روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۹۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن علي بن الحكم عن فضل بن عثمان المرادي قال سمعت ابا عبد الله ع يقول قال رسول الله ص :

أَرْبَعٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ لَمْ يَهْلِكْ‏ عَلَى اَللَّهِ بَعْدَهُنَّ إِلاَّ هَالِكٌ يَهُمُّ اَلْعَبْدُ بِالْحَسَنَةِ فَيَعْمَلُهَا فَإِنْ هُوَ لَمْ يَعْمَلْهَا كَتَبَ اَللَّهُ لَهُ حَسَنَةً بِحُسْنِ نِيَّتِهِ وَ إِنْ هُوَ عَمِلَهَا كَتَبَ اَللَّهُ لَهُ عَشْراً وَ يَهُمُّ بِالسَّيِّئَةِ أَنْ يَعْمَلَهَا فَإِنْ لَمْ يَعْمَلْهَا لَمْ يُكْتَبْ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ إِنْ هُوَ عَمِلَهَا أُجِّلَ سَبْعَ سَاعَاتٍ وَ قَالَ صَاحِبُ اَلْحَسَنَاتِ لِصَاحِبِ اَلسَّيِّئَاتِ وَ هُوَ صَاحِبُ اَلشِّمَالِ لاَ تَعْجَلْ عَسَى أَنْ يُتْبِعَهَا بِحَسَنَةٍ تَمْحُوهَا فَإِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ إِنَّ اَلْحَسَنََاتِ يُذْهِبْنَ اَلسَّيِّئََاتِ‏ أَوِ اَلاِسْتِغْفَارِ فَإِنْ هُوَ قَالَ أَسْتَغْفِرُ اَللَّهَ اَلَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَالِمَ اَلْغَيْبِ وَ اَلشَّهَادَةِ اَلْعَزِيزَ اَلْحَكِيمَ اَلْغَفُورَ اَلرَّحِيمَ ذَا اَلْجَلاَلِ وَ اَلْإِكْرَامِ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ لَمْ يُكْتَبْ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ إِنْ مَضَتْ سَبْعُ سَاعَاتٍ وَ لَمْ يُتْبِعْهَا بِحَسَنَةٍ وَ اِسْتِغْفَارٍ قَالَ صَاحِبُ اَلْحَسَنَاتِ لِصَاحِبِ اَلسَّيِّئَاتِ اُكْتُبْ عَلَى اَلشَّقِيِّ اَلْمَحْرُومِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۰۷

از فضل بن عثمان مرادى، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود كه: رسول خدا (ص) فرموده است: چهار خصلت است كه: در هر كه باشند، موجب نجاتند و پس از آنها هلاك نباشد جز آنكه سزاى هلاكت را بايد بنده‏اى قصد كار خير كند و آن را انجام دهد، اگر آن را هم نكند، خدا برايش بر اثر حسنِ نيّت حسنه‏اى نويسد و اگر آن را به جا آرد، خدا برايش ده حسنه نويسد، و قصد كار بد كند اگر آن را نكند چيزى بر او نوشته نشود و اگر بد را كند هفت ساعت مهلتش دهند و فرشته كاتب حسنات به فرشته سيّئات كه بر دست چپ است گويد: شتاب مكن، بسا باشد كه دنبال آن، كار خيرى كند كه آن را محو سازد زيرا خدا عز و جل (۱۱۵ سوره هود): «به راستى حسنات سيئات را ببرند» يا آنكه استغفار كند و آمرزش خواهد و اگر او در دنبال آن گناه بگويد: «از آن خدا آمرزش خواهم كه نيست معبود شايسته‏اى جز او داناى نهان است و عيان، عزيز و حكيم، آمرزنده است و مهربان صاحب جلال است و اكرام و به سوى او باز گردم» بر او چيزى نوشته و اگر هفت ساعت بگذرد و حسنه‏اى دنبالش نياورد و استغفار هم نكند، كاتب حسنات به كاتب سيّئات گويد: بنويس گناه را بر اين بدبخت محروم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۶۳

