المائدة ١١

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ‌ آمَنُوا اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ‌ عَلَيْکُمْ‌ إِذْ هَمَ‌ قَوْمٌ‌ أَنْ‌ يَبْسُطُوا إِلَيْکُمْ‌ أَيْدِيَهُمْ‌ فَکَفَ‌ أَيْدِيَهُمْ‌ عَنْکُمْ‌ وَ اتَّقُوا اللَّهَ‌ وَ عَلَى‌ اللَّهِ‌ فَلْيَتَوَکَّلِ‌ الْمُؤْمِنُونَ‌

ترجمه

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! نعمتی را که خدا به شما بخشید، به یاد آورید؛ آن زمان که جمعی (از دشمنان)، قصد داشتند دست به سوی شما دراز کنند (و شما را از میان بردارند)، اما خدا دست آنها را از شما باز داشت! از خدا بپرهیزید! و مؤمنان باید تنها بر خدا توکّل کنند!

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! نعمت خدا را بر خود ياد كنيد آن‌گاه كه قومى كوشيدند بر شما دست درازى كنند و خدا دستشان را از شما كوتاه كرد. و از خدا پروا داريد، و مؤمنان بايد فقط بر خدا توكل كنند

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، نعمت خدا را بر خود، ياد كنيد: آنگاه كه قومى آهنگ آن داشتند كه بر شما دست يازند، و [خدا] دستشان را از شما كوتاه داشت. و از خدا پروا داريد، و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند.

ای اهل ایمان، یاد آرید نعمت خدا را بر خود آن گاه که گروهی همّت گماشتند که بر شما دست یازند و خدا دست (ستم) آنها را از شما کوتاه نمود. و از خدا بترسید، و باید اهل ایمان تنها بر خدا توکل کنند.

ای اهل ایمان! نعمت خدا را بر خود یاد کنید زمانی که گروهی قصد کردند که [برای نابودی تان] به شما شبیخون زنند، ولی خدا توطئه آنان را از شما بازداشت. و از خدا پروا کنید و مؤمنان فقط باید بر خدا توکل کنند.

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از نعمتى كه خدا به شما ارزانى داشته است ياد كنيد: آنگاه كه گروهى قصد آن كردند تا بر شما دست يازند و خدا دست آنان را از شما كوتاه كرد. از خدا بترسيد. و مؤمنانى بر خدا توكل مى‌كنند.

ای مؤمنان نعمت الهی را بر خود به یاد آورید که چون قومی کوشید که بر شما دست دراز کند، دستشان را از شما بازداشت، و از خداوند پروا کنید و مؤمنان باید که بر خدا توکل کنند

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، به ياد آريد نعمت خداى را بر خويش آنگاه كه گروهى آهنگ كردند كه به سوى شما دست بگشايند و او دستهاى آنان را از شما بازداشت، و از خدا پروا كنيد و مؤمنان بايد بر خدا توكل كنند و بس.

ای مؤمنان! نعمتی را که خدا به شما بخشیده است به یاد آورید. بدان گاه که جمعی خواستند به سوی شما دست‌درازی کنند (و شما را از میان بردارند) امّا خدا دست آنان را از شما باز داشت (و شرّ آنان را از سر شما کوتاه کرد). از خدا بترسید، و باید که مؤمنان تنها بر خدا تکیه کنند.

هان ای کسانی که ایمان آوردید! نعمت خدا را بر (سر و سامان) خودتان یاد کنید. چون قومی آهنگ (آن) نمودند (که) سویتان دست یازند، پس (خدا) دستشان را از شما بازداشت و خدا را پروا بدارید. و مؤمنان باید بی‌گمان تنها بر خدا توکل کنند.

ای آنان که ایمان آوردید یاد آرید نعمت خدا را بر شما هنگامی که آهنگ نمودند گروهی که دست به سوی شما دراز کنند پس بازداشت دستهای ایشان را از شما و بترسید خدا را و بر خدا باید توکل کنند مؤمنان‌

المائدة ١٠	آیه ١١	المائدة ١٢
سوره : سوره المائدة نزول : اطلاعات آماری تعداد کلمات : ٢٦ تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«هَمَّ»: قصد کرد. خواست. «قَوْمٌ»: قومی. جمعی. شاید مراد کفّار قریش باشد که قبل از هجرت خواستند پیغمبر و بسیاری از یاران او را بکشند (نگا: انفال / ).

