ندامت و پشيمانى و توبه و انابه براى آنها ثمرى ندارد. جلد 3 صفحه 308 يَعرِفُون‌َ نِعمَت‌َ اللّه‌ِ ثُم‌َّ

كفر و نفاق و عصيان امراض قلبيه هستند كه دواى آنها ايمان و خلوص و توبه و انابه است و مريض اگر بخودى خود دوا نخورد پدر مهربان بسختى بايد باو بخوراند تا شفا

مرتكب شوند، ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ‌: پس طلب آمرزش كند از خدا به توبه و انابه، يَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِيماً: مى‌يابد خدا را آمرزنده گناهان او، مهربان

واجبات و مستحبات و اوامر سبحانى. وَ أَخْبَتُوا إِلى‌ رَبِّهِمْ‌: و توبه و انابه و تضرع نمودند بسوى پروردگار خود. يا مطمئن شدند به ذكر الهى، يا خشوع و خضوع

نگذارد بر آنها آسيبى برسد يا اعانت و دستگيرى از آنها كند مگر آنكه توبه و انابه كنند و دست توسل بدامن اولياء خدا بزنند و خدا خودش بآبروى ايشان از تقصير آنها

بيرون نمى‌آيند و تا خدا خدائى ميكند بايد بسوزند و بسازند و ديگر جاى توبه و انابه و عذرخواهى براى آنها باقى نمانده لذا در اين باب بآنها پيشنهادى نميشود و بهيچ

اهل تنعّم و تعيّش و فسق و فجور آن آبادى را بتوسط انبياء و اولياء بتوبه و انابه و اطاعت خدا و پيغمبر تا مرتدع شوند و عذاب از آنها مرتفع گردد پس چون تمرّد

شده‌اند به سبب گناهان، آنكه عملشان مقبول باشد به جهت آنكه بازنگردند، و توبه و انابه نتوانند كرد بعد از استيصال. 4- (لام اصلى) يعنى حرام و ممتنع است بر هالكان،

تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ .... نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ‌ «1» دعا و استغفار و انابه خود انسان. ظَلَمْتُ نَفْسِي‌ ... فَغَفَرَ لَهُ‌ «2» دعاى اولياى خدا براى

ذكر شد و حضرت ابراهيم بردبار و دلسوز و مهربان و غمخوار و اهل دعا و توبه و انابه بود و حتّى الامكان ميخواست آنها را از عذاب الهى نجات دهد و شرح گفتگوى آنحضرت

بيرون نمى‌آيند و تا خدا خدائى ميكند بايد بسوزند و بسازند و ديگر جاى توبه و انابه و عذرخواهى براى آنها باقى نمانده لذا در اين باب بآنها پيشنهادى نميشود و بهيچ

اهل تنعّم و تعيّش و فسق و فجور آن آبادى را بتوسط انبياء و اولياء بتوبه و انابه و اطاعت خدا و پيغمبر تا مرتدع شوند و عذاب از آنها مرتفع گردد پس چون تمرّد

مذمّت و ملامت خدا و خلق بود ولى تدارك فرمود آنرا حضرت احديّت بتوفيق توبه و انابه و ذكر و بيرون آورد او را از شكم ماهى اوّلا و برگزيد او را برسالت ثانيا يعنى

نمودنى آشكار و با اين وصف باز جاى اميدوارى است برحمت خداوند در صورت توبه و انابه كه شما را بحال اوّل باز گرداند و ادامه دهد نعمت خود را بر شما و اگر معاودت

ذكر شد و حضرت ابراهيم بردبار و دلسوز و مهربان و غمخوار و اهل دعا و توبه و انابه بود و حتّى الامكان ميخواست آنها را از عذاب الهى نجات دهد و شرح گفتگوى آنحضرت

نگذارد بر آنها آسيبى برسد يا اعانت و دستگيرى از آنها كند مگر آنكه توبه و انابه كنند و دست توسل بدامن اولياء خدا بزنند و خدا خودش بآبروى ايشان از تقصير آنها

