مريم ٢٩
| کپی متن آیه |
|---|
| فَأَشَارَتْ إِلَيْهِ قَالُوا کَيْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کَانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيّاً |
ترجمه
| مريم ٢٨ | آیه ٢٩ | مريم ٣٠ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«الْمَهْدِ»: گهواره. «صَبِیّاً»: کودک. حال است.
آیات مرتبط (تعداد ریشههای مشترک)
تفسیر
- آيات ۱۶ - ۴۰ سوره مريم
- شباهت هاى داستان زندگی يحيى و داستان عيسى «ع»
- مراد از جملۀ: «فَاتَّخَذَت مِن دُونِهِم حِجَاباً»
- مقصود از روحى كه براى مريم «ع»، به صورت بشر متمثّل شد
- گفتارى در معناى تمثّل
- بررسى چهار اشكال پيرامون جبرئيل براى مريم«ع»
- حاصل سخن درباره حقيقت تمثّل
- پناه بردن مريم به خدا، هنگام رویارویی با جبرئيل «ع»
- حكايت وضع حمل مريم و اندوه و نگرانى او در اين باره
- تسلّی و دلداری حضرت عيسى «ع» به مادر خود
- سفارش به گرفتن روزه سكوت، براى رهايى از زخم زبان مردم
- وجوم مختلف درباره لفظ «كَانَ»، در جملۀ «كَيفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِى المَهدِ صَبِيّاً»
- سخن گفتن عيسى «ع» در گهواره با مردم
- تقرير حجتى بر نفى فرزند بودن عيسى «ع» براى خدا
- معناى جملۀ «ستمگران، در قیامت، در گمراهی آشکار هستند»
- روز قيامت، براى ظالمان، روز حسرت است
- بحث روايتى: (رواياتى ذيل برخی آيات گذشته)
تفسیر نور (محسن قرائتی)
فَأَشارَتْ إِلَيْهِ قالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا «29»
پس مريم به سوى او (عيسى) اشاره كرد. گفتند: چگونه با كسى كه در گهوراه (و) كودك است سخن بگوييم؟
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
فَأَشارَتْ إِلَيْهِ قالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا «29»
فَأَشارَتْ إِلَيْهِ: پس مريم اشاره كرد به عيسى عليه السلام كه با او سخن گويند و جواب شنوند كه من نذر روزه صمت دارم، پس از او شهادت طلبيد بر پاكدامنى من. ايشان از اين معنى تعجب نمودند. قالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ: گفتند چگونه تكلم كنيم. مَنْ كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا: كسى را كه در دامن تو كه به مثابه گهواره يا سزاوار گهواره باشد در حالتى كه كودك است كه فهم خطاب نمىكند و قدرت بر جواب ندارد. و اين كلام مسوق است براى تعجب يا حكايت از حال ماضيه، يعنى چگونه معهود بوده قبل از عيسى كه مردمان تكلم نموده باشند با اطفالى كه در گهوارهاند تا ما سخن كنيم با او.
منقول است كه چون مريم گفت جواب را از اين كودك بشنويد، غضب ايشان زياده شد گفتند به او كه: به اين عمل قبيح و فعل شنيع اكتفا نمىكنى و معذلك با ما استهزا و سخريه مىكنى و مىگوئى كه طفل يكروزه جواب به شما دهد؟ پس در صدد آن شدند كه او را رجم كنند و در آن حال عيسى شير مىخورد، ناگاه به فرمان حق تعالى دهن از پستان برداشته، رو به ايشان نمود بر طرف چپ خود تكيه كرد، به سبابه خود اشاره به خود فرمود به زبان فصيح و بيان مليح «1».
«1» منهج الصادقين ج 5 ص 417.