تفسیر

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

نکات آیه

۱- یادآورى و توجه به نعمت هاى الهى، از وظایف مؤمنان (یأیها الذین ءامنوا اذکروا نعمت اللّه علیکم)

۲- تلاش دشمنان اسلام براى تجاوز به حریم جامعه اسلامى در صدر اسلام (اذ همّ قوم ان یبسطوا الیکم ایدیهم)

۳- دفع توطئه ها و تجاوزات دشمنان دین علیه مسلمانان در صدر اسلام، از سوى خداوند (اذ همّ قوم ... فکف ایدیهم عنکم)

۴- دفع توطئه هاى دشمنان اسلام، از نعمتهاى خداوند بر مؤمنان (اذکروا نعمت اللّه علیکم اذ همّ ... فکف ایدیهم عنکم) جمله «اذ ... فکف» بیان «نعمت» است.

۵- لزوم رعایت تقوا و پروا داشتن از خداوند (و اتقوا اللّه)

۶- یادآورى و توجه به نعمتهاى خداوند، زمینه تقواپیشگى و توکل بر او (اذکروا ... و اتقوا اللّه و على اللّه فلیتوکل المؤمنون) امر به تقوا و توکل پس از بیان لزوم یاد کردن نعمتها، بیانگر این معناست که یاد کردن نعمتها در نیل به تقوا و توکل بر خدا نقشى مؤثر دارد.

۷- یاد نکردن و به فراموشى سپردن نعمتهاى خداوند، نشانه بى تقوایى است. (اذکروا ... و اتقوا اللّه)

۸- مؤمنان باید تنها بر خدا توکل نمایند. (و على اللّه فلیتوکل المؤمنون)

۹- تنها بر خداوند توکل کردن، مقتضاى تقواپیشگى است. (و اتقوا اللّه و على اللّه فلیتوکل المؤمنون) عطف جمله «و على اللّه فلیتوکل ..» بر «اتقوا اللّه» به وسیله «فاء» مى رساند که لازمه پرهیزگارى، تنها بر خدا توکل کردن است.

۱۰- رعایت تقوا و تنها بر خدا توکل داشتن، شکر نعمتهاى خداوند و سپاسگزارى از امدادهاى اوست. (اذکروا نعمت اللّه ... و اتقوا اللّه و على اللّه فلیتوکل المؤمنون) امر به تقوا و توکل پس از یادآورى نعمتها و امدادهاى الهى، بیانگر آن است که توکل بر خدا و رعایت تقوا، بزرگداشت و سپاس آن نعمت است.

۱۱- تنها بر خداوند توکل کردن، لازمه ایمان به اوست. (و على اللّه فلیتوکل المؤمنون) تکیه بر وصف ایمان در فرمان به توکل، بیانگر آن است که ایمان به خدا، مستلزم توکل بر اوست.

۱۲- ایمان، تقوا و توکل، زمینه جلب امدادهاى خداوند و خنثى شدن توطئه هاى دشمنان از جانب اوست.* (یأیها الذین ءامنوا اذکروا نعمت اللّه ... و على اللّه فلیتوکل المؤمنون)

موضوعات مرتبط

• اسلام: تاریخ صدر اسلام ۲، ۳
• ایمان: آثار ایمان ۱۱، ۱۲ ; ایمان به خدا ۱۱ ; متعلق ایمان ۱۱
• بی‌تقوایى: نشانه هاى بی‌تقوایى ۷
• تقوا: آثار تقوا ۹، ۱۲ ; اهمیّت تقوا ۵، ۱۰ ; زمینه تقوا ۶
• توکّل: آثار توکّل ۱۲ ; توکّل بر خدا ۸، ۹، ۱۰، ۱۱ ; زمینه توکّل ۶، ۹
• جامعه: ظلم به جامعه اسلامى ۲
• خدا: افعال خدا ۳ ; امداد خدا ۲ ; زمینه امداد خدا ۱۲ ; فراموشى نعمتهاى خدا ۷ ; نعمتهاى خدا ۴
• دشمنان: تلاش دشمنان ۲ ; توطئه دشمنان اسلام ۴ ; توطئه دشمنان دین ۳ ; دفع توطئه دشمنان ۱۲
• ذکر: آثار ذکر ۶ ; ذکر نعمتهاى خدا ۱، ۶
• شکر: نعمت ۱۰
• مشمولان نعمت:۴
• مؤمنان: فضایل مؤمنان ۴ ; مسؤولیت مؤمنان ۱، ۸