روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۸۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن معاويه بن عمار قال قال لي ابو عبد الله ع ابتدا منه :

يَا مُعَاوِيَةُ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ رَجُلاً أَتَى‏ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ ص‏ فَشَكَا اَلْإِبْطَاءَ عَلَيْهِ فِي اَلْجَوَابِ فِي دُعَائِهِ فَقَالَ لَهُ أَيْنَ أَنْتَ عَنِ اَلدُّعَاءِ اَلسَّرِيعِ اَلْإِجَابَةِ فَقَالَ لَهُ اَلرَّجُلُ مَا هُوَ قَالَ قُلِ‏ اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ اَلْعَظِيمِ اَلْأَعْظَمِ اَلْأَجَلِّ اَلْأَكْرَمِ اَلْمَخْزُونِ‏ اَلْمَكْنُونِ اَلنُّورِ اَلْحَقِّ اَلْبُرْهَانِ اَلْمُبِينِ اَلَّذِي هُوَ نُورٌ مَعَ نُورٍ وَ نُورٌ مِنْ نُورٍ وَ نُورٌ فِي نُورٍ وَ نُورٌ عَلى‏ََ نُورٍ وَ نُورٌ فَوْقَ كُلِّ نُورٍ وَ نُورٌ يُضِي‏ءُ بِهِ كُلُّ ظُلْمَةٍ وَ يُكْسَرُ بِهِ كُلُّ شِدَّةٍ وَ كُلُّ شَيْطَانٍ مَرِيدٍ وَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ لاَ تَقِرُّ بِهِ أَرْضٌ وَ لاَ تَقُومُ بِهِ سَمَاءٌ وَ يَأْمَنُ بِهِ كُلُّ خَائِفٍ وَ يَبْطُلُ بِهِ سِحْرُ كُلِّ سَاحِرٍ وَ بَغْيُ كُلِّ بَاغٍ وَ حَسَدُ كُلِّ حَاسِدٍ وَ يَتَصَدَّعُ‏ لِعَظَمَتِهِ اَلْبَرُّ وَ اَلْبَحْرُ وَ يَسْتَقِلُّ بِهِ اَلْفُلْكُ‏ حِينَ يَتَكَلَّمُ بِهِ اَلْمَلَكُ فَلاَ يَكُونُ لِلْمَوْجِ عَلَيْهِ سَبِيلٌ وَ هُوَ اِسْمُكَ اَلْأَعْظَمُ اَلْأَعْظَمُ اَلْأَجَلُّ اَلْأَجَلُّ اَلنُّورُ اَلْأَكْبَرُ اَلَّذِي سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ وَ اِسْتَوَيْتَ بِهِ عَلَى عَرْشِكَ وَ أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ‏ بِمُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ‏ أَسْأَلُكَ بِكَ وَ بِهِمْ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَفْعَلَ بِي كَذَا وَ كَذَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۳۷

از معاوية بن عمار كه امام صادق (ع) با من آغاز سخن كرد و فرمود: اى معاويه! نمى‏دانى كه مردى نزد امير المؤمنين (ع) آمد و شكايت كرد از اينكه جواب دعاى او دير شده است، در پاسخ او فرمود: تو كجائى كه دعاى زود اجابت را بخوانى؟ آن مرد گفت: چيست آن دعا؟ فرمود: بگو: بار خدايا! از تو خواهم به حق نام بزرگ و بزرگتر و والاتر و ارجمندتر تو كه نهان است و در پرده است، نور و حقّ و برهان مبين است، آن نامى كه نور است همراه نور، و نور است از نور، و نور است در نور، و نور است بر نور، و نور است بالاى هر نور، نورى است كه روشن شود بدان هر تاريكى و شكسته شود بدان هر سختى و هر شيطان سركش و هر جبّار لجباز، نامى كه زمين زير آن بر جا نماند و آسمان از سنگينى آن بر جا نايستد، و هر ترسانى با آن آسوده شود، و جادوى هر جادوگرى بدان بيهوده و باطل گردد، و ستم هر ستمگر و حسد هر حسود بدان محو شود و از بزرگى آن هر بيابان و دريا بتركد و چون ملك بدان تكلم كند فلك بر جا ايستد و هيچ موج پريشانى بدان راه نيست و آن نام اعظم اعظم اجلّ اكرم تو است، نور اكبر است كه خود را بدان ناميدى و بدان بر عرش خود استوار شدى. و به تو روى آرم به محمد و خاندانش و از تو خواهم به حق خودت و به حق آنان كه رحمت فرستى بر محمد و آل محمد و با من چنين و چنان كنى.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۷۴

