روایت:الکافی جلد ۸ ش ۷۴

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

الحسين بن محمد الاشعري عن معلي بن محمد عن الوشا عن ابان بن عثمان عن عبد الرحمن بن ابي عبد الله قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مَنَّ عَلَيْنَا بِأَنْ عَرَّفَنَا تَوْحِيدَهُ ثُمَّ مَنَّ عَلَيْنَا بِأَنْ أَقْرَرْنَا بِمُحَمَّدٍ ص‏ بِالرِّسَالَةِ ثُمَّ اِخْتَصَّنَا بِحُبِّكُمْ‏ أَهْلَ اَلْبَيْتِ‏ نَتَوَلاَّكُمْ وَ نَتَبَرَّأُ مِنْ عَدُوِّكُمْ وَ إِنَّمَا نُرِيدُ بِذَلِكَ خَلاَصَ أَنْفُسِنَا مِنَ‏ اَلنَّارِ قَالَ وَ رَقَقْتُ فَبَكَيْتُ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ سَلْنِي فَوَ اَللَّهِ لاَ تَسْأَلُنِي عَنْ شَيْ‏ءٍ إِلاَّ أَخْبَرْتُكَ بِهِ قَالَ فَقَالَ لَهُ‏ عَبْدُ اَلْمَلِكِ بْنُ أَعْيَنَ‏ مَا سَمِعْتُهُ‏ قَالَهَا لِمَخْلُوقٍ قَبْلَكَ‏ قَالَ قُلْتُ خَبِّرْنِي عَنِ اَلرَّجُلَيْنِ قَالَ ظَلَمَانَا حَقَّنَا فِي‏ كِتَابِ اَللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنَعَا فَاطِمَةَ ص‏ مِيرَاثَهَا مِنْ أَبِيهَا وَ جَرَى ظُلْمُهُمَا إِلَى اَلْيَوْمِ قَالَ وَ أَشَارَ إِلَى خَلْفِهِ‏ وَ نَبَذَا كِتَابَ اَللَّهِ‏ وَرَاءَ ظُهُورِهِمَا

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۴۸

عبد الرحمن بن أبى عبد اللَّه گويد: بامام صادق عليه السّلام عرضكردم: همانا خداى عز و جل بر ما منت نهاد كه ما را بيگانگى خودش آشنا فرمود، سپس بر ما منت گذارد كه برسالت محمد (ص) اقرار كرديم، و پس از آن ما را بمحبت و دوستى شما خاندان مخصوص داشت كه شما را دوست داريم و از دشمنتان بيزارى جوئيم، و جز اين نيست كه مقصود ما از اين دوستى آن است كه خود را از دوزخ نجات دهيم گويد: من اين سخن را گفتم و دلم شكسته (گريه‏ام گرفت) و گريستم امام صادق عليه السّلام باو فرمود: هر چه خواهى از من بپرس كه بخدا قسم از هر چه بپرسى پاسخت را خواهم داد (مجلسى (ره) گويد: يعنى در پاسخ تقيه از تو نخواهم كرد چون اخلاص تو را بخوبى ميدانم). عبد الملك بن اعين (كه در آن انجمن حاضر بود بعبد الرحمن بن عبد اللَّه) گفت: نشنيده بودم تاكنون بمخلوقى پيش از تو اين حرف را بزند. عبد الرحمن گويد: گفتم از وضع آن دو مرد (يعنى ابو بكر و عمر) بمن خبر بده، فرمود: آن دو در مورد كتاب خدا حق ما را بستم گرفتند (يعنى خمسى كه خداوند در قرآن براى ما مقرر داشته بود بستم از ما گرفتند) و از ارثى كه فاطمه عليها السّلام از پدرش ميبرد جلوگيرى كردند و ستمشان هم چنان تا بامروز ادامه يافته است- گويد: حضرت اشاره به پشت سرش كرده فرمود:- و كتاب خدا را پشت سرشان انداختند.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۱۳۹

عبد الرحمن بن ابى عبد اللَّه مى‏گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: همانا خداوند عزّ و جلّ بر ما منّت نهاد كه با يگانگى خود آشنامان كرد و بر ما منّت نهاد و به رسالت‏ محمد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم اقرار كرديم و سپس ما را به دوستى خاندان شما ويژه گردانيد. شما را دوستدار و پيرويم و از دشمنانتان بيزاريم و از اين راه مى‏خواهيم خود را از آتش برهانيم. او مى‏گويد: مرا رقّت گرفت و گريستم. پس امام صادق عليه السّلام به من فرمود: از من بپرس كه بخدا از چيزى نپرسى جز آنكه به تو خبر دهم. او مى‏گويد: عبد الملك بن اعين به حضرت عرض كرد: من از او نشنيدم كه پيش از تو به كسى چنين پاسخ صريحى بدهد. او مى‏گويد: عرض كردم به من از آن دو مرد خبر ده. امام عليه السّلام فرمود: حقّى كه خداوند عزّ و جلّ براى ما مقرّر داشت [خمس‏] به ستم از ما ربودند و ميراث فاطمه عليهما السّلام را از او دريغ ورزيدند، سپس با دست خود به پشت سر خويش اشارت كرد و فرمود: قرآن خدا را پشت سرشان انداختند.