نمودنى آشكار و با اين وصف باز جاى اميدوارى است برحمت خداوند در صورت توبه و انابه كه شما را بحال اوّل باز گرداند و ادامه دهد نعمت خود را بر شما و اگر معاودت

اهل تنعّم و تعيّش و فسق و فجور آن آبادى را بتوسط انبياء و اولياء بتوبه و انابه و اطاعت خدا و پيغمبر تا مرتدع شوند و عذاب از آنها مرتفع گردد پس چون تمرّد

نمودنى آشكار و با اين وصف باز جاى اميدوارى است برحمت خداوند در صورت توبه و انابه كه شما را بحال اوّل باز گرداند و ادامه دهد نعمت خود را بر شما و اگر معاودت

خدا و پيغمبرشان خارج شدند بدانيد و مأيوس نباشيد از رفتن زنگار دل بتوبه و انابه كه خدا چنانچه زمين مرده را در هر سال زنده ميكند دل‌هاى مرده را هم ميتواند

رسيدند تا شايد شكرگزار شوند و گاهى به سختى‌ها گرفتار شدند تا حسّ توبه و انابه در آنان زنده شود. البتّه در اين ميان، بعضى صالح و نيكوكار بودند و به حقانيّت

نمودنى آشكار و با اين وصف باز جاى اميدوارى است برحمت خداوند در صورت توبه و انابه كه شما را بحال اوّل باز گرداند و ادامه دهد نعمت خود را بر شما و اگر معاودت

نگذارد بر آنها آسيبى برسد يا اعانت و دستگيرى از آنها كند مگر آنكه توبه و انابه كنند و دست توسل بدامن اولياء خدا بزنند و خدا خودش بآبروى ايشان از تقصير آنها

بعد از نزول اين آيه و رسوا شدن منافقين حضرات پشيمان شدند و اظهار توبه و انابه نمودند و خداوند توبه آنها را ظاهرا قبول فرموده و از مقام توّابيّت و عفوّيّت

معاصي‌ مبتلا نكند و ‌اگر‌ مبتلا شد ‌تا‌ ‌در‌ دنيا ‌است‌ معالجه‌ كند بتوبه‌ و انابه‌ ‌که‌ ميفرمايد إِنَّمَا التَّوبَةُ عَلَي‌ اللّه‌ِ لِلَّذِين‌َ يَعمَلُون‌َ

خدا و پيغمبرشان خارج شدند بدانيد و مأيوس نباشيد از رفتن زنگار دل بتوبه و انابه كه خدا چنانچه زمين مرده را در هر سال زنده ميكند دل‌هاى مرده را هم ميتواند

را انسان صابرى يافتيم، چه نيكو بنده‌اى بود، بدرستى كه او بسيار اهل توبه و انابه بود. اگر چه حضرت ايّوب به مشكلات و بيمارى‌هاى بسيار سختى مبتلا شد، ولى بر

تعالى ذكر منيبين نمود قصه حضرت داود و سليمان عليهما السّلام را كه در كمال انابه بودند، در عقب آن ذكر فرمايد: وَ لَقَدْ آتَيْنا داوُدَ مِنَّا فَضْلًا: و هر

ناصالح است. «أَخْرِجْنا نَعْمَلْ صالِحاً» 3- همه‌ى سركشان، روزى به عجز و انابه خواهند افتاد. رَبَّنا أَخْرِجْنا ... 4- آخرت محل جبران از دست داده‌ها نيست

ايمن‌ نباشد درصدد علاج‌ برميآيد بايمان‌ و توبه‌ و ترك‌ معاصي‌ و توجه‌ بحق‌ و انابه‌ و دعا و امثال‌ اينها ‌پس‌ كساني‌ ‌که‌ ايمن‌ هستند خسران‌ دنيا و آخرت‌ نصيب‌