معاوية بن عمار گويد: حضرت صادق عليه السلام بدون سخن و پرسشى بمن فرمود: اى معاوية آيا نميدانى كه مردى خدمت امير المؤمنين عليه السلام آمد و از اينكه اجابت دعايش دير شده بود بآن حضرت شكايت كرد، آن حضرت باو فرمود: چرا دعاى سريع الاجابة را (يعنى دعائى كه زود باجابت رسد) نخواندى؟ آن مرد عرضكرد: آن دعا كدام است؟ فرمود: بگو: «اللهم انى أسألك باسمك العظيم الاعظم الاجل الاكرم المخزون المكنون النور الحق البرهان المبين الذى هو نور مع نور، و نور من نور و نور في نور و نور على نور، و نور فوق كل نور، و نور يضي‏ء به كل ظلمة، و يكسر به كل شدة و كل شيطان مريد و كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ، لا تقر به ارض، و لا تقوم به سماء، و يأمن به كل خائف، و يبطل به سحر كل ساحر، و بغى كل باغ، و حسد كل حاسد، و يتصدع لعظمته البر و البحر، و يستقل به الفلك، حين يتكلم به الملك فلا يكون للموج عليه سبيل و هو اسمك الاعظم الاعظم، الاجل الاجل النور الاكبر، الذى سميت به نفسك، و استويت به على عرشك، و أتوجه اليك بمحمد و أهل بيته، أسألك بك و بهم ان تصلى على محمد و آل محمد و ان تفعل بى كذا و كذا» (و بجاى «كذا و كذا» حاجت خود را ذكر كند).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۶۱

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از معاويه بن عمّار روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود در ابتدا كه: «اى معاويه! آيا ندانسته‏اى كه مردى به خدمت اميرالمؤمنين عليه السلام آمد و در نزد آن حضرت، دير شدن را در جواب و اجابت در باب دعايش [را] شكايت كرد؟ پس حضرت به آن مرد فرمود كه: چرا از دعاى سريع‏الاجابة دور افتاده‏اى؟ آن مرد به حضرت عرض كرد كه: آن دعا چيست؟ فرمود: بگو كه: اللَّهُمَّ، إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْعَظِيمِ الْأَعْظَمِ ... وَ أَنْ تَفْعَلَ بِي كَذَا وَ كَذَا؛ خداوندا! به درستى كه من سؤال مى‏كنم تو را، به نام تو كه بزرگ، بزرگ‏تر، بزرگوارتر، گرانمايه‏تر، در خزانه نهاده‏اى، پنهان داشته شده‏اى، نور حق، حجّت استوار هويدايى كه آن روشنى است با روشنى، و روشنى است از روشنى، و روشنى است در روشنى، و روشنى است بر روشنى، و روشنى است بر هر روشنى، و روشنى است كه روشن مى‏شود به آن هر تاريكى، و مى‏شكند هر سختى را، و هر ديو سركش از حد در گذرنده، و ستمكار ستيزنده. آرام نمى‏گيرد به آن زمينى، برپا نمى‏شود به آن آسمانى، و ايمن مى‏شود به آن هر ترسنده‏اى، و بيهوده مى‏شود به آن جادوى هر جادوگرى، و ستم هر ستمكارى، و حسد هر حسد برنده‏اى، و شكافته مى‏شود به جهت بزرگى آن، بيابان و دريا، و از آن برمى‏خيزد كشتى تا آنكه سخن كند به آن فرشته؛ پس نباشد آشوب آب را بر آن راهى، و آن نام تو است، و بزرگ‏تر، بزرگ‏تر، بزرگوار، بزرگوارتر، روشن بزرگ‏تر است كه ناميده‏اى به آن ذات خود را، و دست يافته‏اى به آن بر عرش خود، و رو مى‏آورم به سوى تو، به محمد و اهل بيتش، و سؤال مى‏كنم تو را به تو و به ايشان، كه صلوات فرستى بر محمد و آل محمد، و آنكه بكنى با من چنين و چنين».