روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۴۵

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن ابن اذينه :

أَنَّ رَجُلاً دَخَلَ عَلَى‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَقَالَ رَأَيْتُ كَأَنَّ اَلشَّمْسَ طَالِعَةٌ عَلَى رَأْسِي دُونَ جَسَدِي فَقَالَ تَنَالُ أَمْراً جَسِيماً وَ نُوراً سَاطِعاً وَ دِيناً شَامِلاً فَلَوْ غَطَّتْكَ لاَنْغَمَسْتَ فِيهِ وَ لَكِنَّهَا غَطَّتْ رَأْسَكَ أَ مَا قَرَأْتَ‏ فَلَمََّا رَأَى اَلشَّمْسَ بََازِغَةً قََالَ هََذََا رَبِّي‏ فَلَمََّا أَفَلَتْ‏ تَبَرَّأَ مِنْهَا إِبْرَاهِيمُ ع‏ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّ اَلشَّمْسَ خَلِيفَةٌ أَوْ مُلْكٌ فَقَالَ مَا أَرَاكَ تَنَالُ اَلْخِلاَفَةَ وَ لَمْ يَكُنْ فِي آبَائِكَ وَ أَجْدَادِكَ مُلْكٌ وَ أَيُّ خِلاَفَةٍ وَ مُلُوكِيَّةٍ أَكْبَرُ مِنَ اَلدِّينِ وَ اَلنُّورِ تَرْجُو بِهِ دُخُولَ‏ اَلْجَنَّةِ إِنَّهُمْ يَغْلَطُونَ قُلْتُ صَدَقْتَ جُعِلْتُ فِدَاكَ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۱۵

ابن اذينة گويد: مردى خدمت امام صادق عليه السّلام شرفياب شده عرضكرد: در خواب ديدم گويا خورشيد بر سرم تنها تابيده بدون آنكه بر بدنم بتابد، فرمود: تو بمقام بزرگ و نورى درخشان و دين و مذهبى كامل نائل خواهى گشت، و اگر همه بدنت را فرا گرفته بود در آن غرق ميشدى ولى تنها سرت را فرا گرفته، آيا اين آيه را نخوانده‏اى: «و همين كه ديد خورشيد سر زد گفت اين است پروردگار من ...» (سوره انعام آيه ۷۸) و چون خورشيد غروب كرد ابراهيم عليه السّلام از آن بيزارى جست. عرضكرد: قربانت كردم آنها خورشيد را بخلافت و سلطنت تعبير ميكند (و شما آن را بدين تعبير كردى)؟ فرمود: من در سيماى تو نمى‏بينم كه بخلافت رسى و در پدران و اجداد تو كسى پادشاه نبوده، و چه خلافت و سلطنتى بالاتر از دين است و از آن نورى كه بوسيله آن اميد دخول بهشت را دارى، آنها بغلط تعبير كرده‏اند، گفت: راست فرمودى.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۳۴۱

ابن اذينه مى‏گويد: مردى خدمت امام صادق عليه السّلام رسيد و عرض كرد: در خواب ديدم كه خورشيد بر سر من مى‏تابد و نه بر پيكرم. امام عليه السّلام فرمود: تو به جايگاهى سترگ و نورى پرتو فشان و دين و آيينى كامل دست خواهى يافت، و اگر همه بدنت را فرا مى‏گرفت در آن غرق مى‏شدى ليكن تنها سرت را در برگرفت، آيا اين آيه را نخوانده‏اى كه: فَلَمَّا رَأَى الشَّمْسَ بازِغَةً قالَ هذا رَبِّي ... «۱»، و چون خورشيد فرو رفت ابراهيم از آن بيزارى جست. آن مرد عرض كرد: قربانت گردم مردم خورشيد را به يافتن خلافت و سلطنت تعبير مى‏كنند. امام عليه السّلام فرمود: در سيماى تو نمى‏بينم كه به سلطنت برسى و در ميان نياكان تو كسى پادشاه نبوده و چه سلطنتى بالاتر از دين و نورى كه در پرتو آن اميد رفتن به بهشت مى‏برى. آنها اشتباه مى‏كنند. عرض كردم: قربانت گردم راست گفتى. __________________________________________________

(۱) «پس چون خورشيد را درخشان ديد گفت اين خداى من است» (سوره انعام/ آيه ۷۸).