قدري‌ كاسته‌ شد ‌آن‌ ‌را‌ خطايي‌ ‌از‌ ‌خود‌ تصور كرد ‌در‌ مقام‌ توبه‌ و انابه‌ و استغفار برآمد. ] (آیه 31)- از این آیه داستان اسبهای سلیمان شروع می‌شود

ايمن‌ نباشد درصدد علاج‌ برميآيد بايمان‌ و توبه‌ و ترك‌ معاصي‌ و توجه‌ بحق‌ و انابه‌ و دعا و امثال‌ اينها ‌پس‌ كساني‌ ‌که‌ ايمن‌ هستند خسران‌ دنيا و آخرت‌ نصيب‌

روى نياز بدرگاه كريم كارساز بر زمين ميگذارند در حال گريه و زارى و توبه و انابه و اين معرفت موجب مزيد خضوع و خشوع و تواضع و فروتنى آنها در پيشگاه احديّت

روى نياز بدرگاه كريم كارساز بر زمين ميگذارند در حال گريه و زارى و توبه و انابه و اين معرفت موجب مزيد خضوع و خشوع و تواضع و فروتنى آنها در پيشگاه احديّت

آخرت باقى، و گذشتن از دلبستگى دنياى فانى، و مهيا شدن براى مرگ پيش از آن. و انابه به دار الخلود مترتب است بر اينكه بداند عمل آخرت به تمام جهات، خير، و قليل

تلافى كرده باشيد در دنيا، زيرا در آخرت تداركى نيست، و نفس بكشيد در توبه و انابه پيش از تنگ شدن مجراى نفس به مرگ؛ و فرمان بردار شويد پيش از راندن به شدت به

ننمودند در دلالت موجودات بر وجود صانع و آمرزنده است آنها را بعد از توبه و انابه .. تُسَبِّح‌ُ لَه‌ُ السَّماوات‌ُ السَّبع‌ُ وَ الأَرض‌ُ وَ مَن‌ فِيهِن‌َّ

بعد از نزول اين آيه و رسوا شدن منافقين حضرات پشيمان شدند و اظهار توبه و انابه نمودند و خداوند توبه آنها را ظاهرا قبول فرموده و از مقام توّابيّت و عفوّيّت

ايمن‌ نباشد درصدد علاج‌ برميآيد بايمان‌ و توبه‌ و ترك‌ معاصي‌ و توجه‌ بحق‌ و انابه‌ و دعا و امثال‌ اينها ‌پس‌ كساني‌ ‌که‌ ايمن‌ هستند خسران‌ دنيا و آخرت‌ نصيب‌

مرگ‌ ‌باشد‌ ‌ يا ‌ مرض‌ ‌باشد‌ ‌ يا ‌ بلاهاي‌ ديگر جز توجه‌ بخدا و توبه‌ و انابه‌ و دعاء ‌که‌ ‌خود‌ دفع‌ بلاء بفرمايد. وَ ما لَكُم‌ مِن‌ دُون‌ِ اللّه‌ِ مِن‌

كردند كه ملاذ و ملجأ و پناهى نيست از غضب خداوند جز رفتن بدر خانه او و توبه و انابه رفتند و بمقصود رسيدند و نااميد برنگشتند و در مجمع از حضرت سجّاد و صادقين

كه از خداى روى گردان باشد و به سوى او بازگشت نكند. پس كسى كه متصف به صفت انابه و رجوع به حق باشد و افكار و عقايدش مغلول به غل هاى اهواء نباشد، خداوند او

الخطاب»، كه به داود «ع»، داده شده بود ماجرای قضاوت حضرت داود «ع»، و استغفار و انابۀ او آیا داستان مراجعه کنندگان به داود«ع»، رُخداد طبیعی بوده، یا تمثیلی؟ مقصود

الخطاب»، كه به داود «ع»، داده شده بود ماجرای قضاوت حضرت داود «ع»، و استغفار و انابۀ او آیا داستان مراجعه کنندگان به داود«ع»، رُخداد طبیعی بوده، یا تمثیلی؟ مقصود

