روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۰۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ التَّعْقِيب

و روي عن محمد بن الفرج انه قال :

كَتَبَ إِلَيَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ اَلرِّضَا ع‏ بِهَذَا اَلدُّعَاءِ وَ عَلَّمَنِيهِ‏ وَ قَالَ مَنْ دَعَا بِهِ فِي دُبُرِ صَلاَةِ اَلْفَجْرِ لَمْ يَلْتَمِسْ حَاجَةً إِلاَّ يُسِّرَتْ لَهُ وَ كَفَاهُ اَللَّهُ مَا أَهَمَّهُ بِسْمِ اَللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ صَلَّى اَللَّهُ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اَللََّهِ إِنَّ اَللََّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبََادِ `فَوَقََاهُ اَللََّهُ سَيِّئََاتِ مََا مَكَرُوا لاََ إِلََهَ إِلاََّ أَنْتَ سُبْحََانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ اَلظََّالِمِينَ `فَاسْتَجَبْنََا لَهُ وَ نَجَّيْنََاهُ مِنَ اَلْغَمِّ وَ كَذََلِكَ نُنْجِي اَلْمُؤْمِنِينَ‏ حَسْبُنَا اَللََّهُ وَ نِعْمَ اَلْوَكِيلُ `فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اَللََّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ مَا شَاءَ اَللَّهُ‏ لاَ حَوْلَ وَ لاََ قُوَّةَ إِلاََّ بِاللََّهِ‏ مَا شَاءَ اَللَّهُ لاَ مَا شَاءَ اَلنَّاسُ مَا شَاءَ اَللَّهُ وَ إِنْ كَرِهَ‏ اَلنَّاسُ حَسْبِيَ اَلرَّبُّ مِنَ اَلْمَرْبُوبِينَ حَسْبِيَ اَلْخَالِقُ مِنَ اَلْمَخْلُوقِينَ حَسْبِيَ اَلرَّازِقُ مِنَ اَلْمَرْزُوقِينَ حَسْبِيَ اَلَّذِي لَمْ يَزَلْ حَسْبِي حَسْبِي مَنْ كَانَ مُنْذُ كُنْتُ حَسْبِي لَمْ يَزَلْ حَسْبِي‏ حَسْبِيَ اَللََّهُ لاََ إِلََهَ إِلاََّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ اَلْعَرْشِ اَلْعَظِيمِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۱۱

از محمّد بن الفرج روايت كرده‏اند كه گفت: امام محمّد تقى عليه السّلام اين دعا را (كه در متن ذكر شده است) طىّ نامه‏اى برايم نوشت و بمن تعليم داد كه چگونه بايد آن دعا را بخوانم و معانى آن چيست، و فرمود: هر كس اين دعا را پس از نماز صبح بخواند از خداوند درخواست حاجتى نكند مگر اينكه خداوند عز و جلّ مشكل و مطلب او را برايش آسان گرداند و مهمّات و گرفتاريهاى او را كفايت فرمايد، و ترجمه آن دعا اينست: «استعانت ميجويم از نام خداوند متعال و ذات مقدّس الهى و درود خدا بر محمّد و آل محمّد باد، و من كار خود را تنها بخداوند واميگذارم كه البتّه خدا بر احوال بندگان آگاه است پس خداوندا او را از شرّ نابكاريها و نيرنگ بازيها كه كرده بودند محفوظ داشت، هيچ معبودى نيست جز تو اى خداى يگانه و من به پاكى ياد ميكنم و منزّه ميدانم تو را از جمله نقائض همانا من از ستمكاران بر نفس خويشم، پس مستجاب كرديم دعاى او را و از غم او را نجات داديم و اين گونه ما مؤمنان را نجات و خلاصى دهيم، خداوند متعال ما را كفايت كند و بهترين كسى است كه بندگان كار خود را به او سپارند، و بازگشتند با نعمتى كه از جانب خداوند به ايشان رسيد و با اين فضل كه هيچ مكروه و ناگوارى به ايشان نرسيد، آنچه خداوند بخواهد همچنان شود و در كارهاى خير هيچ قوّتى نيست مگر بتوفيق الهى، آنچه خدا بخواهد همان شود نه آنچه مردم بخواهند، آنچه خدا خواهد همان شود اگر چه مردم آن را خوش ندارند. پروردگارم مرا بس است از عالميان، كفايت‏كننده است مرا آن كسى كه همواره مرا كفايت كرده است، و بس است مرا آنكه تا بوده‏ام مهمّات مرا كفايت فرموده و همواره كفايت خواهد كرد، بس است مرا خداوندى كه نيست هيچ معبودى جز ذات مقدّس او و من بر او توكّل كرده‏ام و او است پروردگار عرش عظيم».