جلد 8 - صفحه 173
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
فَأَشارَتْ إِلَيْهِ قالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا «29» قالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيًّا (30) وَ جَعَلَنِي مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا (31) وَ بَرًّا بِوالِدَتِي وَ لَمْ يَجْعَلْنِي جَبَّاراً شَقِيًّا (32) وَ السَّلامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدْتُ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا (33)
ذلِكَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ قَوْلَ الْحَقِّ الَّذِي فِيهِ يَمْتَرُونَ (34) ما كانَ لِلَّهِ أَنْ يَتَّخِذَ مِنْ وَلَدٍ سُبْحانَهُ إِذا قَضى أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (35) وَ إِنَّ اللَّهَ رَبِّي وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ (36)
ترجمه
پس اشاره نمود باو گفتند چگونه سخن گوئيم با كسيكه باشد در گهواره كودكى
گفت همانا من بنده خدايم داد بمن كتاب را و گردانيد مرا پيغمبر
و گردانيد مرا با بركت هر جا باشم و توصيه نمود مرا بنماز و زكوة ماداميكه باشم زنده
و گرداند مرا نيكوكار بمادرم و نگرداند مرا سركش فرمان نابردار
و نازل شد سلامتى بر من در روز كه متولّد شدم و در روز كه ميميرم و در روز كه
جلد 3 صفحه 471
مبعوث ميشوم در حاليكه زندهام
اين است عيسى پسر مريم ميگويم گفتار حقى را كه در آن شك ميكنند
نبوده است مر خدا را كه بگيرد از جنسى فرزندى منزّه است او چون اراده كند امرى را پس جز اين نيست كه ميگويد مر آنرا بشو پس ميشود
و همانا خدا پروردگار من و پروردگار شما است پس عبادت كنيد او را اين است راه راست.
تفسير
- حضرت مريم بعد از شنيدن مقالات قوم كه در آيات سابقه ذكر شد در مقام جواب اشاره نمود بحضرت عيسى يعنى از اين بچه بپرسيد و جواب بشنويد من روزهام و نمىتوانم سخن بگويم آنها گفتند چگونه ما سخن بگوئيم با كودكى كه در گهواره است يا مانند آن، كه آغوش مادر است چون مهد بر جايگاه هم اطلاق ميشود ناگاه حضرت عيسى زبان گشود و فرمود همانا من بنده خدايم كه داد مرا انجيل و گرداند مرا پيغمبر و گرداند مرا با بركت و نفع در هر جا باشم و توصيه فرمود مرا باداء نماز و زكوة ماداميكه زندهام و گرداند مرا نيكوكار بمادرم و نگرداند مرا سركش متكبر و بدبخت متمرّد و مقدّر فرمود براى من سلامتى از شرور و رذائل و آفات را از روز كه بدنيا آمدم تا روز كه از دنيا ميروم و در روز كه مبعوث ميشوم براى زندگى جاويد و قيام در حضور الهى در محشر روز قيامت كبرى و اينكه لفظ سلام معرّف بالف و لام شده شايد براى اشاره بسلام خدا باشد كه در قصّه حضرت يحيى گذشت و شايد براى شمول انواع سلامتيها باشد كه اشاره شد و ظاهر آيات شريفه آنستكه آنحضرت در آنحال واجد مقام نبوّت و داراى كتاب و شريعت و ساير اوصاف مذكوره در آيات بوده چنانچه در كافى از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه پرسيدند آيا عيسى بن مريم وقتى كه در گهواره تكلّم نمود حجّت خدا بود بر اهل زمانش فرمود بلى آنروز نبى و حجّت خدا بود ولى مرسل نبود گفتند آنروز حجّت خدا بود بر زكريّا با آنكه در گهواره بود فرمود آنروز سخن گفتنش معجزهاى بود براى مردم و رحمتى بود از خدا براى مريم و اثبات پاكدامنى او و نبى بود و حجّت بر هر كس شنيد كلام او را در آنحال پس ساكت شد و سخن نگفت تا دو سال و حضرت زكريا حجّت خدا بود بعد از سكوت عيسى عليه السّلام تا دو سال پس از دنيا رحلت نمود زكريّا و ارث برد از او فرزندش يحيى
جلد 3 صفحه 472