نگذارد بر آنها آسيبى برسد يا اعانت و دستگيرى از آنها كند مگر آنكه توبه و انابه كنند و دست توسل بدامن اولياء خدا بزنند و خدا خودش بآبروى ايشان از تقصير آنها

خدا و پيغمبرشان خارج شدند بدانيد و مأيوس نباشيد از رفتن زنگار دل بتوبه و انابه كه خدا چنانچه زمين مرده را در هر سال زنده ميكند دل‌هاى مرده را هم ميتواند

احتمال‌ بدهند ‌که‌ نزديك‌ ‌است‌ ‌تا‌ ‌در‌ مقام‌ تدارك‌ برآيند ‌به‌ توبه‌ و انابه‌ و تهيه اسباب‌ نجات‌. ] (آیه 17)- شتاب نکنید، قیامت می‌آید! در این آیه به

را كه بازگشت به سوى او كند هدايت مى نمايد» (رعد ۲۷). در اينجا نيز «توبه و انابه » عامل استحقاق هدايت شمرده شده است . در آيه ديگر مى فرمايد: و الذين جاهدوا

ما سليمان را آزموديم ، و بر كرسى او جسدى افكنديم ، سپس او به درگاه خداوند انابه كرد. ۳۵ - گفت : پروردگارا مرا ببخش ، و حكومتى به من عطا كن كه بعد از من سزاوار

وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً: و باز گرديد به خداى تعالى به استغفار و انابه همه شما، أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ‌: اى گروه ايمان آرندگان، لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‌:

بنابه گفته راغب - به معناى مطلق انحنا و خم شدن است. و كلمه «إنَابه»، به معناى رجوع است. و انابۀ به سوى خدا - به گفته راغب - به معناى بازگشت به سوى اوست به

مى رود هر چه غير از خدا است رها كرده و به سوى او باز مى گردد، و در مفهوم «انابه » و بازگشت اين حقيقت نيز افتاده كه جايگاه اصلى انسان و مبداء و مقصد او نيز

آورند، در برابر فرمانش تسليم باشند و با عمل ، صداقت خود را در اين توبه و انابه نشان دهند، به اين ترتيب نه شرك از آن مستثناست و نه غير آن ، و نيز مشروط بودن

كه در اينها آيه و نشانه روشنى از عظمت و قدرت خدا است ، اما براى هر «بنده انابه كننده ». اشاره به اينكه گردنكشان ياغى كه طوق عبوديت خدا را از گردن بر داشته

هنگام نزول عذاب (عذاب استيصال كه براى نابودى اقوام سركش نازل مى شده ) توبه و انابه بى اثر بوده است ، چگونه اين مساءله در مورد قوم يونس استثنا پذيرفت ؟ در برابر

خشك از درختان ». روشن است كسى كه از ترس الهى چنين متاءثر مى شود حال توبه و انابه براى او حاصل است ، و چنين كسى مسلما مورد آمرزش پروردگار قرار مى گيرد. در

اين حجت ها، تنها شأن يكى از دو طايفه اى است كه قبلا نام برده شدند. يعنى انابه كنندگان رجوع كننده به سوى خدا. و اما مجادلين كفرپيشه، از اين دو طايفه متذكر

كه در طول زندگى با آن روبرو مى شود، به حكم خدا رجوع مى كند، و اين همان «انابه» است. پس معلوم شد كه چگونه جمله «عَلَيهِ تَوَكّلتُ» و جمله «وَ إلَيهِ أُنِيبُ»،

حاكمان تفسير نمونه جلد ۱۹ صفحه ۴۱۲ جبار و سلطه گران ستمكار را فرا مى گيرد، «انابه الى الله » جامع روح تقوى و پرهيزگارى و ايمان است ، و البته چنين كسانى درخور

را مهلت نمى دهيم ، و به عذرهايى كه بهم ببافند گوش نمى دهيم ، و به تذلل و انابه اى كه قبلا به اميد نجات آماده كرده اند، توجه نمى كنيم ، همچنان كه قدرتمندان