روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۲۵۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الْعِشْرَة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسن بن محبوب عن مالك بن عطيه عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :

إِذَا كَانَ اَلْقَوْمُ ثَلاَثَةً فَلاَ يَتَنَاجَى مِنْهُمُ اِثْنَانِ دُونَ صَاحِبِهِمَا فَإِنَّ فِي ذَلِكَ مَا يَحْزُنُهُ وَ يُؤْذِيهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۵۵۷

از امام صادق (ع)، فرمود: هر گاه سه كس با هم نشسته‏اند، دوتاى آنها سر به گوش هم سخن نكنند، زيرا مايه اندوه و آزار آن سومى است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۸۱

حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر گاه سه نفر با هم هستند دو نفر آنها سر بگوشى با هم صحبت نكنند زيرا كه آن مايه اندوه و آزار رفيق سومى ايشان است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۷۵۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسن بن محبوب، از مالك بن عطيّه، از ابو بصير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «چون گروهى سه كس باشند، دو كس از ايشان با يكديگر راز نگويند، بى‏آنكه صاحب و رفيق ايشان باشد؛ زيرا كه در اين كار چيزى است كه او را اندوهناك مى‏گرداند و مى‏رنجاند».