كتاب و حكمت را با آنكه صبى و صغير بود و چون عيسى عليه السّلام بهفت سالگى رسيد سخن گفت به نبوّت و رسالت وقتى كه وحى باو رسيد پس بود حجّت بر يحيى عليه السّلام و بر تمام مردم و بآيات اين سوره كه دلالت بر اين معانى دارد تمسّك فرمود و ظاهرا مراد امام عليه السّلام آنستكه داراى منصب نبوت بوده ولى مأمور به ابلاغ احكام نبوده چون گفتهاند فرق بين نبى و رسول آنستكه نبى داراى حكم است ولى مأمور به ابلاغ نيست و رسول نبى مأمور بابلاغ است و اينكه فرموده حجّت بود بر هر كس شنيد كلام او را ظاهرا براى جواب از استبعاد آنها بوده از حجّت بودن او بر زكريّا چون گفتهاند حضرت زكريا كه شوهر خاله او بود آنوقت كه تكلّم كرد حاضر بود و از امام رضا عليه السّلام نقل نموده كه عيسى عليه السّلام قائم بحجّت شد با آنكه پسر سه ساله بود و قمّى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه مراد از زكوة در كلام حضرت عيسى زكوة فطره است چون تمام مردم مالدار نيستند امّا فطريّه بر همه تعلّق ميگيرد و كلمه برّ كه بمعناى بار و نيكوكار است عطف است بر مباركا در آيه قبل يعنى و جعلنى برّا در عيون از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه از جمله معاصى كبيره عقوق والدين است چون خداوند عاقّ را جبّار شقى خوانده در اين آيه شريفه و خداوند بعد از نقل كلام عيسى عليه السّلام احتجاج بر نصارى فرموده باين تقريب كه اين كسيكه از مادر بدميدن روح الامين در مريم متولّد شد و در كودكى اقرار بعبوديّت و نبوّت خود كرد عيسى بن مريم بود نه آنكه شما ميگوئيد كه پسر خدا و شريك او است من ميگويم گفتار حقّ را كه حقّم اگر قول منصوب باشد كه قرائت عاصم و بعضى است و آنچه گفتيم ما از احوال او گفتار حقّ است اگر مرفوع باشد كه قرائت جمع ديگر است و بنابر اول قول مفعول فعل مقدّر و بنابر دوّم خبر مبتداء محذوف است و با آنكه واضح است حقيّت اين قول باز نصارى در آن شك ميكنند يا مخاصمه مينمايند براى آنكه بعضى ميگويند خدا است و بعضى پسر خدا چون ممكن نيست خداوندى كه منزّه است از جسميّت و لوازم آن كه توالد و تناسل است از جنس بشر يا ملائكه يا ساير موجودات براى خود فرزندى اتّخاذ و اختيار نمايد بلكه هر وقت بخواهد امرى بشود ميگويد بشو ميشود مانند ما احتياج بتوالد و تناسل ندارد و هم جنس با بشر يا ملائكه يا ساير موجودات نيست تا اولاد از جنس آنها داشته باشد
جلد 3 صفحه 473
و اين اقرار حضرت عيسى بعبوديّت اختصاص باين حال نداشت بلكه بعد از مبعوث شدن برسالت هم اوّل سخنى كه با قوم فرمود اين بود كه گفت همانا خدا پروردگار من و پروردگار شما است پس بندگى كنيد او را و شريك نكنيد غير او را با او در بندگى اين راه راستى است كه شما را بسعادت دنيا و آخرت ميرساند و بنابراين آيه اخيره جزء اقوال حضرت عيسى است نهايت آنكه چون در خارج منفصل از اقوال سابقه او بوده خداوند هم آنرا منفصل نقل فرموده و بعضى و انّ بفتح همزه قرائت نمودهاند و بنابراين از امورى است كه خداوند آنحضرت را بآنها توصيه فرموده بود و در هر حال عطف بر ما سبق است و شمّهاى از تفسير اين آيه در سوره آل عمران در ضمن احوال آنحضرت و حضرت زكريّا گذشت ..
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
فَأَشارَت إِلَيهِ قالُوا كَيفَ نُكَلِّمُ مَن كانَ فِي المَهدِ صَبِيًّا «29»
جلد 12 - صفحه 435
پس اشاره كرد مريم بسوي عيسي عليه السّلام يعني من چون صائمه هستم و با كسي تكلّم نميكنم از خود عيسي سؤال كنيد چگونه تكلّم كنيم با كسي که در گهواره بچه كوچك است فَأَشارَت إِلَيهِ سرّ اينكه مريم چگونگي خصوصيّات را بيان نكرد و روزه صمت گرفته بود براي اينست که اگر او شرح خصوصيات را بيان ميكرد از او پذيرفته نميشد و باور نميكردند، لذا اشاره كرد که از اينکه طفل سؤال كنيد تا بر آنها تمام شود و ساحت قدس مريم بر آنها معلوم گردد و نتوانند انكار كنند قالُوا كَيفَ نُكَلِّمُ مَن كانَ فِي المَهدِ صَبِيًّا آنهم طفل يك روزه که بكمال اشكال پستان بگيرد ميتواند تكلم كند و چگونه متوجّه ميشود و ميفهمد كلام ديگران را طفلي که بايد او را در گهواره بگذارند و بتوسط حركت گهواره او را بخوابانند حضرت عيسي بقدرة كامله حق بزبان آمد.