فضل بن عثمان مرادى گويد: از حضرت صادق عليه السّلام شنيدم كه رسول خدا (ص) فرمود: چهار خصلت است كه در هر كه باشد (هنگام) ورود به (پيشگاه) خداوند پس از آنها هلاك نگردد مگر آنكه سزاوار هلاكت باشد: بنده آهنگ كار خوب كند كه آن را انجام دهد، كه اگر آن را نكند يك حسنه خداوند براى او بنويسد بخاطر حسن نيت او، و اگر آن را بكند خداوند برايش ده حسنه بنويسد، و بنده آهنگ كار بد كند كه آن را انجام دهد، پس اگر انجام ندهد چيزى بر او نوشته نشود و اگر بجا آورد تا هفت ساعت مهلتش دهند، و فرشته موكل حسنات بفرشته موكل سيئات كه در طرف چپ است گويد: شتاب مكن شايد دنبال آن (كار بد) كار خوبى كند كه آن را محو سازد (و از بين ببرد) زيرا خداى عز و جل فرمايد: «همانا كارهاى خوب كارهاى بد را ببرند» (سوره هود آيه ۱۱۴) و يا آنكه آمرزش خواهد و استغفار كند پس اگر گويد: «استغفر اللَّه الذى لا اله الا هو، عالم الغيب و الشهادة العزيز الحكيم الغفور الرحيم ذو الجلال و الاكرام و اتوب اليه» چيزى بر او نوشته نشود، و اگر هفت ساعت بگذرد و دنبالش حسنه‏اى نياورد (و كار نيكى نكند) و استغفار هم نكند فرشته حسنات بفرشته سيئات گويد: بنويس (گناه را) بر اين بدبخت محروم (از خير).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۲۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از على بن حكم، از فضيل بن عثمان مرادى روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: چهار خصلت است كه هر كه آنها در او باشد، بعد از آنها، بر خدا هلاك نشود، و مستحقّ عذاب آن جناب نگردد، و مگر كسى كه هالك و بسى شقى و بدبخت باشد. و آنها، اين است كه:بنده قصد مى‏كند كه حسنه را به عمل آورد، پس اگر آن بنده آن را به عمل نياورد، خدا به قصد نيكش، يك حسنه از برايش بنويسد، و اگر آن بنده آن را به عمل آورد، خداى عز و جل ده حسنه از برايش بنويسد، و قصد مى‏كند كه سيّئه را به عمل آورد، پس اگر آن را به عمل نياورد، چيزى بر او نوشته نشود، و اگر آن بنده آن را به عمل آورد، هفت ساعت مهلت داده شود، و فرشته‏اى كه نويسنده حسنات است، مى‏گويد- به فرشته‏اى كه نويسنده گناهان است، و آن فرشته‏اى است كه در جانب چپ او است- كه: شتاب مكن، شايد كه حسنه‏اى را در پى اين گناه در آورد، كه اين را محو و نابود كند؛ زيرا كه خداى عز و جل مى‏فرمايد كه: «إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ» «۱»؛ يعنى: «به درستى كه نيكويى‏ها مى‏برد بدى‏ها را، و آنها را نيست و نابود مى‏گرداند». يا شايد كه طلب آمرزش كند. پس اگر بگويد كه: «أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الذَّى‏ لاالهَ الّا هُوَ عالِمُ الغَيْبِ وَالشَّهادَةِ العَزيزُ الْحَكيمُ الْغَفُورُ الرَّحيمَ ذُوالْجَلالِ وَالْاكْرامِ وَ أَتُوبُ الَيْهِ» بر او چيزى نوشته نشود. و اگر هفت ساعت بگذرد و حسنه و استغفارى را در پى آن در نياورد، صاحب حسنات به صاحب سيّئات گويد كه: بنويس بر اين بدبختى كه از هر خوبى بى‏بهره و بى‏نصيب شده است». و ترجمه دعا اين است كه: «طلب آمرزش مى‏كنم از خدايى كه هيچ خدايى نيست، مگر او، كه داناى نهان و آشكار است، و صاحب غلبه و عزّت و راست‏كردارى، و حكمت و آمرزش و مغفرت و مهربانى و رحمت، و خداوند بزرگوارى و ملاطفت است، و باز مى‏گردم به سوى او و توبه مى‏كنم». __________________________________________________

(۱). هود، ۱۱۴.