برگزیده تفسیر نمونه
(آیه 29)- در این هنگام، مریم به فرمان خدا سکوت کرد، تنها کاری که انجام داد این بود که: «اشاره به نوزادش عیسی کرد» (فَأَشارَتْ إِلَیْهِ). اما این کار بیشتر تعجب آنها را بر انگیخت.
«به او گفتند: ما چگونه با کودکی که در گاهواره است سخن بگوییم»؟! (قالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیًّا).
نکات آیه
۱- مریم(س) با اشاره به نوزادش (عیسى(ع)) کار پاسخ گویى به اتهامات وارده را به او واگذار کرد. (و ما کانت أُمّک بغیًّا . فأشارت إلیه)
۲- حضرت مریم(س)، هنگام مواجه شدن با اتهام هاى قوم خود، در حال روزه بود و سخن نمى گفت. (فأشارت إلیه)
۳- حضرت مریم(س) به قدرت نوزادش عیسى(ع) در سخن گفتن و رفع اتهامات یقین داشت. (فأشارت إلیه) آمدن مریم به میان قوم خویش، آوردن علنى و آشکار فرزند و اشاره کردن به سوى نوزاد به جاى پاسخ گویى به اتهامات، بیانگر یقین او است.
۴- ورود مریم(س) با نوزادش عیسى(ع) بر قوم خویش، به هنگام روز بود. (فلن أکلّم الیوم إنسیًّا ... فأشارت إلیه)
۵- مردم، از واگذارشدن پاسخ اتهامات از سوى مریم(س) به نوزادش عیسى(ع)، شگفت زده شده و آن را باور نکردند. (فأشارت إلیه قالوا کیف نکلّم من کان فى المهد صبیًّا) استفهام در آیه انکارى است. این انکار را چندین تأکید نیز همراهى مى کند: ۱) فعل «کان» که در این موارد بر ماضى دلالت ندارد، بلکه استقرار و ثبوت را مى فهماند; ۲) قید «فى المهد» که نشانه ناتوانى عیسى(ع) از هرگونه حرکتى است; ۳) قید «صبیّاً» که با وجود «فى المهد» نیازى به آن نبود، ولى گویندگان آن را به منظور تأکید انکار و تعجبشان افزودند.
۶- زبان گشودن کودکى آرمیده در گهواره و تشریح ماجراى میلاد خویش، براى قوم مریم قابل تصور نبود. (کیف نکلّم من کان فى المهد صبیًّا) «مهد» گهواره یا هر مکان دیگرى است که براى آرمیدن کودک اختصاص یابد.
۷- مریم(س) از سوى افرادى متعدد به زنا متهم شده بود. (قالوا یمریم ... قالوا کیف نکلّم)
۸- سخن گفتن مرد با زن اجنبى در آیین یهود جایز بود. (قالوا یمریم ... قالوا کیف نکلّم) کسانى که به سراغ مریم(س) آمده و با او سخن گفتند، داعیه دین دارى داشته و از همین رو با احساساتى برافروخته به مریم(س) اعتراض کردند. روشن است که چنانچه این کار در آیین آنها روا نبود، راه دیگرى را براى آن در نظر مى گرفتند.
۹- شنیدن سخنان نامحرم و گفتوگو با وى جایز است.* (قالوا یمریم ... قالوا کیف نکلّم) نقل ماجراى گفت وگوى هم کیشان مریم با وى بدون رد و ایراد بر آن در قرآن، مى تواند دلیل مشروعیت آن باشد.
موضوعات مرتبط
- احکام ۹:
- عیسى(ع): تکلم عیسى(ع) در نوزادى ۳; شگفتى تکلم عیسى(ع) در نوزادى ۵; قصه عیسى(ع) ۳، ۵
- مریم(ع): اشاره مریم(ع) ۱; تهمت زنا به مریم(ع) ۱، ۷; دفاع از مریم(ع) ۱، ۳; وقت بازگشت مریم(ع) ۴; روزه سکوت مریم(ع) ۲; قصه مریم(ع) ۱، ۲، ۳، ۴، ۵، ۷; یقین مریم(ع) ۳
- نامحرم: احکام نامحرم ۸، ۹; گفتگو با نامحرم ۹
- نوزاد: شگفتى تکلم نوزاد ۶
- یهود: تعجب یهود دوران مریم(ع) ۵، ۶
- یهودیت: گفتگو با نامحرم در یهودیت ۸
منابع
